Δράκων - Χρήστος Α. Κασκαβέλης

[mman]

Σύμφωνα με τον ορισμό της Wikipedia για τη hard fantasy, ναι, θα το χαρακτήριζα τέτοιο.

[4of7]

Μιχάλη,

 

Ευχαριστώ ειλικρινά για την αναλυτική κριτική. Μεγάλη τιμή για τον κάθε νέο συγγραφέα να μπει τόση ενέργεια σε μια κριτική. Οι δικές μου κριτικές είναι τόσο εποικοδομητικά vitriolic που δεν τις γράφω ποτέ παρά μόνο προσωπικά στον συγγραφέα, οπότε η δική σου μου φαίνεται σούπερ. Θα δώσω κάποιες επεξηγήσεις όσο μπορώ και ενδιαφέρουν.

Καταρχήν μέγα ρισπέκτ για το παρακάτω σχόλιο. Θα το έκανα verbatim. Αυτό είναι το κλειδί. Αν δεν το έκανες δεν δουλεύει το βιβλίο. Ελπίζω να το κάνει ο κάθε αναγνώστης. Αν διαβάσεις το 2^ο το ξανασυζητάμε.

Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Εκτός του ότι ο Ντα-Ρεν δείχνει στη διάρκεια του βιβλίου να μην πιστεύει καθόλου σε μάγους, δεν θα καθόταν ποτέ έτσι με σταυρωμένα χέρια.

Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα.

 

Για τη γραφή απλά μ’ αρέσει ο πειραματισμός. Στην κυριολεξία ήταν “lets f**k around here, go wild and have some more fun than we usually do, ή απ’ όσο θα μας επιτρέψει ο επιμελητής.”

Σε μια παράγραφο του Καραγάτση τώρα βρίσκω γρήγορα: αχνογάλανα, γλυκόπνοος μπάτης, βαθύχρυσες, πορφυρόχρυσες και πετρελαιοκαυστήρες. Στην ίδια παράγραφο.

Γιατί χάσαμε τη γλώσσα κι έχουμε ένα νέο ελληνικό λεξικό που είναι πιο στενό από πακέτο Κουλουάζ; Πως θα γράψουμε φάντασι έτσι;

E, είπα κι εγώ να γράψω (αν κι εδώ το ξεχ*σα)

Το χορτάρι φόρεσε πανοπλία αμέτρητα γαλαζόλευκα βελονοθηκάρια, ένα για κάθε σπαθόχορτο

Η λογική μου είναι «ας τολμήσουμε στην έκφραση, ας πηδήξουμε από την κορυφή του ουρανοξύστη, κι ό,τι γίνει». Ας πέσουν 20 τέτοια κι ας είναι μ****κιες τα 5 φτάνει να βρούμε και κάποια καλά. One man’s μ***κια σ’ αυτά είναι another man’s darling. Δεν ήθελα να το παίξω safe. Πάντως μόλις το πέρασα από τον Αμερικάνο editor, και δεν έχει αλλάξει καμία από τις made up λέξεις που δεν υπάρχουν με τίποτα στην αγγλική. “ The story is set in a world with a language all its own. I retained the unique melding of words” είναι το σχόλιό του. Γενικά στο ξενόγλωσσο fantasy θα βρεις άπειρες λέξεις που ο Webster τις αγνοεί.

Για τα μη πειστικά, θα βάλω απλά τη δική μου επεξηγηματική οπτική, δεχόμενος ότι αυτά είναι εντελώς προσωπικό θέμα ποιόν πείθουν ή όχι:

1. Τα ορφανά: Όλα τα παιδιά έχουν γεννηθεί από μητέρες που είναι στις σκηνές συγκεκριμένης κάστας (και χρησιμοποιούνται βασικά ως αναπαραγωγικές μηχανές). Τα ορφανά δεν ξέρουν ποια είναι η μάνα τους ή πήγαν εκεί όταν πέθανε.
2. Η φιλοσοφία της Φυλής είναι φονταμενταλο-ναζιστική παρά εποχής πρώτων αιώνων μχ. Οι ρόλοι είναι συνεπείς (στο μυαλό μου) ως προς την πρακτική των παραπάνω κοινωνιών ακόμα και 20^ου αιώνα. Δεν θέλω να πάω line by line στα συγκεκριμένα σχόλια. Αν θέλω να προκαλέσω θα έλεγα ότι το Μάγισσα, Τοξότρια, Αναπαραγωγική Μηχανή δεν είναι και πολύ μακριά από τις 3 πόρτες που αφήνουν ακόμα και σήμερα οι περισσότερες κοινωνίες στις γυναίκες.
3. Η Σαχ-Ούνα δεν έχει γεννηθεί στη Φυλή. Γι’ αυτό και δεν έχει μακρόστενο κεφάλι ξεκάθαρα, αν κάπου γράφτηκε έτσι είναι λάθος, αλλά δεν νομίζω ότι το έχω γράψει αυτό. Σαφώς είναι αδύνατον να γίνει πιστευτή η ιστορία της Σαχ-Ούνα γιατί το βιβλίο είναι σε αυστηρό 1^ο πρόσωπο κάποιου άλλου οπότε τα μόνα που μπορούμε να πούμε για τη Σαχ-Ούνα είναι ότι ξέρει ο άλλος ήρωας. Αλλά από Βασίλειο 1^ο ως Θεοδώρα το Βυζάντιο είναι πηγμένο από μάγκες που απλά έγιναν βασιλιαδοβασιλισσες με το έτσι θέλω ξεκινώντας από το μηδέν.
4. Ok, δευτερεύον imo το ξεπερνάω
5. Ουπς! Είναι μικροί για αρχηγοί στα 18; Θα το συζητήσω με τον Ρομπ Σταρκ και τον Τζόφρει, ο Τόμεν τρώει τη milupa του τώρα. Και ντροπή μου εδώ που δεν αναφέρω αληθινούς βασιλείς του Βυζαντίου. Θα μου πεις «αυτοί έχουν βασιλικό αίμα». Ε και στο Δράκων είναι «αχάρακτοι» πάνω κάτω αριστούχοι πανεπιστήμιου δηλαδή. Σε κάθε Φυλή το κάτι σημαίνει κάτι και το άλλο τίποτα.   Μην αγνοούμε επίσης ότι υπάρχει μια παντοδύναμη φονταμενταλιστική κυβέρνηση Ούνα-Μας, Ρέγκεν που διοικεί. Στην πραγματικότητα ένας νεαρός αρχηγός βγαλμένος από το βρακί τους είναι πολύ πιο χρήσιμος. Αν τώρα είναι τόσο χαρισματικός που τους αλλάζει τις ισορροπίες ε shit happens and they can clean it up. Περισσότερα στο 2^ο βιβλίο.
6. Κρίνοντας από τα εκπαιδευτικά συστήματα (τα σημερινά) της Αγγλίας, της Γερμανίας και αλλού φοβάμαι ότι σήμερα δημιουργούνται τελεσίδικοι διαχωρισμοί πριν τα 12 χρόνια. Όταν για να πας σε καλό νηπιαγωγείο στο Λονδίνο σε ρωτάνε στις εξετάσεις προνηπίου spell "telegraph"… τι να λέμε. Συμφωνώ μαζί σου όμως. Είναι παράλογο το τι γίνεται και στον Κλήρο. Και το τι γίνεται στην εκπαίδευση κάθε μέρα στον 21^ο αιώνα είναι παράλογο.

