Ο κλέφτης και η μάγισσα

[SymphonyX13]

Όνομα Συγγραφέα:SymphonyX13
Είδος: Funny sword and sorcery ή για να παραποιήσω την περιγραφή του Σπύρου για τα "Διπλά σπαθιά του Όρο"..."Αγνό...κάφρικο sword and sorcery"
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων:5589
Αυτοτελής;  Ναι
Σχόλια:Η συμμετοχή μου για το "Write-off #81".Θα μπορούσα να πρόσθετα και άλλα πράγματα στην περιγραφή της...όπως Κοψοκεφαλιάσματα: Ναι Ξεκοιλιάσματα: Ναι RPGάδικα ξόρκια:Ναι...Όπως καταλαβαίνετε είπα να ....καφρίσω λίγο! Είχα αναφέρει και στο τόπικ του write-off,ότι ο πρόλογος της Ειρήνης γέννησε το πιο απολαυστικό(για μένα) δίδυμο χαρακτήρων που έχω γράψει. Να προσθέσω ότι οδήγησε επίσης και στην δεύτερη μεγαλύτερη σε μέγεθος ιστορία που έχω γράψει. Όπως πάντα, ευπρόσδεκτα τα πολύτιμα για μένα σχόλια σας!
Αρχείο:Ο κλέφτης και η μάγισσα.doc

 

 

Ο κλέφτης και η μάγισσα

 

 

Περίμενε να δει κιούπια με φλουριά και πολύτιμα σκεύη, αλλά όχι. Είχε μπει σε φυλακή. Υγρό σκοτάδι, από κάπου αριστερά του ακούγονταν σταγόνες να πέφτουν κι ένα βαρύ αγκομαχητό. Οι μπότες του κολλούσαν στο κρύο πάτωμα. Είπε Ποιος είναι εδώ; και ένας βασανισμένος στεναγμός ήρθε από τη μαυρίλα αντί για απάντηση. Δεν υπήρχαν θησαυροί, πουθενά. Η Συντεχνία τον είχε ξεγελάσει. Σήκωσε το μικρό του φανάρι: γκρεμισμένες πέτρες στη μία γωνία μαζί με ένα δοχείο, και στην άλλη ένας σωρός από άχυρα, όπου ξάπλωνε μία γριά γυναίκα σε άθλια χάλια. Ο πολεμιστής πλησίασε και άλλο: η γυναίκα είχε ένα εντελώς σκεβρωμένο κορμί, το στόμα της έχασκε φαφούτικο και βρωμερό και στο κρανίο της δεν φύτρωνε σχεδόν τρίχα μαλλιών. Τα μάτια της, θαμπά από τα χρόνια, είχαν μια γαλακτώδη όψη. Δεν ήταν δεμένη, αλλά φαινόταν ανίκανη να κινηθεί. Αγκομαχούσε με αγωνία, έλεγες πως η κάθε της αναπνοή θα μπορούσε να είναι η τελευταία. Είχε στραφεί προς το μέρος του πολεμιστή σαν να τον έβλεπε.
Ήρθες....είπε η γυναίκα. Η φωνή της ερχόταν σαν από βάθη σπηλαίου. Να περίμενε άραγε το φαγητό της;

 

Γονάτισε στο πλάι της, αν και ήταν προφανές πως κάθε βοήθεια θα ήταν άκαρπη σε εκείνο το ρημαγμένο κορμί. Ώσπου η γριά άπλωσε και τον έπιασε από το μπράτσο, βυθίζοντας στη σάρκα του νύχια αρπαχτικού. Τον τράβηξε με αναπάντεχη δύναμη προς το μέρος της κι ανάσανε στο πρόσωπό του: Διψάω....Ο άντρας ζαλίστηκε, του φάνηκε πως το κελί αντιλάλησε από τον ψίθυρό της και τον πολλαπλασίασε. Διψάω –διψάω-διψάω..... «Ποιος μου μιλάει; Τι -» γιατί η γυναίκα μιλούσε με πολλές φωνές και είχε δύναμη πολλών ανθρώπων. Το φανάρι του κύλησε πέρα με μεταλλική κλαγγή. Η γριά τον ρούφηξε και άλλο, ώσπου το στόμα της έγινε ένα πηγάδι, ώσπου μια δίνη τον κατάπιε ολότελα, χωρίς να προφτάσει καν να σκεφτεί.

 

Άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια του βλέποντας μόνο ακαθόριστα σχήματα και σκιές. Τα ανοιγόκλεισε πολλές φορές και κατάφερε να τα ξεθολώσει αρκετά. Κοίταξε ολογυρά του. Βρισκόταν στην ίδια φυλακή με τις γκρεμισμένες πέτρες και το αχυρένιο στρώμα. Η λάμψη από το φανάρι του που βρισκόταν όρθιο στο πάτωμα, του τράβηξε την προσοχή και προσπάθησε να ανασηκωθεί. Μια σουβλιά πόνου του κέντησε τον λαιμό και τον έπιασε με το χέρι του προσεκτικά. Όταν το τράβηξε, είδε ότι ήταν κόκκινο από το αίμα του. Βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του όταν άκουσε μια φωνή να του λέει:

 

«Ξύπνησες επιτέλους; Πρέπει να γερνάς βάρβαρε, δεν ρούφηξα και τόσο πολύ από το πολύτιμο αίμα σου για να ξεραθείς έτσι. Στο παρελθόν μου είχες προσφέρει πολύ περισσότερο και πάντα ήσουν ακμαίος σαν ταύρος μετά.»

 

Σηκώθηκε απότομα,γύρισε και κοίταξε προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Ακριβώς από πίσω του είδε μια γυναίκα να κάθεται σε βαθύ κάθισμα. Είχε αγκαλιάσει τα πόδια της με τα χέρια της και τον κοιτούσε εξεταστικά, με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο στο γνώριμο πρόσωπο της.

 

«Λι`Άρα! Πως...», ξεκίνησε να λέει, όταν πρόσεξε ότι η γυναίκα φορούσε το κουρελιασμένο κομμάτι υφάσματος, που φορούσε το πλάσμα που του επιτέθηκε. «Η γριά! Εσύ ήσουν η..»

 

«Βγάλε αυτήν την εικόνα από το μυαλό σου βάρβαρε και μην την ξαναθυμηθείς ποτέ!» είπε η γυναίκα ενώ σηκωνόταν. Τα κοκκινόξανθα σπαστά μαλλιά της έπεφταν πλούσια στους ώμους της και έφταναν κάτω από την μέση της, ενώ το κουρελιασμένο ρούχο που φορούσε έκανε λίγα για να κρύψει τις τόσο γνώριμες, πλούσιες καμπύλες της.

 

«Μα πως...»

 

«Πως έγινα έτσι;» τον διέκοψε η Λι`Άρα ενώ κολλούσε το κορμί της στο δικό του. «Φαίνεται ότι είναι πολύ επικίνδυνο να αρνείσαι τον έρωτα ενός τόσο κακόβουλου μάγου, όπως ο Άρκουλ» συμπλήρωσε.

 

«Ο Άρκουλ; Δεν νομίζω να πλησιάζει καν τις δυνάμεις σου αυτός ο ποντικομούρης! Πως κατάφερε να..»

 

«Ας πούμε απλώς πως ήμουν απρόσεκτη και έκανα λάθος» απάντησε η γυναίκα. «Αλλά έκανε και αυτός ένα λάθος, ένα θανάσιμο λάθος! Προτίμησε να με κρατήσει ζωντανή για να περάσω τα χρόνια μου σε αυτήν την βρωμερή τρύπα, σαν το άθλιο πλάσμα που είδες.Έπρεπε να με σκοτώσει!» τελείωσε, ενώ μια φωτιά έλαμψε στο βλέμμα της.

 

Ο βάρβαρος ήξερε καλά αυτό το βλέμμα. Οι θεοί είχαν σίγουρα μια πολύ άσχημη μοίρα φυλαγμένη για τον Άρκουλ. Έσφιξε την Λι`Άρα στην αγκαλιά του που ανταποκρίθηκε με θέρμη και της έδωσε ένα φιλί στα κατακόκκινα χείλη, που είχαν ακόμα μια ανεπαίσθητη γεύση από το αίμα του.

 

«Και εμένα πως με βρήκες;»

 

«Παρόλο που οι δυνάμεις μου με είχαν εκαταλείψει σχεδόν τελείως, ήμουν σε θέση να βγάζω το πνεύμα μου από το σώμα μου για να σε ψάχνω. Μου πήρε πολύ καιρό να σε βρω, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Όταν όμως ήθελα να σου μεταφέρω τις σκέψεις μου, να σου ζητήσω να με βοηθήσεις, το μυαλό σου ήταν κλειστό σε εμένα, που ήμουν πολύ αδύναμη για να κάνω κάτι παραπάνω. Μερικές φορές μπορείς να είσαι πολύ ξεροκέφαλος Ρόθγκαρ! Φυσικά εδώ μπορεί να παίζει ρόλο και το πως χωρίσαμε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε» πρόσθεσε ναζιάρικα.

 

«Ναι, το να τρέχω γυμνός να ξεφύγω ενώ μπάλες φωτιάς σκάγανε ολόγυρά μου, δεν ήταν σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να χωρίσουμε!» είπε ο Ρόθγκαρ και αφήνοντας την, σταύρωσε τα χέρια του και την κοίταξε νευριασμένα.

 

«Ω έλα τώρα, μην κάνεις σαν παιδί» του απάντησε αυτή και τον αγκάλιασε ξανά, «το ότι δεν σε πέτυχε καμία έπρεπε να σου λέει κάτι.»

 

«Ναι, μου λέει ότι ευτυχώς δεν ξέρεις καλό σημάδι!» είπε κοφτά ο βάρβαρος.

 

«Χαζούλη, αφού ξέρεις ότι αν το ήθελα θα σε είχα ξεροψήσει πριν πας μακριά!» του είπε και τον φίλησε αυτή τώρα.

 

«Αφού λοιπόν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σου, πήγα στην αμέσως καλύτερη επιλογή που είχα.Τον Τζάρεντ, τον αρχηγό της Συντεχνίας των Κλεφτών! Για πολύ καιρό γέμιζα το μυαλό αυτού του φιλάργυρου λοπωδύτη με την σκέψη, με την γνώση, ότι υπάρχει ένα δωμάτιο γεμάτο θησαυρούς και κιούπια με φλουριά και ότι έπρεπε να στείλει τον καλύτερο κλέφτη της Συντεχνίας, εσένα δηλαδή! Μου πήρε λίγο παραπάνω καιρό απ`ότι υπολόγιζα να τα καταφέρω βάρβαρε, αλλά να που σε έχω εδώ μπροστά μου τελικά!»

