Σεμινάριο δημιουργικής γραφής

[Old man & SiFi]

Όνομα Συγγραφέα: Old man
Είδος: Φαντασία
Βία; Σχεδόν
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1.459
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η ιδέα προέκυψε από την συμμετοχή μου στο 25^ο εργαστήριο της ΑΛΕΦ και γράφτηκε για να μου εξασφαλίσει την συμμετοχή μου στο 26^ο (να ‘μαστε καλά…). Μιας και μου ήρθαν κι άλλες, προτίμησα να την βάλω εδώ μπας και  βελτιωθώ λιγάκι μέχρι τότε. Μπορεί να είναι κοινότυπη αφού δεν είναι ακριβώς ο χώρος μου και δεν έχω διαβάσει αρκετά.  Ελπίζω απλά να μην έχει γραφτεί κάτι  που να μοιάζει πολύ, γιατί  τότε δεν θα με πιστεύετε ότι δεν το ήξερα, αφού θα είναι η δεύτερη φορά!  Εδώ με πιάσατε “αδιάβαστο” στην αγαπημένη μου ΕΦ επειδή δεν μου άρεσαν οι αρκούδες και οι “βίσωνες” που τις έγραψαν…

 

 

Σεμινάριο δημιουργικής γραφής

 

          Το βάδισμά του είχε έναν περίεργο, εναλλασσόμενο ρυθμό. Την μία έσερνε με το ζόρι τα βήματά του, μετά θαρρείς πως σχεδόν έτρεχε, και πάλι από την αρχή. Αν τον παρατηρούσε κανένας θα του έκανε εντύπωση, αλλά ποιός να παρατηρήσει ένα δεκατριάχρονο αγόρι χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο πάνω του; Ούτε ο ίδιος ο Μάρκος το είχε συνειδητοποιήσει, αλλά αυτό γινόταν γιατί μέσα στο μυαλό του ήταν σε ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα δύο σκέψεις: «Όσο πιο γρήγορα πάω τόσο πιο γρήγορα μπορεί να φύγω.», και «Τι γυρεύω εγώ σε σεμινάριο δημιουργικής γραφής;».

 

          Η ιδέα ήταν της μητέρας του. Είχε πολύ καλούς βαθμούς στα φιλολογικά μαθήματα και του είχε προτείνει να εξερευνήσει αυτή την κλίση του. Ο Μάρκος σε αυτή την φάση της ζωής του δεν νοιαζόταν να εξερευνήσει καμία άλλη κλίση πέρα από αυτήν που -πίστευε πως- είχε στους υπολογιστές. Και οι περισσότεροι φίλοι του το ίδιο ήθελαν: Να είναι μπροστά σ` έναν υπολογιστή και να παίζουν παιχνίδια ή να σερφάρουν στο διαδίκτυο. Μερικοί -ελάχιστοι- προτιμούσαν τα κορίτσια, εκείνος -προς το παρόν όπως του έλεγαν- όχι. Αλλά πάλι “σεμινάριο δημιουργικής γραφής”; Δεν έφταναν τα μαθήματα του σχολείου, τα Αγγλικά, και οι ώρες που διέθετε για το κολυμβητήριο; Ήταν σίγουρος ότι αν έπρεπε να διαλέξει το δεύτερο καλύτερο, αυτό θα ήταν τα κορίτσια. Αλλά δεν μπόρεσε -ποτέ δεν τα κατάφερνε- να αντικρούσει τα λογικά επιχειρήματα της μητέρας του. Για να πούμε την αλήθεια, σπάνια κάποιος το κατάφερνε. Η μητέρα του δεν είχε γίνει τυχαία ένα από τα κορυφαία στελέχη στον κόσμο των ασφαλίσεων.

