Λευκά Ματωμένα Ρόδα - Απόσπασμα

[white_unicorn]

Όνομα Συγγραφέα: Αθηνά
Είδος: Τρόμος
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 696
Αυτοτελής; Όχι
Σχόλια: απόσπασμα από το γραπτό που βγήκε από το σεντούκι.. ελπίζω να μην με πάρετε με τις ντομάτες που το έβαλα στον τρόμο αλλά ε.. λέω το συγκεκριμένο κομμάτι να βγάζει λίγη - τόση δα μικρούλα - δόση φόβου... περιμένω κανένα σχόλιο μπας και περάσω εκείνο το μάθημα που λέγετε "Instill Fear to your characters"

Το κομμάτι είναι ο εφιάλτης της ηρωίδας μετά την μοιραία πρώτη συνάντηση με το Βαμπίρ της ιστορίας.

 

Τα λόγια του αντήχησαν γύρω της, κάλυψε το στόμα της για να μην ουρλιάξει, “Με τέτοιους τοίχους στο κάστρο σου, δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει!” Κοίταξε γύρω ενώ αγκάλιαζε τον εαυτό της, η ανάσες τις ρηχές και γρήγορες, τα μάτια της βούρκωσαν. Ήξερε πως δεν ήταν εκεί, πως κοιμόταν στο δικό της κρεββάτι αλλά ο φόβος την είχε κατακλύσει. Γύρω της γυμνοί πέτρινοι τοίχοι χωρίς πόρτα ή παράθυρο, ένιωθε την υγρασία να διαπερνά το δέρμα της. Τα χέρια της ήταν γυμνά, το αραχνοΰφαντο νυχτικό που φορούσε δεν πρόσφερε ζεστασιά και τα ελάχιστα κεριά που φώτιζαν άναρχα τον χώρο έμοιαζαν παγωμένα. Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, την αδρεναλίνη να κυλάει στο αίμα της. Ο ήχος του υφάσματος πάνω στις πέτρες την έκανε να γυρίσει απότομα. Συγκράτησε ακόμα μια κραυγή ενώ ένα ζεστό δάκρυ πάγωνε στο κρύο της πρόσωπο.

Εκείνος φορούσε μια κάπα που έφτανε μέχρι το πάτωμα, το πρόσωπο του ήταν χλωμό και τα μάτια του σκούρα με μια μυστηριώδη λάμψη, ενώ στα κατακόκκινα χείλη του είχε σχηματιστεί ήδη το γνωστό αλαζονικό χαμόγελο. “Καλωσόρισες στο μικρό μου σπίτι.” είπε χωρίς να αλλάξει έκφραση και προχώρησε προς το μέρος της, σταμάτησε μπροστά της και το χαμόγελο του άφησε δύο κατάλευκους κυνόδοντες να κάνουν την εμφάνιση τους.

Σφίγγοντας τα παγωμένα της μπράτσα με τα δάχτυλα της άφησε μια ανάσα και προσπάθησε να ακουστεί βαριεστημένη. “Ωραίο το σόου σου, μπορώ να φύγω τώρα;” ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να επηρεάσει το εφιάλτη. Τα όνειρα μάλλον ήταν η δική του ειδικότητα.

“Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις;” την ρώτησε τοποθετώντας το δεξί του χέρι στο στήθος του, “Με πληγώνεις.” της είπε με το χαμόγελο που φαντάζεται κανείς πως έχει η γάτα μπροστά στο ποντίκι.

“Θα χαιρόμουν περισσότερο αν δεν είχα παγώσει ανάμεσα σε πέτρινους τοίχους γεμάτους αράχνες.” απάντησε τρίβοντας τα μπράτσα της και κοιτώντας ξανά γύρω της, οπουδήποτε εκτός από αυτόν.

“Θα σε περιμένω απόψε. Ελπίζω να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε την συζήτηση που αρχίσαμε χτες.” είπε και η φωνή του έμοιαζε να την τυλίγει με μια ζέστη που την έκανε να ανατριχιάσει ακόμα περισσότερο. Το χαμόγελο του έδειχνε πόσο απολάμβανε τις αντιδράσεις της.

“Και αν δεν έρθω;” η ερώτηση ήταν αντανακλαστική, ακόμα και στα όνειρά της ένιωθε την ανάγκη να αντιδράσει, να μην παραδώσει αμαχητί τα όπλα της. Αν και ήξερε πως είχε ήδη συμφωνήσει να τον δει ξανά έπρεπε να αντιδράσει στην δική του υπενθύμιση, απλά για να ξέρει τι επιλογές είχε.

“Αυτή δεν είναι επιλογή γλυκιά μου.” κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, “Θα έρθεις!”

Αντανακλαστικά έκανε ένα βήμα πίσω, ένοιωσε την κρύα πέτρα του τοίχου και ακούμπησε πάνω του χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Ο φόβος έκανε την ανάσα της γρήγορη, ακανόνιστη, ενώ το κρύο του τοίχου πάγωνε την πλάτη της.

Την επόμενη στιγμή ήταν μπροστά της, η ανάσα του στο αυτί της και οι παλάμες του σαν σφιγκτήρες στα χέρια της.

“Πίστεψε με, δεν θέλω να σε κάνω να έρθεις με πιο βίαιο τρόπο.” της είπε πριν τα χείλη του ακουμπήσουν τον λαιμό της. Η γλώσσα του υγρή, πέρασε πάνω από τον σφυγμό της καθώς σκληρά μυτερά δόντια ακουμπούσαν το δέρμα της.

“ΟΧΙ!” φώναξε ενώ ένιωθε τον πόνο του δαγκώματος.

Βρέθηκε στο κρεββάτι της με το χέρι της στον λαιμό της ενώ ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό της. Η φανέλα και τα σεντόνια της ήταν μούσκεμα και ο λαιμός της ήταν στεγνός. Ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται και ίσα που πρόλαβε να φτάσει στο μπάνιο.

Όταν το στομάχι της ήταν κενό και η ναυτία είχε πια περάσει, σηκώθηκε με πόδια που έτρεμαν και μπήκε στο ντους χωρίς να την νοιάζει αν το νερό ήταν παγωμένο. Καθώς κουλουριάστηκε στην μπανιέρα επανέφερε στην μνήμη της τις νωπές σκηνές του εφιάλτη. Ένας πρωτόγνωρος φόβος είχε εγκατασταθεί μέσα της. Δεν φοβόταν τον Φίλιππο, τουλάχιστον όχι όσο φοβόταν τον ίδιο της τον εαυτό. Έτρεμε τις δικές της αντιδράσεις της. Τρόμαξε στην σκέψη του δικού της ‘θέλω’ που όταν ένιωσε τα δόντια του στο λαιμό της ένα μέρος της ήθελε να νιώσει το δάγκωμα. Ένα μέρος της λαχταρούσε το άγγιγμα του, και ήξερε πως, δεν ήταν κάποια παραίσθηση. Η λογική της είχε νικήσει εκείνο το βράδυ. Για την ώρα μπορούσε να ηρεμήσει.

[Blacksword]

Λοιπόν, καλή φαίνεται αλλά είναι πολύ μικρή για να καταλάβεις πολλά.

 

Τώρα για τη "δόση φόβου" στο χαρακτήρα που λες εγώ κάτι ένιωσα αλλά, όπως είπα πριν, θα 'θελα λίγο μεγαλύτερη ιστορία για να στρώσει.

[white_unicorn]

Ευχαριστώ για το σχόλιο, έχεις δίκιο οτί είναι μικρό απόσπασμα αλλά είπα να μην το φορτώσω πολύ... η πιο πρώιμη μορφή της ιστορίας - τα πρώτα κεφάλαια - βρίσκονται στις διάφορες ιστορίες αλλά μάλλον θα βάλω και τα προηγούμενα για να βγάλεις μια άκρη. αν θες.

[WILLIAM]

Καλό είναι, η αφήγησή σου είναι στρωτή.

Τώρα για περισσότερα πάνω στην ιστορία θα πρέπει να δούμε περισσότερα.

[white_unicorn]

right then.. στο ίδιο μοτίβο άλλες 7,566 λέξεις πριν το όνειρο.. λείπει το πρώτο πρώτο κομμάτι και το after the dream ελπίζω να σας λέει κάτι περισσότερο.. 

 

 “Νόμιζα πως θα φορούσες το φόρεμα σου!” είπε η Ειρήνη μόλις είδε την Βίκυ.

“Είπαμε να φορέσουμε όλες φορέματα απόψε!” πρόσθεσε η Έλενα.

Η Βίκυ κοίταξε τον εαυτό της και τις φίλες της, και οι τρεις τους φορούσαν αποχρώσεις του μπλε, μόνο που οι δυο τους φορούσαν καλοκαιρινά φορεματάκια και η ίδια είχε φορέσει ένα σκούρο παντελόνι με το αγαπημένο της μπλουζάκι.

“Δεν είχα όρεξη για σιδέρωμα σήμερα, και τουλάχιστον ταιριάξαμε στα χρώματα” τους απάντησε με ένα μικρό χαμόγελο.

“Την επόμενη φορά θα έρθουμε σπίτι σου για να ετοιμαστούμε!” απείλησε η Έλενα και γέλασαν όλες μαζί καθώς έμπαιναν στο εστιατόριο.

Η βραδιά κύλησε ήσυχα, χωρίς απρόοπτα, η Βίκυ είχε αρχίσει να χαλαρώνει, ίσως έφταιγε και το κρασί που έπιναν.

Όταν έφυγαν από το εστιατόριο ένιωσε το στομάχι της να αντιδρά ξανά και ήταν σίγουρη πως το φαγητό και το κρασί δεν ευθυνόταν για αυτό, 'Ξεκινήσαμε καλά, ας τελειώσουμε ήρεμα.' προσευχήθηκε αν και ήξερε πως τελικά δεν θα απέφευγε την καταστροφή.

“Με τι συνεχίζετε το πρόγραμμά μας;” ρώτησε η Έλενα όταν έφτασαν στην κεντρική πλατεία.

Ένα από τα καλά της πόλης ήταν πως μπορούσες να την περπατήσεις, δεν χρειαζόσουν αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις σου.

