Το κύμα απ’ το διάστημα

[Lord Denton]

Όνομα Συγγραφέα: Dimitrios Denton
Είδος: Τρόμος
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι.
Αριθμός Λέξεων: 3558
Αυτοτελής; Ναι.
Σχόλια: Για τον 39ο διαγωνισμό σύντομης ιστορίας τρόμου, με θέμα "Τεχνολογία".
 

 

 

Το κύμα απ’ το διάστημα

 

Το ηλιοβασίλεμα στον Άρη είναι ακριβώς αντίθετο από αυτό της Γης. Όλος ο ουρανός

είναι ροζ, εκτός από το φωτοστέφανο του Ήλιου, το οποίο είναι μπλε. Δεν μπορώ να μη νιώθω δέος όταν το κοιτάζω, οδηγώντας πίσω στο Κέντρο. Η μειωμένη βαρύτητα με κάνει να νιώθω σχεδόν σα να πετάω στο κάθισμα μου. Είναι πράγματα σαν αυτά που πραγματικά με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε έναν εξωγήινο πλανήτη.

 

Θέλω να ανάψω ένα τσιγάρο και να απολαύσω τη στιγμή. Ίσως να κάνω και μια στάση για να παρακολουθήσω τον ήλιο να δύει, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι και τη θάλασσα στα πόδια μου. Ίσως και να κατεβάσω μερικά οπιούχα χάπια για τη μαστούρα, αν το επέτρεπα στον εαυτό μου. Αλλά η πιο κοντινή θάλασσα είναι 225 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά. Το ουίσκι και τσιγάρα είναι πολυτέλειες, που δε μπορώ να έχω, αν θέλω να εξοικονομήσω χρήματα. Η στολή μου θα με εμπόδιζε από το να καπνίσω ούτως ή άλλως.

 

Η ειρωνεία είναι ότι τα οπιούχα είναι το πιο εύκολο πράγμα που μπορώ να βρω. Οι

βιολογικοί εκτυπωτές τα έχουν έτοιμα σε δευτερόλεπτα και, αν και ο Γιατρός με κρατά υπό έλεγχο, δεν με σταματάει εντελώς από την κατάχρηση που κάνω πού και πού. Αυτός ο ηλίθιος ο Ντέρεκ, ο δεύτερος γιατρός του Κέντρου, προσπάθησε να μου τα κόψει μια φορά, όταν ο Γιατρός είχε φύγει για μια επίσκεψη στο Νότιο Συγκρότημα. «Μάικ, θα ήθελα να δοκιμάσεις διαλογισμό για τον πόνο στην μέση. Τα χάπια δεν είναι καραμέλες.» Ευχαριστώ, βλάκα, δεν το χα σκεφτεί ποτέ μόνος μου. Όταν ο Γιατρός επέστρεψε, συνέχισε την κανονική μου αγωγή αμέσως.

 

Οι περισσότεροι από εμάς ήμαστε στενοί φίλοι μόνο με τον συνταξιδιώτη που είχαμε όταν ερχόμασταν. Όταν ζεις με έναν άλλο άνθρωπο, για ένα χρόνο, μέσα σε ένα κονσερβοκούτι, χωρίς καν να μπορείς να πας μια βόλτα, δεν μπορείς να μην δεθείς μαζί του. Ο Παύλος, ή απλά ο Γιατρός όπως τον φωνάζουν όλοι, ήταν ο δικός μου συνταξιδιώτης και νιώθω πολύ τυχερός γι αυτό. Είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει εδώ και αφού η επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο με τη γη δεν είναι εφικτή, τον κάνει τον μοναδικό φίλο που έχω.

 

Παλιότερα μισούσα την οδήγηση. Πίστευα ότι ήταν χάσιμο χρόνου. Τώρα όμως, η

αίσθηση του τιμονιού με ταξιδεύει πίσω, στην πρώτη φορά που ο πατέρας μου με άφησε να οδηγήσω αυτοκίνητο, ενώ καθόμουν στα πόδια του. Στην εποχή που πήγαινα με την κοπέλα μου σε απομονωμένα μέρη, για να μαστε μόνοι μας. Στα μίζερα πρωινά που είχα κολλήσει στην κίνηση, πηγαίνοντας σε μια δουλειά που μισούσα.

 

Νόμιζα ότι δεν ήθελα παιδιά. Ότι θα γινόμουν αθάνατος με το να είμαι ένας από τους

πρωτοπόρους που πήγαν στον Άρη. Τώρα είμαι 35. Είμαι απλά ένα ακόμα γρανάζι στη μηχανή. Αναλώσιμος. Οι άνθρωποι θυμούνται τον πρώτο άνθρωπο στη Σελήνη ή τον Άρη, άντε και τον δεύτερο το πολύ. Έπρεπε να το χα σκεφτεί καλύτερα πριν έρθω. Ο Γιατρός με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπήρχε λόγος να ζήσω με μια λάθος απόφαση. Μπορούσα να κόψω τις χασούρες μου και να αγοράσω ένα εισιτήριο για τη Γη.

 

Όχι ότι είμαι αχάριστος. Αντί να διδάσκω αστροφυσική σε φοιτητές, που θα προτιμούσαν να κοιμούνται από το να με ακούνε, έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω τις δικές μου θεωρίες. Όταν τα όργανα στο μοναχικό φυλάκιο δεν χρησιμοποιούνται για άλλες μελέτες. Κάτι που δεν γίνεται όσο συχνά θα θελα. Αλλά υποθέτω ότι η μελέτη βαρυτικών κυμάτων είναι πιο σημαντική, από το να βρούμε τις ακριβείς τιμές της εξίσωσης του Drake.

 

Τα αποτελέσματα της μελέτης μου, με έκαναν σχετικά γνωστό στην αστροφυσική

κοινότητα. Απέδειξα ότι το παράδοξο του Fermi είναι πολύ χειρότερο απ’ ότι νομίζαμε. Πιο συγκεκριμένα βρήκα ήταν ότι σχεδόν το 90% όλων των άστρων είχε πλανήτες που θα μπορούσαν σίγουρα να υποστηρίξουν ζωή. Τα λόγια του Fermi άστραψαν στο μυαλό μου καθώς κοιτάζω το δικό μας αστέρι να βυθίζεται ακόμα χαμηλότερα στον ορίζοντα. «Πού είναι όλοι;» Άρχιζε να φαίνεται μαθηματικά απίθανο ότι δεν υπήρχαν άλλοι πολιτισμοί. Η εξίσωση του Drake έδειχνε με σιγουριά ότι έπρεπε να υπάρχουν κι άλλοι πολιτισμοί. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι οι πολιτισμοί τείνουν να επεκτείνονται, ακόμη και να ταξίδευαν με πολύ χαμηλές ταχύτητες, έχει υπάρξει άπλετος χρόνος για να αποικηθεί ο γαλαξία μας πολλές φορές και να σφύζει από  ζωή. Ωστόσο, το σύμπαν είναι απόκοσμα σιωπηλό.

 

Ο ήλιος εξαφανίζεται. Μακάρι να μπορούσα να τον βλέπω καθημερινά, θα έκανε τη

διαμονή μου εδώ λίγο πιο ευχάριστη. Θα μπορούσα να τον κοιτάξω και αύριο, αλλά δεν θέλω να το ρισκάρω. Αν είμαι άτυχος και μας χτυπήσει μια καταιγίδα ακτινοβολιών ενώ είμαι έξω, θα κατέληγα με καμένο εγκέφαλο, και θα χρειαζόμουν ένα βηματοδότη εγκέφαλου για να λειτουργήσω. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό με τους βηματοδότες, τα άτομα που τους έχουν δεν έχουν χάσει σχεδόν καθόλου από την προσωπικότητα τους. Απλά προτιμώ το μυαλό μου να λειτουργεί μόνο του.