 

          Προς στιγμήν του φάνηκε ότι την είχε γλυτώσει μια και το σεμινάριο δεχόταν μόνον δώδεκα άτομα, και όταν πήγαν με την μητέρα του για την εγγραφή ήταν ο δέκατος τρίτος. Ακόμα και η μητέρα του δεν είχε καταφέρει να τους πείσει να τον δεχτούν, απλά δέχτηκαν να κρατήσουν το τηλέφωνό τους για την περίπτωση που θα υπήρχε κάποια ακύρωση. Τελικά -δυστυχώς- πήραν την μητέρα του τηλέφωνο και της είπαν ότι, λόγω κάποιου τραγικού γεγονότος, ακυρώθηκε η συμμετοχή κάποιου άλλου παιδιού και θα τον δεχόντουσαν. Δεν είχε μάθει λεπτομέρειες, του αρκούσε η δικιά του “τραγωδία” που δεν θα κατάφερνε να αποφύγει το σεμινάριο.

 

          Με τα πολλά έφτασε στην Μπενάκη, βρήκε το γκρίζο κτίριο και αργά, μοιρολατρικά, ανέβηκε τα στενά σκαλιά του -αυτός πού πάντα τα ανέβαινε τρέχοντας- μέχρι τον δεύτερο όροφο όπου θα άρχιζαν τα μαθήματα. Η αίθουσα του φάνηκε μικρή, σκοτεινή και κλειστοφοβική, και τα θρανία χειρότερα και από του σχολείου του . Οι άλλοι έντεκα συμμαθητές του ήταν ήδη εκεί και παρηγορήθηκε που υπήρχαν και κορίτσια. Τράβηξε μια καρέκλα και ακούμπησε το λάπτοπ του σ` ένα θρανίο. Όλοι έδειχναν ενθουσιασμό και προσμονή για το μάθημα, πράγματα τα οποία εκείνος ελάχιστα συμμεριζόταν. Μάλλον αυτοί το ήθελαν πραγματικά, δεν τους είχαν στριμώξει οι μανάδες τους να πάνε, σκέφτηκε ο Μάρκος. Αυτό τον έκανε να αισθάνεται παρείσακτος και του χάλασε ακόμα περισσότερο την διάθεση.

 

          Είχε ακούσει για τον επιτυχημένο καθηγητή τους και τις παλιομοδίτικες απόψεις του, και η εμφάνιση του καθηγητή επιβεβαίωσε τους φόβους του. Μπήκε αθόρυβα, ήταν συντηρητικά κακοντυμένος, ογκώδης, και με βλοσυρό ύφος τους κοίταξε έναν-έναν πίσω από τα χοντρά γυαλιά του σαν να τους ζύγιζε. Πιθανόν απογοητευμένος από την εξέταση, άρχισε να τους μιλάει με επιθετικό τρόπο:

          «Τι έχουμε εδώ; Δώδεκα υποψήφιους συγγραφείς… Λοιπόν, για να μη έχουμε δράματα, σας το λέω από τώρα: Μην νομίζετε ότι θα γίνετε όλοι σας συγγραφείς. Και ένας από σας να γίνει θα είναι επιτυχία. Δεν φτάνει το ταλέντο σας -αν έχετε- , απαιτείται και σκληρή δουλειά. Συχνά οι πραγματικά ταλαντούχοι αρκούνται στο ταλέντο και ξεχνάνε την δουλειά. Οι λιγότερο ταλαντούχοι δουλεύουν πιο πολύ, στο τέλος όμως και οι μεν και οι δε γράφουν μετριότητες. Ας κάνουμε λοιπόν μια άσκηση για να δω με τι υλικό θα δουλέψω αυτήν την περίοδο. Κλείστε τα λάπτοπ σας, πάρτε μία κόλλα χαρτί και ένα στυλό, γράψτε το όνομά σας και ένα κείμενο με θέμα γιατί ήρθατε εδώ και γιατί θέλετε να γίνετε συγγραφείς».

 

         Ο Μάρκος γύρισε και κοίταξε γύρω του. Οι συμμαθητές χαμογελούσαν γιατί μάλλον είχαν αρκετά πράγματα να γράψουν, εκείνος όμως έπρεπε να στύψει το μυαλό του για να βγάλει κάτι. Έσκυψε στην κόλλα του και προσπάθησε να βάλει σε μία σειρά τις σκέψεις του… Ούτε που το κατάλαβε πότε ήρθε ο καθηγητής από πάνω του και του ζήτησε την κόλλα. «Αρκετά, ό,τι έγραψες, έγραψες». Ναι, η κόλλα ήταν σχεδόν γεμάτη. Είχε τόσο παρασυρθεί από το γράψιμο που ήταν σαν να ξύπναγε από βαθύ ύπνο.