“Έχω κλείσει τραπέζι σε ένα νέο μπαράκι, κοντά στη συνοικία των παλιών αρχοντικών.” απάντησε η Ειρήνη.

“Στην ιστορική πλευρά; Νόμιζα πως δεν έδιναν άδειες εκεί.” η Βίκυ ακούστηκε ξαφνιασμένη.

Η Ειρήνη χαμογέλασε, ίσως τελικά να ήταν σωστή η απόφαση της. “Είναι κοντά στην ιστορική πλευρά. Και είμαι σίγουρη πως θα το λατρέψεις...”

“Από πότε διαλέγεις σύμφωνα με τα δικά μου γούστα;” αντέταξε η Βίκυ.

Γύρισε και την κοίταξε γελώντας συνέχεια, “Μα δεν το διάλεξα για σένα! Όχι! Το διάλεξα, γιατί έμαθα πως μαζεύει πολλούς, ωραίους, και ελεύθερους άνδρες...” το γέλιο των τριών τους αντήχησε στην πλατεία.

Λίγα λεπτά αργότερα έφταναν στον προορισμό τους, και η Βίκυ ήθελε να γυρίσει πίσω, να επιστρέψει στο σπίτι της και να μην βγει μέχρι το πρωί. Τα χέρια της ίδρωναν αν και η νύχτα είχε φέρει μαζί της την δροσιά της θάλασσας. Λίγα μέτρα πριν φτάσουν στο μπαρ σταμάτησε, οι κοπέλες προχώρησαν λίγο ακόμα σταματώντας λίγα βήματα αργότερα περιμένοντας.

“Ειρήνη; Τι όνομα έχει το μπαρ;” ρώτησε ενώ ένοιωθε το κρίσιμο σημείο να πλησιάζει, την μια στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα.

Η Ειρήνη την κοίταξε παραξενεμένη, “Τι σημασία έχει;” η έκφραση της άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα, “Το βρήκα! Θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Βίκυ, αν βρεις το όνομα του μπαρ με τρεις προσπάθειες έχεις το λόγο μου θα φύγουμε όταν θες εσύ... ακόμα και μισή ώρα αφού καθίσουμε. Αν όμως, δεν το καταφέρεις, ή αν η Έλενα το βρει πρώτη θα γυρίσουμε στο σπίτι σου το ξημέρωμα....”

Η Έλενα γέλασε και η συμφώνησε, “Τέλεια! Πάμε λοιπόν!”

“Εντάξει.” συμφώνησε και η Βίκυ, πόσο δύσκολο θα ήταν να βρει ένα όνομα; Ίσως ακόμα και να κατάφερνε να αποφύγει το ξενύχτι.

Στο 'Ρόδο' η νύχτα είχε ξεκινήσει ήρεμα και το γκρουπ έπαιζε κάποιο από τα συνηθισμένα κομμάτια. Σύντομα θα έπρεπε να αλλάξουν το πρόγραμμα τους, ήταν μια συζήτηση που δεν ανυπομονούσε να ξεκινήσει.

Άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί στον χώρο, αν και νωρίς ακόμα λίγα ήταν τα άδεια τραπέζια και το μπαρ είχε γεμίσει. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ξεκινούσαν την βραδιά τους έτσι για να καταλήξουν αργότερα σε κάποιο από τα μοντέρνα μαγαζιά. Όμως ήταν και αρκετοί που ερχόταν για την μουσική. Όταν είχε πει στους άλλους την ιδέα του δεν είχαν ενθουσιαστεί.

Όπως και ο συνοδοιπόρος του πίστευαν πως δεν είχε χώρο η πόλη για ένα ροκ μπαράκι με ζωντανή μουσική. Για την ώρα φαινόταν να έχουν διαψευστεί.

‘Κατά φωνή’ σκέφτηκε καθώς ένιωσε τον Ιάσονα να πλησιάζει, δεν τον κοίταξε, έτσι και αλλιώς ήξερε τι θα ζητούσε ξανά. Ο Φίλιππος έγνεψε καταφατικά πριν καν του μιλήσει, “Στο γραφείο μου σε ένα.” είπε χωρίς να τον κοιτάξει και ένιωσε την ανυπομονησία και την ανάγκη για ανεξαρτησία από τον νεότερο άνδρα. Η εξουσία του Φίλιππου όμως δεν του άφηνε περιθώρια, σύντομα κάτι θα έπρεπε να αλλάξει. ‘Σύντομα’. Καθώς σηκωνόταν από την θέση του δίπλα στην είσοδο η πόρτα άνοιξε καθώς μια ακόμα παρέα έμπαινε. Οι δύο νέες κοπέλες κοίταξαν προς το μέρος του χωρίς να τον δουν, 'Σύνηθες φαινόμενο.' σκέφτηκε και πήγε να μιλήσει με τον Ιάσονα που τον περίμενε στο γραφείο του.

Αν και βρισκόταν στην αγκαλιά εκείνου που αγαπούσε, η ανησυχία που ένιωθε σχεδόν όλη την ημέρα δεν έλεγε να την αφήσει.

“Τι έχεις μωρό μου;”η ερώτησή του την επανέφερε στο τώρα.

“Δεν είμαι σίγουρη.” είπε νιώθοντας τα χείλη του στα μαλλιά της, τα χέρια του να την σφίγγουν πάνω του. “Η Βίκυ, δεν φαίνεται καλά.”ακούμπησε τα χείλη της στο στήθος του, τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να ξεκινήσει την συζήτηση που φοβόταν.

“Τι έγινε; Νόμιζα ότι πήγαινε καλύτερα μετά....”.

“Όχι, και εγώ ήθελα να είναι έτσι, αλλά, έχει αλλάξει πολύ. Φοβάμαι πως ότι της έκανε εκείνο το βράδυ. ” άφησε μια ανάσα πριν συνεχίσει, “Αν έγινε αυτό που φοβάμαι, δεν είναι λύση να το κρατάει μέσα της, πρέπει να μιλήσει σε κάποιον.”

Ο Χρήστος ανασηκώθηκε στο κρεββάτι και την τράβηξε απαλά κοντά του.

“Ίσως έχεις δίκιο, αλλά την ξέρεις, δεν θα μιλήσει αν δεν είναι έτοιμη. Πιστεύω, όμως, πως σύντομα θα φτιάξουν τα πράγματα. Θα δεις, η Βίκυ είναι δυνατή, δεν αφήνει τίποτα να την νικήσει.”

“Το ελπίζω.” του απάντησε και άφησε τα δάχτυλά της να περιπλανηθούν στο στήθος του.

“Ξέρεις, σκεφτόμουν,” ξεκίνησε λίγο αργότερα ο Χρήστος και η Άννα φοβόταν πως ήξερε τι θα έλεγε.

Έκλειναν δύο χρόνια σχέσης αυτές τις ημέρες, αν και ποτέ δεν είχαν περάσει πάνω από μια βδομάδα μαζί. Η δουλειές τους τους κρατούσαν χωριστά. Εκείνος στην αθλητική εφημερίδα της διπλανής πόλης με συχνά ταξίδια σε όλη την χώρα και πολλές ώρες στο γραφείο, εκείνη στον εκδοτικό οίκο με ανάλογες υποχρεώσεις και ωράρια. Όσο και αν αγαπούσαν ο ένας τον άλλο η σχέση τους φθειρόταν καθημερινά, η απόσταση που τους χώριζε γινόταν όλο και πιο αισθητή.

“Τι;” προσπάθησε να τον ενθαρρύνει και ένιωσε τα δάχτυλά του στις μπούκλες της,

“Πως μετά από τόσο καιρό μαζί, ίσως είναι ώρα να πάμε λίγο παρακάτω.” ψιθύρισε ενώ το χέρι του συνέχισε να αγγίζει τα μαλλιά της.

Ένα ίχνος ελπίδας έκανε την εμφάνισή του και η Άννα προσπάθησε να το συγκρατήσει, δεν ήθελε να ενθουσιαστεί μόνο και μόνο για να πληγωθεί σε λίγο.

“Πως ακριβώς θα γίνει αυτό; Η δουλειά σου,” την διέκοψε βάζοντας τον δείκτη του στα χείλη της.

“Η δουλειά μου μπορεί να αλλάξει. Δεν ήθελα να σου το πω χωρίς να είμαι σίγουρος αλλά...”

Σταμάτησε και η Άννα σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει, το χαμόγελο του έμοιαζε με της γάτας που έφαγε το καναρίνι.

“Αλλά;” ρώτησε η Άννα.

“Αλλά, ας κάνουμε κάτι άλλο τώρα.” είπε πριν βρεθεί για ακόμα μια φορά από πάνω της, με τα χείλη του στα δικά της και τα χέρια του στο σώμα της.

'Αργότερα' σκέφτηκε η Άννα και κάθε σκέψη χάθηκε.

“Χρειάζομαι κάτι από το περίπτερο, μπείτε και θα σας βρω.” τους είπε ενώ ξεκινούσε για την απέναντι γωνία.

“Να σε περιμένουμε;” ρώτησε η Ειρήνη ίσως γιατί πίστευε πως θα γύριζε πίσω στο σπίτι.

Η Βίκυ γύρισε προς το μέρος τους χαμογελώντας, αν και το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος, “Δεν χρειάζομαι σωματοφύλακα! Θα είμαι μέσα σε δύο λεπτά!” γύρισε ξανά προς το περίπτερο και πέρασε τον δρόμο πριν κάποια από τις φίλες της αποφασίσει να την ακολουθήσει απλά και μόνο για να σιγουρευτεί πως δεν θα φύγει.

Η σκέψη της επιστροφής στο σπίτι, στην ασφάλεια του διαμερίσματος της, όσο πλασματική και αν ήταν αυτή η αίσθηση, τριγύριζε στο μυαλό της. 'Κρατάς τις υποσχέσεις σου!' υπενθύμισε στον εαυτό της ενώ πλήρωνε.

