Καπνός και Καθρέφτες

[SymphonyX13]

Όνομα Συγγραφέα:SymphonyX13
Είδος: Ιστορική περιπέτεια τρόμου
Βία;  Ναι
Σεξ;  Όχι
Αριθμός Λέξεων:2813
Αυτοτελής;  Ναι
Σχόλια: Ένα από τα τραγούδια των αγαπημένων μου Symphony X λέγεται "Smoke and Mirrors". Πάντα μου άρεσε αυτός ο τίτλος, γιατί πίστευα ότι μπορεί να κρύβει πολλές έννοιες. Όταν μου είχε έρθει η ιδέα αυτής της ιστορίας και ψάχνοντας για έναν καλό τίτλο σκέφτηκα το "Smoke..."ενώ παράλληλα εκείνη την στιγμή άκουγα ένα αγαπημένο μου τραγούδι των Saxon, έδεσε και η χρονική περίοδος και η ιστορία κύλησε πολύ εύκολα, σχεδόν αυτόματα. Έχει ιδιαίτερη θέση στις προτιμήσεις μου, και ελπίζω να σας διασκεδάσει. Ευπρόσδεκτα και πολύτιμα τα σχόλια σας...
Αρχείο:Καπνός και Καθρέφτες..doc

 

 

Καπνός και Καθρέφτες

 

Το ξίφος διαπέρασε τον άντρα και η μάχη τέλειωσε με τον ίδιο τρόπο που άρχισε, με κάποιον να πεθαίνει και το αίμα του να ποτίζει την καυτή άμμο της ερήμου που το ρούφηξε αχόρταγα. Ο Σερ Άλιστερ τράβηξε το σπαθί, το ξανακάρφωσε στον λαιμό του σαρακηνού που σφάδαζε και γύρισε να κοιτάξει το πεδίο της μάχης. Κορμιά ήταν σπαρμένα, γύρω από την είσοδο που ήταν σκαμένη στον βράχο και τους περίμενε σαν ανοιχτό στόμα.

 

Θηκάρωσε το σπαθί, έβγαλε το κράνος του και προχώρησε ανάμεσα στους νεκρούς και τους ετοιμοθάνατους παρατηρώντας τους. Δεν έδειχναν να ανήκουν στον τακτικό στρατό του Σαλαντίν, αφού ο οπλισμός τους ήταν λιτός και δεν είχαν δείξει την παραμικρή έχθρα στην ομάδα του Σερ Άλιστερ, όταν την είδαν να εμφανίζεται μέσα από την αμμοθύελλα που την είχε κάνει να αποκοπεί από την κύρια δύναμη των σταυροφόρων, που κατευθύνονταν στην Ιερουσαλήμ.

 

Ο αρχηγός τους είχε πλησιάσει μάλιστα με τα χέρια μπροστά του και τις παλάμες προς τα πάνω για να δείξει πως δεν είχε εχθρικές προθέσεις, μουρμουρίζοντας στην γλώσσα του που τόσο απεχθάνονταν ο Σερ Άλιστερ. Από τις σκόρπιες λέξεις που κατάλαβε, μια του κέντρισε το ενδιαφέρον. «Απαγορευμένο....απαγορευμένο» έλεγε συνέχεια δίνοντας του να καταλάβει πως δεν ήταν ευπρόσδεκτοι να μπουν σε ότι και να ήταν αυτό που φρουρούσαν.

 

Σμιλεμένη στον βράχο ήταν μια κυκλώπια πρόσοψη ένος αρχαίου όπως έδειχνε ναού. Τρεις τεράστιες κολώνες έστεκαν σε κάθε πλευρά της εισόδου στηρίζοντας μια τριγωνική "σκεπή”, διακοσμημένη με ανάγλυφες παραστάσεις που ο χρόνος είχε φθείρει σε μεγάλο βαθμό. Από πάνω βρισκόταν ένα δεύτερο επίπεδο με μικρότερους κίονες και ανάμεσα τους έστεκαν τρία αγάλματα που και σε αυτά ο χρόνος είχε στερήσει τις λεπτομέρειες. Αυτά στις άκρες έδειχναν δύο γονατισμένες μορφές με υψωμένα χέρια, που έμοιαζαν να λατρεύουν ή να ικετεύουν την μορφή που δέσποζε στην μέση. Αυτή είχε διπλάσιο μέγεθος από τις άλλες δύο, με δυσανάλογα μακριά χέρια ενώ το κάτω μέρος είχε φθαρεί τόσο, που δεν υπήρχαν πόδια.

 

«Απαγορευμένο» έλεγε ο άντρας και ο Σερ Άλιστερ είχε σκεφτεί πως πολύ πιθανό αυτό που ήταν απαγορευμένο, να ήταν και πολύτιμο. Όταν οι αγγελιοφόροι του Ριχάρδου είχαν ξεχυθεί στην Αγγλία καλώντας όλους να πολεμήσουν τον "καλό αγώνα", στην "μάχη που περίμενε μακριά στην ανατολή", είχε δεχθεί με χαρά να είναι ένας από τους σταυροφόρους που θα προσπαθούσαν να ξαναπάρουν τους Ιερούς Τόπους από τους σαρακηνούς. Οι προθέσεις του όμως κάθε άλλο παρά ευγενείς ήταν. Το τελευταίο που τον ενδιέφερε ήταν σε ποιανών τα χέρια θα βρισκόταν η Ιερή Πόλη. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος και η πίστη του βρισκόταν στο κρασί που γέμιζε το στομάχι του και στα πόδια που τυλίγοταν γύρω από την μέση του.