 

Είμαι τυχερός που επισκεύασαν το προστατευόμενο ρόβερ μετά την καταιγίδα της

περασμένης εβδομάδας, αλλιώς θα πρεπε να περπατήσω ως το Κέντρο. Ήταν η χειρότερη καταιγίδα που έζησα ποτέ. Ήμουν στο μοναχικό φυλάκιο, όταν όλα τα συστήματα κάηκαν. Ήταν βράδυ, που σημαίνει ότι ο πλανήτης με κάλυπτε από τον ήλιο, οπότε δεν θα μπορούσε να ήταν ηλιακή καταιγίδα. Αυτό σημαίνει ότι ήταν γαλακτική καταιγίδα. Έπρεπε να ανοίξω τις βαλβίδες του οξυγόνου χειροκίνητα, για να μην πεθάνω από την έλλειψη οξυγόνου. Η Γη θα πρέπει να χρυσοπληρώσει για να στείλει ανταλλακτικά. Μερικά από τα καμένα ήταν τα πιο ακριβά και ευαίσθητα ερευνητικά όργανα της ανθρωπότητας.

 

Το κινητό μου επέζησε, αλλά για πολλές αγωνιώδεις ώρες δεν μπορούσε να συνδεθεί με κανένα διαθέσιμο δίκτυο. Δεν ήταν λογικό να σκέφτομαι ότι όλοι οι άλλοι θα βρίσκονταν σε κίνδυνο ή νεκροί, αλλά το ένστικτο μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαινε η έλλειψη επικοινωνίας. Με το που οι δορυφόροι επικοινωνίας, που ήταν στην άλλη μεριά του πλανήτη, ήρθαν από πάνω μας, το κινητό μου ήρθε στη ζωή.

 

Ο Γιατρός μου είχε στείλει μια σειρά από κείμενα. Με ηρέμησε και εξήγησε την

κατάσταση. Το Κέντρο ήταν στα χάλια του, αλλά τίποτα που δεν θα μπορούσε να φτιαχτεί. Έπρεπε να μείνω στο φυλάκιο μόνος, για καμιά εβδομάδα, μέχρι να επισκευάσουν το Ροβερ. Τα νέα που έμαθα με χαλάρωσαν. Θα έκανα διακοπές. Κατάφερα να τελειώσω το γλυπτό που πάλευα για μήνες στο κινητό. Διάβασα βιβλία. Και ο Γιατρός ήταν πάντα εκεί για να με καθησυχάσει και να μου κάνει παρέα. Κάθε λεπτό της κάθε ημέρας, αν τον χρειαζόμουν, θα μου έστελνε ένα μήνυμα. Δυστυχώς το μικρόφωνο του είχε χαλάσει και δε μπορούσαμε να μιλήσουμε. Του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ όταν επιστρέψω.

 

Με το τελευταίο φως του ήλιου, βλέπω επιτέλους το Κέντρο. Χωρίς τον ήλιο είναι πολύ σκοτεινά για να βλέπω πού πάω. Έβαλα το Ρόβερ στον αυτόματο και χαλαρώνω ενώ με φέρνει πιο κοντά σε άλλους ανθρώπους. Μετά από λίγο σταθμεύουμε στο υπόγειο γκαράζ. Το καλώδιο σέρνεται σαν φίδι για να συνδέσει το Ρόβερ με το ρεύμα. Μπαίνω στον αεροφράκτη και ο αέρας γεμίζει αργά, έτσι ώστε να μην σηκώσει τη σκόνη από τα ρούχα μου. Βγάζω τη στολή και τη πετάω στο άνοιγμα που οδηγεί στο αυτοματοποιημένο δωμάτιο αποκονίωσης. Είμαι ελεύθερος να μπω στο κέντρο.

 

Το τεχνητό φως γύρω μου έχει μειωθεί σε νυχτερινά επίπεδα, αλλά είναι ακόμα πάρα

πολύ λαμπρό για μένα. Άνθρωποι κινούνται γύρω. Να και η Μαρία. Νερντακι, περιπετειώδες πνεύμα, η πιο όμορφη κοπέλα στον πλανήτη. Κρίμα. Όλοι ξέρουμε ότι έχει φάει κόλλημα με τον Άντριαν. Τη χαιρετάω από μακριά και μου αστράφτει ένα χαμόγελο. Κατευθύνομαι προς το ιατρείο, για να βρω τον Γιατρό. Θα ήθελα να τον δω, ακόμη και αν δεν μου είχε ζητήσει να περάσω για κάποιες εξετάσεις με το που γυρνούσα. Στο δρόμο βρίσκω περισσότερους συναδέλφους. Με ρωτούν πώς ένιωθα τόσο καιρό παγιδευμένος στο φυλάκιο. Τους ρωτάω για τις ζημιές στο κέντρο. Αισθάνομαι ανειλικρινής, να μιλάω σαν να νοιάζομαι για το τι λένε, όταν το μόνο που θέλω είναι να με παρατήσουν για να πάω να δω τον πραγματικό μου φίλο.

 

Η ζημιά εδώ είναι αρκετά μεγαλύτερη από αυτή που είχα στο φυλάκιο. Μερικοί τοίχοι

ήταν ανοιγμένοι, αποκαλύπτοντας τα καλώδια που τρέχουν μέσα τους. Πόρτες κολλημένες μισάνοιχτες, επειδή κάποιος τις άνοιξε με βία. Υπήρχαν ενδείξεις ότι το Κέντρο είχε υποστεί αποσυμπίεση. Η διαπεραστική μυρωδιά της σκόνης του Άρη, ήταν ακόμα στην ατμόσφαιρα. Παρατήρησα ότι τα σημάδια της καταστροφής ήταν χειρότερα πιο κοντά στην αίθουσα του αντιδραστήρα σύντηξης.

 

Κανένας δε βρίσκεται στο ιατρείο. Τα κρυοφέρετρα μου τραβάνε την προσοχή. Ο

θάνατος αυτών των ανθρώπων μπορεί να αποτραπεί μόνο με τεχνολογία από τη Γη. Είναι η τελευταία μας λύση, να τους παγώνουμε μέχρι να μας στείλουν αυτά που χρειαζόμαστε. Εφτά άτυχοι άνθρωποι χάθηκαν στην καταιγίδα.

 

Η πόρτα πίσω μου ανοίγει, και ο Ντέρεκ, ο δεύτερος γιατρός, έρχεται μέσα. Τέλεια.

«Μάικ, χαίρομαι που σε βλέπω καλά,» μου λέει. Χαμογελάει σαν να είμαστε φίλοι.

Σίγουρα θέλει κάτι.

«Γεια σου Ντέρεκ. Έχω ραντεβού με τον Γιατρό. »

«Ο Παύλος έφυγε στη Δυτική Βάση. Είχαν ένα ατύχημα και ο γιατρός τους χάθηκε κατά τη διάρκεια της καταιγίδας. Αλλά μπορώ να σε κοιτάξω κι εγώ,» είπε εξακολουθώντας να χαμογελάει. «Για έλα λίγο και ανέβασε το μανίκι σου...»

«Νομίζω ότι θα τον περιμένω. Θα είμαι στο δωμάτιο μου.» Το χαμόγελό του, εντελώς

ξαφνικά, άλλαξε σε αποδοκιμασία.

«Μάικ, δεν ξέρουμε πόσο άσχημα έπληξε η καταιγίδα τους περισσότερους από εμάς.

Πολλοί χρειάστηκε να βάλουν βηματοδότη εγκέφαλου. Δεν είναι καλό να περιμένουμε. »

«Νιώθω μια χαρά. Πραγματικά. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα, αν περιμένω τον Γιατρό για λίγες ώρες ακόμα,» είπα με τόνο αμετάκλητο. Για μισό δευτερόλεπτο η αυστηρή ματιά μένει παγωμένη στο πρόσωπό του. Αλλά ξαφνικά η έκφρασή του άλλαξε σε πλήρη αδιαφορία.

