Το αστέρι των Χριστουγέννων

[chrismad]

Όνομα Συγγραφέα: Chris Mad

Είδος: παραμύθι Ηλικίας 5 – 8 ετών

Βία; (Όχι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων: 1570

Αυτοτελής  (Ναι)

 

                                                            Το αστέρι των Χριστουγέννων

 

Τα παλιά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι, χρησιμοποιούσαν άλογα για την μεταφορά τους, και οι χωμάτινοι δρόμοι φωτίζονταν με λάμπες λαδιού, Υπήρχε μια γυναίκα η κυρά Φρόσω. Η κυρά Φρόσω έμενε σε ένα μικρό δωματιάκι, πίσω από τα μεγάλα κτίρια της πόλης μαζί με το οκτάχρονο γιό της. Για να μπορέσουν να ζήσουν η κυρά Φρόσω είχε μια σκάφη και έπλενε ρούχα για μία δεκάρα. Όλη μέρα έτριβε μέσα στην σκάφη, ότι ρούχο της πήγαιναν, για να πληρώσει το νοίκι τους και ότι περίσσευε να αγοράσει λίγο ψωμί και όποτε μπορούσε, λίγο γάλα για τον μικρό Μιχαλάκη της.

Ο άντρας της, είχε σκοτωθεί σε εργατικό ατύχημα, πριν πολλά χρόνια, όταν δούλευε στο ορυχείο της περιοχής.

Ο χειμώνας είχε έρθει πολύ νωρίς αυτή την χρονιά και ήταν πολύ περισσότερο άγριος από άλλες χρονιές. Λόγο του βιαστικού χειμώνα, περισσότερος κόσμος πήγαινε να του πλύνει τα ρούχα του και η κυρά Φρόσω ήταν ευχαριστημένη, γιατί είχε μπορέσει να αγοράσει μια φορά και λίγα μακαρόνια. Η περισσότερη δουλειά έκανε την κυρά Φρόσω να είναι μέσα στα νερά περισσότερες ώρες. Όλα αυτά έκαναν την κυρά Φρόσω να αρρωστήσει βαριά και να πέσει στο κρεβάτι. Ο Μιχαλάκης προσπαθούσε να βοηθήσει αλλά κανείς δεν τον εμπιστεύονταν να του δώσει τα ρούχα του να τα πλύνει. Έτσι δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα που δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν το νοίκι τους και ο ιδιοκτήτης του δωματίου τους έδιωξε. «Βρήκα να το νοικιάσω με περισσότερα. Αδειάστε μου το δωμάτιο και γρήγορα» είπε στον Μιχαλάκη που μάταια προσπάθησε να τον πείσει να τους αφήσει λίγο ακόμα.

Ο Μιχαλάκης πήγαινε και βοηθούσε ένα φίλο του πατέρα του, που είχε ένα στάβλο στην άκρη της πόλης. Εκείνος μερικές φορές, του έδινε λίγα αυγά από τις κότες, για να φάνε. Λοιπόν πήγε και τον βρήκε «Σε παρακαλώ» του είπε «θα είμαι όλη μέρα να καθαρίζω και να κάνω ότι δουλειά μου λες, φτάνει να μπορέσουμε να μείνουμε κάπου». Όταν τελικά δέχτηκε, τους άφησε να κοιμούνται πάνω σε ένα πατάρι, εκεί που φιλούσαν το σανό, ο Μιχαλάκης έτρεξε στην μητέρα του, την πήρε και την μετέφερε στο πατάρι. Έβαλε κάτω σανό για να είναι μαλακά και από πάνω ένα πανί για να κοιμηθούν. Για σκέπασμα είχαν δύο κουβέρτες, έτσι μπόρεσαν να ζεσταθούν λίγο. Κάθε μέρα ο Μιχαλάκης καθάριζε τους στάβλους, βούρτσιζε τα άλογα, έφερνε νερό και σανό για όλα τα ζώα.