Άνοιξε το πακέτο με κοφτές, γρήγορες κινήσεις και άναψε ένα τσιγάρο πριν επιστρέψει ξανά στην είσοδο του μπαρ, 'Κακό σημάδι' σκέφτηκε ενώ ένοιωθε τον καπνό να μπαίνει στους πνεύμονες της και την σκέψη της να χαλαρώνει καθώς το κεφάλι της έμοιαζε να γεμίζει με ομίχλη.

Δεν είχε ανάψει τσιγάρο για πέντε μήνες, το ότι ένοιωθε να το χρειάζεται ξανά ήταν κάτι που δεν ήθελε να σκεφτεί. Με μια τελευταία εισπνοή καπνού έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι δίπλα στην είσοδο και άνοιξε την πόρτα.

Το Always Somewhere μόλις ξεκινούσε και το συγκρότημα τουλάχιστον έπαιζε καλά, ο αέρας ήταν καθαρός, δροσερός. Με μια βαθιά ανάσα κοίταξε γύρω της και είδε την Ειρήνη να της κάνει νόημα, είχαν καθίσει σε ένα από τα πιο απόμερα τραπέζια, μακριά από την σκηνή.

Προχώρησε γρήγορα προς το μέρος τους και κάθισε στον καναπέ δίπλα στην Έλενα. Η Ειρήνη είχε καθίσει στον καναπέ απέναντί τους. Δύο ακόμα καρέκλες ολοκλήρωναν το σύνολο.

“Γιατί έχουμε τραπέζι για έξι; Ακόμα και αν ερχόταν η Άννα θα ήμασταν μόλις τέσσερις.” κοίταξε γύρω της και ένιωσε τις δυνάμεις του σύμπαντος, την 'μοίρα' όπως την αποκαλούν πολλοί, να τίθενται σε κίνηση. Αυτό που ένιωθε όλη μέρα να πλησιάζει είχε μόλις οριστικοποιηθεί. Οι επόμενες ώρες, ίσως τα επόμενα λεπτά, θα έδειχναν τι και πως θα άλλαζε.

“Υπολόγισα έξι άτομα όταν έκλεισα το τραπέζι.” απάντησε η Ειρήνη και ο σερβιτόρος αποφάσισε να έρθει εκείνη την στιγμή για τις παραγγελίες τους.

“Νόμιζα πως είχαμε λύσει το θέμα των απουσιών σου από την σκηνή.” τίποτα δεν έδειχνε τον θυμό που ένιωθε. Καμία αντίδραση στις απαιτήσεις του Ιάσονα δεν είχε φέρει αποτέλεσμα, ο νεότερος άνδρας έκανε αυτό που ήθελε.

“Δεν μπορώ να μείνω απόψε.” απάντησε απλά και απλώθηκε στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο, σαν μια μεγάλη γάτα. Ένα ειρωνικό χαμόγελο είχε ήδη απλωθεί στα χείλη του.

“Μπορώ τουλάχιστον να ελπίζω πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά; Μπορείς να εξακολουθήσεις τις μη επαγγελματικές σου ασχολίες μόλις κλείσουμε. Υπάρχει αρκετό σκοτάδι μετά.” ήταν μια συζήτηση που ποτέ δεν έβγαζε πουθενά. Παρόλα αυτά ήλπιζε πως κάτι θα άλλαζε.

Το χαμόγελο του Ιάσονα δεν άλλαξε, “Θα προσπαθήσω.” είπε, “Τώρα, μπορώ να φύγω ή έχουμε κι άλλο μέρος στο κήρυγμα;”

“Πήγαινε!” του απάντησε ο με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο που σίγουρα μπέρδεψε τον Ιάσονα. Κάτι όμως είχε αλλάξει. Κάτι στην ατμόσφαιρα, σαν την νηνεμία πριν την καταιγίδα που ξεκίνησε τον κατακλυσμό, έφερνε αλλαγές που ακόμα δεν ήξερε αν θα τον βοηθούσαν ή θα τον κατέστρεφαν.

Ήταν ώρα να γνωρίσει την αιτία των αλλαγών, κάτι τον τραβούσε στον κυρίως χώρο του μπαρ και δεν ήθελε να καθυστερήσει περισσότερο.

“Λοιπόν; καμία ιδέα για το όνομα του μπαρ;” ρώτησε η Ειρήνη χαμογελώντας. “Δεν είναι δύσκολο, και η διακόσμηση βοηθάει πολύ!”

Ο χώρος ήταν ένα μείγμα κόκκινου – μαύρου με αρκετές δόσεις Βικτοριανής ατμόσφαιρας, ακόμα και οι πίνακες που στόλιζαν τον χώρο είχαν ως θέματα πλάσματα της φαντασίας σε τρομακτικές σκηνές, λυκάνθρωποι, βρικόλακες, φαντάσματα, και τα θύματά τους, νεαρές κοπέλες με κατάλευκα νυχτικά μέσα σε σκοτεινές κρεβατοκάμαρες ή σε μεσαιωνικούς πύργους.

Πίσω από το τεράστιο ξύλινο μπαρ υπήρχε ένας ανάλογα τεράστιος πίνακας με ένα λευκό τριαντάφυλλο πάνω σε μια μεγάλη κόκκινη κηλίδα που έμοιαζε να κυλάει ενώ κόκκινες σταγόνες λέρωναν τα πέταλα.

“Ρόδο.” είπε η Βίκυ χωρίς πολύ σκέψη.

“Λευκό Ρόδο.” απάντησε η Έλενα λίγες στιγμές αργότερα και η Ειρήνη γέλασε δυνατά.

“Ήσασταν κοντά, αλλά όχι αρκετά κοντά. Το όνομα είναι,”

“Ει! Τρεις προσπάθειες είπες, όχι μία!” αντέταξε η Βίκυ.

Πριν προλάβει όμως να απαντήσει η Ειρήνη, ο σερβιτόρος είχε επιστρέψει με τα ποτά τους και μια σαμπάνια με έξι ποτήρια.

“Συγγνώμη, αλλά δεν παραγγείλαμε σαμπάνια!” είπε ξαφνιασμένη.

“Είναι από τον ιδιοκτήτη, για τα γενέθλια σας.” ήταν η απάντηση του ενώ τοποθετούσε τα ποτήρια στο τραπέζι.

“Ευχαριστούμε πολύ,” αντέταξε η Ειρήνη όσο πιο ήρεμα μπορούσε αν και ένιωθε τα μαγουλά της να κοκκινίζουν, “Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ένα τέτοιο δώρο από κάποιον που δεν γνωρίζω.”

“Τότε επιτρέψτε του να συστηθεί.” η φωνή ήταν απαλή, ίσα που ακουγόταν πάνω από την δυνατή μουσική, και η Ειρήνη βρέθηκε να κοιτάζει τα καταπράσινα μάτια ενός αγγέλου.

Η επιστροφή στην θέση του δεν τον βοήθησε να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Για λίγα λεπτά παρατηρούσε τον κόσμο γύρω του αλλά δεν υπήρχε κάτι εμφανές. Όλα ήταν φυσιολογικά, μόλις αυτή η σκέψη σχηματίστηκε στο μυαλό του το βλέμμα του βρήκε τις δύο κοπέλες που είχαν μπει όταν πήγε να μιλήσει στον Ιάσονα. Μόνο που πλέον υπήρχε και μια τρίτη κοπέλα στην παρέα τους,. Ήταν καθισμένη απέναντι από την ξανθιά, που είχε μπει πρώτη, και δεν μπορούσε να την δει. Ήξερε όμως πως η καταιγίδα που ένιωθε θα ξεκινούσε από εκείνη, κάτι τον έσπρωχνε να πάει κοντά της, να την γνωρίσει.

Έτσι βρέθηκε ο Γρηγόρης να τους προσφέρει την σαμπάνια. Ο Φίλιππος δεν μπορούσε να συγκρατήσει το χαμόγελό του στις προσπάθειες της εορτάζουσας να αρνηθεί και έκανε την κίνηση του.

“Εντάξει Γρηγόρη, θα αναλάβω εγώ από εδώ και πέρα.” η φωνή ήταν ήρεμη, αν μπορείς ποτέ να χαρακτηρίσεις τον ωκεανό ήρεμο. Η Βίκυ ένιωθε την έλξη της φωνής, το κάλεσμα να κοιτάξει τον ομιλητή στα μάτια, κάτι που για την ώρα τουλάχιστον είχε καταφέρει να αποφύγει.

Κοίταξε την Ειρήνη απέναντι της, ο άνδρας είχε πάρει το χέρι της για χειροφίλημα και έμοιαζε υπνωτισμένη.

“Ονομάζομαι Φίλιππος,” είπε κρατώντας ακόμα το χέρι της, “Ελπίζω να μην ενοχλώ.”

“Ω, όχι, καμία ενόχληση.” απάντησε η Ειρήνη.

Κατέβασε το βλέμμα της στο ποτό της. Ίσως κάτι να είχε το ποτό, δεν εξηγούνταν λογικά οι αντιδράσεις της.

Η προσοχή του γύρισε στην Έλενα και η Βίκυ ένιωσε κρύο ιδρώτα στην πλάτη της. Η σκηνή του χειροφιλήματος επαναλήφθηκε για δεύτερη φορά.

“Δεν είμαι σίγουρος, αλλά, δεν νομίζω να σας έχω ξαναδεί ποτέ στο 'Ρόδο' μας. Έχετε έρθει ξανά;”

“Όχι,” του απάντησε η Έλενα, “ανοίξατε πριν λίγες μέρες μόνο. Σωστά;”

Χωρίς να απαντήσει, χωρίς καν να προσπαθήσει να την ακουμπήσει κάθισε στην καρέκλα δίπλα της.

“Ναι,” είπε τελικά, “περίπου δύο βδομάδες τώρα.”

“Μας συγχωρείτε, ακόμα δεν συστηθήκαμε!” είπε η Ειρήνη όταν άρχισαν να ξεκαθαρίζουν οι σκέψεις της. “Ονομάζομαι Ειρήνη, από εδώ η Έλενα και η Βίκυ. Και η αλήθεια είναι πως ήρθαμε περισσότερο λόγω της μουσικής, αν και η πραγματική φαν του είδους είναι η Βίκυ μας.”