 

«Και πως δεν κατάφερες να μπεις σε έναν από τους φύλακές σου για να χρησιμοποιήσεις αυτόν;» ρώτησε ο Ρόθγκαρ.

 

«Η μαγεία του Άρκουλ τους προστάτευε, αλλά και εγώ ήμουν πολύ αδύναμη για κάτι τέτοιο. Μόνο σκέψεις και εικόνες μπορούσα να μεταφέρω. Όπως το να με βάλουν σε ένα κελί ή ένα δωμάτιο του υπογείου, που να έχει πέρασμα στους υπονόμους. Σαν αυτό από το οποίο ήρθες!»

 

«Και αυτό από το οποίο θα φύγουμε!» είπε ο Ρόθγκαρ κατευθυνόμενος προς το άνοιγμα του υπονόμου. «Μην καθυστερείς, ας φύγουμε τώρα πριν καταλάβουν τι γίνεται.»

 

«Μην βιάζεσαι βάρβαρε. Δεν είναι η ώρα να φύγουμε ακόμα. Πως μπορώ να φύγω, αν δεν ξεπληρώσω πρώτα τον Άρκουλ για την φιλοξενία που μου επιφύλαξε;» ρώτησε η Λι`Άρα. «Δεν θα ήταν ευγενικό, δεν νομίζεις;» συμπλήρωσε και έμεινε να κοιτάζει με τα καταπράσινα μάτια της τον Ρόθγκαρ χαμογελώντας, ενώ περίμενε την απάντηση του. Εκείνος σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του, και την κοίταξε και αυτός με την σειρά του.

 

«Πόσους φρουρούς έχει ο Άρκουλ;» ρώτησε τελικά.

 

«Πολλούς...δεν αρκεί αυτό;» απάντησε ρωτώντας η μάγισσα.

 

Ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο του και τράβηξε το σπαθί του από το θηκάρι του, πέρασε ένα δάχτυλο στην κόψη της λεπίδας και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του:«Αρκεί!» Έβγαλε από ένα μικρό σακίδιο στην ζώνη του ένα μικρό, μυτερό εργαλείο και κατευθύνθηκε προς την βαριά ξύλινη πόρτα.

 

«Μην κουράζεσαι Ρόθγκαρ, θα την ανοίξω εγώ» είπε η Λι`Άρα. Προχώρησε και σταμάτησε μερικά μέτρα μακριά από την πόρτα. Τα μαλλιά της άρχισαν να ανεμίζουν λες και τα χάιδευε ένα απαλό αεράκι και σήκωσε τα χέρια της. Μια μικρή σφαίρα φωτιάς άρχισε να σχηματίζεται αναμεσά τους, να στροβιλίζεται και να μεγαλώνει συνεχώς.

 

«Λι`Άρα, περίμενε..» ήταν το μόνο που πρόλαβε να πει ο βάρβαρος πριν η σφαίρα εκτοξευτεί με μεγάλη ταχύτητα και πέσει πάνω στην πόρτα. Η εκκωφαντική έκρηξη που ακολούθησε, ταρακούνησε ολόκληρο το μέρος όπου βρίσκονταν και διέλυσε την πόρτα. Κομμάτια από ξύλο και πέτρα σκορπίστηκαν παντού αφού και ένα μεγάλο μέρος του τοίχου διαλύθηκε επίσης.

 

«Ωραία, τώρα όλοι οι άντρες του Άρκουλ θα πέσουν πάνω μας!» μουρμούρισε ο βάρβαρος ενώ περνούσε ανάμεσα από τα αποκαΐδια της πόρτας.

 

«Το ξέρω βάρβαρε, θα είναι πολύ πιο διασκεδαστικό έτσι, δεν νομίζεις;»

 

Ένας άντρας βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά και προσπαθούσε κυλώντας στο έδαφος να σβήσει τις φλόγες που τον κατέτρωγαν, ενώ ένας άλλος σφάδαζε ακριβώς έξω από εκεί που βρισκόταν η πόρτα. Το δεξί του πόδι είχε διαλυθεί, αφήνοντας ένα μαυρισμένο κολόβωμα ψηλά στον μηρό. Το ίδιο είχε συμβεί και με το δεξί του χέρι που έλειπε από τον ώμο, ενώ στην καρβουνιασμένη μαυρίλα της δεξιάς μεριάς του προσώπου του, ξεχώριζε η ασπράδα του βολβού του ματιού του, που είχε βράσει μέσα στην κόγχη του. Ο Ρόθγκαρ βύθισε την λεπίδα του ξίφους του στον λαιμό του λυτρώνοντάς τον και γύρισε να αντιμετωπίσει τον άλλο, που είχε σηκωθεί και ορμούσε ουρλιάζοντας με ένα γυριστό γιαταγάνι πάνω από το κεφάλι του, ενώ συνέχιζε να φλέγεται. Απέφυγε εύκολα το χτύπημα με ένα σάλτο στο πλάι και ανταπέδωσε με ένα γρήγορο, κοφτό δικό του. Το κεφάλι του άντρα αποχωρίστηκε από το σώμα που έκανε ένα ακόμα βήμα, λες και ήθελε να συνεχίσει την πορεία του και μετά σωριάστηκε βαριά στο έδαφος. Το συντριβάνι αίματος που ξεπήδησε από το ακέφαλο σώμα έβαψε κόκκινο τον τοίχο δίπλα του.

 

Βρίσκονταν σε έναν μακρύ διάδρομο με αρκετά δωμάτια και στις δύο πλευρές, το πιο πιθανό κελάρια για αποθήκευση τροφίμων και κρασιού, τρία άδεια κελιά με καγκελωτές πόρτες και μια πέτρινη σκάλα στο βάθος του. Μπροστά της βρίσκοταν ένα τραπέζι και γύρω του τέσσερις άντρες που είχαν μείνει παγωμένοι από την έκπληξη, όχι για πολύ όμως αφού τράβηξαν τα σπαθιά τους και όρμησαν στον Ρόθγκαρ και την Λι`Άρα φτύνωντας βρισιές και απειλές. Ο βάρβαρος τράβηξε ένα στιλέτο και με μια απότομη, γρήγορη κίνηση το τίναξε προς τον κοντινότερο άντρα. Αυτό έσχισε τον αέρα σφυρίζοντας ένα τραγούδι θανάτου και καρφώθηκε στο αριστερό του μάτι. Τόσο δυνατό ήταν το χτύπημα, που το στιλέτο χώθηκε μέχρι την λαβή και η μύτη του φανερώθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του άντρα, που ήταν νεκρός πριν καν σκάσει στο πέτρινο πάτωμα.Ο Ρόθγκαρ αμέσως μετά κλώτσησε και έσπασε το πόδι του δεύτερου που έπεσε στα γόνατα ουρλιάζοντας από τους πόνους, κάνοντάς τον εύκολη λεία για το σπαθί του που χώθηκε στο λαιμό του. Μετά απέκρουσε μια δυνατή τσεκουριά του τρίτου με μια εξίσου δυνατή απώθηση, που άφησε τον αντιπαλό του ανοιχτό και ευάλωτο.Το σπαθί ξανακατέβηκε γρήγορα και ο φρουρός είχε πλέον ένα χέρι λιγότερο. Αυτός είχε μείνει άφωνος από το σοκ και έπιασε με το αριστερό του χέρι το δεξί, στο κομμένο αγκώνα που σκορπούσε αλυκούς πίδακες αίματος. Το υπόλοιπο βρισκόταν πεσμένο στο πάτωμα, κρατώντας ακόμα σφιχτά το τσεκούρι. Με ένα δεύτερο χτύπημα κατευθείαν στην καρδιά, ο Ρόθγκαρ αποτελείωσε τον τρίτο άντρα και γύρισε προς τον τέταρτο την στιγμή ακριβώς που εκείνος κατέβαζε με δύναμη και με τα δυό του χέρια την μεγάλη σπάθα που κρατούσε. Ένα πήδημα προς τα πίσω ήταν αρκετό για να αποφύγει την σπάθα, που χτύπησε το πάτωμα πετώντας σπίθες. Όταν ο άντρας σήκωσε το βαρύ όπλο πάνω από το κεφάλι του για το επόμενο χτύπημα, ο βάρβαρος χτύπησε με ένα αστραπιαίο, χαμηλό χτύπημα ανάμεσα στα πόδια. Ο φρουρός άρχισε να ουρλιάζει με μια βαριά, μπάσα φωνή στην αρχή, που κατέληξε τόσο ψιλή όσο αυτή ενός κοριτσιού. Η λεπίδα συνέχισε την ανελέητη ανοδική της πορεία και έσκισε την ελαφριά αρματωσιά, δέρμα, μύες, την κοιλιά και το στομάχι του, που άδειασαν ξερνώντας άντερα και εντόσθια. Ο φρουρός σωριάστηκε, η μάχη τελείωσε μέσα σε δευτερόλεπτα απ`όταν άρχισε και ο Ρόθγκαρ έμεινε να στέκεται όρθιος ανάμεσα στα πτώματα.

 

«Θα μπορούσες να με βοηθήσεις λίγο!» είπε μέσα από τα δόντια του στην Λι`Άρα, χωρίς καν να την βλέπει.

 

«Μα ήταν μόνο τέσσερις! Άσε που ήθελα να δω ότι δεν σκούριασες» του απάντησε αυτή γελώντας.

 

«Δεν σκουριάζει το ατσάλι.. μάγισσα!» της είπε και γύρισε για να την δει να σηκώνει απότομα το δεξί της χέρι, ενώ μια λάμψη αχνοφάνηκε πίσω από την πλάτη του.

