Λείψανα του Χρόνου

[Morfeas]

Όνομα Συγγραφέα: Μορφέας
Είδος: Ιστορία φαντασίας
Βία/Σεξ; Ακατάλληλο για ανηλίκους
Αριθμός Λέξεων: 18,900.
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια:

#1: Το διήγημα γράφτηκε με αφορμή στοίχημα με τον Μιχάλη -mman- Μανωλιό, στο οποίο μετά από μαγειρέματα του υπεύθυνου του εργαστηρίου τάχα έχασα. Δεν πειράζει, καλή καρδιά

#2: Ευχαριστώ πολύ τον Μιχάλη, για την ιδέα του, στην οποία πάτησε το διήγημά μου, κυρίως επειδή αυτό το κείμενο το θεωρώ από τα καλύτερά μου -το οποίο μπορεί και να μην σημαίνει τίποτα- και σίγουρα από τα αγαπημένα μου. (Μέχρι να μου το θάψετε, δηλαδή. Αν, βέβαια, καταφέρει τέτοιο θηρίο να διαβαστεί)

#3: Τέλος, αυτή η ανάρτηση, αν δεν ψεύδεται ασυστόλως ο καταγραφέας των ποστ μου, είναι η 500ή μου! Άντε, να τις χιλιάσω σύντομα

Καλή ανάγνωση!
Αρχείο: Λείψανα του Χρόνου.doc

[Sonya]

Παρακαλώ να μου επιστρέψεις τη χάρη για το ψηφιακό σκαμπίλι στις 15 του Σεπτέμβρη που ξεμπερδεύω με τις εξετάσεις, για να μου θυμίσεις να το διαβάσω.

[mman]

19.000; 19.000;!

Στα στοιχήματα δεν βάζαμε άνω όριο γιατί σκεφτόμασταν, "σιγά μωρέ, ένα διήγημα θα έχουμε να διαβάσουμε / γράψουμε μόνο, πόσο πια θα είναι;" Χμμ, μάλλον έχει έρθει η ώρα ν' αλλάξει κι αυτό... :-)

 

Thx, Μορφέα, διαβάζω και επανέρχομαι. 

[elgalla]

Εγώ διάβασα και, θα το ξαναπώ, αγαπώ τον τρόπο που λειτουργεί το κεφάλι σου. Η ιδέα, η εκτέλεση, οι χαρακτήρες, εξαιρετικά όλα, αλήθεια στο λέω. Ο κόσμος που περιγράφεις θέλει, αισθάνομαι, λίγο γυάλισμα όμως έχει απίθανες προοπτικές. Σε πολλά σημεία αισθάνθηκα τεράστια ταύτιση, στη φάση ότι θα έγραφα ακριβώς τα ίδια πράγματα, με πολύ παρεμφερή τρόπο μάλιστα. Ειδικά το τέλος σου, μου θύμισε πολύ έντονα ένα συγκεκριμένο σημείο από μία δική μου νουβέλα. Όπως καταλαβαίνεις, λάτρεψα. Τα παρακάτω είναι λαθάκια επιμέλειας, rookie mistakes τελείως, βασικά, που είμαι σίγουρη πως αν ξαναπιάσεις το κείμενο σε, ας πούμε, ένα μήνα, θα τα δεις όλα και μόνος σου. Ελπίζω να βοηθήσουν.

 

 

