mariosdimitriadis Posted October 29, 2015 Share Posted October 29, 2015 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Δημητριάδης ΜάριοςΕίδος: ΤρόμουΒία; Ε... ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 3333Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Καταθέτω και εγώ λοιπόν την συμμετοχή μου στο διαγωνισμό του fantasticon, η οποία δεν ξέρω αν πάτωσε εντελώς ή αν ήταν ένα βήμα πριν την νικητήρια τριάδα . Βασικά είναι η πρώτη ιστορία που ανεβάζω στο sff οπότε... θάψτε ελεύθερα! Κατ’ εικόνα Η πρωινή υγρασία της πόλης έκανε το κρύο του Ιανουαρίου τόσο τσουχτερό, που σου τρυπούσε τα κόκαλα. Ο Πέτρος είχε ήδη σηκωθεί από τις πέντε, μετά το ξαφνικό τηλεφώνημα από την υπηρεσία του. Δεν ήταν, βέβαια, λίγες οι φορές που είχε συμβεί αυτό, αλλά αδυνατούσε να το συνηθίσει. Πόσο μάλλον μέσα στο καταχείμωνο, που το μόνο που ήθελε ήταν να ξυπνήσει με την ησυχία του και να πάει στη δουλειά κατά τις οκτώ κρατώντας έναν καφέ στο χέρι και μια μερίδα μπουγάτσα. Τώρα ούτε καφέ προλάβαινε να πάρει ούτε είχε την πολυτέλεια να καθυστερήσει. Ο διοικητής του ανθρωποκτονιών, το τμήμα στο οποίο υπηρετούσε τα τελευταία δέκα χρόνια, ακούστηκε συγχυσμένος στο τηλέφωνο, πράγμα που δεν το συνήθιζε. Οδήγησε αρκετή ώρα μέσα στην ομίχλη. Φτάνοντας στο αστυνομικό μέγαρο, πάρκαρε και πήγε προς την είσοδο. Κοίταξε το ρολόι του. Είχε πάει 05:30. Στην πύλη τον περίμεναν ο διοικητής και ο συνεργάτης του, ο Βασίλης, με μια γκριμάτσα στο πρόσωπό τους, καθόλου ευοίωνη. «Πάρτε το αμάξι με τον Βασίλη και ακολουθήστε με», πρόσταξε και έφυγε προς τα παρκαρισμένα ασφαλίτικα οχήματα. «Και την επόμενη φορά φρόντισε να μην αργήσεις. Δεν τον ξύνουμε εδώ πέρα» φώναξε δυνατά λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο. «Καλημέρα; Δεν νομίζω…» αποκρίθηκε ο Πέτρος βλέποντας τον Βασίλη να τον κοιτάζει με ένα βλέμμα τύπου ‘’εγώ δε φταίω’’. «Τι έγινε;» ρώτησε. «Βρέθηκαν δύο πτώματα μέσα σε μονοκατοικία, πιθανόν ζευγάρι, σε άθλια κατάσταση. Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι τα θύματα διαμελίστηκαν και προφανώς το θέαμα δεν θα είναι ευχάριστο». Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ο Βασίλης έβαλε το κλειδί στη μίζα και ξεκίνησε. «Σκατά. Ποιο αρρωστημένο μυαλό έκανε κάτι τέτοιο; Δεν θυμάμαι τόσα χρόνια στην υπηρεσία να είχαμε παρόμοιο περιστατικό». «Όχι, γι’ αυτό και είναι εξαγριωμένος ο chief». O Πέτρος έκλεισε τα μάτια και βούλιαξε στο σχισμένο από μήνες, κάθισμα του περιπολικού. Του ήταν δύσκολο να ξυπνάει τόσο νωρίς. Το αμάξι ξεκίνησε και ακολούθησε το μαύρο προπορευόμενο όχημα. «Πάλι καλά που δεν πλακώθηκα χτες στα ξύδια. Τώρα θα ήμουν για κλάματα», μουρμούρισε με κλειστά τα μάτια. «Χαρές που θα ’κανε ο διοικητής. Όχι ότι τώρα είναι στις καλές του». «Αλήθεια, πού πάμε;» «Σ’ ένα χωριό, 25 περίπου χιλιόμετρα από την πόλη». Ο Πέτρος άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε βαριεστημένα. Έπειτα τα ξανάκλεισε λέγοντας, «Ξύπνα με μόλις φτάσουμε». Δύο χιλιόμετρα μακριά από το χωριό, οι δέσμες των φάρων από τα περιπολικά φαίνονταν σαν να χορεύουν στο πυκνό σκοτάδι. Λίγα σπίτια και μερικοί αγροτικοί δρόμοι συνέθεταν την εικόνα ενός ειρηνικού τοπίου. Δίπλα τους ακριβώς ένας μικρός λόφος φιλοξενούσε ένα εκκλησάκι, ίσως κάποιου πολιούχου τους. Ακολουθώντας τα φώτα και τη φασαρία έφτασαν μπροστά από ένα σπίτι, όπου βρίσκονταν αραδιασμένα δύο περιπολικά και ένας σταθμός του ΕΚΑΒ. «Τέλεια. Ήρθαμε τελευταίοι. Ποιος τον ακούει τώρα», είπε μέσα από τα δόντια του και ξύπνησε τον συνάδελφό του. «Α…φτάσαμε;» ρώτησε ο Πέτρος που μόλις κατάλαβε τι γινόταν γύρω του. Πάρκαραν και πήγαν στον τόπο του εγκλήματος. Στην είσοδο του σπιτιού περίμεναν τρείς αστυνομικοί με στολή και δύο άτομα του ΕΚΑΒ. Όλοι κοίταξαν μουδιασμένοι τον διοικητή που έφτασε πρώτος. «Ανθρωποκτονιών, ε;» ζήτησε να μάθει ένας από τους συναδέρφους τους, που προσπαθούσε να κρατήσει μακριά τους περίεργους γείτονες. Αυτός απάντησε καταφατικά με ένα νεύμα. «Πάμε» τους είπε και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Ανέβηκαν τέσσερα σκαλιά για να φτάσουν έξω από την ανοιχτή πόρτα. Εκεί ο αστυνομικός σταμάτησε και κοιτάζοντάς τους είπε: «Όλο δικό σας». Το σπίτι ξέρναγε μία έντονη μυρωδιά αίματος κάνοντας τον Βασίλη να αναγουλιάσει, παρότι το στομάχι του ήταν άδειο. Μπαίνοντας στο σπίτι άνοιξαν διάπλατα τα μάτια τους σε μια προσπάθεια να επεξεργαστούν το ξαφνικό χείμαρρο πληροφοριών που τους κατέκλεισε. Ο χώρος του σαλονιού, που απλωνόταν μπροστά τους, ήταν γεμάτος με ανθρώπινα μέλη, τεμαχισμένα σε διάφορα μεγέθη, τα οποία βρίσκονταν κατάσπαρτα σε όλο το σπίτι. Το βλέμμα του Πέτρου σάρωνε αργά τη σκηνή του εγκλήματος, προκειμένου να καταγράψει και να αποθηκεύσει στους νευρώνες του εγκεφάλου του όλα τα στοιχεία, τα οποία θα τον βοηθούσαν στην επίλυση αυτής της τραγωδίας. Κομμένα χέρια και πόδια, μερικά σκόρπια δάχτυλα πάνω σε ράφια στον τοίχο, εντόσθια χυμένα στην επιφάνεια ενός ξύλινου τραπεζιού. Όλο το πάτωμα καλυπτόταν από μια πηχτή λίμνη αίματος, η οποία καθρέφτιζε το φωτιστικό στο ταβάνι με μία βαθιά κόκκινη απόχρωση. Αυτό, όμως, που έκανε το στομάχι του