Τελικά ποιο είναι το μέηνστριμ

[Nihilio]

Θυμάμαι παλιότερες εποχές που στο sff λέγαμε: υπάρχουν οι μέηνστριμ (λογοτεχνικά) και υπάρχουμε και εμείς. Και εννοούσαμε αυτό το κράμα πολιτικοκοινωνικοαισθηματικοιστορικοαστυνομικού μυθιστορήματος (κάποιος θα το έλεγε και ρεαλιστική λογοτεχνία, αν ξεχνούσε πως ο ρεαλισμός είναι λογοτεχνικό κίνημα του 18ου αιώνα - εγώ προτιμώ τον όρο συμβατική) που γέμιζε τις λίστες με τα ευπώλητα. Νομίζω καταλαβαίνετε ακριβώς για ποια βιβλία μιλάω και οι παλαιότεροι θα θυμάστε πως οι εκπρόωσποι της σχολής αυτής λοιδωρούσαν το φανταστικό.

 

Τα τελευταία 2-3 χρόνια όμως έχω την αίσθηση ότι κάτι έχει αλλάξει και στην Ελλάδα. Η πρώτη φορά που παρατήρησα την αλλαγή ήταν κάπου στο 2010, που ήμουν σε ένα πάρτυ με "κανονικούς ανθρώπους" και άκουγα συζήτηση για χοροχρονικά παράδοξα (με αφορμή το Lost). Τα τελευταία χρόνια όμως και όλοι (και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι) βλέπουν με πάθος game of Thrones. Περιμένουν το επόμενο Avengers και στο ενδιάμεσο βλέπουν σειρές τύπου Fringe ή ταινίες όπως το Hunger Games, διαβάζουν κόμιξ, παίζουν LoL, DotA και Skyrim. Ειδικά οι κάτω των 30 μεγάλωσαν με τις ταινίες του Άρχοντα, με Harry Potter, κόμιξ της Marvel και βιντεοπαιχνίδια φαντασίας.

 

Ίσως και να είμαι υπεραισιόδοξος, αλλά έχω την εντύπωση ότι το φανταστικό εξελίσσεται στο νέο μέηστριμ. Συμφωνείτε/διαφωνείτε;

[GeorgeDamtsios]

Κατά τη δική μου άποψη, Μιχάλη, το φανταστικό:

 

1) Δεν εξελίσσεται στο νέο μέηστριμ.

 

2) Εξελίσσεται στο νέο μέηστριμ.

 

(Σοβαρολογώ…)

 

Και πριν προλάβεις να αναρωτηθείς για την πνευματική μου διαύγεια ας διευκρινίσω:

 

Το “2” κολλάει στην αντίστοιχη δεύτερη παράγραφό σου. Στον χώρο του σινεμά, της τηλεόρασης, του gaming (διαδικτυακό και μη), παρατηρώ κι εγώ μια μεγάλη αλλαγή, μια –επιτέλους– δυναμική μεταστροφή προς το φανταστικό.

 

Το “1” κολλάει στα βιβλία. Εκεί, δυστυχώς, για την ώρα η κατάσταση παραμένει απογοητευτική. Ίσως επειδή η γενιά κάτω των 30 που δείχνει να προτιμά το φανταστικό από το συμβατικό, διαβάζει λιγότερο και από τις παλιότερες. Μακάρι κάποια στιγμή να το πιάσουν και αυτοί το αναθεματισμένο το βιβλίο.

 

Και μια μίνι ιστορία για happy ending. (Ίσως λόγω αυτής και να απάντησα στο ερώτημά σου).

 

Χθες βρισκόμουν σε ένα φιλαράκι που είναι γεννημένο το 1985. (Άρα ούτε 30+ ούτε 30-, ακριβώς 30!). Αφού λοιπόν μιλήσαμε για το τελευταίο Hunger Games και το γνωστό πια θέμα του John Snow στο Got, πιάσαμε και λίγο τον επερχόμενο δίσκο των Maiden, και μετά το καινούργιο The Witcher.

 

Full fantasy ο τύπος,δηλαδή.

 

Στο τέλος, πιάσαμε και τα βιβλία. Διαβάζει καμιά εικοσαριά τον χρόνο, οπότε τον λέμε και βιβλιόφιλο, νομίζω. Με ρώτησε λοιπόν να του προτείνω κανένα καλό, και εγώ αναφέρθηκα στη Νεκρή Γραμμή του Κέλλη που διάβασα πρόσφατα.

 

Ρώτησε την υπόθεση.

 

Του την είπα.

 

Μου απάντησε, κατά λέξη:

 

Καλά ρε μ*λ*κ*, τέτοιες μ*λ*κ διαβάζεις 38 χρονών άνθρωπος;

 

Τα συμπεράσματα δικά σου!

[mman]

!!

 

 

Full fantasy ο τύπος,δηλαδή.

