Naroualis Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 Δράκων Βιβλίο 1ο: Γέννηση Χρήστος Α. Κασκαβέλης Σελίδες 528 Εκδόσεις mamaya, 2015 ISBN 9786188178 ISBN13 9786188178939 Από το Goodreads: Σε μια μυθική εποχή τυλιγμένη στη δεισιδαιμονία, πνιγμένη στη λάσπη… ένα παραμύθι ξεχύνεται σαν τις βαρβαρικές ορδές του Σατανά από την Ανατολή… Στο Καστρομοναστήρι στη μέση του πελάγους ξεμπαρκάρει ο Ντα-Ρεν. Πολεμιστής τρομερός, γεννημένος πέρα από τα σύνορα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, Αρχηγός μιας φυλής με μόνο λάβαρο την εκδίκηση και την πείνα. Μιας φυλής επιδρομέων όπου οι άντρες ονειρεύονται μόνο την Ιστορία που θα πάρουν μαζί τους στ’ αστέρια και γονατίζουν μόνο μπρος στις μάγισσες.Ποιος είναι αυτός ο άντρας που ζητά γονατιστός να εξαργυρώσει τις ζωές της γυναίκας του και της κόρης του; Με μόνη προσφορά ένα πιθάρι; Για χρόνια οι καλόγεροι θα καταγράφουν τα λόγια του, εκεί στο Αγιονήσι. Η ιστορία της εφηβείας του καφετιά, της φυλής του μαύρη, της εκστρατείας του κατακόκκινη και της μεταμόρφωσής του γαλάζια.Site Βιβλίου www.drakonbook.gr ------------------ Παίζει να φταίω για τις μισές πωλήσεις αυτού του βιβλίου Τι να πρωτοπώ. Πλοκή, ιδέα, χαρακτήρες. Ονόματα δεν δίνονται σαφή, αλλά ξέρεις πού είσαι ανά πάσα στιγμή. Αγριότητες, σκληρότητες. Ούτε ένα λάθος επιμέλειας. Άνετα χωράει στην αρχική δεκάδα ή πεντάδα του ελληνικού φάνταζι όλων των εποχών. Ανετότατα. Φυλάω τον δεύτερο τόμο της ζωής του Ντα-Ρεν για κάποια στιγμή που θα θέλω πραγματικά να διαβάσω κάτι εκπληκτικό. Οι φαντασάδες, μην τολμήσετε να το αγνοήσετε. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 Μου τιναξες στον αέρα το budget στο ΦανταστιCon, αφού εξαιτίας σου πήρα και το δεύτερο μαζί με το πρώτο. Λογικά από τα πρώτα που θα διαβάσω το 2016 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 Αχχχχ, αυτό για τα λάθη... Ήμουν στο τσακ να το αγοράσω στο ΦαντάστιCon, όταν είδα στην πρώτη σελίδα μια πρόταση "τα κορδόνια που έραβαν το πανωφόρι του" και μου κόπηκε η όρεξη στο δευτερόλεπτο. Ίσως αργότερα, αν φτηνύνει ή αν το δανειστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted December 17, 2015 Author Share Posted December 17, 2015 Είναι "τα δέρματα που έραβαν το πανωφόρι και το κατωφόρι του". Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι έχεις άδικο να σου πω την αλήθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 17, 2015 Share Posted December 17, 2015 Είναι "τα δέρματα που έραβαν το πανωφόρι και το κατωφόρι του". Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι έχεις άδικο να σου πω την αλήθεια. Ακόμα χειρότερα, ούτε καν κορδόνια ή κλωστές ή κάτι που να χρησιμοποιείται για ράψιμο. Οκ, δε σημαίνει ότι το βιβλίο δεν αξίζει, βέβαια, αλλά το παθαίνω αυτό με βιβλία: αν το πρώτο που θα δω είναι ένα μαργαριτάρι, φεύγω τρέχοντας. Θα επιστρέψω αργότερα, όμως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 18, 2015 Share Posted December 18, 2015 Εγώ ψήθηκα να τα διαβάσω, αλλά ο εκδότης με χάλασε με το κείμενου του οπισθόφυλλου στο δεύτερο βιβλίο και την προσπάθειά του να μας πείσει ότι δεν είναι φαντασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τα διαβάσω, πάντως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 18, 2015 Share Posted December 18, 2015 Εγώ ψήθηκα να τα διαβάσω, αλλά ο εκδότης με χάλασε με το κείμενου του οπισθόφυλλου στο δεύτερο βιβλίο και την προσπάθειά του να μας πείσει ότι δεν είναι φαντασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τα διαβάσω, πάντως. Θυμάμαι, όταν το πρώτο είχε βγει στα βιβλιοπωλεία, δεν το είχα πάρει γιατί δεν ήμουν σίγουρος αν είναι φαντασίας ή όχι. Νομίζω πάντως ότι στον εκδοτικό είτε φοβούνται να πουν ανοιχτά ότι είναι φαντασίας για να μη χάσουν το "ευρύ κοινό" (ή έστω το ράφι της γενικής λογοτεχνίας) είτε νομίζουν ότι φαντασίας είναι βιβλία όπως ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών και προσπαθούν έτσι να τονίσουν ότι δεν είναι έτσι. Περισσότερα για το άν και το πώς είναι φαντασίας όμως μόλις το διαβάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
4of7 Posted December 20, 2015 Share Posted December 20, 2015 Καλημέρα κι από μένα Κι ευχαριστώ που άνοιξες το θέμα Ευθυμία. Ευχαριστώ πολύ για τις καλές και τις κακές κριτικές, οι πρώτες είναι ψωμί και οι δεύτερες νερό. Επειδή μεταφράζω στα αγγλικά τώρα με βοηθούν πολύ οι κακές κριτικές και σε όλη τη διάρκεια της γραφής ήταν οι πιο χρήσιμες. Αν μπορώ να συνεισφέρω μια άποψη στον 1ο μου αυτό ποστ, μια που το έχω διαβάσει 200 φορές το βιβλίο. Είναι fantasy ή όχι; Ό,τι πει ο αναγνώστης. Για μένα αν φτιάξει κάποιος μουσακά με μακαρόνια δεν είναι fantasy, μπορεί να είναι αηδία, μπορεί να πεις έχει αρρωστημένη φαντασία αλλά δεν έχει κάποιο στοιχείο fantasy. Aν φτιάξει μουσακά με κιμά από ανθρωποφάγα βατραχαηδόνια που τραγουδάνε την ώρα που τον τρως τότε είναι fantasy. O εκδότης βέβαια από την πλευρά του προτιμά το βιβλίο να μην είναι μόνο στο fantasy ράφι, έμπορος γαρ… Ο συγγραφέας χαίρεται ιδιαίτερα που ονομάζεται fantasy το βιβλίο.Τώρα βέβαια μια που είμαι κι ο συγγραφέας και ο εκδότης στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια τριχασμένη προσωπικότητα εδώ. Τέλος για το μαργαριτάρι (της αβύσσου, τι ωραίες ιστορίες!) να πω ότι ουσιαστικά και ρήματα συνευρίσκονται σε πολλές παράνομες πράξεις στο βιβλίο. Δέρματα ράβονται, σκίουροι που είναι δέρματα τουρτουρίζουν, ο ήλιος ποδοπατά με σανδάλια, γενικά περιδέραιο μαργαριταριών με ρεζέρβες για την τσέπη κιόλας. Είναι στυλάκι, αλλού αρέσει αλλού όχι, ο επιμελητής μια χαρά έκανε τη δουλειά του, απλά ο συγγραφέας έτσι το ήθελε, αν και θα το παραδεχτώ ότι τα αρχικά κεφάλαια είναι λίγο πομπώδη. Αυτά κι ευχαριστώ και πάλι Χρήστος 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 20, 2015 Share Posted December 20, 2015 O εκδότης βέβαια από την πλευρά του προτιμά το βιβλίο να μην είναι μόνο στο fantasy ράφι, έμπορος γαρ… Ο συγγραφέας χαίρεται ιδιαίτερα που ονομάζεται fantasy το βιβλίο. Τώρα βέβαια μια που είμαι κι ο συγγραφέας και ο εκδότης στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια τριχασμένη προσωπικότητα εδώ. Ανοίγεις πολύ μεγάλη κουβέντα τώρα για το ράφι, Χρήστο. Τουλάχιστον όμως το βιβλίο σου δε χάνεται ανάμεσα στα γενικά ράφια, οπότε μάλλον κάπου ισορρόπησαν όλες οι προσωπικότητες σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 20, 2015 Share Posted December 20, 2015 Αν "είναι στυλάκι", να έχει υπόψη του όποιος το υιοθετεί να μην απομακρυνθεί πολύ από τη γλώσσα που μιλάμε οι υπόλοιποι, γιατί θα βρεθεί να είναι ο μόνος που θα μπορεί να διαβάσει το βιβλίο. Ναι, θα το διαβάσω, αλλά μετά από τα αδιάβαστα που έχω ήδη αγοράσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 28, 2015 Share Posted December 28, 2015 Τελικά είναι όμως βιβλίο φάνταζυ; Το έχω τελειώσει και, ειλικρινα, δεν ξέρω. Από τη μία έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ιστορίκού μυθιστορήματος, αλλά όσο κι αν το υπόβαθρο θυμίζει ασαφώς επιδρομή των Μογγόλων στο Βυζάντιο, τόσο η κοσμοπλασία παίρνει πολλές ελευθερίες και δημιουργεί κάτι άλλο, καθαρά εμπνευσμένο από τον συγγραφέα. Οι θρύλοι και οι δυσειδαιμονίες δίνουν πολύ έντονα το αίσθημα του φανταστικού, ιδίως στα πρώτα κεφάλαια. Με λίγα λόγια, το βιβλίο ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος που ονομάζεται hard fantasy, αλλά εγώ προσωπικά το εντάσω στο σπάνιο εκείνο είδος των βιβλίων που είναι "και γαμώ". Η εισαγωγή και οι πρώτες 150 σελίδες, με την αρχή της εκπαίδευσης του πρωταταγωνιστή Ντα-Ρεν είναι σωστός χείμμαρος. Η γλώσσα είναι εξαίσια, περιεκτική αλλά και λυρική, εναλλάσει ζωντανές παρομοιώσεις, σκληρές περιγραφές και χυδαίες εκφράσεις με τόση άνεση που αποκτά δική της ζωή, και μας αποδίδει απόλυτα τις φωνές και των δύο αφηγητών (του Ντα Ρεν και του μοναχού που καταγράφει την ιστορία του). Σταδιακά ο χείμαρρος κοπάζει και η ιστορία αρχίζει να κινείται στις πιο γνώριμες φόρμες και στα αρχέτυπα του ευπώλητου ιστορικού μυθιστορήματος, όμως στιγμή δεν παύει να είναι μία ψυχωμένη αφήγηση που σε κρατάει σε εγρήγορση. Ακόμα και οι θρύλοι και οι εξηγήσεις που δίνονται συχνά-πυκνά δεν μοιάζουν ως infodump, αντίθετα είναι παράλληλα γεμάτες με αυτό που λέμε show, ρέεουν ευχάριστα μέσα στο κείμενο και αναδεικνύουν το κλίμα και τους χαρακτήρες.Συνολικά, αν θέλετε ψυχωμένο, επικό μυθιστόρημα και δε σας χαλάει που έχει μόνο μία στάλια φανταστικό, περάστε άφοβα, δε θα χάσετε διαβάζοντάς το... 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