Αυτά και είναι ειλικρινέστατες οι ευχαριστίες μου. Ελπίζω να τα ξαναπούμε στο τέλος του 2^ου τόμου.

[wordsmith]

Σε μια παράγραφο του Καραγάτση τώρα βρίσκω γρήγορα: αχνογάλανα, γλυκόπνοος μπάτης, βαθύχρυσες, πορφυρόχρυσες και πετρελαιοκαυστήρες. Στην ίδια παράγραφο.

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι παραπάνω λέξεις υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, δεν τις επινόησε ο Καραγάτσης (με την εξαίρεση ίσως του πορφυρόχρυσες). Αλλά το παγοχειμώνας δεν το έχω ξανακούσει.

[4of7]

Σε μια παράγραφο του Καραγάτση τώρα βρίσκω γρήγορα: αχνογάλανα, γλυκόπνοος μπάτης, βαθύχρυσες, πορφυρόχρυσες και πετρελαιοκαυστήρες. Στην ίδια παράγραφο.

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι παραπάνω λέξεις υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, δεν τις επινόησε ο Καραγάτσης (με την εξαίρεση ίσως του πορφυρόχρυσες). Αλλά το παγοχειμώνας δεν το έχω ξανακούσει.

Κάποιος τις επινόησε πάντως στη χρονική στιγμή Χ που δεν υπήρχαν.

[mman]

1) Καταρχήν μέγα ρισπέκτ για το παρακάτω σχόλιο. Θα το έκανα verbatim. Αυτό είναι το κλειδί. Αν δεν το έκανες δεν δουλεύει το βιβλίο. Ελπίζω να το κάνει ο κάθε αναγνώστης. Αν διαβάσεις το 2^ο το ξανασυζητάμε.

Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας άνθρωπος της δράσης, που έχει έρθει στο Νησί για να σώσει την οικογένειά του, κάθεται και αφηγείται επί τρία χρόνια σε έναν μοναχό την ιστορία του, με αντάλλαγμα μια αόριστη βοήθεια από κάποιους άγνωστους μάγους. Εκτός του ότι ο Ντα-Ρεν δείχνει στη διάρκεια του βιβλίου να μην πιστεύει καθόλου σε μάγους, δεν θα καθόταν ποτέ έτσι με σταυρωμένα χέρια.

Για μια βδομάδα, ίσως. Για δύο, δύσκολα. Όχι για τρία χρόνια. Με τίποτα.

 

2) Για τη γραφή απλά μ’ αρέσει ο πειραματισμός. [...] 

 

3) Ουπς! Είναι μικροί για αρχηγοί στα 18; Θα το συζητήσω με τον Ρομπ Σταρκ και τον Τζόφρει, ο Τόμεν τρώει τη milupa του τώρα. Και ντροπή μου εδώ που δεν αναφέρω αληθινούς βασιλείς του Βυζαντίου. Θα μου πεις «αυτοί έχουν βασιλικό αίμα». Ε και στο Δράκων είναι «αχάρακτοι» πάνω κάτω αριστούχοι πανεπιστήμιου δηλαδή. Σε κάθε Φυλή το κάτι σημαίνει κάτι και το άλλο τίποτα.   Μην αγνοούμε επίσης ότι υπάρχει μια παντοδύναμη φονταμενταλιστική κυβέρνηση Ούνα-Μας, Ρέγκεν που διοικεί. Στην πραγματικότητα ένας νεαρός αρχηγός βγαλμένος από το βρακί τους είναι πολύ πιο χρήσιμος. Αν τώρα είναι τόσο χαρισματικός που τους αλλάζει τις ισορροπίες ε shit happens and they can clean it up. Περισσότερα στο 2^ο βιβλίο.

 

4) Κρίνοντας από τα εκπαιδευτικά συστήματα (τα σημερινά) της Αγγλίας, της Γερμανίας και αλλού φοβάμαι ότι σήμερα δημιουργούνται τελεσίδικοι διαχωρισμοί πριν τα 12 χρόνια. Όταν για να πας σε καλό νηπιαγωγείο στο Λονδίνο σε ρωτάνε στις εξετάσεις προνηπίου spell "telegraph"… τι να λέμε. Συμφωνώ μαζί σου όμως. Είναι παράλογο το τι γίνεται και στον Κλήρο. Και το τι γίνεται στην εκπαίδευση κάθε μέρα στον 21^ο αιώνα είναι παράλογο.

Αυτά και είναι ειλικρινέστατες οι ευχαριστίες μου. Ελπίζω να τα ξαναπούμε στο τέλος του 2^ου τόμου.

 

1) Ωραία. Απ' αυτό ψυλλιάζομαι ότι η ύπαρξη αυτών των κεφαλαίων δικαιώνεται με κάποιο τρόπο στο δεύτερο μέρος. Ακόμα κι έτσι όμως, θα ήθελα μια νύξη από πλευράς Ευσέβιους. Είτε γνωρίζει ποιο είναι το σχέδιο του άλλου μοναχού (ξεχνάω το όνομα) που υποτίθεται ότι πάει να φωνάξει τους μάγους, είτε όχι, θα περίμενα τον Ευσέβιους να με διαβεβαιώσει ότι αυτή η τρίχρονη αφήγηση έχει νόημα (στην πρώτη περίπτωση) είτε να απορεί μαζί μου στη δεύτερη. Έτσι όπως είναι, ακόμα κι αν κουμπώνει σωστά στο δεύτερο μέρος, αφήνει πολύ αδύναμο το πρώτο στο θέμα των κινήτρων.

 

2) Ναι, και είναι σαφές ότι όλο αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή, οπότε περί ορέξεως.

