JOHN F. KENNEDY SPACE CENTER

[tzaspy]

Όνομα Συγγραφέα:tzaspy
Είδος: Επιστημονική φαντασία
Βία; Λίγη
Σεξ; Όχι

Romance:Ναι
Αριθμός Λέξεων: 3229
Αυτοτελής;Όχι, 3ο κεφάλαιο από περίπου 20-25
Σχόλια:........ΕΛΠΙΔΑ.doc

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                   2869 μ.Χ. - JOHN F. KENNEDY SPACE CENTER                                    

CAPE CANAVERAL – MERRITT ISLAND FLORIDA

 Launch Complex 39

Control Center

 

Όλα ήταν έτοιμα για την εκτόξευση και στην κεντρική αίθουσα ελέγχου του Διαστημικού Κέντρου Κανάβεραλ, στο κτίριο LC39, επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Ναι, σχεδόν απόλυτη σιωπή. Μόνο τρεις άνθρωποι ήταν στην αίθουσα μπροστά από τις κεντρικές κονσόλες και έτρεχαν δαιμονισμένα ξεφυσώντας λαχανιασμένοι και ιδρωμένοι από οθόνη σε οθόνη κοιτάζοντας και ρυθμίζοντας τα δεδομένα της εκτόξευσης. Κάθε τόσο κοντοστεκόταν λίγο, μπροστά σε μία οθόνη, συμβουλευόταν κάποιο χαρτί που κρατούσαν και συνέχιζαν γρήγορα σε κάποια άλλη οθόνη. Στην αίθουσα αυτή, που κάθε φορά που προγραμματιζόταν μια αποστολή πυραύλου στο διάστημα δεν μπορούσες να ακούσεις ούτε τον διπλανό σου από τις φωνές του προσωπικού, επιστημόνων και τεχνικών, που μετέφεραν υψηλόφωνα τα δεδομένα της οθόνης που είχαν μπροστά τους, σήμερα υπήρχαν μόνο τρία άτομα. Από την τζαμαρία της αίθουσας, αλλά και από το τεράστιο μόνιτορ στον τοίχο μπροστά από τους υπολογιστές που ήταν τοποθετημένοι αμφιθεατρικά, μπορούσε κανείς να δει το διαστημόπλοιο που ήταν σχεδόν έτοιμο να ξεκινήσει το προγραμματισμένο του ταξίδι πέρα από την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας. Ήδη μπορούσε κάποιος να δει καπνούς στη βάση του πανίσχυρου πυραύλου τύπου Talos, δείγμα πως σε λίγο θα έσχιζε τον ουρανό κουβαλώντας στην κορυφή του την κάψουλα που ήταν προγραμματισμένη να μπει σε γήινη τροχιά.

       Οι τρεις επικεφαλής επιστήμονες που βρισκόταν μόνοι στην αίθουσα, είχαν διώξει πριν από τρεις ώρες με δάκρυα στα μάτια όλους τους επιστήμονες, τους τεχνικούς και το υπόλοιπο προσωπικό που βρισκόταν στην κεντρική αίθουσα και οι οποίοι είχαν προγραμματίσει όλη τη διαδικασία της εκτόξευσης. Με τους περισσότερους από αυτούς είχαν φιλικές σχέσεις, μιας και δούλευαν μαζί για χρόνια στο διαστημικό κέντρο και ο σημερινός αποχαιρετισμός, το γνώριζαν όλοι, θα ήταν ο τελευταίος. Αφού λοιπόν πήραν αναλυτικές πληροφορίες, οδηγίες και σημειώσεις από αυτούς, για τα σημεία που θα έπρεπε να προσέξουν στην εκτόξευση, τους αποχαιρέτησαν. Δεν μπορούσαν να τα γνωρίζουν όλα, αλλά η εμπειρία τους και η πολύχρονη ασχολία τους με τις εκτοξεύσεις πυραύλων σ’ αυτή την αίθουσα, τους έδινε τη σιγουριά που είχαν ανάγκη σήμερα για να εκτελέσουν την αποστολή τους.

       Οι υπόλοιποι επιστήμονες και τεχνικοί αφού τους αποχαιρέτησαν και αυτοί με δάκρυα στα μάτια, αποχώρησαν βιαστικά και επιβιβάστηκαν σε μερικά πούλμαν που τους περίμεναν με αναμμένες τις μηχανές, έξω από το κτίριο. Μόλις επιβιβάστηκε και ο τελευταίος ξεκίνησαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, όχι προς την κανονική έξοδο, προς το ποτάμι, αλλά προχώρησαν προς το σημείο εκτόξευσης του πυραύλου και αφού τον προσπέρασαν έστριψαν προς την αντίθετη από την έξοδο μεριά και εξαφανίστηκαν. Ήδη από μακριά μπορούσε να ακούσει κανείς πυροβολισμούς και εκρήξεις από πιο βαριά όπλα που αργά αλλά σταθερά πλησίαζαν το χώρο εκτόξευσης του κοσμοδρομίου. Ήταν φανερό πως κάπου εκεί έξω γινόταν μάχες.

       Ο επικεφαλής της εκτόξευσης Τζέρεμυ Χάνσον, αφού συμβουλεύτηκε τον πίνακα που κοιτούσε, γύρισε προς τους άλλους δύο και ρώτησε: «Σε πόση ώρα θα είμαστε έτοιμοι;»

       «Σε δώδεκα λεπτά» απάντησε ο Κέβιν Μορς που έτρεχε από οθόνη σε οθόνη και έβλεπε τα δεδομένα, ρυθμίζοντάς τα κάθε τόσο.

       «Θα προλάβουμε;» ρώτησε ο Φράνκο Ντι Τζενάρο, ο τρίτος της ομάδας με πραγματική αγωνία στο πρόσωπό του.

       «Δεν ξέρω», απάντησε ο Χάνσον, «οι πυροβολισμοί έχουν φτάσει πολύ κοντά σε μας και δεν μπορώ να ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμα η εθνοφρουρά. Απ’ ότι ακούω, πρέπει να αμύνονται λυσσασμένα για να κρατούν ακόμα μακριά τις ορδές των βαρβάρων».