1. Στις δύο πρώτες προτάσεις επαναλαμβάνεις το ρήμα "πατάω", άλλαξε τη μία από τις δύο φορές καλύτερα. Και στην πρώτη και στην τρίτη το ρήμα "ακολουθώ", επίσης. Αν δεν είναι για έμφαση, οι επαναλήψεις χτυπάνε άσχημα, ειδικά τόσο αρχή του κειμένου. Το "χώμα", επίσης.
2. Συντακτικά, το παρακάτω έχει λόξυγκα: Ανατριχίλα διαπέρασε τον κορμό του σε μια δυσοίωνη σκέψη, πριν καν εκείνη προλάβει να σχηματιστεί.
3. Πριν το διαζευκτικό "ή" δεν χρειάζεται κόμμα.
4. Αυτό εδώ: ελπίζοντας να μην απομακρυνθεί αρκετά νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν το έκανες "ελπίζοντας πως δεν θα απομακρυνόταν πολύ" ή "ευχόμενος να μην απομακρυνθεί πολύ"
5. Αυτό: και απομακρυνόταν σε επόμενο τάφο μου μυρίζει λίγο αγγλικά
6. Όταν χρησιμοποιείς "κάθε" + ουσιαστικό, δεν χρειάζεται άρθρο. Δηλαδή, κάθε κάτοικος, σκέτο.
7. Εδώ: Έκανε άλλο ένα βήμα στο πλάι, με το πόδι του να πατάει πάνω σε λεπτό χαμόκλαδο νομίζω πως και σου λείπει κάτι προσδιοριστικό για το χαμόκλαδο και η σύνταξη είναι περίεργη. Καλύτερα θα ήταν "έκανε άλλο ένα βήμα στο πλάι και πάτησε ένα λεπτό χαμόκλαδο".
8. Θα ήταν προτιμότερο να γράψεις "ακόμη και μες στο σκοτάδι, δεν θα μπορούσε να τον δει καθώς, μπλα μπλα μπλα". Μόλις απο πάνω μας είπες ότι βλέπει στο σκοτάδι.
9. Λες "πετάχτηκε απότομα πάνω από τον τάφο". Όλη η φράση είναι περιττή γιατί από πάνω έγραψες ότι "σηκώθηκε ακαριαία".
 10. "Ελπίζοντας να πιάσουν" και όχι "ελπίζονταν".
11. Προσωπική προτίμηση, αλλά θα μου άρεσε "ξέθαμα" περισσότερο από "ξεθάψιμο".
12. "Το σχέδιο ήταν να έφευγε απόψε κιόλας", καλύτερα "την ίδια κιόλας νύχτα".
13. Τι θα έλεγες για "στην πράξη, το σχέδιο απέτυχε";
14. "ότι ήταν φορείς" και όχι "ότι είναι φορείς για να την προσεγγίσουν".
15. Από τη στιγμή που δεν είναι δικός της θεός, θα ήταν καλύτερο να το έγραφες με μικρό "θ" νομίζω
16. Και πάλι "είχε πει ότι ήταν φορέας" και όχι "είχε πει ότι είναι φορέας".
17. Και εδώ πάλι: Οι φορείς δεν παρουσιάζουν καμία ουσιαστική διαφορά με τους αμόλυντους ανθρώπους, αλλά ζουν κυνηγημένοι όταν εντοπιστούν από τις αρχές πρέπει να το πας όλο σε παρατατικό.
18. Εδώ: γύρω από αυτούς του θα του φαίνονταν περισσεύει ένα "του".
19. Πέτα το "τώρα" εδώ πέρα: ήχησαν τώρα στο εσωτερικό του σπιτιού. Γενικά πέτα ό,τι σε μπερδεύει με τους χρόνους σου.
20. Επίσης αυτό: Δίπατο σπίτι, όπως αρκετά εδώ πέρα άλλαξέ το. Κάνε το είτε "εκεί πέρα" είτε "σ' εκείνη την περιοχή" είτε κάτι άλλο αντίστοιχο.
21. "Τον ρωτούσε... από όλους". Σ' αυτήν την παράγραφο χρησιμοποιείς πολλές φορές τα "εκείνη-εκείνος". Στην απο κάτω το ίδιο.
22. Εδώ: Για τη μαγεία ήξερε λίγα, κι αυτά τα απέκτησε με πολύ κόπο κι ενέργεια μάλλον θες να πεις "κι αυτά τα έμαθε".
23. Αυτό: Εδώ οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ομορφιά των σπιτιών τους πρέπει να το βάλεις σε italics.
24. Πάλι αυτό: που τα κόκαλα σημαδεύονται διαρκώς από τον χρόνο, που χαράζει  πρέπει να πάει σε παρατατικό.
25. Και ξανά: οι προσπάθειές της να είναι ανώφελες , "να ήταν ανώφελες".
26. Σταματάω να επισημαίνω τα προβλήματα με τους χρόνους γιατί είναι πάρα πολλά απ' ό,τι βλέπω, πιάσε ξανά το κείμενο σε κάνα μήνα με καθαρό μυαλό και θα τα δεις όλα μόνος σου, σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη
27. Δεν μου κολλάει πολύ το "μαλακισμένο" σε σχέση με το γενικότερο κείμενο ως τώρα.
28. Προσπάθησε να είσαι συνεπής με το πώς γράφεις τον Θεό, αλλού είναι με μικρό κι αλλού με κεφαλαίο θ.
29. Όπως και στο σχόλιο 27, έχεις στη σελίδα 20 ένα "γαμημένε" που πάλι δεν μου πολυκολλάει.
30. Λες παρακάτω ότι η Νάανταλι είχε "στόμα πιο βρώμικο" από στρατιώτη. Σου θυμίζω όμως ότι τα βρισίδια τα έχει σκεφτεί μόνο ως τώρα, που αναφέρεται σε "γαμήσι" κι ο Μέλας δεν τα έχει ακούσει. Οπότε κάνε την λίγο πιο αθυρόστομη μιας και έτσι την έχεις φανταστεί ή κόψε τα (ελάχιστα, ούτως ή άλλως) βρισίδια τελείως.
31. Life is a disease, sexually transmitted and invariably fatal, το λέει κι η Death άλλωστε, οπότε nice one αν το έκανες επίτηδες

 

 

Υ.Γ. Εξαιρετικός τίτλος, μάλλον ο καλύτερός σου ως τώρα.

