Write off #84 (Nienor vs Morfeas)

[elgalla]

Το στοίχημα έπεσε, οι δύο ενδιαφερόμενοι αποδέχτηκαν τους όρους και ήρθε πλέον η ώρα να δούμε ποιος θα κερδίσει το χέρι της ντροπαλής πυργοδέσποινας και θα απολαμβάνει, στο εξής, τη μαγειρική της. Nienor και Morfeas θα κονταροχτυπηθούν συγγραφικά για τα μάτια (αλλά κυρίως τα τρουφάκια) της υποφαινόμενης. Το όπλο που επιλέχτηκε ομόφωνα ήταν το πληκτρολόγιο και η αρένα που διάλεξε η πυργοδέσποινα ήταν αυτή της αστικής φαντασίας.

 

Αλλά επειδή η πυργοδέσποινα είναι πλάσμα πράο και καλό, θα δώσει μία συμβουλή στους δύο μονομάχους αντί κορδέλας: το Α και το Ω της καλής αστικής φαντασίας είναι να κάνεις την πόλη σου χαρακτήρα.

 

Γράφετε από σήμερα μέχρι και ανήμερα Χριστούγεννα, με ανώτατο όριο τις 5.000 λέξεις. Και, χωρίς περαιτέρω σχόλια, ακολουθεί η εισαγωγή σας:

 

 

 

Από την ώρα που έφυγα απ’ το μαγαζί είχα καταλάβει ότι με παρακολουθούσε. Σταμάτησα κάποια στιγμή – δήθεν να δέσω το κορδόνι μου – και την είδα με την άκρη του ματιού μου: ήταν πιτσιρίκα, όχι πάνω από δεκάξι χρονών, λεπτή και μικροκαμωμένη, με μουντά, καστανά μαλλιά, μισοκρυμμένα κάτω από έναν χοντρό, πλεκτό σκούφο, και πρόσωπο γεμάτο ακμή. Έστριψα σ’ ένα σκοτεινό στενό και περίμενα. Με το που εμφανίστηκε, την άρπαξα και την έσπρωξα στον τοίχο. Δεν φώναξε και, μέσα μου, τη θαύμασα γι’ αυτό. Έσκυψα τόσο κοντά της που, κανονικά, θα έπρεπε να δω τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται στα μάτια της. Κανονικά. Έχωσε ένα χέρι μέσα στο κόκκινο, λεκιασμένο μπουφάν της και τράβηξε έξω έναν μικρό, βαφτιστικό σταυρό.

«Κάνε πίσω, πλάσμα της Κόλασης!» βρυχήθηκε.

Πλάσμα της Κόλασης; Δεν άντεξα, έβαλα τα γέλια. Έπιασα τον σταυρό της και τον έσφιξα στη γροθιά μου. Προφανώς, περίμενε να με δει να τυλίγομαι στις φλόγες ή κάτι παρόμοιο, γιατί η έκφρασή της μετατράπηκε από θριαμβευτική σε τρομοκρατημένη  μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου όταν δεν συνέβη απολύτως τίποτα.

«Κόλαση; Τι ξέρεις εσύ από Κόλαση, κοριτσάκι; Τι ξέρεις εσύ από εφιάλτες;» ψιθύρισα στο αφτί της. «Υπάρχουν τέρατα που καραδοκούν τη νύχτα πίσω από κλειστά παράθυρα, κουρνιασμένα σε σκεπές  και τυλιγμένα στη σκιά, πλάσματα που παρασιτούν στο αίμα και τη σάρκα της ανθρωπότητας και που μπροστά τους είσαι ένα τίποτα. Γύρνα στη μαμά σου και στο ζεστό σου κρεβάτι και μην ξαναβρεθείς στον δρόμο μου. Αυτή δεν είναι η νύχτα που θα σώσεις τον κόσμο». 