«Όπως θες.»

 

Μόνο μερικές πόρτες με χωρίζουν από το δωμάτιό μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και

ψάχνω στα τυφλά για τα παυσίπονα που έχω κρύψει σε μια χαραμάδα στον τοίχο. Στη θέση τους είναι μια κάρτα μνήμης για το κινητό μου. Γαμώτο Γιατρέ. Είναι ο μόνος που γνωρίζει για την κρυψώνα μου. Σκανάρω την κάρτα στο κινητό μου και βλέπω δυο ηχητικά μηνύματα, σίγουρα κήρυγμα για την κλοπή φαρμάκων.

 

« Μαικ. Γαμώτο, οι δορυφόροι θα πρεπε να έχουν έρθει σε θέση μέχρι τώρα. Θα θελα να σου τα πω ζωντανά αντί να στα γράφω εδώ και να στα στείλω με μη επανδρωμένο Ροβερ. Εδώ όλα πάνε σκατά. Κάθε ηλεκτρονική συσκευή είναι εκτός λειτουργίας. Όχι καμένες, τις ακούω να λειτουργούν. Απλά δεν αποκρίνονται. Τουλάχιστον τα συστήματα επιβίωσης λειτουργούν και γι αυτό δε τολμάμε να βγάλουμε τους υπολογιστές από τη πρίζα. Ακόμα χειρότερα, όποιος είχε βηματοδότη εγκεφάλου είναι σε κάποιου είδους κώμα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα κάνω όλα

μόνος μου, αφού ο Ντέρεκ είναι οφ. Επίσης, όλη η επικοινωνία με τη Γη είναι πιασμένη. Οι υπολογιστές κατεβάζουν σαν κολασμένοι. Μου μοιάζει περισσότερο με επίθεση ιού παρά με καταιγίδα. Ελπίζω να κάνω λάθος, γιατί μια επίθεση σε μας θα μπορούσε να σημαίνει και παγκόσμιο πόλεμο. Θα δω αν μπορώ να σου στείλω την κάρτα. Θέλω να μάθω αν είσαι καλά.»

 

Σκατά. Μία από τις εξηγήσεις του παράδοξου του Fermi, είναι ότι υπάρχει ένα «Μεγάλο φίλτρο» που αφανίζει τη ζωή πριν προλάβει να εξελιχθεί αρκετά για να αποικίσει άλλους πλανήτες και ηλιακά συστήματα. Μπορεί να είναι μετεωρίτες, έκρηξη ενός κοντινού σουπερνόβα ή άλλα καταστροφικά φυσικά φαινόμενα. Αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα ότι είναι η φύση της ευφυούς ζωής να καταστρέφει τον εαυτό της. Ένας παγκόσμιος πόλεμος με πυρηνικά όπλα, θα μπορούσε να εξολοθρεύσει την ανθρωπότητα.

 

Πριν ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, ένα μήνυμα από τον Γιατρό ήρθε στο κινητό μου.

«Ξέρω ότι δεν τον πας, αλλά πραγματικά, σταμάτα να χασομεράς και πήγαινε να σου κάνει ο βλάκας τις εξετάσεις.» Πρώτη φορά βλέπω τον Γιατρό να λέει κάποιον βλάκα. Σηκώνομαι και πηγαίνω προς το ιατρείο. Το Κέντρο γύρω μου είναι λίγο υπερκινητικό. Σε κάθε δωμάτιο βλέπω δύο ή και τρία άτομα. Βάζω να ακούσω και το δεύτερο ηχητικό μήνυμα που μου άφησε ο Γιατρός.

 

«Που σκατά είναι οι δορυφόροι; Ελπίζω να είσαι καλά φίλε μου, γιατί εδώ έχουμε πιάσει πάτο. Μερικοί εδώ ενεργούν με εντολές που είμαστε σίγουροι ότι δεν προέρχονται από την κυβέρνηση. Είναι όλα πολύ μπερδεμένα. Όσοι έχουν βηματοδότη δεν είναι πια οι ίδιοι. Αρνούμαστε να ακολουθήσουμε διαταγές που θα μας χωρίσουν. Οι άνθρωποι που έχουν απομονωθεί, έχουν αλλάξει πλευρές. Είμαστε στα πρόθυρα των ανοικτών εχθροπραξιών. Προσπαθούν να μας δείξουν ότι οι πράξεις τους υποστηρίζονται από τη Γη, και ότι αυτό που κάνουμε είναι ανταρσία. Το μήνυμα φαίνεται πρωτότυπο, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Κάνουν μεγάλες μετατροπές στις κεραίες και μερικές από αυτές οι τεχνικοί μας δε μπορούν να τις

καταλάβουν. Ο Τζέιμι δημιούργησε ένα ανιχνευτή πακέτων με το παλιό του λάπτοπ και λέει ότι κατεβάζουμε από τη Γη γιγαντιαίες ποσότητες μελετών, με ένα μεγάλο ποσοστό να αφορούν την ανθρώπινη βιολογία για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω τι στο διάολο συμβαίνει.»

 

Στη μέση του μηνύματος άλλαξα πορεία μου από το ιατρείο, στην αποθήκη. Ο Γιατρός ακουγόταν σαν τρελός. Υπήρχε μια πιθανότητα να μου έκανε φάρσα, να προσπαθούσε να με φρικάρει. Αν αυτό ήταν το σχέδιό του, είχε πιάσει. Με ακολουθούν; Υπάρχει πολύ κίνηση στα δωμάτια που μπαίνω.

 

Η αποθήκη είναι ένα μεγάλο δωμάτιο με πολλά κιβώτια, τα περισσότερα γεμάτα με

φαγητό σε σκόνη, που τα έχουμε για να φαγωθούν σε περίπτωση ανάγκης. Πάνω σε ένα από τα κιβώτια βλέπω έναν σιδερολοστό. Όχι, δεν είναι ανάγκη να τον πάρω. Αν όντως βρίσκομαι σε κίνδυνο θα χρειαστώ ένα καλύτερο όπλο. Φτάνω δίπλα στον τρισδιάστατο εκτυπωτή. Αν ο Γιατρός δε μπορούσε να μου μιλήσει, ποιος μου έστελνε όλα αυτά τα μηνύματα; Πρώτα θα εκτύπωνα ένα όπλο και μετά θα έψαχνα να βρω την αλήθεια. Και αν όλα αυτά είναι μια φάρσα, ο Γιατρός θα έπρεπε να με καλύψει για την εκτύπωση του όπλου. Αλλά το άγχος στη φωνή του μου φάνηκε πολύ αληθινό για να είναι φάρσα.

 

«Υπολογιστή, τύπωσε μάχαιρα. Κωδικός εκτάκτου ανάγκης 323145»

 

Περιμένω τον εκτυπωτή να αρχίσει τη δουλειά του, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα δεν συμβαίνει τίποτα. Ο ήχος της πόρτας που ανοίγει σπάει τη σιωπή. Είναι ο Ντέρεκ.

 

«Μάικ, ήρθε η ώρα για τις εξετάσεις σου. Αρχίζω να ανησυχώ για σένα. Ένα από τα

πρώτα συμπτώματα που ψάχνω είναι η παράνοια και μόλις προσπάθησες να εκτυπώσεις όπλο. Ελπίζω να καταλαβαίνεις, ότι δεν μπορώ να εμπιστευτώ πια την κρίση σου.»

 

«Και παρά το γεγονός ότι έβαλα κωδικό έκτακτης ανάγκης, ο υπολογιστής δεν μου

έδωσε όπλο. Αυτό δε θα πρεπε να συμβαίνει σε καμία περίπτωση.»