[Morfeas]

Αταλάντη, σ' ευχαριστώ πολύ αφενός που το διάβασες -όπως συνήθως αστραπιαία - κι αφετέρου για τα ενδελεχή σου σχόλια. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, αλλά και για την ταύτιση σε σημεία, που λειτουργεί αμφίδρομα, άλλωστε. Αν και δεν είδα όλα τα σχόλιά σου αναλυτικά πάνω στο κείμενο, για τα περισσότερα συμφωνώ ήδη, και σίγουρα θα τα χρειαστώ όλα όταν τη διορθώνω, και θα τα λάβω υπ' όψιν στη διόρθωση.

 

Λίγα πιο συγκεκριμένα:

 

 

26. Σταματάω να επισημαίνω τα προβλήματα με τους χρόνους γιατί είναι πάρα πολλά απ' ό,τι βλέπω, πιάσε ξανά το κείμενο σε κάνα μήνα με καθαρό μυαλό και θα τα δεις όλα μόνος σου, σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη
31. Life is a disease, sexually transmitted and invariably fatal, το λέει κι η Death άλλωστε, οπότε nice one αν το έκανες επίτηδες

Όντως πολλά τα τυπογραφικά/αχρείαστες επαναλήψεις. Αρκετές από αυτές (βλ. αχρείαστη επανάληψη του πατάω) προέκυψαν στο τελευταίο πέρασμα, όπου προσέθεσα ή αφαίρεσα κομμάτια, χωρίς να δω, όσο προσεκτικά χρειαζόταν, πώς έδεναν όσα έμεναν.

 

26. Αν για ένα πράγμα που αφορά την αφήγηση δεν πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη, αυτό είναι οι χρόνοι. Γενικά ο χρόνος της αφήγησης είναι εκείνο το κομμάτι της αφηγηματολογίας που με προβληματίζει περισσότερο απ' όλα. Λογικά, θα επανέλθω στο συγκεκριμένο με λεπτομέρειες, όταν βρω λίγο χρόνο.

Τα περισσότερα, πάντως, έγιναν επίτηδες -δηλαδή δεν μου ξέφυγαν από απροσεξία, αν κι έχεις δίκιο ότι ορισμένα είναι λάθος (το "να ήταν ανώφελες" π.χ. ταιριάζει μάλλον περισσότερο από το "να είναι"). Και το ότι έγιναν επίτηδες, θα μου πεις, δε σημαίνει κι ότι είναι και σωστά.

Γενικά στα διηγήματα που ανεβάζω ή στέλνω σε εργαστήρια θέλω να δοκιμάζω πράγματα για τα οποία δεν είμαι σίγουρος, ώστε να δω πόσοι θα τα θεωρήσουν λάθος, προβληματικά, δεν θα τους κερδίσουν κλπ... Σ' αυτό το κείμενο, μόνο στο ζήτημα των χρόνων δεν ήμουν (συνειδητά, τουλάχιστον) απολύτως συνεπής και περίμενα να λάβω γνώμες.

Δηλαδή, κυρίως στο κομμάτι της γενικής αλήθειας ("ο άνθρωπος έχει δύο πόδια, για να περπατά με άνεση" ή "οι νεκροί δεν λένε ψέματα"). Αλλά επειδή το παραπάνω είναι ελλιπές ως εξήγηση, θα επανέλθω κάποια στιγμή - οπότε μην μπεις στον πειρασμό να μου απαντήσεις από τώρα

 

31. Γι' αυτό δεν είμαι σίγουρος, δυστυχώς. Life is a fatal sexually transmitted disease, είναι μια φράση που σίγουρα κάπου έχω συναντήσει. Δεν το έβαλα ως αναφορά, το έβαλα επειδή μου φάνηκε πολύ ταιριαστό κι έπαιρνε άλλο νόημα στο πλαίσιο της συγκεκριμένης κοσμοπλασίας. Εγώ δεν τα πάω τόσο καλά με αναφορές-ατάκες από βιβλία/κόμιξ.

Τώρα για τον Sandman, έχω διαβάσει τους 2 πρώτους τόμους -και μάλιστα φέτος το ξεκίνησα, αν και το ήξερα καιρό, να φανταστείς πρσπαθώ να θυμηθώ αν ήταν πριν το ffl ή μετά, εξαιτίας των σχολίων που είχα λάβει, και δεν μπορώ να θυμηθώ-, οπότε αν η φράση βρίσκεται εκεί μέσα μάλλον θα με επηρέασε κι αυτό ασυνείδητα. Γενικά έχει πολλές ωραίες φράσεις, αλλά σε κάτι τέτοια δεν έχω και τόσο καλή μνήμη ώστε να τα θυμάμαι και αυτολεξεί. Ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πολύ.

 

 

 

Αυτά κι ευχαριστώ και πάλι για την ανάγνωση και για τα σχόλια. Με τιμά πάρα πολύ η άμεση ανταπόκρισή σου!

