Μουσικές Καρέκλες

[Μπόρχες]

Όνομα Συγγραφέα:Γιάννης Μαργέτης
Είδος: Ρεαλισμός
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων:1688
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Ύστερα από πολύ μεγάλο διάστημα ανομβρίας...Ελπίζω να ξεσκούριασα.

 

 

Μουσικές Καρέκλες

 

 

Είχε χαθεί ήδη δυο φορές αναζητώντας τις εγκαταστάσεις της εταιρείας. Είχε αρχίσει να ανησυχεί. Κόντευε η ώρα της συνάντησης και εκείνος ακόμη να βρει τις εγκαταστάσεις. Δεν ήθελε με τίποτε να χάσει αυτή τη δουλειά.  “Στο διάολο”, είπε και έστριψε αριστερά τούτη τη φορά. “Που είναι το γαμημένο”. Αν δεν το βρω, σκέφτηκε, θα χάσω τη συνάντηση. Που πήγαν και φύτεψαν το κτίριο οι παλιομαλάκες. 

Φρέναρε. Το αυτοκίνητο του σταμάτησε σ'έναν από τους δρόμους της βιομηχανικής ζώνης. Άνοιξε το παράθυρο.

“Συγγνώμη μια ερώτηση να σας κάνω;”

 

“Ορίστε”, αποκρίθηκε ο φύλακας πίσω από τα κάγκελα της πύλης των εγκαταστάσεων κάποιας εταιρίας.

 

“Μήπως γνωρίζετε που είναι οι εγκαταστάσεις της ....;” ρώτησε. 

 

Ο φύλακας έδειχνε να το σκέφτεται για μια στιγμή. “Όχι, φίλε μου, δεν ξέρω”, είπε.  Ο Μάρκος προσβλήθηκε. Ο φύλακας ήξερε, αλλά δεν του είπε.  

“Ευχαριστώ”, είπε και ξεκίνησε πάλι το αυτοκίνητο. 

 

Περιπλανήθηκε άλλα πέντε λεπτά μέσα στη βιομηχανική ζώνη. Στις 8 μ.μ. ήταν η ώρα της συνάντησης. Η ώρα ήταν 7 και 55. Πέντε λεπτά ακόμη.  

Έστριψε δεξιά και μπροστά του μια μικροσκοπική πινακίδα ανέγραφε την φίρμα της εταιρείας. “Επιτέλους”, αναφώνησε. Πάτησε γκάζι και χίμηξε στην ανοιχτή πύλη στο τέλος του δρόμου. 

 

Το πάρκιγκ ήταν μισοάδειο. Μάλλον οι περισσότεροι από τα στελέχη και τους υπαλλήλους δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη τη βάρδια τους. Είδε κι άλλα “ψάρια” που μόλις είχαν παρκάρει και περπατούσαν ζαλισμένα προς την κεντρική είσοδο. Πάρκαρε βιαστικά. Πήρε τον φάκελο με τα χαρτιά που του είχαν ζητήσει. Μπήκε στο κτίριο. Πίσω από τη γυάλινη πόρτα στέκονταν τα υπόλοιπα “ψάρια” που είχε δει στο πάρκινγκ.

“Καλημέρα”, έκανε.

“Καλημέρα”, ψέλλισαν και οι υπόλοιποι. Τρεις άντρες και δυο γυναίκες. 

Γαμώτο, σκέφτηκε. Κοίταξε μας. Είμαστε όντως ψαρούκλες. Τέτοιο τρακ ούτε στο στρατό δεν είχαμε. Ακούμπησε στον τοίχο. 

“Περιμένουμε δυο άτομα ακόμη και ξεκινάμε”, ανακοίνωσε μια καλοντυμένη γυναίκα που εμφανίστηκε από τα βάθη του κτιρίου. Δεν την είδε να έρχεται. Κοιτούσε προς το πάρκινγκ. Όταν γύρισε το κεφάλι του ήταν ήδη εκεί και τους ενημέρωνε. Έφυγε αθόρυβα, όπως είχε έρθει. 

