Η πύλη, τα άστρα, και η τρέλα της αλήθειας

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MadnJim

Είδος: SciFi τρόμος; Κάτι τέτοιο... μάλλον

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: Περίπου 2050

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Αυτή είναι η ιστορία που για πρώτη φορά πρωταγωνιστεί ο Δημήτρης (SymphonyX13) όταν πρωτογνωριστήκαμε και αρχίσαμε να γράφουμε ο ένας για τον άλλον, και ξεκίνησε το αγαπημένο μας παιχνίδι που έκτοτε έβγαλε αρκετές ακόμα όπου ταλαιπωρούμε ο ένας τον άλλον με κάθε ευφάνταστο τρόπο που μπορούμε να σκεφτούμε. Μερικές από αυτές τις έχουμε ήδη ανεβάσει, κι άλλες πρόκειται να ανέβουν από τον Δημήτρη οσονούπω, so stay tuned γιατί περνάω τα πάνδεινα εκεί.

Μετά από ερώτηση σε σχόλιο στην ιστορία του "Η Πύλη" είπα να την ανεβάσω για να ξέρετε για τι ακριβώς μιλούσαμε εκεί. Ελπίζω να τη βρείτε ενδιαφέρουσα. Να πω μόνο ότι ποτέ δεν έχω πάει στις Πυραμίδες, και κάθε περιγραφή -ιδιαίτερα από το εσωτερικό- είναι εντελώς αυθαίρετη δική μου φαντασία, ενώ η αναφορά στον Λάβκραφτ είναι επειδή και οι δύο είμαστε μεγάλοι φανς του έργου του. Enjoy...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Η ΠΥΛΗ, ΤΑ ΑΣΤΡΑ, ΚΑΙ Η ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ..

 

          Όταν ο Δημήτρης γράφτηκε στο σεμινάριο για της πυραμίδες της Γκίζας το έκανε σίγουρα και για τα χρήματα, χίλια ευρώ ήταν πολλά για να τα αγνοήσει. Kυρίως όμως το έκανε επειδή οι πυραμίδες πάντα ασκούσαν πάνω του μια παράξενη γοητεία, και τώρα θα είχε την ευκαιρία μέσω αυτού του σεμιναρίου να βρεθεί εκεί, να περπατήσει στη σκιά της Σφίγγας, και περισσότερο απ' όλα να μπει με την ομάδα στο εσωτερικό της μεγαλύτερης από τις τρεις πυραμίδες.

          Φτάσανε στο Κάιρο αργά το απόγευμα. Το πρόγραμμα δεν προέβλεπε τίποτα για την πρώτη μέρα, και μέχρι την επόμενη που θα άρχιζε ουσιαστικά το σεμινάριο ήταν ελεύθεροι να τακτοποιηθούν και να ξεκουραστούν από το ταξίδι. Έτσι ο Δημήτρης βόλεψε τα πράγματά του στο δωμάτιο, άνοιξε για λίγο το λαπτόπ του και τσέκαρε το αγαπημένο του site, για να το κλείσει σύντομα και να βγει στο μπαλκόνι όπου πέρασε τις υπόλοιπες ώρες μέχρι να κοιμηθεί χαζεύοντας τα τρία πελώρια τριγωνικά αρχαία κτίσματα που δέσποζαν απέναντι στο χαμηλό λόφο, και καθώς έπεφτε η νύχτα και οι δυνατοί προβολείς τα χτυπούσαν έπαιρναν μια άλλη μυστηριακή μορφή που έκανε το μυαλό του να ταξιδεύει. Δεκάδες συγγράμματα, αναγνώσματα, διηγήματα, ιστορίες, χόρευαν όλα μαζί με τη φαντασία του. Αμέτρητες πληροφορίες από επιστημονικά άρθρα μέχρι χρονοπύλες του Λάβκραφτ τρέχανε και ανακατεύονταν μπροστά στα μάτια του γεμίζοντάς τον δέος και ανυπομονησία για την επόμενη μέρα που επιτέλους θα πήγαινε εκεί που ο χρόνος επιτρέπει στην Ιστορία να ζει ακόμα. Κοιμήθηκε μ' αυτές τις εικόνες στο νου του, κοιμήθηκε βαριά γι' αυτό και δεν μπορούσε να θυμηθεί τον εφιάλτη που τον έκανε να πεταχτεί κάθιδρος λίγο πριν ξημερώσει. Μόνο μια αίσθηση ότι κάτι δεν ήταν σωστό του έμεινε, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα γιατί.