[Tiessa]

Το διάβασα κι εγώ χτες το βράδυ κι έχω να πω τα εξής:

 

Σχετικά με το θέμα:

Θεωρώ ότι έκανες καλή δουλειά κι εκμεταλλεύτηκες πολύ σωστά όλα τα δεδομένα, δίνοντας μια άρτια ιστορία, η οποία κύλησε αβίαστα και κούμπωσε σωστά με όσα είχαν δοθεί χωρίς ν' αφήσεις σημεία κενά. Νομίζω επίσης ότι το δύσκολο κοινωνικά αντικείμενο που χειρίζεσαι το έχεις δει και το έχεις επεξεργαστεί καλά απ' όλες τις πλευρές.

Συν γι' αυτό.

 

Η έκταση και η ανάπτυξης της ιστορίας

Η πλοκή είναι απλή και γραμμική και δεν δυσκολεύει καθόλου την ανάγνωση και την κατανόηση. Έφυγε νεράκι και οι πληροφορίες για το παρελθόν μπήκαν μια χαρά στα σημεία που έπρεπε.

 

Ομολογώ ότι το σχήμα των περίπου 20000 λέξεων είναι το λιγότερο οικείο για μένα (και ίσως και για πολύ κόσμο). Δεν είναι μυθιστόρημα, οπότε δεν προλαβαίνεις να αναπτύξεις τα πάντα-όλα και δεν είναι διήγημα όπου οι απαιτήσεις είναι για πιο σύντομη φόρμα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Επειδή είχα την αίσθηση ότι πάω να διαβάσω ένα διήγημα και ότι για διήγημα πάει πολύ αργά κυρίως στα κομμάτια με τους διαλόγους. Σαν δηλαδή να ήθελα λίγο πιο κοφτά τα σημεία που αλληλεπιδρούν οι δυο ήρωες. Μπορεί να είναι μόνο η ιδέα μου βέβαια.

 

 

 

Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι ασύμμετρο σε σχέση με την αρχή και το κομμάτι μετά τη μέση. Η ιστορία είναι στην τελική εξαιρετικά τραγική κι αυτό είναι βέβαια στα συν της. Από την άλλη, ο τρόπος που κυλάει για πολλή ώρα δεν με προϊδεάζει αρκετά γι' αυτό. Ο Μέλας είναι ένας πολύ πονεμένος άνθρωπος -κατά τη γνώμη μου περισσότερο πονεμένος από τη Νάανταλι- αλλά η αρχική του παρουσίαση και μέχρι τη μέση περίπου είναι σαν να πρόκειται για κάποιον που θέλει να μαζέψει πληροφορίες ή για έναν τύπο που πάει να απαγάγει μια μάγισσα για να του κάνει καμιά δουλειά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, αλλά θα ήθελα να φαίνεται λίγο από την αρχή ότι φωλιάζει πολύ περισσότερος πόνος μέσα του. Δεν είναι δύσκολο, μια-δυο μελετημένες αιχμές στα επιλεγμένα σημεία και φτιάχτηκε.

 

 

 

Η γλώσσα

Παρότι δεν είμαι πολύ δύσκολη σ' αυτά, παρατήρησα κι εγώ, όπως η Αταλάντη παραπάνω, ότι υπάρχουν μερικές εκφραστικές αδυναμίες. Δεν κάθισα να τις σημειώσω ωστόσο, επειδή το διάβασμα τέτοιου μεγάθους σε οθόνη δεν είναι και το φόρτε μου (για να μην πω ότι διάβαζα για πρώτη φορά σε tablet δεν έχω ακόμα συνηθίσει να γράφω εκεί ). Δεν είναι βέβαια τίποτα τραγικό, η ορθογραφία σου και η σύνταξή σου είναι όπως πάντα πολύ καλά δουλεμένες, οπότε ένα δεύτερο πέρασμα θα γυαλίσει το κείμενο και θα το αναδείξει ακόμα καλύτερα.

 

Μ' αρέσει που δεν διστάζεις να χρησιμοποιήσεις τη σκληρή γλώσσα εκεί που χρειάζεται χωρίς να είναι ωστόσο όλο το κείμενο γεμάτο βωμολοχίες όταν δεν είναι αναγκαίο. Διατηρείς για καλή ισορροπία σ' αυτό το θέμα.

 

Εκείνο όμως που μου άρεσε πολύ ήταν το κόλπο που έκανες ήταν με τα ονόματα. Εξαιρετική ιδέα να έχεις ονόματα που φαίνονται σαν ελληνικά και κλείνονται για το νότο, Μέλας, Ευμίλη, Ανέφορη κλπ και όνοματα που δεν κλείνονται και ακούγονται ξένα για τον βορρά, Νάνταλι, Αννέμι κλπ. Αυτό δηλώνει σκέψη και δουλεμένη κοσμοπλασία και μ' έκανε φαν με το που κατάλαβα τι παίζει..

 

Το τέλος

 

 

Ε, ναι, στενοχωρήθηκα. Κι αυτός ήταν ο στόχος. Όχι ότι περίμενα διαφορετικά, αλλά πραγματικά μου άφησε μια πικρή γεύση όλη η συνάντησή τους.

