Το αρχείο της κάμερας

[GeorgeDamtsios]

αλλά έκοψα και μια σκηνή ολόκληρη για να πετύχω το ζητούμενο μέγεθος. Στη σκηνή αυτή ο Κάιλ -που κρατούσε την κάμερα, μην το ξεχνάμε- ανεβαίνει πανικόβλητος στον επάνω όροφο αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό του Στηβ, εκεί συναντάει την ηλικιωμένη κυρία και αυτή τον οδηγεί στην κρυφή πόρτα του υπογείου, ενώ ο πρακτικός Λίνκολν παίρνει ταραγμένος (βρίζοντας όπως λέω εκεί) την σοκαρισμένη Νταίζη και φεύγουν προς την βάση τους στο σαλόνι, εκεί που έχει φως και σχετικά οικείο περιβάλλον λόγω του εξοπλισμού τους. Από τη στιγμή που βγαίνουν από το δωμάτιο δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κάνουν γιατί η πλοκή εξελίσσεται μέσα από τον φακό της κάμερας που κρατάει ο Κάιλ. Αν περιέγραφα τον πανικό τους θα ήταν άτοπο. Αφού έκοψα τη σκηνή άφησα την αρχή της που δείχνει την αντίδρασή τους, τον Λίνκολν να αρπάζει την σοκαρισμένη Νταίζη και να βγαίνει, και βάζω τον Κάιλ να γυρνάει προς τη σκάλα επειδή βλέπει εκεί δύο περίεργα, την ηλικιωμένη κυρία, και μια πόρτα -αυτή του υπογείου όπου βρίσκεται το δοχείο- που δεν είχε δει νωρίτερα όταν έφερνε βόλτα γιατί δεν υπήρχε εκεί τότε. Από τη στιγμή που η κάμερα δεν "βλέπει" πια τους υπόλοιπους της ομάδας δεν μπορούμε να ξέρουμε και τι κάνανε, αν προσπάθησαν να βγουν και τα βρήκαν κλειστά, αν κουλουριάστηκαν σε μια γωνιά, αν, αν, αν.

Να ξέρεις ότι εκτός από το διευκρινιστικό σου σχόλιο παραπάνω διάβασα ξανά όλη την ιστορία σου πριν σχολιάσω, οπότε θεωρώ ότι αν και προηγουμένως δε διάβασα το post μου δεύτερη φορά ξέρω ακριβώς τι ήθελα να γράψω. Καθώς και πώς το έγραψα. 

Και επιμένω. Αυτές οι κινήσεις των ηρώων σου που δεν αναφέρθηκαν, θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Γιατί το θέμα δεν είναι ότι υπάρχει κενό έτσι όπως το έγραψες, συμφωνώ κι εγώ ότι το κάλυψες με την όποια μετατροπή έκανες. Απλά έτσι απέμεινε κάπως άχρωμο το σημείο στο οποίο κορυφώνεται η αγωνία. Την οποία μέχρι τότε την κλιμακώνεις σταθερά και στρωτά.

 

Άποψη μου.

[elgalla]

Η αίσθηση του βίντεο. Δοκίμασα να το γράψω ψυχρά, μια σκέτη αναφορά γεγονότων, όπως δηλαδή θα έπρεπε αφού είναι μόνο εικόνα και ήχος χωρίς κανένα συναίσθημα ή άλλη αίσθηση εκτός της όρασης και της ακοής. Δεν φαντάζεστε πόσο άσχημο έδειχνε, πόσο στεγνό, πόσο απωθητικό. Προσπάθησα λοιπόν να το κάνω λίγο πιο στρωτό, προσέχοντας να αποφύγω ότι δεν θα απέδιδε η κάμερα.

 

 

Καταρχήν θέλω να σου πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα την αγανάκτησή σου, μου έχει συμβεί κι εμένα  να βλέπω σχόλια και να συνειδητοποιώ ότι πράγματα που σε μένα και άλλους ήταν πασιφανή, πράγματα που υπήρχαν στην ιστορία άλλοι δεν τα βλέπουν. Το κατανοώ, είναι άσχημο όταν συμβαίνει και νιώθουμε απογοητευμένοι και, ίσως, αδικημένοι. Μη σκας, έτσι είναι αυτά, μακάρι να μπορούσαμε να συντονίσουμε τους εγκεφάλους μας και να καταλαβαίνουν όλοι πάντα ακριβώς τι θέλουμε να γράψουμε και γιατί κάναμε τις επιλογές που κάναμε. 

 

Προσωπικά, δεν είχα κανένα πρόβλημα με την εισαγωγή και τον επίλογο, απλά θεώρησα πως έπρεπε να σου πω ότι λόγω της εισαγωγής βρήκα το τέλος προβλέψιμο, σε περίπτωση που αποσκοπούσες στην ανατροπή. Δεν με πείραξε και δεν το θεωρώ κακό, όπως δεν θεωρώ αυτόματα καλή την ύπαρξη ανατροπής σε μια ιστορία.

 

Θέλω να σταθώ πιο πολύ στο κομμάτι που quoteαρα, όμως. Κατανοώ πως το έργο σου ήταν πάρα πολύ δύσκολο, ίσως το δυσκολότερο όλων μας σε φόρμα μαζί με του Άγγελου. Και σε συγχαίρω που το τόλμησες επειδή ακριβώς ήταν τόσο δύσκολο. Θα σου δώσω, παρόλα αυτά, ένα απλό παράδειγμα και ελπίζω να σε βοηθήσει:

 

 

Άκουσε πίσω του τον ήχο και στράφηκε ξαφνιασμένος, για να δει έκπληκτος τα πλήκτρα της γραφομηχανής να κινούνται

 

 

Ξαφνιασμένος και έκπληκτος, δύο πράγματα που η κάμερα δεν έχει τρόπο να καταγράψει αντικειμενικά, είναι αποκλειστικά στο θεατή το να τα αποκωδικοποιήσει από τις εκφράσεις του προσώπου του χαρακτήρα σου. Αυτό θα το απέφευγες αν οι αφηγήσεις σου κυλούσαν παράλληλα:

 

 

Ο ήχος ακούστηκε από πίσω του και στράφηκε για να δει τα πλήκτρα της γραφομηχανής να κινούνται.