 

Ένας τίτλος ευγένειας όμως μπορούσε να σου πληρώσει πολύ λίγα έξοδα όπως κατάλαβε όταν μετά από μια ζωή κραιπάλης και ακολασίας, το μόνο που του είχε απομείνει ήταν ακριβώς αυτό. Τα λάφυρα και οι θησαυροί όμως που περίμεναν τους σταυροφόρους στην Ιερουσαλήμ όταν θα κατάφερναν να την καταλάβουν, θα του πρόσφεραν αρκετά χρόνια την ζωή που επιθυμούσε. Και να που η τύχη έδειχνε να τον είχε φέρει πολύ πιο γρήγορα στον στόχο του.

 

«Απαγορευμένο» ... ο Σερ Άλιστερ είχε αποφασίσει πως ότι και αν ήταν, το ήθελε. «Απαγορ...» είχε προλάβει να ξαναπεί ο άντρας πριν ο σταυροφόρος με ένα δυνατό, απότομο χτύπημα του χωρίσει το κεφάλι στα δύο. Η μάχη που είχε ακολουθήσει ήταν σύντομη, αφού οι φρουροί του ναού το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν, ήταν να δείξουν μια υποτυπώδη αντίσταση στους σταυροφόρους και τώρα ο Σερ Άλιστερ περπατούσε ανάμεσα στα πτώματα τους για να μπεί στην είσοδο και σε ότι τον περίμενε μέσα.

 

Τότε ένα από τα πεσμένα κορμιά σηκώθηκε απότομα φωνάζοντας και τίναξε το γιαταγάνι που κρατούσε προς το πρόσωπο του Σερ Άλιστερ, που κατάφερε να τραβηχτεί την τελευταία στιγμή γλυτώνοντας με μια μικρή γρατζουνιά στο αριστερό μάγουλο. Ο σταυροφόρος τράβηξε το σπαθί του, απέκρουσε το επόμενο χτύπημα και και με ένα σιδερόφρακτο χέρι έδωσε μια δυνατή γροθιά στον σαρακηνό που κατέρρευσε. Στάθηκε από πάνω του και κοίταξε το ματωμένο, πανικόβλητο πρόσωπο. Ανήκε σε ένα νεαρό όχι παραπάνω από δεκαεφτά - δεκαοχτώ χρονών, που σερνόταν με την πλάτη προς την είσοδο του ναού και με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο έλεγε, «Μην μπείτε...μην μπείτε....»

 

Ο Σερ Άλιστερ έπιασε το μαγουλό του, κοίταξε το αίμα που είχε βάψει τις άκρες των γαντοφορεμένων δαχτυλών του και μετά τελείως ψυχρά, σήκωσε το πόδι του και πάτησε με δύναμη το λαιμό του νεαρού συντρίβοντας του τον φάρυγγα. Σφυριχτοί ήχοι άρχισαν να βγαίνουν από τον κατεστραμμένο λαιμό του αγοριού που προσπαθούσε απεγνωσμένα να πάρει ανάσα και να σπρώξει το πόδι μακριά. Αυτό όμως έμεινε ακούνητο πάνω του και σε λίγο η απεγνωσμένη και μάταιη αντίσταση σταμάτησε και ο νεαρός έμεινε ακίνητος, με παγωμένο βλέμμα, που πλέον δεν έβλεπε τίποτα.

 

Την ίδια στιγμή ένιωσε τα επιτημιτικά βλέμματα των περισότερων συντρόφων του. Είχε ακούσει τους ψίθυρους πίσω από την πλάτη του για την υπέρμετρη βία που έδειχνε, τα σχόλια από τους ανόητους που πίστευαν πως υπήρχε κώδικας τιμής και αξιοπρέπεια στην μάχη, ενώ το μόνο που υπήρχε ήταν ο νόμος του δυνατού που επιζούσε και θάνατος για τους αδύνατους. Διέταξε την ομάδα να στρατοπεδεύσει έξω από τον ναό, διάλεξε τέσσερις έμπιστους και κατευθήνθηκε προς την είσοδο. Όσο λιγότεροι μάθαιναν τι ήταν αυτό που υπήρχε στον νάο τόσο το καλύτερο, αλλά δεν ήταν συνετό να πάει ολομόναχος.

 

Όσο τεράστια ήταν η πρόσοψη του ναού και όσο και μεγάλη να φαινόταν η είσοδος, τόσο μικρό και στενό του φάνηκε το πέρασμα που άρχισαν να ακολουθούν. Αν και στην αρχή μπορούσαν άνετα να προχωρήσουν τρεις άνδρες μαζί, μετά από λίγο άρχισαν να πηγαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλο με τον Σερ Άλιστερ να ακολουθεί τελευταίος. Γύρισε και κοίταξε πίσω του και πολύ μακριά αχνοφαινόταν το φως της εισόδου. Μα είχαν προχωρήσει τόσο πολύ; Και πως αν και δεν υπήρχαν πυρσοί αναμένοι στους τοίχους ή κάποιες δίοδοι για να μπαίνει φως, μπορούσαν και έβλεπαν ικανοποιητικά που πήγαιναν;

 