 

Στο τέλος, πιάσαμε και τα βιβλία. Διαβάζει καμιά εικοσαριά τον χρόνο, οπότε τον λέμε και βιβλιόφιλο, νομίζω. Με ρώτησε λοιπόν να του προτείνω κανένα καλό, και εγώ αναφέρθηκα στη Νεκρή Γραμμή του Κέλλη που διάβασα πρόσφατα.

 

Ρώτησε την υπόθεση.

 

Του την είπα.

 

Μου απάντησε, κατά λέξη:

 

Καλά ρε μ*λ*κ*, τέτοιες μ*λ*κ διαβάζεις 38 χρονών άνθρωπος;

 

Τα συμπεράσματα δικά σου!

 

Νομίζω ότι αυτός ο παραλογισμός συνιψίζει και τη δική μου άποψη: Ισχύει σε αρκετά μεγάλο βαθμό για τις ταινίες, τις σειρές και τα παιχνίδια, αλλά τα βιβλία του φανταστικού έχουν ξεχαστεί εκεί, στο πυρ το εξώτερο.

[elgalla]

Η δική μου άποψη, πάλι, είναι και αρκετά διαφορετική και αρκετά πιο απαισιόδοξη. Στο σύνολο του φανταστικού, είτε μιλάμε για λογοτεχνία είτε για σειρές και ταινίες, παρατηρώ τα τελευταία χρόνια μια τάση (συγχωρέστε με για την πρωτοβουλία να της βγάλω όνομα) αποφαντασιοποίησης του φανταστικού. Οι ταινίες που βασίζονται σε κόμικς ξαφνικά πρέπει όλες να γίνουν "σκοτεινές" και "ρεαλιστικές", σειρές όπως αυτές που αναφέρεις Μιχάλη (Lost και GoT) έκαναν μεγάλη επιτυχία μόνο και μόνο επειδή αρχικά παρουσιάστηκαν ως mainstream και εισήγαγαν φανταστικά στοιχεία αργότερα, όταν ήδη είχαν κερδίσει το κοινό τους με άλλους τρόπους. Κι αν δεν με πιστεύετε, σε μεγάλο site περί σειρών που είμαι γραμμένη, ήδη από το τέλος της πρώτης σεζόν GoT μεγάλο μέρος του κοινού χαλάστηκε με το φανταστικό στοιχείο, καθώς νόμιζε (προφανώς) ότι έβλεπε κάποιου είδους ψευδοϊστορική σειρά. Το αυτό, επί λέξη, το έχω ακούσει και από τους γονείς μου που επίσης παρακολουθούν τη σειρά.

 

Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι είναι τόσο το φανταστικό που πάει να γίνει mainstream, αλλά περισσότερο το mainstream που αρχίζει να μεταμορφώνει το φανταστικό, λες και υπάρχει κάτι ιnherently κακό ή μη ποιοτικό στο είδος και πρέπει να το μεταμφιέσουμε για να πουλήσει.

[WILLIAM]

Παρότι είναι περισσότεροι που διαβάζουν φαντασία τώρα θα συμφωνήσω με τον mman ότι το φάντασι ακόμα στα βιβλία παραμένει αν όχι στο πυρ το εξώτερον παραγκωνισμένο ακόμα αρκετά. Είναι αλήθεια ότι μετά τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών το φανταστικό πήρε τα πάνω του σε τηλεόραση και κινηματογράφο πράγμα που ώθησε κάποιο κόσμο να προσέξει το είδος γενικά. Η Elgalla έχει δίκιο για το GoT, πολλοί το πήραν σαν εποχής μιας και τα στοιχεία του φανταστικού του δεν είναι τόσο έντονα όσο στον Άρχοντα ας πούμε.

Η επιστημονική φαντασία από την άλλη πλευρά είχε πάντα μια καλύτερη θέση σε τηλεόραση και κινηματογράφο, δεν λείπανε σχεδόν ποτέ ταινίες του είδους, ειδικά δυστοπικές απεικονίσεις του μέλλοντος. Εξάλλου το διάστημα ειδικά μάγευε πάντα τον άνθρωπο.

Που μας αφήνουν όλα αυτά; Περισσότερο κοινό σίγουρα για το φάντασι αλλά στην οθόνη κυρίως και όχι στα βιβλία. 

Δεν αναφέρθηκα στα παιχνίδια γιατί αυτά από τα πρώτα ακόμα που θυμάμαι πολλά χρόνια πίσω είχαν την τάση να είναι αρκετά φαντασίας.

[giorgos lagonas]

Εδώ πλάκα πλάκα κολλάει μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη μου είχα πετύχει κάπου. Δεν μοιάζει να σχετίζεται άμεσα με το θέμα που συζητάμε, αλλά αν πιάσετε την υποβόσκουσα λογική, θα δείτε ότι είναι και με το παραπάνω σχετική. 