 

Ο Λίνκολν έσκυψε μπροστά για να βεβαιωθεί γι' αυτό που έβλεπε: ποτέ δεν είχε αντικρίσει κάτι τέτοιο κι η έκπληξη στο πρόσωπο του Κάιλ της οθόνης φανέρωνε πως μάλλον το ίδιο ίσχυε και για κείνον.

 

 

 

Φυσικά αυτό είναι αδύνατο να το κάνεις πρόταση-πρόταση, μπορείς όμως να το κάνεις με εναλλάξ μπλοκ παραγράφων. Αυτό θα φέρει αυτόματα τον τρόμο σε δύο επίπεδα: τον τρόμο που παρακολουθούμε στο αρχείο, στεγνό και στερημένο από φιοριτούρες, και τον τρόμο του Λίνκολν που παρακολουθεί χωρίς να καταλαβαίνει τι και πώς, ο οποίος θα είναι πιο ενδοσκοπικός και εσωτερικός. Ειλικρινά πιστεύω πως μπορεί να απογειώσει την ιστορία σου κάτι τέτοιο, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι καλή (στην κατάταξή μου την είχα βάλει στην πεντάδα). Σκέψου το

[MadnJim]

Χαχαχα, όχι ρε συ Αταλάντη, καμία αγανάκτηση. Μόνο ίσως απορία, γιατί την ιστορία την διάβασαν κάτι εκατοντάδες αναγνωστών εκτός sff και κατάλαβαν ακριβώς τι γινόταν, όμως εδώ περιέργως όχι! Θα το ξαναπώ, έπρεπε να στρώσω την ιστορία κάπως για να μην μείνει στεγνή και ξερή, πρόσεξα όμως πολύ να το κάνω με τρόπο που δεν θα χαλούσε τη γενικότερη αίσθηση. Αυτό που μου γράφεις ως παράδειγμα είναι μια τέτοια περίπτωση. Φτιάξε λίγο την εικόνα στο μυαλό σου, ακούει έναν ήχο πίσω του και γυρνάει. Πως θα γύρναγε σε ένα τέτοιο περιβάλλον, βαριεστημένα; Όχι, απότομα. Και το απότομο γύρισμα του Κάιλ δείχνει ότι γύρισε ξαφνιασμένος, και το ότι έβλεπε πλήκτρα να κινούνται μόνα τους είναι πολύ λογικό να του προκαλέσουν έκπληξη, κάτι που χωρίς καν να το σκεφτεί θα το είχε εισπράξει όποιος έβλεπε το βίντεο. Είναι κάποιες φορές που πραγματικά χάνουμε λίγο την ουσία προκειμένου να σχολιάσουμε ντε και καλά, και η ουσία εδώ είναι πως η ιστορία εξυπηρέτησε τον σκοπό της πολύ καλά σύμφωνα με το feedback που έλαβα συνολικά, και πάλι δεν αναφέρομαι μόνο εδώ. Φαντάσου λίγο το κείμενο όπως μου λέτε κι επιμένετε ότι θα έπρεπε να είναι, ή καλύτερα δοκίμασε να το κάνεις έτσι και διάβασέ το μετά. Γιατί εγώ το έκανα και το απέρριψα αμέσως, ήταν κακάσχημο. Το να επιμείνω στην περιγραφή του πανικού τους στον πρώτο θάνατο θα σήμαινε την αλλαγή της πλοκής, θα έπρεπε να βάλω τον Κάιλ να τους ακολουθεί για να "βλέπει" η κάμερα τι κάνουν. Αυτός όμως δεν τους ακολουθεί γιατί το πνεύμα της κυρίας τον καλεί για να του δείξει την πόρτα του υπογείου. Αλήθεια δεν το καταλαβαίνετε αυτό ακόμα και τώρα που το εξηγώ;

 

Τεσπα, είπαμε, κάθε ένας μας έχει την άποψή του και είναι όλες σεβαστές. Προσπάθησα να εξηγήσω το σκεπτικό μου, εξήγησα όσο μπορούσα και το γιατί διαφωνώ με τις επισημάνσεις σας, έκανα και λίγο χιούμορ που πιθανότατα θα παρερμηνευτεί πάλι και θα ακούσω διάφορα, αλλά σίγουρα δεν αγανάκτησα ούτε ένιωσα αδικημένος γιατί δεν περίμενα κάτι άλλο. Ξέρω καλά τι έγραψα, ξέρω καλά τι διαβάσατε, ξέρω καλά τι σχολιάσατε. Οπότε όλα καλά, και πάμε για την επόμενη τώρα γιατί γι' αυτήν ο κύκλος της έκλεισε και μπήκε στο ντουλάπι.

[elgalla]

Φαντάσου λίγο το κείμενο όπως μου λέτε κι επιμένετε ότι θα έπρεπε να είναι, ή καλύτερα δοκίμασε να το κάνεις έτσι και διάβασέ το μετά.

 

 

Challenge accepted

Θα το δοκιμάσω, σαν άσκηση καθαρά κι όχι για να σου αποδείξω κάτι, εννοείται. Οι επιλογές σου είναι δικές σου και καλώς τις έκανες και καλώς τις υποστηρίζεις.

 

[Προσωπικά πάντως δεν είχα θέμα που ο Κάιλ δεν τους ακολούθησε ή που γενικά δεν ήταν όλη την ώρα όλοι μαζί. Έτσι για την ιστορία το λέω αυτό. ]

[MadnJim]

 

Φαντάσου λίγο το κείμενο όπως μου λέτε κι επιμένετε ότι θα έπρεπε να είναι, ή καλύτερα δοκίμασε να το κάνεις έτσι και διάβασέ το μετά.

 

 

Challenge accepted

Θα το δοκιμάσω, σαν άσκηση καθαρά κι όχι για να σου αποδείξω κάτι, εννοείται. Οι επιλογές σου είναι δικές σου και καλώς τις έκανες και καλώς τις υποστηρίζεις.