Μετά από λίγο ο Έργουιν που προπορευόταν είπε πως φάνηκε κάποιο φως και πραγματικά μετά από λίγο βρέθηκαν σε μια μεγάλη ημικυκλική αίθουσα.Το φως προερχόταν από μεγάλους πυρσούς που ήταν στερεωμένοι στους τοίχους ανάμεσα από πέντε στοές ενώ στην μέση της αίθουσας βρισκόταν ένα μεγάλο υπερυψωμένο μαγκάλι που γύρω του είχε στερεωμένα πέντε δαδιά. Ο Σερ Άλιστερ κοίταξε τους συντρόφους του, σίγουρος ότι είχαν κάνει την ίδια σκέψη με αυτόν. "Πέντε άτομα, πέντε στοές και πέντε δαδιά να περιμένουν. Πόσο τυχαίο και συμπτωματικό να ήταν; "

 

Χωρίς να πουν πολλά λες και κάτι να τους καθοδηγούσε, πήγαν στο μαγκάλι, πήραν από ένα δαδί, το άναψαν και κατευθήνθηκε ο καθένας σε μια στοά με τον Σερ Άλιστερ να παίρνει την κάτω δεξιά. Βάδιζε προσεκτικά με μετρημένα βήματα, αφού αν και ο πυρσός έριχνε αρκετό φως γύρω του, έμοιαζε να κάνει πιο πυκνό το σκοτάδι που τον περιτριγύριζε. Προχωρούσε όλο ευθεία, χωρίς να στρίψει κάπου και στο τέλος ένα φως φάνηκε που σηματοδοτούσε την έξοδο. Τάχυνε τα βήματα του και βγήκε... στην ημικυκλική αίθουσα από την αριστερή κάτω στοά, ακριβώς απέναντι από αυτήν που είχε μπει.

 

Κοίταξε γύρω του σαστισμένος και σε λίγο είδε απέναντί του να έρχεται ο Γουάλας που είχε μπει στην αριστερή στοά που μόλις είχε βγει ο ίδιος. Σε λίγο και οι άλλοι 2 σταυροφόροι εμφανίστηκαν και μόνο ο Έργουιν έλειπε, που είχε μπει στην μεσαία.Τότε ένα τρομακτικό ουρλιαχτό έσπασε την νεκρική σιγή που επικρατούσε, ένα ουρλιαχτό που τους πάγωσε το αίμα και προερχόταν από την μεσαία στοά.

 

Τράβηξαν τα σπαθιά τους, ακολούθησαν τον δρόμο που είχε πάρει ο Έργουιν και βρέθηκαν σε μια μεγάλη κυκλική αίθουσα. Τεράστιες κολώνες σκαλισμένες με περίεργες επιγραφές και σχέδια υψώνονταν για να στηρίξουν την οροφή που δεν φαινόταν, αφού ένας παράξενος καπνός την κάλυπτε. Έμοιαζε με ομίχλη που αντί να σέρνεται στο έδαφος όπως έπρεπε, στριφογύριζε πάνω από τα κεφάλια τους. Πυρσοί και μαγκάλια φωταγωγούσαν τον χώρο, γεννόντας σκιές που τρεμόπαιζαν, ενώ μια βαριά μυρωδιά λιβανιού γέμισε τα ρουθούνια τους.

 

Στο πίσω μέρος της αίθουσας βρίσκοταν ένα γιγάντιο κατάμαυρο άγαλμα της μορφής που υπήρχε και στην πρόσοψη του ναού. Τόσο μαύρο ήταν το υλικό που ήταν φτιαγμένο που νόμιζες ότι απορροφούσε το φως που έπεφτε πάνω του, ήταν λες και το σκοτάδι είχε πάρει μορφή, χωρίς να διακρίνεις όμως καμιά λεπτομέρεια. Μπροστά από το άγαλμα ύπήρχαν σκαλιά που οδηγούσαν σε έναν υπερυψωμένο, άδειο θρόνο και ακόμα πιο μπροστά από αυτόν, στη μέση περίπου της αίθουσας βρισκόταν ένας χαμηλός βωμός. Μπρόστά του, με την πλάτη γυρισμένη στους συντρόφους του στεκόταν ο Έργουιν.

 

« Έργουιν..είσαι καλά; Έργουιν;» ρώτησε ο Σερ Άλιστερ πλησιάζοντας. Καμιά απάντηση από τον σταυροφόρο που παρέμενε ακίνητος στην θέση του, μην δίνοντας καμιά ένδειξη ότι τον άκουσε ή ότι αντιλήφθηκε την παρουσία τους. Όταν βρέθηκαν μπροστά του αυτό που είδαν τους έκοψε την ανάσα. Ο Γουάλας έβαλε το χέρι του στο στόμα του μην μπορώντας να πιστέψει ότι έβλεπε..«Μαρία, Μητέρα του Χριστού, σώσε μας!» είπε και σταυροκοπήθηκε.

 

Ο άντρας που έστεκε μπροστά τους έμοιαζε λες και κάθε ίχνος υγρών να έχει στραγγίξει από το σώμα του. Το πρόσωπο που έβλεπαν ήταν γεμάτο ρωγμές και ξεφλουδισμένα σημεία λες και ήταν λασπωμένο έδαφος που είχε ξεραθεί κάτω από τις ακτίνες του ήλιου. Ξαφνικά τα μάτια του Έργουιν καρφώθηκαν πάνω τους και άνοιξε το στόμα του σε ένα σιωπηλό ουρλιαχτό αφού κανένας ήχος δεν ακούστηκε και την επόμενη στιγμή διαλύθηκε και σωριάστηκε σε έναν άμορφο σωρό στο πάτωμα.

