The Lorelei

[elgalla]

Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη Ευριπίδου
Είδος: dark fantasy; μάλλον;
Βία; τσου
Σεξ; τσου
Αριθμός Λέξεων: 3262 (3312 με το ποίημα στην αρχή)
Αυτοτελής; ναι
Σχόλια: Για το Write off #80.
Αρχείο: The Lorelei.doc

 

 

I cannot determine the meaning
Of sorrow that fills my breast:
A fable of old, through it streaming,
Allows my mind no rest.
The air is cool in the gloaming
And gently flows the Rhine.
The crest of the mountain is gleaming
In fading rays of sunshine.

(Heinrich Heine, 1822)

 

 

No man alive can describe her. I saw her one night, unexpectedly, emerging on a peculiar balcony. Moonlight stained her face silver. She caressed the wind and soared through endless time and frozen eons; I know not on which shore she washed out while struggling to catch up with the flame burning in her eyes. No man alive can describe her. The great poets are dead and she was molded out of dream, tale and verse. The best of painters would gladly throw themselves into the flames of the Inquisition for a chance to capture her frame, but we live in an artless century. No man alive can describe her. I alone remain; a clumsy scribe attempting time and again to transfer her essence into my clumsy words and failing, trapped in a vicious circle where hope and despair intertwine to form the bars of my prison. Sentences are my cell, punctuation is my jailer.

 

Siren, they call her, and sometimes fairy, witch and enchantress. Some claim she is a ghost or a sprite while others swear she is a creature of flesh and bone. I know all these and more to be true, for she is the daughter of pure, undiluted desire: the wants of mortal men weaved into a woman’s soft, voluptuous body. Whatever we dream her to be, she becomes. Many a sailor has heard her mournful song slash at the quiet of the night and has followed that song to the rocks and the cold embrace of the Rhine’s waters. Lorelei is the name they give to both her and the cliff upon which she is believed to dwell. When darkness falls, the men whisper, she appears up there, sitting on her throne of barnacles and waiting for the ships to approach, combing her hair and singing her lullabies to the dead.

 

I was but a young thing of ten when I first heard the story of the nymph who haunts the Rhine. I cannot recall who recited it to me originally, but I believe it went somewhat like this: there was once a maiden whose parents were both deceased and she lived alone in a small hut by the river. Her cottage was close to a fishing village and it was the birthplace of the young man whom she loved. The boy wasn’t particularly wealthy, but he was the blacksmith’s apprentice and, one day, he would be the blacksmith himself and, so, he would be able to provide for his sweetheart. He used to visit the girl every evening with promises of wealth and marriage. He would kiss and embrace her and swear his love to her but, after a couple of months, he stopped going to the little hut by the river. The maiden was worried and feared something terrible had befallen her beloved. One morning, a crone went to wash her linen near the cottage and the girl approached her and offered her bread and dried berries and asked about the blacksmith’s apprentice. The crone thanked her for the food and told her that her lover was married. Upon hearing this news, the maiden thought the old woman was lying and went to the village to find her young man. There, she saw him embracing his pretty wife who was with child and, when she tried to confront him, he called the wise men to arrest her and claimed she had bewitched him. The wise men took the girl into town so that the bishop could judge her sins and she was accused of witchcraft. The bishop promised to let her go if she accepted his untoward advances, but the girl refused him and he consigned her to a nunnery. He had three knights to escort her and, when they reached the narrowest part of the Rhine, she asked them to let her look at the river one last time. The knights let her go alone and, thus, she climbed the rock called the Lorelei, which means murmuring cliff, and threw herself into the current below. Still, on a moonless night, they say, her voice can be heard, seducing betraying males to the waves.

 

This is the story I have been told and, of course, at the age of ten I had already started dismissing such tales as figments of fiction. Growing up, I lost all interest in fantastic narratives, preferring instead to burry myself in medical manuals and immense tomes on pathology and anatomy. I led an uneventful life, meeting my late wife at the hospital where we both worked and marrying her after three long years of courtship. We never had any children, not out of conviction but rather out of mutual lack of interest on the matter and soon we stopped loving one another, if ever we had. I am not ashamed to admit our relationship had been one of convenience; still, I stayed by her side during the months of her terrible illness and, in the end, I succumbed to her pleas and gave her the morphine that killed her. She left this world peaceful and unlamented and I went on with my life and my work as before.

 

My days were dull and of little interest until a tanker carrying tons of sulfuric acid capsized in the Rhine and two of its crew members were saved whereas the corpses of the remaining three were brought to the hospital where I worked. I was down at the morgue when the bodies arrived, conversing with my good friend, Albrecht, who was the coroner. Never in my life had I seen an expression of such bliss on a dead face and I was curious as to the cause of the men’s death. Naturally, I thought nothing of wicked spirits when I heard where the accident had occurred. It was only when, later that week, I read the testimonies of the surviving crew members that I remembered the old story of the maiden and the rock called Lorelei.  The survivors spoke of an enchanting song leading them toward the cliff.

 

Out of curiosity, I visited the library and looked through old papers. Hundreds of boats had been wrecked against that rock. That was only to be expected, of course, seeing as the Lorelei indeed marked the narrowest part of the river. What I was not expecting, however, were the pictures of the victims’ faces. Each and every one of them wore a happy expression. There would be those who would say that death by drowning or asphyxiation can be pleasant; this would account for the smiling dead. But something bothered me and would not let me drop this investigation. I started reading poetry books and studies on German folklore, trying to discover more about the legend enveloping the Lorelei and the river Rhine. I only found different versions and retellings of the tale I’d heard as a child. I was desperate to know more. What I had initially taken up as a means to pass my time soon turned into a full blown obsession.

 

I hunted for echoes of her in the folklore of other nations and found out about the rusalki and the iele, the sirines and the banshees. I watched the Semperoper Ballett Company perform Giselle a dozen times, staring transfixed as the water ghosts seduced Hilarion into dancing his life away and, then, drowned him. Finally, I read a paper on archetypes by Erwin Dittmar, an academic of little renown. Dittmar’s work was heavily influenced by Platonic philosophy and Jungian psychology; he suggested that people’s ideas and myths took form into the collective unconscious and, thus, permeated geological, political and cultural borders. The truly innovative and daring thing about Dittmar’s theory, though, was that he claimed certain archetypes could become strong enough to manifest into our world. This, Dittmar wrote, was what hauntings actually were: incarnations of collective memory. Of course, these ideas made Erwin Dittmar vastly unpopular in our home country of Germany. However, one could still find the erstwhile professor at a small restaurant where he went to write. I phoned him and he agreed to meet with me there, after I’d mentioned how his paper had altered my view of the world.

 

“My name is Ludwig Hoffmann. I am pleased to make your acquaintance, Herr Dittmar”, I introduced myself.

 

He was a small, wiry man with ash blond hair and pale blue eyes. He wore golden spectacles and a three-piece suit in a sensible, dark blue color. He took his trout in tiny bites, chewing each one laboriously before swallowing. I ordered a poached salmon in light basil sauce over butternut squash latkes; this would take longer to prepare so, meanwhile, I talked him through my research on the Lorelei legend and its counterparts in other corners of Europe.