Η Βίκυ την κοίταξε και η Ειρήνη χαμογέλασε γλυκά. 'Χρειαζόταν ένα ταρακούνημα.' σκέφτηκε, και ο Φίλιππος έμοιαζε να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για εκείνη.

Αν δεν είχε δει δύο άλλους ωραίους άνδρες να μπαίνουν στο μπαρ λίγο πριν, και αν δεν χαιρόταν τόσο για την φίλη της, ίσως να ζήλευε λίγο.

Χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά όταν είδε τους δύο άνδρες να έρχονται προς το τραπέζι τους. ΄Τελικά μάλλον ήταν θεϊκή παρέμβαση να έρθουμε εδώ απόψε.' σκέφτηκε.

Ο Φίλιππος δεν ήξερε αν έπρεπε να ευχαριστήσει, ή να καταραστεί όποια δύναμη τις είχε φέρει στο μαγαζί. Όταν την είδε ήταν σαν να μεταφέρθηκε πίσω στον χρόνο, σε μια άλλη ζωή, σε μια διαφορετική πραγματικότητα. 'Δεν μπορεί.' επαναλάμβανε μέσα του, 'Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.' έπρεπε να βρει έναν τρόπο να την πλησιάσει, κάποιον τρόπο να μείνει μόνος μαζί της, έστω και για λίγο. Πράγμα δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο με τις δύο άλλες κοπέλες εκεί, και τους δύο συνιδιοκτήτες και φίλους του να έρχονται προς το μέρος τους.

“Βίκυ, λοιπόν.” είπε αρκετά χαμηλά ώστε να τον ακούσει μόνο εκείνη.

Τον κοίταξε με απορία αλλά το βλέμμα της έμεινε στο λαιμό του, 'Δεν μπορεί να ξέρει.' σκέφτηκε και έβρισε τον εαυτό του που δεν βρήκε άλλο θέμα συζήτησης.

“Παρακαλώ;” η φωνή της πρόδιδε την ζέστη που το εξωτερικό της καβούκι έκρυβε. Έμοιαζε με πύργο που μέσα καίει δυνατή φωτιά αλλά εξωτερικά είναι καλυμμένος με χιόνι και πάγο.

“Το όνομά σου, θα ορκιζόμουν πως έχεις αρχαίο όνομα. Δεν ξέρω, Άρτεμις ή Αφροδίτη.”

Το χαμόγελό της αν και διστακτικό ήταν σαν τον ήλιο ενός καλοκαιρινού μεσημεριού, έναν ήλιο που δεν είχε δει εδώ και καιρό, που δεν θα έβλεπε για πολύ καιρό ακόμα.

“Μα, το Βίκυ βγαίνει από το Βασιλική. Είναι αρχαϊκό.” κατέβασε το βλέμμα της πάλι στο ποτό της. Έμοιαζε να μην ξέρει γιατί πρόσφερε την πληροφορία, να μετανιώνει που μίλησε.

Ο Φίλιππος δεν ήθελε να της αφήσει πολύ χρόνο ανασύνταξης, οι άλλοι ήταν σχεδόν εκεί.

'Μην τον κοιτάς! Μην του μιλάς καν. Θα φύγει, δεν μπορεί θα φύγει!' μονολογούσε η Βίκυ αν και ήξερε πως οι πιθανότητες ήταν απειροελάχιστες.

Το Angie διαδεχόταν το Julia και η Βίκυ άφησε τον εαυτό της να ταξιδέψει με την μουσική.

“Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;” η φωνή του ήταν διστακτική.

Χωρίς να ξέρει το γιατί η Βίκυ κοίταξε το πρόσωπό του, κάτι που προσπαθούσε να αποφύγει όση ώρα ήταν δίπλα της.

Η μορφή ενός αγγέλου της αναγέννησης συνάντησε το βλέμμα της και η ανάσα της κόπηκε για λίγες στιγμές. Το δέρμα του αλαβάστρινο, τα ζυγωματικά του σαν σκαλισμένα σε μάρμαρο και τα χείλη του γεμάτα και κόκκινα.

Το χαμόγελο του την έκανε να καταλάβει πως νιώθει το ελάφι μπροστά στην τίγρη. Ο Φίλιππος ήταν επικίνδυνος, και όχι μόνο για τα αισθήματα του γυναικείου πληθυσμού.

Χαμήλωσε το βλέμμα στο ποτήρι της, “Τι θέλετε να μάθετε;” ρώτησε αν και ευχόταν να μην χρειαστεί να απαντήσει σε τίποτα.

“Θα σε ενδιέφερε να δουλέψεις εδώ;” ο τόνος του δεν είχε αλλάξει αλλά η εντύπωση της ήταν πως ήθελε να ρωτήσει κάτι εντελώς διαφορετικό.

“Να δουλέψω στο μπαρ;” ρώτησε έκπληκτη, “Ως τι;” δεν ήθελε να συνεχίσει την κουβέντα αλλά δεν ήθελε να προσβάλει κανέναν. Άλλωστε η μία αγένεια την ημέρα που επέτρεπε στον εαυτό της ήταν ήδη στην συνείδηση της.

“Βλέπεις Αλέξανδρε; Σου είπα να έρθουμε νωρίτερα!” ο μελαχρινός νεαρός άνδρας είχε φτάσει στο τραπέζι τους, ο ξανθός ήταν λίγα βήματα πίσω του.

Η Ειρήνη ανασήκωσε τους ώμους στην σιωπηλή ερώτηση της Έλενας, δεν τους ήξερε αλλά αυτό θα διορθωνόταν γρήγορα.

“Μας συγχωρείτε για την εισβολή,” πρόσθεσε ο ξανθός και ανέλαβε να τους συστήσει, “Ονομάζομαι Αλέξανδρος, από εδώ ο αδελφός μου, Ερρίκος. Όπως βλέπω γνωρίσατε ήδη τον τρίτο ιδιοκτήτη του 'Ρόδου' μας. Φίλιππε θα το πληρώσεις το αποψινό, είχαμε συμφωνήσει να μας περιμένεις αν έβρισκες καλή παρέα!”

Η Έλενα γέλασε και η Ειρήνη την άφησε να κάνει τις συστάσεις, η Βίκυ χαιρέτησε και τους δύο τους αν και δεν είχε μιλήσει καθόλου στον Φίλιππο όταν συστήθηκε, αν και συνήθως ήταν ευγενική με όλους.

Κάθισαν στις μόνες ελεύθερες θέσεις, ο Αλέξανδρος κοντά στην Έλενα και ο Ερρίκος δίπλα της.

“Είμαι σίγουρος πως είναι η πρώτη σου φορά στο 'Ρόδο', θα σε θυμόμουν αν είχες ξανάρθει.” της είπε ο Ερρίκος και η Ειρήνη χαμογέλασε.

“Είμαι σίγουρη πως το ίδιο λες σε όλες.” του απάντησε αν και ήθελε να πιστέψει πως δεν ήταν έτσι.

“Κάνεις λάθος και θα χαρώ να σου το αποδείξω.” της είπε σοβαρά.

“Αν νομίζεις ότι θα το καταφέρεις βάλε τα δυνατά σου.” τον προκάλεσε.

“Θα μπορούσες να είσαι η γυναικεία φωνή που ψάχνουμε για το συγκρότημα.” της απάντησε αν και προσευχόταν να μην δεχτεί. Ο Ιάσονας λάτρευε τις προκλήσεις, ακόμα περισσότερο από τον ίδιο, και δεν του άρεσε να χάνει.

“Τώρα είμαι σίγουρη ότι αστειεύεστε.” του είπε με ένα ίχνος ειρωνείας στην έκφρασή της.

Ήθελε τόσο πολύ να μάθει για εκείνη, να σιγουρευτεί πως ήταν εκείνη. Αλλά οι άμυνες της ήταν ισχυρές, όχι τόσο ώστε να αποκλείουν, αλλά αρκετά για να δυσκολεύουν την όποια επιρροή θα προσπαθούσε να ασκήσει.

“Όχι, δεν αστειεύομαι.” της είπε, ενώ προσπαθούσε να βρει εκείνη την ελάχιστη, την μια χαραμάδα που θα του επέτρεπε να σιγουρευτεί, και ίσως να την πείσει να του επιτρέψει να την συνοδεύσει ως το σπίτι της. Με τον Ιάσονα έξω δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει. “Ψάχνω μια γυναικεία φωνή, ακόμα και τα παιδιά το ζητάνε. Και από ότι κατάλαβα είσαι αρκετά εξοικειωμένη με το κλασικό ροκ. Συγχώρεσε το θάρρος μου, δεν ήθελα να σε προσβάλλω.”

“Δεν με προσβάλλατε.” του είπε κοιτώντας ακόμα το ποτήρι της.

“Ωραία. Αλήθεια, Βασιλική, με τι ασχολείσαι; Και σε παρακαλώ, μίλα μου στον ενικό.”

“Είναι Βίκυ, όχι Βασιλική.” του είπε αφηρημένα σαν να μην τον είχε ακούσει.

Ο Φίλιππος χαμογέλασε, η χαραμάδα μόλις είχε βρεθεί, “Λοιπόν; Με τι ασχολείσαι;”

Τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά, “Ε; Με, με συγχωρείτε.” άφησε το ποτό της στο τραπέζι και ακούμπησε τα δάχτυλά της στους κροτάφους της.

Ο Φίλιππος έκανε πίσω, δεν ήθελε να την τρομάξει. Αυτό που ήθελε άλλωστε, το είχε ήδη καταφέρει.

“Εργάζομαι στις εκδόσεις.” του είπε και παίρνοντας ξανά το ποτήρι στα χέρια της. Μία βαθιά ανάσα και ήπιε το υπόλοιπο ποτό της σαν σφηνάκι.

'Μάλλον την πίεσα περισσότερο από όσο νόμιζα' σκέφτηκε, αλλά δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να κάνει εκείνη την στιγμή.

“Ειρήνη;” η φωνή της Έλενας την επανέφερε στο τώρα, η συζήτηση με τον Ερρίκο ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα από όσο περίμενε.

“Έλενα;” της χαμογέλασε αλλά η έκφραση της φίλης της την έκανε να κοιτάξει την Βίκυ.

