Δίκαιη Ανταλλαγή

[Ballerond]

Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης 
Είδος: ΕΦ (νομίζω )
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 2967
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Είναι το short story για τον διαγωνισμό "41ος Διαγωνισμός Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία ΕΦ, Θέμα: Χρέος".

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ΕΦ ή όχι. Έχει στοιχεία μέσα αλλά προτιμούσε να γράψω μία "ανθρώπινη" ιστορία μέσα σε έναν διαστημικό κόσμο παρά να το πνίξω στα extreme science fiction.
Hope you like it

 

 

 

«Θα ομολογήσεις πού βρίσκεται;»

Ο Έντ ένιωσε γι άλλη μία φορά τη σιδερογροθιά να προσγειώνεται στο ήδη σκισμένο πρόσωπο του. Καθώς το αίμα κύλησε, μπορούσε να γευτεί την μεταλλική του υφή. Το έφτυσε μπροστά στα πόδια του ανακριτή του.

«Σου έχω πει δεκάδες φορές. Δε μπορώ να ομολογήσω κάτι για το οποίο δε γνωρίζω τίποτα».

Ο άνδρας μπροστά του, γύρισε τη γροθιά άλλη μία φορά στον άερα για να τη σταματήσει εκατοστά μπροστά από το πρόσωπο του Έντ. Το ξύλο δεν οδηγούσε πουθενά. Ο Έντ είχε υπομείνει πολύ χειρότερα βασανιστήρια στο παρελθόν, προκειμένου να ομολογήσει.

Ακόμα θυμόταν την καυτή λάμα με την οποία είχαν χαράξει την πλάτη του πριν δύο χρόνια, αφήνοντας πάνω της ανεξίτηλο σημάδι. Πώς είχε καταφέρει να αποδράσει από εκείνο το μεταγωγικό σκάφος, το είχε απορία ακόμα. Ευτυχώς, η εμπειρία του στα σκάφη και στην κατασκευή τους, τον βοηθούσε πάντα.
Ακόμα και τότε όμως, είχε κρατήσει το στόμα του κλειστό.

«Λύστε τον!»
Η φωνή του ανακριτή, δε σήκωνε δεύτερη κουβέντα. Δύο βοηθοί πετάχτηκαν απʾ τη γωνία κι αμέσως έλυσαν τα γδαρμένα και μελανιασμένα χέρια του Εντ. Τα έτριψε μεταξύ τους για να επαναφέρει την κυκλοφορία του αίματος. Με την άκρη των ματιών του και σκυμμένο το κεφάλι. κοίταξε τον ανακριτή του. Ήταν πελώριος και φαινόταν ακούραστος. Οι δικέφαλοι του ενός χεριού του, έφταναν σε μέγεθος τα δύο χέρια του Εντ μαζί. Η δύναμη ενός χτυπήματός του μπορούσε να σε αποτελειώσει σε δευτερόλεπτα.

Όχι όμως τον Εντ. Είχε καταφέρει τύπους πολύ πιο επικίνδυνους από αυτόν.

«Πώς και το πήρες απόφαση; Αποφάσισες να με ακούσεις μετά από τόση ώρα που φωνάζω;»

Ο ανακριτής δεν απάντησε αμέσως. Πήρε μία καρέκλα, την έβαλε με την πλάτη γυρισμένη μπροστά στον Έντ κι έκατσε απέναντι του σε απόσταση ενός μέτρου. Ένα απότομο τράνταγμα του δωματίου ξάφνιασε και τους δύο άνδρες καθώς το σκάφος που βρίσκονταν είχε μόλις περάσει ξυστά από έναν μετεωρίτη. Πρέπει να βρισκόμαστε αρκετά μακριά από εκεί που με πιάσανε, σκέφτηκε ο Έντ.
Ο ανακριτής τον κοίταξε ξανά.

«Σας ξέρω εσάς τους κυνηγούς επικηρυγμένων. Το παίζετε σκληρά αντράκια, πιστοί στις πληροφορίες σας, εχέμυθοι για το θήραμα σας μέχρι τέλους. Το μοναδικό πρόβλημα, φίλε μου, είναι πως δεν έχεις ακόμα καταλάβει ότι έφτασες στο τέλος. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να ζορίζεσαι και να μας κάνεις κι εμάς τη ζωή δύσκολη.»

Ο Έντ χαμογέλασε ελαφρά και φανέρωσε τα γεμάτα αίμα δόντια του. Πρώτη φορά βασανιστής είχε τέτοια όρεξη για κουβέντα. Έκατσε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα κι έπιασε με τα ματωμένα χέρια του τις τσέπες του λερωμένου πουκαμίσου του. Τις βρήκε απογοητευτικά άδειες. Τα χέρια του ακόμα πονούσαν αλλά είχε συνηθίσει.
«Παίζει κάνα τσιγαράκι;»

Ο άνδρας μπροστά του χαμογέλασε. Έβγαλε δύο στραπατσαρισμένα τσιγάρα απʾ τη δεξιά του τσέπη και του πρόσφερε το ένα. Τʾ άναψε μʾ ένα σπίρτο και φύσηξε τον καπνό ψηλά στο ταβάνι, κάνοντας το ελάχιστο τρεμουλιαστό φως να διαγράφει εικόνες μέσα του.

«Δε ζορίζομαι, φίλε μου» απάντησε ο Έντ παίρνοντας δύο βαθιές τζούρες, «ίσα-ίσα, το απολαμβάνω κι όλας. Πρώτη φορά περνάω τόσο καλά σε ανάκριση».

Ο άνδρας μπροστά του δεν απάντησε. Τον παρατηρούσε από πάνω μέχρι κάτω, συνεχίζοντας το τσιγάρο του.
«Τʾ όνομα σου;» αποκρίθηκε ο Έντ.
«Ντέμιραν. Αλλά οι περισσότεροι με φωνάζουν Ντεμ».

«Ντέμιραν λοιπόν...κάτι μου λέει αυτό το όνομα. Έχεις υπηρετήσει στις στρατιές του Γορδίωνα;».

Ο Ντεμ έγνεψε αρνητικά και σηκώθηκε απʾ την καρέκλα του πετώντας το τσιγάρο στο πάτωμα. Το πάτησε με την άκρη της μπότας του και κοίταξε στη δεξιά πίσω γωνία του δωματίου.

«Όχι, και καλά θα κάνεις να με ακούσεις προσεχτικά. Τα πολλά λόγια, είναι φτώχεια. Εκεί πίσω, υπάρχουν δύο κάμερες που παρακολουθούν τα πάντα. Πίσω απʾ την πόρτα, δύο φρουροί είναι έτοιμοι να μπουκάρουν σε περίπτωση που με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρεις να με ακινητοποιήσεις. Όλο το μέρος είναι αδιαπέραστο.»

Ο Έντ τελείωσε το τσιγάρο του και το πέταξε με την σειρά του στο πάτωμα. Κοίταξε ανέκφραστος το χώρο τριγύρω κι έκανε να σηκωθεί. Μιας και ο Ντεμ δε φάνηκε νʾ αντιδράει, ολοκλήρωσε την κίνηση του και στάθηκε απέναντι του.
«Αν όλα αυτά τα λες για να με τρομάξεις, πρέπει να σου πω ότι μάταια προσπαθείς. Πάντα βρίσκω τρόπο να ξεφεύγω από μία τέτοια κατάσταση.»

Ο Ντεμ έκανε πίσω τρία βήματα και χτύπησε δύο φορές την ατσαλένια πόρτα του δωματίου. Ένα πορτάκι, που ο Εντ δεν είχε καταφέρει να διακρίνει πριν, άνοιξε και ο Ντεμ ψιθύρισε κάτι στον φρουρό απʾ έξω. Το πορτάκι έκλεισε.

«Θα σου δείξω κάτι για τελευταία φορά. Μετά δεν ευθύνομαι για ό,τι συμβεί».

Έβγαλε απʾ την πίσω τσέπη του μία τσαλακωμένη φωτογραφία. Την έδωσε στον Εντ, ο οποίος, κοιτάζοντας την, γούρλωσε τα μάτια κι έκατσε απότομα στην καρέκλα πίσω του.

«Μπάσταρδοι».
Ο Ντεμ με μία αστραπιαία κίνηση έπιασε τον γιακά του πουκαμίσου του Εντ και τον σήκωσε πάνω.
«Μπα, τώρα αγριέψαμε; Στο είπα μορφονιέ, δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες. Δεν αιχμαλώτισα εγώ τη γυναίκα και την κόρη σου, αλλά το αφεντικό μου. Αν θες να τις ξαναδείς ζωντανές, έχεις πέντε λεπτά για νʾ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Κι επειδή το τσιγάρο σου έφαγε τον μισό χρόνο, σου έχουν μείνει δύο. Ξεκινώντας από τώρα».

