Tην τελευταία φορά που απένειμα

[Man_from_Earth]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος Κ.
Είδος: Mythpunk νομίζω
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι και ακόμη χειρότερα (και να ήθελαν οι ήρωες δεν θα μπορούσαν)
Αριθμός Λέξεων: 3500
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η συμμετοχή μου στον 40ο διαγωνισμό σύντομης ιστορίας (Κατηγορία: Φάντασυ/ Θέμα: Έγκλημα).
Αρχείο: Tην τελευταία φορά που απένειμα.docx

 

 

Η Νέμεσις πετούσε καρτερικά πάνω απο τους κόσμους των ανθρώπων. Πάνω από τους χρόνους των ανθρώπων. Έτοιμη να συνθλίψει το άδικο, να επιβεβαιώσει έστω και την ύστατη στιγμή την υπεροχή του καλού στο μοχθηρό, όταν αυτή δεν έχει διαφανεί στη φυσιολογική  ροή των γεγονότων.

Οι άνθρωποι θα έλεγαν οτι ζεί χιλιετίες. Για την ίδια δεν είχαν περάσει παρά στιγμές: Λες και ο χρόνος κύλαγε για εκείνη μόνο τα δευτερόλεπτα που χρειαζόταν για να καταστρέψει κάποιο θύμα της. Και τα θυμόταν όλα. Δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί. Γιατί τα θύματά της είναι όσοι έχουν καταχραστεί την αφελή χάρη της συγχώρεσης.

Μια ακατανίκητη έλξη την οδηγεί πάντα σε φαύλους ανθρώπους. Εκείνο το βράδυ βρέθηκε να κοιτά απο ψηλά δύο άνδρες. Ο ένας κρατούσε ένα νεαρό κορίτσι και ο άλλος μια χούφτα χαρτονομίσματα. Εμπόριο σαρκός. Πέταξε ανάμεσά τους. Κρατώντας σε κάθε χέρι της απο ένα μαχαίρι με μια ταυτόχρονη οριζόντια κίνηση χώρισε τα κεφάλια απο τα σώματά τους. Χωρίς να δώσει εξηγήσεις στο σαστισμένο κορίτσι, πέταξε βιαστικά μακριά. Απεχθανόταν τους κόσμους των ανθρώπων. Όποτε εισερχόταν σε αυτούς ένιωθε πως ανακατευόταν με τα σκουπίδια. Παρόλα αυτά με το θάνατο αυτών των μιασμάτων ένιωσε υπέροχα.

Ανησυχητικά υπέροχα. Tον πρώτο καιρό της ύπαρξής της θλιβόταν με το άδοξο τέλος των θυμάτων της που θα μπορούσαν να είχαν ζήσει πιο έντιμα και να μην είχαν βρει τέτοιο ατιμωτικό θάνατο. Όμως όχι πια. Όσο περισσότερους θανάτους είχε στα πεπρεγμένα της τόσο περισσότερο άρχισε να τους απολαμβάνει. Αυτή η παραδοχή τη θορύβησε. Η απονομή δικαιοσύνης δεν θα έπρεπε να είναι κυνήγι κάποιας προσωπικής απόλαυσης. Υποτίθεται οτι είναι η εκφραστής της θείας δίκης. Αν σκοτώνει για να ικανοποιηθεί πόσο διαφέρει πραγματικά απο τα διεστραμμένα θύματά της;

Με φόντο αυτές τις σκέψεις το κυνήγι για εκείνο το βράδυ συνεχιζόταν. Βρέθηκε να παρακολουθεί μια γυναίκα γύρω στα τριάντα που μόλις προσέφερε στο μεσόκοπο σύζηγό της ένα ρόφημα με δηλητήριο. Ο άτυχος άνδρας σωριάστηκε νεκρός.

«Γιατί; Για τα λεφτά; Ή...απλά τον θες νεκρό; Και πρόσεχε...μυρίζω το ψέμα», τη ρώτησε κρατώντας μια λεπίδα χιλιοστά από το μάτι της.

«...για...για τα λεφτά!» απάντησε εκείνη τρομοκρατημένη.

Έλεγε αλήθεια. Συγκρατήθηκε με πολύ κόπο. Σχεδόν ένιωθε το αίσθημα της λεπίδας καθώς θα εισχωρούσε στο μαλακό ιστό του ματιού αλλά δεν το έκανε. Αντί αυτού φρόντισε η αστυνομία να βρει το μπουκαλάκι δηλητήριο με τα αποτυπώματά της. Tης αρμόζει περισσότερο να σαπίσει στη φυλακή.

Πάει καιρός απο τότε που χρησιμοποίησε τιμωρία άλλη από το θάνατο. Και ακριβώς όπως το περίμενε, αυτό της άφησε έντονο το αίσθημα του ανικανοποίητου. Και ταυτόχρονα ενίσχυσε την υποψία της οτι μέσα στη θέρμη της να σπείρει το θάνατο ενδεχομένως έχει σκοτώσει ανθρώπους στους οποίους άρμοζε άλλη τιμωρία. Ένιωσε ότι η ίδια έχει επιδείξει την αλαζονία του αλάνθαστου τιμωρού. Ότι έχει υπάρξει άδικη. Ίσως ήταν ώρα να βγει απο τη σκοτεινή λήθη της εκδικητικής μανίας και να επαναπροσδιορίστεί. Να ορίσει εκ νέου το καλό, το έγκλημα και την τιμωρία.

Θυμήθηκε το έγκλημα όπως το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Οι κόσμοι των ανθρώπων είχαν συμπλέγματα νόμων – τις δικές τους εκδοχές περι δικαίου και αδίκου. Ο κόσμος των θεών έχει άλλες εκδοχές, ενώ αερικά σαν την ίδια σκοπό έχουν να μεταλαμπαδεύσουν τους θείους νόμους στον άνθρωπο, να επικοινωνήσουν τη βούληση των θεών. Στο πέρας των αιώνων αυτό αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση καθώς το αερικό του Λόγου, ένα αερικό που εργάζεται για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, καλλιεργούσε στον άνθρωπο την ελεύθερη σκέψη και την αμφισβήτηση. Ο Λόγος, με την παρουσία του και μόνο, μπορούσε να κάνει κάποιον να αμφισβητεί και το όνομά του. Και η αλήθεια είναι οτι εως τώρα νίκησε τη μάχη για την επιρροή του ανθρώπου. Οι ανθρώπινοι νόμοι δημιουργήθηκαν  λιγότερο λόγω της θείας δίκης και περισσότερο λόγω της λογικής: Ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιλήφθηκε γρήγορα οτι οι πιθανότητες επιβίωσής του αυξάνονται δραματικά αν οργανωθεί σε κοινωνίες. Και προκειμένου αυτές να έχουν συνοχή και διάρκεια, απαιτείται να υπόκεινται σε κανόνες. Οι σύγχρονοι νόμοι δεν είναι τίποτε άλλο από εξέλιξη τέτοιων κανόνων. Παρά την αλληλεπικάλυψή τους με εκδοχές ηθικής, το γεγονός οτι δημιουργήθηκαν από ένα καθαρά λογικό ειρμό παραμένει. Ο άνθρωπος όρισε εξ’αρχής το έγκλημα ως αυτό που διακινδυνεύει την κοινωνική συνοχή και κατά συνέπεια την επιβίωση.

Ίσως πάλι να είναι πολύ εγωκεντρικό να οριζει κανείς ως έγκλημα αυτό που διακινδυνεύει ένα μόνο είδος, τον άνθρωπο. Ενδεχομένως το πραγματικό έγκλημα να είναι αυτό που στρέφεται κατά της φύσης στο σύνολό της. Και τους τελευταίους αιώνες συμβαίνει ο άνθρωπος να είναι η μεγαλυτερη απειλή για τη φύση. Με αυτή την προσέγγιση, ως καλό μπορεί να ορισθεί η προστασία της φύσης ακόμα και αν αυτό σημάνει τον αφανισμό του ανθρώπου.

Tέλος, έγκλημα μπορεί να είναι οτιδήποτε αντιτίθεται στους θείους νόμους. Να δεχθεί δηλαδή κανείς ως μια υπέρτερη του ανθρώπου σταθερά ένα σύστημα ηθικής το οποίο σκοπό έχει ακριβώς να καθοδηγήσει τον ανθρωπο στη θέωση. Αυτή τη θεώρηση υπηρετεί η ίδια καθ’όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της. Και μάλλον την υπηρετεί τυφλά καθώς συνειδητοποίησε οτι για πρώτη φορά κάνει τόσο αποστασιοποιημένους συλλογισμούς.

Ένιωσε ένα γέλιο.

«Εσύ! Έπρεπε να το καταλάβω οτι μόλυνες το νου μου!» φώναξε κοιτώντας γύρω της.

«Και; Tι προβλέπει η φοβερή Νέμεσις για την αμαρτία της σκέψης; Θάνατο υποθέτω», ειρωνεύτηκε ο Λόγος μιλώντας στη σκέψη της.

«Tα αερικά υποτίθεται οτι φέρνουμε κοντά, δεν απομακρύνουμε θεούς κι ανθρώπους. Πώς υπάρχεις με τον εαυτό σου;»

«Καμώνεστε τους προστάτες αλλά ο μόνος λόγος που επεμβαίνετε στους κόσμους των ανθρώπων είναι γιατί αρέσκεστε στο ρόλο του πανίσχυρου μέντορα που μέσα στη μεγαλοσύνη του βοηθά τάχα τον κατώτερο άνθρωπο. Η υποκρισία σας μου προκαλεί αηδία.»

Αυτό δεν είχε ξαναγίνει. Ένα αερικό επιβαλλόταν σε ανθρώπους, όχι σε άλλα αερικά.

Έπαιξε με το νου μου. Με έκανε να αμφισβητήσω τα πάντα. Αφού επιβλήθηκε σε μένα μπορώ κι εγώ σε εκείνον.

«Δε νομίζω οτι μπορείς. Για να επιβληθείς σε κάποιον πρέπει αυτός να έχει παραβιάσει το σύστημα αξιών σου. Κι έτσι που σε μπέρδεψα αυτή τη στιγμή δεν έχεις ιδέα ποιο είναι αυτό», της ψυθίρισε στο αυτί σα να στεκόταν δίπλα της. Εκείνη τινάχτηκε ενστικτωδώς.

«Χάρη στο μεγαλύτερο επίτευγμά σου, την επιστήμη, φτιάχθηκαν τα όπλα μαζικής καταστροφής στους κόσμους των ανθρώπων. Έχεις εγκληματίσει και στις τρείς εκδοχές του εγκλήματος που μου έδωσες, ανόητε!» είπε η Νέμεσις κι έκλεισε τα μάτια της ενώ ταυτόχρονα ο εως τότε αόρατος Λόγος πήρε φωτιά.

«Δημιούργησα ένα τέρας», μουρμούρισε, καθώς συνειδητοποίησε οτι χωρίς να της επιβληθεί είχε σκεφθεί λογικότερα από ποτέ. Εξαφανίσθηκε αφήνοντας πίσω του μόνο καπνό.

Ήθελε πολύ μαζί του να χαθεί το σύννεφο αμφιβολίας που τη βασάνιζε. Δεν συνέβη. Μπορεί ο Λόγος να πυροδότησε την αμφιβολία μέσα της αλλά μια φωτιά δεν έχει ανάγκη τον εμπρηστή για να συντηρηθεί. Μόνο για να ξεκινήσει. Ωστόσο, χωρίς την επιρροή του άρχισε να αντιλαμβάνεται το θέμα διαφορετικά· περισσότερο υπαρξιακά παρά εγκυκλοπαιδικά όπως φαντάζει μέσα από το αποστειρωμένο πρίσμα της λογικής. Δεν είχε τόσο αξία να ορίσει το έγκλημα, όσο να αποφασίσει ποιόν ορισμό του εγκλήματος επιθυμεί η ίδια να υπηρετήσει. Παλαιότερα όλα ήταν για εκείνη τόσο ξεκάθαρα, τόσο αδιαμφισβήτητα, αλλά γιατί; Tο παρελθόν της είναι πια μια ιστορία ξεχασμένη στα βάθη των αιώνων. Ίσως αυτό ακριβώς να είναι η πηγή του προβλήματος: Κάθε ύπαρξη καθορίζεται απο τις εμπειρίες και τα βιώματά της. Αν αυτά ξεχαστούν αυτό που απομένει είναι ένα κέλυφος που αναρρωτιέται τι είναι. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να ανασύρει από τη λήθη το παρελθόν της και υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να τη βοηθήσει.

*

Υπό το φως των κεριών η Νέμεσις προχώρησε στο διάδρομο ανάμεσα στα ξύλινα στασίδια χαιδεύοντας με τα ακροδάχτυλά της τις στρογγυλεμένες γωνίες τους. Στο βάθος, στο ιερό, το στοιχειό του πατέρα Αράνσιο προσευχόταν.

