FFL #13 (Cassandra Gotha vs Eugenia Rose vs Elli Sketo vs elgalla vs Lady Nina vs MadnJim vs Mesmer vs Morfeas vs Nihilio vs Nienor vs Sonya vs jjohn)

[Ιρμάντα]

Τώρα μπήκα σπίτι. Διάβασμα μικρού -ελπίζω να είμαι σε θέση μάχης στις 22:00....

[elgalla]

Είμαι στη θέση μου, με το λάπτοπ αγκαλιά και αναμένω την ανακοίνωση του θέματος.

[Natasha]

  It's beginning to look a lot like Christmas

 

Άλλα δεκαεπτά λεπτά!

[jjohn]

Τρώω κάτι και δηλώνω έτοιμος να κατεβώ στην αρένα.Δεν τρέφω πάντωςκαι πολλές ελπίδες

[Mesmer]

Το μωρό κοιμάται, η γυναίκα είναι κλειδωμένη στο υπόγειο. Δηλώνω έτοιμος.

 

 

 

Πέρα από την πλάκα, ο μικρός έκανε εμβόλιο σήμερα (δεύτερη φορά στη ζωή του) και είναι λίγο γκρινιάρης. Ελπίζω να κάνει λίγη υπομονή και ν' αφήνει τον πατέρα του να γράψει. Του έχω εξηγήσει τους κανόνες του FFL και καταλαβαίνει ότι δεν μπορούμε να πατήσουμε pause σε online διαγωνισμό συγγραφής.

 

 

[Cassandra Gotha]

Νυστάζω τόοοσο πολύ... Μα γιατί είμαι τόοοσο κουρασμένη; Θέλω να δω τι θα γράψω. Θα γράψω, όμως. Έστω και παρα

 

-ντουπ-

[Natasha]

Το θέμα σας είναι ΧΙΟΝΙ 

 

Γράφτε, γράφτε.

 

Σφυρίζω σε μιάμιση ώρα.

 

Καλή επιτυχία 

[Morfeas]

Το θέμα ήταν τόσο προφανές που ούτε που μου πέρασε από τον νου ότι όντως θα ήταν χιόνι.

Καλές εμπνεύσεις σε όλους!

[WILLIAM]

Και ζόρικο επίσης.

[Ιρμάντα]

Να πάρει, δύσκολο το βλέπω.......

[WILLIAM]

Εγκαταλείπω, το παλεύω είκοσι λεπτά και δεν είχα κάποια ιδέα, τώρα ακόμα και αν έρθει δεν θα αρκεί ο χρόνος.

Καλή τύχη στους υπόλοιπους.

[Nienor]

Ας τα λέμε ότι άμα βρω κι ένα τέλος μέσα στο επόμενο τρίλεπτο θα γράψω και το υπόλοιπο

[WILLIAM]

Ε άμα έχεις την ιδέα θα βρεις και το τέλος.

[Eugenia Rose]

Ορίστε το δικό μου

 

Ο Αδάμ.doc

Edited December 15, 2015 by Eugenia Rose

[Ιρμάντα]

Σοβαρά τώρα; Τι κάθομαι και το παλεύω, ω θεοί του χιονιού;

[MadnJim]

Πολύ δύσκολο θέμα. Το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν κάτι σε sci fi που δεν ξέρω καν αν λογίζεται εντός θέματος. Λυπάμαι, αλλά δεν κατάφερα να σκεφτώ κάτι καλύτερο.

 

650 λέξεις, ορίστε:

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

 

 

     «Επιτέλους, νόμιζα πως το σκάφος δεν είχε ενέργεια για να βγάλει άλλον από τη στάση, για λίγο τα χρειάστηκα!»

     Ο υπολοχαγός Ρεντ κοίταξε θολωμένος ακόμα γύρω του. Ο διάδρομος με τις κάψουλες κρυοστάσης έδειχνε ατελείωτος. Κάποιες είχαν ανοίξει, αλλά τα σώματα μέσα τους ήταν ακόμα παγωμένα κι ακίνητα.

     «Τι έγινε, φτάσαμε;» ρώτησε βραχνά τον Ταγματάρχη Τζάρεντ, και αμέσως πνίγηκε από έναν δυνατό βήχα.

     «Μη μιλάς ακόμα υπολοχαγέ, χρειάζεσαι μερικά λεπτά για να επανέρθεις πλήρως. Και, δεν ξέρω ούτε αν φτάσαμε, ούτε που είμαστε. Το πρόγραμμα του σκάφους με επανέφερε αυτόματα, και αμέσως μετά άνοιξε τη δική σου κάψουλα και κάποιες ακόμα. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα γιατί, ελπίζω όμως το ταξίδι μας να πέτυχε»

     Ο υπολοχαγός σηκώθηκε με κόπο, και στηρίχτηκε στο πλαϊνό μεταλλικό τοίχωμα. Πάτησε μερικά πλήκτρα σε μια μικρή κονσόλα, και μια οθόνη άρχισε να αραδιάζει δεδομένα.

     «Οξυγόνο, καθαρότητα, αναπνεύσιμη ατμόσφαιρα, χαμηλή θερμοκρασία, δείχνει να πέτυχε ταγματάρχα»

     «Μακάρι υπολοχαγέ. Πόσα χρόνια πίσω πήγαμε, είμαστε μέσα στους αρχικούς υπολογισμούς για εφτακόσιες χιλιάδες όπως είχε προγραμματιστεί;»

     «Δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά, ίσως πρέπει να περιμένουμε να επανέρθουν οι επιστήμονές μας. Πάντως σίγουρα η Γη δεν είναι κατεστραμμένη, κι αυτό ταγματάρχα εμένα μου φτάνει»

     «Τρελό σχέδιο! Ομολογώ πως η ιδέα να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο πέντε χιλιάδες επιλεγμένοι για να σώσουμε την ανθρωπότητα ακόμα με ανατριχιάζει. Να σωθούμε, αφού πρώτα φροντίσαμε να φτάσουμε στο τέλος μας!»

