MadnJim Posted May 20, 2015 Share Posted May 20, 2015 Όνομα Συγγραφέα: MadnJim Είδος: Τρόμος Βία; Σχετική Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 3500 εκτός του τίτλου και της υπογραφής Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Η συμμετοχή μου στον 39ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας στην κατηγορία Τρόμος με θέμα Τεχνολογία. Αρχείο: Το αρχείο της κάμερας 2.doc ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΜΕΡΑΣ Ο Κάιλ μπήκε με φόρα στο γραφείο του Λίνκολν. Κρατούσε την κάμερά του, μια μικρή ασημί συσκευή που χώραγε στην παλάμη του, αλλά με έναν ισχυρό φακό υψηλής ανάλυσης, που μπορούσε να τραβάει βίντεο ακόμη και σε συνθήκες ελάχιστου έως και μηδενικού φωτισμού. «Αυτό πρέπει να το δεις οπωσδήποτε!» είπε χωρίς περιστροφές και πήγε αμέσως στην LED τηλεόραση που ο καθηγητής Φυσικής είχε στερεωμένη στον τοίχο απέναντί του. «Ναι, καλημέρα Κάιλ...» του απάντησε ο Λίνκολν κοιτώντας τον πάνω από τα γυαλιά του να συνδέει την κάμερα με ένα μακρύ καλώδιο που είχε φέρει μαζί του. «Ε; Ναι, ναι, καλημέρα, αλλά δες πρώτα αυτό και μετά μου λες αν θα είναι ακόμα καλή η μέρα σου...» του έδειξε στην οθόνη και πάτησε το πλήκτρο της αναπαραγωγής. Ο Λίνκολν απόρησε με τον φίλο του και συνάδελφό του καθηγητή Θεολογίας, δεν τον είχε ξαναδεί τόσο ταραγμένο. «Τι να δω, τι σ' έπιασε πρωινιάτικα;» τον ρώτησε ενώ έκλεινε τον φάκελο με τα θέματα για το διαγώνισμα που θα έβαζε στους φοιτητές του σε λίγες μέρες. «Θα δεις φίλε μου, θα δεις». Στην τηλεόραση πέρασαν μερικά κουνημένα πλάνα από το σπίτι του Κάιλ, και ξαφνικά η εικόνα άλλαξε και έδειξε ένα εξωτερικό πλάνο από ένα παλιό διώροφο σπίτι φανερά ακατοίκητο. «Αυτό δεν είναι το σπίτι που...» έκανε να πει ο Λίνκολν, αλλά ο Κάιλ τον έκοψε με ένα ανυπόμονο νεύμα. «Ναι, αυτό είναι. Μη μιλάς τώρα και κοίτα...» Ο Λίνκολν τον παρατήρησε λίγο απορημένος και μετά αναστενάζοντας γύρισε την προσοχή του πάλι στην οθόνη της τηλεόρασης, πάνω στην ώρα για να δει να μπαίνει στο πλάνο ο Στηβ, ένας από τους καλύτερους φοιτητές του. «Ώστε αυτό είναι το περιβόητο σπίτι που έγινε το μακελειό το '66!» είπε ο Στηβ και στάθηκε να το κοιτάξει καλύτερα. Ήταν ένα πραγματικό αρχοντικό, που ο χρόνος και η ερήμωση είχαν αφήσει έντονα τα σημάδια τους πάνω του. Στις μέρες του ήταν κατάλευκο, με περιποιημένη αυλή και κόκκινα κεραμίδια. Τώρα όμως οι τοίχοι του έδειχναν σαν να τους είχε γρατζουνίσει με τα νύχια του κάποιο τερατώδες χέρι, και οι φλούδες της μπογιάς κρέμονταν αφήνοντας να φανεί το φαγωμένο ξύλο από κάτω. Η στέγη του είχε σκουρήνει και είχε πρασινίσει εδώ κι εκεί από τις βροχές. Η αυλή του ήταν γεμάτη αγριόχορτα και ζιζάνια, και ο εξωτερικός φράχτης είχε γεμίσει βάτα γεμάτα αγκάθια που πνίγανε το κάποτε όμορφο ξύλινο κάγκελο. Η κεντρική του είσοδος ήταν μια βαριά δίφυλλη πόρτα που την ασφάλιζε μια χοντρή αλυσίδα μ' ένα μεγάλο λουκέτο, που σκούριαζαν εκεί ανέγγιχτα απ' όταν τα έβαλε η αστυνομία σαν σφράγισε το οίκημα μετά το πέρας των ερευνών τους όταν εκείνο το πολλαπλό φονικό είχε συνταράξει την τοπική κοινωνία. Κανείς δεν το πλησίαζε από τότε. Ίσως έφταιγε που ήταν και τόσο απομονωμένο, μακρυά από τις κατοικημένες περιοχές, στους πρόποδες του βουνού ακριβώς στην αρχή του δάσους που σκαρφάλωνε τις πλαγιές πυκνό και σκοτεινό μέχρι την κορυφή. «Αυτό είναι» μπήκε στο πλάνο ο Λίνκολν, «το περιβόητο στοιχειωμένο αρχοντικό που θα έχετε την ευκαιρία να μελετήσετε αυτό το Σαββατοκύριακο. Λένε πως εκείνο το βράδυ έκαναν εδώ μια σεάνς για να καλέσουν πνεύματα αλλά κάτι στράβωσε. Οι πιο δύσπιστοι υποστηρίζουν πως ήταν η ηλικιωμένη οικοδέσποινα που τρελάθηκε και τους καθάρισε όλους, ακόμα και τους δύο νεαρούς σωματοφύλακές της. Σημασία έχει πως κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά συνέβη, γιατί κανείς δεν επέζησε για να το πει. Από τότε όμως οι ντόπιοι πιστεύουν ότι το κατοικούν οι νεκροί και το αποφεύγουν συστηματικά.» Ήταν φορτωμένος με σακίδια, γεμάτα με επιστημονικά όργανα και μετρητές κάθε είδους. Πίσω του εμφανίστηκε άλλος ένας φοιτητής, του Κάιλ αυτή τη φορά, ο Τζον, επίσης κουβαλώντας ένα μεγάλο μέρος του εξοπλισμού τους, μερικούς προβολείς, μια μικρή φορητή γεννήτρια ρεύματος, και αρκετά καλώδια τυλιγμένα στους ώμους του. «Κύριε καθηγητά, εσείς θα πάρετε κάτι ή σκοπεύετε να συνεχίσετε να τραβάτε με την κάμερά σας;» γύρισε και είπε στον Κάιλ χαμογελώντας πριν ακολουθήσει τον Λίνκολν και τον Στηβ μέσα στην αυλή. «Αγαπητέ μου Τζον, κάποιος πρέπει να καταγράφει όσα γίνουν...» του απάντησε γελώντας ο Κάιλ και γύρισε την κάμερα προς το αυτοκίνητο. Η Νταίζη, άλλη μια αριστούχος φοιτήτρια του Λίνκολν, έβγαζε τα τελευταία σακίδια από το πορτμπαγκάζ. Τον είδε που την τράβαγε με την κάμερα και του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο πριν ξεκινήσει κι αυτή πίσω από την υπόλοιπη ομάδα. Η εικόνα άλλαξε, και τώρα έδειχνε το σκοτεινό εσωτερικό του σπιτιού. Μόλις μπήκανε, και για πρώτη φορά μετά από πέντε δεκαετίες πάταγε πόδι ανθρώπου πάλι στο μακρόστενο χολ. Στις δύο πλευρές του υπήρχαν πόρτες, αριστερά οδηγούσαν στην κουζίνα και στην μεγάλη τραπεζαρία, και δεξιά στο σαλόνι υποδοχής, στην βιβλιοθήκη, και σε μια τουαλέτα για τους επισκέπτες. Στο βάθος ήταν η σκάλα για τον πάνω όροφο όπου βρισκόταν τα υπνοδωμάτια. Ο Κάιλ φρόντισε να τραβήξει με την κάμερα πολλές λεπτομέρειες όσο η υπόλοιπη ομάδα έστηνε τον εξοπλισμό στο σαλόνι. Άρχισε να περιφέρεται στο σκοτεινό σπίτι με την κάμερα στο ένα χέρι και τον δυνατό φακό του στο άλλο. Πέρασε για λίγο από την κουζίνα που μάλλον τη βρήκε αδιάφορη αφού βγήκε σχεδόν αμέσως, κοίταξε τους πίνακες του χολ για να κρίνει πως ήταν πολύ διαβρωμένοι από την υγρασία για να αποτυπωθούν καλά, και μπήκε στην τραπεζαρία. Εκεί έμεινε για λίγη ώρα. Του τράβηξε την προσοχή το μεγάλο τραπέζι με τις περίτεχνες καρέκλες στις πλευρές του, και το μεγάλο βάζο στο κέντρο του. Υπήρχαν μάλιστα ακόμη μερικά ξεραμένα λουλούδια που περίμεναν το παραμικρό άγγιγμα για να γίνουν η σκόνη που έπρεπε να είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το πάτωμα σκέπαζε ένα παχύ χαλί με πολύπλοκα σχέδια, λεκιασμένο όμως σε αρκετά σημεία από σκούρες κηλίδες που κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως πρέπει να ήταν αίμα από το μακελειό του '66. Στον έναν τοίχο δέσποζε η σερβάντα με τα ράφια γεμάτα πορσελάνινα σερβίτσια. Στην άλλη πλευρά υπήρχε ένας ψηλός καθρέφτης, ικανός να εξυπηρετήσει ολόκληρον έναν όρθιο ενήλικα άντρα. Στην βιβλιοθήκη έμεινε ακόμα περισσότερο. Τα γεμάτα βιβλία ράφια τον απορρόφησαν, και τίτλοι που θα έκαναν τη δημόσια βιβλιοθήκη να ζηλέψει έστεκαν αχρησιμοποίητοι στη σειρά ολόγυρα. Ένα βαρύ γραφείο ήταν στη μέση, και πάνω του υπήρχε μια παλιά γραφομηχανή που τώρα πια θα θεωρούνταν αντίκα. Τίναζε τη σκόνη από ένα χειρόγραφο στο γραφείο όταν άκουσε τη φωνή του Λίνκολν να τον καλεί. «Έρχομαι...» απάντησε και γύρισε για να βγει από το δωμάτιο. Άκουσε πίσω του τον ήχο και στράφηκε ξαφνιασμένος, για να δει έκπληκτος τα πλήκτρα της γραφομηχανής να κινούνται, και στο κιτρινισμένο χαρτί της να εμφανίζεται η φράση “Ήρθε η ώρα”. Η κάμερα τράβηξε μια ακαθόριστη φιγούρα γερμένη πάνω από τη μηχανή, μια σκιά που χάθηκε αμέσως μέσα στο σκοτάδι του αρχοντικού. Ο Κάιλ πισωπάτησε και βγήκε από το δωμάτιο, για να γυρίσει γρήγορα στο σαλόνι κοντά στην υπόλοιπη ομάδα. «Τι έπαθες; Είσαι άσπρος σαν πανί!» του είπε ο Λίνκολν ρίχνοντάς του το φως του φακού του στο πρόσωπο μόλις τον είδε να μπαίνει. «Τ-τίποτα, τίποτα...» απάντησε ο Κάιλ και απέφυγε να πει περισσότερα. Οι φοιτητές έστηναν τα όργανα τριγύρω. Είχαν τραβήξει στην άκρη τον μεγάλο καναπέ και τα τραπεζάκια, και είχαν τοποθετήσει τους προβολείς σε σημεία που θα έδιναν άπλετο φως σε όλο το δωμάτιο όταν θα άναβαν. Η Νταίζη ασχολούνταν με τους υπολογιστές σε μια άκρη, ενώ ο Λίνκολν προσπαθούσε να συνδέσει τη γεννήτρια για να δώσει το απαιτούμενο ρεύμα ώστε να λειτουργήσουν όλα. Λίγη ώρα ακόμη και το σκοτάδι διώχτηκε από το σαλόνι, αποκαλύπτοντας τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων που ήταν χαρούμενοι επειδή είχαν τελειώσει με τις