Η μητέρα του ήταν λίγο καλύτερα, μπορούσε και καθόταν μερικές φορές και ο Μιχαλάκης ερχόταν όποτε έβρισκε λίγη ώρα να την δει και να την ρωτήσει αν θέλει κάτι. «Αγόρι μου είμαι τυχερή που σε έχω. Κουράζεσαι όμως και στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω» έλεγε συνέχεια η κυρά Φρόσω. Ο καιρός όμως αγρίεψε και άρχισαν τα πρώτα χιόνια. Ο στάβλος και τα γύρο χωράφια σκεπάστηκαν από ένα παχύ στρώμα κάτασπρου χιονιού. Το κρύο δυνάμωσε και μαζί του χειροτέρεψε και η κυρά Φρόσω. Ο πυρετός δεν έλεγε να πέσει και ο Μιχαλάκης κάθε τόσο πήγαινε να της βάλει στο κεφάλι καμιά κομπρέσα. Πολλές φορές το έπιανε το παράπονο και ο φόβος ότι δεν θα άντεχε η μητέρα του να βγάλει τον χειμώνα. Καθόταν κάτω, ανάμεσα από τους στάβλους και τον έπαιρναν τα κλάματα. Τα δάκρυά του πότιζαν το χώμα μέσα στον στάβλο. Όταν βούρτσιζε τα άλογα, συνήθιζε να τους μιλά, αλλά τον τελευταίο καιρό, δεν είχε διάθεση να βγάλει λέξι από το στόμα του. Λες και τα ζώα το καταλάβαιναν πολλές φορές τον έσπρωχναν με το κεφάλι τους, να του φτιάξου το κέφι, αλλά μάταια.

Μέχρι και το μαύρο άλογο του στρατηγού, που ήταν ο στάβλος του κάτω από το πατάρι που κοιμόντουσαν, και ήταν το ποιο άγριο, είχε σταματήσει να χτυπά τα πόδια του, και έκανε ησυχία να μην ενοχλεί την άρρωστη μητέρα του. Πολλά βράδια, αν κάποιος κρυφοκοίταζε, θα το έβλεπε να σηκώνει το κεφάλι του και με τα χνότα του να προσπαθεί, ανάμεσα από τις σανίδες να ζεστάνει τον Μιχαλάκη που κοιμόταν.

Τα βράδια ο Μιχαλάκης, ξαπλωμένος δίπλα στην μητέρα του, μέχρι να τον πάρει ο ύπνος, έβλεπε έξω από τον φεγγίτη ένα αστέρι. Κάθε βράδυ λες και είχαν ραντεβού, του έλεγε τα παράπονά του και αυτό με το φως του τον παρηγορούσε.

Εκείνο το βράδυ η κυρά Φρόσω ψηνόταν στο πυρετό. Ο Μιχαλάκης, όλη νύχτα της έβαζε κομπρέσες και κάθε τόσο τον έπαιρνε το παράπονο και μερικά δάκρυα έπεφταν από τα μάτια του. Δάκρυα, που πέρασαν ανάμεσα από τις σανίδες του πατώματος και έπεσε πάνω στο μαύρο άλογο. Λες και ήταν μαγικά, το άλογο ένιωσε όλα όσα ένιωθε και ο Μιχαλάκης.

Την άλλη μέρα, αν κάποιος βρισκόταν εκεί και ήξερε την γλώσσα των αλόγων θα καταλάβαινε τι έλεγαν. «Πρέπει να βοηθήσουμε τον μικρό» έτσι αποφάσισαν να ρωτήσουν όλα τα ζώα, μήπως και κάποιο ήξερε τον τρόπο να τον βοηθήσουν. Στους στάβλους, στις στάνες, ακόμα και στον δρόμο όταν τράβαγαν τα κάρα, δεν έλεγαν τίποτα άλλο παρά για τον Μιχαλάκη.

