SymphonyX13 Posted August 8, 2015 Share Posted August 8, 2015 (edited) Όνομα Συγγραφέα:SymphonyX13Είδος:ΤρόμουΒία; ΛίγηΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων:2368Αυτοτελής;ΝαιΣχόλια: Αυτήν την ιστορία, αν και δεν την άρχισα με αυτό τον σκοπό, τελικά την τοποθέτησα σε ένα ήδη "υπάρχων" κόσμο. Είναι όμως γραμμένη με τέτοιο τρόπο, που ο αναγνώστης(που γνωρίζει φυσικά αυτόν τον κόσμο) να μην το καταλάβει παρά μόνο στο τέλος, έχοντας έτσι πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο η αποκάλυψη. Θα σας πρότεινα αν έχετε σκοπό να την διαβάσετε, να ανοίξετε το παρακάτω spoiler,μετά φυσικά την ανάγνωση. Όπως πάντα, ευπρόσδεκτα τα πολύτιμα για μένα σχόλια σας. O κόσμος και οι χαρακτήρες που έχω δανειστεί, είναι του υπέροχου videogame "The Last Of Us", του αριστουργήματος της Naughty Dog! Αρχείο: Μπαμπούλες.doc Μπαμπούλες «Μωρό μου...ξύπνα μωρό μου...» Άνοιξε τα μάτια της προσπαθώντας να πετάξει από πάνω τους τα πέπλα του ύπνου, που ήθελε να τα κρατήσει ακόμα σφαλιστά και είδε το αγαπημένο πρόσωπο της μητέρας της. Την κοίταζε χαμογελώντας κάνοντας δύο μικρά λακάκια να εμφανιστούν στα μάγουλα της, θέλοντας να την καθησυχάσει για αυτό το απότομο ξύπνημα μέσα στην νύχτα. Όσο γαλήνιο όμως και να φαινόταν αυτό το χαμόγελο δεν ήταν ικανό να κρύψει την ανησυχία και τον φόβο που στοίχειωνε το βλέμμα της. «Μαμά...» «Σώπα μωρό μου....μας βρήκαν ξανά....πρέπει να φανείς πάλι γενναία τώρα...άλλη μια φορά.. όπως ακριβώς τις προηγούμενες.» Απ`όταν θυμόταν τον εαυτό της έπρεπε να είναι γενναία, ζώντας σε ένα κόσμο φόβου και αγωνίας. Ήταν αυτό που της είχαν μάθει ο μπαμπάς και η μαμά..."Να είσαι γενναία και αθόρυβη σαν ποντικάκι....και θα γυρίσουμε... μην φοβάσαι, θα γυρίσουμε." Και τα κατάφερνε κάθε φορά, ήταν γενναία και αθόρυβη και αυτοί πάντα τα κατάφερναν να γυρίσουν, ποτέ δεν της είχαν πει ψέματα. Ήταν όμως τόσο δύσκολο να είναι γενναία. Τύλιξε τα χεράκια της γύρω από την μητέρα της και την αγκάλιασε σφιχτά ενώ προσπαθούσε ανώφελα να συγκρατήσει τα δάκρυα, που άρχισαν να κυλάνε στα μαγουλά της. Την αγκάλιασε τόσο σφιχτά λες και ήταν η τελευταία φορά που θα το έκανε, πάντα τόσο σφιχτά την αγκάλιαζε και η μαμά πάντα γυρνούσε. «Μην κλαις μωράκι μου» είπε η μαμά της, γεμίζοντας με φιλιά το πρόσωπο της και στραγγίζοντας το από τα δάκρυα, «εσύ θα κρυφτείς και εγώ θα τους παρασύρω μακριά από εδώ, όπως κάνουμε πάντα, εντάξει; Γρήγορα τώρα, έλα να σε βοηθήσω να ντυθείς, δεν πρέπει να καθυστερήσουμε άλλο.» Μετά απο λίγο ήταν έτοιμη και κρατώντας το λαγουδάκι της έσκυψε και χώθηκε κάτω από το κρεβάτι κολλώντας την πλάτη της όσο γινόταν στον τοίχο. Η μαμά γονάτισε, φίλησε δύο δάχτυλα της και της τα ακούμπησε στα χείλη. «Η μαμά σε αγαπάει» της είπε και μετά σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Την άκουσε να κατεβαίνει την σκάλα, ένα σκαλοπάτι έτριξε κάτω από το βάρος της, και μετά αφουγκράστηκε περιμένοντας. Δεν θα αργούσαν τώρα, όπου να΄ναι θα αρχίσει. Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε από κάτι που έπεσε με δύναμη στην εξώπορτα και άλλο ένα χτύπημα ακολούθησε, κι' άλλο ένα. Μέσα σε μια στιγμή την απόλυτη ησυχία της νύχτας γέμισε ένας ορυμαγδός από θορύβους, από χτυπήματα που δοκίμαζαν την αντοχή της πόρτας και των σανίδων που ο μπαμπάς είχε καρφώσει στα παράθυρα και από ουρλιαχτά που δεν ανήκαν σε τίποτα ανθρώπινο. Ακούγοταν σαν να ήταν πιο πολλοί από κάθε άλλη φορά και ο μπαμπάς δεν ήταν εδώ. Κάλυψε τα αυτιά της με τα χέρια της προσπαθώντας να εμποδίσει τους ήχους χωρίς να τα καταφέρει. Ξύλο ακούστηκε να σπάει καθώς η πόρτα άρχισε να υποχωρεί, και οι σανίδες έσπαγαν και ξεκαρφώνονταν. Τα λίγα τζάμια που είχαν απομείνει στα παράθυρα θρυμματίστηκαν, ενώ η πόρτα με ένα τελευταίο χτύπημα ξεριζώθηκε από τους μεντεσέδες της και έπεσε με θόρυβο στο πάτωμα. Ήχοι από βήματα γέμισαν τον κάτω όροφο καθώς έμπαιναν μέσα και γδούποι από κορμιά που έπεφταν στο πάτωμα από τα παράθυρα. Ένα οξύ ουρλιαχτό, ικανό να σου παγώσει το αίμα ακούστηκε, για να διακοπεί απότομα κάτω από τον εκκωφαντικό ήχο του πυροβολισμού, που κάλυψε για μια στιγμή τις άναρθρες κραυγές των πλασμάτων. Ένας δεύτερος ακολούθησε και ένας τρίτος, που της φάνηκε πως προέρχοταν από διαφορετικό σημείο του σπιτιού και πραγματικά ο επόμενος ακούστηκε από την πίσω πόρτα της κουζίνας που έβγαινε στην αυλή. Η μαμά τους οδηγούσε έξω, μακριά από εδώ, όπως της είπε, όπως έκανε πάντα. Και αυτοί ακολουθούσαν. Ο επόμενος πυροβολισμός ακούστηκε ξεκάθαρα έξω από το σπίτι, όπως και οι κραυγές αυτών που κυνηγούσαν την μαμά. Στο σπίτι επικράτησε ξαφνικά απόλυτη ησυχία, δεν ακουγόταν το παραμικρό, αλλά αυτή δεν έπρεπε να ξεγελαστεί, έπρεπε να είναι γενναία, αθόρυβη και να περιμένει την μαμά να γυρίσει... να ξεφύγει από τους μπαμπούλες και να γυρίσει. Απ΄όταν ήταν πολύ πιο μικρή, η μαμά της είχε μάθει ότι οι μπαμπούλες υπήρχαν στην πραγματικότητα. Ήταν τόσο αληθινοί όσο αυτή και το μόνο πράγμα που ήθελαν, ήταν να σε σκοτώσουν. Δεν κρυβόντουσαν κάτω από κρεβάτια, δεν παραμόνευαν μέσα σε ντουλάπες, περιμένοντας να τις ανοίξεις για να σε αρπάξουν, ούτε ζούσαν μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, φοβούμενοι το φως του ήλιου που τους κατέστρεφε, όπως έκαναν οι μπαμπούλες στους θρύλους του Κόσμου Πριν. Τριγύριζαν μόνοι τους ή σε ομάδες, στις άδειες από ανθρώπους πόλεις, σε ερημωμένους δρομους και λεωφόρους που το μόνο που έβρισκες ήταν ατέλειωτες ουρές από εκγαταλελειμένα, σκουριασμένα αυτοκίνητα. Η μαμά της είχε πει ότι οι μπαμπούλες μπορούσαν να ακούσουν και τον παραμικρό ήχο που θα έκανες, γι' αυτό αν τους συναντούσες χωρίς να σε αντιληφθούν, έπρεπε να κρυφτείς και να μην βγάλεις ούτε άχνα, "πρέπει να είσαι αθόρυβη σαν ποντικάκι". Δεν τις είχε πει ποτέ τι ακριβώς ήταν οι μπαμπούλες, ήταν πολύ μικρή ακόμα για καταλάβει. Όπως ήταν μικρή για να της εξηγήσει ο μπαμπάς τον λόγο που της είχε μάθει να εμπιστεύεται μόνο τον εαυτό της και τους γονείς της. "Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα τέρατα από τους μπαμπούλες" της είχε πει. Ενώ πήγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο, όταν στο προηγούμενο τους είχαν βρει οι μπαμπούλες ή όταν οι προμήθειες που μπορούσε να βρει ο μπαμπάς στην γύρω περιοχή είχαν εξαντληθεί, πάντα πρόσεχαν να μην τους δει κανείς, ούτε μπαμπούλας, ούτε άνθρωπος. Και τώρα ο μπαμπάς είχε φύγει για προμήθειες εδώ και μέρες και δεν είχε γυρίσει. Έσφιξε το