Ντον ΝτεΛίλο (Don DeLillo)

[BladeRunner]

Ο Αμερικανός συγγραφέας Ντον Ντελίλο γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1936, στην Νέα Υόρκη. Είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς συγγραφείς της σύγχρονης αμερικανικής πεζογραφίας, έχοντας στο ενεργητικό του πολλά ξεχωριστά μυθιστορήματα, όπως τα White Noise, Underworld και Cosmopolis. Συνολικά έχει γράψει πάνω από 15 μυθιστορήματα, δεκάδες διηγήματα, καθώς και κάποια θεατρικά έργα.

Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί τα παρακάτω βιβλία:

01. White Noise - Λευκός θόρυβος (Εστία)
02. Underworld - Υπόγειος κόσμος (Εστία)
03. Libra - Ζυγός (Χατζηνικολή)
04. Mao II - Μάο ΙΙ (Χατζηνικολή)
05. The Names - Τα ονόματα (Εστία)
06. Cosmopolis - Κοσμόπολις (Εστία)
07. The Body Artist - Οι χρόνοι του σώματος (Εστία)
08. Falling Man - Άνθρωπος σε πτώση (Εστία)
09. Point Omega - Σημείο Ωμέγα (Εστία)
10. The Angel Esmeralda - Άγγελος Εσμεράλντα (Εστία)
11. Zero K - Zero K (Εστία)
12. The Silence - Η σιωπή (Gutenberg)
13. Americana - Αμερικάνα (Gutenberg)
------------------------------------------------

Το 2010 διάβασα το "Λευκός θόρυβος", που είναι και με διαφορά το πιο πολυδιαβασμένο έργο του, για το οποίο δυστυχώς τότε δεν έγραψα κάποια κριτική. Θυμάμαι όμως ότι μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση. Σίγουρα στο μέλλον θα το ξαναδιαβάσω. Στην βιβλιοθήκη μου έχω 4-5 βιβλία του, σίγουρα θα αποκτήσω και άλλα, και θα εμβαθύνω περισσότερο στο έργο του.

Edited November 25, 2021 by BladeRunner

[rolandofgileaad]

Καιρός να ξεσκονίσω λίγο το θέμα μιάς και είμαι καινούργιος στο φόρουμ.

 

Έχω διαβάσει το 2012 τον Ζυγό-αναφέρεται στα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του Τζον Κένεντυ αλλά από την οπτική σκοπιά του Λη Χάρβεη Όσβαλντ.Επειδή ανέκαθεν με ενδιέφερε το θέμα, έχοντας δει μικρός και το J.F.K του Oliver Stone, πάντα με ενδιαφέρει οτιδήποτε σχετικό. Για όσους λοιπόν έχουν διαβάσει τα μυθιστορήματα Ελρόι ή Κινγκ-αν και το δικό του είναι επ.φαντασίας-  για τη δολοφονία του Τζον Κένεντυ, πιστεύω είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να καταπιαστούν με τον Ζυγό.

[BladeRunner]

Zero K

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Ντον Ντελίλο που διαβάζω, μετά το πάρα πολύ καλό και ιδιαίτερο "Λευκός θόρυβος", που διάβασα το μακρινό 2010, όταν ήμουν σχετικά άγουρος σαν αναγνώστης. Θυμάμαι ότι μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, έστω και αν τότε δεν ήμουν και τόσο συνηθισμένος σε τέτοιου είδους λογοτεχνικά έργα. Από τότε μέχρι σήμερα μάζεψα κάμποσα από τα μεταφρασμένα βιβλία του και είπα τώρα να διαβάσω το πιο φρέσκο εξ αυτών, γιατί τον έχω παραμελήσει σαν συγγραφέα.

Λοιπόν, δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ιδιαίτερα ικανοποιημένος. Χωρίς αμφιβολία, η γραφή του Ντελίλο έχει μια δυναμική, μια τάση για φιλοσοφική ενδοσκόπηση, όμως δεν με κέρδισε. Ίσως δεν είχα την κατάλληλη διάθεση, ίσως δεν είχα την απαραίτητη προσήλωση για το συγκεκριμένο βιβλίο, το θέμα είναι ότι λίγα πράγματα κατανόησα σε βάθος, ενώ αμφιβάλλω αν έπιασα το γενικό νόημα της όλης ιστορίας. Μάλιστα, σε ορισμένα σημεία "χάθηκα" εντελώς. Βέβαια, υπήρξαν στιγμές μαγείας και σοφίας που πραγματικά θαύμασα, που πραγματικά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, όμως σαν σύνολο δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη. Μπορεί να φταίει και η μυστηριώδης φύση του βιβλίου, η αποσπασματική και κάπως χαοτική πλοκή, η φιλοσοφική διάθεση του Ντελίλο που περνάει στη γραφή και την ιστορία.

Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν αναγνώστες που θα το απολαύσουν, απλά γιατί σκέφτονται διαφορετικά, αλλά και γιατί διάβασαν το βιβλίο με μεγαλύτερη προσοχή. Πάντως μπορώ να πω ότι μου άρεσε η γενικότερη αισθητική του βιβλίου, καθώς επίσης και η κάπως... παράξενη ατμόσφαιρά του. Και δεν νιώθω ότι σπατάλησα άδικα τον χρόνο μου. Λίαν συντόμως θα διαβάσω και άλλο βιβλίο του Ντελίλο (δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποιο), απλά και μόνο για να τον... τεστάρω. 

6.5/10

Edited October 9, 2019 by BladeRunner

[BladeRunner]

Η σιωπή

Τρίτο βιβλίο του Ντον Ντελίλο που διαβάζω ("Λευκός θόρυβος" και "Zero K" τα δυο προηγούμενα), σίγουρα το πιο αδύναμο και άνευρο. Ουσιαστικά πρόκειται για μικρή νουβέλα και όχι μυθιστόρημα, που δυστυχώς δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει παρά μονάχα σε ελάχιστα σημεία, ενώ γενικά μάλλον με κούρασε. Τι να σας πω, αγγίζει κάποια θέματα των ημερών μας, έχει μια φιλοσοφική τάση, με την ιδιαίτερη γραφή του καταφέρνει και δημιουργεί μια παράξενη ατμόσφαιρα (αν μη τι άλλο υπάρχουν πολλές ωραίες προτάσεις), αλλά σαν ιστορία μου φάνηκε ασύνδετη και επιδερμική, σε σημεία μάλιστα και ολίγον τι ασυνάρτητη. Μάλλον δεν υπάρχει καν ιστορία εδώ που τα λέμε, ουσιαστικά είναι ένας φιλοσοφικός στοχασμός για την ανθρωπότητα, τις νέες τεχνολογίες και το περιβάλλον, με κάποιους μονοδιάστατους χαρακτήρες και πολλούς διαλόγους και μονολόγους. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να πιάσω κάποιο από τα δυνατά του έργα, γιατί έτσι όπως πάει δεν θα έχω και την καλύτερη εικόνα για τον Ντον Ντελίλο, και θα είναι κρίμα. Τρία αστεράκια γιατί είμαι στις καλές μου.

6/10

[Solonor]

Blade, δοκίμασε και το Underworld. Είναι το μόνο δικό του που μου άρεσε πολύ.

[BladeRunner]

5 hours ago, Solonor said:

Blade, δοκίμασε και το Underworld. Είναι το μόνο δικό του που μου άρεσε πολύ.

Το 2021 που έχω σκοπό να διαβάσω πολλά μικρά και μεγάλα τούβλα (οπότε θα διαβάσω σαφώς λιγότερα βιβλία σε σχέση με φέτος και όλα τα προηγούμενα χρόνια), είναι πάρα πολύ πιθανό να διαβάσω το Underworld. Ουσιαστικά είμαι ανάμεσα σε αυτό και το "Ζυγός", αν και δεν είναι απίθανο να διαβάσω και τα δυο τελικά.

[Solonor]

Το "Ζυγός" ενώ ξεκινούσε σχετικά οκ, στο τέλος το βρήκα ανυπόφορο. 

[BladeRunner]

