alucardos Posted December 6, 2015 Share Posted December 6, 2015 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Νίκος ΚαλλίδηςΕίδος: (τρόμος)Βία; (Όχι)Σεξ; (Όχι) Αριθμός Λέξεων: (1049)Αυτοτελής; (Ναι)Σχόλια: Αυτή είναι η δεύτερη πρσπάθεια μου για να γράψω τρόμο. Ελπίζω να σας αρέσει, και ελπίζω να είστε αμείληκτοι μαζί μου. Κελαηδήματα Νικόλαος Καλλίδης Κελαηδήματα Οι δύο διαβάτες περπατούσαν κάτω από τον φθινοπωρινό έναστρο ουρανό περπατώντας τον χωματόδρομο. Τα πανύψηλα πεύκα στα δεξιά τους σηματοδοτούσαν τα όρια του δάσους που επεκτείνοντας χιλιόμετρα ολόκληρα μπροστά τους κατά μήκος του χωματόδρομου. Οι μόνοι ήχοι τους, τα ξερά βήματα πάνω στο χώμα, και οι ανάσες τους. Ο ξανθός με το κίτρινο γιλέκο έτριψε τα μπράτσα του. « Κάνει ψύχρα γαμώτο» ψιθύρισε, ήδη νευριασμένος με την κατάσταση που έμπλεξε. “Βγες και μια φορά από το σπίτι σου ρε μούχλα” τον πικάριζε ο γκριζομάλλης φίλος του πριν από δύο μέρες. “Δεν θα πάθεις τίποτα άμα βγεις και λίγο έξω μια φορά”. Αφού λοιπόν υπέκυψε στα πειράγματα του φίλου του πηγαίνοντας να κάνουν αυτό το “τρέκκινκ”, ανακάλυψε πως οι ατελείωτοι περίπατοι στη μητέρα φύση ήταν μια διαδικασία, πολύ ποιο κουραστική απ' ότι έδειχναν οι φωτογραφίες που είχε δει στο ίντερνετ, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χασομερώντας το απόγευμα στο κιόσκι, τους βρήκε το βράδυ και τώρα έπρεπε να περπατούν νυχτιάτικα μέχρι το επόμενο καταφύγιο, ενώ ο φθινοπωρινός καιρός άρχισε ήδη να δείχνει τα δόντια του. Τρέκκινγκ και κολοκύθια... Το φεγγάρι ήταν μια φωτεινή φλούδα στον ουρανό. «Γκρινιάζεις ακόμα;» είπε ο γκριζομάλλης. «Δεν είναι αυτό, απλά σκέφτομαι ότι αυτή την στιγμή θα ήμουν στο σπίτι μου, θα είχα κάνει το μπάνιο μου, και θα καθόμουν να έβλεπα την ταινία μου και αντί αυτού, κάθομαι και ξεπαγιάζω στη μέση του πουθενά» είπε ο ξανθός συνεχίζοντας να τρίβει το γιλέκο του. «Πώς κάνεις έτσι για ένα αθώο αεράκι; Τελικά είσαι πολύ μίζερος, το ξέρεις;» «Πες μου γιατί βρισκόμαστε εδώ; Ποιος ο λόγος που περπατάμε στις ερημιές;» διαμαρτυρήθηκε ο ξανθός. Ο Γκριζομάλλης ξεφύσηξε αγανακτισμένος. «Καλά, την άλλη φορά δεν θα σε πάρω μαζί μου. Θα σε αφήσω να σαπίσεις στον καναπέ σου. Μα καλά τίποτα από δω έξω δεν σου άρεσε;» Ο ξανθός έκανε έναν μορφασμό και ανεπαίσθητα κοίταξε προς τον ουρανό. Εκεί, μακρυά από την φωτορρύπανση της πόλης, η ψύχρα είχε καθαρίσει τους υδρατμούς από την ατμόσφαιρα, προσφέροντας στον θεατή ένα ατόφιο έναστρο τοπίο στο οποίο ακόμα και τα ποιο αχνά νεφελώματα και αστερισμοί, ήταν εκεί για όποιον τυχερό ήταν εκεί έξω να τα παρατηρήσει. Ήταν στα αλήθεια μια ζωντανή ζωγραφιά του σύμπαντος! Κοιτώντας τα, αισθάνθηκε τον εαυτό του σαν αστροναύτη, κοιτώντας το άπειρο μέσα από το στρόγγυλο φινιστρίνι του σκάφους του, αντιλαμβανόμενος ότι όντως ο εκνευρισμός του να του απέσπασε την προσοχή από κάτι τόσο όμορφο, και ίσως ο φίλος του