Ο νταής

[Βελόρεν]

«Το σχολείο είναι μια μικρή κοινωνία…» έλεγαν οι παλιοί, και αν το σκεφτούμε… είχαν δίκιο! Παρατηρώντας τους μαθητές και τις μεταξύ τους σχέσεις, μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε «τύπους χαρακτήρων». Ο «καλός και άριστος μαθητής», ο «γόης», ο «χαζούλης», η «μαρτυριάρα», ο «νταής». Αν ανατρέξεις στο μπαούλο των σχολικών σου χρόνων, σίγουρα θα τους θυμηθείς κι εσύ!

Αλήθεια, θυμάσαι εκείνον τον «μάγκα» της τάξης σου; Αυτόν που όταν περπατούσε στους διαδρόμους όλοι παραμέριζαν, κοιτώντας τον φοβισμένοι; Αυτόν που όταν τύχαινε να βρίσκεται κοντά σου, ευχόσουν να μην σε παρατηρήσει και γίνεις ο στόχος του;

Αυτόν τον «μάγκα» έχεις τώρα απέναντί σου. Τόσα χρόνια μετά…

Τι θα έκανες…;

 

Είδος: Ψυχολογικό Θρίλερ

Βία; Ναι

Σεξ; Ναι

Αριθμός λέξεων: Σχεδόν 21.981

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Πρόκειται για ένα διήγημα κοινωνικού τρόμου το οποίο έχω ανεβάσει και στην προσωπική μου σελίδα ΕΔΩ

 

Λίγα λόγια από εμένα...

 

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου όπου ένιωθα αποστροφή για αυτό που έγραφα. Μακάρι να μην είχα τους λόγους, τις αιτίες ή τις αφορμές για να γράψω κάτι σαν κι αυτό. Εύχομαι να ήταν ένα όμορφο παραμύθι σαν όλα τα υπόλοιπά· ένα μυθιστούργημα όπως μου αρέσει να αποκαλώ τα έργα μου. Δυστυχώς όμως δανείζεται πολλά γεγονότα από την πραγματικότητα.

Αυτό που διαπίστωσα συγγράφοντας το συγκεκριμένο διήγημα είναι πως τα σκληρότερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή. Πως οι μυθοπλαστικές ιστορίες δανείζονται από την πραγματικότητα και όχι το αντίθετο.

Ο «νταής» είναι ένα διήγημα το οποίο όταν τελείωσα ευχήθηκα να μην είχα γράψει γιατί περιέχει πολύ σκληρές εικόνες που ίσως αποστρέψουν μερικούς όπως έκαναν σε εμένα. Ήταν αρκετές οι φορές που ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγει και άλλες τόσες που έσβησα μεγάλα κομμάτια παραγράφων για να τα αποτυπώσω ηπιότερα στη συνέχεια.

Το συγκεκριμένο έργο είναι ακατάλληλο για ανηλίκους κάτω των δεκαοχτώ ετών καθώς περιέχει σκηνές με πολλή βία, ψυχολογική και σωματική. Αν κάποιος θεωρεί πως δεν θέλει να έρθει σε επαφή με κάτι τόσο ακραίο καλύτερα να μην το διαβάσει.

Σας ευχαριστώ.

Ο νταής.pdf

[Mesmer]

Καλησπέρα, Κωνσταντίνε. Διάβασα την ιστορία επειδή μου κίνησε την περιέργεια το εισαγωγικό σου σχόλιο, παρόλο που αποφεύγω να διαβάζω τόσο μεγάλες ιστορίες στον υπολογιστή. Πραγματικά, υπάρχει αυτό το μέτρο ηθικής όταν γράφουμε βία, και κάποιες φορές αναρωτιέσαι μέχρι πιο σημείο πρέπει φτάσεις. Πάντα εξαρτάται από το είδος της ιστορίας: αλλιώς είναι να γράφεις για μάχες με ορκς και άλλο είναι να γράφεις για ένα βιασμό. Ευαίσθητο κομμάτι της συγγραφής, χωρίς να υποστηρίζω ότι πρέπει να υπάρχουν γενικά όρια, απλά ότι κάθε ιστορία έχει θα δικά της. Αλλά ας περάσουμε στα της ιστορίας.