 

«Ίσως να μην σκουριάζει, αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει απρόσεκτο.. κλέφτη!» του απάντησε αυτή, κάνοντας του νόημα με το κεφάλι της να κοιτάξει πίσω του. Αυτός γύρισε για να δει την κόψη ενός τσεκουριού, να έχει σταματήσει ελάχιστα εκατοστά από το κεφάλι του. Ο άντρας που το κράταγε είχε βγει αθόρυβα από το δωμάτιο που υπήρχε πίσω από τον βάρβαρο.Ήταν παγωμένος στην θέση του, αν και έδειχνε να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να σπάσει την παράλυση που τον είχε κυριεύσει. Το μόνο που μπορούσε να κουνήσει όμως ήταν τα μάτια του, που πήγαιναν φρενιασμένα από τον Ρόθγκαρ στην Λι`Άρα. Ο βάρβαρος ξανακοίταξε την μάγισσα, και είδε ότι ενώ κρατούσε το δεξί της χέρι ψηλά με τα δάχτυλα ελαφρώς κλειστά, σαν νύχια αρπακτικού που είχαν βυθιστεί σε σάρκα, το αριστερό σχημάτιζε σύμβολα με τα δάχτυλα.Κατέληξε με τον αντίχειρα να κρατάει το τρίτο και το τέταρτο μαζί λυγισμένα, ενώ ο δείκτης και το μικρό ήταν προτεταμένα. Εκείνη ακριβώς την στιγμή μια χρυσή, μακριά βελόνα εμφανίσθηκε από το πουθενά μπροστά στον Ρόθγκαρ. Αυτός την κοίταξε απορρημένα, μετά έριξε μια ύποπτη ματιά στην Λι`Άρα, που του έκανε ένα νόημα με το κεφάλι σαν του έλεγε: “αργείς;”

 

Πήρε την βελόνα από τον αέρα όπου αιωρούταν, ξανακοίταξε την μάγισσα και μετά γύρισε και αφού δίστασε λίγο, την κάρφωσε σιγά σιγά στον άντρα που...έσκασε. Κομμάτια σάρκας και μέλη σκορπίστηκαν παντού, ενώ ο Ρόθγκαρ είχε μείνει με την βελόνα στο χέρι. Κανένα απολύτως σημείο δεν είχε μείνει πάνω του που να μην ήταν κατακόκκινο από το αίμα εκτός ίσως από το λευκό των ματιών του, που καρφώθηκαν στην Λι`Άρα και της έριξαν ένα δολοφονικό βλέμμα. Αυτή είχε διπλώσει στα δύο ξεκαρδισμένη και χτυπούσε τα γόνατα της με τα χέρια της. Όταν μετά από λίγο κατάφερε να συνέλθει και πρόσεξε τις αστραπές που τις έστελνε με το βλέμμα του ο Ρόθγκαρ, σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της και του είπε:

 

«Έλα τώρα, μην με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο, απλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό! Μισό λεπτό να σε καθαρίσω.»

 

Νέοι συμβολισμοί άρχισαν να σχηματίζονται από τα δάχτυλα του δεξιού της χεριού, που στο τέλος σχημάτισαν ένα “ν”, αφού ο αντίχειρας έμεινε κολλημένος με τα δύο επόμενα δάχτυλα και χωρίστηκαν όσο γινόταν από τα δύο τελευταία που και αυτά ήταν κολλημένα μεταξύ τους. Συγχρόνως σκόρπιες λέξεις βγήκαν από το στόμα της μάγισσας, αλλά ο βάρβαρος μπόρεσε να ακούσει μόνο τις δύο τελευταίες συλλαβές, που ειπώθηκαν πιο δυνατά από τις άλλες: «Sve..lto!»

Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ο Ρόθγκαρ έτριζε από καθαριότητα...και ήταν ολόγυμνος.

 

«ΜΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΛΟΥΓΚ-ΡΑ! ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΦΕΡΕΣΑΙ ΛΙΓΟ ΣΟΒΑΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;», ούρλιαξε σπάζοντας την ονειροπόληση της μάγισσας, που είχε μείνει να θαυμάζει το γεροδεμένο, προικισμένο κορμί του.

 

«Ποτέ δεν μπόρεσες να εκτιμήσεις ένα καλό αστείο» του είπε αυτή ενοχλημένη και μετά από μερικούς γρήγορους συμβολισμούς, ο βάρβαρος βρισκόταν πάλι μέσα στην δερμάτινη, ελαφριά, μαύρη ενδυμασία του, ακριβώς την στιγμή που η πόρτα του υπογείου άνοιγε με θόρυβο. Αρματωμένοι πολεμιστές άρχισαν να κατεβαίνουν την στενή σκάλα, που ήταν κολλημένη στον δεξιό τοίχο και ο Ρόθγκαρ άρχισε να την ανεβαίνει τρέχοντας για να τους συναντήσει. Πριν τους φτάσει όμως, μια λευκή ακτίνα ενέργειας που έμοιαζε με αστραπή που σκάει σε νυχτερινό ουρανό, πέρασε πάνω από το κεφάλι του. Χτύπησε τυλίγοντας τον πρώτο πολεμιστή και μεταπήδησε αμέσως και στον δεύτερο που ακολουθούσε. Αυτοί άρχισαν να τρέμουν λες και τους είχε χτυπήσει κεραυνός, τα μέλη τους έκαναν απότομες, σπασμωδικές κινήσεις, το δέρμα τους μαύρισε και έσκασε σε ορισμένα σημεία, ενώ πηχτό αίμα άρχισε να τρέχει από τα ρουθούνια τους. Όταν η λευκή ενέργεια τελείωσε το σφιχταγκάλιασμά της, οι δύο άντρες σωριάστηκαν νεκροί. Ο ένας έπεσε στο πλάι και κατέληξε μετά από μια μικρή πτώση στο πάτωμα του υπογείου, ο άλλος όμως κατρακύλησε τα σκαλοπάτια, αναγκάζοντας τον Ρόθγκαρ να τον κλωτσήσει για να τον ρίξει κάτω. Έδωσε έτσι στον επόμενο πολεμιστή που ακολουθούσε και είχε καταφέρει να σταματήσει εγκαίρως και να μείνει πίσω, μακριά από το θανατηφόρο ξόρκι, την ευκαιρία να κατέβει γρήγορα και να ρίξει ένα δυνατό, οριζόντιο χτύπημα με τον πέλεκυ που κρατούσε. Ο βάρβαρος μόλις που πρόλαβε να σκύψει την τελευταία στιγμή και έχασε μόνο μερικές ξανθές τρίχες από την κορυφή του κεφαλιού του, ενώ το όπλο χτύπησε με τρομακτική δύναμη τον τοίχο και πέταξε σπίθες και θραύσματα πέτρας. Έπιασε και με τα δύο χέρια την λαβή του σπαθιού του και βάζοντας όλο του το βάρος πίσω από το χτύπημα, το κάρφωσε στην κοιλιά του άνδρα. Η άκρη του ξεφύτρωσε ανάμεσα από τις ωμοπλάτες του και ο πολεμιστής ξεψυχώντας, έγειρε προς τα μπροστά. Ανάγκασε έτσι τον Ρόθγκαρ να χάσει το πάτημα του και να πέσει με την πλάτη στα σκαλοπάτια, με το νεκρό κορμί από πάνω του. Ενώ προσπαθούσε να απαλλαγεί από το πτώμα, είδε έναν ακόμα πολεμιστή να έρχεται με σηκωμένο το σπαθί έτοιμος να χτυπήσει, που ξαφνικά πάγωσε και έμεινε ακίνητος. Ο Ρόθγκαρ κατάλαβε ότι η Λι` Άρα τον είχε σώσει για άλλη μια φορά. Γύρισε να την κοιτάξει την στιγμή που αυτή είχε ενώσει τις σφιχτές γροθιές της και τις κινούσε σε αντίθετη κατεύθυνση λες και έστιβε ένα μουσκεμένο πανί. Την ίδια στιγμή άκουσε τον άντρα να ουρλιάζει και γύρισε για να δει, ότι το οπλισμένο χέρι του είχε στριφογυρίσει πολλές φορές στο αγκώνα. Τα κόκκαλα είχαν σπάσει και εξείχαν αποκρουστικά από το δέρμα και πλέον το σπαθί σημάδευε προς τα κάτω. Ένας ήχος από οστά που έσπαγαν ακούστηκε και ο κορμός του άντρα έκανε μια αφύσικη στροφή προς τα δεξιά, κάνοντας τα πλευρά να πεταχτούν έξω από την σάρκα. Αίμα εκτοξεύτηκε από το στόμα του και αμέσως μετά το κεφάλι του έγειρε τόσο πολύ προς τα πίσω που ακούμπησε στην πλάτη του. Ακόμα ένας ήχος ακούστηκε από τον σβέρκο του που έσπαγε και την επόμενη στιγμή το άψυχο σώμα έπεσε από την σκάλα για να σχηματίσει έναν ματωμένο, φρικτό σωρό στο πάτωμα.

 

Ο Ρόθγκαρ σηκώθηκε, τράβηξε το σπαθί απ`το σώμα και είπε στην Λι`Άρα που στο μεταξύ τον είχε φτάσει: «Δεν νομίζεις ότι το παράκανες λίγο;» δείχνοντάς της το πτώμα στο πάτωμα.

 

«Εσύ να κοιτάς την δουλειά σου» του είπε αυτή, ακόμα ζοχαδιασμένη από πριν και πήγε να τον προσπεράσει, όταν ο βάρβαρος την σταμάτησε κρατώντας την απαλά από τον ώμο.

 

«Καλύτερα να πάω εγώ μπροστά» της είπε και χαμογέλασε, «εσένα σε χρειάζομαι να μου φυλάς τα νώτα, όπως τόσο καλά έκανες μέχρι τώρα.»

 

Η έκφραση στο πρόσωπο της Λι` Άρα μαλάκωσε αμέσως και ένα χαμόγελο φώτισε το προσωπό της, κάνοντας να φανούν τα λευκά, σαν μαργαριτάρια δόντια της. Έκλεισε τα μάτια της και σούφρωσε τα χείλη της ενώ περίμενε το φιλί του Ρόθγκαρ και όταν τα ξανάνοιξε μετά από λίγο, μόλις που πρόλαβε να τον δει να βγαίνει από την πόρτα του υπογείου. Μουρμουρίζοντας κατάρες και βρισιές σε πέντε γλώσσες, τον ακολούθησε.