4of7 Posted January 5, 2016 Share Posted January 5, 2016 Ευχαριστώ πολύ, Μιχάλη και περιμένω και τη γνώμη σου για το 2ο. Καλή χρονιά σε όλους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 15, 2016 Author Share Posted January 15, 2016 Χτες τοπ βράδυ σε φρενίτιδα, τελείωσα και το δεύτερο βιβλίο. Ναι, το πρώτο (τρίτο) μέρος είναι κάπως αργό. Ναι, κάποιες φορές χάνεσαι στην επικούρα. Αλλά ναι, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν πεταλούδες, ακόμα κι αν κάποιοι συγκεκριμένοι δεν πεθαίνουν onscreen όπως πολύ, πολύ, πολύ θα το ήθελες, ακόμα κι έτσι, είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει εδώ και καιρό. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 15, 2016 Share Posted January 15, 2016 Χτες τοπ βράδυ σε φρενίτιδα, τελείωσα και το δεύτερο βιβλίο. Ναι, το πρώτο (τρίτο) μέρος είναι κάπως αργό. Ναι, κάποιες φορές χάνεσαι στην επικούρα. Αλλά ναι, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν πεταλούδες, ακόμα κι αν κάποιοι συγκεκριμένοι δεν πεθαίνουν onscreen όπως πολύ, πολύ, πολύ θα το ήθελες, ακόμα κι έτσι, είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει εδώ και καιρό.Συμφωνώ λέξη προς λέξη. Πολύ δυνατό βιβλίο και το δεύτερο και καταπληκτικό επικο-τραγικο τέλος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted February 10, 2016 Share Posted February 10, 2016 Δωρεάν το e-book για λίγες μέρες. Για όποιους ενδιαφέρονται...http://drakonbook.gr/moirasou-bes-sto-newsletter.html 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 21, 2016 Share Posted February 21, 2016 (edited) Δράκων: Γέννηση Προτού αρχίσω το κατεβατό με το πόσο γαμάτο, χορταστικό και συγκλονιστικό είναι αυτό το το πρώτο μέρος του "Δράκων", οφείλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Mamaya για την δωρεάν διάθεση και αποστολή του βιβλίου. Είναι η πρώτη φορά που μου στέλνει κάποιος εκδότης δωρεάν ένα βιβλίο με δική του πρωτοβουλία (δεν μετράω βέβαια τις διάφορες κληρώσεις στις οποίες έχω κερδίσει κάποιο βιβλίο) και είναι τιμή μου. Λοιπόν, το βιβλίο τα σπάει κανονικά. Ένιωσα ότι διάβασα κάτι το μοναδικό και το ιδιαίτερο, ότι διάβασα ένα βιβλίο μεγάλου ξένου συγγραφέα με μάστερ στο είδος και όχι ενός Έλληνα που τώρα άρχισε να εκδίδει έργα του. Για την πλοκή δεν έχω να πω τίποτα, η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τα λέει μια χαρά και περιεκτικά, μόνο αυτά που χρειάζονται για να έχει κανείς μια πρώτη εικόνα για το τι θα διαβάσει. Και τι πρόκειται να διαβάσει ο επίδοξος αναγνώστης; Μια επική, ψυχωμένη ιστορία ενός πολεμιστή, από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης του, που είναι μέλος μιας σκληρής και βάρβαρης φυλής μαθημένης στις κακουχίες, τις επιδρομές και τις μάχες. Αφηγητής είναι ο ίδιος ο πολεμιστής, ο Ντα-Ρεν, την ιστορία του οποίου την καταγράφει ένας μοναχός. Η αφήγηση είναι σωστός χείμαρρος, γεμάτη με δράση, βία και σκληρότητα. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια και ιδιαίτερη, σε πολλά σημεία λυρική και συναισθηματική και σε άλλα σκληρή και περιεκτική, με τις περιγραφές ανθρώπων, τοπίων και καταστάσεων να είναι πραγματικά εξαιρετικές. Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή-αφηγητή είναι πολύ καλά σκιαγραφημένος, με αρκετό βάθος, ενώ και οι υπόλοιποι κάνουν μια χαρά την δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι σίγουρα σκοτεινή, πιο πολύ γκρίζα παρά μαύρη, έτσι όπως ταιριάζει σε μια σκληρή και επική ιστορία. Μπορεί να αναρωτιέστε αν είναι φαντασίας το βιβλίο ή όχι. Είναι και δεν είναι. Ο κόσμος είναι σίγουρα φανταστικός και υπάρχουν θρύλοι και δεισιδαιμονίες ανά τις σελίδες, όμως δεν εντόπισα υπερφυσικά ή μεταφυσικά στοιχεία. Αμυδρά ίσως. Όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία, μιλάμε για ένα επικό μυθιστόρημα που προσφέρει απλόχερα δράση, βία και εικόνες με δύναμη και ομορφιά, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα στον αναγνώστη να ξεφύγει εντελώς από την πεζή πραγματικότητα. Το δεύτερο βιβλίο το αγόρασα με το που μου στάλθηκε από τον εκδότη το πρώτο, και θα το αρχίσω λίαν συντόμως... δηλαδή τώρα! 9/10 Edited February 21, 2016 by BladeRunner 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 22, 2016 Share Posted February 22, 2016 Εντάξει, έχω ψηθεί για τα καλά, αλλά, Γιώργο, κάτι που «προσφέρει απλόχερα βία, μας δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από την πεζή πραγματικότητα»; Δεν θα το έλεγα... (Δεν εννοώ κάτι κακό για το βιβλίο, η διατύπωσή σου έχει ένα ψεγάδι). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 22, 2016 Share Posted February 22, 2016 Είμαι στη μέση του πρώτου βιβλίου και έχω μερικές αντιρρήσεις αληθοφάνειας, κυρίως όσον αφορά την κοινωνική δομή της Φυλής. Θα επανέλθω με ποστ μεγέθους σεντονιού champions league όταν το τελειώσω γιατί, φυσικά, μέχρι τότε μπορεί το βιβλίο να έχει διευθετήσει ένα σωρό εκκρεμότητες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 22, 2016 Share Posted February 22, 2016 Εντάξει, έχω ψηθεί για τα καλά, αλλά, Γιώργο, κάτι που «προσφέρει απλόχερα βία, μας δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από την πεζή πραγματικότητα»; Δεν θα το έλεγα... (Δεν εννοώ κάτι κακό για το βιβλίο, η διατύπωσή σου έχει ένα ψεγάδι). Για την ακρίβεια: "που προσφέρει απλόχερα δράση, βία και εικόνες με δύναμη και ομορφιά, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα στον αναγνώστη να ξεφύγει εντελώς από την πεζή πραγματικότητα". Δεν είναι επειδή έχει βία μας ταξιδεύει κάπου, αλλά την προσφέρει και αυτήν ανάμεσα σε όλα τ'άλλα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 22, 2016 Share Posted February 22, 2016 OK. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 23, 2016 Share Posted February 23, 2016 Δράκων: Μεταμόρφωση Πάει και το δεύτερο βιβλίο, διαβάστηκε και αυτό ουσιαστικά σε δυο μέρες. Πρώτα-πρώτα, για όσους έχουν σκοπό να γνωρίσουν τον σκληρό και συνάμα τρομερό κόσμο που δημιούργησε ο Χρήστος Α. Κασκαβέλης, ας έχουν στο νου τους το εξής: Δεν πρόκειται για διλογία, αλλά για ένα βιβλίο που είναι χωρισμένο στα δυο, κυρίως για πρακτικούς λόγους. Τέσσερα μέρη συνολικά, δυο για κάθε βιβλίο. Έτσι, αν έχετε σκοπό να αγοράσετε το πρώτο βιβλίο (και πολύ καλά θα κάνετε!), πρέπει να το πάρετε πακέτο μαζί με το δεύτερο, γιατί η ιστορία κόβεται στην μέση, δεν υπάρχει τέλος στο πρώτο βιβλίο! Λοιπόν, όσον αφορά το δεύτερο βιβλίο του Δράκων: Τα (πολλά) λόγια είναι περιττά: Τα σπάει και αυτό! Ναι, στο τρίτο μέρος, που είναι και η αρχή του δεύτερου αυτού βιβλίου, η ιστορία αρχίζει κάπως υποτονικά. Εκεί που στα προηγούμενα δυο μέρη τα άλογα κάλπαζαν, εδώ πάνε κάπως πιο χαλαρά. Είναι η λογική μικρή κοιλίτσα που έχει κάθε τούβλο, η οποία μερικές φορές είναι και απαραίτητη. Απλώς εδώ είναι στην αρχή, γιατί, είπαμε, είναι ένα βιβλίο χωρισμένο στα δυο. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ψωμί στην αρχή. Απεναντίας, υπάρχει και είναι νόστιμο. Η συνέχεια όμως... τι να πω, γίνεται της μουρλής. Μάχες και επιδρομές, κατακτήσεις, αιματοχυσίες και προδοσίες, ο κακός χαμός. Και όλα αυτά δοσμένα με το γνωστό, υπέροχο στιλ γραφής που απολαύσαμε και στο πρώτο βιβλίο. Η αφήγηση δεν χάνει την ορμή της, είναι σωστός χείμαρρος, οι περιγραφές τοπίων, ανθρώπων και σκηνών δράσης παραμένουν εξαιρετικές, έντονα ρεαλιστικές και δυναμικές, ενώ και η ατμόσφαιρα είναι εξίσου γκρίζα. Και το τέλος, απλά πετυχημένο, δυνατό, συγκλονιστικό, αντάξιο αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Τώρα που τελείωσα και τα δυο βιβλία, δεν μπορώ να σας πω με εκατό τοις εκατό σιγουριά αν πρόκειται για φαντασίας ή όχι. Αν υπάρχουν δηλαδή υπερφυσικά/μεταφυσικά στοιχεία. Ο κόσμος είναι σίγουρα φανταστικός, βασίζεται όμως σε πολιτισμούς που υπήρξαν στο μακρινό παρελθόν και σε παρόμοια ιστορικά γεγονότα. Ένα έχω να σας πω: Δεν έχει καμία σημασία. Είναι δυο βιβλία (ουσιαστικά ένα), βουτηγμένα στην επικίλα, την άγρια ομορφιά και το συναίσθημα, που διαβάζονται απνευστί και προσφέρουν πολλές ώρες ψυχαγωγίας και αναγνωστικής απόλαυσης. Τι άλλο θέλετε δηλαδή; 9.5/10 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alanon Posted February 24, 2016 Share Posted February 24, 2016 Δράκων: Μεταμόρφωση Πάει και το δεύτερο βιβλίο, διαβάστηκε και αυτό ουσιαστικά σε δυο μέρες. Πρώτα-πρώτα, για όσους έχουν σκοπό να γνωρίσουν τον σκληρό και συνάμα τρομερό κόσμο που δημιούργησε ο Χρήστος Α. Κασκαβέλης, ας έχουν στο νου τους το εξής: Δεν πρόκειται για διλογία, αλλά για ένα βιβλίο που είναι χωρισμένο στα δυο, κυρίως για πρακτικούς λόγους. Τέσσερα μέρη συνολικά, δυο για κάθε βιβλίο. Έτσι, αν έχετε σκοπό να αγοράσετε το πρώτο βιβλίο (και πολύ καλά θα κάνετε!), πρέπει να το πάρετε πακέτο μαζί με το δεύτερο, γιατί η ιστορία κόβεται στην μέση, δεν υπάρχει τέλος στο πρώτο βιβλίο! Λοιπόν, όσον αφορά το δεύτερο βιβλίο του Δράκων: Τα (πολλά) λόγια είναι περιττά: Τα σπάει και αυτό! Ναι, στο τρίτο μέρος, που είναι και η αρχή του δεύτερου αυτού βιβλίου, η ιστορία αρχίζει κάπως υποτονικά. Εκεί που στα προηγούμενα δυο μέρη τα άλογα κάλπαζαν, εδώ πάνε κάπως πιο χαλαρά. Είναι η λογική μικρή κοιλίτσα που έχει κάθε τούβλο, η οποία μερικές φορές είναι και απαραίτητη. Απλώς εδώ είναι στην αρχή, γιατί, είπαμε, είναι ένα βιβλίο χωρισμένο στα δυο. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ψωμί στην αρχή. Απεναντίας, υπάρχει και είναι νόστιμο. Η συνέχεια όμως... τι να πω, γίνεται της μουρλής. Μάχες και επιδρομές, κατακτήσεις, αιματοχυσίες και προδοσίες, ο κακός χαμός. Και όλα αυτά δοσμένα με το γνωστό, υπέροχο στιλ γραφής που απολαύσαμε και στο πρώτο βιβλίο. Η αφήγηση δεν χάνει την ορμή της, είναι σωστός χείμαρρος, οι περιγραφές τοπίων, ανθρώπων και σκηνών δράσης παραμένουν εξαιρετικές, έντονα ρεαλιστικές και δυναμικές, ενώ και η ατμόσφαιρα είναι εξίσου γκρίζα. Και το τέλος, απλά πετυχημένο, δυνατό, συγκλονιστικό, αντάξιο αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Τώρα που τελείωσα και τα δυο βιβλία, δεν μπορώ να σας πω με εκατό τοις εκατό σιγουριά αν πρόκειται για φαντασίας ή όχι. Αν υπάρχουν δηλαδή υπερφυσικά/μεταφυσικά στοιχεία. Ο κόσμος είναι σίγουρα φανταστικός, βασίζεται όμως σε πολιτισμούς που υπήρξαν στο μακρινό παρελθόν και σε παρόμοια ιστορικά γεγονότα. Ένα έχω να σας πω: Δεν έχει καμία σημασία. Είναι δυο βιβλία (ουσιαστικά ένα), βουτηγμένα στην επικίλα, την άγρια ομορφιά και το συναίσθημα, που διαβάζονται απνευστί και προσφέρουν πολλές ώρες ψυχαγωγίας και αναγνωστικής απόλαυσης. Τι άλλο θέλετε δηλαδή; 9.5/10 υποτονικό σε βλέπω.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
4of7 Posted February 25, 2016 Share Posted February 25, 2016 Δωρεάν το e-book για λίγες μέρες. Για όποιους ενδιαφέρονται... http://drakonbook.gr/moirasou-bes-sto-newsletter.html Για όσους αργοψήνονται πάντως και φοβούνται μην καούν με καμιά πατάτα ισχύει ακόμα και η δωρεάν διάθεση του πρώτου τόμου σε ebook Έχω ευχαριστήσει στο Goodreads για τις κριτικές σας, το ξανακάνω κι εδώ. Το sff κοινό έχει βοηθήσει πάρα πολύ το βιβλίο παρόλο που το ίδιο το βιβλίο ακροβατεί στα όρια του F όπως διαπιστώσαν μερικοί εδώ κι είχα γράψει κι εγώ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 25, 2016 Share Posted February 25, 2016 (edited) Υποσχέθηκα σεντόνι μεγέθους champions league. Εκπληρώνω. ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΟΒΑΡΑ SPOILERS (τα spoiler tags είναι μόνο για να διευκολύνουν το scroll down) Δράκων Ι: Γέννηση Περίληψη σχολίων Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ τον γενικότερο ενθουσιασμό των περισσότερων. Το πρώτο μέρος είναι ένα βίαιο και πολύ δυναμικό βιβλίο (που τυπικά δεν είναι φαντασίας) το οποίο πειραματίζεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει με τη γραφή, έχει αρκετά, αλλά σε καμία περίπτωση καταδικαστικά, προβλήματα αληθοφάνειας και δομής και πολύ χαλαρή πλοκή, τυχαία όσο σχεδόν και η πραγματική ζωή. Διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα, ενώ υπόσχεται ισχυρή συνέχεια στον δεύτερο τόμο. Συνολικό πρόσημο θετικό (αλλά όχι πολύ θετικό) αν και δίνει την αίσθηση ότι το υπερβολικά επικό ύφος τείνει να στοχεύει πιο ψηλά απ’ όσο θα φτάσει. Πάντως μου άρεσε τουλάχιστον τόσο ώστε να θέλω να διαβάσω και το δεύτερο μέρος. Ποσοτική αξιολόγηση όταν το κάνω, αφού το πρώτο δεν είναι αυτοτελές. Σημαντική πληροφορία που δεν γνώριζα όταν το ξεκινούσα: Το βιβλίο είναι ένα, όχι δύο. Ο μόνος λόγος που έχουμε δύο τόμους είναι πρακτικός –για να αποφευχθεί ένα βιβλίο 1100 σελίδων. Είδος Χωρίς να έχει καμία σημασία για την ποιότητα του βιβλίου, το φανταστικό στοιχείο, αν και συνεχώς αναφέρεται, τελικά απουσιάζει. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπόρεσα να εντοπίσω καμία «απόδειξή» του, αντίθετα, ο ήρωας δεν παύει, εντελώς ρεαλιστικά, να το αρνείται ή και να το χλευάζει. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να το χαρακτηρίσω κάπως, θα το έλεγα μυθιστόρημα εποχής. Ανύπαρκτης, που όλο και κάτι μας θυμίζει. Για τα, κατά τη γνώμη μου, θετικά του βιβλίου δείτε στο τέλος του ποστ. Αληθοφάνεια Μικρό disclaimer: Θα με δείτε λίγο αυστηρό σ’ αυτόν τον τομέα. Είναι επειδή το βιβλίο το ίδιο μου δίνει αυτό το δικαίωμα, για να μην πω την υποχρέωση. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θέλει να δείχνει όσο πιο πραγματικό γίνεται, δεν έχει ίχνος σουρεαλισμού, και συνεπώς κάνει κάθε προσπάθεια να σε βάλει στο πετσί των ηρώων του ώστε να νιώσεις, χωρίς κανένα εξωραϊσμό, όπως θα ένιωθαν εκείνοι. Και το καταφέρνει αρκετά καλά. Όμως: 1. Τα Ορφανά. Αν τα παιδιά μεγαλώνουν ως κοινοκτημοσύνη μεταξύ των μεγάλων, χωρίς κανένα από αυτά να ξέρει τον πατέρα του και χωρίς πολλά από αυτά να ξέρουν τη μάνα τους, τότε γιατί υπάρχουν και πώς ορίζονται τα Ορφανά; 2. Η κοινοκτημοσύνη των γυναικών, το να πηγαίνουν όλοι με όλες δηλαδή, και να μην ξέρουν οι άντρες ποια είναι τα δικά τους παιδιά, αντιτίθεται σε μια από τις βασικότερες αρχές της πατριαρχίας, κάτι που δεν δικαιολογείται στο βιβλίο. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) πάσχει. Ειδικότερα: Αν οι γυναίκες προορίζονται για αναπαραγωγικές μηχανές και παραμάνες, τότε πώς επιλέγονται κορίτσια για τον Κλήρο, δηλαδή για υποψήφιες μαχήτριες; Η δυνατότητά τους να φτάσουν στο ανώτερο κοινωνικό status, αυτό του μαχητή, δεν συνάδει με την αναφορά ότι όταν μια γυναίκα δεν μπορεί πλέον να κάνει ή να μεγαλώσει παιδιά την πετάνε στον πάτο του ποταμιού (ενώ κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει για τους άντρες). Διαχρονικά, ο αυστηρός περιορισμός και έλεγχος της γυναικείας σεξουαλικής διαθεσιμότητας συνδέεται άρρηκτα με τις πατριαρχικές κοινωνίες –και η κοινωνία που βλέπουμε είναι σαφώς πατριαρχική. Η πλήρης σεξουαλική ελευθερία των θηλυκών παρατηρείται (μαζί με πλήρη σεξουαλική ελευθεριότητα) μόνο στους μπονόμπο από όλα τα πρωτεύοντα. Η θεσμοθέτηση μιας τέτοιας καθολικής διαθεσιμότητας σε μια ανθρώπινη κοινωνία είναι τόσο θεμελιώδους σημασίας, που θα είχε πολλές και σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό μια μεγάλη χαλαρότητα της πατριαρχικής δομής της, κάτι που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί υπόψη στο βιβλίο. Διευκρινίζω ότι δεν ισχυρίζομαι πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, απλώς εγώ δεν πείστηκα ότι θα ήταν πράγματι έτσι. [Για παράδειγμα, η κτητικότητα των Τοξοτών για τις Τοξότριες δεν θα συμφωνούσε με πλήρη σεξουαλική διαθεσιμότητα των τελευταίων. Μάλιστα δεν διευκρινίζεται πόσο διαθέσιμες είναι οι Τοξότριες. Απόλυτα, όπως οι κοινές γυναίκες, ορίζουν το κρεβάτι τους όπως οι Ούνα-Μας, ή ανέγγιχτες παρθένες; Το πρώτο δεν φαίνεται πουθενά, το δεύτερο μάλλον αποκλείεται και το τρίτο επίσης δεν αναφέρεται και θα άλλαζε εντελώς τις ισορροπίες.] Κατά τον ίδιο τρόπο, ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) δεν νομίζω ότι στέκει. Όταν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες κάνουν διακρίσεις, δεν γλιτώνεις εύκολα. Όταν οι περισσότερες γυναίκες είναι στην κυριολεξία στα τέσσερα και «καβαλιούνται» δημόσια έξω από τις σκηνές, τότε περιμένω πολύ μεγάλες διακρίσεις σε βάρος των κοριτσιών κάθε Κλήρου. Ποιο αγόρι θα πίστευε ότι ένα κορίτσι μπορεί αλήθεια να το συναγωνιστεί στα ίσια, όταν έχει δει τέτοιο θέαμα και γύρω του όσες γυναίκες δεν είναι έγκυες μεγαλώνουν παιδιά και κάνουν ταπεινωτικές αγγαρείες; Γενικά, δεν πείστηκα ότι η γυναίκα από τη μία βρίσκεται στον πάτο της κοινωνίας και από την άλλη μπορεί να διεκδικήσει το υψηλού κύρους πόστο της Τοξότριας, έναν ρόλο που βρίσκεται πάνω από τους περισσότερους άντρες και πολλούς πολεμιστές. 