Μια πόλη για τη Σού

[Man_from_Earth]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος Κ.
Είδος: Detective sci-fi
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3845
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 41ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: ΕΦ, Θέμα: Χρέος

 

 

***

 

Μια πόλη για τη Σού

 

Ο Άνταμ ήξερε ότι τα αποτελέσματα αυτών των πειραμάτων δεν έπρεπε να πάρουν έκταση. Προσπάθησε να μην αλλάξει συνήθειες ή συμπεριφορά στη δουλειά - το πανεπιστήμιο είναι γεμάτο από ανθρώπους εκπαιδευμένους να προσέχουν τη λεπτομέρεια. Φυσικά δεν ένιωθε να απειλείται το ίδιο από όλους: Tο μυστικό του κινδύνευε περισσότερο από ερευνητές με τους οποίους μοιραζόταν το γραφείο και το εργαστήριο. Προκειμένου να δουλέψει ανενόχλητος, κάποια απογεύματα ξαναπήγαινε στη δουλειά, κι εκείνο ήταν ένα από αυτά. Καθόταν στο γραφείο πληκτρολογώντας νευρικά την εισαγωγή στην τελευταία του εργασία:

 

...ο Χάιζενμπεργκ το 1927 ήταν ο εμπνευστής της 'Αρχής της αβεβαιότητας' που προβλέπει ότι ένα σωματίδιο δύναται να καταλαμβάνει περισσότερα του ενός σημεία στο χώρο. Ο Πένροουζ το 1931 προσπαθώντας να την προεκτείνει σε μακροσκοπική κλίμακα, διατύπωσε την 'Ερμηνεία του Πένροουζ', σύμφωνα με την οποία ενώ σε μικροσκοπική κλίμακα ένα σωματίδιο μπορεί να παραμείνει σε δύο χωρικά σημεία έως και χρόνια, σε μακροσκοπική ο χρόνος αυτός μειώνεται τόσο ώστε το φαινόμενο δεν γίνεται αντιληπτό από το μάτι. Ο λόγος αυτής της μείωσης δεν είναι άλλος από τη Βαρύτητα: Η παραμόρφωση της χωροχρονικής μεμβράνης από μάζες μεγαλύτερες ενός κόκκου σκόνης επιβάλλει τη κατάρρευση της διαίρεσης σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημιουργία της...

 

Ένιωσε να ζαλίζεται, ίσως επειδή είχε να φάει ώρες. Tο φαγητό όμως μπορεί να περιμένει. Ένιωσε πως ασφυκτιά και σηκώθηκε - μάλλον προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά σωριάστηκε. Αποκοιμήθηκε προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.

 

***

 

«Ακούγεται τελειωμένη δουλειά», σχολίασε ο Γουίλις.

 

«Γιαυτό σου ζήτησα να αναλάβεις.»

 

«Χωρίς παρεξήγηση αρχηγέ, δεν θέλω προνομιακή μεταχείριση.»

 

«Κοίτα Γουίλις, είσαι νέος εδώ και θέλω να σε βοηθήσω. Tο ίδιο έκανε και ο δικός μου προϊστάμενος όταν πρωτοξεκίνησα στο τμήμα ανθρωποκτονιών. Αν δε θες να το δεις σα βοήθεια δες το σα διαταγή: Δε θα στείλω έμπειρο επιθεωρητή σε προφανή αυτοκτονία.»

 

«Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις φεύγοντας για τον διακοσμητικό Ορφέα που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του αρχηγού.

 

Στο πανεπιστήμιο του Οχάιο τα πράγματα θα ήταν φυσιολογικά αν δε βρισκόταν ένας υποψήφιος διδάκτορας στο πάτωμα ενός εργαστηρίου με μια σακούλα στο κεφάλι.

 

«Πριν την κλείσει ερμητικά πέρασε ένα σωλήνα που συνδέεται με αυτή τη φιάλη πεπιεσμένου ηλίου», του είπε ο αστυνομικός που επόπτευε το σημείο.

 

«Ανώδυνος θάνατος», σχολίασε ο Γουίλις. «Tο σώμα του δεν κατάλαβε ποτέ τι γίνεται. Απλά έπεσε για ύπνο και δεν ξαναξύπνησε ποτέ. Tο σημείωμα;»

 

Ο αστυνομικός του έδειξε ένα χαρτί από μπλοκ σημειώσεων πάνω στον πάγκο του εργαστηρίου.

 

Μητέρα, συγνώμη αλλά δεν αντέχω τον εαυτό μου. Είμαι μια αποτυχία.

 

«Μακάρι να μπορούσες να μιλήσεις για να μας πεις τι έγινε εδώ, μικρούλη», είπε σε ένα χάμστερ που παρατηρούσε περίεργο μέσα από το κλουβί του, δίπλα στο σημείωμα.

 

Σειρά είχαν οι καταθέσεις των συναδέλφων του. Βασικό στοιχείο εγκληματολογίας: Είναι στατιστικά πιθανότερο ο δολοφόνος να ανήκει στο στενό περιβάλλον του θύματος. Έτσι αφιερώθηκε να συζητά μαζί τους με ανοιχτά τα μάτια του για περίεργες αντιδράσεις. Λίγες ώρες αργότερα μελετούσε σκεπτικός τις σημειώσεις που είχε κρατήσει από την όλη διαδικασία.

 

Λία: Όσο οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να κάνουμε έρευνα, ο Άνταμ απλά την έκανε.

 

Χάρι: Κρατούσε κλειστά τα χαρτιά του σχετικά με τις εργασίες του πριν δημοσιευτούν αλλά όχι περισσότερο από τους υπόλοιπους. Είναι κοινή πρακτική.

 

Γιάνικ: Εχθρούς ο Άνταμ; Μόνο την καλοπέραση. Αντέγραφε τα αρχεία του σε λάπτοπ για να δουλεύει και από το σπίτι.

 

Tζούλια: Βλεπόμασταν για ένα διάστημα. Σταματήσαμε σχετικά γρήγορα γιατί ήταν περισσότερο αφοσιωμένος στη δουλειά από όσο θα'θελα. Καταλάβαμε ότι δεν ήμασταν ο ένας για τον άλλο οπότε κρατήσαμε καλή φιλική και επαγγελματική σχέση.

 

Άλλοθι: Όλοι εκτός από Tζούλια - διάβαζε μόνη στο σπίτι για εξέταση της επόμενης μέρας.

 

Καθόλου καλά τα πράγματα. Η υποτιθέμενη αποτυχία του ύποπτα λιτού σημειώματος δεν επιβεβαιώνεται ενώ ταυτόχρονα αν αυτό το παιδί ήταν μόνο κατά το ήμισυ όσο καλός όσο λένε οι υπόλοιποι, στοιχειοθετείται έδαφος για φθόνο. Ίσως όμως ο επιβλέπων καθηγητής έχει μια ιδέα για κάποια ενδεχόμενη αποτυχία.

 

Όταν λίγο αργότερα πήγε στο γραφείο του, ο επιβλέπων του Άνταμ και διευθυντής του τμήματος, Πάτρικ Βάιζερ φαινόταν πολύ ανήσυχος και βιαστικός.

 

«Καμία ιδέα σε ποια αποτυχία αναφέρεται στο σημείωμά του;»

 

«Ίσως έστειλε κάποια εργασία για δημοσίευση που απορρίφθηκε.»

 

«Σαν επιβλέπων καθηγητής του δεν θα το γνωρίζατε;»

 

«Όχι για τον Άνταμ. Είχαμε ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο που με ενημέρωνε για τις κινήσεις του. Μετά την επιτυχία του στην σύσταση αντιύλης προ διετίας του είχα δώσει το ελεύθερο να υποβάλλει εργασίες χωρίς τη συγκατάθεσή μου.»

 

«Αναφέρεστε στην τελευταία του δημοσίευση, σωστά; Μου έκανε εντύπωση που έως τότε δημοσίευε κάτι κάθε εξάμηνο, ενώ μετά και μέχρι το θάνατό του, τίποτα. Tο να υπέβαλλε εργασίες για δημοσίευση που να απορρίφθηκαν, όπως υποθέσατε, απλώς γεννάει περισσότερα ερωτηματικά. Τι υποτίθεται ότι συνέβη; Έχασε ξαφνικά το συγγραφικό χάρισμα;»

 

«Συμβαίνει στον χώρο μας. Όλοι κάναμε τον κύκλο μας. Και αν δεν φταίει αυτό ίσως φταίνε οι ισχυρές ρήτρες εμπιστευτικότητας στα ερευνητικά προγράμματα που εργαζόταν. Θα με συγχωρήσετε όμως τώρα, έχω ένα σημαντικό τηλεφώνημα.»

 

«Ένας νέος πέθανε χθες το βράδυ εδώ κ. Βάιζερ.»

 

«Με συγχωρείτε κ. Γουίλις, είμαι συντετριμμένος για τον Άνταμ αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διευθετήσω τη δουλειά του. Συμμετείχε σε τρία διαφορετικά προγράμματα και μετά τα νέα του θανάτου του οι επενδυτές θέλουν να αποχωρήσουν. Κανόνισα έκτακτη τηλεδιάσκεψη με κάποιους από αυτούς.»

 

«Κάτι ακόμη. Που ήσασταν χτες το βράδυ μεταξύ επτά και εννιά;»

 

«Είχα διάλεξη στο Μίσιγκαν. Περίπου τριακόσιοι παρευρισκόμενοι μπορούν να επιβεβαιώσουν.»

 

«Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις φεύγοντας για τον διακοσμητικό Ορφέα που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του διευθυντή.

 

Βγαίνοντας από το κτήριο, τηλεφώνησε στον Tζέρι Πολάνσκι, ειδικό στην τεχνολογία πληροφορίας και πρώην συνάδελφο στο τμήμα όπου εργαζόταν πριν μετατεθεί.

 

«Γεια σου Tζέρι! Άκου, χρειάζομαι κάτι για μια υπόθεση. Είναι ευαίσθητη πληροφορία και χρειαζόμουν κάποιον που μπορώ να εμπιστευθώ. Μπορείς; Θέλω να ψάξεις για οτιδήποτε ενδιαφέρον γύρω από γλυπτό ή ζωγραφιά που δείχνει τον Ορφέα να παίζει τη λύρα του.»

 

***

 

«Μπαμπά θα με πας εσύ στο σχολείο;»

 

«Δεν μπορώ γλυκιά μου, πρέπει να πάω στη δουλειά.»

 

«Πάλι πρέπει να πιάσεις κακούς μπαμπά;»

 

«Πάλι μωρό μου.»

 

«Φύγε θα την πάω εγώ», μουρμούρισε η σύζυγός του, Λίζα, με το γνωστό ύφος της αποδοκιμασίας για τη μόνιμη προτεραιότητα της δουλειάς. Στη δουλειά τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλύτερα.

 

«Τι στην ευχή Γουίλις; Νόμιζα ότι ήταν τελειωμένη υπόθεση! Τώρα μου λέει ο Μάρτιν ότι αναλύει τους υπολογιστές του θύματος για σένα», είπε ο αρχηγός Όσβαλντ δείχνοντας έναν τύπο με γυαλιά πάνω από δύο υπολογιστές.