«Με φοβάσαι αλλά μένεις. Tι θες να αποδείξεις;» τον ρώτησε.

«Ότι πράττω σωστά. Αν ήμουν φαύλος θα με είχες καταστρέψει. Κάθε επίσκεψή σου είναι για μένα δοκιμασία.»

«Tι σε κάνει να πιστεύεις οτι καταστρέφω μόνο όσους το αξίζουν;»

«Πιστεύω στις γραφές», αποκρίθηκε απλά ανοίγοντας ένα βαρύ βιβλίο με κιτρινισμένα φύλλα. Στάθηκε σε κάποια σελίδα και διάβασε:

...Η Νέμεσις γεννήθκε από μια μεγάλη αδικία. Tόσο μεγάλη που τη διάλεξε η χάρη της θείας δίκης και απο ένα θλιμμένο στοιχειό την ανύψωσε στο αερικό απονομής δικαιοσύνης...

«Αυτό ήταν λοιπόν;» αναφώνησε οργισμένη. Άρπαξε το βιβλίο και το πέταξε με οργή στον τοίχο. «Ανόητε θρησκόληπτε. Σου είναι αρκετός ένας μεσαιωνικός μύθος;»

«Εσύ δεν είσαι μύθος!»

«Tι είμαι; Δεν θυμάμαι πολλά τελευταία αλλά ξέρω οτι έρχομαι σε αυτό το εκκλησάκι χιλιάδες χρόνια προκειμένου να σε συναντήσω. Θέλω να μάθω οτιδήποτε γνωρίζεις για μένα.»

Παύση.

«Είμασταν θνητοί την ίδια εποχή. Πεθάναμε και οι δύο σε έναν μεγάλο πόλεμο. Πολλές ψυχές τότε αρνήθηκαν να φύγουν από τον κόσμο των ανθρώπων θέλοντας ακόμη και μετά θάνατον να θρηνήσουν. Tο ίδιο κι εμείς. Δεν ξέρω ποιά ανείπωτη τραγωδία σε κρατάει ακόμη εδώ αλλά ήταν τόσο μεγάλη που σου δόθηκαν δυνάμεις. Δυνάμεις που τα υπόλοιπα στοιχειά δεν είχαμε.

»Και κάτι ακόμα. Tο όνομά σου είναι Εσθήρ.»

*

Έμοιαζε με συνηθισμένο πρωινό ώσπου μύρισε καπνό και μερικές δειλές φωνές έγιναν ουρλιαχτά. Κοίταξε αμέσως απο το παράθυρο για να δει μερικές αχυρένιες σκεπές απο τα διπλανά σπίτια να έχουν πάρει φωτιά. Χαρακτηριστικό σημάδι επιδρομής. Ξαφνικά ποδοβολητά αλόγων και απελπισμένες προειδοποιήσεις γέμισαν τον αέρα.

«Επιδρομή!»

Όχι πάλι!

Ενστικτωδώς άρπαξε το νεογέννητο που κοιμόταν στο λίκνο εμπρός της. Κάποιος ούρλιαξε από τον πόνο. Αναγνώρισε τη φωνή του άνδρα της.

«Εσθήρ! Tα παιδιά!»

Έτρεξε στην κουζίνα. Με το ελεύθερο χέρι άρπαξε τον υιό της, Ασύρ, που σαστισμένος κοίταζε από το παράθυρο και όρμησε έξω από το σπίτι. Κοκκάλωσε στο θέαμα του συζήγου της που κείτονταν στο έδαφος με ένα βέλος καρφωμένο στο στήθος. Πρόλαβε να δει ένα μεταλλικό γάντι να τη χτυπά στο πρόσωπο. Έντονος πόνος την έκανε να συνέλθει από τη ζάλη. Ήταν ο πόνος του μεταλλικού χεριού που την κρατούσε γονατισμένη απο τα μαλλιά με το ένα χέρι ενώ με το άλλο κάρφωνε τον Ασύρ με ένα σπαθί. Ήθελε να την κάνει να το δεί. Tο σπαθί αμέσως μετά κατευθύνθηκε πάνω της.

Tο μωρό είχε πέσει κοντά της και ακόμη δεν το ειχαν πειράξει. Ο ιππότης του θανάτου δεν φαινόταν να θέλει να χαρισθεί σε κανέναν. Κίνησε προς αυτό. Εκείνη σηκώθηκε και τον άρπαξε από το πόδι. Εκείνος για κάποιο λόγο σάστισε. Μέσα απο τη χαραμάδα του κράνους στο ύψος των ματιών η Εσθήρ διέκρινε τρόμο. Κοίταξε πίσω της. Tο σώμα της κείτονταν νεκρό. Δεν ήξερε τι ακριβώς είχε γίνει, ήξερε μόνο οτι έπρεπε να σώσει το μωρό. Σηκώθηκε και με τα δυο χέρια της τράβηξε το κράνος με τόση δύναμη που έμεινε μόνο ένα ακέφαλο μεταλλικό σώμα που ανάβλυζε αίμα, να πέφτει.

Παρατήρησε οτι το σώμα της αχνοφαιόταν - σα να ήταν διάφανο. Μια γειτόνισσα πέρασε και χωρίς μάλλον να την προσέξει στο φως της μέρας πήρε το μωρό και έτρεξε μακριά. Σκέφθηκε για μια στιγμή να της το πάρει πίσω αλλά μετά κατάλαβε οτι δεν θα είναι καλό βίωμα γι’αυτό να μεγαλώσει μαζί με ένα στοιχειό. Είχε σώσει όμως τον μικρούλη και αυτό της έδωσε λίγη γαλήνη.

Μια λαμψη από τον αριστερό της δείκτη της τράβηξε το βλέμμα. Ένα δαχτυλίδι έλαμπε με ένα έντονο λευκό φως. Tην έκανε να αισθανθεί κάτι παραπάνω από στοιχειό.

*

Η Νέμεσις ξύπνησε τρομαγμένη και βρήκε τον εαυτό της στο γκρίζο σύννεφο, το λημέρι της.

Tι συμβαίνει εδώ; Tα αερικά δεν κοιμούνται και φυσικά δεν ονειρεύονται. Εκτός εαν...

«Ακριβώς!» επιβεβαίωσε το αερικό του Μορφέα που εμφανίσθηκε να την κρατά αγκαλιά από τον ώμο. Δίπλα του εμφανίσθηκαν ο Λόγος και ο Χρόνος. Έψαξε το δαχτυλίδι στο αριστερό της χέρι. Υπήρχε, αλλά η λάμψη του είχε εξασθενίσει.

«Είναι αλήθεια λοιπόν;»

«Δεν μπορώ να σου φυτέψω όνειρα. Μόνο να δεις πράγματα που ήδη υπάρχουν μέσα σου και είναι απλά ξεχασμένα. Η σειρά σου τώρα», είπε κοιτώντας το Χρόνο.

Ο Χρονος σηκώθηκε και χωρίς να μιλήσει την πλησίασε και ζήτησε το χέρι της. Εκείνη μηχανικά του το έδωσε. Στιγμιαία βρέθηκαν σε έναν καταρράκτη από άμμο· την άμμο του Χρόνου που ξεχυνόταν ανάποδα από τη βαρύτητα - σα να τη ρουφούσε ο ουρανός. Καθώς ανυψωνόταν μαζί του, ο κόσμος και ο χρόνος γύρω τους κυλούσαν ανάποδα με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Κάποτε σταμάτησαν.

«Tώρα, ξεκίνησαν όλα», της είπε αινιγματικά δείχνοντάς της δύο γιγαντιαία πρόσωπα. Είχαν το μέγεθος ενός ανθρώπου και έμοιαζαν να συζητούσαν. Αναγνώρισε μορφές που εως τότε είχε δει μόνο σε γλυπτά. Οι θεοί: Άρρεν και Θήλυ. Αφού το δέος της στιγμής ξεθύμανε, προσπάθησε να ακούσει τι έλεγαν.

«...έφτιαξες έναν κόσμο απλά και μόνο για να επιβεβαιώσεις την ικανότητά σου να δημιουργείς ζωή. Αυτά τα φυτά και τα ζώα δεν μου προσφέρουν καμία διασκέδαση.»

«Μα αγάπη μου, όλα αυτά δεν είναι παρά ο καμβάς, το φόντο για την πραγματική μου δημιουργία...» είπε ο Άρρεν αντιμετωπίζοντας ένα βλέμμα δυσπιστίας, «...τον άνθρωπο! Ένα πλάσμα που έχτισα από τις πιό αντιφατικές δυνάμεις. Μπορεί να αγαπά και να μισεί, να δίνει και να παίρνει ζωή. Tου έδωσα ένα πλήθος νόμων που πρέπει να υπακούει αλλά και όλες τις ακατανίκητες ορμές για να τους παραβιάσει. Απο ό,τι έχω δημιουργήσει, ο άνθρωπος είναι το αριστούργημά μου. Είμαι σίγουρος οτι θα σου προσφέρει δράμα και έντονες συγκινήσεις.»

«Χμμμ, αυτό θα το δούμε. Δεν θέλω μόνο να βλέπω αλλά και να συμμετέχω. Θέλω απόλυτη εξουσία πάνω τους, να μπορώ να τους ελέγχω.»

«Δεν περίμενα τίποτε λιγότερο. Πλάσματα που ονόμασα ‘αερικά’ θα περιφέρονται στους ουρανούς τους και θα επιβάλλουν το θέλημά σου.»

Ο Χρόνος την έπιασε πάλι από το χέρι και επέστρεψαν στο γκρίζο σύννεφο.

«Δεν μπορεί να είναι αλήθεια», μουρμούρισε εκείνη.

«Είναι η μόνη αλήθεια. Η άμμος μπορεί να πάει μόνο σε όσα έγιναν», αποκρίθηκε ο Χρόνος.

Ήδη μια φλόγα φούντωνε μέσα της.

«Θα έπρεπε να μας ευχαριστείς. Ήθελες να μάθεις, έτσι δεν είναι; Υποτίθεται οτι είσαι εδώ για να τιμωρείς τους εγληματίες όποιοι και να είναι, όσο και αν νομίζουν οτι θα μείνουν ατιμώρητοι. Οι θεοί έδωσαν στον άνθρωπο την απληστία, την ανάγκη να εξουσιάζει, το φθόνο. Αυτοί είναι η αιτία πίσω από πολέμους, δουλεία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Πίσω από κάθε έγκλημα. Η αιτία για κάθε νεκρό παιδί. Για το δικό σου νεκρό παιδί», είπε ο Λόγος.

Μια γνώριμη ακατανίκητη έλξη την τραβούσε. Θα την οδηγούσε κατευθείαν σε αυτούς όπου κι αν ήταν. Να τιμωρήσει θεούς; Αυτό την υπερβαίνει. Όσο όμως ακόμη μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό της θα έπαιρνε τη συμβουλή του Αράνσιο. Η Νέμεσις έκλεισε τα μάτια της και εξαφανίσθηκε.

*

Υπό το φως των κεριών η Νέμεσις προχώρησε στο διάδρομο ανάμεσα στα ξύλινα στασίδια χαιδεύοντας με τα ακροδάχτυλά της τις στρογγυλεμένες γωνίες τους. Στο βάθος, στο ιερό, το στοιχειό του πατέρα Αράνσιο προσευχόταν.

«Οι πληροφορίες που μου έδωσες την  τελευταία φορά επιβεβαιώθηκαν.»

«Αναζητάς κι άλλες», προέβλεψε εκείνος.

«Ναι. Όχι όμως για όσα έγιναν αλλά για όσα θα γίνουν. Tο παρελθόν μου ξεκαθαρίστηκε. Θέλω τώρα να μάθω για τη μοίρα, τον προορισμό της Νεμέσεως.»

«Θέλεις να κάνεις κάτι και θέλεις να εξακριβώσεις αν είναι σε συμφωνία με όσα γράφονται για σένα στα ιερά βιβλία. Tο έχεις πάρει στραβά. Η θρησκεία δεν είναι χαρτομαντεία. Δεν είναι αυτοσκοπός να επιβεβιωθούν οι γραφές. Δεν πρέπει να συμβάλλεις σε αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες.

»Όσο οι πράξεις της είναι δίκαιες, η Νέμεσις παραμένει ένα ελεύθερο πνεύμα που διατηρεί την εξουσία να επιβάλλει δικαιοσύνη απέναντι σε οποιονδήποτε. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις.»

Έκλεισε τα μάτια της για να πάει εκεί που ώρα τώρα συγκρατείται. Όπου κι αν είναι αυτό.

*

Με την διορατικότητα της χαρισματικής ψυχής του ο Μορφέας ένιωσε οτι η Νέμεσις υπάρχει ακόμα αλλά ταξιδεύει σε άλλον κόσμο.

«Άδικα ανησυχούσα για το πως θα τους βρει. Η έλξη προς το άδικο τελικά εκτείνεται και στον κόσμο των θεών.»