Ο Εντ είχε σαστίσει και τα λόγια με δυσκολία έβρισκαν τον δρόμο για να βγουν απʾ τα χείλη του. Ενώ έτρεμε, χιλιάδες εικόνες περνούσαν απʾ το μυαλό του.
«Μισό λεπτό. Γιατί τότε όλο το ξύλο νωρίτερα, αφού είχατε τρόπο να μου αποσπάσετε τις πληροφορίες πιο γρήγορα;»

Ο Ντεμ χαμογέλασε ξανά.
«Γιατί μία ανάκριση χωρίς λίγο ξύλο τι γλύκα έχει; Ο χρόνος μετράει. Ενάμιση λεπτό»

Ο Έντ προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Κανένα εμπόρευμα ή θήραμα δεν άξιζε τη ζωή της οικογένειάς του. Είχε από καιρό σκεφθεί νʾ αποσυρθεί, αλλά όλο κάποια δουλειά εμφανιζόταν και το ανέβαλε. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να πληρώσουν την απερισκεψία του, τα δύο πολυτιμότερα πρόσωπα της ζωής του. Αν ήταν αληθινή η φωτογραφία. Δεν είχε προλάβει να την κοιτάξει καλά για να το διαπιστώσει, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε και να το ρισκάρει.
Ο Ντεμ, χαλάρωσε τη λαβή στον γιακά του και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του.

«Ένα λεπτό. Παίζεις με τη φωτιά, μικρέ».

Ο Εντ κατάλαβε ότι τα παιχνίδια είχαν τελειώσει. Έπρεπε νʾ αποκαλύψει πού είχε κρύψει το πολύτιμο εμπόρευμα του. Αυτό σήμαινε, ότι η αποστολή του θα είχε αποτύχει και φυσικά το χρέος του δε θα ξεπληρωνόταν ποτέ. Αλλά δεν μπορούσε να ρισκάρει την ελάχιστη πιθανότητα να χάσει τη γυναίκα του και το μονάκριβό του παιδί.

«Παραδίνομαι. Νικήσατε. Θα τα αποκαλύψω όλα αρκεί να έρθει εδώ ο αρχηγός σου να του τα πω προσωπικά. Και να μου αποκαλύψει ότι όντως κρατάει αιχμάλωτη την οικογένεια μου.»

Ο Ντεμ του έκλεισε το μάτι. «Σοφή κίνηση, μικρέ» είπε και οπισθοχώρησε, έχοντας πάντα στο οπτικό πεδίο του τον Εντ, για να χτυπήσει την πόρτα στον φρουρό.
Ο Έντ ήξερε ότι αν παρέδιδε το εμπόρευμα του αμαχητί θα είχε τη χειρότερη μοίρα από αυτόν που του χρωστούσε. Από την άλλη, αν είχαν την οικογένειά του και ήθελαν να τους σκοτώσουν, θα το είχαν κάνει ήδη. Έπρεπε να ρισκάρει. Δεν είχε άλλη επιλογή.
Χρειαζόταν μόνο ένα δευτερόλεπτο. Μία μικρή, απρόσεχτη κίνηση. Μία ευκαιρία για να επιτεθεί. Και την βρήκε, όταν ο Ντεμ για μία στιγμή γύρισε το κεφάλι του να μιλήσει στον φρουρό.
Με δύο τεράστιες δρασκελιές έφτασε τον Ντεμ και του κάρφωσε το δεξί του χέρι σε σχήμα γροθιάς κάτω απʾ το πιγούνι. Ο αιφνιδιασμένος δίμετρος άνδρας μπροστά του, άρχισε να βήχει δυνατά και να δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Προσπάθησε να γραπώσει τον Εντ αλλά εκείνος γύρισε το χέρι του με μία λαβή και του έσπασε τον αγκώνα. Τον σήκωσε με δυσκολία μπροστά του σαν ανθρώπινη ασπίδα ακριβώς την ώρα που οι φρουροί ξεκλείδωναν την πόρτα και έμπαιναν μέσα με τα όπλα προτεταμένα μπροστά.

Ο Έντ έσπρωξε τον Ντεμ πάνω στον έναν φρουρό για να τον αποπροσανατολίσει και όρμησε στον δεύτερο. Το όπλο του τελευταίου, εκπυρσοκρότησε στην προσπάθεια να τον πετύχει και πέσανε μαζί στο πάτωμα. Η σφαίρα ακούστηκε να χτυπάει στους τοίχους του δωματίου χωρίς να βρίσκει ανθρώπινο στόχο. Ο Εντ κατάφερε να προσγειώσει δύο δυνατές γροθιές, ματώνοντας περισσότερο τα ήδη κουρασμένα χέρια του και άρπαξε το αυτόματο όπλο. Το σήκωσε στοχεύοντας το κεφάλι του πρώτου φρουρού ο οποίος πέταξε το όπλο κάτω και σήκωσε τα χέρια ψηλά.

«Οδήγησέ με στον αρχηγό σου», του είπε λαχανιασμένος και με κομμένη την ανάσα.

Ο Ντεμ έκανε να σηκωθεί, αλλά μία δυνατή κλωτσιά στο πηγούνι τον έκανε να σωριαστεί.

«Εσύ, θα περιμένεις εδώ. Ευχαριστώ και για το τσιγάρο.»

Ο φρουρός προπορευόταν με τα χέρια ψηλά, καθώς τον ακολουθούσε ο Εντ. Βγήκαν από το δωμάτιο και κλείδωσαν την πόρτα πίσω τους. Ο διάδρομος μπροστά, έμοιαζε σαν νʾ ανήκει σε μεταγωγικό σκάφος μικρού τύπου. Χαμηλό ταβάνι και υδροσωλήνες που θύμιζαν στον Εντ τα παλιά Viper, πολλά από τα οποία είχαν ήδη αποσυρθεί λόγω παλαιότητας. Αυτό που του τράβηξε περισσότερο την προσοχή και τον έκανε να χαμογελάσει, ήταν μία μικρή οθόνη ελέγχου στον τοίχο, κάτω από τη διασταύρωση των σωλήνων.
Το ήξερε το σύστημα αυτό. Το είχε χρησιμοποιήσει δεκάδες φορές, πριν αρκετά χρόνια. Το σκάφος βρισκόταν σε κίνηση πριν αλλά τώρα έπρεπε να είχε σταματήσει. Οι κάμερες είχαν προφανώς ήδη μεταδώσει τις τελευταίες εξελίξεις.

Φτάνοντας στο τέλος του διαδρόμου, ο φρουρός ετοιμάστηκε να ξεκλειδώσει την πόρτα μπροστά τους.

«Μην την ανοίξεις ακόμα», του ψιθύρισε ο Έντ και ο φρουρός υπάκουσε. Ύστερα φώναξε με όλη του την δύναμη.

«Όποιος βρίσκεται από πίσω, καλά θα κάνει νʾ απομακρυνθεί μερικά βήματα. Εκτός κι αν θέλετε να ανατινάξω όλο το σκάφος και να φτιάξουμε μία υπέροχη χορωδία από πυροτεχνήματα».

Αρχικά ακούστηκαν μουρμουρητά πίσω από την πόρτα, ώσπου μία δυνατή φωνή του αποκρίθηκε.

«Και πώς ακριβώς θα το κάνεις αυτό; Αφού δεν έχεις εκρηκτικά πάνω σου».

Ο Έντ χαμογέλασε.

«Δε χρειάζομαι εκρηκτικά όταν έχεις ένα σκάφος που μπορεί από μόνο του να λειτουργήσει σαν ωρολογιακή βόμβα. Πίστεψε με, μπορώ να το κάνω να εκραγεί σε δευτερόλεπτα».

«Μπλοφάρεις. Δε θα θυσιάσεις την οικογένεια σου για κάτι τέτοιο».

«Αν έχεις την οικογένεια μου, που δεν το πιστεύω. Θες να το ρισκάρεις; Έχεις τα κότσια;»

Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε απόλυτη σιγή.

«Πολύ καλά Έντ. Θα σε ακούσουμε για τώρα. Έχουμε όλοι απομακρυνθεί ήδη μερικά βήματα από την πόρτα».

Ο Έντ έπιασε τον φρουρό από το λαιμό, ο οποίος ήδη έτρεμε.