να μην είχε τόσο άδικο στα πειράγματα του. Δεν είχε καταλάβει πως είχε σταματήσει να περπατάει. «Κουράστηκες;» ρώτησε ο γκριζομάλλης. «Όχι» Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένα κλωνάρι που σπάει μέσα στα πεύκα. Ο ξανθός τινάχτηκε. «Το άκουσες αυτό;» «Ναι» είπε ο γκριζομάλλης χαμογελώντας με την αντίδραση του ξανθού. Πλάσματα της νύχτας. Ίσως καμία αλεπού. «Και αν είναι κανένας λύκος;» «Μην είσαι χαζός, οι λύκοι δεν θα πλησίαζαν δύο ενήλικες και στο κάτω κάτω η περιοχή είναι ελεγχόμενη. Δεν έχει λύκους. Αλεπού είναι» είπε ο γκριζομάλλης και έτρεξε προς τα δέντρα. «Έλα, μπορεί να την δούμε να τρέχει» του είπε γνέφοντας να ακολουθήσει. «Οι λύκοι έχουνε αγέλες, το έχω δει στο ίντερνετ, πάμε να φύγουμε ηλίθιε» είπε ο ξανθός τρέχοντας βιαστικά από πίσω του. Οι δυο τους, στέκονταν στα όρια του μαύρου δάσους και κοίταζαν στα σκοτάδια για αλεπούδες. Δεν υπήρχε καμία αλεπού. «Ότι και να ήταν έφυγε, πάμε να φύγουμε» είπε ο ξανθός με τα μάτια του να παίζουν νευρικά κοιτώντας το τίποτα ανάμεσα στα δέντρα. «Περίμενε λίγο ρε χέστη» είπε ο γκριζομάλλης και έκανε ένα βήμα προς τα μέσα. Τότε άκουσε το κελάηδημα ενός πουλιού. Ο γκριζομάλλης, σαν λάτρης της φύσης που ήταν, είχε μελετήσει τα πτηνά του τόπου του, και δεν δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει το είδος. «Άκου» είπε σηκώνοντας το δάχτυλο «κορυδαλλός». «Ε και;» «Παράξενο». «Γιατί;» «Γιατί αυτό είναι το κελάηδημα ενός αρσενικού κορυδαλλού που ψάχνει το ταίρι του. Το κελάηδημα μπορεί να διαρκέσει μέχρι και το βράδυ». «Ε ωραία, είναι βράδυ». «Ναι, αλλά έχουμε φθινόπωρο. Δεν είναι καιρός αναπαραγωγής». Ο κορυδαλλός κελαηδούσε μια χαρούμενη αν και λίγο μονότονη μελωδία που αναπαράγονταν κάθε δέκα περίπου δευτερόλεπτα. Έπειτα οι μελωδίες έγιναν δύο. «Κι άλλος» ψιθύρισε ο γκριζομάλλης. «Εγώ λέω να...» «Σσσσσσσσσσσσσ, περίμενε» τον διέκοψε. Του ξανθού του ήρθε να γελάσει. Αισθανόταν τόσο ηλίθιος, και θα γελούσε αν δεν ένοιωθε τόσο ευάλωτος και εντελώς έξω από τα νερά του. Εν τω μεταξύ οι κορυδαλλοί είχαν γίνει επτά. Αν δεν ήταν το κρύο και το σκοτάδι, το κελάηδημα θα ήταν μια ευχάριστη μουσική μελωδία. Ουάου σκέφτηκε ο ξανθός, μια φορά είπα να πάω περίπατο στη φύση, και έπεσα σε πάρτι μπακούρηδων κορυδαλλών. Ο γκριζομάλλης έκανε ένα βήμα, και τα επτά κελαηδήματα έγιναν διακόσια. Διακόσια κελαηδήματα κορυδαλλών, τα οποία έψαλλαν απεγνωσμένα για το ταίρι τους, δημιουργώντας μια κακοφωνία πλέον η οποία είχε σταματήσει να είναι ευχάριστη. Και άλλα κελαηδήματα. Και άλλα… Ο γκριζομάλλης είχε σαστίσει πλέον και δεν ήξερε τι συνέβαινε.