Τερατόμορφοι

[Nihilio]

Είδος: Dark Fantasy

Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3500
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το 40ο διαγωνισμό σύντομης ιστορίας

---

 

“Το ξέρω, ακούγεται αστείο, αλλά κάποιοι με παρακολουθούν.”

Ο Σημαδεμένος κοίταξε τον πανικόβλητο ευγενή με παγερή αδιαφορία.

“Μου- μου είπανε ότι εσύ είσαι ο πιο κατάλληλος για την περίπτωσή μου,” τραύλισε ο υποκόμης Βίντριχ του Άμπελριχ.

“Νομίζα πως η φρουρά της πόλης θα σας αναλάμβανε. Ο Λιχεκάιζερ θα θύμωνε, αν μάθαινε ότι ο τετρακοσιοστός εικοστός τέταρτος της διαδοχής κινδυνεύει, ενώ οι φρουροί του κάθονταν και, συγνώμη για την έκφραση, έπαιζαν το πουλί τους.”

Ο Βίντριχ πάγωσε με την απάντηση του κυνηγού. Έδινε την εικόνα ενός αγροίκου, έτσι όπως ήταν κοντά δύο μέτρα ψηλός, με πλάτες φαρδιές όσο δύο αντρών, ζωσμένος με εκείνο το πελώριο τομάρι λύκου (μα καλά, πού βρέθηκε τόσο μεγάλος λύκος είχε αναρωτηθεί ο υποκόμης) και εκείνη την τεράστια ουλή που ξεκίναγε από το κέντρο του μετώπου του και, περνώντας σα μισοφέγγαρο πάνω από το αριστερό του μάτι, κατέληγε στο σαγόνι του, η απάντησή του όμως δήλωνε άτομο με ευφυία, που είχε ψάξει πριν δεχτεί να τον συναντήσει, και, κυρίως, πώς με λίγες λέξεις μπόρεσε να τον κάνει να αισθάνεται τόσο αμήχανος.

“Θα ανταμειφθείτε καλά για τις υπηρεσίες σας,” τον διαβεβαίωσε ο ευγενής, “είμαι πρόθυμος να σας πληρώσω πενήντα δουκάτα αν εξοντώσετε τους ενόχους.”

“Δεν είναι δουλειά μου όμως να επισκέπτομαι καταγώγια για να καθαρίσω κάποιον που παρενοχλεί τη μεγαλειότητα σας. Κυνηγάω τέρατα, δεν είμαι εκτελεστής.”

“Καταλαβαίνω,” είπε ξερά ο υποκόμης Βίντριχ, “αλλά πιθανότατα θα πρέπει να σας ενημερώσω ότι, ε... αυτοί που με παρακολουθούν είναι, γλουπ, Τερατόμορφοι.”

Στα μάτια του άντρα με την ουλή άστραψε στιγμιαία η φλόγα του μίσους. “Σε αυτή την περίπτωση,” είπε ο κυνηγός, “νομίζω ότι είμαι ο άνθρωπος που ψάχνετε.”

***

Τερατόμορφοι. Εγκλήματα κατά της φύσεως. Και στο ερειπωμένο σπίτι βρίσκονταν τουλάχιστον πέντε από δαύτους. Η παρακολούθηση είχε αποδώσει τελικά καρπούς.

Ο κυνηγός είχε δει την τερατόμορφη να τριγυρνάει την οικία (γιατί δε μπορούσε να πει κανείς αρχοντικό ένα διώροφο κτίσμα σε μία συνοικία εμπόρων) του Βίντριχ και να την παρατηρεί. Ένας απλός παρατηρητής, που δεν ήξερε τι να κοιτάξει, πιθανότατα θα την περνούσε για μία ακόμα πόρνη όπως αυτές που γέμιζαν τους δρόμους των πόλεων – ίσως και να ήταν μία από αυτές πριν ο τερατουργός που την μεταμόρφωσε την αρπάξει και κλείσει στο εργαστήριό του. Το έμπειρο μάτι όμως του κυνηγού την ξεχώρισε από το πλήθος. Ήταν μία αφύσικη σβελτάδα στην κίνησή της που δεν ταίριαζε με το άκομψο, μηχανικό περπάτημα της, οι επίμονοι κύκλοι που έκανε διακριτικά τριγύρω από την κατοικία του στόχου της – αν δεν ήξερε να ψάξει για τερατόμορφους πιθανότατα να μην την είχε προσέξει καν. Και, όταν την ακολούθησε, ανακάλυψε ότι και άλλοι δύο από τη φάρα της τριγύρναγαν το σπίτι και δεν είχε αντιληφθεί καν – και αυτό τον ανησύχησε, για αυτό και φρόντισε να παρακολουθήσει άλλη μία μέρα το κρησφύγετο τους πριν προχωρήσει στην επόμενη φάση του σχεδίου.

Στεκόταν γερτός στην οροφή σαν τερατόμορφο άγαλμα. Δίπλα του ένας σάκος με τον οπλισμό του. Ευτυχώς ήταν πανσέληνος και το φεγγάρι έλαμπε δυνατά μέσα από το νεφελώδη ουρανό: κάποτε ένας γέρος του είχε πει ότι τα παλιά τα χρόνια, πριν οι Νεκράνακτες σκλαβώσουν το θάνατο και μοιράσουν τον κόσμο σε βασίλεια, ο ουρανός ήταν καθαρός και το φεγγάρι έλαμπε όπως ο ήλιος. Το φως του φεγγαριού λίγη διαφορά θα έκανε στα μάτια των τερατόμορφων, που ίσως είχαν αλλάξει με μάτια αρπαχτικών ικανά να βλέπουν στο σκοτάδι, όμως τουλάχιστον αυτός θα είχε μία ελπίδα εναντίον τους

Φόρεσε τα δερμάτινα γάντια με τους μεταλλικούς βραχίονες αφού τα εξέτασε. Ο μηχανισμός που έκρυβαν λειτουργούσε κανονικά. Από τα λεπίδια του, ζώστηκε δύο γιαταγάνια, το ένα μακρύ και το άλλο ένα κυρτό ξίφος, καθώς και μία ίσια σπάθα που κρέμασε στην πλάτη του. Στη ζώνη του κρέμασε και δύο στιλέτα– ποτέ δεν μπορούσες να έχεις αρκετά όπλα, ο κανόνας αυτός του είχε σώσει τη ζωή πολλές φορές.

Ύστερα επιθεώρησε τη ζώνη του και τα πουγκιά με τις αλχημικές του προμήθειες. Πρώτα έβγαλε το λίπος με το οποίο άλειψε τις λάμες των όπλων του – συχνά το αίμα των τερατόμορφων ήταν τόσο αλλαγμένο από τα πειράματα που έκαιγε σαν οξύ που έτρωγε τις λάμες. Πάνω-πάνω βρισκόταν το σακουλάκι με τη σουφλαμιδόσκονη – είχε δει τα κοφτερά λεπίδια τα οποία είχαν αντικαταστήσει τα δάκτυλα δύο από των τερατόμορφων και δε θα ρίσκαρε κάποια πληγή που θα αιμορραγούσε. Δίπλα του δυο αμπούλες με καπνογόνο και άλλες δύο με αντιόξινη σκόνη.

Τελευταίο άφησε το πουγκί με το Βιρμπελστουρμ. Το άνοιξε, υπολόγισε με προσοχή μία πρέζα και το άλειψε στα χείλη του – σε μικρές δόσεις το ναρκωτικό παρασκεύασμα επιτάχυνε τα ανακλαστικά του χρήστη, μια απροσεξία όμως στη δόση μπορούσε να σταματήσει ακόμα και την καρδιά ενός μεγαλόσωμου ανθρώπου όπως ο Σημαδεμένος. Νιώθοντας το γνώριμο μούδιασμα από το ναρκωτικό στα χείλη του ο μεγαλόσωμος άντρας άρχισε να κατεβαίνει τον τοίχο μέχρι που βυθίστηκε στους ίσκιους που κάλυπταν τα σοκάκια τη νύχτα, αόρατος από πιθανούς παρατηρητές που θα καλούσαν πανικόβλητοι τη φρουρά.

Η όρασή του είχε αρχίσει να θολώνει, πρώτο σημάδι ότι το Βίρμπελστουρμ είχε περάσει στο αίμα του όταν είχε φτάσει πια στην πίσω πόρτα της ερειπωμένης κατοικίας. Ακούμπησε το αυτί του προσεχτικά στη σκεβρωμένη ξύλινη πόρτα και αφουγκράστηκε τη σιωπή πίσω της. Δεν ακουγόταν κανείς από πίσω, αλλά τερατόμορφοι μορφοποιημένοι για δολοφόνοι (και υπήρχαν τουλάχιστον δύο από δαύτους) φτιάχνονταν με ελαφρά οστά και μπορούσαν να επιβιώσουν μοναχά με κοφτές, αθόρυβες ανάσες. Δυστυχώς για αυτόν όμως το γερτό τριώροφο κτήριο είχε τα πολύ στενά παράθυρα που συνόδευαν τις τρύπες που στις φτωχογειτονιές αποκαλούσαν διαμερίσματα και δε χωρούσε να μπει από εκεί – η πόρτα ήταν η μόνη είσοδος και μοναδική διέξοδος διαφυγής.