 

Προχωρούσαν στον διάδρομο που απλωνόταν μπροστά τους, ενώ ο Ρόθγκαρ άνοιγε προσεκτικά τις πόρτες που υπήρχαν στις δύο πλευρές, βλέποντας ότι όλα τα δωμάτια ήταν άδεια. Έχοντας όλες του τις αισθήσεις σε εγρήγορση, συνέχισε να προχωράει με την Λι`Άρα λίγο πίσω του. Δεν του άρεσε καθόλου όλη αυτή η ησυχία, προτιμούσε τον ορυμαγδό της μάχης, το τραγούδι του ατσαλιού. Αυτή η ησυχία του έφερνε στο μυαλό δειλούς, που στήνουν παγίδες και χτυπάνε πισώπλατα.Έφτασαν στο τέλος του διαδρόμου, άνοιξαν την πόρτα που υπήρχε εκεί και βγήκαν σε μια μεγάλη, άδεια και αυτή από ανθρώπους, αίθουσα. Τα πόδια τους έτριζαν στο μαρμάρινο πάτωμα που πάνω του μπορούσαν να δουν την αντανάκλασή τους. Άλλη μια πόρτα υπήρχε λίγα μέτρα πιο μακριά από αυτή που βγήκαν και ακόμα δύο στον τοίχο απέναντι τους. Στα δεξιά τους υπήρχαν χαμηλά σκαλοπάτια που έπιαναν απ`άκρη σ`άκρη το δωμάτιο. Στις δύο γωνίες κατέληγαν σε δύο σκάλες που οδηγούσαν στο ψηλότερο επίπεδο της αίθουσας που αποτελούσαν δύο στενόμακρα εσωτερικά μπαλκόνια.Στηρίζονταν σε τέσσερις κολώνες το καθένα και είχαν από δύο επίσης δωμάτια. Η Λι`Άρα όμως δεν έδωσε καμιά προσοχή σε τίποτα απ`όλα αυτά και κατευθύνθηκε στην μεγάλη σκαλιστή δίφυλλη πόρτα που υπήρχε στην μέση των σκαλοπατιών του ισογείου.

 

«Εκεί!» είπε στον Ρόθγκαρ και χωρίς να τον περιμένει προχώρησε και σταμάτησε λίγο πριν το πρώτο σκαλοπάτι. Για άλλη μια φορά τα μαλλιά της άρχισαν να ανεμίζουν,ενώ μια περίεργη λάμψη έμοιαζε να την περιτριγυρίζει. Ένωσε τα χέρια της μπλέκοντας σε έναν περίεργο συμβολισμό τα δάχτυλα της και μετά από λίγο η παράξενη λάμψη σχημάτισε μια μορφή. Ορθονώταν ψηλός, τρία τουλάχιστον μέτρα πάνω από την μάγισσα, ένας διάφανος γίγαντας, που έμοιαζε να είναι φτιαγμένος από πέτρα. Η Λι`Άρα ένωσε τις γροθιές της, τις σήκωσε πάνω από το κεφάλι της και τις κατέβασε με δύναμη προς τα κάτω, λες και ήθελε να χτυπήσει το έδαφος. Ταυτόχρονα ο γίγαντας έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις και ένα τρομακτικής δύναμης χτύπημα, κατέστρεψε τα σκαλοπάτια μπροστά τους. Λες και κάποιο υπόγειο τέρας έσκαβε ένα λαγούμι κοντά στην επιφάνεια, το πάτωμα άρχισε να διαλύεται πετώντας κομμάτια μαρμάρου στον αέρα, με κατεύθυνση προς την πόρτα που θρυμματίστηκε σκορπώντας σπασμένο ξύλο παντού. Ο Ρόθγκαρ εντυπωσιασμένος όπως κάθε φορά που έβλεπε την Λι`Άρα να κάνει επίδειξη των δυναμεών της, την πλησίασε λέγοντας, «Δεν τα πας πολύ καλά με τις πόρτες, έτσι;» και την προσπέρασε πριν αυτή προλάβει να του απαντήσει.

 

Πέρασαν τα συντρίμια της πόρτας, βρέθηκαν σε μια ακόμη μεγαλύτερη αίθουσα και είδαν ότι μέσα της υπήρχαν δεκάδες πολεμιστές. Ήταν μαζεμένοι στο πίσω μέρος της, μπροστά από ένα υπερυψωμένο μπαλκόνι που οδηγούσαν σε αυτό δύο ημικυκλικές σκάλες, στα δεξιά και τα αριστερά της αίθουσας. Στην άκρη του βρισκόταν ένας κοντός άνδρας που φορούσε έναν μαύρο μανδύα και κρατούσε ένα λευκό ραβδί, που στην κορυφή του υπήρχε το περίτεχνα σκαλισμένο κεφάλι ενός δράκου. Το πρόσωπο του θύμιζε ποντικιού αφού ήταν μακρόστενο, σουβλερό, με μικρά μάτια και πεταχτά δόντια και κοίταζε την Λι`Άρα με μίσος.

 

« Έπρεπε να μείνεις στο κελί σου!» της είπε με μια ψιλή, φαρμακερή φωνή.

 

«Μα έπρεπε να σε ευχαριστήσω για την φιλοξενία σου, και εκεί που ήμουν κλεισμένη δεν μπορούσα να το κάνω», του απάντησε αυτή και συνέχισε, «άσε που πρέπει να πάρω πίσω το ραβδί μου, “μίκι” », που στην Κοινή Γλώσσα των Γουώλτνεϊ σήμαινε “ποντικός.”

 

«ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ!» τσίριξε αυτός, «με λένε Άρκουλ και θα είμαι ο θάνατος σου μάγισσα! Ή πραγματικά νομίζεις ότι μόνο δύο, εσύ και ο παραφουσκωμένος σου βάρβαρος, μπορείτε να τα βγάλετε πέρα απέναντι σε τόσους πολλούς;»

 

«Αυτό θα το δούμε σε λίγο μάγε!» του απάντησε ο Ρόθγκαρ, «Και δεν είναι ευγενικό να κάθεσαι όταν μιλάς σε κάποιους! Σήκω πάνω για να φαίνεσαι καλύτερα.»

 

«ΟΡΘΙΟΣ ΕΙΜΑΙ!» ξανατσίριξε ο Άρκουλ και όταν είδε το χαμόγελο που είχε χαραχθεί στο πρόσωπο του βάρβαρου, κοκκίνησε και φώναξε: «ΣΦΑΞΤΕ ΤΟΥΣ!»

 

Η Λι`Άρα σταμάτησε τον Ρόθγκαρ πριν ορμήξει στους πολεμιστές που έκαναν έφοδο βγάζοντας πολεμικές κραυγές και είπε στον μάγο: « Μόνο δύο είπες; Το καλό με τους αριθμούς Άρκουλ, είναι ότι μπορούν να αλλάξουν πολύ εύκολα!»

 

Και με αυτά τα λόγια, έπιασε την άκρη από το κουρελιασμένο ύφασμα που κάλυπτε το κορμί της και το έσκισε μένοντας ολόγυμνη. Οι ιαχές κόπηκαν απότομα από τους πολεμιστές που σταμάτησαν την έφοδο και είχαν μείνει να κοιτάνε αποσβολωμένοι την Λι`Άρα. Ο Ρόθγκαρ είχε κοκαλώσει και αυτός, «Μα τι στο καλό νομίζεις...» ξεκίνησε να λέει, αλλά σταμάτησε την πρόταση του στην μέση, με το βλέμμα του καρφωμένο λίγο κάτω από το πρόσωπο της μάγισσας.

 

«Εδώ πάνω είναι τα μάτια μου βάρβαρε!» του πέταξε αυτή. «Και αν ξέρεις κάποιο καλύτερο σαγηνευτικό ξόρκι, να μου το πεις!»

 

Όσο έλεγε αυτά, τα δάχτυλα της δεν είχαν σταματήσει να κινούνται και στο τέλος και τα δύο χέρια σχημάτισαν έναν από τους πιο πανάρχαιους και πανίσχυρους μαγικούς συμβολισμούς. Η γροθιά σφιγμένη, ενώ το μεσαίο δάχτυλο ήταν τεντωμένο προς τα πάνω. Μετά χτύπησε τα δάχτυλα της και την ίδια στιγμή πολλοί από τους πολεμιστές έσφαξαν αυτόν που βρισκόταν δίπλα τους ή μπροστά τους. Λαιμοί κόπηκαν, κεφάλια άνοιξαν στα δύο και κοιλιές σχίστηκαν. Ένας άντρας με έντονα βαμμένο πρόσωπο, που πάνω του είχε σχηματιστεί ένας μορφασμός αποστροφής στην θέα του γυμνού κορμιού της μάγισσας, δέχθηκε δύο χτυπήματα. Μια λόγχη του καρφώθηκε χαμηλά από πίσω, κάνοντας τον μορφασμό να αντικατασταθεί στιγμιαία από ένα πλατύ χαμόγελο, που εξαφανίσθηκε σχεδόν αμέσως από τον κεφαλοθραύστη που του διέλυσε το πρόσωπο. Μέσα σε δευτερόλεπτα η αίθουσα μετατράπηκε σε σφαγείο, σε ένα αιματόβαμμένο πεδίο μάχης, αφού οι άντρες του Άρκουλ πολεμούσαν ο ένας τον άλλο, μην ξέροντας ποιος είναι φίλος ή εχθρός. Ο Ρόθγκαρ όρμησε και αυτός ανάμεσα τους, χτυπώντας αδιακρίτως όποιον έβρισκε στο διάβα του. Με ένα τρομακτικό χτύπημα, το σπαθί έκοψε έναν άντρα από τον ώμο και έφτασε σχεδόν μέχρι την μέση, μετά ο βάρβαρος έριξε ένα ακόμα δυνατότερο που διέλυσε την ασπίδα ενός άλλου μαχητή και διαπέρασε αρματωσιά και σάρκα, για να σταματήσει στην ραχοκοκαλιά. Ο επόμενος είδε το ένα του πόδι από το γόνατο και κάτω να πετάγεται και να στριφογυρνάει σκορπώντας αίμα στον αέρα, πριν πέσει στο κατακόκκινο πλέον πάτωμα και το σπαθί του Ρόθγκαρ καρφωθεί στο στήθος του.

