Nienor Posted May 26, 2015 Share Posted May 26, 2015 Όνομα Συγγραφέα: ΚιάραΕίδος: Ας τα λέμε τρόμος (ντάξ' το ξέρω ότι το λέω κάθε φορά, αλλά όταν θα καταφέρω να γράψω κάτι τρομαχτικό indeed θα σας ενημερώσω )Βία: Το να πω τώρα; Ας τα λέμε όχιΣεξ: ΝαιΑριθμός Λέξεων: 2.075Αυτοτελής: ΝαιΣχόλια: Για να παίξω στον 39ο ΔΣΣΙ (και μόνο για αυτό ) Τζενούλα «Σε τετρακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» Η Λιλή άνοιξε τα μάτια της. Μόνο όγκους μπορούσε να ξεχωρίσει στο σκοτάδι γύρω της. «Σε τριακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» Τεντώθηκε σα γάτα, σκούπισε τον ιδρώτα που κυλούσε πίσω από το αυτί της και πέρασε την παλάμη της πάνω από το στέρνο του Σωτήρη που ροχάλιζε απαλά δίπλα της. Μούσκεμα ήταν κι εκείνος. «Σε διακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» «Μωρό μου» του είπε βραχνά. Της αποκρίθηκε μόνο ένα εντονότερο ροχαλητό. «Μωρό μου» του είπε ξανά και τον σκούντησε κιόλας «Στρίψτε δεξιά.» Ο Σωτήρης αναδεύτηκε, την αγκάλιασε και βόλεψε τη μύτη του κάτω από το μπράτσο της. «Ξύπνα, μωρέ που σου μιλάω!» του είπε και τον τράνταξε. «Έλα, Λιλούκο μου, κοιμήσου» της απάντησε, τόσο μουρμουριστά που ίσα-ίσα κατάλαβε. «Σωτηράκιιι» του είπε εκείνη τώρα μελωδικά καθώς του χάιδευε το μάγουλο με την δείκτη της. «Επαναπροσδιορισμός νέας διαδρομής.» «Ξύπνα να κλείσεις την Τζενούλα, αγάπη μου, γιατί θα την σπάσω!» Σαν να μιλούσε σε μωρό, τόσο γλυκά. «Σε διακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά. Έπειτα, μείνετε δεξιά. Κάμερα λεωφοριολωρίδας.» Ο Σωτήρης άνοιξε τα μάτια του, έβγαλε το μουσούδι του κάτω από το χέρι της –επιτέλους!– και κάθισε στο κρεβάτι. Σκούπισε τους ιδρώτες από τα μούτρα του. «Σίγουρα την είχα κλείσει» είπε καθώς τεντωνόταν να πιάσει το GPS από το γραφείο του. Το τράβηξε και ο φορτιστής βόγκηξε καθώς άφηνε το μηχάνημα να φύγει από το καλώδιό του. «Πού να νομίζει άραγε ότι πάμε;» «Δεν ξέρω, αλλά πρέπει να θεωρεί πως πάμε με ας-τα-λέμε εξήντα» του είπε η Λιλή, έβγαλε το μουσκεμένο σουτιέν της και το πέταξε στο πάτωμα. Ο Σωτήρης ακούμπησε το GPS δίπλα του και τη βούτηξε. «Κλείσε την Τζενούλα πρώτα, μωρέ, δεν την μπορώ!» του είπε η Λιλή καθώς τυλιγόταν γύρω του –χέρια γύρω από το στομάχι, πόδι καβάλα και στα δυο δικά του– και κολλούσε το κορμί της στο πλευρό του. «Κάμερα λεωφοριολωρίδας.» Ο Σωτήρης μούγκρισε παίρνοντας το χέρι του από το στήθος της, έπιασε τη Τζενούλα και πάτησε το κουμπί πάνω από την οθόνη σταθερά, μέχρι που το φως χάθηκε. «Μείνετε δεξιά. Κάμερα Λεωφοριολω–» Το ακούμπησε στο γραφείο και ξαναπήρε τη Λιλή αγκαλιά. «Έβλεπα ένα πολύ ωραίο όνειρο» του είπε εκείνη καθώς βολευόταν ξανά στην αγκαλιά του και του κουνιόταν. «Με είχες απαγάγει, λέει, με είχες στο αμάξι και δεν ήξερες τον δρόμο για την κρυψώνα σου και– ααααχαχαχα» γέλασε και δεν μπόρεσε να συνεχίσει καθώς ο Σωτήρης τη φιλούσε λαίμαργα και, παραμερίζοντας το εσώρουχό της, της έχωσε ένα δάχτυλο εκεί κάτω χαμηλά. Δυο, το πολύ τρεις, στιγμές αργότερα, η Λιλή βρισκόταν καβάλα πάνω του, μικρά πνιχτά βογγητά έβγαιναν από τα στόματά τους και τα δυο κορμιά τους χόρευαν σαν ένα. Ο ιδρώτας τους κυλούσε ποτάμια. «Επαναπροσδιορισμός νέας διαδρομής.» «Τι στο κέρατο;» είπε η Λιλή κι έκανε να σηκωθεί. «Σε τετρακόσια μέτρα, στρίψτε αριστερά.» «Χέσ’ τηνα τώρα, κάτσε εδώ!» «Έλα, μωρέ, δεν μπορώ. Αισθάνομαι λες και μας παρακολουθεί!» Ο Σωτήρης γέλασε. «Ναι, βρε, και δε θέλει να κάνουμε σεξ γιατί ζηλεύει.» Η Λιλή τεντώθηκε και άναψε το φως. Τα κορμιά τους γυάλισαν στο πενιχρό φως της λάμπας που δεν είχε ακόμα φτάσει την πλήρη ισχύ της. «Σε τριακόσια μέτρα, στρίψτε αριστερά.» «Εντάξει, κλείσ’ την τώρα και αύριο θα την πάω για φτιάξιμο.» Η Λιλή έκλεισε το GPS, κι ανταποκρίθηκε στο χούφτωμα και στο χαμόγελο του Σωτήρη – αν και λίγο πιο χλιαρά από ό,τι προηγουμένως. *** Μια ηλεκτρική εκκένωση της τσίμπησε το χέρι και το άφησε να πέσει, λίγο πριν να φτάσει στο κατάστημα με τα ηλεκτρονικά. «Γαμώτο» είπε κι έσκυψε να το πιάσει, βάζοντας προστατευτικά το άλλο της χέρι γύρω από την κοιλιά της. Πριν προλάβει να το ακουμπήσει ξανά ένα μεγάλο ασημί αυτοκίνητο έπεσε πάνω της και ο κόσμος χάθηκε. *** Η Τατιάνα ήταν ψηλή. Πιο ψηλή από τον Σωτήρη. Τα πόδια της ήταν το καθένα κι από ένα χιλιόμετρο, έτσι την φώναζαν κι οι φίλοι του: όρθιο χιλιόμετρο. Κρατούσε στα χέρια της ένα όμορφα τυλιγμένο κουτάκι και του χαμογελούσε πάνω από το κολονάτο ποτήρι με το κρασί της. «Δείξε μου τα δικά σου και θα σου δείξω τα δικά μου» του είπε και κατέβασε επιδεικτικά το κουτί στην ποδιά της. «Α! Δεν μπορώ. Θα πρέπει να περιμένεις» της απάντησε προσποιούμενος τον αδιάφορο. Ο Σωτήρης έκλεινε έναν χρόνο με την Τατιάνα. Στις πέντε του Νοέμβρη του 2000, την είχε κεράσει ποτό στις «Ώρες». Πρώτη φορά που κατάφερε να κάνει καμάκι σε μπαρ, γνώρισε την Τατιάνα και έμεινε μαζί της έναν ολόκληρο χρόνο. Μπορεί και να την παντρευότανε ακόμα. Θα το μάθαινε σε λίγα λεπτά. Τα φώτα του μαγαζιού έσβησαν, τα ηχεία άρχισαν να παίζουν το «Wish you were here» και μια μεγάλη τούρτα με ένα κεράκι και σπίθες να πετάγονται από πάνω της από μερικά στικ ερχόταν προς το μέρος τους. «Χρόνια μας πολλά» της είπε, ενώ η Τατιάνα χτυπούσε παλαμάκια σαν παιδάκι και