Έτσι έβγαλε από τη ζώνη τα εργαλεία διαρρήξεων και ανάσες μετά η πόρτα άνοιξε με ένα απαλό τρίξιμο. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε τράβηξε το μακρύ γιαταγάνι του. Με ανάλαφρα βήματα μπήκε στο στενό διάδρομο του ισογείου.

Δεν αντιλήφθηκε καν τον φρουρό. Ένιωσε μόνο ένα απροσδιόριστο αίσθημα ανησυχίας και έκανε στο πλάι, ενώ το τερατόμορφο πλάσμα προσγειώθηκε με κρότο εκεί που βρισκόταν, τα γαμψά μεταλλικά νύχια του ίσα που έξυσαν τον ώμο του. Ο Κυνηγός, περισσότερο από ένστικτο παρά από λογική τον κλώτσησε δυνατά, στέλνοντάς τον να γκρεμίσει τους μουχλιασμένους σοβάδες πίσω του. Ο τερατόμορφος, σα να μην είχε καταλάβει καν το χτύπημα, χύμηξε πάλι κατά πάνω του.

Κάποτε, πριν τον μεταμορφώσουν, ήταν ένας μάλλον όμορφος έφηβος με αδρά χαρακτηριστικά, τώρα πια όμως μόνο η κομψή μύτη είχε παραμείνει από το πρόσωπό του. Τα μάτια του ήταν δύο κατακόκκινες τρύπες που έκαιγαν στο σκοτάδι ενώ το στόμα του άφριζε σα λυσσασμένου σκύλου. Τα χέρια του, τεχνητά επιμηκημένα κατά δυο τουλάχιστον παλάμες, τινάχτηκαν για να καρφώσουν τον Σημαδεμένο στην κοιλιά, αυτός όμως είχε δει την επίθεση να έρχεται και με μία σαρωτική κίνηση της λεπίδας του τα απέκρουσε. Χωρίς να διακόψει καν την κίνησή του έπεσε με τον ώμο πάνω στον τερατόμορφο και τον τίναξε εκτός ισορροπίας.

Ο θόρυβος είχε σίγουρα ειδοποιήσει τους υπόλοιπους, έπρεπε να ξεμπερδεύει στα γρήγορα με τον εχθρό του. Τίναξε μπροστά το αριστερό του χέρι, πιέζοντας το έλασμα που βρισκόταν στο πίσω μέρος της παλάμης του. Με έναν κοφτό ήχο το στιλέτο που κρυβόταν στο μεταλλικό βραχίωνα ελευθερώθηκε από το έλασμα του και σφύριξε στον αέρα, για να καρφωθεί στον λαιμό του έκπληκτου τερατόμορφου. Μαύρο αίμα έτρεξε από τα χείλη του, όμως ο Κυνηγός ήξερε πόσο ανθεκτικές ήταν αυτές οι φρικωδίες. Δίχως δισταγμό κάρφωσε με το γιαταγάνι του τον άντρα ανάμεσα στα πλευρά, εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η καρδιά του. Το τρέμουλο που διέτρεξε το κορμί του φανέρωσε στον Κυνηγό ότι ο αντίπαλός του είχε πεθάνει πλέον οριστικά.

Με μία απότομη κίνηση προσπάθησε να τραβήξει το γιαταγάνι του από το πτώμα, για να ανακαλύψει ότι η λάμα είχε καρφωθεί σφιχτά στα μεταλλαγμένα όργανα του πλάσματος και δεν ξεκολλούσε. Έβρισε από μέσα του και τράβηξε το κυρτό του ξίφος.

Ο λεπρός δεν πρόλαβε να επιτεθεί όσο κατέβαινε τη σκάλα, πριν η λάμα μπει ανάμεσα σε αυτόν και τον κυνηγό. Ο μεγαλόσωμος τερατόμορφος μπορεί να είχε αποκτήσει μία δεύτερη ευκαιρία στην επιβίωση, το δέρμα του όμως συνέχιζε να φυλλορροεί αδιάκοπα, κατάλοιπο της ασθένειάς του. Τα χαρακτηριστικά του θύμιζαν αντανάκλαση σε τρικυμισμένη λίμνη, χέρια και πόδια αφύσικα μακριά, δυσανάλογα, κατέληγαν σε έναν κορμό φαρδύ που τον κάλυπταν κεράτινες φολίδες. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Σημαδεμένος άκουγε για τερατόμορφους ειδικά παραμορφωμένους για να σπέρνουν τον τρόμο στους αντιπάλους τους, χρησιμοποιούνταν κυρίως για εξόντωση μικρών ομάδων οπλισμένων εχθρών, πρώτη φορά όμως αντίκριζε με τα μάτια του έναν από δαύτους – κάποιος που είχε συναντήσει πολύ λιγότερους τρόμους από αυτός ίσως να παρέλυε στο φριχτό θέαμα, ο κυνηγός όμως δεν σταμάτησε στιγμή. Τράβηξε από τη ζώνη του τη μία αμπούλα με το καπνογόνο και την έσπασε με δύναμη στο πάτωμα.

Μαύρη αχλή ξεχύθηκε στα πόδια του και ανέβηκε προς τα πάνω, καλύπτοντας τον χώρο και, καθώς ο τερατόμορφος σήκωνε το βαρύ του ρόπαλο για να τον τσακίσει, το ξιφίδιο πρόλαβε να χαράξει το εσωτερικό του πήχη του. Ο Σημαδεμένος, με μία ευκινησία που δεν ταίριαζε στο ύψος και στον όγκο του, έκανε μισή στροφή γύρω από τον άξονά του, τινάχτηκε προς τα πίσω πριν το ρόπαλο σκάσει εκεί που βρισκόταν και χάραξε στην πλάτη την τερατόμορφη που καταρριχόταν τον τοίχο πίσω του. Η γυναίκα, η ίδια τερατόμορφη που ο κυνηγός είχε δει έξω από την κατοικία του υποκόμη, έπεσε μέσα στον πυκνό μαύρο καπνό ουρλιάζοντας, καθώς τα μακριά σαν σαύρας πόδια της δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν κολλημένη στον τοίχο. Μια τερατόμορφη διαρρήκτης, συνειδητοποίησε ο κυνηγός, πριν ορμήσει σαν πεινασμένος λύκος στον μεγαλόσωμο σύντροφό της. Με όση ταχύτητα του έδινε η εμπειρία του και το διεγερτικό που είχε πάρει, άρπαξε τη λαβή του ξίφους του με τα δυο του χέρια, χώθηκε ανάμεσα στα χέρια του τερατόμορφου και άρχισε να τον καρφώνει με μανία. Τα χτυπήματά του ήταν από χαμηλά, έτσι ώστε η λάμα, ακολουθώντας τις κεράτινες φολίδες που κάλυπταν την κοιλιά του, κατέληγε βαθιά μπηγμένη μέσα στη σάρκα του. Ο τερατόμορφος ούρλιαξε, χτυπήθηκε, προσπάθησε να αποκρούσει στα τυφλά τον αντίπαλό του, αλλά ο κυνηγός ήταν πολύ πιο έμπειρος και είχε προλάβει να τον καρφώσει τουλάχιστον είκοσι φορές πριν να σπρώξει το κεφάλι του προς τα πίσω και του καρφώσει το κυρτό ξίφος στο λαρύγγι του.

Το κυρτό ξίφος ήταν πλέον άχρηστο, στομωμένο από τα απανωτά χτυπήματα στη θωράκιση του τερατόμορφου. Σειρά είχε να βγει από το θηκάρι της η σπάθα. Συρίζοντας σαν οχιά τινάχτηκε έξω από το παραπέτασμα καπνού και με μία κατακόρυφη κίνηση έκοψε τον τερατόμορφο που στεκόταν στην κορυφή της σκάλας από τον καβάλο μέχρι το κλειδοκόκαλο. Μία κραυγή βγήκε από τη μεταλλική χοάνη που είχε αντικαταστήσει το σαγόνι του, ενώ η ογκώδης κοιλιά του είχε ανοίξει και, από το ασκί που είχε παραχώσει εκεί ο τερατουργός, άρχισε να τρέχει πηχτή νάφθα. Το εύφλεκτο υγρό άναψε αμέσως μόλις ήρθε σε επαφή με τον αέρα, κατακαίγοντας τον τερατόμορφο. Ο Σημαδεμένος όμως αντέδρασε για άλλη μία φορά με ψυχραιμία: άρπαξε από τον σβέρκο τον πληθωρικό μεσήλικα που είχε καταλήξει άνθρωπος-δράκος και κάρφωσε ένα από τα στιλέτα του στη βάση του σβέρκου του πριν πετάξει το φλεγόμενο κορμί του από την σκάλα στο ισόγειο.