 

3) Δεν είναι το ίδιο, υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές. Κατ' αρχήν, θα μου επιτρέψεις να μην δεχτώ ως στήριγμα άλλα έργα τέχνης, απλώς και μόνο επειδή είναι επιτυχημένα, αφού κάτι τέτοιο είναι επίκληση στην αυθεντία και το απεχθάνομαι -μάλιστα έχω την αίσθηση ότι, γενικότερα μιλώντας, το απεχθάνεσαι κι εσύ. Οπότε ας αφήσουμε το Games of Thrones απ' έξω. 

Έχεις δίκιο, τα παραδείγματα νεαρών που ανέβηκαν αμούστακοι στην εξουσία είναι πάρα πολλά στην πραγματική ιστορία. Αλλά, όπως λές και ο ίδιος, είχαν ισχυρή νομιμοποίηση. Και ακόμα κι έτσι, οι άγουροι βασιλείς παραδοσιακά είχαν πάντα προβλήματα διατήρησης της εξουσίας τους μέχρι να μεγαλώσουν.

Στο Δράκων δεν έχουμε διαδοχή αίματος, κάτι που κάνει τη νομιμοποίηση σαφώς πιο δύσκολη. Όντως, φροντίζουν γι' αυτήν οι Ούνα-Μας και οι Ρέγκεν, αλλά το έργο τους είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ό,τι στην πραγματικότητα, και ο λόγος είναι ότι αυτό γίνεται κάθε μα κάθε φορά. Όλοι οι Κχουν θα ανέβουν στον θρόνο δεκαοχτάχρονοι, οπότε αυτός θα ήταν ένας επιπλεόν λόγος για πολύ καλύτερη και πιο πολύπλευρη εκπαίδευση των Αχάρακτων.

Οπότε, αυτό που λέω είναι ότι δυσκολεύομαι να δεχτώ ένα σύστημα διαδοχής που θα έμπαινε κάθε φορά από μόνο του, χωρίς να το υποχρεώνει η τύχη, στον κόπο να νομιμοποιήσει έναν νεαρό χωρίς βασιλικό αίμα -και αν το έκανε, θα φρόντιζε να του δώσει και διοικητικά εφόδια εκτός από την τέχνη των όπλων.

 

4) Αν και οι υπερβολές που αναφέρεις, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, δεν έχουν φτάσει ακόμα στη χώρα μας, συμφωνώ ότι η εκπαίδευση είναι εν μέρει παράλογη. Όμως, όσο πρώιμοι διαχωρισμοί και να γίνονται στην κοινωνία μας, αυτοί δεν έχουν τον τελεσίδικο χαρακτήρα των διαχωρισμών κάστας (και ας μη βάλουμε περιπτώσεις όπως της Ινδίας στην κουβέντα). Όντως, είναι δύσκολο να αλλάξει κανείς πορεία, αλλά γίνεται. Ένας ηθοποιός ή ποδοσφαιριστής μπορεί να γίνει επιχειρηματίας, ένας επιχειρηματίας να γίνει ακτιβιστής ή συγγραφεάς ( :-) ) ένας συγγραφέας να είναι ταυτόχρονα και τζογαδόρος και πάει λέγοντας. Όχι συχνό, αλλά επιτρέπεται και γίνεται. Στο Δράκων τέτοια μπερδέματα πρακτικά απαγορεύονται, και αυτό γίνεται ανάμεσα στα 12 και στα 18. Το βρήκα πολύ περιοριστικό για να έχει επιβληθεί, αυτό είναι όλο.

 

Προχωράω στον δεύτερο τόμο και τα ξαναλέμε!

Edited February 26, 2016 by mman

[wordsmith]

Περί νεαρών στην εξουσία χωρίς διαδοχή αίματος να θέσω υπόψη σας και την περίπτωση Ender's Game: αυτό σίγουρα δε συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά στο βιβλίο φαίνεται πειστικό.

[mman]

Ο δεύτερος τόμος έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, στην αρχή του τουλάχιστον, όπου είμαι. Φοβάμαι όμως ότι μόλις πριν λίγο πέρασα πάνω από ένα

μεγάλο spoiler στη σελίδα 129.

Για να σιγουρευτώ

γύρισα πίσω στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου τόμου

και ο φόβος μου δείχνει να επιβεβαιώνεται. Είναι πολύ νωρίς ακόμα βέβαια για να είμαι σίγουρος, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Μπορεί να έχω άδικο. Ίδωμεν.

Edited March 1, 2016 by mman

[BladeRunner]

Ο δεύτερος τόμος έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, στην αρχή του τουλάχιστον, όπου είμαι. Φοβάμαι όμως ότι μόλις πριν λίγο πέρασα πάνω από ένα

μεγάλο spoiler στη σελίδα 129.

Για να σιγουρευτώ

γύρισα πίσω στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου τόμου

και ο φόβος μου δείχνει να επιβεβαιώνεται. Είναι πολύ νωρίς ακόμα βέβαια για να είμαι σίγουρος, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Μπορεί να έχω άδικο. Είδωμεν.

 

Εννοείς το 

πιθάρι;

 

Edited March 1, 2016 by BladeRunner

[mman]

Ε, ναι.

[BladeRunner]

Ε, ναι.

 

Και τι υποψιάζεσαι ότι 

βρίσκεται μέσα στο πιθάρι;

 

[mman]

 

 

Το κεφάλι της Ζέρια ή της Ανέρια ή και των δύο. Πράγμα που θα εξηγούσε γιατί ο Ντα-Ρεν κάθεται και περιμένει επί τρία χρόνια τη "διάσωσή" τους. Αλλά βέβαια, αν είναι έτσι, είναι αρκετά ως πολύ προφανές, επειδή το πυθάρι ήταν πολύ χαρακτηριστικό στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου τόμου. Οπότε ελπίζω ότι είναι κάτι άλλο που δεν μπορώ να το καταλάβω / προβλέψω ακόμα. Από την άλλη, αν δεν είναι έτσι, το βιβλίο θα "χρωστάει" για το τέλος την εξήγηση της περίεργης "βιασύνης" του Ντα-Ρεν.

Τέλος πάντων, θα το διαπιστώσω στη συνέχεια. :-)

 

 

[Naroualis]

Ναι θα το διαπιστώσεις.

[4of7]

spoilers spoilers

 

my favorite

 

Kobayashi, a Japanese name

 

[MountainRoot]

Μπορεί να ακουστεί σαν διαφήμιση αλλά θέλω να πω ενα μπράβο στην πρωτοβουλία του Κασκαβέλη να δώσει δωρεάν σε μορφή epub το πρώτο βιβλίο. Μου το έστειλε αμέσως και το ξεκίνησα. Είμαι στην 124 περίπου σελίδα.