 

«Νομίζεις ότι κέρδισες μάγισσα;» ούρλιαξε ο Άρκουλ, κάνοντας τις φλέβες να πεταχτούν στον λαιμό του. «Για να δούμε αν θα καταφέρεις να σαγηνεύσεις και αυτούς!» είπε και μια μαύρη αύρα τον τύλιξε. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά ενώ το λευκό ραβδί έμεινε να αιωρείται μπροστά του και ακατάληπτες λέξεις βγήκαν από το στόμα του. Στις δύο γωνίες του μπαλκονιού, κολλημένοι στους τοίχους υπήρχαν δύο πέτρινοι δαίμονες. Έφταναν μέχρι το ταβάνι, έχοντας το διπλό ύψος ενός άντρα και ήταν σμιλεμένοι με κάθε λεπτομέρεια. Γεροδεμένα σώματα με μυώδη άκρα που κατέληγαν σε μεγάλα γαμψόνυχα, φτερά που έμοιαζαν με νυχτερίδας και μια μια χοντρή ουρά που ήταν τυλιγμένη γύρω από τα πόδια τους. Αυτά ήταν λυγισμένα, με το ένα χέρι να ακουμπάει στο ένα πόδι και να κρέμεται,ενώ το άλλο ήταν λυγισμένο με τον αγκώνα να στηρίζεται στο άλλο γόνατο. Πάνω σε αυτό το χέρι ακουμπούσε το κεφάλι με τα μακριά γυριστά κερατα, τα μυτερά αυτιά και αντί για μύτη, τις δύο οπές των ρουθουνιών. Η όλη στάση που είχαν, έδινε την εντύπωση ότι αναλογίζονταν το μακελειό που έβλεπαν να συμβαίνει μπροστά τους.

 

Ο Άρκουλ συνέχιζε την απαγγελία των μαγικών λέξεων. Γρήγορα από την μαύρη αύρα που τον περιέβαλε, δύο σφαίρες σχηματίστηκαν. Αιωρήθηκαν για λίγο γύρω του και μετά έσκισαν τον αέρα με ταχύτητα και κατευθύνθηκαν στους πέτρινους δαίμονες. Όταν τους άγγιξαν, η ίδια αύρα που περιτριγύριζε τον μάγο τους τύλιξε και μετά ενώθηκαν αναμεταξύ τους και μαζί του, σχηματίζοντας έτσι ένα τρίγωνο μαύρης ενέργειας. Χτύπησε τότε τις παλάμες του,το τρίγωνο διαλύθηκε και οι δαίμονες σηκώθηκαν. Τα σμιλεμένα μάτια τους άρχισαν να λάμπουν σαν πυρωμένα κάρβουνα και σε κάθε κίνηση τους, δυο κόκκινες γραμμές σχηματιζόταν στον αέρα και διαρκούσαν λίγα δευτερόλεπτα πριν εξαφανιστούν. Αυτός που βρισκόταν στα δεξιά άρχισε να κατεβαίνει την σκάλα με το βλέμμα καρφωμένο στον Ρόθγκαρ. Ο άλλος στα αριστερά άπλωσε τα μεγάλα φτερά του και με ένα πήδημα βρέθηκε στο χαμηλότερο επίπεδο λιώνοντας έναν πολεμιστή που προσγειώθηκε πάνω του και ταρακουνώντας όλη την αίθουσα λες και έγινε σεισμός. Άρπαξε έναν άντρα και έκλεισε τα πέτρινα σαγόνια του στο κεφάλι του συντρίβοντάς το. Πέταξε το ακέφαλο σώμα πέρα σαν σπασμένη κούκλα, ενώ οι πολεμιστές που βρίσκονταν γύρω του σταμάτησαν να μάχονται αναμεταξύ τους και ένωσαν τις δυνάμεις τους εναντίον του. Σπαθιά έσπασαν πάνω του για να καταφέρουν μόλις να τον γρατζουνίσουν και δόρατα διαλύθηκαν χωρίς να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Μόνο χτυπήματα από κεφαλοθραύστες ή πολεμικά σφυριά, κατάφερναν να σπάνε μερικά μικρά κομμάτια πέτρας.

 

Ο δεύτερος δαίμονας κατέβηκε την σκάλα και όρμησε κατευθείαν στον Ρόθγκαρ αγνοώντας τελείως τους υπόλοιπους πολεμιστές. Ο βάρβαρος έτρεξε κατά πάνω του, απέφυγε με ένα σάλτο το χέρι του δαίμονα που κατέβηκε με δύναμη διαλύοντας το πάτωμα και χτύπησε το πόδι του με το σπαθί του, πετώντας σπίθες αλλά χωρίς να καταφέρει να τον πληγώσει. Έβρισε μέσα από τα δόντια του, απέφυγε ένα χτύπημα της ουράς του τέρατος, θηκάρωσε το σπαθί του και σήκωσε έναν βαρύ,αγκαθωτό κεφαλοθραύστη που βρισκόταν πεσμένος στο πάτωμα. Μερικοί πολεμιστές είχαν ορμήσει στον δαίμονα, που γύρισε να τους αντιμετωπίσει. Πάτησε και έλιωσε έναν και ξεκοίλιασε με τα κοφτερά του γαμψόνυχα έναν δεύτερο. Δώθηκε έτσι η ευκαιρία στον Ρόθγκαρ να τον πλησιάσει από πίσω και πατώντας στην ουρά του να πηδήξει με φόρα και να πιαστεί από το αριστερό φτερό του. Σκαρφάλωσε μέχρι τον σβέρκο του δαίμονα και του κατάφερε δύο δυνατά χτυπήματα με τον κεφαλοθραύστη. Το πρώτο του ράγισε το δεξί κέρατο στην βάση του και το δεύτερο το θρυμμάτισε σπάζοντας το στην μέση. Ο δαίμονας κουνώντας πέρα δώθε το κορμί του και με ένα χτύπημα του δεξιού του χεριού, που ευτυχώς δεν κατάφερε να τον αρπάξει, πέταξε τον βάρβαρο από πάνω του, που έσκασε στον τοίχο και η ανάσα του βγήκε σφυριχτή από μέσα του. Σωροί από πτώματα είχαν στοιβαχτεί γύρω από τους δύο δαίμονες και ο Άρκουλ άρχισε να γελάει.

 

«Έφτασε η ώρα σου μάγισσα! Δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις, είμαι δυνατότερος!»

 

«Μην είσαι τόσο σίγουρος μάγε!» απάντησε αυτή και σήκωσε τα χέρια της. Στο δεξί υπήρχε ένα μικρό μαχαίρι και με αυτό χάραξε την παλάμη του αριστερού, κάνοντας να εμφανιστεί μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Έσφιξε την γροθιά της έτσι ώστε περισσότερο αίμα να τρέξει και μερικές σταγόνες να πέσουν στο πάτωμα. Έκλεισε τα μάτια της και μια κόκκινη λάμψη την τύλιξε. Όταν τα άνοιξε ήταν και αυτά κόκκινα. Τίναξε τότε την σφιγμένη γροθιά της και σκόρπισε σταγόνες αίματος στον αέρα. Λες και ο χρόνος σταμάτησε γύρω τους, άρχισαν να κινούνται πολύ αργά και μετά να διασπούνται και να πολλαπλασιάζονται. Μέσα σε δευτερόλεπτα οι λίγες σταγόνες είχαν γίνει μια βροχή αίματος που έπεσε στην αίθουσα και πάνω σε όσους βρισκόνταν μέσα της. Στους ζωντανούς δεν είχε καμιά απολύτως επίδραση, οι νεκροί όμως άρχισαν να κινούνται και σηκώθηκαν έχοντας την ίδια κόκκινη λάμψη στα μάτια. Έμειναν για λίγο ακίνητοι και μετά όρμησαν στους δύο δαίμονες που η κόκκινη βροχή είχε μια τελείως διαφορετική επίδραση πάνω τους. Τα σώματα τους έπαψαν να αποτελούνται από πέτρα, σάρκα πήρε την θέση της, ζωντανή, ευάλωτη σάρκα. Αμέσως βρέθηκαν να αιμορραγούν από δεκάδες πληγές, όπου πριν είχαν δεχθεί χτυπήματα και από τις καινούργιες που άνοιγαν πάνω τους από ζωντανούς και νεκρούς πολεμιστές. Ο Ρόθγκαρ που στο μεταξύ είχε σηκωθεί έβγαλε μια άγρια κραυγή, τράβηξε το σπαθί του και όρμησε στον δεύτερο δαίμονα. Του έριξε μια σπαθιά πίσω από το γόνατο αναγκάζοντας τον να πέσει στο ένα πόδι, απέφυγε με μια βουτιά ένα χτύπημα και βύθισε την λεπίδα στην κοιλιά του τραβώντας την μέχρι πέρα στα πλευρά. Γλιστερά άντερα έπεσαν στο πάτωμα και ο δαίμονας ούρλιαξε πονεμένα για πρώτη φορά στην σύντομη ζωή του. Ο βάρβαρος τράβηξε το σπαθί και με δύο δυνατά χτυπήματα έκοψε το δεξί χέρι του τέρατος από τον αγκώνα. Απέφυγε άλλο ένα χτύπημα και όπως και την πρώτη φορά, πάτησε στην ουρά, πιάστηκε από το φτερό και βρέθηκε σκαρφαλωμένος στον σβέρκο του. Κράτησε το σπαθί και με τα δύο χέρια, το σήκωσε πάνω από το κεφάλι του με την λεπίδα να σημαδεύει προς τα κάτω και το κάρφωσε στο κεφάλι του δαίμονα που σωριάστηκε βαριά στο πάτωμα.

 

Ο Ρόθγκαρ σηκώθηκε και κοίταξε τον άλλο δαίμονα που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις ορδές των νεκροζώντανων. Ήταν γεμάτος ανοιχτές πληγές και νέες εμφανίζονταν κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Σπαθιά ανεβοκατέβαιναν, λόγχες καρφώνονταν και μετά από ένα ακόμα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι που του διέλυσε την δεξιά μεριά του προσώπου, ο δαίμονας κατέρρευσε και καλύφθηκε από τους πολεμιστές. Τα σπαθιά συνέχισαν να ανεβοκατεβαίνουν. O βάρβαρος εστίασε τότε την προσοχή του στην μάχη των μάγων που μαινόταν. Ο Άρκουλ είχε φύγει από το μπαλκόνι, είχε φτάσει στην μέση της αριστερής σκάλας και η μαύρη αύρα που τον κάλυπτε είχε σχηματίσει μια σφαίρα γύρω του. Ούρλιαζε κρατώντας το λευκό ραβδί και εξαπέλυε ακτίνες μαύρης ενέργειας που συγκρούονταν με την λευκή ενέργεια της Λι`Άρα, που αυτήν την κάλυπτε μια κόκκινη σφαίρα. Ήταν λες και δύο ισοδύναμα παλιροϊκά κύμματα έπεφταν το ένα στο άλλο, χωρίς να μπορεί να υπερισχύσει κανένα από τα δύο. Τότε η μάγισσα έπεσε στο ένα γόνατο και μια έκφραση αγωνίας εμφανίστηκε στο πρόσωπο της. Η μαύρη ενέργεια προχώρησε λίγο μακρύτερα και το ουρλιαχτό του Άρκουλ έδωσε την θέση του σε ένα τρελό γέλιο.