3. Η φύση και ο ρόλος της Σαχ-Ούνα. Μόλις στη σελίδα 366 (απαγορευτικά αργά για τον ρόλο της) έμαθα ότι η Σαχ-Ούνα είναι κόρη σκλάβας εκτός Φυλής! Δεν φαίνεται καθόλου πιστευτό να είχε γίνει αποδεκτή σε τέτοιο ρόλο, ακόμα κι αν ήξερε τα βότανα και τη γλώσσα, πόσο μάλλον να εισάγει η ίδια τον διαχωρισμό των γυναικών σε κάστες. Επίσης, τίθεται ένα ζήτημα με τη φυσιολογία της: υπέθετα ότι η Σαχ-Ούνα έχει μακρόστενο κεφάλι, όπως οι Ούνα-Μας. Όμως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβαίνει, αφού είναι αλλόφυλη και ήρθε στη Φυλή ενήλικη. (Αν συνέβαινε, τότε και άλλες φυλές θα είχαν Ούνα-Μας, κάτι που δεν φαίνεται καθόλου πιθανό.) Οπότε δεν έχει μακρόστενο κεφάλι, ένας επιπλέον λόγος που θα έκανε ακόμα δυσκολότερη την επικράτησή της. 4. Το πρόσφατο όλων αυτών των αλλαγών. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε κάστες έγινε από την Σαχ-Ούνα μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Δεν ξέρω αν στο διάστημα αυτό η Φυλή θα είχε προλάβει να παράξει τόσες Τοξότριες, και σίγουρα, όπως είπα και πιο πάνω, δεν θα ήταν τόσο εξοικειωμένη με τη νέα κατάσταση όσο δείχνει. Θυμίζω ότι όταν οι γυναίκες, σε μια πολύ πιο φιλελεύθερη κοινωνία, όπως η σύγχρονη σχεδόν-δυτική Ελλάδα του ’70-’80, άρχισαν να παίρνουν δίπλωμα και να οδηγούν στον δρόμο, αντιμετώπισαν (και αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα) αρκετά έως πολύ σεξιστικές συμπεριφορές. Αντίθετα, οι Τοξότριες φαίνεται, μόλις λίγες δεκαετίες μετά από μια τόσο απότομη και αυθαίρετη κοινωνική αλλαγή, να απολαμβάνουν καθολική αποδοχή. Καθόλου αληθοφανές. 5. Μη πιστευτό και πειστικό σύστημα διαδοχής. Μια φανατικά πολεμική φυλή δεν θα εμπιστευόταν αμούστακα παιδιά να προστάζουν έμπειρους πολεμιστές. Η δικαιολόγηση δεν με έπεισε. Ανέκαθεν, τα σημάδια από μάχες ήταν παράσημα και όχι λόγοι ατίμωσης. Αυτό γίνεται φανερό και αργότερα, όταν οι δεκαοχτάχρονοι καλούνται, απέναντι σε κάθε λογική, να διοικήσουν τριαντάρηδες και μεγαλύτερους. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο έως σχεδόν αδύνατο. Κανείς ενήλικος και έμπειρος δεν δέχεται να τον προσπερνά στην κούρσα για εξουσία και πόρους ένας πολύ μικρότερος και εκ των πραγμάτων πιο άπειρος και λιγότερο ικανός. Η απειρία και τα φαινόμενα ανυπακοής και στάσης θα ξεπερνούσαν κατά πολύ το όποιο κέρδος από την τόλμη που φέρνει το νέο αίμα. Στα συν: η απειρία αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που μετριάζει τις κακές εντυπώσεις. 6. Οι δοκιμασίες του Κλήρου. Αν θέλεις να μεγαλώσεις έφηβους ικανούς να διοικήσουν ενήλικες, τότε τους μαθαίνεις από μικρούς να διοικούν. Έχεις πέντε χρόνια να κάνεις τους Αχάρακτους ηγέτες, όχι μόνο να τους μάθεις (κυρίως) το πείσμα να στέκονται όρθιοι, την αντοχή και την κακουχία. Στα συν: η έλλειψη διοικητικής αγωγής αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που κι εδώ μετριάζει κάπως τις κακές εντυπώσεις. Ιδιαίτερα αναληθοφανής είναι η τελευταία δοκιμασία του Κλήρου. Αν οι χαρακιές (δηλαδή το επαγγελματικό μέλλον των παιδιών) ήταν προαποφασισμένες πριν από αυτή (όπως αφήνεται να εννοηθεί αργότερα), τότε υποβαθμίζεται πολύ η σημασία που φαίνεται να της δίνουν όλοι (π.χ. παρουσία Αρχηγού). Αν η τελική δοκιμασία έχει πράγματι τη σημασία που φαίνεται, αυτό είναι παράλογο. Δεν είναι λογικό, σε μια καθαρά πολεμική φυλή, να αποφασίζεται ποιος θα κρατήσει ποιο όπλο, ανάλογα με το πόσο καλός είναι σε μόνο δύο πράγματα: στο να στέκεται όρθιος επί ώρες και στο κατά πόσο μπορεί να σκοτώσει και να γδάρει ένα κουνέλι. Αυτά, φυσικά, είναι ακόμα χειρότερα όταν γίνονται κριτήρια για την κατ’ αρχήν επιλογή των μελλοντικών Αρχηγών. Γενικά, τα δώδεκα χρόνια είναι μια πολύ μικρή ηλικία για τον τελεσίδικο διαχωρισμό σε κάστες όλων των παιδιών. Χάνονται έτσι πιθανοί ηγέτες, τεχνίτες και πολεμιστές. Δεν πείστηκα με τίποτα γι’ αυτό το σύστημα. Δομή – αφήγηση 1. Αργή αρχή. Το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον γεγονός συμβαίνει στη σελίδα 116. Δεν μπορώ με τίποτα να συμφωνήσω με την άποψη ότι οι πρώτες 150 σελίδες είναι χείμαρρος. Εμένα μου φάνηκαν ακριβώς το αντίθετο. Με το που καταλάβεις πώς λειτουργούν οι δοκιμασίες του Κλήρου, δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό. Ακόμα χειρότερα, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο ήρωάς μας θα τη βγάλει καθαρή και μάλιστα αρτιμελής (βλέπε και παρακάτω γι’ αυτό) και ελάχιστες αμφιβολίες έχουμε ότι δεν θα είναι από τους καλύτερους. (Το σώζει που δεν είναι ο Πρώτος.) Σύμπτυξη των κεφαλαίων του Κλήρου σε ένα, έστω και μεγάλο κεφάλαιο περίπου 30 με 40 σελίδων θα επιτάχυνε πολύ την εξέλιξη του βιβλίου, χωρίς να χάνει τίποτα από τις σκληρές συνθήκες εκπαίδευσης. 2. Τα κεφάλαια στο Νησί με τον μοναχό είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ κακή ιδέα. Η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται πολύ πιο προβλέψιμη έτσι. Βλέπουμε τον μελλοντικό Ντα-Ρεν και ξέρουμε ότι στο μέλλον είναι ζωντανός, αρτιμελής και με οικογένεια. Γενικά, τα κεφάλαια αυτά, όχι μόνο δεν προωθούν τον μύθο, αλλά αντίθετα, τον σπάνε, τον καθυστερούν και τον προδίδουν. Ο κανόνας που παραβιάστηκε εδώ είναι "Όταν έχεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πεις, μη την επενδύεις με μια εξωτερική, πολύ λιγότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν". Κρατάω μικρή επιφύλαξη μήπως αυτά τα κεφάλαια δουλέψουν καλύτερα στο δεύτερο μέρος. 3. Επιπλέον πρόβλημα με τα κεφάλαια στο Νησί είναι το κίνητρο του Ντα-Ρεν να διηγηθεί την ιστορία. Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Εκτός του ότι ο Ντα-Ρεν δείχνει στη διάρκεια του βιβλίου να μην πιστεύει καθόλου σε μάγους, δεν θα καθόταν ποτέ έτσι με σταυρωμένα χέρια. Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα. Δεν θα επαναλάμβανε την ιστορία του ξανά και ξανά. Μετά από τρία χρόνια η βοήθεια που ζητάει έχει χάσει κάθε έννοια επείγοντος. Και αυτή η καταστροφή κινήτρων, επαναλαμβάνω, δυστυχώς δεν προσθέτει τίποτα σε πλοκή, αντίθετα προσφέρει πολύ νωρίς, υπερβολικά πολλή πληροφορία. Γραφή Με δεδομένη τη βέλτιστη επιλογή του Δημοσθένη Κερασίδη ως επιμελητή, αναγκάζομαι να συμπεράνω ότι ο συγγραφέας έχει πειραματιστεί πολύ. Πάρα πολύ. Γιατί αν επέζησαν τόσοι πολλοί λεκτικοί και εκφραστικοί ακροβατισμοί από τον Δημοσθένη (με τον οποίο έχω συνεργαστεί προσωπικά και γνωρίζω από πρώτο χέρι τον άψογο επαγγελματισμό του) τότε φαντάζομαι πώς θα ήταν το αρχικό κείμενο. (Όταν το ανέφερα σε έναν φίλο, μου είπε ότι υπάρχει ειδική αναφορά σ’ αυτό στις ευχαριστίες του δεύτερου τόμου. Δεν την έχω δει ακόμα.) Ο συγγραφέας παντρεύει πολύ συχνά επίθετο και ουσιαστικό, επινοώντας έτσι σύνθετες λέξεις των οποίων το νόημα ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να μαντέψει (π.