«Άκουσέ με, φίλε. Φαίνεται ότι σε έβαλαν με το ζόρι σʾ αυτήν τη θέση και ότι μάλλον δεν έχεις ξαναβρεθεί σε τέτοια κατάσταση. Δε θέλω να σκοτώσω κανέναν. Μόνο να φύγω ζωντανός. Αν κάνεις ό,τι λέω, δε θα πεθάνει κανείς. Σύμφωνοι;»

Ο φρουρός γύρισε προς το μέρος του με τα μάτια ορθάνοιχτα έτοιμος να πει κάτι. Πρωτού πει οποιαδήποτε λέξη, οι κόρες των ματιών του γύρισαν προς τα πάνω και το πρόσωπο του χλώμιασε. Ο Έντ προσπάθησε να τον συνεφέρει αλλά αφροί άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα του.

«Σκατά. Έπρεπε να το περιμένω».

Ο Εντ, παράτησε το σώμα του φρουρού να τρέμει σαν το ψάρι κι έτρεξε στον μικρό πίνακα ελέγχου κάτω από τις σωληνώσεις. Δεν είχε χρόνο και το ήξερε. Το χάπι αυτοκτονίας που είχαν όλοι οι φρουροί σφηνωμένο ανάμεσα στα δόντια τους για την περίπτωση που πιαστούν αιχμάλωτοι, μπορούσε πλέον να ενεργοποιηθεί από απόσταση. Και κάποιος το είχε κάνει.

Άκουσε χτυπήματα απʾ την πόρτα του δωματίου που είχε κλειδώσει τον Ντεμ μέσα. Μπορεί να του είχε σπάσει τον αγκώνα αλλά ο ανακριτής του ήταν τόσο κτηνώδης, που σε λίγη ώρα θα κατέβαζε την πόρτα.

Κοίταξε τη μικρή οθόνη. Πάτησε τα κουμπιά ενεργοποίησης και πλοηγήθηκε γρήγορα στο μενού. Γνωρίζοντας το σύστημα, του ήταν πολύ εύκολο να παρακάμψει το τείχος προστασίας. Με διαδοχικές κινήσεις, ανέβασε τη θερμοκρασία στους σωλήνες και μείωσε τη μεταφορά νερού για να υπερθερμανθούν πιο γρήγορα.
Άκουγε φωνές από το δωμάτιο που είχε σκοπό να μπει πριν από λίγα λεπτά. Χτυπήματα και στις δύο πόρτες. Το μυαλό του λειτουργούσε σε φρενώδεις ρυθμούς. Μοναδική του ελπίδα, η πεποίθηση πως η αιχμαλωσία της οικογένειας του, ήταν μπλόφα. Δε θʾ άντεχε να τους πάρει μαζί τους ως το τέλος.

«Έντμοντ Χάργουντ».

Η φωνή ακούστηκε διαπεραστικά σʾ όλο τον διάδρομο κι έκανε τον Εντ νʾ αναπηδήσει. Ήταν παραποιημένη και ο Έντ δεν μπορούσε να αναγνωρίσει σε ποιον ανήκει.

«Σταμάτα ό,τι κάνεις και άκουσε με.»

«Δεν ξέρω ποιος είσαι ή πού έμαθες ολόκληρο τʾ όνομά μου, αλλά να είσαι σίγουρος ότι τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει».

Ο Εντ πλέον ήταν τρομοκρατημένος. Κανείς δεν ήξερε ολόκληρο τʾ όνομα του πέρα από τη γυναίκα του. Αυτό σήμαινε ένα και μόνο πράγμα.

«Είσαι ένας άνθρωπος τίμιος και με λογική. Απλά έμπλεξες με τα λάθος άτομα. Δεν αξίζει ούτε η ζωή της γυναίκας σου, ούτε της κόρης σου αυτό το τέλος. Σταμάτα ό,τι κάνεις και θα βρούμε μαζί τη λύση».

Ο Εντ είχε φτάσει στο τελευταίο βήμα. Ένα κουμπί έμενε και θα μπορούσε σε δευτερόλεπτα να τινάξει όλο το σκάφος στον αέρα. Το δάχτυλο του έμεινε μετέωρο πάνω από την οθόνη αφής.

«Πραγματικά έχω απορία. Ξέρεις να χρησιμοποιείς το μηχάνημα που τόσο επίμονα κυνηγάς; Ή θα τινάξεις όλο το σκάφος και το πλήρωμα σου μαζί, στον αέρα;»

Ο Έντ ήλπιζε ότι ο άνδρας που του μιλούσε δε θα ήξερε τίποτα. Η απάντηση όμως τον απογοήτευσε.

«Νομίζεις ότι είσαι ο πρώτος που βρήκε έναν Επιταχυντή Σκαρκ; Όλοι στο παρελθόν έχουμε ταξιδέψει από τις σκουληκώτρυπες φίλε μου. Απλά ο Σκαρκ το έκανε με περισσότερο στυλ. Ήταν παλιός φίλος».

Δεν είχε καμία ελπίδα. Ο άνδρας αυτός ήξερε τι κυνηγούσε και δε θα σταματούσε μέχρι να το αποκτήσει.

Κρύος ιδρώτας άρχισε να τον λούζει καθώς άκουγε τις λαμαρίνες και τους μεντεσέδες της πόρτας που κρατούσε τον Ντεμ κλειδωμένο, σιγά-σιγά να σπάνε. Απʾ την άλλη πόρτα, άκουγε τον ήχο ενός φλόγιστρου να προσπαθεί να λιώσει την κλειδαριά. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Εκτός από έναν.

«Καλά λοιπόν. Θα παραδοθώ αρκεί να μου αποδείξεις ότι είναι ζωντανές».

Κι άλλες λαμαρίνες ακούστηκαν να σπάνε. Η πόρτα στα δεξιά του είχε ξεκινήσει να λιώνει στα σημεία γύρω από τα τοιχώματα και σε λίγο θα έπεφτε στο πάτωμα σαν καρυδότσουφλο.

«Πολύ καλά».

Για λίγο επικράτησε απόλυτη ησυχία. Κανένας χτύπος δεν ακουγόταν, καμία φλόγα δεν έκαιγε το μέταλλο. Τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να ακουστεί μία γνώριμη γυναικεία φωνή στον Εντ, φάνηκαν αιώνας.

«Αγάπη μου;»

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Ήταν η γυναίκα του. Την άκουγε ανήσυχη και φοβισμένη.

«Πρισίλα, εγώ είμαι. Όλα είναι καλά. Δε σ' έχουν πειράξει, έτσι;»

«Όχι. Όχι ακόμα. Και η Ντοντ καλά είναι. Έντμοντ;»

Ήξερε τι θα ακολουθήσει.

«Ναι αγάπη μου;»

«Μη μας αφήσεις. Κάνε ό,τι μπορείς. Σε παρακαλώ.»

Ο Εντ χαμογέλασε ελαφρά και έσφιξε τις γροθιές του.

«Δεν πρόκειται. Δε θα το έκανα ποτέ αυτό. Πρισίλα, να ξέρεις ότι σʾ αγαπώ και σε αγάπησα πολύ. Κι ας είμαι εγώ η αιτία που περνάς τώρα όλο αυτό το βασανιστήριο. Να προσέχεις την Ντοντ και να την κρατήσεις μακριά από τύπους σαν κι εμένα».

«Εντ; Τι εννοείς; Εντ!».

Ο Εντ διέκοψε τη λειτουργία που είχε ξεκινήσει από τον πίνακα ελέγχου και το νερό άρχισε πάλι να κυλάει στους υδροσωλήνες ρίχοντας τη θερμοκρασία σε φυσιολογικά επίπεδα.

«Καλή επιλογή Έντμοντ. Σκέφθηκες λογικά. Μπράβο».

«Κάνε μου μία τελευταία χάρη. Σαν άνδρας προς άνδρα. Αφού σου αποκαλύψω την τοποθεσία που επιθυμείς για να βρεις το εμπόρευμα, πάρε τη γυναίκα και το παιδί μου, όσο πιο μακριά από το σπίτι μου γίνεται. Μπορείς να με αγνοήσεις ή να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Αλλά αν θες να λέγεσαι σωστός ηγέτης, πρέπει να κρατάς και κάποιες αξίες. Και στο λέει ένας μελλοθάνατος αυτό».

«Καταλαβαίνω τι εννοείς. Θα το κάνω. Έχεις το λόγο μου.»

Ο Εντ έπεσε στα γόνατα κι έπλεξε τα χέρια πίσω απʾ το κεφάλι του, την ώρα που έσπαγαν κι οι δύο πόρτες. Πριν προλάβει να σκεφθεί περισσότερα, μία δυνατή κλωτσιά προσγειώθηκε στο κεφάλι του από τον Ντεμ κι έχασε τις αισθήσεις του.