 

«Μου το ζήτησε η μητέρα του αρχηγέ. Ήθελε να δει αν υπήρχε κανένα προσωπικό ημερολόγιο που θα εξηγεί περισσότερα. Ήθελα να το κλείσω χθες αλλά δεν ήταν εύκολο να της αρνηθώ.»

 

«Κλείστο σήμερα. Σε χρειάζομαι αλλού.»

 

«Δεν καταλαβαίνω, δε μου είπες για ημερολόγιο αλλά για αναφορές ή άλλα έγγραφα επιστημονικού περιεχομένου», απόρησε ο Μάρτιν.

 

«Άστο, μεγάλη ιστορία. Βρήκες τίποτα εκεί μέσα;»

 

«Όχι. Ο τύπος έχει σβήσει τα πάντα. Φόρμαρε και τους δύο δίσκους έξι με επτά, χθες το απόγευμα.»

 

«Περίεργο. Γιατί κάποιος που σχεδιάζει την αυτοκτονία να φορμάρει τους δίσκους του;»

 

«Εμ, ίσως για να μην αφήσει αυτή την αποτυχία που ανέφερε στο σημείωμα να αμαυρώσει την υστεροφημία του;»

 

«Αν ήταν έτσι δε θα ανέφερε καν την αποτυχία στο σημείωμα. Αυτό μας έβαλε όλους να την ψάχνουμε.»

 

«Πιστεύεις ότι ήταν δολοφονία, έτσι;»

 

«Όχι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα ψάξω κάθε ενδεχόμενο.»

 

Ναι, ακριβώς αυτό πιστεύω. Και δεν είμαι ο μόνος.

 

Αργά το προηγούμενο βράδυ είχε μιλήσει με τη μητέρα του που μόλις έφθασε με πτήση από το πατρικό του στην Ατλάντα. Ανάμεσα στα αναφιλητά ψέλλισε μια ενδιαφέρουσα φράση που κράτησε στο σημειωματάριό του:

 

Μητέρα: Ο Άνταμ δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Ήταν από τη φύση του αισιόδοξος άνθρωπος.

 

Ο Γουίλις έφυγε για τον τόπο του εγκλήματος. Πριν αρχίσει στα σοβαρά να σκέφτεται ότι ήταν δολοφονία έπρεπε να βρεθεί κάποιο στοιχείο που να την υποστηρίζει. Τόσο το εργαστήριο όσο και ο Άνταμ αποδείχθηκαν καθαροί από ίχνη μάχης. Γιατί όμως να υπάρξει μάχη αν υπάρχει υπνωτικό αέριο; Tο μόνο που θα χρειαζόταν ο δολοφόνος ήταν τον Άνταμ σε ένα κλειστό χώρο. Tο εργαστήριο είναι γεμάτο παράθυρα - ίσως τον υπνώτισε αλλού και τον μετέφερε στο εργαστήριο όπου και σκηνοθέτησε την αυτοκτονία. Αποφάσισε να ρίξει μια ματιά στο γραφείο του Άνταμ. Παρατήρησε αμέσως ότι ο χώρος δεν είχε παράθυρο. Ένα κομμάτι μονωτικής ταινίας δίπλα στον αεραγωγό θα μπορούσε να είναι ένδειξη ότι κάποιος τον είχε κλείσει πρόχειρα. Εξετάζοντας το κενό κάτω από την πόρτα, διαπίστωσε ότι κάτι κολλώδες ήταν εκεί πρόσφατα. Ίσως τοποθετήθηκε ταινία όπως και στον αεραγωγό. Ίσως εκτός από ταινία να τοποθετήθηκε και ένα σωληνάκι εκεί - σαν και αυτό που βρέθηκε στον Άνταμ - το οποίο θα γέμισε το χώρο με ήλιο. Τον υπνώτισε ενώ δούλευε στον υπολογιστή του, διαμόρφωσε τους δίσκους και τον μετέφερε κάτω στο εργαστήριο όπου τελικά τον σκότωσε όσο ήταν ακόμη αναίσθητος, με θανατηφόρα δόση ηλίου.

 

Μπράβο σαΐνι, το έλυσες! Μου φαίνεται ότι περισσότερο δημιουργώ το σενάριο που θέλω να ισχύει παρά ότι κάνω ορθή αξιολόγηση των στοιχείων.

 

Ενώ οδηγούσε προς το τμήμα αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερα να το κλείσει πριν ρεζιλευτεί με κάποια ευφάνταστη δολοπλοκία. Στο γραφείο του τον περίμενε ένας αστυνομικός.

 

«Κ. Γουίλις; Έρχομαι από το ταχυδρομείο. Είχαν ένα γράμμα για τον Άνταμ Έικερς και από ότι φαίνεται άκουσαν για την υπόθεση και σκέφτηκαν να ενημερώσουν», είπε προτείνοντάς του έναν φάκελο.

 

«Ο αποστολέας και ο παραλήπτης είναι ο Άνταμ!»

 

«Tο ταχυδρομείο λέει ότι συνηθίζεται όταν κάποιος θέλει να κατοχυρώσει φθηνά τα πνευματικά δικαιώματα του περιεχομένου.»

 

Ήταν μια εργασία. Σχετική με φυσική. Μέχρι εκεί μπορούσε να φθάσει μόνος του. Για περισσότερα θα χρειαζόταν τη βοήθεια ενός ειδικού.

 

***

 

Η Tζούλια άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και προσκάλεσε μέσα τον Γουίλις, που παραξενεύτηκε: Σπάνια ήταν καλοδεχούμενος σε σπίτια, με την ιδιότητα του επιθεωρητή. Εκείνη απάντησε στο έκπληκτο ύφος του.

 

«Υποθέτω ήταν θέμα χρόνου να ξαναμιλήσουμε εφόσον δεν έχω άλλοθι, κ. Επιθεωρητά.»

 

«Στατιστικά πάντα υπάρχει κάποιος χωρίς άλλοθι. Αυτό δεν αρκεί για να είναι ύποπτος. Αλλά για άλλο λόγο είμαι εδώ», είπε δίνοντάς της το φάκελο. «Η τελευταία εργασία του Άνταμ. Θα με βοηθούσες πολύ αν μου εξηγούσες απλά περί τίνος πρόκειται.»

 

«Γιατί εγώ;»

 

«Ήσασταν κοντά. Όχι μόνο προσωπικά αλλά και επαγγελματικά. Κάπως δύσκολος συνδυασμός να τον πετύχω αλλού. Βλέπεις δεν θέλω μόνο μια απλουστευμένη περίληψη αλλά και να τη συσχετίσεις με οτιδήποτε περίεργο υπέπεσε στην αντίληψή σου τους προηγούμενους μήνες.»

 

Δέχτηκε. Tης έδωσε την κάρτα του και ζήτησε την απάντηση με μέιλ το γρηγορότερο δυνατό.

 

«Μιλώντας ανοιχτά, δεν βρίσκεσαι ψηλά στη λίστα υπόπτων και αποφάσισα να πάρω το ρίσκο να ζητήσω τη βοήθειά σου. Να ξέρεις όμως ότι το κάνεις για τον Άνταμ - δεν παύεις να είσαι άτομο ενδιαφέροντος για την υπόθεση», της ξεκαθάρισε φεύγοντας.

 

Δεύτερος σταθμός για τη μέρα, ο Tζέρι Πολάνσκι. Έμενε μισή ώρα μακριά και είχαν κανονίσει να βρεθούν για μεσημεριανό. Όχι όμως πριν ένα δύσκολο τηλεφώνημα.

 

«Σού! Σε θέλει ο Μπαμπάς», άκουσε τη σύζυγό του, να λέει στο ακουστικό όταν της είπε ότι δεν θα έρθει για μεσημέρι. Δεν υπήρχε τίποτε χειρότερο για εκείνον από το να στενοχωρεί τη μικρή, και τώρα θα έπρεπε να το κάνει. Η τιμωρία του με την υπογραφή της Λίζα.

 

Μισή ώρα αργότερα βρισκόταν με τον Πολάνσκι σε ένα εστιατόριο που παλαιότερα ήταν στέκι. Όταν οι μπριζόλες χάθηκαν από τα πιάτα, κατάφεραν να ανταλλάξουν μερικές κουβέντες για την υπόθεση.

 

«Ο Ορφέας που παίζει τη λύρα του χρησιμοποιήθηκε κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ως σύμβολο του Χριστού.»

 

«Δε βλέπω τη σύνδεση.»

 

«Είναι απλό: ο Χριστός μίλησε για αγάπη σε έναν άγριο κόσμο ακριβώς όπως ο Ορφέας που σύμφωνα με το μύθο μπορούσε να εξημερώσει τα άγρια ζώα με τη μουσική του.»

 

«Πες μου κάτι που δεν θα μπορούσα να βρω σερφάροντας μόνος μου.»

 

«Είναι επίσης το σύμβολο μιας παραχριστιανικής οργάνωσης που έχει απασχολήσει τις αρχές στο παρελθόν για ακρότητες.»

 

«Όπως;»

 

«Προπηλακισμούς ανθρώπων που θεωρούν ότι υπονομεύουν την πίστη τους όπως επιστήμονες ή πιστούς άλλων δογμάτων. Tο περίεργο είναι ότι στα γνωστά σε εμάς μέλη ανήκουν ακαδημαϊκοί. Η υπηρεσία πληροφοριών θεωρεί ότι προσπαθούν να διεισδύσουν για να προκαλέσουν πρόβλημα εκ των έσω. Λοιπόν, θα μου πεις τι συμβαίνει ή με βλέπεις σαν κάπως πιο εξελιγμένο γκούγκλ; Πρόκειται για αυτόν τον ερευνητή έτσι; Έχει βουίξει ο τόπος.»

 

Ο Γουίλις του έκανε μια περίληψη της υπόθεσης για να εισπράξει τις φωνές αποδοκιμασίας του Πολάνσκι.

 

«Είσαι παλαβός; Δεν μπορείς να εμπλέξεις σε δολοφονία τον αρχηγό και έναν καθηγητή απλά και μόνο γιατί τους άρεσε το ίδιο αγαλματίδιο. Θα σε εξαφανίσουν!»

 

«Σκέψου το. Αν είναι μέλη της ίδιας οργάνωσης συνεργάζονται. Κάνει ο ένας τη δολοφονία και ο άλλος κάνει ότι μπορεί για να την καλύψει βάζοντας επικεφαλής της υπόθεσης το νεαρότερο μέλος της ομάδας. Πρακτικά με διέταξε να την κλείσω σαν αυτοκτονία εντός λίγων ωρών.»

 

«Με τι κίνητρο;»

 

«Κάτι βρήκε ο νεαρός που δεν τους άρεσε. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Θυμήσου ότι μόλις το '92 το Βατικανό αναγνώρισε ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και όχι το ανάποδο. Αν η επίσημη ηγεσία της καθολικής εκκλησίας είναι τόσο κολλημένη φαντάσου πόσο μπορεί να είναι μια αίρεση.»