να σφιχτεί δυνατά από κάποια αόρατη μέγγενη ήταν η εικόνα που αντίκρισε στον πάγκο της κουζίνας. Τα δύο κεφάλια του ζευγαριού βρίσκονταν στερεωμένα με τα μάτια ορθάνοιχτα και χωρίς το παραμικρό σημάδι αίματος. Ξαφνικά ο Βασίλης και ο διοικητής του τον παραμέρισαν, καθώς έτρεξαν να ξεράσουν όσο γινόταν πιο μακριά. Μερικές ώρες αργότερα ο Πέτρος βρισκόταν έξω από το σπίτι και έπαιρνε κατάθεση από τους γείτονες, προσπαθώντας να συνθέσει τα κομμάτια του πάζλ που είχε μπροστά του. Κανένας όμως δεν μπόρεσε να εξηγήσει το πότε, το γιατί και το ποιος έπραξε κάτι τόσο αποτρόπαιο. Ήταν όλοι σοκαρισμένοι. Είχε ήδη ξημερώσει για τα καλά και οι άντρες του εγκληματολογικού βρίσκονταν ακόμα μέσα στο σπίτι με τις στολές και συνέλεγαν δείγματα. Ξεκλέβοντας λίγο χρόνο, αγόρασε έναν καφέ και κάθισε σε ένα παγκάκι. Ήπιε μια γουλιά κι έτσι όπως σήκωσε το βλέμμα του, παρατήρησε στον τοίχο του διπλανού σπιτιού έναν άντρα ο οποίος παρέμενε ακίνητος και τον κοίταζε έντονα. Το πρόσωπο του άντρα φαινόταν οικείο. Σηκώθηκε και κινήθηκε προς την είσοδο του σπιτιού. Τα βλέμματά τους συνέχιζαν να παραμένουν ενωμένα. Ο Πέτρος αισθάνθηκε ένα παράξενο ρίγος. Το ήξερε αυτό το πρόσωπο. Λίγο πριν κοπεί το νήμα που ένωνε τις ματιές τους, ο άγνωστος χαμογέλασε υποχθόνια. Ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και μπαίνοντας στο σπίτι είδε τα δύο κεφάλια πάνω στον πάγκο. Το πρόσωπο του άντρα ήταν ολόιδιο με εκείνου που στεκόταν απέναντί του. Καλά θυμόταν. Έτρεξε γρήγορα κάτω. Ο άντρας δεν ήταν πλέον εκεί. Πήγε στο μέρος όπου βρισκόταν και έψαξε παντού στα γύρω στενά. Ο άντρας είχε γίνει άφαντος. Η επόμενη μέρα βρήκε τον Πέτρο και τον Βασίλη σε ένα διαμέρισμα 3ου ορόφου, σε προάστιο της πόλης, να κοιτάζουν μια παρόμοια σκηνή εγκλήματος. Αυτή τη φορά το κεφάλι μιας γυναίκας βρισκόταν προσεκτικά στερεωμένο στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας. Η κατάσταση που επικρατούσε στο υπόλοιπο σπίτι ήταν αποκρουστική, όπως και στο προηγούμενο. Αίματα και εντόσθια παντού. Ο διοικητής είχε έρθει για λίγο και μετά εξαφανίστηκε. «Να με ενημερώσετε αμέσως μόλις βρεθεί κάποιο στοιχείο» είπε και έφυγε για το αστυνομικό μέγαρο. Το σίγουρο ήταν ότι επρόκειτο για τον ίδιο δολοφόνο. Δεν υπήρχαν όμως ούτε αποδεικτικά στοιχεία, ούτε κάποια σύνδεση μεταξύ των δολοφονηθέντων. Ενώ το εγκληματολογικό συνέχιζε να καταγράφει κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην εξιχνίαση των εγκλημάτων, οι δύο συνεργάτες στάθηκαν στο πεζοδρόμιο μ’ ένα ζεστό καφέ στο χέρι ο καθένας. Ο αέρας λυσσομανούσε στη κεντρική λεωφόρο της περιοχής και ο κόσμος γύρω προτιμούσε να κυκλοφορεί με το αυτοκίνητο. «Τι λες;» ρώτησε προβληματισμένος ο Βασίλης. «Δεν ξέρω. Δεν πάει πουθενά το μυαλό μου. Είναι πολύ ακραίο. Δεν έλειπε τίποτα από τα σπίτια, χτες και σήμερα. Κάποιος απολαμβάνει να σκοτώνει. Δεν εξηγείται αλλιώς». Μια γυναίκα στο απέναντι πεζοδρόμιο εδώ και ώρα κοίταζε τον Πέτρο. Το ασάλευτο βλέμμα της τράβηξε την προσοχή του. «Από πού ν’ αρχίσουμε; Οι μάρτυρες δεν έχουν και πολλά να μας πουν…» είπε αλλά ο Πέτρος κοίταζε απέναντι και δεν τον παρακολουθούσε. Ο Βασίλης ακολούθησε το βλέμμα του. «Τι κοιτάς;» τον ρώτησε. Η γυναίκα είχε το ίδιο πρόσωπο με το πτώμα στο διαμέρισμα. Πάλι. Σαν κάποια αόρατη δύναμη να ήθελε να επαναλάβει το χθεσινό σενάριο. Ο Πέτρος όρμησε προς το δρόμο αφήνοντας τον καφέ να χυθεί κάτω και τον συνεργάτη του με την απορία. Χώθηκε μέσα στην κίνηση προσπαθώντας να περάσει ανάμεσα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Κόρνες ούρλιαζαν από παντού, καθώς η κυκλοφορία σταμάτησε απότομα. Ο Πέτρος, προσέχοντας να μην τον λιώσει κανένας, έκανε μερικούς ελιγμούς και βρέθηκε απέναντι. Την είχε χάσει όμως από το βλέμμα του. Έτρεξε πάνω κάτω αλλά είχε πια εξαφανιστεί. «Γαμώτο!» φώναξε και κλώτσησε ένα πεζούλι στην άκρη του δρόμου. Ο Βασίλης ήρθε από πίσω του. «Ρε συ, τρελάθηκες; Τι είναι αυτά που κάνεις; Θες να σκοτωθείς; Τι είδες και τρέχεις;» Ο Πέτρος ξεφύσησε και έφτυσε δίπλα του. Τι να του έλεγε; Ήταν εντελώς τρελό αυτό που συνέβαινε. «Τίποτα…ένας ύποπτος…τέλος πάντων» απάντησε και γύρισε πίσω. Οι επόμενες τρεις μέρες πέρασαν ήσυχα. Δεν υπήρξε τρίτος φόνος. Είχαν παρόλα αυτά αρκετή δουλειά με τους προηγούμενους δύο. Όλα έδειχναν πως η υπόθεση θα έμπαινε αρχείο. Το εγκληματολογικό δεν βρήκε το παραμικρό αποτύπωμα ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο που να οδηγεί κάπου ή σε κάποιον. Μίλησαν με αρκετό κόσμο, οι μαρτυρίες τους όμως δεν οδηγούσαν πουθενά. Την τέταρτη μέρα δέχτηκαν κλήση για φόνο κι έτσι το σούρουπο τους βρήκε να αντικρίζουν για μία ακόμη φορά την ίδια σκηνή. Το κεφάλι ενός μεσήλικα στεκόταν σαν προτομή στο πάτωμα του σαλονιού χωρίς την παραμικρή σταγόνα αίματος. Απ’ ότι είχαν πει οι ερευνητές, ο δολοφόνος στράγγιζε το αίμα από το κεφάλι και έπειτα το στήριζε όρθιο. Ο λόγος άγνωστος φυσικά. Όπως και πολλά άλλα σε αυτή την καταραμένη υπόθεση. Αυτή τη φορά δεν έμεινε πολύ. Βγήκε στο δρόμο και κοίταζε παντού. Έψαχνε. Ήξερε ότι ο παράξενος σωσίας του πτώματος θα βρίσκεται κάπου εκεί γύρω και θα τον κοιτάζει. Ήταν άραγε ο δολοφόνος; Δεν γνώριζε. Όμως ανησυχούσε. Κάτι ήθελε αυτός ο άγνωστος. Στάθηκε στο πεζοδρόμιο. Ένα ψιλόβροχο μούσκευε τα πάντα. Κοίταξε αργά και διερευνητικά γύρω του. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα, καταστήματα, ένα περίπτερο και αρκετοί διερχόμενοι που έτρεχαν να προφυλαχτούν από τη βροχή. Κανείς δεν υπήρχε που να ταιριάζει με το πτώμα του πρώτου ορόφου. Έβγαλε ένα τσιγάρο και το άναψε με το ζόρι. Πήρε μερικές τζούρες και το σύννεφο καπνού χάθηκε αυτοστιγμεί από τον αέρα. Έκανε μερικά βήματα και βγήκε στον κεντρικό δρόμο. Ο Βασίλης είχε μείνει στο διαμέρισμα. Φτάνοντας στη γωνία είδε με την άκρη του ματιού του έναν άντρα να στέκεται σε απόσταση αναπνοής, στα δεξιά του. Για μια στιγμή πίστεψε ότι είναι κάποιος περαστικός αλλά αναθεώρησε γρήγορα. Γύρισε απότομα και τον κοίταξε. Ο σωσίας του πτώματος στεκόταν μπροστά του με βλέμμα σαρκαστικό. Για μερικές στιγμές ο χρόνος φάνηκε να κυλάει αργά και βασανιστικά. Ο Πέτρος ένιωσε μια ορδή σκέψεων και πιθανών σεναρίων να διαπερνάει το μυαλό του απ’ άκρη σ’ άκρη. Αισθάνθηκε για πρώτη φορά τον φόβο να του χτυπάει την πόρτα. Το χέρι του τρεμούλιασε. Έκανε να πιάσει το όπλο που βρισκόταν στη ζώνη του. Ο ξένος χαμογέλασε και μια σειρά από κιτρινισμένα δόντια εμφανίστηκαν στο βρεγμένο του πρόσωπο. Το πιο άσχημο χαμόγελο που είδε ποτέ στη ζωή του. Άρπαξε το όπλο και τότε το χέρι του ζωντανού πτώματος πετάχτηκε με φόρα και έσκασε στο πρόσωπο του Πέτρου. Και όλα χάθηκαν… «Πέτρο…Πέτρο…» Η φωνή του Βασίλη έκανε τον Πέτρο να συνέλθει από τον λήθαργο που τον είχε βυθίσει ο άγνωστος άντρας, σκορπίζοντας τα σύννεφα θολούρας που κάλυπταν το πρόσωπο του Βασίλη, το οποίο τώρα άρχισε να παίρνει σαφή χαρακτηριστικά. Σταγόνες βροχές έπεφταν πάνω του. Σηκώθηκε αργά από τον δρόμο μ’ έναν έντονο πόνο στο πρόσωπο κι άλλον ένα στον αυχένα. «Τι έγινε, ρε φίλε; Τι έπαθες;» ρώτησε ο Βασίλης καθώς τον βοηθούσε να σηκωθεί. «Κάποιος με χτύπησε κι έχασα τις αισθήσεις μου. Δεν κατάλαβα τι έγινε…» «Ποιος; Πώς ήταν;» «Δεν ξέρω…δεν πρόλαβα να συγκρατήσω τα χαρακτηριστικά του». Στάθηκε όρθιος και ο αέρας φύσηξε απότομα το βρεγμένο δέρμα του. Τα λεπτά που έμεινε αναίσθητος ήταν αρκετά για να βραχεί ολόκληρος. Θυμήθηκε τον άντρα που τον χτύπησε και ανατρίχιασε. Αυτή τη φορά τον πλησίασε περισσότερο. Επέτρεψε αυτή τη συνάντηση και μετά τον χτύπησε προκειμένου να εξαφανιστεί πάλι. «Θα μου πεις επιτέλους τι συμβαίνει με την πάρτι σου, ρε Πέτρο; Τελευταία όλο περίεργα πράγματα σου συμβαίνουν». Ο Πέτρος τον κοίταξε μ’ ένα κουρασμένο βλέμμα. «Κερνάς μπύρα το βράδυ;» Αφού ξεμπέρδεψαν προσωρινά με τις δουλειές του τελευταίου φόνου, βρέθηκαν αργά το βράδυ σ’ ένα ήσυχο μπαρ. Ο Πέτρος αποφάσισε να μιλήσει στον Βασίλη. Ήξερε ότι ήταν παράλογα αυτά που συνέβαιναν, αλλά αρνιόταν να πιστέψει ότι τρελάθηκε. Ο Βασίλης τον άκουσε με προσοχή όπως πάντα. Ήταν συνεργάτης του τα τελευταία οχτώ χρόνια. Πέρασαν πολλά μαζί. Καλά και κακά. «Είσαι σίγουρος για όσα μου διηγείσαι;» ρώτησε με δυσπιστία «Εσύ τι λες; Θα σου μιλούσα αν δεν ήμουν 100% σίγουρος για το τι είδα;» Ο Βασίλης κατάπιε μια μεγάλη γουλιά μπύρα και βόγκηξε. «Όλα τα είχαμε! Αλλά ν’ αρχίσουν και μεταφυσικά φαινόμενα στη δουλειά μας αυτό δεν το φανταζόμουν ποτέ. Και τώρα τι κάνουμε;» «Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά». Έμειναν για ώρα αμίλητοι. Άκουγαν τη μουσική και την οχλαγωγία του μαγαζιού. Ο κόσμος γύρω τους γέμιζε το μισό, περίπου, μαγαζί. «Θα ψάξω παντού. Είμαι σίγουρος ότι κάτι θα βρω. Εσύ ξεκουράσου κάνα δύο μέρες. Θα σε καλύψω εγώ στον chief». Ο Πέτρος τον κοίταξε και ήπιε μια μεγάλη γουλιά από τη δεύτερη μπύρα που του έφερε η σερβιτόρα. Ήταν παγωμένη και καθώς χύθηκε στο λαρύγγι του, δάκρυσε ευχάριστα. «Δεν νομίζω ότι θα ξεκουραστώ, αλλά τέλος πάντων. Εσύ πού λες να ψάξεις;» τον ρώτησε. «Θα δω. Έχω την εντύπωση ότι κάτι πήρε το μάτι μου, από κάποια υπόθεση σε μια άλλη πόλη. Είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι υπήρχε κάτι παράξενο σ’ εκείνη την περίπτωση. Τότε μου φάνηκε ανόητο», είπε και έκανε μια κοροϊδευτική γκριμάτσα. «Κάνε ότι μπορείς και μιλάμε αύριο» είπε και χαιρετώντας έφυγε προς την πόρτα. Το βράδυ είχε εφιάλτες. Έβλεπε ότι υπήρχαν χιλιάδες αραδιασμένα πτώματα γύρω του σαν ψεύτικα ανδρείκελα, σ’ έναν χώρο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Ο ίδιος στεκόταν στη μέση του απλωμένου σωρού και κοίταζε γύρω φοβισμένος. Τα χέρια του ήταν πλήρως καλυμμένα με πηχτό αίμα, σαν να τα βούτηξε μέσα σε μια λεκάνη από δαύτο. Στο βάθος, ένα φως προβολέα έπεφτε πάνω σ’ έναν άντρα που τον κοίταζε επίμονα. Τα χαρακτηριστικά του δεν φαίνονταν καθαρά. Παρόλα αυτά τα δόντια του διακρίνονταν κατακίτρινα και αιχμηρά σαν την οδοντοστοιχία κάποιου κανίβαλου. Δεν μπορούσε να τον πλησιάσει, αλλά ούτε και να φύγει. Κάθε φορά που πήγαινε να κινηθεί, τα χέρια από τα πτώματα ζωντάνευαν και τον κρατούσαν στη θέση του. Και ο άγνωστος στεκόταν απλώς εκεί και γελούσε σαρδόνια. Ξύπνησε ιδρωμένος. Έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη αρκετές φορές, ξανά και ξανά. Είχε χάσει πια το μέτρημα. Έμεινε ξαπλωμένος και