 

“And how would you say my theory fits in all this, Herr Hoffman?” the old man asked.

 

“In truth, I do not know yet. It is a narrow passage, it is perfectly logical that accidents would occur. But I cannot get rid of this feeling inside of me, this… this instinct telling me there is something unnatural about those dead smiles, those… ecstatic corpses”.

 

 “And you believe this water spirit to be the culprit? You believe this irrational, childish tale about her luring men to be smashed against the rocks?” he persisted.

 

I took a deep breath before answering, fully aware there would be no going back after this.

 

“I do. Do not ask me why I believe it but, yes, I think she… it is responsible for all this death”.

 

“I see. And you think there are more like her? More Loreleis spread around the world, seducing men with song and dance and beauty?”

 

I contemplated upon this for a few moments.

 

“In your paper, you suggested the existence of a monotype, a single, superimposing archetype, encompassing and unifying all similar archetypes. You also said that monotypes would be rarer, more solid and more powerful incarnations of the collective unconscious, precisely because they fed off many diverse cultures. I think this creature, Lorelei, must be such a monotype”, I said slowly, pondering upon each word, wanting to be as precise as possible.

 

This seemed to satisfy him and we went on talking about his theories and all the different archetypes he’d met in his travels. His demeanor might not have suggested it, but Erwin Dittmar’s life had been a series of wondrous events and he was a skilled narrator. While listening to the recounting of his many adventures, I could not help considering my numerous failures and shortcomings. I could not help wondering who would mourn my passing once I returned to the dust and how I would be remembered, if anyone remembered me at all. Here lies Ludwig Hoffmann, the stone covering my rotting flesh would declare, he came into this world alone and similarly he left it. He was unimportant.

 

“Let us look for the creature ourselves, Herr Dittmar” I proposed in a moment of folly.

 

I could not believe the words had come out of my mouth but a feeling of profound joy and exhilaration filled me as I realized they had. Finally, I would do something that mattered.

 

“And face her as Ulysses faced the sirens?” the old professor asked, a twinkle in his pale eyes.

 

We drafted the details of our mission on a napkin. We would rent a boat and approach the Lorelei by the river. Dittmar, we agreed, would be the one to put wax in his ears in order to handle the boat, seeing as he had sailed before, and I would tie myself down and attempt to listen to the creature’s song.

 

We met a few days later, at dusk, and boarded our little rental boat. How tiny it seemed before the treacherous Rhine! We followed the current for about an hour before getting a glimpse of the Lorelei from afar. Then, the professor tied me up against the thwart and he rolled two balls of wax between his palms to warm them before putting them in his ears. We travelled downstream and, soon, were in full view of the rock. The sky was pitch-black by that time; the stars were hidden and only the moon shone among massive, dark clouds.

 

At first, all I could hear was the water slushing around the boat. I was uncomfortable, half-lying and half-sitting, the rope biting into my skin. But, as we approached the narrow turn of the river, the sound, unmistakably, came.  It was a woman’s voice singing with all the glorious harmony of a chorus of angels; her song was sad and haunting, a melody creeping inside you and scraping at the thin bone of your skull. There were no words, no lyrics, only that desperate, sorrowful tune invading my mind to form mirages of memories that were not mine. 

 

I saw the lives of thousands pass before me in quick succession, forming a saga of death and grief for all those who had been lost to the waters of the Rhine. Her woe overwhelmed me; it washed over me as a tidal wave and, in a matter of seconds, I found myself in tears. This was no evil, murderous spirit. It was the embodiment of every woman who had been betrayed and every sailor who had died in the sea. It was the personification of all the mothers, lovers and daughters lamenting the passing of their loved ones and it was, also, an otherworldly creature mourning the death of wonder in our harsh, logical era. I became lost in her echo, the darkness of the night and the magic of the song closing around me, enveloping me like a womb, only to give birth to me once more. I was returned to the world innocent and unblemished and, when I opened my eyes, all had changed. The colors seemed more vibrant, the air richer, the moon brighter.

 

I perceived her as she walked out on her stony, moldy terrace. Her hair was spun gold and her eyes had the rich, lustrous yellow color of amber; they burned like twin flames in her pale, luminous face. She was looking straight at me. I could tell, despite the distance between us. Her voice entered my mind without effort and I wept like an infant at the sound of it.

 

“You know the meaning of my song” she said.

 

I do not know whether said is an appropriate word or not. In reality, it felt more like someone was reaching out and gently touching the core of my psyche. I nodded, unable to form complete and coherent sentences. I noticed that her skin rippled and changed ever so slightly before her features settled into what I thought was the most beautiful, flawless face I had ever seen. Dittmar believed incarnated archetypes would be shape changers, able to alter their appearance according to the whims of the people who had initially brought them into being through collective memory and belief. Thinking of Dittmar, I strained my neck to look back at him, expecting to see him staring at the apparition, transfixed. To my surprise and horror, no one was there and I realized the little boat was dancing a demented waltz with the waves.

 

“You know the color of my soul” she went on.

 

She was all I hoped she would be, all I feared she would be. I nodded once more.

 

“Tell me, then, sailor. What is the meaning of the song, what is the color of the soul?”

 

“The song is desolate and true, the soul is black and blue”, I finally found the courage to speak up. “You sing of love and loss and you’ve felt both aplenty, yet no one loved or lost you. You are a figment of the imagination, yet no less real than the men you’ve lead to their deaths. You are magic made incarnate and left to haunt a world that abhors you. I know the meaning of the song and the meaning is sorrow. I know the color of the soul and the color is the night sky: neither black nor blue, but both; dark yet filled with billions of lights”.

 

I held my breath, terrified to see the rocks approaching fast. The apparition’s eyes bore into my very being, searching for a grain of dishonesty in my answer. They found none and she turned away from me. She looked to the farthest far horizon and a deep sigh escaped her lips. It filled my mind and it was like someone inhaling after having spent a long time underwater.  As I kept staring at her, she started fading away, gradually becoming more and more transparent, until only the golden specs, the twin flames that were her eyes remained. The wind stilled, for a moment, and the river’s fury was dulled.

 

“You know the meaning of the song and the color of the soul, but do you truly comprehend? I am a thousand dreams, I am a million screams, I am as solid as this rock I have inhabited for centuries, yet I will dissolve like fog, only to be solidified again upon another rock, in another river or sea, at some faraway land where they still tell tall tales about me, some land where I will once more be legend”.

 

 I knew, at that moment, the damage my quest for Lorelei had caused. I blamed my era’s logic for the death of wonder, little realizing that my very attempt to understand and explain her nature had been born of that same logic. I had tried to figure her out and, in doing so, I had become her undoing. In the end, she disappeared completely, even her burning eyes vanishing. I only managed to look at her balcony of stone one last time before the boar crushed and the darkness claimed me.

 

I woke up in the hospital, alone and crippled, but otherwise unharmed. Erwin Dittmar’s corpse had been fished out of the Rhine a couple of days earlier and the news of our tragic accident had made the front pages.