 

 

 

Ποιος θα παντρευτεί, τελικά, την πυργοδέσποινα; Ποιος θα γράψει την καλύτερη ιστορία αστικής φαντασίας; Ποιος θα κερδίσει τα τρουφάκια; Για απαντήσεις σε αυτά τα καυτά ερωτήματα, αλλά και teasers μουσκεμένα με τα δάκρυα και τον ιδρώτα της Nienor και του Mορφέα, παραμείνετε συντονισμένοι.

 

Οι ιστορίες με τις οποίες θα τη διεκδικήσουν:

Το Σκοτάδι Μέσα Mου, Morfeas

Ένα κόκκινο μπουφάν στη Σενάχ, Nienor

 

Ψηφίζετε μέχρι: 1/1/2016, στις 24:00. (Ολογράφως: Η κάλπη θα κλείσει μεσάνυχτα πρώτης προς δεύτερη Ιανουαρίου).

Όσοι διαβάσετε, αφήστε και ένα σχόλιο, θα είναι το καλύτερο γιορτινό δώρο για τους συγγραφείς.

Edited December 26, 2015 by Morfeas
Προσθήκη Poll και Ιστοριών

[Morfeas]

Εντάξει, δεν θα γλείψω την πυργοδέσποινα για την εισαγωγή της, για να μην μου πει κανείς ότι παίζω βρώμικα. Ήδη με γέμισε ιδέες, πάντως.

Εγώ ένα έχω να πω: παρόλο που το τρυφερό μήλον της Έριδος έχει υποσυνείδητη προτίμηση στη Νιένορ, που μπήκε πρώτο όνομα στη μαρκίζα (να τα λέμε αυτά), παρόλο που το καψερό το Μι προηγείται από το δόλιο Νι (στον κόσμο του σουφουφού πάντα, γιατί εκτός μια χαρά γράμμα είναι, από τα καλύτερα μην σας πω ), ο Μορφέας θα κατατροπώσει τη μάγισσα του φόρουμ, μιας κι οι εφιάλτες είναι (ή έστω θα έπρεπε να είναι) το ατού του κι η ελγκάλλα, σαν σωστή damsel in distress θα πέσει τελικά μετανιωμένη στην αγκαλιά του (ή θα τον ρίξει σε έναν καταρράκτη από τρουφάκια, έστω).

Αμέ, όπως διαβάσατε. Ο Μορφέας ξέρει καλά από εφιάλτες.

[Nienor]

Τώρα Μορφέα θα στα πω αλλά Elgalla: Τι ξέρεις εσύ από εφιάλτες, μικρέ ονειραφέντη; Δεν ήρθε ακόμα η εβδομάδα που θα σώσεις τον κόσμο από τη βασίλισσα του εφιάλτη! Χαχαχαχα (αυτο το τελευταίο είχε σκοπό να ακούγεται σατάνικο, μάλιστα κύριος*)

 

Λοιπόν, με το που το διάβασα, σχεδόν ξέρω την ιστορία βασικά. Ωραίος πρόλογος, πυργοδέσποινά μας. Έχω μόνο μια ερώτηση: καλά που κάνεις την πόλη χαρακτήρα, αυτό το πιάνω (δύσκολο, αλλά το πιάνω) αλλά αυτή η πόλη στην αστική φαντασία δεν είναι ανάγκη να είναι μια υπαρκτή πόλη, έτσι δεν είναι; Αρκεί να ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη και υπαρκτή τεχνολογική εποχή; Θέλω να πω: θα μπορούσε να είναι ένα Γκόθαμ Σίτυ ή κάποια πόλη στο Μέιν (Κινγκ φάση) ή ακόμα η Αθήνα του '30 ξερωγώ και πάλι να είναι αστική φαντασία;

 

Υ.Γ.

 

 θα κονταροχτυπηθούν συγγραφικά για τα μάτια (αλλά κυρίως τα τρουφάκια) της υποφαινόμενης.

Και τις πουτίγκες! Μην ξεχνάμε τις πουτίγκες ω! σπάνια ομορφιά μας!

