Άσωτος Υιός

[Ballerond]

Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Σιδέρης
Είδος: Τρόμου
Βία; Ναι
Σεξ; Ναι
Αριθμός Λέξεων: 1656
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η ιστορία αυτή αποτέλεσε κομμάτι μίας συλλογής διηγημάτων που εκδόθηκε σαν δωρεάν e-book από ένα site/blog με άρθρα και ιστορίες του ίδιου είδους. Θα ήθελα την γνώμη σας και οτιδήποτε σχόλιο καλοπροέραιτο. Σημεία που σας φάνηκαν περίεργα, υπερβολικά ή μπερδεμένα. Ελπίζω να την απολαύσετε
 

 

«Και τώρα να δω πώς θα ξεφύγουμε».

Ναι, πες μας και κάτι καινούριο, μπάσταρδε. Ξέρω ότι είμαστε περικυκλωμένοι, το ήξερα απʾ την πρώτη στιγμή που μπήκαμε σʾ αυτό το κωλόσπιτο. Δεν έπρεπε να φτάσουμε τόσο κοντά στον γκρεμό.

«Ναι ωραία. Και τώρα τι θες να κάνουμε; Αφού δεν είχαμε άλλη επιλογή».

Με κοίταξε με τα καταπράσινα μάτια του. Φωτιά και καταστροφή πρόδιδε το βλέμμα του, το είχα ξαναδεί στο παρελθόν.

«Πάλι εγώ θα βγάλω το φίδι απʾ την τρύπα. Και πάλι θα μου χρωστάς. Δεύτερη φορά. Στην τρίτη, η ψυχή σου θα μου ανήκει».

Σαρκαστικό γέλιο συνοδευόμενο από μακρύ βήχα. Κανονικά δε θα έπρεπε να τον φοβόμουν αλλά πάντοτε μʾ ανατρίχιαζε ο τρόπος που ξεστόμιζε κάποιες φράσεις. «Η ψυχή σου θα μου ανήκει» έλεγε κι ένιωθα λες κι είχε τη δύναμη να το κάνει.

«Με τη γυναίκα τι θα κάνουμε; Θα την παραδώσουμε;» ρώτησα χαμηλόφωνα αν και ήξερα ήδη την απάντηση.
Αισθανόμουν το παγερό βλέμμα του να πέφτει σαν καταχνιά πάνω μου.

«Είσαι τρελός; Φυσικά και όχι! Είναι το διαπραγματευτικό μας χαρτί».
Χαμογέλασε. Βημάτισε γοργά ως στη γωνία κι άρπαξε τη μελαχροινή γυναίκα απʾ τα μαλλιά. Το αίμα είχε ήδη ξεραθεί πάνω στην μπλούζα της. Το ίδιο αίμα που έτρεχε σαν ποτάμι πριν λίγη ώρα. Της είχα φερθεί πολύ άσχημα, το ήξερα. Το ίδιο κι εκείνος. Μας προκάλεσε όμως η πουτάνα, το είχε κάνει επανελημμένα. Και την προειδοποιήσαμε, αλλά δεν άκουσε ποτέ.

«Μπορώ να την απολαύσω μία τελευταία φορά;» σχεδόν τον παρακάλεσα.

Με κοίταξε χαμογελώντας.

«Φυσικά, αγόρι μου. Δικιά μας είναι έτσι κι αλλιώς. Ορίστε.»

Τράβηξε ελαφρά το κεφάλι της πίσω και την ξύπνησε. Αυτή, ξεκίνησε να μουγκρίζει και πάλι προσπαθώντας να διαπεράσει το φίμωτρο και να ουρλιάξει για βοήθεια. Αυτό με ερέθιζε περισσότερο. Όσο αντιστεκόταν τόσο μου ανέβαζε την λίμπιντο.

Απʾ έξω τα περιπολικά είχαν πάρει θέσεις μάχης. Από στιγμή σε στιγμή θα μας ζητούσαν να παραδωθούμε. Τι βλάκες που είναι. Δεν ήξεραν ότι δεν μπορούν να μας νικήσουν.

Όρμησα πάνω της και της έσκισα τα ματωμένα ρούχα. Με κοιτούσε σχεδόν ικετευτικά και παρακαλούσε με τα μουρμουρητά να την αφήσω. Γυναίκα δεν ήταν; Φυσικά κι αυτό θα έκανε. Το ήξερα το κόλπο. Μου το είχε μάθει εκείνος.

