H Σπηλιά

[SymphonyX13]

Όνομα Συγγραφέα:SymphonyX13
Είδος: Τρόμου
Βία;  Ναι
Σεξ;  Όχι
Αριθμός Λέξεων:2200
Αυτοτελής;  Ναι
Σχόλια: Λίγες μέρες πριν μου έρθει η ιδέα για αυτήν την ιστορία, είχα δει για ακόμη μια φορά, μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων. Μπορείτε να μαντέψετε ποια;

"The Descent- Η Κάθοδος"

Αρχείο: Η Σπηλιά.doc

 

 

Η Σπηλιά

 

Η Σάρα συνέχιζε την κατάβαση στο στόμιο της σπηλιάς, αναλογιζόμενη ότι για ακόμη μια φορά παρέβαινε τον χρυσό κανόνα των σπηλαιολόγων: "ποτέ μην πας για εξερεύνηση μόνος". Ήταν όμως κάτι που προτιμούσε να κάνει μόνη, γιατί ήθελε πάντα να δίνει προκλήσεις και όρια στον εαυτό της που θα ήταν αναγκασμένη εκ των πραγμάτων να ξεπεράσει. Ήταν μια γυναίκα που η τραυματική παιδική της ηλικία σε ορφανοτροφεία και ανάδοχες οικογένειες, την είχε γεμίσει φοβίες τόσο "συνηθισμένες" όπως η αραχνοφοβία, ή τελείως παράλογες, όπως το ότι τα πλάσματα από τα μυθιστορήματα τρόμου που δραπέτευε στους κόσμους τους από παιδί, θα ζωντάνευαν κάποια μέρα για να την κυνηγήσουν. Παρόλες όμως τις φοβίες της είχε καταφέρει να αποκτήσει έναν χαρακτήρα δυνατό και πεισματάρη, που πάντα κατάφερνε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που η ζωή την έφερνε αντιμέτωπη.

 

Όταν τα πόδια της ακούμπησαν τον πάτο της σπηλιάς, ελευθέρωσε τον καταβατήρα από το σχοινί και γύρισε να περιεργαστεί τον χώρο που βρισκόταν. Ήταν μια μικρή σχετικά αίθουσα, μόλις δεκαπέντε μέτρα σε ύψος από το άνοιγμα όπου είχε κατέβει,ασβεστολιθική, με σταλαγμίτες και σταλακτίτες, τυπική των σπηλαίων Μαμούθ που ανήκε, όπως υπολόγιζε η Σάρα. Αυτό το σημείο δεν άνηκε στα εξακόσια σαράντα γνωστά, χαρτογραφημένα χιλιόμετρα που διάσχιζαν υπόγεια το Κεντάκι, σχηματίζοντας τον μεγαλύτερο λαβύρινθο σπηλαίων του κόσμου. Είχε ανακαλύψει την είσοδο, αν μπορούσες να ονομάσεις έτσι το άνοιγμα όπου είχε κατέβει, σε μια από τις συχνές εξορμήσεις της στα δάση και τα βουνά του Κεντάκι. Η πιθανότητα να είναι η πρώτη που θα εξερευνούσε την σπηλιά την γέμιζε ενθουσιασμό, αφού οι περιηγήσεις της στα σπήλαια την γέμιζαν με μια γαλήνη που δεν μπορούσε να βρει στην καθημερινή της ζωή.

 

Το φως που έμπαινε από το άνοιγμα φανέρωνε στο πίσω μέρος μια δίοδο, που οδηγούσε βαθύτερα στο σύμπλεγμα των σπηλαίων. Άφησε το σχοινί στην θέση του, αφού αν και πάντα έβρισκε διαφορετική έξοδο, ήταν φυσικά προτιμότερο να έχει μια διέξοδο σίγουρη, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν θα πήγαιναν όπως τα είχε σχεδιάσει. Ο εξοπλισμός της περιλάμβανε και άλλο σχοινί, όπως και όλα τα απαραίτητα για μια ασφαλή κάθοδο και εξερεύνηση. Από επιπλέον μπαταρίες και λαμπτήρες για τον φακό του κράνους της, αφού θα ήταν αυτοκτονικό να βρεθεί σε συνθήκες απόλυτου σκοταδιού, έως είδη πρώτων βοηθειών που περιλάμβαναν μέχρι και μια μάσκα οξυγόνου προσαρμοσμένη σε μια μικρή φιάλη. Και φυσικά την σπηλαιολογική αξίνα της, Black Diamond, που δεν αποχωριζόταν ποτέ στις εξορμήσεις της.