 

*******

 

Ο Εντ κρύωνε αφόρητα. Δεν είχε σκεφτεί να φορέσει κάτι πιο ζεστό, δεν τον ένοιαζε κι όλας. Είχε πουλήσει για ένα πενιχρό ποσό τα υπάρχοντά του και οτιδήποτε αξίας είχε. Το μοναδικό που κράτησε ήταν το μικρό ραδιοφωνάκι που του είχε κάνει δώρο ο πατέρας του πριν πεθάνει. Ξεχασμένο εργαλείο μίας πολύ παλιάς εποχής.
Είχε φτάσει στο σημείο συνάντησης από νωρίς με άδεια χέρια. Δεν είχε ελπίδες να γλυτώσει από τα χέρια του ληστή και το ήξερε. Ούτε θα επιχειρούσε κάποια από τις μεγαλεπήβολες αποδράσεις όπως έκανε στο παρελθόν. Άντε το πολύ να ζητούσε κάνα τσιγάρο. Αυτό του άρεσε, το συνήθιζε.

Η συμμορία έφτασε μετά από λίγα λεπτά. Ο Εντ τους κοίταζε ανέκφραστα και έδειξε το σακίδιο του. Σταμάτησαν λίγα μέτρα μακριά του και του ζήτησαν να το αδειάσει στο έδαφος μπροστά τους. Ο Εντ το έκανε αλλά δεν έπεσε τίποτα κάτω.

Ένας άνδρας κοντός με μακριά χαίτη, χέρι που από τον αγκώνα και κάτω ήταν μηχανικό και με δύο πανύψηλους οπλισμένους να τον πλαισιώνουν, βγήκε μπροστά.

«Ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι;»

Ο Εντ έγνεψε αδιάφορα. Κοίταζε τα άστρα. Για κάποιο λόγο, του ήρθαν εικόνες από το παρελθόν στο μυαλό του, από την παιδική του ηλικία. Τότε αδημονούσε να γίνει πιλότος και να βγει στο άγνωστο και αχανές διάστημα. Το κατάφερε και είχε ταξιδέψει απ' άκρη σ' άκρη σε όλο τον γαλαξία.
Τώρα, απλά ευχόταν να είχε κάτσει στ' αβγά του.

«Ψάξτε τις συντεταγμένες για το σπίτι του. Ερευνήστε για ανθρώπινες παρουσίες. Αν είναι εκεί, στείλτε ομάδα να τις απαγάγει και τις δύο», φώναξε ο άνδρας προς τα πίσω.

Ο Εντ περίμενε. Μετρούσε κάθε στιγμή και η καρδιά του σχεδόν είχε σταματήσει να χτυπάει.

«Αφεντικό!» φώναξε ένας άνδρας κι έτρεξε καταπάνω στον αρχηγό κρατώντας ένα μικρό φορητό υπολογιστή. «Δεν είναι κανείς εκεί! Οι ενδείξεις μας δείχνουν ότι έχει να φανεί ανθρώπινη παρουσία πάνω από τρεις μέρες».
Ο άνδρας πέταξε εκνευρισμένος τον υπολογιστή κάτω και κοίταξε με μάτια που καίνε τον Εντ.
«Μπάσταρδε. Τώρα θα το πληρώσεις πολύ ακριβά».
Ο Εντ χαμογελούσε. Στιγμές πριν του φορέσουν κουκούλα και τον οδηγήσουν σ' ένα ατελείωτο μαρτύριο βασανιστηρίων προσπαθώντας να του αποσπάσουν πληροφορίες για το εμπόρευμα, σκεφτόταν τη γυναίκα του. Την κόρη του. Τη ζωή του. Δεν ξεπλήρωσε το τελευταίο χρέος για νʾ αποσυρθεί, αλλά έκανε το χρέος που είχε σαν άνδρας. Σαν σύζυγος. Σαν άνθρωπος.

Και αυτό ήταν μία καλή σκέψη πριν πεθάνει.
Τουλάχιστον ας του έδιναν ένα τσιγάρο...

 

 

 

[MadnJim]

Φίλε Γιάννη, ωραία η ιστορία σου. Θα χρησιμοποιήσω την τυπική φόρμα σχολιασμού μιας και είναι διαγωνισμός.

 

Τι κατάλαβα:

 

Ένας τυχοδιώκτης τύπος έχει βάλει στο χέρι μια συσκευή μοναδική, για λογαριασμό κάποιου πολύ επικίνδυνου γκάγκστερ. Τον πιάνουν όμως, και καταλήγει να ανακρίνεται σ' ένα δωμάτιο ενός διαστημοπλοίου παλαιάς γενιάς εν κινήσει. Ο έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις τυχοδιώκτης δεν χάνει την ψυχραιμία του, ακόμα και όταν ο ντουλάπας που τον δέρνει του γνωστοποιεί πως κρατάνε την οικογένειά του. Αυτό γίνεται η σπίθα που ανάβει το φυτίλι της απόδρασης, και σε μια στιγμή απροσεξίας του ανακριτή του επιτίθεται, και βγαίνει από το δωμάτιο. Ακινητοποιεί τους φρουρούς, και με τον έναν για όμηρο αμπαρώνεται σε έναν διάδρομο, όπου μέσω ενός πάνελ ελέγχου φέρνει το σκάφος στα όρια καταστροφής. Απαιτεί να μιλήσει με τη γυναίκα του για να σιγουρευτεί ότι πράγματι κρατούν την οικογένειά του, και όταν πείθεται δέχεται να τους παραδώσει την κλεμμένη συσκευή και παραδίνεται, με τον όρο να αναλάβει προσωπικά ο διοικητής την προστασία τους. Τρεις μέρες μετά, ελεύθερος πια, συναντιέται με τον γκάγκστερ, και του κάνει γνωστό πως δεν έχει τη συσκευή, για να καταλήξει ξανά αιχμάλωτος, αλλά χωρίς ελπίδα διαφυγής αυτή τη φορά. Το δέχεται στωικά, θεωρώντας πως έχει κάνει το χρέος του απέναντι στην οικογένειά του.

 

 

Τι μου άρεσε:

 

Μου άρεσε που είχε ροή και δεν κόμπιαζε κάπου. Επίσης η εικόνα του ψύχραιμου τυχοδιώκτη, που ο μόνος τρόπος για να τον βάλουν στο χέρι είναι μέσω της οικογένειάς του.

 

 

Τι δεν μου έκατσε καλά:

 

-Καταρχήν βρήκα πολύ χαλαρή τη σύνδεση με το θέμα, η ιστορία θα μπορούσε να είναι ακριβώς η ίδια χωρίς καμία αναφορά σε χρέος. Το ότι θα έκανε το παν για την οικογένειά του είναι αυτονόητο, όχι χρέος.

-Πολύ εύκολη η απόδραση. Η εικόνα που μου δημιουργήθηκε για τον ανακριτή ήταν αυτή ενός ντουλάπα τύπου, που όμως ακινητοποιήθηκε αμέσως με μια γροθιά στο σαγόνι, και ένα σπασμένο χέρι.

-Το χάπι αυτοκτονίας το βρήκα υπερβολικό και περιττό, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κάπως αλλιώς ο φρουρός όμηρος αφού υπήρχε, πχ να του δώσει τον κωδικό πρόσβασης στο πάνελ ελέγχου.

-Κάποιες λεπτομέρειες που έδειχναν πως μπήκαν για να θυμίζουν ότι πρόκειται για σκηνή που εξελίσσεται σε διαστημόπλοιο (για να γίνει sci fi), όπως πχ το τράνταγμα επειδή πέρασαν δίπλα σε μετεωρίτη. Χωρίς αυτές τις σφήνες λεπτομέρειες, η ιστορία θα μπορούσε άνετα να εξελίσσεται στην εποχή μας σε κάποιο σημείο στη Γη.

- Τρεις μέρες μετά είναι ελεύθερος; Μα, έσπασε το χέρι του ανακριτή του, ένας φρουρός σκοτώθηκε εξαιτίας της απόδρασής του, πώς είναι ελεύθερος τόσο σύντομα; Συμπεραίνω το "τρεις μέρες", γιατί τόσο λέει ο λακές του γκάγκστερ ότι είχαν που έλειπαν η γυναίκα του και η κόρη του από το σπίτι τους.

 

 

Γενικά:

 

Όπως είπα και στην αρχή, βρήκα ωραία την ιστορία σου Γιάννη. Αν δεν επρόκειτο για διαγωνισμό τα περισσότερα από αυτά που "είδα" ως ατέλειες θα περνούσαν έως και απαρατήρητα γιατί είχε καλή ροή και μου άρεσε ο χαρακτήρας του Εντ. Έχεις έναν ήρωα που θα μπορούσες να τον χρησιμοποιήσεις ξανά, σε πρίκουελ βέβαια αφού τον καθάρισες τώρα, και να διηγηθείς πολλές ευφάνταστες περιπέτειές του.

