Write off #84 (Nienor vs Morfeas)

[elgalla]

Υπερπαραγωγή το έχουμε κάνει αυτό το write-off, οπότε υπερπαραγωγή κι εγώ για να σας εμπνεύσω:

 

https://www.youtube.com/watch?v=YbeBLvMFAcs

 

Blood red lips traced with a tongue they shine,
Cut through a crowded room.
A look can say a lot sometimes
And so I take all my past attractions
And project on you.
Every disappointment and mistake,
Some resentment from a one-night heartbreak.
My head is spinning
My hands go damp,
But still I force an introduction
And I ask you to dance.
You feel like home up against me so close,
Though we've just met tonight .
There's still so much that we still don't know,
But I'm fairly certain
That we just might work out right.
Then again it can all go up in flames,
And I'll take you down in the name of love.
But for now let's kiss hard,
Fuck the games.
All or nothing, it's written in blood

[Chorus]
On the way to the wedding,
Dressed in black, he said
"Sorry lover but you can't look back."
She says
"Oh no," she goes,
"Oh no," she goes
"Slow down baby or you're gonna explode."
On the way to the wedding,
Dressed in black, he said
"Sorry lover but you can't look back."
She says
"Oh no," she goes,
"Oh no," she goes
"Slow down baby keep your eyes on the road"

Soft wet skin, hairs raised, body tired;
And the sheets are across the floor.
You tell me that love don't last,
Drawing circles with your fingernails across my back.
As your lips form the words you won't say,
In the distance your favorite song plays.
I turn you over and look in your eyes,
Promise you that this is forever
Or till one of us dies.
You taste like tear stains
And could-have-beens,
But I love a good train wreck.
Your hair balled up inside my fist,
You tell me don't get too attached
Like this is just entertainment.
Then again it could go up in flames,
And I'll take you down in the name of love.
Maybe one last kiss just to ease the pain
All or nothing it's written in blood

[Chorus x2]

On the way to the wedding (Oh no)
[x7]
On the way to the wedding

[Morfeas]

Τι στο διάολο συμβαίνει; Έχω χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια…

 

Η Αταλάντη ερωτευμένη με την Κιάρα; Θυμάμαι που σε κάθε διήγημα της υπνωτισμένης η ελγκάλλα έβγαζε καρδούλες κι αστεράκια, αλλά νόμιζα ότι ήταν απλός θαυμασμός.

«Ρε, λες το παιχνίδι να είναι στημένο και το μόνο που επιδιώκουν είναι να με τρελάνουν;»μουρμουρίζω.

Ακούω ένα θρόισμα πίσω μου, μα δεν βλέπω τίποτα: μόνο σκιά. Αποφασίζω να φύγω γιατί πάντα με φόβιζαν οι σκιές. Πλέον αδιαφορώ και για την ατμόσφαιρα και για το σασπένς. Να ξυπνήσω μόνο θέλω, αλλά οι τσιμπιές στο μπράτσο μου δεν φτάνουν.

Στο πάτωμα βλέπω ένα χαρτί. Το σηκώνω και το άρωμα της Αταλάντης μπαίνει στα ρουθούνια μου.

Το διαβάζω:

 

Για τρία πράγματα ήμουν απολύτως σίγουρη. Πρώτον, ο Μορφέας ήταν βρικόλακας. Δεύτερον, υπήρχε ένα κομμάτι του - και δεν ήξερα πόσο μπορεί να υπερίσχυε αυτό το κομμάτι- που διψούσε για το αίμα μου. Και τρίτον, ήμουν ανεπιφύλακτα και αμετάκλητα ερωτευμένη με την Κιάρα.

 

Καταραμένα αυγά και πασχάλια, πού στο καλό κρυφτήκατε;

[elgalla]

Έχει δίκιο, φυσικά, το παιχνίδι είναι στημένο. Νομίζει ακόμη πως παίζουν οι δυο τους, αλλά δεν έχει διακρίνει ακόμη το αόρατο χέρι που κινεί τα νήματα. Σ' αυτήν την παρτίδα παίζουμε τρεις και τουλάχιστον ένας από μας έχει κίνητρα σκοτεινότερα απ' τον έρωτα. Ανησύχησα όταν τον είδα να διαβάζει το χαρτί που γλίστρησε από τις σημειώσεις μου. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει; αναρωτιέμαι. Είναι δυνατόν να μην ξέρει πως είναι δύο σε ένα σώμα; Πως είναι Μορφέας και Νικόλας και πως ο ένας είναι πλάσμα της νύχτας, ενώ ο άλλος δεν είναι παρά ένας ασθματικός φοιτητής; Η Κιάρα γνωρίζει. Το κατάλαβε από τότε που εκείνος άρχισε να μας μιλάει για εγκλήματα και όνειρα και το σύνδρομο που πήρε το όνομα της Εθνικής μας Σταρ.