 

«Με το 'κάτι' που 'βρήκε' υποθέτω αναφέρεσαι στην εργασία που ταχυδρόμησε στον εαυτό του;»

 

«Ακριβώς. Ο δολοφόνος διαμόρφωσε τους δίσκους του Άνταμ για να αποσιωπήσει το έργο του αλλά δεν υπολόγισε ότι είχε στείλει γράμμα στον εαυτό του για να κατοχυρώσει τα δικαιώματα της δουλειάς του! Άκου, αν αυτή τη δολοφονία περάσει έτσι, σημαίνει ότι δεν αλλάξαμε καθόλου σαν κοινωνία από την εποχή του Γαλιλαίου. Δεν το δέχομαι αυτό. Αν αυτό το παιδί βρήκε κάτι σημαντικό δε θα αφήσω να περάσουν πάλι τέσσερις αιώνες μέχρι να αναγνωριστεί.»

 

«Φέρσου έξυπνα. Έχεις οικογένεια να φροντίσεις.»

 

Αφού ευχαρίστησε τον Πολάνσκι επέστρεψε στο τμήμα όπου κοίταξε αμέσως τα μέιλ του. Είχε λάβει κιόλας την απάντηση της Tζούλια:

 

Αγαπητέ κ. Γουίλις,

 

Στον κύκλο των φυσικών είναι γνωστή η ιδιότητα των σωματιδίων να βρίσκονται σε πάνω από ένα χωρικά σημεία ταυτόχρονα. Όπως όμως γνωρίζετε, παρά το ότι ένας άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύνολο σωματιδίων, δεν έχει τη δυνατότητα να υπάρχει σε διαφορετικά σημεία την ίδια χρονική στιγμή. Tο γιατί, ταλαιπωρεί τους θεωρητικούς χρόνια. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ευθύνεται η βαρύτητα.

 

Ο Άνταμ, παρασκεύασε αντιύλη με τη μέθοδο που περιγράφει σε προηγούμενη εργασία του. Όπως η ύλη δημιουργεί πεδίο βαρύτητας, η αντιύλη δημιουργεί πεδίο αντιβαρύτητας. Στην εργασία που μου δώσατε σήμερα εξετάζει την υπόθεση το πεδίο αντιβαρύτητας να ακυρώνει την άρση της απροσδιοριστίας στο μακρόκοσμο. Έκανε μια σειρά πειραμάτων που επιβεβαιώνουν το ορθό της υπόθεσης. Σε δεύτερη σειρά πειραμάτων αποδεικνύει ότι παρά την απροσδιοριστία, τα σωματίδια παραμένουν κατανεμημένα στο ίδιο πλέγμα μορίων καθώς σε αυτή τη δομή καταλαμβάνουν τη σταθερότερη ενεργειακά κατάσταση.

 

Για να το θέσω απλά: ΕΑΝ το έγγραφο που κρατώ αληθεύει, ο Άνταμ ανακάλυψε μέθοδο που επιτρέπει την ύπαρξη οποιουδήποτε αντικειμένου ή ζωντανού οργανισμού μας σε πολλαπλά μέρη. Απέδειξε τη μέθοδό του, δημιουργώντας 'αντίγραφα' ενός χάμστερ.

 

Αρχικά υπέθεσα ότι έγραψε ένα σενάριο φαντασίας κάποια στιγμή που βαριόταν. Βάλθηκα να εντοπίσω οτιδήποτε μη ρεαλιστικό στα πειράματά του. Παρά το ότι είμαι εξοικειωμένη στον εξοπλισμό που χρησιμοποίησε δεν βρήκα κάτι. Ο μόνος τρόπος να ξέρουμε σίγουρα είναι να επαναληφθεί η διαδικασία.

 

Tζούλια

 

Υ.Γ.: Αν και όσο ήμασταν μαζί κρατούσε κλειστά τα χαρτιά του για επαγγελματικά ζητήματα, παρατήρησα κάποια περίοδο ψυχρότητα στη σχέση του με τον Βάιζερ. Όταν τον ρώτησα σχετικά μου απάντησε ότι ο διευθυντής τον εμποδίζει. Τότε δεν κατάλαβα πολλά αλλά θα με εξέπληττε αν το πρόβλημα δεν αφορούσε την ανακάλυψη.

 

***

 

Ο Γουίλις βρισκόταν με τη Tζούλια στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Ο Άνταμ είχε χρησιμοποιήσει εργαστηριακό εξοπλισμό από αυτό το πανεπιστήμιο για τα πειράματά του, επομένως προκειμένου να τα επαναλάβουν, όπως είχε ζητήσει ανεπίσημα από τη Tζούλια, έπρεπε να αφιερώσουν κάποιες ώρες εκεί. Εκείνη έστηνε το πείραμα ένα μήνα περίπου και η ώρα της αλήθειας είχε έρθει. Τον βρήκε να κοιτά βαριεστημένος εξοπλισμό και μηχανήματα όσο η Tζούλια κανόνιζε τα του πειράματος με τον υπεύθυνο του εργαστηρίου επιταχυντή σωματιδίων, Tζόν Στόνερ.

 

«Θύμισέ μου, γιατί ήρθε ο Άνταμ εδώ;»

 

«Εδώ έχουν επιταχυντή σωματιδίων.»

 

«Tο ίδιο και στο πανεπιστήμιο του Οχάιο, και μάλιστα στο εργαστήριο που δούλευε ο Άνταμ.»

 

«Ακριβώς. Για να δουλέψει το πείραμα χρειαζόμαστε δύο επιταχυντές.»

 

«Και γιατί είναι απαραίτητοι οι επιταχυντές, είπαμε;»

 

«Γιατί ο μόνος τρόπος να κρατήσεις ανέπαφη την αντιύλη από την ύλη είναι να την επιταχύνεις σε κυκλική τροχιά. Γνωρίζετε τον 'Γύρο του Θανάτου' κ. Επιθεωρητά;»

 

«Ένα παλιό κόλπο κασκαντέρ δεν είναι; Αυτό που τρέχει με μηχανή μέσα σε ένα κυκλικό χώρο αλλά τόσο γρήγορα που η μηχανή κάποια στιγμή είναι κάθετη στον τοίχο.»

 

«Ακριβώς. Ο επιταχυντής βασίζεται στην ίδια αρχή: χρησιμοποιείται η μεγάλη ταχύτητα για να γίνει η κεντρόφυγος σημαντικότερη από τη βαρύτητα. Έτσι η αντιύλη όσο επιταχύνεται δεν πέφτει και δεν έρχεται σε επαφή με ύλη, που θα ήταν καταστροφικό.»

 

Σε μια οθόνη μπροστά τους έβλεπαν ζωντανά το εργαστήριο επιταχυντή του Πανεπιστημίου του Οχάιο. Tο κλουβί με το χάμστερ - πιθανότατα αυτό που είχε δει στην πρώτη του επίσκεψη στο εργαστήριο - βρισκόταν στο κέντρο του κύκλου που σχηματίζει ο επιταχυντής.

 

Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Στόνερ πάτησε το κουμπί. Ξαφνικά, το χάμστερ εμφανίσθηκε στο κέντρο του επιταχυντή του Μίσιγκαν. Δηλαδή και σε αυτό το κέντρο καθώς το χάμστερ δεν είχε χαθεί από την οθόνη. Ήταν φανερό ότι το πείραμα του επέτρεψε να υπάρξει κι αλλού πέραν της αρχικής του θέσης.

 

«Αν κατάλαβα καλά, οι επιταχυντές λειτουργούν σαν πύλες. Tο 'αντίγραφο' δεν εμφανίζεται οπουδήποτε, μπορεί να εμφανισθεί μόνο σε κάποια άλλη πύλη από αυτή που βρίσκεται το 'αυθεντικό'»

 

«Αρκετά κοντά. Tο 'αντίγραφο' εμφανίζεται σε οποιοδήποτε χώρο με βαρύτητα και αντιβαρύτητα. Υπάρχει πιθανότητα να εμφανιστεί οπουδήποτε εντός των δυο δακτυλίων που σχηματίζουν οι επιταχυντές. Εφόσον όμως έχουν περίπου το ίδιο μέγεθος είχαμε σχεδόν πενήντα τοις εκατό πιθανότητα να δούμε το χάμστερ από κοντά.»

 

«Κινούνται διαφορετικά!» παρατήρησε ο Στόνερ, για να απαντήσει στον εαυτό του, «...μα φυσικά, το ότι αποτελούνται από τα ίδια σωματίδια δεν σημαίνει ταυτόσημες κινήσεις. Μόνο ταυτόσημη σύσταση.»

 

Ο Γουίλις θυμήθηκε το άλλοθι του Βάιζερ. «Νομίζω πως ξέρω ποιος σκότωσε τον Άνταμ», μουρμούρισε στη Tζούλια.

 

***

 

Ο Γουίλις χρειάστηκε περίπου ένα εξάμηνο για να πείσει το εσωτερικών υποθέσεων ότι δεν ήταν παρανοϊκός και ότι υπήρχε πια η τεχνολογία που επιτρέπει την ταυτόχρονη ύπαρξη σε διαφορετικά σημεία. Χρειάστηκε να συσταθεί επιστημονική ομάδα και να επαναληφθεί το πείραμα, αλλά τελικά τα κατάφερε. Να τους πείσει ότι δεν είναι τρελός. Τώρα δεν απέμενε παρά το υπόλοιπο ενενήντα εννέα τοις εκατό όσων ευελπιστούσε να κάνει το εσωτερικών υποθέσεων. Είχε συνάντηση μαζί τους εκείνο το απόγευμα προκειμένου να αποφασίσουν πώς θα διαχειριστούν την υπόθεση.

 

«Ας ξεκολλήσουμε λίγο από το τεχνικό κομμάτι και πάμε στη ροή των γεγονότων. Έχουμε και λέμε: Στο Μίσιγκαν και το Οχάιο υπάρχουν επιταχυντές με ακτίνα χιλιομέτρων. Εντός των δύο δακτυλίων που σχηματίζουν, επιτρέπεται η ύπαρξη ενός ατόμου σε πολλαπλά σημεία. Χρησιμοποίησε ο καθηγητής Βάιζερ αυτή την ανακάλυψη για να βρεθεί ταυτόχρονα από το Μίσιγκαν που έδινε διάλεξη, στο Οχάιο όπου σκότωσε τον Άνταμ», συνόψισε ο αρχηγός του τμήματος εσωτερικών υποθέσεων, Μακνάλ.

 

«Υποθέτουμε. Όπως υποθέτουμε και απόπειρα συγκάλυψης του αρχηγού Όσβαλντ», απάντησε ο Γουίλις.

 

«Ξέρεις πολύ καλά ότι με υποθέσεις δεν κερδίζονται δίκες. Χρειαζόμαστε δεδομένα.»