 

I have lost use of my legs, probably for good; still, it does not bother me much. I can now see the beauty of all things surrounding me and detect the presence of magic in the tiniest actions of kindness. I think of her from time to time. I even dream of her once in every blue moon. I have read reports of sailors’ deaths near Greece, but I have given up the hunt, having learned that there are more things on heaven and earth than man could or should attempt to explain. I find it strangely soothing and satisfactory to write the occasional poem about her, even though I am not particularly gifted in verse. But I like to think that, in my own insignificant way, I contribute to her myth and, therefore, her life among us mortals. We resemble, I think, selfish, uncaring parents who bring innocent children to the world only to abandon them. We imagine tales and beings and let them wither and die; useless, egotistical storytellers that we are. Perhaps we are all figments of fiction, though. Is it possible that men are the tales of gods like monsters are the tales of men? I know not. I have no answers. I only have my words, my papers and my ink and this is what will be written on my grave, after all: “Here lies Ludwig Hoffman. He was the luckiest man on earth, for he saw true wonder”.

Edited July 15, 2015 by elgalla

[Nienor]

Ουφ! *το επιφώνημα συμπληρώνεται από ανασήκωμα φρυδιών, πάπι στάιλ, παρακαλετό* Και αυτή είναι και η καλύτερη περιγραφή του συναισθήματος που μου άφησες στο τέλος, δημιουργική μελαγχολία, την αίσθηση μαγικού μα από την πλευρά της λογικής. 

 

Όμορφο κείμενο, τίμιο και καθαρό. Μέχρι πριν την 4η παράγραφο τραγουδάει (όπως τραγουδάει μετά η Λορελέι, έτσι μελαγχολικά και στοιχειωμένα). Μετά κάπως αλλάζεις ύφος κι αναζητούσα σε όλο το κείμενο εκείνο το πρώτο, το πανέμορφο, και το ξαναβρήκα στις τελευταίες αράδες να κλείνει σωστά την αφήγηση. Πολύ όμορφα γραμμένο, ωραία ιστορία (κι ακόμα πιο ωραία η ιστορία η δικιά της μέσα στην ιστορία), άνετο κείμενο και μεστά ειπωμένο. Γενικά, το ευχαριστήθηκα και με έκανε να νιώσω πράγματα, σε σημεία με ελάχιστες σωστές λέξεις στις σωστές θέσεις - και ναι, αυτό είναι τεχνική και δουλειά και μπράβο Λατρεύω το όνομα της.

 

Δύο πραγματάκια, ένα ίσως χρήσιμο: εσύ μπορεί να ξέρεις, αλλά εγώ διαβάζοντας δεν έμαθα σε τι χρειάζεσαι την ιστορία με τη γυναίκα του. Θέλω να πω, περίμενα ότι μου την είπες γιατί κάπου αργοτερα θα τη χρησιμοποιούσες, αλλά τελικά (αν την χρησιμοποιήσες) εγώ το έχασα. Κι ένα ίσως άχρηστο: η ιστορία είναι μάλλον λίγο συνηθισμένη, δεν έχει κάτι το απρόσμενο, κάτι αναπάντεχο, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι αυτός τη γλύτωσε, που μάλλον το περίμενα, αν και όχι αλώβητος (καλό αυτό). Μοιάζει σαν τον φοβερό πρόλογο ενός μυθιστορήματος (παρόλο που είναι σαφέστατα ολοκληρωμένη), όπου περιμένεις τη σύγκρουση και την έκπληξη να έρθουνε πολύ πιο μετά, ή ίσως με την ιστορία που θα σου στρώσει το σέτινγκ για να την ακολουθήσουν άλλες που θα έχουνε να κάνουνε (άμεσα ή έμμεσα) με τα όσα αυτός κατέγραψε. Σκέψου το, έχεις και μια ολόκληρη μυθολογία να υπηρετήσεις με σουπερνάτουραλ πλάσμα/τα και τα πας πολύ καλά με τα μεγάλα κείμενα ;)

[Ιρμάντα]

Εντάξει ξανασυγκινήθηκα. Είμαι σε φάση φαίνεται.

 

Να αρχίσω από κάτι βασικό: ο μύθος της  Lore Lay είναι γνωστός, αρχικά επινοήθηκε από τον Γερμανό Clemens Brentano και κατά έναν τρόπο πέρασε στο γερμανικό φολκλόρ, που λέμε, και καλώς κάνεις που τον αναφέρεις. Για την ακρίβεια τον χάρηκα τον χειρισμό που του έκανες και το κομμάτι στην αρχή είναι ένας σωστός προσανατολισμός για να ξέρουμε πού βαδίζει η ιστορία, είναι νομίζω χρήσιμος σαν υπόβαθρο.

 

Η ατμόσφαιρα της ιστορίας είναι πάρα πολύ γοητευτική, σχεδόν τόσο γοητευτική όσο και το πλάσμα που περιγράφεται, και έχει και το ίδιο χρώμα: ούτε μαύρο ούτε μπλε, αλλά νυχτερινός ουρανός με πολλά φώτα μέσα του.

Θα συμφωνούσα ίσως ότι η ιστορία, αυτή καθ' αυτή, δεν έχει τη μεγάλη ανατροπή, το twist εκείνο να πεις ουάου, αλλά νομίζω έτσι κι αλλιώς παίζει στην ατμόσφαιρα.

Εκείνο όμως που θα παρατηρούσα είναι ότι η σύνδεση με την εισαγωγή δεν με έπεισε τόσο. Αντιλαμβάνομαι ότι ο βράχος, το κομμάτι εκείνο τελοσπάντων είναι που αναφέρεται ως μυστηριώδες μπαλκόνι, αλλά πάλι κάπου....κάπου δεν μου έκανε απολύτως ταιριαστό.

(Χαμογελούσα διαβάζοντας, διαισθανόμενη αυτό που έχω ήδη αντιμετωπίσει στη Γερμανία, τη σχέση αγάπης /μίσους που έχουν μαζί μας. ΟΚ πλατωνική φιλοσοφία, ΟΚ Όμηρος αλλά...εντάξει, γνωρίζουμε όλοι τη συνέχεια της πρότασης.)

Μία ακόμη παρατήρηση αφορά στον απολύτως αδιάφορο και άχρωμο τύπο που νομίζω κάπως απότομα, μετά τα πτώματα των ευτυχισμένων ναυτών, αποφασίζει να κάνει στην άκρη μία συμβατική ζωή γκρίζας βολής και να αναζητήσει το αλλόκοτο. Ίσως βέβαια ακριβώς επειδή είχε ζήσει μία τέτοια ζωή. Ήθελε λίγο πιο εκτεταμένο το μεταβατικό στάδιο για να με πείσει.

Εγώ ας πούμε θα τον έβαζα, απλώς παραθέτω την άποψη μου εδώ, να έχει κάποια όνειρα πριν πάρει απόφαση να το κυνηγήσει, να τον στοιχειώσουν πιο έντονα και πιο πειστικά τα πτώματα, να το συνδέσει κάπως και με το τίποτα της προηγούμενης ζωής του, να τον πιάσει πανικός αντικρίζοντας την άβυσσο αυτού του τίποτα (εμένα πάντως με έπιασε πανικός για την πάρτη του όπως το διάβαζα, και έχω γνωρίσει τέτοιους τύπους δυστυχώς εκεί έξω)...πριν πάει να βρει τον πεστροφοφάγο αποδιοπομπαίο καθηγητή. Εδώ επίσης, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ως γέφυρα μεταβατική, κάποιες αναμνήσεις από τη γυναίκα του.