λαγουδάκι της στην αγκαλιά της και έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας. Το σκαλοπάτι έτριξε κάτω από το βάρος κάποιου που ανέβαινε την σκάλα και μετά από λίγο η πόρτα του δωματίου άνοιξε αργά- αργά τρίζοντας και αυτή με έναν ήχο που την έκανε να ανατριχιάσει. Μια γνώριμη σιλουέτα φάνηκε, αν και το πρόσωπο ήταν κρυμένο στις σκιές. Η μαμά γύρισε επιτέλους. Βγήκε γρήγορα κάτω από το κρεβάτι και ετοιμάστηκε να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς της, όταν αυτή εμφανίστηκε από τις σκιές. Δεν είχε πρόσωπο. Στην θέση του υπήρχε μια άμορφη, χωρίς χαρακτηριστικά μάζα που έμοιαζε να πάλλεται. Δύο ματωμένες τρύπες σχηματίστηκαν εκεί που έπρεπε να ήταν τα μάτια της και ένα ράγισμα εμφανίστηκε στη θέση του στόματος. «Η μαμά σε αγαπάει» της είπε ενώ άνοιγε δύο τεράστια σαγόνια γεμάτα κοφτερά δόντια και το κορίτσι άρχισε να ουρλιάζει. Ξύπνησε με την καρδιά να βροντοχτυπάει στο στήθος της και δάκρυα να τρέχουν στα μαγουλά της. Έσφιξε πιο σφιχτά το λαγουδάκι στην αγκαλιά της, σκούπισε τα μάτια της με το μανίκι της και είπε στον εαυτό της ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα χαζό όνειρο. Δεν πρέπει να είχε κοιμηθεί πολύ αφού το δωμάτιο ήταν ακόμα πολύ σκοτεινό και πριν προλάβουν τα μάτια της να συνηθίσουν το σκοτάδι, η λάμψη μιας αστραπής το φώτισε στιγμιαία. Μετά από λίγο ένας κεραυνός έσπασε την ησυχία της νύχτας. Σχεδόν αμέσως ψιχάλες άρχισαν να ακούγονται στην στέγη του σπιτιού, που όλο και δυνάμωναν. Όταν μια νέα αστραπή φώτισε το δωμάτιο, αυτή άρχισε να μετράει, αφού ο μπαμπάς της είχε μάθει πως όσο πιο πολλούς αριθμούς μετρούσε από την στιγμή που έβλεπε την λάμψη της αστραπής μέχρι να ακούσει τον κρότο του κεραυνού, σήμαινε ότι η καταιγίδα απομακρυνόταν. Δεν πρόλαβε να μετρήσει πολλούς όμως και μια νέα βροντή ταρακούνησε το σπίτι, η καταιγίδα ερχόταν όλο και πιο κοντά. Μέσα σε λίγα λεπτά οι ψιχάλες έγιναν μια καταρακτώδης βροχή που έπεφτε με όλη την μανία της φύσης να την συνοδεύει. Αστραπές αυλάκωναν τον ουρανό ακολουθούμενες από τόσο δυνατές βροντές, που θα μπορούσαν να ήταν ο ήχος του ουρανού που ράγιζε. Ένας κεραυνός έπεσε τόσο κοντά και ήταν τόσο δυνατός, που έκανε το σπίτι να σειστεί από τα θεμέλια του και έκλεισε τα μάτια της φοβισμένη.Τα άνοιξε την στιγμή που μια αστραπή ξαναφώτιζε το δωμάτιο και είδε δύο πόδια να στέκονται ακριβώς μπροστά από το κρεβάτι. Ένας λυγμός της ξέφυγε που καλύφθηκε ευτυχώς από την βροντή που ακολούθησε σχεδόν αμέσως και κάλυψε το στόμα της με το χέρι της. Μέσα στα δέκατα του δευτερολέπτου που κράτησε η λάμψη, η εικόνα που είδε αποτυπώθηκε στο μυαλό της με κάθε λεπτομέρεια. Το δεξί πόδι φορούσε ακόμα ένα καφέ, φθαρμένο μποτάκι που τα κορδόνια του είχαν λυθεί και σέρνοταν, ενώ το αριστερό ήταν γυμνό, γεμάτο γρατζουνιές. Το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο είχε σπάσει και ξεριζωθεί, αφήνοντας στην θέση του μια ωμή, ματωμένη πληγή. Κρατώντας την ανάσα της και παγωμένη από τον τρόμο, είδε κομματιαστά στις επόμενες λάμψεις που ακολούθησαν, τα δύο πόδια να γυρίζουν και να απομακρύνονται ευτυχώς προς την πόρτα.