elgalla Posted October 16, 2015 Share Posted October 16, 2015 Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη ΕυριπίδουΕίδος: Ghost StoryΒία; ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 1.184Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Αυτό είναι το φλασάκι που έγραψα για το Come Write In στο Φantasticon. Το περιέγραψα στη φίλη που με ρώτησε ως "κάτι με λεσβίες, αυτοκτονίες και φαντάσματα". Το ανεβάζω πιο πολύ γιατί το εικονοποίησα σε μεγάλο βαθμό όσο το έγραφα και θα ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω μαζί του, οπότε τυχόν σχόλια σίγουρα θα βοηθήσουν. Κατά τα άλλα, συμπαθητικούτσικο βγήκε, ίσως να είναι και mainstream κατά βάθος κι όχι απαραίτητα τρόμου, αλλά δεν βαριέσαι. Anyway, enjoy Συχνά τις νύχτες με στοιχειώνει η μορφή σου. Σε θυμάμαι όπως ήσουν εκείνο το βράδυ -εκείνο το βράδυ, ξέρεις καλά ποιο εννοώ- που είχαμε μπει οι δυο μας μαζί στη μπανιέρα κι απˈ έξω ακούγονταν σειρήνες. Έκανε κρύο μα δεν μας ένοιαζε, παρόλο που ήταν Δεκέμβρης και στο διαμέρισμά μου δεν είχα θέρμανση. Η σαπουνάδα είχε κατακαθίσει κι έμενε μόνο το γαλακτώδες νερό να μας τυλίγει, χλιαρό, καλύπτοντάς μας ως το στέρνο. Τα μάτια σου αιμορραγούσαν μαύρο μολύβι και το στόμα σου έμοιαζε με τσαλακωμένο τριαντάφυλλο έτσι όπως είχε ξεβάψει το κραγιόν. Κρατούσες στα χείλη σου τη λεπίδα απˈ το ξυράφι μου και με κοιτούσες στα μάτια. Έγειρες προς το μέρος μου, με τα κοντά μαλλιά σου να στάζουν -πλιτς, πλιτς- και πλησίασες για να με φιλήσεις. Προσεκτικά, μου έβαλες τη λεπίδα ανάμεσα στα δόντια και το κόκκινο στίγμα σου μου άφησε μια κέρινη επίγευση στο στόμα. «Θέλω να σε δω να το κάνεις» μου είπες κι έσυρες ένα δάχτυλο στον καρπό μου, όπου αχνές ουλές που είχαν αφήσει πίσω τους προηγούμενα ξυράφια φαίνονταν ακόμα. «Για μένα». Στην αρχή σε κοίταξα αβέβαια, δεν ήμουν σίγουρη αν είχα καταλάβει καλά. Έγλειψες τα χείλη σου και το βλέμμα σου έπεσε στο μέταλλο που ακόμη κρατούσα στο στόμα μου. Το πήρα με αργές, διστακτικές κινήσεις και σήκωσα το χέρι μου. Το πίεσα στο δέρμα μου και το ˈνιωσα να σκίζεται, να χωρίζεται, να απελευθερώνει αίμα και θλίψη κι ό,τι άλλο σκοτεινό έκρυβα μέσα μου. Δεν το είχα ξανακάνει μπροστά σε άλλον. Φοβόμουν ότι θα με απέρριπτες και σήκωσα τα μάτια μου δειλά. Αυτό που είδα στο πρόσωπό σου ήταν κάτι που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια. Ήταν πείνα, περισσότερη πείνα απˈ όση είχα αντικρίσει ποτέ μου. Πείνα για όλα: να ζήσεις τα πάντα, να κάνεις τα πάντα πριν το σκοτάδι σε διεκδικήσει. Άρπαξες το χέρι μου και κόλλησες τη γλώσσα σου στην πληγή κι άρχισες να ρουφάς με τόση δύναμη που νόμισα πως θα λιποθυμούσα. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω και τώρα αυτό, τώρα που σε βλέπω τα βράδια να εμφανίζεσαι μπροστά μου, γυμνή και ματωμένη και με το στόμα γεμάτο ξυράφια, κολλημένη αιώνια ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί. Μακάρι να μπορούσα να τραβήξω μια χαρακιά στις φλέβες μου νˈ ανοίξουν, να σκάσει το αίμα μου σαν βόμβα, να ξεχυθείς από μέσα μου, ποτάμι μαύρο, δηλητήριο της καρδιάς μου, να ξεχυθείς κι όπου κυλάς να με καις σαν την πιο δυνατή φωτιά τις πιο άγριες νύχτες. Το δοκίμασα. Δεν είχε αποτέλεσμα. Θυμάμαι κι άλλα πράγματα από τότε. Σε θυμάμαι να με φιλάς και να μˈ αγγίζεις. Όμως, περισσότερο απˈ όλα, σε θυμάμαι να μου μιλάς. «Δεν είμαστε μόνο σάρκα και κόκκαλα, ό,τι κι αν λέει η επιστήμη» μου έλεγες. «Ούτε χημεία του εγκεφάλου είμαστε. Είμαστε ψήγματα αυγής, φωτεινά σωματίδια σκόνης στη φαντασία κάποιου διεστραμμένου εποποιού που διασκεδάζει με την κατάντια μας». Τα πάντα για σένα ήταν ποίηση. Δεν εκφραζόσουν όπως εμείς, οι συνηθισμένοι άνθρωποι. «Είμαστε το μόνο είδος στον πλανήτη που χρησιμοποιεί το λόγο. Όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε τόσες διαφορετικές γλώσσες, τόσους διαφορετικούς κώδικες επικοινωνίας που είναι κρίμα να χαραμίζουμε ένα τέτοιο δώρο μιλώντας πεζά ο ένας στον άλλο». Όταν ήμουν μαζί σου, ένιωθα πως ψηλάφιζα το άπειρο. Και μετά πήγες και πέθανες και τα γάμησες όλα. Να, είδες; Τώρα γίνομαι κι εγώ πεζή, έτσι για εκδίκηση. Το έκανες στο διαμέρισμά μου, με το ξυράφι μου, ξέροντας πως θα γυρνούσα και θα σˈ έβρισκα. Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι κανείς για να κάνει κάτι τέτοιο, μου λες; Ίσως γιˈ αυτό τώρα βλέπω παντού το φάντασμά σου, επειδή χρησιμοποιώ λέξεις που δεν θα ενέκρινες. Αλλά χέστηκα. Ας έμενες εδώ να μου φώναζες. Ας τσακωνόμασταν. Οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο απˈ αυτό. Ξυπνάω τα βράδια από εφιάλτες, σηκώνομαι να πιω νερό και σε βλέπω να με περιμένεις στο διάδρομο, αιθέρια και φασματική. Μια-δυο φορές σε πλησίασα κι άπλωσα το χέρι μου να σˈ ακουμπήσω, μα πέρασε από μέσα σου. Συχνά, ανοίγεις το στόμα σου διάπλατα και βλέπω μέσα του ξυράφια κι άβυσσο. Άλλοτε κλαις βουβά με αιμάτινα δάκρυα και με κοιτάς σαν να με κατηγορείς. Μα δεν μιλάς ποτέ, δεν μου εξηγείς τι θες από μένα ούτε πού έφταιξα ούτε πώς μπορώ να βοηθήσω. «Πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;» με είχες ρωτήσει μια φορά. Είχα γελάσει. «Στο χώμα πάνε και γίνονται τροφή για τα σκουλήκια», σου είχα απαντήσει. Η απάντηση δεν σου άρεσε, ήταν υπερβολικά πεζή. Αναρωτιέμαι μήπως επέστρεψες γιˈ αυτό: για να μου αποδείξεις πως είχα άδικο. Λίγα θυμάμαι από τη μέρα που σε βρήκα. Γύρισα απˈ τη δουλειά κι η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. Μου είχες μαγειρέψει κι είχες στρώσει το τραπέζι. Όταν είδα το παστίτσιο στο φούρνο και το γλυκό στο ψυγείο τρόμαξα. Νόμισα πως είχαμε επέτειο και το ˈχα ξεχάσει. Σε φώναξα και δεν απάντησες. Σκέφτηκα πως θα ˈχες πεταχτεί στο περίπτερο για τσιγάρα. Και μπήκα στο μπάνιο και σε είδα να επιπλέεις στο νερό. Ήταν τόσο κόκκινο που, για μια στιγμή, το μυαλό μου αρνήθηκε να δεχτεί αυτό που τα μάτια μου αντίκριζαν. Μετά απˈ αυτό, όλα είναι θολά. Άρχισα να σε βλέπω καμιά βδομάδα μετά την κηδεία. Η ψυχολόγος μου είπε πως ήταν φυσιολογικό, πως ήταν κομμάτι του θρήνου. Μαλακίες. Τι σκατά ξέρουν κι οι ψυχολόγοι; Κι εγώ νόμιζα πως ήξερα – χώμα και σκουλήκια, τώρα όμως γελάω με την αλλοτινή μου αλαζονεία. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου. Πήγα σε μια τύπισσα που έλεγε πως είχε το κληρονομικό χάρισμα. Μου είπε πως ήσουν καλά κι ευτυχισμένη και πως δεν ήθελες να ανησυχώ για τίποτα. Δοκίμασα να κάνω μια επίκληση μόνη μου, στο σπίτι. Εμφανίστηκες, σιωπηλή ως συνήθως. Έψαξα τον υπολογιστή σου, τα χειρόγραφά σου, όλα όσα είχες αφήσει πίσω σου κι οι γονείς σου δεν πήραν. Δεν βρήκα τίποτα που να εξηγεί την παρουσία σου. Κάποιοι λένε πως τα πνεύματα μένουν πίσω επειδή πρέπει να εκπληρώσουν κάποιο χρέος. Άλλοι πως στοιχειώνουν τους δολοφόνους τους ή δένονται με μέρη όπου πέθαναν βίαια. Κι υπάρχουν κι εκείνοι που ισχυρίζονται πως είναι μονάχα αναμνήσεις. Ίσως να είναι κι έτσι. Ίσως να είναι η μνήμη κι η θέλησή μου που σε κρατάνε εδώ και δεν σˈ αφήνουν να πας εκεί που πρέπει, όπου κι αν είναι αυτό. Αν ισχύει, έχεις κάθε λόγο να με μισείς. Κι εγώ στη θέση σου θα στοίχειωνα τον άνθρωπο που θα επέμενε να με κρατάει ανάμεσα στη λησμονιά και τη θύμηση μόνο και μόνο για να ελαφρύνει τη δική του μοναξιά. Αλλά κι εγώ σε μισώ, να ξέρεις. Έφυγες και μˈ άφησες, πήρες ένα ξυράφι και τράβηξες μια χαρακιά στα πάντα. Μου έφτιαξες φαί να με χορτάσεις και γλυκό να με γλυκάνεις, λες κι αυτό θα ήταν αρκετό για να απαλύνει το θέαμα του γυμνού κορμιού σου στο κόκκινο νερό. Λες και θα μπορούσα ποτέ ξανά να χορτάσω ή να γλυκαθώ μετά απˈ αυτό. Αν μένεις επειδή η σκέψη μου σε εμποδίζει να προχωρήσεις, λοιπόν, καλώς. Σου αξίζει. Κι αν με στοιχειώνεις επειδή σε κρατάω σˈ αυτή τη γη παρά τη θέλησή σου, πάλι καλώς. Κι εμένα μου αξίζει. Μπορεί να είναι μίσος, μπορεί κι αγάπη. Τι σημασία έχει; Είμαστε ακόμη εδώ, μόνο αυτό μετράει. Εσύ κι εγώ. Ψήγματα αυγής, φωτεινά σωματίδια σκόνης στη φαντασία κάποιου διεστραμμένου εποποιού. 