Ο Κλέφτης Των Σπαθιών -πρελούδιο-

[Ιρμάντα]

Όνομα Συγγραφέα:Ειρήνη Μαντά
Είδος: sword and sorcery ή αλλιώς Αυτός και το Σπαθί του
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων:1258
Αυτοτελής; Όχι, πρόλογος μυθιστορήματος (που έχει αλλάξει πια)
Σχόλια: Προέλευση προλόγου Write off# 81

Κάποτε που έγραφα ένα φάντασυ μυθιστόρημα (και έλεγα να το ξαναπιάσω τώρα, μετά το αζτέκικο, αν προφτάσω λέμε τώρα) υπήρχε μέσα αυτός εδώ ο πρόλογος, ο οποίος δεν θα χρησιμοποιηθεί. Ο ήρωας είναι αυτός που «παίζει» και στο Δάσος με τα Πέπλα (και που σύμφωνα με νέα υπόσχεση του εκδότη θα βγει Οκτώβρη, είδομεν.)

 

Το μυθιστόρημα του οποίου πρόλογος είναι το παρακάτω απόσπασμα έχει τίτλο Ο Κλέφτης των Σπαθιών (αυτό δεν θα αλλάξει) και τα ονόματα (στα οποία γίνεται αναφορά) είναι τα μυστικιστικά ονόματα ενός σπαθιού κάργα μαγικού, που υποτίθεται ότι θα «καλέσουν» το σπαθί να εμφανιστεί στη διάστασή μας (αλλά προφανώς μάλλον καλούν τον ήρωα στη διάσταση του σπαθιού).

 

Τον τωρινό πρόλογο/ εισαγωγή του Κλέφτη μπορείτε να διαβάσετε στο w2w σέξιον με τον τίτλο Ένας καυγάς για το Κρασί (Και αυτός θα αλλάξει, αλλά η ιστορία θα ξεκινάει με αυτό το νήμα δράσης).

 R@R (και πάντως, enjoy!)

 

Αρχείο:

 

Ο  κ λ έ φ τ η ς  τ ω ν  σ π α θ ι ώ ν.

 

 

 

 

Πρελούδιο.

Ο διάδρομος ξεδιπλωνόταν λειψά φωτισμένος από φλόγες πυρσών. Ως εκεί που έφτανε το μάτι, τα καπνίσματά τους μαύριζαν το φαιό ταβάνι. Στα δεξιά του προσπέρασε δύο πόρτες, από τη μία έρχονταν φωνές κι αγορίστικα γέλια, το χαρέμι του Σέηκουν Ραμάς, από την άλλη δεν ερχόταν ήχος. Στα αριστερά του ο σκέτος τοίχος υποχωρούσε σε ένα αψιδωτό άνοιγμα. Μία σπείρα από στενά σκαλιά θα τον έβγαζαν στο θησαυροφυλάκιο του Ραμάς και σ’ αυτό που ζητούσε. Με την Ανάσα του Δράκου στο χέρι, ο Βόρσαχ άρχισε να κατεβαίνει αγγίζοντας ανάλαφρα τον τοίχο στα αριστερά του με την ελεύθερη παλάμη. Η προσοχή δεν έβλαπτε, ακόμη και σε τούτο το σχετικά αφύλακτο μέρος. Ήξερε πως η ελλιπής φρούρηση ήταν πρώτης τάξεως παραπλάνηση σε κάποιες περιπτώσεις, όμως η παρούσα κατάσταση δεν ανήκε σε αυτές. Ο Ραμάς διέθετε μονάχα δύο μπεκρήδες φρουρούς, και δεν του είχε χρειαστεί παρά ελάχιστη υπομονή μέχρι να γείρουν ο ένας στον ώμο του άλλου. Κι αυτοί ακόμα όμως δεν είχαν στο νου τους παρά κυρίως τη φύλαξη των αγοριών του Ραμάς, της πιο λατρευτής του περιουσίας. Εκείνο που σχεδίαζε ο Βόρσαχ να αρπάξει δεν το εκτιμούσε ο Σέηκουν έπ’ ουδενί όσο του άξιζε. Η Διάκριση ήταν απλώς ένα σπαθί, αγαπητό επειδή ήταν όμορφο και πολύτιμο επειδή ήταν αρχαίο. Η αξία και ιστορία του τού διέφευγαν. Ή μήπως όχι; Μία βασική απορία του πολεμιστή ήταν, γιατί εφόσον ο Ραμάς δεν είχε σε εκτίμηση παρά το κάλλος της λεπίδας, είχε επιλέξει να την κρύβει από το να την επιδεικνύει.