     «Εντελώς ταγματάρχα! Η στάχτη σκέπαζε τα πάντα όταν έμπαινα στο σκάφος, και οι προβλέψεις έλεγαν πως στα πρώτα εικοσιτετράωρα θα έφτιαχνε ένα στρώμα τόσο παχύ που θα έθαβε και τους ουρανοξύστες! Έξω από τη βάση δεν υπήρχε κανείς ζωντανός όταν επιβιβαστήκαμε»

     «Λες εδώ να είναι όλα καταπράσινα έξω, όπως οι εικόνες που μας έδειχναν στο σεμινάριο προσαρμογής;»

     «Είμαι περίεργος να δω δέντρο από κοντά!»

     «Εγώ θέλω να δω το χορτάρι, έδειχνε μαλακό, και... και πράσινο!»

     «Ταγματάρχα η οθόνη δείχνει ότι άρχισε η επαναφορά σε όλες τις κάψουλες. Ίσως να είναι φρόνιμο να ξεκινήσετε την διαδικασία αποβίβασης, όταν επανέρθουν όλοι το σύστημα υποστήριξης ζωής του σκάφους δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει. Πρέπει να αποβιβαστούμε όλοι γρήγορα»

     «Θα προτιμούσα να είχαμε λίγο χρόνο να ρίξουμε πρώτα μια ματιά έξω»

     «Για ποιο λόγο ταγματάρχα; Το σκάφος έχει προγραμματιστεί για το ταξίδι, ξέρουμε ακριβώς τι πρόκειται να βρούμε μόλις βγούμε. Μια μεγάλη πεδιάδα, πιθανότατα κάποιο δάσος, καθαρό αέρα, θηλαστικά που δεν αποτελούν κίνδυνο για τον οπλισμό μας, είμαστε όλοι προετοιμασμένοι για να ξεκινήσουμε την πρώτη χρονοαποικία.»

     «Έχεις δίκιο υπολοχαγέ, πάω, εσύ μείνε εδώ και παρακολούθησε τη διαδικασία επαναφοράς»

     Ο ταγματάρχης Τζάρεντ πήγε στον πλησιέστερο θάλαμο κίνησης και έδωσε εντολή να μεταφερθεί στην γέφυρα ελέγχου. Στιγμές αργότερα στεκόταν μπροστά στην κεντρική κονσόλα και ρύθμιζε τις τελευταίες παραμέτρους για την αποβίβαση. Ο υπολοχαγός Ρεντ του ανάφερε από την ενδοεπικοινωνία πως η επαναφορά εξελισσόταν ομαλά, και ήδη οι πρώτοι χίλιοι είχαν μεταφερθεί εκτός του σκάφους.

     Όταν ο υπολογιστής του σκάφους επεσήμανε κάποιο λάθος στην λειτουργία του και ζήτησε χειροκίνητη επαλήθευση, οι χρονοεπιζώντες είχαν ήδη αποβιβαστεί όλοι. Ο ταγματάρχης πέρασε τα στοιχεία από την αρχή, και γεμάτος αγωνία κοίταξε το διορθωμένο αποτέλεσμα. Συνειδητοποιώντας τι διάβαζε όρμησε στον θάλαμο κίνησης και έδωσε εντολή να μεταφερθεί στον χώρο κρυοστάσης. Δεν υπήρχε κανείς εκεί, η επαναφορά και η αποβίβαση είχε μόλις ολοκληρωθεί. Μπήκε πάλι στον θάλαμο μεταφοράς και αυτή τη φορά ζήτησε να μεταφερθεί έξω από το σκάφος.

     Βρέθηκε βουτηγμένος στο χιόνι μέχρι το λαιμό. Γύρω του, μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα του δεν υπήρχε τίποτ' άλλο εκτός από κατάλευκο παχύ χιόνι. Χιλιάδες κεφάλια εξείχαν, των χρονοεπιζώντων που είχαν αποβιβαστεί και βρέθηκαν εγκλωβισμένοι κι ανήμποροι να αντιδράσουν στην παγωμένη παγίδα θανάτου, άλλα ήδη νεκρά από το δριμύ ψύχος, κι άλλα να έχουν ζωγραφισμένη την απόγνωση καθώς πέθαιναν με ραγδαίους ρυθμούς. Το σκάφος είχε κάνει λάθος, αντί για εφτακόσιες χιλιάδες χρόνια πίσω τους ταξίδεψε εφτακόσια εκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν, και μόλις είχαν αποβιβαστεί στην Κρυογενή Περίοδο, την εποχή που η Γη χαρακτηρίζεται και ως Χιονόμπαλα Γη.

                                                                      By MadnJim

 

Edited December 15, 2015 by MadnJim

[Ιρμάντα]

Α μπα τίποτα. Πήγαινε να γίνει ποίημα, αλλά είμαι πολύ εκτός. Χρόνου δηλαδή.

Συγχαρητήρια στους γρήγορους και καλή τύχη σε όλους! Θα διαβάσω /σχολιάσω /ψηφίσω εννοείται.

[Nihilio]

Εγώ το είχα ξεχάσει και, κλασικά, το έπιασα από τη μέση της προθεσμίας. Δεν προλαβαίνω νομίζω για κάτι καλύτερο (534 λέξεις):
 

Γκρίζο χιόνι.