 

«Υπάρχουν κάποια. Ο Άνταμ, ερευνητής υπό τον Βάιζερ, αποδεδειγμένα εφηύρε τη μέθοδο. Επίσης αποδεδειγμένα ο Βάιζερ και ο Όσβαλντ είναι μέλη εξτρεμιστικής αίρεσης. Είναι τέλος γεγονός ότι ο Βάιζερ δεν μπορεί να έχει άλλοθι εφόσον βρισκόταν σε πύλη και ο Άνταμ σε άλλη πύλη. Ισοδυναμεί με το να βρίσκονται σε διπλανά δωμάτια. Ίσως είναι αρκετά για τους ενόρκους, αλλά μόνο αν είναι εξοικειωμένοι με τη μακροσκοπική απροσδιοριστία. Αν το μάθουν στη δίκη δεν θα μπορέσουν να το διαχειριστούν.»

 

«Τι εννοείς; Να τη δημοσιοποιήσουμε; Θα σηκωθεί πολλή σκόνη. Παγκοσμίως. Δεν έχουμε δικαιοδοσία να πάρουμε τέτοια απόφαση.»

 

«Δεν έχετε επιλογή. Έχω στείλει την εργασία παντού και ήδη ο επιστημονικός κόσμος την επεξεργάζεται. Εντωμεταξύ η φασαρία πιθανώς να οδηγήσει σε σπασμωδικές κινήσεις τον αρχηγό Όσβαλντ και τον καθηγητή Βάιζερ τους οποίους θα έχετε υπό στενή παρακολούθηση. Η δημοσιοποίηση πιστεύω θα μας φέρει επιπλέον στοιχεία.»

 

***

 

Η δίκη των Βάιζερ και Όσβαλντ είχε φθάσει στο αποκορύφωμά της: Σε λίγα λεπτά ο Κόνραντ Γκράχαμ, εκπροσωπώντας την πολιτεία επρόκειτο να εξετάσει πρώτος τους κατηγορούμενους. Ήταν η εξέταση που θα έκρινε τη δίκη και ο Γκράχαμ το ήξερε. Είχε παίξει όμως όλα του τα χαρτιά ήδη. Στο μόνο που θα μπορούσε να ελπίζει είναι να καταφέρει με την εξέταση να ξεσκεπάσει κάτι ακόμη. Οτιδήποτε.

 

«Αυτοί οι τύποι είναι φανατικοί. Σκότωσαν για το πιστεύω τους. Με αυτό πρέπει να παίξεις. Να θίξεις την πίστη τους. Να τους κάνεις να βγουν εκτός εαυτού και να εκτεθούν», του είχε πει ο Γουίλις όταν πριν μερικές ημέρες συζήτησαν την κατάσταση. Και αυτό ακριβώς θα έκανε.

 

«Είναι αλήθεια ότι ανήκετε σε παραθρησκευτική οργάνωση;»

 

«Ναι.»

 

«Και ότι το δόγμα σας προβλέπει αυστηρές τιμωρίες αν παραβείτε έναν συγκεκριμένο κώδικα συμπεριφοράς;»

 

«Ναι.»

 

«Θα αισθανόσασταν λοιπόν υποχρέωση να τιμωρήσετε κάποιον που παρέβη τους κανόνες, σωστά;»

 

«Όχι. Μόνο ο Θεός τιμωρεί ή επιβραβεύει.»

 

«Άρα ο Άνταμ είναι θύμα του Θεού; Ο δικός σας Θεός είναι δολοφόνος νέων ανθρώπων;»

 

Ο Βάιζερ τον κοίταξε αγριεμένα. «Όπως σε όλες τις θρησκείες, και στη δική μας πίστη οι φαύλοι βρίσκουν τελικά τη θεία δίκη.»

 

«Αυτό ήταν για σας ο Άνταμ; Φαύλος; Η υφήλιος τον δέχθηκε σαν τον λαμπρό επιστήμονα που έκανε τη σημαντικότερη ανακάλυψη του αιώνα. Γιατί εσείς δεν την αναγνωρίζετε;»

 

«Η πίστη μου είναι δικαίωμά μου και δεν είμαι υποχρεωμένος να την εξηγήσω.»

 

«Σας εξετάζω για μια δολοφονία. Εάν κρίνω ότι σχετίζεται με την υπόθεση δικαιούμαι να ρωτήσω και υποχρεούστε να μου δώσετε απάντηση ακόμη και για το τι χρώμα βούλες έχουν τα εσώρουχα της γιαγιάς σας. Λοιπόν; Γιατί αποδοκιμάζετε το έργο του Άνταμ; Δε συμβαδίζει με το κοσμικό σας μοντέλο ότι η Γη είναι μια επίπεδη επιφάνεια πέντε χιλιάδων ετών γύρω από την οποία γυρίζει ο Ήλιος;»

 

Ο Βάιζερ είχε κοκκινίσει από τα νεύρα. «Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να βρίσκεται ταυτόχρονα οπουδήποτε, βλάσφημοι! Μόνο ο Θεός μπορεί να είναι πανταχού παρών.»

 

«Μα, από ότι φαίνεται κι εσείς: Όταν ο Άνταμ σας παρουσίασε τα ευρήματά του προσπαθήσατε να τον καθυστερήσετε αρκετά για να τα χρησιμοποιήσετε στη δολοφονία του. Tι υποκρισία...Καμώνεστε ότι δεν εγκρίνετε τη μακροσκοπική απροσδιοριστία ενώ στην πραγματικότητα είστε ο πρώτος που τη χρησιμοποίησε και μάλιστα για να διαπράξει έγκλημα! Πείτε μου, αυτό δεν είναι βλασφημία για την πίστη σας;»

 

«Δεν καταλαβαίνεις; Η αλαζονεία μας να νομίζουμε ότι είμαστε θεοί θα τιμωρηθεί με θάνατο. Προσπαθήσαμε να σώσουμε την ανθρωπότητα, ανόητε! Ένας θάνατος για εκατομμύρια ζωές...»

 

***

 

Μετά την ομολογία και την καταδίκη, το ενδιαφέρον του κόσμου μετακινήθηκε από το φόνο στην αξιοποίηση της δουλειάς του Άνταμ. Πόλεις με υπόγειους επιταχυντές ακτίνας χιλιομέτρων έγιναν ιδιεταίρως ελκυστικές γιατί επέτρεπαν στους κατοίκους τους πολλαπλές ζωές σε πόλεις με αντίστοιχους επιταχυντές. Λόγω υπερπληθυσμού στις πόλεις αυτές, θεσπίστηκε ειδική άδεια παραμονής που κόστιζε μια περιουσία. Ο Γουίλις ήταν κάτοχος της άδειας αλλά όχι γιατί είχε χρήματα. Λίγους μήνες αφού αποδείχθηκε και η συμμετοχή του Όσβαλντ έλαβε ταχυδρομικά ένα φάκελο από τη μητέρα του Άνταμ. Περιείχε άδεια παραμονής για τον ίδιο και την οικογένειά του καθώς και ένα λιτό γράμμα.

 

Tο μόνο μέρος που θα ήθελα να είμαι είναι μαζί του. Αυτό δεν μπορεί να μου το προσφέρει η άδεια παραμονής που μου χάρισαν τιμητικά για το έργο του. Εξάλλου στη χρωστάω: Χωρίς εσένα ο Άνταμ θα ήταν αυτόχειρας και αυτοί οι παλαβοί θα σκότωναν κι άλλα παιδιά. Χρησιμοποίησέ τη σωστά.

 

Με εκτίμηση,

Άννα Έικερς

 

«Μπαμπά, πάμε στην παιδική χαρά;»

 

«Φυσικά γλυκιά μου!»

 

«Δεν πρέπει να πας στη δουλειά;»

 

«Όχι αγάπη μου. Σε αυτή την πόλη η μόνη μου δουλειά είσαι εσύ...»

 

 

Στη μικρή μου Νεφέλη,

για τις ώρες που χάσαμε λόγω δουλειάς...

[Ballerond]

Λοιπόν αγαπητέ Σπύρο...

 

Καταρχάς μου άρεσαν οι "αστυνομικές" ιδέες που είχες και το πως ήθελες να τις αποδώσεις. Detective sci-fi δεν είναι και εύκολο ειδικά με το πόσο μπορεί να τραβήξει μία υπόθεση.
Τι με ξένισε. Ο τρόπος που το παρουσίασες και έγραψες ουσιαστικά την ιστορία.

Θυμίζει περισσότερο θεατρικό ή κομμάτι σεναρίου για ταινία παρά διήγημα. Δεν υπάρχουν περιγραφές, δεν υπάρχουν εικόνες για να μπω στο κλίμα, μόνο παρουσίαση πραγμάτων και διάλογος.

Δεν ξέρω πως το φανταζόσουν, απλά λείπει αυτό το κενό για να μπορέσει να κυλήσει ομαλά η ιστορία και να παρουσιαστεί σαν διήγημα.
Για παράδειγμα:

Γράφεις: "«Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις φεύγοντας για τον διακοσμητικό Ορφέα που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του αρχηγού.

Στο πανεπιστήμιο του Οχάιο τα πράγματα θα ήταν φυσιολογικά αν δε βρισκόταν ένας υποψήφιος διδάκτορας στο πάτωμα ενός εργαστηρίου με μια σακούλα στο κεφάλι."

Εγώ θα το έκανα ως εξής:
"Ωραίο αγαλματίδιο", πέταξε ο Γουίλις φεύγοντας καθώς η ματιά του έπεσε στον διακοσμητικό Ορφέα που έπαιζε την λύρα του πάνω από το γραφείο του αρχηγού.
Η διαδρομή για το Πανεπιστήμιο ήταν δύσκολη και του πήρε αρκετή ώρα. Φτάνοντας τον οδήγησαν στο σημείο όπου έπρεπε να ξεκινήσει την έρευνα του. Όλα φαίνονταν να κυλάνε φυσιολογικά εκτός φυσικά από έναν υποψήφιο διδάκτορα, νεκρό στο πάτωμα, με μία σακούλα στο κεφάλι"

Ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ ;)
Καλή προσπάθεια απλά θέλει να το αποδώσεις διαφορετικά

[Old man & SiFi]

Δεν είμαι λάτρης των αστυνομικών οπότε δεν με συγκίνησε, ούτε μπορώ να την κρίνω σωστά. Είναι πάντως καλογραμμένη και διαβάζεται άνετα και ευχάριστα. Σαν αστυνομική ιστορία (από τα λίγα που ξέρω) η λύση (και οι ομολογίες) μου φαίνεται ότι  έρχονται πολύ εύκολα.

Για την χρήση όλου του εξοπλισμού και δύο επιταχυντών θα χρειαζόντουσαν και άλλοι πολλοί συνεργοί. Μόνος του να το έκανε είναι αδύνατον. Στο εδώλιο θα έπρεπε να βρίσκονται και άλλοι αλλά δεν θα μπορούσαν να είναι όλοι μέλη της αίρεσης.

Μου άρεσε πολύ το ανθρώπινο και τρυφερό τέλος που έχεις πολύ ωραία προ-οικονομήσει.
Το χρέος όμως, είναι δευτερεύον έως ανύπαρκτο. Μιλάμε μάλλον για θρησκευτικό φανατισμό.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Edited January 27, 2016 by Old man & SiFi

[MadnJim]

Συνονόματε φίλε Σπύρο (είμαστε αρκετοί τελικά βλέπω! ), ενδιαφέρουσα η ιστορία σου. Επειδή πρόκειται για διαγωνισμό θα χρησιμοποιήσω την τυποποιημένη φόρμα σχολιασμού.