 

Ένα ερώτημα κοντά στα πολλά που η Συντεχνία απέφευγε να του απαντήσει.

 

Στον προθάλαμο στεκόταν ακόμη ένας φρουρός. Διαφορετικά θα ήταν ύποπτα εύκολο. Ο άντρας, ντυμένος πατόκορφα με σκούρα πανοπλία, σηκώθηκε από ένα τραπέζι στη γωνιά μόλις τον είδε, κραδαίνοντας γιαταγάνι. Πήδηξε πάνω του χωρίς φωνή, με ετοιμότητα σαν να τον περίμενε. Η Ανάσα του Δράκου διασταυρώθηκε με τη γυριστή λεπίδα με έναν ήχο σαν να χτυπούσαν κοντάρια. Ο Βόρσαχ ανταπαντούσε στα χτυπήματα περνώντας από τη μέτριας έντασης άμυνα σε μία μάχη για να κρατήσει τη θέση του, γιατί ο φρουρός φαινόταν να αυξάνει σε τεχνική και δύναμη καθώς κυλούσαν οι στιγμές, σαν να τον σπούδαζε. Πράγματι, ο Βόρσαχ άρχιζε να αμφιβάλλει αν ο αμπελοφιλόσοφος ήταν όντως τόσο ανίδεος για την αξία του θησαυρού του. Μην μπορώντας να διακρίνει καμία κόπωση στην ρευστή κίνηση του αντιπάλου, προσπαθούσε να παραμένει τουλάχιστον και ο ίδιος, κατά το δυνατόν, ανέκφραστος και βουβός. Ο αλυσιδωτός του θώρακας κουδούνιζε σαν αρμαθιά δεκάρες. Ο θώρακας του αντιπάλου ήταν στιβαρός και θα προκαλούσε περισσότερη δυσκινησία σε κάποιον λιγότερο γυμνασμένο πολεμιστή. Απέναντί του πρέπει να ‘χε ένα μικρόσωμο πλάσμα, με την αλαφράδα και την ταχύτητα του ακροβάτη. Και έτσι η τεχνική του, αν και όμορφη και δουλεμένη σαν χορογραφία, φαινόταν να κινείται κυρίως σε ένα επίπεδο εντυπωσιασμού και απόκρουσης, παρά σε θανατηφόρα επίθεση. Δεν θα περάσεις και μπορώ να πολεμώ αιώνια, τραγουδούσε το γιαταγάνι.  Δε θα σε σκοτώσω αλλά δεν θα περάσεις.

Όποιος έχει αντοχή να μάχεται αιώνια, μοιραία θα νικήσει, γρήγορα ή αργά.

Πέρασε αρκετή ώρα ώσπου να αρχίσει να κουράζεται: τώρα απέφευγε τα χτυπήματα του αντιπάλου με πλάγιους ελιγμούς, ελπίζοντας παράλληλα να τον αιφνιδιάσει με κάποιο άλμα. Αφύλακτο έβλεπε μονάχα ένα ελάχιστο κομμάτι λαιμού, ή αν κατάφερνε να χτυπήσει το χώρισμα στους ώμους ή στην εσωτερική γωνία του αγκώνα. Τινάχτηκε στοχεύοντας για το λαιμό. Ο φρουρός έσκυψε για να τον αποφύγει και η λεπίδα του σφύριξε, καθώς του κατάφερνε ένα χτύπημα στον μηρό. Ουρλιάζοντας, ο Βόρσαχ άρπαξε το κράνος και το τράβηξε, μισή στιγμή πριν βυθίσει το σπαθί του πέρα ως πέρα στον λεύτερο πλέον λαιμό –και πριν ανακαλύψει πως ο αντίπαλός του ήταν, τελικά, μία νέα γυναίκα.