Κανείς μας δε θυμάται πότε ήρθε. Μόνο οι μεγαλύτεροι μιλούν για τις εποχές εκείνες που το χώμα ήταν πράσινο και καφέ και όχι αυτό το ομοιόμορφο γκρίζο που πέφτει από τον ουρανό και στοιβάζεται πάνω του. Λένε επίσης για κάτι που ονομαζόταν φυτά, και ήταν πράσινα και έβγαιναν από το χώμα όπως τα μανιτάρια που μεγαλώνουμε στα υπόγεια και τα τρώμε, καθώς και για ένα μεγάλο κίτρινο πράγμα που ήταν μέσα σε γαλάζιο και το λέγανε ήλιο.
Λένε και άλλα πολλά, για το πώς η μικρή μας πόλη ήταν κάποτε μεγαλύτερη, κάτσε πως το έλεγαν, προάστιο νομίζω, και πώς από το μεγάλο εκείνο γκρίζο πράγμα που στριφογυρίζει έρχονταν και έφευγαν άλλοι ανθρώποι.
Εδώ που τα λέμε, εγώ δεν τους πιστεύω, το ξέρω ότι οι μεγάλοι είναι όλο ανοησίες. Όπως εκείνο το κουτί που έχει το χρώμα του ουρανού και που η γιαγιά κοιτάει όλη μέρα και λέει ότι κάποτε είχε εικόνες και χρώματα. Εγώ της λέω ότι με κοροϊδεύει, αλλά αυτή εκεί, όλο και παίζει με τα μεταλλικά αυτιά του και ελπίζει ότι θα ακούσουμε κάποια μέρα νέα για αυτό που λέει “έξω κόσμο”. Και όποτε της λέω πως έχει άδικο και δεν υπάρχει έξω κόσμος, αυτή μου απαντάει “Και ρεύμα από που παίρνουμε μωρή;”

Όμως εγώ το ξέρω ότι ο έξω κόσμος είναι ένα παραμύθι για να νιώθουν καλά οι μεγάλοι, οι μεγάλοι που έχουν ξεχάσει πώς είναι πραγματικά ο κόσμος. Έτσι μου λέει κάθε βράδυ στον ύπνο μου Εκείνος.
Εκείνος δεν είναι μεγάλος αλλά ούτε και παιδί. Είναι απλά Εκείνος και υπάρχει μόνο στον ύπνο μου, σε μέρη που το χιόνι δεν είναι μοναχά γκρίζο αλλά και κόκκινο και μαύρο και κίτρινο, όπως τα διάφορα μανιτάρια που μεγαλώνουμε ή εκείνα τα άλλα τα περίεργα, που τα βρίσκουμε στα έρημα τα σπίτια και που είναι δεμένα σε πολύχρωμα μέταλλα. Δεν έρχεται κάθε βράδυ, όχι, αλλά έρχεται συχνά.
Κάποτε τον είχα ρωτήσει ποιος είναι, και τότε με κοίταξε με τα μάτια σαν της γάτας από το βιβλίο με τις εικόνες και μου είπε ότι ξέρω, θα ήθελα όμως να μου πει, γιατί τη λέξη για το αυτό που είναι δεν μου την είπαν ποτέ ούτε ο μπαμπάς, ούτε η μαμά ούτε οι άλλοι κύριοι που μένουν στο χωριό.
Τις πιο πολλές φορές που έρχεται με πάει ψηλά, στο σπίτι του κυρ Θωμά που είναι τόσο ψηλό που η κορυφή χάνεται μέσα στα γκρίζα σύννεφα.
Μόνο πως στα όνειρα τα σύννεφα δεν υπάρχουν και από πάνω μας υπάρχει κάτι που το λένε ουρανός. Και αυτός ο ουρανός είναι κόκκινος και κίτρινος, σαν τη φωτιά στο τζάκι, μόνο πως δεν έχει ξερά μανιτάρια μέσα ούτε κομμάτια από έπιπλα, έχει μόνο κάτι άντρες νεαρούς, με φτερά σαν τα πουλιά και κάνουν κινήσεις και είναι σα να μαλώνουν και κάποτε-κάποτε πέφτουν μέσα στις φλογες και λιώνουν όπως λιώνει το χαρτί.
Η κυριά Αθανασία μου είχε πει κάποτε μία λέξη για αυτούς τους άντρες, μία μέρα που μου έδειχνε τις ζωγραφιές που είχε σπίτι της, κάτι παλιές και άσχημες ζωγραφιές με περίεργα γράμματα, και είχα ρωτήσει Εκείνον αν λέγονται έτσι, αλλά μου απαγόρευσε να λέω τέτοιες κακές λέξεις.
“Μην ανησυχείς Εύα μου,” μου είπε, “θα φροντίσω εγώ να μη σε πειράξουν, αρκεί να είσαι φρόνιμο κορίτσι.”

[jjohn]

Σχεδόν τελείωσα. Κάνω ένα πέρασμα και ανεβάζω

[Elli Sketo]

Εδώ είμαι και εγώ, με τον εξαιρετικά ευφάνταστο μου τίτλο:
Κοινωνική εργασία

Ο Κορνήλιος σκούπισε τον ιδρώτα που έτρεχε στο κούτελό του και έτσουζε τα μάτια του. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Έριξε μια λοξή ματιά στον άντρα που τον συνόδευε και ψιθύρισε μια μασημένη βρισιά πριν ρωτήσει για χιλιοστή φορά αν φτάνουνε.
Ο Αντρέας εκείνη τη στιγμή σκεφτόταν πόσο έξω είχε πέσει όταν νόμιζε ότι αυτή η δουλειά θα είχε και τα καλά της. Υποτίθεται ότι θα ασχολούνταν με τις παρατυπίες όλων των μαγικών πλασμάτων – όχι μόνο των καλικάντζαρων. Γιατί ποτέ δεν τον είχαν φωνάξει να βάλει στη θέση της την Πεντάμορφη; Έχει εκείνο το μαγαζάκι με τα “αρώματα” στο κέντρο. Όλο και κάποια απόδειξη δε θα είχε κόψει, αλλά όχι! Πρέπει να τρέχει καλοκαιριάτικο να μαζεύει μεθυσμένους καλικάντζαρους που δημιουργούν φασαρίες στα λίγα μπαρ που ακόμα τους ανέχονται.