 

Πάλι θα πω ό,τι και στον Σπύρο: ήθελε και άλλες λέξεις. Ανάπτυξη. Είναι συχνότατο σύμπτωμα σε αυτά τα παιχνίδια, όλοι πάμε να προφτάσουμε προθεσμίες, κόβουμε από δω, κουτσουρεύουμε από κει....Πάντως με άφησε με πολύ καλές εντυπώσεις.

Μου θύμισες ένα ποίημα, μου το θύμισες όμως πάαααρα πολύ και εξαιτίας της Lorelei το ανεβάζω τώρα εδώ:

 

http://community.sff.gr/topic/16358-the-sea-shade/

 

...να 'χεις να παίζεις.

Καλή επιτυχία συμπαίκτρια!

[elgalla]

Ευχαριστώ για τα σχόλια, κορίτσια!

 

Το θέμα της συζύγου: όταν το έγραφα, αρχικά, είχα την ιδέα ότι ο Ludwig θα υπεραγαπούσε τη γυναίκα του κι η Lorelei θα έπαιρνε τη μορφή της. Στην πορεία, δεν μου βγήκε έτσι, όμως δεν έκοψα την παράγραφο γιατί characterization, βασικά. Αυτό κάποιες φορές ρίχνει τα διηγήματά μου γιατί νομίζω ότι χειρίζομαι καλύτερα μεγαλύτερα κείμενα, όπως έγραψε κι η Κιάρα, που μου δίνουν μπόλικο χώρο να αναπτύξω τους χαρακτήρες όσο θέλω. Ένας άλλος λόγος που δεν το έκοψα ήταν για να μείνω πιστή στην εισαγωγή μου, όπου ο Ludwig αναφέρει τον εαυτό του ως "clumsy scribe". Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είναι πετυχημένο, μπορεί όντως η αρχική ιδέα του αγαπησιάρη Ludwig να δούλευε πιο καλά και να έκανε και πιο ομαλή τη μετάβαση στην εμμονή του με τη Lorelei.

 

To ότι η ιστορία δεν ήταν σούπερ πρωτότυπη και ανατρεπτική, με ψιλοανησυχούσε γιατί το ήξερα. Αλλά, I cannot stress this enough, είμαι σαν αναγνώστρια και συγγραφέας εντελώς κατά αυτής της σύγχρονης αποθέωσης της ανατροπής που οδηγεί σε κακογραμμένες πλοκές με τρύπες που μπάζουν από παντού, συνήθως. Επειδή πάντως το ήξερα, είπα να μην κάνω το κλασσικό ghost story ή το κλασσικό μεταφυσικό πλάσμα, αλλά να παίξω με την ιδέα των αρχετύπων που με γοητεύει από τότε που διάβασα το Mythago Wood (mythago = από το myth + imago, μυθεικόνες). Οπότε δεν με πολυενοχλεί που την έγραψα χωρίς ανατροπή, όπως δεν θα με ενοχλούσε αν τη διάβαζα.

 

Ε, εντάξει, δεν μπορώ, θα το πω, όταν διάβασα την εισαγωγή, οι αντιδράσεις μου ήταν κάπως έτσι: "ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΜΠΑΛΚΟΝΙ; Πώς μπορεί ένα μπαλκόνι να είναι μυστηριώδες; Είναι φτιαγμένο από μαγικό μπετό, ας πούμε;" ακολουθούμενο από: "ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΧΡΟΝΟ; Έκανε μπλουμ κι έπεσε μες στη θάλασσα του χρόνου; Τι φάση"; Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το ύφος γραφής δεν είναι καθόλου του στυλ μου, του γούστου μου, του τίποτά μου, βασικά, γι' αυτό και δεν μπορούσα να το γράψω με τίποτα στα ελληνικά, όποιος το διάβαζε θα λιποθυμούσε από την ποζεριά! Προσπάθησα να πατήσω πάνω στην εισαγωγή όσο μπορούσα, δεν ξέρω πόσο πετυχημένα το έκανα, όμως το έγραψα επίτηδες με τρόπο που, και να αφαιρεθεί, το διήγημα θα στέκεται, αλλά χωρίς αυτήν δεν θα είχε γραφτεί αυτό το συγκεκριμένο διήγημα.

 

Σίγουρα με παίρνει να βάλω κι άλλες λέξεις. Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν ότι κουράστηκα τρομερά. Ουσιαστικά, έγραψα μέσα σ' αυτό το μισό μήνα πάνω από 10.000 λέξεις στα αγγλικά και, ενώ με τιμά αφάνταστα που μου λέτε ότι τα καταφέρνω καλά, πραγματικά ο εγκέφαλός μου βάρεσε τιλτ κάποια στιγμή και αρνιόταν να συνεργαστεί και να γράψει έστω και μια λέξη παραπάνω από τις απολύτως απαραίτητες. Θα το αφήσω στην άκρη για τώρα και θα το ξαναπιάσω σε κάνα μήνα, με πιο καθαρό κεφάλι κι όλα τα σχόλια υπόψη.

 

Λατρεύω κι εγώ το όνομα Lorelei, όπως και όλες τις λέξεις με υγρά σύμφωνα γιατί βγάζουν μεγάλη μουσικότητα. Και, έτσι για την ιστορία, η βασική μου έμπνευση ήταν αυτό το τραγούδι των Blackmore's Night:

 

https://www.youtube.com/watch?v=0pSYRLZj8xs

 

Y.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ την εισαγωγή πάρα πολύ καλή κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι όλες οι ιστορίες ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, απλά για μένα ειδικά ήταν μεγάλη πρόκληση.

Edited July 16, 2015 by elgalla

[Ιρμάντα]

Ωραίο το OST.

[MadnJim]

Πόσο θα ήθελα να ήταν στα ελληνικά γραμμένη! Όμορφη ιστορία, απλή σαν ιδέα αλλά όμορφα δοσμένη. "Έπαιξες" λίγο με την εισαγωγή -το μπαλκόνι έγινε βράχος- αλλά δεν με πείραξε καθόλου, την ευχαριστήθηκα κι όλα τα άλλα περιττεύουν. Μου έφερε στο μυαλό από μυθολογία μας μέχρι και Λάβκραφτ ή Μέρριτ με τις Βικτωριανές λέσχες τους! Μικρές ενστάσεις εδώ κι εκεί ίσως αν την ψείριζα να έβρισκα καμιά, αλλά γιατί να το κάνω αφού όταν την τελείωσα χαμογελούσα ικανοποιημένος; Θα επιμείνω όμως, οπωσδήποτε έχεις την απαιτούμενη ευχέρεια της αγγλικής, αλλά πιστεύω πως η ελληνική εδώ θα σου έδινε πολύ περισσότερες επιλογές για να την κάνεις ακόμα πιο όμορφη. Κι αυτό τελικά είναι και το μόνο μου παράπονο από την ιστορία σου Αταλάντη.