γελούσε δυνατά. «Να την πάρω να την σερβίρουμε;» τους ρώτησε ο σερβιτόρος αφού έσβησαν το κεράκι τους. «Όχι, φέρε μας να την κόψουμε εδώ» του είπε ο Σωτήρης. Η Τατιάνα τράβηξε το κεράκι για να το πιπιλίσει κι αυτό τράβηξε μαζί του έναν σπάγκο κι ύστερα ένα δαχτυλίδι τίγκα στη σοκολάτα. Χαχάνισε ξανά σαν παιδί, το έβαλε στο δάχτυλο της –μαζί με τις σοκολάτες– τον έπιασε και τον φίλησε για ώρα πολύ, ενώ το αριστερό της χέρι πηγαινοερχότανε στον σβέρκο του γεμίζοντάς τον κι εκείνον σοκολάτες. Μάλλον θα την παντρευότανε τελικά, συμπέρανε ο Σωτήρης. Το δικό της δώρο το ξέχασαν μετά από αυτό. Το άνοιξαν στο αυτοκίνητο όπου και τού έπρεπε. *** «Σε διακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» «Να, εκεί θα λέει, στο άνοιγμα» είπε η Λιλή δείχνοντας ένα κενό στη βλάστηση του θεοσκότεινου δρόμου. «Άι, να δούμε» της απάντησε ο Σωτήρης και πάτησε μαλακά το φρένο για να κόψει ταχύτητα. Το αυτοκίνητο αντί να κόψει ταχύτητα κι άρχισε να γλιστράει. «Σκατά!» μουρμούρισε ο Σωτήρης, κρατώντας το τιμόνι σταθερό και γλιστρώντας με το αμάξι πάνω στα λάδια. «Σκατά, σκατά, σκατά» συνέχισε σαν προσευχή, πατώντας ταυτόχρονα λίγο-λίγο και όσο πιο μαλακά μπορούσε το φρένο. Το αυτοκίνητο έφερε μια μεγάλη βόλτα γύρω από τον εαυτό του και ύστερα κοπάνησε με το δεξί πίσω φτερό στον χοντρό κορμό μιας ελιάς. Ένας κρότος, ένα τράνταγμα και η τρέλα σταμάτησε. «Επαναπροσδιορισμός νέας διαδρομής.» Τα φώτα του αυτοκινήτου φώτιζαν τη χαμηλή βλάστηση στον δρόμο –εμπρός ή πίσω τους, ο Σωτήρης δεν μπορούσε να υπολογίσει την ώρα εκείνη– και η ησυχία ήτανε σχεδόν εκκωφαντική. Το μέρος ήτανε έρημο και ακόμα και τα τριζόνια μάλλον τα είχε τρομάξει το τρακάρισμα και είχαν σταματήσει. «Φτηνά τη γλυτώσαμε» είπε ο Σωτήρης στη Λιλή και βγάζοντας τη ζώνη του άνοιξε την πόρτα κι έκανε να βγει. Έπειτα, σαν κάτι να τον σταμάτησε, λες και κάτι αναδεύτηκε μέσα στο στομάχι του, γύρισε αργά πίσω του, προς το μέρος της. Το κεφάλι της ήταν πεσμένο μπροστά και ήταν σιωπηλή. «Λιλή» ψέλλισε. «Λιλή μου» και της έπιασε το χέρι. Δεν ανταποκρίθηκε, ούτε έπιασε κι εκείνη το δικό του. Τα μαλλιά της έμεναν πεσμένα μπροστά στο πρόσωπό της και τα άκρα της χύνονταν στο κάθισμα σαν κούκλας. Ο Σωτήρης σήκωσε το ένα τρεμάμενο χέρι του και παραμέρισε ένα καστανό τσουλούφι για να αντικρίσει τα μάτια της: ολότελα ανοιχτά, ατένιζαν κάπου μεταξύ χειρόφρενου και λεβιέ ταχυτήτων. *** «Δεν ξέρω, ρε γαμώτο, δεν θέλω να του τα πετάξω!» έλεγε η Έλσα στη φιλενάδα της, την Πόπη, πάνω από δυο φλιτζάνια αχνιστού καφέ. «Και τι θα τις κάνετε δηλαδή τις φωτογραφίες; Θα τις στολίσεις στο σαλόνι σας;» Η Έλσα δε μίλησε. «Θες να προσπαθείς όλη σου τη ζωή να κερδίσεις δυο νεκρές; Εξάλλου εκείνος σου είπε να κάνεις ό,τι θέλεις με ό,τι βρεις μέσα στην κούτα.» «Ναι, αλλά μου το είπε για να μην την ανοίξει μόνος του. Γιατί τον πονάει αυτή η κούτα.» «Αντιλαμβάνεσαι ότι το να είσαι με έναν άντρα που του έχουνε πεθάνει ήδη δύο γκόμενες δεν είναι και τόσο σοφό, έτσι;» είπε η Πόπη και γέλασε. «Δεν είναι αστείο, ρε συ» της απάντησε η Έλσα θλιμμένα και πέρασε το χέρι της πάνω από την κοιλιά της που μόλις είχε πάρει να φουσκώνει. «Ναι, δεν είναι. Εντάξει. Αλλά το θέμα δεν είναι να τις κλάψεις τώρα κι εσύ, εξάλλου δεν τις ήξερες καν. Πέτα τα πράγματά τους και τελείωνε!» «Σε διακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» «Ωπ!» είπε η Έλσα καθώς έσκυψε να ψαρέψει το GPS μέσα από την κούτα. «Αυτό πι-χι θα μπορούσα να το φτιάξω.» «Άσε μας, μωρέ, με το παλιόπραμα» της είπε η Πόπη καθώς το είδε. «Είναι αρχαίο, δεν το βλέπεις;» «Σε εκατό μέτρα, στρίψτε δεξιά.» «Άκου, ρε συ, τι ωραία φωνή που έχει. Αυτό είναι δικό του εξάλλου. Το είχε όταν τον γνώρισα στο αμάξι του» της απάντησε η Έλσα χαμογελώντας κι ύστερα από μια μικρή παύση έβαλε τα γέλια. «Θυμάσαι, ρε, μια φορά που σου έλεγα που είχαμε χαθεί; Στα κατσάβραχα;» «Ναι, τότε στην Κάρπαθο.» «Στρίψτε δεξιά.» «Δε μου το είχε πει ότι το είχε. Και αφού περάσαμε όλη αυτή την περιπέτεια και κόλλησε το αμάξι του στην άμμο, πριν να φύγουμε με τα πόδια μού λέει ο κύριος: “ας μην αφήσω μέσα και τη Τζενούλα” και ξαναμπαίνει στο αμάξι. “Την ποια;” του λέω εγώ, “το GPS” μου λέει και παγώνω. “Καλά, ρε, είχες GPS; Και γιατί δεν το βάλαμε;” Και τι μου απαντάει, ρε φιλενάδα;» «Ότι ήτανε αρχαιολογία από τότε;» «Ότι το έχει για ώρα ανάγκης!» Οι δύο φίλες γέλασαν με την καρδιά τους, καθώς η Τζενούλα έφτιαχνε καινούρια διαδρομή. *** «Σωτήρη μου» έλεγε η φωνή στο τηλέφωνο και μέχρι να καταφέρει ο Σωτήρης να καταλάβει σε ποιον ανήκε πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα. «Σωτήρη μου, η Τατιάνα» εκεί όμως πια ξύπνησε και ανακάθισε. «Τι έγινε, κυρία Νίκη;» ρώτησε την κλαμένη γυναίκα στο τηλέφωνο. Η κυρία Νίκη τού είπε κάτι για ένα τρακάρισμα κι ο Σωτήρης από κει και πέρα δεν άκουσε άλλες λέξεις με νόημα, άκουγε μόνο ακατάληπτους ήχους. Με την άκρη του ματιού του είδε την ώρα στο ρολόι: 4:32. Η Τατιάνα είχε φύγει με το αμάξι του στις δύο παρά. Πού; Προσπάθησε να ρωτήσει, μα η λέξη δεν βγήκε από το στόμα του, μονάχα ένα κρώξιμο. «Πού είναι;» τα κατάφερε τώρα κι ας ήταν μόνο ένας ψίθυρος. *** Του είχαν δώσει μονάχα μια διάφανη σακούλα με τα υπάρχοντά της. Είχε