Αγάπη από το χθες

[chrismad]

Όνομα Συγγραφέα: Chris Mad

Είδος: μεταφυσικό διήγημα   Ηλικίας 18 ετών και άνω

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Όχι)

Αριθμός Λέξεων:  1860

Αυτοτελής; (Ναι)

Σχόλια: Βασισμένο σε πραγματική ιστορία. Με λίγο διαφορετικό τέλος.

 

                                                                     Αγάπη από το χθες

 

Ο Μάριος, καθόταν στην άκρη της αυλής του σχολείου. Στα χέρια του κρατούσε ένα σημείωμα. «Σ’ αγαπάω, Ματίνα». Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό του.

Είχε περάσει μία εβδομάδα, που είχε γνωρίσει τη Ματίνα, όταν μετά από μια φασαρία που είχε γίνει στο σχολείο, είχε πάει στο πάρκο της γειτονιάς, για να επουλώσει για άλλη μια φορά τις πληγές, που του είχαν κάνει οι συμμαθητές του. Σε αυτό το σχολείο ο Μάριος πήγαινε για πρώτη χρονιά, από την πρώτη μέρα όμως είχε πρόβλημα. Οι νταήδες του σχολείου, κάθε τόσο έβρισκαν κάτι να του κάνουν.  Εκείνος δεν αντιδρούσε «Αν αντιδράσω θα μου κάνουν χειρότερα» σκεφτόταν.

Η οικογένεια του  είχε έρθει πρόσφατα στην περιοχή, μιας και ο πατέρας του είχε βρει εκεί εργασία. Ήσυχο παιδί ο Μάριος και αδύναμο, πάντα ήταν το καλύτερο παιχνίδι για τους συμμαθητές του. Εκείνη την μέρα όμως το είχαν παρακάνει. Του πήραν την εργασία που είχε κάνει και όταν την ζήτησε πίσω, τον έβαλαν με το κεφάλι μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών, και δεν έφτανε αυτό, του κατέβασαν το παντελόνι. Μέσα από τον κάδο άκουγε τα γέλια από τα άλλα παιδιά, που έφταναν στα αφτιά του σαν νταούλια να διαπερνούν το κεφάλι του. Βγήκε πέφτοντας από τον κάδο  και έτρεξε να κρυφτεί. Βρέθηκε να κάθεται στο πάρκο, σε ένα πεζούλι και να κλαίει για την δειλία του.

Ανάμεσα στα κλάματά του, είδε δύο πόδια ενός κοριτσιού, να στέκονται μπροστά του. Σκούπισε τα δάκρυά του και σήκωσε το βλέμμα του. Μια κοπέλα στεκόταν μπροστά του. «Τι έχεις, μπορώ να σε βοηθήσω;» τον ρώτησε. Ο Μάριος έσκυψε πάλι το κεφάλι του και κουνώντας το έγνεψε «όχι». Νόμιζε ότι ήταν κάποια από το σχολειό του και θα συνέχιζε την πλάκα. Η κοπέλα κάθισε δίπλα του στο πεζούλι, κοίταγε μπροστά χωρίς να πει λέξη για αρκετή ώρα. Όταν η ανάσα του Μάριου ηρέμησε η κοπέλα γύρισε προς το μέρος του και είπε «Με λένε Ματίνα, εσένα;» ο Μάριος ένιωσε στην καρδιά του μία ζεστασιά και της απάντησε «Μάριο». Η Ματίνα, έβγαλε με το χέρι της  κάτι αποφάγια που είχαν μείνει στο μπουφάν του Μάριου και από την τσέπη της, ένα υγρό μαντιλάκι. Το άνοιξε και βάλθηκε με αυτό να καθαρίζει το πρόσωπο του, μετά άρχισε να του λέει «Έχω και εγώ την ιστορία μου. Όλοι στο σχολείο μου, με είχαν για φυτό. Κάθε μέρα με πείραζαν. Μέχρι και στα γενέθλια μου, ήρθαν σπίτι μου ακάλεστες και φρόντισαν να μου τα καταστρέψουν. Να σκεφτείς, ότι η μητέρα μου, δούλεψε πολλές ώρες για να μου πάρει τούρτα και αυτές την κατέστρεψαν, μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά δεν τους πέρασε, φρόντισα να με θυμούνται για πάντα».

«Τι τάξη πας;» ρώτησε ο Μάριος.