«Δες την πως παρακαλάει. Σύντομα θα της αρέσει όμως και θα βγάζει κραυγές ηδονής».

Του άρεσε να κοιτάει. Ποτέ δεν έπαιρνε μέρος, πάντα από απόσταση.

Πάνω στην προσπάθεια να τη γυρίσω μπρούμυτα, της έφυγε ελάχιστα το φίμωτρο.

«Σταμάτα σε παρακαλώ! Θα κάνω ό,τι θες! Σταμάτα όμως! Όχι ξανά!»

Η απότομη φωνή της με σόκαρε. Σταμάτησα στιγμιαία και κοίταξα το πρόσωπο της. Είχε κάτι τόσο γνώριμο και οικείο. Σαν να έβλεπα αυτό το πρόσωπο όλη μου τη ζωή.

Κοίταξα αριστερά εκείνον.

Το βλέμμα του δε σήκωνε αντιρρήσεις. Έπρεπε να της δώσω αυτό που ήθελε. Όσο κι αν έλεγε το αντίθετο. Η σάρκα θέλει σάρκα. Και το αίμα θα κυλήσει και πάλι άφθονο για να σφραγίσει αυτήν την ιερή τελετή.

«Έχεις δίκιο. Σάρκα με σάρκα».

«Μα σε ποιον μιλάς;» γύρισε και μου είπε με κομμένες λέξεις κι αναφιλητά η γυναίκα, αλλά της έριξα ένα χαστούκι με όλη μου τη δύναμη.

«Σκάσε άθλιο θηλυκό. Ο ρόλος σου είναι εδώ. Υποταγμένη. Παραδωμένη. Μας ανήκεις. Μου ανήκεις. Του ανήκεις. Απόλαυσε το.»

Κάποια στιγμή, έσπασαν τις κραυγές της οι φωνές των αστυνομικών απʾέξω. Δε μʾ ένοιαζε ιδιαίτερα, έφτανα στην κορύφωση μου και δεν είχα σκοπό να το διακόψω για κανεναν. Μέσα από ουρλιαχτά ηδονής, πόνου κι ευχαρίστησης, ακούστηκαν κι οι προειδοποιήσεις τους.

«Βγες έξω τώρα, με τα χέρια ψηλά! Παραδώσου! Είσαι περικυκλωμένος!»

Καθώς σκουπιζόμουν στα ματωμένα ρούχα της, κοίταξα έξω. Υπήρχαν περίπου δέκα περιπολικά και τουλάχιστον δύο ντουζίνες αστυνομικοί. Είχα τραβήξει το ενδιαφέρον όλης της πόλης. Ένιωθα περήφανος και τόσο αναζωογονημένος.
Με πλησίασε κι αγκάλιασε τον ώμο μου. Ένιωθα τη βαριά του ανάσα στο σβέρκο μου κι αισθανόμουν όλη του την προσοχή πάνω μου.

«Όλοι αυτοί ήρθαν για σένα, φίλε μου. Για μας. Αλλά κυρίως για σένα. Είναι η στιγμή σου. Έχουν έρθει τόσες φορές μα ακόμα να πάρουν το μάθημα τους. Μην τους φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ.»

Γεμάτος θάρρος κι αυτοπεποίθηση, έκανα την εμφάνιση μου στο παράθυρο του δωματίου και κοίταξα τη θέα μπροστά μου. Μπλε φώτα που αναβόσβηναν, δεκάδες όπλα που με σημάδευαν, αυτοκίνητα που γυάλιζαν μέσα στη νύχτα. Ήμουν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και θα έβαζα τους δικούς μου κανόνες.
Ξαφνικά πάγωσα. Τα μάτια μου σταμάτησαν μπροστά σε μία φιγούρα που ξεχώριζε απʾ όλες τις άλλες. Ξανθά μαλλιά, καπέλο με το γείσο να γέρνει μπροστά, μακρύ φόρεμα κολλητό. Μία πανέμορφη γυναίκα, σταγόνα λάμψης στη λαοθάλασσα που απλωνόταν μπροστά μου.
Κρύος ιδρώτας κύλησε στο μέτωπο μου κι ένιωσα την ανάσα του διπλανού μου να κόβεται.
«Όχι αυτή η καριόλα πάλι...» τον άκουσα να μονολογεί κι ένιωθα το φόβο να ξεχειλίζει απʾ τις λέξεις του.