 

          «Λοιπόν» είπε ο καθηγητής, «για να δούμε τι ψάρια πιάσαμε. Θα σας τα διαβάσω τώρα ένα-ένα, θα κάνω τα σχόλιά μου και μετά θα περιμένω τα δικά σας. Νίκο Παπαγεωργίου, η δικιά σου ήταν η τελευταία που μάζεψα και είναι πρώτη στην στοίβα. Θα αρχίσω λοιπόν από αυτήν. Σας παρακαλώ να ακούσετε με προσοχή και αν θέλετε κρατείστε σημειώσεις για την συζήτηση που θα ακολουθήσει». Με δυνατή φωνή άρχισε την ανάγνωση:

 

          «Δεν μου αρέσει να γράφω. Προτιμώ να παίζω με αριθμούς παρά με λέξεις. Λατρεύω την φυσική και τα μαθηματικά. Ο πατέρας μου όμως, δεν δίνει σημασία σε αυτά που του λένε οι καθηγητές μου και στο τι θέλω εγώ. Θέλει να γίνω διάσημος, μεγάλος και τρανός για να δοξάσω το όνομά μας. Για εκείνον οι επιστήμονες δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τους λογοτέχνες, οπότε για να δοξαστεί το όνομά μας, το όνομά του δηλαδή, -γιατί εμένα καρφάκι δεν μου καίγεται- πρέπει εγώ να γίνω συγγραφέας. Και φυσικά γίνεται πάντα αυτό που θέλει αυτός. Κανείς δεν τολμάει να του αντιμιλήσει γιατί και η μητέρα μου και εγώ τον τρέμουμε. Τις λίγες φορές που τολμήσαμε να ψελλίσουμε κάποια αντίρρηση η απάντησή του ήταν η βία, το μοναδικό επιχείρημα που ήξερε να χρησιμοποιεί. »

 

         Ο καθηγητής έκανε μια μικρή διακοπή που την συνόδευσε με μια γκριμάτσα δυσφορίας. «Ώστε υπάρχουν και χειρότερα», σκέφτηκε ο Μάρκος και κοίταξε τον Νίκο που έμοιαζε σαστισμένος. «Πιθανόν να έχει τρακ ή να ντρέπεται» υπέθεσε ο Μάρκος, και έστρεψε πάλι την προσοχή του στον καθηγητή που συνέχιζε την ανάγνωση:

 

          «Ο πατέρας μου είναι υψηλόβαθμος στρατιωτικός και μάλιστα στις ειδικές δυνάμεις και έχει συνηθίσει -και απαιτεί- να το υπακούν. Εσείς, ελπίζω, δεν ξέρετε πως είναι να βλέπεις συχνά την μητέρα σου κουλουριασμένη σε μια γωνία, με τα χέρια στο πρόσωπο να προσπαθεί να προστατευτεί από τα λυσσαλέα χτυπήματά του και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Ούτε το πως αισθάνεται κανείς όταν βλέπει την μητέρα του να προσπαθεί να καλύψει τις μελανιές για να βγει να κάνει τα απαραίτητα ψώνια και όταν δεν το καταφέρνει να παραγγέλνει από το τηλέφωνο. Μία και μοναδική φορά μάζεψα αρκετό κουράγιο για να μπω ανάμεσά τους, εκείνη την μέρα που την κυνηγούσε με το κουζινομάχαιρο στην κουζίνα, και αυτός με κλώτσησε μακριά του σαν να ήμουν κανένα χαλικάκι που τυχαία βρέθηκε μπροστά του.. Διπλωμένος στα δύο από τον πόνο, είδα ότι ευτυχώς αυτή η διακοπή και η εκτόνωσή του πάνω μου τον είχε κάνει να σταματήσει. Ο πόνος και η μελανιά με συντρόφεψαν αρκετές μέρες. Μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου υποφέρει από τέτοιο πόνο σχεδόν κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως τον αντέχει και για πόσο καιρό ακόμα θα τα καταφέρνει…

 

          Για μένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα πια. Αν αποφάσισα να έρθω σήμερα στο σεμινάριο το έκανα όχι -φυσικά- για να γίνω συγγραφέας, αλλά για να σας παρακαλέσω -αν μπορείτε- να κάνετε κάτι για την μητέρα μου».