 

[Προσωπικά πάντως δεν είχα θέμα που ο Κάιλ δεν τους ακολούθησε ή που γενικά δεν ήταν όλη την ώρα όλοι μαζί. Έτσι για την ιστορία το λέω αυτό. ]

 

 

Χαχαχα, δεν ήταν πρόκληση, αλλά χαίρομαι που το είδες έτσι αν είναι να σε βάλει να γράψεις. Θα ήθελα να διαβάσω το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σου, γιατί εμένα με προβλημάτισε πολύ μέχρι να καταλήξω σ' αυτή τη μορφή που έδειξα. Θεωρώ πως είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι δείχνει, το ξέρω, το πέρασα, και θα είναι πραγματικά μια πολύ καλή άσκηση για όποιον θέλει να το δοκιμάσει. Και όχι, ούτε τώρα προκαλώ κανέναν μ' αυτό που λέω, απλά λέω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο.

[Morfeas]

Καλησπέρα, Σπύρο! Δεν ξέρω τι απ' όλα είναι χιούμορ και τι όχι, οπότε δεν ξέρω πόσο εντός θέματος θα είναι αυτά που θα σου γράψω.

 

Όχι, δεν εξηγεί τίποτα, γιατί έφτιαξα την ιστορία ώστε να καλύπτει όσα χρειαζόταν χωρίς να αφήνει κενά. Θα το ξαναπώ, οι αντιδράσεις των χαρακτήρων μετά τον πρώτο θάνατο υπάρχουν, η σοκαρισμένη κοπέλα, ο Λίνκολν που την αρπάζει και βγαίνουν από το δωμάτιο, μόνο που εκεί ακριβώς βγαίνουν και από το πλάνο. Η πλοκή ήθελε τον Κάιλ -που κρατούσε την κάμερα- να "τραβιέται" η προσοχή του προς τη σκάλα όπου βρισκόταν η κυρία που τον καλούσε, για να "δει" την κρυφή πόρτα του υπογείου. Το βίντεο δεν έδειχνε κάτι που είχε συμβεί, αλλά κάτι που θα μπορούσε να συμβεί αν πήγαιναν εκεί και κάνανε αυτές τις κινήσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να πάνε, αλλά να μην κατέβουν στο υπόγειο, άρα όλα όσα έδειχνε το βίντεο θα άλλαζαν και πιθανότατα να υπήρχε μια άλλη εξέλιξη. Το υπερφυσικής προέλευσης βίντεο τους προειδοποιεί τι θα συμβεί αν ανοίξουν το δοχείο, δεν τους αποτρέπει από το να πάνε. 

 

Μου κάνει τρομερή εντύπωση που όλα αυτά είναι πράγματα που τα έχουν "δει" και καταλάβει εκατοντάδες αναγνώστες που την διάβασαν, αλλά όχι εσείς εδώ. Μου κάνει εντύπωση όταν μου λέτε ότι έπρεπε να κάνω πιο ρεαλιστική την αίσθηση του βίντεο, αλλά την ίδια στιγμή επιμένετε ότι έπρεπε να περιγράψω πράγματα που δεν τράβαγε η κάμερα! Anyway, οι απόψεις είναι σαν τις μύτες, όλοι έχουμε την δική μας, οπότε...

Εξάλλου ήταν ένα κείμενο "κακό", που αν άλλαζα την εισαγωγή ίσως γινόταν καλύτερο αλλά θα χάλαγε λίγο το τέλος, ή αν την έβγαζα εντελώς ίσως να πετύχαινα περισσότερα, αλλά βέβαια θα αποδυνάμωνα έτσι την ιστορία! Χαχαχα, τι σχολιάζετε ρε παιδιά, αλήθεια, τα διαβάζετε πριν πατήσετε το "Post"; Σαν τον άλλο φίλο που μου κάνει ολόκληρο μάθημα για το πως δουλεύουν τα βίντεο στα pc, βέβαια στην ιστορία μου το βίντεο το βλέπουν σε τηλεόραση αλλά τι σημασία έχει αυτό, για pc ξέρουμε για pc θα πούμε!

 

Το βασικό μου ερώτημα είναι το εξής:
 

1)Πού τους βρήκες τους εκατοντάδες αναγνώστες; Σοβαρά, τώρα... Φαν κλαμπ; Φέρε λίγους κι από εδώ (εκτός κι αν φοβάσαι μην στους χαλάσουμε )

 

(δεν κάνω πλάκα, όντως θα ήθελα να μάθω, αν θες δηλαδή να μας πεις - τέτοια νούμερα δεν είναι παίξε-γέλασε)

 