 

Παγωμένοι απο την φρίκη και πριν προλάβουν να αντιδράσουν, άκουσαν ένα γέλιο να αντηχεί στην αίθουσα. Γύρισαν όλοι και είδαν ότι στον άδειο μέχρι πριν λίγο θρόνο καθόταν μια γυναίκα. Σηκώθηκε και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά λικνίζοντας το σχεδόν γυμνό κορμί της. Ήταν πανέμορφη με ελαφρώς σκούρο, αψεγάδιαστο δέρμα και μακριά μαύρα μαλλιά που έπεφταν πλούσια στους ώμους της και έφταναν μέχρι την μέση της. Μια χρυσή τιάρα στεφάνωνε το κεφάλι της και περίτεχνα κοσμήματα στόλιζαν τον λαιμό, τους καρπούς και τα μπράτσα της. Τα χυμώδη, στητά στήθη της και το εφηβαίο του φύλλου της κάλυπταν μεταξένια, σχεδόν διάφανα μαύρα πέπλα, στερεωμένα με χρυσές πόρπες.

 

Από την εκθαμβωτική ομορφιά της αυτό που είχε απομείνει να κοιτάζει μαγεμένος ο Σερ Άλιστερ ήταν το πρόσωπο της με τα κόκκινα σαρκώδη χείλη και τα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια που όσο τα κοίταγε, τόσο πίστευε ότι μπορούσε να χαθεί για πάντα μέσα τους. Ενώ η γυναίκα κατέβαινε το τελευταίο σκαλοπάτι, κατάφερε να διακόψει την επαφή με το βλέμμα που τον είχε μαγέψει και είδε έναν από τους συντρόφους του να έχει πετάξει το σπαθί και την ασπίδα που κράταγε και βγάζοντας και το κράνος του, να πηγαίνει προς το μέρος της.

 

«Ρόμπερτ, τι κάνεις; Γύρνα πίσω! Ρόμπερτ!» του φώναξε ο Σερ Άλιστερ προσπαθώντας να τον σταματήσει, αυτός όμως συνέχισε μαγεμένος και σε λίγο βρέθηκε στην αγκαλιά της γυναίκας που άρχισε να τον φιλάει παθιασμένα, με τα χέρια της να χαιδεύουν την πλάτη του και στο τέλος να καταλήγουν στα μάγουλα του κρατώντας τα τρυφερά. Και ο Ρόμπερτ χαιδεύοντας κάθε αισθησιακή καμπύλη του κορμιού της έδειχνε να είναι χαμένος σε ένα κόσμο απόλυτης έκστασης και ηδονής.

 

Ξαφνικά τα μάτια του άνοιξαν έκπληκτα, ένας πνιχτός ήχος ξέφυγε από το στόμα του και έπιασε τα χέρια της γυναίκας που κράταγαν το πρόσωπο του προσπαθώντας να τα διώξει από πάνω του. Δεν μπόρεσε όμως να το κάνει αφού τα δαχτυλά της έδειχναν να έχουν χωθεί στο πρόσωπο του και σε λίγο το ζευγάρι άρχισε να ανασηκώνεται από το έδαφος και να αιωρείται αρκετά μέτρα πάνω από αυτό. Ο Ρόμπερτ σφάδαζε λες και είχε βρεθεί μέσα σε μια στιγμή από την απόλυτη ηδονή στον απόλυτο πόνο.Τα μαλλιά του άσπρισαν και έπεσαν, το δέρμα του τεντώθηκε και έσκασε, τα μάτια του βούλιαξαν προς τα μέσα ενώ ρουφηχτοί ήχοι ακουγόντουσαν και σε λίγο η γυναίκα άφησε το νεκρό σώμα του Ρόμπερτ να πέσει στο έδαφος. Από το ανοιχό στόμα και τις άδειες κόγχες των ματιών του, ένας λεπτός, λευκός καπνός ανασηκώθηκε για να χαθεί σχεδόν αμέσως.

 

Η γυναίκα χαμήλωσε σιγά σιγά και σε λίγο τα πόδια της άγγιξαν το έδαφος. Πέρασε από τα χείλη της τα δάχτυλα της και τα έγλειψε λες και απολάμβανε την γεύση του Ρόμπερτ.

 

«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε αυτός ο άντρας όταν με είδε ήταν ότι ήθελε να τον ρουφήξω. Η ευχή του εκπληρώθηκε» είπε χαμογελώντας με μια απαλή φωνή που όμως έμοιαζε να έχει και άλλες, πολλές φωνές να την συνοδέυουν.

 

«Μην πλησιάζεις μάγισσα!» φώναξε ο Σερ Άλιστερ όταν η γυναίκα άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος τους.

 

«Μάγισσα;» γέλασε αυτή περιπαιχτικά, «είμαι σίγουρη ότι μπορείς να σκεφτείς κάτι πολύ καλύτερο από αυτό.» Τα χέρια της από τους αγκώνες και κάτω μαύρισαν,τα δάχτυλα μάκρυναν και κοφτερά γαμψόνυχα εμφανίστηκαν στις άκρες τους. Όρμησε ξαφνικά εναντίον του και ο Σερ Άλιστερ μόλις που πρόλαβε να αποφύγει ένα χτύπημα που έδειχνε ικανό να του ξεριζώσει το κεφάλι.

 

Ο τρίτος σταυροφόρος που είχε απομείνει από την ομάδα, ο Τόμας, όρμηξε ουρλιάζοντας και κατέβασε με δύναμη το σπαθί του στοχεύοντας το λαιμό της γυναίκας που τον απέφυγε και έχωσε το δεξί της χέρι στο στήθος του διαπερνώντας το. Αίμα πετάχτηκε από το στόμα του Τόμας βάφωντας της το πρόσωπο, και τότε ο Σερ Άλιστερ με ένα δυνατό χτύπημα έκοψε το χέρι της από τον αγκώνα. Ο Τόμας σωριάστηκε νεκρός στο έδαφος με το χέρι να εξέχει από το στήθος του και ξαφνικά μια λεπίδα ξεπήδησε από το στήθος της γυναίκας για να εξαφανιστεί αμέσως μετά, όταν ο Γουάλας τράβηξε το σπαθί του και πήγε δίπλα στον Σερ Άλιστερ.