χάσει το παιδί, μα η Έλσα ήτανε στην εντατική. Τα πρώτα εικοσιτετράωρα θα ήτανε κρίσιμα, του είχανε πει. Ο Σωτήρης ένιωθε να χάνει τα λογικά του – ξανά, για τρίτη φορά. Μετά κι από τον θάνατο της Λιλής είχε χρειαστεί χρόνια ψυχοθεραπεία μέχρι να ξανακοιτάξει γυναίκα. Δεν υπάρχει κάρμα, θύμιζε στον εαυτό του τις τελευταίες ώρες. Δεν ευθύνομαι εγώ. Μα κάθε σκέψη έμοιαζε μάταιη. Μην πεθάνεις, σε παρακαλώ! Μη με αφήσεις κι εσύ! Κι αυτό ήτανε το μόνο που έμοιαζε εδώ και ώρες να έχει σημασία. Ήτανε χυμένος στον πάγκο της αίθουσας αναμονής του νοσοκομείου κι αισθανότανε ανήμπορος ακόμα και να αλλάξει στάση. Ο κόσμος γύρω του έμοιαζε να επιπλέει και να σταθεροποιείται ξανά κάθε που η δίφυλλη λευκή πόρτα άνοιγε και εμφανιζόταν πίσω της κάποιος με ρόμπα. Τότε τα μάτια του στέκονταν στη φιγούρα με προσμονή και διαύγεια, μα μάταια. Μετά από εκείνη την πρώτη ενημέρωση κανείς από τους γιατρούς δεν του απευθυνόταν. Αυτό είναι καλό, σκεφτόταν κάθε φορά, σημαίνει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα τουλάχιστον. Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ, μην πεθάνεις! «Στρίψτε δεξιά.» Αισθάνθηκε τα αυτιά του να βουίζουν. Το πλακάκια να ξηλώνονται από το πάτωμα και να του αιχμαλωτίζουν τα πόδια. «Επαναπροσδιορισμός νέας διαδρομής.» Κάτι πετάρισε στο στομάχι του. Τον έπιασε ίλιγγος. «Σε τετρακόσια μέτρα, στρίψτε αριστερά.» Σήκωσε τη σακούλα, έχωσε μέσα το ένα τρεμάμενο χέρι του και χούφτωσε το GPS. Η οθόνη του ήταν ανοιχτή. Προσπαθώντας να κρατήσει την τρέλα έξω από κεφάλι του, πάτησε το κουμπί πάνω από την οθόνη παρατεταμένα μέχρι που η οθόνη έσβησε. Τι δουλειά είχε η Τζενούλα στα πράγματα της Έλσας; Τι δουλειά είχε η Τζενούλα στη ζωή του; «Επαναπροσδιορισμός νέας διαδρομής.» Λες και ήτανε σφήκα και τον τσίμπησε το άφησε να πέσει από το χέρι του. Καθώς προσέκρουε στο πάτωμα, άνοιξε και η μπαταρία του βγήκε έξω. «Επαναπροσδιορισμός νέας διαδρομής.» Ο Σωτήρης σηκώθηκε όρθιος και απομακρύνθηκε με μικρά βήματα. «Σε τετρακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» Οι πόρτες άνοιξαν και πάλι, ένας γιατρός εμφανίστηκε πίσω τους και τον κοίταξε. Το ήξερε αυτό το βλέμμα. Το είχε ξαναδεί. «Σε τριακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» Ο Σωτήρης αφέθηκε κι ο κόσμος έγινε κόκκινος. Έπιασε με τα δυο του χέρια τον σιδερένιο κάδο της αίθουσας αναμονής κι άρχισε να κοπανάει με αυτόν το GPS κάνοντάς το κομματάκια. «Σε διακόσια μέτρα, στρίψτε δεξιά.» Ούρλιαζε σαν δαιμονισμένος μέχρι που κάτι τον τσίμπησε στο μπράτσο, ενώ δυο ζευγάρια χέρια τον κρατούσαν σταθερά. Λιποθύμησε ακούγοντας τη φωνή της Τζενούλας που κειτόταν κομματιασμένη στα πλακάκια: «Στρίψτε δεξιά». 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted May 26, 2015 Share Posted May 26, 2015 Κοίτα να δεις, κι άλλη ιστορία με σατανικό GPS. Ο τίτλος δεν με ξετρέλανε. Η ιστορία, δεν ξέρω, καλογραμμένη είναι, είσαι άλλωστε έμπειρη συγγραφέας και ξέρεις να χειρίζεσαι το λόγο σου πάρα πολύ καλά. Απλά, είναι η πρώτη σου ιστορία που διάβασα και δεν με άγγιξε καθόλου. Δεν είμαι πολύ βέβαιη για το τι μου φταίει. Δεν χτίζεις την ατμόσφαιρα όπως πρέπει; Δεν δίνεις καμία εξήγηση για το τι παίζει με το σατανικό GPS; Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός λόγος και δεν θέλω να σου πω βλακεία. Απλά δεν την ένιωσα την ιστορία καθόλου, αυτό είναι όλο, μάλλον. Ωραίος διάλογος, ρεαλιστικός, ωραίες οι σκηνές μεταξύ των ζευγαριών. Όπως είπα, ξέρεις να γράφεις, δεν νομίζω ότι θα μπορούσες να γράψεις μια πραγματικά κακή ιστορία. Αυτή ήταν μόνο κάπως αδιάφορη για μένα. Ελπίζω όμως να λειτουργήσει καλά για όλους τους υπόλοιπους. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 27, 2015 Share Posted May 27, 2015 Μου άρεσε η γλυκύτητα στην περιγραφή των ερωτικών αγγιγμάτων, αλλά και στο ρεαλιστικό και ανάλαφρο διάλογο μεταξύ του ζευγαριού. Όταν τους διέκοπτε το GPS ήθελα να κάνω Ξου-ξου για να συνεχίσουν. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα στο τέλος πάντως! Η διαδρομή τελικά που φτιάχνει η Τζενούλα άραγε που να οδηγεί... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Disco_Volante Posted May 27, 2015 Share Posted May 27, 2015 Κοίτα σύμπτωση! Είναι η δεύτερη ιστορία που διαβάζω με στοιχειωμένο GPS. Παρατήρησα ότι σου περίσσεψαν περίπου 1500 λέξεις. Σίγουρα αν είχες δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον πλοηγό και κυρίως που ακριβώς θέλει να πάνε τα θύματά του, η ιστορία θα ήταν ακόμα καλύτερη και σίγουρα πιο ολοκληρωμένη. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gismofbi Posted May 28, 2015 Share Posted May 28, 2015 Επειδή έχω διαβάσει κι αλλες ιστορίες σου, δεν περίμενα κάτι λιγοτερο απο σένα. Καθε φορα λατρευω να σε διαβαζω. Λοιπον, μου άρεσαν οι περιγραφές σου, οι διάλογοι, ο τροπος γραφής και γενικά όλο το στυλ και ο γραπτός λογος σου. Δυο απορίες μονο έχω που θα ήθελα να μου λυθούν στο κείμενο ή έστω να με προιδεασουν. Τι παιζει με το gps; Τι κρύβεται απο πίσω του ρε παιδί μου; Και δεύτερον σε ποιον προορισμό τους οδηγει; Όμορφη ιστορία απλα πιο πολύ ένιωσα αγωνία και περιέργεια παρα τρόμο. Μπράβο πάντως και καλη σου επιτυχία. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted May 29, 2015 Share Posted May 29, 2015 Μια παράδοξη περίπτωση γυναικείας ζήλιας, μόνο που εδώ η γυναίκα είναι μηχανή! Δυστυχώς γέλασα στην αρχή και αυτό δεν βοηθάει στην ανάγνωση μιας ιστορίας τρόμου. Εγώ φταίω, διαβάζω τη σκηνή στην αρχή που ξυπνάει τον τύπο, και ενώ λιώνουν από τη ζέστη και είναι και οι δύο καταϊδρωμένοι αυτός πάει και χώνει το πρόσωπό του ζουζουνιάρικα... στη μασχάλη της; Δηλαδή εντάξει, αποσμητικά κι έτσι, αλλά και πάλι δεν ξέρω, σαν εικόνα ακόμα και τώρα μου δείχνει πολύ αστεία. Και συνεχίζει η σκηνή, αποχαυνωμένοι από τη ζέστη, έχουν ξυπνήσει από το μηχανάκι που δεν λέει να το βουλώσει (θυμάμαι κάποτε που πέταξα το κινητό μου στον τοίχο όταν χτύπησε το ξυπνητήρι του και συνέχισα να κοιμάμαι), λιώνουν στον ιδρώτα, και αρχίζουν να κάνουν σεξ; Αυτό ήταν, δεν κατάφερα να μπω μετά στο κλίμα. Εγώ φταίω είπαμε, συγνώμη. Κατά τ' άλλα ήταν καλή ιδέα, αλλά μου άφησε μια απορία. Η "Τζενούλα" σκότωνε τις γυναίκες της ζωής του. Στις δύο επηρέασε το αυτοκίνητο που επέβαιναν, εντάξει, ήταν συνδεδεμένη μ' αυτό. Την Έλσα όμως που την χτύπησε άλλο αυτοκίνητο πως το επηρέασε; Και τελικά, ποιος ήταν ο προορισμός που τους οδηγούσε με τόση επιμονή; Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 29, 2015 Share Posted May 29, 2015 Μπορεί η τρομομεζούρα να παραμένει κολλημένη σε μονοψήφια νούμερα, αλλά αυτή έδω είναι καταπληκτικά γραμμένη ιστορία τρόμου-που-δεν-τρομάζει. Εξαιρετική γραφή (για άλλη μία φορά) πετυχημένη απόδοση των χαρακτήρων και τρόπος αποτύπωσης της ιστορίας.Συγχαρητήρια μαντάμ. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted May 30, 2015 Share Posted May 30, 2015 Ήταν μια καλή ιστορία και απολύτως μέσα στο θέμα, ένα αντικείμενο χάι τεκ που για κάποιο λόγο θέλει να είναι η μόνη γυναίκα στη ζωή του αφεντικού της και φροντίζει καταλλήλως τις "αντίζηλες". Μου άρεσε όπως το έδωσες και έχω να παρατηρήσω ότι σου πάει η εφ. Καλή επιτυχία. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lord Denton Posted June 1, 2015 Share Posted June 1, 2015 Χμμμ! Κανονικά νομίζω οτι η ιστορια θα πρεπε να μου αρεσε πολυ περισσότερο απ' οτι μου αρεσει τωρα. Ειναι μια πολυ ωραία ιδεα, σωστά εκτελεσμένη, οι σκηνές αληθοφανείς, ωραίες εικόνες. Αλλα της λείπει κατι που δε με αφήνει να την ευχαριστηθώ οσο πρέπει. Της λειπει το σασπενς! Δηλαδή ειναι 3 κοπέλες που πεθαίνουν. Δεν εχει build up στον καθε θανατο. Απλα ερχεται και στεναχωριομαστε, αλλα δε τρομαζουμε. Δηλαδή εγω δε τρομαξα, μη μιλάω και για τους αλλους. Επισης το οτι αλλαζουμε οπτικη καθε παραγραφο, αν και ωραια σαν τεχνικη, δε νομιζω οτι ηταν ενα απο αυτα τα πραγματα που χαλασε την αισθηση του build up, και δε με αφησε να δεθώ αρκετά με τις μελλοθάνατες. Τελος, ισως να με χάλασε και λιγο οτι δεν ένιωσα οτι υπηρχε πρωταγωνιστής. Δηλαδη τον ειδα στα περιξ της ιστορίας, και ηρθα λιγο πιο κοντα του στο τελος, αλλα γενικα ένιωσα την απουσία του. Δεν ειχα κάποιον να με τραβήξει στην ιστορία! Αλλα στο κατω κατω πέρασα καλα που τη διαβασα, ηταν ομορφη και μου αρεσε η ιδεα σου. Το οτι δεν τρόμαξα και ειχε μερικά θεματακια ειναι λιγακι ασχετο. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest /george/ Posted June 1, 2015 Share Posted June 1, 2015 Πέρασα καλά διαβάζοντας την ιστορία σου αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τρόμαξα. Όπως έγραψα και στα σχόλια άλλης ιστορίας δεν τρομάζω και γενικά δε μου αρέσει ο επιφανειακός τρόμος. Για παράδειγμα εκεί που σκοτώνεται η Λίλη δώσε λίγο αίμα στον αναγνώστη με κάποια ωραία αιματηρή περιγραφή. Επίσης διέκρινα κάποιες μη ρεαλιστικές περιγραφές. Όταν ένα αυτοκίνητο κινείται με ταχύτητα και πέσει σε λάδια όσο φρένο και να πατήσεις δεν θα έχει αποτέλεσμα ιδίως αν έχει αρχίσει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Και κάτι ακόμα, όταν τελικά χτυπάει στην ελιά γιατί δεν ανοίγουν οι αερόσακοι; Αν η πρόσκρουση ήταν τόσο ήπια που δεν ενεργοποίησαν τους αισθητήρες τότε πως σκοτώθηκε η Λίλη; Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 2, 2015 Share Posted June 2, 2015 Πραγματικά, νομίζω ότι αυτό που ήθελες να πετύχεις είναι να μεταφέρεις τον τρόμο και την παράνοια σε πραγματικό επίπεδο. Πού θέλει να μας πάει η Τζενούλα;! Πού! Θα μας σκάσεις. Αμάν πια δηλαδή. Αλλά ας σοβαρευτούμε και λίγο. Μάλλον δεν έχω κάτι καινούριο να σου πω για την ιστορία σου. Η γραφή σου είναι εξαιρετική, όπως ήταν αναμενόμενο. Η ιστορία είναι απλή, χωρίς αχρείαστες υπερβολές, αλλά ούτε και κάτι το ξεχωριστό. Και, παρά τα θανατικά και τα στοιχειωμένα GPS, ο τρόμος σου είναι πολύ γλυκούλης. Επίσης, ένα μπράβο που κατάφερες να ανεβάσεις την ψυχωτική, καψουρεμένη stalker, σε άλλο επίπεδο. Καλή επιτυχία! ΥΓ: Ο πιο τρομακτικός τίτλος σε διαγωνισμό τρόμου, έτσι; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted June 2, 2015 Share Posted June 2, 2015 Μα, συγνώμη τώρα. Τζενούλα; Από το Ευγενία σα να λέμε; :P Πολύ καλογραμμένη -καλά τώρα θα μου πεις- και ζωντανή ιστορία. Όντως δεν τρομάζει αλλά υπονοεί πολλά και αν το σκεφτείς πολύ σκύλα η Τζενούλα. Δεν έχω κανένα παράπονο από την ιστορία μόνο ίσως ότι στην αρχή δεν κατάλαβα με ποια σειρά ήταν οι κοπέλες -με μπέρδεψε κυρίως η δεύτερη σκηνή που δεν είχε όνομα- αλλά μετά τα βρήκα. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted June 3, 2015 Share Posted June 3, 2015 Καλημέρα! Ο εταίρος πλοηγός του διαγωνισμού, λοιπόν. Καταρχήν να πω ότι αν οι πλοηγοί μας ενώσουν τις δυνάμεις θα δημιουργηθεί ίσως ένα από τα εκρηκτικότερα/φονικότερα αποτελέσματα ever! Περνώντας στην ιστορία θα πω καταρχήν ότι μου άρεσε ο τρόπος που την έδωσες, μιας και “έπιασα” αμέσως τον μπελά που παραμόνευε τους πρωταγωνιστές (τις πρωταγωνίστριες μάλλον) και έτσι απόλαυσα εξαρχής τις καταστάσεις. Λιγάκι μόνο μπερδεύτηκα στο 2ο σκέλος της ιστορίας και αναγκάστηκα να βάλω την όπισθεν και να την ξαναπιάσω από την αρχή της παραγράφου, αλλά αυτό έχει να κάνει φαντάζομαι περισσότερο με το ότι πριν από το εν λόγω διήγημα δεν είχα διαβάσει και τίποτε άλλο δικό σου έτσι ώστε να εξοικειωθώ με τον τρόπο γραφής σου. Αν αντιθέτως διάβαζα μια συλλογή διηγημάτων σου και αυτό ήταν το τρίτο/τέταρτο/πέμπτο είμαι βέβαιος ότι τα πράγματα θα κυλούσαν διαφορετικά. Μια μικρή παρατήρηση: Κατά την άποψη μου και μόνο, η Τζενούλα είναι λίγο… πολυλογού. Ναι, είναι η πρωταγωνίστρια του διηγήματος οπότε το κάνει και κάπως... αυτοδίκαια, ναι (επίσης) με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την απόλυτη επίδραση/ισχύ της στο σενάριο, αλλά έχω την αίσθηση ότι μπορούσες να γράφεις και λίγο λιγότερα κάθε φορά που έπαιρνε τα ηνία, γιατί έτσι δημιουργήθηκε μια μικρή αίσθηση επανάληψης σε ένα μοτίβο που κατά τα άλλα έρεε ξέφρενα. Επαναλαμβάνω όμως ότι τούτο είναι η άποψη μου και μόνο. Και ενδεχομένως σε αντίθετη περίπτωση να έλεγα ότι επειδή είπες λίγα για την Τζενούλα δεν την “είδα” καλά, (ποτέ δε μπορεί να ξέρει κανείς με σιγουριά τα τερτίπια του κάθε αναγνώστη). Συνολικά πάντως, η παρέα της Τζενούλας (πολύ έξυπνο όνομα) ήταν άκρως ευχάριστη! Καλή επιτυχία 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted June 7, 2015 Share Posted June 7, 2015 Η ιστορία μου άρεσε! Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα, αλλά μου έλειψε το "confrontation" στο τέλος. Αν θες μπορείς να βάλεις ένα κομμάτι ακόμη. Ο τρελαμένος από το πένθος Σωτήρης (όνομα και πράγμα, καμία σωτηρία δεν έχει) ακολουθεί τη διαδρομή του GPS. Το μεγάλο μπέρδεμα το έφαγα με τη σειρά των γυναικών και ποια είναι ποια. Θα μου άρεσε να πεις κάποιο χαρακτηριστικό τους, όχι ξανθιά/καστανή/κοκκινομάλλα αλλά πχ ένα ψεύδισμα που έχει η μία, ένα τατού που έχει η άλλη κλπ. Χώρος υπάρχει, δε θα βαρεθεί κανείς να διαβάζει Κιάρα. Ψιλοπράγματα: «Δεν ξέρω, αλλά πρέπει να θεωρεί πως πάμε με ας-τα-λέμε εξήντα» του είπε η Λιλή, έβγαλε το μουσκεμένο σουτιέν της και το πέταξε στο πάτωμα. Κοιμήθηκε με το σουτιέν; Ε όχι Ο ιδρώτας τους κυλούσε ποτάμια. Κυλούσε «ποτάμι» μου φαίνεται πιο σωστό. Λύσε το μπλέξιμο με τις γυναίκες: να ξεκινάμε με την πρώτη χρονολογικά, να τη βλέπουμε να πεθαίνει, μετά τη δεύτερη και ούτω καθεξής. Αλλιώς εγώ προσωπικά χάνω την μπάλα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 7, 2015 Share Posted June 7, 2015 Λύσε το μπλέξιμο με τις γυναίκες: να ξεκινάμε με την πρώτη χρονολογικά, να τη βλέπουμε να πεθαίνει, μετά τη δεύτερη και ούτω καθεξής. Αλλιώς εγώ προσωπικά χάνω την μπάλα. Θα συμφωνήσω κι εγώ οτι μπερδεύτηκα με τις γυναίκες 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 10, 2015 Share Posted June 10, 2015 Με φρίκαρες, κι αυτό είναι καλά νέα. Με είχες στο χαλαρό, αρχικά, με ξεγέλασες ότι δεν θα με πιάσεις, ότι θα τη γλιτώσω ανώδυνα, αλλά τώρα έχω ένα βάρος πάνω μου και τα χέρια μου είναι κάπως μουδιασμένα. Μόνο καλά νέα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 10, 2015 Share Posted June 10, 2015 (Ο καθυστερημένος της παρέας τώρα το πήρε είδηση και μιας και ήταν μικρό…) Μου άρεσε, κύλησε όμορφα και φυσικά άνετα. Κι εγώ μπλέχτηκα με τις γυναίκες. Στην 2η παράγραφο δεν κατάλαβα τι την “τσιμπάει”. Μόνο ξαναδιαβάζοντάς το μπήκαν τα πράγματα στην σωστή τους σειρά. Πολύ καλή η ιδέα που αναφέρθηκε παραπάνω, ότι δηλαδή καλό θα ήταν ο ήρωας να ακολουθούσε τις οδηγίες και ίσως στο τέλος της διαδρομής να μας περίμενε λίγο παραπάνω τρόμος. Μία μικρή παρατήρηση: η φράση “Το αυτοκίνητο αντί να κόψει ταχύτητα κι άρχισε να γλιστράει.” δεν μου χτυπάει καλά. Είτε το “κι” πρέπει να φύγει είτε το “αντί να κόψει” να αλλάξει. Π.χ. “δεν έκοψε”. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Ο τίτλος. Που είναι και όνομα. Με αφήνει με εντελώς ανάμεικτα συναισθήματα. Μια ηλεκτρική εκκένωση της τσίμπησε το χέρι και το άφησε να πέσει...εδώ μοιάζει να μιλάς για το χέρι. Μετά όμως μάλλον μιλάς για κάτι που έσκυψε να πιάσει, πριν συμβεί ό,τι συνέβη. Τι έσκυψε να πιάσει; Το μηχανάκι Τζενούλα; Ίσως θα έπρεπε να διευκρινίζεται. Μπερδεύτηκα κάπως με το χρονικό πίσω-μπρος. Πάντως δημόσιος κίνδυνος ο μεσιέ. Ώστε η Τατιάνα του είχε χαρίσει το μηχανάκι; Ταιριάζει, όρθιο χιλιόμετρο τη λένε την κοπέλα. Άρα να υποθέσουμε ότι η Τζενούλα ήταν απλώς μία ζηλιάρα bitch που τις έφαγε και τις τρεις, ή η ψυχή της αδικοχαμένης Τατιάνας; Γενικά ικανοποιητική ιστορία. Δεν θα πω πως δεν έχω διαβάσει καλύτερά σου, ούτε ότι η κεντρική ιδέα με άφησε άναυδη από πρωτοτυπία. Κανά δυο «τυπογραφικά» βρήκα που δεν χάλασαν ωστόσο το αποτέλεσμα. Στην ουσία το σημείο 4. ήταν που δεν καλοκατάλαβα και θα χρειαζόταν ίσως επεξεργασία. Καλή σου επιτυχία στον διαγωνισμό! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 14, 2015 Share Posted June 14, 2015 Χμμ... Νομίζω ότι αυτή τη φορά, θ' αναγκαστώ να εκπροσωπήσω τον σύλλογο για τα δικαιώματα του αναγνώστη. ΟΚ. Το γιατί στοίχειωσε το GPS και ήθελε να σκοτώνει τις γυναίκες του Σωτήρη, δεν με απασχολεί. Έτσι είναι ο τρόμος, αν είχε λογική δεν θα ήταν τρόμος. Είσαι πολύ καλά εντός θέματος με την επιλογή σου. Αλλά... το να μην καταλαβαίνω ποια γυναίκα είναι ποια και ποια είναι πρώτη και ποια είναι δεύτερη, είναι ένα θεματάκι. Τρόμαξα να καταλάβω ότι εκείνη που χτύπησε το αυτοκίνητο είναι η Έλσα -η τελευταία. Και τη χρονική σειρά με την οποία έγιναν κάποια πράγματα την κατάλαβα από τα σχόλια των αποπάνω. ΟΚ, ας πούμε ότι διάβαζα και λίγο βιαστικά. Αλλά, πώς από κει που τις άλλες τις σκότωνε βάζοντας τον Σωτήρη να κάνει μια μοιραία διαδρομή, αυτή τη χτύπησε ένα άλλο αυτοκίνητο, δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Συνδεόταν και με άλλα GPS η Τζενούλα; Ο οδηγός του τελευταίου άκουγε τυφλά κάποιες λάθος οδηγίες και έγινε το κακό; Αν ναι, είναι καλή ιδέα, γιατί παίζει καλά με τον τρόμο, όπου το κακό εξαπλώνεται. Αλλά διευκρίνισέ το. Παρακαλώ, δηλαδή... Και μετά απ' αυτή τη γκρίνια, τα καλά νέα είναι ότι κάθε μια σκηνή από μόνη της είναι πολύ ωραία και καλογραμμένη, ιδιαίτερα ζωντανή και ελκυστική. Τώρα, αν του δώσεις μια ευκαιρία για βάλεις μερικά πράγματα στη θέση τους, δεν θα έχω άλλα παράπονα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 14, 2015 Share Posted June 14, 2015 Πολύ πειστικοί οι διάλογοι, αλλά έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν σχεδόν μόνο διάλογοι και κατά τα άλλα δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες. Θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους ότι η σειρά των γυναικών είναι μπερδεμένη. Αν θέλεις να το κρατήσεις αυτό, τουλάχιστον να μην αλλάζει η οτπική γωνία τόσο συχνά. Βέβαια ποια να είναι, αφού σκοτώνονται, θα μου πεις; Η ιδέα πολύ καλή και την πιάνεις από τα κατάλληλα σημεία για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted June 15, 2015 Share Posted June 15, 2015 (edited) Λοιπόν, καταρχάς μου άρεσε. Δεν με ενθουσίασε όπως τα περισσότερα δικά σου κείμενα, αλλά μου άρεσε – δεν ξέρω αν μπορείς (πλέον, τουλάχιστον) να γράψεις κάτι κακό (ίσως μόνο με προσπάθεια - α κι @elgalla: αν θες βγες είπαμε από το μυαλό μου ). Η γραφή πολύ καλή (με ντροπή σου επισυνάπτω το αρχείο χωρίς ουσιαστικά σχόλια) για τα δεδομένα αυτού που ήθελες να κάνεις, όχι στο σύνηθες ύφος σου. Οι χαρακτήρες ζωντανοί (ιδίως στην πρώτη σκηνή που είναι κι η μεγαλύτερη, αλλά και σ’ εκείνη με το δαχτυλίδι), οι διάλογοι εξίσου. Η πλοκή τώρα δεν με ενθουσίασε. Μου άρεσε η επιλογή σου ένα GPS να αποκτάει συναισθήματα ζήλειας για τον οδηγό που συμβούλευε (τόσες ώρες μες στο αμάξι πώς να μην ερωτευτεί η Τζενούλα τη μόνη αντρική παρουσία που γνώρισε;) και να σκοτώνει τις γυναίκες που εγκυμονούν τα παιδιά του και μου άρεσε ότι δεν το εξήγησες αναλυτικότερα ή δεν μας το έδειξες περισσότερο (στην περίπτωση δηλαδή που καλά κατάλαβα). Αυτό όμως που θα ήθελα να εξηγήσεις είναι πώς σκοτώνονται οι ερωμένες του Σωτήρη. Δηλαδή η Τζενούλα είναι μόνο το συγκεκριμένο GPS ή συνδέεται και με άλλα, ώστε να τα βάζει να σκοτώνουν τις γυναίκες του αγαπημένου της (νομίζω όλες από ατυχήματα σκοτώθηκαν); Στην πρώτη περίπτωση μένει αρκετά μυστηριακό για τα δικά μου γούστα, στη δεύτερη θέλει πολλές εξηγήσεις για να γίνει αληθοφανές (με την έννοια ότι ως οδηγός, και να μου λέει «στρίψε» δεν θα στρίψω στα τυφλά). Βασικά, μην το εξηγήσεις, απλώς βρες κάποιον τρόπο να το δείξεις. Όπως έδειξες τα υπόλοιπα. Α, επίσης σε κάποια στιγμή νόμισα ότι ο Σωτήρης κρύβεται πίσω απ’ όλα: όποτε βαριόταν τις γυναίκες του, απευθυνόταν στην Τζενούλα να τις ξεκάνει (με μπέρδεψε εκείνο το «ώρα ανάγκης» που θεωρώ ότι είναι σημαντικό γενικώς για κάτι, αλλά δεν βρήκα τι), αλλά το τέλος μού ακύρωσε τη θεωρία. Σκέψου μήπως σε πάει αυτό σε τίποτα ενδιαφέρον. Όσον αφορά τη δομή, ενώ είχε ενδιαφέρον το ότι μας παρουσιάζεις τα γεγονότα σε διάρκεια χρόνων, τα μικρά κομμάτια με διαφορετικούς (και καινούριους) χαρακτήρες δεν ήταν αρκετά για να νοιαστούμε (οκέι, πείστηκα ότι υπάρχουν οι χαρακτήρες, αλλά δεν τους ένιωσα κοντά μου) και να αισθανθούμε τρόμο. Που θα ήταν καλό αν το κατάφερνες (και ειλικρινά, με τόσο καλό σε σημεία build up, δεν νομίζω ότι θα δυσκολευόσουν). Αν ήταν μεγαλύτερο το καθένα, και δεν ήταν κάπως διάσπαρτα στη σειρά χρονικά (επίσης το 2ο κομμάτι μπερδεύει για το ποια μας αφηγείται), νομίζω θα το προτιμούσα. Ακόμα αν μας έδειχνες κάπως πιο ομαλά τους θανάτους των γυναικών, να τους βλέπαμε δηλαδή όχι να τους ακούγαμε, αυτό να έχτιζε ατμόσφαιρα (πιο τρόμου εννοώ, γιατί ατμόσφαιρα γενικώς είχε). Ο τίτλος χμμ, πριν το διαβάσω δεν με είχε ενθουσιάσει, τώρα που τελείωσε δεν βρίσκω κάποιον καταλληλότερο, ομολογώ. Τέλος, κι ο βασικότερος λόγος που δεν με ενθουσίασε (παρόλο που είναι τεχνικά καλογραμμένο)είναι ότι δεν μου άφησε κάτι μετά την ανάγνωση, συναίσθημα ή σκέψη. Εκτός αν η εμμονή