9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted October 16, 2015 Share Posted October 16, 2015 Έχεις έναν τρόπο να περιγράφεις αλλά και να δημιουργείς συναισθήματα! Ωραίο ήταν, η γραφή σου όμορφη και χαρακτηριστική όπως πάντα, και με άφησες με μια αίσθηση θλίψης και μελαγχολίας. Δεν με τρόμαξες, αλλά δεν νομίζω κιόλας πως όταν το έγραφες στόχευες στο να τρομάξεις. Περισσότερο ρεαλιστικό μου φάνηκε, ακόμα και το φάντασμα το βρήκα απολύτως φυσικό να υπάρχει έτσι όπως το έδωσες. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 (edited) Το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στην ιστορία σου Αταλάντη, ήταν ο τίτλος, τον βρήκα υπέροχο. Όπως υπέροχη βρήκα και την ίδια την ιστορία που ναι μεν δεν με τρόμαξε, αλλά σίγουρα υπήρχαν στιγμές που ανατρίχιασα και όχι μόνο στις ανατριχιαστικές σκηνές όπως την εμφάνιση του φαντάσματος, αλλά και σε προτάσεις που τις βρήκα "ανατριχιαστικά" όμορφες! Υπέροχη ιστορία! Edited October 17, 2015 by SymphonyX13 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 Με μια λέξη, ατμοσφαιρικότατο. Εγώ δεν θα άλλαζα ούτε τελεία, να σου πω την αλήθεια. Έχει άπλετο υλικό για να μεγαλώσει, όχι σαν κείμενο αυτό καθ'αυτό, αλλά σαν την ιστορία από πίσω του.Τι θα μπορούσες να το κάνεις; Μια γρήγορη σκέψη, που μπορεί να είναι και χαζομάρα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, νανόριμο έρχεται Ο καινούργιος βασικός χαρακτήρας να είναι ένας αστυνόμος ή ντετέκτιβ και αδερφός πχ αυτής που έγραψε το παραπάνω. Και να βρει το παραπάνω κείμενο ακριβώς όπως είναι -ή με κάποιες διαφορές ανάλογα με την πλοκή που θα θέλεις να ακολουθήσεις- σαν κρυμμένο σημείωμα (αυτοκτονίας;) στο άδειο διαμέρισμα της αδερφής του, λοιπόν, η οποία έχει χαθεί μυστηριωδώς. Και επειδή οι συνθήκες της εξαφάνισής της -ή του θανάτου της- είναι τόσο περίεργες, έρχεται αυτό το σημείωμα εντελώς εκτός λογικής που δίνει το έναυσμα, τη δίοδο για τον "άλλο κόσμο". Αυτόν που περιέχει το υπερφυσικό στοιχείο και φυσικά ο βασικός χαρακτήρας αγνοεί παντελώς.Δεν ξέρω αν βγάζει ακριβώς νόημα το παραπάνω, αλλά ένας βασικός χαρακτήρας που αγνοεί την ύπαρξη του υπερ/μεταφυσικού, και το ψάχνει επειδή ίσως είναι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψει τι συνέβη στη χαμένη αδερφή του, ακόμα κι αν δεν πιστεύει... Εμένα μ'έψησε πάντως.YΓ1: Μου έφερε στο νου λίγο και το "Τάλιθα Κούμι" η φάση των παραπάνω, το χώμα και σκουλήκια, όλο το mood που έστησες.ΥΓ2: Από πού θα ξεκινούσε την αναζήτηση; Χμμ, μάλλον από την τύπισσα που αναφέρεται στο σημείωμα ότι έχει το κληρονομικό χάρισμα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 17, 2015 Author Share Posted October 17, 2015 Ο καινούργιος βασικός χαρακτήρας να είναι ένας αστυνόμος ή ντετέκτιβ και αδερφός πχ αυτής που έγραψε το παραπάνω. Και να βρει το παραπάνω κείμενο ακριβώς όπως είναι -ή με κάποιες διαφορές ανάλογα με την πλοκή που θα θέλεις να ακολουθήσεις- σαν κρυμμένο σημείωμα (αυτοκτονίας;) στο άδειο διαμέρισμα της αδερφής του, λοιπόν, η οποία έχει χαθεί μυστηριωδώς. Και επειδή οι συνθήκες της εξαφάνισής της -ή του θανάτου της- είναι τόσο περίεργες, έρχεται αυτό το σημείωμα εντελώς εκτός λογικής που δίνει το έναυσμα, τη δίοδο για τον "άλλο κόσμο". Αυτόν που περιέχει το υπερφυσικό στοιχείο και φυσικά ο βασικός χαρακτήρας αγνοεί παντελώς. Δεν ξέρω αν βγάζει ακριβώς νόημα το παραπάνω, αλλά ένας βασικός χαρακτήρας που αγνοεί την ύπαρξη του υπερ/μεταφυσικού, και το ψάχνει επειδή ίσως είναι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψει τι συνέβη στη χαμένη αδερφή του, ακόμα κι αν δεν πιστεύει... Εμένα μ'έψησε πάντως. This will happen. Σας ευχαριστώ και τους τρεις για την ανάγνωση και τα σχόλια 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 (edited) Κι εμένα μ' άρεσε. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η αίσθηση σκοτεινού μαγικού ρεαλισμού που έχει, όπου το μεταφυσικό είναι σχεδόν φυσιολογικό. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω πολλά για να το διορθώσεις, γιατί είναι από αυτά τα κείμενα που μου δίνουν περισσότερο την αίσθηση του πεζού ποιήματος, όπου η πλοκή, οι χαρακτήρες, γενικώς όλα βρίσκονται εκεί ως όχημα για να περάσεις αυτό που θες: μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια σκέψη. Κι εγώ σ' αυτά έμεινα περισσότερο. edit εδώ: Η αλήθεια είναι ότι από το σχόλιό σου ήμουν ήδη προετοιμασμένος για "λεσβίες, αυτοκτονίες και φαντάσματα" και δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα αν το "λεσβίες" το είδα μες στο κείμενο ή το "είδα" επειδή εσύ μου το είπες. (μπορεί να είναι και τελείως άχρηστό αυτό, απλώς δεν θυμάμαι ) Μου αρέσει η ιδέα του Ντίνου. Ίσως αυτό που να χρειάζεται ακόμη να είναι κάποιο στοιχείο που θα το κάνει πιο πρωτότυπο/φρέσκο/ιδιαίτερο (χωρίς να σημαίνει ότι έτσι είναι κλισέ). Αυτό που θα σου πρότεινα να δεις είναι το εξής: Μακάρι να μπορούσα να τραβήξω μια χαρακιά στις φλέβες μου νˈ ανοίξουν, να σκάσει το αίμα μου σαν βόμβα, να ξεχυθείς από μέσα μου, ποτάμι μαύρο, δηλητήριο της καρδιάς μου, να ξεχυθείς κι όπου κυλάς να με καις σαν την πιο δυνατή φωτιά τις πιο άγριες νύχτες. Το δοκίμασα. Δεν είχε αποτέλεσμα. Για μένα εδώ υπάρχει μπόλικο ζουμί, κι ίσως να είναι μια κατεύθυνση που αξίζει να σκεφτείς λίγο περισσότερο: Κόβει τις φλέβες της για να τη διώξει, κι αυτή η πράξη της κρατά την νεκρή ζωντανή. Θέλει να τη διώξει, θέλει να την κρατήσει κοντά της, ταυτόχρονα. Κι όλο αυτό το ψυχολογικό "δίπολο" σχετίζεται με το μεταφυσικό: όταν ανοίγει πληγές στο δέρμα της εκείνη ξυπνά, λες κι είναι συνδεδεμένη με το αίμα της. (δηλαδή να αναζωπυρώνεται με κάθε κόψιμο των φλεβών) Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα, πάντως αυτό το σημείο μου έμεινε εντονότερα από το διήγημα (το διάβασα χθες) και ίσως να μπορείς να το χρησιμοποιήσεις κάπως. Πάντως κι εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσες να κάνεις και κάτι άλλο μ' αυτό, τώρα θα είναι κάτι καινούριο, θα είναι προσθήκη σε κάτι παλιό (βλ. περσινό Νανόριμο), δεν ξέρω Edited October 17, 2015 by Morfeas 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 Συχνά λέω πως ο τρόμος, αναγνωστικά ή συγγραφικά, δεν είναι το φόρτε μου. Δεν ξέρω αν είναι η δεν είναι τρόμου η ιστορία αυτή, αλλά αν το "creeped out" είναι περιγραφικό σαν αντίδραση σε ιστορία τρόμου, τότε είναι. Συμφωνώ με άλλους σχολιαστές, και με τη συγγραφέα, πως μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο με αυτή την ιστορία, ωστόσο θέλω να επισημάνω κάτι. Η ιστορία με συγκίνησε και για τις τόσες όμορφες εκφράσεις, και για την υπόθεση, και για την τόσο ξεκάθαρη εικόνα που έχουμε για το χαρακτήρα που μιλά. Μου άρεσε όμως κυρίως για αυτό το αιθέριο στοιχείο το οποίο, κτγμ, είναι αυτό που δεν πρέπει με καμία δύναμη να χαθεί σε περίπτωση που η ιστορία γίνει μεγαλύτερη, με περισσότερους χαρακτήρες, πλοκή, κ.ο.κ. Είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο της "αιθερικότητας" που την κάνει να ξεχωρίζει, με έναν τρόπο κάπως κινηματογραφικό σαν η κάμερα να μας δείχνει αυτό μόνο που βλέπει η ομιλούσα χαρακτήρας. Το αιθέριο στοιχείο, το οποίο είναι και "στοιχειωμένο" στοιχείο βρίσκεται στο ότι η ομιλούσα πλέει ανάμεσα σε τρεις κόσμους. Τον δικό μας κόσμο όπου συνέβη ό,τι συνέβη στην ιστορία, τον κόσμο των αναμνήσεών της, ο οποίος συνδέεται με τον τρίτο κόσμο: Αυτόν της ζώνης του λυκόφωτος όπου τα φαντάσματα είναι αληθινά, όπου τα όνειρα και οι εφιάλτες ενσαρκώνονται. Και οι τρεις κόσμοι είναι παρόντες και αυτό μεταδίδεται τόσο καλά που θα ήταν πολύ κρίμα να χαθεί με την "εισβολή" άλλων στοιχείων, μιας γραμμικής πλοκής, ίσως και χαρακτήρων που θα "προσγείωναν" την ιστορία. Η ιστορία αυτή δεν πρέπει να προσγειωθεί. Δεν πρέπει να χάσει αυτή την τριπλή υπόσταση της συνείδησης του χαρακτήρα σου (ίσως ΤΩΝ χαρακτήρων), ούτε βέβαια την άπλετη και όμορφη ποιητικότητα της γλώσσας της. Δεν λέω πως θα γίνει κάτι τέτοιο, απλά επειδή είναι τόσο όμορφη όπως είναι τώρα, αυτό δεν πρέπει να χαθεί. C'est tout. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 Μελαγχολική και θλιμμένη ιστορία, σίγουρα παραφυσικού αφού έχουμε φάντασμα αλλά όχι τρόμου. Και πάντα με την θαυμαστή χρήση της γλώσσας από την Elgalla. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 17, 2015 Author Share Posted October 17, 2015 Σας ευχαριστώ πολύ, παιδιά, για την ανάγνωση και τα σχόλια. Άι αμ σπίτσλες - ομολογώ ότι δεν περίμενα να αρέσει τούτο δω. @ Μορφέας Κατάλαβα ακριβώς τι εννοείς και είναι φοβερή ιδέα. @ Oberon Το κρατάω αυτό που λες για όταν στρωθώ να το δουλέψω. Η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα πολύ σημαντικό κομμάτι και χάρηκα που είπες ότι είναι κάπως κινηματογραφική η αιθερικότητα του διηγήματος διότι κι εγώ έβλεπα πολύ έντονα τις εικόνες γράφοντάς το (ιδιαίτερα την αρχική, αλλά και του φαντάσματος). @ William Θέλει να γίνει τρόμου όταν μεγαλώσει 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 Μου άρεσε όλο το κείμενο. Και ο λόγος και η γραφή και προπαντός το τέλος με τις πιθανές του εξηγήσεις για το φάντασμα. Αλλά πριν απ' όλα με τράβηξε ο τίτλος και γι' αυτό αποφάσισα να το διαβάσω. Ψήγματα Αυγής και ψήγματα μιας ιστορίας που θα ήθελες να κάνεις πολύ μεγαλύτερη. Βλέπω ότι και οι άλλοι συμφωνούν. Δεν ξέρω τι έχεις στο νου σου, αλλά εμένα δεν μου λείπει τίποτα και έτσι. Έχει τη γοητεία ενός ποιήματος, συμπυκνώνει μέσα στις χίλιες κάτι λέξεις και ζωή και σχέση και νοοτροπία και δυστυχία και φανταστικό και μου αρκεί όπως είναι. Αν πάλι αποφασίσεις να κάνεις κάτι, σκέψου πολύ καλά τι θα είναι, γιατί η έκταση μπορεί να ελαττώσει την ένταση, κι αυτή στο συγκεκριμένο κείμενο έπεφτε σαν γροθιά κι έκοβε την ανάσα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 Πολύ μαύρο, πολύ γοητευτικό, πάρα πολύ όμορφο (γαμώτο, είναι δυνατόν? δεν ξέρω πώς το κάνεις αυτό, να παράγεις τέτοια ομορφιά μέσα από τόση μαυρίλα, άλλον έναν ξέρω που το έχει τελειοποιήσει, αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω και πολλά), πολύ μελαγχολικό, γενικά είναι όλα του πολύ για μόλις 1200 λέξεις και μιάμιση ώρα δουλειά. Καλά έκανες και πήγες Το μονο που μπορώ να σου πω για τη συνέχειά του είναι ότι πραγματικά δε σε παίρνει να μεγαλώσεις το κείμενο σε αυτό το στυλ. Αυτό είναι ήδη αρκετό για αυτόν το λόγο, αυτή την πίκρα κι αυτή τη μελαγχολία. Είναι βασικά όσο ακριβώς πρέπει να είναι και μάλλον δεν του λείπει τίποτα. Αν πάλι το κάνεις όπως λέει ο Ντίνος που είναι πολύ ωραία ιδέα, μια ακόμα ιδέα μπορεί να είναι να μην είναι αδελφός της αυτός, αλλά ο γκόμενος που παράτησε για αυτήν και που ποτέ δεν την ξέχασε (απλά για να έχεις και κόντρα κεντρικού χαρακτήρα με το φάντασμα πχ). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 17, 2015 Share Posted October 17, 2015 (edited) @ Oberon Το κρατάω αυτό που λες για όταν στρωθώ να το δουλέψω. Η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα πολύ σημαντικό κομμάτι και χάρηκα που είπες ότι είναι κάπως κινηματογραφική η αιθερικότητα του διηγήματος διότι κι εγώ έβλεπα πολύ έντονα τις εικόνες γράφοντάς το (ιδιαίτερα την αρχική, αλλά και του φαντάσματος). ΟΚ, θα σου πω κάτι, τι έβλεπα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, μια που μιλάμε για κινηματογραφικότητα. Δεν ξέρω αν θα σου χρησιμεύσει σε κάτι (ποτέ δεν ξέρω αν τα σχόλιά μου χρησιμεύουν σε κανέναν γιατί συνήθως εκφράζω αυτό που βιώνω ο ίδιος διαβάζοντας μια ιστορία, και μπορεί να μην έχει καμια σχέση με το τι θέλει να πει ο ποιητής, ή ποιήτρια εν προκειμένω). Θα σου φανεί ίσως λίγο weird το παρακάτω... Λοιπόν, σκέψου όταν ήμασταν παιδιά και παριστάναμε πως είχαμε κυάλια βάζοντας τα χέρια μπροστά στα μάτια μας, στρογγυλεύοντας τα δάχτυλα να μοιάζουν με κυάλια. Έτσι βλέπαμε μόνο ένα μικρό μέρος του κόσμου γιατί το υπόλοιπο το σκέπαζαν τα "κυάλια" μας. Και εστιαζόμασταν μόνο σε διάφορα αντικείμενα. ή σημεία του κόσμου όπως