«Σκάσε Κορνήλιε,» μουρμούρισε ο Αντρέας, σπρώχνοντας το κοντό πλάσμα. «Με αυτό το ρυθμό που περπατάς δεν θα φτάσουμε ποτέ.»
Ο Κορνήλιος σκόνταψε σε μια πέτρα μα ανέκτησε το βήμα του κάνοντας μερικά άτσαλα, βιαστικά βήματακια.
«Άκου μπέμπη,» γρύλισε ο καλικάντζαρος. «Δε σου ζήτησα να με “σώσεις” από τον Λύκο. Μπορούσες κάλλιστα να μας αφήσεις στην ησυχία μας και να λύσουμε τις διαφορές μας σα σωστά μυθικά τέρατα.»
Ο Αντρέας ξεφύσιξε κοροϊδευτικά. Στο άκουσμα της λέξης “μυθικά”.
 
Πριν μπλέξει με αυτή την ηλίθια απασχόληση, ήταν το αγαπημένο παιδί της μαφίας. Μπορούσε να ασκεί την αδιαμφισβήτητα παθολογική μισανθρωπία του στους κακόμοιρους Αθηναίους πάντα με τις ευλογίες της Φαμίλιας. Η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα όταν πλάκωσε τον Άγιο Βασίλη εκείνον τον αποφράδο Δεκέμβρη και τον έστειλαν για δίκη στο κτήριο που στεγάζονται τα δικαστήρια της Υπηρεσίας Διαχείρισης Μαγικών Υποθέσεων. Προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι ο “Άγιος Βασίλης” τον οποίο είχε στείλει στο νοσοκομείο με 3 σπασμένα πλευρά, χρωστούσε στη μαφία για την προστασία του πάγκου του στο Σύνταγμα 1300 δραχμές και ότι είχε προειδοποιηθεί επανειλημμένα για τις επιπτώσεις αυτής του της παρατυπίας. Τον γέρο όμως το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να βάζει μικρά παιδάκια να κάθονται στα πόδια του και να προσποιείται ότι ακούει τα αιτήματά τους για μπι-μπι-μπο και πάουερ ράιντζερ όσο τα χούφτωνε ασύστολα. Η αλήθεια είναι ότι ο Αντρέας δε θα στεναχωριόταν αν αντί για το νοσοκομείο τον είχε στείλει στο νεκροταφείο. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι δίκαιη αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστη το Πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν κοινωνική εργασία για την Υπηρεσία επί 5 έτη. Το πιο κοντά που είχε κάνει ο Αντρέας μέχρι εκείνη τη μέρα σε “κοινωνική εργασία” ήταν όταν είχε δείρει τον λωποδύτη τον περιπτερά απέναντι από το δημοτικό του επειδή χρέωνε τα αυτοκόλλητα panini 30 δραχμές αντί για 20.

«Ε, βλάκα,» γρέζιασε ο Κορνήλιος βγάζοντας τον από τα αγαπημένα του παιδικά χρόνια. «Είσαι σίγουρος ότι πάμε σωστά; Αυτό το μπουντρούμι δεν έχει τελειωμό!»
«Φτάν.-»

Μια στριγκλιά έσχισε τους σκοτεινούς διαδρόμους των φυλακών. Καλικάντζαρος και άνθρωπος ανταλλάξανε ένα μπερδεμένο βλέμμα πριν άρχισαν να τρέχουν παρέα προς την πηγή της αναστάτωσης μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους της φυλακής. Ο ήχος δεν ερχόταν από μακρυά και ο Κορνήλιος ήταν σίγουρος ότι κάπου είχε ξανακούσει αυτό τον συριγμό που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε κλάμα Άρπιας και το κάλεσμα ζευγαρώματος λερναίας Ύδρας.

«Από εδώ!» Φώναξε ο Αντρέας και άρπαξε τον Κορνήλιο από το χέρι, τραβώντας τον σε μία διακλάδωση.
Παραλίγο να πέσουν πάνω της. Στη μέση ενός ανοίγματος στις στοές καθόταν δεμένη με μια αλυσίδα από το αριστερό της πόδι μια κοπέλα, πάνω σε ένα βουνό χιόνι. Μπροστά της είχε αναποδογυρισμένο ένα μπολ μπάμιες στο οποίο που και που φώναζε άναρθρα και το έφτυνε. Το μπολ δεν είχε πολλά να πει. Μόνο μονολογούσε ότι αυτό είχε το μενού σήμερα και ότι αν δεν της αρέσει θα κάτσει εκεί – αναποδογυρισμένο και μόνο πάνω στο κρύο χιόνι.
Ο Αντρέας για λίγο είχε χάσει τα λόγια του.

«Τι ειν' τούτο αυτό πάλι;» ρώτησε αγανακτισμένος. Τόσο καιρό εδώ πέρα και όλο κάτι καινούριο συναντούσε.
«Αυτή είναι η Χιονάτη.»
«Α στο διάολο.»
«Αλήθεια λέω! Την έκλεισαν μέσα όταν προσπάθησε να πνίξει την Αθήνα στο χιόνι το '67 επειδή τη χώρισε ο Πρίγκηπας.»
ο Αντρέας έτριψε κουρασμένος τα μάτια του.
«Και την έχουν ακόμα εδώ;»
«Έτσι φαίνεται.»
«Γιατί;»
«Μπορεί να την ξέχασαν,» είπε χαμογελώντας ηλίθια ο Κορνήλιος. «Μπορεί να χάθηκε η αίτηση της για έφεση, μπορεί να βαριούνται να ασχοληθούν.»
Ανασήκωσε τους ώμους του. «Μπορεί και να είναι μέσα από δικαστική πλάνη.»