 

 

 

*Γιατί τι να σου περηφανευτώ τώρα, ότι θα σε κερδίσω στην αστική φαντασία που σχεδόν δεν την ξέρω Όχι, πες μου δηλαδή

 

[elgalla]

Πολύ σωστά, η πόλη μπορεί να είναι φανταστική. Το χρονικό επίσης δεν είναι εμπόδιο - αρκεί να καλύπτει και τα πλαίσια της εισαγωγής (π.χ. έχουμε αναφορά σε μπουφάν, ε, μάλλον η αρχαία Αθήνα δεν παίζει, ξέρω γω )

 

Όσο για τις ανυπόστατες κατηγορίες του Μορφέα, έχω να πω ότι η σειρά των ονομάτων είναι η σειρά με την οποία μου έγιναν οι προτάσεις γάμου.

 

Είθε ο καλύτερος να νικήσει! Τρουφάκια και πουτίγκα για την πιο ούρμπαν πένα του sff!

[wordsmith]

Αυτό, μάλιστα!

 

Η εισαγωγή ό,τι πρέπει, ανοιχτή αλλά όχι υπερβολικά ανοιχτή .

 

Μόλις παρατήρησα ότι δεν έχετε βάλει member titles, κανείς από τους τρεις σας. Προτείνω "πυργοδέσποινα", (κάτι σαν) "μάγισσα" και "ονειραφέντης" αντίστοιχα.

[SymphonyX13]

Υπέροχη εισαγωγή Αταλάντη, ήδη ανυπομονώ να διαβάσω τις ιστορίες που θα γραφτούν. Η ιδέα να κάνουν την πόλη χαρακτήρα είναι πραγματικά καλή. Και δεν μπορεί να μην μου θυμίσει το τελευταίο βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα, Dean R. Koontz, το "Τhe City". To  έχεις μήπως διαβάσει; Δεν είναι από τα καλύτερα του, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα, αλλά αξίζει να του ρίξεις μια ματιά.

[elgalla]

Δεν το έχω διαβάσει, Δημήτρη, αλλά ευχαριστώ για την πρόταση, θα του ρίξω μια ματιά.

[Old man & SiFi]

Εντάξει, δεν θα γλείψω την πυργοδέσποινα για την εισαγωγή της, για να μην μου πει κανείς ότι παίζω βρώμικα. Ήδη με γέμισε ιδέες, πάντως.

Εγώ ένα έχω να πω: παρόλο που το τρυφερό μήλον της Έριδος έχει υποσυνείδητη προτίμηση στη Νιένορ, που μπήκε πρώτο όνομα στη μαρκίζα (να τα λέμε αυτά), παρόλο που το καψερό το Μι προηγείται από το δόλιο Νι (στον κόσμο του σουφουφού πάντα, γιατί εκτός μια χαρά γράμμα είναι, από τα καλύτερα μην σας πω ), ο Μορφέας θα κατατροπώσει τη μάγισσα του φόρουμ, μιας κι οι εφιάλτες είναι (ή έστω θα έπρεπε να είναι) το ατού του κι η ελγκάλλα, σαν σωστή damsel in distress θα πέσει τελικά μετανιωμένη στην αγκαλιά του (ή θα τον ρίξει σε έναν καταρράκτη από τρουφάκια, έστω).

Αμέ, όπως διαβάσατε. Ο Μορφέας ξέρει καλά από εφιάλτες.

 

Μορφέα παιδί μου πρόσεχε λίγο που μπλέκεις και πως γράφεις όταν έχεις απέναντί σου γυναίκες. Αυτό το παιχνίδι με το Μι-Νι κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί σαν σεξιστικό σχόλιο…

[wordsmith]

 

Εντάξει, δεν θα γλείψω την πυργοδέσποινα για την εισαγωγή της, για να μην μου πει κανείς ότι παίζω βρώμικα. Ήδη με γέμισε ιδέες, πάντως.