Απ΄όσο μπόρεσε να δει της φάνηκε πως ότι και να ήταν αυτό που βρισκόταν στο δωμάτιο, περπατούσε με ένα περίεργο τρόπο, σχεδόν τρικλίζοντας και για μια στιγμή που το είδε ολόκληρο ενώ αυτό έβγαινε από το δωμάτιο, της φάνηκε πως... Όχι, δεν έπρεπε να κάνει τέτοιες σκέψεις, έπρεπε να είναι γενναία και αθόρυβη και να περιμένει την μαμά να γυρίσει. Πριν λίγο ήταν ένας μπαμπούλας στο δωμάτιο μαζί της και αυτή είχε μείνει κρυμμένη, δεν την είχε δει, τα είχε καταφέρει, μόνο λίγη υπομονή έπρεπε να κάνει ακόμα. Έχοντας ηρεμήσει αρκετά, έκλεισε τα μάτια της και αν και δεν ήθελε να κοιμηθεί, βυθίστηκε τελικά σε έναν ήσυχο ύπνο χωρίς όνειρα, ενώ η καταιγίδα συνέχιζε να μαίνεται έξω. Όταν ξύπνησε είδε ότι είχε ξημερώσει, το φως της ημέρας έμπαινε στο δωμάτιο από το παράθυρο και η καταιγίδα είχε περάσει αφού το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα πουλί που κελαϊδούσε σε ένα κοντινό δέντρο. Η νύχτα είχε φύγει πέρνοντας μαζί τους τρόμους που ήταν γεμάτη και η νέα μέρα την γέμισε ελπίδα αλλά συγχρόνως και ανησυχία, αφού συνειδητοποίησε ότι η μαμά ποτέ δεν είχε αργήσει τόσο πολύ ξανά. Δεν έπρεπε να φύγει από το σπίτι, αυτό της το είχαν μάθει καλά, αλλά πόσο μπορούσε να περιμένει; Ο μπαμπούλας μπορεί να ξαναγυρνούσε και τώρα δεν είχε το σκοτάδι της νύχτας και τις βροντές της καταιγίδας να την καλύψουν. «Να είσαι γενναίος Σκράπς» είπε στο λαγουδάκι της, σύρθηκε και βγήκε κάτω από το κρεβάτι. Έμεινε ακίνητη αφουγκράζοντας, αλλά δεν άκουσε το παραμικρό και με μικρά, προσεκτικά βήματα βγήκε από το δωμάτιο και περνώντας τον διάδρομο έφτασε στην κορυφή της σκάλας, όπου έμεινε παγωμένη από την φρίκη βλέποντας τι υπήρχε στην βάση της. Το πλάσμα που κάποτε ήταν ο πατέρας της, στεκόταν σε μια αφύσικα γερτή στάση με τα χέρια να κρέμονται στα πλευρά του.Το καφέ μποτάκι που τώρα γνώρισε αμέσως, βρισκόταν ακόμα στο δεξί του πόδι και φορούσε, αν και κουρελιασμένα τώρα, τα ρούχα που φόραγε όταν τον είχε δει τελευταία φορά. Λίγο πιο πάνω από το στόμα, το πάνω μέρος του κεφαλιού του ήταν καλυμμένο από φριχτά εξογκώματα, στο κάτω όμως ξεχώριζε ολοκάθαρα η τόσο χαρακτηριστική ουλή που είχε στο σαγόνι του. Ένας παράξενος ήχος άρχισε να βγαίνει από το λαρύγγι του... "κρρκ...κρκκ..κρρκκ.." ...γύρισε προς το μέρος της...."κρρκκρ...κρκκ.." ...έγειρε το κεφάλι του λες και άκουγε κάτι και μετά άρχισε να ανεβαίνει την σκάλα.. "κρκκ...κρκ..". Παραλυμένη από τον τρόμο έμεινε ακούνητη, ενώ το πλάσμα κόντευε να την φτάσει, όταν ξαφνικά όρμησε μέσα στο σπίτι από την γκρεμισμένη πόρτα ένας άντρας, που του επιτέθηκε φωνάζοντας για να του αποσπάσει την προσοχή. Ο μπαμπούλας γύρισε αμέσως προς το μέρος του για να δεχτεί ένα δυνατό χτύπημα από το αυτοσχέδιο όπλο του άντρα που έδειχνε να είναι φτιαγμένο από αιχμηρές λεπίδες δεμένες σε έναν νεροσωλήνα. Ένα δεύτερο χτύπημα και ένα τρίτο ακολούθησαν, το όπλο διαλύθηκε,οι λεπίδες έμειναν καρφωμένες στο πλάι του κεφαλιού του τέρατος που όρμησε στον άντρα, αυτός το άρπαξε με το ένα χέρι από το λαιμό ενώ με το άλλο βύθισε ένα μαχαίρι στο σημείο που κάποτε βρισκόταν το αριστερό μάτι του. Ο μπαμπούλας λες και ήταν μια μαριονέτα που κάποιος της έκοψε τους σπάγγους που της έδιναν ζωή, σωριάστηκε και κατρακύλησε την σκάλα για να πέσει μπροστά από μια κοπέλα με καστανά μαλλιά δεμένα σε αλογοουρά, που κρατούσε ένα πιστόλι και με τα δυο της χέρια. «Θα μπορούσες να κάνεις λιγότερο θόρυβο» είπε στον άντρα ενώ ανέβαινε την σκάλα. «Δεν γινόταν διαφορετικά» απάντησε αυτός και πλησίασε το κορίτσι..