Ο Αετός της Ερτονίας

[Rhialto]

Όνομα Συγγραφέα: Μπάμπης Παπαδημητρίου
Είδος: (κλίνει περισσότερο προς την επική φαντασία)
Βία; (Ναι)
Σεξ; (Όχι)
Αριθμός Λέξεων: 2.825
Αυτοτελής; (Σαν γεγονότα αυτοτελή. Εντάσσεται όμως σε ένα γενικότερο κόσμο)
Σχόλια: Το πρώτο διήγημα που διαδραματίζεται σε ένα κόσμο φαντεζί εμπνευσμένου από την αρχαιότητα(δεν έχω σκεφτεί ακόμη όνομα). 

Ο κόσμος γενικά θα έχει μαγεία αλλά και τεχνολογία. Ελπίζω να σας αρέσει.

 

Ο καλοκαιρινός ήλιος χτυπούσε δίχως έλεος με τις αχτίδες του ανθρώπους και ζώα. Η ζέστη ήταν αφόρητη μα δεν φαινόταν να ενοχλεί κανέναν ιδιαίτερα καθώς η συγκεκριμένη ήταν μια μέρα καθοριστική για το μέλλον ολόκληρης της Δαισίας. Ο στρατιωτικός διοικητής των Ερτόνων πηγαινοερχόταν στο πεδίο της μάχης καβάλα στο πάλλευκο άλογο του επιθεωρώντας τις γραμμές των στρατιωτών, γαβγίζοντας διαταγές και απειλές σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Επειδή ο ήλιος είχε φθάσει πια στο ψηλότερο σημείο του και τα λεπτά που απέμεναν για την αρχή του αλληλοσκωτομού ήταν ελάχιστα, ο διοικητής πλησίασε μια ομάδα έφιππων πολεμιστών που ξεχώριζαν από το υπόλοιπο πλήθος.

Όπως και αυτός φορούσαν πλουμιστά κράνη και ερυθρές, στο χρώμα του συκωτιού πανοπλίες. Μόλις τον αντιλήφθηκαν παραμέρισαν και ευθύς ο διοικητής βρέθηκε πρόσωπο προς πρόσωπο με ένα έφιππο νεαρό ο οποίος ξεχώριζε από τους υπόλοιπους συντρόφους του μόνο στο ότι το κράνος που φορούσε είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα χρυσαφένιο λιοντάρι. Ο διοικητής σε ένδειξη σεβασμού αφαίρεσε το κράνος του πριν αρχίσει να μιλάει.

 

-Τα πάντα είναι έτοιμα περιμένουμε το πρόσταγμα σου πανάγαθε Άνακτα

 

- Τόσα χρόνια πολέμου θα πάνε στο βρόντο αν δεν νικήσουμε σήμερα.  Καταραμένε Λιόπαρδη έπρεπε να επιλέξεις να σαι εχθρός μας. Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν σαν διαπίστωση μάλλον χωρίς να περιμένουν απάντηση. Ο διοικητής παρέμεινε σιωπηλός. Ξαφνικά ο Άνακτας έσπασε την σιωπή

 

- Πήγαινε λοιπόν Λάνταν γιέ του Λάσαρ ,καλύτερε και γενναιότερε των πολεμιστών μου στηρίζομαι πάνω σου.

 

Σε αυτά τα λόγια ο Λάνταν έβαλε ξανά το πλουμιστό του κράνος πήρε θέση μάχης και απευθύνθηκε για τελευταία φορά στο πλήθος των στρατιωτών που ήταν συναγμένο στην περιοχή της Λάσιας.

«Έρτονες δεν σας ζητώ να φανείτε γενναίοι γιατί αυτό το έχετε ήδη αποδείξει αναρίθμητες φορές. Αυτό που σας ζητώ είναι να κάνετε το καθήκον σας. Σκεφτείτε πόσα κερδίσαμε τα τελευταία χρόνια και πόση χαρά μας δόθηκε. Όλα αυτά θα ωχριούν μπροστά στα οφέλη της σημερινής μας νίκης. Μια νίκη που οι αοιδοί θα τραγουδούν αιώνια για όσο υπάρχουν θνητοί. Και σεις σύμμαχοι των Ερτόνων αποδείξτε ότι είστε αντάξιοι μας και υπερασπιστείτε αυτά που με κόπο κερδίσατε και με σωφροσύνη επιλέξατε …»

 

Το πλήθος παρακολουθούσε προσηλωμένο και με απόλυτο σεβασμό τα λόγια του διοικητή. Οι δυσκολίες πάντα αναγκάζουν τους ανθρώπους να ψάχνουν ηγέτες, έστω και αν μετά τους εκδικούνται για την δική τους αδυναμία.

Μετά από μια παύση λίγων δευτερολέπτων ο άντρας που ήταν επιφορτισμένος  με την στρατιωτική διοίκηση των Ερτόνων και των συμμάχων τους φώναξε και η φωνή του ακούστηκε σχεδόν από όλους

«ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΟΙ ΜΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΜΕ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ»

 

Χιλιάδες κραυγές επιδοκιμασίας ακούστηκαν από όλες τις μεριές των στρατιωτών οι οποίοι σαν χύμα ξεχύθηκαν εναντίον του εχθρού με δίψα για σκοτωμό.