 

Καλή επιτυχία!

Edited July 17, 2015 by MadnJim

[SymphonyX13]

Η ιστορία σου με ταξίδεψε Αταλάντη, την βρήκα απλά μαγευτική. Εκτός από τον μύθο που χρησιμοποιείς σαν βάση και εγώ όπως ο Σπύρος πρόσεξα τις αναφορές σου στην ελληνική μυθολογία, ιδιαίτερα στον μύθο των Σειρήνων και βρήκα και εγώ να υπάρχει μια υποβόσκουσα Lovecraftιανή ατμόσφαιρα. Το πιο σημαντικό για μένα όμως είναι ότι η ιστορία σου ήταν γεμάτη στιγμές που με έκαναν να ανατριχιάσω, όχι τόσο από το τι έλεγαν αυτά που διάβαζα, αλλά από το πόσο όμορφα ήταν γραμμένα! Η σκηνή που ο ήρωας ακούει το τραγούδι της Lorelei ή της εξηγεί το νόημα του τραγουδιού και το χρώμα της ψυχής, είναι δύο από αυτές.

 

Υ.Γ. Και κάτι άσχετο...σου έχει τύχει ενώ διαβάζεις ή βλέπεις κάτι, να σου έρχεται κάτι στο μυαλό από το πουθενά; Αυτό έπαθα σήμερα διαβάζοντας για τρίτη φορά την ιστορία σου. Στο σημείο που μαθαίνουμε τον μύθο της Lorelei, μου ήρθε στο μυαλό  η ταινία  του 1985 Ladyhawke(Ο λύκος και το γεράκι) με τον Ρουτγκερ Χάουερ και την Μισελ Πφάιφερ. Την έχεις δει; Θα στην συνιστούσα, υπέροχη ταινία...

 

Καλή επιτυχία...

Edited July 17, 2015 by SymphonyX13

[elgalla]

Ευχαριστώ, αγόρια, για την ανάγνωση και τα σχόλια.

 

Σπύρο, εννοείται πως προτιμώ κι εγώ να γράφω στα ελληνικά, μου είναι πολύ πιο ξεκούραστο κι ίσως κάποια πράγματα που λέει κι η Ειρήνη πιο πάνω να είχα την υπομονή να τα γράψω αλλιώς ή πιο εκτενώς αν το έγραφα στα ελληνικά. Το προσπάθησα και το προσπαθούσα για μέρες, έγραψα πάνω από 2000 λέξεις, όμως δεν μου έβγαινε, δεν το 'νιωθα δικό μου το κείμενο. Μιας και το ανέβασα κι εκείνο και το διαβάσατε, μου άρεσε πολύ το κομμάτι του παραμυθιού και το πώς το είχα αποδόσει, αλλά δεν ήμουν καθόλου ικανοποιημένη με το υπόλοιπο, που μου έμοιαζε εντελώς ξένο προς εμένα.

 

Δημήτρη, το Ladyhawke το έχω δει πάρα πολλά χρόνια πριν, αλλά όταν το είπες εικονοποίησα τη Lorelei μου σαν μια νεαρή Michelle Pfeiffer. Δεν ξέρω αν υπήρχε Λαβκραφτιανή ατμόσφαιρα, αλλά όταν είδα πως μου έβγαινε έτσι βικτωριανής αισθητικής το ύφος, προσπάθησα να προσανατολιστώ περισσότερο στο ύφος του Algernon Blackwood στο The Willows, τον οποίο κάποτε είχα περιγράψει ως love child του Lovecraft με τον Poe - λιγότερο ποζερά και βερμπαλιστή από τον πρώτο, περισσότερο λυρικό από τον δεύτερο. Επένδυσα πολύ στη γλώσσα και τις εικόνες που δημιουργούσε, μιας και γνώριζα πως δεν είχα και την σούπερ πρωτότυπη ιστορία, οπότε χαίρομαι που λες ότι σου δημιούργησε εικόνες και συναισθήματα.

[Oceanborn]

Είναι μία πολύ καλογραμμένη ιστορία. Η αφήγηση ακολουθεί θεωρώ τους σωστούς κανόνες οπότε αναπόφευκτα η ανάγνωση κυλάει γρήγορα και εύκολα. Αυτό που με εντυπωσίασε θετικά ήταν η ιδιαίτερα πετυχημένη θεωρώ χρήση της αγγλικής αφού το διήγημα στάθηκε καλά και σε υφολογικό επίπεδο και σε πλαίσιο ατμόσφαιρας. Οι λέξεις είναι προσεκτικά διαλεγμένες και φαίνεται ότι το έχεις δουλέψει πολύ. 

Από την άλλη, ήταν προβλέψιμο. Εφόσον έχεις το αντίστοιχο λογοτεχνικό υπόβαθρο ίσως θα ήταν καλύτερο να δημιουργήσεις κάτι πιο φρέσκο. Το αν θα έχει τρύπες ή αν θα θυσιάσεις την τεχνική στο βωμό της πλοκής στο χέρι σου είναι κι από τη στιγμή που το δείγμα δουλειάς σου είναι καλό, πιθανότατα αξίζει να το δοκιμάσεις. 

Καλή επιτυχία. 

[nikosal]

Στα συν: Η αξιοποίηση του προλόγου, το μπαλκόνι που γίνεται βράχος. Ένα μικρό άλμα που μου άρεσε -μπράβο.

 

Στα πλην: Η ιστορία δεν μου διηγείται κάτι πρωτότυπο, η ερωτική απογοήτευση της Lorelei είναι αδιάφορη (θα χαρακτήριζα αυτό το κομμάτι της ιστορίας «μπανάλ»), ο Erwin Dittmar το ίδιο (περαστικός και αδιάφορος). Στα πλην και η γλώσσα -στεγνή και διεκπεραιωτική, απέχει από το να με αγγίξει λογοτεχνικά. Δεν ξέρω τι άλλο έχεις γράψει στα αγγλικά, εκτιμώ πάντως ότι αυτό το «κομμάτι» θέλει δουλειά.

 

Ωραία πινελιά πάντως το Sentences are my cell, punctuation is my jailer. Μπράβο και για αυτό.

 

 

[Eugenia Rose]

Μου άρεσε που η Λόρελει είναι μύθος όνομα και πράγμα. Άμα σταματήσεις να πιστεύεις σε αυτήν με την υπερφυσική έννοια όντως παύει να υφίσταται. Η γλώσσα μου φάνηκε παλιακή αλλά σωστά παλιακή. Μου θύμισε Σέλλευ και αντίστοιχα κείμενα και νομίζω ταιριάζει σε αυτό που ήθελες να κάνεις, και μπράβο που κατάφερες να την αναπαραγάγεις τόσο πετυχημένα. Μου άφησε μια επίγευση νοσταλγίας μιας άλλης εποχής. Έτσι μου 'ρχεται να πάω να διαβάσω μια Τζέιν Έυρ.

 

Καλή επιτυχία!

[elgalla]

Ευχαριστώ (και πάλι), όλους σας για την ανάγνωση και τα σχόλια!