2) Επειδή παρ' όλα τα αστεία (που δεν αμφισβητώ ότι είναι όντως απλώς αυτό, αστεία) βρίσκω μια πικρία στη στάση σου, θα ήθελα να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο. Δεν εχουμε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια γούστα, δεν μας τρομάζουν τα ίδια πράγματα, δεν θα αντιδράσουμε με τον ίδιο τρόπο. Το ότι διάβασες διαφορετικά σχόλια και τόσο αντικρουόμενα μεταξύ τους δεν σημαίνει ότι απλώς ο καθένας έψαχνε να βρει ελαττώματα εκεί που δεν υπήρχαν. Μπορεί όντως γι' αυτούς να ήταν ελαττωματικά τα σημεία που σου επισημαίνουν - άλλωστε κι εσύ θα βρήκες σχόλια αντικρουόμενα στα δικά σου, σε ιστορίες άλλων διαγωνιζόμενων. Αυτό σήμαινε ότι έψαχνες ελαττώματα, απλώς και μόνο για να μην αφήσεις ένα απλό "Μου άρεσε"; Κι αυτό το λέω επειδή από τα σχόλιά σου εδώ παίρνω την εξής αίσθηση: "Αυτοί βρίσκουν ελαττώματα σε κάτι που είναι αντικειμενικα σωστό και δεν θα μπορούσε με τα εργαλεία που διέθετα να γίνει καλύτερο. Τι ήθελαν, δηλαδή;" Το ότι εδώ μέσα υπάρχουν άτομα που έχουν διαβάσει ίσως και λίγο παραπάνω από τον μέσο όρο δεν πρέπει να σε απογοητεύει, απεναντίας είναι μια καλή ευκαιρία να σου δείξουν οπτικές που δεν είχες σκεφτεί. Όχι ότι οι συμβουλές του καθενός είναι πανάκεια, μπορεί να υπάρξουν και συμβουλές που περισσότερο κακό θα κάνουν σε ένα διήγημα παρά καλό. Αλλά κάποιες πιο πρακτικές, που δεν αντιτίθενται στους δικούς σου στόχους, δεν είναι κακό να τις σκεφτείς. Για παράδειγμα, το ότι η ανατροπή δεν δουλεύει δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό (γενικώς), γιατί εσύ μπορεί να μην ήθελες να λειτουργήσει, να ήθελες να το καρφώσεις από τη 2η σελίδα, όπως κι έγινε. Εγώ (όχι εγώ συγκεκριμένα, ο τυχαίος αναγνώστης) ένιωσα ότι η ανατροπή ήθελες να λειτουργήσει και απλώς δεν λειτούργησε. Και όταν κάτι θέλουμε να λειτουργήσει με κάποιον τρόπο και λειτουργεί με τον αντίθετό του (που δεν πολυθέλουμε), αυτό είναι αντικειμενικά κακό, και καλό είναι να το ξέρουμε. Εγώ θέλω να το ξέρω, τουλάχιστον από άτομα που εμπιστεύομαι ότι δεν είναι απλώς κακοπροαίρετοι - πάντα, σε αντιδιαστολή με το τι ήθελα να περάσω όταν έγραφα κάτι.

 

Αυτό για τα σχόλια, γιατί πιστεύω ότι δεν είναι καλό να τα αφορίσεις (ακόμη κι αν δεν το νιώθεις με αυτόν τον τρόπο).

 

Και πάω στον λόγο που ξεκίνησα να γράφω (μετά τις εκατοντάδες αναγνωστών δηλαδή):

Δεν θυμάμαι αν το ανακάλυψα τώρα, ή το έχω σκεφτεί, αλλά πιστεύω ότι βρήκα τι κατά τη γνώμη μου σε κρατάει κάπως πίσω (με βάση τα δικά μου γούστα, το τονίζω). Δηλαδή εσύ το είπες ουσιαστικά: στο κειμενάκι παραπάνω, λες ότι έτσι τους ήθελε η πλοκή. Γενικά τα διηγήματά σου είναι αυτό: plot-driven κι όχι character-driven. Δεν μπορώ να σου επιχειρηματολογίσω γιατί το ιδανικό είναι το 2ο (ακόμη κι αν φαίνεται ότι είναι το 1ο, οι περισσότερες "καλές" ιστορίες είναι το 2ο, που απλώς καταφέρνουν και το καμουφλάρουν πίσω από εντυπωσιακή πλοκή), θα πω μόνο ότι (κατά τη γνώμη μου) είναι πιο κοντά στην πραγματική ζωή. Εσύ περπατάς τον δρόμο γιατί πείνασες και πέτυχες τον έρωτα της ζωής σου ή η ζωή (η μοίρα, ο Θεός, γουατέβερ) σε έβαλε χωρίς κανένα λόγο να περάσεις τον δρόμο γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι είναι το μεγάλο σχέδιο; Προφανώς τίθεται και ζήτημα κοσμοθεωρίας, αλλά στην πεζογραφία θέλουμε να μην εμφανίζουμε ακατανόητους θεούς να μας λύνουν τα προβλήματα.

 

Το να επιμείνω στην περιγραφή του πανικού τους στον πρώτο θάνατο θα σήμαινε την αλλαγή της πλοκής, θα έπρεπε να βάλω τον Κάιλ να τους ακολουθεί για να "βλέπει" η κάμερα τι κάνουν. Αυτός όμως δεν τους ακολουθεί γιατί το πνεύμα της κυρίας τον καλεί για να του δείξει την πόρτα του υπογείου. Αλήθεια δεν το καταλαβαίνετε αυτό ακόμα και τώρα που το εξηγώ;

Οπότε για μένα η παραπάνω εξήγηση (δεν ένιωσαν πανικό, γιατί αν πανικοβάλλονταν θα έτρεχαν και τότε πώς θα τους βλέπαμε, με τον Κάιλ να κοιτάζει τη γυναίκα) είναι φάουλ. Τουλάχιστον αν αυτά που θες να γράφεις θέλεις να είναι αληθοφανή, για τα δεδομένα της κοσμοπλασίας σου.
Οι χαρακτήρες πρέπει να έχουν έναν λόγο για ό,τι κάνουν (δεν χρειάζεται να τον ξέρεις από την αρχή, αλλά πρέπει να τον βρεις κάποια στιγμή), δεν είναι μαριονέτες (διόρθωση: δεν πρέπει να φαίνονται μαριονέτες, ακόμη κι όταν είναι).

Δεν το λέω για να σε στενοχωρήσω, απλώς θεωρώ ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ιστορίες σου που έχω διαβάσει, και στο επισημαίνω γιατί δεν είμαι σίγουρος πόσο συνειδητά το κάνεις. Κι επειδή σε έχω δει να βελτιώνεσαι, και δεν θα με χαλούσε να συνεχίσω να το βλέπω.

 

(ελπίζω να μην μεταφράσεις κάτι διαφορετικά απ' ό,τι ήθελα στο παραπάνω σεντονάκι- θα είναι αντικειμενικά κακό για μένα, που λέγαμε )

 

Πάντως χαίρομαι που τον στόχο του (το να περάσεις τις εικόνες που ήθελες) τον πέτυχες (είναι σημάδι ότι κάνεις κάποια πράγματα συνειδητά), κι ελπίζω στο μέλλον να αποκτήσεις και πιο μεγαλεπίβολους στόχους και να τους καταφέρεις εξίσου.