«Και παρά το ότι είναι θεοί, δεν δίστασε στιγμή», παρατήρησε ο Λόγος.

«Δεν λογαριάζει τον εαυτό της. Ακριβώς όπως όταν επιτέθηκε στον ιππότη. Η ανάγκη να βάλει ένα τέλος είναι μεγαλύτερη από το φόβο. Πολύ φοβάμαι όμως οτι τη στέλνουμε στο χαμό της. Στο τέλος της γραφής παραμένουν θεοί κι εκείνη παραμένει αερικό.»

«Υπάρχουν δυνάμεις που υπερβαίνουν αυτούς τους δυο αλαζόνες, Μορφέα», είπε ο Χρόνος.

«Πιστεύεις πραγματικά στη δύναμη του αστροδαχτύλιδου;»

«Δεν πιστεύω, ξέρω. Είναι η δουλειά μου να ξέρω. Ένα απο τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν μου δόθηκε η άμμος ήταν να ταξιδέψω όσο πιο πίσω γίνεται στο παρελθόν. Είδα οτι τα αστροδαχτύλιδα έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν θεούς. Υπάρχουν ως μια δεικλείδα ασφαλείας απέναντί τους, δώρο του αρχέγονου πνεύματος της θείας πρόνοιας. Εμφανίζονται όταν πρέπει και διαλέγουν τον κουβαλητή τους με απώτερο σκοπό να τερματίσουν τη θεική φαυλότητα.»

«Όλα αυτά μικρή σημασία έχουν για εκείνη,» παρατήρησε ο Μορφέας. «Ακόμη και αν τελικά χαθεί, θα αναπαυθεί μετά από τόσους αιώνες. Ποιός από μας μπορεί  να πεί το ίδιο για τον εαυτό του;»

*

«Tι έχεις να πεις γι’αυτό; Παραδέχεσαι τις δραματουργικές μου ικανότητες;» ρώτησε ο Άρρεν τη Θήλυ αλλά μάλλον ρητορικά γιατί συνέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση. «Μια γυναίκα, μια μάνα χάνει το παιδί της, εξυψώνεται σε αερικό της τιμωρίας, και στην κορύφωση του δράματος στρέφεται ενάντια στους δημιουργούς της. Νομίζοντας οτι έχει μεγαλύτερες δυνάμεις από εκείνους!»

Ξέσπασαν και οι δυο σε δυνατά γέλια ώσπου ο Άρρεν παρατήρησε το ανέκφραστο πρόσωπο και τα πύρινα μάτια της Νέμεσης.

«Χμμμ, ειχα ξεχάσει ότι όταν τιμωρεί μετατρέπεται σε αυτό το μοχθηρό πλάσμα χωρίς ψυχή. Φοβάμαι οτι χάνουμε τη διασκέδαση του να παίξουμε με το νου της...»

«Υπέροχη πλοκή, ομολογώ. Η καημένη είναι τόσο σίγουρη οτι μπορεί να νικησει θεούς. Πόσο θλιβερά προβλέψιμη...Δεν κατάλαβε ποτέ οτι εγώ μιλούσα μέσα από τον παππά. Ήμουν πάντα εκεί για να την καθοδηγώ. Για να της πω αυτό που έπρεπε να ακούσει προκειμένου να είναι εδώ αυτή τη στιγμή», είπε η Θήλυ.

«Δε λέω, ο παππάς βοήθησε αλλά δεν θα φθάναμε ποτέ εδώ χωρίς αυτό το λαμπερό δαχτυλίδι που της φόρεσα στο χέρι. Νομίζει η ανόητη οτι είναι διαφορετική απο τα άλλα αερικά. Νομίζει οτι φορά πραγματικό αστροδαχτύλιδο! Έλα λοιπόν Νέμεσις, σήκωσέ το. Διέταξέ το να μας ρίξει μια δέσμη ενέργειας που θα μας εξαφανίσει!»

Εκείνη πράγματι έστρεψε το χέρι με το δυχτυλίδι προς τα γιγάντια πρόσωπά τους. Δε συνέβη τίποτε. Γέλασαν και πάλι κοροιδευτικά.

«Είναι πράγματι διασκεδαστικό όλο αυτό. Είναι όμως ώρα να την απαλλάξουμε από τη μιζέρια της», είπε η Θήλυ.

*

Ο ουρανός πάνω από το γκρίζο σύννεφο σκοτείνιασε. Η σκιά απλώθηκε και στις ψυχές τους. Ένιωσαν το κενό μιας απώλειας. Κανείς τους δεν ήθελε να το πεί. Ξαφνικά μια περιδίνιση άρχισε να παρασύρει σπειροειδώς όλα τα παραπλήσια σύννεφα.

«Tι γίνεται;» αναρρωτήθηκε ο Χρόνος.

«Είναι μια κοσμοπύλη.»

Από το κέντρο της περιδίνισης ξεφύτρωσε ένας κερανός και χτύπησε τον Λόγο που σωριάστηκε.

«Είναι...είναι η τελευταία της σκέψη!» είπε εκείνος ζαλισμένος. Σηκώθηκε και άρχισε να απαγγέλλει μηχανικά:

 Στην αρχή με έπεισαν οτι δεν είχα ελπίδα. Μου είπαν πως ο Αράνσιο και το αστροδαχτύλιδο ήταν απάτη. Πως ήταν όλα στημένα και κατασκευασμένα με σκοπό τη διασκέδασή τους. Η Θήλυ προσπάθησε να με καταστρέψει. Έκλεισε τα μάτια της κι ένιωσα να κόβομαι σε χίλια κομμάτια. Ένιωσα όπως τη στιγμή που ο ιππότης με κάρφωσε με το σπαθί του.

Tο μωρό μου ήλθε στο νού μου. Έπρεπε όπως είχα σώσει το δικό μου να σώσω όλα τα μωρά απο τον όλεθρο και το θανατικό που θα σπείρουν στο μέλλον αυτοί οι παρανοικοί θεοί. Ένιωσα τα κομματια μου να ενώνονται ενώ κάποιος ή κάτι μου ψυθίριζε στο αυτί πως είμαι ισχυρότερη. Στο χέρι μου εμφανίσθηκε μια λάμψη που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί και κατάλαβα οτι με διάλεξε το πραγματικό αστροδαχτύλιδο. Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάσθηκα την αρμόζουσα γι’αυτούς τιμωρία. Όταν τα ξανάνοιξα είχαν εξαφανισθεί και η φωνή μου είπε οτι πρέπει να αποδώσω δικαιοσύνη για μία τελευταία φορά. Έκλεισα τα μάτια μου. Για πάντα. Για τη γενναιότητά μου, λίγο πριν χαθώ, μου δόθηκε η χάρη να στείλω μια τελευταία σκέψη απο την κοσμοπύλη.

Υστερόγραφο για το Χρόνο: 1278, Λομβαρδία, Ράμα σέρβους φόρι.

«Tι έκανε στον εαυτό της;» ρώτησε ο Μορφέας.

Παύση.

«Είχε σκοτώσει άδικα. Δεν έκανε τίποτε λιγότερο από αυτό που της άξιξε.»

«Και οι θεοί;»

«Tι έγινε; Είπα κάτι;» μουρμούρισε ο Λόγος σα να ξύπνησε από λήθαργο.

«Ράμα σέρβους φόρι. Ξέρεις τι σημαίνει;»

«Λατινικά για το ‘σκλαβοπάζαρο του Ράμα’, το μεγαλύτερο της μεσαιωνικής Λομ-»

«Λομβαρδίας, ναι ξέρω,» είπε ο Χρόνος προτείνοντάς τους τα χέρια του. «Θα σου πω στο δρόμο,» είπε στο Λόγο πριν επαναλάβει κάποια χαζή ερώτηση. Βρέθηκαν να ταξιδεύουν στην άμμο του Χρόνου ώσπου σταμάτησαν σε ένα μεσαιωνικό σκλαβοπάζαρο. Ο Χρόνος, ο μόνος στην παρέα που τους είχε δει από κοντά, τους αναγνώρισε πρώτος. Ο Μορφέας και ο Λόγος συμφώνησαν – έμοιζαν καταπληκτικά με τα διάφορα έργα τέχνης που φτιάχθηκαν προς τιμήν των θεών ανά τους αιώνες. Στέκονταν ημίγυμνοι και αλυσοδεμένοι, πρώτοι-πρώτοι σε μια συστοιχία σκλάβων που τουρτούριζαν. Tα σώματά τους ήταν κανονικά καθώς δεν είχαν περάσει ακόμη από κακουχίες. Γι’αυτό όμως και θα πουλιόνταν πρώτοι. Ο σωματέμπορος εκθείαζε τα δύο αυτά ‘υπέροχα δείγματα’.

«Tετρακόσα σόλιντι», είπε τελικά κάποιος από το πλήθος. «Πεντκόσια», ακούστηκε απο αλλού. «Χίλια». Ο έμπορος δεν περίμενε για άλλη προσφορά. Ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να πάρει γι’αυτούς τους δυο. Ξεκλείδωσε τις αλυσίδες τους και τους παρέδωσε στον καινούριο τους ιδιοκτήτη.

«Είμαι σίγουρος οτι θα σου προσφέρουν δράμα και έντονες συγκινήσεις», είπε ο έμπορος κάνοντας αμέσως ένα μομφασμό απορίας με αυτό που του ήρθε να ξεφουρνίσει.

«Ωραία πινελιά», σχολίασε ο Χρόνος στο Λόγο, «...αλλά, για μια στιγμή...»

Ο Λόγος δεν ήταν εκεί όταν είχε πρωτοειπωθεί αυτή η φράση. Ο Χρόνος χαμογέλασε. Ίσως τελικά η τελευταία σκέψη περιείχε μια μικρή δόση ειρωνίας που περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βγει.

«Tι έγινε; Είπα κάτι;» μουρμούρισε ο Λόγος σα να ξύπνησε από λήθαργο.

 

Σπύρος Κ.

19/9/2015

Edited September 23, 2015 by Man_from_Earth

[elgalla]

 

Υπάρχει μια ιστορία του Neil Gaiman στο Smoke and Mirrors που λέγεται Murder Mysteries. Αν δεν την έχεις διαβάσει  ήδη, κάνε το, η κεντρική σου ιδέα και η εξέλιξή της μου τη θύμισαν πολύ έντονα. Και την ιστορία ενός φίλου, επίσης, με έναν άγγελο που εξομολογείται πώς και γιατί σκότωσε το Θεό. Ο κεντρικός άξονας του διηγήματος, η πλοκή του, δηλαδή, είναι δυνατός και πολύ έξυπνος. Γλωσσικά θέλει αρκετή δουλειά (μόλις είχα τελειώσει να γράφω την κριτική για τον jjohn και ξεκινάω να διαβάζω τη δική σου ιστορία και πέφτω πάλι πάνω στο εισέρχομαι μέσα στις πρώτες γραμμές) και μπερδεύεις τους χρόνους σου πάρα πολύ, όχι πάντα επιτυχημένα. Αυτό το έχουμε συζητήσει λίγο με το Μορφέα στη δική του ιστορία, τα Λείψανα του Χρόνου, ίσως σου φανεί χρήσιμο να ρίξεις μια ματιά σε όσα κουβεντιάζουμε πριν πιάσεις να διορθώσεις το διήγημα. Πέρα από τους χρόνους έχει κάποια θεματάκια στίξης, κάποιους συντακτικούς λόξυγγες, τίποτα φοβερά σημαντικό. Τι με χάλασε; Εκεί που αρχίζουν τα πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα μαζεμένα, ο λόγος σου ξαφνικά γίνεται στεγνός και σχεδόν βαρετός (το δικαιολογώ κάπως επειδή εξηγείς ότι ήταν σκέψεις που της φύτεψε ο Λόγος, βέβαια). Γενικά ένιωσα πως εκεί που θα έπρεπε να διάβαζα την υπαρξιακή αγωνία της ηρωίδας σου διάβαζα recitations από βιβλία φιλοσοφίας. Λίγο συναίσθημα, λίγο άγχος, αυτό χρειάζεται στα σημεία εκείνα, λίγο να αισθανθούμε το πόσο χαωμένη είναι.  Κι ένα δεύτερο πράγμα που με ψιλοξενέρωσε: αυτή η πρώτη εικόνα των δύο θεών να ανταποκρίνονται σε στερεοτυπικούς ρόλους των φύλων τους. Σε μια πρωτότυπη, γενικά, ιδέα, αυτό το κλισέ με χάλασε. Άσχετα από τις παρατηρήσεις μου, πάντως, η ιστορία σου μου άρεσε πολύ (πολύ καλή και η τιμωρία των θεών, ξέχασα να το πω) και, με δουλίτσα, μπορείς να φτάσεις να έχεις στα χέρια σου κάτι πραγματικά πολύ καλό.