Η γυναίκα προχώρησε προς το μέρος μου κι όλοι γύρω της έμειναν ακίνητοι. Ο χρόνος είχε παγώσει. Ασυναίσθητα έκανα μερικά βήματα πίσω και προσπάθησα να κρυφτώ στην ασφάλεια του σκοταδιού. Μάταια όμως. Σʾ ελάχιστα δευτερόλεπτα βρέθηκε σε απόσταση λίγων μέτρων μπροστά μου. Είχε ανασηκώσει το καπέλο κι έβλεπα τα λαμπερά, καφέ μάτια της.

«Πέτρο. Ήρθα πάλι κοντά σου. Πραγματικά μπράβο. Έφτασες πιο μακριά από ποτέ αυτήν τη φορά. Νιώθω ότι θα τα καταφέρεις. Δε θα χρειαστεί κι άλλη προσπάθεια.»

Πέτρος. Πού ξέρει τʾ όνομα μου; Και ποια στο διάολο είναι; Για ποια προσπάθεια μιλάει; Έψαξα τον συνομιλητή μου τριγύρω, αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά. Ξαφνικά, ένιωσα τελείως μόνος κι αδύναμος. Κοίταξα το αίμα στα χέρια μου απʾ τα προηγούμενα χτυπήματα και μόρφασα με αηδία. Είδα τη ματωμένη γυναίκα που πριν λίγο βίασα χωρίς έλεος, να κείτεται στην άκρη του δωματίου και λούφαξα περισσότερο στη γωνιά μου με φρίκη.

«Οι αμαρτίες σου σε κυνηγούν ακόμα. Το στυγερό έγκλημα που σου στέρησε τη σωτηρία της ψυχής σου. Αλλά είμαι εδώ για να την ξαναβρούμε.»

«Ποια είσαι και τι θες; Θέλω να φύγεις. Δε νιώθω καλά. Εκείνος που είναι;»

«Πέτρο...»

Τραβήχτηκα μακριά της αλλά πρόλαβε κι άπλωσε την παλάμη του χεριού της στο μέτωπο μου. Τότε, όλα ξεδιάλυναν μπροστά μου και το παρελθόν ξεδιπλώθηκε.

Διαταραχή προσωπικότητας είχαν πει οι γιατροί. Ανάπτυξη δεύτερης προσωπικότητας με εχθρικά στοιχεία. Απαραίτητος εγκλισμός σε ψυχιατρείο με φάρμακα.

Δεν τους είχα κάνει το χατίρι. Δεν το είπα σε κανέναν, ούτε καν στη γυναίκα μου. Εξʾάλλου, αυτή η «δεύτερη προσωπικότητα» όπως την αποκαλούσαν, ήταν τελείως άκακη. Μου έδινε πάντα τις καλύτερες συμβουλές. Πώς να πετύχω στη δουλειά μου, πώς να βελτιωθώ εξωτερικά, πώς να κάνω το καλύτερο σεξ. Εκείνη, όμως, δεν καταλάβαινε. Εγώ ήμουν ακόμα ερωτευμένος μαζί της αλλά εκείνη ήθελε να χωρίσουμε.

«Είσαι άρρωστος!» μου φώναζε και τα μάτια μου πετούσαν σπίθες.
Και τότε άκουσα άλλη μία φορά τη συμβουλή του σωτήρα μου. Την κόλλησα στον τοίχο. Της έσκισα τα ρούχα. Παρακαλούσε να σταματήσω αλλά έπρεπε να τιμωρηθεί για την ανυπακοή της. Τη γύρισα μπρούμυτα και την πήρα πάνω στα κρύα πλακάκια του μπάνιου. Με καταριόταν, όσο εγώ βογκούσα από ηδονή, κι ευχόταν να καώ στην κόλαση. Και τότε κατάλαβα ότι δε θα μάθαινε ποτέ το ρόλο της.

 

Πήρα την έγκριση του και τη χτύπησα ασταμάτητα μέχρι να πάψει νʾ αναπνέει. Μέχρι να νιώσω την καρδιά της να σταματάει και τον σφυγμό της να σβήνει αργά-αργά.

Όλα πια ήταν ξεκάθαρα.