«Είσαι καλά;» την ρώτησε και αυτή έκανε μερικά φοβισμένα βήματα προς τα πίσω μέχρι που η πλάτη της ακούμπησε στον τοίχο. «Τζόελ, την τρομάζεις» του είπε η κοπέλα που τον πέρασε και γονάτισε μπροστά της. «Μην φοβάσαι γλυκιά μου, δεν θα σε πειράξουμε..είσαι καλά;» «Δεν πρέπει να μιλάω σε αγνώστους» είπε αυτή και έσφιξε ακόμα περισότερο το λαγουδάκι της στην αγκαλιά της. «Και πολύ καλά κάνεις, αλλά αν πούμε τα ονόματα μας δεν θα είμαστε άγνωστοι πια! Τι λες, θα μου πεις πως λένε το λαγουδάκι σου;» Κοίταξε το λαγουδάκι που της είχε φτιάξει από κουρέλια η μαμά της. Το ένα αυτί είχε σχεδόν ξηλωθεί και κρεμόταν πιο μακριά από το άλλο και το κουμπί που είχε για δεξί μάτι είχε χαλαρώσει και αυτό.«Τον λένε Σκράπς» είπε σιγανά. «Αυτό είναι ένα υπέροχο όνομα για λαγό! Γειά σου Σκραπς, εμένα με λένε Έλλι και αυτός είναι ο Τζόελ» είπε χαμογελώντας η Έλλι. «Και πρέπει να σου ομολογήσω, ότι είσαι ένα από τα πιο όμορφα λαγουδάκια που έχω δει!» Ένα γελάκι ξέφυγε από το κορίτσι που χαμογέλασε για μια στιγμή και τους κοίταξε προσεκτικά. «Με λένε Σάρα» είπε και της φάνηκε πως το πρόσωπο του άντρα σφίχτηκε για μια στιγμή. «Χαίρω πολύ» είπε η Έλλι και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά.«Δεν είμαστε ασφαλείς εδώ Σάρα, πρέπει να φύγουμε σύντομα.» Μια σκιά φόβου κάλυψε τα μάτια του κοριτσιού που τραβήχτηκε απότομα. «Δεν μπορώ να φύγω, περιμένω την μαμά μου να γυρίσει» απάντησε. Ο Τζόελ και η Έλλι αντάλλαξαν μια φευγαλέα ματιά. «Θα σε πάμε εμείς στην μαμά σου» της είπε η Έλλι, «αυτή μας έστειλε.» Τα μάτια της Σάρας άνοιξαν διάπλατα. «Ξέρετε την μαμά μου; Είναι καλά;Γιατί δεν ήρθε αυτή;», οι ερωτήσεις ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος από μέσα της. «Φυσικά και την ξέρουμε, πως νομίζεις σε βρήκαμε; Έχει χτυπήσει λίγο, μην ανυσηχείς δεν είναι κάτι σοβαρό, δεν μπορούσε να έρθει όμως και έστειλε εμάς.» Η Σάρα έμεινε να κοιτάει εξεταστικά την Έλλι για αρκετή ώρα. «Τ`ορκίζεσαι;» την ρώτησε. Η Έλλι κοίταξε τον Τζόελ και μετά γύρισε στην Σάρα χαμογελώντας κάνοντας δύο μικρά λακάκια να εμφανιστούν στα μαγουλά της, πόσο έμοιαζαν της μαμάς. «Τ' ορκίζομαι!» Η Σάρα χαμογέλασε ντροπαλά και μετά άπλωσε τα χεράκια της στον Τζόελ που την πήρε στην αγκαλιά του και άρχισε να κατεβαίνει την σκάλα με την Έλλι δίπλα του. Το κορίτσι τον αγκάλιασε σφιχτά, τα γένια του της τσίμπησαν το μάγουλο αλλά αυτό δεν την πείραξε, όχι, δεν την πείραξε καθόλου. SymphonyX13 Ιανουάριος 2015.... Edited August 9, 2015 by SymphonyX13 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted August 8, 2015 Share Posted August 8, 2015 Είναι ένα τρυφερό φλασάκι τρόμου - κάπως οξύμωρο αυτό σαν χαρακτηρισμός- θα μπορούσε να αποτελέσει μία δυνατή εισαγωγή για μία μεγαλύτερη ιστορία ή και νουβέλα. Θα θελα να δω περισσότερα για τους μπαμπούλες βέβαια... Καλή συνέχεια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted August 9, 2015 Author Share Posted August 9, 2015 Είναι ένα τρυφερό φλασάκι τρόμου - κάπως οξύμωρο αυτό σαν χαρακτηρισμός- θα