       «Λοιπόν ας μην επηρεαζόμαστε από αυτά που γίνονται έξω και ας προσπαθήσουμε να μη γίνει κάποιο λάθος εδώ, που θα γκρεμίσει όλο το σχέδιό μας. Ας κάνουμε καλά τη δουλειά μας εδώ και είμαι σίγουρος πως και εκεί έξω θα κάνουν και αυτοί καλά τη δική τους. Είμαι σίγουρος πως δεν θα τους αφήσουν να περάσουν, αν δεν δουν τον πύραυλο να εκτοξεύεται», ξαναείπε ο Χάνσον. «Δεκαπέντε λεπτά, μόνο δεκαπέντε λεπτά θέλουμε και τελειώσαμε», ξαναείπε, τρέχοντας να δει μερικά δεδομένα σε μια οθόνη.

       Εν το μεταξύ έξω από το συγκρότημα κτιρίων LC39 και σε απόσταση αρκετών εκατοντάδων μέτρων γύρω από την αίθουσα ελέγχου, στις  γύρω περιοχές, επικρατούσε κόλαση. Από τον ποταμό Banana River συνεχώς έφταναν πλοιάρια γεμάτα γκριζοφορεμένους και πάνοπλους εθελοντές του «Στρατού του Χριστού» συνοδευόμενους από εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες φανατισμένους πολίτες που όλοι τους φορούσαν ένα γκρίζο ομοιόμορφο πανωφόρι με ένα τεράστιο κόκκινο σταυρό μπροστά στο στήθος. Όλοι τους οπλισμένοι σαν αστακοί με ολοκαίνουρια όπλα που είχαν αρπάξει από τις αποθήκες του στρατού και της εθνοφρουράς. Όλος αυτός ο στρατός προχωρούσε αργά πίσω από εκατοντάδες τεθωρακισμένα οχήματα που είχαν έλθει από τους δύο αυτοκινητόδρομους γέφυρες που συνέδεαν τους χώρους εκτόξευσης με την υπόλοιπη ενδοχώρα. Απέναντί τους είχαν τις δυνάμεις που ήταν ακόμα πιστές στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, δυνάμεις όμως που ήταν σε κατάσταση πλήρους διάλυσης.

       Το κοσμοδρόμιο, το οποίο δεχόταν επίθεση από τις θρησκευτικές δυνάμεις που είχαν εδώ και πολύ καιρό εξεγερθεί σε όλες τις πολιτείες, προστατευόταν από μια δύναμη της εθνοφρουράς και από σκόρπια κομμάτια του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπήρχαν στρατιώτες του πεζικού της αεροπορίας του ναυτικού, ανακατεμένες με αρκετούς από τις ειδικές δυνάμεις όλων των σωμάτων. Όλοι αυτοί έδιναν τιτάνια μάχη για να κρατήσουν τους φανατισμένους εχθρούς μακριά από τον χώρο εκτόξευσης. Οι διαταγές ήταν σαφείς. Να κρατηθεί με κάθε τίμημα ο εχθρός μακριά από το χώρο, μέχρι να ολοκληρωθεί η αποστολή του διαστημοπλοίου. Μετά ο κάθε ένας από τους υπερασπιστές ήταν ελεύθερος να κάνει ότι νόμιζε σωστό. Μπορούσαν είτε να παραδοθούν είτε να προσπαθήσουν να σωθούν φεύγοντας με οποιονδήποτε τρόπο. Η πρώτη λύση ήξεραν πως οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο μιας και οι πληροφορίες που ερχόταν από παντού έλεγαν πως ο φανατισμένος όχλος που ακολουθούσε τους εξεγερμένους θρησκευτικούς ηγέτες, δεν ήξερε πολλά πράγματα για την διδασκαλία αγάπης εκείνου για τον οποίο είχαν εξεγερθεί και πολεμούσαν. Τα νέα που έφταναν από παντού ανέφεραν πως η πρακτική που εφάρμοζαν ήταν μία: Όχι αιχμάλωτοι. Όποιους από τους φιλοκυβερνητικούς έπιαναν, τους εκτελούσαν επί τόπου χωρίς καμία καθυστέρηση και χωρίς κανένα ενδοιασμό. Στο όνομα του Χριστού.

       Όμως αυτή η προοπτική δεν τους πτοούσε. Γνώριζαν καλά πως ή πιο πιθανή εξέλιξη για τις επόμενες ώρες ήταν ο θάνατος. Αλλά ο αγώνας που έδιναν ήταν συνειδητός, ήταν αγώνας ενάντια σε ένα επικίνδυνο και ύπουλο εσωτερικό εχθρό. Πολεμούσαν για τη νόμιμη κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι άντρες που υπερασπιζόταν το κοσμοδρόμιο ήταν καλυμμένοι και αυτοί πίσω από θωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα και προσπαθούσαν να σκοτώσουν κυρίως τις εμπροσθοφυλακές του εχθρού που αποτελούνταν από τους πιο φανατικούς, αλλά και ταυτόχρονα και πιο απρόσεκτους και λιγότερο εμπειροπόλεμους ένοπλους πολίτες. Όμως οι εχθροί ήταν δραματικά περισσότεροι από αυτούς και εκτός των άλλων από την άλλη πλευρά του ποταμού ερχόταν συνεχώς ενισχύσεις. Μπορεί οι νεκροί που άφηναν πίσω τους οι δυνάμεις των επιτιθεμένων φανατικών χριστιανών να δημιουργούσαν ένα σκηνικό μακελειού, αλλά ταυτόχρονα οι απώλειες των υπερασπιστών ήταν και αυτές πολύ μεγάλες. Στην ουσία, η αριθμητική υπεροχή των επιτιθεμένων τους είχε δώσει το δικαίωμα να περικυκλώσουν την εθνοφρουρά και να την σφυροκοπούν από όλες τις μεριές. Η συνεχής ανανέωση των δυνάμεών τους με εφεδρείες από την ενδοχώρα είχε κάνει την πλάστιγγα να γέρνει προς τη μεριά τους. Η πτώση του κοσμοδρομίου ήταν υπόθεση λίγης ώρας και το μόνο ερώτημα ήταν αν θα γινόταν πριν ή μετά την εκτόξευση του πυραύλου.