 

Το άρθρο ανήκε σε μια αμιγώς οικονομική ιστοσελίδα. Το διάβασα λίγα χρόνια πριν και με εντυπωσίασε πολύ. Είχε να κάνει με την debated "αποτυχία" της τέταρτης έκδοσης του παιχνιδιού ρόλων Dungeons & Dragons. Είπαμε, στην επιφάνεια, το θέμα μοιάζει αρχικά άσχετο. Μοιάζει. Try to read between the lines. 

 

Το ντιμπέιτ είχε να κάνει ως εξής: α) από τη μια εκνευρισμένοι φανς, αναφορές από τους καταστηματάρχες ότι το παιχνίδι δεν τραβάει, κακά (στην πλειονότητά τους) reviews

 

β) από την άλλη, η ίδια η εταιρία που δήλωνε ευθαρσώς ότι το παιχνίδι της πουλάει και με μια μικρή αλλά σταθερή αυξητική πορεία, σε σχέση με την τρίτη έκδοση που ήταν και η πλέον δημοφιλής και επιτυχημένη εμπορικά. Μάλιστα, ανέβασε ονλάιν και χαρτιά (μάλλον legit) που αποδείκνυαν το παραπάνω. 

 

Ο οικονομικός αναλυτής ερμήνευσε το φαινόμενο με το μοντέλο του fish tank. Δώστε βάση. 

 

Έστω, (λέει ο επιστήμονας) ότι είσαι ψαράς και ψαρεύεις κάθε μέρα σε μια λίμνη. Λογικά, η απόδοσή σου κάθε μέρα είναι πάνω κάτω η ίδια, πες με μια μικρή αύξηση που οφείλεται στην αυξανόμενη εμπειρία και τεχνογνωσία σου.

 

Έτσι, πας τη Δευτέρα και πιάνεις πχ 80 ψάρια. 

Πας την Τρίτη και πιάνεις πχ 82 ψάρια

Την Τετάρτη πιάνεις 83 ψάρια. 

Την Κυριακή πιάνεις 90 ψάρια. 

και πάει λέγοντας. 

 

Τώρα, βάζε στην εικόνα το περίφημο fish tank. Έστω ότι τη Δευτέρα έρχεται ένα τεράστιο τάνκερ γεμάτο καινούρια ζωντανά ψάρια και ο καπετάνιος αδειάζει το περιεχόμενό του στη λίμνη σου. Όπου ψάρια, ο επιστήμονας εννοεί τον πληθυσμό που μόλις επισημάνατε. Τους καινούριους και μέχρι τώρα "άσχετους" που πλέον περιμένουν να κατεβάσουν το καινούριο επεισόδιο Game of Thrones, που βλέπουν άλλες καλές σειρές φανταστικού, που παίζουν videogames και ΜΜΟ. Αλλά το φαινόμενο βαστάει και από ακόμα πιο παλιά, όταν ο κόσμος συνωστιζόταν στους σινεμάδες για να δει Lord of the Rings για δεύτερη, τρίτη, τέταρτη φορά και σφαζόταν για να αγοράσει τα συλλεκτικά dvd με τα αγαλματάκια, κουκλάκια, μπρελόκ κλπ με τους ήρωες της ταινίας, ρέπλικες από τα όπλα της. Η μισή υφήλιος που "καιγόταν" στο World of Warcraft. 

 

Όλοι αυτοί είναι πλέον καινούριοι δυνητικοί πελάτες και για τους "παλιούς παίκτες", καθώς τα ανωτέρω μέσα οφείλουν την ύπαρξή τους στην παλιά καλή πατροπαράδοτη λογοτεχνία του φανταστικού (ή στο Dungeons & Dragons που ήταν και το θέμα του άρθρου). 

 

Πας, λοιπόν, Δευτέρα περιχαρής στη λίμνη σου να ψαρέψεις, ξέροντας ότι (σαν κλειστό σύστημα) είναι πλέον ξέχειλη στο φρέσκο ψάρι. Περιμένεις να πιάσεις ξέρωγώ 150 ψάρια. 

 

επιστρέφεις σπίτι σου με 91. Δηλαδή την κανονική σου ψαριά, συν μια υποψία ανάπτυξης, την ίδια που είχες πριν. 

 

Συμπεραίνει, λοιπόν, ο επιστήμονας, ότι το (τότε) καινούριο Dungeons & Dragons, παρά την ανάπτυξη που ευαγγελιζόταν η εταιρία, ήταν όντως εμπορική αποτυχία, γιατί απέτυχε πλήρως να εκμεταλλευτεί το νέο ρεύμα κόσμου που ήρθε μαζικά και πολλαπλασίασε τον πληθυσμό των δυνητικών πελατών. 

 

Το ίδιο ισχύει (κατά τη γνώμη μου) και για το φανταστικό γενικώς. Ενώ πολύ περισσότερα ψάρια κολυμπούν στη λίμνη του, τα παραδοσιακά μέσα (λέγε με λογοτεχνία) απέτυχαν να επωφεληθούν από αυτόν τον καινούριο λαό. Δεν έπιασαν τον παλμό του. 