Εγώ ένα έχω να πω: παρόλο που το τρυφερό μήλον της Έριδος έχει υποσυνείδητη προτίμηση στη Νιένορ, που μπήκε πρώτο όνομα στη μαρκίζα (να τα λέμε αυτά), παρόλο που το καψερό το Μι προηγείται από το δόλιο Νι (στον κόσμο του σουφουφού πάντα, γιατί εκτός μια χαρά γράμμα είναι, από τα καλύτερα μην σας πω ), ο Μορφέας θα κατατροπώσει τη μάγισσα του φόρουμ, μιας κι οι εφιάλτες είναι (ή έστω θα έπρεπε να είναι) το ατού του κι η ελγκάλλα, σαν σωστή damsel in distress θα πέσει τελικά μετανιωμένη στην αγκαλιά του (ή θα τον ρίξει σε έναν καταρράκτη από τρουφάκια, έστω).

Αμέ, όπως διαβάσατε. Ο Μορφέας ξέρει καλά από εφιάλτες.

 

Μορφέα παιδί μου πρόσεχε λίγο που μπλέκεις και πως γράφεις όταν έχεις απέναντί σου γυναίκες. Αυτό το παιχνίδι με το Μι-Νι κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί σαν σεξιστικό σχόλιο…

 

Έτσι μπράβο, βάλ'τον σε μια τάξη, γιατί πολύ αέρα πήρε τελευταία, με διάφορα "αφέντης των ονείρων" και τέτοια, μικρό παιδί .

[Silvertooth]

Ωραιότατη η εισαγωγή. Είχε χαρακτήρες, ατμόσφαιρα και υπονοούμενα σε 248 λέξεις. Αφήνει και το φύλο του αφηγητή στο φλου.

 

Κανονίστε τι θα κάνετε μαζί της οι διαγωνιζόμενοι.

 

Γκουντ λακ.

[elgalla]

Η ντροπαλή πυργοδέσποινα ξαναχτυπά, με μια μικρή ενεσούλα έμπνευσης.

 

https://www.youtube.com/watch?v=jnimZXClLFA

 

Clad in pretence we face the face of future
And undercover frightened like a child
My order was revenge, now I'm worn out and torn
But you are my tower of power

Would you be my pale empress
My haven in the gale
Would you be my shelter strong
So, would you be my empress
So strong and yet so pale
Would you sing our, sing our
Sing our empire song

I sought some refuge, sought it in your shadow
But shadows are much taller than you are
And our country is a land of tumbling walls
I thought you were, I never saw you are

Would you be my pale empress
My haven in the gale
Would you be my shelter strong
So, would you be my empress
So strong and yet so pale
Would you sing our, sing our
Sing our empire song

[Morfeas]

Ευπειθώς αναφέρω: 0 λέξεις (ψέμα, έγραψα κάμποσες αλλά δεν ξέρω αν θα μπούν -σκόρπιες σκέψεις- γιατί διανύουμε επικίνδυνη ηλικία και το αλτσχάιμερ καραδοκεί)

Εκείνο το "ανήμερα Χριστουγέννων" ξύπνησε το πνεύμα του procrastination μέσα μου

Έχω μια ιδέα, η οποία μου αρέσει πολύ (πολύ επιπέδου "λείψανα του χρόνου" για να teasάρω και μια ψυχή).

Στα αρνητικά: Ήταν η πρώτη ιδέα που μου ήρθε, κάτι που με "προβληματίζει" γιατί υποτίθεται ότι ένας συγγραφέας -κανονικός ή επίδοξος- δεν πρέπει ποτέ να πηγαίνει με την πρώτη του επιλογή.

Το ζήτημα είναι να στρωθώ να φτιάξω ένα σχεδιάγραμμα, γιατί έτσι όπως είναι σκορποχώρι, μπορεί στο τέλος να μου βγει και νουβέλα και να πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο.