 

Στην κορφή του λόφου στεκόταν ο άντρας που ήταν γνωστός στον τόπο ως Λιόπαρδης. Αυτό το παρανόμι, σύμφωνα με κάποιους, το είχε αποκτήσει εξαιτίας της αρματωσιάς που φορούσε η οποία ήταν επενδυμένη με το δέρμα του ζώου. Άλλοι υποστήριζαν πως το κέρδισε επειδή στην τελευταία αριστεία πριν τον πόλεμο είχε νικήσει με άνεση τους συναθλητές του συμπεριλαμβανομένου και του Αετού. Όποια και αν ήταν η αλήθεια το γεγονός είναι  πως αν δεν ήταν η ηγετική του φυσιογνωμία και το κοφτερό του, σε θέματα τακτικής μυαλό οι ελεύθερες πόλεις της Δαισίας θα είχαν υποταχθεί εδώ και καιρό στην στρατιωτική υπεροχή της Ερτονίας.

Ακόμη όμως και αυτός ήξερε πως παρά  την ισχυρή του προσωπικότητα  αν έχανε την σημερινή μάχη δεν θα κατάφερνε να ξαναπροβάλλει ισχυρή αντίσταση στα σχέδια του Άνακτα.

 

Το σημείο που είχε επιλέξει να παρατάξει τους στρατιώτες του ήταν καλό, του έδινε πλεονέκτημα αυτό το ήξερε ο Λάνταν για αυτό έστειλε πρώτα τους συμμάχους να καταλάβουν τον λόφο. 

 

Ο Λιόπαρδης έκανε ένα νεύμα και αμέσως κάποιοι στρατιώτες έσπρωξαν τα βαρέλια στην άκρη του λόφου και τα άφησαν να κατρακυλήσουν.

 Με ένα δεύτερο νεύμα τοξότες με πυρωμένα βέλη σημάδεψαν τα βαρέλια. Παντού άναψαν φλόγες καίγοντας ζωντανούς μέσα στις πανοπλίες τους άμοιρους στρατιώτες που επιχείρησαν να ανέβουν τον λόφο. Παρά τους θανάτους και τις κραυγές αγωνίας ο διοικητής των συμμάχων μαζί με κάποιους από τους σωματοφύλακες του κατάφερε να ανέβει τον λόφο και άρχισε αργά να δημιουργεί ένα μικρό πέρασμα μέσα από τις γραμμές των εχθρών. Οι σύμμαχοι εμψυχωμένοι από την γενναία προσπάθεια του αρχηγού τους συσπειρώθηκαν και άρχισαν και εκείνοι να ανεβαίνουν αργά στον λόφο ενώ πίσω τους ξεκίνησαν να κινούνται κάπως αργά και οι γραμμές των Ερτόνων.

 

Ο Λιόπαρδης δεν έχασε χρόνο τίναξε βίαια τις φτέρνες στα πλευρά του αλόγου του και με δυο δρασκελιές βρέθηκε στο άνοιγμα που είχαν οι γραμμές των στρατιωτών του και ξεπέζεψε. Εκείνοι αμέσως πήραν θάρρος μόλις είδαν τον ηγέτη τους και κάποιοι σχημάτισαν κύκλω γύρω του.

 

-  Ποιος είσαι;

 

-  Το όνομα μου είναι Φέιρον, γιος του Φέιραν. Παραδοθείτε δεν έχτε ελπίδα να κερδίσετε και το ξέρεις. Σώσε την ζωή την δική σου και των πολεμιστών σου.

 

Στο άκουσμα των λόγων αυτών ο Λιόπαρδης γέλασε τρανταχτά, ειρωνικά.

 

-  Στην θέση σου θα ανησυχούσα περισσότερο για το τομάρι μου και όχι για τους εχθρούς μου.

 

-  Και το δικό μου δόρυ τρυπάει του αντιγύρισε ο Φέιρον

 

-  Δεν αμφισβητηθώ την ικανότητα του όπλου αλλά εκείνου που το κραδαίνει. Χάρηκα για την γνωριμία γιε του Φέιραν.

 

Πριν προλάβει να βγάλει άχνα ο άμοιρος Φέιρον, ο Λιόπαρδης εκτόξευσε το δόρυ του με τέτοια ταχύτητα και ακρίβεια που δεν πρόλαβε να σηκώσει την ασπίδα του εγκαίρως. Το δόρυ τον βρήκε κατάστηθα διαπερνώντας κόκκαλα και βγαίνοντας από την ράχη. Το σώμα του γενναίου πολεμιστή σωριάστηκε χάμω άψυχο. Οι σύμμαχοι δεν βάσταξαν άλλο και οι γραμμές τους διαλύθηκαν εντελώς καθώς τράπηκαν σε άτακτη υποχώρηση. Αμέτρητες πέτρες κάθε μεγέθους τους ακολούθησαν.

 

Ο κυριότερος σκοπός αυτής της τακτικής ήταν η καθυστέρηση και η πρόκληση κούρασης στην ανάβαση του λόφου από τους  Έρτόνες και όχι τόσο να σκοτώσουν. Άλλωστε δεν είχαν και το κατάλληλο μέγεθος για αυτό τον σκοπό. Εκτός όμως από τις πέτρες οι  Έρτονες δυσκολεύονταν να διατηρήσουν την συνοχή τους μέσα στον πανικό και από την οπισθοχώρηση των συμμάχων.

«Που είναι οι κομπασμοί σας τώρα και η ψευτοπαλικαριά σας. Μόλις χθες καυχόσασταν πως θα σκοτώνατε τον Λιόπαρδη εύκολα ο καθένας μόνος του. Σας είπα και γενναίους ανάθεμα με. Φυγέτε. Αν θες να γίνει κάτι σωστά κάντο μόνος σου» αυτά είπε γρυλίζοντας ο Λάνταν. Τα λόγια του είχαν αποτέλεσμα οι στρατιώτες ανασυντάχτηκαν, ακόμη και οι σύμμαχοι που μέχρι εκείνη την στιγμή έτρεχαν πανικόβλητοι. Όλοι ακολούθησαν την επέλαση του Αετού.