«Δευτέρα λυκείου» απάντησε η Ματίνα. «Εσύ:»

«Και εγώ, στο ίδιο σχολειό πάμε;»

« Όχι, εγώ πηγαίνω  σε ένα πιο μακρινό» απάντησε η Ματίνα και σηκώθηκε «Έλα, πάμε μια βόλτα. Θέλω να σου δείξω που πηγαίνω, για να έχω ησυχία». Και πιάνοντας τον από το χέρι, τον βοήθησε να σηκωθεί.

Περπάτησαν αρκετή ώρα, μέχρι που έφτασαν λίγο έξω από την πόλη, μέσα σε ένα δασάκι που ήταν σε ένα μικρό λόφο.

Στην διαδρομή η Ματίνα του είπε για την οικογένεια της. «Ο πατέρας μου μας άφησε όταν γεννήθηκα. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί έφυγε και που πήγε. Με μεγάλωσε η μητέρα μου, δουλεύοντας σε ξενοδοχεία, σαν καμαριέρα. Τις περισσότερες ώρες ήμουν μόνη στο σπίτι. Όποτε είχαμε χρήματα, μαγείρευα για εκείνη και για μένα, και πάντα περίμενα να γυρίσει πίσω κουρασμένη».

Ο Μάριος θέλοντας να ελαφρύνει την συζήτηση την ρώτησε «Πότε είναι τα γενέθλια σου; Εμένα είναι 15 Απριλίου».

«Δεν το πιστεύω» απάντησε εκείνη «Και εμένα! Γεννηθήκαμε ίδια μέρα και χρόνο;»  Κοιτάχτηκαν και για πρώτη φορά, γέλασε ο ένας στον άλλον, από την ώρα που πρώτο συναντήθηκαν.

Είχαν φτάσει στο δασάκι και η Ματίνα τραβώντας τον από το χέρι του είπε «Έλα από εδώ».  Έφτασαν σε έναν πλατύ βράχο, που επάνω του ήταν σκαλισμένο το όνομά της «Ματίνα». Εκείνη του έδειξε να καθίσει και άρχισε να του δείχνει. «Από εδώ που δεν έχει μεγάλα δέντρα, βλέπεις την πόλη, και από εδώ βλέπεις το μονοπάτι. Την άνοιξη όταν είναι ανθισμένο, είναι πανέμορφο με τα λουλούδια. Το καλοκαίρι έχει σκιά και δροσιά. Το φθινόπωρο έρχομαι εδώ, να δω τα φύλλα να πέφτουν και τον χειμώνα όταν δεν βρέχει, αλλά και πολλές φορές με βροχή, έρχομαι και βλέπω την πόλη βρεγμένη.  Έτσι ξέρω, ότι έχω κάτι που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν και να αισθανθούν».

Πράγματι, ήταν ένα από τα πιο ήσυχα μέρη που είχε βρεθεί ο Μάριος και ένοιωθε όλα αυτά που του περιέγραφε η Ματίνα.

Η ώρα πέρασε και έπρεπε να γυρίσουν σπίτια τους. Ο Μάριος  θέλησε να συνοδέψει την Ματίνα μέχρι το σπίτι της, αλλά επειδή εκείνη έμενε πιο μακριά και δεν ήθελε να δώσει δικαίωμα στην σπιτονοικοκυρά της, που τα έβλεπε όλα, χώρισαν στην πλατεία που είχαν πρώτο συναντηθεί. Θα συναντιόντουσαν ξανά την άλλη μέρα μετά το σχολείο.

Εκείνο το βράδυ, ο Μάριος ήταν πιο ήσυχος από ποτέ. Δεν φοβόταν τι θα γινόταν την άλλη μέρα στο σχολείο. Ένιωθε ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει κάθε πείραγμα, κάθε καψόνι. Έτσι και αλλιώς, είχε μια φίλη, μια φίλη που τον καταλάβαινε και μπορούσε μαζί της να συζητήσει τα πάντα. Το άλλο πρωί στο σχολείο, όταν άρχισαν κάποια παιδιά για να του κάνουν πλάκα, εκείνος γύρισε και τους κοίταξε κατάματα, με ένα βλέμμα όλο περιφρόνηση και εμμονή, που τους έκανε να σταματήσουν κάθε επόμενη πράξη τους. Μετά το σχολείο πήγε στην πλατεία και περίμενε την Ματίνα. Δεν άργησε να έρθει «Γεια σου Μάριε, πώς ήταν η μέρα σου» του είπε μόλις ήρθε κοντά του.

