Εξάρτηση

[alkinem]

Συγγραφέας: alkinem

Είδος: Ας πούμε mainstream θρίλερ αγωνίας

Βία: Υπονοείται μόνο

Σεξ: Όχι

Λέξεις: 4229

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Μια παλιά μου προσπάθεια για κάτι εκτός του φανταστικού

 

 

 

ΕΞΑΡΤΗΣΗ

 

«Βάλε μου ένα διπλό, Γιώργο...»

Ο μπάρμαν του έφερε το ποτό.

«Πώς τα πήγατε σήμερα, κύριε Κώστα; Απογοητευμένο σας βλέπω».

«Τα ίδια. Πάνω από 150.000...»

«Λυπάμαι. Μπορεί την επόμενη φορά».

Ο Κώστας κατέβασε με δυο γουλιές το περιεχόμενο του ποτηριού. Ύστερα κοίταξε τον συμπαθητικό νέο που είχε απέναντί του. Ήξερε πως έλεγε ψέματα. Και γιατί να είναι διαφορετικά; Γιατί να λυπάται ένας υπάλληλος στο Καζίνο που κάποιος πελάτης είχε χάσει; Λόγια παρηγοριάς ήταν αυτά. Και βέβαια μια έμμεση, αλλά σαφής, παρότρυνση να ξανάρθει, να ξαναπαίξει και να ξαναχάσει...

Μόνο τον τελευταίο μήνα οι απώλειες του ήταν πάνω από 800.000€. Αν συνέχιζε με αυτόν τον ρυθμό, πολύ σύντομα θα είχε μείνει άφραγκος. Ήδη το πάθος του, του είχε στοιχίσει τη δουλειά του. Σίγουρα ειρωνικό.

 

Πριν λίγα χρόνια ήταν το καινούργιο, και αρκετά ελπιδοφόρο, στέλεχος της COSMOS ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗΣ. Οι πάντες στην εταιρία μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν τον νέο με το λαμπρό μέλλον. Και ήταν καλός σε αυτό που έκανε.

Αλλά παρ’ όλες του τις επιτυχίες δεν ένοιωθε καλά. Η προσωπική του ζωή ήταν στο ναδίρ. Πάντα έβαζε σε πρώτο πλάνο την καριέρα του και παραμελούσε οτιδήποτε άλλο. Σιγά-σιγά, και χωρίς να το καταλαβαίνει, αυτή η δειλία, όσον αφορά κυρίως τα ερωτικά, περνούσε και στον επαγγελματικό τομέα. Έκανε επιτυχημένες κινήσεις, αλλά με μικρό ρίσκο και μικρά οικονομικά οφέλη. Κανείς πελάτης δεν αισθανόταν πως μπορούσε να του εμπιστευτεί κάποια πραγματικά μεγάλη δουλειά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ανέλιξή του στην εταιρία να καθυστερήσει σημαντικά και να παίρνουν προαγωγές άλλα, λιγότερο ικανά μα πιο ριψοκίνδυνα, στελέχη.

Αυτό τον ενοχλούσε. Μα δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει κάτι εντυπωσιακό και να πάρει αυτό που του άξιζε. Ήθελε να πιστεύει πως, αργά ή γρήγορα, οι διοικούντες την εταιρία θα θυμόντουσαν την αξία του και θα του έδιναν τη θέση που του άρμοζε. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή έκανε, σιωπηλά, υπομονή.

Αλλά αυτό δεν συνέβαινε και η απογοήτευσή του όλο και μεγάλωνε. Ορισμένες φορές ευχόταν να είχε δημιουργήσει τις κατάλληλες φιλίες, έστω κι αν δεν ήταν ειλικρινείς, οι οποίες θα του επέτρεπαν να αποκτά αυτό που ήθελε. Όμως ήταν πολύ τίμιος για να το κάνει αυτό. Πάντα πίστευε πως η επιτυχία άξιζε μόνο αν ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και όχι γνωριμιών. Αλλά όσο περισσότερο μάθαινε τον κόσμο των επιχειρήσεων τόσο καταλάβαινε πως αυτή του η άποψη ήταν ρομαντική και ουτοπική. Η επιτυχία απαιτούσε διαφορετική τακτική. Μα όσο κι αν προσπάθησε ν’ αλλάξει, απέτυχε. Δεν ήταν καλός σε κάτι τέτοια και ο χαρακτήρας του τον εμπόδιζε ακόμη πιο πολύ.

Ένα βράδυ μετά τη δουλειά, εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει αρκετά αργά, πήγε να πιει ένα ποτό. Συνήθως ήταν μόνος του. Αλλά εκείνο το βράδυ όχι. Είχε δεχθεί ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό του συμφοιτητή, είχαν κάνει μαζί μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. Είχαν κανονίσει να βρεθούν αλλά ένας δύσκολος πελάτης τον είχε καθυστερήσει σημαντικά. Χάρηκε πραγματικά όταν είδε πως ο παλιός του φίλος δεν είχε φύγει αλλά τον περίμενε υπομονετικά, έχοντας αρχίσει το ποτό.