 

«Χαχαχα, κερδίζω μάγισσα, κερδίζω, στο είπα ότι είμαι δυνατότερος!» φώναξε ενώ τα μάτια του είχαν γυρίσει τελείως μέσα στις κόγχες τους και μόνο το ασπράδι φαινόταν. Ο Ρόθγκαρ έβαλε το σπαθί του στο θηκάρι του, άρπαξε ένα δόρυ από το πάτωμα και τρέχοντας έφτασε στην μέση της αίθουσας. Το τράβηξε πίσω από το κεφάλι του και το πέταξε με όλη του την δύναμη. Αυτό έσκισε τον αέρα και τα μάτια του Άρκουλ μόλις που πρόλαβαν να γυρίσουν κανονικά για να δούν τον θάνατο που πλησίαζε. Το δόρυ τον κάρφωσε στο ανοιχτό στόμα σπάζοντας δόντια που κροτάλισαν στο πάτωμα. Η άκρη του βγήκε από το πίσω μέρος του κεφαλιού του και η ορμή του ήταν τέτοια, που τον σήκωσε στον αέρα και καρφώθηκε στον τοίχο από πίσω του, με τον Άρκουλ να κρέμεται σπαρταρώντας.

 

Το ωστικό κύμα που απελευθερώθηκε από τις συγκρουόμενες ενέργειες σάρωσε τα πάντα στην αίθουσα και η κόκκινη σφαίρα σταμάτησε να περιβάλλει την Λι`Άρα. Την ίδια στιγμή η κόκκινη λάμψη εξαφανίστηκε από τα μάτια των νεκραναστημένων πολεμιστών, που σωριάστηκαν στο πάτωμα νεκροί για μια ακόμη φορά. Μόνο μερικοί άντρες είχαν μείνει ζωντανοί και κοίταζαν το μακελειό που τους περιέβαλε. Όταν είδαν τον βάρβαρο να τους πλησιάζει τραβώντας το σπαθί του, έφυγαν τρέχοντας από την αίθουσα. Αυτός πήγε εκει που κρεμόταν το πτώμα του μάγου, του έριξε μια τελευταία ματιά και αφού είπε «Μισώ τους μάγους», έσκυψε, μάζεψε το λευκό ραβδί και πήγε στην Λι`Άρα που καθόταν στο πάτωμα βαριανασαίνοντας. Της το έδωσε λέγοντας «Αυτό νομίζω ότι σου ανήκει» την σήκωσε και την πήρε στην αγκαλιά του. Αυτή ακούμπησε κουρασμένα το κεφάλι της στο στήθος του και του είπε, «Δεν πιστεύω να μισείς και τις μάγισσες, έτσι βάρβαρε; Είχα σκοπό να επαναλάβουμε αυτό που κάναμε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε.»

 

Ο Ρόθγκαρ την κοίταξε βλοσυρά, μετά χαμογέλασε, της είπε «Εντάξει, αλλά χωρίς μπάλες φωτιάς αυτή την φορά» και κρατώντας την πάντα στην αγκαλιά του βγήκε από την αίθουσα και μετά από λίγο βρέθηκαν έξω, στον καθάριο αέρα της νύχτας.

 

 

SymphonyX13

Αύγουστος 2015

Edited August 14, 2015 by SymphonyX13

[elgalla]

Πολλή δράση και καλή χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, αν και σε διάφορα σημεία το χιούμορ μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο. Πρέπει να προσέξεις τη στίξη σου, σου λείπουν αρκετά κόμματα εδώ κι εκεί, και, επίσης, τα τελικά "ν". Κι εκείνο το "χαχαχα", ξεφορτώσου το καλύτερα. Ακολουθούν κάποια σχόλια που σημείωνα καθώς διάβαζα.

 

 

 

1. έκανε λίγα για να κρύψει - υποπτεύμαι ένα little did it hide, πίσω απ' αυτήν την έκφραση. Μπορείς να το διατυπώσεις καλύτερα, έτσι είναι λίγο αγγλισμός.
2. πως με βρήκες - είναι πώς, με τόνο.
3. ρώτησε τελικά - απάντησε ρωτώντας η μάγισσα - θα πρότεινα το δεύτερο να το κάνεις "του ανταπέδωσε την ερώτηση".
4. Αυτό που ανοίγει την πόρτα με Fireball είναι τόσο Dragonlance και Fizban.
5. καρφώθηκε στο αριστερό του μάτι. - τι φάση; Όλοι έχουμε στιγμή που σπαθί καρφώνεται σε μάτι;
6. άντερα και εντόσθια - πλεονασμός, και τα έντερα εντόσθια είναι.
7. Ήταν παγωμένος στην θέση του - hold person!
8. Κατέληξε με τον αντίχειρα να κρατάει το τρίτο και το τέταρτο μαζί λυγισμένα, ενώ ο δείκτης και το μικρό ήταν προτεταμένα - γνωστό και ως horned sign ή sign of the horns ή evil eye, σύμβολο αποτρεπτικό για δαίμονες, κατάρες και κακό μάτι.
9. αφού ο αντίχειρας έμεινε κολλημένος με τα δύο επόμενα δάχτυλα και χωρίστηκαν όσο γινόταν από τα δύο τελευταία που και αυτά ήταν κολλημένα μεταξύ τους. - live long and prosper!
10. «Sve..lto!» - κάπου εδώ έσκασα το πρώτο μου πραγματικό χαμόγελο.
11. ΛΟΥΓΚ-ΡΑ - βλέπω ο Ρόθγκαρ φαρσί τα ομιλεί τα καλιαρντά.
12. το γεροδεμένο, προικισμένο κορμί του - σιγά που δεν θα ήταν προικισμένος.
13.  «Δεν τα πας πολύ καλά με τις πόρτες, έτσι; - γνωστό και ως σύνδρομο Η-Πόρτα-Έχει-Και-Πόμολο-Κόναν
14. Έπρεπε να μείνεις - Μα έπρεπε - πρόσεχε τις επαναλήψεις σου.
15. “μίκι” », που στην Κοινή Γλώσσα των Γουώλτνεϊ σήμαινε “ποντικός.” - μιεεεεεχ, δεν ξέρω, δεν μου δούλεψε πολύ καλά αυτό. Σαν να το προσπάθησες πολύ.
16. πρώτα γδύνεται γιατί ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει μια πανέξυπνη μάγισσα δεκάδες άντρες είναι με το κορμί της και μετά τους απευθύνει και το κατεξοχήν φαλλικό σύμβολο; Δεκάδες οργισμένες φεμινίστριες θα αρχίσουν να σου στέλνουν hate -mail μετά απ' αυτό.
17. βροχή αίματος - κάνει raise dead και turn stone to flesh ταυτόχρονα; γαμώ!

 

 

 

Θα έλεγα πως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της ιστορίας είναι ότι... δεν είναι ιστορία, βασικά. Είναι ένα στιγμιότυπο, με ξύλο, αίμα, σπαθιά, μαγεία και χιούμορ, αλλά δεν έχει πλοκή. Είναι σαν μια βινιέττα, σαν ένα απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο. Ή κάνε το μεγαλύτερο ή δώσε του ιστορία.

Καλή επιτυχία!

[alkinem]

 

Η ιστορία δεν ήταν άσχημη. Είχε δράση, ρυθμό, διαβαζόταν γενικά πολύ άνετα.

Κάποια σημεία όμως με χάλασαν...

Δεν έχω τίποτε με το χιούμορ στις ιστορίες, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αστείες σκηνές δε μου φάνηκαν καλά δεμένες με το υπόλοιπο κείμενο. Ίσως, αν είχες δώσει σε ολόκληρη την ιστορία έναν πιο ανάλαφρο τόνο, το αποτέλεσμα να ήταν πιο “ομαλό”, να μην έμοιαζαν οι αναφορές τύπου “Sve..lto” αταίριαστες με τα υπόλοιπα.

Επίσης, σε γενικές γραμμές, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι τα πράγματα έγιναν πολύ εύκολα για τους δύο ήρωες. Ο μάγος, αν και η μάγισσα ήταν αποδυναμωμένη, θα έπρεπε να ξέρει τις δυνάμεις της, δεν ήταν λογικό να την κρατάει σε κάποιο μέρος όπου ένας έμπειρος κλέφτης θα μπορούσε να αποκτήσει πρόσβαση.

Κάποια μικρολαθάκια στίξης επίσης χάλαγαν κάπως την εικόνα

Ωραίο πάντως το υλικό, μπορεί με επιμέλειαφ και κάποιες εύστοχες προσθαφαιρέσεις να γίνει κάτι ακόμα καλύτερο.

[WILLIAM]

Καλή ιστορία, μέσα στο ζητούμενο και με σημεία που με έκαναν να γελάσω.

Η φάση με τη μάγισσα που γδύνεται οπότε όλοι μένουν να κοιτάνε μου θύμισε μια αντίστοιχη σκηνή από σειρά με το ίδιο τέχνασμα και αποτέλεσμα.

Καλή επιτυχία.

[SymphonyX13]

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση, τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας και θα χαρώ αν υπήρξαν σημεία στην ιστορία που σας διασκέδασαν ή σας έκαναν να γελάσετε.

 

William, την σειρά που αναφέρεις καθώς και το επεισόδιο, πολύ θα ήθελα να τα έβλεπα!

 

Γιάννη σίγουρα το χιούμορ είναι τελείως σχετικό. Δεν είναι σαν τον τρόμο, που αν πας πίσω από την πλάτη δύο ανθρώπων και τους κάνεις "μπου!" κατά 99% θα τρομάξουν και οι 2. Αν πας στους ίδιους ανθρώπους και τους πεις κάτι που εσύ θεωρείς αστείο, μπορεί να γελάσουν και οι δύο ή μόνο ο ένας ή κανένας τους. Δεν ήθελα να δώσω ανάλαφρο τόνο σε ολόκληρη την ιστορία. Τις σκηνές δράσης τις ήθελα έντονες και αιματηρές, για να έρθουν μετά οι "ανάλαφρες" να "ξεπλύνουν" τον αναγνώστη!