εμείς θέλαμε. (Still with me?) Όσο διάβαζα την ιστορία σου είχα ακριβώς αυτή την αίσθηση. Πως έβλεπα την *οπτική εστία" της ομιλούσας, τους τρεις "κόσμους" που ανέφερα στο παραπάνω σχόλίο μου. Ήταν όμως ασπρόμαυρη, chiaroscuro, ίσως με μια σχετική γκρίζα ομίχλη πού και πού. Καθόλου χρώμα. Εκτός από κόκκινο. Το κόκκινο ήταν έντονο όταν παρουσιαζόταν μέσα στο όλο ασπρόμαυρο chiaroscuro. Τάραζε. Mε την ένταση που έφερνε. Εφιαλτικό. Και ξαφνικά μέσα σε αυτή την παλέτα εμφανίζονται ένα δυο αντικείμενα γεμάτα χρώμα. Το παστίτσιο. Το γλυκό. Αλλά δεν είναι έγχρωμα με καλό τρόπο. Είναι παράταιρα. Ασήμαντα. Το λες εξ άλλου. Δεν φέρνουν χαρά. Γιατί ανήκουν στο πλαίσιο ενός άλλου κόσμου όπου το χρώμα είχε χαρά και σκοπό. Στην ιστορία σου, στην κινηματογραφικότητα που περιέχει και στην στοιχειωμένη αιθερικότητα, αυτά τα άλλα χρώματα του δικού μας έγχρωμου κόσμου δεν χωρούν. Οπότε, αν αλλάξεις την ιστορία με τρόπο που οι χαρακτήρες που ίσως προσθέσεις ή τα στοιχεία της πλοκής που θα την επεκτείνουν, έχουν την ίδια *παλέτα* με αυτή της ιστορίας όπως έχει, τότε όλα εντάξει. Αν όμως έχουν μια τέτοια "παλέτα" που θα κάνει την ισορροπία, και την κινηματογραφικότητα, που ήδη υπάρχει να χαθεί (μαζί με όλα τα άλλα) προσγειώνοντάς την στον συνηθισμένο κόσμο, βγάζοντας τα κυάλια, όπου το παστίτσιο και το γλυκό θα έχουν πια νόημα (το λέω κάπως αλληγορικά αυτό) και θα μας κάνει να λυπηθούμε για τον ομιλώντα χαρακτήρα σου, με την έννοια του "αχ την κακομοίρα" ή με σκοπό απλά να "τρομάξουμε" τότε ίσως είναι καλύτερα να μην γίνει αυτό. Ίσως, έτσι; Έχεις κάθε ικανότητα, κρίνοντας από όσες ιστορίες σου έχω διαβάσει, να επεκτείνεις την ιστορία με θαυμαστό τρόπο. Αλλά και έτσι να μείνει, όπως είπε και η Tiessa - πάνω κάτω - πιο πάνω, και πάλι υπέροχη θα είναι. Ελπίζω να μην ακούστηκα, δεν ξέρω, patronizing or anything αλλά να σου χρησιμέψουν τα σχόλιά μου έστω και λίγο. Α, να κάνω κάτι πιο ξεκάθαρο. Το παστίτσιο και το γλυκό φυσικά και έχουν νόημα στην ιστορία σου. Όταν έγραψα δεν έχουν νόημα, δεν εννοούσα πως ήταν περιττά στοιχεία στην ιστορία, αλλά πως βέβαια δεν έδιναν πια τίποτα, καμια χαρά στο χαρακτήρα σου και μάλιστα είχαν και μια πολύ "creepy" θέση τη χρονική στιγμή που παρουσιάστηκαν. Edited October 17, 2015 by Oberon 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted October 18, 2015 Share Posted October 18, 2015 Αταλάντη καλησπέρα. Για μια ακόμη φορά παρουσίασες ένα διαμαντάκι που ενώ ήταν θεοσκότεινο έλαμπε από την κάθε του πλευρά. Πολλά συγχαρητήρια επί τούτου! Από εκεί και πέρα, ως μοναδική επισήμανση που έχω για το κείμενο είναι ότι δε φαίνεται πουθενά ότι αυτή που μας τα λέει όλα τούτα είναι γυναίκα –με εξαίρεση φυσικά το σχόλιό σου στην αρχή. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν καλύτερο αν ο αναγνώστης το αντιληφθεί αυτό όσο το δυνατόν νωρίτερα, γιατί το μυαλό μας πάει αυθόρμητα στο σύνηθες, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι να μας μιλά άντρας. Και αφού μας “μιλάει” γυναίκα θα είναι καλό να το ξέρουμε εξαρχής. Κάτι που φυσικά μπορεί να γίνει εύκολα, αφού η ιστορία είναι γραμμένη στα ελληνικά και τα ουσιαστικά ξεχωρίζουν σε κάθε πρόσωπο. Έφτανε (π.χ.) απλώς ένα “και τότε πετάγομαι από το κρεβάτι μου κάθιδρη και κατατρομαγμένη” πίσω από το “Συχνά τις νύχτες με στοιχειώνει η μορφή σου” με το οποίο ανοίγεις το κείμενο και θα είχες ξεμπερδέψει. Με αυτόν τον τρόπο θα ξέραμε αυτό που προσωπικά θεωρώ επιβεβλημένο ήδη από την πρώτη σειρά. Κατά τα άλλα, η ιστορία σαφέστατα μπορεί να στηριχτεί επάνω στο ήδη υπάρχον κομμάτι και να αναπτυχθεί πάρα πολύ. Η ιδέα του Ντίνου είναι φυσικά εξαιρετική (όχι που δε θα ήταν), αφού σου δίνει ένα σωρό μονοπάτια ανάπτυξης. Για να πω την αλήθεια πάντως, εγώ θα προτιμούσα να κρατήσω ψηλά στην ιστορία το όλο θέμα της ομοφυλοφιλίας, επειδή θεωρώ ότι δίνει την ευκαιρία για μια διαφορετικότερη ανάπτυξη από τη σύνηθες, άρα “περισσότερο απάτητο χιόνι” –αν