Κάθισε, ζήτησε συγγνώμη για την αργοπορία του και παρήγγειλε. Άρχισαν με κέφι να μιλάνε για τα παλιά. Σύντομα η συζήτηση πήγε στα κοινά τους επαγγελματικά ενδιαφέροντα. Ο Κώστας περιέγραψε, όχι με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, τη δουλειά του. Ο άλλος, όταν ήρθε η σειρά του, δεν ήταν πολύ ξεκάθαρος. Ασχολούταν κι εκείνος με επενδύσεις αλλά, όπως κατάλαβε ο Κώστας, ο τρόπος που δούλευε δεν ήταν και ο πλέον νόμιμος. Πάντως ο άλλος έμοιαζε πολύ ικανοποιημένος και τόνισε, με πολλή έμφαση, πως τα κέρδη που αποκόμιζε ήταν τεράστια.

Αυτό το τελευταίο κίνησε το ενδιαφέρον του Κώστα. Θέλησε να μάθει πιο πολλά, αλλά ο Νίκος, έτσι έλεγαν το φίλο του, είπε πως αυτό δεν ήταν μέρος για μια τέτοια συζήτηση. Του υποσχέθηκε πάντως πως θα μιλούσαν γι’ αυτό αρκετά σύντομα. Και με ακόμα περισσότερο ποτό πέρασε εκείνη η νύχτα.

 

Τις επόμενες μέρες ο Κώστας δεν είχε κάποιο νέο από τον Νίκο. Αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ένοιωσε λίγο ενοχλημένος από αυτήν την εξέλιξη. Όταν ο φίλος του είχε μιλήσει για χοντρό χρήμα -ακόμα χρησιμοποιούσε τις εκφράσεις των φοιτητικών του χρόνων- πίστεψε πως αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχνε. Η ευκαιρία να κάνει πραγματικά κερδοφόρες δουλειές και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορούσε στην ιεραρχία της εταιρίας.

Φοβήθηκε πως πολύ απλά ο Νίκος δεν επιθυμούσε να συνεργαστεί μαζί του. Και γιατί άλλωστε; Οι χρυσές εποχές της νιότης του είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν ήταν πια ο ταλαντούχος νέος, που με σκληρή δουλειά θα έφτανε ψηλά, αλλά μια χρυσή μετριότητα. Αυτή ήταν η πικρή αλήθεια και ο Κώστας, θέλοντας και μη, το είχε παραδεχτεί.

Έτσι αντέδρασε πραγματικά σαν να τον χτύπησε κεραυνός, όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα.

«Κώστα, ο Νίκος είμαι. Συγγνώμη που χάθηκα, αλλά έπρεπε να πάω επειγόντως Αμερική. Αν ακόμα ενδιαφέρεσαι μπορούμε μα μιλήσουμε για εκείνες τις επενδύσεις στις οποίες είχα αναφερθεί».

Θα ήταν τρελός να μην δεχτεί. Το ραντεβού κλείστηκε και οι δύο άντρες συναντήθηκαν έπειτα από λίγες μέρες.

«Πρέπει να σε προειδοποιήσω πως η δουλειά ενέχει ένα μεγάλο ποσοστό ρίσκου», του είπε ο Νίκος. «Δεν πρέπει να πεις σε κανέναν γι’ αυτήν και να είσαι έτοιμος να έχεις βαρύτατες ευθύνες αν αποκαλυφθούμε...»

Προς στιγμήν ο Κώστας αιφνιδιάστηκε. Από τις πρώτες κουβέντες του Νίκου κατάλαβε πως έπρεπε να κάνει κάτι παράνομο. Η δειλία του, σε συνδυασμό με τις ηθικές του αρχές, ήταν σε σύγκρουση με τη θέλησή του να πετύχει.

«Τί σημαίνει αυτό;», ρώτησε, δήθεν αδιάφορα.

«Αν σου πω, σημαίνει πως είσαι μέσα. Είσαι σίγουρος;»

Ο Κώστας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του κι ο Νίκος άνοιξε το χαρτοφύλακά του κι έβγαλε από μέσα κάτι χαρτιά.

«Αυτά...», είπε, «...είναι απόρρητα έγγραφα από το γραφείο του προέδρου της INTERWORLD INVESTMENTS ASSOCIATION. Αφορούν μια δουλειά δεκάδων εκατομμυρίων, αλλά την οποία ακόμα δεν έχουν κλείσει. Εδώ μέσα περιέχονται όλα τα απαραίτητα στοιχεία που χρειάζεσαι για να την πάρει η δικιά σου εταιρία. Θα είναι τρομερή επιτυχία για την COSMOS... και φυσικά για σένα».

Ο Κώστας έριξε μια ματιά στο περιεχόμενο του φακέλου. Αν ήταν αλήθεια, επρόκειτο για μια από τις πιο σπουδαίες συμφωνίες που είχε δει. Κοίταξε το φίλο του.

«Πώς τα απέκτησες;»

«Ας πούμε ότι έχω στενές επαφές με την ιδιαιτέρα του προέδρου...»

Κατάλαβε. Το μόνο σημείο το οποίο έπρεπε να ξεκαθαριστεί ήταν το τι θα κέρδιζε ο Νίκος απ’ όλα αυτά.

«Το 50% απ’ όσα θα βγάλεις εσύ σαν άτομο», απάντησε αυτός. «Αρκετά δίκαιο... και μην ξεχνάς τα κέρδη που θα έχεις σε βάθος χρόνου».

Αυτό ήταν σωστό. Με μια τέτοια επιτυχία, η θέση του στην εταιρία θα ήταν αυτή που είχε ονειρευτεί. Καιρό ήθελε μια τέτοια ευκαιρία. Θα ήταν χαζός να μην την εκμεταλλευτεί.

«Σύμφωνοι», είπε.