Περίμενα ίσως κάτι πιο δυναμικό. Μετά αναρωτιόμουνα τι ήταν και συνειδητοποίησα ότι έχεις δώσει ένα τέλος πιο κοντά στην πραγματικότητα απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει το πιο παλιό φάντασυ. Δεν λέω αν αυτό είναι καλό ή κακό γιατί πολύ απλά δεν ξέρω.

 

 

 

Στην τελική, εκτιμώ την πάρα πολλή δουλειά που έκανες. Να ξαναβάλεις στοίχημα.

 

 

[mman]

Οι περισσότερες παρατηρήσεις της Βάσως είναι και δικές μου, τόσο για τα δυνατά, όσο και τα προβληματικά σημεία.

 

Θα τονίσω κι εγώ τον κάπως πιο αργό από το ιδανικό ρυθμό του πρώτου μέρους. Η γνωριμία τους παίρνει μάλλον μεγάλη έκταση, ενώ δεν μαθαίνουμε τον πραγματικό σκοπό του ήρωα παρά αρκετά αργά, κάτι που καθιστά το κίνητρό του για να τα υπομείνει όλ' αυτά λιγότερο πιστευτό: βάλε με πιο νωρίς μέσα στο τριπ του και θα πιστέψω πιο εύκολα ότι το θέλει τόσο πολύ.

Και οι διάλογοι. Αν κάτι μπορείς να βελτιώσεις εδώ είναι η αιχμή τους. Έχεις σύγκρουση (αναγκαίο αυτό), αλλά θέλεις να έχεις και ουσία, δηλαδή να μεταφέρουν πληροφορία που δεν μπορεί να μεταφερθεί τόσο άμεσα μέσω των περιγραφών.

Προς το τέλος, βέβαια, υπάρχουν δυνατές σκηνές και δείχνεις συγγραφικά cojones (pun intended) πράγμα που, φυσικά, ανταμείβει τον αναγνώστη.

Καλή προσπάθεια σε μια δύσκολη φόρμα (νουβέλα). 

 

Άντε, και στα στοιχήματα του 26ου, με μυθιστόρημα! :-)

 

Υπόμνημα:

Με κόκκινα τα σημεία που θεωρώ προβληματικά, είτε στην έκφραση, είτε στις περιγραφές, είτε στην αληθοφάνεια. Με λίγη προσπάθεια θα καταλάβεις τις εννοώ. Αν όχι, ρώτα.

Με κίτρινα, κάποιες λίγες προφανείς διορθώσεις.

Με γαλάζια τα σημεία που μου άρεσαν.

 

Λείψανα του Χρόνου - MM.doc

Edited September 2, 2015 by mman

[Morfeas]

Σας ευχαριστώ, για την ανάγνωση και για τα σχόλια!

 

Ακολουθούν ορισμένα εκτεταμένα σχόλια-εξηγήσεις. Γενικώς δεν είναι όλα απαντήσεις, είναι και πράγματα που δεν αναφέρονται άμεσα στα σχόλιά σας, αλλά τα αναφέρω ώστε να είναι πιο ξεκάθαρο.

 

Για την έκταση:

 

 

Αυτός ήταν ο τελευταίος μου -χρονικά- προβληματισμός. Είχα κάτι σε μέγεθος νουβέλας, με μορφή διηγήματος. Ως διήγημα το είχα ξεκινήσει, αλλά τελικά έπρεπε να βγει μεγαλύτερο (βλ. επόμενη παράγραφο). Φοβόμουν ότι αυτό μπορεί να ξενίσει, είχα μπει και στον πειρασμό τελευταία μέρα πριν το ανεβάσω να το χωρίσω σε κεφάλαια (πέραν των ενοτήτων), να φαίνεται ότι αυτό που διαβάζει ο αναγνώστης δεν είναι διήγημα, αλλά τελικά αποφάσισα να το αφήσω έτσι. Άλλωστε, σκέφτηκα ότι διαχωρισμοί τύπου διήγημα-νουβέλα δεν έχουν κάποια ουσιαστική έννοια, αλλά περισσότερο υπάρχουν λόγω μάρκετινγκ. Υπάρχουν μυθιστορήματα που έχουν χαρακτηριστικά διηγήματος και διηγήματα που δεν είναι όσο ελλειπτικά συνηθίζουν να είναι τα διηγήματα. Δεν είναι ο κανόνας, αλλά οι κανόνες στην τέχνη δεν είναι ακριβώς κανόνες.

Οπότε, δεν ήθελα το μέγεθος εδώ να παίξει ρόλο στο περιεχόμενο.

Στόχος μου ήταν να δώσω στο κείμενο τον χώρο που ένιωθα ότι του χρειαζόταν, ακόμη κι αν κατέληγε σε «αντιεμπορικό» αριθμό λέξεων.