«Σαν τον ισοβίτη του Άρκά,» είπε αυθόρμητα ο Αντρέας.
«Σαν τον ισοβίτη του Άρκά,» επανέλαβε πάντα χαμογελαστός ο καλικάντζαρος.
«Και άμα τη βγάλουμε από εδώ πέρα να πούμε, τι θα γίνει;» Ρώτησε ο Αντρέας στου οποίου το μυαλό μόλις γεννήθηκε μια ιδιαίτερα κακή ιδέα.
«Κοίτα την! Η γκόμενα έχει τόσα θέματα που ούτε μισός αιώνας ψυχοθεραπείας δεν θα τη φέρει στα ίσια της.»
«Θες να πεις ότι θα... κάνει το ίδιο;»
«Θα κάνει το ίδιο.»
«Και αν φροντίσουμε να μη την πιάσουν;»
«Μπορεί η εμπλοκή της στα κλιματολογικά καιρικά φαινόμενα να είναι τόσο επικίνδυνη που...»
Άνθρωπος και καλικάντζαρος κοιτάχτηκαν χαμογελώντας με ελπίδα.
 
«Που μπορεί και να καταστρέψει τον κόσμο,» είπαν και οι δύο μαζί και πλησίασαν την Χιονάτη.

 

Edited December 15, 2015 by Elli Sketo

[Cassandra Gotha]

Snieg.doc  

 

Τίτλος: "Η Αιώνια Πόλη"

Λέξεις: 1.652

Edited December 16, 2015 by Cassandra Gotha

[Nienor]

ό,τι να ναι

 

1620 μαζί με τον τίτλο

 

Το δώρο του χιονιού

 

 

Χειμώνας. Κι όχι μόνο, την άλλη μέρα άλλαζε ο χρόνος. Κι όμως, στο μεγάλο αρχοντικό είχε μιζέρια και ησυχία την ίδια στιγμή που αλλού ο κόσμος γιόρταζε.

Το πευκοδάσος έξω από το αρχοντικό αργοσάλευε στον παγωμένο αέρα. Χιόνιζε από χτες και ήδη ο έξω κόσμος είχε μια αρκετά παχιά χιονένια κουβέρτα στρωμένη επάνω του. Οι θόρυβοι έμοιαζαν να πνίγονται εκτός από  κάποιο πατζούρι που χτυπούσε απαλά στον επάνω όροφο, μα ούτε η κυρία  Άνδρια ούτε και ο σύζυγός της είχαν τη διάθεση να ασχοληθούν μαζί του. Η φωτιά τριζοβολούσε στο αναμένο τζάκι απέναντί τους και τα επάνω δωμάτια είχαν πολλή υγρασία. Ο κύριος Αγκέρης διάβαζε την αλληλογραφία της δουλειάς του, η οποία φυσικά ήταν καθυστερημένη, αφού για να φτάσει οτιδήποτε επάνω στον Αιθέρα στην κορφή του βουνού, έπρεπε οι δρόμοι να είναι ανοιχτοί. Ο συνεργάτης του τού έγραφε πως οι αρχές έψαχναν ακόμα να βρουν τις πέντε φρεγάτες της εταιρείας τους που χάθηκαν ταυτόχρονα μέσα σε μία νύχτα, ένα περίπου δεκαήμερο πριν, από το πόρτο Αράνε. Καμία εξέλιξη δεν υπήρχε για το θέμα. Διάβαζε δυνατά για να μπορεί να ακούει η κυρία Άνδρια, η οποία του απαντούσε τακτικά με μικρά «μμμ...» ισιώνοντας τα σεμεδάκια στα έπιπλα του σαλονιού.

Με τον συγκεκριμένο τρόπο είχαν περάσει σχεδόν όλες τους τις χειμωνιάτικες νύχτες στο παρελθόν, χωρίς τίποτα να ταράξει την ηρεμία του αρχοντικού. Κι από μέρα σε μέρα, νύχτα σε νύχτα, μήνα σε μήνα, χρόνο το χρόνο, τίποτα δεν άλλαζε εκτός τα πρόσωπά τους που ζάρωναν όλο και πιο πολύ και τα κόκαλά τους που κουράζοντας λες κάθε μέρα και περισσότερο.

Διατηρούσαν περίπου δώδεκα υπηρέτες και υπηρέτριες, που τώρα ήτανε μαζεμένοι στη ζεστή τους κουζίνα. Η κυρία Άνδρια είχε πολλές φορές ευχηθεί, νύχτες σαν και τούτη, να ήταν μία από αυτές για να βρίσκεται στην κουζίνα μαζί με τους υπόλοιπους υπηρέτες, να κουτσομπολεύει, να πίνει ρετσίνα και να τρώει σαρδελίτσες αντί για σολομό με ακριβό μπρούσκο ακούγοντας τα περί εταιρείας του συζύγου της. Γιατί τα άλλα της όνειρα τα είχε χάσει χρόνια πριν, προτού ακόμα ζαρώσει το πρόσωπό της από το βάρος της χασούρας τους.

Όταν ο άνεμος έξω σταματούσε, ακούγονταν πνιχτά γελάκια και χαμηλόφωνες συζητήσεις από την κουζίνα. Αυτά σκεφτόταν και ζήλευε η κυρία Άνδρια και τίποτα από τα όσα της έλεγε ο σύζυγός της δεν την απασχολούσε, ούτε και το δράμα που ζούσε επειδή του είχαν κλέψει τις βάρκες του. Όχι βάρκες, όχι, φρεγάτες είναι η σωστή λέξη, είπε στον εαυτό της καθώς του απαντούσε με άλλο ένα «μμμ...» κι ύστερα σώπασε κι αφουγκράστηκε. Για άλλη μια φορά ο άνεμος κόπασε και άκουσε τα γέλια και το σούσουρο από την κουζίνα. Σήκωσε το κεφάλι της απότομα. Ίσως να ήταν μόνο η ιδέα της, μα πίστευε πως είχε ακούσει και κάτι άλλο μαζί: το κλάμα ενός παιδιού. Ύψωσε στα χείλη της ένα δάχτυλο και σφύρισε ένα «σους» στον κύριο Αγκέρη ο οποίος τη στραβοκοίταξε, αλλά συμμορφώθηκε με την επιθυμία της.