Κάτι συνέβαινε, “Βίκυ; Είσαι καλά;” ίσως την πείραξε το ποτό αλλά πάντα έπινε βότκα με πορτοκάλι και ποτέ δεν είχε πρόβλημα, και το δικό της ποτό ήταν εντάξει.

Η Βίκυ έδειχνε να ψάχνει τρόπο να φύγει και η Ειρήνη ήταν έτοιμη να σηκωθεί όταν την πρόλαβε.

“Με συγχωρείτε, χρειάζομαι λίγο αέρα.” είπε η Βίκυ και προχώρησε γρήγορα προς τη πόρτα.

Κάτι είχε συμβεί, δεν την είχε ξαναδεί τόσο ταραγμένη, ακόμα και όταν χώρισε ήταν πιο ήρεμη. Αν είχε κάνει κάτι ο Φίλιππος....

“Επιστρέφουμε!” είπε απλά και προχώρησε προς την έξοδο, η Έλενα ήταν λίγα βήματα πίσω της όταν ο Φίλιππος βρέθηκε μπροστά της.

“Θα πάω εγώ.” προσφέρθηκε.

Η Ειρήνη έμεινε να τον κοιτάζει, “Μα...” για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε να κάνει. Το πράσινο των ματιών του δεν της άφηνε περιθώρια σκέψης.

Η Έλενα τους προσπέρασε, “Θα πάμε εμείς. Αν έπαθε κάτι...”

Τα λόγια της Έλενας την έκαναν να ξεκινήσει ξανά προς την έξοδο, εάν είχε πάθει κάτι η Βίκυ...

Για πρώτη φορά, η Ειρήνη, άρχισε να αναρωτιέται αν τελικά το ταρακούνημα δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν η φίλη της.

“Κάθισε, είναι σε καλά χέρια.” ο Αλέξανδρος ένιωθε την οργή να μαζεύεται στο στομάχι του, με κόπο κατάφερε να συγκρατηθεί και να μην αρχίσει να φωνάζει στον Φίλιππο.

Το ότι και ο Ερρίκος ένιωθε το ίδιο ήταν ένα επιπλέον εμπόδιο, συνήθως ο Αλέξανδρος ήταν η ήρεμη δύναμη που κρατούσε τις ισορροπίες.

Ο Φίλιππος επέστρεψε στην θέση του, φυσικά τον είχε ακούσει πάνω από την μουσική και την οχλαγωγία

Ο Ερρίκος χρειαζόταν λίγα λεπτά ακόμα για να μπορέσει να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του. Έτσι ο κλήρος έπεφτε στον ίδιο, ο Φίλιππος ήταν πολύ έξυπνος για να ξεκινήσει την συγκεκριμένη συζήτηση.

“Τι νομίζεις πως κάνεις; Δεν μπορείς να επηρεάζεις έτσι τους ανθρώπους!” ο Αλέξανδρος κράτησε την φωνή του χαμηλή, δεν υπήρχε λόγος να αναστατώσουν όλο το μαγαζί.

“Δεν είχα τέτοιο σκοπό.” ήρθε η δικαιολογία του Φίλιππου, “Ήθελα απλά,”

“Ήθελες απλά να προσπεράσεις τις άμυνες της.” τον διέκοψε ο Ερρίκος, “Χωρίς να σε ενδιαφέρει αν θα τις καταστρέψεις τελείως!”

“Όχι, έψαχνα για μια αδυναμία.” απάντησε σαν να μιλούσε για τον καιρό.

“Μία αδυναμία; Αυτή είναι η δικαιολογία σου; Η κοπέλα έφυγε σαν κυνηγημένη!” αντέδρασε ο Αλέξανδρος.

“Ας το δεχτούμε για την ώρα...” ξεκίνησε ο Ερρίκος και ο Αλέξανδρος έστρεψε την προσοχή του έξω, στις τρεις κοπέλες.

“... οι άλλες δύο δεν έχουν τίποτα που να μπορεί να τις προστατεύσει. Ποια είναι η δικαιολογία σου για την Ειρήνη; Την επηρέασες ήδη δύο φορές.. Τι άλλο σκοπεύεις να κάνεις;”

“Θέλω να βεβαιωθώ για κάποια πράγματα. Θα βοηθούσε αν έμενα για λίγο μόνος μαζί της.” τους είπε και η εντολή ήταν ξεκάθαρη.

Ο Αλέξανδρος κατάφερε να συγκρατήσει την αντίδρασή του, “Φοβάται Φίλιππε. Κάτι έχει γίνει στο παρελθόν και φοβάται.”

“Προσπάθησε τουλάχιστον να την ηρεμήσεις λίγο.” είπε ο Ερρίκος, “Θα προσπαθήσω να πείσω την Ειρήνη να φύγουμε σε λίγο.”

Ο Αλέξανδρος έμεινε να τους κοιτάζει, πριν προλάβει όμως να αντιδράσει τα κορίτσια είχαν επιστρέψει.

Τα χέρια της έτρεμαν καθώς προσπαθούσε να ανάψει το τσιγάρο. Ήθελε να τρέξει πίσω στο σπίτι, να μείνει εκεί μέχρι το πρωί. Στο φως της ημέρας όλα θα φαινόταν πιο ξεκάθαρα. Ίσως η αίσθηση της παρουσίας του στις σκέψεις της να ήταν απλά μια παρενέργεια του ποτού.

Ναι, αυτό ήταν. Το κρασί και η βότκα πρέπει να την επηρέασαν, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση για αυτό που είχε συμβεί. Πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να σταματήσει το υστερικό γέλιο που προσπαθούσε να ανέβει στα χείλη της και ακούμπησε στην κολόνα φωτισμού λίγα μέτρα από την είσοδο.

Η ηρεμία της νύχτας της επέτρεψε να σκεφτεί λίγο πιο καθαρά όσα είχαν γίνει μέσα. Ο Φίλιππος είχε κάποιου είδους ψυχική δύναμη, είχε νιώσει την αύρα του όταν κάθισε κοντά της. Όταν ήρθαν οι άλλοι ήταν σαν να είχε αποκατασταθεί κάποιου είδους ισορροπία και η Βίκυ είχε καταφέρει να αναπνεύσει πιο ελεύθερα, για λίγο. Με την επόμενη ερώτησή όμως ένιωσε την δύναμή του γύρω της, την παρουσία του στις σκέψεις της και τις άμυνες της να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Έπρεπε να απομακρυνθεί, να καταλάβει τι στον άνεμο είχε συμβεί. Ήξερε πως έπρεπε να είχε επισκευάσει τον ψυχικό της πύργο καιρό πριν, ήξερε πως ακόμα και μια μικρή χαραμάδα θα μπορούσε να την αφήσει ευάλωτη σε κάποια επίθεση, όπως ακριβώς είχε γίνει απόψε....

Η επόμενη ανάσα έφερε, μαζί με με την δροσιά της νύχτας και τον καπνό, τον ήχο της πόρτας που άνοιγε. 'Δεν είμαι έτοιμη ακόμα!' σκέφτηκε σηκώνοντας το βλέμμα της στο μαύρο βελούδο του ουρανού, τα αστέρια έμοιαζαν με διαμάντια πάνω του.

“Βίκυ; Είσαι καλά;” η φωνή της Έλενας, πίσω της η πόρτα ξανάνοιξε.

“Βίκυ;” η Ειρήνη προχώρησε προς το μέρος της.

“Χρειαζόμουν λίγο αέρα. Δεν ήταν ανάγκη να έρθετε έξω, θα επιστρέψω σε λίγο.” γύρισε προς το μέρος τους χαμογελώντας.

“Τι σου είπε;” την ρώτησε η Έλενα και η Βίκυ έμεινε για λίγες στιγμές να την κοιτάζει.

“Τίποτα.” έσβησε το τσιγάρο και έκανε ένα βήμα προς την πόρτα.

“Δεν έχεις καπνίσει εδώ και μήνες!” η Έλενα δεν θα δεχόταν μισόλογα, “Για να ξεκινήσεις ξανά απόψε κάτι έγινε. Τι έκανε;” επέμεινε.

“Σου πάει να εκνευρίζεσαι που και που.” της είπε πριν συνεχίσει πιο σοβαρά, “Δεν έκανε τίποτα. Απλά, χρειαζόμουν λίγο χρόνο μόνη μου.” Ίσως να κατάφερε να την πείσει γιατί η Έλενα κούνησε το κεφάλι της και άνοιξε την πόρτα.

“Ήθελε να έρθει ο ίδιος αλλά τον πρόλαβε η Έλενα. Αν θέλεις μπορούμε να φύγουμε σε λίγο.” η Ειρήνη ήθελε να περάσει καλά απόψε, αλλά όχι σε βάρος της φίλης της. Αν η Βίκυ ήθελε να φύγει η βραδιά θα τελείωνε εκεί. Αν ο Ερρίκος δεν το καταλάβαινε αυτό, δεν υπήρχε λόγος να τον ξαναδεί.

“Όχι. Είμαι καλά.” απάντησε η Βίκυ καθώς έμπαινε ξανά στο μπαρ.

Η Έλενα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της, ούτε και η ίδια είχε πειστεί από όσα τους είπε η Βίκυ. Κάτι είχε συμβεί, αλλά δεν ήξεραν τι ακριβώς, ή ποίος το είχε προκαλέσει.

Προχώρησαν πίσω στο τραπέζι και ο Ερρίκος την κοίταξε ερωτηματικά, η Ειρήνη ανασήκωσε τους ώμους. “Για την ώρα όλα καλά.” του είπε.

“Σίγουρα; Αν θέλετε να φύγετε, θα σας πάμε εμείς.” προσφέρθηκε και η Ειρήνη χαμογέλασε.

'Τελικά, ίσως να βγει και κάτι καλό από την αποψινή βραδιά' σκέφτηκε και ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι της παρατηρώντας την Βίκυ.

Με τις προειδοποιήσεις του Αλέξανδρου να τριγυρίζουν στις σκέψεις του ο Φίλιππος περίμενε την Βίκυ να καθίσει στην θέση της. Δεν ήξερε πως ακριβώς θα ξεκινούσε τις ερωτήσεις του, τουλάχιστον όχι χωρίς να την απομακρύνει ακόμα περισσότερο.