 

Επόμενη παράγραφος:

Εδώ αξίζει να σημειώσω ότι πριν ξεκινήσω να γράφω είχα στο μυαλό ότι η ιστορία θα κατέληγε 8-12 χιλιάδες λέξεις. Ουπς! Κατέληξε πολύ παραπάνω, κι αυτό γιατί από τη μια, ως συνήθως, δεν υπολογίζω σωστά εκ των προτέρων τον χώρο (σε απόλυτη τιμή, γιατί γενικώς αναλογικά νομίζω έχω την αίσθηση), κι από την άλλη υπήρξαν κάποιες δυσκολίες που έπρεπε να τις αντιμετωπίσω, κι αυτό γινόταν μόνο με περισσότερο χώρο. Αρχικά το κείμενο υπολόγιζα να έβγαινε λιγότερες σκηνές, αλλά στην πράξη δεν μου έβγαινε. Π.χ. δεν γινόταν οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες, έτσι όπως τους είχα στο μυαλό μου, να συναντιούνται και 3-4 σκηνές αργότερα να πηγαίνουν σαν παλιόφιλοι στο σπίτι του μάγου. Από τη στιγμή που ήξερα τι χαρακτήρες ήθελα να έχω, αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει. Οπότε αναγκαστικά μάκρυνε όλο, αναγκαστικά πλήθυναν κι οι διάλογοι. Έπρεπε να είναι αληθοφανές, και να πει και αυτά που εγώ ήθελα να πω. Δηλαδή είχα χοντρικά να διαλέξω ανάμεσα στο «Πειστικό στο μεγαλύτερο μέρος του, αλλά φλύαρο» και στο «Οκέι, ωραίες και κοφτές ατάκες, αλλά δεν με έπεισε ο τάδε χαρακτήρας, η δείνα συμπεριφορά». Διάλεξα το “πρώτο”.

Γιατί δεν διάλεξα τη μέση οδό;

Γιατί δεν μου αρέσουν οι μέσες οδοί Και λίγο πιο σοβαρά: γιατί για μένα αυτό ήταν η μέση οδός. Δηλαδή, ο συγγραφέας κι ο αναγνώστης δεν έχουν πάντα τις ίδιες επιθυμίες. Όπως κι οι αναγνώστες δεν έχουν τις ίδιες επιθυμίες μεταξύ τους.

 

 

 

Για τους διαλόγους:

 

 

Το αντιλαμβανόμουν κι εγώ ότι για τα δεδομένα ενός διηγήματος οι διάλογοι ήταν φλύαροι (αν κι η ιστορία για διήγημα ήταν πολύ γεμάτη). Παρ’ όλα αυτά, όπως λέω και παραπάνω, επέλεξα να γράψω την ιστορία στον χώρο που θεωρούσα εγώ ότι της ταίριαζε. Επιπλέον μου αρέσουν οι διάλογοι (και ως αναγνώστη, εννοώ), κι επειδή γενικώς -αλλά κυρίως σε διηγήματά μου που μου αρέσουν, όπως το συγκεκριμένο- γράφω για έναν ιδανικό αναγνώστη, ο οποίος θα μπορούσε να είναι κάποια δική μου παραλλαγή (elgalla, αν ακούς δεν το λέω για πολύ κακό), αποφάσισα να γράψω αυτά που εμένα θα μου άρεσαν να διαβάσω.

Και οι διάλογοι. Αν κάτι μπορείς να βελτιώσεις εδώ είναι η αιχμή τους. Έχεις σύγκρουση (αναγκαίο αυτό), αλλά θέλεις να έχεις και ουσία, δηλαδή να μεταφέρουν πληροφορία που δεν μπορεί να μεταφερθεί τόσο άμεσα μέσω των περιγραφών.

Αυτό ομολογώ δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή, το καταλαβαίνω γενικά ως σχόλιο αλλά δεν καταλαβαίνω πού (δεν) το έκανα στο διήγημα.

Οι πρώτοι διάλογοι π.χ. δεν μεταφέρουν αυτοί καθ' εαυτοί τόσο σημαντική πληροφορία, αλλά τους θεωρώ σημαντικούς για λόγους αληθοφάνειας. Σε αυτό αναφέρεσαι;

 

Επιπλέον, αν οι συγκεκριμένοι διάλογοι ανήκαν σε κάποιο μυθιστόρημα θα σου φαίνονταν πάλι αδύναμοι; Ή είναι αποκλειστικά λόγω μικρού μεγέθους; Το ρωτάω ως γενικό σχόλιο, όχι για να υπεκφύγω.

 

 

 

Για την ασυμμετρία:

 

 

Έχεις δίκιο, Βάσω, και σ’ αυτό. Όντως υπάρχει αυτή η ασυμμετρία κι ήταν κάτι που δεν έγινε κατά λάθος. Δεν ήθελα να φαίνεται μια τραγική φιγούρα, άλλωστε παρ’ όλο τον πόνο, είχε μπει στη λογική του «κυνηγάω σχεδόν ψυχρά τον στόχο μου». Η παρουσία της Νάανταλι υπήρξε ο καταλύτης για να δείξει τις «ευαισθησίες» του ή τον κρυμμένο πόνο. Δεν ήθελα να τον συμπαθήσουν οι αναγνώστες από την αρχή. Παρ’ όλα αυτά, οι υπόνοιες (αν γίνουν προσεκτικά) θα κάνουν καλό, για εκείνους που δυσκολεύτηκαν να πειστούν από την αποκάλυψη, ή να τον συμπονέσουν μετά (γιατί εντάξει, στο τέλος θα ήθελα να τον έχει συμπαθήσει ο αναγνώστης τον ήρωα). Μερικές φορές καλή είναι κι η μέση οδός.