Η άλλη τερατόμορφη με τα νύχια τον περίμενε στο τέλος του διαδρόμου. Μόνο πως αυτή δεν ήταν ένας καχεκτικός έφηβος, αλλά μία μεγαλόσωμη γυναίκα με φαρδιές πλάτες και μυώδη μπράτσα – σίγουρα μία από τις πολλές πλύστρες που η σκληρή δουλειά τις είχε κάνει τόσο δυνατές όσο και έναν άντρα. Με τη σπάθα του σε δίχειρη λαβή προχώρησε προς το μέρος της έτοιμος να την αποτελειώσει.

Θυμήθηκε πολύ αργά ότι υπήρχε και ένας ακόμα τερατόμορφος, όταν ένα χέρι μεγάλο σαν κορμός δέντρου έσπασε τον τοίχο πίσω του και τον άρπαξε από το λαιμό. Ίσα που πρόλαβε να χώσει το χέρι του μέσα από τη λαβή και να κρατήσει αντίσταση, εμποδίζοντας τον κτήνος από πίσω του να του τσακίσει τον σβέρκο. Αντίθετα, ο φαγωμένος από τα χρόνια και την υγρασία τοίχος που τους χώριζε έσπασε, παρασέρνοντας τον Σημαδεμένο σε ένα από τα στενά διαμερίσματα του κτηρίου.

Ο τερατόμορφος ίσα που χωρούσε στο δωμάτιο. Ήταν πολύ ογκώδης, τουλάχιστον ένα κεφάλι πιο ψηλός και δύο φορές πιο φαρδύς από τον κυνηγό, αφύσικα παραφουσκωμένος από τα αλχημικά φίλτρα που είχαν χρησιμοποιηθεί στην μετάλλαξή του. Η λαβή του, σφιχτή σαν μέγγενη, έσφιγγε το λαιμό του άντρα.

Όμως ο Σημαδεμένος είχε την εμπειρία με το μέρος του. Άφησε τη σπάθα του να πέσει χάμω και, με το ελεύθερο χέρι του, έσφιξε γερά το μπράτσο του τερατόμορφου. Με τα πόδια του κλώτσησε ένα κομμάτι από τον τοίχο που στεκόταν ακόμα όρθιο και, χρησιμοποιώντας το κορμί του σα μοχλό ξεγλίστρησε από το θανατηφόρο αγκάλιασμα.

Έπεσε κατάχαμα και προσπάθησε να αδράξει τη σπάθα του, αλλά μία τιτάνια γροθιά βρόντηξε λίγα εκατοστά μπροστά από το κεφάλι του, αναγκάζοντάς τον να κυλήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Απέξω στο διάδρομο η γυναίκα με τα λεπιδωτά νύχια καραδοκούσε, αποκόπτοντας κάθε ελπίδα για υποχώρηση.

Η κατάσταση ήταν δύσκολη. Με μανία όρμησε προς τον γιγαντιαίο τερατόμορφο και άφησε το στιλέτο που έκρυβε στο δεξί του γάντι να εκτοξευτεί σχεδόν εξ επαφής προς το διάφραγμα του πλάσματος. Η λεπίδα βυθίστηκε στο σκληρό δέρμα του τερατόμορφου.

Ο τερατόμορφος φέρθηκε σα να τον τσίμπησε κάποιο κουνούπι, τράβηξε ενοχλημένος τη λάμα ενώ η γροθιά του έσκασε ακριβώς δίπλα από τον Σημαδεμένο, η αποφυγή του οποίου τον έφερε να κολλήσει σε μία γωνία. Η επόμενη γροθιά του τερατόμορφου κατέβηκε με τη σιγουριά ενός αρπαχτικού που εφορμά στο θήραμά του.

Όμως ο κυνηγός δε θα καθόταν να πεθάνει σαν παγιδευμένος λαγός. Όρμησε μπροστά, κύλισε στο πάτωμα και στάθηκε γονατιστός ανάμεσα στα πόδια του αντιπάλου του. Το χέρι του πέταξε μέχρι τα πουγκιά της ζώνης του και με μία κίνηση η παλάμη του σηκώθηκε και έσπρωξε μία αμπούλα στην πληγή που είχε ανοίξει πριν λίγο.

Ο τερατόμορφος μούγκρισε και μαζεύτηκε προς τα πίσω, σηκώνοντας και τα δύο χέρια στον αέρα για να τσακίσει το έντομο που τον κέντρισε για δεύτερη φορά, μόνο πως τώρα το κεντρί κουβαλούσε φαρμάκι. Η αντιόξινη σκόνη της αμπούλας ήρθε σε επαφή με το αίμα του και φούσκωσε σε μία έκρηξη αφρού. Το στέρνο του τερατόμορφου φούσκωσε σα παραγεμισμένο ασκί, καθώς αέρας, νερό, αίμα και αλάτι άφριζαν στην πληγή. Μία φριχτή κραυγή ξεχύθηκε από το λαρύγγι του τερατόμορφου, κόπηκε όμως από τη λεπίδα που ο Κυνηγός είχε ανακτήσει.

Η θηλυκιά με τα γαμψώνυχα ήταν η τελευταία τερατόμορφη που απέμενε όρθια και, όπως συμπέρανε ο κυνηγός, η πιο επικίνδυνη. Το στόμα της άνοιξε σε μία μοχθηρή κραυγή αποκαλύπτοντας δεκάδες κυνόδοντες, ενώ κάτω από το σαγόνι της πάλλονταν δύο εξογκώματα, σίγουρα ασκοί με φαρμάκι. Όρμησε προς τον κυνηγό με τα νύχια της, τα οποία σάρωσε εύκολα στο πλάι εκείνος με το πλατύ μέρος της λεπίδας, ενώ το κεφάλι της έγειρε εμπρός για να τον δαγκώσει. Ο κυνηγός έκανε στο πλάι βιαστικά, μόνο και μόνο για να δεχτεί μια γερή νυχιά που έσκισε το ενισχυμένο δερμάτινο πανωφόρι του και έγδαρε βαθιά το δέρμα του.

Με το αίμα να κολλάει πάνω στο ρούχο του έκανε ένα γρήγορο άλμα στο πλάι, ενώ η τερατόμορφη είχε αρχίσει να τροχίζει τις λεπίδες πάνω στα δόντια της, ποτίζοντας τες με το φαρμάκι της: το επόμενο γδάρσιμο θα ήταν θανατηφόρο. Ο Σημαδεμένος το ήξερε, για αυτό και έκανε μικρά πλάγια βήματα, μην αφήνοντας της κάποιον εύκολο στόχο. Η σπάθα του σχημάτιζε κύκλους στον αέρα. Ο χρόνος όμως ήταν εναντίον του και η τερατόμορφη έμοιαζε να το γνωρίζει αυτό, περιμένοντας απλά την επόμενη επίθεσή του. Αναμφίβολα, πέρα από καλοφτιαγμένη από τον τερατουγό της, είχε εκπαιδευτεί και πολύ καλά, πιθανότατα να ήταν και η μόνη της ομάδας που είχε επιζήσει από παλιότερες εκτελέσεις.

Ο κυνηγός προσποιήθηκε μία ευθεία επίθεση, αλλά η τερατόμορφη παραμέρισε εύκολα τη λεπίδα με τα νύχια της. Ο κυνηγός προσποιήθηκε και δεύτερη επίθεση, αυτή τη φορά από το πλάι, αλλά και πάλι τα ανακλαστικά της τερατόμορφης αποδείχτηκαν άριστα. Και ο χώρος ήταν στενός, η σπάθα του μετά βίας δεν συναντούσε τους τοίχους ή το ταβάνι. Έπρεπε να κάνει κάτι παράτολμο.

Πήρε λοιπόν φόρα και όρμησε προς τα εμπρός, με τη σπάθα σε οριζόντια στάση. Πριν όμως επιτεθεί γονάτισε και έγειρε προς τα εμπρός, εκτοξεύοντας την αιχμή του όπλου του όσο πιο μακριά μπορούσε από το σώμα του.

Η τερατόμορφη, που περίμενε το χτύπημα πιο ψηλά, αιφνιδιάστηκε και τινάχτηκε προς τα πίσω, ο Σημαδεμένος όμως ήταν εξίσου ταχύς. Με την τελευταία ικμάδα που του έδινε το διεγερτικό που είχε πάρει μάζεψε τη λεπίδα του και τινάχτηκε προς τα εμπρός με ένα κόψιμο προς τα πάνω που καρφώθηκε βαθιά στην κοιλιά της.