«Πολύ καλή και ήρεμη» απάντησε εκείνος «Εσένα;»

«Όπως κάθε άλλη μέρα. Απλώς σήμερα περίμενα να περάσει η ώρα να συναντηθούμε» του είπε εκείνη.

Κάθισαν για αρκετή ώρα και συζήταγαν  για την μουσική που τους άρεσε και για τα μαθήματα που είχαν.

Οι μέρες πέρναγαν  μέχρι που ήρθε το Σάββατο. Αυτή την μέρα  είχαν κανονίσει να περάσουν πολλές περισσότερες ώρες στο λόφο. Πήγαν από νωρίς το απόγευμα στον βράχο, ο Μάριος είχε ετοιμάσει σάντουιτς και αναψυκτικά, για να κάνει έκπληξη στην Ματίνα. Εκείνη την μέρα ήταν, που η Ματίνα σκάλισε δίπλα στο όνομά της στον βράχο, το όνομα του Μάριου. Το σούρουπο τους βρήκε αγκαλιά στον βράχο, να κοιτούν το ηλιοβασσίλεμα. Ήταν η ωραιότερη μέρα  στην ζωή του Μάριου. Πριν χωρίσουν εκείνο το βράδυ, η Ματίνα, του έδωσε ένα φιλί και ένα σημείωμα. Έγραφε «Σ’ αγαπάω, Ματίνα».

Την επόμενη μέρα, ο Μάριος είχε πάει στην πλατεία, που ήταν το σημείο συνάντησης, πιο νωρίς από την καθιερωμένη ώρα και την περίμενε. Η Ματίνα όμως δεν φάνηκε και ας περίμενε αρκετή ώρα ο Μάριος «Κάτι θα της έτυχε» σκέφτηκε μπορεί να είχε κάποια δουλειά να κάνει». Γύρισε σπίτι του και περίμενε την επόμενη μέρα, μετά το σχολείο, να την δεί. Μάταια ούτε και εκείνο το απόγευμα φάνηκε.

Πέρασαν και άλλες μέρες που δεν ήρθε η Ματίνα.

Ο Μάριος είχε αρχίσει να πιστεύει ότι κάτι της είχε συμβεί ή κάτι κακό έκανε εκείνος και του είχε θυμώσει. Την πέμπτη μέρα αποφάσισε να πάει να την βρει στο σπίτι της. Δεν ήξερε ποιο ακριβώς ήταν, αλλά από την περιγραφή που του είχε κάνει, ήξερε τον δρόμο και την πολυκατοικία. Πήγε απέναντι, και κοίταγε τα μπαλκόνια μήπως την δει. Όταν και πάλι δεν την είδε, αποφάσισε να πάει να ρωτήσει κάποιον. Έφτασε στην πόρτα του κτιρίου, την ώρα που μία γριά κυρία έβγαινε. «Συγνώμη κυρία» της είπε «Ξέρετε κάποια Ματίνα που μένει εδώ;» η κυρία τον κοίταξε με περιέργεια και του απάντησε «Έμενε νεαρέ μου. Τώρα μόνο η μητέρα της μένει. Είναι στον δεύτερο όροφο, μόλις ανέβεις την σκάλα, η πρώτη πόρτα. Εκεί να χτυπήσεις».

Ο Μάριος παραξενεμένος αναρωτήθηκε «Έφυγε. Θα έφευγε και δεν είπε τίποτα; Γιατί δεν είπε τίποτα». Και μπήκε χωρίς να το πολυσκεφτεί. Ανέβηκε στον δεύτερο όροφο. Βρήκε την πρώτη πόρτα και χτύπησε το κουδούνι. Στην πόρτα εμφανίστηκε μία μαυροντυμένη γυναίκα.

«Παρακαλώ τι θέλεις» είπε στον Μάριο.

«Θα ήθελα να μιλήσω στην Ματίνα αν γίνεται» είπε εκείνος.

Η γυναίκα τον κοίταξε και τον ρώτησε «Την γνώριζες την κόρη μου;»

«Ναι» απάντησε εκείνος «Προχθές το Σάββατο ήμασταν μαζί. Είχαμε να συναντηθούμε την Κυριακή πάλι, αλλά δεν ήρθε και ανησύχησα».

«Τι λες παιδί μου; Πότε την είδες;». η γυναίκα είχε γουρλώσει τα μάτια της και τον κοίταζε. 