 

Απεναντίας, επωφελήθηκαν οι νέοι παίκτες. Νεογέννητα μέσα και όσα εξελίχθηκαν επαρκώς, ακολουθώντας κατά πόδας τις ανάγκες και τα γούστα του κοινού. Η τηλεόραση με τις εντυπωσιακές σειρές. Ο κινηματογράφος που πλέον οι ταινίες της Marvel και της DC από κάποτε "παραπαίδι" έγιναν αιχμή του δόρατος. Υπερπαραγωγές videogames τύπου Witcher και Skyrim. Και πάει λέγοντας. 

Edited August 29, 2015 by giorgos lagonas

[WILLIAM]

Εδώ βέβαια παίζει ρόλο και η τεχνική βελτίωση των μέσων, άλλο πράγμα οι ταινίες του 90 με σήμερα και πολύ περισσότερο άλλο πράγμα τα παιχνίδια.

Έπαιξε και αυτό ρόλο στην αύξηση,

[Mesmer]

Το ίδιο ισχύει (κατά τη γνώμη μου) και για το φανταστικό γενικώς. Ενώ πολύ περισσότερα ψάρια κολυμπούν στη λίμνη του, τα παραδοσιακά μέσα (λέγε με λογοτεχνία) απέτυχαν να επωφεληθούν από αυτόν τον καινούριο λαό. Δεν έπιασαν τον παλμό του. 

 

Πολύ ωραίο το παράδειγμα που αναφέρει ο Γιώργος και πώς αυτό μπορεί να εφαρμοστεί στον τομέα του φανταστικού. Ένας βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι το βιβλίο δεν εξελίσσεται. Το βιβλίο ήταν, είναι και θα είναι άσπρο χαρτί-μαύρα γράμματα. Σε αντίθεση με τους έτερους συμμαχητές του φανταστικού και του sci-fi, που συνεχώς αναβαθμίζονται με περισσότερα εφέ, 3-D απεικονίσεις, ενισχυμένα γραφικά και σιγά-σιγά περνάμε στη φάση των ολογραμμάτων και της εικονικής πραγματικότητας. Το βιβλίο δεν μπορεί να τα ακολουθήσει αυτά. Για να διαβάσεις πρέπει να το θέλεις. Πχ, κάποιος που θα πάει στα Public αποκλειστικά για να δει για παιχνίδια υπολογιστή δεν θα πει: κάτσε να περάσω και μια βόλτα απ' τη βιβλιοθήκη να δω τι καινούριο κυκλοφορεί. Δεν εννοώ πως αυτοί που παίζουν παιχνίδια δεν διαβάζουν. Αλλά ότι αυτοί που δεν διαβάζουν, γενικά, είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να το ξεκινήσουν.

 

Αυτό είναι κάτι που το βλέπω και μεταξύ γνωστών. Ενώ κάποιοι παίζουν όλα τα τελευταία παιχνίδια και βλέπουν ό,τι καινούρια ταινία του φανταστικού βγαίνει, από βιβλία τίποτα. Επίσης, ενώ κάποιοι από ταινίες βλέπουν μόνο κωμωδίες-κοινωνικά-ρομαντικά-(μέινστριμ), ένα Avengers θα το δουν. Αντιθέτως, ενώ οι ίδιοι διαβάζουν κωμωδίες-κοινωνικά-ρομαντικά-(μέινστριμ), δεν πιάσουν ποτέ ένα βιβλίο του φανταστικού.

[AlienBill]

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που ο Ελληνας έχει μάθει να μην διαβάζει βιβλία για να ψυχαγωγηθεί αλλά να τα διαβάζει γιατί "ΠΡΕΠΕΙ". Έτσι έχει μάθει από το σχολείο, έτσι του δίδαξαν τα χριστά μας ήθη, δεν μπορεί να το αλλάξει πλέον.

 

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και το "μέηνστρημ" που αναφέρει ο Μιχάλης μπορεί να μην είναι επί της ουσίας αρεστό στο κοινό που το διαβάζει, αλλά απλώς το διαβάζει γιατί "ΠΡΕΠΕΙ".

 

Αντίθετα τα games, οι ταινίες και οι σειρές θεωρούνται στη συλλογική συνείδηση του Έλληνα ως ψυχαγωγία. Δεν είναι σαν τα βιβλία δηλαδή που θεωρούνται ότι πρέπει να έχουν παιδαγωγικό ή επιμορφωτικό χαρακτήρα.

 

Βέβαια δεν ξέρω τι επιμορφωτικό χαρακτήρα μπορεί να έχει ένα λαβ στόρι που απλώς έλαβε χώρα στη Σμύρνη και στο Αιβαλί, αλλά είπαμε: ΠΡΕΠΕΙ.