 

Να ξεκινήσω από τα θετικά:

-Παρά το μέγεθός του διαβάστηκε πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα. Αρκετά καλή η γραφή, απλή, όπως του ταιριάζει.

-Υπάρχουν πολλές κακές συμπτώσεις, αλλά ενώ απ' τη μία μού φαίνονται υπερβολικές, από την άλλη με πείθεις ότι ο Αλέξανδρος είναι τόσο άτυχος και η ζωή είναι τόσο σκληρή, που πραγματικά θα μπορούσαν να είχαν συμβεί.

-Οι σκηνές, τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο κομμάτι, είναι αρκετά δυνατές και πετυχημένες, και ακραίες όσο πρέπει. Αν και το εισαγωγικό σου σχόλιο με έκανε να περιμένω διαφορετικά τα πράγματα, βρήκα ότι υπάρχει μια πολύ σωστή ισορροπία στις σκηνές βίας.

 

 

Κι ας περάσουμε στις παρατηρήσεις. Τις βάζω όλες σε σπόιλερ, μη ξεφύγει τίποτα:

 

 

 

-Στην αρχή που δίνονται οι εξηγήσεις για τα οικογενειακά του Μανώλη και το πώς απέκτησε αυτή τη συμπεριφορά, οι πληροφορίες πέφτουν μαζεμένες και κάπως εγκυκλοπαιδικά. Είναι κάτι που εγώ αποφεύγω να το κάνω κι όποτε το βλέπω μου χτυπάει. Ίσως να είναι κι ανάλογα τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός. Πώς θα το έκανα εγώ; Θα χρησιμοποιούσα κάποια σκηνή από τη ζωή του Μανώλη, πχ μια ανάμνηση με τους γονείς του να τον σέρνουν από δικηγόρο σε δικηγόρο για την κηδεμονία, για να δώσω τις πληροφορίες που θα ήθελα.

 

-Το παρατσούκλι του Μανώλη, «Μαλώνεις», μένει αχρησιμοποίητο. Πολύ ψείρισμα, βέβαια, και καταλαβαίνω ότι το δίνεις σαν ένα επιπλέον στοιχείο για τον χαρακτήρα του Μανώλη. Αλλά μιας και υπάρχει, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις παραπάνω.

 

-Δεν πιστεύω ότι σε οποιαδήποτε κατασκήνωση, επειδή κάποιο παιδί συμπεριφέρεται διαφορετικά, θα το απομόνωναν με τέτοιο τρόπο. Είναι αντιπαιδαγωγικό και πολύ λάθος. Πραγματικά, ελπίζω να είναι προϊόν φαντασίας και να μην έχεις ακούσει για κάποια παρόμοια κατάσταση. Ως μέσο της ιστορίας το δέχομαι, αλλά μου κακοφαίνεται, επειδή το θεωρώ λιγάκι απίθανο.

 

-Προτού ο διευθυντής κατηγορήσει τον Αλέξανδρο για κλοπή θα έπρεπε να ανησυχήσει πάρα πολύ για το ξυρισμένο του κεφάλι, ακόμη κι αν πίστευε ότι το έκανε από μόνος του. Το πρώτο πράγμα που όφειλε να κάνει είναι να καλέσει τους γονείς του. Γενικά πάντως, αυτός ο διευθυντής δεν θα έπρεπε να ήταν διευθυντής. Τον κόβω να είχε κάποιο μέσο. 