Αλλά ναι, στο κεφάλι μου φαίνεται καλή (τρέμε, μάγισσα!) κι αν το σχεδιάγραμμα την υπολογίσει 4,000 λέξεις (με στατιστικό λάθος χιλίων), θα παίξω μαζί της.

[elgalla]

Εγώ λέω να ακούσεις το ένστικτο που λέει ότι η ιδέα σου αρέσει και είναι καλή και να στρωθείς στο planning.

[Nienor]

0 λέξεις κι από δω προς το παρόν, αλλά την ξέρω, εκτός από μία σκηνή που έχω μια αφηρημένη περιγραφή στο κεφάλι μου. Μόλις μεστώσει κι αυτή θα τη γράψω

 

Γιατί, μικρέ ονειραφέντη, να μην πάμε με την πρώτη μας επιλογή? Έτσι και περιμένεις να μου έρθει η δεύτερη τη βλέπω τη δουλειά να μας μένει η πυργοδέσποινά μας στο ράφι

[elgalla]

Η πυργοδέσποινα σας εμπιστεύεται ότι δεν θα αφήσετε αυτήν και τις πουτίγκες της στο ράφι, γι' αυτό θα συνεχίσει να σας δίνει έμπνευση.

 

https://www.youtube.com/watch?v=YBc3_8c4h7w

 

She took my hand,
Pulled me down to fall to where the air was ice,
She thought she'd find some peace inside and borrowed
what was left of mine.

Vampyre's cry,
It comes down to you.
Vampyre's cry,
Like God and always.

Starved of blood and sick of head,
Inside her broken doors and shatters,
Kneeling down, cutting sky, She cupped her hands and
reached for life.

Wave come down and pushing through,
Carry her where she wants to go to,
Wave come down and pushing through,
Carry her, carry her.

Vampyre's cry. Pull me down.

[elgalla]

Πώς τα πάνε τα καμάρια μου; Για ενημερώστε τη ντροπαλή σας πυργοδέσποινα για την πρόοδό σας.

[Morfeas]

Του Μορφέα είναι έτοιμη η πρώτη γραφή, plus ένα ξεσκόνισμα, οριακά εντός λέξεων - ευτυχώς έχει όσες έχει του αρκούν μάλλον.

Τίτλο δεν ξέρει αν έχει βρει. Κάτι που ταιριάζει, το έψαξε κι υπάρχει σε βιβλίο (στα ελληνικά, μετάφραση του "Half Bad" - ευχαριστώ μεταφραστική ομάδα των εκδόσεων Λιβάνη ), αλλά δεν βρίσκει και τίποτα καταλληλότερο, οπότε μπορεί να μείνει μ' αυτό.

 

Από τίζερ, επειδή δεν έχει μεγάλη έμπνευση κι επειδή ό,τι σκέφτεται που να μην αποτελεί απόσπασμα του κειμένου είναι είτε "σπόιλερ" είτε λέει περισσότερα απ' όσα θέλει να γνωρίζει ο αναγνώστης είτε είναι τελείως άσχετο, θα περιμένετε λίγο ακόμα.

 

Πάντως, μέχρι στιγμής μου αρέσει.

Edited December 23, 2015 by Morfeas

[Nienor]

Καλά τα πάνε τα καμάρια σου, εντός προθεσμίας είμαστε και οι δυο, γραμμένοι και χτενίζουμε όσο μπορέσουμε μέχρι το χριστουγεννιάτικο ραντεβού μας για ποστάρισμα.

Για τον τίτλο εγώ είμαι σίγουρη: δεν έχω τίτλο Μάλλον τελευταία στιγμή θα μπει ένας κάποιος τίτλος για να ποσταριστεί.

Για το αν μου αρέσει δεν είμαι σίγουρη επίσης. Είναι ένα περίεργο κείμενο για μένα.

Για τίζερ, ωωωωχχχ, δεν έχω ιδέα. Άσε να τα βάλουμε και τα διαφημίζουμε μετά Ε?ε?