«Πέτρο, πρέπει να μʾ ακούσεις» η γυναίκα μπροστά μου μʾ έβγαλε απʾ το λήθαργο των σκέψεων μου. «Θυμάσαι που μου μιλούσες στις συνεδρίες μας για την αγαπημένη σου παραβολή; Αυτή του Ασώτου Υιού. Ότι κάποια στιγμή ελπίζεις να επιστρέψεις σπίτι σου μετά τις αμαρτίες σου. Αφού συγχωρεθείς. Αυτή είναι η στιγμή σου, Πέτρο. Πολέμα το δαίμονα μέσα σου, σβήσε για πάντα αυτήν την καταραμένη δεύτερη πτυχή του εαυτού σου. Έζησες τη δολοφονία της γυναίκας σου ξανά και ξανά. Εξιλεώθηκες. Ώρα να γυρίσεις σπίτι σου.»

Κοίταξα τα λαμπερά μάτια της. Δάκρυα ανάβλυζαν απʾ τα δικά μου. Δάκρυα για τη ζωή που πέταξα στα σκουπίδια. Για τη ζωή της αγαπημένης μου που αφαίρεσα. Για τον μπάσταρδο που με οδήγησε σʾ αυτό το μονοπάτι χωρίς τέλος.

Σηκώθηκα όρθιος και τον έψαξα σʾ όλο τον χώρο. Με κοιτούσε απʾ τη γωνία χαμογελώντας αδιάκοπα.

«Και τώρα τι; Νομίζεις θα γλυτώσεις; Δεν μπορείς χωρίς εμένα. Εγώ κι εσύ. Στον πάτο του πηγαδιού. Εκεί ανήκουμε. Κι εκεί θα καταλήξουμε.»

Όρμησα καταπάνω του. Γράπωσα το λαιμό του κι ένιωσα να κόβεται η δική μου αναπνοή. Έπεσα κάτω μαζί του και προσπάθησα με τα ίδια μου τα δάχτυλα να του βγάλω τα μάτια. Ένιωσα το φως μου να σβήνει και να χάνεται η όραση μου.

Το γέλιο του ακουγόταν ακόμα, όμως. Κι εκεί συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει σωτηρία. Δε θα γλύτωνα, όσες φορές κι αν έπαιζα στο μυαλό μου την ίδια σκηνή.

Όσες φορές κι αν σκότωνα τη γυναίκα μου ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν προσπαθούσε η γιατρός να μου λυτρώσει την ψυχή με τις απανωτές επεμβάσεις στο μυαλό μου, πάντα θα κέρδιζε αυτός. Ήταν εγώ κι ήμουν εκείνος. Δύο προσωπικότητες, δύο μυαλά, ένα σώμα. Και μόνο αν χανόταν το κοινό μας σημείο θα χανόταν κι αυτός.
Βγήκα τρέχοντας έξω απʾ το σπίτι. Μάταια μου φώναζε η γυναίκα πίσω μου καθώς έτρεχε να με προλάβει. Έφτασα λαχανιασμένος στην άκρη του γκρεμού που βρισκόταν εκατό μέτρα μακριά απʾ το σπίτι.

Κοίταξα κάτω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και μία πτώση τελειώνει με μία δεύτερη.
«Ο Άσωτος επέστρεψε. Και θα τελειώσει αυτό που άρχισε».

 

Σχεδόν χαμογελούσα όταν έπεφτα στο κενό, δευτερόλεπτα πριν χτυπήσω στα βράχια. Η φωνή του δεύτερου εαυτού μου έσκισε τον ορίζοντα όταν ένιωσε πως χάνεται.

Ήξερα ότι όλες οι προσπάθειες είχαν αποβεί άκαρπες. Η γιατρός είχε προσπαθήσει να με βοηθήσει με κάθε μέθοδο, με κάθε ιατρική γνώση που κατείχε. Ήταν το προσωπικό της στοίχημα.

Ποτέ όμως το αποτέλεσμα δε με δικαίωνε. Πάντα κέρδιζε αυτός. Τώρα, όμως, έπρεπε να κερδίσω εγώ.

Το τέλος ήρθε τόσο γλυκά κι απρόσμενα, όπως το φανταζόμουν.