[Nienor]

Στην βιβλιοθήκη έμεινε ακόμα περισσότερο. Τα γεμάτα βιβλία ράφια τον απορρόφησαν, και τίτλοι που θα έκαναν τη δημόσια βιβλιοθήκη να ζηλέψει έστεκαν αχρησιμοποίητοι στη σειρά ολόγυρα. Ένα βαρύ γραφείο ήταν στη μέση, και πάνω του υπήρχε μια παλιά γραφομηχανή που τώρα πια θα θεωρούνταν αντίκα. Τίναζε τη σκόνη από ένα χειρόγραφο στο γραφείο όταν άκουσε τη φωνή του Λίνκολν να τον καλεί.

          «Έρχομαι...» απάντησε και γύρισε για να βγει από το δωμάτιο.

          Άκουσε πίσω του τον ήχο και στράφηκε ξαφνιασμένος, για να δει έκπληκτος τα πλήκτρα της γραφομηχανής να κινούνται, και στο κιτρινισμένο χαρτί της να εμφανίζεται η φράση “Ήρθε η ώρα”. Η κάμερα τράβηξε μια ακαθόριστη φιγούρα γερμένη πάνω από τη μηχανή, μια σκιά που χάθηκε αμέσως μέσα στο σκοτάδι του αρχοντικού. Ο Κάιλ πισωπάτησε και βγήκε από το δωμάτιο, για να γυρίσει γρήγορα στο σαλόνι κοντά στην υπόλοιπη ομάδα.

«Τι έπαθες; Είσαι άσπρος σαν πανί!» του είπε ο Λίνκολν ρίχνοντάς του το φως του φακού του στο πρόσωπο μόλις τον είδε να μπαίνει.

          «Τ-τίποτα, τίποτα...» απάντησε ο Κάιλ και απέφυγε να πει περισσότερα.

 

Κοίτα:

 

Πίσω απο το άνοιγμα μιας πόρτας φάνηκαν ψηλά ράφια γεμάτα βιβλία, αχρησιμοποίητα και σκονισμένα. Ένα βαρύ γραφείο στη μέση του δωματίου και πάνω μια παλιά γραφομηχανή, αντίκα. Το χέρι του μπήκε στο πλάνο και τίναξε τη σκόνη από ένα χειρόγραφο στο γραφείο, ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκε η φωνή του Λίνκολν να τον καλεί.

"Έρχομαι" απάντησε και στο πλάνο φάνηκε η πόρτα του δωματίου καθώς στράφηκε.

Εκτός κάδρου ακούστηκε ο ήχος των πλήκτρων της γραφομηχανής. Περιστράφηκε απότομα μαζί με την κάμερα προς το μέρος της. Τα πλήκτρα της κινούνταν μόνα τους κι έγραφαν σε ένα κιτρινισμένο χαρτί. Ο Κάιλ ζούμαρε και το πλάνο γέμισε από τη φράση: "Ήρθε η ώρα". Μια σκιά έπεσε πάνω στο χαρτί και φάνηκε για μια στιγμή μια ακαθόριστη φιγούρα που χάθηκε στο σκοτάδι του αρχοντικού. Η ανάσα του Κάιλ ακούστηκε βαριά καθώς πισωπατούσε. Στο πλάνο φαινόταν μία ο διάδρομος και μία τα παπούτσια του Κάιλ που έτρεχε.

"Τι έπαθες; Είσαι άσπρος σαν το πανί!" είπε ο Λίνκολν καθώς το πλάνο γέμισε με το κιτρινωπό φως του φακού του.

"Τ-τίποτα, τίποτα" ακούστηκε τρεμουλιαστή η φωνή του Κάιλ εκτός του κάδρου.

 

Όλα γίνονται, και του σπανού τα γένια γίνονται σήμερα, αμέ. Και οκ, εγώ τώρα εδώ έχω λίγο υπερβάλει, αλλά η ιστορία είναι δική σου και σίγουρα μπορείς να το κάνεις πολύ καλύτερα. Το θέμα είναι το τι θέλεις. Τα σχόλια που σου γίνονται συνήθως εμπεριέχουνε προτάσεις, ό,τι μπορούμε να σκεφτούμε που μπορεί να σε βοηθήσει, μπορεί και όχι. Τώρα το τι θα τις κάνεις αυτές τις προτάσεις είναι δικό σου θέμα. Ούτε εσύ να μας πείσεις μπορείς ότι δε θα έπρεπε να έχουμε αντιρρήσεις, ούτε εμείς να σε πείσουμε για το τι θα κάνεις με το δικό σου κείμενο: γιατί μάντεψε; Είναι δικό σου χάλοουουυυ Προφανώς ό,τι θέλεις εσύ θα το κάνεις και το ότι εδώ έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε τις ιδέες μας, και τίποτα να μην τις κάνεις, απλά θα ξέρεις πώς δουλεύει κάτι στο μυαλό κάποιου αναγνώστη σου. Είσαι ικανοποιημένος με αυτό; Όλα καλά. Δεν είσαι; Φτιάχτο. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.

[MadnJim]

Σας ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά, εκτιμώ αφάνταστα τις προθέσεις σας. Δεν έχω να πω κάτι άλλο για την ιστορία, ότι μπορούσα να εξηγήσω το εξήγησα στο πλαίσιο αυτής της όμορφης ανταλλαγής απόψεων. 

 

Νικόλα φίλε μου, το sff δεν είναι το μόνο μέρος που μπορεί κάποιος να μοιραστεί αυτά που γράφει. Είμαι μέλος και σε άλλα φόρουμ, απλά εδώ είναι το μόνο καθαρά συγγραφικό φόρουμ που συμμετέχω ενεργά. Αν θες να διαβαστείς θα βρεις τον τρόπο, είμαι σίγουρος.

Και να μην τα ξεχάσω, χιούμορ έκανα στο τελευταίο κομμάτι του πρώτου quote σου, και συνηθίζω ότι κάνω να το κάνω συνειδητά, όταν βέβαια είμαι ξύπνιος...