 

Ο αλχημικός καπνός που κάλυπτε το ισόγειο είχε πια διαλυθεί. Ο Σημαδεμένος κατέβηκε τη σκάλα σκουπίζοντας τη σπάθα του από τα αίματα. Στο πάτωμα σερνόταν η τερατόμορφη-διαρρήκτης, η πλάτη της κομμένη βαθιά και τα πόδια της αχρηστευμένο. Το μακρόστενο κορμί της προσπαθούσε να συρθεί προς την έξοδο, αλλά δεν ήταν σε θέση να τραβήξει το βάρος της. Ο κυνηγός την κλώτσησε με δύναμη, αναποδογυρίζοντας την σα χελώνα.

“Γεια σου μικρή μου,” της είπε με ένα βλοσυρό χαμόγελο. Τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της στέρεψαν στο θέαμα του σφαγέα της μεταλλαγμένης της οικογένειας.

“Το ξέρω ότι δεν φταις εσύ που σε έκαναν έτσι,” συνέχισε ο κυνηγός, “αλλά είσαι ένα έγκλημα κατά της φύσης και πρέπει να σε σκοτώσω. Άκου λοιπόν πως έχει το πράγμα. Μπορείς να είσαι ένα καλό κορίτσι και να μου πεις ποιος και γιατί σε δημιούργησε. Και ο πόνος σου θα τελειώσει με ένα χράκ.”

Η τερατόμορφη πήγε να πει κάτι αλλά ο κυνηγός πάτησε με δύναμη τον καρπό της, τσακίζοντας τον. “Αλλιώς,” συνέχισε, “θα πονέσεις πολύ μέχρι να μάθω αυτό που θέλω.”

***

Ο υποκόμης Βίντριχ τριγύριζε στην κατοικία του σαν ποντικός στη φάκα. Είχε πάνω από πέντε μέρες να ακούσει νέα από τον κυνηγό τεράτων που είχε προσλάβει και ήδη τον φανταζόταν νεκρό στο καταφύγιο των καταραμένων τερατόμορφων. Μάταια είχε ψάξει τον Γκόντουρ, ο καταραμένος ο κλεπταποδόχος που του είχε συστήσει τον κυνηγό ήταν και αυτός άφαντος, σίγουρα θα σάπιζε δίπλα στον κυνηγό. Οι τερατόμορφοι είναι στο κατώφλι μου, σκέφτηκε με τρόμο, όταν ξαφνικά άκουσε έναν θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο.

Οπλισμένος με το πενιχρό θάρρος που του απέμενε και μία βαριά μασιά μπήκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε στο δωμάτιο, όπου και αντίκρισε τον κυνηγό να κάθεται στο τραπέζι του. Εμπρός του είχε αποθέσει τα πέντε φρικαλέα κεφάλια των τερατόμορφων.

“Πού ήσουν!” ούρλιαξε στον κυνηγό, “κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου”

“Έπρεπε να ερευνήσω προσεχτικά την υπόθεσή σας.”

“Είναι νεκροί, έτσι δεν είναι;”

“Ναι, εξοχότατε. Καθίστε, όμως να κουβεντιάσουμε.”

Κρύος ιδρώτας έλουσε τον υποκόμη. “Δεν έχω τίποτε να κουβεντιάσω με του λόγου σου,” έκανε και πήγε να βγει από το δωμάτιο. Ένα στιλέτο όμως καρφώθηκε στην κάσα της πόρτας, κάνοντας τα πόδια του να λυγίσουν. Ο κυνηγός σηκώθηκε από το κάθισμά του και ο υποκόμης κέρωσε, βλέποντας το εντυπωσιακό του ανάστημα να πυργώνεται από πάνω του.

“Ξέρετε, κάτι δε μου κόλλαγε. Μετά συγχωρήσεως, αλλά γιατί κάποιος να προσλάβει πέντε τερατόμορφους, που θα μπορούσαν να ξεπαστρέψουν έναν μικρό στρατό, για κάποιον που, ενώ η ζωή του κινδυνεύει, μετά βίας μπορεί να πληρώσει αρκετά για δύο μαχαιροβγάλτες της κακιάς ώρας;”

“Δεν ξέρω τι εν-” είπε αγανακτισμένος ο υποκόμης, αλλά η σιχασιά στο βλέμμα του Σημαδεμένου τον έκοψε.

“Ρώτησα λοιπόν τους τερατόμορφους για το ποιος τους δημιούργησε. Και έναν κοινό γνωστό μας. Και έμαθα... ενδιαφέροντα πράγματα.

“Δεν είστε ο πρώτος από τους διαδόχους του Λιχεκάιζερ που έχετε απομείνει, να με συγχωράτε την έκφραση, πανί με πανί. Και είναι κρίμα που στη διαδοχή έχετε έναν αδερφό που είναι κάπου στην εκατοστή θέση και έναν ανεψιό στην πρώτη εικοσάδα. Ακόμα και ο αδερφός σας να πάθαινε κάτι, τον τίτλο του κόμη θα τον έπαιρνε ο ανεψιός σας, σωστά;”

Ο υποκόμης έγνεψε.

“Βέβαια, ο ανεψιός σας είναι νέος, υγιής και στην πρώτη εικοσάδα. Αναμφίβολα ο Νεκράναξ Λιχεκάιζερ θα ήθελε στην αυλή του το νεαρό – ποτέ δεν ξέρει κανείς τι θα μπορούσε να πάθει το κορμί που κατοικεί και πότε θα χρειαστεί άμεσα το κορμί από έναν νέο, υγιή ομόαιμό του. Και αυτό αφήνει επίτροπο τον θείο του, σίγουρα τα χρέη που έχει συγκεντρώσει μπορούν να καλυφθούν εύκολα. Το ίδιο και το κόστος του τερατουργού που προσέλαβε.”

“Μα-” έκανε ο ευγενής.

“Σκάσε, μιλάω!” γρύλισε ο Σημαδεμένος και ο ευγενής, πεσμένος στο πάτωμα, υπάκουσε.

“Πιστεύεις ότι δε θα πρόσεχα πόσο δύσκολο είναι ένας ανυποψίαστος ευγενής να αντιληφθεί κάποιους τερατόμορφους στο πλήθος; Μόνο πώς δεν ήταν δολοφόνοι-εκδικητές. Με το δικό τους διεστραμμένο τρόπο ήθελαν να προστατέψουν αυτόν που τους ελευθέρωσε από τη σκλαβιά τους , αυτόν που έκανε σκότωσε το δημιουργό τους.”

“Δεν μπορούσα να τον αφήσω να ολοκληρώσει το σχέδιο, ήταν ο αδερφός μου το θύμα, δεν ήξερα τι σκεφτόμουν και... και μετάνιωσα.”

“Αρχίδια μετάνιωσες. Ο Γκόντουρ τα ξέρασε όλα. Για το πώς ο τερατουργός βαρέθηκε τις υποσχέσεις για μελλοντικές αμοιβές και απείλησε να τα ξεράσει όλα στον αδερφό σου. Το να πληρώσεις δύο μαχαιροβγάλτες ήταν πιο φτηνό από το να πληρώσεις τον τερατουργό.”

“Άκου,” ψέλλισε ο ευγενής, “θα σου δώσω την τριπλάσια αμοιβή αν-”

“Αν ήμουν ένας μαχαιροβγάλτης που σκότωνε για λεφτά θα είχα ξεπαστρέψει ήδη τον αδερφό σου. Σου είπα, κυνηγάω τέρατα.”

“Τότε έκανες τη δουλειά σου εδώ, τα τέρατα είναι νεκρά.”

“Περίπου,” έκανε ο κυνηγός και άρπαξε τον ευγενή από το σβέρκο. “Μένει ακόμα ένα τέρας.” Η λεπίδα από το τεράστιο τσεκούρι του Σημαδεμένου χάραξε το πορφυρό της χάδι στο μάγουλο του ευγενή. “Και θα μας πάρει κάμποση ώρα μέχρι να το εξοντώσω”

[elgalla]

 