γίνομαι αντιληπτός. Οπότε θα προτιμούσα αυτό το γράμμα που λέει ο Ντίνος να το έβρισκε η καινούργια ερωμένη αυτής που το έγραψε, η οποία μετά κόπο και βασάνων θα την είχε βοηθήσει όχι μόνο να ξεπεράσει την πρώην αλλά και το όλο θέμα με τα ξυραφάκια και τα λοιπά “καλά”. Χμμ, ίσως θα μπορούσε να είναι και η ψυχολόγος της αυτή που το βρήκε, και να δει έτσι και τον εαυτό της να αναγράφεται στο γράμμα. Έτσι σου παρέχεται μπόλικο υλικό και από τις συνεδρίες τους, αφού μέσα από εκείνες θα είχες να παρουσιάσεις και περισσότερο background από την ταραχώδη ζωή της εξαφανισμένης όσο ζούσε με αυτή που αυτοκτόνησε, αλλά και το κομμάτι της ζωής ψυχολόγου-εξαφανισμένης. Και έχω την αίσθηση έτσι ότι η όλη ιστορία θα μπορούσε να πιάσει επίπεδα μυθιστορήματος, εξακολουθώντας μάλιστα να είναι σταθερά σκοτεινό. Το κλείνω κάπου εδώ, γιατί αν συνεχίσω θα πιάσω τις λέξεις του διηγήματός σου! Αυτές ήταν λοιπόν μερικές ιδέες και τίποτα περισσότερο. Κατά τα άλλα, και πάλι μπράβο για την εξαιρετική ιστορία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted October 18, 2015 Share Posted October 18, 2015 Συγχαρητήρια για το μικρό διαμαντάκι. Αφού διάβασα και τα σχόλια να πω περιληπτικά, ότι δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κινηματογραφικό, μάλλον ονειρικό θα το έλεγα (δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιος -όσο καλός σκηνοθέτης κι αν είναι- θα μπορέσει να βγάλει στην οθόνη αυτήν την ατμόσφαιρα), ότι είναι όσο ακριβώς χρειάζεται, ότι είναι δύσκολο να έχει συνέχεια στο ίδιο επίπεδο, και ότι από την αρχή ορίζεις το φύλο «δεν ήμουν σίγουρη» (3η παράγραφος) και «να εμφανίζεσαι μπροστά μου, γυμνή» στην 4η. Υ.Γ Να κάνω και το καθιερωμένο παράπονο ότι κάποιες εδώ μέσα (που συμμετέχουν στο εργαστήριο, ονόματα δεν λέμε ούτε την Nienor ούτε την Wordsmith θα αναφέρω ) δεν μας αφήνουν να διαβάσουμε για την “εξεταστική” του Νοεμβρίου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 18, 2015 Author Share Posted October 18, 2015 Πρώτα απ' όλα, να σας ευχαριστήσω όλους για την ανάγνωση και τα σχόλια. Ο τίτλος φαίνεται πως έκανε τη δουλειά του καλά και χαίρομαι γι' αυτό όσο δεν πάει. @ Tiessa Έχεις δίκιο, θέλει σκέψη πριν κινηθώ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με αυτό. Σίγουρα δεν θέλω να χαλάσει το εφφέ που προκαλεί. @ Κιάρα Ήταν πολύ ωραία και διασκεδαστική εμπειρία το come write in και χάρηκα κι εγώ που πήγα και που έγραψα και που έγραψα αυτό συγκεκριμένα. Τώρα στα περί σκοτεινίλας και ομορφιάς δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω, ίσως να έχει σχέση με το ότι συχνά αντιμετωπίζω το συναίσθημα σαν άγριο ζώο και γράφω μ' αυτόν τον τρόπο γι' αυτό. Για παράδειγμα (ακολουθεί μινιόν αποσπασματάκι-τήζερ από νουβέλα): “Άκου”, ψιθύρισε. “Έτσι ηχεί η ελευθερία. Αυτή είναι η οσμή της. Αυτό είναι το χρώμα της. Αυτή είναι η υφή της. Ο έρωτας δεν είναι αγνός και άσπιλος. Είναι σκοτεινός, άγριος και αδάμαστος. Δεν υπάρχει τίποτα το καθαρό ή το ήπιο στον έρωτα. Είναι ένα αιμοβόρο, αδηφάγο κτήνος που δεν σταματάει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να τραφεί. Είναι ο πιο απαιτητικός αφέντης κι όταν σ' αφήνει μόνο, μελανιασμένο κι αιμόφυρτο μες στο σκοτάδι, εσύ ζητάς κι άλλο, πάντα κι άλλο”. Ή ίσως και να μην έχει καμία σχέση μ' αυτό, πραγματικά δεν έχω ιδέα. @ Oberon Η φίλη με την οποία είχα πάει στο come write in και είναι σκηνοθέτης, μου περιέγραψε ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά σε σέπια αντί ασπρόμαυρο. @ George Μα και βέβαια κάνω ξεκάθαρο το φύλο της αφηγήτριας. Τρίτη παράγραφος: δεν ήμουν σίγουρη αν είχα καταλάβει καλά Πιο κάτω: Τώρα γίνομαι κι εγώ πεζή Και τα λοιπά. Για μένα, μια σχέση μεταξύ δύο γυναικών δεν διαφέρει σε τίποτα από μια σχέση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας: αγαπάνε, νιώθουν απώλεια και θρηνούν, όπως όλοι οι άνθρωποι. Το να υπερτονίσω το φύλο θα έφερνε στο προσκήνιο κάτι