 

Σκέφτομαι την Κιάρα και λιγώνομαι. Έκπληκτη και αγχωμένη, αρπάζω τις σκιές, τις καβαλάω και ιππεύω ορμητικά προς το κρυσφήγετο της μάγισσας. Με νιώθει που κρύβομαι στη σκιά και χαμογελάει με σιγουριά. Βλέπω τα σημάδια στο χέρι της - όχι, δεν μπορεί. Κι όμως, μπορεί. Ανάθεμα! Νόμιζα πως ήμουν πιο έξυπνη κι από τους δυο τους, αλλά η άτιμη κατάφερε να με δέσει με τα πιο απλά μάγια. Απομακρύνομαι οργισμένη. Μόνο να ελπίζω μπορώ τώρα - να ελπίζω πως η γητειά που ύφανα με τις λέξεις μου θα φανεί αρκετά δυνατή για να τους παγιδέψει. Θέλω τις ιστορίες τους, τις ποθώ όπως έχω ποθήσει λίγα πράγματα στη ζωή μου. Στο μυαλό μου ξανάρχεται αθέλητα η Κιάρα και καταριέμαι το εσθίρι της μάγισσας.

[Nienor]

Το γέλιο μου σβήνει κι αφήνει πίσω του ένα γκρίζο στοίχειωμα στην αλέα. Γύρω της οι σκοτεινοί ψηλοί τοίχοι των κτηρίων που την περικλύουν αντανακλούν τα γραμμένα της αγαπημένης. "Έλα" της λέω νοερά και τη νιώθω να ξεκινά - ακαριαία, την ίδια στιγμή. Χαμογελώ αυτή τη φορά.

Εδώ, ανάμεσα στα γραπτά της - αυτά που την αναγκάσαμε για να διαλέξει τον έναν από τους δυο μας, και η απέραντη συμπόνια μέσα της μας έγραψε - αισθάνομαι ασφάλεια και προσμονή. Για κείνη. Που έρχεται. Με όλα της τα πέπλα να ανεμίζουν στις σκιές. Σχεδόν μυρίζω το άρωμά της. Σχεδόν. Και προσμένω.

Μα κάτι είναι εκεί, πίσω από τη σκέψη μου, πίσω από την προσμονή, πίσω από τον πόθο για την αγαπημένη, ένας άλλος πόθος κρυφός και άγριος που μολύνει κάθε σκέψη για την εκλεκτή μου. Με τρόμο αναγνωρίζω πως αυτός ο κρυφός πόθος Τον αφορά. Αν ξυπνήσει; Αν ξυπνήσει και το μαγικό γιορτινό αύριο δεν έχει ακόμα ξημερώσει;

[Morfeas]

Δεν είμαι μόνος μου σ’ αυτό το κορμί. Υπάρχει και κάτι άλλο μέσα μου, κάτι σκοτεινό. Το σκοτάδι μέσα μου, σκέφτομαι και καταλαβαίνω ότι γι’ αυτό έγραφα πάντα. Για να το ξορκίσω, να το διώξω μακριά.

 

Κοιτάζω το σημείωμα της Αταλάντης: από πότε η ελγκάλλα κλέβει ξεδιάντροπα το Twilight κι αλλάζει απλώς τα ονόματα; Δεν είναι αυτό το στυλ της. Ούτε η φυγή της ήταν, ούτε οι καρδούλες και τα “L4E”. Όλο αυτό το meta επίπεδο είναι πολύ προχωρημένο ακόμη και για εκείνη. Είναι λες και ο καθένας μας απέκτησε έναν ρόλο: εγώ τον χαζό της παρέας που μονίμως θα πέφτει από τα σύννεφα, η Κιάρα τη δαιμόνια αντίπαλη, υπνωτισμένη από Εκείνον, κι η Αταλάντη ο εγκέφαλος, που δεν είναι παρά ένα πιόνι κάποιου ακόμη σατανικότερου. Κανείς μας δεν είναι αφηγητής, αφηγητής είναι Εκείνος που χαίρεται από μακριά. Δίπλα μας. Μέσα μου. Η άλλη μου όψη. Ο Μορφέας, ο άρχοντας των ονείρων, του πρόσκαιρου θανάτου.

Ήρωας και κακός της ίδιας ιστορίας, στο ίδιο σώμα.