       Μέσα στην αίθουσα ελέγχου οι τρεις γενναίοι άνδρες που είχαν αναλάβει την εκτόξευση του διαστημοπλοίου, κοιτούσαν με αγωνία τα ρολόγια στις οθόνες που μετρούσαν αντίστροφα την ώρα. Στο βάθος, στην εξέδρα εκτόξευσης που στεκόταν ο τεράστιος πύραυλος, οι καπνοί που έβγαιναν από τη βάση του γινόταν όλο και πιο πυκνοί, δείγμα πως χρειαζόταν μόνο λίγα ακόμα λεπτά για να στεφθεί με επιτυχία η τιτάνια αποστολή τους. Τρία λεπτά, μόνο τρία λεπτά απέμειναν για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση των δέκα δευτερολέπτων και πλέον τα πάντα είχαν προγραμματιστεί. Δεν υπήρχε πλέον καμία ρύθμιση για να γίνει. Ο κύβος είχε ριχτεί. Οι τρεις επιστήμονες αφού έριξαν μια τελευταία ματιά σε μία οθόνη, κάθισαν σε τρεις καρέκλες εξουθενωμένοι, όχι τόσο από κούραση, αλλά από την αγωνία που έχει κάποιος που πρέπει να κάνει οπωσδήποτε κάτι και δεν ξέρει αν θα προλάβει να το κάνει. Από έξω, οι πυροβολισμοί και οι εκρήξεις της ηρωικής μάχης που δινόταν, ακουγόταν επικίνδυνα κοντά.

       «Τι λέτε φίλοι μου, θα τα καταφέρουμε;» ρώτησε κουρασμένα ο Χάνσον.

       «Πέντε λεπτά. Πέντε λεπτά ακόμα να μπορέσουν να κρατήσουν», απάντησε εξ ίσου κουρασμένα ο Ντι Τζενάρο, ο οποίος ταυτόχρονα σηκώθηκε από τη θέση του και προχώρησε προς το πίσω μέρος της αίθουσας που είχε περιορισμένη θέα προς το μέρος που γινόταν οι μάχες, για να δει πόσο κοντά είχαν φτάσει οι επιτιθέμενοι.

       «Πρόσεχε Φράνκο», του είπε δυνατά ο Χάνσον. «Θα φας καμιά αδέσποτη σφαίρα, δεν είναι αλεξίσφαιρα τα τζάμια».

       «Πλησίασαν κοντά τα καθάρματα», είπε ο Ντι Τζενάρο, «Είναι όμως καθηλωμένοι. Δεν προχωρούν άλλο, τα παιδιά κάνουν καλή δουλειά. Μάλλον θα τα καταφέρουμε», είπε και γύρισε στη θέση του.

       «Έχετε ταχτοποιήσει τις οικογένειές σας;» ρώτησε ο Κέβιν Μορς ξαφνικά.

       Οι δύο συνάδελφοί του αφού κοιτάχτηκαν στα μάτια σιωπηλά, έγνεψαν θετικά.

       «Πήγαν στους γονείς της γυναίκας μου», είπε ο Φράνκο, «είναι πιο ήρεμα τα πράγματα εκεί. Έχουν μια μικρή φάρμα και θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Και στην εξοχή δεν κάνουν και πολλές ερωτήσεις».

       «Οι δικοί μου πήγαν στη Νεμπράσκα, στην αδελφή της γυναίκας μου» είπε ο Κέβιν. «Πιστεύω πως εκεί θα είναι πιο ασφαλείς».

       «Οι δικοί μου δυστυχώς είναι στόχος και αναγκάστηκαν να φύγουν στο Μεξικό» είπε ο Τζέρεμυ. «Τους φιλοξενεί η γυναίκα που είχαμε στο σπίτι σαν οικονόμο και απ’ ότι έμαθα είναι καλά».

       Ακολούθησε για λίγο σιωπή, αλλά ένας θόρυβος στην κονσόλα τους επανέφερε στην πραγματικότητα. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση και παρά το γεγονός πως δεν ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχαν σε εκτόξευση πυραύλου, η αγωνία ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπα και των τριών. Κοίταζαν όρθιοι το τεράστιο μόνιτορ που είχε στο κέντρο του την πλατφόρμα εκτόξευσης, με τον πύραυλο να έχει σχεδόν εξαφανιστεί από την οθόνη λόγω των καπνών που έβγαιναν από τις τεράστιες τουρμπίνες της βάσης του.

       Και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Οι τρεις επιστήμονες κοίταζαν όρθιοι την οθόνη, ακίνητοι και σιωπηλοί. Όλη η φόρτιση και η κούραση του προηγούμενου διαστήματος, φαινόταν καθαρά αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους. Η αποστολή που είχαν αναλάβει ήταν σημαντική. Τόσο σημαντική που ελάχιστοι στον πλανήτη γνώριζαν, μιας και η εκτόξευση αυτή ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής και η σημασία της καθοριστική για όλη την ανθρωπότητα. Η εκτόξευση αυτή ήταν αποτέλεσμα απόφασης της επιστημονικής κοινότητας περισσότερο, παρά της κυβέρνησης, και είχε επιλεγεί και προκριθεί, κυρίως υπό το βάρος των τελευταίων εξελίξεων και της διαφαινόμενης επικράτησης σε όλο σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, των φανατικών κάθε θρησκείας.

       Και επί τέλους η αντίστροφη μέτρηση είχε φτάσει στο τέλος της. Ο πύραυλος είχε αρχίσει να τραντάζεται και αργά αλλά σταθερά άρχισε να σηκώνεται από τη βάση στήριξης. Από εκεί και μετά, στην αρχή πιο σιγά και στη συνέχεια όλο και πιο γρήγορα ο πύραυλος άρχισε να επιταχύνει όλο και περισσότερο, ώσπου να αποκτήσει την απαραίτητη ταχύτητα διαφυγής που χρειάζεται για να ξεφύγει από την γλυκιά αγκαλιά της Γης που λέγεται πεδίο βαρύτητας. Στην κορυφή του πυραύλου ήταν κολλημένη η κάψουλα που θα ελευθερωνόταν αργότερα όταν θα έφταναν μακριά, στο διάστημα, εκεί που θα έμπαινε σε τροχιά. Και ήταν ακόμα δυνατόν να δει κανείς με κιάλια, από μακριά,  γραμμένη πάνω στην εξωτερική της επιφάνεια με τεράστια γράμματα τη λέξη «HOPE». Τη λέξη «ΕΛΠΙΔΑ».