 

Η γυναίκα στεκόταν ατάραχη και τους κοιτούσε και οι δύο σταυροφόροι είδαν με τρόμο πως από τις πληγές της δεν έτρεχε αίμα. Ένας μαύρος, πυκνός καπνός ξεπηδούσε από το κομμένο χέρι και από τις πληγές στην πλάτη και στο στήθος της, αναδευόταν στον αέρα και την περιτριγύριζε. Τότε το χαμόγελο της τεντώθηκε, το δέρμα της μαύρισε και ξεφλούδισε και το κρανίο της επιμηκύνθηκε.Τα στήθη έλιωσαν και χάθηκαν, από το κολοβό μπράτσο της δύο χέρια ξεπετάχτηκαν για να εξαφανιστούν πάλι αμέσως μέσα σε μια κατάμαυρη μάζα που άλλαζε συνεχώς. Μέλη γεννιόντουσαν για να πεθάνουν το επόμενο δευτερόλεπτο και κάπου σε εκείνο το σημείο η λογική του Γουάλας έσπασε.

 

Έπεσε στα γόνατα τρέμοντας, κλαίγοντας με αναφιλητά ενώ σκόρπιες λέξεις από προσευχές έβγαιναν από το στόμα του. Έπιασε τον κόκκινο σταυρό που ήταν ζωγραφισμένος στο χιτωνιό του και προσπάθησε να τον φιλήσει. «Σώσε μας»έλεγε ανάμεσα σε λυγμούς και τρελά γέλια, «σώσε μας!»

 

Η μορφή απεναντί τους έδειχνε να έχει σταθεροποιηθεί αφού μόνο μερικοί κυμματισμοί τάραζαν την επιφανειά της. Έστεκε τεράστια, μια μαυρή μάζα που έμοιαζε να μην αποτελείται από τίποτα αλλό παρά από καπνό. Δεν είχε πόδια αφού αυτό που αιωρούταν στον αέρα έδειχνε να ξεκινάει από την μέση ενός τερατώδους κορμιού με μακριά χέρια και μακρόστενο κεφάλι. Μετακινήθηκε ξαφνικά και στάθηκε πάνω από τον Γουάλας που την κοίταζε γελώντας τρελά, τον κάλυψε και σηκώθηκε μαζί του στον αέρα στριφογυρίζοντας. Μερικές μόνο σταγόνες αίματος που έπεσαν στο πάτωμα απέμειναν από τον Γουάλας, που εξαφανίστηκε λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ.

 

Ο Σερ Άλιστερ είχε γυρίσει και έτρεχε για να βγει από την αίθουσα και φθάνοντας εκεί όπου πριν ήταν η είσοδος, είδε με απόγνωση πως δεν υπήρχε πια. Χτύπησε με τις γροθιές του τον τοίχο που είχε εμφανιστεί και γύρισε για να δει την μαύρη οντότητα να στέκει πίσω του. Την χτύπησε με το σπαθί και ο καπνός απλώς ακολούθησε την πορεία του για να ξανασχηματιστεί αμέσως μετά. Και ένα δεύτερο και ένα τρίτο χτύπημα είχαν το ίδιο απότέλεσμα.

 

«Τι ελπίζεις να κάνεις με το σπαθάκι σου θνητέ;» ρώτησε η μορφή, με χίλιες φωνές η μία να καλύπτει την άλλη, «τι μπορεί να κάνει το σπαθί στον καπνό; Τι μπορείς να κάνεις εσύ σε μένα, εσύ που είσαι τόσο εύθραυστος όσο ένας καθρέφτης; ... Καπνός, θνητέ... είμαι καπνός και είστε καθρέφτες » είπε και ακούμπησε ένα χέρι στο πρόσωπο του Σερ Άλιστερ που έμεινε ακίνητος και...ράγισε.

 

«Εσένα θα σε κρατήσω...για πάντα» είπε η μορφή και έκλεισε την γροθιά της. Ο Σερ Άλιστερ τότε θρυματίστηκε και σχημάτισε έναν σωρό από μικροσκοπικά κομμάτια στο πάτωμα που αν κάποιος τα ένωνε, θα σχημάτιζε ένα μακάβριο ψηφιδωτό. Μέσα στην γροθιά υπήρχε κλεισμένη μια ελάχιστα φωτεινή σφαίρα που στριφογύριζε και αναδευόταν μέχρι που μαύρισε εντελώς.Τότε η μορφή την έφερε στο στόμα της και την κατάπιε.

 

Χιλιάδες φωνές ακούστηκαν τότε, ένας ορυμαγδός από καταδικασμένες στην αιωνιότητα ψυχές να ουρλιάζουν χωρίς ελπίδα λύτρωσης. Εκατοντάδες, χιλιάδες πρόσωπα εμφανίζονταν και χάνονταν στην κατάμαυρη μάζα, πρόσωπα με εκφράσεις ατέλειωτου πόνου...και ένα από αυτά τα πρόσωπα ήταν του Σερ Άλιστερ.