Το σκοτάδι με τύλιξε και πλέον δεν άκουγα ούτε τους χτύπους του ρολογιού που μʾ είχε υπνωτίσει δεκάδες φορές, ούτε φωνές, ούτε κραυγές.
Η αιώνια λήθη.
Ένας καθρέφτης εμφανίστηκε μπροστά μου. Ο εαυτός μου.

Καθαρός. Γυμνός. Απόλυτος.

Και πίσω στην αντανάκλαση, εκείνος.

Αγέρωχος. Τρομακτικός. Καθηλωτικός.
«Σου είπα ότι στο τέλος θα φτάσουμε μαζί».

 

[GeorgeDamtsios]

Γιάννη καλησπέρα.

Εμένα το διήγημά σου μου άρεσε. Ήταν σκληρό, όπως κάθε άλλο που περιέχει σεξ με τη βία, αλλά ουσιαστικά αυτό είναι και το στοιχείο που του προσδίδει δύναμη. Στο κάτω-κάτω, σου ζητήθηκε να γράψεις κάτι τρομακτικό.

Μου άρεσε και η ατμόσφαιρα. Κατάφερες να μας δώσεις μπόλικα από τα συναισθήματα του ήρωα και κυρίως την παράταιρη οργή σου.

Μας άφησες φυσικά και με απορίες. Αλλά δεν είναι να απορεί κανείς, ούτε να απαιτεί και πολλές εξηγήσεις. Θα ήταν ανόητο, εξάλλου. Μιλάμε για 5σέλιδο flashακι. Μια κουταλιά τρόμου!

Edited January 10, 2016 by GeorgeDamtsios

[Ballerond]

Γιάννη καλησπέρα.

Εμένα το διήγημά σου μου άρεσε. Ήταν σκληρό, όπως κάθε άλλο που περιέχει σεξ με τη βία, αλλά ουσιαστικά αυτό είναι και το στοιχείο που του προσδίδει δύναμη. Στο κάτω-κάτω, σου ζητήθηκε να γράψεις κάτι τρομακτικό.

Μου άρεσε και η ατμόσφαιρα. Κατάφερες να μας δώσεις μπόλικα από τα συναισθήματα του ήρωα και κυρίως την παράταιρη οργή σου.

Μας άφησες φυσικά και με απορίες. Αλλά δεν είναι να απορεί κανείς, ούτε να απαιτεί και πολλές εξηγήσεις. Θα ήταν ανόητο, εξάλλου. Μιλάμε για 5σέλιδο flashακι. Μια κουταλιά τρόμου!

Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και την κριτική σου Θέλω να ακούσω γνώμες γενικά γιατί είναι κάτι καινούργιο που δοκίμασα και σχετικά...τολμηρό συγκριτικά με όσα έχω δοκιμάσει να γράψω.

Ελπίζω να το βρήκαν ενδιαφέρον και άλλα παιδιά ;)

[mariosdimitriadis]

Γρήγορο, δυνατό, ψυχρό! Ένα σφηνάκι τρόμου που λέει αυτό που έχει να πει, σου δίνει μια σφαλιάρα και κλείνει όμορφα και ωραία.Κλασικό θεματάκι γενικά αλλά η ανάπτυξη ωραία και το κείμενο γενικά καλογραμμένο χωρίς περιττά πράγματα. Γρήγορος τρόμος χωρίς πολλά πολλά. Horror in your face! Και ναι...μου αρεσε  

[elgalla]