 

Δυο ακόμη άτομα. Άρα είμαστε συνολικά οκτώ. Άρα οι ανταγωνιστές μου για τη θέση είναι επτά.

Είχε περάσει ήδη από δυο συνεντεύξεις. Σήμερα ήταν η μέρα της τελικής δοκιμασίας.  Αυτό έγραφε το μήνυμα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο. Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα! Σήμερα κρίνονταν όλα. 

 

Οι δυο τελευταίοι πέρασαν την πόρτα. Άλλοι δυο άντρες περίπου στην ηλικία του. Τριάντα ως τριανταπέντε. Στάθηκαν δίπλα του. Η οκτάδα είχε συμπληρωθεί. Όλοι πολύ κοντά στην ηλικία. Πάνω κάτω συνομήλικοι. Λυπόταν που θα τους στερούσε την δουλειά. Διότι αυτή η δουλειά ήταν ήδη δική του, αλλά δεν το ήξεραν. Δεν θα άφηνε κανέναν να του την πάρει.  Ήταν έτοιμος για κάθε είδους δοκιμασία. Ήταν άριστος γνώστης τριών ξένων γλωσσών, άριστος γνώστης υπολογιστών, άριστος γνώστης των λογιστικών προγραμμάτων, άριστος γνώστης του μάρκετινγκ και του μάνατζμεντ. Ήταν ο καλύτερος για αυτή τη δουλειά. Κανείς δεν θα του τη στερούσε. Ειδικά αυτή την εποχή, που την είχε απόλυτη ανάγκη.

 

“Παρακαλώ, περάστε”, είπε η καλοντυμένη γυναίκα. 

Την ακολούθησαν όλη πειθήνια. Ο ένας πίσω από τον άλλο. Σαν παρέλαση. 

Το κτίριο ήταν σχεδόν παρθένο. Η μοκέτα ανέδιδε τη μυρωδιά του καινούργιου και οι τοίχοι ήταν πεντακάθαροι. Μπήκαν σε μια αίθουσα με ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι.

Κάθισε τελευταίος. 

 

“Περιμένετε εδώ. Σε λίγο θα σας διανεμηθούν κάποια έντυπα, τα οποία θα πρέπει να συμπληρώσετε”, είπε η γυναίκα και έφυγε.

 

Η σιωπή της αμηχανίας απλώθηκε στο δωμάτιο. Ύστερα από λίγα λεπτά κάποια από τα “ψάρια” άρχισαν να συνομιλούν. Προσπαθούσαν να αποβάλλουν το άγχος τους. Να νιώσουν πιο άνετα. Ο Μάρκος τους παρατηρούσε. Παρέμενε σιωπηλός. Πρόσεξε ότι άλλο ένα “ψάρι” εκτός από αυτόν δεν συμμετείχε στην ανάλαφρη συζήτηση. Έκρινε ότι ήταν το πλέον αδύναμο από τα υπόλοιπα. Ένας κοντός που τον είχε προσέξει αμέσως μόλις είχε μπει στο κτίριο. Είχε μεγάλη γαμψή μύτη και μικροσκοπικά μάτια. Δεν του άρεσε ο τύπος. Σίγουρα είχε κόμπλεξ με την εμφάνιση του. Ποιος ξέρει πόσα ακόμη.

 

Η γυναίκα ήρθε συνοδευόμενη από έναν νεαρότερο άνδρα. Μοίρασε τα έντυπα και εξήγησε τι έπρεπε να συμπληρωθεί. Προτού να φύγει, επισήμανε, “Αυτή δεν είναι δοκιμασία”. Ο νεαρότερος άνδρας έμεινε πίσω για να απαντήσει σε τυχόν απορίες των υποψήφιων. 