«Κι αν πετύχει θα είναι η αρχή μιας χρυσής συνεργασίας», συμπλήρωσε ο Νίκος.

 

Με αστραπιαίες κινήσεις -η αποφασιστικότητά του ξάφνιασε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό- ο Κώστας κατάφερε να κλείσει τη δουλειά. Εν μία νυκτί η εταιρία μετατράπηκε στον μεγαλύτερο επενδυτικό όμιλο στην Ελλάδα. Και τα αφεντικά του δεν έμειναν ασυγκίνητα από το δικό του ρόλο σε αυτό. Η άνοδος του υπήρξε ραγδαία και κατάφερε να υποσκελίσει πολλούς από τους παλιούς του αντιζήλους.

Η όρεξή του για περισσότερη επιτυχία αποδείχτηκε αχόρταγη. Ο Νίκος πια φάνταζε σαν το μεγαλύτερο δώρο που του είχαν κάνει. Τουλάχιστον στην αρχή...

Μετά από την πρώτη τους συνεργασία, ακολούθησαν μερικές ακόμα. Μα τα περιθώρια είχαν στενέψει. Η πηγή τους στην ΙΙΑ είχε συγκεντρώσει πολλές υποψίες και ήταν αναγκασμένη να σταματήσει το διπλό παιχνίδι. Αυτό ήταν πλήγμα για τους δυο φίλους. Ο Νίκος ήταν αναγκασμένος να πάει στο εξωτερικό, άγνωστο για πόσο. Η τύχη του Κώστα φάνηκε να αντιστρέφεται. Κάτι έπρεπε να κάνει για να παραμείνει στην κορυφή. Τί όμως;

Δεν έβρισκε τίποτα. Κατάλαβε ότι ήταν ανοησία του που τόσο καιρό είχε στηριχτεί αποκλειστικά στο Νίκο. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με διάφορους ανθρώπους που του είχε συστήσει ο τελευταίος, αλλά μάταια. Όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Και μια μέρα τον κάλεσε ο πρόεδρος της COSMOS στο γραφείο του.

«Πέρασε Κώστα. Κλείσε την πόρτα και κάθισε. Πρέπει να μιλήσουμε για κάποια πολύ σοβαρά θέματα».

Το στομάχι του σφίχτηκε. Άραγε με κάποιον τρόπο είχαν γίνει γνωστές οι παράνομες δραστηριότητές του; Κι αν ναι, ποιες θα ήταν οι συνέπειες των πράξεών του;

«Αρχικά θέλω να σε συγχαρώ για τις επιδόσεις σου τους τελευταίους μήνες. Πρέπει να σου ομολογήσω ότι πολλοί από εμάς ξαφνιαστήκαμε, θετικά εννοείται. Δε σου κρύβω πως υπήρχε η σκέψη να απομακρυνθείς από την εταιρία. Αλλά αυτά είναι παρελθόν. Σε έφερα εδώ για να σου ανακοινώσω κάποιες σημαντικές αποφάσεις των μετόχων.

»Πρώτα όμως θέλω να μου πεις με ποιον τρόπο κατάφερνες να κλείσεις αυτές τις συμφωνίες».

«Θα ήταν προτιμότερο για σας, κύριε Αποστόλου, αν δε μαθαίνατε λεπτομέρειες γι’ αυτό το ζήτημα».

Χαμογέλασε. Η απάντηση του Κώστα φάνηκε να τον ικανοποιεί ιδιαίτερος.

«Ας είναι. Ας περάσουμε λοιπόν στο κυρίως θέμα. Με δική μου εισήγηση, και τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των μετόχων, αποφασίσαμε να σε προωθήσουμε στη θέση του Γ Αντιπροέδρου. Τα επίσημα καθήκοντα που θα έχεις θα είναι οι δημόσιες σχέσεις της COSMOS...»

«Και τα ανεπίσημα;...» τον διέκοψε.

Ο πρόεδρος σηκώθηκε κι άρχισε να βηματίζει στο δωμάτιο.

«Όπως σου είπα τα επίσημα καθήκοντά σου, η βιτρίνα σου ουσιαστικά, θα είναι οι δημόσιες σχέσεις. Ανεπίσημα θα αποσπάς, με κάθε τρόπο, πληροφορίες που θα μας δίνουν το προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών μας.

»Φυσικά θα έχεις πρόσβαση σε κάθε απαραίτητη πληροφορία που θα σου χρειάζεται για να το επιτύχεις. Στελέχωσε όπως θέλεις την υπηρεσία σου. Τα κεφάλαια θα προέρχονται από ένα μυστικό λογαριασμό στο εξωτερικό».

«Και ποια είναι η παγίδα;», ρώτησε ο Κώστας.

«Αν αποκαλυφθείς, η εταιρία θα αρνηθεί πως είχε γνώση και ανάμιξη στις δραστηριότητές σου».

Το τελευταίο δεν του άρεσε. Ο Κώστας έμεινε σιωπηλός να σκέφτεται την πρόταση που του είχε γίνει.

«Φυσικά, είναι περιττό να σου πω πως αν αρνηθείς θα πρέπει να αποχωρήσεις από την COSMOS. Και αναλογίσου το πόσο κακό θα κάνει στην εικόνα σου μια απόλυση. Με τα όσα λέγονται για σένα, θα είσαι τυχερός αν σε προσλάβουν για γραμματέα».

Η απειλή ήταν σαφής. Ή θα δεχόταν ή θα έμενε άνεργος.