          Δεν μπόρεσε να ξανακοιμηθεί όσο κι αν προσπάθησε, μέχρι που βγήκε ο δυνατός Αιγυπτιακός ήλιος και χτύπησε το ξυπνητήρι του κινητού του. Μισή ώρα μετά κατέβαινε στο λόμπι έχοντας βγάλει εντελώς από το μυαλό του τον εφιάλτη, και συνάντησε την υπόλοιπη ομάδα και τους επιστήμονες συνοδούς τους. Άλλη μισή ώρα πέρασαν όλοι μαζί πίνοντας τον καφέ τους ενώ περίμεναν το πούλμαν να 'ρθεί, κουβεντιάζοντας χαλαρά σε μικρά ή μεγαλύτερα πηγαδάκια όσα γνώριζε ο καθένας, κι όπως είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις η φαντασία δεν άργησε να επικρατήσει. Οι διάφορες απόψεις για την κατασκευή και προπαντός τον σκοπό των πυραμίδων έδιναν κι έπαιρναν από τους ενθουσιασμένους περιστασιακούς κι ερασιτέχνες ερευνητές. Το ίδιο συνεχίστηκε και στο λεωφορείο, και σταμάτησε μόνο όταν αποβιβάστηκαν εκατό μέτρα από την επιβλητική Σφίγγα και ο βασικός ομιλητής αρχαιολόγος άρχισε να τους εξηγεί τα όσα η επιστήμη γνώριζε.

          Η μέρα πέρασε πολύ γρήγορα. Το μεσημέρι κολάτσισαν ελαφρά σταυροπόδι στην άμμο κάτω από τους φοίνικες, με φόντο τις πυραμίδες και θέα τον αιώνιο ποταμό, τον Νείλο, όπου κάποτε μικρά καράβια μετακινούσαν τους φαραώ ενώ τώρα πολυτελή πλοία πηγαινοφέρνανε αδιάκοπα τουρίστες απ' όλο τον κόσμο. Μπήκαν στη μεγάλη πυραμίδα το απόγευμα. Ο υπεύθυνος φύλακας τους τόνισε με σπαστά αγγλικά πως μόλις πέσει ο ήλιος η πυραμίδα κλείνει για τους τουρίστες και συμφώνησαν ότι θα έπρεπε να έχουν βγει ως τότε. Δέος πλημμύρισε τον Δημήτρη και κάθε τρίχα του κορμιού του τεντώθηκε σαν ηλεκτρισμένη όταν αντίκρισε για πρώτη φορά τον διάδρομο των βασιλέων με τα χιλιάδες ιερογλυφικά. Σχήματα και σχέδια, περίτεχνα απομεινάρια μιας άλλης εποχής, μιας γλώσσας κι ενός πολιτισμού που όσο κι αν η επιστήμη θέλει να πιστεύει πως έχει αποκωδικοποιήσει στην πραγματικότητα γνωρίζει ελάχιστα.

          Είχε μείνει λίγο πιο πίσω από τους υπόλοιπους της μικρής ομάδας. Απορροφημένος από την έξαψη σταμάτησε για να περιεργαστεί τα πανάρχαια σκαλίσματα που γέμιζαν τους τοίχους και το ταβάνι του διαδρόμου απ' άκρη σ' άκρη, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκε πως ήταν μόνος. Η ομάδα είχε προχωρήσει, είχαν στρίψει στις διακλαδώσεις και τις γωνίες και είχαν απομακρυνθεί τόσο που η φωνή του ομιλητή έφτανε στ' αυτιά του ως ένας αλλοιωμένος μακρινός ψίθυρος που δεν τον βοηθούσε να τον ακολουθήσει για να τους βρει. Άρχισε να περιπλανιέται με την αγωνία του να μεγαλώνει όσο δεν τους έβρισκε κι αυτό ήταν το μεγάλο του λάθος, γιατί σύντομα έστριψε κάπου που δεν έπρεπε χωρίς να το ξέρει και χάθηκε μέσα στους δαιδαλώδεις αρχαίους διαδρόμους.