        Μόλις ο πύραυλος εξαφανίστηκε στον ουρανό, οι άντρες της εθνοφρουράς που είχαν ακροβολιστεί έξω και περιμετρικά του κτιρίου που βρισκόταν η αίθουσα ελέγχου, σταμάτησαν να πυροβολούν και άρχισαν να επιβιβάζονται στα θωρακισμένα οχήματα πίσω από τα οποία προστατευόταν και όπως έκανε πριν από ώρες το πολιτικό και επιστημονικό προσωπικό, απομακρύνθηκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το κτίριο που βρισκόταν οι τρεις επιστήμονες που είχαν πραγματοποιήσει την τελευταία φάση της εκτόξευσης του πυραύλου, ήταν πλέον απροστάτευτο και έρμαιο των επιτιθεμένων που είχαν σταματήσει και αυτοί πλέον να πυροβολούν μόλις είδαν την αποχώρηση των δυνάμεων της εθνοφρουράς. Τα στρατεύματα των γκριζοφορεμένων «Μαχητών του Χριστού», όπως τους έλεγαν, προχωρούσαν τώρα πιο γρήγορα, αλλά προσεκτικά, περικυκλώνοντας το κτίριο, γνωρίζοντας πως το πεδίο πλέον είναι ελεύθερο από οπλισμένους υπερασπιστές. Το μόνο που δεν γνώριζαν και φοβόταν, ήταν η ύπαρξη ή όχι ελεύθερων σκοπευτών στην ταράτσα και στους πάνω ορόφους των κτιρίων. Αλλά όσο προχωρούσαν δεν ακούστηκε κανένας πυροβολισμός,

άρα ελεύθεροι σκοπευτές δεν υπήρχαν. Το πεδίο ήταν ελεύθερο και σε λίγη ώρα θα είχαν μπει στο κτίριο και θα είχαν εκτελέσει όποιον έβρισκαν εκεί.

       Εν τω μεταξύ, μέσα στο κτίριο και στην αίθουσα ελέγχου, οι τρεις φίλοι μας μόλις είδαν στην οθόνη του μόνιτορ τον πύραυλο να χάνεται στον ουρανό πάνω από τα σύννεφα, κάθισαν σχεδόν ταυτόχρονα στο κοντινότερό τους κάθισμα, και οι τρεις με βουρκωμένα τα μάτια. Έμειναν μερικά δευτερόλεπτα ακίνητοι και σιωπηλοί, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν αυτό που κατάφεραν να φέρουν σε πέρας. Ελάχιστοι, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, πίστευαν πως θα έβρισκαν το χρόνο να πραγματοποιήσουν αυτή την εκτόξευση. Η προέλαση των εχθρικών δυνάμεων ήταν τόσο γρήγορη που η κατάληψη του κοσμοδρομίου ήταν προγραμματισμένη για τρεις μέρες πιο πριν. Η λυσσαλέα όμως αντίσταση των κυβερνητικών δυνάμεων ανέκοψε την ορμή τους. Κυρίως όμως, οι δυνάμεις του εχθρού δεν γνώριζαν τη σημασία αυτής της εκτόξευσης. Νόμιζαν πως ήταν μια, από χρόνια προγραμματισμένη αποστολή ρουτίνας, όπως οι εκατοντάδες αποστολές διαστημοπλοίων που έκαναν τα προηγούμενα χρόνια και υπολόγιζαν πως θα είχε αναβληθεί. Κατά συνέπεια, όταν μπροστά τους βρήκαν δυνάμεις που πολεμούσαν με λύσσα για να κρατήσουν τις θέσεις τους, η προέλασή τους ανεκόπη απότομα. Και γνωρίζοντας πως έτσι κι αλλιώς θα λύγιζαν την αντίσταση των κυβερνητικών, τις τελευταίες μέρες πολεμούσαν με λιγότερο ζήλο και φανατισμό, σε σύγκριση με προηγούμενες περιπτώσεις.

       Με φωνή πολύ κουρασμένη, ο Χάνσον ρώτησε τον Φράνκο:

«Έστειλες τα δέκα μηνύματα με τα στοιχεία Φρανκ;»

«Μην ανησυχείς Τζέρεμυ, τα έχουν πάρει εδώ και ώρες», απάντησε ο Ντι Τζενάρο.

       Ο Χάνσον τον κοίταξε με φανερή έκπληξη και τον ρώτησε: «Πως ήξερες ότι θα τα καταφέρουμε τελικά; Πολύ αισιόδοξος ήσουν, δεν νομίζεις;» είπε χαμογελώντας ελαφριά.

       Την ίδια στιγμή, δυνατοί κρότοι ακούστηκαν από κοντινή απόσταση μέσα στο κτίριο. Πολύ πιθανό από το κάτω όροφο. Κάποιοι προσπαθούσαν να σπάσουν τις ασφαλισμένες εισόδους των πιο κάτω ορόφων, έχοντας προφανώς σκοπό να προσεγγίσουν την αίθουσα ελέγχου. Ο εχθρός είχε φτάσει εκεί. Ήταν όμως αργά. Ο πύραυλος ταξίδευε ήδη προς το διάστημα, εκεί που κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να τον πειράξει. Αλλά μάλλον αυτοί που προσπαθούσαν να εισβάλουν στην αίθουσα ελέγχου δεν γνώριζαν την πραγματική αποστολή του. Το μόνο που ήθελαν ήταν να εξοντώσουν κάθε άνθρωπο που βρισκόταν στο κοσμοδρόμιο. Αυτές ήταν οι εντολές που είχαν λάβει από τους ανωτέρους τους.

       Μέσα στην αίθουσα ελέγχου οι τρεις επιστήμονες είχαν αρχίσει να κάνουν κάτι που μόνο έκπληξη μπορούσε να προκαλέσει σε άλλες πιο φυσιολογικές περιστάσεις. Ο κάθε ένας από τους τρεις είχε πάρει στα χέρια του από ένα ή δύο σφυριά και κατέστρεφαν, επιλεκτικά είναι η αλήθεια, διάφορα όργανα και οθόνες. Ήθελαν έτσι να αποκλείσουν κάθε περίπτωση αναίρεσης της προγραμματισμένης αποστολής του διαστημοπλοίου, όποια κι αν ήταν αυτή. Τώρα, επικρατούσαν συνθήκες κόλασης στον όροφο που βρισκόταν η αίθουσα ελέγχου, μιας και στους θορύβους από τα χτυπήματα αυτών που προσπαθούσαν να σπάσουν τις πόρτες, προστέθηκαν και οι θόρυβοι από τους “βανδαλισμούς” των τριών που βρισκόταν μέσα σε αυτή. Οι τρεις όμως σταμάτησαν γρήγορα. Ήξεραν τι πρέπει να καταστρέψουν και με πιο τρόπο και όταν σιγουρεύτηκαν πως έχουν τελειώσει, άφησαν τα σφυριά κάτω και κάθισαν σε καρέκλες για να πάρουν μερικές ανάσες. Ο χρόνος τους τελείωνε και αυτοί το γνώριζαν. Η πόρτες ασφαλείας του κτιρίου δεν θα μπορούσαν να αντέξουν για πολύ χρόνο ακόμα και δεν υπήρχε καμία διέξοδος για να μπορέσουν να διαφύγουν από τους φανατισμένους που υπήρχαν έξω και ούρλιαζαν αλαλάζοντας και ψέλνοντας ύμνους, ενώ προσπαθούσαν να παραβιάσουν τις εισόδους.