 

Αταλάντη στο ότι δεν έχει πλοκή η ιστορία, θα συμφωνούσα αν όντως όπως αναφέρεις, ήταν μέρος κάτι μεγαλύτερου, που όμως δεν είναι. Από την αρχή( και μάλιστα το είχα αναφέρει και στο τόπικ του write-off) ήθελα μια απλή πλοκή, που πάνω της θα στηρίζοταν επαρκώς ή δράση και οι χιουμοριστικές σκηνές, τίποτα πολύπλοκο. Αγόρι βρίσκει γριά, που στην πραγματικότητα είναι κορίτσι, κορίτσι που θέλει να εκδικηθεί τον μάγο που την έκανε έτσι. Ο μάγος όλος τυχαίως βρίσκεται στο ίδιο σπίτι που το κορίτσι ήταν φυλακισμένο, τον βρίσκουν τον σκοτώνουν, τέλος! Δεν χρειαζόμουν κανένα κόσμο για να φτιάξω, στον οποίο θα ταξίδευαν για να βρουν τον μάγο. Αν τους έβγαζα από την αρχή από το σπίτι, σίγουρα ή όλη υπόθεση θα άλλαζε δραματικά.

 

Σε ευχαριστώ για όλες τις επισημάνσεις, τόσο τις τεχνικές, όσο και αυτές που αναφέρεσαι σε στοιχεία τις ιστορίας.

 

 

4,13..Tα έχω ακουστά, αλλά ουδέποτε έχω διαβάσει Dragonlance,  o τίτλος του συνδρόμου με έριξε στο πάτωμα! :rofl:

8,9,16... Ήθελα να χρησιμοποιήσω απόλυτα αναγνωρίσιμους συμβολισμούς και νομίζω τα κατάφερα. Τώρα η χρησιμοποίηση του τελευταίου σε συνδιασμό με το "σαγηνευτικό ξόρκι" να έχει σαν αποτέλεσμα δεκάδες hate-mail, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό! Μπρρ! 

15.. Χμμ, εγώ πάντως γέλασα όταν το σκέφτηκα..

17 Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δεν λένε;

 

 

Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ!

 

[KELAINO]

Μια χαρά σφαξίδια. Από τα ξαντεριάσματα δεν έχω παράπονο, μ' άρεσαν με την υπερβολή τους και με όλα τους (το μαχαίρι βγαίνει από το πίσω μέρος του κεφαλιού; ναι ρε, άμα έχεις βάρβαρο ήρωα βγαίνει, τελεία).

 

Ο ρυθμός μάχη-σχόλια ζεύγους-μάχη-σχόλια ζεύγους είναι καλός μεν, αλλά αρχίζει να γίνεται μονότονος σε κάποια φάση. Ευτυχώς τότε ακριβώς μπαίνουν στην αίθουσα με τους δεκάδες πολεμιστές και σπάει κάπως. Η τελική μάχη είναι επαρκούντως αμφίρροπη, η κορύφωση είναι καλή και σε ρυθμό και σε μέγεθος (και σε εικόνες! σπλααατ) και οι δαίμονες τι καλοί ρεεε.

 

Το χιούμορ σε στιλ μίκι και κωλοδάχτυλο θα έλεγα ότι ταιριάζει περισσότερο σε παρωδία*, παρά σε κλασικό βαρβαροσ&σ με δόσεις χιούμορ. Και νομίζω ότι ξεκίνησες να γράφεις το δεύτερο.

 

Για την έλλειψη πλοκής δεν μπορώ να σε πω κάτι, ούτε που την πρόσεξα.

 

 

16. πρώτα γδύνεται γιατί ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει μια πανέξυπνη μάγισσα δεκάδες άντρες είναι με το κορμί της και μετά τους απευθύνει και το κατεξοχήν φαλλικό σύμβολο; Δεκάδες οργισμένες φεμινίστριες θα αρχίσουν να σου στέλνουν hate -mail μετά απ' αυτό.
 

 

 

Μεχ. Ούτε καν. Αλλού είναι το «Όχι. Απλά... όχι» της συγκεκριμένης ιστορίας:

 

Εδώ:

 

«Ένας άντρας με έντονα βαμμένο πρόσωπο, που πάνω του είχε σχηματιστεί ένας μορφασμός αποστροφής στην θέα του γυμνού κορμιού της μάγισσας, δέχθηκε δύο χτυπήματα. Μια λόγχη του καρφώθηκε χαμηλά από πίσω, κάνοντας τον μορφασμό να αντικατασταθεί στιγμιαία από ένα πλατύ χαμόγελο, που εξαφανίσθηκε σχεδόν αμέσως από τον κεφαλοθραύστη που του διέλυσε το πρόσωπο.»

 

 

 

 

 

____________________

* Το «δεν τα πας καλά με τις πόρτες» είναι οριακό, καθώς μπορεί όντως να το πάρεις για αναφορά στο «υπάρχουν και τα πόμολα Κόναν» 

[SymphonyX13]

Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τις παρατηρήσεις σου. Χαίρομαι που σου άρεσε και σε διασκέδασε. Χαίρομαι επίσης που βρήκες τον ρυθμό μάχης-σχολίων του ζευγαριού καλό και στο σημείο που ίσως σε κούρασε, ήρθε η τελική μάχη που σε ικανοποίησε επαρκώς. Εμένα με ικανοποίησε η αναφορά σου στους δαίμονες, γιατι και για μένα αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της ιστορίας. Τώρα όσον αφορά το χιούμορ, όπως γράφω και πιο πάνω είναι σχετικό στον καθένα και δεν ήθελα απλώς χιουμοριστικές αναφορές, ήθελα να "καφρίσω" λίγο. Οπότε μπορεί σε σημεία να είναι ίσως παρατραβηγμένο για κάποιους, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα ήθελα να το βρουν ενοχλητικό, γιατί ποτέ δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου.

 

Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ!

[KELAINO]

Κατ' αρχάς, παρακαλώ, ευχαρίστησίς μου.

 

Περί χιούμορ. Το σχόλιό μου είναι τεχνικής φύσεως.

(μπορεί να μη σε ενδιαφέρει, μπορεί απλά να ήθελες να γράψεις κάτι για τον χαβαλέ. Δεκτότατο και σε αυτήν την περίπτωση αγνόησε την ακόλουθη παράγραφο)

Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχεις δει τον Γιαγκόναν (καλό ως χαβαλές μεν), αλλά έχει το ίδιο πρόβλημα: δεν ξέρει τι ακριβώς είναι. Είναι παρωδία; Είναι δράση με σλάπστικ κόμικ ριλίφ; Είναι σάτιρα;

Ας πούμε στη δικιά σου ιστορία, το «μίκι» είναι αναφορά στον κόσμο μας και κάτι που, όπως είπα και πριν, ταιριάζει περισσότερο σε μια παρωδία. Αυτό είναι κάπως παράταιρο σε μια ιστορία που δεν ανήκει στο είδος της παρωδίας.

 

Αλλά γενικά εσύ το γράφεις, ό,τι θες κάνεις βρε παιδί μου.

[SymphonyX13]

Σίγουρα με ενδιαφέρει η γνώμη σου. Σε κάθε ιστορία που έχω ανεβάσει, αναφέρω ότι θα ήθελα τα πολύτιμα για μένα σχολιά σας και αυτό ισχύει. Μέσα από αυτά θα μπορέσω να εντοπίσω αδυναμίες ή λάθη και να προσπαθήσω να τα διορθώσω. Τον Γιαγκόναν ακουστά τον έχω, αλλά δεν τον έχω δει. Κατάλαβα όμως το σκεπτικό σου στο σχόλιο σου με τον "μικι" ότι ταιριάζεί καλύτερα σε παρωδία και σίγουρα δεν βλέπω σαν παρωδία τον "Κλέφτη.."

 

Για ακόμη μια φορά σε ευχαριστώ..

[Ιρμάντα]

Δεν τολμώ να σχολιάσω γιατί εγώ γύρεψα καφρίλες.

Έβαλες στο τσουκάλι αίματα, σπαθιά, κόκκαλα, σεξ, ξεβράκωτους, κρυφογκέουλες, μάγους, το Μίκι Μάους που γελάει σαν Μαύρος Πητ, έβαλες το τσουκάλι στη φωτιά και ξεκίνησε ο βρασμός.

Γαία πυρί μειχθήτω. Δεν αντιλέγω ότι το πράγμα είχε την πλάκα του. Ότι γέλασα και πέρασα καλά διαβάζοντάς του και δεν ξέρω τι λέει αυτό για μένα.

Δώσ' του ιστορία έγραψε η Αταλάντη, και εγώ θα προσέθετα, δώσ' του ακόμη περισσότερο χιούμορ. Εφόσον εκεί σε πάει, άστο να σε πάει.

Θυμήθηκα και κάτι πολύ χρήσιμα ξορκάκια, εκτός από το abra viagra που είπα για τον βασιλιά της Φράι.

1. Μπατεσκύλιους Αλέστους, ανοίγει όλες τις κλειδωμένες πόρτες.
2. Προφτάσιους Αρπάξιους, για να σηκώνεις περισσότερα κλοπιμαία στα θησαυροφυλάκια. Το ξέρουν και οι πολιτικοί αυτό.
3. Χασάπιους Τοτάλις, πέφτουν κάτω σφαγμένοι όλοι οι εχθροί σου.

Με τις σωστές χειρονομίες λειτουργούν πάντα..... :juggle:

Edited August 21, 2015 by Ιρμάντα

[SymphonyX13]

Tώρα εγώ να τολμήσω να υποθέσω ότι ήταν θετική η κριτική σου Ειρήνη; Θα υποθέσω πως ναι, αφού γέλασες και πέρασες καλά διαβάζοντας την ιστορία, κάτι που με χαροποιεί πολύ. Τα ξόρκια σου τα βρίσκω πολύ ευφάνταστα και χρήσιμα και σου υπόσχομαι πως....θα τραβάω με όλες μου τις δυνάμεις κουπί στις γαλέρες σου! :rofl2:

 

Σοβαρά τώρα, σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το σχόλιο!

[Ιρμάντα]

Α ήταν. Θετική. Η ιστορία με έκανε να περάσω καλά και να γελάσω, και επίσης, η ιστορία σου ήταν συνειδητή σου επιλογή. Είπες τώρα θα κάνω καφρίλες να χαλαρώσουμε, και το έκανες, και χαλαρώσαμε.