 

Επί μέρους:

 

Από την άλλη, ήταν προβλέψιμο. Εφόσον έχεις το αντίστοιχο λογοτεχνικό υπόβαθρο ίσως θα ήταν καλύτερο να δημιουργήσεις κάτι πιο φρέσκο. Το αν θα έχει τρύπες ή αν θα θυσιάσεις την τεχνική στο βωμό της πλοκής στο χέρι σου είναι κι από τη στιγμή που το δείγμα δουλειάς σου είναι καλό, πιθανότατα αξίζει να το δοκιμάσεις. 

 

Σαφώς και αυτό που λες ισχύει κι ήταν το πρώτο πράγμα που αναγνώρισα: ότι η ιστορία μου ήταν αρκετά απλή και, ναι, προβλέψιμη σε σημαντικό βαθμό. Γι' αυτό και επένδυσα ιδιαίτερα στη γλώσσα, μιας και θεωρώ ότι μια όμορφη γραφή μπορεί πολλές φορές να αναδείξει μια κοινότυπη ιστορία, και στο νόημα το οποίο ήθελα να περάσω, το οποίο ήταν η απομυθοποίηση του μυθικού. Μερικές φορές νομίζω πως όταν γράφω τόσο meta πράγματα μόνο εγώ τα καταλαβαίνω κι αυτό δεν είναι και πολύ καλό. Η νουβέλα που ολοκλήρωσα πάντως πρόσφατα στο SummerWriMo και η οποία είναι στα αγγλικά είναι -θεωρώ- και φρέσκια και πρωτότυπη και με ανατροπές, οπότε -νομίζω- ότι σε ό,τι αφορά την προτροπή σου την ακολουθώ ήδη ή, τουλάχιστον, έχω καταβάλει σημαντική προσπάθεια σε άλλο κείμενο που ολοκληρώθηκε πάνω-κάτω την ίδια περίοδο με αυτό.

 

Στα πλην και η γλώσσα -στεγνή και διεκπεραιωτική, απέχει από το να με αγγίξει λογοτεχνικά. Δεν ξέρω τι άλλο έχεις γράψει στα αγγλικά, εκτιμώ πάντως ότι αυτό το «κομμάτι» θέλει δουλειά.

 

Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν όντως εννοείς αυτό ακριβώς που έγραψες ή αν ήταν κάτι άλλο στη γλώσσα που σε ενόχλησε -το ότι πράγματι ήταν παλιακή, για παράδειγμα, όπως λέει η Ευγενία. Κρατάω φυσικά το σχόλιο και σέβομαι την άποψή σου, αλλά διαφωνώ. Κρίμα που δεν σε άγγιξε, πάντως, ελπίζω κάποια άλλη ιστορία μου να τα καταφέρει καλύτερα

 

 Η γλώσσα μου φάνηκε παλιακή αλλά σωστά παλιακή. Μου θύμισε Σέλλευ και αντίστοιχα κείμενα και νομίζω ταιριάζει σε αυτό που ήθελες να κάνεις, και μπράβο που κατάφερες να την αναπαραγάγεις τόσο πετυχημένα.

 

Όπως έγραψα κι από πάνω, προσπάθησα να έχω στο νου μου τον Blackwood όταν το έγραφα κι αυτό με βοήθησε να αναπαράγω αυτό το παλιακό στιλ, το οποίο ζητούσε αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Edited July 20, 2015 by elgalla

[nikosal]

Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν όντως εννοείς αυτό ακριβώς που έγραψες ή αν ήταν κάτι άλλο στη γλώσσα που σε ενόχλησε -το ότι πράγματι ήταν παλιακή, για παράδειγμα, όπως λέει η Ευγενία. Κρατάω φυσικά το σχόλιο και σέβομαι την άποψή σου, αλλά διαφωνώ.

 

Χαίρομαι που διαφωνούν μαζί μου η Eugenia και άλλοι αναγνώστες πριν από εκείνην. Από την άλλη βέβαια, εννοώ ακριβώς που έγραψα.

 

Όλα καλά.

[elgalla]

Όλα καλά είναι, γιατί να μην είναι; Αλλά μιας και όλοι οι αναγνώστες (because, italics) μέχρι στιγμής διαφώνησαν με την άποψή σου, θα μου ήταν πολύ χρήσιμο αν μου εξηγούσες λίγο τι ακριβώς ήταν που βρήκες στεγνό και διεκπεραιωτικό. Αν έχεις χρόνο και διάθεση, δηλαδή.

[MadnJim]

Αφελής απορία, που θέλω όμως απάντηση: Γιατί η πλάγια γραφή στο "αναγνώστες";

[elgalla]

Νομίζω πως μάλλον αυτό θα το εξηγήσει καλύτερα ο nikosal που εξαρχής τα χρησιμοποίησε. 

[nikosal]

Η πλάγια γραφή MadnJim ήταν για να πω εμμέσως (το προτίμησα εκείνη τη στιγμή) ότι οι αναγνώστες μπορούν να αξιολογήσουν ένα έργο άρτιο ή όχι λογοτεχνικά, ο καθένας με την επάρκεια που έχει, τα κείμενα που έχει διαβάσει και άλλα κριτήρια. Και συμπλήρωσα ότι χαίρομαι που οι υπόλοιποι αναγνώστες το είδαν διαφορετικά από ό,τι εγώ. Έχει όμως νόημα να κρίνω τη γλώσσα στεγνή, διεκπεραιωτική, και ο συγγραφέας να μου απαντά ότι διαφωνεί -και μήπως δεν εννοώ αυτό που έγραψα; Όχι, για μένα δεν έχει.

 

Από την άλλη, είναι πάντα καλύτερο όχι μόνο η αρνητική αλλά και η θετική κρίση να τεκμηριώνονται (αν δηλ. στόχος είναι να βοηθηθεί ο συγγραφέας). Σωστά. Δυστυχώς δεν μπορώ να αφιερώσω σε ένα write off με 6 διηγήματα το χρόνο που απαιτείται (όπως το θέτεις, elgalla). Tο χρόνο ας πούμε που θα αφιέρωνα σε μια κριτική βιβλίου ή σε ένα λογοτεχνικό εργαστήριο. Συγνώμη για αυτό. Ελπίζω ότι τα σχόλια είναι δεκτά σε κάθε περίπτωση.

Edited July 21, 2015 by nikosal

[elgalla]

Τα σχόλια πάντα είναι δεκτά. Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι δεν αμφισβήτησα το δικαίωμά σου να εκφέρεις την άποψή σου ούτε, άλλωστε, και το αν ξέρεις τι γράφεις ή όχι. Μου δημιουργήθηκε μια ειλικρινής απορία για κάτι που έρχεται σε άμεση αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα σχόλια και με τη δική μου προσωπική άποψη (που δεν θα απολογηθώ, φυσικά, επειδή εξέφρασα διότι κι εγώ έχω δικαίωμα να έχω τέτοια) και εξ ου και ρώτησα κατά πόσον όντως ήταν αυτό το πρόβλημά σου με τη γλώσσα μου ή σου έφταιγε κάτι άλλο, όπως π.χ. το ότι ήταν παλιακή, αλλά δεν μπορούσες να το εντοπίσεις ακριβώς. Εφόσον αυτό εννοούσες, πάσο, και περί ορέξεως pumpkin pie. Αν κάποτε στο μέλλον βρεις χρόνο να μου τεκμηριώσεις την άποψή σου, εδώ θα είμαι και θα χαρώ να διαβάσω τα επιχειρήματα. Κι όπως έγραψα και πριν, ελπίζω κάποια άλλη ιστορία μου να σου αρέσει περισσότερο.