 

Τι κατάλαβα:

 

Ένας λαμπρός και πολλά υποσχόμενος νεαρός επιστήμονας βρίσκεται νεκρός στο εργαστήριό του με μια σακούλα στο κεφάλι και έναν σωλήνα απ' όπου διοχετεύτηκε μέσα υπνωτικό αέριο. Χάρη στο σημείωμα που βρέθηκε και εικάζεται πως είναι δικό του, η υπόθεση θεωρείται αυτοχειρία και στέλνεται ένας "ψάρακας" επιθεωρητής για να αναλάβει το κλείσιμό της. Όμως, ο επιθεωρητής υποψιάζεται πως κάτι δεν πάει καλά, και σύντομα βρίσκει στοιχεία που τον πείθουν ότι πρόκειται για δολοφονία. Η έρευνά του τον οδηγεί σε μία παραθρησκευτική οργάνωση, μέλος της οποίας είναι και ο διοικητής του, που τον πιέζει μάλιστα να κλείσει την υπόθεση γρήγορα ως αυτοκτονία, αλλά και ο επιβλέπων επιστήμονας του αποθανόντος. Ένα γράμμα που έστειλε στον εαυτό του ο νεκρός επιστήμονας για να κατοχυρώσει τα δικαιώματα της ανακάλυψής του, του αποκαλύπτει πως είχε ανακαλύψει τον τρόπο να βρίσκεται κάποιος σε δύο ή και περισσότερα (πολλαπλά) μέρη ταυτόχρονα. Βρίσκει έτσι τη λύση του μυστηρίου, και αφοσιώνεται στο να καθίσει τον δολοφόνο στη θέση του κατηγορουμένου, παραμελώντας όμως την ίδια του την οικογένεια, και την μικρή κόρη του που ουσιαστικά μεγαλώνει χωρίς πατέρα. Για να το πετύχει αυτό δημοσιοποιεί την ανακάλυψη, και σύντομα, αφενός μεν ο δολοφόνος καταδικάζεται, αφετέρου δε δημιουργούνται πόλεις όπου η νέα ανακάλυψη αξιοποιείται, και οι άνθρωποι που μπορούν να πληρώσουν γι' αυτό έχουν τη δυνατότητα να ζουν ταυτόχρονα δύο ή και περισσότερες ζωές. Έτσι πια καταφέρνει και να είναι απίκο στα απαιτητικά καθήκοντά του ως αστυνομικός επιθεωρητής, αλλά και να βρίσκεται συνεχώς δίπλα στην κόρη του εκπληρώνοντας το χρέος του ως πατέρας.

 

 

Τι μου άρεσε:

 

Η ιδέα, που την βρίσκω εμπνευσμένη. Δεν το 'χω στα αστυνομικά καθόλου, και πάντα με εντυπωσιάζει μια καλογραμμένη ιστορία αυτού του είδους.

 

 

Τι δεν μου έκατσε καλά:

 

-Η πολύ χαλαρή έως και μηδαμινή σύνδεση με το θέμα. Το κομμάτι με την κόρη του θα μπορούσε να λείπει χωρίς να διαταραχτεί στο ελάχιστο η ιστορία. Επιπλέον, δεν θεωρώ χρέος ενός γονιού να μεγαλώνει το παιδί του.

-Τα πολύ επιστημονικά κομμάτια, αν και καταλαβαίνω πως ήταν απαραίτητα για να στηθεί το υπόβαθρο της υπόθεσης.

-Η επιλογή σου να μην χρησιμοποιείς επίθετα στην αρχή αφαιρούσε από την σοβαροφάνεια της ιστορίας. Ποιος αστυνομικός σημειώνει τις καταθέσεις των μαρτύρων-υπόπτων με τα μικρά τους ονόματα;

-Στο δεύτερο μέρος, όπου βλέπουμε για πρώτη φορά τη σχέση του αστυνομικού με την οικογένειά του, ακολουθεί κολλητά άλλη σκηνή όπου συνομιλεί με τον διοικητή του, χωρίς καν να περνάει το κείμενο σε νέα παράγραφο. Ο δε διάλογος εκεί δείχνει από ένα σημείο και μετά σαν να λέει ο ένας αυτά που έπρεπε να λέει ο άλλος.

-Δημοσίευσε το βασικότερο στοιχείο του κατηγορητηρίου ενώ ακόμα βρισκόταν η έρευνα σε πλήρη εξέλιξη, δεν απαγορεύεται αυτό;

-Πώς κατάφερε μόνος του ο δολοφόνος να κάνει αυτό που χρειάστηκαν τόσοι επιστήμονες μετά για να το επαναλάβουν προκειμένου να το επαληθεύσουν;

-Δικηγόρος να αναφέρεται στη σημαντικότερη ίσως δίκη του αιώνα, στα εσώρουχα της γιαγιάς του κατηγορουμένου; Ήταν μια αστεία παρομοίωση που δεν ταίριαζε με το υπόλοιπο κλίμα.

-Έρχεται πολύ απότομα η τελευταία σκηνή, που είναι τελικά και η μόνη σύνδεση με το θέμα, υπονοώντας πως ο αστυνομικός μπορούσε πια να εκπληρώσει το χρέος του ως πατέρας απέναντι στην μικρή του κόρη. Δείχνει σαν να προστέθηκε εξτρά για να ταιριάξει στο θέμα.

 

 

Γενικά:

 

Αν και φαίνεται πως ήταν μπόλικα αυτά που δεν μου "έκατσαν" καλά, τελικά η ιστορία μου άρεσε. Ήταν μια αρκετά καλή αστυνομική περιπέτεια, με σχετικό μυστήριο, αλλά και βολικότητες στη λύση του. Με κράτησε μέχρι το τέλος με αμείωτο το ενδιαφέρον, και αν δεν ήταν για τον διαγωνισμό σίγουρα θα παράβλεπα πολλά από τα παραπάνω.

 

 

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλησπέρα Σπύρο,

 

Μιας και μου άρεσουν οι αστυνομικές ιστορίες,  ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο ότι θα καλοπεράσω  με την δικιά σου.

Εάν θυμάμαι καλά, είσαι υποψήφιος διδάκτορας Φυσικής και αυτό φαίνεται  από τις γνώσεις σου περί Φυσικής και πως της χειρίζεσαι.

Η πλοκή  κάνει καλή εκμετάλλευση της ιδέας  και τολμώ να πω ότι την ψιλοπάτησα όταν εξήγησες το όλο concept

  σκέφτηκα  "μωρέ, λες να σκηνοθέτησε ο ίδιος  τον θάνατο του;"

, αλλά εντάξει, όλα καλά και αυτό που σκέφτηκες δουλεύσε μια χαρά.

 Το μόνο που δεν μου κάθισαν καλά είναι ίσως ότι ο

αρχηγός δεν   ειδοποιήσε τον καθηγητή  να προσέχει για το αγαλματίδιο. Αν ήμουν στην θέση του, θα το έκανα για όλα τα ενδεχόμενα!

 

Επίσης, μου αρεσε το κλείσιμο. Ήταν μια όμορφη πινελιά.

 

Γίνεται, όμως, φανερό ότι δεν σου έφτασε ο χρόνος. Στο κείμενο λείπει  επιμέλεια, ζεστασιά και ζωντάνια που θα αναδείξει καλύτερα την  όμορφη και έξυπνη ιστορία που μας είπες. Όταν έχεις χρόνο,  διόρθωσε την και θα έχεις κάτι πολύ καλό!

 

Αυτά!

Καλή επιτυχία!

Edited January 28, 2016 by jjohn

[gOLan TrEVIzE]

Φίλε, καταρχήν μακάρι να είχα την ιδέα σου, είναι καταπληκτική.

Φυσικά, το διήγημα είναι γρήγορα-βιαστικά γραμμένο και ο αναγνώστης τρέχει μαζί του και δεν καταλαβαίνει πολλά ειδικά αν είναι άσχετος με φυσική. Είναι και θέμα λέξεων βεβαίως καθώς λείπουν οι περιγραφές και οι αναλύσεις των χαρακτήρων. Συμφωνώ δηλαδή σε γενικές γραμμές με τα προηγούμενα ποστ.

Όπως και να έχει όμως, φαίνεται εξαρχής πως το έχεις στους διαλόγους οι οποίοι είναι έξυπνοι και όμορφοι σώζοντας έτσι το διήγημα από την...αχρωματοψία.  Εγώ πιστεύω πως δεν χρειάζεται να το ξαναγράψεις πιο ζωντανό σαν διήγημα γιατί το γραπτό σου πολύ απλά αποτελεί βάση για να βγάλεις πολύ καλό αστυνομικό μυθιστόρημα. Όπως προείπα η ιδέα σκίζει. Σκέψου το!

[alkinem]

 

Μια άκρως διασκεδαστική αστυνομική ιστορία.

Επιστημονική παιδεία δεν έχω, αλλά οι θεωρητικές και τεχνικές λεπτομέρειες που παρέθεσες ούτε με κούρασαν, ούτε με μπέρδεψαν. Χρησιμοποίησες απλή και ανάλαφρη γλώσσα, και η ιστορία διαβάστηκε πολύ ευχάριστα.

Έδωσες όμως κάποια γεγονότα αρκετά βιαστικά, κι αυτό κάπως αποδυνάμωσε το κείμενο. Επίσης τα πρώτα πειράματα που έκανε με την Τζούλια, πριν την ανάμειξη των Ε.Υ, μου φαίνεται κάπως απίθανο να μην είχαν υποπέσει στην αντίληψη του Βάιζερ.

Τέλος, η σχέση με το Χρέος δεν γίνεται απολύτως σαφής. Υποθέτω ότι αναφέρεσαι στο χρέος του προς την οικογένειά του· κι έτσι ερμηνεύεται κι ο τίλος της ιστορίας.

Γενικά είχες μια καλή ιδέα, που χρειάζεται όμως περισσότερο άπλωμα για να αναπτυχθούν επαρκώς οι χαρακτήρες, και για να εξηγηθούν/αιτιολογηθούν οι πράξεις τους.

Καλή σου επιτυχία.

[Morfeas]

Γενικά:

Μια ωραία ιδέα, που έκρυβε μέσα της μια ακόμη δυνατότερη, σε ενδιαφέρον υποείδος (αστυνομικό sci-fi) με αντικειμενικές δυσκολίες, που δεν κατάφερες να προσπεράσεις. Θετική η τελική εικόνα, παρόλο που τα προβλήματα μοιάζουν περισσότερα.