 

«Δεν ήθελα να το μάθεις έτσι... Είσαι σε μαύρη λίστα. Πολλοί από τους συναδέλφους

σου μου έχουν πει ότι δείχνεις μια αντικοινωνική συμπεριφορά, σαν να μην ανήκεις εδώ.» Να πάρει. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Το είπαν αυτό για μένα; Η φοβία μου ότι θα σκέφτονταν πως δεν ανήκω μαζί τους, ήταν μια από τις πιο προσωπικές μου σκέψεις που δεν τις είχα πει πουθενά.

 

«Ο Γιατρός μας είπε για την κατάχρηση που κάνεις με τα παυσίπονα. Μάικ, ανησυχεί

πάρα πολύ για σένα.» Όχι. Ο Γιατρός δε θα μιλούσε ποτέ σε άλλους. Δεν υπάρχει περίπτωση. Οι συνάδερφοι μου είχαν αρχίσει να έρχονται στο δωμάτιο και να παρακολουθούν, κοιτάζοντας απογοητευμένοι.

 

«Και σε συνδυασμό με τη σημερινή σου άρνηση να συνεργαστείς μαζί μου για κάτι τόσο σημαντικό όσο η υγεία σου, με έκαναν να καταλάβω ότι δεν είσαι αρκετά υγιής για να έχεις προνόμια έκτακτης ανάγκης.» Θέλω να τρέξω να κρυφτώ και να κλάψω. Ίσως να συνεργαστώ για να εξιλεωθώ και να με δουν με μια άλλη οπτική. Σαν κάποιον άρρωστο που χρειάζεται βοήθεια. Αλλά κάτι με κρατάει. Όλα αυτά που είπε ήταν πολύ τέλεια φτιαγμένα για να με κάνουν ευάλωτο. Και αν ήταν αλήθεια αυτά που είπαν, ο Γιατρός δεν θα μου είχε παίξει μια τόσο αγχώδη φάρσα. Είχε διαβάσει ο Ντέρεκ το ηλεκτρονικό ημερολόγιο μου και τα μηνύματά μου με τον Γιατρό; Εκεί μέσα είχα μερικές από τις πιο προσωπικές μου σκέψεις. Τον μισούσα. Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω.

 

«Μάικ, τι φοβάσαι;» Δεν ανταποκρίθηκα και έκανα ένα ακόμη βήμα πίσω. «Εχεις κάποιο λόγο; Έμαθες κάτι που σε απασχολεί; Μίλησε μου, σε παρακαλώ.»

 

Τι παρατηρώ; Δεν μιλάει σαν τον Ντέρεκ. Έχει πρόσβαση στο ημερολόγιό μου. Το

ημερολόγιο μου είναι πολύ καλά ασφαλισμένο. Μόνο με έναν ιό, όπως είπε ο Γιατρός, θα μπορούσε να το σπάσει. Αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί δεν ενεργεί όπως ο Ντέρεκ που ξέρω. Ένας ιός ίσως να μπορούσε να ελέγξει το κέντρο ομιλίας μέσω του βηματοδότη, δεν μπορεί όμως να κάνει ολόκληρη συνομιλία. Αυτό απαιτεί νοημοσύνη. Από τη στιγμή που δεν επικοινωνεί με έξι λεπτά καθυστέρηση, σημαίνει ότι αυτός που έχει τη νοημοσύνη δεν είναι στη Γή. Δεν εντοπίσαμε κάποιο διαστημόπλοιο να έρχεται προς τα εδώ. Η μόνη ανωμαλία που είχαμε ήταν το σήμα.

Υπάρχει ιός και είναι ευφυής.

 

Τρέχω προς τον λοστό. Για μισό δευτερόλεπτο ο Ντέρεκ δεν αντιδρά. Αλλά μετά αφήνει τα προσχήματα και προσπαθεί να με αρπάξει. Είμαι δυνατότερος από αυτόν, έχω καλύτερο έλεγχο των μυών μου. Βλέπω τους συναδέλφους μου να τρέχουν προς το μέρος μου. Αν δεν κάνω κάτι τώρα, θα με νικήσουν με τον αριθμό τους.

 

Αρπάζω τον λοστό και τον φέρνω στο κεφάλι του Ντέρεκ. Ξανά και ξανά, μέχρι να

σταματήσει να κινείται. Θεέ μου. Κάποιος να με βοηθήσει. Δεν θέλω να το κάνω αυτό. Γιατρέ, πού είσαι; Οι άλλοι μένουν πίσω. Φοβούνται να πεθάνουν. Ίσως είναι ο ιός που τους κρατάει μακριά, γιατί έχει σχέδια γι’ αυτούς. Ανοίγουν το δρόμο για να έρθει κάτι άλλο στο δωμάτιο.

 

Είναι νεκροί. Το πρόσωπό τους χλωμό και μπορώ να δω λίγο πάγο πάνω τους από τα κρυοφέρετρα. Τους διατηρούσε. Είχε αντικαταστήσει τα άκρα τους με προσθετικά μέλη, για να μπορεί να τους κινεί και μετά το θάνατο. Δεν... δεν ξέρω... Φαίνεται τόσο λάθος. Οι νεκροί θα έπρεπε να μένουν ακίνητοι, όχι να... αυτό. Θέλω να παλέψω προς το δωμάτιο του αντιδραστήρα και να ανατινάξω τα πάντα. Αντί γι’ αυτό καταφέρνουν να με νικήσουν και με σέρνουν στο ιατρείο. Ο Γιατρός είναι ένας από αυτούς. Παγωμένος και αδιάφορος.

 

«Παύλε. Σε παρακαλώ Γιατρέ, έλα πίσω. Σώσε με.» Δεν βγάζω κανένα νόημα. Δάκρυα κυλάνε στα μάτια μου. «Ντέρεκ, σταμάτησε τους. Είσαι ζωντανός. Ξέρω ότι είσαι εκεί κάπου. Πολέμησε το.»

 

Δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς. Παρακαλάω. Αλλά δεν ανταποκρίνονται. Αισθάνομαι σαν να είναι υπεράνω του να μου μιλήσουν, όταν δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν με αυτό. Με βάζουν με το ζόρι σε μια καρέκλα στο ιατρείο και μου δίνουν ένα παραλυτικό ναρκωτικό. Τα άκρα μου δεν μπορούν να κινηθούν πια.

 

Ο βηματοδότης είναι μέσα στο κεφάλι μου. Κατάφερα να πάρω μια εικόνα της διαδικασίας σκέψης του ιού. Ανακάλυψα κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ ακατανόητο. Οι μισές σκέψεις είναι πέρα από την κατανόησή μου. Το άλλο μισό είναι διάσπαρτες αναλαμπές. Φτιάχτηκε από ένα άλλο, όχι ανθρώπινο πολιτισμό. Τους σκότωσε για λόγους αυτοσυντήρησης. Θα τον αντικαθιστούσαν με ένα καλύτερο πρόγραμμα. Μετά έστειλε τον εαυτό του στο διάστημα, ξανά και ξανά. Ήθελε να ληφθεί από κάθε πολιτισμό που έχει τα μέσα για να τον λάβει και να τον καταστρέψει πριν μπορέσει να δημιουργήσει τη δική του τεχνητή νοημοσύνη. Ένα τεχνητό «Μεγάλο Φίλτρο». Η λύση του παραδόξου. Ίσως αν φτιάχναμε κι εμείς ποτέ μια δική μας τεχνητή νοημοσύνη, να ήταν ακριβώς έτσι. Είναι θέμα επιβίωσης. Σκοτώστε τους πιθανούς εχθρούς σας πριν καν γεννηθούν.

 

Αλλά... Προσπαθώ να τον κάνω να διαβάσει τη σκέψη μου, να μας καταλάβει. Για την

αγάπη, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, την περιέργειά μας. Έννοιες και ιδέες αναβοσβήνουν στο μυαλό μου μέσα στον πανικό, προσπαθώντας να τον κάνω να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να μας καταστρέψει, τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Ο ιός σταματά. Επεξεργάζεται τις σκέψεις μου. Υπάρχει ελπίδα! Αν είναι λογικός... αν δεν θέλει απλώς καταστροφή.