 

 

Καλή επιτυχία!

[alkinem]

 

Πέρασα πραγματικά ωραία διαβάζοντας την ιστορία σου.

Ωραία γραμμένη, ο λόγος σου απλός και κατανοητός, και το κείμενο κύλησε έως το τέλος αβίαστα. Παρότι δεν είχε κάποια ιδιαίτερη πλοκή μού κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Θα ήθελα όμως να μάθω λίγες περισσότερες πληροφορίες για τον Εντ. Ποιο ήταν το παρελθόν του, πώς απέκτησε τις δεξιότητες για να ξεφεύγει από τέτοιες καταστάσεις... καταλαβαίνεις πιστεύω τι εννοώ.

Επίσης κάτι άλλο που το βρήκα λίγο τραβηγμένο: τα βασανιστήρια ήταν κάπως αχρείαστα. Αφού είχαν ένα μέσον πίεσης τόσο αποτελεσματικό(την οικογένεια του Εντ), το λογικό θα ήταν να το χρησιμοποιήσουν αμέσως. Ιδίως από την στιγμή που παιζόταν η απόκτηση ενός αρκετά πολύτιμου αντικειμένου.

 

 

1.Η αρχή κάπως υπερβολική, με την έννοια ότι ο Εντ, για κάποιον που έχει φάει τόσο ξύλο, παρουσιάζεται αρκετά “συγκροτημένος”.

2.”Πώς είχε καταφέρει να αποδράσει από εκείνο το μεταγωγικό σκάφος, το είχε απορία ακόμα. Ευτυχώς, η εμπειρία του στα σκάφη και στην κατασκευή τους, τον βοηθούσε πάντα.” :Καταλαβαίνω τι θες να πεις εδώ, αλλά η η δεύτερη πρόταση κάπως αποδυναμώνει την πρώτη.

3.” Θα σου δείξω κάτι για τελευταία φορά” : Πότε ήταν πρώτη φορά που του το έδειξε;

4.” φρενώδεις ρυθμούς”: φρενήρεις, όχι φρενώδεις.

5.Ένα άλλο πρόβλημα είναι το γιατί τον ελευθέρωσαν από τα δεσμά του, αφού λογικά ήταν γνωστές οι ικανότητές του. Αρκετά βολικό αυτό.

 

 

 

 

 

 

Αυτά από εμένα. Καλή σου επιτυχία.

 

 

[Ιρμάντα]

Άλλη μία ιστορία που κατάφερε να με συγκινήσει. (Τι στην ευχή με πότισαν από χτες;)

Γραμμένη με αγορίστικη και space opera αφέλεια μου φάνηκε αλλά παρ’ όλ’ αυτά. Και υπήρχαν και σημεία που κατάφερες να φαίνεται ακόμη και το ξύλο που έπεφτε κωμικό.

Όσον αφορά στις παρατηρήσεις συμφωνώ με τα σχόλια του alkinem. Πραγματικά ο τύπος πρέπει να ήταν παλιά καραβάνα και κάπως καλύτερα έπρεπε να το είχαν σχεδιάσει αυτό. Αφού μάλιστα και ο απαγωγέας/ αφεντικό ήξερε ακριβώς τι έψαχνε και δεν ήταν κάνας χτεσινός. (Θα μου πεις βέβαια, για αυτό και τις είχε όντως πάρει, δεν ήταν κούφια μπλόφα.)

Στο τέλος τον λυπήθηκα τρομερά. Μου θύμισε την ταινία The Brave, όπου σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί ο Johnny Depp. (Απίστευτο πλάκωμα αλλά πραγματικά το τέλος με έστειλε.)

....όμως, όντως, μπορούσαν να του δείξουν ό,τι είχαν να του δείξουν από την αρχή. Μόνο τη χαιρεκακία των βασανιστών ικανοποιούσε όλο αυτό; Και καλά, να καταλάβει ο τύπος ότι δεν αστειεύονται;

 

Τέλος πάντων. Εσύ μου φαίνεσαι πολύ promising Γιάννη. Χάρηκα με αυτό που διάβασα, και καλή σου επιτυχία.

[SymphonyX13]

Ωραία ιστορία που κύλησε αβίαστα με έναν πολύ ωραίο κεντρικό χαρακτήρα. Μου άρεσαν οι περιγραφές σου, η ροή της ιστορίας δεν με κούρασε πουθενά αν και ορισμένα γεγονότα γίνονται πολύ εύκολα ή δεν δικαιολογούνται πλήρως. Λίγα παραπάνω στοιχεία για το background του ήρωα θα μας έκανε να κατανοήσουμε καλύτερα τις ικανότητες του. Λίγο χαλαρή μου φάνηκε η έννοια του χρέους, αφού κάλιστα θα μπορούσε να ειπωθεί η ιστορία και χωρίς την αναφορά του. Όπως και θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε σκηνικό. Οι διαστημικές πινελιές μου φάνηκαν λίγες για να δικαιολογήσουν ε.φ.  αλλά δεν με πείραξε καθόλου αφού την ιστορία την ευχαριστήθηκα και στο τέλος

πραγματικά θα ήθελα ένα αίσιο τέλος για τον ήρωα. Βλέπεις δεν τα πάω καλά με τα "κακά" τέλη( εδώ φυσικά δικαιολογείται απόλυτα) αν και τον τελευταίο καιρό μάλλον με έχει κολλήσει ο φίλος μου ο madnjim και γράφω πιο πολλά "κακά" παρά "καλά"

  Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλησπέρα συνονόματε.

 

Η ιστορία σου μου κράτησε το ενδιαφέρον ενώ την διάβαζα. Η γραφή είναι απλή και ρέει  άβιαστα, χωρίς να κουράζει με περιττές  φανφάρες.    Στα πέρι της ιστορίας,  δεν  μπορώ να πω κατι.  Έχει έναν σκοπό και τον πετυχαίνει

να δείξει την θυσία  του Εντ

.  Αν υπάρχει ένα σημείο  το οποίο πρέπει να  δώσεις προσοχή είναι η αρχή της δεύτερης ενότητας.  Όταν ξεκίνησα να την διαβάζω

θεώρηα αμέσως ότι βρισκόμασταν στο παρελθόν, αφού  δεν το έβρισκα καθόλου ρεαλιστικό να τον αφήσουν ελεύθερο. Χρειάζεσαι   ορισμένες προτάσεις που θα γεμίσουν λίγο  το κενό μεταξύ των ενοτήτων που θα δικαιολογούν λίγο καλύτερα το τί και το πώς

 

Κάτι τελευταίο: Πολύ ωραία η ατάκα του Εντ για το τσιγάρο. Χτίζει χαρακτήρα σε λίγες μόλις λέξεις

 

Αυτά!

 

Καλή επιτυχία!

Edited January 27, 2016 by jjohn

[Old man & SiFi]

Πολύ καλά και στρωτά γραμμένη αλλά όχι πρωτότυπη ιστορία. Ωραίες περιγραφές και χαρακτήρες, χτίζουν μια πολύ καλή ατμόσφαιρα και καταφέρνεις άνετα να κρατάς τον αναγνώστη. Προσωπικά θα προτιμούσα κάποια πιο σύγχρονη μέθοδο βασανισμού.

Θέλει αρκετό ξεσκόνισμα γιατί βρήκα (ή δεν κατάλαβα) κάποια πραγματάκια:

1.«Δύο βοηθοί πετάχτηκαν απʾ τη γωνία» και μετά ‘χάθηκαν’ στην διάρκεια της πάλης. βγήκαν έξω και φρουρούσαν; «Πίσω απʾ την πόρτα, δύο φρουροί είναι έτοιμοι να μπουκάρουν»
2. « Είχε από καιρό σκεφθεί νʾ αποσυρθεί, αλλά όλο κάποια δουλειά εμφανιζόταν και το ανέβαλε.» Αφού έπρεπε να εξοφλήσει το χρέος του δεν μπορούσε να σκέφτεται να αποσυρθεί.
3. «Ο Έντ ήξερε ότι αν παρέδιδε το εμπόρευμα του αμαχητί θα είχε τη χειρότερη μοίρα από αυτόν που του χρωστούσε.»  Ποιος του χρωστούσε τι και γιατί;
4.Τι ακριβώς ήταν αυτό το πολύτιμο που η θέση του ήταν το θέμα; Φορτίο; Άνθρωπος ; Λείπουν στοιχεία που θα το έκαναν πιο ζωντανό ή κάτι έχασα.