Ζυγός

Πέρυσι και πρόπερσι έφαγα αρκετή πίκρα διαβάζοντας Ντον Ντελίλο, αφού τα "Η σιωπή" και "Zero K" δυστυχώς με είχαν απογοητεύσει, έχοντας γενικά μια πολύ καλή εικόνα για τον συγγραφέα από τη στιγμή που πριν καμιά δεκαριά χρόνια είχα διαβάσει το πάρα πολύ καλό "Λευκός θόρυβος" (πρέπει να το ξαναδιαβάσω αυτό!). Όμως είπα, έλεος, ας πιάσω κάποιο από τα πραγματικά καλά του, και έτσι αποφάσισα να διαβάσω το "Ζυγός", που τόσα και τόσα χρόνια με περίμενε υπομονετικά: Λοιπόν, αυτό πραγματικά με ενθουσίασε. Γενικά, περίμενα ότι θα μου αρέσει λόγω θεματολογίας, μιας και ό,τι έχει να κάνει με τη δολοφονία του Τζον Κένεντι και τις θεωρίες συνωμοσίας γύρω από αυτήν, είναι κάτι που πάντα θα με ιντριγκάρει, αλλά αυτό πραγματικά με ξετρέλανε. Ο Ντελίλο κατάφερε να με καθηλώσει από την πρώτη μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία σελίδα, χάρη στη χειμαρρώδη αφήγηση, την καθηλωτική ατμόσφαιρα και τις πολλές δυνατές εικόνες που δημιούργησε με τις περιγραφές του, αν και οφείλω να πω ότι σαν ανάγνωσμα δεν είναι και το ευκολότερο ή, για να είμαι πιο σωστός, το πιο χαλαρό που υπάρχει εκεί έξω, σίγουρα χρειάζεται μια κάποια προσήλωση, μια κάποια υπομονή, είναι ένα βιβλίο που θέλει το χρόνο του, που απαιτεί την ανάλογη προσοχή εκ μέρους του αναγνώστη. Προσωπικά το διάβασα με τις καλύτερες αναγνωστικές συνθήκες, και μάλιστα έτυχε να το ξεκινήσω ανήμερα της πεντηκοστής όγδοης επετείου από τη δολοφονία του Κένεντι και να το τελειώσω ανήμερα της δολοφονίας του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ (χθες το τελείωσα, σήμερα βρήκα χρόνο για να γράψω την κριτική). Η γραφή είναι το δυνατό χαρτί του βιβλίου, έτσι δυνατή, πυκνή και καθηλωτική όπως είναι, ενώ από την άλλη οι χαρακτήρες δεν είναι και τόσο στιβαροί -η αλήθεια είναι-, αν και ο συγγραφέας δίνει αρκετό βάρος στον χαρακτήρα του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, προσπαθώντας ίσως να τον κατανοήσει, να τον καταλάβει. Προσωπικά η οπτική του συγγραφέα σχετικά με τους ανθρώπους και τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του Κένεντι μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και πειστική, γενικά το βιβλίο το ευχαριστήθηκα στον απόλυτο βαθμό, αν και οφείλω να πω ότι δεν είναι καθόλου για όλα τα γούστα, ούτε για όλες τις ορέξεις.

9.5/10

Edited November 25, 2021 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Μάο ΙΙ

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω φτιάξει μια παράδοση με τον Ντον ΝτεΛίλο, διαβάζοντας ένα βιβλίο του κάθε χρόνο. Φέτος, επέλεξα το συγκεκριμένο, που για καιρό έπιανε σκόνη σε κάποια ντάνα βιβλίων και το οποίο αποφάσισα να πάρω μαζί μου στις διακοπές. Λοιπόν, δεν με ενθουσίασε όσο το "Ζυγός" που διάβασα πέρυσι τον Νοέμβριο, όμως σίγουρα μου άρεσε, αν μη τι άλλο ήταν μια αρκετά έντονη και ενδιαφέρουσα αναγνωστική εμπειρία, και βέβαια κατάφερε να με καθηλώσει και να με βάλει σε κάθε είδους σκέψεις για την πολιτική, την τρομοκρατία, τη χειραγώγηση, τους συγγραφείς και τον ρόλο τους στην κοινωνία - μεταξύ πολλών άλλων. Εντάξει, δεν είναι σε όλη τη διάρκειά του εξίσου καθηλωτικό και φοβερό, ένιωσα ότι υπήρχαν σημεία εδώ κι εκεί που με έχασε λίγο ο συγγραφέας, πάντως το βιβλίο είναι γεμάτο εικόνες και νοήματα, ενώ η γραφή του ΝτεΛίλο πραγματικά είναι πολύ ποιοτική και οξυδερκής, με τις περιγραφές και τους διαλόγους και τις διάφορες σκέψεις που υπάρχουν διάσπαρτες παντού καταφέρνει και κινητοποιεί τον εγκέφαλο του αναγνώστη. Σίγουρα δεν είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις απλά για να περάσει η ώρα. Γενικά, ένα πολύ καλογραμμένο και ιδιαίτερο μυθιστόρημα!

7.5/10