χ. «παγοχειμώνας»). Κάποιες φορές αυτό φαίνεται αχρείαστο, άλλες φορές αποτυγχάνει ακόμα χειρότερα. Τις περισσότερες φορές, πάντως, το αποτέλεσμα είναι από συμπαθητικό έως πετυχημένο. Δυστυχώς, όμως, το παρακάνει. Τέτοιοι πειραματισμοί καλό είναι να παραμένουν στο ποσοτικό επίπεδο του μπαχαρικού –με μέτρο, δηλαδή. Εδώ υπάρχει μία τέτοια λέξη σε κάθε σελίδα –εκατοντάδες δηλαδή. Όσο κι αν η προσπάθεια μού άφησε θετική εντύπωση, έμεινα με την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχει πέσει σε παγίδα απειρίας. Να με συγχωρέσει αν δεν είναι αυτή η πρώτη του σοβαρή προσπάθεια στη λογοτεχνία, αλλά τέτοια εντύπωση μού δόθηκε. Αν είχε κόψει τις μισές από αυτές τις σύνθετες, το κείμενο να ήταν πολύ πιο δυνατό. Τώρα, όταν δεν βρίσκουν στόχο, φαίνονται σαν μια εκβιαστική προσπάθεια εντυπωσιασμού. Η γλώσσα πολλές φορές είναι κοφτή, με έντονο επικό ύφος. Γενικά έχει πετύχει σ’ αυτό, και είναι ένας από τους λόγους που οι σελίδες φεύγουν έτσι γρήγορα και άνετα. Η αφήγηση, όταν δεν σκοντάφτει σε κάποιες επαναλήψεις και εκφραστικά, φέρει άνετα και ξεκούραστα την ιστορία. Θα αρέσει σίγουρα σε θιασώτες της επικής φαντασίας. Τα θετικά Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα νόμιζε κανείς ότι το βιβλίο δεν μου άρεσε. Δεν ισχύει αυτό, απλώς το βιβλίο, τόσο ως κείμενο όσο και ως έκδοση, φαίνεται να είναι πολύ φιλόδοξο, οπότε θεώρησα χρέος μου να το αντιμετωπίσω ως τέτοιο. Το «Δράκων Ι: Γέννηση» διαβάζεται νεράκι, ακόμα και από έναν αργό αναγνώστη όπως εγώ, και σ’ αυτό συμβάλει και η μικρή έκταση των κεφαλαίων του. Το μεγαλύτερο ατού του, όμως, είναι η ειλικρίνειά του. Το βιβλίο δεν υποκρίνεται ότι είναι τίποτα διαφορετικό από αυτό που είναι, και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει και για τη συνέχειά του. Δεν μοστράρεται για υψηλή λογοτεχνία, ούτε για βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο. Δεν ισχυρίζεται ότι θα σμιλέψει νέες πτυχές στην ελληνική γλώσσα και γραμματεία. Από τις πρώτες σελίδες κάνει μια πολύ ωραία συμφωνία με τον αναγνώστη, που πάει κάπως έτσι: «Θα σου πω μια ιστορία για πόλεμο, πείνα, καβαλήματα γυναικών, κακουχίες, θρύλους, ανοιγμένα κωλάντερα, εξουσία, έρωτα, πολλή βαρβαρότητα και πολύ αίμα. Και θα σου την πω με σκληρή γλώσσα. Αν θες, συνέχισε και θα χορτάσεις». Και χορταίνεις. Χωρίς να σε κουράζει. Και, παρά τα όσα γράφω παραπάνω, αυτά τα λίγα καλά που αναφέρω επικρατούν όλων των προβλημάτων αληθοφάνειας και δομής. Το τελικό πρόσημο, για την ώρα τουλάχιστον, είναι για μένα θετικό, αν και όχι πολύ θετικό. Αυτά τα δύο, λοιπόν, η ειλικρίνειά του και το πόσο εύκολα ρέει, είναι ο σημαντικότεροι λόγοι που θα διαβάσω πρόθυμα και τον δεύτερο τόμο. Μόνο που, ομολογώ, θα κρατάω μικρότερο καλάθι, απ’ όταν ξεκινούσα τον πρώτο, και μακάρι να γυρίσω εδώ και να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα. Edit: typos Edited February 25, 2016 by mman 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted February 25, 2016 Share Posted February 25, 2016 Υποσχέθηκα σεντόνι μεγέθους champions league. Εκπληρώνω. ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΟΒΑΡΑ SPOILERS (τα spoiler tags είναι μόνο για να διευκολύνουν το scroll down) Περίληψη Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ τον γενικότερο ενθουσιασμό των περισσότερων. Το πρώτο μέρος είναι ένα βίαιο και πολύ δυναμικό βιβλίο (που τυπικά δεν είναι φαντασίας) το οποίο πειραματίζεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει με τη γραφή, έχει αρκετά, αλλά σε καμία περίπτωση καταδικαστικά, προβλήματα αληθοφάνειας και δομής και πολύ χαλαρή πλοκή, τυχαία όσο σχεδόν και η πραγματική ζωή. Διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα, ενώ υπόσχεται ισχυρή συνέχεια στον δεύτερο τόμο. Συνολικό πρόσημο θετικό (αλλά όχι πολύ θετικό) αν και δίνει την αίσθηση ότι το υπερβολικά επικό ύφος τείνει να στοχεύει πιο ψηλά απ’ όσο θα φτάσει. Πάντως μου άρεσε τουλάχιστον τόσο ώστε να θέλω να διαβάσω και το δεύτερο μέρος. Ποσοτική αξιολόγηση όταν το κάνω, αφού το πρώτο δεν είναι αυτοτελές. Σημαντική πληροφορία που δεν γνώριζα όταν το ξεκινούσα: Το βιβλίο είναι ένα, όχι δύο. Ο μόνος λόγος που έχουμε δύο τόμους είναι πρακτικός –για να αποφευχθεί ένα βιβλίο 1100 σελίδων. Είδος Χωρίς να έχει καμία σημασία για την ποιότητα του βιβλίου, το φανταστικό στοιχείο, αν και συνεχώς αναφέρεται, τελικά απουσιάζει. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπόρεσα να εντοπίσω καμία «απόδειξή» του, αντίθετα, ο ήρωας δεν παύει, εντελώς ρεαλιστικά, να το αρνείται ή και να το χλευάζει. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να το χαρακτηρίσω κάπως, θα το έλεγα μυθιστόρημα εποχής. Ανύπαρκτης, που όλο και κάτι μας θυμίζει. Για τα, κατά τη γνώμη μου, θετικά του βιβλίου δείτε στο τέλος του ποστ. Αληθοφάνεια Μικρό disclaimer: Θα με δείτε λίγο αυστηρό σ’ αυτόν τον τομέα. Είναι επειδή το βιβλίο το ίδιο μου δίνει αυτό το δικαίωμα, για να μην πω την υποχρέωση. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θέλει να δείχνει όσο πιο πραγματικό γίνεται, δεν έχει ίχνος σουρεαλισμού, και συνεπώς κάνει κάθε προσπάθεια να σε βάλει στο πετσί των ηρώων του ώστε να νιώσεις, χωρίς κανένα εξωραϊσμό, όπως θα ένιωθαν εκείνοι. Και το καταφέρνει αρκετά καλά. Όμως: 1. Τα Ορφανά. Αν τα παιδιά μεγαλώνουν ως κοινοκτημοσύνη μεταξύ των μεγάλων, χωρίς κανένα από αυτά να ξέρει τον πατέρα του και χωρίς πολλά από αυτά να ξέρουν τη μάνα τους, τότε γιατί υπάρχουν και πώς ορίζονται τα Ορφανά; 2. Η κοινοκτημοσύνη των γυναικών, το να πηγαίνουν όλοι με όλες δηλαδή, και να μην ξέρουν οι άντρες ποια είναι τα δικά τους παιδιά, αντιτίθεται σε μια από τις βασικότερες αρχές της πατριαρχίας, κάτι που δεν δικαιολογείται στο βιβλίο. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) πάσχει. Ειδικότερα: Αν οι γυναίκες προορίζονται για αναπαραγωγικές μηχανές και παραμάνες, τότε πώς επιλέγονται κορίτσια για τον Κλήρο, δηλαδή για υποψήφιες μαχήτριες; Η δυνατότητά τους να φτάσουν στο ανώτερο κοινωνικό status, αυτό του μαχητή, δεν συνάδει με την αναφορά ότι όταν μια γυναίκα δεν μπορεί πλέον να κάνει ή να μεγαλώσει παιδιά την πετάνε στον πάτο του ποταμιού (ενώ κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει για τους άντρες). Διαχρονικά, ο αυστηρός περιορισμός και έλεγχος της γυναικείας σεξουαλικής διαθεσιμότητας συνδέεται άρρηκτα με τις πατριαρχικές κοινωνίες –και η κοινωνία που βλέπουμε είναι σαφώς πατριαρχική. Η πλήρης σεξουαλική ελευθερία των θηλυκών παρατηρείται (μαζί με πλήρη σεξουαλική ελευθεριότητα) μόνο στους μπονόμπο από όλα τα πρωτεύοντα. Η θεσμοθέτηση μιας τέτοιας πρακτικής σε μια ανθρώπινη κοινωνία είναι τόσο θεμελιώδους σημασίας, που θα είχε πολλές και σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό μια μεγάλη χαλαρότητα της πατριαρχικής δομής της, κάτι που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί υπόψη στο βιβλίο. Διευκρινίζω ότι δεν ισχυρίζομαι πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, απλώς εγώ δεν πείστηκα ότι θα ήταν πράγματι έτσι. [Για παράδειγμα, η κτητικότητα των Τοξοτών για τις Τοξότριες δεν θα συμφωνούσε με πλήρη σεξουαλική διαθεσιμότητα των τελευταίων. Μάλιστα δεν διευκρινίζεται πόσο διαθέσιμες είναι οι Τοξότριες. Απόλυτα, όπως οι κοινές γυναίκες, ορίζουν το κρεβάτι τους όπως οι Ούνα-Μας, ή ανέγγιχτες παρθένες; Το πρώτο δεν φαίνεται πουθενά, το δεύτερο μάλλον αποκλείεται και το τρίτο επίσης δεν αναφέρεται και θα άλλαζε εντελώς τις ισορροπίες.] Κατά τον ίδιο τρόπο, ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) δεν νομίζω ότι στέκει. Όταν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες κάνουν διακρίσεις, δεν γλιτώνεις εύκολα. Όταν οι περισσότερες γυναίκες είναι στην κυριολεξία στα τέσσερα και «καβαλιούνται» δημόσια έξω από τις σκηνές, τότε περιμένω πολύ μεγάλες διακρίσεις σε βάρος των κοριτσιών κάθε Κλήρου. Ποιο αγόρι θα πίστευε ότι ένα κορίτσι μπορεί αλήθεια να το συναγωνιστεί στα ίσια, όταν έχει δει τέτοιο θέαμα και γύρω του όσες γυναίκες δεν είναι έγκυες μεγαλώνουν παιδιά και κάνουν ταπεινωτικές αγγαρείες; Γενικά, δεν πείστηκα ότι η γυναίκα από τη μία βρίσκεται στον πάτο της κοινωνίας και από την άλλη μπορεί να διεκδικήσει το υψηλού κύρους πόστο της Τοξότριας, έναν ρόλο που βρίσκεται πάνω από τους περισσότερους άντρες και πολλούς πολεμιστές. 