 

Μέχρι στιγμής το έχω βρει φοβερό...με έχει αρπάξει και πάει τρένο η ιστορία.....Σήμερα τσίμπησα το physical copy του βιβλίου γιατί απλά μου έδειξε οτι το αξίζει. Μακάρι να το παει έτσι ώς το τέλος θα ξενερώσω τρελά αν μου το χαλάσει  αργότερα αν και έχει πάρει ΟΚ απο Nihilio και Ευθυμία οπου μέχρι στιγμής έχουν 100% κληρονομικό χάρισμα στο τι θα μου αρέσει.

 

Λατρεύω να αγοράζω βιβλία και να τα έχω στην βιβλιοθήκη μου μετά αλλά η αλήθεια είναι οτι με βολεύει πάρα πολύ να έχω ΚΑΙ την ηλεκτρονική μορφή για τις στιγμές που δεν μπορώ να εχω το κανονικό βιβλίο μαζί μου. Ναι διαβάζω στο κινητό......

Θα μου άρεσε να περαστεί μία νοοτροπία πως όποιος αγοράζει το κανονικό βιβλίο να του δίνουν και την ηλεκτρονική μορφή.  Προφανώς λόγω κλεψίματος δεν θα το κανουν αλλά τι να πω.

 

Να πω την αμαρτία μου εγώ οποτε αγοράζω ένα βιβλίο προσπαθώ να το "βρω" και σε ηλεκτρονική μορφή και διαβάζω παράλληλα και απο τα δύο.

 

Πάντως για το βιβλίο και πάλι πάει πάρα πολύ καλά.....και η γλώσσα είναι απίστευτη δεν το περίμενα απο Ελληνική γραφή.

[4of7]

ευχαριστώ Mixail 

προσωπικά ήμουν της νοοτροπίας εξ αρχής να δοθεί το 1ο βιβλίο δωρεάν

πόσες κατηγορίες πιθανών αναγνωστών και μη υπάρχουν;

1. του άρεσε, θα πάει να τ' αγοράσει γιατί θέλει να το έχει και σε έντυπο

2. του άρεσε δεν θα πάει να τ' αγοράσει θα το πάρει δώρο

3. του άρεσε δεν θα πάει να τ' αγοράσει κιόλας γιατί είναι οικονομικά πιεσμένος αλλά κάπου θα το προτείνει

4. του άρεσε αλλά δεν θα το είχε πάρει ποτέ γιατί δεν έχει λεφτά ή γιατί δεν μπορεί να το βρει εκεί στην άγονη στέπα που ζει

5. δεν του άρεσε κι επομένως δεν θα 'θελα κι εγώ προσωπικά να μου δώσει 1 δρχ.

 

ε και στις 5 περιπτώσεις που καλύπτουν το 95% καλό θα ήταν να είναι δωρεάν

ειδικά για το πρώτο βιβλίο σε σειρά fantasy το θεωρώ σχεδόν must πια (το ηλεκτρονικό πάντα, το έντυπο έχει κόστος απαγορευτικό και απαγορεύεται και με το νόμο)

 

αλλά στους εκδοτικούς υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν μεροκάματο κι αν τους πεις ότι θα δώσουμε τα βιβλία δωρεάν πανικοβάλλονται και φοβούνται ότι δουλεύουν για τρελούς ή ότι θα χάσουν τις δουλειές τους.

οπότε δεν τα τολμούν εύκολα αυτά, ακόμα και όταν έχουν την συναίνεση του συγγραφέα

Edited March 3, 2016 by 4of7

[wordsmith]

http://nyctophilia.gr/drakon-kritiki/

[mman]

Δράκων ΙΙ: Η Μεταμόρφωση

 

SPOILER ΣΤΑ SPOILER TAGS!

 

Γενικά, αν είμαι πιο αναλυτικός με τα αρνητικά, είναι επειδή πρέπει να εξηγήσω τι δεν μου άρεσε. Για τα θετικά, αυτό είναι συνήθως πιο ευνόητο.

 

Παρατηρήσεις που ξέχασα στον σχολιασμό του πρώτου τόμου και ισχύουν και για τους δύο:

 

Στα συν:

+ Καλή η ιδέα των Ρυκάαλ, το τι είναι, το τι δεν είναι, το ποιους Ρυκάαλ βλέπει κανείς.

+ Καλά και αρκετά punchlines στο τέλος των κεφαλαίων.

+ Καλή επίσης η ιδέα με τους πολεμιστές της Φυλής να κυνηγούν σε όλη τους τη ζωή «την Ιστορία τους», και να θεωρούν σημαντικότερο να πεθάνουν έχοντας την Ιστορία τους από το να επιζήσουν χωρίς αυτήν.

+ Η επιμελής δουλειά που είναι σαφές ότι έχει γίνει στο θέμα των πρακτικών πτυχών της καθημερινότητας (ρούχα, όπλα, υλικά κλπ.). Δεν έχω τις γνώσεις για να την κρίνω, αλλά μου είναι αληθοφανής.

+ Οι Τιμωροί. Δηλαδή, ναι.

 

Στα πλην:

— Υπερβολικά πολλά ονόματα είναι δισύλλαβα και τονίζονται στην παραλήγουσα (Μάλαν, Σάνι, Βάνι, Ούνα, Ρέγκεν, Λέκε, Νόκι και άλλα).

— Οι συχνές, μικρές και μεγάλες προοικονομίες άλλες φορές δουλεύουν σωστά και άλλες γίνονται spoilers. Σε μια-δυο περιπτώσεις (στο πρώτο βιβλίο) έκαναν πραγματική ζημιά σε ολόκληρο το κεφάλαιο.

— Υπάρχουν μικρά σκηνικά προβληματάκια, αλλά όχι ιδιαίτερα συχνά. Τίποτα σοβαρό, λεπτομερειούλες που ξέφυγαν, απλώς καμιά φορά χαλάνε την αίσθηση ότι είσαι μέσα σ’ έναν πραγματικό κόσμο.

— Μικρές ασυνέπειες εδώ κι εκεί. Για παράδειγμα, αναφέρεται στον πρώτο τόμο ότι ο πληθυσμός της Φυλής είναι 80.000, ενώ στην αρχή του δεύτερου ότι οι 35.000 που θα έμεναν πίσω ήταν περισσότεροι από τους μισούς (δηλαδή συνολικά ήταν κάτω από 70.000).