κοίταζε το ταβάνι. Αυτή η ιστορία τον είχε κουράσει αρκετά. Αδυνατούσε να χωνέψει ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν 3:00. Σηκώθηκε και πήγε στη κουζίνα. Κοίταξε για λίγο ένα μπουκάλι με ουίσκι σε μια γωνία, αλλά τελικά ήπιε ένα ποτήρι νερό. Το τηλέφωνό του χτύπησε ξαφνικά και τον τρόμαξε. Το σώμα τραντάχτηκε και λίγο έλειψε να του πέσει το ποτήρι από το χέρι. Αφού έφυγε η πρώτη τρομάρα, πήγε προς το τραπέζι όπου ήταν παρατημένο το τηλέφωνο και το άρπαξε ξενερωμένος. Ήταν ο Βασίλης. «Αφού είπε θα με καλύψει. Τι έγινε πάλι;» Το σήκωσε. «Έλα, ρε. Τι θέλεις μες τη μαύρη νύχτα;» «Έλα! Που να στα λέω. Δεν θα το πιστέψεις; Βρήκα άκρη. Θυμάσαι που σου μίλησα για κάποια υπόθεση σε άλλη πόλη; Συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ρε φίλε, ακριβώς το ίδιο!» είπε με ενθουσιασμό. «Πλάκα μου κάνεις; Σοβαρά;» «Ναι, σοβαρά! Και να σου πω την αλήθεια, δεν σε πίστεψα στην αρχή. Φαντάστηκα ότι άρχισες να το χάνεις. Ξεκίνησα όμως το ψάξιμο και έμαθα ότι σ’ εκείνη την περίπτωση είχαν βρεθεί πέντε πτώματα σε διάφορα σπίτια, που δεν συνδέονταν μεταξύ τους. Το κεφάλι κάθε πτώματος είχε το ίδιο μοτίβο, βρισκόταν στραγγισμένο και απείραχτο. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Ένας συνάδερφος, που είχε ασχοληθεί τότε, μου είπε εμπιστευτικά για κάποιον ύποπτο που παρακολουθούσε κάθε φορά τη σκηνή και έμοιαζε υπερβολικά με το εκάστοτε πτώμα…» «Κλείσε, κλείσε! Έρχομαι από ’κεί. Σπίτι είσαι;» «Ναι, στο σπίτι». «Έρχομαι!» Σε μερικά λεπτά βρισκόταν έξω από την είσοδο του σπιτιού του Βασίλη. Η ώρα ήταν περασμένη και δεν υπήρχε κίνηση στους δρόμους, πέρα από κάποια οχήματα του δήμου που καθάριζαν τους κάδους απορριμμάτων. Έτσι ο Πέτρος έφτασε χωρίς καθυστέρηση στο σπίτι. Χτύπησε την πόρτα και ο συνεργάτης του άνοιξε. «Δεν κοιμόσουν;» ρώτησε τον Πέτρο. «Μπα. Έβλεπα εφιάλτες και τελικά σηκώθηκα», απάντησε και μπήκε μέσα. Επάνω στο τραπέζι ήταν αραδιασμένα ένα σωρό χαρτιά. «Κάτι βρήκα, ρε συ. Και συγνώμη που σε πήρα για τρελό». Ο Πέτρος έβγαλε το μπουφάν και το πέταξε στον καναπέ. «Αυτό δεν θα το σχολιάσω για την ώρα», είπε και τον κοίταξε εκνευρισμένος. «Πιάσε δύο μπύρες από την κουζίνα και έλα να σου δείξω. Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε» είπε και κάθισε μπροστά από τη στοίβα με τα χαρτιά. Ο Πέτρος απομακρύνθηκε από το σαλόνι λέγοντάς του: «Μερικές φορές πάντως είσαι πολύ τσακάλι». Εκείνος χαμογέλασε. Μπαίνοντας όμως στην κουζίνα αντίκρισε κάτι που δεν φαντάστηκε ότι θα δει ποτέ στη ζωή του. Κάτι που του άλλαξε τη διάθεση μέσα σε μια στιγμή. Όλη εκείνη η ανυπομονησία για την λύση της υπόθεσης εξανεμίστηκε σε μια στιγμή. Η εικόνα ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη που περίμενε να αντικρίσει. Ένα ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε όλο του το κορμί. Η μεταλλική γεύση του αίματος του γρατσούνισε το λαρύγγι και μόνο μέσω της μυρωδιά της. Όλος ο χώρος ήταν καλυμμένος από το κόκκινο υγρό που κυλούσε μέχρι πρότινος μέσα σε φλέβες. Κομμάτια κρέατος και σκόρπια μέλη βρίσκονταν παντού πεταμένα και διακοσμούσαν μακάβρια την άλλοτε καθαρή και περιποιημένη κουζίνα. Έντερα κρέμονταν από το φωτιστικό και εντόσθια είχαν χυθεί πρόχειρα πάνω στον πάγκο. Και το κερασάκι στην τούρτα: το κεφάλι του Βασίλη πάνω στο τραπέζι, στραγγισμένο από αίμα και στερεωμένο προσεκτικά με τα μάτια ανοιχτά. Ένιωσε την καρδιά του να σταματά απότομα. Ο χώρος γύρω του θόλωσε απότομα καθώς δάκρυα πλημμύρησαν τα μάτια του. Κοφτές ανάσες λυγμών βγήκαν από το στόμα του, το οποίο σκέπασε με την παλάμη του. Δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει για τον συνάδερφό του ή να φυλαχτεί από τον άμεσο κίνδυνο στον οποίο βρισκόταν. Αυτός που έψαχναν ήταν εκεί. Ο άνθρωπος με τα 1000 πρόσωπα τον περίμενε στο σαλόνι. Και του είχε μιλήσει. Δεν είχε το όπλο μαζί του και το μετάνιωσε πικρά. Έσφιξε τα μάτια του, πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε για να αντικρίσει τον μεταφυσικό τρόμο που βρισκόταν πίσω του. Ο άντρας με τη μορφή του Βασίλη καθόταν στο σαλόνι και κρατώντας κάποια χαρτιά στα χέρια του χαμογελούσε. Τα κίτρινα δόντια του έδειχναν σιχαμερά. «Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα ότι μπορεί να με καταλάβαινες από τη φωνή στο τηλέφωνο, αλλά από ότι φαίνεται τα πάω καλά με τις μιμήσεις πέρα από την εμφάνιση» είπε και αυτή τη φορά η φωνή του ήταν διαφορετική. «Π…ποιος είσαι;» ρώτησε με το ζόρι ενώ στεκόταν παγωμένος σαν άγαλμα. «Δεν έχει σημασία ποιος είμαι αλλά ότι το διασκεδάζω πολύ όλο αυτό. Είναι ωραίο να έχεις πολλές ταυτότητες ακόμη και αν πρέπει να ‘’λερωθείς’’ λίγο παραπάνω για να τις αποκτήσεις». Ξαφνικά το πρόσωπό του άρχισε να αλλάζει μορφή. Τώρα είχε μπροστά του ένα από τα πτώματα που είχαν βρει. Μεταλλάχτηκε πάλι. Αυτή τη φορά σε κάποιον άλλο νεκρό. Ο άγνωστος έκλεβε τις μορφές των θυμάτων του, με το να τους σκοτώνει και να τοποθετεί τα πρόσωπά τους έτσι ώστε να μπορεί να τα αποτυπώσει. Να γίνουν τα πορτραίτα που θα αφομοιώσει για πάντα. Στο τέλος πήρε τη μορφή κάποιου που δεν είχε ξαναδεί. Ίσως να ήταν το πραγματικό του πρόσωπο. Ίσως και