«Το Σάββατο κυρία, ήμασταν πολλές ώρες μαζί».

«Την Ματίνα την κόρη μου; Είσαι σίγουρος;» ξανά ρώτησε «Για δες εδώ, με αυτή την κοπέλα είσαστε μαζί;» και κάνοντας στην άκρη του έδειξε μια φωτογραφία που ήταν πίσω της πάνω σε ένα επιπλάκι.

Ο Μάριος είδε την Ματίνα στην φωτογραφία και της απάντησε «Ναι, αυτή η κοπέλα ήταν. Μιλάγαμε πολλές μέρες και μάλιστα έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα, μήνα και χρόνο»  της απάντησε.

Η γυναίκα του είπε να περάσει μέσα, τον έβαλε να καθίσει στον καναπέ και του είπε «Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ. Ελπίζω να μην είναι καμιά πλάκα γιατί θα φωνάξω την αστυνομία. Η Ματίνα μου έχει πεθάνει εδώ και ένα χρόνο. Προχθές είχαμε τον χρόνο. Πώς μπορείς να παίζεις με τον πόνο μου».

Ο Μάριος πετάχτηκε πάνω σαν να τον τσίμπησαν δέκα καρφίτσες. «Τι λέτε κυρία; Εγώ με αυτήν την κοπέλα πέρασα μια βδομάδα, κάθε απόγευμα». Ο Μάριος είχε αρχίσει να τρέμει, είχε χλωμιάσει και ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει. Η γυναίκα τον έβαλε να καθίσει και τον ρώτησε το τηλέφωνο των γονιών του. Όταν ο Μάριος είχε αρχίσει να συνέρχεται, στο σπίτι είχαν μαζευτεί οι γονείς του και μια φίλη της μητέρας της Ματίνας.

«Πες μας σε παρακαλούμε, τι ακριβώς έγινε» είπε ο πατέρας του. Ο Μάριος τους είπε για την συνάντησή τους, τι του είχε πει για την μητέρα της, για τα γενέθλια της που της τα χάλασαν. Όλα ήταν πραγματικά. Η μητέρα της Ματίνας κάθισε δίπλα του και του είπε για την κόρη της.

«Την Ματίνα όλοι και όλες στο σχολείο την πείραζαν και την χλεύαζαν. Όταν  στην γιορτή της, της χάλασαν την τούρτα, εκείνη το πήρε πολύ στραβά. Την τελευταία φορά, την χτύπησαν και της έσκισαν τα ρούχα. Μάλιστα κάποιος πέταξε πάνω της αποφάγια. Η Ματίνα το πήρε πολύ άσχημα. Πήγε σε ένα λόφο λίγο πιο έξω, εκεί που μας είπες πως είχατε ραντεβού και αυτοκτόνησε. Την βρήκαμε μετά από πολλές μέρες, που την έψαχναν όλοι. Η αστυνομία βρήκε ποια παιδιά ήταν υπεύθυνα, αλλά εγώ δεν ήθελα να καταστραφούν και άλλες οικογένειες. Άλλαξαν σχολείο τα παιδιά αυτά και έμειναν με τις τύψεις τους. Μάλλον ήρθε σε σένα, γιατί τράβαγες τα ίδια με εκείνη».

Ο Μάριος έκλαιγε και έπεσε στην αγκαλιά της. Είχε χάσει την μόνη φίλη και αγάπη που είχε ποτέ.

Την ίδια μέρα, πήγαν στον βράχο. Είχε γραμμένα επάνω του τα δύο ονόματα. Ήταν γραμμένα με τον ίδιο χαρακτήρα και από το ίδιο εργαλείο. Μετά πήγαν στον τάφο της και άφησαν μερικά λουλούδια.

Για μέρες ο Μάριος δεν είχε πάει σχολείο. Όταν τελικά πήγε, κανείς δεν τον ξανά πείραξε.  Σε κάθε διάλειμμα, καθόταν στην άκρη της αυλής, με το σημείωμα στο χέρι και πολλές φορές τον έπαιρναν τα κλάματα.

Κάθε απόγευμα πήγαινε στον τάφο της και καθόταν να μιλήσει μαζί της. Όσοι βρίσκονταν στο νεκροταφείο, τον είχαν δει εκεί. Κάποια μέρα ο Μάριος εξαφανίστηκε. Άρχισαν να τον ψάχνουν παντού αλλά μάταια, δεν τον βρήκαν, μέχρι την μέρα που ξέθαψαν την Ματίνα. Ήταν και οι δύο στον τάφο αγκαλιασμένοι.