Η κυρία Άνδρια κατέβηκε όσο πιο γρήγορα της επέτρεπαν τα πονεμένα κόκαλά της στην κουζίνα, σιώπησε το υπηρετικό προσωπικό της κι άνοιξε την πόρτα διάπλατα να αφουγκραστεί. Βγήκε έξω στην πνιγερή σιγή που τώρα μονάχα ο άνεμος την έσπαζε πού και πού. Ύστερα το άκουσε και πάλι. Έριξε μια ματιά στο παχύ χιονένιο χαλί μπροστά της κι άλλη μια στα πασούμια που φορούσε μέσα στο σπίτι. Ούτε που σκέφτηκε να στείλει κάποιον άλλον.

Κατέβηκε από το κατώφλι στο μονοπάτι που οδηγούσε στην εξώθυρα και βυθισμένη στο χιόνι, σέρνοντας και σηκώνοντας τα πόδια της ψηλά, προσέχοντας μη σωριαστεί, ακολουθούσε το κλάμα του παιδιού ώσπου βγήκε στο χιονισμένο πευκοδάσος.

Πίσω της άκουσε κάνα δυο φορές να τη φωνάζουν η μαγείρισσα και οι δυο μικρότερες από τις υπηρέτριές της, κι όταν στράφηκε είδε πως την ακολουθούσαν από μακριά, μα τους είπε να κάνουν ησυχία και δεν τις περίμενε.

Το κλάμα είχε σταματήσει τώρα, και τα κουρασμένα μάτια της έψαχναν στο μισοσκόταδο να βρούνε την πηγή του κλάματος. Κα τη στιγμή που είχε αρχίσει να απελπίζεται το άκουσε ξανά, ήτανε ένα καθάριο κλάμα, μελωδικό σαν καμπανάκι και παραπονεμένο τόσο που έκανε την κυρία Άνδρια να ξεχνά το κρύο που περόνιαζε τα έρημα τα κόκαλά της. Παρακάτω, κάτω από ένα μεγάλο πεύκο, ήτανε ένα καλάθι. Η κυρία Άντρια το έβλεπε καθαρά, να φωσφορίζει σαν κεράκι κι άκουγε το καμπανιστό γέλιο του μικρού πλάσματος μέσα του.

Προς στιγμήν φοβήθηκε και δίστασε. Τι σόι παιδί ήτανε αυτό που φωσφόριζε και καμπάνιζε; Μα ύστερα, ό,τι και να ήτανε, ήτανε ένα μωρό. Όποιο πλάσμα κι αν το είχε γεννήσει, τούτο δω το καψερό ήτανε μοναχό του μέσα στη νύχτα, στα χιόνια και την παγωνιά και έκλαιγε γοερά και παραπονεμένα. Σήκωσε για άλλη μια φορά το πόδι της ψηλά, με υπερπροσπάθεια γιατί είχε ξυλιάσει από το κρύο κι έκανε τις λίγες δρασκελιές που της είχανε απομείνει ως το μεγάλο πεύκο.

Βούτηξε το καλάθι, είδε δυο εντελώς ανθρώπινα μεγάλα και μπλε μάτια να την κοιτάζουν λαμπερά από τα δάκρυα και γουρλωμένα, κι ύστερα άκουσε ένα μικρό χάχανο πίσω από την κουκουλωμένη λαμπερή μορφή του μωρού. Σάστισε προς στιγμή, μα μετά έπιασε γερά το καλάθι από τα χερούλια του, δρασκέλισε το χιόνι αποφασιστικά και λίγα βήματα μετά την έφτασαν και οι καμαριέρες της να τη βοηθήσουν.

Ο σύζυγός της την περίμενε στην εξώθυρα και κοιτούσε έξω το χιονισμένο σκοτάδι με έγνοια. Αφού μπήκανε ξανά στην έπαυλη και μανταλώσανε τις πόρτες πίσω τους, η κυρία Άνδρια απίθωσε το καλάθι μπροστά στο τζάκι και βάλθηκε να ξεσκεπάζει το μωράκι που γελούσε τώρα σαν να το γαργαλούσε. Τα πανιά και η κουβερτούλα με την οποία ήτανε τυλιγμένο ήτανε κρύα σαν πάγος και της πονούσανε τα χέρια. τα ρουχαλάκια του ήτανε τόσο παγωμένο που η κυρία Άνδρια αναρωτιότανε πώς το παιδί ζούσε ακόμα, την ώρα που του τα έβγαζε να το τυλίξει στα ζεστά που της έφεραν οι καμαριέρες της από τα κρεβάτια τους.

Καθώς του έβγαλε το σκουφί, είδε πως τα αυτιά του μωρού, αντί για κανονικά αυτιά, ήτανε χνουδωτά και τριγωνικά. Είχανε μάλιστα μια όμορφη γαλάζια γούνα που συνέχιζε στο κεφάλι και τον σβέρκο του. Επίσης, το περίεργο πλασματάκι είχε μια επίσης χνουδωτή γαλάζια ουρά την οποία κουνούσε αφηρημένα όσο η κυρία Άνδρια το τύλιγε σε μια ζεστή κουβέρτα κι αυτό γελούσε.

Ο κύριος Αγκέρης μια χτυπούσε τα χέρια του μεταξύ τους, μια τα έδενε πίσω από την πλάτη του. «Γυναίκα, δεν βλέπεις την ουρά του;» έλεγε στην κυρία Άνδρια. «Δεν βλέπεις τα μπλε αυτιά του;»

Μα η κυρία Άντρια δεν του έδινε σημασία και μάλιστα σκεφτόταν πως αυτή η μπλε γούνα ήτανε τρισχαριτωμένη έτσι που σπινθήριζε καθώς το κανάκευε και το χαϊδολόγαγε.

Οι υπηρέτες και η μαγείρισσα μια γελούσαν, μια χτυπούσαν τα κεφάλια τους και το ξύλο στις πόρτες να φύγει το κακό.