Η ιστορία σου από την αρχή της μου θύμιζε έντονα Witcher και στο τέλος της ίσως λίγο περισσότερο – δεν το λέω για κακό μιας και είναι μια καλογραμμένη, γενικά, ι στορία. Η περιγραφή της μάχης ήταν πολύ καλή, αλλά δεν είχε ιδιαίτερη αγωνία για τον αναγνώστη. Δίνεις προσοχή στη λεπτομέρεια, το οποίο είναι καλό, από την άλλη όμως δεν ένιωσα και ποτέ ότι ο πρωταγωνιστής κινδύνευε. Και παρακάτω μας λες ότι τόσοι Τερατόμορφοι μπορούν να ξεκάνουν ένα μικρό στρατό; Δεν πείστηκα ιδιαίτερα. Από άποψη πλοκής, αυτό που δεν μου κολλάει είναι ότι οι Τερατόμορφοι προστάτευαν τον υποκόμη επειδή τους είχε απελευθερώσει από τον τερατουργό, αλλά ο υποκόμης δεν σκότωσε τον τερατουργό ο ίδιος, έβαλε μαχαιροβγάλτες: άρα πώς ήξεραν οι Τερατόμορφοι ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος και τριγύριζαν το σπίτι του; Έχεις ξεχάσει κάτι άρθρα και τέτοια, σε κάποιες φάσεις  κάτι τελικά ν, αλλά μικροπράγματα, γενικά είναι καλογραμμένο το κείμενο και δεν θέλει πολλή δουλειά η γραφή. Μου φαίνεται πως θα ήταν καλό να άπλωνες λίγο την κοσμοπλασία σου και να μίκραινες την προετοιμασία για τη μάχη και την ίδια τη μάχη διότι, ως έχει και χωρίς να κάτσω να μετρήσω, βέβαια, μου έδωσε την εντύπωση πως διάβασα 3.000 λέξεις σχετικές με μάχη και προετοιμασία τη και 500 λέξεις πλοκή και κοσμοπλασία στριμωγμένες. Η ιδέα με τα τερατουργήματα να είναι το έγκλημα ήταν έξυπνη, το ίδιο κι αυτή με τους ευγενείς να περνάνε από σώμα σε σώμα. Δεν σε έχω ξαναδιαβάσει σε fantasy νομίζω κι αυτό που διάβασα μου άρεσε, αν και θα το ήθελα μεγαλύτερο. Σίγουρα δεν με κέρδισε όσο άλλα κείμενά σου, αλλά μου φαίνεται πως το αδικεί αρκετά κι η έκταση.

Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

 

 

«Μα πώς βρέθηκα εδώ; Ουμφ... τις μισώ τις πύλες»

 

 

 

 

1.

«Κυνηγάω τέρατα, δεν είμαι εκτελεστής.»

Για 'μένα τα γράφεις αυτά, έτσι;

 

2.

“Πού ήσουν!” ούρλιαξε στον κυνηγό, “κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου”

 

Τι θράσσος. «Κι εγώ κόντεψα να πεθάνω στη δουλειά, αλλά δεν το κάνω θέμα», θα σκέφτηκε ο κυνηγός.

 

3.

 

«Killing monsters»;   Μα, για 'μένα τα γράφεις αυτά!

 

 

Κανονικά θα καταγούσταρα, αλλά αυτό το διήγημα χρειάζεται κι άλλο χώρο για να κάνει το εφέ του. Να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Σημαδεμένο, ξέρεις, να μας απλώσει τίποτα γνώσεις του, να μας θαμπώσει, πριν τη μάχη όμως, πριν δεχτεί καν τη δουλειά, ίσως με μία λεπτομερή συζήτηση με τον υποκόμη. Το ότι τον παρακολουθούμε να ετοιμάζεται για τη μάχη κάνει ένα εφέ, αλλά εγώ χρειάζομαι κι άλλα. Για τον χαρακτήρα του, επίσης. Εννοείται ότι είναι όλα εκεί, και είναι κατανοητά, αλλά δεν πρόλαβα να τον νιώσω τον τύπο.

Πρόσεξα κάτι λάθη βιασύνης, λέξεις που λείπουν, ή άλλες που ξέχασαν να φύγουν στο σβήσε-γράψε, καθώς και μία αμήχανη μετάφραση της φαντασίας σου από τα αγγλικά στα ελληνικά (όπως εκείνο το "σαν τερατόμορφο άγαλμα" στη στέγη).

Επίσης, το ότι η δράση πιάνει το μεγαλύτερο κομμάτι του κειμένου, δεν μου άρεσε. Είναι καλά γραμμένη, αλλά με κούρασε. Έχω και ένα πρόβλημα με το τι ακριβώς έγινε, κι αυτό θα ξεκαθάριζε αν έπιαναν περισσότερο χώρο κάποια πράγματα και μικρότερο η μάχη.

Edited September 24, 2015 by Cassandra Gotha

[alkinem]

 

Ωραίο σε γενικές γραμμές. Πολύ καλή η εισαγωγή, μας έβαλες κατευθείαν στο κλίμα και η συνέχεια ήταν γεμάτη δράση, τόσο που σε καμία στιγμή δεν βαρέθηκα.

Ενδιαφέρουσα η ιδέα με τους τερατόμορφους και τους τερατουργούς, αλλά λιγάκι με μπέρδεψε η ιστορία με τους Νεκράνακτες. Φαίνεται να υπάρχει μπόλικο ζουμί στην υπόθεση και η απλή αναφορά, στα πλαίσια μιας μικρής ιστορίας δημιουργεί αρκετές απορίες. Επίσης, σαν πολύ εύκολα ξεπάστρεψε τα τέρατα ο Σημαδεμένος. Ειδικά το ότι του ορμούσαν ένα-ένα, αντί για όλα μαζί, ήταν λιγάκι βολικό για τον τύπο.

Καλή γραφή, απέφυγες τα ορθογραφικά λάθη, αλλά σε ορισμένα σημεία η βιασύνη σου γίνεται φανερή. Ενδεικτικά, μέτρησα τρία-τέσσερα σημεία που χρησιμοποίησες τη λέξη “πως” αντί για το “που”.

Η ιστορία ξεκάθαρα ασφυκτιά λόγω του μικρού μεγέθους. Αξίζει και δικαιούται περισσότερη ανάπτυξη.

Αυτά από εμένα. Καλή σου επιτυχία.

[jjohn]

Καλησπέρα,

 

Αυτή η ιστορία με άφησε με μάλλον ανάμεικτα  συναίσθηματα. Ξεκινάει καλά, τολμώ να πω,  αλλά η συνέχεια είναι κάπως κουραστική.  Ενδιαφέρουσα η σκηνή μάχης, λεπτομερής όσο δεν πάει, αλλά αρκετά μεγάλη σε μέγεθος.  Επίσης,  όντως πολύ εύκολα ξεπαστρέβει τους πέντε τερατόμορφους ο πρωταγωνιστής. Δεν ξέρω αν έχεις γράψει και άλλες ιστορίες με τον συγκεκριμένο τυπά, αλλά, προσωπικά,  ετούτη εδώ,  εμένα σαν εισαγωγική  ιστορία στο όλο setting δεν λειτουργει καθόλου καλά. Πολύ υπερβολική. Δεν χρειαζόταν να  πολεμήσει  πέντε τέρατα. Κι με ένα ικανοποιήμενος θα ήμουνα, αν  αφιερώνες λίγο χρόνο στο ιστορικό του ήρωα αυτού καθ'αυτού(γιατί τα μίσει τόσο μα τόσο πολύ; Ποιον του σκότωσαν π.χ)

   Στα της υπόθεσης, δεν έχω να πω πολλά. Είναι μία κλασική ιστορία, αλλά δεν πείστηκα. Παραδείγματος χάριν, ένας Τερατουργός γιατί να κατασκευάσει τους Τερατόμορφους αν δεν έχει πρώτα πάρει τα χρήματα. Ή γιατί να μην δοκιμάσει πρώτα με τους μαχαιροβγάλτες και μετά να πάει στο άλλο άκρο με τους super κομμάντο. Γιατί ακόμη να κατασκευάσει 5 και όχι έναν.(Για να έχουμε γαμάτη μάχη )

 

Αυτά. Εν ολίγοις, το διήγημα  για μένα αδικεί τον εαυτό του. Μου θύμισε το ρητό "Παν Μέτρον Άριστο"

 

Καλή επιτυχία!

 

p.s Witcher!!!!!

Edited September 24, 2015 by jjohn

[SymphonyX13]

Ωραία ιστορία με πολύ δράση! Όταν διάβασα την πρώτη σου αναφορά στους τερατόμορφους σκέφτηκα ότι ήταν μια έξυπνη και εύκολη ιδέα για να ξεμπερδέψεις με το θέμα του διαγωνισμού. Φυσικά προσθέτεις και το έγκλημα που αναφέρεται στο τέλος και το καλύπτεις και από ακόμα μια πλευρά. Θα ήθελα και εγώ μεγαλύτερη έκταση για να αναπτυχθεί καλύτερα η ιστορία, να ξεδιπλώσεις πιο αναλυτικά τον κόσμο και να μάθουμε περισσότερα πράγματα για τον Σημαδεμένο αλλά και έτσι έμεινα ικανοποιημένος και την διάβασα πολύ ευχάριστα. Εμένα η προετοιμασία του Σημαδεμένου δεν μου θύμισε το Witcher(δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί με την σειρά) αλλά κάτι οι μεταλικοί βραχίονες, κάτι οι λεπίδες και οι αλχημικές προμήθειες,(που θα μπορούσαν να περιέχουν και smoke bombs) ήταν λες και έβλεπα τον Ezio από το Assassins Creed 2, να ετοιμάζεται...

 

Kαλή επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Αυτή η ιστορία.....αυτή η ιστορία.

 

 

Witcher, witcher, είσαι εδώ; Είμαι ο Νιχίλιο και σε κυνηγώ.
(Μα και σημαδεμένος, και αλχημείες για να αυξήσει τις ικανότητές του στη μάχη; Και διάλογοι, δεν είμαι φονιάς εγώ, κυνηγάω τέρατα;) Σχεδόν θα το θεωρούσα απλώς ένα tribute.