 

                                                                                    

 

                                                                                                                                               By Chris Mad

Edited December 8, 2015 by chrismad

[Ballerond]

Καλησπέρα φίλε μου, αν μου επιτρέπεις μία γνώμη.

Όσον αφορά το συντακτικό/γραμματικό κομμάτι. Σε πολλά σημεία χρησιμοποιείς κόμματα χωρίς λόγο και κλείνεις απότομα κάποιες προτάσεις. Οι περιγραφές είναι απλές και λιτές, δεν είναι κακό αυτό απαραίτητα, αλλά μιας και έχεις δύο χαρακτήρες θα μπορούσες να πεις και λίγα πράγματα για το πως είναι τα παιδιά.

Όσον αφορά την ιστορία. Ξεκινάει ωραία, χτίζεις ένα μικρό ενδιαφέρον για τα δύο παιδιά αλλά το κλείνεις υπερβολικά απότομα. Οι αντιδράσεις του Μάριου όταν μαθαίνει για την Ματίνα είναι πολύ υποτονικές, η σκηνή με την μητέρα της θα έπρεπε να είναι πιο έντονη και συναισθηματικά δοσμένη και το τελευταίο κομμάτι είναι τελείως ξεκάρφωτο και χωρίς λόγο. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να κλείσει λίγο πιο "αισιόδοξα" για τον Μάριο και το πως προχώρησε στην ζωή του από το να πάει ξερά και να μπει στον τάφο της (το οποίο είναι και δύσκολο πρακτικά να γίνει).

Κατά τα άλλα μου άρεσε σαν προσπάθεια απλά ήθελε λίγο δουλειά η απόδωση των προσώπων και τα συναισθήματα που θες να βγάλεις. Είναι ιστορία δραματική με στοιχεία παραφυσικά. Δεν προκαλεί τρόμο αλλά λύπη και νοσταλγία. Πράγματα που θέλουν περιγραφές για να αποδωθούν.

Αυτά από εμένα

[chrismad]

Καλησπέρα φίλε μου, αν μου επιτρέπεις μία γνώμη.

 

Όσον αφορά το συντακτικό/γραμματικό κομμάτι. Σε πολλά σημεία χρησιμοποιείς κόμματα χωρίς λόγο και κλείνεις απότομα κάποιες προτάσεις. Οι περιγραφές είναι απλές και λιτές, δεν είναι κακό αυτό απαραίτητα, αλλά μιας και έχεις δύο χαρακτήρες θα μπορούσες να πεις και λίγα πράγματα για το πως είναι τα παιδιά.

 

Όσον αφορά την ιστορία. Ξεκινάει ωραία, χτίζεις ένα μικρό ενδιαφέρον για τα δύο παιδιά αλλά το κλείνεις υπερβολικά απότομα. Οι αντιδράσεις του Μάριου όταν μαθαίνει για την Ματίνα είναι πολύ υποτονικές, η σκηνή με την μητέρα της θα έπρεπε να είναι πιο έντονη και συναισθηματικά δοσμένη και το τελευταίο κομμάτι είναι τελείως ξεκάρφωτο και χωρίς λόγο. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να κλείσει λίγο πιο "αισιόδοξα" για τον Μάριο και το πως προχώρησε στην ζωή του από το να πάει ξερά και να μπει στον τάφο της (το οποίο είναι και δύσκολο πρακτικά να γίνει).

 

Κατά τα άλλα μου άρεσε σαν προσπάθεια απλά ήθελε λίγο δουλειά η απόδωση των προσώπων και τα συναισθήματα που θες να βγάλεις. Είναι ιστορία δραματική με στοιχεία παραφυσικά. Δεν προκαλεί τρόμο αλλά λύπη και νοσταλγία. Πράγματα που θέλουν περιγραφές για να αποδωθούν.

 

Αυτά από εμένα

 

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου.

Ναι θα μπορούσαν να περιγράψω περισσότερο τα συναισθήματα αλλά αυτό μαζί με τον συντακτικό είναι το πρόβλημα μου.   Το ψάχνω πάντως.

Για το τέλος της ιστορίας στο μυαλό μου ήρθε έτσι και δεν θέλω να αλλάζω την αρχική ιδέα … Ο Μάριος δεν μπήκε … βρέθηκε μέσα άγνωστο πως.

Και πάλι ευχαριστώ.