«Αν το θέτεται έτσι, δεν έχω άλλη επιλογή από το να δεχτώ».

«Σοφή απόφαση. Το συμβούλιο των μετόχων για την εκλογή σου στη νέα θέση, θα γίνει την άλλη εβδομάδα. Ως τότε συνέχισε να κάνεις αυτά που έκανες σαν να μην ξέρεις τίποτα».

Η μέρα έφτασε. Εκείνο το μεσημέρι ο Κώστας Γρηγοριάδης ήταν ο νέος αντιπρόεδρος, με καθήκοντα επί των δημοσίων σχέσεων, της COSMOS.

 

Η πρώτη του επιλογή, όσον αφορά τους έμπιστους συνεργάτες του, ήταν ο Νίκος. Και αποδείχτηκε σωστή επιλογή...

Έχοντας άφθονα κεφάλαια στη διάθεσή τους και πρόσβαση σε δυσεύρετες πληροφορίες, πολύ σύντομα κατέστησαν την COSMOS μια από τις ισχυρότερες επενδυτικές εταιρίες στην Ευρώπη. Οι πάντες έμεναν ικανοποιημένοι και πιο πολύ ο Κώστας. Επιτέλους, είχε όλα όσα ήθελε. Χρήμα, δύναμη και επιρροή.

Κανείς δεν περίμενε από αυτόν να είναι τόσο αποτελεσματικός στα νέα του καθήκοντα. Όσοι είχαν στο μυαλό τους την παλιά του εικόνα, εκείνη ενός δειλού και άτολμου ανθρώπου, τα είχαν χάσει. Μια νέα αυτοπεποίθηση είχε γεννηθεί μέσα του. Κι αυτό είχε τον αντίκτυπό του και στην ερωτική του ζωή.

Ποτέ δεν είχε σε μεγάλη εκτίμηση την εμφάνισή του. Πάντα όταν κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη, ανακάλυπτε συνεχώς μικρές ατέλειες. Περιττά κιλά, κοντός και άλλα πολλά. Δεν πίστευε πως μια ωραία γυναίκα θα τον πρόσεχε, εκτός κι αν της πρόσφερε με γενναιοδωρία αυτά που εκείνη επιθυμούσε.

Και πια είχε αυτή τη δυνατότητα. Και το έκανε. Αλλά, αν κι είχε αποτέλεσμα, πάλι αισθανόταν πως κάτι του έλειπε. Αν και πίστευε πως αυτή η ζωή θα τον έκανε πιο ευτυχισμένο, σύντομα διαπίστωσε ότι είχε κάνει λάθος. Αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να βρει κάποια γυναίκα η οποία θα τον αγαπήσει, όχι γι’ αυτά που είχε αλλά γι’ αυτό που ήταν.

Έτσι κλείστηκε πάλι στον εαυτό του και αφοσιώθηκε, με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο, στη δουλειά του.

«Πολύ δουλεύεις. Πρέπει και να το ρίξεις λίγο έξω...»

Αυτό του επαναλάμβανε, ξανά και ξανά, ο Νίκος. Πολλές φορές είχε προσπαθήσει να τον πείσει να τον ακολουθήσει σε κάποια βραδινή του έξοδο, δελεάζοντάς με την διαβεβαίωση πως μαζί τους θα είναι πολλές ωραίες γυναίκες, αλλά ο Κώστας είχε αρνηθεί. Αλλά η πρόταση που του έκανε μια βραδιά, ήταν τελείως διαφορετική και του κέντρισε το ενδιαφέρον.

«Γυναίκες δε θέλεις. Τι λες για τζόγο; Ας πάμε στο Καζίνο».

Αυτή η ιδέα του άρεσε. Πάντα ήθελε να πάει αλλά ποτέ δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο... ή τα απαιτούμενα χρήματα. Όμως πια δεν του έλειπε τίποτα από τα δύο. Έτσι, με μια ευκολία η οποία ξάφνιασε τον Νίκο, δέχτηκε να τον ακολουθήσει.

Δοκίμασε αρκετά παιχνίδια, αλλά αυτό που τον κέρδισε ήταν τα ζάρια. Στην αρχή έπαιζε αρκετά δισταχτικά, προσέχοντας κυρίως, όχι να κερδίσει αλλά, να μην χάσει. Πήγαν πολλές φορές, πάντα οι δυο τους. Σε μια από τις εξορμήσεις τους είχαν μια απρόσμενη συνάντηση. Οι ιδρυτές της COSMOS ήταν εκεί και έχαναν πάρα πολλά, αλλά αυτό μάλλον δεν τους πείραζε.

Ποτέ δεν είχε σκεφτεί να έχει κοινωνικές επαφές μαζί τους. Αλλά για άτομα με τα οποία θα μοιραζόταν το, όλο και αυξανόμενο, πάθος του για τζόγο ήταν κατάλληλοι. Σιγά-σιγά παραμέρισε τον Νίκο. Αυτό εξάλλου τον συμβούλεψαν. Αν κι όλοι ήξεραν το ρόλο του στην εταιρία, κανείς δεν ήθελε να ρισκάρει να τον συσχετίσουν μαζί του. Ο Νίκος είχε κακή φήμη, αλλά ήταν χρήσιμος για τις βρώμικες δουλειές... αλλά για τίποτε άλλο.