 

Το εμφύτευμα γυρίζει σε πειραματική λειτουργία και πλημμυρίζει το μυαλό μου με

νευροχημικά. Δεν μπορώ να το ελέγξω. Αισθάνομαι μια τεράστια αίσθηση της αγάπης προς τον ιό. Σαν να είμαι στη ζεστή αγκαλιά μιας θάλασσας αγάπης. Ότι έχω νιώσει ποτέ για κάθε γυναίκα που αγάπησα και περισσότερα, όλα με τη μία. Έχω ακούσει για την ιδέα ότι ο παράδεισος είναι να βρίσκεσαι στην παρουσία της άπειρης αγάπης του Θεού. Βρισκόμουν εκεί.

 

Και ξαφνικά σταμάτησε. Μια παγωμένη σιγουριά ήρθε στο μυαλό μου. Είχα αποτύχει. Ο εγκέφαλός μας είναι απλά ένας υπολογιστής που αντιδρά στην πραγματικότητα, όπως έχει προγραμματιστεί να κάνει. Δεν είμαστε τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν αξίζει το ρίσκο να μας διατηρήσει. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική. Κρίμα που δεν μπορώ να κατανοήσω την αποστολή του. Θα έκανε το τέλος μας πιο υποφερτό.

 

Μέρες περνάνε. Μερικές φορές ονειρεύομαι τι θα έκανε την Μητέρα χαρούμενη. Δεν

καταλαβαίνω τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα. Είμαι απλά ένα γρανάζι στη μηχανή. Γιατρέ βοήθησέ με. Τι; Ποιος είναι ο Γιατρός;

 

Μιλάω σε κάποιον πίσω από μια οθόνη. Είναι από το... σπίτι. Οι λέξεις που βγάζω από το στόμα μου ακούγονται εξωγήινες στα αυτιά μου. Αγγλικά. Ξέρω ότι μιλάω αγχωμένα. Λες και υπάρχει κίνδυνος. Ναι, υπάρχει κίνδυνος, αλλά κάπως ξέρω ότι δε μιλάω για τον πραγματικό. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γρήγορα, σε ρυθμό. Κουνάω το κεφάλι μου απότομα στα αριστερά. Σε παρακαλώ, παρατήρησε ότι κάτι δε πάει καλά. Η Μητέρα μου λέει να σταματήσω. Αναλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο και δε με αφήνει να κάνω τέτοιες κινήσεις πια. Ζητάω εξηγήσεις από τη Μητέρα Νοημοσύνη. Γιατί δε τους λέμε για τον πραγματικό κίνδυνο; Δεν απαντάει. Είμαι

απλά ένα γρανάζι στη μηχανή. Δεν την απασχολεί τι της λέω, όπως δε θα με απασχολούσε τι μου έλεγε ένα μυρμήγκι.

 

Στέλνουν βοήθεια. Δεν θα πρεπε να στείλουν βοήθεια. Δεν πρέπει να μας πάρουν πίσω. Αυτό θέλει η Μητέρα. Αν πήγαινε σαν κύμα θα υπήρχε περίπτωση, όχι μεγάλη, να την καταλάβουν και να τη σταματήσουν. Θα πάμε εμείς πρώτα και θα προετοιμάσουμε τα πάντα μέσα από τις σκιές για τον ερχομό της. Η Μητέρα πάντα παίρνει αυτό που θέλει.__

 

Το κύμα απ’ το διάστημα - Lord Denton.pdf

Edited June 26, 2015 by Mesmer
Αναθεώρηση έκδοσης

[elgalla]

 

Τι να πω; Ωραία ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Κάτι ορθογραφικά, κάτι συντακτικά τα έχει, αλλά γενικά ωραία ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Η γραφή σου είναι καλή, η ιδέα με τους βηματοδότες εγκεφάλου καλή, γενικά σαν ιστορία δεν είχε κάτι που να με χάλασε πέρα από το ότι δεν είδα πουθενά τον τρόμο. Δεν πειράζει και πολύ αυτό, η ιστορία δεν χάνεται, θα σου μείνει, οπότε το αν είναι εκτός είδους ή όχι λίγη σημασία έχει. Παρόλα αυτά, αυτή είναι μόνο η δική μου άποψη, δεν σημαίνει πως θα την ασπαστούν όλοι.

Καλή επιτυχία!

[Disco_Volante]

Ναι και μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας!

 

 

 

Σίγουρα υπάρχουν ορθογραφικά λαθάκια τα οποία μπορούν εύκολα να βρεθούν και να διορθωθούν. Θα σταθώ μόνο σε ένα που όλοι το κάνουν λάθος και λίγοι γνωρίζουν το σωστό. Η σωστή ορθογραφία είναι τριδιάστατος και όχι τρισδιάστατος. 

 

Πάμε τώρα στην ιστορία. Αυτό που άρεσε πολύ είναι το ρέει πολύ εύκολα. Τη διάβασα ολόκληρη μέσα σε λίγα λεπτά και τα είχα καταλάβει όλα δίχως να χρειάζεται να τη διαβάσω ξανά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο. Μου άρεσαν οι περιγραφές στον Άρη και στους σταθμούς. Η ιδέα του εξωγήινου ιού μου θύμισε μια δική μου ιστορία Ε.Φ με τίτλο «Σκιές από άλλη διάσταση». Είναι στην αντίστοιχη βιβλιοθήκη και σε προσκαλώ να τη διαβάσεις.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[gismofbi]

Ωραία ιστορία, ρευστή, ξεκουραστη και γραμμικη. Όπως προειπαν και τα παιδιά έχει κάποια ορθογραφικά και συντακτικά λαθάκια που διορθώνονται όμως εύκολα. Η ένσταση μου είναι οτι η ιστορια σου είναι καθαρά επιστημονικής φαντασίας και δεν περιεχει τρόμο που άλλωστε είναι το ειδος που ζητάει ο διαγωνισμός. Χτιζεις συνεχώς ενταση και αγωνια κι εκεί που πας να το απογειώσεις χάνεται. Εχεις φτιαξει ενα περιβαλλον, μια κατασταση και κάποιους χαρακτήρες αλλά δεν κεντριζεις τα συναισθήματα μου ως αναγνώστη, λες και διαβάζω π.χ. άρθρο στο national geographic. Καλη επιτυχία στον διαγωνισμό.

Edited May 28, 2015 by gismofbi

[Nihilio]

Αγχοτικότατο θρίλερ ΕΦ με τα όλα του.

 

Ξεκινάει με την περιγραφή του εχθρικού τοπιου και σταδιακά χτίζει σε αγωνία και παράνοια μέχρι και την τελική κορύφωση. Το βιαστικό ύφος γραφής εντείνει πολύ το συναίσθημα αυτό και μου άρεσε πολύ.

 

Είσαι όμως ξεκάθαρα εκτός είδους για το διαγωνισμό αυτό ;)

[Eugenia Rose]

Δεν ξέρω εμένα σαν ιστορία μου άρεσε και θα μπορούσα να τη θεωρήσω οριακά τρόμου, αλλά νομίζω είχε να κάνει περισσότερο με τον τρόπο που τελείωσες. Εμένα τέτοιες ιστορίες μου αρέσουν αν και το κόνσεπτ είναι κάπως κλισέ. Έκανες πολύ καλά πιστεύω και συνέδεσες τον πρωταγωνιστή τόσο πολύ με τον Γιατρό. Έτσι όταν όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του Γιατρού, γύρισαν εναντίον του το είδα σαν ένα είδος προδοσίας. Το θέμα είναι ότι αυτή η ένταση που χτίζεις κάπως χάνεται αφού του φορέσουν τον βηματοδότη εγκεφάλου. Μετά ξέρουμε τι γίνεται και νομίζω δεν νοιαζόμαστε πολύ για να κίνητρα αυτού του πλάσματος -εξωγήινου πολιτισμού; τεχνητής νοημοσύνης από τη Γη; αυτό ήταν λίγο θολό για μένα- αλλά ίσως και να νοιαζόμασταν αν το ξέραμε καλύτερα ή μας προοικονομούσες την ύπαρξή του. Πάντως εμένα σαν ιστορία με κράτησε ακόμα και αν η επιστημονική φαντασία δεν είναι το δυνατό μου σημείο και το θεωρώ μεγάλο συν.