       Ο Τζέρεμυ κοίταξε τους φίλους του έντονα στα μάτια, με έκφραση που μόνο η θλίψη θα μπορούσε να την περιγράψει, και αφού οι άλλοι δύο του έγνεψαν καταφατικά, σηκώθηκε αργά και άνοιξε ένα φωριαμό από τους πολλούς που υπήρχαν στον τοίχο της αίθουσας, πήρε κάτι από μέσα με τα δυο του χέρια και προχώρησε αργά στο πρώτο τραπέζι που βρήκε κοντά του, όπου και το άφησε.

       Πάνω στο τραπέζι ήταν τώρα ακουμπισμένα τρία περίστροφα.

       Οι άλλοι δύο, ο Κέβιν και ο Φράνκο, είχαν σηκωθεί και αυτοί τώρα και πλησίασαν το τραπέζι που ήταν τα όπλα. Τα παρατηρούσαν κάμποση ώρα αμίλητοι και μετά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους χαμογελώντας ελαφριά.

       «Ήλθε η ώρα…» είπε ο Φράνκο, κουνώντας το κεφάλι του.

       «Ήλθε, επί τέλους», είπε και ο Κέβιν. «Και ήλθε ευτυχώς όπως περιμέναμε και ελπίζαμε».

       «Φιλαράκια…» είπε ο Τζέρεμυ, «ο χρόνος μας τελειώνει. Σε λίγο θα μπουν μέσα και πρέπει να προλάβουμε». Και μετά από μια παύση δυο δευτερολέπτων που τους φάνηκε αιώνας, ρώτησε τους φίλους του:  «Είμαστε όλοι έτοιμοι;»

       Και οι δύο έγνεψαν καταφατικά.

       «Ε λοιπόν ας το κάνουμε!» είπε ο Τζέρεμυ και ταυτόχρονα έδωσε από ένα όπλο στον καθένα τους.

       Οι τρεις φίλοι αφού πήραν τα όπλα στα χέρια τους, τα απασφάλισαν προσεκτικά και τα ακούμπησαν με ακόμα μεγαλύτερη προσοχή πάνω στο τραπέζι. Κοιτάχτηκαν, και τα μάτια και των τριών ήταν βουρκωμένα από την ένταση της στιγμής και την τραγικότητα των περιστάσεων. Αγκαλιάστηκαν και οι τρεις σφίγγοντας ο ένας τον άλλο δυνατά και χτυπώντας ελαφριά στην πλάτη για να δώσει ο ένας στον άλλο το απαραίτητο κουράγιο που θα χρειαζόταν για αυτό που θα επακολουθούσε. Οι κρότοι από την προσπάθεια του όχλου, εν τω μεταξύ, δεν είχαν σταματήσει ούτε μια στιγμή, και ήταν θέμα λεπτών, αν όχι δευτερολέπτων για να υποχωρήσει η κεντρική πόρτα της αίθουσας. Το κατάλαβαν οι φίλοι και χωρίστηκαν βιαστικά από το σφιχταγκάλιασμα τους, πήρε ο κάθε ένας το όπλο του και όπως ήταν κοντά και οι τρεις, έκαναν όλοι τους από ένα βήμα πίσω, σχηματίζοντας ένα τρίγωνο.

       «Δεν θέλω αστοχίες, φίλοι μου», είπε ο Τζέρεμυ. «Τα χέρια να είναι σταθερά».

       Οι άλλοι δυο κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.

       «Με το τρία λοιπόν», είπε. «Και καλή αντάμωση στην παγκόσμια ανακύκλωση». Οι άλλοι δυο χαμογέλασαν ελαφριά και έγνεψαν το κεφάλι τους. Ταυτόχρονα σήκωσαν τα οπλισμένα χέρια τους και έτσι όπως σχημάτιζαν το τρίγωνο, βρέθηκαν ο ένας να σημαδεύει τον άλλο στον κρόταφο.

       «Ένα, δύο, τρία!!» είπε ο Τζέρεμυ, την ώρα ακριβώς που έσπαγε η εξωτερική πόρτα και έμπαιναν μέσα οι γκριζοφορεμένοι και οπλισμένοι «μαχητές του Χριστού». Η ομοβροντία που ακούστηκε από την ταυτόχρονη εκπυρσοκρότηση των τριών όπλων, που τίναξε τα μυαλά των τριών φίλων, φόβισε τους εισβολείς που ανέκοψαν την ορμή τους, αλλά όταν κατάλαβαν τι είχε συμβεί μπήκαν μέσα στην αίθουσα και αφού βεβαιώθηκαν πως δεν υπάρχει κανένας άλλος μέσα, μαζεύτηκαν με περιέργεια πάνω και γύρω από τα άψυχα κορμιά των τριών επιστημόνων. Ο επικεφαλής τους πήγε πάνω από τα πτώματα και αφού τα έφτυσε με περιφρόνηση, έσκυψε πάνω από τον Τζέρεμυ και τον κοίταξε με προσοχή. Δεν είχε πεθάνει ακόμα και το κεφάλι του κουνούσε αμυδρά. Έκανε προσπάθεια να ανοίξει τα μάτια του αλλά ήταν γεμάτα από αίμα που έτρεχε και από τις δύο πλευρές του κεφαλιού του.