«Αυτό δεν είναι φυσιολογικό». Του ξανθού πλέον δεν του φαινόταν αστείο. Το δάσος βοούσε... Τα κελαηδήματα άρχισαν να συγχρονίζονται. Σιγά σιγά η μια φωνή άρχιζε να συμβαδίζει με την άλλη, σαν ορχήστρα πρωτάρηδων που, άρχισαν να βρίσκουν το τέμπο τους. Σιγά σιγά, και μετά με γοργούς ρυθμούς, οι κελαηδισμοί συγχρονίστηκαν σε μια ισχυρή συνιστώσα που έκρωζε με δύναμη τρυπώντας αυτιά. Δεν έμοιαζε πλέον με το αθώο φλερτ ενός κορυδαλλού, αλλά με διαταγή. Μια προειδοποίηση. Μια απειλή, που δυνάμωνε με κάθε της επανάληψη. Ποιο δυνατά… Ποιο δυνατά… Η περιέργεια μετατράπηκε σε ανασφάλεια, η ανασφάλεια σε τρόμο, και ο γκριζομάλλης πισωπάτησε. «Πάμε να φύγουμε». Γράπωσε τον ξανθό από το μπράτσο. «Γιατί το κάνουν αυτό οι κορυδαλλοί;» «Δεν είναι κορυδαλλοί». Οι δύο οδοιπόροι απομακρύνθηκαν από τα πεύκα κακήν κακώς. Τελικά δεν κατάφεραν να δουν καμία αλεπού μιας και τα ανθρώπινα μάτια τους δεν θα τους επέτρεπαν να δουν μέσα στο σκοτάδι. Τα χιλιάδες κατάμαυρα γυαλιστερά μάτια που τους παρακολουθούσαν, τους έβλεπαν καθαρότατα όμως. Χιλιάδες μάτια που άνηκαν σε εκατοντάδες πλάσματα, φτιαγμένα να βλέπουν άριστα στο σκοτάδι, μιμούμενα τους ήχους των ζώων. Οι οδοιπόροι δεν τα είδαν αλλά ήταν παντού. Πάνω στα δέντρα κρυμμένα στα κλαδιά, αγκαλιά στους κορμούς, ξαπλωμένα στο νωπό χορτάρι με τα τηλεσκοπικά αδηφάγα μάτια τους να παρατηρούν. Μπορούσαν να επιτεθούν. Μπορούσαν να σκοτώσουν. Να τραφούν, να φυτέψουν τις νύμφες τους μέσα στη ζεστή σάρκα για να εκκολαφθούν και άλλα πλάσματα, αλλά δεν ήταν ακόμα ο καιρός. Οι οδοιπόροι έφυγαν. Τα κελαηδήματα σταμάτησαν ταυτόχρονα. Ησυχία... Συρσίματα... Γουργουρητά... Κελαηδήματα.pdf Edited December 6, 2015 by alucardos 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alucardos Posted December 13, 2015 Author Share Posted December 13, 2015 Τοσο χαλια ε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 13, 2015 Share Posted December 13, 2015 (edited) Οχι και τόσο. Εγώ τώρα την είδα την ιστορία. Εχει και χειρότερα χάλια, και εδώ μέσα και εκεί έξω, σε διαβεβαιώ. Επειδή δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς κελαηδούν οι κορυδαλλοί δεν μπόρεσα να οπτικοποιήσω ακριβώς. Επίσης όμως σαν παιδί της πόλης η ατμόσφαιρα του δάσους και της φύσης που κρύβει εχθρούς άγνωστους και αθέατους με υπέβαλε. Η αίσθηση που μου άφησε είναι από ένα δάσος πάνω στον Ισάρ που μέναμε στο Μόναχο και στα πέντε βήματα είχες αποκοπεί από τον περίγυρο. Ναι είχε κόσμο να κάνει περπάτημα και τρέξιμο αλλά κάτι...κάτι... Η ιστορία δεν με παρέπεμψε σε ελληνικό περιβάλλον. Γουελ. Δεν ξέρω αν θα ήθελα περισσότερη περιγραφή των πλασμάτων ή λιγότερη. Μάλλον λιγότερη, μα με πιο καίρια λόγια. Γενικά πάντως αξιοπρεπέστατη προσπάθεια. Οπως κατάλαβα είναι από τις πρώτες σου, οπότε θα δεις ότι θα αλλάξει πολύ το γράψιμό σου από τη μια ιστορία στην άλλη. Καλή συνέχεια! Edited December 13, 2015 by Ιρμάντα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted December 13, 2015 Share Posted December 13, 2015 Καθόλου χάλια, εμένα μου άρεσε, την διάβασα ευχάριστα, μου άρεσαν οι περιγραφές σου και στο τέλος ήταν αρκούντως ανατριχιαστική. Ωραίο φλασάκι, που θα μπορούσε