 

Όπως ο μεταλλουργός χτυπάει το σφυρί του πάνω στο αμόνι, με τέτοια φούρια ο Λάνταν εφόρμησε στις γραμμές των αντίπαλων στρατιωτών. Εκείνοι έκαναν πίσω μην μπορώντας να αντέξουν την συγκεντρωτική ορμή των Ερτόνων. Η μάχη τότε δεκαπλασιάστηκε σε ένταση. Οι μεν προσπαθούσαν να ανέβουν το λόφο εξανεμίζοντας το πλεονέκτημα που με τόσο κόπο είχε εξασφαλίσει η πρόνοια του Λιόπαρδη. Οι δε προσπαθούσαν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ανάβαση των Ερτόνων και των συμμάχων τους γιατί αυτό θα ήταν το τέλος τους. Όλα κρέμονταν από μια κλωστή καθώς σπαθιά και δόρατα ενώνονταν σε μια τέλεια συμφωνία που αποτέλεσμα είχε το αίμα να βγαίνει πηχτό και ζεστό και από τις δύο πλευρές. Τελικά αργά το απόγευμα οι Έρτονες άρχισαν σταδιακά να κερδίζουν έδαφος. 

 

Ο Λιόπαρδης πολεμούσε λυσσασμένα όμως δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε πια να ρισκάρει. Έψαξε με τα μάτια το πεδίο της μάχης για τον Λάνταν. Στην αρχή ο ιδρώτας που κυλούσε με χοντρές στάλες στο πρόσωπο του τον εμπόδιζε από το να δει καθαρά. Τελικά εντόπισε την ασπίδα που είχε ζωγραφισμένο τον αετό. Δεν ήταν πολύ μακριά του αλλά για να βρεθεί σε απόσταση βολής έπρεπε πρώτα να ξεπαστρέψει μερικούς Έρτονες.

 

Χωρίς να χάσει χρόνο τινάζοντας απότομα το χέρι του για να καταπολεμήσει το μούδιασμα που ένιωθε όρμησε ουρλιάζοντας στους εχθρούς του οι οποίοι σάστισαν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το οποίο του έδωσε την ικανότητα  να καρφώσει το σπαθί του στον λαιμό του ενός και να συνθλίψει με την ασπίδα του τους τένοντες του γονάτου του άλλου. Αμέσως έπεσαν πάνω του κάποιοι Έρτονες αλλά οι σωματοφύλακες του είχαν προλάβει να τον καλύψουν με τις ασπίδες του.

 

«Ακολουθήστε με» τους ψιθύρισε.

 

Καθώς άνοιγαν δρόμο μέσα από τον σκοτωμό ένοιωσε ένα δεύτερο μούδιασμα στο πόδι τόσο έντονο σε σημείο να πέσει στο ένα γόνατο. Αμέσως σηκώθηκε. <Θεοί τι μου συμβαίνει.> σκέφτηκε. Επιτέλους κατάφερε να ανοίξει ένα ισχνό μονοπάτι μέσα στο χάος και μέσω αυτού έφθασε κοντά στον Λαντάν. Τότε πατώντας γερά στα δυο του πόδια σηκώθηκε όρθιος και με όση δύναμη είχαν απομείνει στα πνευμόνια του φώναξε.

 

- Γιε Του Λάσαρ Σε προκαλώ σε μάχη αριστείας για να φανεί μια και καλή σε Θεούς και ανθρώπους ποιος είναι ο ικανότερος πολεμιστής.

Παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο Ο Λάνταν γύρισε το κεφάλι του προς την μεριά του Λιόπαρδη. Δεν έδειχνε να ξαφνιάζεται, αντιθέτως φαίνεται πως περίμενε αυτή την πρόταση.

 

- Και έλεγα πως είχες ήδη τραπεί σε φυγή και για αυτό δεν σε πετύχαινα πουθενά στη μάχη σήμερα. Εφόσον με προκάλεσες δεν μπορώ να αρνηθώ νομίζω όμως πως θα ήταν καλύτερο να παραδοθείς από το να πεθάνεις.

 

-  Για να με περιλάβετε όπως κάνατε στο χωριό μου;

 

- Ο διοικητής του συγκεκριμένου περιστατικού τιμωρήθηκε σκληρά. Αναφέρεσαι σε μεμονωμένο περιστατικό. Δες γύρω σου. Από όλες τις φυλές της Δαισίας μόνο οι Φέονες και οι Λάπαθες σε ακολούθησαν. Ελάτε με το μέρος μας, γίνετε σύμμαχοι μας και πάρτε μερίδιο στην δόξα που μας περιμένει

 

-  Βλέπω πως συμπεριφέρεστε και στους συμμάχους σας. Πρώτους και καλύτερους τους βάλατε να σφαχτούν. Μην μιλάς για δόξα τιποτένιε, μίλα καλύτερα για υποδούλωση. Ετοιμάσου να βιώσεις εκ νέου την γεύση της ήττας. Μόνο που αυτή την φορά δεν θα υπάρξει επόμενη.