 

         Ο καθηγητής σούφρωσε τα χείλη του με αποδοκιμασία. «Παπαγεωργίου παιδί μου τι αηδία είναι αυτή; Από την μία μας λες ότι δεν θέλεις να γίνεις συγγραφέας και όχι γιατί θέλεις, και από την άλλη γράφεις μια ιστορία χιλιοειπωμένη και τόσο μελοδραματική που μόνο για σενάριο ταινίας με την Μάρθα Βούρτση κάνει. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που κάποιος θα έβρισκε κάτι το ενδιαφέρον στην ιστορία σου». Αδιαφορώντας για το εμβρόντητο και όλο απορία βλέμμα του Νίκου, συνέχισε « Έχεις και άλλα λάθη, αλλά δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να στα διορθώσω και να χάσουμε τον καιρό μας από την στιγμή που η ιστορία σου είναι τόσο αδιάφορη. Κρίνω ότι είσαι ανέτοιμος. Να συνεχίσουμε με τον επόμενο. Ας δούμε λοιπόν της Αθηνάς Ιωάννου».

 

         Έπιασε την επόμενη κόλλα χαρτί και με την πρώτη ματιά που της έριξε σάστισε, μετά άρχισε να φουντώνει και τελικά την πέταξε στην άκρη εκνευρισμένος, έπιασε την επόμενη, τα μάτια του πίσω από τα τεράστια γυαλιά του γούρλωσαν, ψιθύρισε «θα την πληρώσετε ακριβά αυτήν την πλάκα», μετά πήγε στην επόμενη… Σιγά-σιγά έχανε το -κόκκινο του θυμού- χρώμα του. Μέχρι να φτάσει στην τελευταία ήταν κάτασπρος και σταγόνες ιδρώτα γυάλιζαν στο μέτωπό του. Ψελλίζοντας, τους είπε: «Με συγχωρείτε παιδιά, δεν αισθάνομαι καλά. Το σημερινό μάθημα τελειώνει, θα τα πούμε αύριο».

 

         Τα παιδιά σηκώθηκαν, σαστισμένα αλλά και ανακουφισμένα, μάζεψαν τα πράγματά τους και έφυγαν. Κανένας δεν έδωσε σημασία στις δώδεκα κόλλες χαρτί που είχαν πάνω τους γραμμένο το ίδιο ακριβώς κείμενο, με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα.

[Nienor]

Χα, ώστε

υπάρχει κάπου εκεί μέσα το φάντασμα ενός παιδιού που παρακαλάει να βοηθήσουν τη μαμά του, έτσι;

αυτη είναι η ιδέα; Και γι' αυτό γίνονται όλα; Να μας την πεις προφανώς κάπου ή άμα πέφτω έξω να μου πεις στο αυτί τι παίχτηκε. Ωραία η αφήγηση, ωραίο το παντσλάιν σου κι ο τρόπος που εκφράζεσαι φτιάχνει κάπου δέκα σκαλιά κάθε που γράφεις

 

Ένα θεματάκι που θα μπορούσες να φτιάξεις είναι το ότι η ιστορία σου δεν αφορά τον ήρωά της. Δηλαδή, προφανώς τη γλύτωσε από το σεμινάριο, και προφανώς αυτό ήθελε, αλλά δεν το ξεκαθαρίζεις μέσα στο κείμενο, βγαίνει σα δεύτερη σκέψη μετά το τέλος του. Πέρα από αυτό, είναι ένα πάρα πολύ σύντομο κείμενο, και σε αυτή τη φόρμα καλά είναι να κρατάς μόνο τις απόλυτα αναγκαίες πληροφορίες, αλλά να είναι όλες τους εκεί. Εδώ, για παράδειγμα, η δουλειά της μητέρας του πιτσιρικά δε μας χρειάζεται σε τίποτα, μπορεί να υπάρχουν κι άλλα τέτοια αν ψάξεις που να βγαίνουν και να σου κάνουν χώρο για άλλα πολύ χρήσιμα πράγματα (όπως πχ θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να δούμε τι έγραφε ο Μάρκος, που είναι και ο ήρωάς μας και αντί να είανι απορρημένος ο Νίκος που δεν τον ξέρουμε κιόλας, να παρακολουθούμε τις εκφράσεις του Μάρκου καθώς ο καθηγητής διαβάζει το κείμενο που υποτίθεται πως είναι δικό του).