Τελείωσε πρώτος με τη συμπλήρωση του ερωτηματολογίου. Ερωτήσεις ψυχοτεχνικού χαρακτήρα οι περισσότερες. Ένιωσε κυρίαρχος με την πρωτιά του. Είναι πάντοτε καλό να ξεκινάς με ένα γρήγορο τέρμα. Ο αντίπαλος αιφνιδιάζεται και τα αρχικά του σχέδια πρέπει να αναθεωρηθούν. Καλή αρχή λοιπόν. 

Δεύτερος τελείωσε ο κοντός με την γαμψή μύτη. Ο Μάρκος αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο γρήγορος. Μάλλον τον είχε υποτιμήσει. Μόλις αναβαθμίστηκε στον υπ' αριθμόν ένα ανταγωνιστή του. Τώρα έπρεπε να αναθεωρήσει εκείνος τα σχέδια του. Ισοφάριση για τον αντίπαλο.

 

Σιγά σιγά ολοκλήρωναν την συμπλήρωση του ερωτηματολογίου και οι υπόλοιποι. Ο Μάρκος είχε ήδη βαρεθεί. Υπέθετε ότι και ο κοντός με την γαμψή μύτη θα ένιωθε το ίδιο, αν και ήταν σχεδόν ανέκφραστος. Όπως και ο ίδιος. 

Ο νεαρός άνδρας που επόπτευε τη συμπλήρωση, είχε απαντήσει και σε κανά δυο ερωτήσεις, μάζεψε και το τελευταίο ερωτηματολόγιο. “Θα περιμένετε για λίγη ώρα εδώ. Θα πρέπει να αναλυθούν οι απαντήσεις σας”, ανακοίνωσε.

“Θα μπορούσαμε να καπνίσουμε κάπου;” ρώτησε ο άνδρας που καθόταν δίπλα στον Μάρκο. Βρισκόταν στην αρχή φαλάκρας.

“Βεβαίως. Μπορείτε να βγείτε έξω στο πάρκινγκ, όπου υπάρχουν κιόσκια για τους καπνιστές υπαλλήλους μας”. 

“Ευχαριστώ”. 

Τον ακολούθησαν στο πάρκινγκ η μια από τις δυο γυναίκες και ακόμη ένας άνδρας. Τι βλάκες, σκέφτηκε ο Μάρκος. Έχουν έρθει για να ζητήσουν δουλειά και αντί να είναι συγκεντρωμένοι και πειθαρχημένοι σκέφτονται μονάχα τις απολαύσεις τους. Αν ήμουν υπεύθυνος επιλογής προσωπικού θα τους είχα ήδη “κόψει”. Κοίταξε τον άμεσο ανταγωνιστή του. Κατά κάποιο αόριστο τρόπο έμοιαζαν οι δυο τους. Αποφασισμένοι να πάρουν τη δουλειά.

Οι καπνιστές επέστρεψαν. Χαζογελάνε και είναι χαλαροί, σκέφτηκε ο Μάρκος. Κακό δικό τους. 

 

“Λοιπόν, είμαστε έτοιμοι”. Όλοι κοίταξαν τον νεαρό που είχε εποπτεύσει τη συμπλήρωση του ερωτηματολογίου. 

 

Η πόρτα ασφαλείας άνοιξε και ο νεαρός άνδρας την κράτησε ανοιχτή. Οι οχτώ πέρασαν μέσα στο δωμάτιο. “Ελάτε μέσα. Πλησιάστε. Μην στέκεστε εκεί”, είπε η γυναίκα. Ήταν η καλοντυμένη γυναίκα που τους είχε οδηγήσει στην πρώτη αίθουσα. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχαν επτά καρέκλες. Της προσπέρασαν. Πλησίασαν στο τραπέζι που βρισκόταν στην άκρη του δωματίου. Τρία άτομα, δυο γυναίκες κι ένας άντρας στέκονταν μπροστά του.

“Μπείτε ο ένας δίπλα στον άλλο”, ζήτησε η γυναίκα. Στεκόταν λίγο πιο πέρα από την ιερή τριάδα.

 

Οι οχτώ μπήκαν ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο Μάρκος στάθηκε δίπλα στον κοντό με τη γαμψή μύτη.