Η κυρία Άντρια κάποια στιγμή το ζέστανε, το ησύχασε κι ύστερα το πήρε στην αγκαλιά της και τους είπε: «Τούτο δω το μικρό, ό,τι κι αν είναι, έχει την ανάγκη μας αυτήν εδώ την ώρα και θα μείνει μαζί μας. Δεν χρειάζεται να το φοβόσαστε» και τους έδειξε το μωράκι που είχε κουρνιάσει στον κόρφο της, με τα μάτια του βασιλεμένα και το μεγάλο δάχτυλο του ενός μικροσκοπικού χεριού του πιπίλα στο στόμα του.

Τη νύχτα εκείνη, η κυρία Άνδρια άλλαξε χρόνο με το μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της και το σύζυγό της να τους κοιτάζει και να χαμογελάει. Όλοι τους οι υπηρέτες κάθονταν μαζεμένοι στο μεγάλο σαλόνι με το τζάκι, κι είχαν φέρει εκεί και το κρασί και το φαγητό. Κι όχι μόνο, γιατί και οι υπόλοιπες εφτά μέρες πέρασαν κάπως έτσι, με το σπίτι μια πρωτόγνωρη συντροφιά που γελούσε και χάζευε το πλασματάκι να βγάζει σπίθες από την ουρά του και να τους κοιτάζει όλους τους λιώνοντάς τους με εκείνα τα μαριόλικα μπλε φωσφορούχα μάτια του.

Την έβδομη μέρα του χρόνου το χιόνι άρχισε να λιώνει και το παιδί εξαφανίστηκε. Και όχι μόνο του, μα μαζί με όλα του τα υπάρχοντα. Σαν να μην ήτανε ποτέ εκεί. Ψάξανε μέσα και έξω, στο δάσος και στο βουνό, μουσκίδι γυρνούσαν όλη την ημέρα όλοι τους από τα χιόνια που έλιωναν, μα του κάκου. Έμοιαζε σαν το είχαν ονειρευτεί.

Την επομένη ανέβηκε στον Αιθέρα ο ταχυδρόμος και τους έφερε ένα γράμμα από τον συνεργάτη του κυρίου Αγκέρη. Εκείνος είπε να το ανοίξει για να ασχοληθεί με κάτι άλλο και να διασκεδάσει τη στεναχώρια του. Μα στον δίσκο με τον οποίο του το έφερε η μικρή υπηρέτρια υπήρχε άλλο ένα γράμμα, χωρίς παραλήπτη, το οποίο το κοιτούσαν και οι δυο τους παραξενεμένοι, αφού τη μία στιγμή δεν ήτανε τίποτα εκεί και την άλλη είχε εμφανιστεί, έτσι από το πουθενά.

Ο κύριος Αγκερης το ξεδίπλωσε και είδε το όμορφα μπλε καλλιγραφικά και στρογγυλά γράμματα στο χαρτί, που φωσφόριζαν σαν τον νυχτερινό ουρανό. Το διάβασε φωναχτά, όπως συνήθιζε, για να τον ακούει και η γυναίκα του:

«Σας μεταβιβάζω τις ευχαριστίες όλων των υπηκόων του βασιλείου μου. Χωρίς τις φρεγάτες σας δεν θα είχαμε γιορτάσει με τον σωστό τρόπο την αλλαγή του χρόνου. Ξέρετε, τις στολίζουμε γιορτινά κι ανεβαίνουμε πάνω τους για να περάσουμε στην επόμενη χρονιά με ασφάλεια και να μην χαθούμε στη λησμονιά.

Πάντοτε δική σας,

η κυρά του Χιονιού

Υ.Γ. Ο γιος μου σας στέλνει την αγάπη του και σας ευχαριστεί που τον φροντίσατε. Θα σας επισκέπτεται πού και πού, αν και βρίσκει το σπιτικό σας πολύ ζεστό για τα γούστα του.»

Η κυρία Άνδρια σκούπισε ένα δάκρυ από το πρόσωπό της.

Ο σύζυγός της άνοιξε αμέσως μετά το γράμμα του συνεταίρου του, το οποίο τον πληροφορούσε πως οι φρεγάτες τους βρίσκονταν και πάλι αραγμένες στο λιμάνι της Αράνε.

Η έπαυλη ξαφνικά ήτανε πολύ ζεστή για τα γούστα όλων τους, κι έτσι πού και πού, τον υπόλοιπο χειμώνα όταν χιόνιζε άφηναν ένα παράθυρο ανοιχτό να περνάνε μέσα μερικές χιονονιφάδες να τους φέρνουν τα νέα του μικρού τους φίλου. Και καμιά φορά θυμόντουσαν και να μην είναι μίζεροι - καμιά φορά…

 

 

[Natasha]

Έξι στορίες μέχρι τώρα. Όσοι κάνουν πέρασμα έχουν άλλα πέντε λεπτά για να ανεβάσουν.

Edited December 15, 2015 by Natasha

[jjohn]

Έτοιμος.

 

Ίσως να είμαι  λίγο εκτός θέματος (ας το δει κάποιος υπεύθυνος), αλλά νομίζω πως έχω νέα αγαπημένη δικιά μου ιστορία.

 

Νατάσα ευχαριστώ για το πολύ όμορφο θέμα

 

 

FFL13jjohn.pdf

Edited December 15, 2015 by jjohn

[Mesmer]

Πρόλαβα; 656 λέξεις. Πολύ περίεργο πράγμα έγραψα.

 

Ο Χιονιάς

 

Άκουγε τον πατέρα του να βλαστημάει και να καρφώνει την πόρτα την τελευταία ώρα. Πλέον ένιωθε τα χτυπήματα του σφυριού μέσα στο κεφάλι του, να τον κοπανάνε ξανά και ξανά και ξανά, και κάθε φορά αναπηδούσε κάτω απ’ την κουβέρτα του, με την ανάσα του να κόβεται ή την καρδιά του να σταματά· ή και τα δύο.