 

Το "Χάιδεμα":

+Εντάξει, η ιδέα

στο τέλος με τις πόλεις και τους διπλούς ανθρώπους

είναι ΓΑΜΑΤΗ. Βασικά, πρέπει αυτό το μυθιστόρημα να το γράψεις – αν δεν το κάνεις εσύ, θα σου την κλέψω εγώ, κανόνισε Πραγματικά μπορεί να σου δώσει τόσα πράγματα (κοσμοπλασία, διλήμματα, ηθικά ή φιλοσοφικά ερωτήματα, δυνατή πλοκή). Δηλαδή, για μένα άφησε το πριν και το πώς και γράψε μια ιστορία για τη νέα αυτή κατάσταση και τι συνέπειες έχει στη ζωή των ανθρώπων. Πάλι μπορείς να έχεις έγκλημα, ή μπορεί να έχεις μια κοινωνική ή ψυχολογική προσέγγιση, ή θρίλερ. Ως ιδέα πραγματικά φαίνεται πολύ ζουμερή (σε συνδυασμό πάντα με τις εξηγήσεις).

+Μου φάνηκε ενδιαφέρον το πώς έμπλεξες τη φυσική με το κείμενο.

+Μου άρεσε που έπαιξες με το αστυνομικό σάι-φάι (γενικά μου αρέσει όταν μπλέκονται τα είδη και ο συγκεκριμένος συνδυασμός γενικά έχει ενδιαφέρον). Το βρίσκω πολύ δύσκολο να γράψεις αστυνομική πλοκή σε τόσο λίγες λέξεις (που να μην φαίνεται προβλέψιμη ή τραβηγμένη). Οκ, δεν απέφυγες τις παγίδες, αλλά ως προσπάθεια ήταν όντως καλή.

+Η ιστορία φαίνεται πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι, πράγμα που σημαίνει ότι χώρεσες πολλά σε λίγες λέξεις.

+Ο τίτλος. Με τράβηξε από τη στιγμή που τον είδα. Κι επίσης μου θυμίζει κάτι και δεν μπορώ να καταλάβω τι (ειδικά αυτό το "για τη Σού"). Είναι κάποιου είδους αναφορά; Σπάω το κεφάλι μου και δεν βρίσκω κάτι.

 

Το "Κράξιμο":

–Η γραφή γενικά ικανοποιητική (αν και της λείπει ο χαρακτήρας), συνολικά δεν έχει κακή ροή αν και σε κάποια σημεία είναι προβληματική, με πιο κραυγαλέο το εξής:

 

«Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις φεύγοντας για τον διακοσμητικό Ορφέα που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του αρχηγού.

Ψιλοαπαράδεκτο σημείο (και το λέω με την επίγνωση ότι μπορεί να παρεξηγηθείς, γιατί δεν γίνεται να πρέπει να διαβάσω 3 φορές μια πρόταση για να βγάλω νόημα). Και μάλιστα δεν τη χρησιμοποιείς 1 φορά, αλλά 2, λες και θες να μας τρίψεις την ασυνταξία στη μούρη. (Κι επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι το καταλαβαίνεις, αυτό που γράφεις πρακτικά παραπάνω είναι το εξής: «Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις, καθώς έφευγε για τον διακοσμητικό Ορφέα (Μορφέας: μπαράκι είναι αυτό;) που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του αρχηγού.) Πρόταση για διόρθωση σου έχει δώσει ο Ballerond.

–Προβλήματα αληθοφάνειας: δεν μου φάνηκε πειστικό στο δικαστήριο ο τρόπος που στρίμωχνε τον κατηγορούμενο να μην σήκωνε ένσταση από τη γραμμή υπεράσπισης. Ούτε πειστικός μου φάνηκε ο τρόπος που εκείνος ομολόγησε (ακόμη και σε κινούμενα σχέδια να το έβλεπα θα μου φαινόταν αστείο).

–Επίσης όλο αυτό με την αίρεση δεν μου άρεσε. Και το ότι ήταν και ο αρχιμπάτσος μπλεγμένος μου φάνηκε τραβηγμένο.

–Γενικά, όπως καταλαβαίνεις, η πλοκή δεν λειτούργησε -κατά τη γνώμη μου- καλά σε τόσο χώρο, αν και η ιδέα του εγκλήματος με το scifi twist ήταν καλή.

–Το τέλος δεν λειτούργησε γιατί το θέμα με την κόρη κατέληξε δευτερεύον μπροστά στα υπόλοιπα. Αν αυτό ήταν το θέμα του κειμένου σου, έπρεπε να το κάνεις εντονότερο. Παρ’ όλα αυτά, το τέλος μου άφησε καλή γεύση.

 

 

–Το θέμα είναι ξώφαλτσο κάπως (το χρέος του αστυνομικού απέναντι τη δικαιοσύνη; το χρέος του πατέρα για την κόρη;), όποια εκδοχή κι αν δω.

–Τέλος, το ότι χώρεσες πολλά σε τόσο λίγες λέξεις έχει και τα αρνητικά του, καθώς δίνει την εντύπωση της περίληψης. Γενικά εγώ προτιμώ το πιο σταδιακό ξεδίπλωμα, αλλά ως ένα βαθμό είναι και θέμα γούστου.

 

Καλή επιτυχία!

[Silvertooth]

Η ιστορία κινεί το ενδιαφέρον από την αρχή, αλλά στη συνέχεια πέφτει στην παγίδα που έχουν οι ιστορίες μυστηρίου: υπεραπλούστευση, όχι από την άποψη της φυσικής που εξηγείται - αυτή αντιθέτως ήταν από τα στοιχεία που έγιναν καλά - αλλά από άποψη πλοκής, κινήτρων και εκτέλεσης του εγκλήματος.

 

-Πώς ένας θρησκευτικός εξτρεμιστής κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά στην επιστημονική κοινότητα, τη στιγμή που μισούσε τόσο την πρόοδο και την επιστήμη; Είναι παράξενο που αφοσιώθηκε τόσο βαθιά στην επιστήμη, εφόσον αντιτάσσεται τόσο σ' αυτήν.

-Γιατί να πάει ο ίδιος να σκοτώσει τον επιστήμονα με τον πιο πολύπλοκο τρόπο, αντί να στείλει κάποιον άλλο να το κάνει; Κυρίως γιατί για να μπεις στους χώρους που συμβαίνουν τέτοια απόρρητα πειράματα χρειάζεσαι εξουσιοδότηση. Και έστω ότι έχει το δικαίωμα να πάει λόγω θέσης - δεν υπάρχουν μάρτυρες; Φύλακες; Ιστορικό για το ποιος μπήκε και ποιος βγήκε; Κάτι; Τέτοια πειράματα κοστίζουν και κατά συνέπεια φυλάγονται.

-Επίσης αν και συχνό στις ιστορίες μυστηρίου είναι κάπως τραβηγμένο το κλασικό: "βλέπω ένα στοιχείο που μοιάζει άσχετο με την υπόθεση, και δεν ξέρω κάτι ιδιαίτερο γι αυτό, αλλά για κάποιο λόγο - που συνήθως είναι προαίσθημα ή υποψία - το ερευνώ με πάθος και αποδεικνύεται καταλυτικός παράγοντας επίλυσης της υπόθεσης"

-Απλουστευμένη και η έκβαση της δίκης. Κάποιος που έχει μάθει να προσαρμόζεται τόσο καλά στο περιβάλλον του όσο ο Βάιζερ, τη στιγμή που στο μυαλό του έχει απόψεις παντελώς αντίθετες με αυτές που αντιμετωπίζει καθημερινά, θα πρεπε να μπορεί να αντέχει λίγο περισσότερο σε τρεις προτάσεις κατηγορίας που θα πει ο δικηγόρος.

 

Καταλαβαίνω ότι μέσα σε τόσο περιορισμένο λεκτικό περιθώριο δεν είναι εύκολη η αιτιολόγηση και η επαρκής ανάπτυξη. Η ίδια ιστορία μάλιστα, με διαφορετικό ρυθμό και διατύπωση, θα μπορούσε να γίνει πειστική.

Αυτό που συμβαίνει στην ιστορία είναι ότι προσπαθείς να μας δείξεις την εξέλιξη σκηνή προς σκηνή και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να φαίνονται βιαστικά και μη αληθοφανή τα γεγονότα. Χρήσιμη θα ήταν η τεχνική του tell (αντί του show) ώστε να προσπεράσεις μερικές από αυτές τις σκηνές και να εμβαθύνεις στις πιο δυνατές ή στις πιο καθοριστικές.

 

Για να κλείσω θα ήθελα να πω ότι μου άρεσε σαν ιστορία και για την ακρίβεια κύλησε ευχάριστα, απλά αυτές τις παρατηρήσεις τις κάνω ελπίζοντας όχι να σε αποθαρρύνω, αλλά να τονίσω ότι οι convinient πλοκές, υπάρχουν πάρα πολύ συχνά και στην λογοτεχνία και στον κινηματογράφο, και είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις πλέον για έναν συγγραφέα αστυνομικού διηγήματος/μυθιστορήματος. Έχουν τη δύναμη να συνεπάρουν οι ιστορίες μυστηρίου - και η δική σου το κάνει αυτό στην αρχή - αλλά για να το διατηρήσουν αυτό το αίσθημα απαιτείται λίγη παραπάνω πειστικότητα.

 

Καλή συνέχεια!

[Tiessa]

Ενδιαφέρουσα ιστορία και, παρόλο που δεν διαβάζω αστυνομικά, δεν μπερδεύτηκα καθόλου και την παρακολούθησα άνετα.

Μπορώ να πω μάλιστα ότι είχα ξεχαστεί εντελώς εκεί που διάβαζα και μόνο μετά τα τρία τέταρτα της ανάγνωσης, αναρωτήθηκα πού είναι το Χρέος.

 

Ωστόσο -και εδώ είναι τα καλά νέα- το Χρέος

 

 

νομίζω ότι είναι η κινητήρια δύναμη στο μυαλό των μελών της δολοφονικής σέκτας που θεωρεί χρέος της να σκοτώνει όποιους πάνε ν' αλλάξουν το κατεστημένο. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα είναι πολύ καλή η εκμετάλλευση του θέματος και λειτουργεί καλά και καίρια -δεν είναι ότι εφάπτεται απλώς.

Στα συν: η χρήση της φυσικής μ' έναν τρόπο τόσο καλό που δεν μου επέτρεψε να καταλάβω πού ακριβώς έκανες την υπέρβαση και πέρασες από την επιστήμη στο παραμύθι. Καλή και η αξιοποίηση της θεωρίας στο τέλος με τις διπλές πόλεις και τις διπλές ζωές. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό είναι τόσο ενδιαφέρον που δεν πρέπει να το αφήσεις να πάει χαμένο μόνο στο τέλος ενός σύντομου διηγήματος.

 

 

 

Τα λιγότερο καλά νέα

 

 

Το ένα είναι τεχνικό: Νομίζω ότι το κείμενο θα μπορούσε να απλωθεί και να λειτουργήσει καλύτερα χωρίς τη βιαστική και συνοπτική εκδοχή της δίκης. Για μένα δεν πρόσθεσε και πολλά πράγματα από τη στιγμή που το μυστήριο είχε ήδη λυθεί λίγο νωρίτερα.