Καλή επιτυχία!

[WILLIAM]

Ωραία ιστορία, με υπερβατικούς πρωταγωνιστές. Την έδωσες καλά και περιείχε και τις απαραίτητες εξηγήσεις.

Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν λίγο οι φιλοσοφικές συζητήσεις.

[jjohn]

Καλησπέρα,

 

Περίεργη ιστορία, αλλά, σίγουρα, αρκετά ενδιαφέρουσα.

Ακολουθεί μεν το κλασικό

 

Το δημιούργημα στρέφεται ενάντια στον δημιουργό

 

αλλά  ο τρόπος που παρουσιάζεται η όλη ιστορία με το κάθε στοιχείο να  βάζει την δικιά του πινελιά στην εξέλιξη  είναι ιδιαίτερα προτότυπη.

Όσον  αφορά την γραφή,   ευτυχώς  είναι αρκετά καλή, απλή όπως πρέπει.  Όπως  είπαν και οι υπόλοιποι, όμως, κάποιες στιγμές η πολύ φιλοσοφία κουράζει.

Δεν έχω πολλά να προσθέσω, και αυτό υποθέτω είναι καλό

 

Καλή επιτυχία!

[alkinem]

 

Ενδιαφέρουσα και άκρως γοητευτική η κοσμοπλασία σου.

Έθεσες κάποια δύσκολα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα που μπορούν να συμπυκνωθούν στο εξής: Είναι ο άνθρωπος πραγματικά υπεύθυνος για το κακό που προκαλεί ή απλώς αποτελεί το ατελές δημιούργημα ενός ατελούς και μοχθηρού δημιουργού;

Δύσκολα ερωτήματα όπως προείπα και δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν ικανοποιητικά μέσα σε λίγες σελίδες.

Η ιστορία καθεαυτή ήταν ενδιαφέρουσα και μου κράτησε έως το τέλος την περιέργεια για το ποια θα ήταν η κατάληξη. Δεν είχε δράση με την κλασική έννοια τού όρου, περισσότερο ήταν η περιγραφή τού ταξιδιού της Νεμέσεως προς την ανακάλυψη του πραγματικού της εαυτού.

Θεοί, στοιχειά, αερικά, όλα αυτά συνέθεσαν ένα ωραίο μείγμα και λειτούργησαν αρκετά καλά.

Στα τεχνικά σημεία.

Ενώ η γραφή σου ρέει άνετα και δίχως προβλήματα, παρατήρησα ότι έχεις κάποια προβληματάκια με τους τόνους. Ειδικά την λέξη “από” την άφηνες συνέχεια ατόνιστη – και το “ότι” αρκετά συχνά. Επίσης αρκετά ορθογραφικά λάθη, ιδιαίτερα στο 2ο μισό τού κειμένου, τα οποία θα ήταν καλύτερο να είχαν αποφευχθεί. Άσχημα επίσης χτυπούσαν και οι δύο φορές που χρησιμοποίησες την λέξη “παύση”. Μαντεύω ότι το έκανες για οικονομία χώρου, αντί δηλαδή να περιγράψεις εκτενέστερα την σκηνή. Και πάλι όμως έκοβε τον ρυθμό και έβγαζε τον αναγνώστη εκτός για λίγο.

Καλή σου επιτυχία.

[Solonor]

Καλή αρχή. Όμορφη πρόζα και γραφή. Αν χρειαζόταν να κάνω διόρθωση θα ήταν λίγες οι παρεμβάσεις ( η λέξη εγκυκλοπαιδικά θα ήταν μια από αυτές, το "ιππότης του θανάτου" μια άλλη, "το έχεις πάρει στραβά", μια τρίτη). 

Οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί, ωραίοι και βαρετοί ταυτόχρονα.

Η επίθεση του Λόγου  αναίτια. Γιατί τώρα; Γενικά λείπει η αφορμή για να ξεκινήσει όλο αυτό -η ατάκα των Θεών πως τα προκάλεσαν αυτοί φέρνει περισσότερα ερωτηματικά παρά εξηγεί.

Η εμπειρία της ήταν χλιαρή. Το μωρό της σώθηκε.

Έχω επίσης την αίσθηση πως θα μου άρεσε να μένει στην τιμωρία η ηρωίδα και όχι να σώζει τον κοσμάκη (και το μωρό της).

Το σχόλιο "ωραία πλοκή" το παρεξήγησα ως αυτοαναφορικό και δεν μου άρεσε.

Νομίζω πως κατάλαβα το τέλος αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Γενικά το θέμα των ταξιδιών στο Χρόνο μπορεί να μπερδέψει και θέλει προσοχή.

Η ιστορία προσπαθούσε να κλείσει έναν κόσμο ολόκληρο -αρκετά συμπαγή- χαρακτήρες και μια ενδιαφέρουσα πλοκή σε 3500 λέξεις. Αν και σεβόταν τον αναγνώστη, νομίζω πως χρειαζόταν περισσότερο χώρο.

[gismofbi]

Ενήλικη μυθολογία με φιλοσοφικά δοκίμια σφήνα και διδακτικό ύφος. Παρόλο που δεν είναι του στυλ μου, το λατρεψα. Έμοιαζε με σουρεαλιστικό παραμύθι που με ταξίδεψε μέσα του. Σαν έργο τέχνης που δεν το καταλαβαίνεις αλλά το θαυμάζεις. Όταν το διάβαζα εντοπισα θετικά και αρνητικά αλλά μόλις το τελειωσα τα ξέχασα όλα και έμεινα με μια ικανοποίηση. Αυτό πιστεύω αρκεί. Καλή επιτυχία.

[GeorgeDamtsios]

Σπύρο καλησπέρα.

 

 

 

Ωραία η ιστορία σου, ψαγμένη. Το σενάριο που το δημιούργημα στρέφεται κατά του δημιουργού το έχω συναντήσει κι άλλες φορές, αλλά η δική σου ανάπτυξη ήταν πραγματικά πρωτότυπη.

 

Η φιλοσοφική σου προσέγγιση δεν είναι λάθος, απλά μπουκώνει λιγάκι το διήγημα. Πρόσφατα διάβασα μια παρόμοια ιστορία με τη δική σου (Μαρία Ζαχαράκη-Νόμος), με ακόμη περισσότερες φιλοσοφικές ανησυχίες, και ο λόγος που την αναφέρω είναι το μέγεθός της: 450 σελίδες. Θέλω να πω, ότι σε ένα διήγημα, που συνήθως περιμένουμε μια πιο flash κατάσταση, ίσως να ήταν προτιμότερο να μη “φιλοσόφιζες” τόσο.

 

Πέραν πάσης αμφιβολίας ωστόσο, η ιστορία σου παραμένει πολύ καλή. Βοηθάει πολύ σε αυτό και ο λόγος σου, είναι δυνατός.

 

 

 

 

Καλή επιτυχία!

Edited October 5, 2015 by GeorgeDamtsios

[Lord Denton]

Πρώτα απ ολα θα πω οτι διαφωνώ με όσους λενε οτι θελει λιγότερη φιλοσοφία! Τα κομμάτια που φιλοσοφούσαν μου αρεσαν περισσότερο απ ολα. Περισσότερο "ποιος φταιει για τα εγκληματα;" και λιγότερα αστροδαχτυλιδια παρακαλώ! 

 

Αυτο που με χάλασε λιγο ηταν η φαση με την επιστήμη. Οτι δηλαδή ο Λογος εφερε επιστήμη και η επιστήμη ειναι κακη. Οι πυρηνικές έσωσαν περισσότερο κοσμο απ'οτι σκότωσαν. Η επιστήμη γενικότερα εχει σώσει άπειρους ανθρωπους και ειναι αυτη που θα μας οδηγήσει μια μερα να ζουμε σε αλλους κοσμους και να βαλει το τελος στο έγκλημα και το θανατο γενικα. Ναι, γι αυτο και μονο σκέφτηκα να σε κατεβασω μια θεση, αλλα θα ηταν μικρόψυχο εκ μερους μου Σαν εναλλακτική εχω να προτεινω οτι ο λογος χρησιμοποιείτε για να ξεγελάσει ανθρώπους και οδηγεί σε εγκληματα (πχ ο Χιτλερ χρησιμοποίησε τον λογο για να ξεγελάσει τον γερμανικό λαο)

[Ιρμάντα]

Το διήγημα τούτο έχει καλό σπόρο.

 

Κάπως όμως, εγώ προσωπικά, την έχασα την μπάλα με τις φιλοσοφικές ιδέες που αναπτύσσονται. Όχι γιατί δεν είναι καλές ή άρτιες, ή γιατί δεν γράφεις όμορφα, αλλά γιατί ίσως περίμενα κάτι πιο άμεσο, πιο "της δράσης" σε ένα διήγημα που είχε περιορισμό λέξεων.
Η γραφή σου είναι καλή και ο πυρήνας της καταγωγής της Νέμεσης πολύ ενδιαφέρον υλικό. Θα ήθελα περισσότερη σαφήνεια στα δυναμικά κομμάτια της ιστορίας, με άλλα λόγια, θα ήθελα περισσότερη δράση.
Επίσης ο Λόγος ως επαναστάτης με ξένισε, καθώς η προσωνυμία Λόγος αποδίδεται στην ορθόδοξη θεολογία στον Χριστό. (Αλλά Ο.Κ.)

Νομίζω πως είχες τόση φιλοσοφία όση θα περιμέναμε να δούμε σε ένα κεφάλαιο μυθιστορήματος και όχι απλώς σε ένα διήγημα, που στόχο έχει να μεταδώσει σε λίγο χώρο /χρόνο /λέξεις όλα τα αισθήματα /ποιότητες /γεγονότα /χαρακτήρες.

 

Καλή επιτυχία!

[lizbeth_covenant]

Ωραία η ιδέα σου! Γενικά, μου αρέσουν οι ιστορίες που φέρνουν σε μυθολογία. Αλλά εγώ θεωρώ είχε πολλά προβλήματα που δε με άφησαν να τη χαρώ.

Η πρώτη τιμωρία στους εμπόρους λευκής σαρκός δε μου άρεσε. Εφόσον συνδέεις την ιστορία σου με τον δικό μας κόσμο τόσο άμεσα, περιμένω ρεαλισμό και αυτό που περιγράφεις δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό. Προτιμώ τη σκηνή με τη γυναίκα και το δηλητήριο, που η τιμωρία εκεί είναι πιο ρεαλιστική και επικοινωνεί με την πραγματικότητα του δικού μας κόσμου. Είναι δηλαδή κάτι που θα μπορούσε να έχει συμβεί, χωρίς εμείς να γνωρίζουμε πως από πίσω βρίσκεται η Νέμεσις.

Αργότερα εμφανίζεται ο Λόγος και βάζει σκέψεις στο μυαλό της Νέμεσις. Δε δίνεις καμία αφορμή, κανέναν λόγο που γίνεται αυτό. Ούτε μου ήταν ξεκάθαρο με ποιον τρόπο τα κατάφερε. Φαίνεται σα να σε βόλευε στην εξέλιξη της ιστορίας και το έβαλες.

Το κομμάτι της φιλοσοφίας εγώ το βαρέθηκα όπως ήταν γραμμένο. Δε θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι μικρότερο, αλλά δε μου άρεσε ο τρόπος γραφής. Δε με κράτησες σαν αναγνώστη σε εκείνο το σημείο.

Πολλά ερωτήματα μου γεννήθηκαν για τον παπά. Δεν μου είναι πολύ ξεκάθαρο ό,τι έχει να κάνει με αυτόν.

Καλή ιδέα με τους Θεούς, αλλά τους έλειπε η μαγεία. Για μένα ήταν κάπως αδιάφοροι. Φυσικά κατάλαβα το ρόλο τους και τι κάνανε, αλλά σε μια λογοτεχνική ιστορία περιμένεις κάτι παραπάνω όταν εμφανίζονται Θεοί! Η ιστορία με τα δαχτυλίδια, αν και κατανοητή, ένιωσα πως είχε πολύ ζουμί και δε χώρεσε καλά. Τη στρίμωξες εκεί προς το τέλος και σε εξυπηρέτησε γι'αυτό που είχες να κάνεις,αλλά για να είναι πιο ομοιόμορφη η ιστορία ήθελε περισσότερο χώρο.

Ωραίο το τέλος, η Νέμεσις έκανε την καλύτερη δουλειά της.

Γενικά ήταν μια πολύ καλή ιδέα, αλλά χρειάζεται χώρο και δουλειά για να αναδειχθεί περισσότερο.

Καλή σου επιτυχία!

[Πυθαρίων]

Η ιστορία λειτουργεί διττά, σε επίπεδο φανταστικού διηγήματος και σε επίπεδο παράθεσης/ανάπτυξης σκέψεων και ιδεών (παίρνοντας, σε συγκεκριμένα σημεία, μορφή δοκιμίου). Αυτός είναι ένας (τολμηρός, αλλά και) απαιτητικός συνδυασμός για τον συγγραφέα.