προετοιμασίες και μπορούσαν να ασχοληθούν επιτέλους με το σπίτι και τους θρύλους του. Ο Κάιλ γύρισε την κάμερα στον χώρο και έκπληκτος είδε στην οθόνη της μία ηλικιωμένη κυρία πίσω από την Νταίζη να τους κοιτάζει ανέκφραστη. Όταν κατάλαβε πως την βλέπει του έδειξε προς τα κάτω κι εξαφανίστηκε. «Το είδατε αυτό;» είπε αμέσως τραβώντας την προσοχή όλων. «Τι πράγμα κύριε καθηγητά;» τον ρώτησε ο Τζον κοιτώντας με περιέργεια τριγύρω. «Την κυρία πίσω από την Νταίζη!» Η κοπέλα γύρισε αμέσως και ενστικτωδώς έκανε μερικά βήματα μακρυά από το σημείο που στεκόταν. «Δεν υπάρχει τίποτα εκεί Κάιλ...» είπε ο Λίνκολν αλλά φόρεσε τα γυαλιά του και ξανακοίταξε. «Σας λέω ότι ήταν μια κυρία μεγάλης ηλικίας, και μου έδειξε προς τα κάτω...» επέμεινε ο Κάιλ. «Την είδα μέσα στην οθόνη της κάμερας καθώς τραβούσα το χώρο...» Ο Λίνκολν πήγε στο σημείο που υπέδειξε ο συνάδελφός του και κοίταξε για λίγο σκεφτικός γύρω του. «Στηβ, κάνε μερικές μετρήσεις να δούμε αν θα βρούμε κάτι ενδιαφέρον...» είπε και στράφηκε στον Κάιλ. «Έδειξε κάτω είπες;» «Ναι, έδειξε κάτω και μετά χάθηκε...» Ο Λίνκολν έκανε να γυρίσει πάλι προς το μέρος που έγινε η θέαση, αλλά ο Κάιλ τον σταμάτησε. «Συνέβη και κάτι άλλο...» είπε διστακτικά. «Πριν στη βιβλιοθήκη, η γραφομηχανή έγραψε μόνη της.» Μόνο ο Στηβ δεν είχε όλη του την προσοχή πάνω του, επειδή είχε αρχίσει να μετράει την ενέργεια του χώρου. «Τι εννοείς έγραψε μόνη της;» ρώτησε καχύποπτα ο Λίνκολν. «Εννοώ έγραψε μόνη της! Τα πλήκτρα πατήθηκαν μόνα τους και γράψανε “Ήρθε η ώρα”...» Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους χωρίς να μιλήσει κανείς. Μπορεί να είχαν έρθει εξοπλισμένοι για κυνήγι φαντασμάτων, αλλά στην πραγματικότητα κανείς τους δεν πίστευε ότι θα έβρισκαν στ' αλήθεια κάτι. Από την αμηχανία τους έβγαλε η φωνή του Στηβ. «Ο χώρος δίνει περίεργες μετρήσεις καθηγητά...» είπε σκεφτικός ενώ κοίταζε δύσπιστα τα όργανά του. «Τι εννοείς περίεργες Στηβ;» «Να, η ενέργεια εδώ μέσα είναι πολύ μεγαλύτερη απ' όσο θα έπρεπε με την παρουσία μας...» Και πάλι η σιωπή τους γέμισε το χώρο. Όλοι βυθίστηκαν στις σκέψεις τους, όταν ξαφνικά ένα δυνατό σπάσιμο ακούστηκε από την τραπεζαρία. «Τι ήταν αυτό;» γύρισε ξαφνιασμένος την κάμερα ο Κάιλ αμέσως προς την κατεύθυνση του ήχου. «Κάτι έσπασε...» απάντησε ο Λίνκολν και ξεκίνησε αμέσως να πάει στο διπλανό δωμάτιο. Πίσω του ακολούθησαν όλοι εκτός του Τζον, που προτίμησε να μείνει εκεί που είχε φως για να αρχίσει την καταγραφή των συμβάντων. Μπήκαν στην τραπεζαρία με τους φακούς τους και είδαν το βάζο από το τραπέζι να έχει βρεθεί στο πάτωμα. Είχε σπάσει σε πέντε κομμάτια, και σχημάτιζε ένα βέλος που έδειχνε προς τα εκεί που στον διάδρομο του χολ άρχιζε η σκάλα για τον πάνω όροφο. Ο Κάιλ γύρισε με την κάμερα και είδε στην οθόνη του δύο νεαρούς άντρες να τον κοιτάζουν δίπλα από τον καθρέφτη. Τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ρεύμα. «Εκεί...» φώναξε, «δύο άντρες δίπλα στον καθρέφτη, τους είδα στην κάμερα.» Η Νταίζη ασυναίσθητα κόλλησε πάνω στον Στηβ, κι αυτός χαμογέλασε μέσα στο σκοτάδι. «Πού, τους βλέπεις ακόμα;» ρώτησε ο Λίνκολν και πλησίασε να δει στην μικρή οθόνη της κάμερας. «Όχι, εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως...» Εκείνη τη στιγμή ένα ρεύμα αέρα πέρασε από το πουθενά κι ανέμισε τα μαλλιά τους, και αμέσως ακούστηκε το ουρλιαχτό της Νταίζης κι ένας γδούπος. Αυτή τη φορά ήταν το κεφάλι του Στηβ, που τέλεια κομμένο στη βάση του λαιμού κύλησε μέχρι τα πόδια του Λίνκολν και σταμάτησε χτυπώντας στο παπούτσι του, ενώ την ίδια στιγμή το κορμί του δίπλωνε και έπεφτε στο πατωμα δίπλα στην έντρομη κοπέλα. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους είδαν με φρίκη το αίμα που βγήκε να σχηματίζει τη λέξη “κάτω”. Ο Κάιλ γύρισε με την κάμερα προς την Νταίζη και την είδε να κλαίει καθισμένη στις φτέρνες της, ενώ πίσω της μια ακαθόριστη σκιά περίμενε μέχρι να την εντοπίσει, κι όταν κατάλαβε πως την βλέπει του έδειξε προς την ίδια κατεύθυνση που έδειχναν τα σπασμένα κομμάτια του βάζου. Πίσω τους ακούστηκε ένα μακρινό βογκητό να βγαίνει μέσα από τον καθρέφτη. «Τι στο διάολο έγινε...» ούρλιαξε ο Λίνκολν και πήγε αμέσως κοντά στην Νταίζη. «Η-η σκιά, η σκιά τον σκότωσε...» ψέλλισε έντρομος ο Κάιλ δείχνοντας με το δάχτυλό του το σημείο που την είχε δει. Ο Λίνκολν τη σήκωσε βρίζοντας και κρατώντας την στην αγκαλιά του βγήκαν γρήγορα από την τραπεζαρία αφήνοντας τον Κάιλ μόνο του. Αυτός δεν τους ακολούθησε στο σαλόνι, αλλά αντίθετα πήγε προς τη σκάλα, κοιτώντας συνεχώς μία μπροστά του και μία στην οθόνη της κάμερας. Δίπλα στη σκάλα είδε τη σκιά να στέκεται ακίνητη, και να δείχνει μια πόρτα που δεν την είχε προσέξει νωρίτερα. Η σκιά εξαφανίστηκε, αλλά ο Κάιλ δεν τόλμησε να πλησιάσει πιο κοντά. Καθώς γύρισε για να πάει μαζί με τους άλλους ακούστηκε πίσω του ένα κλαψούρισμα. Στράφηκε ξαφνιασμένος και σάρωσε με την κάμερα το χώρο. Στη σκάλα είδε την ηλικιωμένη κυρία φανερά θλιμμένη. Την είδε να γυρνάει το κεφάλι της προς την πόρτα που έδειξε η σκιά, και μετά κοίταξε κάτω και το κλαψούρισμα ακούστηκε ξανά. Μετά εξαφανίστηκε, χάθηκε όπως και πριν μέσα στο σκοτάδι. Στο σαλόνι ο Τζον κρατούσε την Νταίζη αγκαλιά και προσπαθούσε να την ηρεμήσει, ενώ ο Λίνκολν βημάτιζε πέρα δώθε νευρικά. «Την είδα πάλι...» τους είπε μόλις μπήκε στο δωμάτιο. Ο συνάδελφός του σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος του. «Ποια εννοείς Κάιλ; Τι είδες πάλι;» τον ρώτησε με την αγωνία να γεμίζει τη φωνή του. «Την κυρία από πριν, να κλαίει στη σκάλα. Και τη σκιά που-που σκότωσε τον Στηβ, να μου δείχνει μια πόρτα ακριβώς δίπλα. Νομίζω πως η σκιά θέλει να πάμε εκεί, αλλά αυτό κάνει την κυρία να λυπάται για κάποιο λόγο...» Ο Κάιλ κοίταξε τον Λίνκολν και είδε το πρόσωπό του να έχει χλωμιάσει με όσα έβλεπε στην τηλεόραση. Είχε απορροφηθεί πλήρως, παρακολουθούσε όσα είχε καταγράψει η κάμερα με όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ενώ φαινόταν ότι η σκηνή με τον θάνατο του Στηβ τον είχε ταράξει πολύ. Αναστέναξε σιγανά και γύρισε την προσοχή του κι αυτός πίσω στην οθόνη. Φώτισαν με τους φακούς τους την πόρτα δίπλα στη σκάλα. Ήταν όλοι εκεί, κανείς δεν ήθελε να μείνει ούτε στιγμή πια μόνος του μετά από αυτό που συνέβει στον Στηβ. Η Νταίζη είχε σταματήσει να κλαίει, αλλά ήταν καταβεβλημένη, σωστό ράκος. Ο Λίνκολν μπήκε μπροστά και έσπρωξε την πόρτα. Άνοιξε τρίζοντας, και πίσω της εμφανίστηκε μια σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο. Τη στιγμή που άρχισαν να την κατεβαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλον ακούστηκε πάλι το κλαψούρισμα της ηλικιωμένης κυρίας, και πιο πίσω το βογκητό από τον καθρέφτη της τραπεζαρίας. Κοκάλωσαν κι οι τέσσερις και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Η γρια κλαίει...» είπε ο Κάιλ σιγανά. «Δεν θέλει να κατεβούμε κάτω...» «Άκουσα κι ένα βογκητό, το ακούσατε εσείς;» είπε ο Τζον κοιτώντας τους δύο καθηγητές τον έναν μετά τον άλλον. «Το άκουσα και νωρίτερα, στην τραπεζαρία, έβγαινε από τον καθρέφτη...» του απάντησε ο Κάιλ διστακτικά. Η Νταίζη σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε έντονα. «Είστε σίγουρος ότι ήταν από τον καθρέφτη κύριε καθηγητά;» τον ρώτησε με τη φωνή της βραχνή και σπασμένη από το κλάμα. «Νομίζω πως ναι Νταίζη, γιατί;» «Κάπου είχα διαβάσει πως οι καθρέφτες είναι πύλες...» «Για την Κόλαση!» πετάχτηκε ο Τζον. «Το έχω διαβάσει κι εγώ κάπου...» «Οι δύο άντρες δηλαδή που είδα θα μπορούσαν να είναι κάποιου είδους φύλακες εκεί. Χμ, ενδιαφέρον, γιατί όμως;» μουρμούρισε σκεφτικός ο Κάιλ μέσα από τα δόντια του. «Τι λέτε τώρα, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα...» είπε ο Λίνκολν και γύρισε να συνεχίσει να κατεβαίνει τη σκάλα. Οι άλλοι κοιτάχτηκαν και τον ακολούθησαν, με τους φακούς τους να σκίζουν το απόλυτο σκοτάδι που επικρατούσε στο υπόγειο. Όλοι μόρφασαν με αποστροφή. Εκεί κάτω ο αέρας ήταν πιο βαρύς, πνιγηρός, είχε να ανανεωθεί δεκαετίες ολόκληρες. Ο χώρος ήταν εντελώς άδειος, μόνο στο κέντρο υπήρχε ένα μεγάλο πέτρινο δοχείο που έδειχνε πάρα πολύ παλιό, σφραγισμένο με καπάκι και βουλοκέρι. Όταν κοίταξαν