όχι. Ποιος ήξερε πόσους είχε σκοτώσει στο βρόμικο παρελθόν του; Δεν είχε πλέον καμία σημασία. «Είστε πολύ αστείοι, βλέποντας σας να προσπαθείτε να λύσετε την υπόθεση με τις παράξενες δολοφονίες. Ψάχνετε λύσεις σε πεπατημένα μονοπάτια. Το μυαλό σας είναι ρηχό και αρνείστε να δείτε παραπέρα. Σαν μαριονέτες που νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από το κουκλοθέατρό τους. Με λίγα λόγια εγώ κερδίζω και εσείς χάνετε. Και είναι πολύ ευχάριστο αυτό». Ο Πέτρος βγήκε από το σπίτι του Βασίλη και άφησε την πόρτα μισάνοιχτη. Αργά ή γρήγορα κάποιος θα έβλεπε τι συνέβαινε και θα καλούσε την αστυνομία. Ο chief του ανθρωποκτονιών θα είχε μάλλον πονοκέφαλο για πολύ καιρό. Γέλασε σε αυτή του τη σκέψη και φάνηκε η κίτρινη οδοντοστοιχία του. Κατέβηκε αργά τις σκάλες και βρέθηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Σε λίγο ο δρόμος θα γέμιζε περιπολικά και ασθενοφόρα. Είχε όμως όλο το χρόνο μπροστά του. Και του άρεσε να παρακολουθεί. Ήταν το αγαπημένο του κομμάτι. Μέσα στο σπίτι η κουζίνα ήταν περισσότερο στολισμένη από πριν. Πάνω στο τραπέζι, τα κεφάλια των δύο συνεργατών στέκονταν ακίνητα σαν εκμαγεία, σαν κέρινα ομοιώματα με μια απορία στο πρόσωπό τους που θα έμενε μάλλον εκεί για πολύ καιρό. Ήταν γραφτό να είναι μαζί μέχρι το τέλος. Συνεργάτες στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Κατ'εικόνα.pdf Edited October 29, 2015 by mariosdimitriadis 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted October 29, 2015 Share Posted October 29, 2015 Μάριε καλησπέρα. Η ιστορία σου μου άρεσε πολύ. Συνδυάζει εξαιρετικά αστυνομικό noir με τρόμο, σε έναν συνδυασμό που δένει επίσης και με τις τοποθεσίες, το σκοτάδι, το ομιχλώδες τοπίο. Θεωρώ δηλαδή ότι παρά τον περιορισμό των λέξεων, ο αναγνώστης μπαίνει για τα καλά στο περιβάλλον που θέλεις να του παρουσιάσεις. Και η πλοκή ήταν ωραία, ιδίως έτσι που δίνεται μέσα από τις σκληρές περιγραφές. Γιατί είναι όσο σκληρές όσο απαιτείται από την περίσταση. Κανένας φίλος του τρόμου δε θα έμενε ευχαριστημένος αν έκανες εκπτώσεις εδώ πέρα! Το twist στο τέλος του διηγήματος με έκανε να χαμογελάσω άγρια. Και πάλι κλασικό horror. Nice One! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
enas thanos Posted October 30, 2015 Share Posted October 30, 2015 Μ'άρεσε η ιστορία σου. Είναι αυτό που λέμε τρόμου κι όχι "τρόμου" κι επειδή φαντάζομαι ότι αυτό ήθελες να πετύχεις τα κατάφερες. Σίγουρα μπορεί να αναπτυχθεί παραπάνω. Να μάθουμε κι άλλα πράγματα για τις δολοφονίες και εν τέλει το κίνητρο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted October 30, 2015 Share Posted October 30, 2015 Και εμένα μου άρεσε η ιστορία αυτή γιατί ανέκαθεν θεωρούσα ότι οι αστυνομικές ιστορίες κάνουν επιτυχημένο μίγμα με τον τρόμο. Επίσης είναι εντυπωσιακό που ενώ γίνονται πολλά πράγματα, δεν έπεσες στην κακοτοπιά να την κάνεις να μοιάζει με περίληψη. Αλλά ούτε και γίνονται λίγα πράγματα ώστε να μοιάζει με "στιγμιότυπο" όπως τα περισσότερα διηγήματα. Τέλος, είναι πολύ έξυπνη η ιδέα στην οποία βασίζεται.... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted October 31, 2015 Author Share Posted October 31, 2015 Ευχαριστώ τον καθένα ξεχωριστά για τα καλά του λογια! Ήταν η πρώτη φορά που καταπιάστηκα με αστυνομικό noir και μπορώ να πω ότι βγήκε καλούτσικα. Ήταν διαφορετική η ιδέα εξ αρχής αλλα αναπροσαρμόστηκε λόγω του θέματος του διαγωνισμού. Ευχαριστώ και πάλι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 31, 2015 Share Posted October 31, 2015 Πολύ ωραία ιστορία που συνδίασε με ωραίο τρόπο αστυνομικό noir με τρόμο. Όσο την διάβαζα και έφτανα στο τέλος, τόσο μου ερχόταν στο μυαλό μια ταινία,( ίσως από τις αναλυτικότατες, αιματηρές περιγραφές στους τόπους των εγκλημάτων) παρ`όλο που δεν έχει ίχνος υπερφυσικού στοιχείου. Αφού αν με ρωτούσε κάποιος, "ποια ταινία μπορεί να είδε ο συγγραφέας πριν γράψει την ιστορία;" άνετα θα απαντούσα, "Seven"... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted November 2, 2015 Author Share Posted November 2, 2015 Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι πως, αν και έχω δει το seven, δεν είχα αυτό στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Ίσως να με επηρέασε υποσυνείδητα...you never know... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted November 2, 2015 Share Posted November 2, 2015 Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι πως, αν και έχω δει το seven, δεν είχα αυτό στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Ίσως να με επηρέασε υποσυνείδητα...you never know... Φυσικά και δεν εννοούσα ότι επηρεάστηκες από το "Seven" για την συγγραφή της ιστορίας Μάριε. Απλώς ανέφερα τι έφερε στο δικό μου μυαλό η ανάγνωση της. Το βασικό όμως δεν είναι αυτό, αλλά ότι είναι μια πολύ ωραία ιστορία, που μου άρεσε πολύ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ήμαροτ Posted December 3, 2015 Share Posted December 3, 2015 Πολύ ωραίο . Συμμετείχα κι εγώ στο διαγωνισμό , στον τομέα του φαντασυ όμως, αν και πιστεύω ότι η ιστορία μου ήταν πολλά βήματα (μεγαλοποδαρου ) πριν τη νικήτρια τριάδα. Η ιστορία σου πάντως περιείχε ο,τι χρειάζεται κάποιος από μια καλή ιστορία τρόμου. Είχε ατμόσφαιρα , το γκορ στοιχείο , ενώ προλαβαίνεις, σε τόσο λίγες λέξεις να μπεις στο νόημα και να ταυτιστεις με τους χαρακτήρες. Ωραίο twist btw, με πολύ καλή κλιμάκωση. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted December 4, 2015 Author Share Posted December 4, 2015 (edited) Πολύ ωραίο . Συμμετείχα κι εγώ στο διαγωνισμό , στον τομέα του φαντασυ όμως, αν και πιστεύω ότι η ιστορία μου ήταν πολλά βήματα (μεγαλοποδαρου ) πριν τη νικήτρια τριάδα. Η ιστορία σου πάντως περιείχε ο,τι χρειάζεται κάποιος από μια καλή ιστορία τρόμου. Είχε ατμόσφαιρα , το γκορ στοιχείο , ενώ προλαβαίνεις, σε τόσο λίγες λέξεις να μπεις στο νόημα και να ταυτιστεις με τους χαρακτήρες. Ωραίο twist btw, με πολύ καλή κλιμάκωση. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Ήταν το πρώτο noir που έγραψα ever και μάλλον μου βγήκε καλούτσικο. Ανέβασε και την δική σου ιστορία (αν δε το έχεις κάνει ήδη...) για να την διαβάσω Edited December 4, 2015 by mariosdimitriadis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Μια ενδιαφέρουσα αστυνομική περιπέτεια, με το μεταφυσικό στοιχείο να είναι διακριτικά παρόν. Η ιστορία κύλησε πολύ ομαλά. Δεν απέφυγες βεβαίως κάποια από τα κλισέ του είδους, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν βάρυνε την πλοκή, ούτε έκανε το κείμενο ανιαρό. Χρησιμοποίησες ωραία την ιδέα του υπερφυσικού δολοφόνου που κλέβει την μορφή των αγρίως δολοφονηθέντων θυμάτων του. Όμως γιατί το κάνει όλο αυτό; Το ότι “το διασκεδάζει” δεν είναι επαρκής λόγος. Τι κάνει με όλες αυτές τις “κλεμμένες μορφές”; Πάνω σε αυτό θα μπορούσες να είχες αναπτύξει περισσότερο την ιστορία. Επίσης θα μπορούσες να είχες αφήσει τον Πέτρο να βράζει λίγο περισσότερο στο ζουμί του. Να έδειχνες τον δολοφόνο να παίζει μαζί του, να τον κάνει να αμφιβάλλει όλο και πιο πολύ για τον εαυτό του. Αυτό ίσως να έδινε στην ιστορία την ένταση που της λείπει. Και κάποια περισσότερο συγκεκριμένα σχόλια. 1.Δεν ήταν, βέβαια, λίγες οι φορές που είχε συμβεί αυτό, αλλά αδυνατούσενα το συνηθίσειΜμμ... δέκα χρόνια στο Ανθρωποκτονιών, αυτό είχε συμβεί πολλές φορές και αδυνατούσε να το συνηθίσει;2.Πάλι καλά που δεν πλακώθηκα χτες στα ξύδιαΕφόσον είχε υπηρεσία την άλλη μέρα, δεν θα ήταν λογικό να το είχε κάνει. Εκτός κι αν είναι αλκοολικός, αλλά δεν αφήνεις τέτοια υπόνοια.3.Ο χώρος του σαλονιού, που απλωνόταν μπροστά τους, ήταν γεμάτος με ανθρώπινα μέλη, τεμαχισμένα σε διάφορα μεγέθη, τα οποία βρίσκονταν κατάσπαρτα σε όλο το σπίτι.Εφόσον είχαν δει μόνο το σαλόνι, πώς ήξεραν για όλο το σπίτι; Κι επίσης δυο πτώματα ήταν. Είχαν γεμίσει τα κομμένα μέλη όλο το σαλόνι, κι επιπλέον βρίσκονταν διάσπαρτα στο σπίτι;4.Ξαφνικά ο Βασίλης και ο διοικητής του τον παραμέρισαν, καθώς έτρεξαν να ξεράσουνόσο γινόταν πιο μακριά.Κάπως υπερβολική αντίδραση από έμπειρους αξιωματικούς του Ανθρωποκτονιών.5.ο άγνωστος χαμογέλασε υποχθόνιαΔεν μου κόλλησε καλά αυτό το “υποχθόνια” εδώ. Άλλες λέξεις που χρησιμοποίησες παρακάτω(σαρδόνια, σατανικά) είναι πιο ταιριαστές.6.Ο Βασίλης είχε μείνει στο διαμέρισμα. Φτάνοντας στη γωνία είδε με την άκρη του ματιού του έναν άντρα να στέκεται σε απόσταση αναπνοής, στα δεξιά του.Για λίγες στιγμές μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι είχε αλλάξει η οπτική γωνία. Και σε άλλα σημεία του κειμένου το παρατήρησα αυτό. Λίγη περισσότερη προσοχή για να μην μπερδεύεται ο αναγνώστης.7.οχλαγωγία του μαγαζιούΑταίριαστη λέξη, καθώς προηγουμένως είχες αναφερθεί σε “ήσυχο μπαρ”. Σε γενικές γραμμές μού άρεσε αρκετά. Λάθη βιασύνης είναι δικαιολογημένα, λόγω των συνθηκών κάτω από τις οποίες γράφτηκε η ιστορία. Ελπίζω να βρεις τα σχόλιά μου χρήσιμα. Συνέχισε με το ίδιο κέφι! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 10, 2015 Share Posted December 10, 2015 Δικό σου ήταν αυτό; Θυμάμαι μου είχε κάνει καλή εντύπωση η γλώσσα (παρά τα όποια γλυστρήματα της) και ο τρόπος που έδινες την ιστορία. Σε έναν διαγωνισμό όπου τουλάχιστον οι μισές ιστορίες τρόμου ήταν για έναν serial killer που παίρνει κεφάλια ή πρόσωπα (και μιλάω κυριολεκτικά τώρα) η ιδέα είχε ένα ενδιαφέρον twist. Εκτός του διαγωνισμού η ιδέα δουλεύει αρκετά καλά, ιδίως στο πώς στήνεται στο πρώτο μισό και στην ανατροπή. Στα πλην, η λίγο φλατ κορύφωση και ο πολύ τρεχάτος ρυθμός που δεν αφήνει την ατμόσφαιρα να χτιστεί. Πολύ ωραίο . Συμμετείχα κι εγώ στο διαγωνισμό , στον τομέα του φαντασυ όμως, αν και πιστεύω ότι η ιστορία μου ήταν πολλά βήματα (μεγαλοποδαρου ) πριν τη νικήτρια τριάδα. Η ιστορία σου πάντως περιείχε ο,τι χρειάζεται κάποιος από μια καλή ιστορία τρόμου. Είχε ατμόσφαιρα , το γκορ στοιχείο , ενώ προλαβαίνεις, σε τόσο λίγες λέξεις να μπεις στο νόημα και να ταυτιστεις με τους χαρακτήρες. Ωραίο twist btw, με πολύ καλή κλιμάκωση. Για στείλε PM με τίτλο και περίληψη, γιατί σας φακελώνω έναν-έναν 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted December 10, 2015 Author Share Posted December 10, 2015 (edited) Μια ενδιαφέρουσα αστυνομική περιπέτεια, με το μεταφυσικό στοιχείο να είναι διακριτικά παρόν. Η ιστορία κύλησε πολύ ομαλά. Δεν απέφυγες βεβαίως κάποια από τα κλισέ του είδους, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν βάρυνε την πλοκή, ούτε έκανε το κείμενο ανιαρό. Χρησιμοποίησες ωραία την ιδέα του υπερφυσικού δολοφόνου που κλέβει την μορφή των αγρίως δολοφονηθέντων θυμάτων του. Όμως γιατί το κάνει όλο αυτό; Το ότι “το διασκεδάζει” δεν είναι επαρκής λόγος. Τι κάνει με όλες αυτές τις “κλεμμένες μορφές”; Πάνω σε αυτό θα μπορούσες να είχες αναπτύξει περισσότερο την ιστορία. Επίσης θα μπορούσες να είχες αφήσει τον Πέτρο να βράζει λίγο περισσότερο στο ζουμί του. Να έδειχνες τον δολοφόνο να παίζει μαζί του, να τον κάνει να αμφιβάλλει όλο και πιο πολύ για τον εαυτό του. Αυτό ίσως να έδινε στην ιστορία την ένταση που της λείπει. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που ήσουν ιδιαίτερα αναλυτικός και παρατηρητικός. Προσωπικά με βοηθούν πολύ τέτοιου είδους αναλύσεις. Συγκεκριμένα τώρα στις παρατηρήσεις: Το γεγονός ότι ο δολοφόνος "το διασκεδάζει" χωρίς περαιτέρω εξήγηση, το άφησα σε πρώτη φάση επίτηδες γιατί έχω μια τάση (καλή, κακή...δε ξέρω) να αφήνω πράγματα να αιωρούνται στο τέλος προκειμένου να το κάνω πιο μυστηριακό. Σε δεύτερη φάση αν το έκανα εν τέλει, ίσως θα έπρεπε να εξηγήσω αρκετά πράγματα για το background του δολοφόνου, πράγμα το οποίο δε μου το επέτρεπε το όριο των λέξεων. Πιο συγκεκριμένα: 1) Έχεις ένα δίκιο αλλά κάποια πράγματα ίσως κάποιοι να μην τα συνηθίζουν ποτέ... αυτό ήταν το σκεπτικό μου. 2) Δε χρειάζεται κάποιος να είναι αλκοολικός για να τύχει να τα έχει "τσούξει" από το προηγούμενο βράδυ. 3) Εδώ έχεις δίκιο. Η εικόνα του σπιτιού που είχα στο μυαλό μου περιελάμβανε και κάποιους άλλους ίσως χώρους οι οποίοι υποτίθεται ότι φαίνονταν από εκεί που βρίσκονταν πράγμα το οποίο όμως δε φαίνεται ξεκάθαρα με το τρόπο που το γράφω. 4) Εδώ ήθελα να δείξω ότι ακόμη και σε αυτούς που είχαν δει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, φάνηκε εντελώς ακραίο που δεν το άντεξαν. 5) Εδώ........απλά οκ 6) Εδώ συμβαίνει το κλασικό που πολλές φορές προσπαθούμε να δώσουμε την ακριβή εικόνα του τοπίου στον αναγνώστη αλλά βγαίνει κάπως δυσνόητο.... 7) Εδώ αναφερόμουν σε μια σχετικά ήσυχη φασαρία κατά κάποιο τρόπο από το μπαρ και χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη. Ευχαριστώ και πάλι πάντως και χαίρομαι που την διάβασες ευχάριστα. Edited December 11, 2015 by mariosdimitriadis 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted December 10, 2015 Author Share Posted December 10, 2015 Δικό σου ήταν αυτό; Θυμάμαι μου είχε κάνει καλή εντύπωση η γλώσσα (παρά τα όποια γλυστρήματα της) και ο τρόπος που έδινες την ιστορία. Σε έναν διαγωνισμό όπου τουλάχιστον οι μισές ιστορίες τρόμου ήταν για έναν serial killer που παίρνει κεφάλια ή πρόσωπα (και μιλάω κυριολεκτικά τώρα) η ιδέα είχε ένα ενδιαφέρον twist. Εκτός του διαγωνισμού η ιδέα δουλεύει αρκετά καλά, ιδίως στο πώς στήνεται στο πρώτο μισό και στην ανατροπή. Στα πλην, η λίγο φλατ κορύφωση και ο πολύ τρεχάτος ρυθμός που δεν αφήνει την ατμόσφαιρα να χτιστεί. Σε ευχαριστώ πολύ Μιχάλη και χαίρομαι βασικά που σου 'μεινε γενικά σαν ιστορία. Το θέμα μου άρεσε πολύ και η αλήθεια είναι ότι αυτό το κείμενο το είχα αλλιώς στο μυαλό μου αλλά τελικά προσαρμόστηκε για τον διαγωνισμό. Thanks again 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted January 10, 2016 Share Posted January 10, 2016 Πολύ καλό πραγματικά και αρκετά "γεμάτο" για το είδος που ήθελες να γράψεις.Μου άρεσε πολύ η εισαγωγή και το πως συνδεόταν η ιστορία με το θέμα του διαγωνισμού ταίριαξε όμορφα.Θα ήθελα κι εγώ λίγο παραπάνω "αιτιολόγηση" στο γιατί έκανε ότι έκανε, με ποιο σκεπτικό, γιατί άλλαζε πόλεις κτλ.Μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε λίγο την διαστροφική μας αγάπη για τέτοιες ιστορίες τρόμου ;)Κατά τα άλλα πολύ ωραία απόδοση γλώσσας και γραφής, το απόλαυσα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted January 11, 2016 Author Share Posted January 11, 2016 Πολύ καλό πραγματικά και αρκετά "γεμάτο" για το είδος που ήθελες να γράψεις. Μου άρεσε πολύ η εισαγωγή και το πως συνδεόταν η ιστορία με το θέμα του διαγωνισμού ταίριαξε όμορφα. Θα ήθελα κι εγώ λίγο παραπάνω "αιτιολόγηση" στο γιατί έκανε ότι έκανε, με ποιο σκεπτικό, γιατί άλλαζε πόλεις κτλ. Μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε λίγο την διαστροφική μας αγάπη για τέτοιες ιστορίες τρόμου ;) Κατά τα άλλα πολύ ωραία απόδοση γλώσσας και γραφής, το απόλαυσα Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη! Χαίρομαι που σου άρεσε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted January 12, 2016 Share Posted January 12, 2016 (edited) Χαίρεται! Διάβασα την εν λόγω ιστορία με συνοδεία λίγης σάπιας μουσικής και μπορώ να πω ότι μου άφησε κάλη εντύπωση. Ειδικός στον τρόμο δεν είμαι, αλλά πέρασα καλά μαζί της. Παρά τις αηδιαστικές περιγραφές δεν θα πω ότι η ιστορία σου κατάφερε να με τρομάξει. Η γραφή έιναι καλή, αν και ορισμένες διορθώσεις(ειδικά στο τελευταίο κομμάτι) τις χρειάζεται. Στα της ιστορίας τώρα, εκεί που μου γράπωσες που λένε ήταν στο σημείο που ο Πέτρος αντιλαμβάνεται ποιον κοιτάζει