Ο Κύριος Δημήτρης, ήταν γιός του ανθρώπου που είχε το μεγάλο εμπορικό στην πόλη. Από μικρός, τότε που πήγαινε σχολείο ήθελε να γίνει γιατρός. Την εποχή που ήταν παιδί, είχε πέσει στο χωριό τότε μια επιδημία, και πολλοί δεν είχαν καταφέρει αν ζήσουν. Ό γιατρός που είχε έρθει απ’ την πόλη, είχε γλυτώσει εκείνον και αρκετούς ακόμα.

Σε εκείνον είχε μείνει ένα μικρό ελάττωμα, στο ένα πόδι του απ την ασθένεια. Έτσι αποφάσισε να σπουδάσει γιατρός και να γυρίσει στο χωριό του ώστε να υπάρχει πάντα γιατρός.

Είχε παντρευτεί την Μαρίκα, μια κοπέλα που ήταν μαζί από παιδιά στο σχολείο και είχε ανοίξει το ιατρείο του πάνω από το εμπορικό του πατέρα του, που τώρα το δούλευε ο μικρότερος αδερφός του.

Είχε κάνει και ένα μεγάλο σπίτι, λίγο έξω από το χωριό, κοντά στην λίμνη. Κάθε μέρα με την άμαξά του και έκανε την διαδρομή μέχρι το ιατρείο του και το βράδυ πάλι πίσω στο σπίτι του. Εκείνη την μέρα, είχε αργήσει στο ιατρείο, βλέπεις η αλλαγή του καιρού, είχε αρρωστήσει πολλούς στην πόλη. Ήταν ίδει σκοτεινά όταν η αμαξά του έβγαινε από το χωριό. Είχε κάνει μια διαδρομή, όταν όλα τα αστέρια έφυγαν από τον ουρανό, λες και κάποιος τα είχε σβήσει. Το άλογό του ο Ντορής παραπάτησε και έπεσε κοντεύοντας να ρίξει από την άμαξα και τον Κύριο Δημήτρη. Όταν ο γιατρός πήγε κοντά του, είδε το πόδι του αλόγου του, να είναι πρησμένο και να μην μπορεί να το πατήσει. Έτσι αποφάσισε να βγάλει το κάρο και πεζός να επιστρέψει στην πόλη. Ήξερε ότι λίγο έξω από την πόλη, ήταν ο στάβλος που άφηναν πολλοί τα άλογά τους, για να τα περιποιούνται. «Δεν μπορεί» σκέφτηκε «εκεί θα ξέρουν τι να κάνουν. Τουλάχιστον θα μπορεί να μείνει για την νύχτα και ίσως έβρισκε ένα άλογο για να τον μεταφέρει σπίτι του.

Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν ο Δημήτρης, έφτασε στον στάβλο. Ήταν η ώρα που ο Μιχαλάκης, ετοίμαζε να κλίσει την πόρτα του, όπως του είχε πει το αφεντικό του.

«Καλησπέρα» είπε ο κύριος Δημήτρης. «Καλησπέρα σας κύριε» απάντησε ο Μιχαλάκης και βλέποντας το άλογό του να κουτσαίνει έτρεξε κοντά του. «Τι έπαθε το κακόμοιρο. Ελάτε, ελάτε από εδώ». Και τον συνόδεψε μέσα στον στάβλο. Ο Μιχαλάκης έτρεξε και φώναξε το αφεντικό του, μετά πήρε το άλογο και το έβαλε σε ένα χώρο με άχυρα. Το άλογο ξάπλωσε κάτω και ο Μιχαλάκης του έφερε νερό, με ένα πανί έπλυνε το πόδι του και το περιποιήθηκε όση ώρα το αφεντικό του, μιλάγε με τον κύριο Δημήτρη.  Ο κύριος Δημήτρης πήρε ένα άλλο άλογο και έφυγε για το σπίτι του. Το αφεντικό του Μιχαλάκη πήγε και εκείνος σπίτι του και έμεινε μόνος του να περιποιηθεί εκείνο το βράδυ, το άλογο και την μητέρα του. Όλη νύχτα πήγαινε από τον έναν στον άλλον, μόνο κατά το ξημέρωμα, ξάπλωσε δίπλα στην μητέρα του και τον πήρε ο ύπνος. Εκείνο το βράδυ δεν είδε τον ουρανό. Θα έβλεπε ότι ένα αστέρι, που ήταν μόνο του ψιλά στον ουρανό και έλαμπε όσο όλα μαζί. Ήταν το αστέρι που τόσα βράδια, του κρατούσε παρέα και άκουγε τις σκέψεις του.