 

Έκανε πέρα, έκπληκτος. Ο Ραμάς όλα τα έκανε ανάποδα: κοιμόταν με άντρες και έβαζε γυναίκες να φυλάν τους θησαυρούς του. Δεν του άρεσε που είχε σκοτώσει γυναίκα.

Αργά, σηκώθηκε πάλι για να διαπιστώσει πως η πληγή στο μηρό του ήταν πιο επιπόλαια από όσο είχε φανταστεί. Σταύρωσε τα χέρια της γυναίκας και της έκλεισε τα μάτια. Ήταν όμορφη, με κόκκινα μαλλιά. Από τα πλάσματα με τα οποία θα προτιμούσε να ‘χαν άλλου είδους γνωριμία.

Απέναντί του, η σιδερένια πόρτα του θησαυροφυλακίου. Απάνω του ο πολεμιστής κουβαλούσε πλήθος αντικλείδια, κάποιο θα σε καλύψει, το δίχως άλλο, του είχαν πει οι Κλειδοκράτορες της Συντεχνίας. Κλειδοκράτορες. Οπωσδήποτε δεν θα ήταν το πρόβλημά τους να παραβιάσουν μία πόρτα. Όμως κλειδιά υπήρχαν κρεμασμένα και στο καρφί πάνω από το ξύλινο τραπέζι. Εδώ καθόταν η πολεμίστρια του Ραμάς. Ήταν και αυτό παράξενο. Δεν ήταν δεσμοφύλακας, αλλά φύλακας θησαυρού. Ο Βόρσαχ ξεκρέμασε τα κλειδιά από το καρφί και δοκίμασε να ανοίξει.

Μισοπερίμενε να δει κιούπια με φλουριά και πολύτιμα σκεύη κι ανάμεσα σε όλα, ένα κομψό σπαθί να στέκει σε ξέχωρο βάθρο, αλλά όχι. Είχε μπει σε φυλακή. Υγρό σκοτάδι, από κάπου αριστερά του ακούγονταν σταγόνες να πέφτουν κι ένα βαρύ αγκομαχητό. Οι μπότες του κολλούσαν στο κρύο πάτωμα. Είπε Ποιος είναι εδώ; και ένας βασανισμένος στεναγμός ήρθε από τη μαυρίλα αντί για απάντηση. Από δω και πέρα λειτούργησε μόνο η περιέργεια, είχε δει ήδη υπερβολικά πολλά εκτός του αρχικού σχεδίου για να εξακολουθεί να εμπιστεύεται την Συντεχνία. Βγήκε και ξαναμπήκε με έναν από τους πυρσούς του προθάλαμου στο χέρι: μερικές γκρεμισμένες πέτρες στη μία γωνία μαζί με ένα δοχείο, και στην άλλη ένας σωρός από άχυρα, όπου ξάπλωνε μία γριά γυναίκα σε άθλια χάλια. Ο πολεμιστής πλησίασε κι άλλο: η γυναίκα είχε ένα εντελώς σκεβρωμένο κορμί, τα κουρέλια της αποκάλυπταν ένα δέρμα παρατεντωμένο σαν ασκιού από όπου ξεχώριζαν μυτερά κόκαλα, το στόμα της έχασκε φαφούτικο και βρωμερό και στο κρανίο της δεν φύτρωνε σχεδόν τρίχα μαλλιών. Τα μάτια της, θαμπά από τα χρόνια, είχαν μια γαλακτώδη όψη. Δεν ήταν δεμένη, αλλά φαινόταν ανίκανη να κινηθεί. Αγκομαχούσε με αγωνία, έλεγες πως η κάθε της αναπνοή θα μπορούσε να είναι η τελευταία. Είχε στραφεί προς το μέρος του πολεμιστή σαν να τον έβλεπε.

