Το μπλε είναι το πιο ζεστό χρώμα aka Blue is the warmest color

[Elli Sketo]

Αυτό είναι ένα review που είχα καιρό στο μυαλό μου να κάνω αλλά πάντα το ανέβαλλα επειδή δεν μπορούσα να βρω πιο λεπτό τρόπο να πω αυτά που έχω να πω. Τελικά αποφάσισα να πω απλά την γνώμη μου και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

Το Μπλε είναι το πιο ζεστό χρώμα αξίζει κανείς να το διαβάσει. Μπρος λοιπόν. Μια βόλτα στη βιβλιοθήκη θα κάνετε. Μισή με μία ώρα υπόθεση είναι η ανάγνωσή του. Αν είστε από εκείνους τους εκλεκτικούς που θέλουν να ξέρουν και τι διαβάζουν να και το link από wikipeidia: https://en.wikipedia.org/wiki/Blue_Is_the_Warmest_Color_(comics)

 

Στο review τώρα (spoilers).

 

Εμένα αυτό το κόμικ ΔΕΝ μου άρεσε. Όχι απεγνωσμένε αναγνώστη! Μη φεύγεις τρέχοντας! Έχω κάτι να πω και αν μου δώσεις το χρόνο να ξεδιπλώσω τα ταλέντα μου θα σου δείξω γιατί το Blue is the warmest color είναι ένα υπερτιμημένο βουναλάκι από κακά κατσίκας (αλλά ίσως και να κάνω λάθος).

Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα με τα περισσότερα έργα τέχνης που ασχολούνται με τη καυτή πατάτα που ακούει στο όνομα gay είναι ότι στερούν από τους πρωταγωνιστές οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό εκτός από τη σεξουαλικότητά τους. Οι Έμμα και η Κλεμεντίν είναι λεσβίες. Αυτή είναι η προσωπικότητά τους. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι βλέπουμε μια σκιαγράφηση των χαρακτήρων – δηλαδή έχουμε την επαναστατική προσωπικότητα της Έμμα από τη μία και από την άλλη τη συνεσταλμένη Κλεμεντίν αλλά το κόμικ έμεινε εκεί. Για εμένα όμως το απόλυτο δείγμα generiκότητας σε γκέι χαρακτήρα ήταν ο Βαλεντίν, ο οποίος ήταν ο “τέλειος, μαγικός φίλος με τις γαμάτες συμβουλές και τον ελεύθερο καναπέ σε περίπτωση που τον χρειαστεί κάποιος από τους πρωταγωνιστές”. Τι άλλο ξέρουμε πραγματικά για αυτά τα άτομα; Τα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών χρησιμοποιούνται από την Μαρό κυρίως για να τονιστεί η ερωτικότητά τους και να παίξει με τις ευαισθησίες μας. Αυτές οι “ευαισθησίες μας” είναι και το δεύτερο μεγάλο μου πρόβλημα με την ιστορία. Οι τελευταίες σελίδες του κόμικ ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μας πείσει να αισθανθούμε άσχημα για το ζεύγος και για την άδικη κοινωνία που τους χώρισε. Αν υπήρχε μια ελαφριά διακριτικότητα, έκανε σάλτο και μας εγκατέλειψε σύξυλους σε ένα τέλος χολυγουντιανών διαστάσεων με τα ούλα του.

 

Μετρήστε τα κλισέ μαζί μου:

 

-Είχαμε δράμα στην παραλία με την Κλεμετίν να μένει αναίσθητη στα χέρια της Έμμα ημιθανής.

-Δράμα στο νοσοκομείο με τον γιατρό που δεν επιτρέπει στην Έμμα να δει την Κλεμεντίν επειδή δεν αναγνωρίζει τη σχέση τους όπως ενός στρέιτ ζευγαριού.

-Αμήχανες σκηνές ανάμεσα στην μητέρα της Κλέμεντιν και την Έμμα.

-Bullshit ιατρικό mumbo-jumbo για να δικαιολογηθεί ένας “εθισμός” σε χάπια που είναι αδύνατο να δημιουργήσουν τέτοιου είδους παρενέργειες.

-Η Κλέμεντιν γράφει κάτι και αμέσως μετά ξεψυχά (sweet baby zombie Jesus. Seriously?)