 

Από εκεί και πέρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη στάση μας απέναντι στο mainstream. Επιλέξαμε να μας αρέσει το φανταστικό γιατί μας αρέσει πραγματικά ή απλώς γιατί δεν είναι mainstream; Οι περισσότεροι θα πουν ότι τους αρέσει έτσι κι αλλιώς.

 

Δεν νομίζω ότι οτιδήποτε θεωρείται mainstream είναι δε και καλά κακό. Αν ταιριάζει με τα γούστα μου, τότε θα το τιμήσω και ας είναι mainstream. Αν δεν ταιριάζει, τότε θα το αγνοήσω και ας είναι mainstream.

 

Για παράδειγμα επιλέγω να δω ταινίες από τρία genre: Action, sci-fi, horror. Το πρώτο στο παρελθόν ήταν καραμπινάτο mainstream, to δευτερο είναι και δεν είναι ανάλογα με την παραγωγή, το τρίτο δεν είναι mainstream ούτε με σφαίρες. Αν όμως είμαι πραγματικός θαυμαστής ενώς είδους που ταιριάζει στα γούστα μου, τότε θα το παρακολουθώ είτε είναι mainstream είτε όχι.

 

Γενικά στην χώρα μας πάσχει πολύ η θεματική τέχνη και επομένως η θεματική λογοτεχνία δεν πάει πίσω. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ελληνική μουσική προωθούνται μόλις 2 τάσεις (που θα μπορούσαν να είναι και είδη) ενώ στις άλλες χώρες είναι δεκάδες.

 

Δεν είναι τυχαίο που στον κινηματογράφο προωθούνται μόνο 2 είδη (δράμα-κομωδία) ενώ έξω είναι δεκάδες.

 

Κατά τη γνώμη μου όλο αυτό είναι ένα κόλπο μάρκετιγκ που στόχο έχει να μειώσει τα είδη και τα στυλ ώστε να συγκεντρώσει μεγαλύτερη μερίδα κοινού στο καθένα από αυτά.

Edited August 29, 2015 by AlienBill

[AlienBill]

Κι αν δεν με πιστεύετε, σε μεγάλο site περί σειρών που είμαι γραμμένη, ήδη από το τέλος της πρώτης σεζόν GoT μεγάλο μέρος του κοινού χαλάστηκε με το φανταστικό στοιχείο, καθώς νόμιζε (προφανώς) ότι έβλεπε κάποιου είδους ψευδοϊστορική σειρά. Το αυτό, επί λέξη, το έχω ακούσει και από τους γονείς μου που επίσης παρακολουθούν τη σειρά.

 

 

 

Εχω μια άλλη εξήγηση να δώσω γι' αυτό. Οι ίδιοι αν έβλεπαν το LOTR δεν θα έφεραν καμία αντίρρηση. Απλά η ίδια η σειρά (και κατ' επέκτασιν ο Μάρτιν) τους έβαλε σε ένα τριπάκι να εκθειάσουν το ρεαλιστικό στοιχείο και να το θεωρήσουν "ποιότητα" μόνο και μόνο για να το αποδομήσει σιγά-σιγά όπως συνηθίζει να κάνει και με πολλά στοιχεία της πλοκής του....

Edited August 29, 2015 by AlienBill

[Nihilio]

Το βιβλίο πάσχει γενικότερα, μιας και τα περισσότερα νέα μέσα το εκτοπίζουν. Κανένας που δε διάβαζε δε θα μπει στη λογική να διαβάσει, δε θα απορρησω όμως αν αυτος που διαβάζει ιστορικά μυθιστορήματα πιάσει τον Μάρτιν ή τον Σαποφσκι αν έχει έρθει σε επαφή με τις πολύ καλές μεταφορές τους σε αλλά μέσα (όπως παλιότερα θα διάβαζε Κινγκ ή Τολκιεν αφού είδε τις σχετικές ταινίες που του άρεσαν)

 

Με μια πιθανη εξαίρεση σε όλα αυτά, την Ελληνιδα νοικοκυρά που το ρίχνει στη Μαντά γιατί δεν βγαίνουν πια τόσες σειρές στην τηλεόραση.

[Cassandra Gotha]

Αν θεωρούμε ένα είδος τέχνης "κακό", τότε κάτι δεν πάει καλά...

Ποιος είπε ότι το mainstream είναι κακό; Αυτό έλειπε (μέινστριμ δεν σημαίνει Δημουλίδου, Νύφες, ή Γκρι Αποχρώσεις). Ίσα-ίσα, εγώ που βρίσκω ικανοποίηση κυρίως με το φανταστικό,όταν μιλάω για παλιά βιβλία ή ταινίες (δυο αγαπημένοι μου σκηνοθέτες, για παράδειγμα, είναι ο Μπλέικ Έντουαρντς και ο Κριστόφ Κισλόφσκι), πέφτει απόλυτη σιωπή.