[Morfeas]

Κοίτα συνήθως πρώτα γίνεται η διαφήμιση....

 

Αφού κανείς μας δεν εμπνέεται, αντί teaser:

 

Την βλέπω να ξεπροβάλει από μια σκιά. Μαύρα μακριά μαλλιά, ένα τσιγάρο μόνιμο αξεσουάρ στα χείλη και μια δόση ειρωνείας στο βλέμμα.

«Τι έγινε, Νικολάκη;» λέει φυσώντας τον καπνό στα μούτρα μου. «Ακόμα πιστεύεις ότι θ’ αλλάξεις τον κόσμο;»

Δεν μιλάω. Ό,τι κι αν πω θα καταστρέψει την ατμόσφαιρα που χτίζεται.

«Ποιος σου έκλεψε τη γλώσσα, Μορφέα;» συνεχίζει. «Ξέρεις πάντως ότι δεν θα διαλέξει εσένα. Στο τέλος πάντα εγώ θα κερδίζω».

Η Κιάρα έχει δισεκατομμύρια στραβά. Η έπαρση δεν είναι ένα απ’ αυτά. Την πλησιάζω. Προσποιούμαι ότι πάω να τη χτυπήσω στο πρόσωπο, μα εκείνη δεν αντιδρά, ούτε καν το αντανακλαστικό πισωπάτημα.

Είναι υπνωτισμένη!

 

Χμμ... Προβλέπω πόλεμο με εκκίνηση ένα "Κύριος, τι εννοείς δισεκατομμύρια στραβά;!"

Αν κι επειδή το αντικείμενο μελέτης δεν είναι κι ό,τι πιο προβλέψιμο, πάντα υπάρχει και το ενδεχόμενο-αντίδραση "Και λίγα λες".

[Nienor]

Έτσι κορίτσι μου, όχι που θα αφήσουμε τον πιτσιρίκο να δει φόβο.

Είναι άυλος και πίσω του σέρνει όνειρα και εφιάλτες από γκρίζες ματωμένες πόλεις. Μια σταλιά παιδί, αλλά είναι δύσκολος αντίπαλος και το ήξερες, ξαναλέω στον εαυτό μου για χιλιοστή φορά. Ναι, αλλά νομίζει πως το παιχνίδι θα είναι τίμιο. Γελάω. Κοφτά και σταματώ. Δεν έχει ιδέα για το εσθίρι που έχω δέσει στο κορίτσι αποβραδίς.

"Έτσι θα παίξεις; Σαν παγοκολώνα;" μου λέει δήθεν έκπληκτος. Αλλά εγώ ξέρω. Ο Νικολάκης δεν εκπλήσεται με τίποτα. Όλα για την ατμόσφαιρα, όλα ένα μεγάλο παιχνίδι, μια προσποίηση. Από τη μέσα μεριά είναι μαλακός σαν την ψίχα του φρέσκου ψωμιού.

"Έτσι, Νικολάκη" του λέω και του ξαναφυσάω τον καπνό μου. Δεν βήχει - δυστυχώς. Δεν πειράζει, θα τον σπάσουμε αλλιώς.

[elgalla]

Σας αγαπώ, σας το 'πα; Δεν νομίζω να σας το 'πα. Και η καθιερωμένη έμπνευση:

 

https://www.youtube.com/watch?v=Lhbyte91R8g

 

Gotta have what I can´t have
Gotta love but shouldn´t love
Beauty lost it can´t be right

I will keep her by my side

In my mind, all in my mind
in my mind, my lovesick mind

Piece by piece I´ll show my love
My affection gleaming sharp
Red is love and red is life
Splashed upon my basement walls

Look inside
See the fever burn right behind my eyes
Look inside
See undying love - no more compromise

My love ain´t pure
My love ain´t beautiful
My love obscure
My love ain´t rational
and I know... how it may end

In my mind, all in my mind
in my mind, my lovesick mind

I´ll keep you forever here
undivided no more fear
I will join you in the end
I know you will understand