“Να σας ρωτήσω κάτι;” ο δισταγμός της μια ακόμα απόδειξη του λάθους του.

“Φυσικά, και μίλα μου στον ενικό σε παρακαλώ.” την παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού του. Η στάση της ήταν αμυντική, ο στόχος του απομακρυνόταν.

“Προς τι η δοκιμή;” είπε και ήταν η τελευταία ερώτηση που περίμενε ο Φίλιππος.

“Ποία δοκιμή;” προσπάθησε να ακουστεί ξαφνιασμένος, όχι απειλητικός.

Για λίγα λεπτά παρέμεινε σιωπηλή, ίσως να μετάνιωνε για τη ερώτηση, ίσως να μην ήταν τόσο καλός ηθοποιός τελικά.

“Ξέρω πως έχετε, πως έχεις, κάποιου είδους ψυχική δύναμη. Ρωτάω γιατί θεώρησες σκόπιμο να ελέγξεις την περίπτωση να έχω και εγώ κάτι ανάλογο.” είχε ακουμπήσει στην πλάτη του καναπέ, σταυρώνοντας τα χέρια της πάνω από το στομάχι της.

Η απάντηση δεν ήταν εύκολη, ίσως όμως, μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ερώτηση. “Πως είσαι τόσο σίγουρη;” ρώτησε αντιγράφοντας την στάση της. Τα μάτια της ήταν κλειστά, σαν να προσευχόταν για υπομονή.

“Γιατί,” τα δάχτυλά της πίεζαν την γέφυρα της μύτης της, “Γιατί είμαι σίγουρη πως, προσπαθούσες να προχωρήσεις πέρα από τις εξωτερικές μου άμυνες. Κάτι που θεωρείτε προσβολή ανάμεσα στα άτομα του κύκλου μας.” μιλούσε χαμηλά αλλά ο τόνος της πρόδιδε τα συναισθήματά της.

Δεν ήταν σίγουρος αν η επιθετικότητα της ήταν το μόνο συναίσθημα ή ένας τρόπος άμυνας ώστε να μην δείξει τι πραγματικά ένιωθε.

“Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να σου απαντήσω σε αυτήν την κατηγορία. Τουλάχιστον όχι ακόμα.” άνοιξε τα μάτια της αλλά το βλέμμα της έμεινε στο ποτήρι της.

“Κατάλαβα.” ψιθύρισε και ο Φίλιππος έπρεπε να παλέψει για να μην χαμογελάσει.

Ο Αλέξανδρος μάλλον έκανε κάποιο λάθος. Η Βίκυ δεν ήταν φοβισμένη, ή τουλάχιστον ο φόβος δεν ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα.

“Σκεφτόμουν, η νύχτα είναι σχετικά νέα ακόμα. Ξέρω ένα κλαμπ εδώ κοντά που μάλλον θα σου αρέσει, δεν χρειάζεται να υποστείς ακόμα ένα γύρο από παλιά τραγούδια που δεν ακούς..”

Πρότεινε ο Ερρίκος και η Ειρήνη ήταν έτοιμη να δεχτεί. Η Έλενα δεν θα είχε πρόβλημα, έδειχνε να περνάει καλά με τον Αλέξανδρο, και τα γούστα τους συνήθως ταίριαζαν.

Το βλέμμα της βρήκε την Βίκυ, έδειχνε καλύτερα αλλά δεν ήθελε να την αφήσει. Δεν περνούσε καλά, αν και η μουσική ήταν αυτή που άκουγε συνήθως. Ίσως να έφταιγε η παρέα και στο κλαμπ μπορεί να περνούσε καλύτερα.

Κοίταξε το ρολόι της από συνήθεια, ούτε 2:00 ακόμα. Πολύ νωρίς για να τελειώσει η βραδιά της. “Η Βίκυ...” ξεκίνησε αλλά δεν κατάφερε να τελειώσει την πρόταση.

“Η Βίκυ ίσως να περάσει καλύτερα μαζί μας!” είπε η Έλενα ίσως λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε, και όλοι γύρισαν προς το μέρος της.

Ο Αλέξανδρος την κοίταζε χαμογελώντας. Η ηρεμία που την διέκρινε έκρυβε καλά την δύναμή της. Δεν άφηνε κανέναν να της επιβάλει την γνώμη του, ήξερε τι ήθελε και πως να το πετύχει.

“Που σκέφτεστε να πάτε;” ρώτησε η Βίκυ πριν προλάβει κανείς άλλος να μιλήσει.

Ο Φίλιππος συγκρατούνταν με δυσκολία, δεν ήθελε να την αποχωριστεί τόσο γρήγορα, αλλά ήξερε καλά πως δεν θα ακολουθούσε όταν έφευγαν.

“Σε ένα κλαμπ, εδώ κοντά.” επανέλαβε ο Ερρίκος. Ήταν σε δύσκολη θέση, από την μία δεν ήθελε να αφήσει πίσω την Βίκυ, από την άλλη ένιωθε πως έπρεπε να βοηθήσει τον Φίλιππο.

Ήταν ένα δίλημμα στο οποίο ο Αλέξανδρος δεν είχε απάντηση, ήξερε όμως την δική του θέση, “Παίζει κυρίως ποπ και ηλεκτρονική μουσική. Δεν ξέρω αν θα σου αρέσει, αλλά μπορείς τουλάχιστον να το δοκιμάσεις.” πρότεινε στην Βίκυ και ένιωσε τον θυμό του Φίλιππου σαν γροθιά στο στομάχι.

Το Hotel California μόλις ξεκινούσε και η εμπάθεια του, που συνήθως ήταν σαν λευκός θόρυβος στο πίσω μέρος του μυαλού του αποφάσισε να πάρει τα ηνία.

“Βίκυ;” είπε αρκετά δυνατά για να τον ακούσει, “Μπορώ να σου μιλήσω λίγο; Έξω.” πάλευε για να μπορέσει να προχωρήσει ως την έξοδο χωρίς να δείξει πόσο δύσκολο ήταν να παραμείνει όρθιος.

Όσο απομακρυνόταν από το τραπέζι όμως, τόσο πιο εύκολο γινόταν να υποτάξει την δύναμη στην θέλησή του.

“Φυσικά.” άκουσε τον εαυτό της να απαντά, πριν καταλάβει τι ακριβώς την είχε ρωτήσει ο Αλέξανδρος. Σκεφτόταν την πρόταση τους να φύγουν όταν ένιωσε τον φόβο να την πνίγει, οι τελευταίοι στίχοι έπαιζαν ξανά και ξανά, σαν ταινία, στο μυαλό της “You can check out any time you like, but you can never leave.” Η απειλή 'Δεν θα φύγεις πια.' πλανιόταν στον αέρα και το έξω του Αλέξανδρου ήρθε σαν βροχή στην έρημο.

“Βίκυ...” ξεκίνησε ο Αλέξανδρος όταν έκλεισε η πόρτα πίσω τους, “Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω.”

Τον κοίταξε για λίγο και ακούμπησε στον τοίχο, “Νομίζω πως ξέρω τι θες να πεις.” είπε κοιτάζοντας τον δρόμο, “Έχω, έχω ένα είδος έκτης αίσθησης. Αναπτυγμένη διαίσθηση θα την έλεγα, αν και δεν βοηθάει όταν χρειάζεται αλλά όταν θέλει.” πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε προς το μέρος του, “Κάποια πράγματα ίσως χρειάζεται να γίνουν.”

Την κοίταζε σαν να είχε παραδεχτεί πως ήταν εξωγήινη, ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε έτσι ανοιχτά σε κάποιον και νόμιζε πως θα ήταν πιο δύσκολο. “Δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για αυτό αλλά κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.” του είπε χαμογελώντας

Έκλεισε το στόμα του και κούνησε το κεφάλι του, “Δεν ήξερα το χάρισμα σου, ούτε πόσο δυνατό είναι. Μου φαίνεται απίστευτο. Πως ήξερες για μένα; Για τον Φίλιππο;”

Ανασήκωσε τους ώμους, “Κάποιες φορές, μπορώ να νιώσω τις αύρες των ανθρώπων, κάποιες άλλες απλά το ξέρω. Με σένα και τον Ερρίκο απλά ξέρω πως έχετε κάποιο είδος δύναμης. Πως ήξερες εσύ για μένα;”

“Εμπάθεια.” είπε μόνο και η Βίκυ ένιωσε το αίμα της να παγώνει.

“Ξέρεις, ξέρεις τι νιώθω;” ήταν ίσως λίγο καλύτερα από τους τηλεπαθητικούς. Ποιος όμως θα διάλεγε να ακούει ή να νιώθει ότι όλοι οι γύρω του; Δεν ήταν κάτι που ήθελε ποτέ να μάθει.

“Όχι!” της απάντησε γρήγορα, “Όχι πάντα,. Χρειάζεται να είσαι κοντά μου, να συγκεντρωθώ, ή να είναι υπερβολικά δυνατό ένα συναίσθημα για να το νιώσω και εγώ. Συνήθως νιώθω τους απόηχους από άτομα που χρειάζονται βοήθεια. Όπως εσύ απόψε.”

Η Βίκυ ακούμπησε το κεφάλι της στον τοίχο και έκλεισε τα μάτια, “Τόσο πολύ φαίνεται;”

Το χέρι του ακούμπησε στον ώμο της, “Όχι δεν ήταν εμφανές. Απλά κατάλαβα τι έκανε ο Φίλιππος και ένιωσα την ανάγκη σου να φύγεις.”

“Νομίζω πως πρέπει να γυρίσουμε.”

Ο Αλέξανδρος κούνησε το κεφάλι του και κατέβασε το χέρι του, “Θέλω να σε πείσω να έρθεις μαζί μας απόψε, αλλά δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα αν του μιλούσες.”

“Ότι ήταν να κάνει το έκανε.” του είπε και ξεκίνησε για την πόρτα. “Επιπλέον, δεν θέλω να χαλάσω τα γενέθλια της Ειρήνης. Έχω καταστρέψει ήδη μία γιορτή φέτος.”

