Η ώρα της εκδίκησης

[ΔημήτρηςΤ]

Όνομα Συγγραφέα: tyelcur

Είδος: fantasy

Βία; Όχι

Βία; Όχι

Αριθμός Λέξεων: Λίγες.

Αριθμός Λέξεων: Ναι

Σχόλια: Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Salvatore το ξύπνημα του δαίμονα. Διαβάζοντας την εισαγωγή, είπα να συνεισφέρω και εγώ με μια δικιά μου κλισέ εισαγωγή φλασάκι (με μια ανατροπή).

 

        Ο θεός του Χάους βρισκόταν φυλακισμένος στα έγκατα του βαθύτερου σπηλαίου ενός μοναχικού βουνού. Στεκόταν ακίνητος αιώνες ολόκληρους, όμως το μυαλό του δούλευε ασταμάτητα. Σκέψεις εκδίκησης και σκέψεις καταστροφής έκαναν τον θεό να λυσσά από οργή.

        Ούτε καν ο ίδιος δεν μπορούσε να θυμηθεί πόσοι αιώνες είχαν περάσει από τότε που οι άνθρωποι είχαν καταφέρει να τον νικήσουν και να τον φυλακίσουν με μαγικά δεσμά, που τον στερούσαν από όλη του την ενέργεια.

        Οι άνθρωποι είχαν νομίσει πως είχε ηττηθεί οριστικά, είχαν όμως κάνει λάθος. Διότι ο θεός ήταν αθάνατος και η θέλησή του ήταν πιο ισχυρή από οποιοδήποτε ανθρώπινο ξόρκι.

        Με απαράμιλλη αυτοσυγκέντρωση και ωθούμενος από την υπόσχεσή του για εκδίκηση, ο θεός κατάφερε, στο πέρασμα του καιρού, να μαζέψει στάλα στάλα μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας προερχόμενη απ’ το περιβάλλον. Τώρα ένοιωθε πως επιτέλους η ενέργεια ήταν αρκετή για να καταφέρει να σπάσει τα μάγια. Ένα κύμα άγριας χαράς τον κατέκλυσε. Μπορούσε ήδη να αισθανθεί την γεύση της ανθρώπινης σάρκας. Είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής του.

Μια δόνηση άρχισε να ριγεί το βουνό. Ύστερα ακούστηκαν βροντές, ενώ βράχια και χώμα άρχισαν να πέφτουν στην σπηλιά, η οποία συγκλονιζόταν σαν από δυνατό σεισμό. Τέλος ο θεός με μια ώθηση των φτερών του, πέταξε, ελεύθερος πλέον και ουρλιάζοντας ξέφρενα.

        Δευτερόλεπτα αργότερα στεκόταν έξω από το σπήλαιο με την πλάτη γυρισμένη στην είσοδο του που κατέρρεε σε ένα σωρό βράχων εξαιτίας της κατολίσθησης. Οι δυνάμεις του θεού είχαν πλέον επιστρέψει και ένοιωθε παντοδύναμος όπως παλιά.

        Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Έπρεπε να επιστρέψει στις κοινωνίες των ανθρώπων και να πάρει την εκδίκηση του που τόσο καιρό λαχταρούσε. Δεν θα ησύχαζε έως ότου είχε εξολοθρεύσει και τον τελευταίο. Θα ξεκινούσε τώρα αμέσως. Θα έβρισκε το κοντινότερο καταυλισμό και θα έσπερνε τον τρόμο στους κατοίκους.

        Γέλασε γεμάτος ικανοποίηση και άπλωσε το μυαλό έξω από το σώμα του ελέγχοντας τηλεπαθητικά τις γύρω περιοχές, προσπαθώντας να εντοπίσει στίγματα ενέργειας που θα φανέρωναν ζωντανούς οργανισμούς. Ύστερα από λίγο σταμάτησε. Δεν είχε καταφέρει να βρει κανέναν, πουθενά. Δεν υπήρχε κανείς άλλος ζωντανός σε όλο τον πλανήτη.

       «Γαμώτο.» είπε.  

 

[Ιρμάντα]

Ναι, καταλαβαίνω γιατί το λες κλισέ. Επίσης θυμίζει τρελά Salvatore, το λες κιόλας. Έχω μία ένσταση ως προς τον τρόπο που αναγεννήθηκε ο θεός. Αντλώντας ενέργεια απλώς από το περιβάλλον. Αυτό μου φαίνεται μάλλον αδιάφορο, σαν ιδέα.

Γενικότερα, είναι ένας τυπικότατος πρόλογος που περιμένεις να διαβάσεις σε τέτοιου είδους βιβλία. (Αλλά θα μπορούσαν να τον ακολουθούν πολύ πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια.)