που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Θυμάμαι ότι μου είχε γίνει αυτό το σχόλιο σε παλιά ιστορία: ότι η ομοφυλοφιλική σχέση δεν εξυπηρετούσε κάτι και η ιστορία θα ήταν ίδια αν η σχέση ήταν ετεροφυλοφιλική. Πράγματι, έτσι ήταν και έτσι είναι και στην περίπτωση αυτή. Ο χαρακτήρας μου είναι απλά μια γυναίκα που έχασε την αγάπη της, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν είναι κανενός είδους δήλωση. Απλά φαντάστηκα την αρχική εικόνα της μπανιέρας με δύο γυναίκες και έτσι προχώρησα και το κείμενο. @Old man Συγγνώμη για την απόσπαση από το διάβασμα για την εξεταστική, αλλά τουλάχιστον αυτό ήταν μπουκίτσα, μόλις 1.800 λέξεις. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted October 19, 2015 Share Posted October 19, 2015 @ George Μα και βέβαια κάνω ξεκάθαρο το φύλο της αφηγήτριας. Τρίτη παράγραφος: δεν ήμουν σίγουρη αν είχα καταλάβει καλά Πιο κάτω: Τώρα γίνομαι κι εγώ πεζή Και τα λοιπά. Για μένα, μια σχέση μεταξύ δύο γυναικών δεν διαφέρει σε τίποτα από μια σχέση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας: αγαπάνε, νιώθουν απώλεια και θρηνούν, όπως όλοι οι άνθρωποι. Το να υπερτονίσω το φύλο θα έφερνε στο προσκήνιο κάτι που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Θυμάμαι ότι μου είχε γίνει αυτό το σχόλιο σε παλιά ιστορία: ότι η ομοφυλοφιλική σχέση δεν εξυπηρετούσε κάτι και η ιστορία θα ήταν ίδια αν η σχέση ήταν ετεροφυλοφιλική. Πράγματι, έτσι ήταν και έτσι είναι και στην περίπτωση αυτή. Ο χαρακτήρας μου είναι απλά μια γυναίκα που έχασε την αγάπη της, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν είναι κανενός είδους δήλωση. Απλά φαντάστηκα την αρχική εικόνα της μπανιέρας με δύο γυναίκες και έτσι προχώρησα και το κείμενο. Δε με βρίσκεις πουθενά αντίθετο σε αυτά που λες για την οποιαδήποτε σχέση μεταξύ ανθρώπων ίδιου φύλου, και φυσικά και δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία στην ιστορία σου έτσι ώστε να το υπερτονίσεις. Εγώ απλά αναφέρθηκα στο ότι αφηγηματικά θα έβλεπα άντρα στο μυαλό μου αν δεν υπήρχε το αρχικό σου σχόλιο… Λανθασμένα όμως, απ’ ό,τι αποδείχθηκε, αφού υπάρχουν οι αναφορές που σημειώσατε μαζί με τον Old man. Συμπέρασμα. Μάλλον τελικά πρέπει να διαβάζω ένα κλικ πιο αργά. Ή να βρω τρόπο να κάνω τις μέρες μου 25ωρες ή 26ωρες… 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted October 20, 2015 Share Posted October 20, 2015 Ωραία ιστοριούλα, ειδικά για "φλασάκι", όπως επίσης μου άρεσε πάρα πολύ και η γραφή σου. Αν και είναι λίγο μελαγχολική, το τέλος είναι πολύ δυνατό. Μπράβο! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 Α ήταν πολύ ωραίο! Θα συμφωνήσω ότι καταλαβαίνουμε ότι μιλάει γυναίκα περισσότερο από την αίσθηση της αφήγησης και όχι επειδή κάπου ξεκαθαρίζεται. Ωραίες εικόνες, σκοτεινές, στοιχειωμένες, με κάνεις να σκεφτώ εικόνες της Victoria Francés, ω τί παράξενο. Βέβαια, αν οι ηρωίδες σου είναι ψήγματα αυγής, φωτεινά σωματίδια σκόνης στη φαντασία κάποιου διεστραμμένου εποποιού ...ο διεστραμμένος εποποιός ποιος είναι; :rofl2: 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted December 17, 2015 Author Share Posted December 17, 2015 Μερσί, χαίρομαι που σου άρεσε Όσο για τον διεστραμμένο εποποιό, δεν έχω ιδέα ποιος θα μπορούσ... γκουχ, γκουχ. Εντάξει, εντάξει, συμφωνώ, καλό είναι να παραδεχόμαστε τα ελαττώματά μας πού και πού. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted January 10, 2016 Share Posted January 10, 2016 Πολύ ατμοσφαιρικό, με χρήση λέξεων και φράσεων που δεν σε μπερδεύουν αλλά σε ταξιδεύουν όσο πρέπει.Μου άρεσε πολύ η αρχή, την βρήκα προκλητικά "τρομαχτική" και φυσικά η τελευταία πρόταση.Δεν έχω να προσθέσω πολλά, τα είπαν οι περισσότεροι παραπάνω, μόνο ότι αν θες να συνεχίζεις αυτήν την ιστορία σίγουρα θα έπρεπε να προσθέσεις κι άλλα στοιχεία για να μην κουράσει σαν εικόνα.Αλλά έτσι μόνο του διαβάζεται ανετότατα και αφήνει και μία πολύ ωραία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.