       «Ηλίθιοι!» του φώναξε ο επικεφαλής. «Τι χρειαζόταν να στείλετε εκεί πάνω τον πύραυλο; Έτσι κι αλλιώς τώρα όλα έχουν τελειώσει. Τώρα στην εξουσία έχουν έλθει οι δυνάμεις του Θεού. Ο στρατός μας νικάει παντού και σε λίγο δεν θα υπάρχει πουθενά καμία αντίσταση. Ο δικός σας πολιτισμός της αμαρτίας και του ψέματος θα εξαφανιστεί και θα χτίσουμε τον πολιτισμό της αλήθειας, της αρετής, της πίστης, τον πολιτισμό του Θεού πάνω στη Γη!»

       «Θα καταστρέψουμε όλα σας τα δημιουργήματα και οτιδήποτε είναι ενάντια στις γραφές και στις εντολές Του!»

       «Γιατί λοιπόν στείλατε τον άχρηστο πύραυλο στο διάστημα;» ούρλιαξε πάνω από τον ετοιμοθάνατο.

       Ο Τζέρεμυ έκανε μια προσπάθεια να σηκωθεί, αλλά αμέσως ξαναέπεσε κάτω. Άνοιξε ελαφριά το στόμα του και κάνοντας τεράστια προσπάθεια, ψιθύρισε αργά: «Γιατί τώρα υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ».

       Και πέθανε. 

ΕΛΠΙΔΑ.doc

[WILLIAM]

Εντάξει μπορώ να πω ότι γράφεις καλά και στρωτά και οι περιγραφές σου είναι αρκετές για να βλέπουμε την ιστορία να εξελλίσεται αν και μερικά σημεία ήθελαν κάτι παραπάνω, οι μάχες ας πούμε για δούμε τη σφοδρότητα. των μαχών.

Σίγουρα λείπουν εξηγήσεις για την κατάσταση και τι γίνεται με τον πύραυλο μιας και πραγματοποιούνται τόσες θυσίες για να γίνει η εκτόξευση αλλά υποθέτω ότι θα είναι σε άλλα κεφάλαια αφού λες ότι είναι ολόκληρο βιβλίο.

Θα ήθελα να δω κι άλλα κομμάτια πριν αποφανθώ για αυτά τα θέματα.

Μερικά πρακτικά ζητήματα επίσης. Ήδη το Κέννεντι λέγεται και πάλι Κανάβεραλ περισσότερο άρα είναι μάλλον απίθανο να είναι αυτό το όνομά του σε οκτώ αιώνες. Επίσης παρότι θέτεις το έτος 2869 δε βλέπουμε καμία αλλαγή από το τώρα, ίσως θα έπρεπε να το πας σε 30- 40 χρόνια μόνο, στο κάτω κα΄τω θρησκευτικός φουνταμενταλισμός υπάρχει ήδη μπόλικος και κάποιες άλλες τέτοιες λεπτομέρειες.

[tzaspy]

Καλησπέρα WILLIAM και καλά Χριστούγεννα. Σ' ευχαριστώ για τα σχόλια και το χρόνο που αφιέρωσες γι αυτό. Οι παρατηρήσεις εύστοχες και από έμπειρο μάτι, αν και δεν συμφωνώ με όλα όσα αφορούν "τεχνικά" θέματα. Συγνώμη που αποφάσισα να κάνω copy-past το μικρότερο κεφάλαιο όσων έχω γράψει έως τώρα χωρίς να το κοιτάξω λίγο, λόγω έλλειψης χρόνου μιας και ότι κάνω το κάνω μετά τη δουλειά. Και φυσικά δε φτάνει το κομμάτι για να βγουν συμπεράσματα. Στην πραγματικότητα ο φόβος του πρωτάρη (και δικός μου) έχει να κάνει με αυτό που αναφέρεις στο πρώτο μέρος των παρατηρήσεών σου. Πώς γράφω, πώς αναπτύσσω, πώς περιγράφω; Να ξέρω δηλαδή αν αξίζει η γραφή μου ή είναι για τα "μπάζα". Το ξέρεις πως είναι πολλοί αυτοί που γράφουν, αλλά τελικά λίγοι τόχουν. Και για να είμαι ειλικρινής, όταν άρχιζα να γράφω ότι γράφω, πριν από πολύ καιρό, περίμενα ότι πολύ σύντομα θα παρουσιαζόταν ευσπλαχνικά το γέλιο για να με αποτρέψει να συνεχίσω τις ανήθικες προτάσεις προς την λογοτεχνία και κυρίως προς την επιστημονική φαντασία, αλλά δεν ήλθε ή ήλθε και δεν το αντιλήφθηκα, οπότε συνέχισα. Και τελικά έχω "μαζέψει" και ταχτοποιήσει 100 χιλ. λέξεις και ψάχνω να βρω ακόμα καμιά 80ριά χιλ.  για να το τελειώσω. Στις παρατηρήσεις τώρα, που δίνουν τροφή για πολλή και γόνιμη συζήτηση. Όσον αφορά τις μάχες, λίγο ρόλο παίζουν στην όλη υπόθεση, πιο πολύ δημιουργούν ατμόσφαιρα και τίποτα άλλο. Για την ονομασία του διαστημικού κέντρου στη Φλόριντα έχεις λάθος. Ακόμα έτσι το ονομάζουν, απλώς το Κανάβεραλ είναι η ισπανική ονομασία του μικρού ακρωτηρίου στο εσωτερικό του οποίου έχουν φτιάξει το space center οι Αμερικάνοι. Αν googlάρης NASA centers and facilities θα δεις ότι συνεχίζουν να το ονομάζουν έτσι. Τώρα, αν θα ονομάζεται έτσι σε οκτώ αιώνες δεν το ξέρω. Προσωπικά εγώ μένω σε μια τοποθεσία που δεν έχει αλλάξει όνομα από την Μινωική εποχή, ή στην Αθήνα και σε άλλα μέρη τοποθεσίες με το ίδιο όνομα για χιλιετίες. Η γενική τάση είναι η διατήρηση των ονομασιών σε περιοχές. Στους δρόμους αλλάζουν συχνά ονόματα οι δημαρχαίοι. Πολύ σωστή η παρατήρησή σου για το ότι το έτος 2869 μ. Χ. δεν είναι εμφανείς οι διαφορές με το σήμερα, αλλά η δομή της ιστορίας είναι τέτοια που το δικαιολογώ σε άλλο κεφάλαιο. Εδώ όμως εγείρεται ένα άλλο ζήτημα που σηκώνει πολύ συζήτηση και αφορά τους ρυθμούς εξέλιξης ενός πολιτισμού και ποιοι παράγοντες  επηρεάζουν αυτή την διαδικασία, πότε παραμένει στάσιμος, πότε επιταχύνει και πότε κάνει άλματα προς τα μπρος. Επίσης πότε υποχωρεί, μιας και δεν είναι δεδομένο ότι πάντα πρέπει να πηγαίνει μπροστά. Και τέλος (η χαρά της επιστημονικής ή όχι φαντασίας), το τέλος του πολιτισμού, εξ' αιτίας της αυτοκτονικής αφροσύνης του ανθρώπινου είδους, στοιχεία της οποίας μας έχει δείξει αρκετές φορές η ιστορία. Με αυτά και άλλα πολλά ασχολούμαι σ' αυτό που γράφω. Και μια εξομολόγηση: Η όλη ιδέα μου ήλθε διαβάζοντας το υπέροχο βιβλίο του Michio Kaku, "Η φυσική του ανέφικτου".  Ευχαριστώ που μου έδωσες τη δυνατότητα να ανταλλάξω αυτές τις σκέψεις μαζί σου, κάτι που το χάρηκα ιδιαιτέρως.       