 

Ο Λάνταν πλησίασε πιο κοντά στον Λιόπαρδη. Και οι δυο είχαν χάσει τα άλογα τους από πληγές στην διάρκεια της μάχης.Άμεσα οι στρατιώτες και των δύο παρατάξεων σχημάτισαν κύκλω γύρω από τους δύο πολεμιστές κραυγάζοντας με ακράτητο ενθουσιασμό ο καθένας το όνομα του αρχηγού του. Θα επακολουθούσε αριστεία.Σαν αθλητικό γεγονός ήταν η μάχη σώμα με σώμα δύο αντιπάλων με πλήρη εξάρτηση χωρίς όμως θανατική κατάληξη. Νικητής ανακηρυσσόταν εκείνος που πρώτος τραυμάτιζε τον αντίπαλο του. Σε περιόδους πολέμου εφαρμοζόταν σπάνια και σε απελπισμένες περιπτώσεις καθώς ήττα συνήθως σήμαινε και την διάλυση του στρατεύματος εφόσον ο ηγέτης του ήταν νεκρός.Για μερικά δευτερόλεπτα οι δύο αντίπαλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους υπολογίζοντας τις κινήσεις τους. Ο Λάνταν ήταν ο πρώτος  που κινήθηκε αλλά ο Λιόπαρδης απέκρουσε εύκολα το χτύπημα του ξίφους του, αντιγυρίζοντας το. Η ασπίδα του Λάνταν έτριξε από το χτύπημα.

 

Ο Λιόπαρδης προσποιήθηκε πως πάει να χτυπήσει και πάλι φέρνοντας το ένα του πόδι μπροστά και γέρνοντας το κορμί του. Το κόλπο πέτυχε και ο Λάνταν χτύπησε αέρα ενώ το ξίφος του αντιπάλου του τον βρήκε πάνω από το στήθος διαπερνώντας τις δυο στρώσεις της αρματωσιάς χωρίς όμως να μπει βαθιά στο κορμί του . Ο Λάνταν τραβήχτηκε απότομα πίσω ενώ οι κραυγές των συντρόφων του Λιόπαρδη ακούγονταν θριαμβευτικές. Εκείνος τους ξεσήκωνε ακόμα περισσότερο σηκώνοντας τα χέρια του στον αέρα. 

 

Μετά από μια στιγμή σαστιμάρας, ο Λάνταν αντεπιτέθηκε με όλη του την ορμή καταφέρνοντας πολλά μανιασμένα χτυπήματα που προσέκρουαν στην ασπίδα του Λιόπαρδη. Αυτό δημιούργησε την ευκαιρία που περίμενε ο τελευταίος. Αφού τοποθέτησε όλο του το βάρος στην ασπίδα του, την τίναξε απότομα από μπροστά του αφοπλίζοντας πετώντας το ξίφος από το χέρι του Λάνταν.Αμέσως κατέβασε το ξίφος του στο ανυπεράσπιστο κορμό του εχθρού του, το χτύπημα του διαπέρασε την πανοπλία γδέρνοντας το κορμί αλλά ήταν αδύναμο. Ξαφνικά ο Λιόπαρδης έπεσε στο ένα γόνατο και παρά τις προσπάθειες του δεν μπορούσε να σηκωθεί, οι μυς του σώματος του ήταν όλοι μουδιασμένοι και δεν έδειχναν να τον υπακούν.

 

Ο Αετός απέμεινε αποσβολωμένος για μερικές στιγμές υπολογίζοντας το ύφος του αντιπάλου του για να διαπιστώσει αν ήταν αληθινό το μαρτύριο του. Τελικά αποφάσισε να Πλησιάσει αργά. Ο Λιόπαρδης παρέμενε πάντα στο ένα γόνατο και για πρώτη φορά κοίταξε τον αετό με φόβο. Καλέ αυτός εδώ έχει χλωμιάσει… είπε κοροϊδευτικά. Που είναι οι απειλές σου τώρα κιοτή;»

 

Τώρα ήταν η σειρά των Ερτόνων πολεμιστών να κοροϊδεύουν και να υπερηφανεύονται για τον στρατηγό τους.Ύψωσε το ξίφος του έτοιμος να το φέρει με όλη την μανία του στο λαιμό του Λιόπαρδη χωρίζοντας το κεφάλι από το σώμα. Πριν όμως η φονική λεπίδα βρει τον στόχο της ο Λιόπαρδης σφίγγοντας την γροθιά του χτύπησε με όση δύναμη του είχε απομείνει τους όρχεις του αετού.

 

Αίμα άρχισε να κυλάει στο έδαφος ενώ ο αετός έπεσε σκούζοντας στο έδαφος.«Καλούς απογόνους»Με τα τελευταία αυτά κοροϊδευτικά λόγια ο Λιόπαρδης έπεσε δίπλα του χωρίς να κουνιέται καθόλου ή να δείχνει κάποιο σημάδι ζωής. Σαν να είχαν συμφωνήσει από πριν οι στρατιώτες και των δύο παρατάξεων έτρεξαν προς τους στρατηγούς τους ταυτόχρονα. 

 

«Η αριστεία ολοκληρώθηκε σκοτώστε τους»

 

Η φωνή του άνακτα κάλυψε προς στιγμήν τις κραυγές του Λάνταν. Αμέσως οι Έρτονες σωματοφύλακες  επιτέθηκαν προς τους αποδιοργανωμένος συμμάχους και πρόλαβαν να πιάσουν το άψυχο πια σώμα του Λιόπαρδη.

 

«Φέρτε μου το κεφάλι του»Με μια κοφτή κίνηση του ξίφους ένας στρατιώτης υπάκουσε την εντολή του άνακτα. Ο τελευταίος ύψωσε το κομμένο κεφάλι του Lιόπαρδη και φώναξε με όλη του την δύναμη.

 

« Ο στρατηγός σας είναι νεκρός. Ο πανίσχυρος λιόπαρδης ηττήθηκε από τον γενναίο ΑΕΤΟ. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΖΉΖΕΤΕ ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΤΕ ΥΠΟΤΑΓΗ . ΑΝ Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΛΙΟΠΑΡΔΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΗΣ ΕΡΤΟΝΙΑΣ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΕΣΕΙΣ.»Τα λόγια του άνακτα έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ένας ένας από τους στρατιώτες της αντίπαλης παράταξης πετούσε τα όπλα του. 