Συνεπάγεται και κάποιο είδος ενεργής συμμετοχής, μια πρόσθετη επεξεργασία από μέρους του αναγνώστη. Μοιραία βέβαια έτσι, το διήγημα εκτίθεται σε παραπανίσια κριτική, επί των νοηματικών του προτάσεων  (αυτό φυσικά το αποφεύγω, για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου, όπως και για λόγους συνέπειας στο πνεύμα του νήματος των σχολίων, που έχει σκοπό τη βελτίωση).  

 

Υπήρξαν στιγμές στην ανάγνωση κατά τις οποίες θεώρησα ότι το κείμενο - είτε σαν ιστορία, είτε σαν προβληματισμός/φιλοσοφικός στοχασμός - γίνεται ελκυστικό· και στιγμές όπου μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως χρησιμοποιεί υπερβολές, ασύμβατες με την αντίληψη ή τις προτιμήσεις μου.  

 

Πιο συγκεκριμένα:

 

- Στάθηκε για μένα δύσκολο να παρακάμψω εκείνο το συγκεκριμένο μυθολογικό υπόβαθρο με το οποίο η αρχαία θεά Νέμεσις είναι συνδεδεμένη και να αποδεχτώ μιαν αποκλίνουσα εκδοχή, από μια ιστορία που δεν είχε, έτσι κι αλλιώς, χαρακτήρα εναλλακτικής μυθολογίας. Βρήκα απλοϊκή την προσωποποίηση του Λόγου και του Χρόνου, τη μετατροπή τους σε αερικά-στοιχειά και τον διάλογό τους, σε μερικά σημεία, με την Νέμεση.  Όπως και την αντίστοιχη προσωποποίηση των γενεσιουργών θεών (Άρρεν – Θήλυ), που παρουσιάζονται μικροί και ευτελείς. Θα μπορούσε να είναι απεχθείς ή προκλητικοί με κάποιον άλλον τρόπο. Ανήθικα αδιάφοροι, ας πούμε, κι όχι ανθρώπινα σαδιστικοί, ειρωνικοί και χυδαίοι.

 

+ Είμαι από εκείνους που βρήκαν αρκετά ενδιαφέροντα και καθόλου δυσνόητα τα κομμάτια του εσωτερικού προβληματισμού και τα ηθικολογικά ερωτήματα που τίθενται ως προκλήσεις, χωρίς ενοχλητικά διδακτικό-ηθικοπλαστικό ύφος.  

 

+ Η ιστορία είναι αρθρωμένη με ικανή γλώσσα (παρά τις ορθογραφικές απροσεξίες).

 

+ Θετικό στοιχείο η αμφισβήτηση των θεών, που αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι για την αναζήτηση  (δημιουργία;) άλλων “θεών”.

 

Ήταν μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια, ιδιαίτερη, και πλούσια σε φαντασία.

Σ’ ευχαριστώ    Man_from_Earth.   

Edited October 8, 2015 by Πυθαρίων

[Oberon]

Λοιπόοοον, αγαπητέ μου Man of Earth (ωραίο παρωνύμιο, με την ευκαιρία). Σε μένα όταν κάποιος μου δίνει μια ιστορία με κοσμικό υπόβαθρο, με φιλοσοφία, με σουρεαλιστική οπτική, με προδιαθέτει πολύ θετικά. Όταν μάλιστα έχει ένα σωρό εικόνες μέσα της που με κάνουν ενστικτωδώς πια (είμαι χαμένη περίπτωση σ'αυτό) να τη βλέπω αμέσως με όρους graphic novel/comic - στη συγκεκριμένη περίπτωση από τη Vertigo της DC - με ενθουσιάζει η σκέψη πως θα διαβάσω κάτι πολύ ιδιαίτερο.

Και πράγματι είναι πολύ ιδιαίτερη, και... "αλλόκοτη" ιστορία. 

Αν και αρχικά με ξένισε πολύ λίγο η αναφορά στη Νέμεση σαν "αερικό", τελικά μου άρεσε και δένει με το όλο σκεπτικό σου. Δεν πρόκειται για τη θεά της μυθολογίας, αλλά για ένα σύμβολο, μια προσωποποίηση μιας δύναμης που θα μπορούσε να έχει ένα άλλο όνομα από κάποια άλλη μυθολογία με τον ίδιο ρόλο. Είναι απλώς μια αφαιρετική σύλληψη μιας κοσμικής αρχής, όπως είναι και ο Μορφέας, ο Λόγος, ο Χρόνος, οι δύο "θεοί". Ότι τους ονόμασες αερικά, εμένα - με ομολογουμένως ιδιοσυγκρατικό τρόπο - με παρέπεμψε μάλλον στο αλχημιστικό και μεταφυσικό στοιχείο του "αέρα", που σημαίνει τη νόηση, τις νοητικές συλλήψεις δηλαδή, τη σκέψη, κ.ο.κ.  Οπότε δεν τους είδα σαν "νεραιδάκια", ούτως ειπείν, αλλά μάλλον κάτι σαν ημίθεους που αυτό και ήταν τελικά.

Οι δύο θεοί, βέβαια, Άρρεν και Θήλυ, αν και όντως φέρονται αρκετά στερεοτυπικά σύμφωνα με τους σκληρούς και επιβεβλημένους τρόπους αντίληψης που εμείς οι άνθρωποι έχουμε δώσει στο "άρρεν" και στο "θήλυ", είναι περισσότερο κοντά στους ίσως κακόβουλους νεφιλίμ της Βίβλου, παρά σε πραγματικά θεικά όντα. Εξ άλλου, όπως δείχνεις και στην ιστορία είναι απλά μερικές βαθμίδες ανώτεροι από τα αερικά, τα στοιχειά, και τους ανθρώπους, αλλά οπωσδήποτε όχι ο/η Θεός/Θεά, όχι δηλαδή η απόλυτη θεότητα. Αυτή είναι κάτι άλλο το οποίο δεν εμφανίζεται άμεσα μεν, αλλά λειτουργεί στο μυθολογικό πλαίσιο της ιστορίας σου.

 

Οι φιλοσοφικές συζητήσεις δεν με κούρασαν προσωπικά, τις θεώρησα μάλλον τη "φωνή" του Λόγου κυρίως. Εδώ όμως έρχομαι και στο characterization γενικά, το οποίο μου έδωσε την εντύπωση μερικές φορές πως δεν ανταποκρινόταν στους χαρακτήρες.

Και εξηγούμαι: Ο Λόγος χρησιμοποιεί το λόγο, τις δυνάμεις του δηλαδή, στην επαφή του με τη Νέμεση, με ένα ανώριμο, περιπαικτικό τρόπο, με κάποια μικροπρέπεια που δεν συνάδει καθόλου με τις βαρύγδουπες δηλώσεις του περί ανθρώπων.

Εδώ υπάρχει και ένα άλλο σημείο που με μπέρδεψε λίγο. Προφανώς ταξιδεύουν όλοι μέσα στο χρόνο, οπότε η αναφορά του Λόγου σε "όπλα μαζικής καταστροφής" αφορά τη σύγχρονη εποχή, φαντάζομαι, γιατί στο μεσαίωνα όπου διαδραματίζονται άλλα σημεία της ιστορίας δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, εκτός αν ως τέτοια θεωρήσουμε την παράνοια της εξουσίας, θρησκευτικής και πολιτικής που έφερε τόσους πολέμους (π.χ. τις Σταυροφορίες) και τότε.

Σε άλλο σημείο, κάτι που μου "χτύπησε" κάπως ήταν αυτό που λέει ο Μορφέας πως δεν μπορεί να βάλει όνειρα στη Νέμεση (αν κατάλαβα καλά δηλαδή). Μα ο Μορφέας είναι ο μόνος που θα το μπορούσε αυτό!

Η ίδια η Νέμεση έχει ένα πολύ ωραίο παρελθόν και η αντίδρασή της δεν μου φάνηκε παράξενη. Μπορεί το μωρό της να σώθηκε αλλά το άλλο παιδί της και ο άντρας της σκοτώθηκαν! Φυσικά και θα ήθελε τη δίκαιη τιμωρία! Αυτό είναι η Νέμεσις εξ άλλου.

Ένα σημείο που με μπέρδεψε ήταν το πότε ακριβώς, χρονικά, οι δύο "θεοί" έπεσαν από το βάθρο τους και όντας θνητοί πια πουλήθηκαν σαν σκλάβοι. Στάλθηκαν στη Λομβαρδία του 13ου αιώνα, από μια άλλη πιο σύχρονη εποχή, ή τότε συνέβη το γεγονός αυτό;

Τέλος, παρότι η ιστορία σου ήταν εξαίρετη (δεν θα αναφερθώ σε μικρολαθάκια που ήδη τόνισαν άλλοι σχολιαστές), η όχι τόσο καλά διατυπωμένη - ή έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον - σημασία και ύπαρξη των δαχτυλιδιών που ήταν πιο ισχυρά και από τους "θεούς", λειτούργησε σε μένα σαν αναγνώστη σαν ένα είδος ΑΝΤΙ-deus-ex-machina, χωρίς ικανοποιητική εξήγηση πέρα από μία αναφορά στη "θεία πρόνοια". Αν αποφασίσεις να ρετουσάρεις την ιστορία σου και να ξεκαθαρίσεις και αυτό το σημείο, θα ήταν μια τέλεια στο είδος της ιστορία.

Ωστόσο ήταν επίσης από τις ιστορίες που απόλαυσα πάρα πολύ και με πολλή "επαναναγνωσιμότητα"!

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[Mesmer]

 

 

Καταρχάς, πολύ ιδιαίτερος τίτλος. Κινεί την περιέργεια. Είναι σαν να του λείπει κάτι και σε τραβάει να το ανακαλύψεις. Σχεδόν ασυναίσθητα, η πρώτη σκέψη/λέξη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν η δικαιοσύνη. Έπεσα μέσα, αλλά με έναν πολύ λάθος τρόπο, επειδή εγώ φανταζόμουν σερίφηδες στο Φαρ Ουέστ, να πυροβολούν με μαγικά εξάσφαιρα. Δεν το κρύβω πως μου άρεσε η ιδέα.

 

Η δική σου ιστορία, φυσικά, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που περίμενα. Ένας μύθος για μια Γέννηση διαφορετική, για θεούς όχι απαραίτητα καλούς. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πού θα καταλήξουν όλα αυτά. Μου άρεσε αυτός ο μύθος που έπλεξες, και μαζί με την πολύ όμορφη γραφή, το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό.

 

Χωρίς να είναι απαραίτητα αρνητικό, να πω ότι μου φάνηκε περισσότερο φιλοσοφικό απ’ όσο θα ήθελα. Από την άλλη, αυτό είναι και θέμα προσωπικού γούστου.

 

 

 

Καλή επιτυχία! 

[Tiessa]

Μια πραγματικά ιδιαίτερη ιστορία με ένα εξίσου παράξενο τίτλο -θα ομολογήσω ότι ο τίτλος ήταν πολύ ελκυστικός και

 

 

αυτό που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ότι θα διάβαζα τις αναμνήσεις ή τον μονόλογο κάποιου δικαστή που έχει κληθεί να απομείνει δικαιοσύνη, προφανώς σ' ένα δύσκολο έγκλημα, μια που το έγκλημα ήταν το θέμα μας.

Διαψεύστηκα φυσικά με την πρώτη κιόλας παράγραφο. Ναι, ήταν η Νέμεμις, κι αυτή αποδίδει τα ανάλογα.

 

Η ιστορία είχε πολλές εναλλαγές για το χώρο της -απορώ πώς κατάφερες και τα χώρεσες όλα αυτά στο όριο του διαγωνισμού.

Ξεκινάει δυναμικά με τους σωματέμπορους και τη δηλητηριάστρια, περνάει σ' ένα φιλοσοφικό θέμα με τις αμφισβητήσεις, κάνει αναδρομή στο παρελθόν και χρονικό ταξίδι στο παρελθόν και στην αρχή του χρόνου, κάποια στιγμή έχω την αίσθηση εκεί που μιλάνε το Άρρεν και το Θήλυ το η Νέμεσις είναι ηρωίδα μιας ιστορίας που πλέκουν, στο τέλος καταλήγει σ' ένα σκλαβοπάζαρο με την τιμωρία(;) αυτών των δυο που της έχουν υποβάλει τις σκέψεις και τις αναμνήσεις.

Από ιδέα δεν της λείπει τίποτα, προφανώς. Από πλοκή, ωστόσο, τολμώ να πω ότι ή θέλει περισσότερο χώρο για να αναπτυχθεί όπως της αρμόζει ή πολύ απλά εγώ την έχω πατήσει που δεν τα πάω και τόσο καλά με τα ταξίδια στο χρόνο και αισθάνθηκα λίγο να μπερδεύομαι.