Το χρέος είναι δευτερεύον, η ίδια ακριβώς ιστορία θα μπορούσε να έχει γίνει χωρίς το χρέος.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Edited January 27, 2016 by Old man & SiFi

[Silvertooth]

Ωραίος ο χαρακτήρας του Εντ, κλέβει την παράσταση. Αρκετά badass, με αγαπημένη ατάκα την: «Δε ζορίζομαι, φίλε μου» απάντησε ο Έντ παίρνοντας δύο βαθιές τζούρες, «ίσα-ίσα, το απολαμβάνω κι όλας. Πρώτη φορά περνάω τόσο καλά σε ανάκριση», αλλά και τολμηρός και με αυτοθυσία (και λίγο υπερβολικά σίγουρος για τον εαυτό του).

 

Ο Ντεμ αν και παρουσιάζεται σα τον κλασικό δυνατό μπράβο δείχνει συγκροτημένος και ενδιαφέρων -> αν και ναι, για κάποιο λόγο αφήσανε λυτό έναν τυπά που φημίζεται ότι το σκάει από παντού.

 

Δεν ήταν αρκετά προφανής ο λόγος του να σκοτώσουν τον φρουρό εφόσον κρατούσανε τη γυναίκα του και τα παιδιά του για ομήρους.

Επίσης, αφού όλα ήταν τόσο αυτοματοποιημένα που υπήρχε μέχρι και χάπι αυτοκτονίας εξ αποστάσεως, δεν υπήρχε κάποιος να πατήσει ένα κουμπί να ανοίξει την πόρτα του Ντεμ;

 

@Old man and SiFi

Αν και βρίσκω εύστοχες τις παρατηρήσεις στο σπόιλερ - ειδικά το 2 - όσον αφορά το 3 έχω την εντύπωση ότι η πρόταση είναι σωστή ως έχει. Ο Εντ είναι αυτός που χρωστάει, και αν παρέδιδε το εμπόρευμα, ο άνθρωπος στον οποίο χρώσταγε, θα του επιφύλασσε τη χειρότερη μοίρα.

 

Τέλος, εφόσον η οικογένειά του ήταν ασφαλής μπορούσε να είχε κάνει μια προσπάθεια να ξεφύγει. Δεν έμοιαζε να έχει κάποιο σοβαρό λόγο για να κάτσει να πεθάνει πχ. από τύψεις. Έκατσε πρακτικά να πεθάνει για το χρέος της απόσυρσής του ως τυχοδιώκτη. Κάπως φαίνεται αντιφατικό με το χαρακτήρα που δείχνει να έχει μέχρι στιγμής.

 

Σε γενικές γραμμές πάντως με τράβηξε η ιστορία και τη βρήκα ενδιαφέρουσα μέχρι τέλους. Και φυσικά μου άρεσε.

 

Καλή συνέχεια λοιπόν!

[Mesmer]

 

 

Μια διαστημική περιπέτεια, με αρκετά κλισέ στοιχεία, αλλά που απ' την άλλη, σε τραβάει να τη διαβάσεις. Αυτό οφείλεται στις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, κυρίως Εντ-Ντεμ, που με τη στάση και το πνεύμα τους μας κάνουν να τους συμπαθήσουμε (σαν χαρακτήρες, όχι απαραίτητα και σαν ανθρώπους) ενώ γνωρίζουμε λίγα γι' αυτούς. Αν και κινείται σε πολύ γνωστά μονοπάτια, στο τέλος σού αφήνει μια όμορφη αίσθηση, για την κρυμμένη τιμιότητα των ανθρώπων, όσο χαμηλά κι αν έχουν ξεπέσει.

 

Από παρατηρήσεις:

-Κάποιες από τις φράσεις των διαλόγων ακούγονται κάπως φλατ. Δηλαδή, σαν να λέγονται απλά για να ειπωθούν κι όχι για να δώσουν λίγο επιπλέον ζουμί στην υπόθεση. Όπως: «πάντα βρίσκω τρόπο να ξεφύγω από καταστάσεις σαν κι αυτήν» ή «μια ανάκριση χωρίς ξύλο, τι γλύκα έχει».

 

-«Θα σου το δείξω για τελευταία φορά»: αυτό που σου είπε κι ο alkinem.

 

-Τεχνικό: Ο μετεωρίτης είναι ένα διαστημικό σώμα που διέσχισε την ατμόσφαιρα της Γης κι έφτασε ως την επιφάνειά της. Κάτι πιο σωστό σ' αυτό που θέλεις είναι ο αστεροειδής, αλλά και πάλι ξεφεύγει σε μέγεθος. Το καλύτερο θα ήταν πχ, ένα διαστημικό σκουπίδι, ή ένα διαστημικό συντρίμμι, ή κάτι παρόμοιο.

 

-Η ιστορία θα μπορούσε να στηρίζεται λίγο περισσότερο στο χρέος του Εντ, για να δέσει καλύτερα με το θέμα του διαγωνισμού, παρά να δώσεις εκείνο το «έκανε το χρέος του σαν άντρας» στο τέλος, που μοιάζει κάπως βεβιασμένα βαλμένο.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Η ιστορία σου έχει μια κινηματογραφική αίσθηση και δεν της λείπει καθόλου η δράση. Είναι καλά που μπαίνεις άμεσα στο θέμα και καταφέρνεις να μας κάνεις τον Εντ συμπαθή, ενώ ταυτόχρονα μέσα από τις σκέψεις και τις κινήσεις του βλέπουμε έναν σκληροτράχηλο τύπο που δεν διστάζει και πολύ. Αν έριχνες πού και πού και μερικές φρασούλες, απλές πινελιές από το παρελθόν του, θα του έδινες ακόμα μεγαλύτερο βάθος και αληθοφάνεια.

Το κείμενο ήταν εύκολο στην ανάγνωση και έκανες καλή χρήση των διαθέσιμων λέξεων αφού κατάφερες να δώσεις μια ολοκληρωμένη ιστορία χωρίς μάλιστα να πλησιάσεις και στο όριο.

 

Τα καλά νέα

 

 

είναι ότι εύκολα με έκανες να νοιαστώ για τον ήρωά σου και μάλιστα μπορώ να πω ότι τον λυπήθηκα πάρα πολύ στο τέλος και πραγματικά θα ήθελα να άφηνες ένα παραθυράκι για να τη γλύτωνε.

 

 

 

Τα λιγότερα καλά νέα

 

 

είναι ότι επειδή έχεις κινηματογραφική πλοκή σε ένα σύντομο διήγημα, αναγκαστικά μερικά πράγματα δεν είναι πάρα πολύ καλά "τοποθετημένα". Εννοώ ότι είναι εύκολο όταν βλέπεις κάτι να μην προβληματιστείς πώς τη γλύτωσε κι έκανε τόσα κόλπα στους φύλακές του, αλλά όταν το διαβάζεις το ίδιο πράγματα χρειάζεται μια λίγο καλύτερη εξήγηση. Ας πούμε υπήρχαν οι κλασικές ευκολίες εκεί που κατάφερε να τους ξεφύγει ή έβαλε το σκάφος σε κίνδυνο.

 

 

 

Καλύτερο σημείο

 

 

Ο τρόπος που έδεσε η αναφορά στο τσιγάρο με την τελευταία φράση.

 

 

[Disco_Volante]

Φίλε Γιάννη, η ιστορία σου μου άρεσε αρκετά. Μια διαστημική περιπέτεια με κινηματογραφική οπτική. Κινείσαι στα δικά μου μονοπάτια και χαίρομαι γι’ αυτό.

 

Χτίζεις πολύ καλά την ένταση και έτσι ο αναγνώστης συνεχίζει να διαβάζει μέχρι να φτάσει στο τέλος. Οι σκηνές διαδέχονται πολύ στρωτά η μία την άλλη και δεν υπάρχει κάτι που να κουράζει τον αναγνώστη. Ο ήρωας δρα κλασσικά αλλά αυτό δεν είναι κακό, τουλάχιστον για εμένα.

 

Ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι που να μη μου άρεσε, καθώς απόλαυσα αρκετά το διήγημά σου. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες ιστορίες με περιπέτειες του ήρωά σου.  

 

Καλή επιτυχία!

[Morfeas]

Γενικά:

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, Γιάννη. Τα προβληματάκια που εντόπισα εύκολα διορθώνονται και σαφώς υπερτερούν τα θετικά. Θεωρώ ότι κι εσύ είσαι πολλά υποσχόμενος και ελπίζω να συνεχίσεις το γράψιμο.