Τα ψιλά που έπαιζε μέχρι τότε, δεν ήταν πια αρκετά. Τώρα πια ήταν με τους μεγάλους. Ανάλογα λοιπόν έπρεπε να είναι και τα ποσά που ξόδευε. Μα για να μην τους καταστρέψει αυτή τους η «συνήθεια» ποτέ δεν πήγαιναν στο Καζίνο μόνοι αλλά όλοι μαζί. Όμως ο Κώστας αυτό δεν το τήρησε. Η ανάγκη του να ασχοληθεί με κάτι εκτός της δουλειάς του ήταν τεράστια. Ξεκίνησε να παίζει μόνος του και να χάνει τεράστια ποσά. Οι, ιδιαίτερα υψηλοί, τραπεζικοί του λογαριασμοί άρχισαν ν’ αδειάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όλα αυτά έγιναν γνωστά. Αλλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η σύλληψή του όταν, μεθυσμένος, καυγάδισε με έναν άλλο παίχτη.

Η υπόθεση κουκουλώθηκε. Ο άλλος απέσυρε τη μήνυση κι έκλεισε το στόμα του, με υψηλό αντίτιμο φυσικά. Αλλά η ζημιά είχε γίνει. Αυτή η υπόθεση κατέστρεψε το κύρος του. Δεν μπορούσε πια να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αυτοί που έπρεπε είχαν μάθει τι είχε γίνει και το χρησιμοποίησαν κατάλληλα. Δεν ήταν πια χρήσιμος και όταν ο πρόεδρος της COSMOS τον ειδοποίησε, με άκρως επίσημο τρόπο, πως ήθελε να τον συναντήσει για ένα πολύ σοβαρό θέμα, ο Κώστας υποψιαζόταν ποιο ήταν αυτό.

«Η συνεργασία μας, Κώστα, ήταν πολύ επιτυχημένη. Όλοι εδώ ήμασταν εξαιρετικά ικανοποιημένοι με τις επιδόσεις σου».

«Αλλά πια δεν είστε;»

«Παρεκτράπηκες πολλές φορές τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς το έμαθαν κάποιοι που δε έπρεπε. Δεχτήκαμε πολλές πιέσεις να σε απολύσουμε. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω πως πρέπει να φύγεις από αυτήν την εταιρία. Μας απειλούν ανοιχτά πως αν μείνεις μαζί μας θα αποκαλύψουν κάθε παράνομη δραστηριότητά σου. Αυτό, καταλαβαίνεις, θα βλάψει εσένα αλλά και την COSMOS.

»Ήσουν καλός σε αυτό που έκανες. Αλλά αν είναι να προστατεύσω το δημιούργημά μου, λυπάμαι, μα θα σε θυσιάσω».

Έτσι ολοκληρώθηκε, άδοξα, η συνεργασία τους. Ο άλλοτε πανίσχυρος Αντιπρόεδρος απομακρύνθηκε με τη στάμπα του μέθυσου τζογαδόρου, ο οποίος παραμελούσε τη δουλειά του. Κανείς δε ρίσκαρε να τον προσλάβει. Και η μόνη του ασχολία ήταν πια το Καζίνο.

 

Στο ποτήρι είχαν μείνει μερικές σταγόνες ουίσκι. Έβρεξε τη γλώσσα του κι άρχισε να αναρωτιέται πως θα ξόδευε τα λεφτά που του είχαν απομείνει. Δεν είχε πια περισσότερα από 500.000€ στην τράπεζα. Τρεις βραδιές τζόγου, μπορεί και πιο λίγο. Δεν τον ένοιαζε να κερδίσει, σχεδόν το απέφευγε. Απλά ήθελε να παίζει, όσο κι αν του κόστιζε αυτό.

Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή.

«Έχεις φωτιά;»

Δεν την κοίταξε.

«Φύγε», της είπε. «Δεν έχω διάθεση και σύντομα δεν θα έχω ούτε λεφτά...»

«Τότε ευτυχώς που έχω εγώ κι από τα δύο».

Της έριξε μια ματιά. Όμορφη γυναίκα, λίγο νεότερη από αυτόν. Δεν ήταν κούκλα, τίποτε επάνω της δεν ήταν ξεχωριστό, αλλά το σύνολο ήταν πολύ γοητευτικό. Μέτριο ύψος, καστανά μαλλιά, μελί μάτια. Αρκετά κομψή, ήταν ντυμένη όπως έπρεπε για να αναδεικνύει το ωραίο της σώμα.

Θα μπορούσε να ασχοληθεί λίγο μαζί της και να ξεχάσει, προσωρινά έστω, όσα τον βασάνιζαν. Άρχισαν να συζητάνε. Το όνομά της ήταν Αμαλία. Διεύθυνε μια ασφαλιστική εταιρία και θεωρούταν από τα πιο αξιόπιστα ονόματα στο χώρο. Αυτός δεν της είπε πολλά για τον εαυτό του όσο κι αν επέμεινε αυτή.

Κατάφερε να τον κρατήσει μακριά από τα ζάρια εκείνο το βράδυ. Συμφώνησαν να ξαναβρεθούν, αλλά με έναν περίεργο όρο: Εκείνη θα διάλεγε το πού και πότε θα την ξανάβλεπε. Αυτός δεν θα επικοινωνούσε μαζί της για κανέναν λόγο.

Οι επαφές τους άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνές. Και σιγά-σιγά ατονούσε το ενδιαφέρον του για τον τζόγο. Επιθυμούσε να είναι συνεχώς κοντά της και δεν τον ένοιαζαν τα ελαττώματά της.