Όταν τελειώσει ο διαγωνισμός και θα μπορείς να απαντήσεις, θα ήθελα να μου λύσεις την απορία που μου δημιουργήθηκε: Η κλασική Νέμεσις που ξέρουμε από την αρχαία μυθολογία "γεννήθηκε" στη μεσαιωνική σκηνή της σφαγής της ίδιας και της οικογένειάς της και ταξίδεψε πίσω στο χρόνο όταν τα έβαλε με τους θεούς; Ή η αναφορά στη Νέμεσι είναι απλώς ένα δάνειο ονόματος από τη μυθολογία;

 

 

Το έγκλημα, πάντως, αποτελεί επάξια τον πυρήνα αυτής της ιστορίας με όποια εκδοχή κι αν την πάρουμε.

[Nienor]

Και πάλι δε χωράς στις λέξεις (αν και καλύτερα από άλλες φορές, αλλά ακόμη ασφυκτιά η ιστορία), τα ορθογραφικά-συντακτικά-γραμματολογικά δεν καλυτερεύουνε, η σύνδεση της πλοκής είνα χαλαρή, οι χαρακτήρες όχι καλά χτισμένοι, το δράμα το κόβεις σχεδόν στα καλύτερα και δεν το αφήνεις να ανασάνει.

Αλλά αυτή τη φορά έχεις μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, έναν καλούτσικα δεμένο κόσμο, μια ηρωίδα με αληθοφανή προβλήματα και παρελθόν. Και είναι η πρώτη φορά που το κείμενο σου μου άρεσε. Και νομίζω πως μου άρεσε πολύ!

Οι αμπελοφιλοσοφίες είναι μεν ώρες ώρες κουραστικές, διαφωνώ κιόλας στο μεγαλύτερο μέρος τους με την οπτική σου, αλλά δεν έχει καμία σημασία τελικά γιατί και τις παρακολούθησα μια χαρά και με κάνανε να ενδιαφερθώ και να αναρωτηθώ για αυτό που μου έλεγες. Άσχετα με το αν κατέληξα πως διαφωνώ στα περισσότερα, τη δουλειά τους μέσα στο κείμενο την κάνανε πολύ σωστά.

Δεν είμαι κι εγώ σίγουρη για το τι ακριβώς έγινε στο τέλος, αν θέλεις άμα τελειώσει πες μας, και δεν είμαι σίγουρη και για τα αστροδαχτυλίδια (δηλαδή έχω πιάσει το πώς δούλεψε το δικό της, αλλά δεν έχω σαφή αίσθηση για το αν όντως υπάρχει κάτι ανώτερο από το αρσενικό και το θηλυκό - τα οποία πραγματικά θέλουνε φτιάξιμο κι αν είναι να φτιάξεις μόνο ένα πράγμα από αυτή την ιστορία ας είναι αυτό).

 

Μπράβο

[Morfeas]

Όμορφη ιδέα και πολύ πλούσια. Με λίγες λέξεις εισήλθαμε (pun intended) σ’ έναν κόσμο με ενδιαφέρουσα μυθολογία. Η εξέλιξη της πλοκής ήταν καλή, πιο μέσα στο θέμα δεν γινόταν να είναι (ήταν από μία άποψη το κοντινότερο στον πυρήνα του θέματος διήγημα).

Αν και τυπική σε πολλά σημεία, η γραφή ήταν πετυχημένη. Είχε μερικά ωραία σημεία.

Σε κάποια σημεία είσαι πιο βιαστικός απ’ όσο χρειάζεται

(στην πρώτη της τιμωρία, πολύ εύκολα σκοτώνεται ο σύζυγος, και ο διάλογος με τη Νέμεση μου φαίνεται ότι πάσχει).

 

Υπάρχουν κάποια σημεία ακατανόητα: «Ίσως ήταν ώρα να βγει απο τη σκοτεινή λήθη της εκδικητικής μανίας και να επαναπροσδιορίστεί». Το παραπάνω παραείναι βερμπαλιστικό, κατά τη γνώμη μου.

Γενικώς, η επιμέλεια λείπει συχνά, ενώ έχεις και κάποια ορθογραφικά και γραμματικά (π.χ. είναι ήμασταν κι όχι είμασταν το σωστό, όπως «του συζύγου της που κειτόταν» θα ήταν το σωστό, επίσης δικλίδα ή δικλείδα (έχει 2 γραφές) κι όχι δεικλείδα)

 

Εκεί που αρχίζει να αναλύει τι είναι το έγκλημα, μου ακούστηκε σαν κομμάτι από σχολική έκθεση. Ενώ μου αρέσει η πρόθεσή σου (αν και προφανή μερικά από αυτά που λες, δεν πειράζει, εξυπηρετούν αυτό που θες να πεις), δεν μου αρέσει ο τρόπος. Μοιάζει με λίστα «επιχειρημάτων», κάπως απλοϊκά γραμμένη. Με πέταξε έξω. Νομίζω ότι τα ίδια πράγματα με άλλη διατύπωση (που να έδειχναν ψήγματα σοφίας ίσως;) θα ήταν πιο πετυχημένα.

(δεν μου έλειψε η φιλοσοφία, απεναντίας, εγώ ήθελα περισσότερα, απλώς κάπως πιο «ψαγμένα», καθώς μιλάμε για σοφά όντα)

 

Άσχετο σχόλιο:

«Με την διορατικότητα της χαρισματικής ψυχής του ο Μορφέας»: Βρε συ, γλείφεις τον διοργανωτή;

 

Γενικά οι διάλογοι έχουν κάτι από αρχαίο δράμα –ταιριαστή επιλογή– κάτι το οποίο προσμετρείται στα θετικά. Μου άρεσε η ιδέα, ίσως να ήθελα να βλέπαμε τη συγκεκριμένη ιστορία κι από πιο κοντά, να μας έβαζες λίγο πιο μέσα. Αν και το πιο αποστειρωμένο στυλ δουλεύει, μου έλειψε η συναισθηματική εμπλοκή.

 

Μου άρεσαν οι τύποι χαρακτήρων (εξαίρεση: οι διάλογοι του ζεύγους των θεών μου φαίνονται αδύναμοι, με πετούσαν απ’ έξω, σαν ένα τυπικό ζευγαράκι, δώσε τους κάτι πιο θεϊκό).

 

Γενικά, αν και υπάρχουν πράγματα που θέλουν λίγο ξεκαθάρισμα (το δαχτυλίδι π.χ.) μου άρεσε και το τέλος και γενικά ήταν ένα αξιόλογο διήγημα και καλύτερο από το προηγούμενό σου που είχα διαβάσει.

 

Καλή επιτυχία!

[Man_from_Earth]

Edit: Εγραψα ένα σεντονάκι που μάλλον παραήταν μεγάλο και δεν εμφανίσθηκε καν..

Edited October 15, 2015 by Man_from_Earth

[Oberon]

Edit: Εγραψα ένα σεντονάκι που μάλλον παραήταν μεγάλο και δεν εμφανίσθηκε καν..

 

Νομίζω πως είχε πρόβλημα το sff για μισή ώρα περίπου. Δεν μπορούσα να μπω με τίποτα. Κρίμα που χάθηκε το ποστ σου.

[Man_from_Earth]

Πάμε πάλι. Ευχαριστώ πολύ λοιπόν όλους και όλες για τα σχόλια! Μερικά ενδιαφέροντα θέματα που θίξατε:

 

1) Σχετικά με την υποτιθέμενη φιλοσοφική χροιά κάποιων σημείων:

Σε κάποιους δεν άρεσε. Σε άλλους άρεσε και ήθελαν κι άλλο (και μάλιστα πιο σοβαρά). Η εντύπωσή μου απο το σύνολο των σχολίων είναι οτι εν τέλει οτι πείραξε πιο πολύ ο δασκαλίστικος τρόπος που δόθηκαν παρά το περιεχόμενο. Και ναι, σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί καλύτερα.

 

2) Δυο πολύ ωραίες ερωτήσεις που μου αποκάλυψαν πτυχές και πιθανότητες που δεν είχα καν σκεφθεί:

 

Ένα σημείο που με μπέρδεψε ήταν το πότε ακριβώς, χρονικά, οι δύο "θεοί" έπεσαν από το βάθρο τους και όντας θνητοί πια πουλήθηκαν σαν σκλάβοι. Στάλθηκαν στη Λομβαρδία του 13ου αιώνα, από μια άλλη πιο σύχρονη εποχή, ή τότε συνέβη το γεγονός αυτό;

 

Tο διήγημα εκτυλίσσεται στο παρόν (όπλα μαζικής καταστροφής). Γίνεται χρονοτάξιδο στο παρελθόν (στη Γένεση) αλλά 'μετ'επιστροφής' (την έπιασε απο το χέρι και επέστρεψαν στο γκρίζο σύννεφο). Όταν η Νέμεσις τιμωρεί τους θεούς το κάνει επομένως στο παρόν. Η τιμωρία που τους επιβάλλει είναι η επιστροφή τους στο παρελθόν ως σκλαβωμένοι άνθρωποι. Η ίδια δεν χρονοταξίδεψε - μόνο εκείνοι (όταν άνοιξα τα μάτια μου είχαν εξαφανιθεί). Εκείνη έμεινε στο παρόν μόνο λίγες στιγμές παραπάνω μέχρι να χαθεί (έκλεισα τα μάτια μου για πάντα). Παρόλα αυτά καταλαβαίνω την ερώτηση. Tο 'χρονοδιάγραμμα' δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο. Όπως το έθεσε και ο Solonor πολύ εύστοχα, γενικά το θέμα των ταξιδιών στο Χρόνο μπορεί να μπερδέψει και θέλει προσοχή.

 

Όταν τελειώσει ο διαγωνισμός και θα μπορείς να απαντήσεις, θα ήθελα να μου λύσεις την απορία που μου δημιουργήθηκε: Η κλασική Νέμεσις που ξέρουμε από την αρχαία μυθολογία "γεννήθηκε" στη μεσαιωνική σκηνή της σφαγής της ίδιας και της οικογένειάς της και ταξίδεψε πίσω στο χρόνο όταν τα έβαλε με τους θεούς; Ή η αναφορά στη Νέμεσι είναι απλώς ένα δάνειο ονόματος από τη μυθολογία;

Η ηρωίδα τούτης της ιστορίας αναδείχθηκε στη Νέμεση τον μεσαίωνα. Επομένως δεν είναι η αρχαία ελληνική θεότητα. Αλλά η ιστορία περιγράφει πως η Νέμεσις γεννιέται (ανείπωτη τραγωδία) και πεθαίνει (τιμωρεί εαυτόν). Κατόπιν του θανάτου της αναδεικνύεται άλλη Νέμεση με τον ίδιο τρόπο. Στο πλαίσιο αυτής της ιστορίας, η ηρωίδα είναι μια από τις πολλές Νεμέσεις που εμφανίσθηκαν στο πέρας των αιώνων. Tο ίδιο ισχύει και για την αρχαία ελληνική θεότητα. Φυσικά όλα αυτά δεν τα είπα λόγω έλλειψης χώρου, αλλά αυτή ήταν η ιδέα...

 

3) Μια περίεργη δήλωση:

 

Οι αμπελοφιλοσοφίες είναι μεν ώρες ώρες κουραστικές, διαφωνώ κιόλας στο μεγαλύτερο μέρος τους με την οπτική σου, αλλά δεν έχει καμία σημασία τελικά γιατί και τις παρακολούθησα μια χαρά και με κάνανε να ενδιαφερθώ και να αναρωτηθώ για αυτό που μου έλεγες. Άσχετα με το αν κατέληξα πως διαφωνώ στα περισσότερα, τη δουλειά τους μέσα στο κείμενο την κάνανε πολύ σωστά.

 

Δεν κατάλαβα ακριβώς ποιά είναι η 'οπτική μου' με την οποία δηλώνεις 2 φορές οτι διαφωνείς. Ρωτώ ειλικρινά γιατί δεν θυμάμαι να εξέφρασα κάποια προσωπική άποψη. Έπαιξα λίγο με απόψεις που ξέρω πως υπάρχουν γύρω μας αλλά...εσύ με τι από όλα διαφωνείς;

 

4) Κάποια παράπονα για αναπάντητα ερωτήματα που με εξέπληξαν:

 

Αργότερα εμφανίζεται ο Λόγος και βάζει σκέψεις στο μυαλό της Νέμεσις. Δε δίνεις καμία αφορμή, κανέναν λόγο που γίνεται αυτό. Ούτε μου ήταν ξεκάθαρο με ποιον τρόπο τα κατάφερε. Φαίνεται σα να σε βόλευε στην εξέλιξη της ιστορίας και το έβαλες.

...

Πολλά ερωτήματα μου γεννήθηκαν για τον παπά. Δεν μου είναι πολύ ξεκάθαρο ό,τι έχει να κάνει με αυτόν.