— Με ξένισε ο υπερβολικός πειραματισμός και στο συντακτικό με την, πολύ πιο συχνή απ’ ό,τι άντεχε το κείμενο, ανατροπή της σειράς «υποκείμενο – ρήμα – αντικείμενο». Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα ήταν πιο εκβιαστικά επικό / λυρικό από ό,τι είχε πρόθεση ο συγγραφέας.

 

Γενικά, ο δεύτερος τόμος έχει για μένα, από τη φύση του, το εξής πλεονέκτημα: Έχοντας αποδεχτεί συνειδητά όλα όσα, εγώ τουλάχιστον, θεωρώ αδυναμίες κοσμοπλασίας και αληθοφάνειας από τον  πρώτο τόμο, στον τομέα αυτό δεν υπάρχουν, κατά την άποψή μου, άλλα προβλήματα. Οπότε αφέθηκα (σχεδόν) απερίσπαστος στην ιστορία.

Η οποία ιστορία βελτιώνεται, αφού στο αντίστοιχο πρώτο μέρος του πρώτου τόμου, που κατ’ εμέ ήταν μάλλον αργό, υπάρχει τώρα η αρχή της εκστρατείας που έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον.

 

Άλλα θετικά:

 

 

+ Το ότι ο Ντα-Ρεν ανακαλύπτει σταδιακά τη φρίκη του πολέμου.

+ Η σφαγή στο Βαραζάμ.

+ Όλα τα στρατηγικά τεχνάσματα του Μάλαν.

+ Η ψυχολογική φθορά του Μάλαν και η αντίστοιχη πολιτισμική φθορά της Φυλής.

+ Το γεγονός ότι, στα πλαίσια της πολιτισμικής φθοράς, ο Μάλαν ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει τη Φυλή στο κλασικό πατριαρχικό μοντέλο της οικογένειας.

 

 

+ Η περιγραφή της Θαλασσόπολης και όλα όσα γίνονται εκεί.

+ Ο συγγραφέας έχει καλή αίσθηση του ρυθμού και της κορύφωσης.

+ Στο τέλος κουμπώνουν όλα και δεν μένουν απορίες στον αναγνώστη. Πολύ σημαντικό αυτό.

 

Στα αρνητικά:

— Το οπισθόφυλλο. Όχι. Δίνει την εντύπωση ότι κάνει υπερβολική προσπάθεια να απαρνηθεί το είδος του. Εμένα μου άρεσε που το βιβλίο δεν έχει υπερφυσικό ενώ φαίνεται ότι το υπερφυσικό είναι παντού (και με αφορμή το «Δράκων» έμαθα ότι αυτό είναι υποείδος της Φάνταζυ) αλλά το οπισθόφυλλο αποπνέει ένα άγχος μήπως χαθούν δυνητικοί αναγνώστες ρεαλιστικής λογοτεχνίας, και δεν χτυπάει καλά αυτό.

— Το ότι, και για δραματουργικούς λόγους, ο Ντα-Ρεν φαίνεται πάντα να ξέρει λιγότερα σχετικά με τα σχέδια του Μάλαν απ’ ό,τι θα δικαιολογούσε η υψηλή του θέση. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αυτό εντάσσεται στα πλαίσια της τεταμένης προσωπικής τους σχέσης, αλλά δεν πείστηκα.

 

 

— Μετά την επιτυχημένη εκστρατεία, όλοι οι Αρχηγοί κάνουν μια τεράστια πορεία και γυρνούν στο Σιρόλ, μόνο και μόνο για να αναχωρήσουν σχεδόν αμέσως για τις κατακτημένες περιοχές απ’ όπου μόλις ήρθαν. Δεν φαίνεται να στέκει αυτό το πολύ κακό για το τίποτα.

— Επίσης, κι αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα χαρακτήρα, δεν με έπεισε η υποτιθέμενη μεταστροφή του Ντα-Ρεν. Ουσιαστικά πηγαίνει στο Αγιονήσι και ξοδεύει τέσσερα χρόνια εκεί επειδή υποτίθεται ότι πιστεύει πως οι σταυρομάγοι μπορούν να σώσουν τις ψυχές της οικογένειάς του. Αλλά αυτή η τόσο σημαντική αλλαγή χαρακτήρα δεν φαίνεται πουθενά μέσα στο έργο. Ο Ντα-Ρεν σε όλη του τη ζωή ανακαλύπτει ότι όλες οι μαγείες είναι ανύπαρκτες, όλοι οι θρύλοι είναι ψεύτικοί και αυτό που πολύ σωστά επισημαίνει στο τέλος είναι ότι αυτό που κάνει τους θρύλους και τις Αλήθειες των Ούνα-Μας πραγματικότητα είναι η προπαγάνδα και η πίστη ικανού αριθμού ανθρώπων σ’ αυτές. Οπότε δεν πείστηκα ότι αυτός ο πραγματιστής χαρακτήρας αποφάσισε να πιστέψει ότι κάποιοι αλλόθρησκοι μπορούν να κατέχουν πραγματική μαγεία, ιδιαίτερα όταν φτάνει στο νησί τους άθεος και παραμένει τέτοιος. [Το πυθάρι με το μέλι δεν ήταν αυτό που νόμισα, αλλά εξακολουθεί να είναι μερικό spoiler για το τέλος.]

 

— Τέλος, η «εξωτερική» ιστορία στο Αγιονήσι παρέμεινε για μένα το βασικότερο πρόβλημα. Έχοντας τελειώσει το βιβλίο, βλέπω ότι ο σημαντικότερος λόγος ύπαρξής της είναι

να δείξει τον θάνατο του Ντα-Ρεν, αφού όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και η θυσία των παιδιών, ενσωματώνονται τελικά στην κυρίως ιστορία. Μάλιστα, ο θάνατός του είναι τυχαίος και δεν έχει άμεση σχέση με την οικογένεια ή τη Φυλή. Θα προτιμούσα να μην υπήρχε η εξωτερική αυτή ιστορία και ο Ντα-Ρεν να έβλεπε τον θάνατό του να έρχεται στο τέλος, έναν θάνατο που θα ήταν σχετικός με τις κυρίως περιπέτειες της ζωής του.

 

 

Αν και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από τη διλογία, το συνολικό πρόσημο είναι σαφώς θετικό. Έχω μάλιστα τη σπάνια ευκαιρία, με τρία αστέρια στον πρώτο τόμο και τέσσερα στον δεύτερο, να δώσω δεκαδική αξιολόγηση στο Goodreads, 3,5/5.  