Σταμάτησε με τα δάχτυλά της στο πόμολο, “Θα το μετανιώσω αυτό.” ψιθύρισε και μπήκε στο μπαρ για τρίτη φορά εκείνο το βράδυ.

“Δεν είμαι σίγουρη.” είπε ξανά η Έλενα, “Αν πάθει κάτι;” η ανησυχία της ήταν εμφανής, η Ειρήνη ήθελε να της πει πως όλα ήταν καλά, πως η Βίκυ θα έφτανε στο σπίτι της σώα και αβλαβής.

Μόνο που οι ίδιες ανησυχίες υπήρχαν και στις δικές της σκέψεις. Αν πάθαινε κάτι η Βίκυ...

“Είναι ασφαλής!” είπε για ακόμα μια φορά ο Ερρίκος, “Επιπλέον ο Φίλιππος υποσχέθηκε να την συνοδεύσει ως το σπίτι της.”

“Έχεις δίκιο, απλά...” κούνησε το κεφάλι της, “Θα ένιωθα καλύτερα αν ήμασταν όλοι μαζί.”

Ο Αλέξανδρος σταμάτησε και τις κοίταξε, “Η ίδια ήθελε να μείνει. Αν είναι να ηρεμήσετε γυρίζουμε πίσω.”

Η Έλενα τράβηξε το χέρι του χωρίς αποτέλεσμα, έμεινε ακίνητος περιμένοντας..

“Εντάξει!”αναφώνησε η Ειρήνη σηκώνοντας τα χέρια της ψηλά, “Εντάξει! Πάμε στο κλαμπ γιατί μας βλέπω να το ξημερώνουμε εδώ.”

Λίγα λεπτά αργότερα έμπαιναν σε ένα υπερβολικά μοντέρνο κλαμπ όπου τα τραγούδια άλλαζαν πριν καλά καλά ξεκινήσουν και η ένταση των ηχείων δεν άφηνε χώρο για κουβέντα.

Η Ειρήνη άρχισε να νοσταλγεί την ατμόσφαιρα του Ρόδου στα πρώτα δέκα λεπτά. Ίσως τελικά η Βίκυ να έκανε την καλύτερη επιλογή.

Όσο η ώρα περνούσε όλο και περισσότεροι θαμώνες έβγαιναν από το μπαρ για να καπνίσουν. Οι τελευταίες απαγορεύσεις της κυβέρνησης δεν άφηναν περιθώρια, 'Τουλάχιστον έχω μια δικαιολογία για να μην μείνω πολλή ώρα εδώ.' σκέφτηκε αλλά αναγκάστηκε να παραδεχτεί, έστω και μόνο στον ίδιο της τον εαυτό, πως δεν ήταν τόσο δειλή για να καταφύγει σε μια τόσο φτηνή δικαιολογία.

“Μάλλον κατάφερες αυτό που ήθελες.” του είπε απλά.

“Τι ακριβώς; Αν εννοείς το να μείνει άδεια η θέση δίπλα σου, μάλλον έχεις δίκιο.” της απάντησε ενώ σηκωνόταν από την θέση του για απλωθεί σαν αιλουροειδές δίπλα της.

'Ωραία τα κατάφερες Βίκυ! Καμία άλλη έξυπνη ιδέα;' σκεφτόταν ενώ προσπαθούσε να μείνει σιωπηλή πίνοντας λίγη σαμπάνια.

Ένιωσε τα δάχτυλά του στις άκρες των μαλλιών της και αποφάσισε πως τελικά ήταν αρκετά δειλή για να χρησιμοποιήσει το τσιγάρο σαν τρόπο διαφυγής.”Με συγχωρείς, έρχομαι σε λίγο” είπε και έκανε να σηκωθεί.

“Ξέρεις πως το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει;” είπε απλά ο Φίλιππος και η Βίκυ έμεινε κολλημένη στην θέση της.

'Δεν έχει εξουσία πάνω σου!' σκέφτηκε και έκανε να σηκωθεί ξανά.

“Το ξέρεις;” την ξαναρώτησε και ήταν προφανές πως περίμενε απάντηση.

Ακούμπησε στον καναπέ και σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος της καθώς γύρισε προς το μέρος του,. Το βλέμμα της έμεινε στον λαιμό του καθώς χαμογέλασε και ανασήκωσε έναν ώμο. Ήταν μια συζήτηση που έκανε συχνά με τον πατέρα – Ευγένιο, τουλάχιστον μέχρι πριν έξι μήνες.

“'Το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει', το γράφει σε κάθε πακέτο. Και το αλκοόλ μπορεί να σκοτώσει αν και δεν το έχω δει σε κανένα μπουκάλι. Και οι άνθρωποι μπορούν να σκοτώσουν αλλά δεν υπάρχουν ανάλογες προειδοποιήσεις στις συσκευασίες τους. Αχ! Ξέχασα. Οι άνθρωποι δεν έρχονται με συσκευασία. Δεν έχουν καν οδηγίες χρήσεως.” Πήρε μία βαθιά ανάσα και προσπάθησε να ηρεμήσει, 'Μην δείχνεις αδυναμία!' διέταξε τον εαυτό της.

Ο Φίλιππος δεν είχε κουνηθεί καθόλου, για όλο τον κόσμο ένας ακόμα θαμώνας που απολάμβανε την μουσική. Λίγοι, ή ίσως κανείς δεν θα έβλεπε το αρπακτικό πίσω από την μάσκα. 'Είναι κρυμμένο καλά' σκέφτηκε η Βίκυ, αν δεν είχε ήδη μάθει να αναγνωρίζει τα αρπακτικά του ανθρώπινου είδους ίσως και η ίδια να ξεγελιόταν.

“Θέλω να μιλήσουμε.” η φωνή του δεν είχε αλλάξει, το θέμα της συζήτησης όμως σίγουρα δε ήταν οι βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος πλέον.

“Τι ακριβώς έχουμε να πούμε;” γύρισε προς το μέρος του ακουμπώντας στην γωνία του καναπέ.

Το χαμόγελο του την έκανε να ανατριχιάσει, έμοιαζε με τον κυνηγό που μόλις είχε βρει το αγαπημένο του θήραμα στην παγίδα του.

“Πολλά, αλλά ας αρχίσουμε από κάτι απλό, γιατί αποφάσισες να αλλάξεις το όνομα σου; Βασιλική, σου ταιριάζει ξέρεις. Πολύτιμη, άξια να ανήκεις μόνο σε βασιλιά.” τα δάχτυλά του άγγιξαν τον καρπό της και η φωνή του έμοιαζε να αγγίζει το σώμα της.

Έσφιξε το δεξί της χέρι, ο πόνος από τα νύχια που έμπαιναν στην παλάμη της την βοήθησε να συγκεντρωθεί σε κάτι πέρα από την φωνή του. “Δεν μου ταιριάζει το Βασιλική. Δεν ξέρω καν γιατί μου έδωσαν αυτό το όνομα.” Έβγαλε το δαχτυλίδι της, άρχισε να το γυρίζει στα δάχτυλά της και ανάγκασε τον εαυτό της να μην τρίψει τον αριστερό της καρπό στο παντελόνι της.

“Ελπίζω να μου επιτρέψεις να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα σου.” της είπε και η Βίκυ ήξερε πως δεν ήταν στο χέρι της να του απαγορεύσει οτιδήποτε.

Αν και ήξερε πως δεν έπρεπε να την πιέσει ο Φίλιππος δεν μπορούσε να σταματήσει την επόμενη ερώτηση, όπως δεν μπορούσε να σταματήσει την επόμενη ανατολή.

“Αν θες τόσο πολύ να φύγεις, μπορώ να σε συνοδεύσω ως το σπίτι σου ότι ώρα θέλεις. Αλλά γιατί θες τόσο πολύ να φύγεις;” ήταν κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει, μετά το λάθος του δεν της είχε δώσει άλλο λόγο να τον φοβάται. Εκτός αν υπήρχε κάποιος άλλος στην ζωή της, αλλά δεν υπήρχε άλλη μυρωδιά πάνω της. Το άρωμά της και η δική της, προσωπική μυρωδιά ήταν ότι μπορούσε να διακρίνει.

“Δεν χρειάζομαι συνοδό.” του απάντησε με ένα παγωμένο χαμόγελο.

'Η γατούλα μας δείχνει νύχια.' σκέφτηκε, “Φυσικά και όχι. Με τέτοιους τοίχους στο κάστρο που έχεις χτίσει γύρω σου δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει!” απάντησε με ένα ανάλογα ψυχρό χαμόγελο.

“Ίσως απλά να προσέχω.” η φωνή της ήταν σταθερή αλλά ο τόνος της είχε γίνει πιο εύθραυστος, σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει τις αντιδράσεις της.

“Ή ίσως, ακόμα πιο απλά να φοβάσαι.” την παρακολουθούσε, περίμενε μια αντίδραση. Το κατέβασμα των βλεφάρων της ήταν αρκετή απάντηση. “Με φοβάσαι Βασιλική; Αυτό είναι;”

Σήκωσε τα μάτια της στο πρόσωπό του, αποφεύγοντας για ακόμα μια φορά να συναντήσει το βλέμμα του και ανασήκωσε απλά τους ώμους της. “Τι ακριβώς να φοβηθώ; Όσα μπορώ να δω δεν με φοβίζουν. Όσα κρύβονται κάτω από την πολιτισμένη μάσκα όμως, όσα δεν φαίνονται μάλλον πρέπει να με τρομάζουν.” είπε και ο Φίλιππος έμεινε να την κοιτάζει.

“Τελικά, είχα δίκιο για σένα.” είπε απευθυνόμενος περισσότερο στον εαυτό του.

Η Βίκυ δεν ήταν σίγουρη ότι θα κατάφερνε να μιλήσει, ήταν τρομοκρατημένη αλλά ο θυμός και η οργή που την έπνιγαν της έδωσαν αρκετό θάρρος, “Σε τι ακριβώς δεν έκανες λάθος; Μήπως μπορώ να μάθω και εγώ, εφόσον φαίνεται να με αφορά;”

Της χαμογέλασε γλυκά, “Δεν χρειάζεται να θυμώνεις! Άλλωστε, προσπαθώ να κάνω μια φιλοφρόνηση στην γλυκιά κοπέλα που βρίσκεται δίπλα μου. Δεν έχω σκοπό να σε διώξω, να σε κρατήσω θέλω.”