                «Καριόλα!»

                Καινούρια βλαστήμια, συνοδευόμενη απ’ το βρόντο της ξύλινης πόρτας πάνω στον τοίχο. Ούτε κι αυτή τη φορά κράτησε. Οι σφυριές θα ξεκινούσαν απ’ την αρχή.

                Καριόλα. Αναρωτιόταν τι να σήμαινε. Το είχε ξανακούσει –η καριόλα η μάνα σου– αλλά τα παιδιά στο χωριό δεν ήξεραν τι θα πει. Η δασκάλα πάντως, είχε τιμωρήσει και τους τρεις που ανέφεραν τη λέξη μπροστά της.

                Βγήκε κάτω απ’ τα σκεπάσματα και κοίταξε απ’ το παράθυρο. Ήταν πλέον αρκετά μεγάλος για να ξέρει πως τα τραγουδάκια ήταν φτιαγμένα από τους μεγάλους, για να μένουν τα παιδιά στα κρεβάτια τους άμα είχε κρύο. Όταν ήταν μικρότερος τον φοβόταν τον Χιονιά. Όχι πια.

                Έξω απ’ το παράθυρο ο αέρας σφύριζε και ξούριζε. Συνέχιζε να χιονίζει για πέμπτη ή έκτη συνεχόμενη μέρα και στη μεριά του δωματίου του, ο άνεμος είχε στοιβάξει αρκετό χιόνι για να καλύψει σχεδόν ολόκληρο το παράθυρο. Μόνο μια μικρή χαραμάδα είχε μείνει πάνω-πάνω. Μαύρη κι άραχνη, όπως εκείνες οι τελευταίες νύχτες.

                Κάτι κινήθηκε μέσα στο χιόνι. Διέκρινε την κίνηση μέσα απ’ το τζάμι, να γίνεται όλο και πιο έντονη και να πλησιάζει. Το χτύπημα στο γυαλί ήταν τόσο ξαφνικό όσο και βροντερό, κι η τρομάρα τον πέταξε στην άκρη του κρεβατιού. Πάλι καλά που άντεξε το τζάμι. Παρακολούθησε το χέρι να σέρνεται πάνω στο παράθυρο, σαν να το καθάριζε απ’ το χιόνι. Είχε το χρώμα της πίσσας και την υφή γέρικου κορμού. Η μόνο παραχρωμία ήταν το χρυσό δαχτυλίδι που γυάλιζε στον παράμεσο.

                Το χέρι σταμάτησε να κινείται και, δίπλα του, μέσ’ απ’ το χιόνι, μισό πρόσωπο ξεπρόβαλε και κόλλησε κι αυτό στο τζάμι. Μαύρο κι αυτό, με δέρμα ξεραμένο και χαρακωμένο με βαθιές σκισμές, λες κι είχε καεί απ’ το χιόνι και την παγωνιά. Το μάτι, όμως, που τον κοίταζε απ’ έξω ήταν καταγάλανο, ανθρώπινο. Κι όταν χαμογέλασε, τα δόντια ήταν λευκά, γνώριμα.

                Το σαγόνι του άρχισε να τρέμει, καθώς ο φόβος του ανέβαζε λυγμούς στο λαιμό. Πήδηξε απ’ το κρεβάτι κι έτρεξε ως την κουζίνα, όπου ο πατέρας του βάσταγε ένα μαδέρι σφηνωμένο ανάμεσα στον ώμο του και την πόρτα και πάσχιζε να το καρφώσει στην κάσα, προτού ο αέρας τούς πάρει παραμάζωμα και τους δύο.

                «Μπαμπά», είπε κι εκείνος του έριξε ένα άγριο βλέμμα, χάνοντας για μια στιγμή την ισορροπία του.

                «Στο κρεβάτι σου!», έφτυσε τις λέξεις. Κοφτά και γρήγορα, σαν μην είχε χρόνο για χάρη του.

                «Μπαμπά», είπε ξανά, «νομίζω ότι γύρισε η μαμά».

                Τότε του έδωσε σημασία. Τα μάτια του άνοιξαν κι ακόμη και κάτω απ’ τα πυκνά του γένια είδε το πηγούνι του να σφίγγεται.

                «Τι; Τι είπες;»

                «Η μαμά. Είναι έξω».

                Το σφυρί και τα καρφιά έπεσαν από τα χέρια του. Το σώμα του χαλάρωσε. Τα παράτησε. Μια ριπή του ανέμου τον έριξε στο πάτωμα κι η πόρτα άνοιξε και βρόντηξε γι’ άλλη μια φορά στον τοίχο, φανερώνοντας τη βραδινή τους επισκέπτρια.

                Ισχνή και σκούρα, και τρομακτική. Δίχως ρούχα, με κορμί σκέτο κόκκαλα και μαλλιά σκληρά σαν άγανα. Με μάτια γλυκά σαν μέλι και χαμόγελο θερμό σαν χόβολη. Άπλωσε το χέρι της κι έδειξε το σαλόνι, σαν να ήθελε να μπει μέσα.

                «Μαμά», την προσκάλεσε.

                «Όχι!», φώναξε ο πατέρας του.

                Αλλά αυτό που φοβόντουσαν δεν συνέβη, γιατί το βλέμμα της γέμισε με φόβο και τα χέρια της μαζεύτηκαν αμυντικά στο στήθος της. Πίσω της πρόσεξαν την σκοτεινή φιγούρα να ψηλώνει και να γεμίζει το χώρο. Κι εκείνο το σώμα που κάποτε ήταν μάνα και σύζυγος έπεσε στο έδαφος και σπάραξε και γραπώθηκε, αλλά ο Χιονιάς την είχε αρπάξει απ’ το πόδι και την έσερνε πίσω του.

                Εκείνη είχε επιλέξει το χιόνι. Εκείνη το είχε μισήσει. Αλλά κι εκείνον δεν τον ένοιαζε.