                                                                                                                                                              ...

Οι πορφυρές κουρτίνες της σκηνής αναχλέφθηκαν λίγο και το ξυρισμένο κεφάλι ενός εμφανίσημου  νεαρού ξεπρόβαλε δειλά από το άνοιγμα.

 

-  Σεβαστέ άνακτα της Ερτονίας είμαι εδώ όπως μου ορμήνεψε ο Λάις ο αγγελιαφόρος.

 

-  Πέρασε άρχοντα Γκραφ γιε του Γκροφν, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Στην σκηνή εκτός από τον άνακτα βρίσκονταν και οι υπόλοιποι άρχοντες από τους ευγενείς οίκους της Ερτονίας. Όλοι ανήγαγαν τον γενάρχη του οίκου σε κάποιο Θεό και έφεραν φορεσιές πλουμιστές με την εικόνα κάποιου ζώου .Οι αυλητρίδες που βρίσκονταν στην σκηνή σταμάτησαν διακριτικά τις μελωδίες τους αφήνοντας τους άντρες να συζητήσουν.

 

-  Λοιπόν σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Αετός μας;

 

-  Οι θεράποντες λένε πως θα αναρρώσει σχεδόν πλήρως σε μερικούς μήνες…

 

-   Σχεδόν…;

 

-   Είναι τυχερός που έχει ήδη δύο αγόρια να συνεχίσουν τον οίκο του.

 

-   Κατάλαβα.

 

Ύστερα στρεφόμενος προς τους άρχοντες και υψώνοντας το ποτήρι του ο άνακτας έκανε σπονδή ευχαριστίας προς τον Αηδαίμων για την σπουδαία νίκη. Οι συνδαιτυμόνες του τον μιμήθηκαν. Έπειτα από αυτό η μουσική συνέχισε ενώ το μελωμένο κρασί έρεε άφθονο.

«Άρχοντες μου, σήμερα γιορτάζουμε αύριο επιστρέφουμε στην πατρίδα. Ο δεκαετής αδηφάγος πόλεμος έληξε» δήλωσε περιχαρής ο άνακτας.Το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ όταν οι περισσότεροι από τους άρχοντες των Ερτόνων μεθυσμένοι κίνησαν να πάνε στις σκηνές στους και στις παλλακίδες τους.

 

Ο τελευταίος που έμεινε στην σκηνή ήταν ο Γκραφ φαινόταν προβληματισμένος.

 

-  Πίστευα πως ο θάνατος του Λιόπαρδη θα σε ικανοποιούσε ιδιαίτερα Γκραφ άλλωστε σκότωσε τον πατέρα σου.

 

-  Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται ο Αετός να νίκησε την λιόπαρδη. Μην με παρεξηγείς άνακτα μου. Ο Λάνταν ίσως και να είναι ο καλύτερος μας πολεμιστής. Όμως όλοι ξέρουμε πως ο Λιόπαρδης δεν είχε όμοιο του στην μάχη. Ίσως σε ολάκερη η γη. Και οι ιστορίες όμως που ακούω για την αριστεία τους είναι συγκεχυμένες.

 

-  Ο θάνατος δεν κάνει διάκριση σε καλούς και κακούς πολεμιστές. Η αλήθεια είναι βέβαια πως αν είσαι καλός θα επιβιώσεις λίγο παραπάνω, συνήθως. Αυτό και πάλι δεν εγγυάται πως είσαι αλώβητος. Ακόμα και ο Αετός κέρδισε με πολύ κόπο.

 

- Συγχωρέστε την φλυαρία μου αγαπητέ άνακτα χαίρετε.

 

- Καλή σου νύχτα γιε του Γκρόφν και να αγαλιάζεις στην σκέψη πως η ψυχή του πατέρα σου και τόσων άλλων βρήκε ανάπαυση στην νίκη μας σήμερα. 

 

Ο Γκραφ έγνευσε με ευγένεια σκύβοντας ελαφρώς το κεφάλι και εξήλθε από την σκηνή. Μετά το πέρας μερικών λεπτών μια γέρικη καμπουριασμένη αρσενική φιγούρα μπήκε αθόρυβα στο στρατιωτικό κατάλυμα του άνακτα κρατώντας στα ροζιασμένα χέρια της ένα κοιμισμένο βρέφος.

 

- Καλέ μου Λάις κάθισε, είπε ο άνακτας προσφέροντας ταυτόχρονα ένα τρίποδο στον γέροντα.

 

- Εκείνη είναι εδώ

 

Μια μαυροφορεμένη γυναίκα εισήλθε στο δωμάτιο με το κεφάλι κατεβασμένο. Μόλις συνειδητοποίησε την παρουσία του μωρού τα μάτια της έλαμψαν.

 

-  Έκανα αυτό που μου ζήτησες σε παρακαλώ δώσε μου το παιδί μου.

 

-  Ο άνακτας πήρε το βρέφος από την αγκαλιά του Λάις και το απίθωσε στην χέρια της γυναίκας.

 

-  Έχω δώσει οδηγίες στους φρουρούς μπορείς να φύγεις και να αναθρέψεις το παιδί σου εν ειρήνη, κανείς δεν θα σε ενοχλήσει.

 

Η γυναίκα χωρίς άλλα λόγια και χωρίς να κοιτάξει ούτε μια φορά πίσω της βγήκε από την σκηνή. Ο Λάις κοίταζε για λίγη ώρα χάμω προσπαθώντας να διατυπώσει την ερώτηση που ήθελε να κάνει εδώ και αρκετό καιρό.  Τελικά το βλέμμα του συναντήθηκε με εκείνο του άνακτα:

 

-   Άριφελ, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;

 

-   Δεν είναι το πραγματικό της παιδί. Αυτό όπως και όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Πέλονα χάθηκαν όταν ο ανεγκέφαλος ο Πλάιν ξεκίνησε μια αναίτια σφαγή.