          Όταν τα φώτα έσβησαν κατάλαβε πως έχει πλέον σοβαρότατο πρόβλημα. Έξω ο ήλιος έδυε αργά πάνω από τους αμμόλοφους της Σαχάρας και η ομάδα του προφανώς είχε από ώρα βγει αφήνοντας τον φύλακα να κλείσει την πυραμίδα όπως κάνει κάθε βράδυ. Σκέφτηκε αρχικά πως θα ψάχνανε να τον βρουν, αλλά μετά θυμήθηκε μερικούς που είχαν από νωρίς αποκοπεί από την ομάδα προτιμώντας μια βόλτα στην πόλη ή μπανάκι στις κοντινές παραλίες μιας και γι' αυτό είχαν έρθει εκμεταλλευόμενοι την προσφορά του σεμιναρίου, και κατάλαβε πως όταν έβλεπαν πως λείπει θα υπέθεταν κάτι ανάλογο και γι' αυτόν. Κανείς δεν θα τον έψαχνε πριν την καταμέτρηση το επόμενο πρωινό, και ακόμα και τότε κανείς δεν θα φανταζόταν ότι βρισκόταν χαμένος μέσα στην πυραμίδα. Πιο πιθανό ήταν να υποθέσουν πως κάτι άσχημο του είχε συμβεί στους κακόφημους νυχτερινούς δρόμους της Αιγυπτιακής πρωτεύουσας, φήμη για την οποία είχαν προειδοποιηθεί από την πρώτη στιγμή που κατέβηκαν στο αεροδρόμιο.

          Όταν το συνειδητοποίησε αυτό τα χρειάστηκε πραγματικά. Ο φόβος ότι μπορεί να χανόταν οριστικά σε ανεξερεύνητα ίσως μέρη της πυραμίδας τον γέμισε τρόμο, που μετατράπηκε σε φρίκη όταν ξεπήδησε στο νου του η εικόνα του αραχνιασμένου σκελετού να κείτεται έρμαιο των ατέλειωτων αιώνων σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο διάδρομο και κατάλαβε ότι φαντάζεται τη δική του πιθανή κατάληξη. Άρχισε να ψάχνει ξανά με το αδύναμο φως του μικρού φακού που διέθετε το κινητό του. Περιπλανιόταν για πολύ ώρα, ίσως να έκανε και κύκλους, ποιός ξέρει. Οι σκιές στις γωνίες ήταν σαν να περίμεναν να τον αρπάξουν, ενώ οι σκαλισμένες μορφές αρχαίων θεών με κεφάλια πτηνών και ζώων ήταν σαν να τον κοίταζαν γελώντας ειρωνικά που με ολοένα αυξανόμενο πανικό σκουντουφλούσε εδώ κι εκεί χωρίς καμιά αίσθηση πια προσανατολισμού και κατεύθυνσης. Δεν είχε καταλάβει ότι κατέβαινε συνεχώς, και φυσικά ούτε που του πέρασε από το μυαλό ότι κάποια στιγμή της περιπλάνησής του είχε μπει σε χώρους που δεν είχαν ξαναπερπατηθεί τα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια.

          Ξαφνικά βρέθηκε σ' ένα μεγάλο ευρύχωρο δωμάτιο σαν σάλα. Χρυσός, ασήμι, και έντονα χρώματα ντύνανε τα επιβλητικά αγάλματα των κτηνόμορφων θεών στις κόγχες τους τριγύρω στους τοίχους, ενώ ιερογλυφικά σκαλίσματα κάλυπταν κάθε επιφάνεια δημιουργώντας μια πολύπλοκη εντυπωσιακή ταπετσαρία. Στο κέντρο ακριβώς υπήρχε μια φαρδιά περίπου ένα μέτρο στρόγγυλη πλάκα, ελαφρώς υψωμένη από το πέτρινο πάτωμα, ενώ μπροστά της έστεκε άφθαρτος ένας λοξός βωμός φτιαγμένος από κατάλευκο αστραφτερό μάρμαρο φερμένο από μέρη χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Πάνω του φυσικά υπήρχαν σκαλίσματα, μόνο που ήταν λίγο διαφορετικά από τα υπόλοιπα ιερογλυφικά των τοίχων. Χωρισμένα ευκρινώς σε δύο ομάδες, η μία είχε τις γνωστές φιγούρες με τα κεφάλια γερακιών που είχε ξαναδεί τόσες και τόσες φορές, η άλλη όμως ήταν εντελώς διαφορετική. Οι φιγούρες ήταν αλλόκοτες και στη θέα τους ανατρίχιασε. Θύμιζαν ψάρια, με παράξενα κεφάλια και μεγάλα φριχτά σαγόνια, και πλοκάμια αντί για άκρα.