Ο άνδρας από την ιερή τριάδα μίλησε. “Είμαι ο Διευθυντής Γιαννέρης και οι κυρίες εκ δεξιών μου είναι η Υποδιευθύντρια Σπύρου και η Υπεύθυνη Επιλογής Προσωπικού Σακά. Σας καλωσορίζουμε και επίσημα στις νέες εγκαταστάσεις μας. Είστε οι πρώτοι υποψήφιοι που περνούν τις πύλες τους. Εδώ η διαδρομή σας τελειώνει.  Ένας από εσάς θα επιλεγεί για τη θέση ύστερα από τη διεξαγωγή της τελευταίας δοκιμασίας. Να μην έχετε άγχος. Όλα θα πάνε καλά. Η κυρία Αντωνίου από εδώ θα σας εξηγήσει”. Η τριάδα της διοίκησης κάθισε στις καρέκλες πίσω από το τραπέζι. 

 

“Λοιπόν”, ξεκίνησε η Αντωνίου, η καλοντυμένη γυναίκα, “ Οι απαντήσεις σας αναλύθηκαν από το σύστημα μας και από αυτές  προέκυψε η τελική δοκιμασία σας. Από αυτή θα κριθεί ποιος ή ποια θα κερδίσει τη θέση εργασίας. Δεν θα σας κρατήσω σε αγωνία. Η δοκιμασία είναι αυτή”, έδειξε τις καρέκλες. Τέσσερις κοιτούσαν προς τον έναν τοίχο και τρεις προς τον άλλον.  “Για όσους δεν το κατάλαβαν, θα παίξετε μουσικές καρέκλες!”. Οι υποψήφιοι αλληλοκοιτάχτηκαν με έκπληξη και δυσπιστία. Μερικά γέλια και σχόλια. “Είναι κάπως ασυνήθιστο, αλλά, πιστέψτε με, η μέθοδος μας είναι αλάνθαστη”, διαβεβαίωσε η Αντωνίου. “Λοιπόν, είστε έτοιμοι;”

 

Οι οκτώ είχαν σχηματίσει κύκλο γύρω από τις επτά καρέκλες. Η Αντωνίου δίπλα στο στερεοφωνικό στη γωνία της αίθουσας έτοιμη για την αναπαραγωγή του μουσικού κομματιού. Ο Μάρκος ήταν συγκεντρωμένος. Δεν θα άφηνε κανέναν να του πάρει τη δουλειά. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να παίξει μουσικές καρέκλες. Οι άλλοι γύρω του έδειχναν σαστισμένοι. Κανείς τους δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη. Ο κοντός με τη γαμψή μύτη παρέμενε ανέκφραστος. Για μια στιγμή κανένας τους δεν ανέπνεε. Έπειτα η μουσική άρχισε.

 

Είχαν μείνει τρεις. Ο Μάρκος, ο κοντός με τη γαμψή μύτη και ο καπνιστής με την αρχή φαλάκρας. Ήταν ιδρωμένοι. Ήταν έτοιμοι για τον επόμενο γύρο. Στην αίθουσα σιωπή. Άκουγαν μονάχα τις ανάσες τους. Η μουσική άρχισε. Γύριζαν γύρω από τις δυο καρέκλες, που βρίσκονταν τοποθετημένες πλάτη πλάτη. Κρατούσαν το βλέμμα τους καρφωμένο ο ένας πάνω στον άλλον. Οι παλμοί τους είχαν εκτοξευθεί. Γύριζαν ακόμη. Η μουσική εξακολουθούσε. Οι στιγμές ήταν ατελείωτες. Η μουσική σταμάτησε.

 

Μια καρέκλα, δυο άντρες. Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Μάρκος θα αντιμετώπιζε τον κοντό με τη γαμψή μύτη. Δεν υπήρχε έκπληξη μέχρι εδώ. Ούτε ακόμη κι όταν στον προηγούμενο γύρω ο κοντός είχε βάλει τρικλοποδιά στον καπνιστή για να καταλάβει τη μια από τις δυο καρέκλες. Οι διαμαρτυρίες του καπνιστή δεν είχαν αλλάξει το αποτέλεσμα. Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον. Ο Μάρκος ήταν ευχαριστημένος, που θα κέρδιζε αυτόν τον αντίπαλο. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή. 