απέναντι του. Πολύ καλή εικόνα! Από εκεί και πέρα, η ιστορία εξελίσσεται κάπως τυπικά και το τηλεφώνημα από τον κακό ως καλός είναι ένα τρικ που έχω δει και διαβάσει αρκετές φορές, οπότε, κατάλαβα πως κάτι Θα πήγαινε στραβά . Εντούτοις, ωραίο κλείσιμο! Όπως είπαν και οι άλλοι, κι εγώ θα ήθελα να μάθω λίγα πράγματα παραπάνω για τον κακό. Εν ολίγοις, με λίγο άπλωμα και κάποιες διορθώσεις, θα έχεις μία πολύ καλή ιστορία στα χέρια σου Αυτά! Καλή συνέχεια! Edited January 12, 2016 by jjohn 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted January 13, 2016 Author Share Posted January 13, 2016 (edited) Χαίρεται! Διάβασα την εν λόγω ιστορία με συνοδεία λίγης σάπιας μουσικής και μπορώ να πω ότι μου άφησε κάλη εντύπωση. Ειδικός στον τρόμο δεν είμαι, αλλά πέρασα καλά μαζί της. Παρά τις αηδιαστικές περιγραφές δεν θα πω ότι η ιστορία σου κατάφερε να με τρομάξει... Καλημέρα Γιάννη! Καταρχήν να πω ότι μου άρεσε πολύ η επιλογή της μουσικής υπόκρουσης... θα δοκιμάσω να το διαβάσω και εγώ έτσι. Να σε ευχαριστήσω επίσης για την κριτική σου. Τις παρατηρήσεις τις λαμβάνω πάντα πολύ σοβαρά υπ' όψιν. Μετά από τόσα demands για λίγες παραπάνω πληροφορίες για τον κακό, μου φαίνεται ότι θα τις δώσω τελικά μιας και ενδέχεται να συμπεριληφθεί σε μια συλλογή διηγημάτων που αναμένεται να εκδοθεί. Σε ευχαριστώ και πάλι! Να 'σαι καλά! P.S.: Λίγο σαπίλα και από μένα...... Edited January 13, 2016 by mariosdimitriadis 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted January 13, 2016 Share Posted January 13, 2016 P.S.: Λίγο σαπίλα και από μένα...... offtopic και ντροπή μου αλλά την ώρα που άνοιξα το video είχα αυτό να παίζει παραδίπλα Τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται τελικώς! :) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted January 13, 2016 Share Posted January 13, 2016 Συγχωρήστε με που θα συνεχίσω το off-topic. Αν και ακούω σχεδόν όλα τα παρακλάδια του metal τα τελευταία 30 χρόνια, η σχέση μου με το black είναι πολύ σπάνια( με το grindcore είναι εντελώς ανύπαρκτη). Μια από αυτές που εχω κολλήσει τον τελευταίο και βάλε μήνα μαζί της, την συνάντησα ψάχνοντας διασκευές σε τραγούδια του King Diamond και έπεσα πάνω σε αυτή στο "Welcome Home" από τους Hoth. Kαι κόλλησα αμέσως με το "Οathbreaker" που σας προτείνω να τσεκάρετε αν σας αρέσει το μελωδικό black/death... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted January 13, 2016 Share Posted January 13, 2016 Χαίρεται! Διάβασα την εν λόγω ιστορία με συνοδεία λίγης σάπιας μουσικής και μπορώ να πω ότι μου άφησε κάλη εντύπωση. Ειδικός στον τρόμο δεν είμαι, αλλά πέρασα καλά μαζί της. Παρά τις αηδιαστικές περιγραφές δεν θα πω ότι η ιστορία σου κατάφερε να με τρομάξει. Η γραφή έιναι καλή, αν και ορισμένες διορθώσεις(ειδικά στο τελευταίο κομμάτι) τις χρειάζεται. Στα της ιστορίας τώρα, εκεί που μου γράπωσες που λένε ήταν στο σημείο που ο Πέτρος αντιλαμβάνεται ποιον κοιτάζει απέναντι του. Πολύ καλή εικόνα! Από εκεί και πέρα, η ιστορία εξελίσσεται κάπως τυπικά και το τηλεφώνημα από τον κακό ως καλός είναι ένα τρικ που έχω δει και διαβάσει αρκετές φορές, οπότε, κατάλαβα πως κάτι Θα πήγαινε στραβά . Εντούτοις, ωραίο κλείσιμο! Όπως είπαν και οι άλλοι, κι εγώ θα ήθελα να μάθω λίγα πράγματα παραπάνω για τον κακό. Εν ολίγοις, με λίγο άπλωμα και κάποιες διορθώσεις, θα έχεις μία πολύ καλή ιστορία στα χέρια σου Αυτά! Καλή συνέχεια! Χαίρεται! Διάβασα την εν λόγω ιστορία με συνοδεία λίγης σάπιας μουσικής και μπορώ να πω ότι μου άφησε κάλη εντύπωση. Ειδικός στον τρόμο δεν είμαι, αλλά πέρασα καλά μαζί της. Παρά τις αηδιαστικές περιγραφές δεν θα πω ότι η ιστορία σου κατάφερε να με τρομάξει... Καλημέρα Γιάννη! Καταρχήν να πω ότι μου άρεσε πολύ η επιλογή της μουσικής υπόκρουσης... θα δοκιμάσω να το διαβάσω και εγώ έτσι. Να σε ευχαριστήσω επίσης για την κριτική σου. Τις παρατηρήσεις τις λαμβάνω πάντα πολύ σοβαρά υπ' όψιν. Μετά από τόσα demands για λίγες παραπάνω πληροφορίες για τον κακό, μου φαίνεται ότι θα τις δώσω τελικά μιας και ενδέχεται να συμπεριληφθεί σε μια συλλογή διηγημάτων που αναμένεται να εκδοθεί. Σε ευχαριστώ και πάλι! Να 'σαι καλά! P.S.: Λίγο σαπίλα και από μένα...... P.S.: Λίγο σαπίλα και από μένα...... offtopic και ντροπή μου αλλά την ώρα που άνοιξα το video είχα αυτό να παίζει παραδίπλα Τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται τελικώς! :) Συγχωρήστε με που θα συνεχίσω το off-topic. Αν και ακούω σχεδόν όλα τα παρακλάδια του metal τα τελευταία 30 χρόνια, η σχέση μου με το black είναι πολύ σπάνια( με το grindcore είναι εντελώς ανύπαρκτη). Μια από αυτές που εχω κολλήσει τον τελευταίο και βάλε μήνα μαζί της, την συνάντησα ψάχνοντας διασκευές σε τραγούδια του King Diamond και έπεσα πάνω σε αυτή στο "Welcome Home" από τους Hoth. Kαι κόλλησα αμέσως με το "Οathbreaker" που σας προτείνω να τσεκάρετε αν σας αρέσει το μελωδικό black/death... Κι εγώ off topic θα βγω, αλλά μήπως να ανοίξουμε κανένα metal topic σε καμιά γωνίτσα του sff; Μπορούμε να καλοπιάσουμε και τον Nihilio να μας το κάνει, κι ας ακούει μόνο Καλομοίρα... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.