[4of7]

ευχαριστώ για την κριτική Μιχάλη

 

Να πω απλώς ότι σε οποιαδήποτε ιστορία γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, είτε ο Κβόθε είναι είτε ο Κλαύδιος, έχεις το spoiler ότι ζει μέχρι το τέλος... γι αυτό και μπορεί να τη γράψει.

 

Το ότι ζει και είναι γραμμένη έτσι, πιθανότατα δίνει ένα άλλο βάθος στον χαρακτήρα που μπορεί να κρίνει και να φιλτράρει πράξεις της ζωής του κάτι που δεν θα μπορούσε σε real time, present tense, young adult, μπαμ και μπουμ και splash και slash.

 

Αν το πετυχαίνει να το δώσει αυτό το βάθος στον χαρακτήρα είναι θέμα συγγραφέα.

 

Ένα τεχνικό μόνο θέμα στις παρατηρήσεις σου είναι 80 χιλιαδες όλοι μαζί (λέει 35+35 και 10 εκτός Σιρόλ όπου είναι διάφορα οutposts, φρουρες, και άλλα χωριά).

 

ευχαριστώ και πάλι για την αναλυτική (και καλή) κριτική

[Silvertooth]

Έχω γύρω στις δυο βδομάδες που τελείωσα τα Δράκων I και II και μόλις σήμερα φιλοτιμήθηκα να γράψω εδώ. Ήταν από τις γρήγορες αναγνώσεις μου και ξέρω ότι ανήκει στα βιβλία που θα προτείνω γενικώς στους ανθρώπους.

 

Γενικώς η μόνη απαίτηση που έχω από την κοσμοπλασία ενός βιβλίου είναι να παρουσιάζει τους κανόνες του κόσμου που περιγράφει εξυπηρετώντας την ιστορία, και από κει και πέρα απλά να μην φάσκει και αντιφάσκει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως η κοσμοπλασία είναι μια ιστορία από μόνη της και μάλιστα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επίσης, συχνά όταν οι συγγραφείς προσπαθούν να περιγράψουν μια κοινωνία που έχει πολύ διαφορετικούς κανόνες από αυτούς που έχουμε συνηθίσει, κινδυνεύουν να φτιάξουν κάτι που δεν πείθει και που καταλήγει να χαλάει το κλίμα της ιστορίας. Ε αυτό δεν έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και ο βασικός λόγος είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες δευτερεύοντες και μη, πιστεύουν σε αυτούς τους κανόνες και φέρονται με βάση αυτούς. Είτε για να τους τηρήσουν είτε για να τους σπάσουν είτε για να τους αλλάξουν. Η κοσμοπλασία δεν είναι διακοσμητική στο βιβλίο, καθορίζει όλες τις παράλογες συμπεριφορές που συναντάμε και κατευθύνει τις ζωές των ηρώων.

 

Οι χαρακτήρες είναι άλλο ένα κομμάτι που με άφησε ικανοποιημένη. Για το μέγεθος του βιβλίου δε μαθαίνουμε πάρα πολλά γι αυτούς - εκτός από τον Ντα-Ρεν τουλάχιστον - αλλά έχουν όλοι τους τις στιγμές τους.

Ο Μάλαν κλέβει κάθε σκηνή, κάθε πρόταση στην οποία βρίσκεται. Ο Νόκι, ο Μπαγκ, η Σαχ-Ούνα το ίδιο. Ο Ευσέβιους ενώ στην αρχή τα κεφάλαια που αφηγείται θες ως ένα βαθμό να τα προσπεράσεις για να επιστρέψεις στην ιστορία, είναι τόσο πετυχημένος, με τις αυστηρές πεποιθήσεις του, τις μικρές κρυφές χαρές του (που χαίρεται πχ που ανεβαίνει πιο γρήγορα απ' όλους τα σκαλιά ή που δοκιμάζει στα μουλωχτά από το μέλι). Και φυσικά έχουμε και τον Ντα-Ρεν, που βλέπουμε την εξέλιξή του από μικρό. Παρακολουθούμε το πως αλλάζουν σταδιακά οι στόχοι του όσο μεγαλώνει, το πως αλλάζει η οπτική που βλέπει τα πράματα, το πως παρ' όλες τις συνειδητοποιήσεις του συχνά επικρατεί η νοοτροπία με την οποία έχει μεγαλώσει.

 

Παρατήρησα ότι πολλοί χαρακτήρες εισάγονται με αξιομνημόνευτο τρόπο, και ότι η πρώτη τους σκηνή δείχνει πάρα πολλά γι αυτούς.

 

 

Πχ ο Μπαγκ την πρώτη φορά που τον βλέπουμε ησυχάζει τον Ντα-Ρεν, ησυχάζει και τους μοναχούς διαλαλώντας ότι ο Ντα-Ρεν είναι μαθητής του και ότι δε θα βλάψει κανέναν, και την επόμενη στιγμή ζητάει να τον ποτίσουν νυχτολούλουδο. (γέλασα αρκετά σ' αυτό το σημείο)

 

Την πρώτη φορά που μιλάει ο Μάλαν είναι για να νικήσει τον Μπάκο και να πει: «Ψητό κρέας, Ντα-Ρεν. Αληθινό ψητό κρέας. Θες; Δεν έχουμε τέτοιο στους Ορφανούς»

 

Ο Νόκι είναι αξιομνημόνευτος πριν καλά καλά αναφερθεί μια φράση του: "Και οι δεκατρείς εκεί, άντε, οι δώδεκα είχαν έρθει με μια σιγουριά ότι ήταν ήδη οι εκλεκτοί Αρχηγοί της Φυλής. ...

Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα, που άρχισε να κόβει τα μικρά φτερά όποιου νόμιζε ότι ήδη ήταν Αρχηγός. Το ίδιο με αυτόν πίστευαν και οι άλλοι δώδεκα. Ίσως οι έντεκα. Είχαμε κι έναν πιο έξυπνο μαζί μας. Όχι εμένα. Τον Νόκι."

Αυτή και μόνο η τελευταία πρόταση κάνει τον αναγνώστη να θέλει να μάθει περισσότερα για τον Νόκι.

 

Και οι τρεις περιπτώσεις είναι εξαιρετικές περιγραφές των χαρακτήρων, χωρίς να προσπαθούν να περιγράψουν.

 

 

 

Σχετικά με τους γυναικείους χαρακτήρες οι πιο δυνατοί μου φάνηκαν η Σαχ-Ούνα και η Ούνα-Μα του Νόκι, παρά τις λίγες εμφανίσεις τους.