 

-   Τότε ποιανού παιδί είναι;

 

Ο άνακτας Άριφελ απλά κοίταξε τον Λαίς στα μάτια δίχως να πει τίποτα. Τα χείλη του γέροντα άνοιξαν απότομα από την συνειδητοποίηση της αλήθειας. 

Ο Αετός της Ερτονίας.doc

Edited October 25, 2015 by Rhialto

[Silvertooth]

Ενδιαφέρουσα η μάχη, όπως και η περιγραφή της, αναμειγμένη με διάφορες λεπτομέρειες του κόσμου σου. Ιδιαίτερα μου άρεσε το άθλημα της αριστείας που αναφέρεις.

 

Εκτός από μερικά ορθογραφικά (είναι "αλληλοσκοτωμός", και "εμφανίσιμος"), αυτό που δε μου ταίριαξε αρκετά καλά ήταν τα ονόματα. Στο κείμενο χρησιμοποιείς λέξεις που παραπέμπουν στην αρχαία Ελλάδα όπως "άνακτας" και "αοιδός" καθώς και μερικές δικές σου λέξεις και θεσμούς, "Αηδαίμων" και "αριστεία" που έχουν καθαρά ελληνική ρίζα. Επίσης, ελληνικότητα προσδίδουν και οι λέξεις "Έρτονας", "Φέονας", "Λάπαθας" και "Δαισία". Ταυτόχρονα έχεις και ονόματα "Λάνταν", "Φέιραν", "Λάσαρ", "Γκραφ" και "Γκροφν", τα οποία μοιάζουν να είναι λίγο εκτός κλίματος.

 

Η ιστορία είναι άρτια δομημένη και οι βασικές μου παρατηρήσεις είναι:

-Ίσως θα έπρεπε να διευκρινιστεί λίγο περισσότερο ο ρόλος της μαυροφορεμένης γυναίκας στο τέλος. Υποθέτω ότι αυτό που της ζήτησε ο άνακτας είχε σχέση με την ήττα του Λιόπαρδη (δηλητήριο; μαγεία;), αλλά δεν είναι αρκετά σαφές.

-Μπορεί ο Λαίς να καταλαβαίνει ποιο είναι το μωρό στο τέλος, αλλά ο αναγνώστης όχι (βέβαια μπορεί να είναι αυτός ο στόχος σου, οπότε πάσο).

 

Τέλος, ήμουν team "Λιόπαρδης" όλη την ώρα. R.I.P.

Edited October 25, 2015 by Silvertooth

[Rhialto]

Τα ονόματα είναι διαφορετικής προέλευσης επειδή μάλλον ο κόσμος αυτός πρακτικά διαδραματίζεται στο μέλλον μετά από εκατομμύρια χρόνια (δεν ξέρω αν θα είναι στην δική μας γη ή σε άλλη). Ο ρόλος της γυναίκας και η ταυτότητα του παιδιού θα διευκρινιστούν σε μεταγενέστερη ιστορία (το πιο πιθανό). Ο Λιόπαρδης ήταν και μένα ο αγαπημένος μου από του δύο αντιπάλους. 

[WILLIAM]

Ωραία έδωσες τη μάχη και την εξέλιξή της. 

Έχεις κάποια λάθη, ας πούμε ο ήλιος που τους έψηνε δεν ήταν καθόλου αμελητέο θέμα ακόμα και αν επρόκειτο να δοθεί μάχη ( αντιθέτως ήταν κρίσιμο θέμα αφού τους κούραζε σίγουρα πιο πολύ ( σκέψου τι πάθανε οι Σταυροφόροι στη μάχη στα Κέρατα του Χατίν ). Αν ήθελες να πεις ότι δεν έδιναν σημασία γιατί είχαν αλλού το νου τους ( λογικό ) έπρεπε να το διατυπώσεις αλλιώς. Και γιατί να περιμένουν ως το μεσημέρι; Γιατί να μην επιτεθούν από το πρωί που θα ήταν και πιο ξεκούραστοι;

Μια παρατήρηση ακόμη για τα ονόματα, θα ήταν πιο λογικό μια πλευρά να έχει το ένα είδος και μια το άλλο, έτσι ανακατωμένα φέρνανε ένα μπλέξιμο. Βέβαια στην κοσμοπλασία σου μπορεί να εξηγείται αλλά εμείς είδαμε μόνο ένα μέρος και αυτό δε βοηθούσε και πολύ.

Το τέλος του Λιοπάρδη δεν με ξάφνιασε τόσο, ακόμα και σαν καλύτερος μαχητής μπορεί να είχε κουραστεί από τη μάχη ή να αφέθηκε να πέσει μιας και είχε ηττηθεί και να προτιμούσε να πέσει μαχόμενος. 

Το φινάλε ήταν λίγο απότομο, ίσως ήθελε λίγα περισσότερα λόγια.

Συνέχισε την ιστορία.