Having said that, ας μπούμε και στα επιμέρους.

Μου άρεσε που τα τέρατα τα φτιάχνουν οι τερατουργοί χρησιμοποιώντας κοινούς ανθρώπους.
Μου άρεσε η λέξη τερατουργοί.
Έχεις άνεση στο λόγο αλλά υπάρχουν άλλα κείμενά σου που μου έχουν αρέσει περισσότερο. Τόσος πολύς χρήσιμος χώρος αναλώθηκε στη μάχη με πέντε τέρατα, ενώ ένα στιγμιότυπο της πολύ ενδιαφέρουσας ανάκρισης που έλαβε χώρα στο τέλος θα είχε ίσως περισσότερο ενδιαφέρον. Καλογραμμένη η μάχη αλλά παρατράβηξε βρε παιδί μου. Δεδομένου του περιορισμού των λέξεων εννοείται. Δεν είναι ότι γράφεις μυθιστόρημα και σε ένα κεφάλαιο, άντε, ο κυνηγός πλακώνεται με τέρατα. Είναι ότι τα δύο τρίτα ολόκληρης της ιστορίας είναι ξύλο.
Καλό ξύλο όμως, εντάξει. Και μου άρεσε που έσπασε τον τοίχο και τον άρπαξε από το λαιμό (ρεαλιστικότατο, κινηματογραφικό, ζωντανό.)
Μου αρέσει που δεν μασάς τα λόγια σου, ρίχνεις και κάνα μπινελίκι δηλαδή.
Η ίντριγκα στο τέλος ήθελε περισσότερο χώρο, που τον είχες, αλλά τον χρησιμοποίησες κατ’ εμέ λιγότερο αποτελεσματικά, περιγράφοντας ξύλο.
...καλό ξύλο, πάντως.

 

 

Καλή επιτυχία!

[lizbeth_covenant]

Δε θα μπορούσα να ξεκινήσω από άλλη ιστορία! Την ανέβασες και πρώτος άλλωστε. Περίμενα να είναι γραμμένη στα αγγλικά και έκανα λάθος τελικά.

Στην αρχή, η ιστορία με δυσκόλεψε λίγο στην ανάγνωση. Διάβαζα δυνατά και δεν κυλούσε εύκολα το κείμενο. Δε συμπαθώ ιδιαίτερα τις παρενθέσεις, σταματούσαν το ρυθμό μου. Επίσης, στην αρχή, έχεις μια πελώρια πρόταση που θεωρώ καλύτερο να κοπεί σε μικρότερες. Γενικά, σε όλο το κείμενο παρατήρησα μικρολαθάκια απροσεξίας και βιασύνης και επαναλήψεις λέξεων. Θέλει ένα γερό πέρασμα. Κάποιες φράσεις θα λειτουργούσαν καλύτερα στα αγγλικά, αλλά στα ελληνικά όχι και τόσο. 

Στο κομμάτι της μάχης όμως σε θαύμασα. Ήταν πολύ μεγάλη, συνεχής, με καλό ρυθμό. Εγώ τις θεωρώ δύσκολες τις μάχες, κουράζομαι κατά τη συγγραφή. Εδώ κατάλαβα ότι γούσταρες γιατί νομίζω ήταν και το καλύτερο κομμάτι από άποψη γραφής και σου πήγε πολύ καλά. Ωραίες οι λεπτομέρειες που έβαλες! Βέβαια, εγώ θα προτιμούσα μικρότερη μάχη, είναι όμως καθαρά θέμα γούστου. Πέρα βέβαια απ'το γούστο, επειδή είχες κι ένα όριο λέξεων, πιστεύω θα έπρεπε να δώσεις περισσότερο χώρο στην πλοκή γιατί δεν έγιναν κατανοητά όλα τα κομμάτια της ιστορίας. Έβλεπα να υπάρχει πολύ ζουμί, αιωρούταν μια τρομερή ιστορία κάπου εκεί μέσα, αλλά δεν είχε το χώρο για να με κερδίσει. 

Αυτά κι από εμένα! Και χάρηκα πολύ που διάβασα κάτι δικό σου ξανά!  

[Solonor]

Ωραίο ξεκίνημα, καλή γραφή. Κάποια μικρολαθάκια θα μπορούσαν να σημαίνουν πως δεν τη διόρθωσες τρίτη φορά και λόγω εμπειρίας δεν προδόθηκες στην πρόζα.

Ο χαρακτήρας είναι στα όρια του fan fiction, οι τερατόμορφοι ωραία προσθήκη.

Η μάχη είναι δυσανάλογα μεγάλη.

Το τέλος αναμενόμενο, η ατάκα συμπαθητική. Έμεινα με κάποια ερωτηματικά.

Η ιστορία είχε ανάγκη από μια στοιχειώδη πλοκή και μια καλή ανατροπή στο τέλος.

[gismofbi]

Έχεις φτιάξει έναν ενδιαφέρον κόσμο που μου θύμισε συνδυασμό sword & sorcery και steampunk και περίμενα να μάθω πιο πολλά για την κοσμοπλασια, την μυθολογία, ακόμα και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Η αλήθεια είναι πως ολο το διηγημα ηταν μια ατέλειωτη σκηνή μάχης. Ήταν πολύ λεπτομερής και καλογραμμένη μεν αλλά έκλεψε χωρο από την ιδια την πλοκή και τους χαρακτήρες. Η ιδέα με τους τερατομορφους που αποτελούσαν το έγκλημα ήταν έξυπνη. Τέλος, με κούρασαν λίγο στην ανάγνωση καποιες μακροσκελείς προτάσεις στην αρχή. Καλή επιτυχία.

[GeorgeDamtsios]

Μιχάλη καλησπέρα.

 

 

 

Ωραία η ιστορία σου, με σαφή προσανατολισμό και ιδέα. Θυμίζει αρκετά Witcher, κυρίως για όσους έχουν τον Geralt  στην εικόνα του προφίλ τους  , αλλά δίχως αυτό να ενοχλεί αφού ξεκάθαρα μιλάμε για επιρροή και όχι για αντιγραφή.

 

Έχω διαβάσει κι άλλες ιστορίες σου οπότε είμαι εξοικειωμένος και με τον τρόπο γραφής σου. Για μια ακόμη φορά, παρουσίασες ένα καλογραμμένο κείμενο.

 

Στα της ιστορίας τώρα, διέκρινα μια κατάσταση κάπως 80-20 μεταξύ μάχης και στησίματος πλοκής αντίστοιχα, σε μια επιλογή που, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, μοιάζεις να την έκανες συνειδητά. Τη μάχη “έβλεπες” στο μυαλό σου και τη μάχη μας έδωσες.

 

Προσωπικά, με τον εχθρό του ανώτατου ορίου των 3500 λέξεων απέναντί μου, θα προτιμούσα λίγο μεγαλύτερη ανάπτυξη του όλου setup και μικρότερη μάχη, αλλά αυτό είναι, όπως μόλις είπα, προσωπική επιλογή. (Και αυτό το δηλώνει κάποιος που συνήθως κάνει το αντίθετο όταν γράφει, το παρά-ρίχνει στο στήσιμο και στο τέλος χάνει την ουσία). 

 

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουμε μια ωραία ιστορία με μπόλικη δράση που κύλησε νεράκι.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Oberon]

Aγαπητέ Μιχάλη, όταν αρχίσεις να παραδίδεις μαθήματα για το πώς να γραφτεί μια τέλεια μάχη, ειδοποίησέ με γιατί θα γραφτώ στο σεμινάριό σου σίγουρα! Και είναι κάτι στο οποίο πάσχω γενικώς. 

Παρατήρησα πως άλλοι σχολιαστές ανέφεραν πως η ιστορία σου τους θύμησε το Witcher. Αφού δεν έχω δει ούτε τη σειρά, ούτε έχω διαβάσει τα βιβλία στα οποία βασίζεται, δεν μου θύμησε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, όντας μανιώδης κομιξάς, φυσικά και μου θύμησε ένα πλήρες σενάριο κόμικς! Πραγματικά, οι περιγραφές της προετοιμασίας του Σημαδεμένου, και η μάχη, μαζί βέβαια με τους τερατόμορφους, είναι τόσο πολύ "visual" που δεν νομίζω ένας ζωγράφος κόμικς να είχε το παραμικρό πρόβλημα να μεταφέρει σε εικόνες την ιστορία σου ακριβώς ως έχει, χωρίς καν να χρειάζεται να γίνει σε script format!