3. Η φύση και ο ρόλος της Σαχ-Ούνα. Μόλις στη σελίδα 366 (απαγορευτικά αργά για τον ρόλο της) έμαθα ότι η Σαχ-Ούνα είναι κόρη σκλάβας εκτός Φυλής! Δεν φαίνεται καθόλου πιστευτό να είχε γίνει αποδεκτή σε τέτοιο ρόλο, ακόμα κι αν ήξερε τα βότανα και τη γλώσσα, πόσο μάλλον να εισάγει η ίδια τον διαχωρισμό των γυναικών σε κάστες. Επίσης, τίθεται ένα ζήτημα με τη φυσιολογία της: υπέθετα ότι η Σαχ-Ούνα έχει μακρόστενο κεφάλι, όπως οι Ούνα-Μας. Όμως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβαίνει, αφού είναι αλλόφυλη και ήρθε στη Φυλή ενήλικη. (Αν συνέβαινε, τότε και άλλες φυλές θα είχαν Ούνα-Μας, κάτι που δεν φαίνεται καθόλου πιθανό.) Οπότε δεν έχει μακρόστενο κεφάλι, ένας επιπλέον λόγος που θα έκανε ακόμα δυσκολότερη την επικράτησή της. 4. Το πρόσφατο όλων αυτών των αλλαγών. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε κάστες έγινε από την Σαχ-Ούνα μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Δεν ξέρω αν στο διάστημα αυτό η Φυλή θα είχε προλάβει να παράξει τόσες Τοξότριες, και σίγουρα, όπως είπα και πιο πάνω, δεν θα ήταν τόσο εξοικειωμένη με τη νέα κατάσταση όσο δείχνει. Θυμίζω ότι όταν οι γυναίκες, σε μια πολύ πιο φιλελεύθερη κοινωνία, όπως η σύγχρονη σχεδόν-δυτική Ελλάδα του ’70-’80, άρχισαν να παίρνουν δίπλωμα και να οδηγούν στον δρόμο, αντιμετώπισαν (και αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα) αρκετά έως πολύ σεξιστικές συμπεριφορές. Αντίθετα, οι Τοξότριες φαίνεται, μόλις λίγες δεκαετίες μετά από μια τόσο απότομη και αυθαίρετη κοινωνική αλλαγή, να απολαμβάνουν καθολική αποδοχή. Καθόλου αληθοφανές. 5. Μη πιστευτό και πειστικό σύστημα διαδοχής. Μια φανατικά πολεμική φυλή δεν θα εμπιστευόταν αμούστακα παιδιά να προστάζουν έμπειρους πολεμιστές. Η δικαιολόγηση δεν με έπεισε. Ανέκαθεν, τα σημάδια από μάχες ήταν παράσημα και όχι λόγοι ατίμωσης. Αυτό γίνεται φανερό και αργότερα, όταν οι δεκαοχτάχρονοι καλούνται, απέναντι σε κάθε λογική, να διοικήσουν τριαντάρηδες και μεγαλύτερους. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο έως σχεδόν αδύνατο. Κανείς ενήλικος και έμπειρος δεν δέχεται να τον προσπερνά στην κούρσα για εξουσία και πόρους ένας πολύ μικρότερος και εκ των πραγμάτων πιο άπειρος και λιγότερο ικανός. Η απειρία και τα φαινόμενα ανυπακοής και στάσης θα ξεπερνούσαν κατά πολύ το όποιο κέρδος από την τόλμη που φέρνει το νέο αίμα. Στα συν: η απειρία αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που μετριάζει τις κακές εντυπώσεις. 6. Οι δοκιμασίες του Κλήρου. Αν θέλεις να μεγαλώσεις έφηβους ικανούς να διοικήσουν ενήλικες, τότε τους μαθαίνεις από μικρούς να διοικούν. Έχεις πέντε χρόνια να κάνεις τους Αχάρακτους ηγέτες, όχι μόνο να τους μάθεις (κυρίως) το πείσμα να στέκονται όρθιοι, την αντοχή και την κακουχία. Στα συν: η έλλειψη διοικητικής αγωγής αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που κι εδώ μετριάζει κάπως τις κακές εντυπώσεις. Ιδιαίτερα αναληθοφανής είναι η τελευταία δοκιμασία του Κλήρου. Αν οι χαρακιές (δηλαδή το επαγγελματικό μέλλον των παιδιών) ήταν προαποφασισμένες πριν από αυτή (όπως αφήνεται να εννοηθεί αργότερα), τότε υποβαθμίζεται πολύ η σημασία που φαίνεται να της δίνουν όλοι (π.χ. παρουσία Αρχηγού). Αν η τελική δοκιμασία έχει πράγματι τη σημασία που φαίνεται, αυτό είναι παράλογο. Δεν είναι λογικό, σε μια καθαρά πολεμική φυλή, να αποφασίζεται ποιος θα κρατήσει ποιο όπλο, ανάλογα με το πόσο καλός είναι σε μόνο δύο πράγματα: στο να στέκεται όρθιος επί ώρες και στο κατά πόσο μπορεί να σκοτώσει και να γδάρει ένα κουνέλι. Αυτά, φυσικά, είναι ακόμα χειρότερα όταν γίνονται κριτήρια για την κατ’ αρχήν επιλογή των μελλοντικών Αρχηγών. Γενικά, τα δώδεκα χρόνια είναι μια πολύ μικρή ηλικία για τον τελεσίδικο διαχωρισμό σε κάστες όλων των παιδιών. Χάνονται έτσι πιθανοί ηγέτες, τεχνίτες και πολεμιστές. Δεν πείστηκα με τίποτα γι’ αυτό το σύστημα. Δομή – αφήγηση 1. Αργή αρχή. Το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον γεγονός συμβαίνει στη σελίδα 116. Δεν μπορώ με τίποτα να συμφωνήσω με την άποψη ότι οι πρώτες 150 σελίδες είναι χείμαρρος. Εμένα μου φάνηκαν ακριβώς το αντίθετο. Με το που καταλάβεις πώς λειτουργούν οι δοκιμασίες του Κλήρου, δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό. Ακόμα χειρότερα, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο ήρωάς μας θα τη βγάλει καθαρή και μάλιστα αρτιμελής (βλέπε και παρακάτω γι’ αυτό) και ελάχιστες αμφιβολίες έχουμε ότι δεν θα είναι από τους καλύτερους. (Το σώζει που δεν είναι ο Πρώτος.) Σύμπτυξη των κεφαλαίων του Κλήρου σε ένα, έστω και μεγάλο κεφάλαιο περίπου 30 με 40 σελίδων θα επιτάχυνε πολύ την εξέλιξη του βιβλίου, χωρίς να χάνει τίποτα από τις σκληρές συνθήκες εκπαίδευσης. 2. Τα κεφάλαια στο Νησί με τον μοναχό είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ κακή ιδέα. Η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται πολύ πιο προβλέψιμη έτσι. Βλέπουμε τον μελλοντικό Ντα-Ρεν και ξέρουμε ότι στο μέλλον είναι ζωντανός, αρτιμελής και με οικογένεια. Γενικά, τα κεφάλαια αυτά, όχι μόνο δεν προωθούν τον μύθο, αλλά αντίθετα, τον σπάνε, τον καθυστερούν και τον προδίδουν. Ο κανόνας που παραβιάστηκε εδώ είναι "Όταν έχεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πεις, μη την επενδύεις με μια εξωτερική, πολύ λιγότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν". Κρατάω μικρή επιφύλαξη μήπως αυτά τα κεφάλαια δουλέψουν καλύτερα στο δεύτερο μέρος. 3. Επιπλέον πρόβλημα με τα κεφάλαια στο Νησί είναι το κίνητρο του Ντα-Ρεν να διηγηθεί την ιστορία. Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Εκτός του ότι ο Ντα-Ρεν δείχνει στη διάρκεια του βιβλίου να μην πιστεύει καθόλου σε μάγους, δεν θα καθόταν ποτέ έτσι με σταυρωμένα χέρια. Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα. Δεν θα επαναλάμβανε την ιστορία του ξανά και ξανά. Μετά από τρία χρόνια η βοήθεια που ζητάει έχει χάσει κάθε έννοια επείγοντος. Και αυτή η καταστροφή κινήτρων, επαναλαμβάνω, δυστυχώς δεν προσθέτει τίποτα σε πλοκή, αντίθετα προσφέρει πολύ νωρίς, υπερβολικά πολλή πληροφορία. Γραφή Με δεδομένη τη βέλτιστη επιλογή του Δημοσθένη Κερασίδη ως επιμελητή, αναγκάζομαι να συμπεράνω ότι ο συγγραφέας έχει πειραματιστεί πολύ. Πάρα πολύ. Γιατί αν επέζησαν τόσοι πολλοί λεκτικοί και εκφραστικοί ακροβατισμοί από τον Δημοσθένη (με τον οποίο έχω συνεργαστεί προσωπικά και γνωρίζω από πρώτο χέρι τον άψογο επαγγελματισμό του) τότε φαντάζομαι πώς θα ήταν το αρχικό κείμενο. (Όταν το ανέφερα σε έναν φίλο, μου είπε ότι υπάρχει ειδική αναφορά σ’ αυτό στις ευχαριστίες του δεύτερου τόμου. Δεν την έχω δει ακόμα.) Ο συγγραφέας παντρεύει πολύ συχνά επίθετο και ουσιαστικό, επινοώντας έτσι σύνθετες λέξεις των οποίων το νόημα ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να μαντέψει (π.χ. «παγοχειμώνας»). Κάποιες φορές αυτό φαίνεται αχρείαστο, άλλες φορές αποτυγχάνει ακόμα χειρότερα. Τις περισσότερες φορές, πάντως, το αποτέλεσμα είναι από συμπαθητικό έως πετυχημένο. Δυστυχώς, όμως, το παρακάνει. Τέτοιοι πειραματισμοί καλό είναι να παραμένουν στο ποσοτικό επίπεδο του μπαχαρικού –με μέτρο, δηλαδή. Εδώ υπάρχει μία τέτοια λέξη σε κάθε σελίδα –εκατοντάδες δηλαδή. Όσο κι αν η προσπάθεια μού άφησε θετική εντύπωση, έμεινα με την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχει πέσει σε παγίδα απειρίας. Να με συγχωρέσει αν δεν είναι αυτή η πρώτη του σοβαρή προσπάθεια στη λογοτεχνία, αλλά τέτοια εντύπωση μού δόθηκε. Αν είχε κόψει τις μισές από αυτές τις σύνθετες, το κείμενο να ήταν πολύ πιο δυνατό. Τώρα, όταν δεν βρίσκουν στόχο, φαίνονται σαν μια εκβιαστική προσπάθεια εντυπωσιασμού. Η γλώσσα πολλές φορές είναι κοφτή, με έντονο επικό ύφος. Γενικά έχει πετύχει σ’ αυτό, και είναι ένας από τους λόγους που οι σελίδες φεύγουν έτσι γρήγορα και άνετα. Η αφήγηση, όταν δεν σκοντάφτει σε κάποιες επαναλήψεις και εκφραστικά, φέρει άνετα και ξεκούραστα την ιστορία. Θα αρέσει σίγουρα σε θιασώτες της επικής φαντασίας. Τα θετικά Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα νόμιζε κανείς ότι το βιβλίο δεν μου άρεσε. Δεν ισχύει αυτό, απλώς το βιβλίο, τόσο ως κείμενο όσο και ως έκδοση, φαίνεται να είναι πολύ φιλόδοξο, οπότε θεώρησα χρέος μου να το αντιμετωπίσω ως τέτοιο. Το «Δράκων Ι: Η Γέννηση» διαβάζεται νεράκι, ακόμα και από έναν αργό αναγνώστη όπως εγώ, και σ’ αυτό συμβάλει και η μικρή έκταση των κεφαλαίων του. Το μεγαλύτερο ατού του, όμως, είναι η ειλικρίνειά του. Το βιβλίο δεν υποκρίνεται ότι είναι τίποτα διαφορετικό από αυτό που είναι, και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει και για τη συνέχειά του. Δεν μοστράρεται για υψηλή λογοτεχνία, ούτε για βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο. Δεν ισχυρίζεται ότι θα σμιλέψει νέες πτυχές στην ελληνική γλώσσα και γραμματεία. Από τις πρώτες σελίδες κάνει μια πολύ ωραία συμφωνία με τον αναγνώστη, που πάει κάπως έτσι: «Θα σου πω μια ιστορία για πόλεμο, πείνα, καβαλήματα γυναικών, κακουχίες, θρύλους, ανοιγμένα κωλάντερα, εξουσία, έρωτα, πολλή βαρβαρότητα και πολύ αίμα. Και θα σου την πω με σκληρή γλώσσα. Αν θες, συνέχισε και θα χορτάσεις». Και χορταίνεις. Χωρίς να σε κουράζει. Και, παρά τα όσα γράφω παραπάνω, αυτά τα λίγα καλά που αναφέρω επικρατούν όλων των προβλημάτων αληθοφάνειας και δομής. Το τελικό πρόσημο, για την ώρα τουλάχιστον είναι για μένα θετικό, αν και όχι πολύ θετικό. Αυτά τα δύο, λοιπόν, η ειλικρίνειά του και το πόσο εύκολα ρέει, είναι ο σημαντικότερος λόγος που θα διαβάσω πρόθυμα και τον δεύτερο τόμο. Μόνο που, ομολογώ, θα κρατάω μικρότερο καλάθι, απ’ όταν ξεκινούσα τον πρώτο, και μακάρι να γυρίσω εδώ και να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα. Υποσχέθηκα σεντόνι μεγέθους champions league. Εκπληρώνω. ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΟΒΑΡΑ SPOILERS (τα spoiler tags είναι μόνο για να διευκολύνουν το scroll down) Περίληψη Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ τον γενικότερο ενθουσιασμό των περισσότερων. Το πρώτο μέρος είναι ένα βίαιο και πολύ δυναμικό βιβλίο (που τυπικά δεν είναι φαντασίας) το οποίο πειραματίζεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει με τη γραφή, έχει αρκετά, αλλά σε καμία περίπτωση καταδικαστικά, προβλήματα αληθοφάνειας και δομής και πολύ χαλαρή πλοκή, τυχαία όσο σχεδόν και η πραγματική ζωή. Διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα, ενώ υπόσχεται ισχυρή συνέχεια στον δεύτερο τόμο. Συνολικό πρόσημο θετικό (αλλά όχι πολύ θετικό) αν και δίνει την αίσθηση ότι το υπερβολικά επικό ύφος τείνει να στοχεύει πιο ψηλά απ’ όσο θα φτάσει. Πάντως μου άρεσε τουλάχιστον τόσο ώστε να θέλω να διαβάσω και το δεύτερο μέρος. Ποσοτική αξιολόγηση όταν το κάνω, αφού το πρώτο δεν είναι αυτοτελές. Σημαντική πληροφορία που δεν γνώριζα όταν το ξεκινούσα: Το βιβλίο είναι ένα, όχι δύο. Ο μόνος λόγος που έχουμε δύο τόμους είναι πρακτικός –για να αποφευχθεί ένα βιβλίο 1100 σελίδων. Είδος Χωρίς να έχει καμία σημασία για την ποιότητα του βιβλίου, το φανταστικό στοιχείο, αν και συνεχώς αναφέρεται, τελικά απουσιάζει. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπόρεσα να εντοπίσω καμία «απόδειξή» του, αντίθετα, ο ήρωας δεν παύει, εντελώς ρεαλιστικά, να το αρνείται ή και να το χλευάζει. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να το χαρακτηρίσω κάπως, θα το έλεγα μυθιστόρημα εποχής. Ανύπαρκτης, που όλο και κάτι μας θυμίζει. Για τα, κατά τη γνώμη μου, θετικά του βιβλίου δείτε στο τέλος του ποστ. Αληθοφάνεια Μικρό disclaimer: Θα με δείτε λίγο αυστηρό σ’ αυτόν τον τομέα. Είναι επειδή το βιβλίο το ίδιο μου δίνει αυτό το δικαίωμα, για να μην πω την υποχρέωση. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θέλει να δείχνει όσο πιο πραγματικό γίνεται, δεν έχει ίχνος σουρεαλισμού, και συνεπώς κάνει κάθε προσπάθεια να σε βάλει στο πετσί των ηρώων του ώστε να νιώσεις, χωρίς κανένα εξωραϊσμό, όπως θα ένιωθαν εκείνοι. Και το καταφέρνει αρκετά καλά. Όμως: 1. Τα Ορφανά. Αν τα παιδιά μεγαλώνουν ως κοινοκτημοσύνη μεταξύ των μεγάλων, χωρίς κανένα από αυτά να ξέρει τον πατέρα του και χωρίς πολλά από αυτά να ξέρουν τη μάνα τους, τότε γιατί υπάρχουν και πώς ορίζονται τα Ορφανά; 2. Η κοινοκτημοσύνη των γυναικών, το να πηγαίνουν όλοι με όλες δηλαδή, και να μην ξέρουν οι άντρες ποια είναι τα δικά τους παιδιά, αντιτίθεται σε μια από τις βασικότερες αρχές της πατριαρχίας, κάτι που δεν δικαιολογείται στο βιβλίο. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) πάσχει. Ειδικότερα: Αν οι γυναίκες προορίζονται για αναπαραγωγικές μηχανές και παραμάνες, τότε πώς επιλέγονται κορίτσια για τον Κλήρο, δηλαδή για υποψήφιες μαχήτριες; Η δυνατότητά τους να φτάσουν στο ανώτερο κοινωνικό status, αυτό του μαχητή, δεν συνάδει με την αναφορά ότι όταν μια γυναίκα δεν μπορεί πλέον να κάνει ή να μεγαλώσει παιδιά την πετάνε στον πάτο του ποταμιού (ενώ κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει για τους άντρες). Διαχρονικά, ο αυστηρός περιορισμός και έλεγχος της γυναικείας σεξουαλικής διαθεσιμότητας συνδέεται άρρηκτα με τις πατριαρχικές κοινωνίες –και η κοινωνία που βλέπουμε είναι σαφώς πατριαρχική. Η πλήρης σεξουαλική ελευθερία των θηλυκών παρατηρείται (μαζί με πλήρη σεξουαλική ελευθεριότητα) μόνο στους μπονόμπο από όλα τα πρωτεύοντα. Η θεσμοθέτηση μιας τέτοιας πρακτικής σε μια ανθρώπινη κοινωνία είναι τόσο θεμελιώδους σημασίας, που θα είχε πολλές και σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό μια μεγάλη χαλαρότητα της πατριαρχικής δομής της, κάτι που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί υπόψη στο βιβλίο. Διευκρινίζω ότι δεν ισχυρίζομαι πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, απλώς εγώ δεν πείστηκα ότι θα ήταν πράγματι έτσι. [Για παράδειγμα, η κτητικότητα των Τοξοτών για τις Τοξότριες δεν θα συμφωνούσε με πλήρη σεξουαλική διαθεσιμότητα των τελευταίων. Μάλιστα δεν διευκρινίζεται πόσο διαθέσιμες είναι οι Τοξότριες. Απόλυτα, όπως οι κοινές γυναίκες, ορίζουν το κρεβάτι τους όπως οι Ούνα-Μας, ή ανέγγιχτες παρθένες; Το πρώτο δεν φαίνεται πουθενά, το δεύτερο μάλλον αποκλείεται και το τρίτο επίσης δεν αναφέρεται και θα άλλαζε εντελώς τις ισορροπίες.] Κατά τον ίδιο τρόπο, ο διαχωρισμός των γυναικών σε στεγανές κάστες (Ούνα-Μας, Τοξότριες, κοινές γυναίκες) δεν νομίζω ότι στέκει. Όταν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες κάνουν διακρίσεις, δεν γλιτώνεις εύκολα. Όταν οι περισσότερες γυναίκες είναι στην κυριολεξία στα τέσσερα και «καβαλιούνται» δημόσια έξω από τις σκηνές, τότε περιμένω πολύ μεγάλες διακρίσεις σε βάρος των κοριτσιών κάθε Κλήρου. Ποιο αγόρι θα πίστευε ότι ένα κορίτσι μπορεί αλήθεια να το συναγωνιστεί στα ίσια, όταν έχει δει τέτοιο θέαμα και γύρω του όσες γυναίκες δεν είναι έγκυες μεγαλώνουν παιδιά και κάνουν ταπεινωτικές αγγαρείες; Γενικά, δεν πείστηκα ότι η γυναίκα από τη μία βρίσκεται στον πάτο της κοινωνίας και από την άλλη μπορεί να διεκδικήσει το υψηλού κύρους πόστο της Τοξότριας, έναν ρόλο που βρίσκεται πάνω από τους περισσότερους άντρες και πολλούς πολεμιστές. 3. Η φύση και ο ρόλος της Σαχ-Ούνα. Μόλις στη σελίδα 366 (απαγορευτικά αργά για τον ρόλο της) έμαθα ότι η Σαχ-Ούνα είναι κόρη σκλάβας εκτός Φυλής! Δεν φαίνεται καθόλου πιστευτό να είχε γίνει αποδεκτή σε τέτοιο ρόλο, ακόμα κι αν ήξερε τα βότανα και τη γλώσσα, πόσο μάλλον να εισάγει η ίδια τον διαχωρισμό των γυναικών σε κάστες. Επίσης, τίθεται ένα ζήτημα με τη φυσιολογία της: υπέθετα ότι η Σαχ-Ούνα έχει μακρόστενο κεφάλι, όπως οι Ούνα-Μας. Όμως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβαίνει, αφού είναι αλλόφυλη και ήρθε στη Φυλή ενήλικη. (Αν συνέβαινε, τότε και άλλες φυλές θα είχαν Ούνα-Μας, κάτι που δεν φαίνεται καθόλου πιθανό.) Οπότε δεν έχει μακρόστενο κεφάλι, ένας επιπλέον λόγος που θα έκανε ακόμα δυσκολότερη την επικράτησή της. 4. Το πρόσφατο όλων αυτών των αλλαγών. Ο διαχωρισμός των γυναικών σε κάστες έγινε από την Σαχ-Ούνα μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Δεν ξέρω αν στο διάστημα αυτό η Φυλή θα είχε προλάβει να παράξει τόσες Τοξότριες, και σίγουρα, όπως είπα και πιο πάνω, δεν θα ήταν τόσο εξοικειωμένη με τη νέα κατάσταση όσο δείχνει. Θυμίζω ότι όταν οι γυναίκες, σε μια πολύ πιο φιλελεύθερη κοινωνία, όπως η σύγχρονη σχεδόν-δυτική Ελλάδα του ’70-’80, άρχισαν να παίρνουν δίπλωμα και να οδηγούν στον δρόμο, αντιμετώπισαν (και αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα) αρκετά έως πολύ σεξιστικές συμπεριφορές. Αντίθετα, οι Τοξότριες φαίνεται, μόλις λίγες δεκαετίες μετά από μια τόσο απότομη και αυθαίρετη κοινωνική αλλαγή, να απολαμβάνουν καθολική αποδοχή. Καθόλου αληθοφανές. 