[Rhialto]

Οι περιγραφές και η γραφή γενικότερα, θεωρώ πως ήταν καλές. Υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις " Η λυσσαλέα όμως αντίσταση των κυβερνητικών δυνάμεων ανέκοψε την ορμή τους. Κυρίως όμως"... Πιστεύω πως αυτά θα διορθωθούν όταν θα έχεις χρόνο. Η ονοματοδοσία των χαρακτήρων με έκανε να αναρωτηθώ το εξής : δεν θα έχουν αλλάξει κάπως τα ονόματα που φέρουν οι άνθρωποι τόσους αιώνες μετά; (εννοώ των ανθρώπων όχι των τοποθεσιών που εξήγησες άλλωστε). Το άλλο που δεν κατάλαβα. Η κυβέρνηση έστω και απρόθυμα στήριξε το εγχείρημα των επιστημόνων. 1) Γιατί απρόθυμα; 2) Γιατί να παραδώσει έτσι απλά το κοσμοδρόμιο στους φανατικούς; 3) Οι φανατικοί ήταν οπλισμένοι τόσο καλά όσο τα κυβερνητικά στρατεύματα; Γιατί αν φοβήθηκαν τον ήχο από τα όπλα των επιστημόνων, υποθέτω πως δεν έφεραν οπλισμό. Νομίζω πρέπει να γίνεις κάπως ποιο σαφής σε αυτό το σημείο. Όλα τα άλλα κομμάτια της ιστορίας σου(π.χ γιατί επικράτησε στις δυτικές κοινωνίες ο θρησκευτικός φανατισμός) δεν μπορώ να τα κρίνω λόγω του μικρού δείγματος που ανέβασες. Αυτά πάνω κάτω. Χρόνια πολλά και συνέχισε το γράψιμο...

[WILLIAM]

Λοιπόν όσο για το γέλιο, δεν έρχεται, μην ανησυχείς, οπότε μπορείς να συνεχίσεις τις ανήθικες προτάσεις στην Επιστημονική Φαντασία!

Αν θελήσεις να βάλεις και άλλα κομμάτια της ιστορίας είμαστε εδώ για να διαβάσουμε ( να μας λυθεί και καμία απορία για το πως κατάντησε έτσι ο κόσμος )

[tzaspy]

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά σε όλους και ιδιαίτερα στους εορτάζοντες. WILLIAM και πάλι σ'ευχαριστώ για το σχόλιο και την προτροπή. Έχω όμως μια δυσκολία σ' αυτό που λες μιας και αυτό που έχω επιλέξει να κάνω, και ίσως στο τέλος να το μετανιώσω, είναι η ανάπτυξη της ιστορίας μου με συνεχή flash-back στο χρόνο και στον χώρο, κάτι που με έχει κουράσει αφάνταστα, και με τον φόβο της τελικής αποτυχίας μιας και αυτή η τεχνική απαιτεί την διάθεση πολλών δεξιοτήτων, που δεν γνωρίζω αν τις διαθέτω. Άρα ότι, και όποιο κεφάλαιο και να βάλω, δεν θα καταλάβει κανείς "που το πάω". 

Rhialto,καλημέρα και σε σένα και χρόνια πολλά. Γνωρίζω καλά πως στο τέλος θα έχω καθήκον, αφού ξεχάσω για κανένα μήνα ή και παραπάνω πως έχω γράψει κάτι, να το ξανακοιτάξω σαν νέος αναγνώστης, όχι μόνο για να κάνω διορθώσεις, αλλά και για να ξεσκαρτάρω χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες από περιττές φλυαρίες που ενδεχομένως να έχω γράψει. Και μετά επιμέλεια από ειδικό, αν έχει τύχη. (Όνειρα χειμερινής Χριστουγεννιάτικης νυκτός). Για τις επί μέρους παρατηρήσεις. Όσον αφορά την ονοματοδοσία, δεν έχω απάντηση. Για τα άλλα, δεν καταλαβαίνω τι δεν έχω κάνει κατανοητό. Δεν λέω πουθενά ότι η κυβέρνηση έδειξε απροθυμία για την αποστολή, ούτε ότι είχε πρόθεση να παραδώσει το κοσμοδρόμιο στους φονταμενταλιστές, οι οποίοι, αναφέρω, πως απέκτησαν τον οπλισμό τους  λεηλατώντας τις αποθήκες οπλισμού του στρατού που κατέρρεε. Για το ενσταντανέ της βίαιης εισόδου στην αίθουσα, το περιέγραψα έτσι, πιστεύοντας πως ακόμα και πάνοπλος αν μπαίνεις κάπου απότομα και ταυτόχρονα ακούς ομοβροντία πυροβολισμών από μέσα, θα φοβηθείς.

Και μιας και έχω χρόνο τώρα στο τριήμερο, δυο σκέψεις για την λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, έτσι για ανταλλαγή απόψεων. 

Κατ' αρχήν την θεωρώ σαν το ποιο προνομιακό πεδίο λογοτεχνίας, τουλάχιστον όσον αφορά αυτόν που τη γράφει. Αποτελείται από τέσσερα υλικά, τα οποία δεν έχουν στη διάθεσή τους οι άλλες λογοτεχνικές μορφές και ο συγγραφέας διαλέγει τις ποσότητες που νομίζει σωστές για να φτιάξει τη συνταγή του, αναμειγνύοντάς τις κατάλληλα για να δομήσει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας.