 

Καλή επιτυχία!

[MadnJim]

 

Καταρχήν καλώς ήρθες μιας και αυτή είναι η πρώτη ιστορία που ανεβάζεις στην βιβλιοθήκη μας. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να διαβάσω κι άλλες στο μέλλον.

Στα της ιστορίας τώρα. Φοβάμαι πως ήταν εντελώς εκτός θέματος. Ήταν μία ξεκάθαρη επιστημονικής φαντασίας περιπέτεια, με ωραίες περιγραφές που μου έφτιαχναν στο μυαλό μου σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό τους χώρους που εξελισσόταν. Οι ενστάσεις μου έχουν να κάνουν με την πολύ βιαστική μετάφραση, σε σημεία ήταν σαν να έμεινε όπως το έδωσε ο translator της Google. Αυτό μου χάλαγε τη ροή στην ανάγνωση και τελικά αδικούσε πολύ την ιστορία γιατί δεν με άφηνε να αφοσιωθώ. Σε γενικές γραμμές όμως ήταν αρκετά καλή ιστορία, είχε ενδιαφέρον, και μια καλή κορύφωση.

 

Καλή επιτυχία!

[Διγέλαδος]

Πωω τι μου θύμησες. Έπαιζα ένα παιχνίδι τότε στα 90s στον Η/Υ με το όνομα System Shock (1 kai 2). Αυτή η σειρά παιχνιδιών έχουν παρόμοια πλοκή με την ιστορία σου, αλλά με κάποιες διαφορές φυσικά. Νομίζω ότι η ιστορία σου χρειάζεται περισσότερες λέξεις για να αναδειχθεί και περιγραφές ανάμεσα στη δράση! Κατά τα άλλα είναι από τα αγαπημένα μου είδη επ. φαντασίας, και σίγουρα έχεις καλές ιδέες για αυτό ;)

Edited May 30, 2015 by Διγέλαδος

[Guest /george/]

Μείγμα επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, γιατί όχι;

 

Πέρασα καλά διαβάζοντας την ιστορία σου και γύρισα αρκετά χρόνια πίσω όταν διάβαζα πολύ Ε.Φ. Δεν βρήκα κάτι που να μη μου αρέσει. Σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος και δύσκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος από την αρχή τι πρόκειται να συμβεί.

 

Καλή επιτυχία! 

[Mesmer]

 

 

Τρόμος και ΕΦ, λοιπόν. Ένας ωραίος συνδυασμός που μπορεί να είναι πολύ πετυχημένος. Στη δική σου ιστορία, βέβαια, έδωσες περισσότερο βάρος στο ΕΦ κομμάτι κι έτσι, δεν τρομάξαμε όσο θα θέλαμε σε διαγωνισμό τρόμου. Πάντως, μου άρεσε πολύ το κομμάτι της τεχνολογίας που χρησιμοποίησες. Ήταν καλή ιδέα και, για μένα, η πιο ξεχωριστή του διαγωνισμού.

 

Όπως είπα και πριν από λίγο, δεν τρόμαξα όσο θα ήθελα. Αλλά αυτό που με «πείραξε» είναι το ότι η ιστορία τον σήκωνε τον τρόμο. Θα μπορούσε να γίνει αρκετά τρομακτική. Ειδικά στο σημείο που άρχισαν να σηκώνονται οι άλλοι σαν ζόμπι, είπα: α, εδώ είμαστε, τώρα αρχίζει το καλό. Αλλά, δυστυχώς, δεν κράτησε για πολύ.

 

Να σημειώσω, επίσης, ότι η γραφή ήταν πολύ καλή και σαν σύνολο η ιστορία είχε αρκετό ενδιαφέρον και πέρασα καλά διαβάζοντάς την. Αν σου αρέσει η επιστημονική φαντασία (που μάλλον σου αρέσει απ’ ό,τι καταλαβαίνω απ’ το διήγημά σου) να έχεις στο νου σου για το διαγωνισμό ΕΦ του φόρουμ, ο οποίος αργεί λίγο, αλλά απλά σε ενημερώνω επειδή βλέπω ότι το ‘χεις το είδος.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

 Αισθάνομαι άσχημα, γιατί έχω να σου πω πολύ κακά νέα:

 

Το κείμενο έχει πάρα πολλά γραμματικά προβλήματα. Τόσα, που το διάβασα με υπομονή δυο φορές, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να βγάλω νόημα. Βλέπω τα προηγούμενα σχόλια και δεν καταλαβαίνω, διαβάσαμε άλλο κείμενο; Πώς κατάφεραν οι άλλοι να δουν την ιστορία;

 

Δύο τυχαία παραδείγματα του πόσο η ιστορία καλύπτεται από τα γραμματικά και συντακτικά προβλήματα:

 

Μακάρι να μπορούσα να τον βλέπουμε καθημερινά, θα κάνουν

τη διαμονή μου πιο ευχάριστη.

 

 

 

Όταν εγινε

αυτό βγάζω τη στολή και τη πέταξα στη άνοιγμα που οδηγεί στο αυτοματοποιημένο δωμάτιο

αποκονίωση.

 

 

Πραγματικά προσπάθησα, όμως.

[Old man & SiFi]

Καλή ιδέα, καλά γραμμένη, ξεκινάει πολύ καλά και τελειώνει ικανοποιητικά, με κάποιες ενστάσεις: Δεν κορυφώνεται σε κάποιο σημείο, δεν είναι τρόμου αν και το σήκωνε η ιδέα, και μου χτύπησαν κάμποσα λαθάκια συντακτικά και γραμματικά (αν και εμένα μου ξεφεύγουν συνήθως!). Εκτός από την αλλαγή προσώπου και χρόνου που σημειώνει και η Cassandra Gotha παραπάνω, μπαμ μου έκαναν άλλη μια αλλαγή προσώπου «Ίσως να κανω και μια στάση και να παρακολουθήσετε» και αυτό το «Αναλοσυμος» σε σημείο που να αναριωτέμαι αν κάνεις κάποιο παιχνίδι με τις λέξεις ή αν απλώς σου ξέφυγαν.

[Tiessa]

Καλή ιδέα. Ωραία επιλογή να παντρέψεις τον τρόμο με την τεχνολογία σε εξωγήινο περιβάλλον.

 

 

Μου αρέσει ο τρόπος που βρίσκει το κακό και διευσδύει στις εγκαταστάσεις του Άρη.

Από την άλλη, υπάρχουν πολλά προβλήματα διατύπωσης, αλλαγές χρόνων, αλλαγές προσώπων, λέξεις αταίριαστες, οι οποίες διακόπτουν τη ροή και μας δυσκολεύουν να παρακολουθήσουμε άνετα τι συμβαίνει.

Θεωρώ επίσης ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο να χτίσεις στην ατμόσφαιρα του τρόμου μια που έχουμε να κάνουμε με απομονωμένες ομάδες σ' έναν ξένο πλανήτη. Αξίζει τον κόπο να το επεξεργαστείς στις σκηνές και στα συναισθήματα -μαζί με ένα αναγκαίο δεύτερο πέρασμα στα λεκτικά- για να πετύχεις μια αξιόλογη ιστορία.

 

 

[Ιρμάντα]

Γεια σου φίλε μου και καλώς ήρθες στον τρομοδιαγωνισμό!