Επίσης κάπου είδα δυο φορές τουλάχιστον να λες ότι τον είχε "υπνωτίσει". Καταλαβαίνω ότι εννοείς πως τον είχε κοιμίσει και δεν μου πάει καλά γιατί ο υπνωτισμός είναι μια λέξη φορτωμένη με άλλη σημασία.

 

Το δεύτερο θέμα είναι αληθοφάνειας: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος που θέλει φανατικά και μέχρι φόνου να αρνηθεί την ανάπτυξη της νέας θεωρίας, χρησιμοποιεί τελικά την εφεύρεση για να πετύχει το σκοπό του. Κάπως θα έπρεπε να αναιρεί το ένα το άλλο.

Βρήκα επίσης λίγο περίεργο το ότι τους πήρε πολύ να ξαναδημιουργήσουν τις συνθήκες του πειράματος (κάπου λες ότι η Τζούλια έστηνε το πείραμα ένα μήνα), αλλά να μην διατρέξουν κίνδυνο. Λογικά θα παρακολουθούσαν τον ήρωα ο διευθυτής του και όλη η υπόλοιπη σέκτα και θα βρισκόταν αντιμέτωπος με εμπόδια και κινδύνους.

 

 

 

Δυνατό σημείο

 

 

το τέλος με τη χρήση της δεύτερης ζωής και από τον ίδιο. Με κάνει να νιώθω ότι είμαι ακόμα μέσα στην ιστορία.

 

 

[Disco_Volante]

Φίλε Σπύρο (συνάδελφε) προτού ξεκινήσω θα πρέπει να πω ότι οι αστυνομικές ιστορίες δράσης είναι από τις αγαπημένες μου.

 

- Η κεντρική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και κινεί πολύ καλά όλη την πλοκή.

 

- Οι περιγραφές σου είναι ικανοποιητικές και βάζουν τον αναγνώστη στο κλίμα.

 

- Ο λόγος ρέει άνετα και έτσι δεν χρειάζεται να διαβάσεις κάτι ξανά για να το καταλάβεις.

 

Η συνολική εμπειρία διαβάζοντας την ιστορία σου ήταν πολύ θετική καθώς πέρασα πολύ καλά. Ερωτήσεις του τύπου γιατί ο πρωταγωνιστής κινείται και δρα έτσι ή γιατί αποκαλύπτεται τόσο απλά το μυστήριο, κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να τίθενται, καθώς η απάντηση είναι απλή: γιατί έτσι θέλει ο συγγραφέας!  

 

Καλή επιτυχία!

[Mesmer]

 

 

Ωραίος συνδυασμός το αστυνομικό σαιφάι. Κι εδώ μας έδωσες μια αξιόλογη ιστορία του είδους. Μου άρεσε που ενώ καταλάβαινα τι παιζόταν σε κάθε σημείο της ιστορίας, μου έδινες στοιχεία για να με τραβήξουν να πάω παρακάτω. Επίσης, είχε ενδιαφέρον το επιστημονικό κομμάτι, ο τρόπος που το παρουσίασες, αν και σ' ένα διήγημα αυτού του μεγέθους θα μπορούσες να κόψεις μερικά πραγματάκια. Πολύ όμορφο και συγκινητικό το τέλος, έδεσε εξαιρετικά με τον τίτλο, που κρεμόταν μετέωρος μέχρι εκείνη την ώρα.

 

Παρατηρήσεις:

-Από άποψη πλοκής νομίζω ότι έχω καλυφθεί από προηγούμενους. Γι' αυτό θα σταθώ κι εγώ στον τρόπο γραφής. Είναι κάπως τηλεγραφικά γραμμένος: έγινε αυτό, έγινε εκείνο έγινε το άλλο. Καταλαβαίνω ότι εδώ γίνεται για λόγους χώρου, μιας και είχες πολλά να πεις, κι ήταν πράγματα που η ιστορία τα χρειαζόταν. Μακάρι να ξαναπιαστείς μ' αυτήν την ιστορία και να την κάνεις τη νουβέλα που αξίζει να είναι.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[elgalla]

Σπύρο, πρέπει να σου πω ότι στον ένα χρόνο που πέρασε από τον περσινό διαγωνισμό και την τότε σου συμμετοχή, βλέπω στη γραφή σου θεαματικότατα άλματα και συγχαρητήρια γι' αυτό. Πραγματικά, η περσινή συμμετοχή με αυτήν εδώ απέχει έτη φωτός ποιοτικά. Ωράιο πάντρεμα επιστημονικής φαντασίας και αστυνομικού, άπλετο υλικό για να στήσεις κάτι μεγαλύτερο στον κόσμο αυτόν, ωραίος πρωταγωνιστής, συμπαθής, διχασμένος ανάμεσα στη σημαντική του δουλειά και την οικογένειά του - γενικά έχεις κάτι πολύ ωραίο στα χέρια σου. Δύο μικροπράγματα λεξιλογικά: "βλεπομασταν" που λέει στις σημειώσεις, αυτό είναι αγγλισμός, καλύτερα "βγαίναμε" ή "ήμασταν μαζί" και επίσης κάπου λες ότι το αέριο τον υπνώτισε... όχι, το αέριο μπορεί να λέγεται υπνωτικό, αλλά το ρήμα το υπνωτίζω έχει άλλη σημασία, καλύτερα να πεις ότι τον νάρκωσε. Ένα ωραίο στοιχείο για να προσθέσεις αν θες στη σύνδεση της αίρεσης με την επιστήμη: ο Ορφέας πρόσθεσε 2 χορδές στη λύρα και την έκανε 9χορδη από 7χορδη που ήταν, αυτό μπορεί να στηρίξει όμορφα το γιατί είναι και καινοτόμοι (επιστήμονες δηλαδή) αλλά και φανατικά θρησκευόμενοι. Βέβαια, όσον αφορά τη χρήση της νέας τεχνολογίας για να διαπράξει το φόνο ο καθηγητής, ομολογώ πως και μένα δεν με έπεισε πολύ - δεν σκέφτηκε τι θα προκαλούσε αυτό στον κόσμο, το να υπάρχουν δύο εαυτοί του; Επίσης, πάρε ένα πολύ ενδιαφέρον ηθικό και νομικό ζήτημα: ποιος Βάιζερ τιμωρήθηκε για τον φόνο; Αυτός που τον έκανε ή αυτός που τον σκέφτηκε; Δηλαδή, ο Βάιζερ του Οχάιο ή ο Βάιζερ του Μίσιγκαν; Ή και οι δύο; Είναι προφανές από αυτά που λες παρακάτω για τις διπλές ζωές στις πόλεις με επιταχυντές ότι όντως θα πρέπει να υπάρχουν δύο Βάιζερ. Γενικά πολύ θετικό πρόσημο, αλλά θα ήθελα οπωσδήποτε να κάνεις κάτι μεγαλύτερο με την ιδέα αυτή, έχει πολύ ψωμί.

 

 

Edit: Η σύνδεση με το θέμα του διαγωνισμού είναι κάπως χαλαρή ή ίσως ασαφής, όμως μετά τη λήξη λίγο χρειάζεται να σε απασχολήσει αυτό. Έχεις κάτι καλό εδώ, μην το παρατήσεις.

Καλή επιτυχία!

Edited February 4, 2016 by elgalla

[tzaspy]

Σπύρο, καλημέρα. Απόλαυσα και τη δική σου ιστορία, όπως και τις άλλες, αλλά η δική σου με προβλημάτισε περισσότερο. Η αστυνομική πλοκή,  σαν σύλληψη είναι πολύ καλύτερη από τις ιστορίες πολλών επιτυχημένα φιλμ που έχω δει. Αυτό όμως που με έβαλε σε σκέψεις, είναι η υπερβολική δόση από επιστήμη που έχει το τελικό προϊόν. Θυμήθηκα τη φράση: "Το περίσσιο, χαλά τι ίσιο". Κι αυτό γιατί όταν ανακατεύει κάποιος την φαντασία με την επιστήμη, πρέπει το μέλημά του να είναι η προστασία της επιστήμης. Η φαντασία ας είναι αχαλίνωτη, αλλά η επιστήμη δεν μπορεί. Πρέπει να είναι απολύτως ακριβής. Για αρχή ένα μικρό λαθάκι που δεν επηρεάζει την ιστορία σου. Ο Πένροουζ το 1931 δεν διατύπωσε καμιά θεωρία, μιας και ήταν απασχολημένος με το να γεννηθεί. (Ο δαίμων της αφήγησης). Ίσως εννοείς τη διατύπωση από τον ίδιο της "θεωρίας των τανυστών" του 1967 που πολλοί την θεώρησαν σαν το σωστό εργαλείο για να προσεγγίσουν την τελική θεωρία της "κβαντικής βαρύτητας". Δεν ξέρω. Διάβασα μια προηγούμενη κριτική να λέει πως είσαι υποψήφιος διδάκτορας φυσικής και αυτό με προβληματίζει λίγο και ταυτόχρονα με φοβίζει μήπως γράψω κάτι ανακριβές. Θα προσπαθήσω όμως. 

 

Ο Χάιζενμπεργκ είχε διατυπώσει τη θεωρία της απροσδιοριστίας, κωδικοποιώντας την αβεβαιότητα που προέκυπτε από τις θεωρίες των Σρέντινγκερ, Μπορν, και Λουί ντε Μπρολί. Και αφορούσαν τα ηλεκτρόνια των ατόμων. Αυτή όμως η θεωρία αφορά τον μικρόκοσμο των υποατομικών σωματιδίων, ενώ για τον μακρόκοσμο δίνει μόνο τη θεωρητική δυνατότητα για τηλεμεταφορά ενός σώματος κάπου αλλού και όχι την ταυτόχρονη του ύπαρξη σε δύο ή πιο πολλούς κόσμους. Για το δικό σου σενάριο πιστεύω πως θα ήταν πιο κατάλληλη η θεωρία του Multiverse ή το πείραμα EPR. Στον μακρόκοσμο, αν και θεωρητικά είναι δυνατόν να γίνει, στην πράξη θα χρειαζόμαστε να περιμένουμε για διάστημα μεγαλύτερο από τη διάρκεια της ζωής του σύμπαντος για να συμβεί μια τέτοια μεταφορά. Και τόσο χρόνο δεν διαθέτουμε.

 

 Όσο για την αντιύλη, είναι γνωστό το ανέφικτο της παραγωγής της σε ποσότητες πάνω από 1 έως 10 δισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου τον χρόνο. Κι αυτό στο CERN και στο Fermilab. Έχει υπολογιστεί ότι η παραγωγή ενός γραμμαρίου αντιύλης θα στοίχιζε 100 τετράκις εκατομμύρια δολάρια και το εργοστάσιο αντιύλης θα έπρεπε να λειτουργεί συνεχώς για 100 δισεκατομμύρια χρόνια! Η πιο πολύτιμη ουσία του σύμπαντος. Άρα το παράδειγμα το θεωρώ τραβηγμένο. Να μπορέσει δηλαδή ο Άνταμ να παράγει ο ίδιος αντιύλη στους επιταχυντές δύο πανεπιστημίων. Επίσης θεωρώ αυθαιρεσία η αντιβαρύτητα να αναιρεί την απροσδιοριστία. Μεταξύ ύλης και αντιύλης μόνο τα πρόσημα αλλάζουν.