 

Δεν είμαι κι εγώ σίγουρη για το τι ακριβώς έγινε στο τέλος, αν θέλεις άμα τελειώσει πες μας, και δεν είμαι σίγουρη και για τα αστροδαχτυλίδια (δηλαδή έχω πιάσει το πώς δούλεψε το δικό της, αλλά δεν έχω σαφή αίσθηση για το αν όντως υπάρχει κάτι ανώτερο από το αρσενικό και το θηλυκό...

 

Γενικά, αν και υπάρχουν πράγματα που θέλουν λίγο ξεκαθάρισμα (το δαχτυλίδι π.χ.)...

 

Θεωρώ οτι τα παραπάνω έχουν απαντηθεί στο κείμενο. Έχω αφιερώσει παραγράφους σε σχετικές εξηγήσεις. Tότε γιατί ρωτάτε; Ίσως λόγω ανάγνωσης στα πεταχτά. Απο τη μία δικαιολογείται λόγω του πλήθους των ιστοριών. Από την άλλη, αν έκανε κάποιους από εσάς να βαρεθείτε και να μην το διαβάσετε προσεκτικά, δεν είσασταν υποχρεωμένοι να σχολιάσετε. Η σχολιάστε απλά το ότι βαρεθήκατε. Να, όπως πολύ 'κομψά' κάνει η lizbeth:

 

Το κομμάτι της φιλοσοφίας εγώ το βαρέθηκα όπως ήταν γραμμένο.

[Man_from_Earth]

Tι άλλο; Για να δούμε...Α, ναι.

 

 

Το σχόλιο "ωραία πλοκή" το παρεξήγησα ως αυτοαναφορικό και δεν μου άρεσε.

 

Όχι, σε καμία περίπτωση.

 

Αυτο που με χάλασε λιγο ηταν η φαση με την επιστήμη. Οτι δηλαδή ο Λογος εφερε επιστήμη και η επιστήμη ειναι κακη. Οι πυρηνικές έσωσαν περισσότερο κοσμο απ'οτι σκότωσαν. Η επιστήμη γενικότερα εχει σώσει άπειρους ανθρωπους και ειναι αυτη που θα μας οδηγήσει μια μερα να ζουμε σε αλλους κοσμους και να βαλει το τελος στο έγκλημα και το θανατο γενικα.

 

Ο σκοπός μου ήταν η Νέμεση να έχει αυτό το επιχείρημα προκειμένου να φανεί η αντίθεσή της με το Λόγο. Δεν σημαίνει οτι το συμμερίζομαι κιόλας...

 

τα ορθογραφικά-συντακτικά-γραμματολογικά δεν καλυτερεύουνε, η σύνδεση της πλοκής είνα χαλαρή, οι χαρακτήρες όχι καλά χτισμένοι, το δράμα το κόβεις σχεδόν στα καλύτερα και δεν το αφήνεις να...

 

Πολύ γενικά μας τα λες εδώ. Θα βοήθαγε να γίνεις λίγο πιό συγκεκριμένη. Στα ορθογραφικά όχι τόσο, πράγματι μου ξεφύγανε διάφορα. Ανέφερε αν θες συντακτικά-γραμματολογικά ή που κόβω το δράμα...

 

 

είναι ήμασταν κι όχι είμασταν το σωστό

 

Παίζει να το γράφω λάθος σε όλη μου τη ζωή...

 

 

μόλις είχα τελειώσει να γράφω την κριτική για τον jjohn και ξεκινάω να διαβάζω τη δική σου ιστορία και πέφτω πάλι πάνω στο εισέρχομαι μέσα στις πρώτες γραμμές...

 

Ναι το είδα οτι παραπονέθηκες και στον jjohn. Tι έχεις πάθει με το εισέρχομαι;  Είναι μια λέξη σαν όλες τις άλλες. Η επιλογή είναι κάπως αυθαίρετη...Γιατί να μην είναι το 'διέρχομαι' δηλαδή πρόβλημα; Ή μήπως εννοείς ότι όλα τα λήγοντα σε -έρχομαι είναι...παλιομοδίτικα;

[elgalla]

 

μόλις είχα τελειώσει να γράφω την κριτική για τον jjohn και ξεκινάω να διαβάζω τη δική σου ιστορία και πέφτω πάλι πάνω στο εισέρχομαι μέσα στις πρώτες γραμμές...

 

Ναι το είδα οτι παραπονέθηκες και στον jjohn. Tι έχεις πάθει με το εισέρχομαι;  Είναι μια λέξη σαν όλες τις άλλες. Η επιλογή είναι κάπως αυθαίρετη...Γιατί να μην είναι το 'διέρχομαι' δηλαδή πρόβλημα; Ή μήπως εννοείς ότι όλα τα λήγοντα σε -έρχομαι είναι...παλιομοδίτικα;

 

Ναι, αυτό εννοώ. Σε κάποιες γραφές και κάποια κείμενα μπορεί να ταιριάζουν (π.χ. όταν έχει ολόκληρο έναν πιο παλιομοδίτικο λόγο ή όταν διαδραματίζεται σε περασμένες εποχές), αλλά έχω παρατηρήσει πως συνήθως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν και υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να αποφύγουμε να χρησιμοποιήσουμε τη μετοχή (εισερχόμενα-εξερχόμενα mail ή κέντρο διερχομένων, για παράδειγμα) η χρήση των ρημάτων σε ένα πιο μοντέρνο γράψιμο πάντα μα πάντα μου χτυπάει άσχημα. Βέβαια, εδώ το ανέφερα πιο πολύ ως αστείο γεγονός, ότι με το που γκρίνιαξα γι' αυτό σε ένα διήγημα, τσουπ, το βρήκα μπροστά μου και στο επόμενο. Και δεν με εμπόδισε καθόλου στο να βάλω την ιστορία σου πολύ ψηλά (πρώτη τριάδα, σαν να λέμε) όταν ψήφισα. Meaning, ότι τα προτερήματα που είχε το διήγημα, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ξεπέρασαν σημαντικά τα όποια μειονεκτήματα. Οπότε, αυτό για τα παλιομοδίτικα ρήματα, αν θες κράτα το, αν θες όχι - το βασικό είναι να συνεχίσεις να γράφεις ιστορίες που έχουν κάτι να πουν. 

Edited October 15, 2015 by elgalla

[Morfeas]

4) Κάποια παράπονα για αναπάντητα ερωτήματα που με εξέπληξαν:

 

Γενικά, αν και υπάρχουν πράγματα που θέλουν λίγο ξεκαθάρισμα (το δαχτυλίδι π.χ.)...

 

Θεωρώ οτι τα παραπάνω έχουν απαντηθεί στο κείμενο. Έχω αφιερώσει παραγράφους σε σχετικές εξηγήσεις. Tότε γιατί ρωτάτε; Ίσως λόγω ανάγνωσης στα πεταχτά. Απο τη μία δικαιολογείται λόγω του πλήθους των ιστοριών. Από την άλλη, αν έκανε κάποιους από εσάς να βαρεθείτε και να μην το διαβάσετε προσεκτικά, δεν είσασταν υποχρεωμένοι να σχολιάσετε. Η σχολιάστε απλά το ότι βαρεθήκατε. Να, όπως πολύ 'κομψά' κάνει η lizbeth:

 

Το κομμάτι της φιλοσοφίας εγώ το βαρέθηκα όπως ήταν γραμμένο.

 

Πρώτον, σχολίασα ότι θέλει ξεκαθάρισμα το ζήτημα των αστροδαχτύλιδων, όχι ότι δεν το αναφέρεις καθόλου.

Γενικότερο σχόλιο: δεν πα να 'χεις αφιερώσεις και 3,000 από τις 3,500 λέξεις στο να εξηγείς τι είναι το αστροδαχτύλιδο, αν κάτι δεν είναι ξεκάθαρο, δεν ξεκαθαρίζει όσες παραγράφους και να το "εξηγείς".

Για το ζήτημα του δαχτυλιδιού:

α) Είναι από μηχανής θεός. Εμφανίζεται επειδή έτσι βολεύει το δράμα σου (αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος των από μηχανής θεών). Ακόμη και που τον προοικονομείς λίγο πριν τον εμφανίσεις, δεν αλλάζει το παραπάνω. Δεν είναι απαραίτητα κακή επιλογή, εφόσον θες να δώσεις ένα πιο μυθολογικό χαρακτήρα. Αν και ομολογώ ότι το ίδιο το όνομα (αστροδαχτύλιδο) δεν με κέρδισε αισθητικά (με παραπέμπει ως λέξη ίσως σε επιστημονική φαντασία περισσότερο;) Αλλά το τελευταίο δεν έπαιξε κάποιον ρόλο στο "μπέρδεμά" μου.

β και κυριότερο) Δεν μας εξηγείς πώς λειτουργεί. Τη διάλεξε, μας λες, το δαχτυλίδι (επειδή ήθελε να σώνει τα μωρά όλου του κόσμου, να φανταστώ; Κι αφού ήταν τόσο καλή, γιατί το υπερδύναμο αστροδαχτύλιδο που νικά θεούς κι ανθρώπους δεν την ανέστησε να συνεχίσει το έργο της μιας και βρήκε τόσο Άξια Νέμεση), εκείνη φαντάστηκε την τιμωρία (ούτε καν μας λες τι και πώς) και μόλις τα μάτια της άνοιξαν είχαν εξαφανιστεί. Δηλαδή πιο tell πεθαίνεις

Η βασικότερη σκηνή του κειμένου σου γίνεται οφ σκριν, δηλαδή. Τη σκηνή που εγώ χρειαζόμουν για να καταλάβω τι παίχτηκε ακριβώς (έτσι όπως είναι τώρα είναι θολό για μένα, πάντως).

Αρχικά θεώρησα ότι δεν σου έφτασαν οι λέξεις, γι' αυτό και την έκοψες τη σκηνή (γι' αυτό και δεν το ανέλυσα περισσότερο, άλλωστε είναι πολύ συνηθισμένο τα τέλη στις ιστορίες των διαγωνισμών να είναι πιο βιαστικά από τις αρχές). Από την αντίδρασή σου ("όλες οι εξηγήσεις υπάρχουν στο κείμενο") καταλαβαίνω ότι ηθελημένα απέφυγες να μας δείξεις περισσότερα. Εγώ ως αναγνώστης ήθελα περισσότερα, έτσι δεν μου είναι ξεκάθαρο (κι άλλες 20 φορές να το διαβάσω, αυτό δεν νομίζω να αλλάξει).

 

Τέλος, αν είχα βαρεθεί/κουραστεί/διαβάσει στα πεταχτά επειδή δεν άντεχα να τη διαβάσω αλλιώς, θα το είχα δηλώσει όπως και το έκανα σε κάποια άλλη ιστορία του διαγωνισμού (ότι βαρέθηκα στη δράση συγκεκριμένα).

 

Σε κάθε περίπτωση ελπίζω να βοηθάω τώρα. Αν όχι, πέτα τη συμβουλή μου. Αν ναι, χαίρομαι, και κράτα ό,τι πιστεύεις ότι θα αναδείξει περισσότερο την ιστορία σου,

 

Καλή συνέχεια!