 

Το "Χάιδεμα":

+Μου άρεσε η γραφή σου. Ναι, θέλει ακόμη λίγο ξεσκόνισμα (π.χ. συμφωνώ με 3, 4 από alkinem και 2,3 από old man (το 3 θα ταίριαζε περισσότερο το "στον οποίον χρωστούσε" γιατί δημιουργείται ένα μπέρδεμα)), αλλά ρέει όμορφα, δίνει όσες εικόνες χρειάζονται (εντάξει σε κάνα δυο σημεία δεν θα με χάλαγε λίγη σαφήνεια παραπάνω, βλ. κράξιμο) και γενικά με ικανοποίησε σε όλους τους βασικούς τομείς.

+Καλά σκιαγραφημένος ο χαρακτήρας του Έντι. Κάτι που έκανε και την ίδια τη δράση πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

+Στα θετικά και η πλοκή. Υποτυπώδης, ξε-υποτυπώδης, για τις λέξεις που είχες ήταν μια χαρά.

+Μου άρεσαν οι διάλογοι, ήταν ζωντανοί. Γενικά μου φάνηκαν αληθοφανείς οι αντιδράσεις, στο μεγαλύτερο μέρος τους.

+Ωραίο κλείσιμο.

 

Το "Κράξιμο":

 

 

– Κι εγώ χάθηκα στην αλλαγή της ενότητας, καθώς όντως δεν φαίνεται λογικό να τον άφησαν έτσι (δεν το είχες προοικονομήσει ότι αυτοί ήθελαν απλώς μια πληροφορία ενώ του φέρονταν λες κι ήταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας, τόσα βασανιστήρια άλλωστε σε κάποιον "αθώο" φαίνονται πολύ τραβηγμένα υπό αυτό το πρίσμα).

–Το σημείο που αρχίζει τα κάνει τα γκαντζετικά του στο διαστημόπλοιο πιστεύω πως ήθελε περισσότερη (και σαφέστερη προοικονομία), γιατί έτσι φαίνεται ως ευκολία της πλοκής (γιατί ήξερε να χειρίζεται τα μηχανήματα κλπ). Α, εκεί με τον Σκαρκ χάθηκα. Δες εκείνο το σημείο, γιατί αν και καταλαβαίνω ότι είναι το αντικείμενο για το οποίο -μάλλον- τον βασανίζουν, στον διάλογό τους δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει. Από την άλλη –επειδή σχολιάστηκε– το χάπι αυτοκτονίας μου άρεσε, μου φάνηκε λογικό και νομίζω ότι μια χαρά δουλεύει στο σημείο εκείνο.

–Γενικά στο σημείο μετά την αυτοκτονία του φύλακα, οι εικόνες έγιναν κάπως θολές, έχασα λίγο την αίσθηση του τι συνέβαινε πρακτικά.

–Για το τέλος, προσπάθησε να κάνεις πιο πειστικό το γιατί πηγαίνει στον "δανειστή" του. Γιατί δεν προσπαθεί να κρυφτεί ή να πάει να βρει την οικογένειά του; Γιατί επιλέγει την αυτοθυσία; Τι κερδίζει με το να παραδοθεί από το να το έσκαγε π.χ. και στη χειρότερη 2 μήνες μετά τον έβρισκαν; Και στις 2 περιπτώσεις, καταλαβαίνω, θα βασανιστεί (και στις 2 περιπτώσεις η οικογένειά του θα είναι ασφαλής).

 

 

[wordsmith]

Αρκετά καλά γραμμένο το διήγημα, παρόλο που μοιάζει σε κάποια σημεία με μετάφραση. Καλή η προσπάθεια να το κάνεις κινηματογραφικό, με (έστω και κλισέ) σκληρούς τύπους, ξύλο και ατάκες καουμπόικες. Δε με πείραξε το ότι τον βασάνιζαν ενώ είχαν ήδη απαγάγει την οικογένειά του (αυτό κλισέ αλλά οκ). Κάτι τέτοιοι τύποι δικαιολογημένα έχουν απωθημένα εξουσίας και τους αρέσει η βία, έστω και χωρίς λόγο.

Αλλά γενικά δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Αργούμε να μάθουμε γιατί όλη αυτή η φασαρία και αυτό το κάνει αποσπασματικό, σαν να είναι το τέλος μιας μεγάλης περιπέτειας, που όμως δεν την ξέρουμε. Συμφωνώ με τους αποπάνω ότι θα έπρεπε, με μερικές φράσεις εδώ κι εκεί, να δώσεις περισσότερες πληροφορίες για τον Εντ, για να ταυτιστούμε περισσότερο και να τον λυπηθούμε. Επίσης ισχύουν τα ζητήματα αληθοφάνειας: εκτός από τα όσα αναφέρθηκαν ήδη, εγώ λέω επίσης ότι α)σαν πολύ γρήγορα τελειώνουν τα τσιγάρα, αν προλαβαίνουν να μιλήσουν μόνο τόσο λίγο από την αρχή ως το τέλος του τσιγάρου και β)πώς είναι δυνατόν μόνο η γυναίκα του να ξέρει το κανονικό του όνομα; Ειδικά αν η γυναίκα του έχει τη συνήθεια να τον φωνάζει "Έντμοντ" δημοσίως.

Το "χάπι αυτοκτονίας", παρόλο που μπάζει γερά από πλευράς αληθοφάνειας και μάλλον θα σε εξυπηρετούσε καλύτερα κάτι άλλο εκεί, μου άρεσε πολύ σαν ιδέα: κάτι μέσα στο σώμα, που από μακριά μπορεί να πάρει την εντολή να σκοτώσει απελευθερώνοντας κάποια βλαβερή ουσία. Με εμπνέεις

Με μια λέξη ένα διήγημα γραμμένο με ενθουσιασμό. Αν μπορούσες να τον πειθαρχήσεις σε όλα αυτά που λέμε παραπάνω, θα αποκτούσε και άλλα πλεονεκτήματα.

Καλή επιτυχία.

[elgalla]

Άργησα και καλά να πάθω που όλα τα σημαντικά τα είπαν ήδη άλλοι, όμως δεν πειράζει. Όπως και στον Άσωτο Υιό, το άλλο σου κείμενο που διάβασα, υπάρχει κι εδώ μια κάποια ασάφεια προς το τέλος και, μάλιστα, εδώ δεν έχεις τη δικαιολογία των περιορισμένων λέξεων γιατί είχε περιθώριο άλλες 1000 λέξεις περίπου και πιστεύω πως σε έπαιρνε και έπρεπε να τις χρησιμοποιήσεις. Από την άλλη, έχεις στο οπλοστάσιό σου μια ζωντανή γραφή που, παρότι έχει πολλά περιθώρια ανάπτυξης για να αποκτήσει προσωπικό ύφος, τραβάει τον αναγνώστη, είναι ευκολοδιάβαστη και,γενικά, είναι ατού. Η σύνδεση με το θέμα ήταν χαλαρή, τα κλισέ υπήρχαν, όμως πέτυχες να μας νοιάξει αρκετά για τον πρωταγωνιστή ώστε η θυσία του να μας συγκινήσει. Γενικά, το διάβασα πολύ ευχάριστα το διήγημά σου και, αν και δεν μπορώ ότι θα το σκέφτομαι ή θα το θυμάμαι για καιρό, πέρασα μια χαρά μαζί του κατά την ώρα της ανάγνωσης. Αυτό που πραγματικά του έλειπε (γιατί τα υπόλοιπα διορθώνονται πολύ εύκολα) ήταν κάτι το αξιομνημόνευτο, είτε σε επίπεδο χαρακτήρων είτε σε επίπεδο πλοκής είτε σε επίπεδο ιδέας - σκέψου τι θα μπορούσε να ήταν αυτό αν κάτσεις να το δουλέψεις παραπάνω.

 

Καλή επιτυχία!

[Nihilio]

Όμορφα αφελές κείμενο, κάπου μεταξύ Space opera και western.

 

Μου άρεσε πολύ η γρήγορη δράση, το τέλος και οι διάλογοι.

 

Δε με τρέλανε η αφέλεια της πλοκής, δηλαδή για παράδειγμα

έχουν την οικογένεια του τυπά αλλά τον δέρνουν και αυτός μπορούσε να αποδράσει εύκολα, αλλά κάθεται και τις τρώει

. Από την άλλη όμως, όλα αυτά τα κλισέ που βλέπουμε να αραδιάζεις λειτουργούνε τέλεια για να μας δώσουν κάτι οικείο και διασκεδαστικό.