πιο προσεκτικά είδαν ότι βρισκόταν στο κέντρο ενός κύκλου χαραγμένου στο πάτωμα, με αλλόκοτα σύμβολα σε πέντε σημεία του να ενώνονται με μια μονοκόμματη γραμμή που σχημάτιζε ένα πεντάκτινο αστέρι. Σημάδια από λιωμένο κερί βρισκόταν σε κάθε σύμβολο. Το δοχείο κουνήθηκε ξαφνικά, τραντάχτηκε σαν κάτι μέσα του να αναδεύτηκε. Η ομάδα πετάχτηκε ξαφνιασμένη. Η Νταίζη άφησε μια μικρή σαστισμένη κραυγή. Ο Κάιλ κοίταξε με την κάμερα και είδε τη σκιά να στέκεται δίπλα στο δοχείο και να του το δείχνει. «Νομίζω πως θέλει να το ανοίξουμε...» είπε σιγανά στους υπόλοιπους. Ο Τζον κοίταζε με το φακό του τα σχέδια στο πάτωμα. «Μου θυμίζει κάτι κύκλους που ζωγραφίζουν οι πνευματιστές για να κάνουν επικλήσεις, ίσως να μην πρέπει να...» άρχισε να λέει χωρίς να απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. Η σκιά στράφηκε αμέσως προς το μέρος του. Όρμησε πάνω του και τον σήκωσε στον αέρα, για να τον τινάξει με δύναμη στον απέναντι τοίχο. Το κεφάλι του άτυχου νέου έσπασε πάνω στα τούβλα και τα μυαλά του χύθηκαν στο πάτωμα. Όλοι έμειναν άναυδοι, σαστισμένοι, να τον κοιτάνε με φρίκη να πέφτει νεκρός. Η σκιά υψώθηκε μπροστά από τον Λίνκολν και του έδειξε το δοχείο, αλλά ο μόνος που μπορούσε να τη δει ήταν ο Κάιλ μέσα από την κάμερα. Έκανε αμέσως ένα βήμα μπροστά και έβαλε το χέρι του πάνω στο σφραγισμένο καπάκι. «Όχι, περίμενε...» φώναξε ο Λίνκολν, αλλά η σκιά γύρισε αμέσως πάνω του, τον διαπέρασε και του άνοιξε το κορμί διάπλατα από το λαιμό μέχρι τους λαγόνες. Έπεσε κι αυτός νεκρός δίπλα στο άψυχο κορμί του Τζον. Ο Κάιλ στράφηκε στην Νταίζη και την είδε να στέκει αποσβολωμένη. Η κοπέλα είχε σοκαριστεί τόσο που έδειχνε να μην είχε πια καμία επίγνωση του τι γινόταν γύρω της. Με το βλέμμα του στην οθόνη της κάμερας για να βλέπει τη σκιά έσπασε το βουλοκέρι και κατάφερε να τραβήξει το καπάκι. Ένας δυνατός συριστικός ήχος ακούστηκε, και μια γλειώδη μαύρη μάζα βγήκε αργά και κύλησε στο πάτωμα. Ο Κάιλ έκανε έντρομος πίσω και σκόνταψε στο κορμί του Λίνκολν. Έπεσε με την πλάτη και η κάμερα του έφυγε από το χέρι. Κατέγραφε το παπούτσι του Τζον όσο την έψαχνε σαν μανιακός, ψαχουλεύοντας τριγύρω μέχρι που την ακούμπησε. Την σήκωσε και κοίταξε στην οθόνη της. Πρόλαβε να δει τη μάζα να σχηματίζει μια φρικτή φιγούρα, ένα γερτό πλάσμα με μακρυά αδύνατα άκρα, λεπτό πρόσωπο με τεράστια στραβά δόντια, κατακίτρινα μάτια, και δύο φτερά σαν νυχτερίδας στην πλάτη του. Έκρωξε δυνατά και όρμησε για τη σκάλα. Η Νταίζη κίνησε αμέσως πίσω του και σκουντουφλώντας στο σκοτάδι ανέβηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο ισόγειο ακολουθώντας τον δαίμονα. Ο Κάιλ με την κάμερα στο χέρι ακολούθησε κι αυτός, και βγήκε στον διάδρομο του χολ όταν η κοπέλα έμπαινε στην τραπεζαρία. «Νταίζη περίμενε...» φώναξε δυνατά, αλλά δεν του έδωσε καμία σημασία. Όταν μπήκε στην τραπεζαρία είδε τον δαίμονα να στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Δίπλα του κρατούσε τη νεαρή φοιτήτρια με το φριχτό χέρι του, κι όταν την κοίταξε καλύτερα είδε με τρόμο πως τα μάτια της ήταν εντελώς μαύρα και τα πόδια της ίσα που ακουμπούσαν τις μύτες τους στο πάτωμα. Το πλάσμα έκρωξε πάλι, και η Ντάιζη μίλησε. «Πατέρα» είπε βραχνά, «ήρθε η ώρα...» Ο δαίμονας βύθισε το άλλο χέρι του στον καθρέφτη σαν να ήταν από νερό κι όχι από γυαλί. Όλο το αρχοντικό άρχισε να τρέμει σαν να γινόταν σεισμός. Όταν το τράβηξε πίσω κρατούσε ένα άλλο χέρι, πολύ μεγαλύτερο, κατάμαυρο με σκληρές τρίχες να το καλύπτουν και μεγάλα γαμψά νύχια. Πίσω από τον Κάιλ ακούστηκε πάλι το κλαψούρισμα της γριας, αλλά τώρα ήταν πολύ πιο δυνατό από πριν, σχεδόν σωστό μοιρολόι. Ο καθηγητής κατάλαβε πως αυτό που είχε ελευθερώσει στο υπόγειο τώρα ελευθέρωνε κάτι πολύ χειρότερο, και όρμησε μπροστά για να το σταματήσει. Η Νταίζη γύρισε προς το μέρος του και ανοίγοντας το στόμα της αφύσικα ούρλιαξε με τέτοια δύναμη που τον τίναξε πίσω. Η κάμερα έφυγε από το χέρι του πάλι και γκελάρισε μερικές φορές πριν σταματήσει γυρισμένη προς τον καθρέφτη. Εκτός πλάνου η κοπέλα πήδηξε πάνω στον καθηγητή και άρχισε να τον ξεσκίζει με τα νύχια της. Οι κραυγές του Κάιλ ήταν σπαρακτικές, μέχρι που του έσχισε το λαιμό και έγιναν ρόγχος πριν σιωπήσει εντελώς. Η Νταίζη επέστρεψε δίπλα στο πλάσμα, αλλά οι δύο νεαροί φύλακες που εμφανίστηκαν πάλι την άρπαξαν και την σήκωσαν στον αέρα τραβώντας την ο ένας από το κεφάλι και ο άλλος από τα πόδια. Μια κραυγή της ηλικιωμένης κυρίας έδωσε το σύνθημα και τράβηξαν με δύναμη, μέχρι που το κορμί της κοπέλας κόπηκε στα δύο και τα σωθικά της πέσανε στο πάτωμα. Τα δυο κομμάτια της ακολούθησαν αμέσως με έναν αποκρουστικό υγρό ήχο καθώς κατέληγαν στη σκούρα λίμνη αίματος που είχε δημιουργηθεί. Ήταν αργά πια, τα πνεύματα δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τον δαίμονα. Έσκουξαν δυνατά, οι πόρτες άρχισαν να κλείνουν με πάταγο η μία μετά την άλλη, πίνακες έπεφταν από τους τοίχους, και από τον καθρέφτη βγήκε το τερατώδες κεφάλι του Κακού ανάμεσα σε φλόγες που λαμπάδιασαν αμέσως όλο το δωμάτιο. Η κάμερα σταμάτησε να καταγράφει ακριβώς σ' αυτό το σημείο. Η τηλεόραση δεν έδειχνε πια εικόνα, παρά μόνο χιόνια. Ο Κάιλ σηκώθηκε και πάτησε το στοπ στην κάμερα, και την αποσύνδεσε με γρήγορες κινήσεις. Ο Λίνκολν τον κοιτούσε σιωπηλός, προσπαθώντας να χωνέψει όσα είχε δει. «Τι-τι ήταν όλο αυτό Κάιλ;» μουρμούρισε σιγανά όταν ο συνάδελφός του έβαλε την κάμερα στην τσέπη του σακακιού του. «Δεν έχω ιδέα Λίνκολν. Όταν χθες βράδυ περιεργαζόμουν την κάμερα είδα ότι είχε ένα αρχείο στη μνήμη της. Το άνοιξα και είδα ότι είδες κι εσύ...» Ο Λίνκολν έκανε να πει κάτι αλλά δίστασε. Έσκυψε το βλεμμα του στο γραφείο του και έμεινε για λίγο σκεφτικός. «Μα Κάιλ, στο αρχοντικό θα πάμε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, τα παιδιά ακόμα κάνουν ετοιμασίες...» είπε κάποια στιγμή σηκώνοντας πάλι το βλέμμα του. Ο Κάιλ αναστέναξε και χαμογέλασε κουρασμένα. «Ακριβώς καλέ μου φίλε, ακριβώς...» απάντησε σιγανά. «Μετά από αυτό όμως μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε;» Κοιτάχτηκαν αμίλητοι, και η σιωπή τους ήταν στ' αλήθεια εκκωφαντική...- By MadnJim 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted May 26, 2015 Share Posted May 26, 2015 (edited) Καταρχήν, να σου πω ένα μπράβο διότι βλέπω σε σένα μια διαρκή εξέλιξη κι αυτή η ιστορία δεν αποτελεί εξαίρεση. Όπως σου έγραψα και στο write-off, ο τρόμος σου πάει. Παρόλα αυτά, αυτό το διήγημα έχει αρκετά προβληματάκια. Αρχικά, δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα αληθοφανές δύο καθηγητές πανεπιστημίου και μάλιστα ο ένας Φυσικής, να ασχολούνται με στοιχειωμένα σπίτια. Αν θες την άποψή μου, εδώ, έπρεπε να έχεις χρησιμοποιήσει κάποιο φανταστικό πανεπιστήμιο όπως το Μισκατόνικ (ή ακόμη και το ίδιο το Μισκατόνικ) και οι καθηγητές σου να ειδικεύονταν στο μυστικισμό. Κατά δεύτερον, αν ήθελες να αποδόσεις ρεαλιστικά το γεγονός ότι παρακολουθούμε ένα βίντεο, έπρεπε να έχεις κάνει ένα από τα δύο εξής πράγματα: α) αν ήθελες να το κάνεις ξεχωριστή αφήγηση, όπως και έκανες, έπρεπε να έχεις κόψει οτιδήποτε αφορά σκέψεις και συναισθήματα των ηρώων γιατί, μην ξεχνάς, εμείς αυτή τη στιγμή βλέπουμε κάτι σε μια οθόνη και δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε αυτά ή β) να το έχεις ενσωματώσει στην κανονική αφήγηση ώστε να έχουμε τον Λίνκολν να σκέφτεται τι συναισθήματα/σκέψεις μοιάζουν να έχουν οι άνθρωποι στο βίντεο. Τέλος, από τη στιγμή που είδαμε ότι ο Κάιλ και ο Λίνκολν ήταν κι αυτοί στο σπίτι, κατάλαβα το τέλος. Στο θέμα διαλόγου/αντιδράσεων χαρακτήρων πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις και καλύτερα, αλλά δεν είδα κάτι που να μου χτύπησε ιδιαίτερα άσχημα. Όσον αφορά το θέμα, είσαι μέσα, απλά νομίζω ότι δεν διαχειρίστηκες και τόσο καλά την ιδέα που είχες πάνω στο θέμα. Βέβαια, τη διάβασα ευχάριστα την ιστορία σου παρά τα θέματα που επισημαίνω και σίγουρα δεν ένιωσα πως έχασα το χρόνο μου. Καλή επιτυχία! Edited May 26, 2015 by elgalla 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Disco_Volante Posted May 27, 2015 Share Posted May 27, 2015 Φίλε Σπύρο, άφησα το σχολιασμό της ιστορίας σου για το τέλος. Βρήκα την ιστορία σου άκρως ικανοποιητική και αρκετά τρομακτική. Τα λεπτά που πέρασα διαβάζοντάς την τα ευχαριστήθηκα και πραγματικά ήθελα κι άλλο στο τέλος. Αν σκέπτεσαι μετά το διαγωνισμό να την επεκτείνεις σου προτείνω να μη διατάσεις να το κάνεις. Ο λόγος ρέει άνετα και η εναλλαγή των σκηνών δημιουργεί στο μυαλό του αναγνώστη όλο το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση. Από τις πρώτες κιόλας σκηνές μου θύμισε αμέσως την τηλεταινία Rose Red. Σίγουρα εμπνεύστηκες από εκεί, έτσι δεν είναι; Αν όχι τότε πρέπει να τη δεις οπωσδήποτε και να δεις ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες (καθηγητές με ειδικό εξοπλισμό που πάνε για έρευνα σε στοιχειωμένο σπίτι). Αν δεν την έχεις δει, τότε τι να πω, μόνο ότι τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται! Καλή επιτυχία! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted May 27, 2015 Share Posted May 27, 2015 Μπράβο, κύριος Ωραίος. Καθε τι δικό σου που διαβάζω γίνεται ολοένα και καλύτερο. Αυτή εδώ για μένα ειναι μια πολύ τίμια ιστορία, την οποία μάλιστα νομίζεις διαβάζοντας πως την έχεις ξαναδεί (κυριολεκτικά το δει και όχι διαβάσει - έχει και πολύ καλές εικόνες) για να φτάσεις το τέλος να δεις ότι δεν είναι έτσι Εκτός από τα του πανεπιστημίου της Elgalla, με τα οποία συμφωνώ, έχει και δύο μεγάλα φάουλ για μένα, αλλά πολύ εύκολα να τα φτιάξεις: 1. Μετά τον πρώτο θάνατο περίμενα τον πανικό που δεν ήρθε. Δεν είναι λογικό απλά να συνεχίσουν την περιήγηση και ούτε και αληθοφανές. Βάλτους να προσπαθούνε να φύγουνε και να είναι τα πάντα ερμητικά κλειστά (πόρτες, παράθυρα κτλ). Έλα τώρα, όλα τα κλισέ του κόσμου έχεις χώσει μέσα, αυτό θα σε πειράξει? 2. Αυτό τώρα το δεύτερο είναι από αυτά τα "βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου". Όλη τη σκηνή την βλέπουμε στην οθόνη μιας τηλεόρασης και είναι πλάνο τραβηγμένο από κάμερα. Χρησιμοποιήσέ το! Φέρτο στο μυαλό σου: φακός, γωνία, προβολή σε ένα τετράγωνο κουτί, και βασικά κι ακόμα χειρότερα μονοπλάνο. Δεν μπορείς να έχεις μέσα στην αφήγηση πράγματα που συμβαίνουν εκτός πλάνου γιατί δεν τα βλέπει κανείς, μπορείς όμως να έχεις ατάκες εκτός πλάνου. Δεν μπορείς να έχεις σκέψεις γιατί δεν τις ακούει κανείς, μπορείς όμως να έχεις κινήσεις του σώματος. Κάνε ένα πέρασμα στο κείμενο μόνο για αυτά, χρησιμοποίησε τη γωνία λήψης και την κίνηση της κάμερας για να δημιουργήσεις την ένταση και φάε τα μικροφάουλ εδώ κι εκεί. Θα δεις: θα απογειωθεί Έχει όλο το ποτένσιαλ για να απογειωθεί. Μπράβο και πάλι Τρομομεζούρα: Μπααα 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted May 27, 2015 Share Posted May 27, 2015 Α γνήσιος τρόμος! Η εισαγωγή μου τα χάλασε λίγο γιατί βλέποντας εκείνο τα πρόσωπα μετά δεν πίστευα ότι θα πεθάνουν ή ό,τι κινδυνεύουν αν και τελικά ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα (γιατί φυσικά είχε και μια ανατροπή από' σενα! ). Πέραν τούτου ωραία ιστορία ίσως έλειπε μια κάποια ένδειξη για το τι ή ποιος έστειλε το μήνυμα από το μέλλον. Πάντως εγώ την διασκέδασα την ιστορία ( και έχω και θέματα με το ποια θα πρωτοψηφίσω). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 27, 2015 Share Posted May 27, 2015 Μ’ άρεσε αυτό που πήγες να κάνεις. Αλλά αν θέλεις να μας δώσεις φάουντ φούτατζ, δώσε μας φάουντ φούτατζ, νταμν ιτ! Η εισαγωγή με τους δύο καθηγητές είναι λίγο αχρείαστη για την υπόθεση. Άσε που σποϊλεριάζουν και το τέλος. Ξεκίνα κατευθείαν με το αρχείο της κάμερας και συνέχισέ το μέχρι το τέλος. Βέβαια, έτσι «κινδυνεύει» να μείνει λίγο ανοιχτή η ιστορία, αλλά αν όλα πάνε επαρκώς καλά (ή άσχημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση), δεν θα πειράξει και τόσο τον αναγνώστη. Απ’ την άλλη, υπάρχει και η πρόταση της elgalla, δηλαδή, να βάλεις κάποιον τρίτο να περιγράφει το βίντεο. Αυτό σου δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων, αλλά μάλλον θα σου στερήσει λίγο από την ατμόσφαιρα που θέλεις να δημιουργήσεις μέσα στο βίντεο. Όσο αφορά την απόδοση του φάουντ φούτατζ, η elgalla και η Nienor σου έχουν επισημάνει τα δύο βασικότερα λάθη. Όταν βλέπεις ένα βίντεο δεν μπορείς, για παράδειγμα, να ξέρεις ότι η Νταίζη είναι μια αριστούχος φοιτήτρια του Λίνκολν, εκτός κι αν το αναφέρει αυτός. Ούτε αν το ξύλινο κάγκελο του φράχτη ήταν «κάποτε» όμορφο. Εδώ πρέπει να δώσεις περισσότερο βάση σε εικόνες, εκφράσεις προσώπων, ήχους και συνομιλίες εκτός κάμερας. Γενικά, η αφήγηση θα πρέπει να είναι κάπως πιο ψυχρή κι απρόσωπη. Στα της ιστορίας τώρα. Κι εγώ πιστεύω ότι οι καθηγητές πανεπιστημίου ήταν λάθος επιλογή. Μπορείς να βάλεις κάποιους διάσημους φαντασματοκυνηγούς, που γυρίζουν ντοκιμαντέρ, ή τη γνωστή παρέα φοιτητών, που μαζεύτηκαν για ένα τρομοΣουΚού. Κι αυτά κλισέ, θα μου πεις, αλλά όταν δοκιμάζεις κάτι καινούριο, δεν είναι κακό να χρησιμοποιείς γνωστές, πετυχημένες συνταγές. Από άποψη γραφής είναι αρκετά καλή. Σιγά-σιγά βρίσκεις τη χρυσή τομή μεταξύ περιγραφών και δράσης, ώστε να μην υπερκαλύψει το ένα το άλλο εκεί που δεν το θέλεις. Σε κάποια σημεία γίνεσαι λίγο πιο υπερβολικός απ’ όσο χρειάζεται, αλλά είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα. Ακόμη κι αν δεν διορθώνεις τις ιστορίες σου, αν την ξαναδιαβάσεις μετά από καιρό θα το καταλάβεις κι εσύ και θα ξέρεις να το αποφύγεις την επόμενη φορά. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gismofbi Posted May 28, 2015 Share Posted May 28, 2015 Συμφωνώ οτι η γραφή σου έχει βελτιωθεί αρκετά απο κείμενο σε κείμενο. Ένιωθα οτι έβλεπα κι εγώ το βίντεο μπροστά μου και ομολογώ πως ο τρόμος δούλεψε αρκετά. Στα υπολοιπα με κάλυψαν οι προλαλησαντες αλλά θα τα πω συνοπτικά. 1) ο σύνδεσμος καθηγητών πανεπιστημίου και στοιχειωμένου σπιτιού δεν είναι ρεαλιστικός 2) στον πρωτο θάνατο θα έπρεπε να είχαν λακισει όπως όπως απο τον πανικό 3) οι διάλογοι θέλουν λίγη δουλιτσα ακόμη 4) σε κάποια σημεία υπαρχουν καποιες υπερβολές όπως π.χ. τα γυαλιά που σχηματίζουν βελάκι, το αίμα που σχηματίζει κατω, το βαρυγδουπο ήρθε η ωρα, οι υπερβολικές σπλατεριες απο τέρατα, δαίμονες και διαολια. Ίσως κάποια πραγματα να μην πρεπει να τα δείξεις ολόκληρα αλλά να μας αφήνεις να τα φανταστούμε γιατί ο τρόμος απέχει μια κλωστή απο την παρωδία και δεν είναι ωραίο το αποτέλεσμα να μοιάζει με χιλιοειπωμενο στορυ φτηνού θρίλερ που προκαλει γέλιο. Όχι οτι έτσι μοιάζει η ιστορία σου βέβαια, απλα γενικα σαν συμβουλή το λέω. Για μενα ο τρομος πρεπει να ειναι απλος και καθαρος χωρις υπερβολες και φανφάρες. Αυτά. Να αναφέρω επίσης πως για μένα το τέλος ηταν ανατρεπτικό και όλα τα λεφτά. Σκιαχτηκα αλλά το απόλαυσα. Καλη τύχη αδερφέ μου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 28, 2015 Share Posted May 28, 2015 Λοιπόν να μην επαναλαμβάνω αυτά που λένε και οι άλλοι με τους οποίους συμφωνώ. Θα πω ότι δεν το περίμενα το τέλος και αναρωτιόμουν γιατί ήταν ήσυχος τόσο πολύ κατά την παρακολούθηση της ταινίας ο άλλος καθηγητής. Φαίνεται ότι έχεις το λεξιλόγιο. Πάντως δεν έμεινα με κάποιο απορία, και να πω ότι υπήρχε μια ανατριχίλα. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 28, 2015 Share Posted May 28, 2015 Όσο διάβαζα το κείμενο είχα την εντύπωση ότι έβλεπα μία found footage έκδοση του Hellhouse του Matheson, κάτι που το θεωρώ καλόκακο: καλό επειδή πείθει το στόρυ και σου προσφέρει ωραίο fast food τρόμο, κακό γιατί ο ρυθμός πάει τόσο διαβολικά γρήγορα που δεν πρόλαβα να νιώσω στιγμή τον τρόμο. Η ανατροπή στο τέλος κάνει τη διαφορά, αν και θα συμφωνήσω ότι ο πρόλογος χαλάει κάπως την ανατροπή (για φαντάσου να βάλεις μόνο τον επίλογο, με τους δύο καθηγητές να λένε αυτά που λένε πόσο πιο ανατρεπτικό θα είναι) ενώ η αίσθηση του μονόπλανου πρέπει να γίνει πιο έντονη, όπως λέει και η Nienor Η γραφή είναι καλή. Στρωτή, με πετυχημένες αφηγηματικές τεχνικές και άνεση. Συνολικά πέρασα καλά, αλλά μπορούσες άνετα να μου είχες τινάξει τα μυαλά με 2-3 αλλαγές. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 28, 2015 Share Posted May 28, 2015 Καλησπέρα και απο μένα. Δεν έχω διαβάσει κάτι δικό σου είναι η αλήθεια. Στην αρχή μπερδεύτηκα με τους καθηγητές που κάθονται στο γραφείο ενώ στην επόμενη σκηνή είναι σε ένα βίντεο. Ήτανε λίγο inception η φάση. Ίσως να δούλευε καλύτερα αν το άφηνες μόνο για το τέλος για twist ending. Θα συμφωνήσω με την Elgalla για τις σκέψεις και πως τις παρουσιάζεις μέσα από το video. Ένα άλλο προφανώς είναι οι αντιδράσεις των παρευρισκόμενων όταν βλέπουνε το κομμένο κεφάλι. Βάλε τους να παθαίνουνε τρελή πλάκα αλλά να μην μπορούνε να ξεφύγουνε. Εμένα μου θύμισε μεν Rose Red αλλά και Grave Encounters, να το δεις οπωσδήποτε. Η γραφή σου μου άρεσε όπως και οι διάλογοι μου φάνηκαν πολύ φυσικοί πράγμα όχι εύκολο να το καταφέρει κάποιος. Θα ήθελα να μάθω την ιστορία αυτών των φαντασμάτων και γιατί αυτή η γυναίκα είχε δυο σωματοφύλακες. Μέσα σε όλα διάλεξες ενδιαφέροντα φαντάσματα, όχι μια συνηθισμένη οικογένεια, αγόρι, κορίτσι κλπ. οπότε γιατί να μην το εκμεταλλευτείς; Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lord Denton Posted May 28, 2015 Share Posted May 28, 2015 Ας αρχίσω απο τα καλα. Η χρηση της γλώσσας ηταν πολυ καλη, οι gory σκηνές καλογραμμένες και εμφανίζονταν με σωστη συχνότητα (ουτε πολυ συχνα, ουτε πολυ σπανια). Η πλοκή ήταν συγκροτημένη, με μοναδική εξαίρεση το οτι οι πρωταγωνιστες δεν τα καναν πανω τους οταν ειδαν το πρώτο θάνατο. Θα συμφωνήσω με αυτους που ειπαν οτι θα επρεπε να δοκιμάσουν να φυγουν αλλα να τους εμπόδιζε κατι. Ο Λίνκολν ειδικα, που ειπε οτι δεν υπαρχουν τετοια πραγματα, λιγα δευτερολεπτα αφου ενα φαντασμα αποκεφάλισε εναν τυπο, με τράβηξε πολυ εξω απο την ιστορία. Η αληθεια ειναι οτι δεν ειναι πολυ το στυλ μου οι κλασικες ιστοριες. Δηλαδη την ιστορια με το στοιχειωμενο σπίτι την εχω χιλιοακουσει και δε με ενθουσίασε η ιδεα να διαβάσω μια ακόμα. Ισως αν εκανες κατι καινούριο με το στοιχειωμενο σπιτι να ηταν καλυτερα, αλλα απ' οτι ειδα, δεν εγινε κατι περα απο τα συνηθισμένα. Επίσης αν και τεχνικά ήσουν εντός θέματος, θα θελα να δω λιγη παραπάνω χρήση της τεχνολογίας. Την αισθάνθηκα λιγο περισσότερο σαν ιστορια φαντασμάτων, με λιγη τεχνολογία μεσα, παρα μια ιστορια τρομου με θεμα την τεχνολογια. Υπάρχει και ενα θεμα με τους χαρακτήρες. Οι περισσότεροι ηταν εκει για να πεθάνουν και δεν νοιάστηκα και πολυ γι αυτους. Δεν ειχαν κάποιον χαρακτήρα και δεν τους γνώρισα. Ακομα και οι καθηγητες δεν ειχαν καποιο χαρακτηριστικο. Εκτος απο τον Λίνκολν, που ηταν σκεπτικιστής (χωρις λογο.. και μαλιστα νομιζω οτι ηταν και ο θεολογος?).Ισως αν ηταν λιγότεροι (πχ μονο οι καθηγητές και ενας φοιτητής, η μονο οι καθηγητές) να ειχες περισσοτερο χρονο να μας τους δώσεις χαρακτήρα. Το τελευταίο σημαντικό θεμα (πριν περασω σε κατι μικρα θεματακια) ειναι οτι με εβαλε η ιστορια στη δράση (με τη γραφομηχανή) πολυ πριν μπω στην ατμοσφαιρα. Καλες οι περιγραφές του παλιου σπιτιου, αλλα δε νομίζω οτι ηταν αποδοτικές για να στήσουν την ατμοσφαιρα. Χρειάζεσαι και λιγο σασπενς! Νομίζω οτι αυτος ηταν ο λογος (με τους χαρακτήρες σαν δευτερο) που προσωπικά δε τρόμαξα. Θα συμφωνήσω με τους αλλους που ειπαν οτι η πρωτη σκηνη θα μπορούσε και να μην ειναι εκει. Τα μικρα θεματα ειναι οτι το ονομα Λίνκολν μπερδευει. Στην αρχη νομιζα οτι ημουν στο γραφειο του προεδρου Λίνκολν και τον σκεφτόμουν σε ολη την ιστορια, πραγμα που δε θα λεγα οτι ειναι καλο. Το αλλο μικρο θεμα ειναι οτι οταν τελειώνει ενα βιντεο στο pc, δεν διχνει χιόνια. Ειναι ενας αναχρονισμος και κλισε που αφαιρει απο την εμπειρια. Θα μπορουσες να σκεφτεις πως τελειωνουν τα βιντεο στην πραγματικοτητα και να δημιουργησεις ενα τροπο να ειναι τρομακτικο το τελος του βιντεο με τα σημερινά δεδομένα (εγω πχ θα εβαζα να κολλούσε ο υπολογιστής, παίζοντας τον ιδιο ήχο και να θελε restart) Γενικα θα έλεγα οτι ηταν καλη ιστορια, αλλα θα μπορούσε να ειναι πολυ καλύτερη αν προσεχες λιγο την ατμοσφαιρα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest /george/ Posted May 30, 2015 Share Posted May 30, 2015 Είναι η δεύτερη ιστορία του διαγωνισμού που διαβάζω και πραγματικά αναρωτιέμαι αν είστε όλοι επιτυχημένοι συγγραφείς! Έχω διαβάσει πολλά μεταφρασμένα κείμενα και η αίσθηση του κειμένου σου μου δίνει ακριβώς την ίδια εντύπωση. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Διάβασα τα σχόλια που ήδη υπάρχουν στην ιστορία σου και με πολλά από αυτά διαφωνώ. ΟΚ η ιδέα δεν είναι και η πιο πρωτότυπη αλλά κάθε ιστορία με στοιχειωμένα σπίτια είναι ενδιαφέρουσα πολύ απλά γιατί δεν μπορείς εκ των προτέρων να ξέρεις τι διαφορετικό έχει σκεφτεί ο συγγραφέας. Αν θα ήθελα να το συγκρίνω με ταινίες θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα από Blair which project και Rose Red, όπως αναφέρει και άλλος πιο πάνω. Σε πολλά σημεία τρόμαξα καθώς χτίζεις πολύ καλά την ένταση και την αγωνία. Στο τέλος βέβαια θα ήθελα λίγες ακόμα εξηγήσεις για τα φαντάσματα και την ιστορία τους. Σίγουρα βέβαια δεν μπορούμε να τα θέλουμε και όλα σε περιορισμένο αριθμό λέξεων. Η ιστορία μου άρεσε πολύ, χειρίζεσαι πολύ καλά τις λέξεις και τους διαλόγους και σίγουρα θα ψάξω και άλλες δικές σου ιστορίες στη βιβλιοθήκη. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 30, 2015 Share Posted May 30, 2015 (edited) Βασικά, με έχουν καλύψει αρκετοί από τους προλαλήσαντες. Όση ώρα το διάβαζα, σκεφτόμουνα ότι κάποιες σκηνές φαίνεται να γίνονται εκτός πλάνου της κάμερας, οπότε κάτι θα πρέπει να κάνεις γι' αυτές. Επίσης κι εμένα μου φάνηκε ότι πολύ χαλαρά τον πήραν το θάνατο του πρώτου. Θα έπρεπε να έχουν φοβηθεί πολύ περισσότερο. Νομίζω πάντως ότι όταν θα μπορείς να προσθέσεις λέξεις εκτός διαγωνισμού, μπορείς να τα διορθώσεις αυτά, γιατί έχει ζουμί η ιστορία. Εκείνο που μου άρεσε περισσότερο ήταν που μαθαίνουμε ότι η επίσκεψη στο στοιχειωμένο σπίτι είναι προγραμματισμένη να συμβεί στο μέλλον. Είχα κι εγώ ένα μπέρδεμα με τους δυο καθηγητές που έβλεπαν τόσο κουλ τους εαυτούς τους, αλλά αυτό μου κέντριζε το ενδιαφέρον, μιας και καταλάβαινα ότι κάτι καλό θα μου αποκαλυφθεί. Edited May 30, 2015 by Tiessa 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted May 31, 2015 Share Posted May 31, 2015 Σπύρο καλησπέρα! Ενδιαφέρουσα ιστορία. Σίγουρα χιλιοειπωμένη, (φαντάζομαι ότι είναι σχεδόν απίθανο να μην έχει διαβάσει/δει κανείς κάποια παρόμοια), και σαφώς επηρεασμένη από την τεχνοτροπία του Rose Red, αλλά, προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανένα από τα δυο. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να διαβάσω κάτι που να με ευχαριστήσει, και αφού το κατάφερες όλα καλά! Η εισαγωγική σκηνή στα δικά μου μάτια δε λειτούργησε καθόλου άσχημα. Τι είπαμε μόλις; Ότι είναι χιλιοειπωμένες αυτές οι “haunted house” ιστορίες. Ε λοιπόν, τέτοιες λεπτομέρειες όπως αυτή είναι που τις κάνουν διαφορετικότερες από άλλες. Και αφού έτσι την είδες μέσα σου, καλά έκανες και το έγραψες. Οπότε για τον ίδιο λόγο καλά έκανες επίσης και που τους έκανες καθηγητές και όχι κυνηγούς φαντασμάτων. Δύο μικρές παρατηρήσεις. Η μια προαναφέρθηκε και από άλλους, αφορά τη σκηνή με το κομμένο κεφάλι. Συμφωνώ κι εγώ ότι όταν ξαναπιάσεις την ιστορία θα πρέπει να την αλλάξεις. Η δεύτερη, αφορά μερικές σκηνές κατά τις οποίες περιγράφεις δύο φορές το ίδιο πράγμα: πχ, στην αρχή λες “Ο Κάιλ μπήκε με φόρα στο γραφείο του Λίνκολν” ενώ αμέσως μετά του λέει: «Αυτό πρέπει να το δεις οπωσδήποτε!» είπε χωρίς περιστροφές και πήγε αμέσως στην LED τηλεόραση που… Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι στα μάτια του αναγνώστη έχει γίνει αντιληπτό ότι ο Κάιλ βιάζεται, ήδη από την πρώτη πρόταση. Οπότε αν έκοβες το “χωρίς περιστροφές” το νόημα θα ήταν και πάλι το ίδιο. Σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι λάθος που το έγραψες, (και ούτε είμαι ειδήμων για να ξέρω καλά), αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για περιορισμό λέξεων θα μπορούσες να το εκμεταλλευτείς και να χώσεις πολύτιμες λέξεις αλλού. (Αν ήμουν ο αντιπαθητικός επιμελητής του κειμένου σου εγώ θα έκοβα καμιά 100στη τέτοιες λέξεις και θα σου τις πάσαρα για επιπλέον χρήση!) Αυτά. Καταλήγουμε σε ένα: Ωραία ιστορία. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 2, 2015 Share Posted June 2, 2015 Η δύναμη αυτής της ιστορίας, (τόσο στα πλαίσια του διαγωνισμού, όσο και εκτός αυτού), είναι η τελευταία παράγραφος. Πολλά μπράβο για την ιδέα. Καλό θα ήταν, όμως, να μ' έχεις σε όλο το κείμενο πράγμα που δεν έγινε. Δηλαδή, αντί η τελευταία παράγραφος να κορυφώσει ένα καλό κείμενο, σώζει ένα, κατά τη γνώμη μου, κακό. (Είναι διαγωνισμός, και στους διαγωνισμούς τα λέω όπως τα σκέφτομαι, επειδή υπάρχει και το θέμα της κατάταξης). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted June 7, 2015 Share Posted June 7, 2015 Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν η ιστορία σου για μένα! Βελτιώνεσαι σταθερά. Πήρα το θάρρος άλλη μια φορά, αφού τα παιδιά με κάλυψαν σε σχόλια περί πλοκής να σου κάνω μια επιμέλεια πιο προσεκτική, την οποία αν θες τη λαμβάνεις υπόψη σου. Γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένη με το κείμενό σου και χαίρομαι που το διάβασα! "Κρατούσε την κάμερά του, μια μικρή ασημί συσκευή που χώραγε στην παλάμη του, αλλά με έναν ισχυρό φακό υψηλής ανάλυσης, που μπορούσε να τραβάει βίντεο ακόμη και σε συνθήκες ελάχιστου έως και μηδενικού φωτισμού". Αυτή η πρόταση θέλει δουλειά. Το αλλά κλοτσάει κάπως, και γενικώς είναι μεγάλη. Αν την έσπαγες σε δύο; "Ο Λίνκολν απόρησε με τον φίλο του και συνάδελφό του καθηγητή Θεολογίας, δεν τον είχε ξαναδεί τόσο ταραγμένο". Κι εδώ αντί για κόμμα καλύτερα να μπει τελεία. Ώστε αυτό είναι το περιβόητο σπίτι που έγινε το μακελειό το '66!» είπε ο Στηβ και στάθηκε να το κοιτάξει καλύτερα. Εδώ κάνεις επανάληψη ονόματος. Αντί για Στηβ βάλε ο νεαρός. Ήταν ένα πραγματικό αρχοντικό, που ο χρόνος και η ερήμωση είχαν αφήσει έντονα τα σημάδια τους πάνω του. Καλύτερα κάντο: Ήταν ένα πραγματικό αρχοντικό, στο οποίο όμως ο χρόνος και η ερήμωση είχαν αφήσει έντονα τα σημάδια του. Τώρα όμως οι τοίχοι του έδειχναν σαν να τους είχε γρατζουνίσει με τα νύχια του κάποιο τερατώδες χέρι, και οι φλούδες της μπογιάς κρέμονταν αφήνοντας να φανεί το φαγωμένο ξύλο από κάτω. Πολύ καλό! Η αυλή του ήταν γεμάτη αγριόχορτα και ζιζάνια, και ο εξωτερικός φράχτης είχε γεμίσει βάτα γεμάτα αγκάθια που πνίγανε το κάποτε όμορφο ξύλινο κάγκελο. Λες γεμίσει και γεμάτα. Αλλαξέ το. Σεάνς: νομίζω ότι υπάρχει ελληνική λέξη, μου φαίνεται λέγεται επίκληση. Υπήρχαν μάλιστα ακόμη μερικά ξεραμένα λουλούδια που περίμεναν το παραμικρό άγγιγμα για να γίνουν η σκόνη που έπρεπε να είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το που έπρεπε να είναι μου φαίνεται λίγο παράξενο. Ίσως κάπως έτσι βοηθάει: Για να γίνουν σκόνη, όπως θα έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια. Λίγη ώρα ακόμη και το σκοτάδι διώχτηκε από το σαλόνι, αποκαλύπτοντας τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων που ήταν χαρούμενοι επειδή είχαν τελειώσει με τις προετοιμασίες και μπορούσαν να ασχοληθούν επιτέλους με το σπίτι και τους θρύλους του. Το «διώχτηκε» δε χρησιμοποιείται συχνά, ίσως να το έκανες: άφησε το σαλόνι. Και μετά: τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων, αφού είχαν τελειώσει... θρύλους του. Όταν κατάλαβε πως την βλέπει του έδειξε προς τα κάτω κι εξαφανίστηκε. Το έδειξε μπορεί να γίνει έδειξε με το χέρι της προς τα κάτω για να ξεκαθαρίσει. Αργότερα λες: έδειξε κάτω, καλύτερα να γίνει έδειξε προς τα κάτω. Μπήκαν στην τραπεζαρία με τους φακούς τους και είδαν το βάζο από το τραπέζι να έχει βρεθεί στο πάτωμα. Αντί για έχει βρεθεί κάντο πεσμένο. Είχε σπάσει σε πέντε κομμάτια, και σχημάτιζε ένα βέλος που έδειχνε προς τα εκεί που στον διάδρομο του χολ άρχιζε η σκάλα για τον πάνω όροφο. Αυτό με το βέλος προσωπικά δεν μπορώ να το κάνω εικόνα στο μυαλό μου. Βέβαια, μπορεί να είναι δικό μου θέμα, δεν είναι απαραίτητο να το πειράξεις. αλλά αυτό κάνει την κυρία να λυπάται για κάποιο λόγο. Δε σου χρειάζεται αυτό, λες ότι κλαίει. Εκεί κάτω ο αέρας ήταν πιο βαρύς, πνιγηρός, είχε να ανανεωθεί δεκαετίες ολόκληρες. Πολύ καλό! Η σκιά στράφηκε αμέσως προς το μέρος του. Όρμησε πάνω του και τον σήκωσε στον αέρα, για να τον τινάξει με δύναμη στον απέναντι τοίχο. Το κεφάλι του άτυχου νέου έσπασε πάνω στα τούβλα και τα μυαλά του χύθηκαν στο πάτωμα. Όλοι έμειναν άναυδοι, σαστισμένοι, να τον κοιτάνε με φρίκη να πέφτει νεκρός. Η σκιά υψώθηκε μπροστά από τον Λίνκολν και του έδειξε το δοχείο, αλλά ο μόνος που μπορούσε να τη δει ήταν ο Κάιλ μέσα από την κάμερα. Έκανε αμέσως ένα βήμα μπροστά και έβαλε το χέρι του πάνω στο σφραγισμένο καπάκι. Ανάμεσα σε αυτά τα δυο κομμάτια είναι μια καλή ευκαιρία να προσπαθήσουν να το σκάσουν ανεπιτυχώς, πχ να πάνε στην πόρτα, μα να μην ανοίγει. Πίσω από τον Κάιλ ακούστηκε πάλι το κλαψούρισμα της γριας, αλλά τώρα ήταν πολύ πιο δυνατό από πριν, σχεδόν σωστό μοιρολόι. Εδώ βγάζεις το σχεδόν και νομίζω γίνεται πολύ πιο δυνατό. Ο καθηγητής κατάλαβε πως αυτό που είχε ελευθερώσει στο υπόγειο τώρα ελευθέρωνε κάτι πολύ χειρότερο, και όρμησε μπροστά για να το σταματήσει. Άλλαξε το ελευθέρωνε, κάντο καλούσε ή κάτι παρόμοιο. Η Νταίζη γύρισε προς το μέρος του και ανοίγοντας το στόμα της αφύσικα ούρλιαξε με τέτοια δύναμη που τον τίναξε πίσω. Μετά το αφύσικα, να προσθέσεις «πολύ», Γκελάρισε: κάντο «αναπήδησε». 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 (edited) Ναι παιδιά. Ναι. Να το ξανασκεφτείτε. Να μην πάτε. Γενικά: 1. Ωραία ιδέα, σχεδόν πολύ ωραία, αν και στην αρχή, ιδιαίτερα στην εισαγωγή, έχεις την ψευδαίσθηση πως ξέρεις ακριβώς που το πάει, και ότι έχεις διαβάσει και άλλα τέτοια. 2. Εικόνες έντονες, ίσως λίγο υπερβολικές για τη γαλλικά-και-πιάνο αισθητική μου. Δηλαδή, μία γλειώδη μαύρη μάζα βγήκε αργά....(Το σωστό είναι γλειώδης, ονομαστική) τεσπα κατάλαβες τι θέλω να πω. Έχει μία δόση καφρίλας που πάει όμως αντάμα με το όλο στήσιμο. Ειδικότερα: Κάποια εντελώς δομικά σχόλια. Απόφυγε επαναλήψεις. Περιβόητο, περιβόητο, περιβόητο. Πες το διάσημο, πες το πασίγνωστο, κράτα και μία περιβόητο. Τίτλοι αχρησιμοποίητοι....δεν ξέρω αν μ’ αρέσει. Τόμοι αχρησιμοποίητοι με σπάνιους τίτλους, με τίτλους που θα έκαναν τη δημόσια βιβλιοθήκη να ζηλέψει, θα έστεκε περισσότερο. Εγώ θα τραβούσα το χαρτί της γραφομηχανής να το δείξω. Ρε παιδιά το βλέπετε και σεις ή με γελούν τα μάτια μου; Τους το λεει παρακάτω για τη γραφομηχανή, αλλά δεν θα έπρεπε να ψάξουν όλοι το χαρτί; Εφόσον ήδη ισχυρίστηκε ότι είδε κάποιο πρόσωπο που οι άλλοι δεν είδαν; Έχουμε μία γυναίκα ηλικιωμένη, δύο άντρες δίπλα στον καθρέφτη. Θα αποτολμούσα μία λεπτομέρεια και για πώς είναι ντυμένοι. Να φανεί και η χρονική διαφορά από το ’66 ως σήμερα. Νομίζω πως με τον σύντροφό τους αποκεφαλισμένο πιο λογικό θα ήταν να φύγουν άμεσα. Με το πτώμα του δυστυχή μαζί τους. Εδώ ούτε κουβέντα δεν λένε. Κάτι του στυλ, α ρε Στηβ παλιόφιλε, γιατί ρε γαμώτο, γιατί. «Τι λέτε τώρα, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα...» είπε ο Λίνκολν και γύρισε να συνεχίσει να κατεβαίνει τη σκάλα. Εντάξει, αυτό παραείναι ακραίο. Πόσο κουλ πρέπει να το παίξει αυτός πια; Δεν μπορεί να έχεις δει τόοοσα και να λες δεν υπάρχουν αυτά. Τι δεν υπάρχει, κόλαση; Πύλες για την κόλαση; Φύλακες στις πύλες; Εδώ είδαμε τον άλλον τον καψερό να αποκεφαλίζεται. Τα πάντα παίζει να υπάρχουν. Μου αρέσει η φράση, σκίζουν οι φακοί το σκοτάδι. Το οπτικοποίησα πολύ έντονα. Δεν μου αρέσει όμως που αυτοί θα πάνε και θα το ανοίξουνε το ρημάδι κιούπι. Θα το ανοίξουν ή όχι; Τα-ρά-τα-τάααααααα! Σιγά που δεν θα το άνοιγαν.... Εξαιρετικό φινάλε. Μπράβο! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Edited June 11, 2015 by Ιρμάντα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 12, 2015 Share Posted June 12, 2015 Όποιος σχολιάζει τελευταίος δε έχει και πολλά να πει! Ας κάνω όμως μια προσπάθεια. Αρκετά κλισέ ιστορία με αρκετά κλισέ μέσα, αλλά καλογραμμένη με ωραία ατμόσφαιρα, ευχάριστη και άνετη στο διάβασμα. Μπερδεύτηκα με την εισαγωγή και χάθηκα λίγο στην αρχή. Ίσως να φταίει αυτό που παρατήρησαν οι προηγούμενοι, ότι δηλαδή δεν έχεις έντονα την αίσθηση της εικόνας από βίντεο και δεν μου ήταν φανερό ότι περάσαμε από το τώρα στο βίντεο. Από την άλλη αυτό μου έδωσε ένα πιο απρόσμενο τέλος γιατί όταν ξαναγυρίσαμε στο “τώρα” έπεσα από τα σύννεφα γιατί είχα πια εντελώς ξεχάσει την εισαγωγή. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted June 13, 2015 Share Posted June 13, 2015 Προσωπικά πέρασα όμορφα διαβάζοντας την ιστορία σου. Καταφέρνεις να χρησιμοποιήσεις πολλά τρομακτικά "στερεότυπα" με τον δικό σου τρόπο και να χτίσεις ένα σκηνικό φρίκης και βίας ταιριαστό στον θεματικό σου άξονα. Έχω μία αδυναμία στις αφηγήσεις με... καθρέφτες συνεπώς ήθελα πολύ να δω μία ανάπτυξη ή ίσως περισσότερο παιχνίδι σ αυτό το σημείο. Βέβαια, δεν το κρίνω αρνητικά, αφού αποτελεί απόφαση του δημιουργού κάτι τέτοιο αλλά σίγουρα ίσως να έδινε στην ιστορία σου ακόμα πιο μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Ως αρνητικό θα έλεγα τον τομέα εξειδίκευσης που είχαν οι καθηγητές στην ιστορία σου. Η επόμενη να είναι με εμάς τους φιλόλογους που είμαστε και άνθρωποι του... πνεύματος! Πέραν της πλάκας, ίσως οι θετικές επιστήμες δεν ταίριαζαν τόσο αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Το βασικό ήταν η ψυχραιμία με την οποία αντιμετώπισαν τα φρικαλέα γεγονότα στο διήγημα σου οι ήρωες. Ίσως θα ήταν καλό αντί για την γενναιότητα των μετέπειτα πράξεών τους, να τους έθετες σε μία κατάσταση εγκλωβισμού. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν καλό. Καλή επιτυχία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted June 15, 2015 Share Posted June 15, 2015 Ενδιαφέρουσα ιστορία, αν και συνηθισμένη όσον αφορά το τι γινόταν. Ίσως να είχα μεγαλύτερες προσδοκίες, επειδή το Τέλος (το διήγημα, εννοώ) μου άρεσε αρκετά, αλλά το συγκεκριμένο δεν με ικανοποίησε όσο θα μπορούσε. Κάποια κλισέ με ενόχλησαν (γενικά χρησιμοποιείς συχνά κλισέ, αλλά στα προηγούμενά σου κείμενα κάπως πιο πετυχημένα - τα κλισέ δεν είναι απαραιτήτως κάτι κακό, άλλοτε δουλεύουν καλά κι άλλοτε όχι). Το βασικότερο έχει να κάνει με τους χαρακτήρες που βλέπουν τον φίλο τους να αποκεφαλίζεται και στη συνέχεια τρέχουν στις σκάλες πίσω από φαντάσματα. Εκεί με έχασες κάπως. Γενικά οι «ηλίθιοι χαρακτήρες» που κάνουν ηλίθιες επιλογές μόνο για να προωθήσουν την πλοκή, ιδίως στον τρόμο, είναι ένα κλισέ που έχει παραγίνει. Ίσως σε μεγαλύτερη έκταση, αν δεν παρουσίαζες τόσο εύκολους τους θανάτους να γινόταν πιο πιστευτό γιατί συνέχιζαν («πρέπει να συνεχίσουμε, τόσο κοντά στην απόδειξη… κλπ»). Όσον αφορά τη γραφή ήταν καλή, όπως τα περισσότερα κείμενά σου πλέον. Καλές περιγραφές, καθαρές εικόνες (σε σύγκριση με πρώτα σου κείμενα σαφής βελτίωση). Αυτό που ίσως να προτιμούσα ήταν να αξιοποιούσες καλύτερα το εφέ της κάμερας στα πλάγια γράμματα. Αρχικά νόμισα ότι η αφήγηση αυτή θα ήταν μέσα από την κάμερα, αλλά τελικά ήταν από το μέλλον, όπου απλώς βλέπουμε την αφήγηση σαν να έχει ήδη γίνει. Δηλαδή θα λειτουργούσε για μένα καλύτερα αν εκεί η αφήγηση ήταν αποκλειστικά κινηματογραφική (χωρίς πληροφορίες για το παρελθόν, αυτά θα μπορούσαν να μπουν σε ενδιάμεσα κομμάτια του παρόντος), μόνο ό,τι βλέπουμε κι ακούμε (αν θες να το ψάξεις παραπάνω, το Ασήμι που Ουρλιάζει του Κάουα το κάνει καλά σε σημεία αυτό). Ίσως να το έκανες για να μην καρφώσεις το τέλος, αλλά σε μένα δεν λειτούργησε τόσο καλά. Καλή χρήση του θέματος (τεχνολογία εννοώ). Το τέλος ως σύλληψη ήταν καλό. Βέβαια η ανατροπή δεν λειτούργησε καθόλου καλά, γιατί την περιμένεις από πολύ νωρίς. Δηλαδή ήταν φανερό ότι για να βλέπουν τους εαυτούς τους να πεθαίνουν, θα ήταν από το μέλλον, ως προειδοποίηση (σε μένα τουλάχιστον ήταν πολύ προφανές, ίσως επειδή και στην περιγραφή του θέματος είχα αναφερθεί σε κάτι αντίστοιχο). Η δομή της ιστορίας, αν και σίγουρα καλή επιλογή για το είδος της ιστορίας, το πρόδωσε. Κι επειδή βασίζεται στην ανατροπή, το τέλος δεν με χτύπησε όπως θα μπορούσε. Απεναντίας με απογοήτευσε (γιατί ήλπιζα ότι θα υπήρχε τουλάχιστον και κάτι που δεν θα είχα φανταστεί) Μια πρόταση αν θες να διατηρήσεις την παραπάνω δομή είναι να μη χρησιμοποιείς ονόματα αλλά χαρακτηρισμούς στην κάμερα (ο ξανθός, ο καθηγητής, η νεαρή), στη λογική του found foutage (το οποίο ήταν ενδιαφέρουσα επιλογή). Δεν είναι κακό, πάντως, και σίγουρα δεν είναι πισωγύρισμα στην εξέλιξή σου, αλλά θα μπορούσε να είναι και πιο δυνατό. Έτσι όπως ήταν, κάτι μου έλειψε. Είμαι σίγουρος ότι αν το ξαναδείς μετά από κάμποσο καιρό μπορείς να βγάλεις κάτι πραγματικά καλό (έχω δει τις δυνατότητές σου). Καλή επιτυχία! Το αρχείο της κάμερας - MadnJim - Morfeas.doc 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γιώργος77 Posted June 16, 2015 Share Posted June 16, 2015 Το Blair Witch project είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες, οπότε δεν γινόταν να μη μου άρεσε η ιστορία του Madnjim. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Σπύρος έχει μια κάποια συμπάθεια στους δαίμονες. Κάποια φραστικά λαθάκια υπάρχουν (καθρέφτης, ικανός να εξυπηρετήσει ολόκληρον έναν όρθιο ενήλικα άντρα), αλλά το αποτέλεσμα είναι αρκούντως διασκεδαστικό, γρήγορο και ματωμένο. Πιστεύω ότι διαβάζουμε την απεικόνιση ενός εφιάλτη, γιατί ,υπό κανονικές συνθήκες , με το πρώτο κομμένο κεφάλι οι πρωταγωνιστές θα την είχαν κάνει με ελαφριά πηδηματάκια. Καλή επιτυχία !!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted June 16, 2015 Share Posted June 16, 2015 Καλησπέρα και απο εμένα, Πολλοί απο πάνω διακρίνουν βελτίωση στο γράψιμό σου κάτι που δεν μπορώ να γνωρίζω καθώς είναι το πρώτο που διαβάζω από σένα. Για μένα η ιστορία είναι αρκετα προβληματική γιατί: α) χρησιμοποιείς λάθος χρόνο στην εισαγωγή του βίντεο. Θέλει ενεστώτα και όχι αόριστο! Οι ήρωες του βίντεο είναι εκεί 'τώρα' επομένως αντι για: Τώρα όμως οι τοίχοι του έδειχναν σαν να τους είχε γρατζουνίσει με τα νύχια του κάποιο τερατώδες χέρι... πρέπει να λένε Τώρα όμως οι τοίχοι του δείχνουν σαν να τους έχει γρατζουνίσει με τα νύχια του κάποιο τερατώδες χέρι... κλπ. β) Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι καλύτερος με την έννοια οτι δεν γράφεις άρθρο σε εφημερίδα όπου ο τίτλος πρέπει να συνοψίζει το άρθρο... γ) Tο στοιχειωμένο σπίτι είναι το μεγαλύτερο κλισέ τρόμου όλων των εποχών και έχει ήδη κουράσει το κοινό (σινεφίλ ή βιβλιοφάγους) μετά από τόσα χρόνια προβολής. Βέβαια να πω οτι το διαφοροποιείς με τον διάβολο και την κατακλείδα αλλά το φίλινγκ παραμένει ως στοιχειωμένο σπίτι. δ) και βέβαια το θέμα του πως το βίντεο ανήκει στο μέλλον δεν εξηγείται απλά γίνεται και αφήνει ένα τεράστιο κενό. Θα μπορούσες να πεις οτι μια 'καλή' δύναμη το έστειλε πίσω για προειδοποίηση κλπ... Φιλικά, Σπύρος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted June 17, 2015 Author Share Posted June 17, 2015 (edited) Μετά από τρεις εβδομάδες μπορώ επιτέλους να σχολιάσω. Τα περισσότερα σχόλια ανακυκλώνουν τις ίδιες ουσιαστικά επισημάνσεις, θα προσπαθήσω να εξηγήσω το σκεπτικό μου σε κάθε μία απ' αυτές. Το πρώτο πρώτο που θέλω να πω είναι ότι η ιστορία μου είναι μεν επηρεασμένη από ταινία, αλλά όχι από το "Rose Red". Είναι σαφέστατα επηρεασμένη από την δεύτερη ταινία της τριλογίας της Αποκάλυψης του Κάρπεντερ, "Prince of Darkness". Σίγουρα όσοι την έχετε δει και την θυμάστε θα αναγνωρίζετε τώρα τον καθρέφτη, τους δαίμονες, το δοχείο στο υπόγειο, ακόμα και τους καθηγητές και τους φοιτητές. Η ιδέα μου είχε να κάνει με την αρχή και το τέλος, ιδιαίτερα το τέλος της ιστορίας, και χρειαζόμουν απλώς μια υπόθεση για να "γεμίσει" το ενδιάμεσο, έτσι χρησιμοποίησα κάτι που είναι πολύ κλισέ θέλοντας να είναι εύκολα κατανοητό από όλους. Η αγωνία μου ήταν να πετύχω να δώσω τις εικόνες, κάτι που όπως φαίνεται από τα σχόλιά σας το κατάφερα. Η επιλογή των καθηγητών τώρα. Επέλεξα έναν καθηγητή φυσικής και έναν θεολογίας θέλοντας έναν πρακτικό τύπο και έναν που να πιστεύει στο υπερφυσικό (o φιλόλογος στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μου έκανε ). Το γιατί -θα- πάνε στο σπίτι το αφήνω φλου γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος σε μια περιορισμένης έκτασης ιστορία να αναφερθώ περισσότερο σ' αυτό. Χρειάστηκε να κόψω λίγο περισσότερες από τετρακόσιες λέξεις για να "παίξει" τελικά η ιστορία στον διαγωνισμό. Αρκετές ήταν διάσπαρτες εδώ κι εκεί, αλλά έκοψα και μια σκηνή ολόκληρη για να πετύχω το ζητούμενο μέγεθος. Στη