 

Το θέμα δεν είναι αν μεϊνστροποιείται το φανταστικό, αλλά αν οι άνθρωποι ανοίγουν τα μυαλά τους λίγο παραπάνω από ό,τι παλιά. Ε, ναι. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει, λίγο-λίγο. Πιστεύω στη νέα γενιά (κάτω των 30). Δεν έχω πολλές επαφές με τον κόσμο, είναι αλήθεια, ζω κάπως απομονωμένα, αλλά έχω αυτή την εντύπωση, ότι αυτός που θα διαβάσει Μάρτιν, Λε Γκεν, Γκέιμαν, θα διαβάσει και Νέσμπο, Μπόρχες και αδελφές Μπροντέ. Είναι ελάχιστοι, αλλά περισσότεροι από παλιά, που ήταν κυρίως ή το ένα ή το άλλο.

Δεν έχει και πολλή σημασία αν επειδή είναι της μόδας (ή ήταν) ο Χάρρυ Πότερ τον διάβασαν άνθρωποι που δεν έχουν ξαναγγίξει βιβλίο του φανταστικού. Το ίδιο έγινε και με τον Τόλκιν. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, είναι πιθανό να μην ξαναγγίξουν βιβλίο στη ζωή τους, έτσι κι αλλιώς. Μας ενδιαφέρουν οι τακτικοί αναγνώστες, και πιστεύω ότι η νέα γενιά αναγνωστών διαβάζει και φανταστικό.

 

Νομίζω πως όταν θα φύγουν οι ταμπέλες θα έχει γίνει ένα θαύμα. Όταν θα δω στα βιβλιοπωλεία διαχωρισμούς της λογοτεχνίας μόνο σε πεζογραφία-θέατρο-ποίηση. Αυτό μπορεί να μην αργεί να γίνει.

 

Αυτό που είπε η ελγκάλλα, ότι απο-φανταστικοποιείται το φανταστικό, δεν με βρίσκει σύμφωνη. Δεν έχω παρατηρήσει κάτι τέτοιο. Το μόνο που έχω παρατηρήσει είναι μία αλλαγή στο ύφος, το οποίο είναι φυσιολογικό (αναμενόμενο) με το πέρασμα των χρόνων. Αυτό που βλέπω, επίσης, είναι μία αυξανόμενη προτίμηση στην ακραία βία και στη μιζέρια γενικότερα, οπότε μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι παρακολουθούν κάποιες σειρές, "κι ας είναι fantasy". Ίσως αυτό να είναι που καλύπτει το στοιχείο του φανταστικού, ενώ εξακολουθεί να παίζει (το φανταστικό) μεγάλο ρόλο στην πλοκή.

Edited August 29, 2015 by Cassandra Gotha

[AlienBill]

Με μια πιθανη εξαίρεση σε όλα αυτά, την Ελληνιδα νοικοκυρά που το ρίχνει στη Μαντά γιατί δεν βγαίνουν πια τόσες σειρές στην τηλεόραση.

 

Αυτή έχει έναν καλό λόγο να διαβάζει το ελληνικό mainstream και καλά κάνει (και μπράβο στη κα Μαντά που μιλάει στην ψυχή της).

 

Εκεί που διαφωνώ με τις νοοτροπίες που διαμορφώνονται είναι όταν ενέχουν τον δογματισμό.

 

Κάποτε είχα γράψει κάποιες αράδες που εντάσσονται στην ευρύτερη λογοτεχνία του φανταστικού και τις έδωσα σε μία κοπέλα (που κάθε άλλο παρά μεσήλικη νοικοκυρά ήταν) για να τις διαβάσει και να μου πει μια γνώμη.

 

Μου είπε λοιπόν, ότι η θεματολογία μου είναι "ξενόφερτη", ότι δεν πρέπει να ασχολούμαι με ξενόφερτες θεματικές και μου περιέγραψε στο περίπου τι ήθελε από μένα να γράψω.

 

Στην ουσία μου περιέγραφε αυτό που αποτελεί το ελληνικό mainstream (Μαντά, Δημουλίδου κλπ). Οταν της είπα ότι δεν υπάρχει κάποια πατέντα στα λογοτεχνικά είδη και ότι μπορούμε να γράφουμε ό,τι μας ευχαριστεί εκείνη μου είπε ότι "όχι, πρέπει να γράφεις αυτό που αποτελεί ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΙΟΝ (sic)"

 

Περιττό να πω ότι επέλεξα να μην την ξαναδω από τότε. Ακου λέει "το εθνικό μας προιόν". Τι άλλο θα ακούσω;

Edited August 29, 2015 by AlienBill

[Nienor]

Νεογέννητα μέσα και όσα εξελίχθηκαν επαρκώς, ακολουθώντας κατά πόδας τις ανάγκες και τα γούστα του κοινού.