Τον αισθάνομαι για λίγο. Τον αισθάνομαι δυνατότερο από ποτέ. Πρέπει να βιαστώ.

 

Πηγαίνω στην Κιάρα κι ακόμη μυρίζω το άρωμα της Αταλάντης, λες και με κυνηγά. Κι αν βρισκόμαστε σε κάποιο όνειρό Του, που απλώς μπλέκει την πραγματικότητα με τις δικές του -τις δικές ΜΟΥ- αναμνήσεις;

«Αύριο το πρωί πρέπει να ξεμπερδέψουμε μ’ όλα αυτά. Να τελειώνουμε. Στις 12», της φωνάζω. «Δεν αντέχω άλλο».

«Δεν θα τελειώσει αύριο», μου λέει φυσώντας τον καπνό πάλι στη μούρη μου. Δεν βήχω. Και τότε συνειδητοποιώ ότι εγώ, ο Νικόλας, ποτέ δεν ήμουν ασθματικός. Πιόνι του εαυτού μου... «Δεν θα μας αφήσει Εκείνος. Δεν θα τελειώσει ποτέ».

Edited December 24, 2015 by Morfeas

[WILLIAM]

Δε μου λέτε; Μήπως να το κάνετε ένα μυθιστόρημα όλο αυτό; Είναι πολύ ιντριγκαδόρικο.

[Old man & SiFi]

Δε μου λέτε; Μήπως να το κάνετε ένα μυθιστόρημα όλο αυτό; Είναι πολύ ιντριγκαδόρικο.

 

Με πρόλαβες…

Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν κι έλεγα να προτείνω να παρατήσουν το write-off και να ολοκληρώσουν αυτό το φοβερό  μυθιστόρημα με τίτλο: “write-off#84” ή “Το μυθιστόρημα των τριών” ή “Η κάθοδος των τριών”. Μιλάμε για τεράστια επιτυχία με αναφορές στο 1984 ή την Ελληνική πεζογραφία ή το Βρετανικό χιούμορ του Nick Hornby (A Long Way Down) αντίστοιχα. Τα τρουφάκια –φυσικά– τα κερδίζουμε εμείς που δώσαμε την ιδέα!

[WILLIAM]

 

 

Τα τρουφάκια –φυσικά– τα κερδίζουμε εμείς που δώσαμε την ιδέα!

 

 

Αυτό ξαναπές το!

[Old man & SiFi]

 

 

 

Τα τρουφάκια –φυσικά– τα κερδίζουμε εμείς που δώσαμε την ιδέα!

 

 

Αυτό ξαναπές το!

 

Λες να ζητήσουμε και  ποσοστά από τις πωλήσεις;

[WILLIAM]

Εγώ είμαι μια χαρά με τα τρουφάκια της πυργοδέσποινας!

[elgalla]

Γελάστηκαν. Ακόμη κι εγώ γελάστηκα, που ποτέ δεν κάνω λάθος - χάρισμα και κατάρα του μήνα που γεννήθηκα. Αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι για δύο, ούτε για τρεις, όπως η αλαζονεία μου με έσπρωξε να πιστεύω. Είναι για τέσσερις και παίζεται σε επίπεδα. Ο γενναίος ιππότης και η μάγισσα: το πρώτο επίπεδο. Θα διασταυρώσουν πένες αύριο για χάρη μου. Η πυργοδέσποινα κι ο Πρίγκηπας των Ιστοριών: το δεύτερο επίπεδο, αθέατο αλλά παρόν. Ποια κατεύθυνση ακολουθούν οι κλωστές που μας κατευθύνουν; Ποιοι, στ' αλήθεια, είναι οι παίχτες σ' αυτήν τη σκακιέρα και ποιοι τα πιόνια;

 

Ύφανα λέξεις για να τους πλανέψω και τους χάρισα τραγούδια για να τους αποπροσανατολίσω, αλλά ποιος, τελικά, θα βρεθεί πιασμένος στον ιστό που έπλεξα για χάρη τους; Εκείνοι ή μήπως εγώ; Αναρωτιέμαι, καθώς σκέφτομαι πόσο μου λείπει η ζεστή αγκαλιά της, όπως τα καλοκαίρια με κόβουν σαν μαχαίρια. Κουνάω το κεφάλι μου να συνέλθω. Από πού ξεπήδησαν αυτά τα λόγια; Από τις μελέτες μου στο υπερφυσικό θυμάμαι πως είναι κάποιου είδους επίκληση για τον δαίμονα Σωτηβολάνη, αλλά αδυνατώ να καταλάβω πώς ξεφύτρωσαν στο μυαλό μου. Σμίγω τα φρύδια. Κάποιος με περιπαίζει. Είναι η λατρεμένη μου ή μήπως... ή μήπως είναι Εκείνος;