Πραγματικά ήταν απορίας άξιο το πως αυτή η γυναίκα είχε κατορθώσει να γίνει επιτυχημένη επιχειρηματίας. Έκαναν μαζί τα πιο τρελά και ριψοκίνδυνα πράγματα. Εκείνη τα αντιμετώπιζε σαν να ήταν απλές και συνηθισμένες ασχολίες.

Ο Κώστας τα έβλεπε σαν μια καλή ευκαιρία για να απομακρυνθεί από το πάθος του. Αλλά επιπλέον άρχισε να αισθάνεται όλο και πιο ερωτευμένος με την Αμαλία. Αν έπρεπε να κάνει τρέλες για να είναι μαζί της, θα της έκανε.

Της εξομολογήθηκε τα γεγονότα τα οποία τον οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Αυτή έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα άτομα που τον μύησαν στα τυχερά παιχνίδια.

«Αν έπρεπε να κατηγορήσεις κάποιους για την κατάστασή σου, αυτοί ποιοι θα ήταν;», τον ρώτησε μια μέρα.

Τον βρήκε απροετοίμαστο.

«Δεν το έχω σκεφτεί...» της απάντησε. «Θα έλεγα τον Νίκο Ανδριανού, άμεσο συνεργάτη μου. Επίσης τον πρόεδρο της εταιρίας, Χρήστο Αποστόλου. Και βέβαια τους Συμεών Ραφαηλίδη και Γεράσιμο Νικολάτο, συνιδρυτές και βασικούς μετόχους της COSMOS.

»Ειδικά οι τρεις τελευταίοι με πέταξαν σαν σκουπίδι όταν σκούρυναν τα πράγματα.

»Αλλά κι πρώτος με πούλησε όταν βρήκε την ευκαιρία. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο φόρτωσε όλες τις βρωμιές επάνω μου κι έπειτα ανέλαβε, αγνός κι αμόλυντος, τα καθήκοντά μου».

Η Αμαλία θέλησε να μάθει πιο πολλές λεπτομέρειες κι ο Κώστας της τα είπε όλα.

 

«Στυγερό έγκλημα συγκλονίζει τον επιχειρηματικό κόσμο. Οι τέσσερις ισχυρότεροι άντρες της COSMOS ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗΣ βρέθηκαν άγρια δολοφονημένοι στην αίθουσα συσκέψεων της εταιρίας.

»Τα θύματα ήταν οι: Νίκος Ανδριανού, Γ Αντιπρόεδρος και υπεύθυνος των δημοσίων σχέσεων. Χρήστος Αποστόλου, πρόεδρος, συνιδρυτής και μέτοχος. Συμεών Ραφαηλίδης και Γεράσιμος Νικολάτος, επίσης συνιδρυτές και μέτοχοι.

»Όλοι τους είχαν δεχτεί μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο ιατροδικαστικός έλεγχος έδειξε ότι τα θύματα πέθαναν μεταξύ 11:00 μμ και 3:00 πμ. Και τη στιγμή του θανάτου τους ήταν όλοι υπό την επήρεια της ίδιας ναρκωτικής ουσίας.

»Άγνωστος παραμένει ο δράστης και το κίνητρο της δολοφονίας, ενώ αδιευκρίνιστος είναι ο λόγος που οι τέσσερις άντρες βρίσκονταν στα γραφεία της εταιρίας εκείνη την ώρα, χωρίς να έχουν ενημερώσει κανέναν άλλο για τη συνάντησή τους».

Στο άκουσμα αυτής της είδησης, ο Κώστας πάγωσε. Δεν έτρεφε και τα καλύτερα συναισθήματα γι’ αυτούς τους τέσσερις, αλλά ο θάνατός τους και ο τρόπος με τον οποίο πέθαναν δε μπορούσε να τον αφήσει ασυγκίνητο. Μία ακόμη σκέψη που του πέρασε από το μυαλό ήταν πως, αν εργαζόταν ακόμα εκεί, μπορεί στη θέση του Νίκου να ήταν αυτός. Τουλάχιστον είχε ωφεληθεί σε κάτι από την απόλυσή του.

Τη νύχτα που έγινε η δολοφονία, είχε κανονίσει να δει την Αμαλία. Τελευταία στιγμή αυτή το ακύρωσε. Δικαιολογήθηκε πως έπρεπε να πάει στο Παρίσι για κάποιον επαγγελματικό λόγο.

Δεν ένοιωθε πια την ανάγκη να πάει στο Καζίνο. Και μόνο η ζωή μαζί της τον είχε απαλλάξει από αυτό του το πάθος. Έβλεπε το μέλλον του με άλλο μάτι. Και αυτό το μέλλον περιελάμβανε την Αμαλία.

Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. Θα της πρότεινε να τον παντρευτεί. Οι δυσάρεστες εξελίξεις στην παλιά του δουλειά θα προκαλούσαν μεγάλες ανακατατάξεις στο χώρο των επενδύσεων. Και μπορεί να έβρισκε κι αυτός την ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Και τότε θα είχε την δυνατότητα να της προσφέρει αυτά που της άξιζαν, αν και η ίδια δεν είχε εκδηλώσει ποτέ παράλογες επιθυμίες. Εξάλλου ήταν ήδη αρκετά πλούσια.

Μια μέρα, η Αμαλία δεν είχε επιστρέψει ακόμα, πήρε μια οικονομική εφημερίδα. Ήθελε σιγά-σιγά να ξαναμπεί στο κλίμα. Καθώς την ξεφύλλιζε, η ματιά του σταμάτησε σε μια είδηση.