          Πάτησε πάνω στην πλάκα για να δει καλύτερα τα σχέδια του λοξού βωμού και τσιτώθηκε τρομαγμένος επειδή δύο τετράγωνες τρύπες άνοιξαν τρίζοντας σιγανά ψηλά στον τοίχο πίσω από τον βωμό. Αχνό φως διέλυσε αμέσως το πανάρχαιο πηχτό σκοτάδι προερχόμενο από τον νυχτερινό ουρανό της Αιγύπτου, μέρος του οποίου μπορούσε να διακρίνει καθαρά. Για την ακρίβεια οι τρύπες ήταν περισσότερο σαν στενοί αεραγωγοί, μιας και ένωναν το υπόγειο εσωτερικό με το υπέργειο εξωτερικό της πυραμίδας τρυπώντας σε απόλυτη ευθεία τον δεκάδων μέτρων χοντρό πέτρινο τοίχο. Τα ιδιότυπα αυτά παράθυρα ήταν το ένα πάνω από το άλλο σε απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου, αλλά οι ευθείες τους ήταν σε τέτοια γωνία που απ' έξω η απόσταση μεταξύ τους ξεπερνούσε τα δεκαπέντε μέτρα. Ο Δημήτρης δεν άργησε να καταλάβει πως εστίαζαν σε δύο διαφορετικά μέρη του έναστρου ουρανού, και αναρωτήθηκε ποιός μπορεί να ήταν ο σκοπός τους όταν οι αρχαίοι κτίστες τα έφτιαξαν. Θεώρησε πως εξυπηρετούσαν την αγάπη των αρχαίων Αιγυπτίων για την αστρονομία, ιδέα που εδραιώθηκε στο νου του εύκολα μιας και ακριβώς στο κέντρο του τετράγωνου κομματιού ουρανού που μπορούσε να δει μέσα από την κάθε τρύπα βρισκόταν από ένα φωτεινό αστέρι που ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα με διαφορά.

          Η περιέργειά του είχε υπερισχύσει του φόβου προς το παρόν. Στο λιγοστό φως και με τη βοήθεια του φακού του κινητού του άρχισε να παρατηρεί πιο προσεκτικά την δεύτερη ομάδα σκαλισμάτων στον παράξενο λοξό βωμό, που κάτι του θύμιζαν αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει τι ακριβώς, ούτε μπορούσε να εξηγήσει την έντονη αποστροφή που ένιωθε κοιτάζοντάς τα. Άπλωσε το χέρι του και τα άγγιξε, το κρύο μάρμαρο τον έκανε να ανατριχιάσει ξανά. Ένα από τα σχέδια απεικόνιζε έναν άνθρωπο να κοιτάει γονατιστός ψηλά έναν από αυτούς τους ψαρόμορφους πλοκαμοφόρους θεούς, ενώ μια διαγώνια ευθεία γραμμή τους ένωνε. Το άγγιξε κι ένα σχεδόν άηχο κλικ ενεργοποίησε κάποιο μηχανισμό κάτω από την στρόγγυλη πλάκα όπου στεκόταν. Ένα υπόκωφο βουητό άρχισε να ακούγεται που τον ξάφνιασε, και ένας παλμός ξεκίνησε να μεγαλώνει κάθε δευτερόλεπτο και πιο πολύ μέχρι που έφτασε σε μια ψηλή συχνότητα και σταθεροποιήθηκε. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