What I tried
My intention true, right for me and you
Look inside
See undying love - no more compromise

My love ain´t pure
My love ain´t beautiful
My love obscure
My love ain´t rational
and I know... how it may end

Darkness in my head, I can´t change your fate
Darkness in my head, I can´t change your fate

My love ain´t pure
My love ain´t beautiful
My love obscure
My love ain´t rational
and I know... how it may end

[Morfeas]

Μονομαχίας Συνέχεια... (ελπίζω να μην καταλήξει στο "Ήταν όλα ένα όνειρο τελικά")

 

Μόλις ξεμακραίνει, βήχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν έπρεπε να καταλάβει ότι την κατάλαβα: η Κιάρα γνωρίζει πολύ καλά για το άσθμα μου, θα πρόσεχε πού χώνει τον καπνό της. Αλλά τώρα είναι υπνωτισμένη και χρειάζεται τη βοήθειά μου. Κι όλα αυτά πάνω που υποτίθεται ότι μονομαχούμε για το χέρι της Αταλάντης, λες και το χέρι της αξίζει περισσότερο από τη ζωή της Κιάρας. Σκέφτομαι τα τρουφάκια, που κάνουν το δίλημμα λίγο δυσκολότερο.

«Δεν πα’ να…» μουρμουράω και πηγαίνω στο μόνο άτομο που μπορεί να κάνει κάτι: την Αταλάντη. Γράφει ένα νέο διήγημα, αλλά δεν μου λέει λεπτομέρειες.

«Η Κιάρα είναι υπνωτισμένη από βαμπίρ», της πετάω χωρίς πρόλογο. «Μπορεί να μην πιστεύω σ’ αυτά, αλλά ξέρω ότι εσύ πιστεύεις σε τέτοιες…» Δεν ολοκληρώνω, για να μην την προσβάλω.

Η Αταλάντη με κοιτάζει μ’ ένα χαμόγελο. «Η Κιάρα…» λέει και το στόμα της γεμίζει μέλι.

«Ναι, η Κιάρα…»

«Κινδυνεύει, είπες; Μορφέα, σοβαρέψου».

«Μα αλήθεια σου λέω, εκεί που ήταν ο άνθρωπος με τον καλό τον λόγο, τώρα έχει γίνει μια ενσάρκωση του Σατανά», λέω λίγο πριν με πιάσει κρίση άσθματος.

Χλομιάζει. «Δεν είναι δυνατόν… Κι εμένα ποιος θα με πάρει τότε;»

Αγνοώ την αστοχία του σχολίου της. Αγνοώ και την έμμεση προσβολή. «Ξέρεις τι μπορούμε να κάνουμε;»

«Η μόνη λύση είναι να πάω στην Τρίπολη», λέει και σηκώνεται όρθια.

«Ελγκάλλα, χελόου; Τι δουλειά έχεις στην Τρίπολη; Η Κιάρα βρίσκεται Αθήνα».

Μα εκείνη ήδη έχει εξαφανιστεί. Πότε μπήκα στη ζώνη του λυκόφωτος; Ή μήπως κοιμάμαι και δεν το συνειδητοποιώ; Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα χαρτιά της Αταλάντης, μιας και πάντα με τραβούν οι γκοθοϊστορίες της.

Elgalla=Αρκαδία. Μόνο αυτό έχει γραμμένο.

Περίεργο… Νόμιζα ότι καταγόταν από τη Θεσσαλία.

Κι έπειτα προσέχω κάτι καρδούλες στο περιθώριο, που μέσα τους περιέχουν Α+Κ=L4E

Τι στο καλό συμβαίνει;

 

@Κιάρα, αφιερωμένο μιας και ξέρω πόσο σου αρέσει η σούπα (βλ. το παραπάνω κειμενάκι)

[WILLIAM]

Εν αναμονή των ιστοριών είσαστε φοβεροί με τα κειμενάκια αυτά.