 

Κιάρα, οπωσδήποτε υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πει κάποιος το ίδιο πράγμα. Και σίγουρα πάντα υπάρχει το καλύτερο σε όλα. Εκτιμώ την πρόθεσή σου και σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα γιατί μπήκες στον κόπο να ξαναγράψεις ολόκληρο κομμάτι της ιστορίας μου για να κατανοήσω καλύτερα αυτά που μου λέτε.

 

[dagoncult]

Γεια σου Σπύρο. Λοιπόν, σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι μου άρεσε η ιστορία σου, με βασικότερο θετικό της στοιχείο το κλείσιμο. Προσωπικά δεν το είδα να έρχεται. Το μυαλό μου πήγε στο ότι είτε οι δυο καθηγητές είναι ήδη νεκροί (πλέον ζουν σε έναν άλλο κόσμο, και το αρχείο της κάμερας έρχεται να τους δείξει/υπενθυμίσει την αλήθεια), είτε ότι η κάμερα κατέγραψε μια παράλληλη πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική (και προφανώς απείρως πιο φρικτή) από αυτήν που βίωσαν οι τέσσερις επισκέπτες του αρχοντικού (οι οποίοι στην δική τους πραγματικότητα, δλδ την πραγματικότητα της ιστορίας, είναι σώοι κι αβλαβείς μετά το Σ/Κ στο στοιχειωμένο σπίτι). Τελικά, το κλείσιμο μου τα έφερε όλα τούμπα, γεγονός που με άφησε απολύτα ευχαριστημένο. Μπράβο γι' αυτό.

 

Κατά τα άλλα, για την γενική εικόνα της ιστορίας, θα έλεγα πως, κατά τη γνώμη μου, έτσι όπως το έδωσες, το Αρχείο της Κάμερας ήταν ένα διήγημα τρόμου/δράσης. Με τη λέξη 'δράση' εννοώ ότι οι σκηνές ήταν πολλές και περνούσαν πολύ γρήγορα, χωρίς μεγάλο άπλωμα. Κέρδιζε σε ταχύτητα, αλλά έχανε σε ατμόσφαιρα. Επίσης, έκανε την έναρξη αρκετά απότομη για τα γούστα μου. Προσωπικά πάντα, θεωρώ ότι όλο το ζουμί της ιστορίας βρίσκεται στην αποκάλυψη που γίνεται στο φινάλε. Όμως τα γεγονότα (στο αρχείο της κάμερας) που συμβαίνουν στο αρχοντικό δεν φαίνεται να έχουν κάποια σχέση με αυτήν την αποκάλυψη. Πάει να πει πως, ακόμα κι αν είχαν συμβεί εντελώς διαφορετικά υπερφυσιλίκια, και πάλι αυτό που θα είχε σημασία θα ήταν η τελική αποκάλυψη. Για εμένα, λοιπόν, και με βάση τα δικά μου γούστα, δε θα πείραζε αν αυτά τα γεγονότα ήταν λιγότερα (λιγότερες σκηνές, λιγότερη δράση), αλλά με μεγαλύτερη ανάπτυξη (περισσότερες εικόνες, περισσότερες λέξεις ανά σκηνή, λιγότερες και μεγαλύτερες σκηνές). Θα μου το έκανε πιο χορταστικό, ενώ θα προλάβαινα και να παρακολουθήσω τα πράγματα καλύτερα, χωρίς να τρέχω.

 

Πιο ειδικά, κάπως γρήγορα ξεκινάνε τα 'περίεργα', τρομακτικά φαινόμενα. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό με έφτιαξε και πολύ, αλλά καταλαβαίνω πως παίζει ρόλο και το όριο των λέξεων. Πάντως, θα προτιμούσα αν το έχτιζες πιο αργά, βάζοντας σταδιακά όλο και περισσότερο υπερφυσικό στοιχείο.

 

Το οποίο υπερφυσικό στοιχείο δεν τσιγκουνεύτηκες καθόλου Δε θα με χάλαγε να έκανες και λίγο κράτει.

 

Άλλα:

 

1)Υπήρξαν κάποια σημεία στα οποία μου φάνηκε πως η ιστορία υστερούσε αρκετά σε αληθοφάνεια. Εξηγουμαι: ο Κάιλ βλέπει τη γραφομηχανή να βαράει μόνη της, ενώ ταυτόχρονα η κάμερά του καταγράφει μια φιγούρα/σκιά γερμένη πάνω από τη μηχανή. Ε, εκεί, σ' αυτό το σημείο, βγαίνεις από το δωμάτιο τελείως τρελαμένος, πας στους φίλους σου τραβώντας τα μαλλιά σου και οπωσδήποτε βλέπετε μαζί αυτό που μόλις κατέγραψες στην κάμερά σου. Αλλά όταν τον ρωτάνε τι του συνέβη, ο Κάιλ λέει 'τίποτα' και αποφεύγει να πει περισσότερα (1ο φάουλ). Περνάει κάποια ώρα με ετοιμασίες, και μετά ο Κάιλ βλέπει στην κάμερα την ηλικιωμένη. Αυτή τη φορά μιλάει στους άλλους (και μάλιστα τους αναφέρει το συμβάν με τη γραφομηχανή), αλλά και πάλι (κι αυτό το δεύτερο φάουλ με πέταξε χοντρά έξω από την ιστορία) κανείς δεν ζητάει να δει το βίντεο, δλδ την μοναδική ατράνταχτη απόδειξη για όλα αυτά, μέχρι που ακούγεται το σπάσιμο από την τραπεζαρία και η προσοχή τους στρέφεται εκεί. Ήταν κάπως αναληθοφανές όλο αυτό, τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

Άλλο ένα σημείο που μου φάνηκε αναληθοφανές: γνώμη μου είναι πως, μόλις αρχίζουν να κόβονται κεφάλια με υπερφυσικό τρόπο σε στοιχειωμένο σπίτι, κρατάς δεν κρατάς κάμερα, τρέχεις μαζί με όλους τους υπόλοιπους ουρλιάζοντας, κι όπου φύγει φύγει δεν πας απλώς στο διπλανό δωμάτιο και σίγουρα, αλλά σίγουρα, δεν πας εκεί που σου λέει να πας αυτό που πριν από λίγο αποκεφάλισε τον φίλο σου :)

 

2)

''στο βάθος ήταν η σκάλα όπου βρισκόταν τα υπνοδωμάτια''

''σημάδια από λιωμένο κερί βρισκόταν σε κάθε σύμβολο''

εδώ

 

Αν έχει κάποια σημασία, να αναφέρω πως έγραψα τη γνώμη μου προτού διαβάσω τα υπόλοιπα σχόλια των παιδιών.