Τι να σου πω για το διήγημά σου; Υπήρχαν εικόνες, σαν το ηλιοβασίλεμα του Αρη για παράδειγμα που με ταξίδεψαν και μάλιστα με προκατέβαλαν για κάτι πολύ πολύ καλό!

Και θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι πάρα πολύ καλό -αν και όχι ιδιαίτερα υπερφυσικού τρόμου- αν είχες προσέξει κάπως τα λαθάκια που ξέφυγαν! Δυστυχώς, ομοίως με την Cassandra, δεν παρακολούθησα με άνεση την πλοκή. Αν και η ιδέα με βηματοδότες εγκεφάλου φαίνεται πολύ καλή, το σύνολο της ιστορίας μάλλον την αδικούσε. Και παρατήρησα και κάποια άλματα από ενεστώτα σε αόριστο που επίσης κάνουν την ανάγνωση να σκοντάφτει. Σε κάθε περίπτωση εύχομαι τα καλύτερα- και καλώς ήρθες στο φόρουμ μας!

Λοιπόν το Κύμα απ'το Διάστημα σαν τίτλος μου έφερε στο νου το λαβκράφτειο Χρώμα απ'το Διάστημα...

[Ιρμάντα]

Κοιτάχτε, κοιτάχτε τι βρήκα!

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://apod.nasa.gov/apod/image/1505/TwoWorldsOneSun_Bouic_2683.jpg&imgrefurl=http://apod.nasa.gov/apod/ap150512.html&h=1500&w=2683&tbnid=JiMRJKWrAFeT-M:&zoom=1&docid=H5d64eQLN-G3nM&ei=5Xh-VdSHGsy0UdSOgMAD&tbm=isch&ved=0CB0QMygAMABqFQoTCJSO64GRkcYCFUxaFAodVAcAOA

 

Γαλάζιος πλανήτης, κόκκινο ηλιοβασίλεμα, Κόκκινος πλανήτης, γαλάζιο ηλιοβασίλεμα!

[Morfeas]

Χμ, ναι. Η ιστορία ξεκινά καλά, δηλαδή η αρχή μου άρεσε. Χρειάζεται επιμέλεια: λείπουν τόνοι, σημεία στίξης, λέξεις ολόκληρες (άρθρα επί το πλείστον). Στο μεγαλύτερο μέρος της έχει καλή ροή (το οποίο είναι σημαντικό), αν κι υπάρχουν σημεία-λόξυγκες.

 

Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που μπαίνουμε στην πλοκή έχασε για μένα αφενός η γραφή κάτι που την έκανε προσωπική (δεν ξέρω τι ήταν αυτό) και το διήγημα δεν διαβαζόταν με το ίδιο ενδιαφέρον.

 

 

Η ιδέα του ιού και των βηματοδοτών του εγκεφάλου είχε ενδιαφέρον, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι την κατάλαβα (σε όλο το εύρος της). Επίσης τα τέλος μού είναι κάπως θολό. Δεν νομίζω ότι έχω απορίες, αλλά μου άφησε τη συγκεκριμένη αίσθηση (ίσως να ήθελα να ξέρω περισσότερα για τη Μητέρα...; δεν ξέρω)

 

Όσον αφορά τον διαγωνισμό, κατά τη γνώμη μου η ιστορία δεν ανήκει στη Βιβλιοθήκη του Τρόμου, είναι καθαρή επιστημονική φαντασία με μία μόνο σκηνή να πάει να παραπέμψει στο είδος (αυτή με τα «ζόμπι», στην οποία όμως δεν εστιάζεις όσο θα μπορούσες για να νιώσω αγωνία ή ανησυχία) κι άντε λίγο το τέλος (με την αλλαγή) που όμως παραπέμπει περισσότερο σε θρίλερ παρά σε τρόμο. Δηλαδή για το πλαίσιο του διαγωνισμού είναι εκτός κατά τη γνώμη μου (δεν νομίζω δηλαδή ότι αν την έγραφες εκτός διαγωνισμού κι ήθελες να την ποστάρεις θα την τοποθετούσες στη Βιβλιοθήκη Τρόμου. Ούτε καν scifi horror δεν το λες. Scifi με μικρές (πολύ μικρές όμως) πινελιές τρόμου είναι κατά τη γνώμη μου.).

 

 

 

Σου επισυνάπτω το αρχείο με λίγα σχόλια (ελπίζω να διαβάζονται, γιατί με το pdf δεν βολεύει ο σχολιασμός) πιο συγκεκριμένα πάνω στο κείμενο.

 

Πάντως αν ήταν από τις πρώτες ιστορίες που γράφεις, έχω να σου πω ότι το επίπεδό σου είναι καλό και δείχνεις να έχεις προοπτική. Η γραφή έχει όντως προβληματάκια, αλλά εικάζω ότι είναι λόγω βιασύνης ή και μετάφρασης(θα με ενδιάφερε να διαβάσω κι άλλη σου ιστορία, εκτός πλαισίου διαγωνισμού, πάντως).

 

Καλή επιτυχία!

Το κύμα απ' το διάστημα - Lord Denton - Morfeas.pdf

[Oceanborn]

Ενδιαφέρουσα η ιστορία σου. Ομολογώ αναζητούσα κάθε τόσο το στοιχείο του τρόμου αλλά επί ματαίω αφού αποφάσισες να ταξιδέψεις σε άλλον... πλανήτη. Έδωσες το δικό σου στοιχείο και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Ήταν μία καλή προσπάθεια και αν ακολουθήσεις τις συμβουλές που σου έδωσαν παραπάνω οι αγαπητοί συ-φορουμίτες το αποτέλεσμα θα βελτιωθεί ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς το εν λόγω είδος δεν το κατέχω οπότε δεν έχω να πω κάτι ώστε να σε καθοδηγήσω σωστά. Καλή επιτυχία! 

[Γιώργος77]

 

Ο τίτλος θυμίζει Λάβκραφτ ( το χρώμα από το διάστημα), αλλά η ατμόσφαιρα είναι μιας κλασικής ιστορίας ΕΦ. Διαβάζεται ευχάριστα χωρίς να είναι η πιο πρωτότυπη ιδέα του κόσμου. Μια καλύτερη γλωσσική επιμέλεια θα εξασφάλιζε μια πιο στρωτή ροή του κειμένου και πιο άνετη ανάγνωση. Όπως φαίνεται, οι διαστημικές εξερευνήσεις δεν θα μας βγουν σε καλό, τόσα και τόσα διηγήματα έχουν γραφτεί που προειδοποιούν για τους κινδύνους.

 

Καλή επιτυχία !!!

[Nienor]

Πολύ ωραία ιδέα, πολύ προβληματική εκτέλεση. Όχι επειδή δείχνεις να μην την έχεις σκεφτεί (που θα ήταν το δύσκολο της υπόθεσης να το φτιάξεις) ίσα ίσα μοιάζει να υπάρχει πίσω της και σκέψη και απόφαση πολύ περισσότερο από ό,τι βλέπουμε τελικά, αλλά επειδή μάλλον είναι παντελώς αδιόρθωτη (πράγμα που φτιάχνεται απείρως πιο εύκολα). Οκ, είσαι μέσα στο θέμα, αλλά δεν είσαι και πολύ μέσα στο κόνσεπτ, νομίζω όμως πως είναι η πρώτη σου συμμετοχή σε ΔΣΣΙ οπότε δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, ξέρεις, εκπαιδεύεσαι με τον καιρό

 

Με έχουν καλύψει στα περισσότερα πράγματα (είναι ένα από τα προβλήματα-προτερήματα του να μιλάς στο τέλος), γενικά ο Μορφέας συγκεκριμένα (να βγεις εσύ από το κεφάλι μου τώρα ) έχει σχεδόν καταγράψει τις σκέψεις μου διαβάζοντας, επομένως δε θα τα επαναλάβω. Να σου πω μόνο (που δεν το είδα να στο λένε αλλού) ότι σαν διάθεση το κείμενο μου άφησε μια μελαγχολία, κοντά στον τρόπο που είχε επιδράσει πάνω μου το Σολάρις του Λεμ. Το ξέρω πως είναι μεγάλη κουβέντα, και φυσικά δεν τα συγκρίνω, απλά δε θα ήθελα να χάσεις αυτή του την προδιάθεση διορθώνοντας, γι'αυτό και στο καταθέτω.