Για τη Ζέρια τώρα:

 

 

Σίγουρα είχε σημεία που φαινόταν ενδιαφέρουσα και ανθρώπινη - όταν πχ το μόνο της μέλημα ήταν να προστατεύσει τα παιδιά και αγνοούσε τον Ντα-Ρεν - αλλά την περισσότερη ώρα έδειχνε να είναι εκεί μόνο για να λέει τις μεγάλες-μυστηριακές-βαθιές αλήθειες στον Ντα-Ρεν. Η απίστευτη εξιδανίκευσή της ήταν επίσης λίγο βαρετή, αλλά μπορώ να τη δικαιολογήσω επειδή την βλέπουμε μόνο μέσα από τα μάτια ενός ερωτευμένου (πολύ καλό περί της ευκαιρίας το κεφάλαιο που εξηγεί ο Ντα-Ρεν στον Ευσέβιους το γιατί ερωτεύτηκε τη Ζέρια). Οπότε έστω ότι το δέχομαι όταν ο Ντα-Ρεν δε την ξέρει ακόμα και ζει απλά με τη θύμησή της. Όμως ο Ντα-Ρεν μένει αργότερα μαζί της αρκετά χρόνια και εκείνη εξακολουθεί να δίνει την αίσθηση ότι είναι αυτό το αιθέριο πλάσμα-σοφή ινδιάνα. Πως να το θέσω... Ο Ντα-Ρεν δείχνει να έχει με όλους πιο αληθινή και βαθιά σχέση από αυτήν που έχει με τη Ζέρια.

Επίσης... Κάποια που έχει βιαστεί, της έχουν σκοτώσει τον πατέρα, την οικογένεια και γενικότερα τη φυλή, έχει γαλανά μάτια (που σημαίνει ότι κινδυνεύει να την θυσιάσουν ανά πάσα στιγμή) και θέλει μάλιστα να προστατεύσει και παιδιά, θα έπρεπε να είχε προτείνει η ίδια να σηκωθούν να φύγουν από εκεί πριν από καιρό, όχι να φέρνει τόσες αντιρρήσεις όταν της το λέει ο Ντα-Ρεν.

 

Δεν είναι κακός χαρακτήρας σε καμία περίπτωση, αλλά μοιάζει σαν να είδαμε μόνο το ωραιοποιημένο πορτραίτο της και όχι την ίδια. Και ξαναλέω, δεν είναι πρόβλημα αυτό όταν όντως δε την ξέρουμε, αλλά συνεχίζει και μετά.

 

 

 

Η πλοκή είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Η ιστορία αν και αφορά έναν χαρακτήρα που φαίνεται κλασικός (το απλό αγόρι που όλοι το περιφρονούν και στο τέλος ξεπερνά τις προσδοκίες όλων), δεν καταλήγει με το να ξεπερνά ο ήρωας όλα τα προβλήματα με την τύχη και τη δύναμη-της-αγάπης. Έχει πιο πολλές ήττες απ' ότι νίκες, πετυχημένες ανατροπές, προοικονομημένες σκηνές, καλογραμμένες μάχες, θεολογικές και φιλοσοφικές λογομαχίες, ίντριγκες και ένα σωρό ακόμη.

 

Και του Μάλαν και της Σαχ-Ούνα οι κινήσεις ήταν εντυπωσιακότατες.

 

Υπάρχει βέβαια από το πρώτο κεφάλαιο το σπόιλερ ότι ο Ντα-Ρεν παραμένει ζωντανός μέχρι τα τριάντα κάτι, αλλά ακόμα κι αυτό προσδίδει στην ιστορία καθώς βλέπουμε την άποψη του ενήλικα πλέον Ντα-Ρεν για τα γεγονότα που έγιναν. Επίσης μου άρεσε που το βιβλίο εκμεταλλεύτηκε την "αθανασία" του Ντα-Ρεν - μέχρι και οι άντρες του έλεγαν "Ο Ντα-Ρεν δεν πέφτει!" και είχε γίνει κάτι σα θρύλος.

 

Όλες οι υποπλοκές κλείνουν στο τέλος και δεν έχουμε αναπάντητα ερωτήματα.

 

 

Το τέλος σκληρό. Εννοώ... Εκτός από τον Κουράντ και τη Σαχ-Ούνα, πεθαίνουν ΌΛΟΙ όσους ξέρουμε ονομαστικά στη φυλή. Ούτε η Ντανάκα και ο Μπάκο δεν ξεφύγανε... Αναμενόμενο, αλλά σκληρό παρ' όλα αυτά.

 

 

Και ο θάνατος του Νόκι ακόμα σκληρότερος   

 

 

Τουλάχιστον ξέφυγε ο Μπαγκ και ο Ευσέβιους. Κάτι είναι κι αυτό.

 

 

 

Εν κατακλείδι, το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ σε όλες τις πτυχές του, και το κυριότερο είναι ότι με έκανε να πιστέψω τα πάντα. Να μπω στον κόσμο του, να τον νιώσω, να τον νοιαστώ. Και αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα.

[Mictantecutli]

Έχω ξεκινήσει το βιβλίο εδώ και καμμιά βδομάδα, αλλά έχω πέσει σε... readers block και είμαι ακόμα στην 150 σελίδα. Έχω να πω πάντως, πως με έχει συνεπάρει η γραφή και οι λέξεις που δημιουργεί ο συγγραφέας. Ελπίζω να ξεμπλοκάρω και να το τελειώσω σύντομα.
Μία ερώτηση για τον συγγραφέα. Απ'ότι διάβασα κάπου(δεν θυμάμαι  που, μπορεί και εδώ), είπες πως στην Αγγλική έκδοση του 2ου βιβλίου, θα αλλάξουν κάποια κεφάλαια στην αρχή ή θα προστεθούν κάποια. Αυτό υπάρχει περίπτωση να γίνει και στην 2η(με το καλό) έκδοση του 2ου βιβλίου στα Ελληνικά;

[4of7]

Έχω ξεκινήσει το βιβλίο εδώ και καμμιά βδομάδα, αλλά έχω πέσει σε... readers block και είμαι ακόμα στην 150 σελίδα. Έχω να πω πάντως, πως με έχει συνεπάρει η γραφή και οι λέξεις που δημιουργεί ο συγγραφέας. Ελπίζω να ξεμπλοκάρω και να το τελειώσω σύντομα.