 

Θυμήσου: τα ποιος, ποιον κτλ δεν τονίζονται. Τονίζονται τα πώς και το πού όταν είναι τροπικά και τοπικά αντίστοιχα.

Επίσης: .», αυτό είναι τριπλή στίξη, καμιά φορά χρειάζεσαι και ή την τελεία ή το κόμμα, στο σημείο που τα χρησιμοποιείς όμως ουσιαστικά χρειάζεσαι μόνο το εισαγωγικό, και για την ακρίβεια ούτε και αυτό γιατί δεν είναι διάλογος, είναι ευθεία σκέψη και αυτές συνήθως τις παραθέτουμε απλώς σε πλάγια γραφή.

 

 

Προλαβαίνεις να γράψεις πολλά φλασάκια μέχρι το επόμενο εργαστήριο πάντως Κάντο και θα δεις: από ένα σημείο και μετά δε θα τις προλαβαίνεις τις ιδέες σου

[Διγέλαδος]

Ωραίο τέλος. Η έκπληξη στο κείμενο δεν είναι τόσο το ίδιο το τέλος, αλλά ποιος ήρωας τελικά είναι στο επίκεντρο. Αυτό το λέω επειδή επειδή η ιστορία επικεντρώνεται στην οπτική γωνία του Μάρκου θα περίμενα να είχε σχέση με αυτόν. Αλλά όχι! Έχει ενδιαφέρον λοιπόν αυτό το κομμάτι. Σαν έκτη αίσθηση ένα πράγμα. Ή ακόμα καλύτερα αξιοποιείς το όπλο που έχεις στη σκηνή που ούτε καν καταλαβαίνουμε ότι θα είναι αυτό το όπλο με το οποίο θα πυροβολήσεις. Κατά τα άλλα καλά πάει η γραφή και δεν βρήκα κάποια δυσκολία. Καλή συνέχεια!

[Old man & SiFi]

1. Χα, ώστε

 

2. Εδώ, για παράδειγμα, η δουλειά της μητέρας του πιτσιρικά δε μας χρειάζεται σε τίποτα,

3.θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να δούμε τι έγραφε ο Μάρκος

4.Θυμήσου: τα ποιος, ποιον κτλ δεν τονίζονται. Τονίζονται τα πώς και το πού όταν είναι τροπικά και τοπικά αντίστοιχα.

Επίσης: .», αυτό είναι τριπλή στίξη, καμιά φορά χρειάζεσαι και ή την τελεία ή το κόμμα, στο σημείο που τα χρησιμοποιείς όμως ουσιαστικά χρειάζεσαι μόνο το εισαγωγικό, και για την ακρίβεια ούτε και αυτό γιατί δεν είναι διάλογος, είναι ευθεία σκέψη και αυτές συνήθως τις παραθέτουμε απλώς σε πλάγια γραφή.

 

 

5.Προλαβαίνεις να γράψεις πολλά φλασάκια μέχρι το επόμενο εργαστήριο πάντως

6.Κάντο και θα δεις: από ένα σημείο και μετά δε θα τις προλαβαίνεις τις ιδέες σου

Σ` ευχαριστώ πολύ γιά τον κόπο που έκανες

 

1.