1) Έχει τον μύθο.  

2) Έχει την ιστορία.

3) Έχει την επιστήμη.

4 Έχει την φαντασία.

Για την επιτυχία νομίζω ότι συμβάλλουν το 1 και το 4. Στο 2 και στο 3, απλώς πρέπει να δείχνουμε στοιχειώδη σεβασμό, όχι ακολουθώντας τα κατά γράμμα, αλλά να μην τα "ξεφτιλίζουμε" κιόλας. Να υπάρχουν δηλαδή και ίχνη αληθοφάνειας. 

Αυτά για την ώρα, και ελπίζω να υπάρξει και αντίλογος για γόνιμη ανταλλαγή απόψεων.

[WILLIAM]

Τα ονόματα εμένα δεν με ξένισαν, έχουμε ονόματα που έχουν επιβιώσει χιλιετίες οπότε λογικά θα συνεχίσουν.

Οι πυροβολισμοί είναι ένα στοιχείο που τεντώνει λίγο τα νεύρα αν δεν είσαι ψημένος στρατιώτης. Όλοι θυμόμαστε την πρώτη μας φορά σε πεδίο βολής.

 

Πάντως αν θελήσεις να ανεβάσεις κάτι εμείς θα χαρούμε. Και ξαναλέω ότι η γραφή σου είναι καλή, μην είσαι τόσο απαισιόδοξος.

[Disco_Volante]

Η ιστορία είναι αρκετά καλή και μπορώ να πω ότι την ευχαριστήθηκα αρκετά. Ο λόγος ρέει άνετα και ταχύτητα εξέλιξης των σκηνών είναι η κατάλληλη. Επίσης οι περιγραφές είναι τόσο αναλυτικές, όσο χρειάζεται, χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη και να εμποδίζουν τη ροή των γεγονότων.

 

Αν υπάρχει κάτι που με ενόχλησε λίγο είναι τα εξής: (α) ο χρόνος που τοποθετείς την ιστορία σου. Σχεδόν 850 χρόνια από τώρα είναι πολύ, πάρα πολύ. Δεν λέω ότι είναι λάθος, απλά αν η ανθρωπότητα μετά από τόσα χρόνια έχει μείνει τεχνολογικά ακόμα στους πυραύλους τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά! (β) Στο τέλος όταν αυτοκτονούν οι τρεις επιστήμονες χρησιμοποιούν περίστροφα. Και εδώ φαίνεται να χρησιμοποιείς τωρινή τεχνολογία όπλων. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο χρόνος δεν δένει σωστά με την τεχνολογική ανάπτυξη. Δύο λύσεις προτείνω: (η εύκολη)  είτε το τοποθετείς το πολύ σε 15 με 20 χρόνια από τώρα και κρατάς όλα τα υπόλοιπα, είτε παραμένεις στο 2869 αλλά αλλάζεις όλη την τεχνολογία!

 

Κάπου λες ότι η κάψουλα ήταν προγραμματισμένη να μπει σε γήινη τροχιά. Το γήινη τροχιά είναι όμως πολύ γενικό. Μπορείς να το εξειδικεύσεις λίγο και να πεις γεωσύγχρονη τροχιά.

 

Η ιστορία σου μπορεί να αναπτυχθεί πολύ περισσότερο. Έχεις στο νου σου κάποια συνέχεια; Θα ήθελα να μάθω τι οδήγησε την ανθρωπότητα σε αυτόν το θρησκευτικό φανατισμό και πολύ περισσότερο τι ελπιδοφόρο περιείχε αυτή η κάψουλα, που τόσοι θυσιάστηκαν γι’ αυτήν.

 

Καλή συνέχεια!  

[Man_from_Earth]

Έχεις ωραία στοιχεία στην ιστορία. Η κάψουλα στην οποία κρέμμεται η ανθρωπότητα, ο αιώνιος πόλεμος θρησκεία-επιστήμη. Επίσης το ότι θυσιάζουν τους εαυτούς τους για τα ιδανικά τους. Tα στοιχεία αυτά κατά τη γνώμη μου μπορούν να αναπτυχθούν περισσότερο και να αναδείξουν έτσι τις πραγματικές δυνατότητες της ιστορίας. Για παράδειγμα:

-Χαρακτήρες με συμμετρία αντί για καρικατούρες. Δε λέω το 'καρικατούρα' εδώ αρνητικά αλλά κυριολεκτικά: Επέλεξες να δώσεις έμφαση σε ένα στοιχείο περισσότερο από τα υπόλοιπα στο χαρακτήρα των επιστημόνων και του αρχι-κακού (Όπως μια καρικατούρα μεγενθύνει ένα ήδη έντονο χαρακτηριστικό του 'θύματος'). Ας πούμε οι επιστήμονες δείχνουν 100% ανιδιοτελείς και ατρόμητοι στην ιδέα του θανάτου. Ή ο αρχι-κακός σου δείχνει να μην έχει τίποτε άλλο από μίσος. Όπως ξέρεις όμως στην πραγματικότητα είμαστε πιό πολύπλοκοι. Αν προσπαθούσες να βάλεις λίγη παραπάνω πολυπλοκότητα στους χαρακτήρες θα ανέβαζε την ιστορία.

-Παρομοίως για την ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι γιατί δίνεις ένα κεφάλαιο από ένα μεγάλο βιβλίο αλλά φάινεται να ακολουθείς μονοδιάστατο μοντέλο στο στόρυ σου: θρησκεία=κακό, επιστήμη=καλό. Ο κόσμος δεν είναι άσπρο-μαύρο όμως. Θα μου άρεσε να δω περισσότερο 'γκρίζα' πλοκή.

-Ζήτημα αληθοφάνειας: Κάποιος που πυροβολήθηκε στο κεφάλι δεν μπορεί να σηκώνεται - ή έστω να προσπαθεί να σηκωθεί. Πρέπει να αστόχησε τραγικά για να γίνει αυτό...

 

Παρά τα παραπάνω, την απόλαυσα: Με έβαλες στο σκηνικό, και με έκανες να νιώσω για λίγο όπως ένας από τους τρείς. Μπράβο! Θα διαβάσω με χαρά και επόμενες προσπάθειές σου...