5. Μη πιστευτό και πειστικό σύστημα διαδοχής. Μια φανατικά πολεμική φυλή δεν θα εμπιστευόταν αμούστακα παιδιά να προστάζουν έμπειρους πολεμιστές. Η δικαιολόγηση δεν με έπεισε. Ανέκαθεν, τα σημάδια από μάχες ήταν παράσημα και όχι λόγοι ατίμωσης. Αυτό γίνεται φανερό και αργότερα, όταν οι δεκαοχτάχρονοι καλούνται, απέναντι σε κάθε λογική, να διοικήσουν τριαντάρηδες και μεγαλύτερους. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο έως σχεδόν αδύνατο. Κανείς ενήλικος και έμπειρος δεν δέχεται να τον προσπερνά στην κούρσα για εξουσία και πόρους ένας πολύ μικρότερος και εκ των πραγμάτων πιο άπειρος και λιγότερο ικανός. Η απειρία και τα φαινόμενα ανυπακοής και στάσης θα ξεπερνούσαν κατά πολύ το όποιο κέρδος από την τόλμη που φέρνει το νέο αίμα. Στα συν: η απειρία αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που μετριάζει τις κακές εντυπώσεις. 6. Οι δοκιμασίες του Κλήρου. Αν θέλεις να μεγαλώσεις έφηβους ικανούς να διοικήσουν ενήλικες, τότε τους μαθαίνεις από μικρούς να διοικούν. Έχεις πέντε χρόνια να κάνεις τους Αχάρακτους ηγέτες, όχι μόνο να τους μάθεις (κυρίως) το πείσμα να στέκονται όρθιοι, την αντοχή και την κακουχία. Στα συν: η έλλειψη διοικητικής αγωγής αναφέρεται ως πρόβλημα, κάτι που κι εδώ μετριάζει κάπως τις κακές εντυπώσεις. Ιδιαίτερα αναληθοφανής είναι η τελευταία δοκιμασία του Κλήρου. Αν οι χαρακιές (δηλαδή το επαγγελματικό μέλλον των παιδιών) ήταν προαποφασισμένες πριν από αυτή (όπως αφήνεται να εννοηθεί αργότερα), τότε υποβαθμίζεται πολύ η σημασία που φαίνεται να της δίνουν όλοι (π.χ. παρουσία Αρχηγού). Αν η τελική δοκιμασία έχει πράγματι τη σημασία που φαίνεται, αυτό είναι παράλογο. Δεν είναι λογικό, σε μια καθαρά πολεμική φυλή, να αποφασίζεται ποιος θα κρατήσει ποιο όπλο, ανάλογα με το πόσο καλός είναι σε μόνο δύο πράγματα: στο να στέκεται όρθιος επί ώρες και στο κατά πόσο μπορεί να σκοτώσει και να γδάρει ένα κουνέλι. Αυτά, φυσικά, είναι ακόμα χειρότερα όταν γίνονται κριτήρια για την κατ’ αρχήν επιλογή των μελλοντικών Αρχηγών. Γενικά, τα δώδεκα χρόνια είναι μια πολύ μικρή ηλικία για τον τελεσίδικο διαχωρισμό σε κάστες όλων των παιδιών. Χάνονται έτσι πιθανοί ηγέτες, τεχνίτες και πολεμιστές. Δεν πείστηκα με τίποτα γι’ αυτό το σύστημα. Δομή – αφήγηση 1. Αργή αρχή. Το πρώτο πραγματικά ενδιαφέρον γεγονός συμβαίνει στη σελίδα 116. Δεν μπορώ με τίποτα να συμφωνήσω με την άποψη ότι οι πρώτες 150 σελίδες είναι χείμαρρος. Εμένα μου φάνηκαν ακριβώς το αντίθετο. Με το που καταλάβεις πώς λειτουργούν οι δοκιμασίες του Κλήρου, δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό. Ακόμα χειρότερα, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο ήρωάς μας θα τη βγάλει καθαρή και μάλιστα αρτιμελής (βλέπε και παρακάτω γι’ αυτό) και ελάχιστες αμφιβολίες έχουμε ότι δεν θα είναι από τους καλύτερους. (Το σώζει που δεν είναι ο Πρώτος.) Σύμπτυξη των κεφαλαίων του Κλήρου σε ένα, έστω και μεγάλο κεφάλαιο περίπου 30 με 40 σελίδων θα επιτάχυνε πολύ την εξέλιξη του βιβλίου, χωρίς να χάνει τίποτα από τις σκληρές συνθήκες εκπαίδευσης. 2. Τα κεφάλαια στο Νησί με τον μοναχό είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ κακή ιδέα. Η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται πολύ πιο προβλέψιμη έτσι. Βλέπουμε τον μελλοντικό Ντα-Ρεν και ξέρουμε ότι στο μέλλον είναι ζωντανός, αρτιμελής και με οικογένεια. Γενικά, τα κεφάλαια αυτά, όχι μόνο δεν προωθούν τον μύθο, αλλά αντίθετα, τον σπάνε, τον καθυστερούν και τον προδίδουν. Ο κανόνας που παραβιάστηκε εδώ είναι "Όταν έχεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πεις, μη την επενδύεις με μια εξωτερική, πολύ λιγότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν". Κρατάω μικρή επιφύλαξη μήπως αυτά τα κεφάλαια δουλέψουν καλύτερα στο δεύτερο μέρος. 3. Επιπλέον πρόβλημα με τα κεφάλαια στο Νησί είναι το κίνητρο του Ντα-Ρεν να διηγηθεί την ιστορία. Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Εκτός του ότι ο Ντα-Ρεν δείχνει στη διάρκεια του βιβλίου να μην πιστεύει καθόλου σε μάγους, δεν θα καθόταν ποτέ έτσι με σταυρωμένα χέρια. Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα. Δεν θα επαναλάμβανε την ιστορία του ξανά και ξανά. Μετά από τρία χρόνια η βοήθεια που ζητάει έχει χάσει κάθε έννοια επείγοντος. Και αυτή η καταστροφή κινήτρων, επαναλαμβάνω, δυστυχώς δεν προσθέτει τίποτα σε πλοκή, αντίθετα προσφέρει πολύ νωρίς, υπερβολικά πολλή πληροφορία. Γραφή Με δεδομένη τη βέλτιστη επιλογή του Δημοσθένη Κερασίδη ως επιμελητή, αναγκάζομαι να συμπεράνω ότι ο συγγραφέας έχει πειραματιστεί πολύ. Πάρα πολύ. Γιατί αν επέζησαν τόσοι πολλοί λεκτικοί και εκφραστικοί ακροβατισμοί από τον Δημοσθένη (με τον οποίο έχω συνεργαστεί προσωπικά και γνωρίζω από πρώτο χέρι τον άψογο επαγγελματισμό του) τότε φαντάζομαι πώς θα ήταν το αρχικό κείμενο. (Όταν το ανέφερα σε έναν φίλο, μου είπε ότι υπάρχει ειδική αναφορά σ’ αυτό στις ευχαριστίες του δεύτερου τόμου. Δεν την έχω δει ακόμα.) Ο συγγραφέας παντρεύει πολύ συχνά επίθετο και ουσιαστικό, επινοώντας έτσι σύνθετες λέξεις των οποίων το νόημα ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να μαντέψει (π.χ. «παγοχειμώνας»). Κάποιες φορές αυτό φαίνεται αχρείαστο, άλλες φορές αποτυγχάνει ακόμα χειρότερα. Τις περισσότερες φορές, πάντως, το αποτέλεσμα είναι από συμπαθητικό έως πετυχημένο. Δυστυχώς, όμως, το παρακάνει. Τέτοιοι πειραματισμοί καλό είναι να παραμένουν στο ποσοτικό επίπεδο του μπαχαρικού –με μέτρο, δηλαδή. Εδώ υπάρχει μία τέτοια λέξη σε κάθε σελίδα –εκατοντάδες δηλαδή. Όσο κι αν η προσπάθεια μού άφησε θετική εντύπωση, έμεινα με την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχει πέσει σε παγίδα απειρίας. Να με συγχωρέσει αν δεν είναι αυτή η πρώτη του σοβαρή προσπάθεια στη λογοτεχνία, αλλά τέτοια εντύπωση μού δόθηκε. Αν είχε κόψει τις μισές από αυτές τις σύνθετες, το κείμενο να ήταν πολύ πιο δυνατό. Τώρα, όταν δεν βρίσκουν στόχο, φαίνονται σαν μια εκβιαστική προσπάθεια εντυπωσιασμού. Η γλώσσα πολλές φορές είναι κοφτή, με έντονο επικό ύφος. Γενικά έχει πετύχει σ’ αυτό, και είναι ένας από τους λόγους που οι σελίδες φεύγουν έτσι γρήγορα και άνετα. Η αφήγηση, όταν δεν σκοντάφτει σε κάποιες επαναλήψεις και εκφραστικά, φέρει άνετα και ξεκούραστα την ιστορία. Θα αρέσει σίγουρα σε θιασώτες της επικής φαντασίας. Τα θετικά Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα νόμιζε κανείς ότι το βιβλίο δεν μου άρεσε. Δεν ισχύει αυτό, απλώς το βιβλίο, τόσο ως κείμενο όσο και ως έκδοση, φαίνεται να είναι πολύ φιλόδοξο, οπότε θεώρησα χρέος μου να το αντιμετωπίσω ως τέτοιο. Το «Δράκων Ι: Η Γέννηση» διαβάζεται νεράκι, ακόμα και από έναν αργό αναγνώστη όπως εγώ, και σ’ αυτό συμβάλει και η μικρή έκταση των κεφαλαίων του. Το μεγαλύτερο ατού του, όμως, είναι η ειλικρίνειά του. Το βιβλίο δεν υποκρίνεται ότι είναι τίποτα διαφορετικό από αυτό που είναι, και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει και για τη συνέχειά του. Δεν μοστράρεται για υψηλή λογοτεχνία, ούτε για βαθύ φιλοσοφικό βιβλίο. Δεν ισχυρίζεται ότι θα σμιλέψει νέες πτυχές στην ελληνική γλώσσα και γραμματεία. Από τις πρώτες σελίδες κάνει μια πολύ ωραία συμφωνία με τον αναγνώστη, που πάει κάπως έτσι: «Θα σου πω μια ιστορία για πόλεμο, πείνα, καβαλήματα γυναικών, κακουχίες, θρύλους, ανοιγμένα κωλάντερα, εξουσία, έρωτα, πολλή βαρβαρότητα και πολύ αίμα. Και θα σου την πω με σκληρή γλώσσα. Αν θες, συνέχισε και θα χορτάσεις». Και χορταίνεις. Χωρίς να σε κουράζει. Και, παρά τα όσα γράφω παραπάνω, αυτά τα λίγα καλά που αναφέρω επικρατούν όλων των προβλημάτων αληθοφάνειας και δομής. Το τελικό πρόσημο, για την ώρα τουλάχιστον, είναι για μένα θετικό, αν και όχι πολύ θετικό. Αυτά τα δύο, λοιπόν, η ειλικρίνειά του και το πόσο εύκολα ρέει, είναι ο σημαντικότερος λόγος που θα διαβάσω πρόθυμα και τον δεύτερο τόμο. Μόνο που, ομολογώ, θα κρατάω μικρότερο καλάθι, απ’ όταν ξεκινούσα τον πρώτο, και μακάρι να γυρίσω εδώ και να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα. Μιχάλη αναφέρεις ότι το φανταστικό στοιχείο αναφέρεται αλλά απουσιάζει. Τελικά είναι fantasy αυτό το βιβλίο; Είναι hard fantasy όπως αναφέρει ο συγγραφέας στην συνέντευξή του; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.