[WILLIAM]

Προφτάσιους Αρπάξιους, για να σηκώνεις περισσότερα κλοπιμαία στα θησαυροφυλάκια. Το ξέρουν και οι πολιτικοί αυτό

 

Λάθος αγαπητή αρχόντισσα των αγώνων! Οι πολιτικοί εφαρμόζουν το "αρπάξιους συνόλους"!

[MadnJim]

Δημήτρη τι να σου πω εδώ που δεν το έχουμε ήδη πει; Είμαι γνωστός λάτρης των funny ιστοριών, για την ακρίβεια είναι το αγαπημένο μου είδος. Όπως είναι φυσικό λοιπόν την απόλαυσα την ιστορία σου και γέλασα με την ψυχή μου με την καφρίλα της. Για το τυπικό θα πω πως πράγματι δεν είναι ακριβώς ιστορία αλλά περισσότερο μια μεγάλη συνεχόμενη σκηνή ιστορίας, αλλά εμένα δεν με χαλάει αυτό, ίσα ίσα που το έχω κάνει κι εγώ μερικές φορές. Όσον αφορά το παιχνίδι, νομίζω πως πάτησες αρκετά καλά στα στοιχεία της εισαγωγής, ίσως κι εδώ τα της Συντεχνίας να τα ήθελα λίγο πιο έντονα, και πως είχε και σπαθί, και μαγεία (και τι μαγεία!), αλλά και βάρβαρο χαρακτήρα πρωταγωνιστή σύμφωνα με την αρχική διευκρίνησή μας.

 

Καλή επιτυχία φίλε μου...

 

Υ.Γ.: Έχω λιώσει με τα ξόρκια που διάβασα στα σχόλια...

[SymphonyX13]

Σε ευχαριστώ για μια ακόμη φορά φίλε μου. Τόσο για την ανάγνωση, αλλά πολύ περισσότερο για τις παρατηρήσεις σου! Και εγώ όπως ξέρεις διασκέδασα πολύ με αυτήν την ιστορία και το πρωταγωνιστικό της δίδυμο,την καφρίλα της,τη δράση της, τα ξόρκια της και έχω να ευχαριστήσω την Ειρήνη για τον πρόλογό της, που με οδήγησαν εδώ!

Σε ευχαριστώ και πάλι!

[Nienor]

Εγώ τώρα είμαι ο πλέον λάθος άνθρωπος για να σου πω για αυτήν την ιστορία, αλλά αφού το έπιασα να το διαβάσω το παιχνίδι δεν μπορώ να σε αφήσω ασχολίαστο, μπορώ;

 

Όταν σκοπεύεις να διορθώσεις, άνοιξε το spoiler και κράτα ό,τι μπορεί να σου χρειαστεί. Όσο είσαι στη φάση απλά να το διασκεδάσεις, πες ότι δε σου μίλησα ποτέ για τεχνικές να στο χαλάσω. Ντάξει?

 

 

Ενώ μου αρέσει πάρα πολύ το s&s, απεχθάνομαι το πιο εξειδικευμένο hack & slash. Μου αρέσει να μου σερβίρουν το σφαξίδι γαρνιτούρα στην ιστορία, κι όχι το αντίθετο, κοριτσάκι γαρ, με καταλαβαίνεις ελπίζω Οκ όμως, το σφαξίδι σου είναι εξαιρετικά ευφάνταστο κι άμα το διορθώσεις θα είναι και καλογραμμένο. Επίσης, ενώ λατρεύω τις χιουμοριστικές ιστορίες, απεχθάνομαι την παρωδία. Είχα τις ίδιες λέξεις με τα παραπάνω ποστ στο μυαλό μου κι ερχόμουνα να σου εξηγήσω γιατί δε γέλασα. Άσχετα όμως με το τι μου αρέσει εμένα και τι όχι, για να λειτουργεί το χιούμορ σε μια ιστορία, είτε είναι παρωδία, είτε οτιδήποτε άλλο, πρέπει το κείμενο να διακρίνεται από μία συνέπεια. Το ότι σου λέμε να πάρεις μια απόφαση για το τι είναι προτού να το διορθώσεις δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μετά από την απόφασή σου αυτή το κείμενο δε θα έχει τον χαρακτήρα που θέλεις εσύ να έχει. Ίσα ίσα, αν το κάνεις αυτό και διορθώσεις με βάση το ύφος που διάλεξες τελικά, μόνο κέρδος θα έχεις προς την κατεύθυνση που επέλεξες. Θα γίνει δεμένο και άρτιο και μπορεί να γελάω κι εγώ (πχ) που γενικά είμαι δύσκολη σε αυτό το είδος. Πάντως, σίγουρα, αυτούς που γελάνε ήδη θα τους κάνεις να ξεκαρδίζονται.

 

Τώρα, για την έλλειψη ιστορίας στο κείμενο, λες ότι ήθελες μια απλή πλοκή κι ότι αυτό έκανες. Δεν είναι όμως απλή η πλοκή εδώ, είναι απλοϊκή. Και το να προσεγγίσεις την απλότητα είναι πάντοτε άπειρα πιο δύσκολο από το να φτιάξεις κάτι σύνθετο. Ως έχουν τα πράγματα, σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως αρκεί να βάλεις στο τέλος ένα παντς λάιν. Ξέρεις, κάτι που να δικαιολογεί το να το διαβάσουμε, αυτό που θα μας μείνει (γιατί κάτι πρέπει να μας μείνει, αλλιώς 5 και βάλε χιλιάρικα λέξεις, και?) Καμιά φορά είναι αρκετό απλά να προοικονομήσεις μια αμπελοφιλοσοφία που θα την επικαλεστείς στο τέλος και θα μας δώσεις την ψευδαίσθηση ότι αυτό που διαβάσαμε είναι μια ενότητα και κάπου τελειώνει.

 

Αυτό που εμένα πραγματικά μου άρεσε και θεωρώ πως είναι το πιο δυνατό σημείο του κειμένου, είναι το πώς χωρίσανε την προηγούμενη φορά. Και για αυτό που σου λέω ακριβώς από πάνω, αν το είχες κάνει βάση στην ιστορία τότε θα αρκούσε και το τέλος. Κι όταν λέω βάση, σκόρπα το μέσα: στην πρώτη φάση που τη βλέπει ας ιδρώνει πχ από τις φωτιές γύρω του στην ανάμνηση - βεβαίως πριν να μάθουμε γιατί. Αργότερα, να τη βάζει μεν πίσω του (οκ, είπαμε μάγισσα είναι) αλλά ας χει και το νου του μη φάει καμιά φιρεμπόλα στα μαλακά - χωρίς ακόμα να ξέρουμε εμείς γιατί, οπότε όταν το μάθουμε θα μας έχεις δώσει κάτι που το περιμέναμε.  Πες μας επίσης τη δική της άποψη, γιατί τον έδιωξε έτσι; Τέτοια πραγματάκια, που δεν έχουνε να κάνουνε μόνο με ό,τι λένε. Εξάλλου, φαντάζομαι ξέρεις τον κανόνα: ο ήρωας δεν είναι αυτά που λέει αλλά αυτά που κάνει. Και μια από τις πιο διαδεδομένες κι εύκολες τεχνικές για να στηρίξεις τους χαρακτήρες είναι να βάζεις αυτά που κάνουν να έρχονται σε σύγκρουση με αυτά που λένε. Όχι ότι είναι κακοί οι χαρακτήρες σου εδώ, αλλά να, άμα δεν έχει ιστορία το κείμενο πρέπει (αλλά πρέπει, αλήθεια στο λέω) να έχει κάτι άλλο. Το πιο εύκολο από όλα ειναι να έχει χαρακτήρες, τέτοιους που να μπορούν να σηκώσουν το βάρος του όγκου των λέξεων. Μια δυσκολότερη περίπτωση είναι να το κρατά η κοσμοπλασία. Μια ακόμα πιο δύσκολη να έχεις δύο από τα παραπάνω και πάει λέγοντας. Απάντησε την ερώτηση (προφανώς όχι σε μένα, σε σένα για να ξέρεις) τι θέλεις να έχει μέσα αυτό το κείμενο; Κι ό,τι απαντήσεις βάλτο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ό,τι και να αποφασίσεις το μπορείς.

 

[SymphonyX13]

Σε ευχαριστώ πολύ Κιάρα για το χρόνο που αφιερώσες να διαβάσεις την ιστορία μου (ελπίζοντας να μην σου ήταν τελείως χάσιμο χρόνου) και να την σχολιάσεις. Πολύτιμες οι παρατηρήσεις σου για ακόμη μια φορά και λυπάμαι που δεν κατάφερε να σε διασκεδάσει η ιστορία γιατί αυτόν τον σκοπό είχε. Το είχα δηλώσει μάλιστα ότι θα "έχει καφρίλες" μέσα, είτε σε υπερβολικό(αλλά όχι "ενοχλητικό" ) χιούμορ, είτε σε υπερβολική δράση, θέλοντας να το διασκεδάσω και να χαλαρώσω, ευελπιστώντας να κάνουν το ίδιο και οι αναγνώστες.  Λυπάμαι που δεν λειτούργησε έτσι στην περίπτωση σου και σε ευχαριστώ για ακόμη μια φορά.

[Blacksword]

Πάρα πολύ ωραία ιστορία και προσωπικά την βρήκα ελαφρώς σοβαρή με το χιούμορ να είναι όσο πρέπει, πράγμα που μου άρεσε φυσικά.

Επίσης τη χημεία των χαρακτήρων την βρήκα αρκετά καλή με το φινάλε να είναι καλό και αυτό αν και λίγο προβλέψιμο. Όπως και να χει πέρασα καλά αυτά τα λίγα λεπτά.

[SymphonyX13]

Χαίρομαι που σου άρεσε και σε διασκέδασε η ιστορία μου,  φίλε Κώστα. Σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο. Βλέποντας τις επιλογές σου σε αυτά που διαβάζεις τις τελευταίες μέρες, που κιννούνται περισότερο σε ιστορίες φαντασίας, ίσως σε ενδιαφέρει και αυτή η ιστορία μου, αν και στο τέλος κινείται σε πιο τρομακτικά μονοπάτια, όπως οι περισότερες ιστορίες που έχω γράψει. Αν πάλι όχι δεν πειράζει, και πάλι σε ευχαριστώ!