Το πρωινό βρήκε τον Μιχαλάκη, να ετοιμάζει τα άλογα των πελατών. Μετά πήγε στο άλογο του γιατρού να το δει. Ήταν πολύ καλύτερα το πόδι του. Είχε ξεπρηστεί και ήταν όρθιο και έτρωγε το σανό του.

Ο κτηνίατρος που ήρθε, είπε ότι η παραποίηση που του είχαν κάνει ήταν πολύ καλή και ότι σύντομα θα ήταν σε θέση, να το πάρει ο γιατρός. Το μεσημέρι ο γιατρός πέρασε να δει το άλογό του. Έτσι όταν ο Μιχαλάκης τον είδε, τον παρακάλεσε να του δώσει κάποιο φάρμακο, για την μητέρα του και να τον πληρώσει σιγά σιγά για αυτό. Ο γιατρός ρώτησε για το αγόρι το αφεντικό του και έμαθε την ιστορία του. Ήταν ο γιατρός, που είχε προσπαθήσει να σώσει τον πατέρα του. Την ίδια μέρα, ο γιατρός πήρε τον Μιχαλάκη και την μητέρα του στο σπίτι του. Τους έδωσε ένα δωμάτιο, στο σπίτι του προσωπικού. Η μητέρα του Μιχαλάκη, όταν γινόταν καλά, θα εργαζόταν στο σπίτι σαν καθαρίστρια και ο Μιχαλάκης θα φρόντιζε τα άλογά του γιατρού. Ο γιατρός κανόνισε ο Μιχαλάκης  να σπουδάσει κτηνίατρος, μιας και αγαπούσε τα ζώα τόσο πολύ.

Εκείνα τα Χριστούγεννα, ο Μιχαλάκης με την μητέρα του, τα πέρασαν μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό, δίπλα στο τζάκι. Το βράδυ πρίν να κοιμηθεί, είδε από το παράθυρο το αστέρι, που όλα αυτά τα χρόνια τον συντρόφευε. Ήταν ποιο φωτεινό από άλλες φορές και θα φώτιζε πολλές καλύτερες μέρες για τον Μιχαλάκη.

 

                                                                                                                                        By Chris Mad

[Ιρμάντα]

Υποθέτω ότι τα γράφεις για τα παιδιά σου αυτά, έτσι;

Δεν ξέρω πώς θα χαρακτηριστώ από τους λοιπούς σκληροπυρηνικούς εδώ μέσα αλλά εμένα αυτή η ιστορία με συγκίνησε. Ναι, είχε τα ορθογραφικά και γραμματικά της θεματάκια και ήταν προβλέψιμη -άσε που εγώ ήθελα να τους συμβεί κάτι καλύτερο από απλά Χριστούγεννα στο τζάκι με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό. Βέβαια σε σύγκριση με την προηγούμενη ζωή τους ήταν μεγάλη βελτίωση.

Με όλα αυτά συγκινήθηκα κανονικότατα. Μπράβο σου. Είσαι παραμυθάς.

[chrismad]

Εργάζομαι σε ΑΜΕΑ και όταν πρέπει να τους τραβήξω την προσοχή, κυρίως όταν είναι για γιατρό, τους λέω αυτά τα παραμυθάκια.

Έτσι κατάλαβα ότι μπορώ να φτιάξω ιστοριούλες.

Ευχαριστώ για τα σχόλια