“Είστε έτοιμοι, κύριοι;” Έγνεψαν και οι δυο. Τώρα ή ποτέ, σκέφτηκε ο Μάρκος. Κανείς δεν θα μου πάρει αυτή τη δουλειά. 

“Πάμε, λοιπόν!” Η μουσική ξεκίνησε από το σημείο που είχε σταματήσει. Ο Μάρκος και ο αντίπαλος του περιφέρονταν γύρω από τη μοναδική καρέκλα. Γύρω από το έπαθλο. Γύριζαν και γύριζαν και γύριζαν. Κοφτές ανάσες. Η καρδιά ήθελε να βγει από το στήθος. Ξαφνικά ησυχία. Νεκρός χρόνος. Ο κοντός όρμησε προς την καρέκλα. Ήταν σε πλεονεκτική θέση. Ο Μάρκος ήταν από τη μεριά της πλάτης. Ο κοντός ήταν έτοιμος να θριαμβεύσει. Όχι μ' εμένα αντίπαλο, σκέφτηκε ο Μάρκος. Άρπαξε την καρέκλα. Την σήκωσε λίγα εκατοστά πάνω απ' το έδαφος. Την έφερε πίσω του επιδέξια και κάθισε. Ο κοντός είχε μείνει έκπληκτος. Αιφνιδιασμένος. 

 

“Συγχαρητήρια! Καταπληκτικό!”. Ο Διευθυντής όρθιος χειροκροτούσε. Οι δυο γυναίκες δίπλα του χαμογελούσαν. Ο Μάρκος ένιωσε ευχαρίστηση. Την γαλήνη του νικητή. Σηκώθηκε. Ήθελε να ανταλλάξει χειραψία με τον ανταγωνιστή του. Πριν να προλάβει να στραφεί προς το μέρος του είδε τον διευθυντή και τις δυο γυναίκες να κοιτούν έκπληκτοι και φοβισμένοι λίγα μέτρα δίπλα του. 

“Για όνομα του θεού! Τι κάνετε!”, είπε ο διευθυντής. Οι δυο γυναίκες ούρλιαξαν. Ο Μάρκος κοίταξε τον κοντό. Του κόπηκε η ανάσα. 

 

“Κανείς δεν θα μου πάρει αυτή την δουλειά”, δήλωσε ο κοντός και πυροβόλησε τον Μάρκο.     

[Σκοτεινός]

Γιάννη το διάβασα και όχι μόνο δε έχεις σκουριάσει αλλά η τελευταία φράση με άφησε χωρίς ανάσα.

Το θέμα επίκαιρο, η ιδέα πρωτότυπη, η εξέλιξη της ιστορίας με πολύ καλή ροή, επιταχύνεις στο τέλος και αφήνεις τον αναγνώστη κεραυνοβολημένο. (Μαζί με το σαρκασμό που υπάρχει εδώ και εκεί).

Συγχαρητήρια, μου άρεσε πολύ!

Edited November 1, 2015 by Σκοτεινός

[GeorgeDamtsios]

Γιάννη καλησπέρα.

 

Να αρχίσω μιλώντας για το ζήτημα της “ανομβρίας” σου. Από το ίδιο το κείμενο κάτι τέτοιο δε γίνεται αντιληπτό. Μοιάζεις να είσαι σε φόρμα, σαν να μην έκανες το κενό που αναφέρεις.

 

Ας περάσουμε τώρα και στο κείμενο. Γενικώς είμαι σχετικά αντίθετος στα φλασάκια, θεωρώντας ότι συνήθως αφήνουν τον αναγνώστη με την όρεξη. Στο συγκεκριμένο όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η μίνι ιστορία σου κρυβόταν πραγματικά στις 1700 περίπου λέξεις σου. Επίσης, θετικό είναι ότι πρόλαβες και δημιούργησες ένα ξεκάθαρο feeling, αυτό του… άγχους. Ο πρωταγωνιστής σου αγχώνεται  με αυτό που αντιμετωπίζει και το αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Οπότε το βιώνουμε μαζί του.