Να δω την απάντηση της Κιάρας εκτός και αν προλάβει η πυργοδέσποινα!

 

ΥΓ: Τα τρουφάκια είναι ένα σοβαρό κίνητρο πάντα.

[elgalla]

Τον παρατηρώ μέσα από τις σκιές που, χρόνια τώρα, είναι οι καλύτεροι και πιο πιστοί μου φίλοι. Μοιάζει μπερδεμένος - αυτό με ανακουφίζει. Φοβόμουν ότι θα καταλάβαινε τη μπλόφα μου. Μετά από εκείνο το ξόρκι που πήγε στραβά, βλέπουμε συχνά ο ένας τις σκέψεις και τα όνειρα του άλλου. Ευτυχώς, παραμένει ανίδεος όπως κι η Κιάρα. Αυτοί νομίζουν πως παίζουν για το χέρι μου. Στην πραγματικότητα, παίζουν απλώς για τη διασκέδασή μου. Στα λόγια της εισαγωγής ύφανα τη μαγεία που θα τους κλέψει το χάρισμά τους. Το ταλέντο τους θέλω, για την καρδιά τους λίγο με νοιάζει. Πότε έγινα τόσο σκληρή;

[Nienor]

Ξετύλιγα το πετσί από το χέρι μου για να ελέγξω τη δαγκωματιά. Είχα ζωγραφίσει με χένα δυο κεράσια, οι κύκλοι τους με κέντρο τις μικρές τρύπες που είχε αφήσει πίσω του ο βρυκόλακας, τα κοτσάνια τους ενώνονταν ψηλότερα κάτω από τους κόμπους των δαχτύλων. Σημάδι παλιό, αποτρεπτικό. Λένε πως κάπως αναστρέφει το χρόνο, γι' αυτό μάλλον θα καθυστερούσε και την επίδραση. Αισθανόμουν ασφαλής, αλλά λες να μην ήμουν;

Την αισθάνθηκα να περνάει στις σκιές - αγαπημένη, κρύβεσαι; Αυτό το ξόρκι τουλάχιστον πήγαινε καλά. Κι έπρεπε να προλάβω να μάθω, γιατί είχα σιγουρευτεί: ο μικρός θα με κέρδιζε και θα με περνούσε στις σκιές του εφιάλτη για πάντα! Έπρεπε να μάθω να βγαίνω και να μπαίνω κατά βούληση για να την κλέψω αν -όταν- θα έχανα. Γι' αυτό Τον είχα αναζητήσει εξαρχής, για τη δύναμη.

 

Έριξα μια ακόμα ματιά στην πένα, άλλη μια στο ραβδί μου. Λέξεις και ξόρκια. Μια θανατηφόρα μονομαχία, χωρίς ίχνος λεπίδας. Τι μου είχε πει; "Είμαι εναντίον της βίας". Και χαμογελούσε χθόνια. Α, ρε Νικολάκη πασιφιστή. Ο Άρχοντας των Ονείρων ο Πασιφιστής. Γέλασα. Κοφτά και σταμάτησα. Μήπως κι Αυτός γελούσε έτσι;

 

Πέρασα τα χέρια μου πάνω από την πένα και το ραβδί μου και είπα τις λέξεις τις σωστές. 'Ετοιμη. Εσθίρι και μπουγιούμ. Είμαι έτοιμη, είπα στον εαυτό μου σιωπηλά. Άντεχω μέχρι αύριο, και ύστερα, ω! ύστερα! Θα άφηνα όλες τις νεοαποκτηθήσες δυνάμεις μου να ξεχυθούν ελεύθερες, νέες και παλιές μαζί, σε ένα όργιο έμπνευσης! Γελούσα. Όχι κοφτά. Ηχηρά και μακρόσυρτα και άκουγα την ηχώ του γέλιου να μου απαντά. Μικρέ ονειραφέντη, πότε θα μάθεις να μην μπλέκεις με τα θηλυκά;