σκηνή αυτή ο Κάιλ -που κρατούσε την κάμερα, μην το ξεχνάμε- ανεβαίνει πανικόβλητος στον επάνω όροφο αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό του Στηβ, εκεί συναντάει την ηλικιωμένη κυρία και αυτή τον οδηγεί στην κρυφή πόρτα του υπογείου, ενώ ο πρακτικός Λίνκολν παίρνει ταραγμένος (βρίζοντας όπως λέω εκεί) την σοκαρισμένη Νταίζη και φεύγουν προς την βάση τους στο σαλόνι, εκεί που έχει φως και σχετικά οικείο περιβάλλον λόγω του εξοπλισμού τους. Από τη στιγμή που βγαίνουν από το δωμάτιο δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κάνουν γιατί η πλοκή εξελίσσεται μέσα από τον φακό της κάμερας που κρατάει ο Κάιλ. Αν περιέγραφα τον πανικό τους θα ήταν άτοπο. Αφού έκοψα τη σκηνή άφησα την αρχή της που δείχνει την αντίδρασή τους, τον Λίνκολν να αρπάζει την σοκαρισμένη Νταίζη και να βγαίνει, και βάζω τον Κάιλ να γυρνάει προς τη σκάλα επειδή βλέπει εκεί δύο περίεργα, την ηλικιωμένη κυρία, και μια πόρτα -αυτή του υπογείου όπου βρίσκεται το δοχείο- που δεν είχε δει νωρίτερα όταν έφερνε βόλτα γιατί δεν υπήρχε εκεί τότε. Από τη στιγμή που η κάμερα δεν "βλέπει" πια τους υπόλοιπους της ομάδας δεν μπορούμε να ξέρουμε και τι κάνανε, αν προσπάθησαν να βγουν και τα βρήκαν κλειστά, αν κουλουριάστηκαν σε μια γωνιά, αν, αν, αν. Η αίσθηση του βίντεο. Δοκίμασα να το γράψω ψυχρά, μια σκέτη αναφορά γεγονότων, όπως δηλαδή θα έπρεπε αφού είναι μόνο εικόνα και ήχος χωρίς κανένα συναίσθημα ή άλλη αίσθηση εκτός της όρασης και της ακοής. Δεν φαντάζεστε πόσο άσχημο έδειχνε, πόσο στεγνό, πόσο απωθητικό. Προσπάθησα λοιπόν να το κάνω λίγο πιο στρωτό, προσέχοντας να αποφύγω ότι δεν θα απέδιδε η κάμερα. Για παράδειγμα, το ότι τα βάτα πνίγουν το κάγκελο φαίνεται στην κάμερα, το πως μυρίζουν όμως τα βατόμουρα όχι. Ή ότι ο Λίνκολν στην περιβόητη σκηνή του αποκεφαλισμού αρπάζει την Νταίζη και βγαίνουν από το δωμάτιο το βλέπει η κάμερα, το αν φοβάται όμως όχι γιατί φεύγουν από το πλάνο. Η μόνη περίπτωση που άφησα κάτι που ξέφευγε από τον κανόνα "εικόνα-ήχος" ήταν η περιγραφή του αέρα στο υπόγειο, αλλά μου άρεσε σαν φράση και την κράτησα. Η εισαγωγή και το τέλος. Δοκίμασα αρκετές "φόρμουλες" πριν καταλήξω σ' αυτή την εισαγωγή, κι εννοώ το πρώτο κομμάτι της ιστορίας όπου ο Κάιλ μπαίνει στο γραφείο του Λίνκολν και συνδέει την κάμερα στην τηλεόραση (τηλεόραση κι όχι pc, το λέω καθαρά και πολλές φορές) για να του δείξει το βίντεο. Δοκίμασα και να μην την βάλω καθόλου και τότε το τέλος έδειχνε εντελώς ξέμπαρκο, δεν κολλούσε πουθενά. Όμως όλη η ιστορία γίνεται για την αρχή και το τέλος. Όλη την ιστορία θα μπορούσα να την αλλάξω χωρίς να με νοιάξει ιδιαίτερα, αλλά όχι την αρχή και το τέλος γιατί αυτά ήταν η ιδέα μου. Μένουν απ' ότι μου είπατε δύο "κενά" στην ιστορία, ποια ήταν η ηλικιωμένη κυρία και οι δύο σωματοφύλακές της, και πως βρέθηκε το βίντεο στην κάμερα. Για την προέλευση του βίντεο δεν περίμενα ότι θα αναρωτιόταν κανείς. Το καλό και το κακό είναι αλληλένδετα, δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Από τη στιγμή που αν πήγαιναν εκεί και συνέβαιναν τα όσα προέβλεπε το βίντεο θα απελευθερωνόταν το απόλυτο "Κακό" θεωρώ ευνόητο πως η προειδοποίηση γίνεται από την αντίθετη μεγάλη Δύναμη, αυτή του "Καλού". Αν πω όμως πως ήταν ξέρω γω σταλμένο ας πούμε από τον Θεό θα φανεί και κάπως γραφικό εκτός από αχρείαστο. Το άλλο κενό δεν είναι ακριβώς κενό γιατί όσες πληροφορίες χρειάζονται για την ιστορία δίνονται στην αρχή του βίντεο από τον Λίνκολν. Η extented version της ιστορίας όμως που θα έρθει εντός των ημερών το καλύπτει πλήρως, μόλις καταφέρω να βρω πως να στρώσω κάτι στην πλοκή που με ταλαιπωρεί πολύ και κοντεύω να βγάλω μπιμπίκια από τη ζοχάδα. Σαν teaser μπορώ να πω πως τα βίντεο θα είναι δύο εκεί, ένα αυτό που ήδη ξέρετε, και ένα ασπρόμαυρο της δεκαετίας του '60 που θα δείχνει μια σεάνς που κυριολεκτικά πήγε κατά διαόλου. Ελπίζω να εξήγησα ικανοποιητικά το πως σκέφτηκα και γιατί απέδωσα έτσι την ιστορία μου. Πιστεύω πως ήταν ολοκληρωμένη, ο αναγνώστης τελειώνοντας είχε πλήρη επίγνωση του τι διάβασε έχοντας καταλάβει τα πάντα. Το αν ήταν τρομακτική ή όχι είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Αν κρίνω από την πλειοψηφία των σχολίων όσων την διάβασαν -όχι μόνο εδώ- ήταν αρκετά τρομακτική. Αν με ρωτήσετε θα σας πω πως αναμφίβολα ήταν περισσότερο από τις υπόλοιπες του διαγωνισμού, αλλά φυσικά θα πω τα καλύτερα για την δική μου ιστορία, έτσι δεν είναι; Σας ευχαριστώ πολύ όλους, όσους διάβασαν την ιστορία μου, όσους την σχολίασαν, όσους ψήφισαν. Τους συμπαίκτες μου για την όμορφη παρέα και τις ωραίες ιστορίες τους που είχα την ευκαιρία να απολαύσω. Όσους φρόντισαν ώστε να γίνει όλο αυτό το παιχνίδι. Ήταν ένας μήνας και κάτι με πολύ ενδιαφέρον. Χαίρομαι που βλέπετε συνεχή βελτίωση σε μένα, αλλά δεν μπορώ αυτή τη φορά να πω πως έμαθα κάτι που θα μου φανεί χρήσιμο. Όχι στο πως να γίνω καλύτερος στο γράψιμο γενικά γιατί δεν χρειάστηκε να πιέσω τα όριά μου, κινήθηκα με τεχνικές που ήδη γνώριζα πως να χειριστώ. Είχε πλάκα όμως, αυτό είναι σίγουρο, από την πολύ αρχή μέχρι εντελώς στο τέλος, ήταν ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που την ίδια στιγμή έδειχνε πολύ περισσότερα απ' όσα έλεγε. Υ.Γ.: Ενδέκατη; Yeah, okey, whatever... :lol: Edited June 17, 2015 by MadnJim 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted June 17, 2015 Share Posted June 17, 2015 Χρειάστηκε να κόψω λίγο περισσότερες από τετρακόσιες λέξεις για να "παίξει" τελικά η ιστορία στον διαγωνισμό. Νομίζω ότι αυτό εξηγεί πολλά. Αν δημιοσιεύσεις πάντως ξανά την ιστορία σου μαζί με τις κομμένες 400 λέξεις (καθώς και με μερικές μικροδιορθώσεις που ήδη αναφέρθηκαν) θεωρώ ότι θα την εκτοξεύσεις, καθώς επίσης θα λάβεις άκρως διαφορετικά σχόλια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted June 17, 2015 Author Share Posted June 17, 2015 Χρειάστηκε να κόψω λίγο περισσότερες από τετρακόσιες λέξεις για να "παίξει" τελικά η ιστορία στον διαγωνισμό. Νομίζω ότι αυτό εξηγεί πολλά. Αν δημιοσιεύσεις πάντως ξανά την ιστορία σου μαζί με τις κομμένες 400 λέξεις (καθώς και με μερικές μικροδιορθώσεις που ήδη αναφέρθηκαν) θεωρώ ότι θα την εκτοξεύσεις, καθώς επίσης θα λάβεις άκρως διαφορετικά σχόλια! Όχι, δεν εξηγεί τίποτα, γιατί έφτιαξα την ιστορία ώστε να καλύπτει όσα χρειαζόταν χωρίς να αφήνει κενά. Θα το ξαναπώ, οι αντιδράσεις των χαρακτήρων μετά τον πρώτο θάνατο υπάρχουν, η σοκαρισμένη κοπέλα, ο Λίνκολν που την αρπάζει και βγαίνουν από το δωμάτιο, μόνο που εκεί ακριβώς βγαίνουν και από το πλάνο. Η πλοκή ήθελε τον Κάιλ -που κρατούσε την κάμερα- να "τραβιέται" η προσοχή του προς τη σκάλα όπου βρισκόταν η κυρία που τον καλούσε, για να "δει" την κρυφή πόρτα του υπογείου. Το βίντεο δεν έδειχνε κάτι που είχε συμβεί, αλλά κάτι που θα μπορούσε να συμβεί αν πήγαιναν εκεί και κάνανε αυτές τις κινήσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να πάνε, αλλά να μην κατέβουν στο υπόγειο, άρα όλα όσα έδειχνε το βίντεο θα άλλαζαν και πιθανότατα να υπήρχε μια άλλη εξέλιξη. Το υπερφυσικής προέλευσης βίντεο τους προειδοποιεί τι θα συμβεί αν ανοίξουν το δοχείο, δεν τους αποτρέπει από το να πάνε. Μου κάνει τρομερή εντύπωση που όλα αυτά είναι πράγματα που τα έχουν "δει" και καταλάβει εκατοντάδες αναγνώστες που την διάβασαν, αλλά όχι εσείς εδώ. Μου κάνει εντύπωση όταν μου λέτε ότι έπρεπε να κάνω πιο ρεαλιστική την αίσθηση του βίντεο, αλλά την ίδια στιγμή επιμένετε ότι έπρεπε να περιγράψω πράγματα που δεν τράβαγε η κάμερα! Anyway, οι απόψεις είναι σαν τις μύτες, όλοι έχουμε την δική μας, οπότε... Εξάλλου ήταν ένα κείμενο "κακό", που αν άλλαζα την εισαγωγή ίσως γινόταν καλύτερο αλλά θα χάλαγε λίγο το τέλος, ή αν την έβγαζα εντελώς ίσως να πετύχαινα περισσότερα, αλλά βέβαια θα αποδυνάμωνα έτσι την ιστορία! Χαχαχα, τι σχολιάζετε ρε παιδιά, αλήθεια, τα διαβάζετε πριν πατήσετε το "Post"; Σαν τον άλλο φίλο που μου κάνει ολόκληρο μάθημα για το πως δουλεύουν τα βίντεο στα pc, βέβαια στην ιστορία μου το βίντεο το βλέπουν σε τηλεόραση αλλά τι σημασία έχει αυτό, για pc ξέρουμε για pc θα πούμε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.