[MadnJim]

Η πλάγια γραφή MadnJim ήταν για να πω εμμέσως (το προτίμησα εκείνη τη στιγμή) ότι οι αναγνώστες μπορούν να αξιολογήσουν ένα έργο άρτιο ή όχι λογοτεχνικά, ο καθένας με την επάρκεια που έχει, τα κείμενα που έχει διαβάσει και άλλα κριτήρια. Και συμπλήρωσα ότι χαίρομαι που οι υπόλοιποι αναγνώστες το είδαν διαφορετικά από ό,τι εγώ. Έχει όμως νόημα να κρίνω τη γλώσσα στεγνή, διεκπεραιωτική, και ο συγγραφέας να μου απαντά ότι διαφωνεί -και μήπως δεν εννοώ αυτό που έγραψα; Όχι, για μένα δεν έχει.

 

Από την άλλη, είναι πάντα καλύτερο όχι μόνο η αρνητική αλλά και η θετική κρίση να τεκμηριώνονται (αν δηλ. στόχος είναι να βοηθηθεί ο συγγραφέας). Σωστά. Δυστυχώς δεν μπορώ να αφιερώσω σε ένα write off με 6 διηγήματα το χρόνο που απαιτείται (όπως το θέτεις, elgalla). Tο χρόνο ας πούμε που θα αφιέρωνα σε μια κριτική βιβλίου ή σε ένα λογοτεχνικό εργαστήριο. Συγνώμη για αυτό. Ελπίζω ότι τα σχόλια είναι δεκτά σε κάθε περίπτωση.

 

Συγνώμη αλλά δεν μου λύνετε την απορία μου. Έτσι όπως το θέσατε αυτό που καταλαβαίνω εγώ με την δική μου όποια επάρκεια είναι πως διαχωρίζετε την δική σας οπτική από αυτή των υπολοίπων. Μήπως η αναφορά σας παρακάτω σε κριτικές βιβλίων και εργαστήρια θα έπρεπε να με κάνει να σκεφτώ πως θεωρείτε ότι είστε μάλλον κάποιος έμπειρος ειδικός στην κριτική; Κι αυτό σας δίνει τη βαρύτητα της άποψης αλλά και την απαιτούμενη επάρκεια ώστε να διαχωρίσετε εαυτόν από τους υπόλοιπους αναγνώστες; Κάτι με μπερδεύει αρκετά εδώ, αλλά δεν πειράζει, δέχομαι την απάντησή σας και έχοντας φτάσει στα -αβίαστα πρέπει να πω- συμπεράσματά μου θεωρώ πως έχω καλυφθεί πλήρως. Ευχαριστώ για την διευκρίνησή σας, καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνετε.

 

Να τονίσω πως δεν αναφέρομαι στο σχόλιο ως προς την ιστορία της Elgalla, η γνώμη του καθενός είναι απολύτως σεβαστή και στην προκειμένη περίπτωση δεν με αφορά. Αναφέρομαι στην πλάγια γραφή της λέξης "αναγνώστες" και ως ένας εξ αυτών απόρησα για τη χρήση της και ρώτησα τι θα μπορούσε να εννοεί αυτός ο σαφέστατος διαχωρισμός. 

[Nienor]

Σπύρο, αν δεις λίγο προσεκτικά μέσα στο quote ο Νίκος έχει με πλάγια γραφή το "αλλά διαφωνώ" και κάτω στην απάντησή του το "αναγνώστες". Αν διαβάσεις όλη τη φράση που λέει (και εξηγεί και μετά όπως του ζητήθηκε), είναι πως δεν θεωρεί πως έχει νόημα ο συγγραφέας να διαφωνεί με κάποιον από τους αναγνώστες του. Αυτό είναι όλο, μην αρπάζεσαι στο τόπικ του κοριτσιού!

[MadnJim]

Σπύρο, αν δεις λίγο προσεκτικά μέσα στο quote ο Νίκος έχει με πλάγια γραφή το "αλλά διαφωνώ" και κάτω στην απάντησή του το "αναγνώστες". Αν διαβάσεις όλη τη φράση που λέει (και εξηγεί και μετά όπως του ζητήθηκε), είναι πως δεν θεωρεί πως έχει νόημα ο συγγραφέας να διαφωνεί με κάποιον από τους αναγνώστες του. Αυτό είναι όλο, μην αρπάζεσαι στο τόπικ του κοριτσιού!

 

Έλα τώρα Κιάρα, πότε αρπάχτηκα; Μην βαφτίζουμε για τις εντυπώσεις καυγάδες τις απλές απορίες που εκφράζουμε για να διευκρινιστεί κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί ποικιλοτρόπως. Ήταν μια λεπτομέρεια στο ποστ Νο 13 που μου κίνησε την περιέργεια, η χρήση της πλάγιας γραφής στη λέξη "αναγνώστες" και τι θα μπορούσε να σημαίνει, ρώτησα όπως έχω το δικαίωμα να κάνω, έλαβα μια απάντηση που θεώρησα ότι δεν ήταν αρκετή και το είπα, πλην όμως έστω και έμμεσα λύθηκε η απορία μου και δεν χρειάζομαι κάτι περισσότερο, πόσο μάλλον διευκρινήσεις μέσω τρίτων. Όλο αυτό έγινε απόλυτα πολιτισμένα, με το σεις και με το σας που λέμε. Εγώ δεν είδα να έχει αρπαχτεί κάποιος, εγώ τουλάχιστον σίγουρα όχι. Αν συνέβη κάτι εξαιτίας της -αφελούς όπως την χαρακτήρισα- απορίας μου που δεν το κατάλαβα ενημερώστε με να το ξέρω κι εγώ. Και οπωσδήποτε δεν υπάρχει φυσικά κανένας λόγος να συνεχιστεί αυτή η τόσο offtopic συζήτηση μιας και δεν έχω πια απορία.

[Elli Sketo]

Στα δικά μας, να αφήσω και εγώ το λιθαράκι μου. 

 

Τήνω(ς) να διαφωνήσω με την γενική ιδέα, ότι δηλαδή τα Αγγλικά αφαίρεσαν από τη μαγεία του διηγήματος.