να ήταν η βασική ιδέα κάτι μεγαλύτερου, αφού σίγουρα μπορεί να αναπτυχθεί περισότερο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alucardos Posted December 22, 2015 Author Share Posted December 22, 2015 Οχι και τόσο. Εγώ τώρα την είδα την ιστορία. Εχει και χειρότερα χάλια, και εδώ μέσα και εκεί έξω, σε διαβεβαιώ. Επειδή δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς κελαηδούν οι κορυδαλλοί δεν μπόρεσα να οπτικοποιήσω ακριβώς. Επίσης όμως σαν παιδί της πόλης η ατμόσφαιρα του δάσους και της φύσης που κρύβει εχθρούς άγνωστους και αθέατους με υπέβαλε. Η αίσθηση που μου άφησε είναι από ένα δάσος πάνω στον Ισάρ που μέναμε στο Μόναχο και στα πέντε βήματα είχες αποκοπεί από τον περίγυρο. Ναι είχε κόσμο να κάνει περπάτημα και τρέξιμο αλλά κάτι...κάτι... Η ιστορία δεν με παρέπεμψε σε ελληνικό περιβάλλον. Γουελ. Δεν ξέρω αν θα ήθελα περισσότερη περιγραφή των πλασμάτων ή λιγότερη. Μάλλον λιγότερη, μα με πιο καίρια λόγια. Γενικά πάντως αξιοπρεπέστατη προσπάθεια. Οπως κατάλαβα είναι από τις πρώτες σου, οπότε θα δεις ότι θα αλλάξει πολύ το γράψιμό σου από τη μια ιστορία στην άλλη. Καλή συνέχεια! Μελετάω ορισμένα βιβλία που δίνουν συμβουλές για το πως να γράψεις ενα σωστο κειμενο. Show, don't tell, έλεγαν, μα ο μικρός Νικολάκης αγρόν αγόραζε. Έιναι αστείο το πώς γράφεις ένα κείμενο και έπειτα προσπαθείς να βρείς τι έκανες λάθος, και αφού διαβάσεις ενα βιβλίο που σου δίνει κάποια βοήθεια, ξανακοιτάς το κείμενο σου, μόνο που αυτή τη φορά, προσπαθείς να βρείς τι έκανες σωστά. Δεν ανεπτυξα την ιστορία με τα μάτια των χαρακτήρων. Απέτυχα να αποδώσω την ψυχολογία τους και στην ουσία κράτησα τον αναγνώστη εκτός τροπής. Κοινώς σας έδειξα την ιστορία, δεν σας έβαλα μέσα περπατώντας στα παπούτσια των χαρακτηρών. Το μόνο που έκανα σωστά ήταν να κρατήσω κρυφή την φύση των πλασμάτων. Σκέφτομαι να ξαναγράψω την ιστορία, με διαφορετικό τρόπο. Σε ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να το διαβάσεις. Την άλλη φορά τράβα μου περισσότερο το αυτί. Το χρειάζομαι Καθόλου χάλια, εμένα μου άρεσε, την διάβασα ευχάριστα, μου άρεσαν οι περιγραφές σου και στο τέλος ήταν αρκούντως ανατριχιαστική. Ωραίο φλασάκι, που θα μπορούσε να ήταν η βασική ιδέα κάτι μεγαλύτερου, αφού σίγουρα μπορεί να αναπτυχθεί περισότερο! σε ευχαριστώ για τον χρόνο. Πίστεψέ με, παίρνει ακόμα χώρο για βελτίωση. Πάρα πολύ χώρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 22, 2015 Share Posted December 22, 2015 (edited) Αν διαβάσεις κριτικές μου θα δεις ότι και όταν τραβάω αυτί το κάνω με το γάντι. Η τακτική μου είναι να μη λέω μόνο τα στραβά αλλά και τα πετυχημένα, ώστε ο νέος συγγραφέας να συνεχίζει με ανανεωμένο ενδιαφέρον. Εδώ είμαστε να βοηθάμε να βγαίνει ό,τι καλύτερο έχει ο καθένας, όχι να καταρρακώνουμε. Γνώμη μου. Edited December 22, 2015 by Ιρμάντα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.