[Rhialto]

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου  . Θα ξαναδουλέψω τις προτάσεις που αφορούν το κλίμα (ζέστη). Θα προσθέσω λίγα ακόμα λόγια στο τέλος γιατί μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό τι παίχτηκε με την ήττα του Λιόπαρδη. Ίσως τότε να μην φαντάζει απότομο και το τέλος της ιστορίας. Όσον αφορά τα ονόματα τώρα: Ο άνθρωποι στο συγκεκριμένο σύμπαν προέρχονται από πολλές διαφορετικές φυλές (για την ακρίβεια είναι η γη ύστερα από εκατομμύρια χρόνια). Η γλώσσα που επικράτησε ήταν η Ελληνική αλλά με πολλές ιδιαιτερότητες (μια από αυτή εντοπίζεται στα ονόματα). Φυσικά όπως γράφεις και συ δεν είσαι υποχρεωμένος να το ξέρεις αυτό. Από την άλλη δεν μπορούσα να εντάξω οργανικά σε αυτή την συγκεκριμένη ιστορία αυτές τις πληροφορίες. Βασικός μου στόχος είναι η δημιουργία πολλών διηγημάτων στον κόσμο που έχω φανταστεί(για να τον κατανοήσω καλύτερα) και στην συνέχεια η συγγραφή ενός ολοκληρωμένου μυθιστορήματος. Π.χ οι πλήρεις συνέπειες της μάχης αυτής θα φανερωθούν στο μυθιστόρημα. Σταδιακά θα γίνουν αντιληπτές και οι ιδιαιτερότητες της γλώσσας...

[tzaspy]

Χωρίς να έχω κριτική εμπειρία, μου φαίνεται πως ορισμένα “καλολογικά στοιχεία”  (πάλλευκο, πλουμιστά, ερυθρές στο χρώμα του συκωτιού πανοπλίες [το χρώμα του συκωτιού δεν είναι ερυθρό]),  της εισαγωγής, θέλουν αντικατάσταση με άλλα πιο απλά και πιο γήινα. Το δυνατό σου σημείο νομίζω πως είναι η περιγραφή δράσης και οι διάλογοι. Η επιλογή των ονομάτων θέλει προσοχή και να ακολουθεί μια χρονική και τοπική ομοιομορφία, και το κυριότερο, για ένα τόσο μικρό κομμάτι μυθοπλασίας που προφανώς εντάσσεται σε ένα πολύ μεγαλύτερο, υπάρχουν πάρα πολλά ονόματα. Η πολυπροσωπία ταιριάζει πιο πολύ στα σήριαλ και μπερδεύει τον αναγνώστη. Πολλές φορές “Ουκ εν τω πολλώ το ευ...” Θέλω να πω, ποιος ενδιαφέρεται για τον Φέιρον, το γιο του Φέιραν, τι ρόλο παίζει στην ιστορία και δικαιούται όνομα; Και πατρώνυμο; Και κάτι τελευταίο. (Τόσα χρόνια πολέμου θα πάνε στο βρόντο αν δεν νικήσουμε σήμερα). Για ποιο λόγο έγινε η μάχη; Και για πιο λόγο γινόταν τόσα χρόνια ο πόλεμος; Λείπει η αιτία της όλης περιγραφής, αν και υπήρχε προσδιορισμός τόπου και χρόνου. Πάντοτε στους πολέμους υπάρχει η αιτία. Σου εύχομαι να συνεχίσεις την ιστορία και να την ολοκληρώσεις.

​Υ Γ: Ένας Ηγέτης ή στρατιωτικός διοικητής, μερικές στιγμές πριν από τη μάχη, ούτε γαβγίζει ούτε απειλεί τους στρατιώτες του. Έτσι τους ρίχνει το ηθικό και είναι χαμένοι από χέρι. 

Edited December 3, 2015 by tzaspy

[Rhialto]

Χωρίς να έχω κριτική εμπειρία, μου φαίνεται πως ορισμένα “καλολογικά στοιχεία”  (πάλλευκο, πλουμιστά, ερυθρές στο χρώμα του συκωτιού πανοπλίες [το χρώμα του συκωτιού δεν είναι ερυθρό]),  της εισαγωγής, θέλουν αντικατάσταση με άλλα πιο απλά και πιο γήινα. Το δυνατό σου σημείο νομίζω πως είναι η περιγραφή δράσης και οι διάλογοι. Η επιλογή των ονομάτων θέλει προσοχή και να ακολουθεί μια χρονική και τοπική ομοιομορφία, και το κυριότερο, για ένα τόσο μικρό κομμάτι μυθοπλασίας που προφανώς εντάσσεται σε ένα πολύ μεγαλύτερο, υπάρχουν πάρα πολλά ονόματα. Η πολυπροσωπία ταιριάζει πιο πολύ στα σήριαλ και μπερδεύει τον αναγνώστη. Πολλές φορές “Ουκ εν τω πολλώ το ευ...” Θέλω να πω, ποιος ενδιαφέρεται για τον Φέιρον, το γιο του Φέιραν, τι ρόλο παίζει στην ιστορία και δικαιούται όνομα; Και πατρώνυμο; Και κάτι τελευταίο. (Τόσα χρόνια πολέμου θα πάνε στο βρόντο αν δεν νικήσουμε σήμερα). Για ποιο λόγο έγινε η μάχη; Και για πιο λόγο γινόταν τόσα χρόνια ο πόλεμος; Λείπει η αιτία της όλης περιγραφής, αν και υπήρχε προσδιορισμός τόπου και χρόνου. Πάντοτε στους πολέμους υπάρχει η αιτία. Σου εύχομαι να συνεχίσεις την ιστορία και να την ολοκληρώσεις.

​Υ Γ: Ένας Ηγέτης ή στρατιωτικός διοικητής, μερικές στιγμές πριν από τη μάχη, ούτε γαβγίζει ούτε απειλεί τους στρατιώτες του. Έτσι τους ρίχνει το ηθικό και είναι χαμένοι από χέρι. 