 

Η Μαρό επιστράτευσε τα πάντα για να μας κάνει να δακρύσουμε και το πετυχαίνει. Όντως το τέλος είναι συγκινητικό αλλά μόνο επειδή βασίζεται πάνω σε ένα κουβά σκατάαα σόρυ, κλισέ που πατάνε όλα τα κουμπιά της εγκεφαλικής μας εμπάθειας με μανία και ζουλάνε τις ευαισθησίες μας σα σταφύλια.

Αν όμως αφήσει κανείς το κόμικ να μεστώσει μέσα του, αν περιμένει λίγο να καθίσει η σκόνη τότε βλέπει ότι όλα ήταν λόγια (λόγια λόγια – λόγια ψεύτικααααααα) κενά και τρικάκια ενός 19χρονου (ναι, τόσο ήταν η Μαρό όταν άρχισε να το γράφει) για να μας κάνει να πούμε “Άντε καλέ, αυτοί οι γκέι δύσκολα περνάνε τελικά”.

 

Άρα τι έχουμε εδώ; Δύο πρωταγωνίστριες που παρά τα όσα συμβαίνουν στη ζωή τους δεν μαθαίνουν τίποτα, δεν εξελίσσονται ιδιαίτερα ως άτομα, αφήνουν την κοινωνία να τις επηρεάζει σε διαπροσωπικό επίπεδο και φαίνονται έρμαια της σεξουαλικότητάς τους.

Βασικά όλο αυτό δεν ακούγεται πολύ μακριά από τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Κλεινόμαστε στις ιδέες μας, αρνούμαστε να αφήσουμε τη ζωή να μας μάθει πράγματα, πεθαίνουμε μικροί και ανεκπλήρωτοι με ανοιχτούς λογαριασμούς ανάμεσά μας. Η ζωή είναι σα μια θάλασσα από εικόνες που θα μπορούσανε να μας οδηγήσουν στην ελευθερία αλλά εμείς κλεινόμαστε στο σπίτι μας και τρέμουμε μήπως μάθει ο κόσμος για εμάς ή τρέχουμε οργισμένοι σε πορείες χωρίς να έχουμε κάνει την απαραίτητη ενδοσκόπηση. Παραμένουμε οργισμένοι με τους γονείς μας και τα λάθη τους, δεν τους συγχωρούμε και αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι και αυτοί είναι όπως εμείς – άνθρωποι χαμένοι σε ένα κόσμο γεμάτο άλλους ανθρώπους και καταστάσεις που τους πιέζουν και τους τρομάζουν. Αφήνουμε τη σεξουαλικότητά μας να επηρεάζει τη στάση μας και τις επιλογές μας. Έχουμε πειστεί ότι τελικά το σεξ και μια σταθερή σχέση είναι το χρυσό δισκοπότηρο της ύπαρξής μας και πασχίζουμε για να το αποκτήσουμε αλλά όταν απογοητευτούμε αρχίζουμε την ελεύθερη πτώση σε μια αυτοκαταστροφική μιζέρια επειδή πάλι είμαστε πεισμένοι ότι υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος για εμάς.

 

Μήπως τελικά αυτά ήθελε να μας πει η Μαρό; Αμφιβάλλω αλλά ας το δούμε εμείς έτσι. 

[Cassandra Gotha]

Δεν έχω διαβάσει το κόμικ, δεν έχω δει την ταινία, αλλά με βάση τα όσα έγραψες, καταλαβαίνω πώς το πάει. Είναι αλήθεια ότι η γαλλική τέχνη ήταν έτσι ακριβώς για δεκαετίες (τώρα δεν ξέρω πώς είναι, δεν παρακολουθώ). Άνθρωποι καρικατούρες, που υπάρχουν μόνο για να εκφράσουν χοντροκομμένα τα όσα είχε να πει ο καλλιτέχνης. Και, έχεις δίκιο, πολλές φορές γινόμαστε πράγματι καρικατούρες για τους άλλους, επειδή έτσι μας βολεύει. Είναι πιο εύκολο, πιο ανώδυνο να αφήσουμε μια ιδιότητά μας να υπερτερήσει, να καλύψει τα άλλα μας χαρακτηριστικά και τις ανησυχίες.

 

Θέλω να γράψω σε πανό αυτή τη φράση σου, και να πάρω τους δρόμους:

 

Η ζωή είναι σα μια θάλασσα από εικόνες που θα μπορούσανε να μας οδηγήσουν στην ελευθερία αλλά εμείς κλεινόμαστε στο σπίτι μας και τρέμουμε μήπως μάθει ο κόσμος για εμάς