Αντανακλαστικά κοίταξε γύρω της, δεν υπήρχε καμία άλλη σε ακτίνα τουλάχιστον δύο μέτρων. Το επίθετο ‘γλυκιά’ δεν είχε χρησιμοποιηθεί για να την περιγράψει μετά από εκείνο το καταστροφικό πάρτι στα 10 της. Το δεύτερο γεγονός που επιβεβαίωσε ήταν ότι δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου. Αλλά η κύρια έξοδος ήταν αρκετά κοντά, 'Δεν με κρατάει κανείς αν δεν το θέλω. Θέλω να μείνω κάπου, δεν με αναγκάζουν.' είπε στον εαυτό της. “Κάπου εδώ πρέπει να σε καληνυχτίσω. Μόλις θυμήθηκα πως αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Χάρηκα πολύ και με συγχωρείς, αλλά πρέπει να φύγω.” του είπε, η οργή είχε ήδη πνίξει τον φόβο. Έκανε δύο βήματα προς την έξοδο πριν σταματήσει, στεκόταν λίγα εκατοστά μπροστά της.

“Σε έφερα σε δύσκολη θέση, με συγχωρείς. Σε παρακαλώ, μείνε. Πρέπει να μιλήσουμε.” η φωνή του έδειχνε πόσο σοβαρή θεωρούσε αυτήν την συζήτηση.

Δεν ήταν τόσο το 'σε παρακαλώ' όσο ο φόβος που εμφανίστηκε ξανά, ισχυρότερος από πριν, που την έκανε να γυρίσει πίσω στον καναπέ και να καθίσει όσο πιο μακριά του μπορούσε. “Σε ακούω, τι ακριβώς έχουμε να πούμε;” ρώτησε χωρίς να προσπαθήσει καν να κρύψει τι ένιωθε.

“Βασιλική, μην γίνεσαι τόσο ανυπόμονη. Όλα στην ώρα τους. Για την ώρα θέλω απλά να σε γνωρίσω. Το μόνο που ξέρω είναι το όνομα σου και πως είσαι μόνη σου αρκετό καιρό.” Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της.

Αντανακλαστικά μαζεύτηκε στην γωνία του καναπέ σαν να είχε απέναντί της ένα άγριο ζώο. Ήξερε πως η αντίδρασή της δεν ήταν λογική. Το μπαρ ήταν σχεδόν γεμάτο, δεν υπήρχε λόγος να τον φοβάται τόσο.

“Με συγχωρείς, τώρα έγινα εγώ ανυπόμονος.” είπε κατεβάζοντας το χέρι του στο γόνατό του, “Σου έχει τύχει ποτέ να συναντάς κάποιον για πρώτη φορά, να ξέρεις πως δεν τον έχεις ξαναδεί αλλά παρόλα αυτά να πιστεύεις πως...” κούνησε το κεφάλι του χωρίς να συνεχίσει. Η φωνή του είχε χάσει κάτι από την δύναμη και την αλαζονεία που είχε λίγο πριν.

'Δεν έχει κανένα δικαίωμα να σε αγγίξει! Σε ανάγκασε να μείνεις, δεν του χρωστάς τίποτα.' είπε στον εαυτό της, Όσο και να μην το ήθελε, όμως, όσο και αν ο θυμός και ο φόβος είχαν αναμιχθεί μέσα της, σε μια γωνία του μυαλού της, οι τύψεις ήδη έδειχναν το άσχημο πρόσωπό τους. “Αν προσπαθείς να μου πεις ότι είχαμε γνωριστεί σε κάποια προηγούμενη ζωή, μπορείς να σταματήσεις. Δεν πιστεύω στην μετενσάρκωση.” είπε όταν η σιωπή ανάμεσά τους άρχισε να αποκτά υπόσταση.

Ο Φίλιππος χαμογέλασε και για πρώτη φορά η Βίκυ δεν ένιωσε φόβο μπροστά του. Είχε όμορφο χαμόγελο τελικά. Ίσως να το έβλεπε νωρίτερα αν δεν την είχε τυφλώσει ο φόβος σε τέτοιο βαθμό που να μην νιώθει τίποτα πέρα από την ανάγκη να απομακρυνθεί από κοντά του.

“Όχι, δεν πιστεύω στην μετενσάρκωση, στην μετεμψύχωση ή στις απαγωγές από εξωγήινους.” της απάντησε, “Πιστεύω όμως στις δυνάμεις του μυαλού και σε κάποια άλλα υπερφυσικά φαινόμενα. Όπως η αύρα σου ας πούμε, δείχνει πόσο δυνατή είσαι, πόσο δυνατό είναι το χάρισμα σου και πόσο λίγο το έχεις αποδεχτεί...”

Τον κοίταζε χωρίς να ξέρει τι ακριβώς να πει, “Δεν μπορείς να μάθεις τόσα από την αύρα μου.” κρατήθηκε από αυτήν την αλήθεια για να προσπαθήσει να ηρεμήσει.

“Και όμως!” της είπε σοβαρά, “Η αύρα μπορεί να δείξει πολλά για κάποιον με τη δική σου δύναμη, αρκεί κανείς να ξέρει που ακριβώς να κοιτάξει.”

“Δύναμη; Μάλλον κάνεις λάθος, δεν έχω τέτοια δύναμη.” αντέταξε ενώ ένοιωθε το βλέμμα του να ψάχνει την ψυχή της.

“Μην υποτιμάς τον εαυτό σου! Δεν είσαι η ανυπεράσπιστη Κοκκινοσκουφίτσα που φοβάται τον μεγάλο κακό Λύκο! Ούτε η φυλακισμένη στον πύργο Δεσποσύνη που περιμένει τον Ιππότη για να την σώσει από τον Δράκο!” της είπε θέλοντας να την κάνει να αντιδράσει, να δείξει την δύναμη που τόσο τον γοήτευε.

“Δεν με υποτιμώ απλά ξέρω ποία είμαι και τι μπορώ να κάνω.” είπε πίνοντας τις τελευταίες γουλιές από το ποτήρι της. “Τώρα με συγχωρείς αλλά δεν έχω άλλο χρόνο για αναλύσεις παραμυθιών. Μπορείς να μου πεις τι θέλεις από εμένα;”

Η παρουσία του Ιάσονα στον χώρο δεν του άφηνε περιθώρια για εναλλακτικές επιλογές, “Για την ώρα μόνο να σε ξαναδώ. Μπορείς να έρθεις αύριο την ίδια ώρα; Υπόσχομαι πως δεν θα σε κρατήσω πολύ απλά θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα.”

“Ναι.” του απάντησε χωρίς να θυμάται για ποίο λόγο έπρεπε να φύγει, οι σκέψεις της έμοιαζαν με τοπίο στην ομίχλη. Όταν κατάλαβε τι ακριβώς είχε γίνει δεν είχε δυνάμεις για να αντιδράσει, ήθελε μόνο να φύγει από εκεί

“Σε κράτησα πολύ με συγχωρείς.” της είπε και σηκώθηκε μαζί της, “Η προσφορά ισχύει ακόμα, αν θες μπορώ να σε πάω ως το σπίτι σου.”

“Όπως ισχύει και η απάντηση.” του απάντησε όσο πιο σταθερά μπορούσε, “Ευχαριστώ αλλά δεν χρειάζομαι συνοδό. Καληνύχτα.”

Λίγα βήματα πριν την έξοδο άκουσε την φωνή του στην σκέψη της, “Καληνύχτα γλυκιά μου πριγκίπισσα. Να προσέχεις.”

Κοίταξε πίσω της αλλά ο Φίλιππος είχε φύγει, τα άδεια ποτήρια στο τραπέζι οι μόνοι μάρτυρες όσων είχαν γίνει. Ο δροσερός αέρας της νύχτας την βοήθησε να σκεφτεί πιο ήρεμα όσα είχαν συμβεί, και όταν το ρολόι στην πλατεία χτύπησε 3:00 αναρωτήθηκε αν είχε σταματήσει. Ένιωθε πως είχε περάσει πολύ περισσότερη ώρα στο μπαρ.

[WILLIAM]

Δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα αλλά έχω να σου πω ήδη δυο τρία πραγματάκια.

Λίγο προσοχή σε ορθογραφικά, δεν έχεις πολλά αλλά κάνεις κάποια.

Αλλάζοντας οπτική γωνία, πηγαίνοντας σε έναν άλλο χαρακτήρα, άφηνε μια γραμμή, βοηθάει εκείνον που διαβάζει να συνειδητοποιεί την αλλαγή.

Θα έπρεπε να πεις λίγα περισσότερα όπως εισάγεις τα πρόσωπα εκτός και αν το έχεις κάνει πιο πριν αφού δεν διαβάζουμε από την αρχή.

[white_unicorn]

σε ευχαριστώ πολύ, αν και έχω το open office μάλλον θέλει άλλο ένα ξεσκόνισμα όταν θα έχω καθαρό μυαλό. Ορθογραφικό, συντακτικό, γραμματικό.. ;) για τις εναλλαγές το έχω ήδη κάνει αλλά μάλλον δεν εμφανίστηκε στην επικόλληση και είπα να μην το φορτώσω όλο από την αρχή ;) αν και μάλλον θέλει λίγες παραπάνω λεπτομέρειες για τα πρόσωπα. 

Once again thank you for the comments.

[WILLIAM]

Αν βάζεις αυτόματο διορθωτή να προσέχεις τι σου λέει να διορθώσεις, δεν έχει πάντα δίκιο!

[white_unicorn]

Μάλλον αυτό είναι το θέμα. θα το ξανακοιτάξωέτσι και αλλιώς αλλά τουλάχιστον έχει φτιάξει η ροή της ιστορίας από τα πρώτα στάδια της :-) και πάλι ευχαριστώ που ασχολήθηκες :-)