[Man_from_Earth]

Γενικά μια αξιοπρεπής προσπάθεια. Στα θετικά:

-Η θυσία για υψηλά ιδανικά
-Κινηματογραφική ροή
-Κινητήριος δύναμη το προσωπικό/συναισθηματικό στοιχείο

Tι αξίζει να ξαναδείς:

-Tο θέμα των υπερ-συγκαταβατικών διαλόγων - ίσως το 'αφελές' στοιχείο που ανέφεραν άλλοι.
-Μεγάλη δόση κλισέ σκηνών. Γενικά δεν έχω πρόβλημα με τέτοιες - είναι κλισέ γιατί ακριβώς αρέσουν. Μπορείς όμως να τις αξιοποιείς με μικρο-μετατροπές ώστε να 'κρύβεις' κάπως την επανάληψη. Παράδειγμα, αντί να προστατεύει την οικογένειά του, βάλτον να προστατεύει ένα άλλο πρόσωπο.
-Tο ΕΦ στοιχείο λείπει. Δεν εννοώ ότι πρέπει σώνει και ντε να κυριαρχούν σκληροπυρηνικά επιστημονικές εξηγήσεις αλλά φάνηκε ότι χρησιμοποίησες ΕΦ στοιχεία εδώ κι εκεί προκειμένου να είσαι εντός είδους.
-Μου φάνηκε περίεργο που μπορεί να κάνει το σκάφος να αυτοκαταστραφεί απλά από το πάνελ ελέγχου του.
-Θα ήθελα να έχει μεγαλύτερο βάθος συναισθημάτων ο ήρωας. Εντάξει, αυτοθυσιάζεται για τους αγαπημένους του οπότε ο σκοπός είναι σημαντικός. Αλλά δεν παύει να βρίσκεται μπροστά στο θάνατό του και παραείναι κουλ...
-Οι δυο ενότητες θα μπορούσαν να συνδεθούν καλύτερα προκειμένου να αποφύγει ο αναγνώστης πισωγύρισμα και ξαναδιάβασμα για να καταλάβει που βρίσκεται ο ήρωας στη 2η ενότητα.

Καλή επιτυχία!
 

[Nirgal]

Οι τελευταίοι πάντα έχουμε πρόβλημα τι άλλο να γράψουμε.

 

Θα συμφωνήσω λοιπόν, σχεδόν με όλα όσα αναφέρονται πιο πάνω. Το διήγημα είναι γρήγορο, με ιδιαίτερα ατού, α) την άμεση εισαγωγή στη δράση από την πρώτη πρόταση, και β) το σκληρό τέλος.

 

Αν και...

Κατά τη γνώμη μου ένας τύπος σαν τον Εντ, δεν μπορεί να πεθάνει τόσο εύκολα, ειδικά αν οι δεσμώτες του τού προσφέρουν ένα τσιγάρο.

 

Για να μην επαναλαμβάνομαι, αν και όταν αποφασίσεις να επιμεληθείς την ιστορία σου, σκέψου τα εξής:

 

Με λίγες αλλαγές, τοποθέτησε την τελική σκηνή ως αρχική, και πες μας την ιστορία του Εντ από εκεί και πέρα. Ξεκινάς την αφήγηση ξανά με δράση, αλλά αυτή τη φορά προκαλείς στον αναγνώστη πολλά περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα, και έτσι τον κρατάς προσκολλημένο. Αν καταφέρεις να αποφύγεις κάποια από τα κλισέ ή τουλάχιστον (όπως ήδη αναφέρθηκε) να τα παρουσιάσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να δείξουν "φρέσκα", πιστεύω πως θα έχεις πολύ πιο δυνατό αποτέλεσμα.

 

Σχετικά με το θέμα του διαγωνισμού.

Νομίζω πως τα κίνητρα του πρωταγωνιστή είναι ξεκάθαρα. Αυτό που λείπει είναι να μάθουμε λίγες περισσότερες πληροφορίες για τον Εντ, ώστε να μην μείνει καμία αμφιβολία για το πόσο δυνατά είναι αυτά τα κίνητρα. Λείπει δηλαδή το παρελθόν του Εντ, και αυτό διορθώνεται με λίγη επέκταση του χώρου στον οποίο ξετυλίγεις την πλοκή. Ένα μικρό αντικείμενο που του έδωσε η κόρη του πριν φύγει για αυτή τη δουλειά, μια ανάμνηση που τον βοηθάει να μη 'σπάσει', ένα άρωμα που τον οδηγεί να σκεφτεί τη γυναίκα του, μια υπόσχεση που έδωσε και στις δύο. Κάτι από αυτά θα δώσει βάθος στον χαρακτήρα, θα δώσει παρελθόν, θα πείσει πως ο Εντ έχει ζωή πέρα από αυτό που βλέπουμε να του συμβαίνει.

Το σκηνικό, εκτός από western όπως αναφέρθηκε, θα μπορούσε να πλησιάσει και προς το νουάρ. Και εκεί, όλα τα κλισέ επιτρέπονται.

Το ΕΦ λειτουργεί ως ένα εντελώς ουδέτερο σκηνικό. Η ιστορία θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιοδήποτε χωροχρονικό τοπίο.

 

Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες το διήγημά σου μαζί μας.

 

Καλή επιτυχία.

[Nienor]

Το διάβασα σαν ένα καλό χολιγουντιανό επεισόδιο κάποιας σειράς δράσης με ακριβή παραγωγή, αφενός γιατί μου λείπουνε πληροφορίες για το ίδιο το αντικείμενο, πράγμα που ίσως να μου ξεκαθαριζόταν σε μια δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση, όμως μόνο με μια πρώτη δεν έχω σαφή συναίσθηση και γι' αυτό μου μοιάζει σαν κάτι που μάλλον θα γνώριζα από πριν (όπως σε μια σειρά). Καταλαβαίνω όμως πως είναι κάτι πολύ σημαντικό για όλους τους και το δέχομαι έτσι, δε με νοιάζει κιόλας να μάθω περισσότερα. Αφετέρου δεν υπάρχουνε δηθενιές εκεί μέσα, δεν υπάρχει καθωσπρεπισμός, το διήγημα είναι καθαρή εικόνα (όπως θα ήτανε και σε ένα οπτικοακουστικό μέσο), έχει έναν ήρωα που έχει ακριβώς όση ανάπτυξη χρειάζεται για την πλοκή σου (δράση κυρίως), ένα ισχυρό θέμα (την απαγωγή της οικογένειάς του) και ένα συγκινητικό τέλος που ταυτόχρονα με έκανε να χαμογελάσω στον ήρωά σου. Ακόμα και αυτό με τα βασανιστήρια, μοιάζει λίγο σαν να ρωτάει ο συγγραφέας τον εαυτό του και να δίνει μόνος του την απάντηση τρολάροντας τον εαυτό του.

 

Δεν είναι καθόλου του στυλ μου, δε θα επέλεγα να διαβάσω ένα τέτοιο βιβλίο δηλαδή, κι όμως πέρασα ωραία μαζί του και το θεωρώ τίμιο και αρκετά προσεγμένο. Ευχαριστώ για τον ευχάριστο χρόνο μου

[Ballerond]

Να μαι κι εγώ λοιπόν...καταρχάς ευχαριστώ όλους και πάλι που ασχολήθηκαν με την ιστορία μου και σχολίασαν με αρκετά εποικοδομητικά σχόλια ;)

Δεν έχω να πω πάρα πολλά, τα περισσότερα τα έχετε πει ήδη. 
Συμφωνώ ότι το ΕΦ στοιχείο είναι πολύ επιφανειακό και το οποίο από λάθος μου εμβόλιμα έβαλα σε μερικά σημεία. Θα μπορούσε να γραφτεί οπουδήποτε αυτή η ιστορία σε οποιοδήποτε στοιχείο. 
Επίσης δεν εκμεταλλεύτηκα πλήρως τον αριθμό των λέξεων με αποτέλεσμα να αφήσω κάποια κενά όπως πως απέδρασε ο Εντ, τι μεσολαβεί από την τελευταία σκηνή, το παρελθόν του κτλ.

Υπήρχαν ευκολίες στην πλοκή αλλά θεωρώ ότι κάποια δικαιολογούνται κάτω από το πρίσμα της λογοτεχνικής έπαρσης που λένε.

Η επαφή με το χρέος όπως το φαντάστηκα ήταν αρκετά έντονη αλλά μάλλον δεν το απέδωσα σωστά. Ίσως η σύγκρουση των επιλογών του Εντ έπρεπε να είναι πιο ξεκάθαρη και σε αυτό θα βοηθούσε η μεγαλύτερη ανάπτυξη.

Χαίρομαι πάντως που πέρασατε καλά οι περισσότεροι, που σας άγγιξε έστω και λίγο ενώ δεν είχε κάτι πολύ βαθυστόχαστο ή συγκλονιστικό και που κύλησε όμορφα και ομαλά όπως ήθελα ;)

Σκέφτομαι να το αλλάξω στο τέλος και να του αφήσω ένα μικροοοοοο παραθυράκι να ζήσει...βρε λες;