Χωρίς να ξέρει τι έπρεπε να γίνει, ο Βόρσαχ γονάτισε δίπλα της. Ήταν σχεδόν αδύνατον να υποφέρει τη μπόχα της ανάσας της από τόσο κοντά.

Ήρθες....είπε η γυναίκα. Η φωνή της ερχόταν σαν από βάθη σπηλαίου. Να περίμενε άραγε το φαγητό της;

Ήθελε να της πει πως δεν ήταν ο δεσμοφύλακάς της και να τη ρωτήσει τι βοήθεια θα μπορούσε να της προσφέρει, αλλά ήταν προφανές πως κάθε προσπάθεια θα ήταν άκαρπη σε εκείνο το ρημαγμένο κορμί. Την κοιτούσε μονάχα, μπερδεμένος και γεμάτος οίκτο. Και σε ένα άλλο επίπεδο, οι σκέψεις του έτρεχαν. Να ήταν αυτό το κελί προθάλαμος μίας άλλης αίθουσας; Να υπήρχε όντως το σπαθί που έψαχνε σε κάποιο δωμάτιο πίσω από αυτό; Να του είχε αλλάξει θέση ο Σέηκουν και να το αγνοούσαν οι Κλειδοκράτορες; Μα έλεγαν πως τα ήξεραν όλα-έτσι το λογικότερο θα ήταν να κάνει μεταβολή και να φύγει όπως είχε έρθει. Η Συντεχνία ήταν αναξιόπιστη. Η ιστορία των σπαθιών ήταν ένα παραμύθι για να καλύψει ποιος ξέρει ποιον πραγματικό σκοπό.

Έκανε να σηκωθεί, κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η γρια τον έπιασε από το μπράτσο, βυθίζοντας στη σάρκα του νύχια αρπαχτικού. Τον τράβηξε με εντελώς αναπάντεχη δύναμη προς το μέρος της κι ανάσανε στο πρόσωπό του: Διψάω....Ο Βόρσαχ ζαλίστηκε, του φάνηκε πως το κελί αντιλάλησε από τον ψίθυρό της και τον πολλαπλασίασε. Τα ονόματα. Ποιος του μιλούσε; Τώρα είναι η στιγμή. Είπε τα ονόματα, μη βλέποντας το λόγο είτε γιατί το έκανε, είτε γιατί θα μπορούσε να μην το κάνει. Του φάνηκε πως η γριά τον τράβηξε κι άλλο, του φάνηκε πως το στόμα της έγινε ένα πηγάδι, από όπου μία δίνη τον ρούφηξε χωρίς να προφτάσει καν να σκεφτεί.

Ο κ λ έ φ τ η ς τ ω ν σ π α θ ι ώ ν.doc

[Mors Planch]

Κάποια... τεχνικής φύσεως θεματάκια.

 

"Η Ανάσα του Δράκου διασταυρώθηκε με τη γυριστή λεπίδα με έναν ήχο σαν να χτυπούσαν κοντάρια." Έχω την εντύπωση ότι ο ήχος του μετάλλου και του ξύλου είναι σαφώς διαφορετικοί μεταξύ τους.

 

"Ο αλυσιδωτός του θώρακας κουδούνιζε σαν αρμαθιά δεκάρες. Ο θώρακας του αντιπάλου ήταν στιβαρός και θα προκαλούσε περισσότερη δυσκινησία σε κάποιον λιγότερο γυμνασμένο πολεμιστή." Μου παραακούγεται χαλαρό για αλυσιδωτό θώρακα, συνήθως ο κάθε κρίκος ήταν ενωμένος με 4-6 άλλους φτιάχνοντας κάτι πολύ πυκνά υφασμένο ελλείψει καλύτερου όρου. Η κοπέλα είναι υποθέτω σε full plate η οποία παρά το σχετικό μύθο δεν συνεπάγεται δυσκινησια.