 

Προχώρησε προς την δίοδο, ανοίγοντας τον φακό του κράνους της και βλέπωντας ότι ήταν αρκετά φαρδιά για να χωρέσει άνετα έναν άνθρωπο, άρχισε να την ακολουθεί ενώ φιδογύριζε όλο και βαθύτερα. Σε πολλά σημεία διακλαδωνόταν με άλλα περάσματα που οδηγούσαν πίσω πάλι εκεί που είχε έρθει ή σε αδιέξοδα, αλλά η Σάρα πάντα έβρισκε αυτό που έπρεπε να ακολουθήσει χωρίς να χαθεί, ακολουθώντας το ένστικτο της, αυτή την μικρή "φωνούλα", που πάντα την έβγαζε από την δύσκολη θέση . Σε αυτό βέβαια την βοηθούσε και το μικρό σπρέι με την πράσινη φωσφοριζέ μπογιά, που χρησιμοποιούσε για να σχεδιάζει ένα βέλος στις διακλαδώσεις και έδειχναν τον δρόμο που είχε πάρει.Μετά από αρκετή ώρα και ενώ είχε ανησυχήσει λίγες φορές, σε σημεία που το πέρασμα γινόταν αρκετά στενό ωστέ να την αναγκάσει να στριμωχτεί για να περάσει, βγήκε σε μια άλλη αίθουσα που στο φως του φακού της έδειχνε σχεδόν ίδια με την πρώτη και έμοιαζε να οδηγεί σε αδιέξοδο.

 

Εξέτασε αργά και προσεκτικά την αίθουσα, ακολουθώντας την ακτίνα φωτός από το φακό του κράνους της που διαπερνούσε το σκοτάδι και πρόσεξε ένα άνοιγμα στον τοίχο ακριβώς απεναντί της. Πλησιάζοντας παρατήρησε ότι είχε περίπου το μέγεθος που θα επέτρεπε σε έναν άνθρωπο να συρθεί σχετικά άνετα μέσα του και αισθάνθηκε ένα ελαφρό ρεύμα αέρα που της έδωσε να καταλάβει ότι αυτό το άνοιγμα οδηγούσε κάπου. Σκέφτηκε την πιθανότητα να στενεύει πιο μέσα, παγιδεύοντας την, αλλά τόσο η εμπειρία της, όσο και το ένστικτο της, την έκαναν να αποφασίσει να το ρισκάρει.

 

"'Εσπασε" μια πράσινη ράβδο φωτός για να έχει επιπλέον φωτισμό, χώθηκε στο άνοιγμα και άρχισε να σέρνεται με τους αγκώνες και τα γόνατα, με μετρημένες, ήρεμες κινήσεις. Αρκετή ώρα πέρασε και η Σάρα συνέχιζε με μικρά διαλείματα για να ξεκουράζεται.Σε κάποια στιγμή είχε την αίσθηση, αφού δεν ήταν δυνατό να το πει με σιγουριά, ότι το πέρασμα είχε πάρει καθοδική πορεία και λίγο αργότερα, πως άρχισε να ανεβαίνει. "Ευτυχώς που ανάμεσα στις φοβίες μου δεν είναι και η κλειστοφοβία" σκέφτηκε. Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι χειρότερο για έναν κλειστοφοβικό, εκτός ίσως το να είσαι θαμένος ζωντανός, κάτι που η κατάσταση που βρισκόταν τώρα φάνταζε ελάχιστα καλύτερη.