 

Πραγματικά πολύ ωραίος παραλληλισμός, γιατρέ μου, αλλά όταν λες νεογέννητα μέσα εννοείς την τηλεόραση και το σινεμά?

[WILLIAM]

Και το είπε για τη Δημουλίδου ε; Να το έλεγε για τον Κάλβο ή το Σολωμό τουλάχιστον ή τον Παπαδιαμάντη και τον Καρκαβίτσα.

 

Η Κασσάνδρα έχει δίκιο ως προς τη μιζέρια που ανέφερε, είναι τάση των τελευταίων δεκαπέντε περίπου ετών να υπάρχει αρκετή απαισιοδοξία και σκοτεινιά στις "ρεαλιστικές" ας το πούμε σειρές πράγμα που μπορεί να παίζει ρόλο στο πως το κοινό στρέφεται σε άλλα είδη αλλά αυτό πάλι αφήνει το βιβλίο απέξω.

 

Έχει και ο Μπιλ δίκιο, πολλοί δε διαβάζουν αν δεν είναι υποχρεωμένοι και όταν το κάνουν αυτό συνήθως είναι κάτι mainstream για να μην πω και κλασσικό.

[giorgos lagonas]

Πραγματικά πολύ ωραίος παραλληλισμός, γιατρέ μου, αλλά όταν λες νεογέννητα μέσα εννοείς την τηλεόραση και το σινεμά?

 

Όχι. Δεν λες νεογέννητη την τηλεόραση και το σινεμά. Τα λες όμως "μέσα που εξελίχθηκαν επαρκώς". Δεν τι γίνεται στο backstage σε οποιαδήποτε από τις πολλές δημοφιλείς σειρές εκεί έξω. Στρατιές εξειδικευμένων. Think tanks. Δεκάδες σεναριογράφοι. Αλλάζουν, ξανα αλλάζουν ένα σενάριο μισής ώρας, ετσι ώστε όχι μόνο να απαθανατιστεί άρτια, αλλά και να έχει κάτι να πει στον σημερινό θεατή. Σωστή επιστήμη. Έτσι πρέπει. 

 

Νεογέννητα είναι τα videogames, τουλάχιστον οι τελευταίες γενιές που πουλάνε μαζικά. Και τα ΜΜΟ, σε σχέση με την ηλικία των άλλων μέσων. Και άλλες ιντεράκτιβ δραστηριότητες που κάνουν οι νέοι και εγώ δεν γνωρίζω επαρκώς και δεν θα μάθω ποτέ, επειδή I'm too old for this shit...

[Mhtsos]

Θα έλεγα ότι συμφωνώ με το αρχικό ποστ.

 

Η αλλαγή των κάποτε "geek απολαύσεων" σε καθημερινή ρουτίνα του average Τζο έχει συμβεί και όχι μόνο στον στενό κόσμο των SFF.

Κάποτες έκανες κρα να βρεις άτομα να έχουν ενασχόληση με τις επιστήμες,τα των Η/Υ και εν γένει το "βασίλειο" του geek.Φυσικά οι γυναίκες ήταν κάτι λίγο περισσότερο υπαρκτό από τα Νεφελίμ σε τέτοιους κύκλους.

Τώρα όχι μόνο δεν είναι δύσκολο,αλλά θεωρείται και ως εναλλακτικό maistream από μεγάλο μέρος του λαού,ιδίως εδώ στην αλλοδαπή που διαμένω.

Είναι κάτι ωραίο διότι εμπλουτίζεται ο χώρος και φεύγει ο ψευδο-ελιτισμός,μεταξύ των συμμετεχόντων, και το στίγμα που συνόδευε αυτά τα χόμπι.Εξαιρετική και η αλλαγή νοοτροπίας των γυναικών προς το θέμα,που έχουν γίνει πολύ σημαντικό ποσοστό του "κοινού".

 

Πάντως επειδή έχω να κάνω με άτομα των πρώιμων 20s,πρέπει να πω ότι είναι πολύ περισσότερα ενταγμένα στην υπο-κουλτούρα των SFF από ότι ήταν η κατάσταση στα 90s-00s.

Βοήθησαν εξαιρετικά τα Χάρυ Πότερ-LoTR-GoT και αρκετοί ψάχθηκαν παραπάνω.

Ακόμη και άτομα που γενικά δεν διάβαζαν για τα γούστα,αλλά μόνο για δουλειά-σχολή.

 

Τώρα συγγραφικά δεν έχω ιδέα τι παίζει,διότι δεν ασχολούμαι με το άθλημα.  

[Ιρμάντα]

Διαβάζοντας τα παραπάνω δεν μπορώ να υποθέσω τι εννοούμε τελικά λέγοντας mainstream. Σοβαρά τώρα. Αν μιλάμε για συμβατική λογοτεχνία όπου δεν συμβαίνουν μη ρεαλιστικά πράγματα (δεν ξεφυτρώνουν μάγοι, ή ξόρκια, ή φαντάσματα ή αλλόκοτα μηχανήματα και τεχνολογίες) τότε προφανώς το είδος του φανταστικού δεν μπορεί να αντικαταστήσει τέτοια λογοτεχνία -διότι αν το κάνει, δεν θα είναι πια φανταστικό.