 

Σε πρώτη γραφή υπήρχε η φράση:

"...λόγω κάποιου τραγικού γεγονότος ακυρώθηκε η συμμετοχή κάποιου άλλου παιδιού και θα τον δεχόντουσαν. Είχε αναρωτηθεί (Ο Μάρκος) ποιό να ήταν αυτό το τραγικό γεγονός και αν ήταν σχετικό με το δυστύχημα στην σχολική εκδρομή όπου επτά παιδιά είχαν χάσει την ζωή τους και έντεκα είχαν τραυματιστεί. «Λες να ήταν μέσα σε αυτά και το παιδί που θα πήγαινε;» αναρωτιόταν. «Και αν ήταν έτσι τα πράγματα, τώρα αυτό το παιδί δεν ζει ή είναι στο νοσοκομείο και εγώ στον δρόμο για την σχολή. Διπλή τραγωδία!».

Νόμισα όμως ότι θα ήταν λάθος να κάνει κάποιος την σύνδεση τόσο νωρίς και το αλλαξα.Μάλλον  χρειαζόταν κάτι πιό "απαλό" ώστε να κάνει κάποιος την σύνδεση εύκολα αλλά μόνο στο τέλος, αλλά δεν μου ήρθε.

 

2. Αυτή είναι η χιουμοριστική πινελιά (κατά το χιούμορ μου) αφού με ασφαλιστές δύσκολα τα βγάζεις πέρα στην συζήτηση.

3.

 

Ο Μάρκος δεν έγραφε ο ίδιος, τον είχε κυριεύσει το πνεύμα για αυτό και :

"Είχε τόσο παρασυρθεί στο γράψιμο που ήταν σαν να ξύπναγε από βαθύ ύπνο."

 

4. Σ` ευχαριστώ. ακόμα δεν τα έχω μάθει καλά τα Ελληνικά αν και (ή ίσως επειδή) τα μαθαίνω γιά τρίτη φορά !

(Καθαρεύουσα, Δημοτική, Μονοτονικό)

5-6 Έχεις δίκιο. Ιδέες έχω αλλά ακόμα δεν μπορώ να βρώ τον τρόπο να τις δέσω με χαρακτήρες και λίγη δράση γιά να μην είναι σαν διαλέξεις. Του εργαστηρίου είναι έτοιμο (λέμε τώρα) μπορεί να το βάλω εδώ αν έχω κάτι καλύτερο όπως έκανα με αυτό. Έχω κι άλλο ας πούμε έτοιμο αλλά έχει το πρόβλημα χαρακτήρων και δράσης...

 

Τουλάχιστον δεν έμοιαζε (πολύ) με κανένα άλλο έτσι;

Ωραίο τέλος. Η έκπληξη στο κείμενο δεν είναι τόσο το ίδιο το τέλος, αλλά ποιος ήρωας τελικά είναι στο επίκεντρο. Αυτό το λέω επειδή επειδή η ιστορία επικεντρώνεται στην οπτική γωνία του Μάρκου θα περίμενα να είχε σχέση με αυτόν. Αλλά όχι! Έχει ενδιαφέρον λοιπόν αυτό το κομμάτι. Σαν έκτη αίσθηση ένα πράγμα. Ή ακόμα καλύτερα αξιοποιείς το όπλο που έχεις στη σκηνή που ούτε καν καταλαβαίνουμε ότι θα είναι αυτό το όπλο με το οποίο θα πυροβολήσεις. Κατά τα άλλα καλά πάει η γραφή και δεν βρήκα κάποια δυσκολία. Καλή συνέχεια!

Σ` ευχαριστώ πολύ γιά τα σχόλια. Αν έχεις λίγο καιρό μου λες αν κάτι δεν σου άρεσε ή τι νομίζεις ότι θα μπορούσε να το κάνει καλύτερο.

Edited May 25, 2015 by Old man & SiFi

[Διγέλαδος]

Ωραίο τέλος. Η έκπληξη στο κείμενο δεν είναι τόσο το ίδιο το τέλος, αλλά ποιος ήρωας τελικά είναι στο επίκεντρο. Αυτό το λέω επειδή επειδή η ιστορία επικεντρώνεται στην οπτική γωνία του Μάρκου θα περίμενα να είχε σχέση με αυτόν. Αλλά όχι! Έχει ενδιαφέρον λοιπόν αυτό το κομμάτι. Σαν έκτη αίσθηση ένα πράγμα. Ή ακόμα καλύτερα αξιοποιείς το όπλο που έχεις στη σκηνή που ούτε καν καταλαβαίνουμε ότι θα είναι αυτό το όπλο με το οποίο θα πυροβολήσεις. Κατά τα άλλα καλά πάει η γραφή και δεν βρήκα κάποια δυσκολία. Καλή συνέχεια!