 

Δεν πρόλαβε να κάνει αυτήν την σκέψη και της φάνηκε πως αρκετά μακριά ακόμα μπροστά της φάνηκε ένα αχνό φως. Κάλυψε την πράσινη ράβδο όσο μπορούσε καλύτερα και έκλεισε τον φακό του κράνους της. Πυκνό σκοτάδι τη τύλιξε, που το έσπαγαν πρασινες ανταύγειες από την ράβδο και πραγματικά στο βάθος μπροστά της, μόλις που αχνόφεγγε μια λάμψη. Άναψε ξανά τον φακό και με ανανεωμένες δυνάμεις συνέχισε την προσπαθειά της για αρκετά ακόμα μέτρα και μετά από δεκαπέντε ή είκοσι αν είχε υπολογίσει σωστά, το φως άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονο. Συγχρόνως φρέσκος αέρας έφτασε στα ρουθούνια της, που είχε μια παράξενη μυρωδιά. Μετά από μερικά ακόμα μέτρα το φως είχε αποκτήσει μια έντονη λάμψη που έμοιαζε να έχει πράσινες αποχρώσεις και η Σάρα κατάλαβε πως έφτανε επιτέλους στο τέλος του τούνελ και περίμενε ανυπόμονα να δει τι θα έβρισκε εκεί.

 

Όταν τελικά βγήκε έξω το θέαμα που αντίκρυσε της έκοψε στην κυριολεξία την ανάσα. Βρισκόταν σε μια αίθουσα που ήταν αντάξια του ονόματος "Μαμούθ" αφού ήταν τεράστια. Πανέμορφοι σταλαγμίτες και σταλακτίτες στόλιζαν την αίθουσα δημιουργώντας εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Σε μερικά σημεία είχαν ενωθεί δημιουργώντας κολοσιαίες, κυκλώπιες θα μπορούσε να πει κανείς κωλώνες, που στήριζαν θαρείς τα ανάκτορα ενός βασιλιά γιγάντων, "ή τα ανάκτορα στην Ρ 'Λύε, Αυτού Που Ονειρεύεται Κάτω Από Τα Κύματα", σκέφτηκε το παιδί μέσα της που χανόταν στους κόσμους του Lovecraft. Και στην μέση της αίθουσας βρισκόταν μια υπόγεια λίμνη, ίσως από τις μεγαλύτερες που υπήρχαν στον κόσμο, που από τα πρασινωπά νερά της υψώνονταν πλοκάμια ομίχλης που αναδευόντουσαν σαν εξεταστικά δάχτυλα.

 

Όλα αυτά δεν τα είχε δει φυσικά με το φως του φακού της, αφού η τεράστια σπηλιά ήταν αυτόφωτη. Ψηλά στην οροφή, αλλά και στους τοίχους της σπηλιάς υπήρχε κάτι που ανέδυε ένα κατάλευκο φως, και γύρω και μέσα από την λίμνη μια πράσινη ανταύγεια πλυμμήριζε το τοπίο. Η Σάρα μαγεμένη παρατήρησε πως το πράσινο φως προερχόταν από φύκια που φωσφόριζαν. Ήταν κάτι που ήξερε πως συνέβαινε και το είχε συναντήσει άλλη μια φορά αλλά όχι φυσικά σε αυτό το μέγεθος.

 

Πλησίασε έναν τοίχο που το λευκό φως ήταν αρκετά χαμηλά και είδε πως αυτό που φώτιζε το σπήλαιο ήταν χιλιάδες, εκατομύρια φωτεινές "κλωστές", που κρέμονταν από την οροφή και τους τοίχους. Η εμμονή που είχε με την σπηλαιολογία την έκανε να αναγνωρίσει αμέσως την πηγή του φωτός. Ήταν εκατομύρια μικροσκοπικά φωσφορίζοντα σκουλήκια που ύφαιναν αυτές τις φωτεινές κλωστές. Αλλά το μοναδικό μέρος που ήξερε ότι είχαν παρατηρηθεί ξανά, ήταν σε μια σπήλιά στην Νέα Ζηλανδία.