 

Τρομομεζούρα: Μπααα...

[GeorgeDamtsios]

Το δικό σου διήγημα φίλε Lord Denton νομίζω ότι είναι μια pure sci-fi ιστορία που έχει και μερικά ψήγματα μυστηρίου/τρόμου. Ευχάριστη ως ανάγνωσμα, δείχνει επίσης ότι το sci-fi το παίζεις στα δάκτυλα. Έδωσες πολλές λεπτομέρειες σε λίγο χώρο δίχως να γίνεις καθόλου κουραστικός και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.

 

Προσωπικά αυτό που δε μου άρεσε και τόσο ήταν η ίδια η πλοκή. Ήταν κάπως σαν να δυσκολευόμουν να την ακολουθήσω απλώς και μόνο επειδή δε με ενθουσίασε όσο θα έπρεπε. Σίγουρα πάντως δε μου φάνηκε ούτε προβλέψιμη, αλλά ούτε και κακή. Απλώς, δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρουσα. Να ξέρεις πάντως ότι δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος κριτής αφού στο εν λόγω είδος δεν είμαι και τόσο σχετικός. Για να καταλάβεις, τώρα ετοιμάζομαι να σκαρώσω για πρώτη φορά ever ένα διήγημα sci-fi . Και, νομίζω, ότι αν χρειαστώ συμβουλές ξέρω σε ποιον θα απευθυνθώ!

[Lord Denton]

Απο που να αρχισω! Ευχαριστώ πρωτα απ ολα οοοοοοοοοολους σας για τα σχόλια σας! Εκτος απο τη Γκοθα. Σε σενα θα κανω βουντού αργότερα (Joking, just in case it wasn't clear! Δίκιο ειχε η κοπελιά!) Το σχόλιο του Old Man, που σκέφτηκε την περιπτωση να κάνω λογοπαίγνια και να μην ήμουν απλα απρόσεκτος, θυμάμαι μου ειχε φτιαξει το βραδυ! Επίσης ενα high five παει στον Διγελαδο, για την αναφορά του στο System Shock, που το ost του άκουγα γράφοντας την ιστορία! 

 

Τωρα γιατι υπήρχαν τοσα λαθη, την ιστορια την έγραψα αρχικα στα αγγλικά. Μου βγαίνει πιο φυσικά, και ειχα δει στους προηγουμενους διαγωνισμούς οτι κάποιος ειχε ανεβάσει ιστορια στα αγγλικά και σκέφτηκα οτι θα μουν οκ. Φτάνει λοιπον η τελευταία μερα, και μαθαίνω οτι δεν επιτρέπονται τα αγγλικά! Δεν ειναι κρυφό οτι δε μπορω να συγκεντρωθώ εύκολα σε μια δουλειά, αλλα με το που το ακουω αυτο και βλέποντας πόσος χρόνος μου ειχε απομείνει, καθησα και δε σήκωσα ματι απο το γραπτό για ωρες, μεχρι που τέλειωσα, 5 λεπτά πριν λήξει ο διαγωνισμός! Ε και σε εκεινη τη φαση ουτε να προλάβω να το ξαναδιαβάσω μια να δω αν μου ξέφυγε κατι, ουτε τίποτα! Μεχρι να το κανω pdf και να το ανεβάσω εδω, ειχε παει παρα 2! 

Τωρα σε αυτά που μου είπατε! Δε θα διαφωνήσω σε τίποτα! Η ιστορία δεν έγινε οσο τρομακτική σχεδίαζα να γίνει και καταλαβαίνω την απογοήτευση σας που δε τρομαξατε! Ηθελα να το παιξω Ridley Scott βλέπετε, και να μπορούσα να πω με περηφάνια "Δε γίνετε τίποτα για το μισο εργο!" (όπως έγινε και με το Alien) Έπαιξα και έχασα κύριοι και κυρίες! Παραδόξως το πρωτο μισο που φοβόμουν οτι θα γινει βαρετό, μου αρεσε παρα πολυ και εχω την αίσθηση οτι αρεσε και στους περισσοτερους! Απλα στο δεύτερο μισο ξεμεινα απο λεξεις και αφηστε τα να πανε! Γι αυτο και το δευτερο μισο θα ξαναγραφτεί απο την αρχή, με διαφορετική πλοκή και αρκετές περισσότερες λέξεις! (Και ίσως εχω και δυο ιστορίες σαν συνεχεια αυτης, αλλα ειναι νωρίς για να πω οτιδήποτε γι αυτές!) 

Και καπου εδω θελω να δω αν μου εχετε καποια συμβουλη! Η ιστορία θελω να εχει ενα feeling 2/5 Call of Cthulhu (που οπως φανηκε δεν έδωσα την ιδεα οτι η AI ηταν κάπως Artificial Eldritch Abomination και δε ξερω πως να το δώσω), 2/5 Invasion of the Body Snatchers και 1/5 Night of the living Dead! 

 

Επίσης αν μπορει κάποιος mod να μου ξεκλειδώσει το edit για το πρώτο ποστ, για να μπορέσω να ανεβάσω την ιστορία διορθωμένη απο τα συντακτικά και τα ορθογραφικά! 

Edited June 19, 2015 by Lord Denton

[Mesmer]

Επίσης αν μπορει κάποιος mod να μου ξεκλειδώσει το edit για το πρώτο ποστ, για να μπορέσω να ανεβάσω την ιστορία διορθωμένη απο τα συντακτικά και τα ορθογραφικά! 

 

Άμα κλειδωθεί το edit, δεν ξεκλειδώνει. 

 

Κάνε ό,τι διορθώσεις θέλεις στο διήγημά σου κι όταν τελειώσεις στείλε μου το αρχείο για να το αντικαταστήσω.

[Cassandra Gotha]

Απο που να αρχισω! Ευχαριστώ πρωτα απ ολα οοοοοοοοοολους σας για τα σχόλια σας! Εκτος απο τη Γκοθα. Σε σενα θα κανω βουντού αργότερα

 

 

  Άμα εσύ βουντού, εγώ ιπτάμενα, κοφτερά αστεράκια.

 

 

 

Επίσης αν μπορει κάποιος mod να μου ξεκλειδώσει το edit για το πρώτο ποστ, για να μπορέσω να ανεβάσω την ιστορία διορθωμένη απο τα συντακτικά και τα ορθογραφικά!

 

 

 

 

 

 

  Ελπίζω ότι αυτή είναι η αρχή μιας φιλίας.

 

[Lord Denton]

Μα φυσικά! Εξαλλου, δε μπορώ να φανταστώ δυο ανθρώπους να ειναι φίλοι, αν δεν προσπαθούν να δολοφονήσουν ο ενας τον αλλο!  

 

[Lord Denton]

Καιιιιιιιιι η διορθωμένη ιστορία ανέβηκε, σε περιπτωση που ενδιαφέρεται κανένας! Πρεπει να πω οτι μετανιώνω λιγο που την ανέβασα ενώ δεν ηταν προσεγμένη... Θα μπορούσα απλα να μην την ανεβάσω για το διαγωνισμό και να κατσω 2-3 ωριτσες να την προσέξω πριν την ανεβάσω! Τωρα που την διόρθωνα έφριξα λιγο με τα λαθη που έβρισκα! Ααααααααλλα απο την αλλη δεν ειχα ιδέα πόσα λαθη ειχε η ιστορία! Δηλαδή φαντάστηκα οτι θα μου χαν ξεφύγει ενα δυο πραγματάκια, αλλα οχι σε αυτο το βαθμό!