της Τζενούλας με τις δεξιές στροφές είναι κάποια αναφορά στην πολιτική κατάσταση και δεν την έπιασα Σοβαρά τώρα: συνήθως τα κείμενά σου μου αφήνουν κάτι, παρόλο που και μόνο το ταξίδι τους αξίζει. Κάποιον προβληματισμό, κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα. Αισθάνομαι ότι κάτι θες να πεις, ότι έχεις μια ανάγκη σου να καλύψεις. Σ’ αυτό το κείμενο νομίζω ότι αυτή η ανάγκη σου μου έλειψε περισσότερο – βέβαια είναι θεμιτό να θες να γράψεις κάτι απλά και μόνο για να το γράψεις (ή για να συμμετάσχεις σ’ έναν διαγωνισμό), απλώς στο αναφέρω ως κάτι που θα με έκανε να παραβλέψω τα υπόλοιπα (είδα ψήγματα, βέβαια, αυτής της ανάγκης οπότε παίζει να φταίει κάτι άλλο που εγώ έχασα). Α, για όσους αναρωτιούνται πού οδηγεί η διαδρομή: εγώ κατάλαβα (δηλαδή δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να αναρωτηθώ ότι έχει σημασία η τοποθεσία) ότι η Τζενούλα έτσι μόνο μπορούσε να εκφραστεί, μέσα από εικονικές διαδρομές, γι’ αυτό κι όποτε ξυπνούσε αναφερόταν σε διαδρομές (θα μπορούσε ό,τι έλεγε να σήμαινε «Σωτήρη, σ’ αγαπάω, ρε!» ή «Σκρόφα, ψόφα!», αλλά δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένες φράσεις στο λεξιλόγιό της). Συνεπώς, καλογραμμένο, με καλή ιδέα και ρεαλιστική προσέγγιση (και φρόντισε ό,τι κι αν κάνεις να μην αλλάξεις το τελευταίο), μέσα στο είδος (αν και δεν θα έβλαπτε να αποκτούσε και λίγο πιο δυσοίωνη ατμόσφαιρα προς το τέλος), μέσα στο θέμα (και το ότι δεν εξηγείται τίποτα για την Τζενούλα το κάνει κι ακόμη χειρότερο), που με λίγο άπλωμα (ή και περισσότερο show on page) νομίζω θα δείξει πολύ καλύτερα. Καλή επιτυχία! Τζενούλα - Nienor - Morfeas.doc Edited June 15, 2015 by Morfeas 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted June 15, 2015 Share Posted June 15, 2015 Μόνο θετικά έχω να πω και γω. Το ότι γράφεις υπέροχα το γνωρίζουμε (και τις περιγραφές σου τις ζηλεύουμε και λίγο εδώ που τα λέμε...) Αυτή η Τζενούλα με φρίκαρε και με εκνεύρισε πάρα πολύ να ξέρεις. Τον ήρωα τον αγάπησα... Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω ως σχόλιο. Μπράβο. Καλή επιτυχία 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γιώργος77 Posted June 16, 2015 Share Posted June 16, 2015 Για GPS από την Κόλαση μάς μίλησε ο GeorgeDamtsios, αλλά ερωτευμένο- GPS- που- ζηλεύει- και- σκοτώνει θα χρειαζόταν «γυναικεία» φαντασία για να δημιουργηθεί. Η ιστορία είναι καλογραμμένη, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τη Nienor. Μοναδικό «μείον» η σειρά των σκηνών, που αναγκάζει τον αναγνώστη να διαβάσει δύο φορές το διήγημα για να καταλάβει τι έγινε. Ίσως να χρειαζόταν μια σκηνή όπου θα φαίνονταν τα «αισθήματα» της Τζενούλας, εκεί προς το τέλος της ιστορίας. Τι θα γινόταν σε αυτή τη σκηνή όμως, αδυνατώ να το φανταστώ. Καλή επιτυχία !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Popular Post Nienor Posted June 16, 2015 Author Popular Post Share Posted June 16, 2015 Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για την ανάγνωση και τα σχόλιά σας Μία σημαντική πληροφορία: Η Τζενούλα είναι το GPS του χρήστη Celestial. Την αγαπάμε την Τζενούλα. Δεν έχει κάνει κακό σε κανέναν, δεν είχε ποτέ διαθέσεις δολοφονικές απέναντί μου και βεβαίως όταν η μπαταρία της τελειώσει το βουλώνει. Έχει πραγματικά μια γλυκίτατη φωνή και είναι παλιά, πολύ παλιά. Υπάρχουνε και διάφορα άλλα συμβάντα αληθινά εκεί μέσα, αλλά δεν έχει νόημα να σας τα πω, είναι στα επίπεδα των ινσάιντ τζόουκς και δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Οι χαρακτήρες πάντως (προφανώς) είναι σε όλα τους φανταστικοί (δεν ευθύνομαι για τυχών ομοιότητες με αληθινά πρόσωπα και δε συμμαζεύεται ) Δύο γενικές απαντήσεις (γιατί αλλιώς πρέπει να τις απαντήσω καμιά δεκαριά φορές): 1. Πού τους πάει η Τζενούλα; quote από τα σχόλια του Νικόλα: Α, για όσους αναρωτιούνται πού οδηγεί η διαδρομή: εγώ κατάλαβα (δηλαδή δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να αναρωτηθώ ότι έχει σημασία η τοποθεσία) ότι η Τζενούλα έτσι μόνο μπορούσε να εκφραστεί, μέσα από εικονικές διαδρομές, γι’ αυτό κι όποτε ξυπνούσε αναφερόταν σε διαδρομές (θα μπορούσε ό,τι έλεγε να σήμαινε «Σωτήρη, σ’ αγαπάω, ρε!» ή «Σκρόφα, ψόφα!», αλλά δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένες φράσεις στο λεξιλόγιό της). Πουθενά δεν τους πάει. Βέβαια, έχω επίγνωση του τι μπότσαρα και σας έκανε να αναρωτιέστε, στο τέλος αυτού του ποστ, *1 2. Πώς τις σκοτώνει; Αυτή την ερώτηση την έχω εδώ μέσα σε διάφορες μορφές, θα τις απαντήσω όλες Η πρώτη είναι η Τατιάνα, που του το χάρισε το GPS κιόλας, έχει πάρει το αμάξι του, βράδυ, τρακάρει και πεθαίνει. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς τη σκότωσε, στο μυαλό μου είχα πώς δημιούργησε κάποιο ατύχημα. Η δεύτερη είναι η Λιλή που πεθαίνει δίπλα του. Η Τζενούλα δεν τους λέει να στρίψουνε για να πέσουνε στον γκρεμό (ναι, προφανώς δε θα έστριβε έτσι στα τυφλά ο Σωτήρης) τους λέει να στρίψουνε εκεί για να τον κάνει να πατήσει φρένο πάνω στα λάδια που ξέρει πως βρίσκονται εκεί. Η τρίτη είναι η Έλσα. Η Τζενούλα έχει δει το ασημί αμάξι που έρχεται κατά πάνω της, η Έλσα δεν το έχει δει. Η Τζενούλα αφήνει ένα μικρό ηλεκτρικό φορτίο να τσιμπήσει το χέρι της Έλσας για να καθυστερήσει σε αυτό το σημείο του δρόμου, σκύβει να πιάσει το GPS την πατάει το αμάξι. (Και αυτό είναι και το σημείο στο οποίο δε μου είναι πολύ σαφές το τι θέλει για να στρώσει, γιατί εμένα μου φαινότανε πολύ αυτονόητο). Η Τζενούλα λοιπόν δεν συνδέεται με άλλα μηχανήματα, απλά έχει συναίσθηση του χώρου γύρω της, πράγμα που δε θα μπορούσε σαν GPS να έχει, ξέρει να υπολογίσει αποστάσεις και κινδύνους και τους εκμεταλεύεται για να δημιουργει ατυχήματα. Αυτό είναι όλο, δεν είχε κάτι πιο ευφάνταστο το κόνσεπτ. Τώρα για το ότι δεν τα έβαλα στη σειρά... Επίτηδες ήτανε (έλα Κιαρούλα, αυτονόητο ) αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι να κάνω μαζί του. Ήθελα να μην έχει και πολύ σημασία ποια είναι ποια, να είναι τρεις γυναίκες και τρεις θάνατοι, αλλά φυσικά δεν ήθελα να ψαχνόσαστε. Και μερικές προσωπικές: Παρατήρησα ότι σου περίσσεψαν περίπου 1500 λέξεις. Σίγουρα αν είχες δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον πλοηγό και κυρίως που ακριβώς θέλει να πάνε τα θύματά του, η ιστορία θα ήταν ακόμα καλύτερη και σίγουρα πιο ολοκληρωμένη. Εδώ θέλω να σου απαντήσω για σένα: Το όσες περισσότερες οι λέξεις, τόσο πιο ολοκληρωμένο το κείμενο δεν είναι συνεπαγωγή. Μην νομίζεις δηλαδή πως όσο πιο πολύ χώρο έχεις να αναπτύξεις κάτι τόσο πιο ολοκληρωμένο θα σου βγει. Είναι σημαντικό αυτό και είναι πιστεύω και το μόνο που λείπει από τα κείμενά σου, είσαι γεμάτος με ιδέες, έχεις φοβερή φαντασία, όμως δεν μπορείς να υπολογίσεις το χώρο σου. Και προφανώς δε σου το λέω για να απολογηθώ, αφού σε αυτό το κείμενο είναι πάρα πολύ πιθανό να έχω μποτσάρει τρελά κι εγώ με το χώρο μου, στο λέω επειδή στο συγκεκριμένο σχόλιό σου θεώρησα πως κατάλαβα ποια είναι η δική σου παρανόηση και θεώρησα σημαντικό να στο πω. Επίσης, δε λέω πως εγώ το θεωρώ εύκολο πράγμα να τον υπολογίσεις σωστά, οι περισσότεροι ψαχνόμαστε με αυτό, αλλά καλό είναι να το ξέρεις άμα πέφτω μέσα για να μπορείς να το διαχειριστείς. Δυστυχώς γέλασα στην αρχή και αυτό δεν βοηθάει στην ανάγνωση μιας ιστορίας τρόμου. Ω! Άμα το είχα κάνει καλά σίγουρα θα βοηθούσε Πάντως χαίρομαι που γέλασες, άσχετα που δεν το λες για καλό, είναι πάντα καλό να γελάς. ο τρόμος σου είναι πολύ γλυκούλης Άουτς! Αυτό πόνεσε. Χαχαχαχα. Καταρχήν να πω ότι αν οι πλοηγοί μας ενώσουν τις δυνάμεις θα δημιουργηθεί ίσως ένα από τα εκρηκτικότερα/φονικότερα αποτελέσματα ever! Ω! Ναι Θα ήτανε ένα σούπερ σατανικό ζευγάρι. 1. Η πλοκή τώρα δεν με ενθουσίασε. 2. Α, επίσης σε κάποια στιγμή νόμισα ότι ο Σωτήρης κρύβεται πίσω απ’ όλα: όποτε βαριόταν τις γυναίκες του, απευθυνόταν στην Τζενούλα να τις ξεκάνει (με μπέρδεψε εκείνο το «ώρα ανάγκης» που θεωρώ ότι είναι σημαντικό γενικώς για κάτι, αλλά δεν βρήκα τι), αλλά το τέλος μού ακύρωσε τη θεωρία. Σκέψου μήπως σε πάει αυτό σε τίποτα ενδιαφέρον. 3. Σοβαρά τώρα: συνήθως τα κείμενά σου μου αφήνουν κάτι, παρόλο που και μόνο το ταξίδι τους αξίζει. Κάποιον προβληματισμό, κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα. Αισθάνομαι ότι κάτι θες να πεις, ότι έχεις μια ανάγκη σου να καλύψεις. Σ’ αυτό το κείμενο νομίζω ότι αυτή η ανάγκη σου μου έλειψε περισσότερο – βέβαια είναι θεμιτό να θες να γράψεις κάτι απλά και μόνο για να το γράψεις (ή για να συμμετάσχεις σ’ έναν διαγωνισμό), απλώς στο αναφέρω ως κάτι που θα με έκανε να παραβλέψω τα υπόλοιπα (είδα ψήγματα, βέβαια, αυτής της ανάγκης οπότε παίζει να φταίει κάτι άλλο που εγώ έχασα). 1. Η ποια μου? χαχαχαχαχα 2. Σε εκείνη τη φάση υποτίθεται πως του έχει περάσει ήδη από το μυαλό κάποια μεταφυσική εξήγηση για το θάνατο των δύο προηγούμενων σχέσεών του. Οκ, δεν το πιστεύει κιόλας, αλλά έχει κάνει έναν συνδυασμό στο μυαλό μου και τον ανατριχιάζει το κόνσεπτ παρόλο που έχει πλήρη συναίσθηση πως είναι αδιανόητο. Η φάση αυτή βρίσκεται εκεί για να μη σου έρθει πολύ απότομα το τέλος ουσιαστικά. Υποψιάζομαι πως δε δουλεύει πολύ καλά, αλλά γουέλ, εν καιρώ. 3. Τίποτα δεν έχασες, καμία ανάγκη δεν υπήρχε. Αλλά πέρασα πολύ ωραία σκαρώνοντάς το, οπότε τη δουλειά του την έκανε για μένα τουλάχιστον. Καμιά φορά γράφω κι έτσι, απλά για στρες ριλίφ, αυτό είναι ένα τέτοιο κείμενο: με έκανε να ξεχαστώ και να αισθανθώ λίγο καλύτερα. Ήσουνα ήδη ο αγαπημένος μου αναγνώστης, αλλά δε φανταζόμουνα ότι μπορούσες να πιάσεις μέχρι και αυτό! Ίσως να χρειαζόταν μια σκηνή όπου θα φαίνονταν τα «αισθήματα» της Τζενούλας, εκεί προς το τέλος της ιστορίας. Ναι, γαμώτεν, το ξέρω. Και μέχρι να το πεις μου έκανε και εντύπωση που δεν το είχε αναφέρει κανείς. Απλά δεν έχω ιδέα τι να συμβαίνει σε αυτή τη σκηνή, αλλά ιδέα όμως. *1 Α) Το GPS είναι φτιαγμένο για να σε πηγαίνει κάπου. Β) Υπήρχε άλλη μία ιστορία σε αυτόν τον διαγωνισμό στην οποία πολύ ορθώς το GPS τον πήγαινε κάπου συγκεκριμένα. Γ) Σαν να μην φτάνανε τα παραπάνω, έχω βάλει και αυτή την τύπου αμπελοφιλοσοφίας ερώτηση στην αρχή "πού να νομίζει άραγε ότι πάμε;" στο στόμα του ήρωα. Είναι προφανές ότι μαλακωδώς και άθελά μου σας ανάγκασα να αναρωτιόσαστε. Και τα σημειώνω εδώ γιατί μπορεί να έχει νόημα και για κάποιον άλλο το συμπέρασμα "προσέχουμε ΠΟΛΥ τις φιλοσοφικές αηδιούλες που χώνουμε μέσα στο διηγήματά μας". Εντάξει; 11 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.