 

Η Σάρα κοίταξε ψηλά, εκεί που λες και κάποιος είχε καρφώσει εκατομύρια αστέρια και άρχισε να στριφογυρνά γελώντας εκστασιασμένη, σαν παιδί κάτω από έναστρο ουρανό. Την έκσταση της διάκοψε κάτι που πρόσεξε να βρίσκεται στην όχθη της λίμνης και σίγουρα δεν υπήρχε πριν. Ένα μεγάλο στρογγυλό αντικείμενο με διάμετρο σχεδόν ένα μέτρο, είχε εμφανιστεί ξαφνικά από το πουθενά. Έμεινε σαστισμένη να το κοιτάζει, αλλά η περιεργειά της νίκησε και άρχισε να το πλησιάζει. Έδειχνε να είναι φτιαγμένο από το υλικό των σφηκοφωλιών και για μια στιγμή νόμισε ότι κάτι το διέτρεξε αστραπιαία και χάθηκε στο πίσω μέρος του. Ξεκρέμασε την αξίνα της από την ζώνη της και προσεκτικά ακούμπησε το αντικείμενο με την άκρη της.

 

Λες και ακούμπησε βελόνα σε φουσκωμένο μπαλόνι, η σφαίρα έσκασε και χιλιάδες αράχνες έπεσαν πάνω στην Σάρα και την κάλυψαν. Έπεσε στο έδαφος και άρχισε να τις χτυπάει προσπαθώντας να τις διώξει από πάνω της, αλλά ο πανικός την κυρίευσε και άνοιξε το στόμα της για να ουρλιάξει, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε αρκετές από αυτές να χωθούν μέσα. Ένιωσε να πνίγεται, δεν μπορούσε να ανασάνει και έκλεισε τα μάτια περιμένοντας το τέλος. "Δεν είναι αληθινές Σάρα, ηρέμησε" άκουσε το ένστικτο της να της λέει και άνοιξε τα μάτια της. Λες και με αυτή την σκέψη έλυσε κάποιο ξόρκι που την είχε μαγέψει, είδε πως ήταν μόνη της, και καμιά αράχνη δεν υπήρχε πουθενά.

 

Ανασηκώθηκε και προσπαθώντας να ηρεμήσει την ξέφρενη καρδιά της, κατευθύνθηκε προς την λίμνη . Έσκυψε, γέμισε τις χούφτες της με νερό και το έριξε στο προσωπό της. Έχοντας βρει κάπως την αυτοκυριαρχία της, κοίταξε την λίμνη και πρόσεξε πως στα δέκα μέτρα περίπου, φυσαλίδες έβγαιναν στην επιφάνεια και έσκαγαν. Κοίταξε πιο επίμονα και είδε πως κάποιες φιγούρες άρχισαν να ξεχωρίζουν στον πυθμένα της λίμνης και να κατευθύνονται στην όχθη, προς το μέρος της!

 

Έπεσε προς τα πίσω και με φρίκη είδε τερατώδη πλάσματα να αναδύονται από τα πρασινωπά νερά. Είχαν και αυτά πρασινωπή απόχρωση και ήταν ψαρόμορφα με ολοστρόγγυλα κατάμαυρα μάτια, πλάτια στόματα με μικρά πριονωτά δόντια και βράγχια στο πλάι του κεφαλιού τους.Τα γαμψόνυχα δάχτυλα τους ένωναν μεμβράνες και έλεγαν παράξενες λέξεις, σε ρυθμικό, σαν ψαλμωδία ρυθμό:

 

«Ρ΄Λύε, Ρ'Λύε,φθούι, Κθούλου, φθάνγκ!»

 

Χιλιάδες αναμνήσεις γέμισαν το μυαλό της, από τις ιστορίες του Lovecraft, και όλων όσων είχαν γράψει για την Κθούλου μυθολογία. Μέσα σε απόλυτο πανικό κατάλαβε ότι μόνο μυθολογία δεν ήταν, εδώ μπροστά στα μάτια της είχαν εμφανιστεί πλάσματα που είχε διαβάσει εκατοντάδες ιστορίες για αυτά και την πλησίαζαν απειλητικά. Σύρθηκε προς τα πίσω και με διάπλατα από τον τρόμο μάτια, είδε τα πλάσματα να την φτάνουν και να απλώνουν τα χέρια τους πάνω της. Τίναξε τα χέρια της ουρλιάζοντας προσπαθώντας να τα εμποδίσει και αγνοώντας την φωνή μέσα της που της έλεγε "Δεν υπάρχουν Σάρα", άρχισε να φωνάζει βοήθεια.