 

Και γιαταγανι για σπαθί; Περί ορέξεως ουδείς λόγος βεβαίως αλλά δεν είναι και ότι το καλύτερο υπήρχε στον κόσμο όταν περιμένεις να αντιμετωπισεις θωρακισμενους αντιπάλους...

[Ιρμάντα]

Απαντώ στο Σκρουτζ Μακ Ντακ ότι ο πρόλογος αυτός δεν θα συμπεριληφθεί στο μυθιστόρημα. Εννοώ, ναι ο Βόρσαχ προσπαθεί να κλέψει ένα σπαθί και ναι, κλέβοντάς το γίνονται διάφορα αλλά είναι εντελώς αλλιώς το σκηνικό, τα πρόσωπα, ο χώρος, τα πάντα. (Μόνο ο ήρωας και το ότι πάει να κλέψει ένα σπαθί έχει μείνει ίδιο.)

Ελπίζω να μπορέσω να ολοκληρώσω αυτό το μυθιστόρημα στο φθινοπωρινό NaNoWriMo.

Σωστές οι παρατηρήσεις φίλε Δημήτρη αλλά έτσι κι αλλιώς έχει περάσει πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα. Τον ανέβασα για να δείτε από πού προήλθε ο πρόλογος του τρέχοντος write off, και ακριβώς επειδή υπήρχε υλικό, ή βάση, μαγιά που λέμε, για μυθιστόρημα, και όχι διήγημα, έγραψαν τελικά τα παιδιά τόσο εκτενείς ιστορίες. Νομίζω.

Ευχαριστώ για το χρόνο σου!

[MadnJim]

Εμένα μου άρεσε, θα 'θελα να διαβάσω και παρακάτω τι γίνεται...

[GeorgeDamtsios]

Ασχέτως πάντως του αν θα χρησιμοποιήσεις τον εν λόγω πρόλογο ή όχι, είναι πολύ ωραίος Ειρήνη.

Όπως είπε και ο Σπύρος στο προηγούμενο post, δημιουργεί την απορία στον αναγνώστη για το τι θα γίνει παρακάτω.Ακόμη καλύτερα, σε πληροφορώ ότι εγώ αρχικά δεν είχα σκοπό να διαβάσω ούτε καν αυτόν! Άνοιξα το sff σχεδόν αφηρημένα χθες το βράδυ, ελάχιστα πριν αποφασίσω να τερματίσω τον υπολογιστή μου και να ξαπλώσω, ίσα για να ρίξω μια ματιά στα αδιάβαστα posts. Για πότε όμως βρέθηκα στο τέλος του προλόγου σου, ούτε που το κατάλαβα. Έχει καλό ρυθμό και δημιουργεί απευθείας εικόνες στον αναγνώστη. 

 

Pure S&S!!!

 

Well done!

[Ιρμάντα]

Φίλε Γιώργο ευχαριστώ πολύ!

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το κείμενο και μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα σας φιλέψω πολλές πολλές περιπέτειες με το συγκεκριμένο ήρωα, και σε τέτοιο κλίμα. Το δε μυθιστόρημα που συμπεριλάμβανε αυτό το κομμάτι θα το δουλέψω στο NaNoWriMo τον Νοέμβριο. Αλλά στο μεταξύ, καιρού επιτρέποντος -Θεού θέλοντος, θα έχει κυκλοφορήσει το πρώτο μου βιβλίο με τις περιπέτειές του από Ars Nocturna.

[Nihilio]

Έχει ωραίο ρυθμό, αλλά σε σημεία ένα τσικ πιο πομπώδη/πολύπλοκη γραφή από όσο χρειάζεται. Παρόλα αυτά τελειώνει σε ένα ωραίο wtf σημείο το οποίο σε κάνει να θες να γυρίσεις τη σελίδα.

 

Λεπτομέρειες (αν και αφορούν προσωπική γνώμη)

Ο κ λ έ φ τ η ς τ ω ν σ π α θ ι ώ ν.doc

[Ιρμάντα]

Το κανονικό ή το διορθωμένο θα το δουλέψουμε στο nanowrimo. Νιχίλιο ευχαριστώ για χρόνο+σχόλια.