Το θέμα με την κάμερα εμένα δεν με προβλημάτισε, αλλά από τη στιγμή που προβλημάτισε πολλούς, καλό θα είναι να το τσεκάρεις.

 

Αυτά από εμένα. Μπράβο για την ιστορία σου, κι ένα έξτρα μπράβο για το πολύ φτιαχτικό κλείσιμο.

[MadnJim]

 

Γεια σου Σπύρο. Λοιπόν, σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι μου άρεσε η ιστορία σου, με βασικότερο θετικό της στοιχείο το κλείσιμο. Προσωπικά δεν το είδα να έρχεται. Το μυαλό μου πήγε στο ότι είτε οι δυο καθηγητές είναι ήδη νεκροί (πλέον ζουν σε έναν άλλο κόσμο, και το αρχείο της κάμερας έρχεται να τους δείξει/υπενθυμίσει την αλήθεια), είτε ότι η κάμερα κατέγραψε μια παράλληλη πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική (και προφανώς απείρως πιο φρικτή) από αυτήν που βίωσαν οι τέσσερις επισκέπτες του αρχοντικού (οι οποίοι στην δική τους πραγματικότητα, δλδ την πραγματικότητα της ιστορίας, είναι σώοι κι αβλαβείς μετά το Σ/Κ στο στοιχειωμένο σπίτι). Τελικά, το κλείσιμο μου τα έφερε όλα τούμπα, γεγονός που με άφησε απολύτα ευχαριστημένο. Μπράβο γι' αυτό.

 

Κατά τα άλλα, για την γενική εικόνα της ιστορίας, θα έλεγα πως, κατά τη γνώμη μου, έτσι όπως το έδωσες, το Αρχείο της Κάμερας ήταν ένα διήγημα τρόμου/δράσης. Με τη λέξη 'δράση' εννοώ ότι οι σκηνές ήταν πολλές και περνούσαν πολύ γρήγορα, χωρίς μεγάλο άπλωμα. Κέρδιζε σε ταχύτητα, αλλά έχανε σε ατμόσφαιρα. Επίσης, έκανε την έναρξη αρκετά απότομη για τα γούστα μου. Προσωπικά πάντα, θεωρώ ότι όλο το ζουμί της ιστορίας βρίσκεται στην αποκάλυψη που γίνεται στο φινάλε. Όμως τα γεγονότα (στο αρχείο της κάμερας) που συμβαίνουν στο αρχοντικό δεν φαίνεται να έχουν κάποια σχέση με αυτήν την αποκάλυψη. Πάει να πει πως, ακόμα κι αν είχαν συμβεί εντελώς διαφορετικά υπερφυσιλίκια, και πάλι αυτό που θα είχε σημασία θα ήταν η τελική αποκάλυψη. Για εμένα, λοιπόν, και με βάση τα δικά μου γούστα, δε θα πείραζε αν αυτά τα γεγονότα ήταν λιγότερα (λιγότερες σκηνές, λιγότερη δράση), αλλά με μεγαλύτερη ανάπτυξη (περισσότερες εικόνες, περισσότερες λέξεις ανά σκηνή, λιγότερες και μεγαλύτερες σκηνές). Θα μου το έκανε πιο χορταστικό, ενώ θα προλάβαινα και να παρακολουθήσω τα πράγματα καλύτερα, χωρίς να τρέχω.

 

Πιο ειδικά, κάπως γρήγορα ξεκινάνε τα 'περίεργα', τρομακτικά φαινόμενα. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό με έφτιαξε και πολύ, αλλά καταλαβαίνω πως παίζει ρόλο και το όριο των λέξεων. Πάντως, θα προτιμούσα αν το έχτιζες πιο αργά, βάζοντας σταδιακά όλο και περισσότερο υπερφυσικό στοιχείο.

 

Το οποίο υπερφυσικό στοιχείο δεν τσιγκουνεύτηκες καθόλου Δε θα με χάλαγε να έκανες και λίγο κράτει.

 

Άλλα:

 

1)Υπήρξαν κάποια σημεία στα οποία μου φάνηκε πως η ιστορία υστερούσε αρκετά σε αληθοφάνεια. Εξηγουμαι: ο Κάιλ βλέπει τη γραφομηχανή να βαράει μόνη της, ενώ ταυτόχρονα η κάμερά του καταγράφει μια φιγούρα/σκιά γερμένη πάνω από τη μηχανή. Ε, εκεί, σ' αυτό το σημείο, βγαίνεις από το δωμάτιο τελείως τρελαμένος, πας στους φίλους σου τραβώντας τα μαλλιά σου και οπωσδήποτε βλέπετε μαζί αυτό που μόλις κατέγραψες στην κάμερά σου. Αλλά όταν τον ρωτάνε τι του συνέβη, ο Κάιλ λέει 'τίποτα' και αποφεύγει να πει περισσότερα (1ο φάουλ). Περνάει κάποια ώρα με ετοιμασίες, και μετά ο Κάιλ βλέπει στην κάμερα την ηλικιωμένη. Αυτή τη φορά μιλάει στους άλλους (και μάλιστα τους αναφέρει το συμβάν με τη γραφομηχανή), αλλά και πάλι (κι αυτό το δεύτερο φάουλ με πέταξε χοντρά έξω από την ιστορία) κανείς δεν ζητάει να δει το βίντεο, δλδ την μοναδική ατράνταχτη απόδειξη για όλα αυτά, μέχρι που ακούγεται το σπάσιμο από την τραπεζαρία και η προσοχή τους στρέφεται εκεί. Ήταν κάπως αναληθοφανές όλο αυτό, τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