 

Τότε η οντότητα έχασε την όποια φυσική μορφή της και μετατράπηκε σε ένα σύννεφο μαύρου, πυκνού καπνού που η μάζα του όλο και μίκραινε και άρχισε να μετακινείτε με ταχύτητα προς το κέντρο της αίθουσας λες και κάτι να το ρούφαγε, προς τον βωμό που μπροστά του βρισκόταν τα υπολείματα του Έργουιν. Και εκεί, ανάμεσα τους και σχεδόν καλυμμένο από αυτά, υπήρχε ένα κατάμαυρο λυχνάρι που οι τέσσερις σταυροφόροι δεν πρόσεξαν ποτέ. Εκεί μέσα άρχισε να μπαίνει ο καπνός μέχρι που ούτε το παραμικρό ίχνος του δεν έμεινε μέσα στην αίθουσα. Τότε το λυχνάρι σηκώθηκε στον αέρα και μετά ακούμπησε στην μέση του χαμηλού βωμού περιμένοντας...

 

SymphonyX13 Νοέμβριος 2014.

 

[WILLIAM]

Ωραία ιστορία, η αλήθεια είναι ότι ο σερ Άλισταιρ δεν ήταν συμπαθής αλλά θα ήθελα να είχε νικηθεί αυτό το ον.

Πάντως ήταν ένα καλό κομμάτι φάντασι που διαβάζεται ευχάριστα.

[SymphonyX13]

Ωραία ιστορία, η αλήθεια είναι ότι ο σερ Άλισταιρ δεν ήταν συμπαθής αλλά θα ήθελα να είχε νικηθεί αυτό το ον.

Πάντως ήταν ένα καλό κομμάτι φάντασι που διαβάζεται ευχάριστα.

 

Χαίρομαι που σου άρεσε φίλε μου και την διάβασες ευχάριστα. Από την μία ήθελα όντως ο βασικός χαρακτήρας να βγει αντιπαθής και χαίρομαι που τα κατάφερα, από την άλλη ήθελα να παίξω όπως κατάλαβες με την ιδέα

του μαγικού λυχναριού με το τζίνι. Μόνο που εδώ αντι για ένα καλόβουλο που εκπληρώνει ευχές, έχουμε ένα δαιμονικό. Υπολόγισε  τώρα ότι ο θρύλος τα θέλει αθάνατα.

Έτσι αυτό το τέλος το βρήκα το πιο ταιριαστό. Άσε που τόσο καιρό που τα λέω με τον Σπύρο(madnjim) φαίνεται ότι μου έχει κολλήσει την συνήθεια που έχει με τα "καλά τέλη!" Εδώ όμως μάλλον καλό είναι!

Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο.

Edited August 3, 2015 by SymphonyX13

[GeorgeDamtsios]

Δημήτρη καλημέρα.

 

Μετά από καιρό, βρήκα επιτέλους λίγο επιπλέον χρόνο έτσι ώστε να διαβάσω και καμιά ιστορία της βιβλιοθήκης. Νομίζω ότι ξεκίνησα με τη δική σου λόγω τίτλου. Symphony X είναι αυτοί, πώς να το κάνουμε!

 

Στο διήγημα λοιπόν. Είναι ευχάριστο, καλογραμμένο και έχει ρυθμό. Ως προς την πλοκή, στα δικά μου μάτια από ένα σημείο και μετά παραπήγε σε gore μονοπάτια. Όχι (φυσικά) ότι ενοχλούμαι από τα αιματοβαμμένα θεματολόγια, απλώς έτσι όπως το ξεκίνησες μου φάνηκε ότι

 

 

τα βάσανα των πέντε εξερευνητών θα ήταν όντως πολλά και εξίσου θανάσιμα, αλλά χωρίς να συναντήσουν κάτι το τόσο υπερφυσικό. Ότι μάλλον θα έμπλεκαν σε παγίδες που θα τους κατάπιναν/έκαιγαν/δηλητηρίαζαν  και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο.

 

 

Παρεμπιπτόντως, το σημείο που μου έδωσε αυτή την αίσθηση, το

 

 

Πέντε άτομα, πέντε στοές και πέντε δαδιά να περιμένουν, είναι πολύ ωραίο. Απλώς νόμισα ότι μετά θα έχουμε τέσσερα δαδιά σε τέσσερις στοές κτλ!

 

 

Ας υπογραμμίσω πάντως εδώ ότι ο δρόμος που διάλεξες εσύ δεν ήταν άσχημος ή λάθος. Απλώς όχι αυτός που περίμενα!

 

Επίσης, η ατάκα

 

 

είμαι καπνός και είστε καθρέφτες

 

 

την ώρα που ειπώθηκε, έτσι όπως ειπώθηκε, είναι φοβερή! Το highlight του κειμένου.

 

Τέλος, το

 

 

Αυτά στις άκρες έδειχναν δύο γονατισμένες μορφές με υψωμένα χέρια, που έμοιαζαν να λατρεύουν ή να ικετεύουν την μορφή που δέσποζε στην μέση. Αυτή είχε διπλάσιο μέγεθος από τις άλλες δύο, με δυσανάλογα μακριά χέρια ενώ το κάτω μέρος είχε φθαρεί τόσο, που δεν υπήρχαν πόδια

 

 

είναι μήπως εξώφυλλο από κανένα μέταλ άλμπουμ; Κάτι μου θυμίζει, αλλά θα σκάσω ποιο είναι αυτό. (Αν δεν είναι, τότε να γίνει!)

 

  

[SymphonyX13]

Χαίρομαι διπλά Γιώργο. Και για το ότι διάβασες τον "Καπνό..." και σου άρεσε, αλλά και για το ότι εμφανίστηκε και άλλος που του αρέσουν οι Symphony X!