Καλημέρα, Γιάννη. Την ιστορία σου τη διάβασα μαζί με την υπόλοιπη συλλογή πριν λίγες μέρες και ήταν από αυτές που ξεχώρισα λόγω γραφής: υπάρχει αμεσότητα, ζωντάνια και ρεαλιστικός διάλογος. Ναι, έχεις κάποια λαθάκια ορθογραφικά, κάποια κόμματα που λείπουν και τουλάχιστον ένα συντακτικό που να πρόσεξα ("εγκλεισμός σε ψυχιατρείο με φάρμακα"). Από την άλλη, επειδή έχεις πολύ διάλογο και λίγες λέξεις συνολικά, δεν προλαβαίνεις να χτίσεις πολύ την ατμόσφαιρα. Παρ' όλα αυτά, διαβάζεται εύκολα και δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα. Τώρα όσον αφορά την πλοκή, υπάρχουν ορισμένα προβλήματα, επιστημονικά και μη. Συνοπτικά, η ύπνωση χρησιμοποιείται στην πολλαπλή προσωπικότητα για να αντιμετωπίσει χρόνιους πόνους, προβλήματα ύπνου κτλ (που μπορεί να προκύπτουν ως σύμπτωμα της διαταραχής) και όχι για να βοηθήσει το άτομο να ανακαλέσει αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις που ανακαλούνται με την ύπνωση είναι συχνά ψεύτικες, αλλά παρ' όλα αυτά μοιάζουν με αληθινές. Αν οι γιατροί τον θεώρησαν τόσο επικίνδυνο ώστε να κρίνουν πως έπρεπε να μπει σε ψυχιατρείο, γιατί δεν τον έστειλαν για ακούσια νοσηλεία; Επίσης, η ψυχιατρική νοσηλεία δεν είναι όπως κάποτε πλέον: δεν στέλνουν ανθρώπους σε ιδρύματα και τους ξεχνάνε για χρόνια, τους στέλνουν για μικρά διαστήματα. Αυτή η ψυχίατρος βλέπει τους ασθενείς της σε ένα σπίτι δίπλα σ' έναν γκρεμό; Αυτό είναι λίγο σούπερ φαίηλ. Δεν είμαι σίγουρη αν υπονοείς ότι ο Εκείνος είναι κάποια υπερφυσική οντότητα που τον έχει καταλάβει (μ' αυτά που λέει ότι η ψυχή του θα του ανήκει κτλ), αλλά η εικόνα της διασχιστικής διαταραχής που παρουσιάζεις είναι πιο κοντά σ' αυτό που δείχνει το Fight Club παρά στην πραγματική διαταραχή. Ρίξε μια ματιά σ' αυτά εδώ τα links: 1 & 2 κάποια στιγμή που θα έχεις χρόνο. Περιμένω να διαβάσω επόμενα κείμενά σου  

[Ballerond]

Αταλάντη σε ευχαριστώ για την ανάλυση και τα σημεία που επισήμανες. Να αναφέρω ότι επιστημονικά δεν το έψαξα όσο έπρεπε να για να στηρίξω με πιο βάσιμα στοιχεία την αιτιολόγηση που έδωσα. Το άφησα αρκετά στο "φλου" με αποτέλεσμα ίσως να ξένισε κάποιους.
Το νόημα που ήθελα να περάσω είναι το εξής: Δεν γίνεται η ύπνωση σε ένα σπίτι σε γκρεμό. Γίνεται κανονικά στο ιατρείο της. Με κάποιον τρόπο επιστημονικό, το οποίο δεν μπορούσα προφανώς να αναλύσω σε ένα διήγημα, τον προκαλεί να ξαναζήσει την ανάμνηση που σκοτώνει την γυναίκα του και που τον συλλαμβάνουν (άρα το σπίτι στον γκρεμό είναι ανάμνηση για κάτι που έγινε) με σκοπό να επέμβει όταν πρέπει για να τον βοηθήσει να αποσχίσει την δεύτερη του προσωπικότητα.

Επιστημονικά μη αποδεκτό; Το δέχομαι. Αυτό που ήθελα να περάσω ήταν η απελπισία/ματαιοδοξία της γιατρού να επιμείνει σε κάτι τέτοιο που ΔΕΝ έχει αποτέλεσμα και στην επιλογή του άνδρα στο τέλος να τερματίσει την ζωή του για να απαλλαγεί από εκείνον. Προφανώς δεν εξηγώ πολλά το πως έγινε αυτό για να αφήσω στον αναγνώστη να το φτιάξει λίγο μόνος του (ή αυτό προσπάθησα να περάσω).

Πάντως ευχαριστώ για όσα μου ανέφερες ώστε να τα έχω υπόψιν για τις επόμενες προσπάθειες ;)

Γρήγορο, δυνατό, ψυχρό! Ένα σφηνάκι τρόμου που λέει αυτό που έχει να πει, σου δίνει μια σφαλιάρα και κλείνει όμορφα και ωραία.Κλασικό θεματάκι γενικά αλλά η ανάπτυξη ωραία και το κείμενο γενικά καλογραμμένο χωρίς περιττά πράγματα. Γρήγορος τρόμος χωρίς πολλά πολλά. Horror in your face! Και ναι...μου αρεσε

Μάριε σε ευχαριστώ φίλε μου ;) Έτσι το ήθελα, σφηνάκι τρόμου, χύμα στην μούρη και στο τέλος σοκ. Ήταν κάτι που δοκίμασα πρώτη φορά ;)

[Ιρμάντα]

Φίλε Γιάννη, αυτή νομίζω είναι η πρώτη σου ιστορία που διαβάζω. Οπότε, καλώς όρισες στην συγγραφική μας παρέα.