[Nienor]

Παίκτες, αντίπαλοι, ρόλοι. Παίκτες με αντίπαλους ρόλους φαντάσματα των εαυτών μας. Ναι, στοιχειά. Αλλά πόσα;

"Δεν θα μας αφήσει Εκείνος. Δεν θα τελειώσει ποτέ" του είπα. Και είναι μια διαπίστωση, μόνο που δεν ξέρω πώς νιώθω γι' αυτήν. Ξύπνα, Νικόλα, θέλω να του φωνάξω και την ίδια στιγμή τρέμω πως μπορεί ο Νικόλας να αφήσει το Όνειρο και να έρθει ξανά Εκείνος. Να τον σπάσω είπα; Γελώ. Κοφτά και σταματώ. Μα αν τον σπάσω θα ξυπνήσει προτού να ξημερώσει η μέρα, προτού φύγουν τα φεγγάρια και τα άστρα. Αν τον ξυπνήσω και πάρει τη θέση του Εκείνος την ώρα που είναι δυνατός θα είναι η καταστροφή μας, όλων μας. Όσοι κι αν είμαστε, όσο κι αν ποθώ τον ερχομό Του. Οι τρύπες στο χέρι μου με καίνε γλυκά. Στο μυαλό μου ακούω στίχους της επίκλησης, κατευθείαν μέσα από τις σκιές. Τι κάνεις, αγαπημένη; Αν φέρουμε κι άλλον δαίμονα πριν την αυγή ανάμεσά μας... αν... Χάνομαι στις σκιές και στη σκέψη της, ενώ την ίδια στιγμή κοιτάζω τον Νικόλα με κρυφό δέος. Και περιμένω... Φυσώ καπνό και περιμένω. Δεν βήχει. Η συνειδητοποιήση με χτυπάει σαν χαστούκι. Φυσώ καπνό και ο Νικόλας δεν βήχει. Τον κοιτάζω με υποψία.

"Βγες από τις σκιές, αγαπημένη" λέω στην Ελγκάλα κι αναρωτιέμαι με ποια μορφή θα βγει, τι χρώμα θα είναι τα πέπλα της και πώς θα με αγκαλιάσει το άρωμά της. "Σε χρειάζομαι" συμπληρώνω, μα κοιτάζω τον πλάσμα μπρος μου με το αθώο πρόσωπο. Τελευταίος καπνός. Με κοιτάζει ατάραχος.

[WILLIAM]

Έλα τριήμερο έρχεται. Για αφήστε τα εορταστικά τραπέζια και στρωθείτε να το κάνετε μια ιστορία!

( είπαμε τα τρουφάκια από δω παρακαλώ )

[elgalla]

Σιωπηλά, αποδέχομαι την πρόσκληση της αγαπημένης μου και βγάζω από πάνω μου το κοστούμι της ντροπαλής πυργοδέσποινας. Είχε αρχίσει να με στενεύει, το ομολογώ. Περιφέρομαι στη νοερή μου γκαρνταρόμπα προσπαθώντας να αποφασίσω ποιο πέπλο θα ντυθώ ετούτη τη φορά - ποιο πρόσωπο περισσότερο θα ταρακουνήσει τον Πρίγκηπα. Πρέπει να προστατέψω την ακριβή μου πριν Αυτός της κάνει κακό. Με απόγνωση, κοιτάζω τα φουστάνια μου και κανένα δεν μου μοιάζει αρκετό να Τον νικήσει. Ποιο να διαλέξω; Τη Μαύρη Μοράνα, τον τρόμο της Καρσοβίας; Την Ερέσκιγκαλ, τον δαίμονα της νύχτας; Την Ελένη με τη νυχτωμένη μνήμη ή μήπως την αδίστακτη Ευγενία Μπόρχες; Κοντοστέκομαι μπροστά σε ένα κοστούμι που έχω καιρό να ντυθώ. Είναι σκονισμένο, αλλά θα κάνει τη δουλειά του. Το φοράω κι αφήνω να με κοσμήσουν οι λέξεις που έγραψα για χάρη του. Μάγισσα, γητεύτρα και πλανεύτρα. Η Κορνηλία μου βγαίνει από τη σκιά κι εξετάζει τον μικρούλη Πρίγκηπα των Ονείρων διασκεδασμένη.