μπορούσε να αποτελέσει μία δυνατή εισαγωγή για μία μεγαλύτερη ιστορία ή και νουβέλα. Θα θελα να δω περισσότερα για τους μπαμπούλες βέβαια... Καλή συνέχεια. Mαρία, μoυ άρεσε πολύ ο χαρακτηρισμός που έδωσες στην ιστορία. Χαίρομαι που σου άρεσε. Δεν ξέρω αν ασχολείσαι με videogames( αφού από ένα τέτοιο δανείστηκα τον κόσμο και τους χαρακτήρες στο τέλος. Κακώς δεν το είχα αναφέρει στο spoiler, γεγονός που διόρθωσα) αλλά το συγκεκριμένο αξίζει πραγματικά να σχοληθεί κάποιος μαζί του. Είναι τέλειο( για μένα) από κάθε λεπτομέρεια, και σου βγάζει απίστευτα συναισθήματα! Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο, 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted August 10, 2015 Share Posted August 10, 2015 (edited) Άλλη μία ωραία ιστορία σου, Δημήτρη. Λιτή, ευέλικτη, περιγραφική! Το Last of us, αυτή τη φοβερή παιχνιδάρα έχει καιρό που την έπαιξα, (όταν βγήκε) και έτσι την πάτησα και δεν το ανακάλυψα! Να πω την αλήθεια για κάποιον λόγο έψαχνα κόσμο από ταινία ή σειρά στο μυαλό μου! Ευχάριστο πάντως το ανάγνωσμα! Edited August 11, 2015 by GeorgeDamtsios 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted August 11, 2015 Author Share Posted August 11, 2015 (edited) Άλλη μία ωραία ιστορία σου, Δημήτρη. Λιτή, ευέλικτη, περιγραφική! Το Last of us, αυτή τη φοβερή παιχνιδάρα έχει καιρό που την έπαιξα, (όταν βγήκε) και έτσι την πάτησα και δεν το ανακάλυψα! Να πω την αλήθεια για κάποιον λόγο έψαχνα κόσμο από ταινία ή σειρά στο μυαλό μου! Ευχάριστο πάντως το ανάγνωσμα! Χαίρομαι που σου άρεσε Γιώργο! Δεν την πάτησες, αφού αυτόν τον σκοπό είχα, να μην καταλάβει για ποιο κόσμο πρόκειται, ακόμα και αυτός που τον ήξερε. Τα μόνα στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον να το καταλάβει νωρίτερα, είναι το γενικότερο, ότι πρόκειται για κόσμο μετά από "αποκάλυψη" (που εύκολα μπορεί να σε παραπλανήσει και να ψάχνεις ταινίες ή τηλεοπτική σειρά )και το πιο ειδικό, ότι οι μπαμπούλες έχουν πολύ οξυμένη ακοή . H αποκάλυψη γίνεται τόσο με το πως μοιάζει και τι ήχους βγάζει ο μπαμπούλας, όσο πολύ περισσότερο με την εμφάνιση των συγκεκριμένων χαρακτήρων. Bάλε βρε Γιώργο, ένα spoiler στον τίτλο, για κάποιον που μπορεί να διαβάζει τα σχόλια πρώτα. Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο. Edited August 11, 2015 by SymphonyX13 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted August 11, 2015 Share Posted August 11, 2015 Bάλε βρε Γιώργο, ένα spoiler στον τίτλο, για κάποιον που μπορεί να διαβάζει τα σχόλια πρώτα. Σωστή η επισήμανση! Υπάρχουν αρκετοί περίεργοι, όπως ο υποφαινόμενος ας πούμε, που μερικές φορές ξεκινούν την ανάγνωση από τα σχόλια! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 26, 2015 Share Posted August 26, 2015 (edited) Ενδιαφέρουσα ιστοριούλα που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα τρυφερή και φρικιαστική. Όταν την τελείωσα μου άφησε την αίσθηση ότι είναι μισοτελειωμένη, ότι χρειάζεται πολύ περισσότερο για να ολοκληρωθεί. Βέβαια, αφού διάβασα το αρχικό σπόιλερ κατάλαβα ότι πρόκειται μια ιστορία ενός ήδη «υπάρχοντος» κόσμου, κάτι που δικαιολογεί εν μέρει αυτήν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Παρόλ' αυτά, και για