 

O κεντρικός χαρακτήρας σου είναι ενδιαφέρων, πολύ-πολύ καλοφτιαγμένος και "τρισδιάστατος", και εύκολα γίνεται κατανοητός. Ωστόσο, φοβάμαι πως και εγώ θα πρέπει να επισημάνω πως ξόδεψες το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας στην μάχη και μόνο, με την αρχή και το τέλος να είναι απλά expositional scenes. Αυτό βέβαια συμβαίνει και σε πολλά κόμικς, και είναι πολύ εντυπωσιακό, ίσως και αναγκαίο αν πρόκειται για κόμικς με σούπερ-ήρωες ή fantasy adventure (για καλό το λέω αυτό, όχι για κακό. Το ξέρεις πως τα λατρεύω αυτά τα κόμικς!) αλλά εδώ, σαν ιστορία αφήνει κάτι που δεν ικανοποιεί στο σύνολό της. Κι αυτό γιατί, αν και διάβασα δύο φορές την ιστορία σου, εκείνο που έρχεται στο νου μου είναι μόνο οι σκηνές της προετοιμασίας για τη μάχη, και αυτή καθ'εαυτή η μάχη. Τα υπόλοιπα... δεν φαίνεται να τα συγκράτησα και πολύ γιατί ενώ ακριβώς αυτά είναι που θα έδιναν το όλο πλαίσιο της ιστορίας, είναι μόνο exposition/conclusion του "τεύχους". Μάλιστα, ενός "τεύχους" που δεν είναι καν το πρώτο μιας νέας σειράς, αλλά κάποιο επόμενο. Αυτό με έκανε να δυσανασχετίσω κάπως, όπως θα με έκανε και με ένα κόμικ που δεν έχω διαβάσει από το "Νr. 1".

 

Από τεχνική άποψη βρήκα την ιστορία σου άρτια και οπωσδήποτε την απόλαυσα. Θαυμάζω την αίσθηση της λεπτομέρειας που έχεις, το ρυθμό σου, την περιγραφική σου ικανότητα μέσα στα στενά πλαίσια λέξεων του διαγωνισμού και... σου είπα για το "σεμινάριο συγγραφής μάχης" στην αρχή, έτσι;  

 

Kαλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[Man_from_Earth]

Ξεκινώ με κάποια ερωτηματικά και αφήνω τα καλά για το τέλος...

Ξεκίνησε δυνατά αλλά τα αποκαλυπτήρια προς το τέλος λίγο μπεδεγουέι. Για παράδειγμα:

Και είναι κρίμα που στη διαδοχή έχετε έναν αδερφό που είναι κάπου στην εκατοστή θέση και έναν ανεψιό στην πρώτη εικοσάδα.

-Εδώ δεν θα έπρεπε να είναι ανάποδα; Ο αδελφός έχει προτεραιότητα (αλλιώς γιατί να τον σκοτώσει;) άρα ο αδελφός πρέπει να είναι στην 1η εικοσάδα...

-Περίεργο που χρειάστηκε να προσλάβει τερατουργό για να φτιάξει τέρατα που θα ξεφορτωθούν τον αδελφό του. Γιατί δεν πήρε απλά 2 μαχαιροβγάλτες; Ήθελε περισσότερη δικαιολόγηση (π.χ. ώντας στους πρώτους 20 ο αδελφός έχει πάντα συνοδεία/προστασία;)

-Άντε και ο ανεψιός τρώει τη σειρά του αδελφού. Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως οτι ο ευγενής θα γίνει επίτροπος. Πρέπει ο Νεκράναξ να πάθει κάτι πρώτα. Επομένως δεν δικαιολογείται οτι περίμενε να πληρώσει τον τερατουργό από την προαγωγή σε επίτροπο..

-Μου είναι λίγο δύσκολο να χωνέψω οτι οι τερατόμορφοι που μέσα στο σπίτι είναι τόσο επιβλητικοί και ογκώδεις με αφύσικα μακριά άκρα κλπ. εκτός σπιτιού είναι δύσκολο να ανγνωρισθούν..

Tι μου άρεσε:

-ΦΥΣΙΚΑ η πολύ όμορφη περιγραφή μάχης. Ειπώθηκε αρκετά απο τους προηγούμενους αλλά έχουν δίκιο: Ενώ απο τις περιγραφές συνήθως δεν περιμένεις πολλά (στην καλύτερη να μη βαρεθείς), εδώ έσκισες τη γάτα. Είχες υπομονή στην περιγραφή, δεν υπήρχαν αφύσικες αλλαγές ρυθμού ή κενά και αυτό με έβαλε εκεί.

-Παρά τα ερωτηματικά μου η πλοκή με τη 'μάχη για τη θέση' μου άρεσε.

-Θα διαμαρτυρόμουν για λίγο dumping προς το τέλος αλλά αποφάσισα να μην το κάνω μόνο και μόνο γιατί το χειρίστικες έξυπνα: Παρά το ότι αραδιάζει καλό όγκο πληροφοριών, γίνεται πολύ φυσικά. Πράγματι αν ήμουν ο κυνηγός και είχα κάνει όλον αυτόν τον συνειρμό, θα ήθελα να τον πω στον ευγενή ψάχνοντας για αντιδράσεις που να με επιβεβαιώσουν.

 

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Θα ομολογήσω ότι δεν με τραβάνε και πολύ οι μάχες, οπότε ο δυσανάλογος χρόνος που έχει αφιερωθεί εδώ στη σύγκρουση του ήρωα με τους τερατόμορφους δεν με άφησε να ευχαριστηθώ και πολύ την ιστορία. Από τα λίγα που ξέρω από περιγραφές τέτοιων μαχών, καταλαβαίνω ότι είσαι σωστός στο τεχνικό κομμάτι και ότι μπορείς να διατηρήσεις καλά τον ρυθμό. Από την άλλη, εγώ θα προτιμούσα να μάθαινα λίγο περισσότερα για τον άρχοντα και για τον τρόπο που λειτουργούν οι τερατουργοί. Αυτό μάλιστα, που μιλάς για την τροποποίηση υπαρκτών και καθημαρινών ανθρώπων, π.χ η πλύστρα, ήταν ένα πολύ καλό σημείο. Τέτοια τέχνη θα άξιζε να παρουσιαστεί με περισσότερες λεπτομέρειες που θα πλούτιζαν το υπόβαθρο του κόσμου σου.

Εκείνο που δεν κατάλαβα πολύ καλά είναι ότι στην αρχή λες πως δεν θα αναγνώριζε κανείς εύκολα τους τερατόμορφους έξω στο δρόμο, αλλά μετά φαίνονται να έχουν σημαντικές τροποποιήσεις. Αυτές εμφανίζονται κατά βούληση; Ή μήπως έβλεπε έξω κυρίως την κοπέλα με τα γαμψά νύχια, που ήταν πιο διακριτική η παρουσία της, και όλοι οι άλλοι, οι πιο "τερατώδεις" ήταν κρυμμένοι;

 

Επίσης, να παρατηρήσω, επειδή έχω διαβάσει κι άλλα κείμενά σου όλα αυτά τα χρόνια, ότι με ενδιαφέρει αυτή ακριβώς η κατηγορία των διηγημάτων σου, που σου επιτρέπει να ξεδιπλώνεις την ικανότητα να παντρεύεις και το φανταστικό και κάποια μορφή τεχνολογίας, σαν να έχουμε και παλιά και σύγχρονα όπλα και occult τεχνικές μαζί.

[Mesmer]

Εδώ έχουμε μια χορταστική περιπέτεια, με καλογραμμένες μάχες και αδιάκοπο ξύλο. Οι ζωντανές εικόνες και οι λεπτομερείς περιγραφές σε βάζουν για τα καλά μέσα στα κλοτσομπουνίδια. Το ζεις το πράγμα.

 

Πάρα πολύ ωραία η ιδέα των κατασκευασμένων τεράτων. Έχει πάρα πολύ ψωμί, ειδικά αν βάλεις μέσα τους τερατουργούς και τους σκοπούς τους. Σηκώνει πολλή δουλειά και έναν δικό της κόσμο με πολλές ιστορίες.

 

Ο κυνηγός σου κάνει καλά τη δουλειά του. (Δεν εννοώ τις σφαγές). Είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να είναι για πρωταγωνιστής μιας τέτοιας ιστορίας. Είναι αλήτης, είναι νίντζα, είναι ξηγημένος, είναι Σέρλοκ. Στον κόσμο τον τερατόμορφων θα παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο.

 

Από παρατηρήσεις τώρα. Η μάχη, όντως, διαρκεί πολύ. Ίσως αν έβαζες λιγότερους τερατόμορφους, θα γλίτωνες λίγο χώρο, τον οποίο θα χρησιμοποιούσες για τις εξηγήσεις αργότερα, και θα φαινόταν πιο ρεαλιστική η εξέλιξη της μάχης, μιας και οι τερατόμορφοι αποτελούν έναν μικρό στρατό.

 

Η λέξη «τερατόμορφος» επαναλαμβάνεται πάρα πολύ, κι επειδή είναι αρκετά χτυπητή λέξη, δεν την περνάς στο ντούκου. Μάλλον έπρεπε να τους δώσεις ονόματα ή και παρατσούκλια: ο κακομούτσουνος, η σκυλόφατσα, ο στραβοδόντης.