Εγώ όπως καταλαβαίνεις τους έχω φοβερή αδυναμία! Το άκουσες το "Underworld"; Εγώ δεν ακούω τίποτα άλλο αυτές τις μέρες!

Χαίρομαι που βρήκες την ιστορία καλογραμμένη, έστω και αν κατέληξε σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που περίμενες. Όταν έκανα τον συσχετισμό

καπνός-τζίνι

δεν μπορούσε η ιστορία παρά να πάει σε υπερφυσικούς δρόμους. Φυσικά η φύση της οντότητας φανερώνεται στο τέλος και το πρώτο μισό της ιστορίας δεν προδιαθέτει για κάτι τέτοιο. Πολύ χαίρομαι επίσης και για το ότι σού άρεσε η συγκεκριμένη ατάκα. Είναι και εμένα από τα αγαπημένα μου σημεία του "Καπνου" και πιστεύω ότι αποτελεί τον πυρήνα του. Τώρα όσο για το σκηνή που αναφέρεις, με πιάνεις αδιάβαστο. Τώρα που το λες, πράγματι ίσως να είναι εξώφυλλο δίσκου, δεν έχω ιδέα όμως ποιο μπορεί να είναι αυτό!

[GeorgeDamtsios]

Τώρα πάμε λίγο off topic, αλλά χαλάλι, ένα μικρό σχόλιο θα κάνω εξάλλου: 

 

Με το progressive δεν τα πάω τόσο καλά όσο με τα heavy, power, speed, αλλά οι Symphony Χ είναι -το λιγότερο- η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ούτως ή άλλως, powerιζουν κ αρκετά! Φοβερή μπάντα. Και, ευνόητο είναι ότι το Underworld είχε την τιμητική του αυτές τις μέρες!

 

Όσο για το εξώφυλλο, στην αρχή ανέτρεξα με μη μία στους Jag Panzer και το Fourth Judgement. Αν το δεις, θα πεις οξύμωρα ότι ενώ δεν έχει καμία σχέση είναι κ τελείως ολόιδιο!

 

Χάρηκα mate, κ πάλι καλημέρα! 

[flamandin]

Ωραία ή ιστορία σου Δημήτρη.Μόνο τα σημεία που ήθελες να δείξεις τι αξιολάτρευτος κύριος ήταν ο σερ Άλιστερ δε μου έκατσαν πολύ καλά.Ήταν σαν να έμπαιναν σφήνα στην ιστορία κόβωντας την ροή της.Ξέρεις σαν να την αφηγείται κάποιος και ξαφνικά να σταματάει την διήγηση και να μας λέει,"αλλά σε αυτό το σημείο ας δούμε τι κουμάσι είναι αυτός ο σερ",και αρχίζει να λέει και μετά,"εντάξει,ας συνεχίσουμε τώρα".Αλλά είναι ένα σημείο μόνο και μέσα στην πολύ καλή ροή της υπόλοιπης ιστορίας ξεπερνιέται ευκολότατα.Κάτι άλλο που μου φάνηκε περίεργο.Όταν ο Άλιστερ μπήκε στον νάο πήρε και άλλους μαζί του για σιγουριά.Δεν είναι περίέργο που όταν βρέθηκε στην καρδιά του ναού με όλη την επίφοβη ατμόσφαιρά του προτίμησε να πάνε ένα άτομο σε κάθε στοά αντί να εξερευνήσουν όλοι μαζί;Αλλά πέρα από αυτά τα δύο σημεία ήταν μια πολύ καλή περιπέτεια φαντασίας και τρόμου και ειδικά ή κορύφωση με εντυπωσίασε.

Και μια ερώτηση για το τέλος.Δεν έχει μεγάλη σημασία αλλά μου κόλλησε.Το τζίνι ελευθερώθηκε από τον έλγουιν ή μπορούσε να ελευθερωθεί απο μόνο του έτσι και αλλιώς;

Edited August 8, 2015 by flamandin

[SymphonyX13]

Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο, τόσο για την ανάγνωση, όσο και για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου. Καταρχάς χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία και υπήρξαν σημεία, όπως η κορύφωση, που σε εντυπωσίασε. Ναι, ήθελα να κάνω τον βασικό ήρωα αντιπαθή, για να δικαιολογήσω πρώτα στον εαυτό μου το τέλος που είχα σκεφτεί για την ιστορία. Βλέπεις δεν μου αρέσουν τα "κακά" τέλη, οπότε στην προκειμένη περίπτωση αν ο χαρακτήρας ήταν κακός και πάθαινε ότι του άξιζε, ίσως έτσι το τέλος στην ουσία να ήταν καλό. Για το άλλο σημείο που αναφέρεις, από την στιγμή που μπήκαν στον ναό, βρίσκονταν στην σφαίρα επιρροής του δαίμονα, γι` αυτό οι φρουροί ήθελαν να τους εμποδίσουν να μπουν. Το αναφέρω μάλιστα εμμέσως σε εκείνο το σημείο..."Χωρίς να πουν πολλά λες και κάτι να τους καθοδηγούσε.." Ο Έργουιν το ελευθέρωσε, αλλά κάτω από την επιρροή του. Θα το ελευθέρωνε όποιος και να πήγαινε στην μεσαία στοά.