«Η Αμαλία Δενδρινού, διευθύνουσα σύμβουλος...»

Δε συνέχισε. Κοίταζε ξανά και ξανά τη φωτογραφία. Αν αυτή που έβλεπε ήταν η Αμαλία Δενδρινού, τόσο καιρό με ποια είχε σχέση;

Αισθάνθηκε να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Τον είχε κοροϊδέψει. Αλλά γιατί; Του είχε πει ψέματα για τα πάντα. Είχε μπερδέψει ακόμα και το αξίωμα που υποτίθεται ότι είχε. Το βασικότερο ερώτημα ήταν ένα: Ποια ήταν αυτή η γυναίκα;

Γύρισε στο σπίτι του. Στο τηλεφωνητή είχε μήνυμα από την Αμαλία, ή όπως αλλιώς την έλεγαν.

«Αγάπη μου γύρισα. Στις 20:00 θα περάσω από το σπίτι σου. Φιλιά!!!»

Όλα θα ξεκαθάριζαν εκείνο το βράδυ.

Όταν αυτή μπήκε στο σπίτι του, της είχε δώσει το κλειδί, αυτός καθόταν στον καναπέ και διάβαζε εφημερίδα. Δε σηκώθηκε να την υποδεχτεί και φυσικά εκείνη απόρησε.

«Συμβαίνει κάτι, Κώστα;»

«Διάβαζα ένα άρθρο για σένα κι αφαιρέθηκα. Με συγχωρείς, αγάπη μου».

«Λέει κάτι ενδιαφέρον;»

«Μπα, πιο ενδιαφέρουσα είναι η φωτογραφία σου. Ειλικρινά φαίνεσαι σαν άλλος άνθρωπος...»

Πέταξε την εφημερίδα, η οποία προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια της.

«Και τώρα σοβαρά. Ποια στο διάολο είσαι;»

Ατάραχη αυτή άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε από μέσα ένα όπλο.

«Μη φοβάσαι...» του είπε, βλέποντας το τρομαγμένο του βλέμμα. «Απλά θα κοιμηθείς λίγο. Όταν συνέρθεις θα σου εξηγήσω τα πάντα...»

Του έριξε ένα υπνωτικό βέλος. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε χάσει τις αισθήσεις του.

 

Όταν ξύπνησε είχε έναν απαίσιο πονοκέφαλο. Το στόμα του ήταν στεγνό και μια περίεργη γεύση τον έκανε να αισθάνεται πως θα κάνει εμετό. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και φορούσε μόνο τα εσώρουχά του. Τα χέρια και τα πόδια του ήταν ακινητοποιημένα, δεμένα με χειροπέδες σε κάθε στύλο στις γωνίες του κρεβατιού.

«Σου αρέσουν; Τις είχα πάρει για να παίξουμε. Δυστυχώς μου φάνηκαν για άλλο λόγο χρήσιμες...»

Στα χέρια της κρατούσε ένα πιστόλι.

«Πριν σε πέτυχε ένα υπνωτικό βέλος. Η ίδια ναρκωτική ουσία που σε έκανε να κοιμηθείς, κυκλοφορούσε και στο αίμα των τεσσάρων πρώην συνεργατών σου όταν τους σκότωσα».

«Εσύ;... Μα γιατί;»

«Ένα-ένα. Πιστεύω πως ακόμα δεν κατάλαβες ποια είμαι».

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«Βέβαια, γιατί να με θυμάσαι; Γιατί να θυμάσαι την ασήμαντη γραμματέα στη COSMOS, στην οποία φερόσουν με το χειρότερο τρόπο, αλλά αυτή έλειωνε όταν την κοιτούσες;»

Μα ναι, τα θυμήθηκε όλα. Το όνομα της πρέπει να ήταν Ελένη. Δεν έπαιρνε όρκο γιατί ποτέ δεν της είχε δώσει σημασία.

«Θυμάσαι το πρόσωπο μου αλλά δεν μπορείς με τίποτα να θυμηθείς το όνομά μου. Μη στεναχωριέσαι. Οι πιο πολλοί στην εταιρία δεν ήξεραν ότι υπάρχω».

«Γιατί τους σκότωσες;»

«Όσα κι αν μου έκανες, πάντα σε αγαπούσα. Έτσι αποφάσισα να πάρω εγώ την εκδίκηση που εσύ δεν τολμούσες να πάρεις.

»Έμαθα από τις γραμματείς τους τα προσωπικά τους τηλέφωνα. Τους ειδοποίησα να παραβρεθούν σε μια μυστική σύσκεψη, για την οποία δεν έπρεπε να μιλήσουν σε κανένα. Τους περίμενα στην αίθουσα συσκέψεων. Καθέναν που έφτανε τον νάρκωνα με ένα βελάκι σαν αυτό που χρησιμοποίησα σε σένα. Αφού έπιασα και τους τέσσερις, τους έβαλα να καθίσουν. Και όταν άρχιζε ο καθένας να ξυπνά του φύτευα μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια.»

«Είσαι... είσαι τρελή...» είπε ο Κώστας.

«Μάλλον ναι. Αλλά γι’ αυτό σε τράβηξα. Τώρα πες μου: Είσαι ικανοποιημένος με το θάνατό τους;»

«Μιλάς σοβαρά; Όταν σου είπα ότι κατηγορώ αυτούς για τα χάλια μου, έψαχνα απλώς μια ευκαιρία να αποτινάξω τις δικές μου ευθύνες. Εγώ, και μόνο εγώ, είμαι ο υπεύθυνος για το κατάντημά μου...»