          Εξαϋλώθηκε και εκσφενδονίστηκε με τρομακτική ταχύτητα μέσα από την πάνω τετράγωνη τρύπα προς τα άστρα. Μπορεί το σώμα του να μην υπήρχε πια με μορφή που ο ανθρώπινος νους να είναι σε θέση να αντιληφθεί, όμως η συνείδηση του Δημήτρη παρέμενε αναλλοίωτη. Ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε είδε γεμάτος τρόμο το σύμπαν να συστρέφεται, να λυγίζει και να διπλώνει μπρος του φτιάχνοντας έναν κοσμικό σωλήνα μέσα από τον οποίο πέρασε με ασύλληπτη ταχύτητα. Στα όρια της τρέλας είδε στιγμές αργότερα το φωτεινό αστέρι να μεγαλώνει ώσπου έγινε ολόκληρος πλανήτης, πάνω στον οποίο σταμάτησε το παράξενο ταξίδι του. Υλοποιήθηκε σ' έναν ξερό αμμώδη λόφο σ' έναν τόπο που τον έλουζε ένα άρρωστο κιτρινιάρικο φως, ενώ στον ουρανό δεν υπήρχαν ούτε ήλιος ούτε φεγγάρι. Άγνωστα άστρα και ξένοι αστερισμοί γέμιζαν το στερέωμα, ικανά να τρελάνουν στη στιγμή και τον πιο έμπειρο, τον πιο ψύχραιμο αστρονόμο. Στο βάθος της κοιλάδας που εκτείνονταν στους πρόποδες του λόφου μια πόλη διεκρινόταν στον ορίζοντα. Ήταν εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε είχε δει ως τότε. Παράξενα οικοδομήματα αψηφούσαν κάθε νόμο της φυσικής και περιφρονώντας τη λογική υψώνονταν δημιουργώντας σχήματα που τάραζαν τον φτωχό ανθρώπινο νου του, σε σημείο που με το ζόρι κατάφερνε να συγκρατήσει το βλέμμα του πάνω τους. Μέσα στον τρόμο του συνειδητοποίησε ότι δεν αναπνέει, κι ενώ στην αρχή πέρασε από το μυαλό του ότι πέθανε μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους της πυραμίδας και τώρα ζει κάποια μετά θάνατον εμπειρία, κατάλαβε τελικά πως ήταν ακόμη ζωντανός αλλά είχε περάσει σε κάποιο άλλο επίπεδο ύπαρξης. Ζωντανός και με πλήρη διαύγεια, αλλά διαφορετικός, όπως διαφορετικός ήταν και τούτος δω ο τόπος. Η λογική του αδυνατούσε να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα που τον βομβάρδιζαν κυριολεκτικά, κι ο πανικός του άγγιζε ύψη που ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχουν.

          Ξάφνου, στην θολή απόσταση διέκρινε κίνηση. Φιγούρες που δεν μπορούσε ακόμη να ξεκαθαρίσει βγήκαν από τα τείχη της πόλης και κατευθύνθηκαν προς το μέρος του. Νέο κύμα τρόμου τον συντάραξε βλέποντας ότι σε λίγο οι άγνωστοι κάτοικοι αυτού του τόπου θα φτάνανε κοντά του, αλλά έμεινε παγωμένος στη θέση του να τους κοιτάζει να μεγαλώνουν καθώς η απόσταση όλο και γινόταν μικρότερη. Πρώτα διέκρινε τα μακρυά πλοκάμια τους. Μετά είδε τις ψαρίσιες μορφές τους κι αναγνώρισε με απόγνωση τα πλάσματα που τόσα είχε διαβάσει γι' αυτά. Άρχισε να τρελένεται όταν θυμήθηκε τη φήμη για τον Λάβκραφτ, ότι όσα έγραφε δεν ήταν αποκυήματα της φαντασίας του αλλά πραγματικές εμπειρίες του, κάτι που φυσικά αν και μεγάλος φαν του έργου του δεν είχε πιστέψει ποτέ.

          Ένιωσε λες και άκουσε μέσα στο μυαλό του το "σναπ" όταν έσπασε εντελώς η λογική του καθώς συνειδητοποίησε ότι δεν πρόκειται να πατούσε τα πόδια του στη Γη ποτέ ξανά.

          Γέλαγε τρελά όταν οι Μεγάλοι Παλαιοί τον φτάσανε και απλώθηκαν γύρω του. Γέλαγε και σιγοτραγουδούσε ενώ τον άγγιζαν με τα φριχτά κρύα πλοκάμια τους το φημισμένο δίστιχο του τρελού Άραβα ποιητή που σε κάποιο όραμά του είχε δει φευγαλέα αυτόν τον κόσμο. Το δίστιχο που χρόνια ολόκληρα εξιτάριζε τη φαντασία του αλλά μόνο τώρα ήταν σε θέση να κατανοήσει πλήρως το φριχτό νόημά του.