Τα αγγλικά σου είναι εξαιρετικά (και όσοι με γνωρίζουν από κοντά ξέρουν ότι είμαι grammar Nazi   και freak με την Αγγλική όποτε έχε στο νου σου ότι αυτό είναι κάτι που δε λέω συχνά).  Η γλώσσα σου είναι πολύ σωστά δουλεμένη και έχεις βάλει μικρές πινελιές αγγλισμών που, σε γλωσσικό τομέα τουλάχιστον, ομορφαίνουν το κείμενο. Για να το κάνω πιο λιανό και να μη φλυαρώ: έγραψες όπως θα έγραφε ένας Άγγλος και ομόρφυνες το κείμενο όπως θα το έκανε ένας Άγγλος. (και είναι αγγλικά τούτα’δω, όχι αμερικάνικα. Δεν ξέρω αν είναι συνειδητή η επιλογή αλλά αν είναι εύγε!)  That is no small feat καθώς μαθαίνουμε Αγγλικά ως Έλληνες, σε ελληνικό περιβάλλων και τα μιλάμε ως Έλληνες. Ακόμη και αυτοί από εμάς (για εμένα λέω) που κοκορεύονται ότι έχουν ευχέρεια και άνεση ξεχνάνε να διανθίσουν το κείμενο με αυτές τις μικρές πινελιές που το κάνουν προϊόν της γλώσσας στην οποία γράφετε και όχι μισο-μετάφραση στο μυαλό του συγγραφέα από μια άλλη γλώσσα.

 

Αυτά συν η ατμόσφαιρα, η τοποθεσία και οι περιγραφές και το πολύ καλό (imo) τέλος στα θετικά.

 

Στα αρνητικά δεν ενθουσιάστηκα με το premise του πρωταγωνιστή να πιάσει ξαφνικά και να αρχίσει να ψάχνει για ένα αερικό του οποίου τον μύθο είχε ακούσει ως παιδί μόνο και μόνο επειδή είδε μερικά χαρούμενα πτώματα. Βέβαια στον αντίλογο έχω τη γυναίκα του, η οποία για εμένα λειτούργησε εξαιρετικά στο κείμενο, δίνοντάς μου να καταλάβω ότι ο συγγραφέας ένιωθε ότι η ζωή του είχε τελματώσει. Η φράση “Here lies Ludwig Hoffmann (…) he was unimportant” καθόρισε για εμένα τον ψυχισμό του και κατά κάποιο τρόπο δικαιολόγησε την εμμονή του με κάτι που θα μπορούσε να δώσει μια στάλα χρώματος στη μονοτονίλα της ζωής του.

ΑΛΛΑ: Αυτό δεν ήταν αρκετό. Αν χρησιμοποίησες τη γυναίκα του για να δείξεις ότι ακόμα και ο “έρωτας της ζωής του” ήταν κάτι τελείως πεζό καλώς, αλλά κάτι δεν πήγε καλά γιατί δεν το έπιασαν πολλοί από ότι διαβάζω. Αν από την άλλη η γυναίκα του μπήκε για κάποιο άλλο λόγο (ο οποίος διέφυγε από εμένα προφανώς) τότε αυτό που τον ωθεί στις πράξεις του το αφήνεις στη διακριτική φαντασία του αναγνώστη. Και οι αναγνώστες, ξέρεις, τείνουμε να σκεφτόμαστε κλασσικά. Του σάλεψε; Του έλειπε σεξ; Τον έδερναν οι γονείς του όταν ήταν παιδί; Είχε νεροφοβία και αποφάσισε να πολεμήσει τους δαίμονες του κυνηγώντας αερικά μύθων που είχε ακούσει όταν ήταν παιδάκι; Δεν ξέρεις από που θα μας μαζεύεις!

 

Άλλο ένα που δεν μου άρεσε ήταν το ίδιο το Lorelei. Με αυτή την έξαλλη εισαγωγή (courtesy of Myyst) Περίμενα να εμφανιστεί κάποια θεά, περίμενα να πει κάτι, να δείξει κάτι - και’γω δεν ξέρω τι περίμενα. Ένιωσα σα να υπάρχει ένα build-up το οποίο όμως χάθηκε. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που έπαιξες με τον μύθο. Μου άρεσε που δεν ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο αλλά στην ουσία ένα μείγμα της συλλογικής μυθοπλασίας γύρω από ένα συμβάν που μπορεί και να έγινε μπορεί και όχι και στη τελική δεν έχει σημασία. Μου άρεσε μου άρεσε μου άρεσε. Το Lorelei το ίδιο όμως με απογοήτευσε. Δεν ξέρω τι είναι αυτό ακριβώς που το χάλασε – ίσως αυτό είναι και μία ένδειξη ότι λέω μπούρδες οπότε take it with a grain of salt.

 

Αυτά από εμένα. 

Μου άρεσε πολύ, το είπα;  

Διαγωνισμό το κάνατε με τόσα διηγήματα. Άντε, πάω να διαβάσω κανέναν άλλο!   

[elgalla]

Για όλα τα περί γλώσσας, σ' ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ, με τιμούν ιδιαίτερα. Βέβαια, επειδή είμαι κι εγώ γνωστή grammar nazi, ξέρω ότι υπάρχουν κάτι αμερικάνικες ορθογραφίες που μου διόρθωσε το autocorrect του Word γιατί βαρέθηκα να αλλάξω τη γλώσσα από αμερικάνικα αγγλικά, που είναι το προεπιλεγμένο, σε βρετανικά. Αυτό το color, ας πούμε, αντί για colour, το βλέπω και με σκοτώνει, πρέπει να τα φτιάξω αυτά διότι όντως επίτηδες ήθελα να προσεγγίσω το ύφος των Άγγλων Ρομαντικών, τους οποίους αγαπώ ιδιαίτερα.

 

Για το κίνητρο του πρωταγωνιστή, νομίζω συμφωνείς πάνω-κάτω με την Ειρήνη στην προηγούμενη σελίδα κι έχετε δίκιο: χρειάζεται ανάπτυξη το πώς περνάει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται στο κυνήγι του θαυμαστού. Δεν νομίζω ότι πάσχει τόσο το κίνητρο καθεαυτό, όσο ο αριθμός των λέξεων που του αφιέρωσα και που πρέπει να μεγαλώσει.

 

Τώρα, για την τελευταία παράγραφο, δεν είμαι σίγουρη για το τι μπορεί να φταίει. Αν καταλαβαίνω καλά, σου φάνηκε κάπως anticlimactic; Ίσως και να είναι όντως, αλλά δεν είμαι βέβαιη πώς μπορώ να το φτιάξω αυτό. Ίσως χρειάζεται περισσότερη ανάπτυξη, περισσότερη ένταση, δεν ξέρω. Θα πρέπει να το σκεφτώ λίγο.

 

Χαίρομαι που σου άρεσε και, βέβαια, ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τα σχόλια!

[Blacksword]

Μιας και την διάβασα να βάλω κι εγώ ένα μικρό σχόλιο.

 

Η ιστορία είναι αρκετά καλή, όχι όμως τέλεια, καθώς ήθελα κάτι παραπάνω για με τραβήξει περισσότερο αλλά η γραφή σου εδώ είναι σίγουρα αυτό που ξεχωρίζει, και αν και είναι στα Αγγλικά, κυλάει πολύ όμορφα.

 

Για τον μύθο της Lore Lay δεν ήξερα τίποτα και ίσως και να φταίει αυτό που δεν μου άρεσε τόσο πολύ αλλά μου κίνησες το ενδιαφέρον για την μάθω.

 

Όπως και να χει είναι μια πολύ καλή προσπάθεια.