Δυνατή επίσης και η εικόνα του κυρίους ανταγωνιστή.

Και το τέλος μου άρεσε, έχω την αίσθηση ότι το είδα να έρχεται τη στιγμή των χειροκροτημάτων, –την κατάλληλη στιγμή.

 

Ως παρατηρήσεις έχω δύο.

 

Η μία αφορά το παρακάτω σημείο:

“Μήπως γνωρίζετε που είναι οι εγκαταστάσεις της ….;” ρώτησε.

Αν θυμάμαι καλά, είχα παρατηρήσει κάτι παρόμοιο και σε κάποιο από τα διηγήματα του “ξένου κόσμου”. Και κατά τη δική μου γνώμη, δε χρειάζεται. Κανείς σε θα σου πει κάτι αν γράψεις (ας πούμε):

“Μήπως γνωρίζετε που είναι οι εγκαταστάσεις της supersonic;” ρώτησε.

Απλά, επειδή θέλεις να στήσεις ένα φονικό, ας μη γράψεις κάτι αληθινό, πχ της Coca-Cola, για να μη θίξεις κάποιον πραγματικό προϊστάμενο που θα έπαιρνε τέτοιου είδους συνεντεύξεις.

 

Η άλλη παρατήρηση αφορά τις μουσικές καρέκλες.

Αν και all time classic, -το έχω δει στο ΝΒΑ καθώς και σε ταινίες-, δεν ήξερα ότι ονομάζονται έτσι, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να τρέξει για λίγο πριν “πιάσω” ποιο είναι. Κάτι που σημαίνει ότι ίσως να μπερδευτούν και κάποιοι ακόμη αναγνώστες σου που δεν τις γνωρίζουν με το όνομά τους.

 

Κλείνω λέγοντας ότι γενικά ήταν ένα πολύ καλό διήγημα.

 

Εύχομαι να έλαβε οριστικά τέλος και η ανομβρία σου! 

 

Ό,τι απορία σου άφησα, ζήτα άφοβα διευκρινήσεις!

[Μπόρχες]

Σας ευχαριστώ πολύ, παιδιά για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας. Πάντοτε αποβαίνουν χρήσιμες.

[Mesmer]

Κοινωνικός τρόμος, ενός αλληγορικά ρεαλιστικού κόσμου. Με δόσεις σαρκαστικής αλήθειας, παρομοιάζει τον σύγχρονο άνθρωπο. Πλέον, δεν μας νοιάζει αν θα γελοιοποιηθούμε ή αν θα πατήσουμε επί πτωμάτων για να πετύχουμε το σκοπό μας. Κερδίζει αυτός που είναι πιο αδίστακτα προετοιμασμένος.

 

Το τέλος όσο υπερβολικό χρειάζεται το κλίμα του διηγήματος.

 

Ευχάριστα ενοχλητικό φλασάκι. Καλή δουλειά.

[Μπόρχες]

Κοινωνικός τρόμος, ενός αλληγορικά ρεαλιστικού κόσμου. Με δόσεις σαρκαστικής αλήθειας, παρομοιάζει τον σύγχρονο άνθρωπο. Πλέον, δεν μας νοιάζει αν θα γελοιοποιηθούμε ή αν θα πατήσουμε επί πτωμάτων για να πετύχουμε το σκοπό μας. Κερδίζει αυτός που είναι πιο αδίστακτα προετοιμασμένος.

 

Το τέλος όσο υπερβολικό χρειάζεται το κλίμα του διηγήματος.

 

Ευχάριστα ενοχλητικό φλασάκι. Καλή δουλειά.

 

Σ' ευχαριστώ πολύ! Νομίζω ότι έπιασες κατά 90% το νόημα.