Τον πλησίασε και κόλλησε το όπλο στο μέτωπό του.

«Αγάπη μου, δεν το εννοείς αυτό, έτσι δεν είναι;»

Αυτός δεν είπε τίποτα.

«Γιατί αν το εννοείς θα πρέπει να σε σκοτώσω. Αν είσαι τόσο επικίνδυνος για τον εαυτό σου θα πρέπει να πεθάνεις. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Οποιοσδήποτε σε απειλεί πρέπει να εξοντωθεί... ακόμα κι εσύ ο ίδιος».

«Είσαι παρανοϊκή», της είπε. «Ποτέ δεν θα είχα μπλέξει μαζί σου αν...»

Ένας πυροβολισμός διέκοψε το λόγια του. Η σφαίρα καρφώθηκε στο κρανίο του και βγήκε από πίσω. Το αίμα άρχισε να τρέχει από την πληγή και μούσκεψε το μαξιλάρι και τα σκεπάσματα.

«Αγάπη μου, ήσουν επικίνδυνος για τον εαυτό σου κι έπρεπε να σε σώσω», είπε εκείνη και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. «Σε σκότωσα και πρέπει να τιμωρηθώ γι’ αυτό...»

Ατάραχη έστρεψε το πιστόλι προς τον εαυτό της. Έβαλε την κάνη μέσα στο στόμα της και τράβηξε την σκανδάλη. Ακούστηκε ο πυροβολισμός κι εκείνη σωριάστηκε στο πάτωμα.

 

Την αστυνομία την ειδοποίησαν κάποιοι γείτονες που άκουσαν τους πυροβολισμούς. Έκαναν έφοδο στο διαμέρισμα και τους βρήκαν και τους δύο νεκρούς, μέσα σε δυο λίμνες αίματος. Κανέναν δεν απασχόλησε ιδιαίτερα αυτό το έγκλημα. Ο δολοφόνος και το όπλο του φόνου ήταν γνωστοί και το κίνητρο ξεκαθαρίστηκε αμέσως: Έγκλημα ερωτικού πάθους.

Η υπόθεση απέκτησε νέο ενδιαφέρον όταν έγινα γνωστά τα στοιχεία που τη συνέδεαν με τη δολοφονία των στελεχών της COSMOS. Διάφορες θεωρίες συνομωσίας άρχισαν να ακούγονται, άλλες σοβαρές κι άλλες τελείως γελοίες, μα τίποτα δεν μπορούσε να αποδειχτεί. Όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν νεκροί.

Για πολύ καιρό οι δημοσιογράφοι συνέχιζαν να ασχολούνται και να ενοχλούν τους ενοίκους της πολυκατοικίας που έμενε ο Κώστας. Ένα από τα τελευταία κείμενα που αφορούσαν την υπόθεση τέλειωνε ως εξής:

«Βαθύ μυστήριο εξακολουθεί να καλύπτει το φρικιαστικό έγκλημα στην Κηφισιά. Οι γείτονες του δολοφονημένου Κώστα Γρηγοριάδη αρνούνται να πουν κάτι περισσότερο. Στο μυαλό όλων θα μείνουν το λόγια του θυρωρού της πολυκατοικίας: "Πάντα του έλεγα πως ο τζόγος θα τον καταστρέψει. Όταν βρήκε αυτή την γυναίκα πίστεψε πως είχε απαλλαγεί από την εξάρτησή του. Αλλά έκανε λάθος. Δεν είχε απαλλαγεί. Απλά την είχε αντικαταστήσει με μια άλλη, εξίσου θανάσιμη..."».

Ο καιρός πέρασε και τα πάντα, σιγά-σιγά, ξεχάστηκαν...

ΕΞΑΡΤΗΣΗ.doc

[WILLIAM]

Φοβερή ιστορία φίλε μου, πολύ πετυχημένη, σε είχα ως τώρα διαβάσει μόνο στο φανταστικό αλλά δεν τα πας καθόλου άσχημα και στον πραγματικό μας κόσμο! Είχες τη σωστή δόση μυστηρίου και μια καλή ανατροπή. Όπως και η αρχή in media res ήταν καλή και δούλεψε. Πάντα τέτοια.

[alkinem]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

[Cassandra Gotha]

Ωραίο! Αυτό είναι υλικό για ολόκληρο μυθιστόρημα αγωνίας, πραγματικά το διάβαζα και το φανταζόμουν  ξετυλιγμένο, με τις λεπτομέρειες και τα όλα του, σκέτο λουκούμι.

Αλήθεια, γιατί δεν το παίρνεις απόφαση να το κάνεις; Αφού τό 'χεις. Καλύτερος είναι ο Νέσμπο; Πφ, σιγά!

 

edit: Είχα γράψει "λουκοκούμι"...

Edited December 17, 2015 by Cassandra Gotha

[alkinem]

Άννα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Τώρα, γιατί δεν το παίρνω απόφαση... παραδέχομαι ότι δεν είμαι κιο πλέον αποφασιστικός τύπος. Άσε που μόλις τέλειωσα ένα μυθιστόρημα φαντασίας, και προέχουν οι διορθώσεις σε αυτό. Οπότε το παρόν μπαίνει αναγκαστικά στην ουρά.

Και πάλι σ' ευχαριστώ.