"Μην τρέμεις άλλο, λατρευτή μου" λέει η φωνή της μέσα από τα χείλη μου. "Ο Μορφέας ξέχασε πως κι εγώ έχω μυστικά κι αγγέλους στο μυαλό μου. Θα νικήσουμε."

Edited December 25, 2015 by elgalla

[Ιρμάντα]

Πλάκα έχετε αγγελοκρουσμένα μου!!!

[Morfeas]

Δεν την αναγνωρίζω. Μέχρι κι η φωνή της ακούγεται διαφορετική, λες και κάποιος δαίμονας την κατέλαβε.

Δεν αντιδρώ· μόνο κάτι μέσα μου σιγοβράζει. Κι εκείνη το προκαλεί, λες κι Εκείνος στο πρόσωπό της βλέπει απειλή. Φοβάμαι, κι αυτό Τον ξυπνά ολοκληρωτικά.

Πλέον δεν υπάρχει τίποτα άλλο για μένα, παρά μόνο το Σκοτάδι Μέσα Μου. Που πλέον έχει ήδη απελευθερωθεί, έτοιμο να καταπιεί τα πάντα.

Edited December 25, 2015 by Morfeas

[Nienor]

Κοιτάζω τα κόκκινα μάτια του κι αναριγώ. Η σκέψη μου είναι διχασμένη. Επιτέλους Αφέντη μου και τρόμος την ίδια στιγμή. Το άρωμα της αγαπημένης γεμίζει το μυαλό μου. Καθυσηχάζει λίγο την καρδιά μου. Σήμερα είναι η Κορνηλία και τα πέπλα της μυρίζουν μαγεία, την καθαρή, την ανυπόταχτη, την ελεύθερη μορφή της. Κι έρχεται να γράψει το φινάλε στις ζωές μας. Σβήνω το τσιγάρο μου και περιμένω - να χαθώ ή να την κλέψω.

[elgalla]

Σας διάβασα και τους δύο - σιγά που θα περίμενα, αλλά θα σχολιάσω τελευταία. Ένα πράγμα, όμως θα το πω τώρα: η ευτυχία μου που συνέβαλα στη δημιουργία αυτών τωμ δύο ιστοριών δεν περιγράφεται.

 

Υ.Γ. Ναι, Κιάρα, είναι 100% urban fantasy.

[jjohn]

Θα διαβάσω  την Δευτέρα!

Καλή επιτυχία!

[Silvertooth]

Σας διάβασα κι εγώ. Δεν απογοητεύτηκα ;)

 

Εύγε σας παιδιά μου.

[WILLIAM]

Μπράβο, μπράβο. Να δούμε ποιος θα πάρει την πυργοδέσποινα.

Τώρα ξέρετε τι πρέπει να γράψετε ε;

[jjohn]

Για  όποιον χάσει 

 

Edited December 25, 2015 by jjohn

[white_unicorn]

αν όλα αυτά έγιναν για τρουφάκια, την επόμενη φορά να γίνει διαγωνισμός για τα καλύτερα τρουφάκια ;) (όταν θα είμαι στα νότια ε; :Ρ) 

Θα τα διαβάσω φυσικά, εφιάλτες και αστική φαντασία με πλάσματα της κόλασης και εγώ θα μείνω εκτός; Ζαμέ! ;) 

 

και πρέπει να ξαναβρώ εκείνη τη συνταγή για τρουφάκια!!!! 

[Morfeas]

Το poll βρίσκεται στη θέση του. (yeaah, first poll ever!)

Μπήκαν και στο πρώτο ποστ οι ιστορίες, το μόνο που μένει είναι ν' ανακοινώσει η πυργοδέσποινα πότε θα γίνουν οι αρραβώνες.

[Nienor]

αν όλα αυτά έγιναν για τρουφάκια, την επόμενη φορά να γίνει διαγωνισμός για τα καλύτερα τρουφάκια ;) (όταν θα είμαι στα νότια ε; :Ρ) 

Θα τα διαβάσω φυσικά, εφιάλτες και αστική φαντασία με πλάσματα της κόλασης και εγώ θα μείνω εκτός; Ζαμέ! ;) 

 

και πρέπει να ξαναβρώ εκείνη τη συνταγή για τρουφάκια!!!! 

Αυτές όλες τις ανησυχίες θα τις ξεπεράσεις όταν θα δαγκώσεις για πρώτη φορά ένα τρουφάκι της Ελγκάλας Και νομίζω πως θα ξεπεράσεις και μερικές ακόμα, ας πούμε ό,τι σε απασχολούσε εκείνη τη στιγμή, θα ξεχάσεις τι σκεφτόσουνα, θα αφήσεις φράσεις μετέωρες και τέτοια τρου στορυ