Αν εννούμε στην εμπορικότητα, και στο πόσοι άνθρωποι θα ακούν για φάντασυ και δεν θα θέλουν να μας περάσουν ζουρλομανδύα, τότε ναι, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από παλιά, και σαφώς οι σειρές και τα παιχνίδια έχουν βοηθήσει πάρα μα πάρα πολύ.

Τουλάχιστον ο κόσμος ξέρει τί είναι. Ξέρει περί τίνος πρόκειται. Δεν ανακοινώνεις γράφω φάντασυ και να σε αποστομώνουν τα γελαδί βλέμματά τους και η θανατερή ερώτηση ΔΗΛΑΔΗ;

Αισιοδοξώ όσον αφορά στο μέλλον. Το αγαπημένο βιβλίο της μητέρας μου: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιών, μπάι δε γουέι. Οπότε κάτι πάει να γίνει.

Δεν αισιοδοξώ σε σχέση με τα εκδοτικά πράγματα, ωστόσο.

[Oberon]

Προσωπικά δεν ξεχώρισα συνειδητά τα "είδη" που διαβάζω. Αν κάτι μου άρεσε το διάβαζα είτε ήταν ε.φ. είτε συμβατική λογοτεχνία. Φυσικά ένιωθα πολύ μεγαλύτερη βαρυτική έλξη προς την ε.φ. και τη φάντασυ (και τα κόμικς). Ένας λόγος ήταν πως μου άρεσαν πολύ, ένας άλλος ήταν πως  πιο παλιά ήταν πολύ πιο δυσεύρετα από ότι είναι σήμερα.

 

Ωστόσο δεν είναι αναγκαία συνθήκη πως όποιος διαβάζει ε.φ./φάντασυ θα διαβάσει και συμβατική λογοτεχνία, ούτε και το ανάποδο.

Ούτε και η επιτυχία σειρών όπως το Game of Thrones λέει κάτι.

 

Μιά φίλη π.χ. αγαπά πολύ την Ursula Le Guin από τότε που της δάνεισα κάποια βιβλία της, αλλά αρνείται πεισματικά να διαβάσει σχεδόν οτιδήποτε άλλο από λογοτεχνία του φανταστικού. Τα γούστα της είναι αντιπολικά προς αυτήν.

Ο σύζυγος της φίλης μου ποτέ δεν έχει πει την παραμικρή καλή κουβέντα για οτιδήποτε σχετικό με το φάντασυ, αρνείται πεισματικά να διαβάσει π.χ. Τόλκιεν, μισεί το Χάρι Πότερ, δεν έχει διαβάσει ποτέ φάντασυ ή ε.φ. αλλά βλέπει μανιωδώς Game of Thrones μαζί με τη σύζυγό του.

 

Άλλοι φίλοι διάβασαν και είδαν Χάρι Πότερ αλλά ποτέ δεν θέλησαν να διαβάσουν κάτι άλλο, παρόμοιο ή μη. Άλλοι πάλι είναι μανιώδεις Τρέκερς αλλά αγνοούν παντελώς οτιδήποτε σχετικό με τη λογοτεχνία της ε.φ. ή της φάντασυ (ακόμα και Τρεκομυθιστορήματα).

 

Γενικά, δεν πιστεύω πως η επιτυχία μιας σειράς τηλεοπτικής, κινηματογραφικής ή λογοτεχνικής, η τεράστια επιτυχία δηλαδή, είναι ένδειξη πως το ενδιαφέρον του πολύ κόσμου για αυτά είναι κάτι μόνιμο ή πως το φανταστικό γίνεται mainstream στη συνείδησή του, με την έννοια πως θεωρείται ισάξιο με τις υπόλοιπες τέχνες. Αυτά τα φαινόμενα είναι απλώς fads που κάποια στιγμή περνούν και μόνο ένα core fandom μένει μέχρι να υπάρξει κάτι καινούργιο που ίσως αναζωοπυρώσει το ενδιαφέρον.

 

Απάντηση ωστόσο στο ερώτημα του τόπικ μπορεί να βρεθεί πολύ απλά, κατά τη γνώμη μου. Πηγαίντε σε ένα μεγάλο, μη εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο και κοιτάξτε τη βιτρίνα του. Aφαιρέστε τα βιβλία που θα δείτε και ανήκουν στο  τρέχον fad, Το/τα λογοτεχνικά είδη και συγγραφείς των οποίων τα περισσότερα βιβλία θα παραμείνουν στη βιτρίνα είναι το mainstream.

Edited September 17, 2015 by Oberon