τους μη γνώστες του εν λόγω παιχνιδιού, θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για να δέσει καλύτερα όλη η ιστορία. Όμως... Αν το δω σαν άσκηση ύφους, είναι πολύ πετυχημένη. Το να πεις μια ιστορία από την οπτική γωνία ενός μικρού παιδιού είναι δύσκολο, κι εδώ το έκανες αρκετά καλά. Δεν υπήρξε κάτι που να με ενόχλησε πολύ. Και το να χρησιμοποιήσεις έναν γνωστό σου κόσμο με σκοπό να δώσεις περισσότερη προσοχή στο ύφος είναι απόλυτα δικαιολογημένο και θεμιτό. Υπάρχουν πολλά γραμματικά λάθη. Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, διάβασε αυτό το τόπικ πολλές φορές και ξαναπιάσε την ιστορία από την αρχή, διορθώνοντας ό,τι βρίσκεις. Αν το κάνεις μια φορά με προσοχή, στην επόμενη ιστορία δεν θα κάνεις κανένα από αυτά τα λάθη. Πρόσεχε τα αποσιωπητικά. Οι τελείες τους είναι πάντα τρεις «...», ούτε τέσσερεις, ούτε δύο. Η γραφή είναι αρκετά καλή. Διαβάζεται εύκολα, ρέει, δεν κολλάει. Απλά, σε μερικά σημεία υπάρχουν κάποιοι πλεονασμοί που μπορείς να αποφύγεις. Πχ Έσφιξε πιο σφιχτά το λαγουδάκι ή Παραλυμένη από τον τρόμο έμεινε ακούνητη. Καλή συνέχεια. Edited August 26, 2015 by Mesmer 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted August 26, 2015 Author Share Posted August 26, 2015 (edited) 'Aγγελε σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τα πολύτιμα σχόλια. Χαίρομαι που βρήκες την ιστορία ενδιαφέρουσα και την διάβασες ευχάριστα. Με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός, ότι βρήκες αρκετά καλή την προσπάθεια που έκανα να αφηγηθώ την ιστορία από την οπτική ενός μικρού παιδιού, γιατί αυτό όντως ήταν το ζητούμενο. Ευχαριστώ και για τις τεχνικές συμβουλές και για το τόπικ που σίγουρα θα μου είναι χρήσιμο. Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι τους κανόνες του τόπικ, μου τους είχε στείλει ο φίλος μου ο Σπύρος(MadnJim) (αν και η συγκεκριμένη ιστορία είχε ήδη γραφτεί τότε)και ενώ με βοήθησαν πολύ στην αρχή, στην συνέχεια δεν τους έδωσα την απαιτούμενη προσοχή, κάτι που μάλλον πρέπει να διορθώσω. Σε ευχαριστώ και πάλι! Edited August 26, 2015 by SymphonyX13 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted September 8, 2015 Share Posted September 8, 2015 Αρκετά γρήγορο και δυνατό σφηνάκι τρόμου! Ευανάγνωστο, ευχάριστο και ωραία περιγραφή. Συγκεκριμένα μου άρεσε η φάση που περιγραφεις τον μπαμπούλα στις σκάλες και τις κινήσεις του με τα "κρκκ...". Μου έδωσε πολύ δυνατή εικόνα! Επίσης μου άρεσε σαν ιδέα οτι πήρες τον κόσμο του videogame αν και το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν το έπαιξα, απλά το ήξερα σαν τίτλο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted September 8, 2015 Author Share Posted September 8, 2015 Χαίρομαι πολύ φίλε μου που σου άρεσε η ιστορία μου και την διάβασες ευχάριστα. Σε ευχαριστώ τόσο για την ανάγνωση όσο και για το σχόλιο. Όπως λέω και πιο πάνω, αν ασχολείσαι με videogames, πραγματικά το συγκεκριμένο είναι ένα από αυτά, που αξίζει κάποιος να ασχοληθεί μαζί του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted October 23, 2015 Share Posted October 23, 2015 (edited) Πολύ καλή και αυτή η ιστοριούλα που διαβάζεται εύκολα και έχει τη σωστή αναλογία τρόμου για το πολύ όμορφο φινάλε που έγραψες. Αν και το παχνίδι δεν το έχω παίξει, γνωρίζω κάτι λίγα για αυτό και πιστεύω ότι η ιστορία αυτή μπορεί να σταθεί άνετα μόνη της (ίσως και μια συνέχεια; ). Επίσης μου άρεσε πολύ που είναι από την οπτική του κοριτισού, το κάνει πιστεύω λίγο πιο... spooky. Edited October 23, 2015 by Blacksword 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 23, 2015 Author Share Posted October 23, 2015 Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτήν την ιστορία Κώστα και χαίρομαι πολύ που σου άρεσε! Όπως χαίρομαι που σου άρεσε που την διηγήθηκα από την οπτική του κοριτσιού, και σου φάνηκε έτσι λίγο πιο ανατριχιαστική. Όπως ανέφερε και ο Άγγελος πιο πάνω, είναι αρκετά δύσκολο να πεις μια ιστορία από την οπτική ενός μικρού παιδιού, και χαίρομαι που τα πήγα σχετικά καλά! Σε ευχαριστώ τόσο για την ανάγνωση, όσο και για το σχόλιο! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mournblade Posted October 30, 2017 Share Posted October 30, 2017 Πολυ δυνατή προσπάθεια Δημήτρη! Νομίζω τη συγκεκριμένη ιστορία την είχε πάρει το μάτι μου και παλιότερα. Ενδιαφέρουσα η οπτική που διαλεξες. Πετυχημένη επισης. Κατάλαβα αμεσως απο το Spoiler Κρκ... κρκ οτι ηταν κλικερς! Υπεροχο το realisation αυτου του κόσμου που διάλεξες να πεις, και μάλιστα σε τοσο λιγο χωρο. Να σου πω την αληθεια δεν ήθελα να εμφανιστούν οι Spoiler Τζόελ & Έλλι , με την λογική πως οι γνώστες ξέρουν, αλλά δεν πειράζει. Well done! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 31, 2017 Author Share Posted October 31, 2017 Χαίρομαι που σου άρεσε και αυτή η ιστορία μου Γρηγόρη! Ήμουν σίγουρος ότι θα αναγνώριζες... πρόσωπα και πλάματα! Το σημείο που αναφέρεις, σαφώς και είναι χαρακτηριστικό των πλασμάτων της ιστορίας, ίσως το πιο γνώριμο τους, αν και είχα δώσει και άλλο στοιχείο, πιο γενικό, αυτό της οξυμένης ακοής. Χάρηκα επίσης που σου άρεσε το πως απέδωσα τον συγκεκριμένο κόσμο και η συγκεκριμένη οπτική που χρησιμοποίησα. Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα κάτι τέτοιο και χαίρομαι που από τα σχόλια φαίνεται ότι τα πήγα σχετικά καλά! Σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο! Όσο για την εμφάνιση των συγκεκριμένων χαρακτήρων, ήταν η άμεση αποκάλυψη πλέον για ποιον κόσμο πρόκειται, άσε που ήθελα να τους χρησιμοποιήσω, αφού είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Δεν μπορώ να περιμένω το "Part 2" λέμε!!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mournblade Posted October 31, 2017 Share Posted October 31, 2017 Μετά τη χθεσινή παρουσίαση, τα λόγια είναι περιττά. Ουτε που θέλω να φαντάζομαι τι μας περιμένει. Διάβασα την ιστορία την καλύτερη δυνατή στιγμή, δεν μπορώ να πω! Πάντως απο το hint της ακοής αρχισα να σε υποψιάζομαι! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted November 13, 2022 Author Share Posted November 13, 2022 Οι "Μπαμπούλες" είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες που έχω γράψει. Σε ευχαριστώ πολύ Νίκο, που την έφερες πάλι στο προσκήνιο με την επιλογή της στο "Our picks". Σε ευχαριστώ επίσης και για την επιλογή της "Η καρδιά του δαίμονα", κάτι που είχα παραλείψει να κάνω! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.