 

-Το δεύτερο κομμάτι της ιστορία είναι πολύ διαφορετικό από το πρώτο. Τόσο διαφορετικό που μοιάζουν με δύο ξεχωριστές ιστορίες. Εντάξει, περιμέναμε να δούμε τον Αλέξανδρο αλλαγμένο, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Αυτό που περίμενα εγώ είναι πως, μεγαλώνοντας, ο Μανώλης θα ηρεμούσε και θα έκανε μια καλή οικογένεια που με τα βίας τα έβγαζε πέρα. Και όπως συνέβη με τις άλλες άσχημες συμπτώσεις της ιστορίας, έτσι κι αυτή τη φορά θα τύχαινε να πιάσει με δουλειά με αφεντικό τον Αλέξανδρο. Κι εκεί θα ήταν που θα του έκανε το βίο αβίωτο, και θα βλέπαμε πόσο είχε αλλάξει. Και στο τέλος θα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιος από τους δύο ήταν ο χειρότερος. Χμμ, πολύ κλασική εξέλιξη, το ξέρω, αλλά κάπως έτσι το περίμενα. Από την άλλη, η συνέχεια που έδωσες εσύ τραβάει με άλλο τρόπο την ανάγνωση, καθώς γίνεται πιο απρόβλεπτη. Αλλά στο τέλος σου μένει ένα μεγάλο κενό. Αυτό το κενό είναι η ιστορία του Αλέξανδρου, το πώς από κακομοίρης μαθητής έγινε mastermind μιας οργάνωσης με παραστάσεις που θα έκαναν τον Jigsaw να τρέμει από τη χαρά του.

 

-Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς και παύλες και εισαγωγικά για τους διαλόγους. Δεν χτυπάει και τόσο καλά στο μάτι, και, μάλλον, είναι λίγο λάθος. Ένα από τα δύο είναι αρκετά. Πέρα από αυτό, απ' ό,τι θυμάμαι, δεν υπήρξε κάτι άλλο πολύ χτυπητό από θέμα γραφής.

 

 

 

Μπορεί να φαίνονται πολλές οι παρατηρήσεις, αλλά είναι περισσότερο σκέψεις που ελπίζω να σε βοηθήσουν, κι όχι τόσο υποδείξεις για διορθώσεις, καθώς πέρασα πολύ ευχάριστα ( ) διαβάζοντας την ιστορία σου.

 

Καλή συνέχεια!

[Βελόρεν]

Σε ευχαριστώ πολύ Mesmer για την τιμή που μου έκανες να με διαβάσεις! Χαίρομαι που σου άρεσε. Το κείμενο, όντως, είναι "δύο διαφορετικές ιστορίες" όπως είπες και αυτό γιατί δεν ήθελα να γράψω την αναμενόμενη αντιστροφή των ρόλων. Μου έμοιαζε με αρκετά κλασικό κατά αυτόν τρόπο, οπότε και αποφάσισα να το ανατρέψω.

 

Η αλήθεια είναι πως τα εισαγωγικά με τις παύλες μου έχουν ξεφύγει σε αυτό καθώς έχω σταματήσει να το κάνω σε όλα μου τα έργα εδώ και καιρό.

 

Ο βασικός μου στόχος ήταν να δώσω ένα τραγικό τέλος και ο ίδιος ο θύτης να γίνει θύμα των δικών του πράξεων με τον πιο ειρωνικό τρόπο.

 

Οι σκηνές βίας στο πρώτο κείμενο που είχα γράψει ήταν πιο ωμές-περιγραφικές-σκληρές. Μάλιστα τις περισσότερες τις έσβησα γιατί δεν αισθανόμουν άνετα με το να ανεβάσω κάτι τέτοιο. Οπότε τις έγραψα αρκετά πιο light.

 

Οι παρατηρήσεις σου θα με βοηθήσουν να γίνω καλύτερος μιας και τις βρήκα εξαιρετικά χρήσιμες και μου επεσήμανες μερικά πραγματάκια τα οποία αν τα είχα σκεφτεί το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο, πιστεύω.

 

Σε ευχαριστώ για όλα! Θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για εμένα να διαβάσεις και μερικές από τις υπόλοιπες ιστορίες μου μπαίνοντας στην προσωπική μου σελίδα. Αν μου επιτρέπεις θα ήθελα να σου προτείνω ΑΥΤΗ.

 

Θα περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σου!