 

 

 

Για τη γραφή:

 

 

Ευχαριστώ και πάλι για τις επισημάνσεις!

Μιχάλη, έρχεται πιμί με διευκρινήσεις, γιατί τόσο τα κοκκινάδια, όσο και οι γαλαζούμπες δεν μου είναι και τόσο ξεκάθαρα. Άλλωστε, το δεύτερο σκέλος του συνθήματός μας επιβάρυνε κι εσένα, οπότε σκοπεύω να το εκμεταλλευτώ… μέχρι τέλους.

Παρ' όλα αυτά, τα περισσότερα κομμάτια που επισημαίνετε (mman, elgalla), θα τα επεξεργαστώ και θα αλλάξουν σε επόμενο πέρασμα.

 

 

 

Για το τέλος:

 

 

Χαίρομαι που στενοχωρήθηκες, Βάσω.

Ωχ, αυτό ακούγεται κάπως.

Χαίρομαι που σε έπιασε το τέλος, όπως σε έπιασε.

Χαίρομαι και για το άλλο σχόλιο, το «πιο κοντά στην πραγματικότητα», αν και δεν το λες για καλό (ούτε για κακό, βέβαια). Αν και λίγο πριν το τέλος πάει προς την περιπέτεια/θρίλερ (έχει δράση, θα έπρεπε να έχει και κάμποση αγωνία), αυτό που ήθελα να γράψω ήταν ένα δράμα (οκέι, αυτό είναι τόσο λάθος, αλλά πάντα αναρωτιόμουν ποιο είναι το αντίστοιχο του δράματος για τη λογοτεχνία κι ούτε το τραγωδία μάλλον πηγαίνει). Όλο το θέμα ήταν, δηλαδή, ακριβώς αυτό, οι δυο τους, η σχέση του καθενός με τον άλλον, τον εαυτό του και το παρελθόν του, ο καθένας καταλύτης του άλλου. Γι’ αυτό και δεν μπήκα καν στη λογική να σκεφτώ κάτι άλλο, ώστε να ικανοποιήσω τόσο τους φαν του σύγχρονου φάντασυ όσο κι εκείνους του παλιού

 

 

 

Κι ένα χρωστούμενο και για την elgalla, με αφορμή και τα σχόλια του Μιχάλη, τα οποία δεν το επισημαίνουν (άρα φαντάζομαι δεν το βρήκε λάθος;)

Για τους χρόνους:

 

 

Λοιπόν, αρχίζω από την αρχή.

1. Θυμάμαι στο δημοτικό να μαθαίνουμε ότι υπάρχει κι ο ιστορικός ενεστώτας (ή δραματικός όπως το βρίσκω αλλού), ο οποίος είναι χρόνος που χρησιμοποιείται για το παρελθόν και μπαίνει αντί αορίστου ή παρατατικού, ώστε να δώσει ζωντάνια σε μια γραφή, να κάνει πιο παραστατικό τον λόγο. Χρησιμοποιείται, άλλωστε, μ’ ακριβώς αυτόν τον τρόπο στην καθημερινότητα, όπου σκηνές που θέλουμε να τις ζωντανέψουμε τις διηγούμαστε με ενεστώτα και παρεμβάλλουμε με αόριστο. Λάθος, ξελάθος, το αναφέρω ως κάτι το οποίο συμβαίνει.

2. Οπότε από μικρός είχα μάθει ότι είναι σωστή τέτοια εναλλαγή των χρόνων, όταν υπάρχει κάποιος λόγος δραματουργικός (ας πούμε). Από την άλλη μου αρέσει κι ο Ενεστώτας, οπότε γενικώς η μίξη είναι κάτι που δεν με χαλά, ιδίως αν γίνεται πετυχημένα (στο προηγούμενο εργαστήριο της ΑΛΕΦ υπήρχε διήγημα που έπαιζε μ’ αυτό κι εγώ ούτε που το είχα καταλάβει, πάει να πει ότι δεν με ενόχλησε καθόλου, κι απεναντίας είχε βοηθήσει στον ρυθμό). Πέρυσι πρώτη φορά είδα σχόλια που να μου λένε ότι δεν είναι σωστό (είτε γενικώς είτε ειδικώς στο κείμενό μου – για το ειδικώς, στα περισσότερα είχατε απόλυτο δίκιο, ελγκάλλα και Σκάνερ ).