 

«Ωστέ τώρα θέλεις βοήθεια τσούλα;» άκουσε μια παράξενα γνώριμη φωνή να την ρωτάει. Άνοιξε τα μάτια της και είδε ότι τα πλάσματα είχαν εξαφανιστεί και στην θέση τους υπήρχε ένας άντρας. Ήταν ψηλός ,με μαύρα μαλλιά, ένας επίδεσμος κάλυπτε την μύτη του και την κοίταζε με μίσος.

 

«Πωλ;» ρώτησε η Σάρα μην πιστεύοντας στα μάτια της, βλέποντας έναν από τους άντρες, ίσως τον χειρότερο, που πάντα έμοιαζε να τραβάει σαν μαγνήτης, «τι κάνεις εδώ;»

 

« Ήρθα να σε ξεπληρώσω για την σπασμένη μύτη» είπε αυτός γελώντας χαιρέκακα ενώ άρχισε να την πλησιάζει λύνοντας την ζώνη του. Έτρεξε ξαφνικά και έπεσε πάνω της προσπαθώντας να σκίσει το πάνω μέρος της ολόσωμης φόρμας της, ενώ αυτή προσπαθούσε να αμυνθεί χτυπώντας τον στο πρόσωπο.

 

«Τέλειωσε η τύχη σου τσούλα!» είπε αρπάζοντας την με το ένα χέρι από το λαιμό.

 

"Δεν υπάρχει Σάρα" επέμεινε η φωνή, που η Σάρα αγνόησε για μια ακόμη φορά και ψάχνοντας απεγνωσμένα κατάφερε να πιάσει την αξίνα της που βρισκόταν λίγο πιο πέρα. Με ένα μανιασμένο ουρλιαχτό χτύπησε με όλη της την δύναμη με την αξίνα που καρφώθηκε στο λαιμό του Πωλ και η άκρη της βγήκε από το δεξί μάτι του. Ένας πίδακας αίματος πετάχτηκε από το στόμα του και της έβαψε το πρόσωπο.

 

"Δεν υπάρχει Σάρα" ξαναείπε η φωνή, που αγνοήθηκε και αυτή την φορά, αφού ο πανικός της τώρα είχε μετατραπεί σε οργή. Ξεκάρφωσε την αξίνα και άρχισε να χτυπάει λυσασμένα τον Πωλ ουρλιάζοντας. Αίμα και κοματάκια σάρκας πετάγονταν και σύντομα η Σάρα ήταν βουτηγμένη στο αίμα μπροστά από μια άμορφη ματωμένη μάζα που πριν λίγο ήταν ο Πωλ. Έμεινε από πάνω του βαριανασαίνοντας και σκούπισε το πρόσωπο της. Όταν τράβηξε το χέρι της είδε πως δεν ήταν ματωμένο, το μόνο που υπήρχε πάνω της ήταν θραύσματα από τον σταλαγμίτη που είχε χτυπήσει με την αξίνα της.Σαστισμένη, κοίταξε γύρω της προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε, έκατσε κάτω, έκλεισε τα μάτια και πήρε δυό βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει την καρδιά της που βροντοχτυπούσε στο στήθος της. Ένας παράξενος ήχος, σαν χιλιάδες έντομα να έτρεχαν ακούστηκε, συνοδευόμενος από λέξεις που είχε ακούσει λίγο πριν :

 

«Ρ΄Λύε, Κθούλου, φθάνγκ!»