Έχεις δίκιο για το χρώμα του συκωτιού θα αλλάξει σε μεταγενέστερη διόρθωση. Τα καλολογικά στοιχεία γράφηκαν επίτηδες γιατί θεωρώ πως ταιριάζει στην ατμόσφαιρα που θέλω να δώσω στην ιστορία., οπότε δεν νομίζω να αλλάξουν. Η επιλογή των ονομάτων δεν είναι ομοιόμορφη για διάφορους λόγους, που θα γίνουν αντιληπτοί σε άλλη φάση της ιστορίας (πιθανότατα σε άλλο διήγημα). Οι απειλές και το γάβγισμα δείχνουν είναι ο τρόπος του Αετού να επικοινωνήσει με τους στρατιώτες του. Σκέψου το σαν φιλικό μάλωμα για να τους πεισμώσει. Άλλωστε στον λόγο που τους απευθύνει μετά τους αποκαλεί γιους του. Ο λόγος για τον οποίο έγινε η μάχη... Χμμ σκεφτόμουν να το αναφέρω και αυτό σε μεταγενέστερη ιστορία αλλά τελικά θα το βάλω σε αυτήν όταν την κάνω edit. Δεν νομίζω πως τα ονόματα που έχω βάλει είναι τόσα πολλά. Τα περισσότερα αφορούν τοπωνύμια. Τα ονόματα χαρακτήρων, όσα έχουν γραφεί, δείχνουν το προφανές. Πως στον κόσμο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, πέρα από αυτούς που εμείς θεωρούμε σημαντικούς. Πως ο θάνατος βρίσκει άσημους και διάσημους. Σκέψου πως ο Φέιρον εν μέρει διακρίθηκε και ανάγκασε κοτζάμ Λιόπαρδη να τον αντιμετωπίσει αυτοπροσώπως. Σε ευχαριστώ για την ευχή σου και ελπίζω να βγει πραγματική.      

[alkinem]

Ωραία ιστοριούλα...

 

Αρκετά ζωντανές και έντονες οι εικόνες από την μάχη. Πετυχημένη η κλιμάκωση της δράσης, ενώ η ανατροπή στο τέλος έρχεται σχετικά ομαλά(καθώς τα παράδοξα που ένιωσε ο Λιόπαρδης κατά την διάρκεια της μάχης, βρίσκουν την εξήγησή τους).

 

Στα αρνητικά...

Ελλιπής στίξη. Λείπουν κόμματα τα οποία θα έκαναν πιο ομαλή την ανάγνωση, ενώ κάποιες προτάσεις θα λειτουργούσαν καλύτερα αν ήταν πιο μικρές.

Μερικά σκόρπια ορθογραφικά λάθη. Επίσης κάποιες φορές το Αετός και το Λιόπαρδης τα γράφεις με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο κι άλλες με μικρό. Διάλεξε μια από τις δύο γραφές και μείνε σταθερός σε αυτήν. Επίσης σκόρπιες μέσα στο κείμενο έχεις πετάξει λέξεις που αρχίζουν με κεφαλαίο γράμμα, ενώ δεν χρειάζεται.

Κάπως πομπώδης λόγος. Και οι διάλογοι επίσης θα μπορούσαν να είναι πιο απλοί.

 

Αν κατάλαβα καλά

 

Το μωρό είναι ο γιος του Λιόπαρδη που γλύτωσε από την σφαγή; Η γριά είναι επίσης κάποια που είχε επιζήσει,, ανέλαβε να φροντίζει το μωρό και δέχτηκε να ρίξει κατάρα στον Λιόπαρδη για να μην το πειράξουν;

 

 

Ήταν καλό, αλλά χρειάζεται δυο-τρία περάσματα ακόμα. Πάντως, ο κόσμος που έχεις πλάσει φαντάζει αρκετά ενδιαφέρων. Θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα για αυτόν.

Καλή συνέχεια...

[Rhialto]

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου. Η συγκεκριμένη ιστορία που έχει ανέβει, είναι πρώτο draft, οπότε θα ακολουθήσουν και οι απαραίτητες διορθώσεις(σημεία στίξης, μικρογράμματη γραφή εκεί που είναι απαραίτητο κλπ). Όσον αφορά τον λόγο δεν θα είναι όλες οι ιστορίες του κόσμου γραμμένες κατ' αυτόν τον τρόπο. Όμως ήθελα στην προκειμένη περίπτωση να δώσω πινελιά Ιλιάδας επίτηδες(δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις τι ακριβώς έχω στο μυαλό μου) για συγκεκριμένους λόγους. Τέλος όσον αφορά το βρέφος:

 

Το βρέφος είναι ένα ξέμπαρκο παιδί που δόθηκε στην γυναίκα(την γυναίκα του Λιόπαρδη) επειδή η τελευταία δηλητηρίασε τον άντρα της με αντάλλαγμα να πάρει πίσω το παιδί της. Ο Άνακτας όμως την εξαπατάει. Της δίνει άλλο παιδί (μιας και το δικό της είναι όντως νεκρό)

 

[jjohn]

Αυτή ήταν μία ιστορια με την οποία πέρασα πραγματικά πολύ καλά.  Ωραία  αφήγηση και ικανοποιητική σκηνή μάχης(και στο λέω εγώ που δεν τις πολυπάω τις μάχες). Το μόνο αρνητικό  είναι ότι τελειώνει  έτσι όπως τελειώνει. Καταλαβαίνω ότι  σε μία συλλογή διηγηματών μπορείς να έχεις την  ευχέρεια να είσαι πιo subtle, αλλά σε ένα διήγημα που ποστάρεται  μόνο του, ε,μπορείς να είσαι και πιο  ανοιχτοχέρης .   Ιδίως όταν αυτή είναι η πρώτη μας επαφή με τον εν λόγω κόσμο

   Όπως και να'χει,  το κείμενο το είχα σταμπάρει εδώ και καιρό κι χάρηκα που δικαίωσε την αναμονή μου.

 

Καλή συνέχεια!