Σ` ευχαριστώ πολύ γιά τα σχόλια. Αν έχεις λίγο καιρό μου λες αν κάτι δεν σου άρεσε ή τι νομίζεις ότι θα μπορούσε να το κάνει καλύτερο.

 

 

Θα συμφωνήσω με τη Νιένορ για το 2. Δηλαδή δεν νομίζω ότι χρειάζεται τόσο πολύ η αναφορά της δουλειάς της μητέρας και με άλλα επαγγέλματα δεν τα βγάζεις πέρα στη συζήτηση.

Για το 3 κατάλαβα στο τέλος ότι τελικά τον είχε κυριαρχήσει το πνεύμα. Πραγματικά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράψεις κάτι παραπάνω για το παιδί που σκοτώθηκε, ίσως και να χαλούσε την έκπληξη; δεν ξέρω πρέπει να πειραματιστείς με κάποιον που δεν θα το έχει διαβάσει. Συνέχισε να γράφεις πάντως!

Edited May 25, 2015 by Διγέλαδος

[Nienor]

1. μπα, δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά, καλά έκανες και τα έκοψες. Άλλωστε το τραγικό ατύχημα πρέπει να είναι άλλο στην προκειμένη:

το παιδί που δεν πήγε πρέπει να το έχει σκοτώσει ο πατέρας του βασικά

 

3. Κι αυτό κατανοητό είναι, μάλλον δεν το διατύπωσα εγώ καλά:

Νομίζω απλά πως θα έπρεπε αντί για την έκθεση του Κώστα να διαβάσουμε την έκθεση του Μάρκου

 

 

 

Εμένα όχι δε μου έμοιαζε με κανένα. Αλλά ξέρεις τώρα πώς είναι αυτά: να είσαι ευτυχής που η υποφαινόμενη χαζή κατάλαβε αυτή τη φορά τι συμβαίνει

 

Καλή συνέχεια

[Old man & SiFi]

1. μπα, δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά, καλά έκανες και τα έκοψες. Άλλωστε το τραγικό ατύχημα πρέπει να είναι άλλο στην προκειμένη:

το παιδί που δεν πήγε πρέπει να το έχει σκοτώσει ο πατέρας του βασικά

 

3. Κι αυτό κατανοητό είναι, μάλλον δεν το διατύπωσα εγώ καλά:

Νομίζω απλά πως θα έπρεπε αντί για την έκθεση του Κώστα να διαβάσουμε την έκθεση του Μάρκου

 

 

 

947. Εμένα όχι δε μου έμοιαζε με κανένα. Αλλά ξέρεις τώρα πώς είναι αυτά: να είσαι ευτυχής που η υποφαινόμενη χαζή κατάλαβε αυτή τη φορά τι συμβαίνει

 

Καλή συνέχεια

1. Εξαιρετικό ! (αλλά πως το βάζεις μέσα στην ιστορία; ή το αφήνεις φλού;)

3. Υποκλίνομαι...

947. Μάλλον ο υποφαινόμενος συγγραφέας (Ο θεός να τον κάνει…) κάτι  έμαθε στο εργαστήριο! (αλλά όποιος καεί απ` τον χυλό...)

1059. Αυτό με την τριπλή στίξη πρέπει να το μελετήσω, πού όμως;

 

Σε ευχαριστώ και πάλι !

[Διγέλαδος]

 

1059. Αυτό με την τριπλή στίξη πρέπει να το μελετήσω, πού όμως;

 

Έχει φτιάξει ένα καταπληκτικό τόπικ ο Electroscribe. (Συζητάνε για τη στίξη μέσα)

http://community.sff.gr/topic/13647-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%BF/?hl=%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BE%CE%B7