Άλλο ένα σημείο που μου φάνηκε αναληθοφανές: γνώμη μου είναι πως, μόλις αρχίζουν να κόβονται κεφάλια με υπερφυσικό τρόπο σε στοιχειωμένο σπίτι, κρατάς δεν κρατάς κάμερα, τρέχεις μαζί με όλους τους υπόλοιπους ουρλιάζοντας, κι όπου φύγει φύγει δεν πας απλώς στο διπλανό δωμάτιο και σίγουρα, αλλά σίγουρα, δεν πας εκεί που σου λέει να πας αυτό που πριν από λίγο αποκεφάλισε τον φίλο σου :)

 

2)

''στο βάθος ήταν η σκάλα όπου βρισκόταν τα υπνοδωμάτια''

''σημάδια από λιωμένο κερί βρισκόταν σε κάθε σύμβολο''

εδώ

 

Αν έχει κάποια σημασία, να αναφέρω πως έγραψα τη γνώμη μου προτού διαβάσω τα υπόλοιπα σχόλια των παιδιών.

Το θέμα με την κάμερα εμένα δεν με προβλημάτισε, αλλά από τη στιγμή που προβλημάτισε πολλούς, καλό θα είναι να το τσεκάρεις.

 

Αυτά από εμένα. Μπράβο για την ιστορία σου, κι ένα έξτρα μπράβο για το πολύ φτιαχτικό κλείσιμο.

 

 

Σ' ευχαριστώ που διάβασες και σχολίασες την ιστορία μου φίλε μου. Δεν έχεις καθόλου άδικο στις επισημάνσεις σου, πράγματι θα μπορούσε να βγει πολύ καλύτερη με κάποιες αλλαγές εδώ κι εκεί. Χαίρομαι που το τέλος σε ξάφνιασε, όπως έχω σχολιάσει και παραπάνω η ιδέα που είχα ήταν ακριβώς αυτό, και όλο το υπόλοιπο είναι απλώς μια σχετικά εύκολη στη σύλληψη πλοκή για να το στηρίξω, αν και η προσπάθεια να σκαρώσω γραπτό found footage ήταν πραγματικά πολύ tricky.

Και πάλι σ' ευχαριστώ, να 'σαι καλά...

 

Ίσως να σε ενδιέφερε να διαβάσεις και την εκδοχή της Elgalla "Υπόθεση Αυγερινού", είναι πάρα πολύ καλή.

[Mournblade]

Λοιπόν Σπύρο, ήταν μια γνήσια, κλασσική ιστορία τρόμου απο αυτές που σέβονται τον εαυτό της! Ειχε σασπενς, φοβερή ατμόσφαιρα, ιντριγκαδόρικη αρχή, σπλατεριές και άψογο τέλος! Την ευχαριστήθηκα πολύ και οπωσδήποτε με έβαλες στο κλίμα. Αρνητικά δεν έχω. Διάβασα τα παραπάνω σχόλια, και κάποιες απορίες ακούγονται στην αρχή εύλογες, όπως οι αντιδράσεις που οι πρωταγωνιστές ίσως θα έπρεπε να έχουν. Έπειτα το επεξεργάστηκα λίγο και νομίζω πως αν εγώ ήμουν σε ενα στοιχειωμένο σπίτι, με όλα αυτά να συμβαίνουν τριγύρω, μάλλον θα είχα μαρμαρώσει απο τον φόβο! Δεν νομίζω πως υπάρχουν κανόνες στο πως αντιδρά κάποιος όταν φοβάται. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια περίπτωση στη Θεσσαλονίκη όπου ένα γατάκι είχε περικυκλωθεί απο σκυλιά και δεν τολμούσε να πάει πουθενά σε αντίθεση με κάτι άλλα που έγιναν καπνός όπως συνήθως κάνουν όλα τα γατιά. Ήταν πολύ στενάχωρο σαν θέαμα και μου έμεινε σαν εικόνα. Επομένως καλό ειναι να μην αναζητούμε λογική σε τόσο ακραία περιστατικά, για το πως αντιδρούν τα θύματα. Μες τον τρόμο τους κάποιοι μπορούν να κάνουν μοιραία λάθη και να παρασύρουν τους υπόλοιπους. Ήταν επομένως μια ωραία ιστορία τρόμου και στο τέλος - τέλος έμεινα ικανοποιημένος! Μπράβο!

[Varda GR]

Αγαπητέ Σπύρο σχολιασμό ηθελες,σχολιασμό θα έχεις!Μόλις τελειωσα την ιστορια και μπορώ να πω ότι ήταν απολαυστικη!!Γνησιο θρίλερ χολυγουντιανων προδιαγραφών!!!Είχε δίκιο ο Γρηγόρης πού επέμενε να το διαβασω.Είναι τελείως του στυλ μου.Give me more!Όσο για τις Women of the lake σύντομα...

[MadnJim]

Αγαπητέ Σπύρο σχολιασμό ηθελες,σχολιασμό θα έχεις!Μόλις τελειωσα την ιστορια και μπορώ να πω ότι ήταν απολαυστικη!!Γνησιο θρίλερ χολυγουντιανων προδιαγραφών!!!Είχε δίκιο ο Γρηγόρης πού επέμενε να το διαβασω.Είναι τελείως του στυλ μου.Give me more!Όσο για τις Women of the lake σύντομα...

 

Ουφ, οκέι, κάτι είχε πάρει το αυτί μου για έξτρα αυστηρότητα και περίμενα όπως περιμένουμε όταν πρόκειται να φάμε καρπαζιά, αλλά τελικά τη γλίτωσα όπως φαίνεται.

Χαίρομαι που σου άρεσε, Κατερίνα, να 'σαι καλά.

[Blacksword]

Αυτή σου η ιστορία Σπύρο έχει μια αρκετά καλή πλοκή με δυνατές ιδέες αλλά πιστεύω θα δούλευε πολύ καλύτερα αν ήταν μεγαλύτερη. Πιθανών ο περιορισμός ήταν για τον διαγωνισμό αλλά ένιωσα ότι ήθελε κάτι παραπάνω. Γενικά πάντως ήταν μια καλή προσπάθεια.