Μία ερώτηση για τον συγγραφέα. Απ'ότι διάβασα κάπου(δεν θυμάμαι  που, μπορεί και εδώ), είπες πως στην Αγγλική έκδοση του 2ου βιβλίου, θα αλλάξουν κάποια κεφάλαια στην αρχή ή θα προστεθούν κάποια. Αυτό υπάρχει περίπτωση να γίνει και στην 2η(με το καλό) έκδοση του 2ου βιβλίου στα Ελληνικά;

 

sorry για την καθυστέρηση, εγώ είμαι σε writers block γιατί μπλοκάρει το αυχενικό νεύρο και δεν μπορώ να γράψω στην κυριολεξία οπότε απείχα από το pc.

Δεν έχω ιδέα πότε θα βγει το αγγλικό (βασικά έχει ακριβή ιδέα αν το κάνω self publish) αλλά αν παει μεσω εκδοτη "happy 2017-2018".

Δεν αλλάζει η ιστορία αλλά είναι μια ελαφρά πιο εκτεταμένη version, κυρίως επειδή έχει κάποια interludes που είναι κάπως αυτόνομα.

Θα τα βγαλω μάλλον και σαν αυτόνομα παραμύθια στα ελληνικά.

Σίγουρα κάποτε θα είναι και η ελληνικη version ξανά πανομοιότυπη με την αγγλική αλλά θα πάρει καιρό αυτό.

 

ελπίζω να βοήθησα και ευχαριστώ για τα καλά λόγια!

[tifonas79]

Χρονια πολλα και με υγεια παιδια.

 

Μολις τελειωσα το Δρακων το οποιο το βρηκα εξαιρετικο,με πολυ δραση και ρεαλιστικοτητα.Ο συγραφεας περναει πολυ καλα στον αναγνωστη [σε μενα τουλαχιστον]τα αισθηματα του ηρωα της εσωτερικη διαμαχη για πολλα θεματα,τον τροπο ζωης της φυλης του κτλ.

Αυτο το βιβλιο μαζι με τα αλλα ελληνων συγγραφεων που εχω διαβασει στον χωρο της φαναντασιας τα θεωρω εξαιρετικα.ΠΧ και ο δρακων και τα αλλα οπως τα πνευματα η το αυγο του θεου ειναι κλασεις ανωτερα απο το αχαρακτηριστο υφαντοκοσμο τον οποιο διαβασα 2 φορες μηπως δεν καταλαβα κατι,και τον θεωρω απαραδεκτο σαν τον πιο επειηκη χαρακτηρισμο που μπορω να σκεφτω.

Ο συγγραφεας του Δρακων ειναι για μενα σαν απλο αναγωνστη μη ειδικο φυσικα,100000 φορες καλυτερος απο τον συγραφεα του υφαντοκοσμου σαν πλοκη,γραφη,ιδεα εστω και εαν συγκρινω προφανως τελειως ανομοια ειδη φανατσιας.

Αλλη μια φορα δεν μπορω να καταλαβω την υποτιμηση των ελληνων συγγραφεων.

[Ballerond]

Χρόνια πολλά και σε εσένα.

Δεν έχω καταφέρει να διαβάσω το Δράκων ακόμα, αλλά τι σχέση έχει ο Υφαντόκοσμος τον οποίο με τόσο μίσος υποβαθμίζεις και θάβεις; Γενικά η έννοια της σύγκρισης και μόνο υποβαθμίζει τους Έλληνες συγγραφείς και δεν υπάρχει λόγος να γίνεται.
Δε θα βγει άλλος Stephen King ή Clive Barker. Βγήκαν, έγραψαν, τελείωσε. Ο καθένας που βγαίνει τώρα έχει το δικό του όνομα, το να τον συγκρίνουμε με κάποιο μεγάλο όνομα μόνο κακό κάνει

[tifonas79]

Καλημερα

 

Δεν αντιλαμβανομαι πως υποβαθμιζω τους Ελληνες συγγραφεις οταν λεω οτι αυτοι που εχω διαβασει ειναι πολυ καλυτεροι απο τον Barker,που ειναι διασημος και γιατι ειναι κακο να τον συγκρινουμε με καποιο μεγαλο ονομα?

Μονο που εχει φτασει στο επιπεδο να συκγριθει ειναι μεγαλη επυτιχια.

Εγραψα οτι ειναι αλλο ειδος φαντασιας ο υφαντοκοσμος ο οποιος για μενα ειναι χαλια σε ολα του γραφη,πλοκη.Τα συγκρινα σαν εργα φαντασιας σε γενικοτερο πλαισιο και σαν γραφη.

Τωρα ο King εχω διαβασει εργα του και μου αρεσουν πολυ οτι διαβασα.Ο Barker δεν μου αρεσε καθολου στον υφαντοκοσμο,που τονιζω υπολοιπεται σε γραφη,πλοκη απο ολα τα εργα ελληνων συγγαφεων που εχω διαβασει ακομα και εαν μιλαμε για τελειως διαφορετικο ειδος.

[Nihilio]

11 hours ago, tifonas79 said:

Καλημερα

 

Δεν αντιλαμβανομαι πως υποβαθμιζω τους Ελληνες συγγραφεις οταν λεω οτι αυτοι που εχω διαβασει ειναι πολυ καλυτεροι απο τον Barker,που ειναι διασημος και γιατι ειναι κακο να τον συγκρινουμε με καποιο μεγαλο ονομα?

Μονο που εχει φτασει στο επιπεδο να συκγριθει ειναι μεγαλη επυτιχια.

Εγραψα οτι ειναι αλλο ειδος φαντασιας ο υφαντοκοσμος ο οποιος για μενα ειναι χαλια σε ολα του γραφη,πλοκη.Τα συγκρινα σαν εργα φαντασιας σε γενικοτερο πλαισιο και σαν γραφη.

Τωρα ο King εχω διαβασει εργα του και μου αρεσουν πολυ οτι διαβασα.Ο Barker δεν μου αρεσε καθολου στον υφαντοκοσμο,που τονιζω υπολοιπεται σε γραφη,πλοκη απο ολα τα εργα ελληνων συγγαφεων που εχω διαβασει ακομα και εαν μιλαμε για τελειως διαφορετικο ειδος.

Καλό είναι να κρίνουμε ένα έργο βάσει και της εποχής του και άλλων συνθηκών (πχ ο υφαντόκοσμος είναι βιβλίο του 90, σε μετάφραση και περισσότερο τρόμου με στοιχεία αστικής φαντασίας). Σίγουρα, οι Έλληνες πολλές φορές χάνονται επειδή δεν έχουν το όνομα που έχουν οι ξένοι, όμως δεν είναι απαραίτητο να υποβαθμίσουμε το Χ έργο επειδή θέλουμε να δείξουμε πόσο καλό είναι το Ψ.