3. Οπότε προσπάθησα να τα περιορίσω μόνο σ’ εκείνα που δεν μου ταιριάζουν καθόλου σε αμιγώς ιστορικούς χρόνους. Δηλαδή σε αυτό που λέμε γενικές αλήθειες για το σύμπαν του διηγήματος και γενικώς εκφράσεις που δεν μου ταιριάζουν καθόλου στον αόριστο (στο αυτί, ας πούμε). Δηλαδή το «Οι άνθρωποι πάντα καταφέρνουν κι επιβιώνουν» ή «Οι φορείς γεννιούνται από γονέα φορέα ή μάγο» για το πλαίσιο του διηγήματος είναι πράγματα που ισχύουν και θα ισχύουν, για όσο τουλάχιστον έχει νόημα η φράση. Το «οι άνθρωποι πάντα κατάφερναν κι επιβίωναν» π.χ. μου δημιουργεί αυτομάτως μια απόσταση (γιατί, πλέον δεν τα καταφέρνουν; Ποιος αφηγείται;). Εμένα. Άλλωστε ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι αυτά εκτυλίσσονται στον ίδιο χρόνο, γιατί (κάποιος μου είχε πει ότι) ο αναγνώστης διαβάζει σε ενεστώτα πρακτικά. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι κάθε μίξη είναι πετυχημένη, αυτό που λέω είναι ότι δεν θεωρώ ότι είναι κάτι αντικειμενικά λάθος. Αν και μπορώ να πειστώ και για το αντίθετο (καθότι, όντως προβληματισμένος).

 

Και στο διήγημα υπάρχουν όντως και σημεία στα οποία δεν είμαι συνεπής και αρκετά θα αλλάξουν, απλώς δεν πιστεύω ότι ολα είναι εξίσου λάθος.

 

Υπάρχει και κάτι ακόμα που με προβληματίζει στο παραπάνω, αλλά κουράστηκα , θα περιμένω κι ίσως να κάνω νύξη κάποια άλλη φορά.

 

 

 

Οκέι, πάλι σεντόνι έγραψα.

Ελπίζω όντως να απολαύσατε το διήγημα και να μην ήταν απλή αγγαρεία. Χαίρομαι για τις παρατηρήσεις σας, γενικά με βοηθούν και τις λαμβάνω υπ’ όψιν, ακόμη κι αν μπορεί να διαφωνώ σε σημεία. Και το ότι εξηγώ πράγματα δεν είναι επειδή περιφρονώ την άποψή σας, απεναντίας, επειδή είναι ενδιαφέρον το πώς λαμβάνει ο καθένας ένα κείμενο, κι επειδή μ' ενδιαφέρει να διαβάζω εξηγήσεις πίσω από τη σκοπιμότητα ενός "καλλιτέχνη", ακόμη κι αν δεν αλλάζει καθόλου τη γνώμη μου για το έργο του. Οπότε γι' αυτό μίλησα για τη δική μου οπτική.

[elgalla]

Το σκέφτομαι κι εγώ το θέμα των χρόνων με αφορμή το διήγημά σου (και πόσο ταιριαστό σε μια ιστορία που τόσο παίζει με το χρόνο, να, γι' αυτό λατρεύω τα κείμενά σου, γιατί κάτι τέτοια πράγματα πας και κάνεις, επίτηδες ή αθέλητα δεν έχει σημασία). Σαφώς και αυτό που λες έχει βάση και συμφωνώ, ότι δηλαδή γενικές και πανανθρώπινες αλήθειες που ισχύουν πάντα και για πάντα ταιριάζει να γράφονται σε ενεστώτα. Τώρα, το παρακάτω που θα γράψω δεν είναι τέτοια (γενική και πανανθρώπινη αλήθεια), αλλά κάτι που σκέφτομαι πάνω στο ζήτημα.

 

Θα έλεγα, λοιπόν, πως η εναλλαγή των χρόνων μου φαίνεται πιο σωστή στα πλαίσια της ύπαρξης ενός αφηγητή, κάποιου δηλαδή που μιλάει και που μπορεί να αναγνωρίσει τέτοιες πανανθρώπινες αλήθειες. Π.χ. σε διάλογο, σε εσωτερικό μονόλογο, σε πρωτοπρόσωπη, δευτεροπρόσωπη αφήγηση κτλ. Στην τριτοπρόσωπη και εκτός διαλόγου, με ξενίζει η εναλλαγή. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος κόκκος σωστού σε αυτό ή αν είναι απλά προσωπική μου προτίμηση, βέβαια, οπότε δεν ξέρω και πόσο σοβαρά μπορείς να το πάρεις.

[mman]

ΟΚ, Νικόλα, θα έχεις αναλυτικά σχόλια, τουλάχιστον στα σημεία που θεωρώ προβληματικά -το αξίζεις άλλωστε, και με το παραπάνω. :-)

[mman]

Οκ, με (+) τα θετικά σχόλια, πολύ σύντομη εξήγηση.

 

Λείψανα του Χρόνου - MM.doc

[Old man & SiFi]

Προσπαθώ να μαζέψω αρκετό κουράγιο και χρόνο για να το διαβάσω, θα επανέλθω (Ελπίζω).

Πρέπει να το διαβάσω και στα κρυφά αφού είναι  “ Ακατάλληλο για ανηλίκους”…