 

Οι παρατηρήσεις μου:

1. Να την απολαύσω; Να την πάρω δεν θα ήταν πιο ρεαλιστικό, μεταξύ καθαρμάτων; Και άλλα ρήματα υπάρχουν, πιάνεις το νόημα. Αν και μου περνάει από το νου ότι ο άλλος τύπος είναι δημιούργημα της φαντασίας του.
2. Προφανώς δεν είχε απαγάγει κάποια, αλλά ήταν η γυναίκα του και ξαναζούσε τη σκηνή χάρη σε κάποιον θεραπευτικό υπνωτισμό που αναφέρεις; Ή το είχε σκάσει και έκανε τα ίδια ξανά και ξανά στις γυναίκες;

 

Γενικά όμορφη ιστορία. Περισσότερη σαφήνεια θα ήταν χρήσιμη. Περισσότερη σαφήνεια, αλλά όχι κατ’ ανάγκην περισσότερες λέξεις.

Περιμένω να διαβάσω και άλλα κείμενά σου. Καλή συνέχεια!

[Ballerond]

Φίλε Γιάννη, αυτή νομίζω είναι η πρώτη σου ιστορία που διαβάζω. Οπότε, καλώς όρισες στην συγγραφική μας παρέα.

 

Οι παρατηρήσεις μου:

1. Να την απολαύσω; Να την πάρω δεν θα ήταν πιο ρεαλιστικό, μεταξύ καθαρμάτων; Και άλλα ρήματα υπάρχουν, πιάνεις το νόημα. Αν και μου περνάει από το νου ότι ο άλλος τύπος είναι δημιούργημα της φαντασίας του.
2. Προφανώς δεν είχε απαγάγει κάποια, αλλά ήταν η γυναίκα του και ξαναζούσε τη σκηνή χάρη σε κάποιον θεραπευτικό υπνωτισμό που αναφέρεις; Ή το είχε σκάσει και έκανε τα ίδια ξανά και ξανά στις γυναίκες;

 

Γενικά όμορφη ιστορία. Περισσότερη σαφήνεια θα ήταν χρήσιμη. Περισσότερη σαφήνεια, αλλά όχι κατ’ ανάγκην περισσότερες λέξεις.

Περιμένω να διαβάσω και άλλα κείμενά σου. Καλή συνέχεια!

Καλώς σας βρήκα ;)

1. Καταλαβαίνω τι λες και όντως ο άλλος τύπος είναι δημιούργημα της φαντασίας του, συγκεκριμένα η δεύτερη του προσωπικότητα.

2. Προφανώς και ναι, δεν είχαν απαγάγει κάποια αλλά ξαναζούσε την σκηνή της δολοφονίας/βιασμού της γυναίκας του σαν εφιάλτη. Η γιατρός του έκανε υπνωτισμό για να τον βοηθήσει και η δεύτερη προσωπικότητα του το μετέτρεπε σε εφιάλτη. Γι αυτό και απελπίστηκε και επέλεξε να αυτοκτονήσει.

Η σαφήνεια είναι ένα πρόβλημα μου όταν γράφω. Και πρέπει να βρω τρόπο να το λύσω ;)

 

Σε ευχαριστώ πολύ για την κριτική σου πάντως!

[Glokta]

Πολύ ωραίο! Μου άρεσε ιδιαίτερα το πώς δίνεις την αρρωστημένη απόλαυση που νιώθει. Επίσης οι ατάκες στυλ Σάρκα με σάρκα, μου δώσανε ατμόσφαιρα υπερφυσικού/ιεροτελεστίας. Άρρωστο, ωραίο και σύντομο Αν έχω κάτι αρνητικό να πω είναι πως, για να το καταλάβω εντελώς το διάβασα δύο φορές. Απο την άλλη αν έλεγες πιο άμεσα κάποια πράγματα, ώστε να τα κάνεις πιο ευκολονόητα, να χαλούσε η ατμόσφαιρα του ''περίεργου".