          Κι ήταν ακριβώς αυτό το νόημα που έκανε το αθάνατο πια μυαλό του να σπάσει οριστικά, η συνειδητοποίηση της αθανασίας ανάμεσα στις διαστάσεις, ανάμεσα στους κόσμους.

 

          "Δεν είν' νεκρό αυτό που αιώνια μπορεί να περιμένει, μα με το πέρας των παράξενων αιώνων ως κι ο θάνατος μπορεί να πεθαίνει.."

                                                                            By MADnJIM  

[SymphonyX13]

Τι άλλο μπορώ να σου πω, που δεν έχουμε ήδη πει για αυτήν την ιστορία; Θυμάσαι πόσο μου είχε αρέσει και σαν ιστορία και για το ότι συνέχισες το παιχνίδι που ξεκίνησα με την "Αγέλη". Και η ιδέα, και οι περιγραφές, και οι αναφορές στον Lovecraft... :good:

[Blacksword]

Απ' όλες τις ιστορίες από το εσωτερικό σας "παιχνίδι" που έχω διαβάσει, αυτή είναι σίγουρα η πιο "απλή" με πολύ ωραία ιδέα που θα μπορούσε άνετα να είναι και κανονική ιστορία, τουλάχιστον εγώ έτσι την είδα πρ' όλο που έχει τον Δημήτρη μέσα.

[MadnJim]

Απ' όλες τις ιστορίες από το εσωτερικό σας "παιχνίδι" που έχω διαβάσει, αυτή είναι σίγουρα η πιο "απλή" με πολύ ωραία ιδέα που θα μπορούσε άνετα να είναι και κανονική ιστορία, τουλάχιστον εγώ έτσι την είδα πρ' όλο που έχει τον Δημήτρη μέσα.

 

Ήταν η πρώτη ιστορία μου με τον Δημήτρη πρωταγωνιστή, την είχα γράψει τότε ως απάντηση στην "Αγέλη" του με την οποία είχε ξεκινήσει αυτό το παιχνίδι μας. Χαίρομαι που σου άρεσε.

Edited October 24, 2015 by MadnJim

[SymphonyX13]

Απ' όλες τις ιστορίες από το εσωτερικό σας "παιχνίδι" που έχω διαβάσει, αυτή είναι σίγουρα η πιο "απλή" με πολύ ωραία ιδέα που θα μπορούσε άνετα να είναι και κανονική ιστορία, τουλάχιστον εγώ έτσι την είδα πρ' όλο που έχει τον Δημήτρη μέσα.

 

 

 

Απ' όλες τις ιστορίες από το εσωτερικό σας "παιχνίδι" που έχω διαβάσει, αυτή είναι σίγουρα η πιο "απλή" με πολύ ωραία ιδέα που θα μπορούσε άνετα να είναι και κανονική ιστορία, τουλάχιστον εγώ έτσι την είδα πρ' όλο που έχει τον Δημήτρη μέσα.

 

Ήταν η πρώτη ιστορία μου με τον Δημήτρη πρωταγωνιστή, την είχα γράψει τότε ως απάντηση στην "Αγέλη" του με την οποία είχε ξεκινήσει αυτό το παιχνίδι μας. Χαίρομαι που σου άρεσε.

 

 

Kώστα θα έχεις διαβάσει αναφορές μου στον Lovecraft στις ιστορίες μου, όπως στην "Σπηλιά" ή στον "Καθρέφτη".(αν και εκεί δεν αναφέρεται πουθενά αυτός ή η Μυθολογία Κθούλου που δημιούργησε) Και το παιχνίδι που έχουμε με τον Σπύρο, που όπως έχεις καταλάβει απολαμβάνουμε αφάνταστα, εκεί έχει τις ρίζες του. Ονομάζοντας "Σπύρο" τον ήρωα της "Αγέλης" ακολούθησα την συνήθεια που είχαν οι συγγραφείς του λεγόμενου "Κύκλου του Lovecraft" να βάζουν ο ένας τον άλλο πρωταγωνιστή στις ιστορίες του, φροντίζοντας να έχει όσο πιο φρικτό τέλος γίνεται! Και κοίτα να δεις που μας οδήγησε...