 

Κατά τα άλλα, ήταν απολαυστική.

 

Καλή επιτυχία!

[Nienor]

Είναι (ενοχλητικά σε σημεία) εμφανές το ότι πέρναγες πολύ καλά σκοτώνοντας τερατάκια και έβγαζες το άχτι σου και την κούραση που είχες μαζεμένη των ημερών. Κι αυτό είναι το καλό. Το ότι της φαίνεται πως πέρασες καλά μαζί της γράφοντας, άρα θα το διασκεδάσουμε κι εμείς διαβάζοντας.

 

Κι εμένα μου αρέσει πολύ το κόνσεπτ με τους τερατόμορφους κι αυτούς που τους φτιάχνουν, μου αρέσουν οι τεχνικές που συνδυάζει ο Σημαδεμένος και, ενώ δεν τρελάθηκα με τις μάχες (όχι επειδή δεν είναι καλές, γιατί είναι πολύ καλές, αλλά επειδή κάπου με κουράζουνε άμα είναι έτσι μπόλικες και συνεχόμενες) αμέσως μετά άκουσα το ντανγκ από το στιλέτο που καρφώθηκε στην κάσα της πόρτας. Συμφωνώ με το Διονύση σε όλα βασικά, εγώ το κόμικ το είδα ήδη μπροστά μου. Το διήγημα είναι όλο εικόνα. Άμα το κάνεις κι άνθρωπο, να μην ξεχάσεις να δώσεις χώρο στην κατασκευή των τεράτων. Θα είναι πολύ ωραίο.

[Morfeas]

Ψιλοαδιάφορο σχόλιο: Θέλω να πω ότι τόσο το θέμα «τεχνολογία» στον τρόμο, όσο και το «έγκλημα» στο φάντασυ («Όγκοστ Μπρόντλεϋ, γουέρ αρ γιου;») ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου. Όχι, δεν το έκανα επίτηδες ούτε (για όσους διαβάζουν το σχόλιο) με πλήρωσε γι’ αυτό ο Μιχάλης.

 

Εγώ θα γκρινιάξω. Πολύ.

 

Για μένα αυτό το διήγημα δεν είναι καλογραμμένο, για το δικό σου επίπεδο τουλάχιστον. Προφανώς δεν είναι τερατωδώς γραμμένο, άλλωστε πλέον δεν μπορείς να γράψεις άσχημα, αλλά σε σύγκριση με άλλα πράγματά σου είναι πολύ κατώτερο.

Έχει μεγάλα (για τα δικά σου δεδομένα πάντα) ζητήματα επιμέλειας, του λείπουν πολλά κόμματα (κατέληγα να διαβάζω προτάσεις 2^η φορά για να βγάλω νόημα – γενικά είμαι της λογικής «αν σε ένα σημείο ένα κόμμα μπορεί να διευκολύνει τον αναγνώστη, ακόμη κι αν δεν είναι συντακτικά απαραίτητο, καλύτερα να μπει»), υπάρχουν περίεργα διατυπωμένες φράσεις (ενδεικτικά «Ήταν μία αφύσικη σβελτάδα… την κατοικία του στόχου της» ή «Ο λεπρός δεν πρόλαβε να επιτεθεί όσο κατέβαινε τη σκάλα, πριν η λάμα μπει ανάμεσα σε αυτόν και τον κυνηγό»), λάθη βιασύνης (αντανακλαστικά κι όχι ανακλαστικά, εκτός αν ο Σημαδεμένος είναι από καθρέφτη), λέξεις που δεν έφυγαν στην επιμέλεια ή κάτι «πώς» που δεν βγάζουν νόημα (θα ήταν «που» μάλλον), κάποιες επαναλήψεις λέξεων πολύ κοντά η μία στην άλλη (π.χ. κάτι «πίσω» συγκράτησα).

Τα αφηγηματικά μέσα τα έχεις και με το παραπάνω, οι περιγραφές σου είναι καλές, αλλά με ζόρισε εκεί που δεν έπρεπε.

 

Αλλά ας μην το ξεψειρίσω άλλο, πάμε στα της ιστορίας:

 

Ξεκινάς πολύ ωραία με ζωντανούς διαλόγους («εντάξει, θα διαβάσω κάτι γαμάτο πάλι», σκέφτομαι) παρόλο που δεν με είχε ψήσει ο τίτλος, συνεχίζεις όμορφα με την προετοιμασία του χαρακτήρα πριν τη «μάχη» («Α, το έχει σκεφτεί καλά»), πας στη μάχη («δεν είμαι πλέον φαν των μαχών ειδικά με τέρατα, αλλά είναι καλογραμμένη»), πάει ο πρώτος, έρχεται ο δεύτερος («χμμ, αν και υπερβολικά εξονυχιστικές –και σχεδόν χειρουργικά γραμμένες–περιγραφές τρώγεται»), ο τρίτος («Έχω γεράσει γι’ αυτά τα πράγματα») και πραγματικά βαρέθηκα και μαρτύρησα μέχρι να τελειώσει το σφαξίδι. Νομίζω ότι το «βαρέθηκα στη δράση» δεν είναι και το καλύτερο σχόλιο για μια περιπέτεια φαντασίας. Ε, όταν έφτασα στο τέλος, είχα ήδη κουραστεί, η ανατροπή φάνηκε από τη σκηνή με την κοπέλα (το οποίο από μόνο του δεν είναι κακό) και παρουσιάστηκε με τρόπο που δεν με κέρδισε (για την ακρίβεια με χάωσε). Θα ήθελα λίγες παραπάνω εξηγήσεις και καλύτερη σύνδεση των τερατουργών με τους Νεκράνακτες (αν όχι στο κομμάτι της κοσμοπλασίας, τότε κάνε τους δεύτερους πιο οργανικό κομμάτι της αφήγησης; Δεν ξέρω).

Εν τέλει, ήταν έξυπνη η χρήση του θέματος (φοβόμουν ότι ήταν απλώς τα τερατουργήματα το έγκλημα, που δεν μου φαινόταν αρκετό, αλλά τελικά κατάλαβα (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους;) ότι ήταν η πλεκτάνη του υποκόμη, οπότε από αυτή την πλευρά έμεινα πολύ ικανοποιημένος).

 

Το θέμα είναι ότι αν κάποιος έγραφε μια περίληψη των 10 γραμμών (αφού είχε κατανοήσει την υπόθεση) και μου την έδινε θα έλεγα «ωραίο, αυτό είναι κάτι που θέλω να διαβάσω». Και πιστεύω ότι είναι κάτι που αξίζει να γράψεις σχεδόν από την αρχή. Δείξε μας λίγο περισσότερο πριν τη μάχη τον ήρωα (γιατί έτσι είναι ένα σφαξίδι χωρίς συναίσθημα), κάνε και τη μάχη συναισθηματικά πιο απαιτητική (η προσέγγισή σου δεν είναι ενός ήρωα που παλεύει, αλλά ενός κινηματογραφιστή με λογική camera on shoulder, τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έδωσε σ’ εμένα). Δεν χρειάζεται να είναι 5 τα τέρατα, καν’ τα 2 (κι ίσως λέω πολλά) + την τερατόμορφη του τέλους (γιατί όταν φτάνουμε σ’ αυτή έχω χάσει το ενδιαφέρον μου) και στα 2 πρώτα χώσε έντεχνα κι εξηγήσεις (σαν μερικές από αυτές που ήδη έχεις) για την κοσμοπλασία σου (πολύ μου άρεσε η έννοια των τερατουργών), πιθανώς κάποιο φλασμπακ ανάμεσα στις μάχες.

 

 

Εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να με είχε συνεπάρει (στην αρχή με είχε), αλλά το βιάστηκες. Δεν είναι κακό -είμαι αυστηρός, το ξέρω-, τα ψήγματα κοσμοπλασίας, χαρακτήρα και πλοκής είναι δυνατά (κι η ιδέα από τις καλύτερες του διαγωνισμού), αλλά η σούπα συνολικά κάπου χωλαίνει. Φτιάξ’ το.

 

Καλή επιτυχία!

[Nihilio]

Αμάν όλοι σας με το Witcher, έμπνευση για τον κεντρικό χαρακτήρα ήταν αυτοί οι δύο κύριοι:

  και

Την εποχή που είχα σκεφτεί τον εν λόγω ήρωα είχα πρωτοπαίξει και το Witcher και σκέφτηκα "πω, βγάζει νόημα ένας κυνηγός τεράτων να χρησιμοποιεί αλχημικά σκευάσματα" και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

 

Τώρα, για το σφαξίδι έχετε δίκιο, έκοψα 700 λέξεις, τις πιο πολλές από το ξύλο (ναι, είχε και άλλο) και από το τέλος. Αναμένατε πλήρη έκδοση σύντομα