 

Άνοιξε τα μάτια της και είδε χιλιάδες αράχνες που μερικές ήδη σκαρφάλωναν πάνω της, να την έχουν περικυκλώσει και ανάμεσα τους, τους πιστούς του Κθούλου. Η άμορφη μάζα που κάποτε ήταν ο Πωλ σερνόταν προς το μέρος της, αφήνοντας πίσω της ένα κόκκινο μονοπάτι. «Τσουλγκρλλ..» προσπάθησε να πει, απλώνοντας ένα ματωμένο χέρι πάνω της.Η Σάρα, παραδομένη, έμεινε ακίνητη, μην έχοντας κουράγιο να παλέψει άλλο όταν η επίμονη φωνή ξαναγύρισε:

 

“Η παράξενη μυρωδιά Σάρα....ο αέρας... κάτι υπάρχει στον αέρα.”

 

Με αυτήν την σκέψη και ενώ τα πλάσματα την πλησίαζαν, η Σάρα με αργές σαν σε όνειρο κινήσεις, πήρε από την ζώνη της την μάσκα οξυγόνου, την φόρεσε στο πρόσωπο της και ανάπνευσε βαθιά. Καθαρό οξυγόνο γέμισε τα πνευμόνια της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα πλάσματα που ήταν μπροστά της άρχισαν να διαλύονται σαν ομίχλη κάτω από τις ακτίνες του πρωινού ήλιου.

 

Μετά από λίγη ώρα είχε ηρεμήσει τόσο ώστε να αναλογιστεί τι ακριβώς είχε συμβεί. Κάτι υπήρχε στον αέρα της σπηλιάς που ήταν τόσο ισχυρό παραισθησιογόνο, που είχε καταφέρει να δώσει σάρκα και οστά στις φοβίες της. Πόσο κοντά είχε βρεθεί στη τρέλα και στον θάνατο, πόσο τυχερή ήταν που γλύτωσε πραγματικά την τελευταία στιγμή. Η Σάρα, φορώντας πάντα την μάσκα οξυγόνου, έριξε μια τελευταία ματιά στην σπηλιά και μετά χώθηκε στο άνοιγμα, πέρνοντας τον δρόμο της επιστροφής.

 

SymphonyX13

Νοέμβριος 2013

 

[MadnJim]

Από τις ιστορίες σου που έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση Δημήτρη, γιατί έκανα κάμποσα φεγγάρια ξεναγός στο Σπήλαιο Περάματος στα νιάτα μου και τρέφω μια μεγάλη αδυναμία σ' αυτά τα υπόγεια παλάτια. Μπράβο φίλε μου... 

 

 

[SymphonyX13]

Από τις ιστορίες σου που έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση Δημήτρη, γιατί έκανα κάμποσα φεγγάρια ξεναγός στο Σπήλαιο Περάματος στα νιάτα μου και τρέφω μια μεγάλη αδυναμία σ' αυτά τα υπόγεια παλάτια. Μπράβο φίλε μου... 

 

perama cave.jpg

 

 

Ξέρω και για την εκτίμηση που έχεις στην "Σπηλιά"

"αν και σώζεται στο τέλος η ηρωΐδα γαμώτο"...   )

και για το ότι ήσουν ξεναγός στα νιάτα σου...πολλές δεκαετίες πριν!! :rofl:  Φοβερή η φωτό!! :shock:

Edited July 24, 2015 by SymphonyX13

[Blacksword]

Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω τίποτα για τον Lovecraft και τον κόσμο του αλλά γενικά η ιστορία μου άρεσε.

Το μυστήριο που έχει είναι αρκετά καλό όπως και μετά που αλλάζει σε τρόμο.

Η ιδέα πάντως αυτό με τις παραισθήσεις της σπηλιάς είναι αρκετά ωραία.

Edited October 20, 2015 by Blacksword

[SymphonyX13]

Η αναφορά στον Lovecraft είναι απλώς ένα στοιχείο της "Σπηλιάς", αντίθετα με τον

"Καθρέφτη"

που είναι εξολοκλήρου βασισμένος στον κόσμο του. Χαίρομαι που σου άρεσε και αυτή η ιστορία μου και σε ευχαριστώ ακόμα μια φορά για την ανάγνωση και το σχόλιο!