ΩΚΕΑΝΕΙΟ ΣΕΛΑΣ-ΠΡΟΛΟΓΟΣ

[Augustinee]

Όνομα Συγγραφέα: Augustine 
Είδος: Φαντασίας και ρομαντικό με στοιχεία περιπέτειας και μυστηρίου, με setting το Παρίσι και την Φρανκφούρτη (αλλά πολύ λίγο η δεύτερη τοποθεσία)
Βία; Ναι
Σεξ; Ναι, αλλά μέχρι ένα σημείο
Αυτοτελής; Αυτός είναι ο πρόλογος, θα χωρίζεται σε κεφάλαια αλλά δεν ξέρω πόσα ακριβώς 
Σχόλια: Παραθέτω την περίληψη της ιστορίας 

Εκείνη μεγάλωσε σε έναν κόσμο που δεν αποδεχόταν το χάρισμα της. Ως τα δεκαέννια της ζούσε στο ψυχιατρείο Σεν-Ζοζέφ στα κακόφημα προάστια του Παρισιού. Δεν γνώρισε ποτέ την λέξη “ελευθερία”, δεν ζήτησε ποτέ κάτι διαφορετικό. Φοβόταν τη δύναμη της, φοβόταν να αφεθεί σε αυτή την άγνωστη και ακατανόητη δύναμη της. 

Εκείνος μπήκε στη ζωή της ξαφνικά, με χίλια μυστικά πίσω από τα καφέ μάτια του. Γίνεται κομμάτι της και καταφέρνει να την πείσει να αφεθεί στα δικά της “χρώματα”, στον δικό της καμβά από αισθήσεις, συναισθήματα και σκέψεις τρίτων. Την πείθει να δημιουργήσει το δικό της Σέλας από την αρχή, διαλέγοντας κάθε φορά διαφορετικές αποχρώσεις ταυτίζοντας τες με ξεχωριστές εντυπώσεις. 

Υπό την ρομαντική και μυστηριακη ατμόσφαιρα της πόλης του φωτός, δυο άνθρωποι προσπαθούν να ανακαλύψουν τον σκοπό και τον λόγο που κατέχουν αυτό το χάρισμα που δεν έχει σταματήσει να τους κυνηγά. 

Το “Ωκεάνειο Σέλας” είναι μια ιστορία έρωτα και φαντασίας που πάνω από όλα προσφέρει χρώματα και καμβά στον αναγνώστη να ζωγραφίσει την δική του πραγματικότητα και να την πλάσει όπως εκείνος θέλει, μιας και δεν εμφανίζεται ποτέ με μόνο μια απόλυτη εκδοχή, έτσι δεν είναι; 

 

 

 

ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΜΑΙΟΣ 2013

 

Έγλειψα τα ξηρά μου χείλη. Είχαν γεύση από αλμυρό νερό. Δεν είχα καταλάβει ότι έτρεχαν δάκρυα ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ. Άνοιξα τα μάτια μου σιγά-σιγά και το πρόσωπό που είδα μπροστά μου δεν ήταν άλλο από του Φαμπιάν. Χαμογελούσε μειλήχια ενώ εξέταζε τα μισοσκισμένα μου ρούχα.

 

 

“Ελπίζω τα σχοινιά να μην πιέζουν πολύ τα χέρια σου. Ήσουν ανυπάκοη. Έπρεπε να πάρουμε κάποια μέτρα.”

 

Πλησίασε και έκοψε με ένα σκουριασμένο μαχαίρι μια μπούκλα από τα μαλλιά μου.

 

"Ποτέ δεν είχα κατακόκκινα-- κάτι καινούργιο. Ξέρεις, μετά από την Αδρανοποίηση θα είσαι ένα τίποτα. Μια ψυχή καταδικασμένη να κυκλοφορεί χωρίς όλα αυτά που την όριζαν. Αυτή η κόκκινη μπούκλα θα είναι το μοναδικό που θα σου έχει απομείνει από τον παλιό σου εαυτό. Και να ξέρεις, θα μου ζητήσεις τα πάντα για να την έχεις. Είμαι σίγουρος- είπε και σχεδόν κόλλησε το πρόσωπό του στο δικό μου- ότι εμείς οι δυο θα καταλήξουμε σε μια υπερόχη και ..... επικοδομοιτική συμφωνία.”

 

Δάγκωσα μανιωδώς το κάτω χείλος του με όση δύναμη μου είχε απομείνει.

Ο Φαμπιάν προσπαθούσε να ξεκολλήσει από πάνω μου και ούρλιαζε από πόνο. Το αίμα από τα χείλη του λέκιασε το πρόσωπο μου και ένιωσα τον θυμό του να πνίγει την ψυχή μου.

 

“Σκρόφα! Ανοίξτε περισσότερο τα άκρα της και σφίξτε τα σχοινιά της! Αφού δεν θα μάθεις με το καλό θα μάθεις με τη βία, παλιοπουτάνα!”

 

Μουδιασμένη από τον πόνο και φοβισμένη ότι τελικά δεν θα επιβίωνα ως την Αδρανοποίηση μιας και το σώμα μου θα κόβονταν επιτόπου στα δύο, γύρισα το κεφάλι μου προς τα αριστέρα και κοίταξα το καταϊδρωμένο και καταματωμένο πρόσωπο του. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και άηχα συμφωνήσαμε πως αν μας μετάλλασαν σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμασταν τότε, δε θα ξεχνούσε ποτέ ο ένας τον άλλον. Ούτως ή άλλως είμασταν γραμμένοι στα άστρα.

 

Είσεπνευσα βαθιά και έκλεισα τα μάτια μου. Χαμογέλασα στην ενθύμηση εκείνου του κρύου πρωινού. Χαμογέλασα πιο έντονα όταν ένιωσα την ενέργεια του να ενώνεται με την δική μου. Τον άφησα να με καθοδηγήσει μέσα από τα αφηρημένα μονοπάτια των αναμνήσεων μου, τότε που ξεκίνησαν όλα.

 

~Α