Edited August 8, 2015 by SymphonyX13

[flamandin]

Όσον αφορά το σημείο με την μυστηρώδη επιρροή έχεις δίκιο.Τι να πω,είναι τέρας παρατηρητικότητας.Μου ήρθε μια ιδέα τώρα.Πω θα σουφαινόταν μια αράδα όπου κάποιος από τους ιερείς του ναού που εκλιπαρούσαν τους εισβολείς να μην μπουν στον ναό μόλις εκείνοι πέρναγαν τις πύλες να άλλαζε σε πιο μοχθηρή έκφραση και να χαμογελούσε σαρδόνια;Ξέρεις,στη πραγματικότητα θα ήταν όχι φύλακες αλλά υπηρέτες του τζίνι και ήξεραν τι θα συμβεί,αλλά εμείς θα έπρεπε να το σκεφτούμε μόνο από εκείνη την αράδα με το χαμόγελο.Παρεμπιτόντως το τραγούδι των saxon είναι το crusader φαντάζομαι,σωστά;

Edited August 9, 2015 by flamandin

[SymphonyX13]

Δεν  είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο Τάσο, αφού τους φαντάστηκα  όντως σαν φύλακες του ναού και όχι υποχείρια του δαίμονα. Χαίρομαι πάντως που η ιστορία σε έκανε να σκεφτείς εναλλακτικές πιθανότητες στην πλοκή. Και ναι, όπως σωστά κατάλαβες για το αιώνιο "Crusader" πρόκειται!

[flamandin]

Είχα χρόνια να το ακούσω.Τι κομμάτι και τι κλασικό εξώφυλλο ο δίσκος,ειδικά στο βινύλιο που είχε και μεγάλες διαστάσεις !

[SymphonyX13]

Είχα χρόνια να το ακούσω.Τι κομμάτι και τι κλασικό εξώφυλλο ο δίσκος,ειδικά στο βινύλιο που είχε και μεγάλες διαστάσεις !

Κλασικό τραγούδι και εξώφυλλο και όσο για τα βινύλια έπεσες πάνω σε λάτρη τους! Αλλά για να μην βγούμε off topic, να γυρίσουμε πάλι στην ιστορία. Έχω χρησιμοποιήσει δύο στίχους από το "Crusader", τους κατάλαβες φαντάζομαι, ε; Τους έχω "σημαδέψει" κιόλας!

[Blacksword]

Αν και δεν με πολύ τραβάει το είδος του τρόμου, η ιστορία σου μου άρεσε και ευχαριστώ για την πρόταση.

Να προσθέσω ότι από τη στιγμή που μπήκαν μέσα η ιστορία μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος όπως και το "τερατάκι" το βρήκα πολύ ωραίο. Επίσης νόμιζω ότι η "δόση" αληθοφάνειας που έχει η ιστορία ταίριαξε πολύ καλά, που ίσως να είναι και αυτό που μου άρεσε περισσότερο.

[SymphonyX13]

Χαίρομαι που σου άρεσε και αυτή η ιστορία φίλε μου και σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για την ανάγνωση και το σχόλιο!

[Mournblade]

Καλησπέρα Δημήτρη!

Ακόμη μια ωραία ιστορία που διαβάζω από εσένα!

Ωραία η αποκάλυψη της ιδέας στο τέλος, δεν το είδα να έρχεται! (Αν και υπάρχει κινηματογραφικά παρόμοια ταινία)

Spoiler

Τζίνι και "καπνός"

Μου άρεσε πάρα πολύ το ιστορικό setting και το περιβάλλον που διαδραματίζεται η ιστορία (αν και κάτι μου θύμιζε... δεν ξέρω...) 

Spoiler

... κάποια ιστορία του Σπύρου ίσως; χμμμ...

Η γραφή ήταν στρωτή και έκανε το διήγημα να κυλά νεράκι. Η δράση, η βία και οι εικόνες που έπλασες μέσα στον ναό έχτισαν πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Το μόνο σημείο που δεν μου άρεσε ήταν οι φύλακες του ναού, καθώς θεωρώ πως δεν εξυπηρετούσε κάποιο βασικό σκοπό η παρουσία τους. Επίσης, λίγη περισσότερη έμφαση στο twist με τις 

Spoiler

ευχές

θα ήταν ευπρόσδεκτη, αν και καταλαβαινω γιατί επέλεξες να μην το κάνεις.

Well done!

Edited October 26, 2017 by Mournblade

[SymphonyX13]

Xαίρομαι Γρηγόρη που σου άρεσε και αυτή η ιστορία μου. Ευπρόσδεκτες όλες οι παρατηρήσεις σου, τόσο οι θετικές, όσο και οι αρνητικές. Τα δύο στοιχεία που αναφέρεις στο πρώτο spoiler είναι αλληλένδετα μεταξύ τους όχι μόνο στην ιστορία μου, αλλά γενικότερα στην μυθολογία  που στηρίζεται η ιστορία. Περισσότερη έμφαση στο twist που αναφέρεις δεν ήθελα να δώσω. ήθελα μεν να κάνω μια αναφορά, όπως και έκανα αλλά δεν ήθελα να αποκαλυφθεί η φύση του τέρατος της ιστορίας, παρά μόνο στο τέλος. Χάρηκα που στην περίπτωση σου λειτούργησε όπως ακριβώς το είχα σκεφθεί!

Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο.

Υ.Γ. Ξέροντας ότι έχεις διαβάσει τον "Καθρέφτη"(αν και έχει περάσει αρκετός καιρός) θυμάσαι μήπως ένα inside, όχι joke, αλλά αναφορά, που κάνω στον "Καθρέφτη", σχετική με αυτήν την ιστορία;

[SymphonyX13]

Ευχαριστώ πολύ για την επαναφορά της ιστορίας στο προσκήνιο, με την επιλογή της στο "Our picks.." 😀