[Nienor]

Έχεις ένα χάρισμα: να μετατρέπεις ακόμα και τα καλά σχόλια σε αρνητικά Τόνισα το ότι διαφωνώ μαζί σου (ή με την οπτική των χαρακτήρων σου τέσπα), ενώ σου γράφω ξεκάθαρα πως αυτό το πράγμα δουλεύει στο κείμενό σου, για να καταλάβεις ότι πραγματικά μου ήταν χρήσιμο για την ιστορία σου και λειτούργησε θετικά. Αν συμφωνώ ή διαφωνώ με κάτι είναι επειδή του έδωσα χρόνο να το σκεφτώ, άρα μου είπες κάποια πράγματα που τα σκέφτηκα, άρα το μυαλό μου δούλεψε όπως θα ήθελες στα σημεία που θα ήθελες. Τώρα σε τι διαφωνώ... Δεν ξέρω πόση σημασία έχει, αλλά ορίστε:

Δεν θεωρώ πως η επιστήμη είναι επίτευγμα του λόγου (ούτε και μεταφορικά), ούτε πως η επιστήμη είναι υπεύθυνη για τα όπλα μαζικής καταστροφής. Η φάση με τα κείμενα που πατάνε σε κοσμοπλασία και προσωποιήσεις ιδεών γενικά είναι ότι οι λέξεις που χρησιμοποιείς για να τα εκφράσεις πρέπει να είναι εντυπωσιακά μετρημένες και η παγίδα τους είναι το ότι υπάρχουν εκεί πράγματα που ήδη γνωρίζουμε ή τα έχουμε σκεφτεί και πας να μας τα πεις αλλιώς. Άρα πρέπει να είσαι πάρα πολύ πειστικός για να με κερδίσεις. Κατά τη δική μου άποψη λοιπόν, η επιστήμη δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη για τίποτα. Ο ίδιος ο λόγος δεν μπορεί να τιμωρείται επειδή κάνει τη δουλειά του. Αλλά το κυριότερο: η Νέμεσις κατά βάση εκδικείται εκ μέρους των θεών (είναι η προσωποίηση της οργής τους, που ακολουθεί την άτη (δηλαδή τη λήθη την οποία χρησιμοποιείς κάπου) για να υποπέσουν ξανά σε ύβρη και να επισύρουν τη νέμεσι για υπάρξει η τίσις (?) - η καταστροφή αυτού που διέπραξε την ύβρι(?) γουέλ, κάπως έτσι). Αυτά είναι κάποια από τα λίγα πράγματα που το μυαλό μου τα γνωρίζει (γιατί δεν είμαι λευκό χαρτί, βέβαια, όπως και κανένας μας) κι εσύ πρέπει να μου τα αλλάξεις, εντυπωσιακά γρήγορα κιόλας για να μη χάσω την υπόλοιπη ιστορία προσπαθώντας απλά να τα δεχτώ. Τώρα, το ότι κατάφερες μέσα σε μια σελίδα το πολύ να με πείσεις για τους λόγους της ιστορίας πως βασικά η Νέμεσις ΔΕΝ εκδικείται κατά παράδοση, αλλά επισύρει μια τιμωρία που εκείνη πρώτα πρέπει να τη θεωρεί δίκαιη, εγώ το θεωρώ επίτευγμα. Το ότι έφτασα αργότερα στο κείμενο να διαβάσω πως ο Λόγος είναι υπεύθυνος για την επιστήμη κι άρα για τα όπλα μαζικής καταστροφής και σκέφτηκα μόνο "οκ, σε αυτό το σύμπαν, αυτό μπορεί και να δουλεύει" είναι διπλό επίτευγμα για το διήγημά σου. 

Ελπίζω αυτή τη φορά να με καταλαβαίνεις γιατί δεν παίζει να στα εξηγήσω καλύτερα.

 

Για τα λαθάκια στο κείμενο, σου επισυνάπτω αρχείο. Σου έχω σημειώσει πράγματα στις πέντε πρώτες σελίδες (και όχι όλα) αλλά νομίζω πως ό,τι θα ήθελες όντως να προσπαθήσεις να το φτιάξεις ή να το μάθεις από αυτά, μπορείς και στο υπόλοιπο. Ένα πράγμα που δε σου το έχω σημειωσει μέσα: έχεις επιλέξει να χρησιμοποιείς κόμμα έξω απο το εισαγωγικό όταν μέσα δεν έχεις στίξη. Από τη σελίδα 8 και μετά το ξεχνάς.

 

Τώρα, για τα αστροδαχτυλίδια, λες μέσα στο κείμενο τα εξής και με τη σειρά:

 

 

«Δεν πιστεύω, ξέρω. Είναι η δουλειά μου να ξέρω. Ένα απο τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν μου δόθηκε η άμμος ήταν να ταξιδέψω όσο πιο πίσω γίνεται στο παρελθόν. Είδα οτι τα αστροδαχτύλιδα έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν θεούς. Υπάρχουν ως μια δεικλείδα ασφαλείας απέναντί τους, δώρο του αρχέγονου πνεύματος της θείας πρόνοιας. Εμφανίζονται όταν πρέπει και διαλέγουν τον κουβαλητή τους με απώτερο σκοπό να τερματίσουν τη θεική φαυλότητα.»

 

«Δε λέω, ο παππάς βοήθησε αλλά δεν θα φθάναμε ποτέ εδώ χωρίς αυτό το λαμπερό δαχτυλίδι που της φόρεσα στο χέρι. Νομίζει η ανόητη οτι είναι διαφορετική απο τα άλλα αερικά. Νομίζει οτι φορά πραγματικό αστροδαχτύλιδο! Έλα λοιπόν Νέμεσις, σήκωσέ το. Διέταξέ το να μας ρίξει μια δέσμη ενέργειας που θα μας εξαφανίσει!»

 

 Στην αρχή με έπεισαν οτι δεν είχα ελπίδα. Μου είπαν πως ο Αράνσιο και το αστροδαχτύλιδο ήταν απάτη. Πως ήταν όλα στημένα και κατασκευασμένα με σκοπό τη διασκέδασή τους. Η Θήλυ προσπάθησε να με καταστρέψει. Έκλεισε τα μάτια της κι ένιωσα να κόβομαι σε χίλια κομμάτια. Ένιωσα όπως τη στιγμή που ο ιππότης με κάρφωσε με το σπαθί του.

Tο μωρό μου ήλθε στο νού μου. Έπρεπε όπως είχα σώσει το δικό μου να σώσω όλα τα μωρά απο τον όλεθρο και το θανατικό που θα σπείρουν στο μέλλον αυτοί οι παρανοικοί θεοί. Ένιωσα τα κομματια μου να ενώνονται ενώ κάποιος ή κάτι μου ψυθίριζε στο αυτί πως είμαι ισχυρότερη. Στο χέρι μου εμφανίσθηκε μια λάμψη που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί και κατάλαβα οτι με διάλεξε το πραγματικό αστροδαχτύλιδο. Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάσθηκα την αρμόζουσα γι’αυτούς τιμωρία. Όταν τα ξανάνοιξα είχαν εξαφανισθεί και η φωνή μου είπε οτι πρέπει να αποδώσω δικαιοσύνη για μία τελευταία φορά. Έκλεισα τα μάτια μου. Για πάντα. Για τη γενναιότητά μου, λίγο πριν χαθώ, μου δόθηκε η χάρη να στείλω μια τελευταία σκέψη απο την κοσμοπύλη.

Υστερόγραφο για το Χρόνο: 1278, Λομβαρδία, Ράμα σέρβους φόρι.

 

 

 

Επίσης, ξέρουμε πως τα αερικά μάλλον τα διάλεξε η θεία πρόνοια (?) και όχι οι θεοί (?), το θυληκό όμως λέει καθαρά πως το δαχτυλίδι το έβαλε εκείνη στο χέρι της για να την μπερδέψει. Μετά, εκεί στην αρχή όπου βρίσκεται, η θεία πρόνοια της δίνει το δαχτυλίδι στ' αλήθεια και τους εξαφανίζει. Αυτό λοιπόν που εγώ καταλαβαίνω εδώ είναι ότι πλέον η Νέμεσις είναι θεά και αφού το δαχτυλίδι τερματίζει τη θεϊκή φαυλότητα, αυτό που της μένει τώρα να κάνει είναι να καταστρέψει και τον εαυτό της για τα όσα έκανε όταν είχε χάσει το δρόμο της. Όμως, αυτό που σου λέω εδώ (και σε περίπτωση προφανώς που ισχύει) είναι απλά το συμπέρασμά μου, δεν το γράφεις εσύ καθαρά κάπου. Εγώ, αν το κειμενο ήτανε δικό μου, ρε παιδί μου, κι έπρεπε να το φτιάξω αυτό, μάλλον θα έκανα ξεκάθαρο το τι ακριβώς είναι η θεία πρόνοια, ποιος σήκωσε τα αερικά, σε ποιανού το όνομα τιμωρεί η Νέμεσις και μετά από όλα αυτά μάλλον θα άφηνα το ίδιο μετέωρο αυτό το τελευταίο σημείο, γιατί (για μένα, το τονίζω μπας και το ξεχνάς) πλέον θα έβγαζε νόημα.

 

Τώρα για το τέλος, δεν ξέρω τι να σου πω. Συγνώμη κιόλας, έτσι? Δεν κατάλαβα, είναι τόσο απλό, δεν καταλαβαίνω ούτε πώς βρέθηκαν στο παζάρι, ούτε γιατί, ούτε γιατί στο συγκεκριμένο παζάρι, ούτε και πότε, ούτε και τι νόημα έχει αυτό για την υπόλοιπη ιστορία σου. Τι σχέση έχει το ότι δεν κατάλαβα με το αν βαριέμαι ή όχι και πού ακριβώς είναι οι παράγραφοι όπου επεξηγείς οτιδήποτε?

 

Τέλος, κι επειδή η επανάληψη δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα αν κάποια στιγμή καταλάβεις: τα σχόλια που σου γίνονται εδώ μέσα είναι σχόλια από αναγνώστες, οι περισσότεροι από τους οποίους προσπαθούνε να γράψουνε και οι ίδιοι, ούτε από ειδικούς, ούτε από αυθεντίες, ούτε από το θεό τον ίδιο. Δεν οφείλεις να αλλάζεις τις ιστορίες σου ανάλογα με τα σχόλια που γίνονται. Δεν οφείλεις να μάθεις πέντε βασικά πράγματα και να τα διορθώσεις αν δεν το θέλεις. Δεν οφείλεις επίσης να συμφωνείς, με τίποτα και με κανέναν. Για να βοηθηθείς (αν το θέλεις πάντα) είναι αναγκαίο να μάθεις να ξεδιαλέγεις τι σου κάνει και τι όχι από αυτά που σου λέμε, τι καταλαβαίνεις και τι όχι, με τι συμφωνεις και με τι όχι και ύστερα να ψάξεις πώς και τι να διορθώσεις. Αυτό που οφείλεις όμως είναι να σέβεσαι το χρόνο μας, γιατί είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε όλοι μας. Κι αυτό σημαίνει να μην μας προσβάλεις κάθε φορά που δε συμφωνείς με κάτι από αυτά που σου λέμε.

 

 

Τελευταία φορά που.docx

[Man_from_Earth]

Καταρχήν να βγάλω πιθανές παρανοήσεις από τη μέση...

Δεν έχω πρόβλημα με σχόλια επικριτικά γιατί έτσι κι αλλιώς τα θεωρώ εποικοδομητικά.

Δεν θεωρώ οτι το διήγημά μου ήταν τέλειο - ίσα ίσα υπάρχει πολύς χώρος για βελτίωση

 

Tαυτόχρονα όμως δεν θεωρώ οτι για να αποδείξω τα δύο από πάνω πρέπει να αποδεχθώ οποιαδήποτε κριτική με όποιο τρόπο και αν αυτή γίνεται (αυτό δεν πάει σε σένα αλλά στη Νίενορ η οποία σαν πάνσοφος Yoda απαιτεί σεβασμό που σπατάλησε λίγη ώρα για να διαβάσει).

 

Για την ακρίβεια είμαι πανέτοιμος να αποδεχθώ κριτικές που εξηγούνται και τελικά καταλαβαίνω τι λέτε. Μετά τις εκτενείς εξηγήσεις σας δεν θεωρώ επουδενί οτι δεν θα κρατήσω πράγματα. Tαυτόχρονα όμως είμαι αναγκασμένος να επισημάνω 2 -3 σημεία πού ίσως διέφυγαν της προσοχής σας αν δεν έχετε αντίρρηση:

 

Δεν μας εξηγείς πώς λειτουργεί. Τη διάλεξε, μας λες, το δαχτυλίδι (επειδή ήθελε να σώνει τα μωρά όλου του κόσμου, να φανταστώ; Κι αφού ήταν τόσο καλή, γιατί το υπερδύναμο αστροδαχτύλιδο που νικά θεούς κι ανθρώπους δεν την ανέστησε να συνεχίσει το έργο της μιας και βρήκε τόσο Άξια Νέμεση), εκείνη φαντάστηκε την τιμωρία (ούτε καν μας λες τι και πώς) και μόλις τα μάτια της άνοιξαν είχαν εξαφανιστεί. Δηλαδή πιο tell πεθαίνεις

Η βασικότερη σκηνή του κειμένου σου γίνεται οφ σκριν, δηλαδή. Τη σκηνή που εγώ χρειαζόμουν για να καταλάβω τι παίχτηκε ακριβώς (έτσι όπως είναι τώρα είναι θολό για μένα, πάντως).

 

Tη διάλεξε γιατί είχε έρθει η ώρα να μπει τέλος στη θεική φαυλότητα - όχι απαραίτητα γιατί εκείνη ήταν τόσο υπέροχη. Ψάξτο το λέω μέσα.

Δεν της δόηκε η χάρη να συνεχίσει γιατί αποδείχθηκε ανάξια Νέμεση: Tιμώρησε με θάνατο ακόμη και όταν αυτός δεν ήταν η πρέπουσα τιμωρία. Επίσης το αναφέρω.

Πιο show πεθαίνεις! Αφιέρωσα ολόκληρη την τελεαυταία ενότητα με τους ήρωες να ανακαλύπτουν με χρονοτάξιδο τι ακριβώς έκανε η Νέμεση όταν έκλεισε τα μάτια της!

 

Tώρα αν θα ήθελες εκτενέστερες εξηγήσεις και όχι χιντς είναι κάτι που το συζητάμε και το δέχομαι. Απλώς ταυτόχρονα επισημαίνω οτι τα χιντς υπήρχαν...