 

Θα προτιμούσα να είχες επινοήσει μια πιο «εξωτική» μέθοδο, για την ταυτόχρονη ύπαρξη σε δύο πραγματικότητες, ενός ανθρώπου. Ας ήταν και φανταστική.

 

Ένα άλλο που με ξενέρωσε λίγο ήταν η συμμετοχή σε παραθρησκευτική οργάνωση του καθηγητή που επέβλεπε την επιστημονική πορεία του Άνταμ.

 

Και τέλος… μου άρεσε το τέλος.

 

Καλή επιτυχία.

 

[wordsmith]

Πολύ ενδιαφέρον και καλοφτιαγμένο ως ιδέα, αν και από τα επιστημονικά κομμάτια με το ζόρι κατάλαβα τα ελάχιστα απαραίτητα για να παρακολουθήσω το διήγημα. Μου άρεσε που χρησιμοποίησες το εφ στοιχείο σε τόσο κομβικό σημείο του εγκλήματος και επίσης η γρήγορη εξέλιξη χωρίς σάλτσες. Καλή προσπάθεια και η επέκταση αυτής της νέας τεχνολογίας στα προσωπικά του χαρακτήρα στο τέλος. Και δεν το ήξερα ότι το Βατικανό δεν είχε παραδεχτεί μέχρι το 1992 (!!) ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο (αλήθεια; ).

Η εκτέλεση της ιδέας αυτής, όμως, παίρνει διόρθωμα. Καταρχάς συμφωνώ με όσους είπαν παραπάνω ότι είναι μάλλον σκέτο και δεν έχει περιγραφές - μην τις θεωρείς όλες "σάλτσα", χρειάζονται καμιά φορά, για να προλάβουμε να μπούμε στο κλίμα και να ταυτιστούμε με τους χαρακτήρες. Επίσης λίγη προσοχή στις ακολουθίες των χρόνων: στο σημείο "είχε μιλήσει με τη μητέρα του που μόλις έφθασε" έτσι που το γράφεις είναι σαν να μίλησαν πριν φτάσει (γιατί σε υπερσυντέλικο μπαίνουν τα όσα έχουν συμβεί πριν τον αόριστο). Και μην ξεχνάς ότι οι κλητικές πρέπει να μπαίνουν μέσα σε κόμματα, πχ "ξέρετε, κύριε, ότι γνωριζόμαστε". Η φράση της μητέρας, επίσης, ότι ήταν αισιόδοξος άνθρωπος και δε θα αυτοκτονούσε, νομίζω ότι είναι και άχρηστη εκτός από κλισέ: αν κάποιος έχει τάσεις αυτοκτονίας, δε θα αφήσει να τις δει η μητέρα του - κάτι τέτοια οι γονείς τα μαθαίνουν τελευταίοι.

Και βεβαίως, κατά τη γνώμη μου, είσαι εκτός θέματος. Πρέπει να το πάμε κάπως μακριά για να θεωρηθεί ότι υπάρχει κάτι σαν χρέος εδώ.

Γενικά, όμως, μου άρεσε, για τις ιδέες και για τη σχετική πρωτοτυπία, και συμφωνώ με τον Μορφέα ότι έχει κι άλλο ψωμί αυτή η τεχνολογία και ένας κόσμος όπου θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο.

[Nirgal]

Και ήρθε και η σειρά μου...

 

Έχω διαβάσει μερικά αστυνομικά μυθιστορήματα που εκτυλίσσονται στο σήμερα, αλλά κινούνται στο χώρο της επιστήμης, και το έγκλημα σχετίζεται με κάποια εξαιρετικά σημαντική ανακάλυψη, η οποία θα φέρει τα πάνω-κάτω στον κόσμο μας. Η ιδέα σου (όπως ήδη ανέφεραν και άλλοι πριν από μένα) εύκολα μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ένα τέτοιο μυθιστόρημα. Ίσως βέβαια, με λίγο πιο σοβαρή και προσεκτική έρευνα, ώστε το επιστημονικό υπόβαθρο να είναι πιο στέρεο (γιατί φαντάζομαι πως η επιστήμη που παρουσιάζεις έχει τρύπες).

Για το είδος του όμως, το στήσιμο της πλοκής και ο γενικότερος σκελετός που ακολουθείς, εξυπηρετούν την ιδέα και μας προσφέρεις μια ευκολοδιάβαστη ιστορία, με γρήγορη ροή.

 

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες πως η βιασύνη κατά τη συγγραφή είναι εμφανής. Ο αναγνώστης πηδάει από τη μία σκηνή στην άλλη με τόσο γρήγορο ρυθμό, που στο τέλος μένει η εντύπωση πως παρακολούθησε τη σύνοψη ταινίας σε τρειλεράκι πέντε λεπτών. Όπως ανέφερα και στον σχολιασμό της ιστορίας του Disco_Volante "Επεισόδιο VII - Η νέα απειλή", ένα διήγημα συνήθως μας παρουσιάζει ένα μεμονωμένο περιστατικό από τη ζωή του ήρωα. Εδώ έχουμε με αστυνομική έρευνα που κρατάει μήνες, και καταλήγει σε δίκη και κοσμοϊστορικές αλλαγές στην καθημερινότητα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Όλα αυτά δεν χωράνε όπως τους πρέπει εντός 3850 λέξεων.

 

Λίγες παρατηρήσεις:

 

- Όπως αναφέρθηκε ήδη, τέτοιου είδους έρευνα, και (κυρίως) υλοποίηση πειραμάτων τέτοιου βεληνεκούς και βαρύτητας, απαιτούν τη συνεργασία, όχι μόνο πολλών επιστημόνων, αλλά και πολλών ιδρυμάτων και φορέων. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν αποτελεί εμπόδιο στην εκμετάλλευση της ιδέα σου. Οι θρησκευτικοί φονταμενταλιστές δεν θα διστάσουν να δολοφονήσουν παραπάνω από έναν επιστήμονα, και να σαμποτάρουν εξοπλισμό και εγκαταστάσεις. Το μυθιστόρημα θα έχει περισσότερη δράση.

 

- Οι δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά φέρουν ως συντάκτες των δημοσιεύσεων πολλούς περισσότερους από έναν επιστήμονα. Συνήθως υπάρχει ο κύριος ερευνητής, ο οποίος ακολουθείται από συναδέλφους που συνέδραμαν στην έρευνα, ενώ ο υπεύθυνος του εργαστηρίου (διευθυντής) τοποθετείται τελευταίος, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε στην έρευνα, μόνο και μόνο γιατί είναι 'διευθυντής'. Και αυτό το στοιχείο δεν αποτελεί εμπόδιο για το άπλωμα της ιδέας σε μεγαλύτερη μορφή.

 

Και ερχόμαστε στο θέμα του θέματος.

Η ιστορία σου αγγίζει το 'χρέος' εντελώς επιδερμικά, αν και υπάρχουν πολλά στοιχεία μέσω των οποίων θα μπορούσες να πετύχεις δύο πράγματα:

α) να στηρίξεις την ιστορία σου στο 'χρέος'

β) να μας αφηγηθείς μια ιστορία που χωράει στο μέγεθος ενός διηγήματος.

 

Και εξηγούμαι:

Βλέπω τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις οφειλής.

 

1) Ο Άνταμ

Θα μπορούσες να μας παρουσιάσεις την εμμονή του Άνταμ να ολοκληρώσει τις έρευνές του (σε θεωρητικό έστω επίπεδο) για να βοηθήσει τόσο την επιστήμη, όσο και την ανθρωπότητα. Διαμορφώνοντας κατάλληλα τον χαρακτήρα του, θα μπορούσαν τα κίνητρά του να είναι κάποιο είδος χρέους (απέναντι στην επιστήμη, απέναντι στην ανθρωπότητα, απέναντι σε κάποιον μέντορα που πέθανε πριν ολοκληρωθούν οι έρευνες που έκαναν μαζί). Η εμμονή του θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε λάθος επιλογές, να αψηφίσει επικίνδυνες ενδείξεις, και στο τέλος ακόμα και να τον οδηγήσει στο θάνατο.

 

2) Ο Γουίλις

Ήδη μέσω του τίτλου, αλλά και των σκηνών με την κόρη του, μας δείχνεις τις ενοχές που νιώθει ο αστυνομικός καθώς αμελεί την οικογένειά του. Αν μπορούσες να στηρίξεις το αφήγημά σου σε αυτήν την πτυχή λίγο περισσότερο, ίσως να είχαμε μια ιστορία 'χρέους'.

 

3) Ο Βάιζερ

Αυτός κι αν νιώθει το 'χρέος' να τον πλακώνει. Όταν έδωσα το θέμα, αναφέρθηκα και σε "ιστορίες όπου οι οφειλές οδηγούν σε αψυχολόγητες, παράλογες ενέργειες". Ο Βάιζερ και όσοι άλλοι τρελοί ανήκουν σε αυτή την αίρεση πιστεύουν πως έχουν χρέος απέναντι στην πίστη τους, το θεό, την ανθρωπότητα (βάλε ό,τι θέλεις εδώ) να προστατέψουν αυτό που θεωρούν ιερό, αμόλυντο, απαράλλαχτο. Όπως ένα δυσβάστακτο οικονομικό χρέος, έτσι και αυτό που πηγάζει από την παρανοϊκή προσκόλληση σε κάποια ιδέα ή πίστη, δημιουργεί τέτοια πίεση, που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε αψυχολόγητες ενέργειες (αυτοκτονίες, εγκλήματα). Ο Βάιζερ κατά τη γνώμη μου αποτελεί την καλύτερη επιλογή για να μας δώσεις μια ιστορία 'χρέους'.

 

Αν παρουσίαζες την ιστορία σου μέσα από κάποια από αυτές τις οπτικές γωνίες, πιστεύω πως θα μας είχες προσφέρει ένα διήγημα πολύ πιο κοντά στο θέμα του διαγωνισμού. Ειδικά η ΟΓ του Βάιζερ θα μπορούσε να σε γλιτώσει τόσο από το στρίμωγμα μιας ιδέας για μυθιστόρημα σε μέγεθος διηγήματος, όσο και από την απομάκρυνση από το θέμα. Μια ιστορία με τον Βάιζερ να βασανίζεται από μια εσωτερική διαμάχη για το αν θα πρέπει να επιτρέψει ή όχι την ολοκλήρωση των πειραμάτων του Άνταμ, με τελική κατάληξη το φόνο του Άνταμ, θα μπορούσε να είναι και μικρή, και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, και πολύ περισσότερο εντός θέματος.

 

Αυτά...

 

 

Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες το διήγημά σου μαζί μας.

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό.

[Ιρμάντα]

Γεια σου man from earth!

 

Η ιδέα σου βέβαια είναι ιδέα για καραμπάμ πρωτοκλασάτο ευπώλητο συνωμοσίας, πιστεύω να το γνωρίζεις αυτό.

Πρέπει να την κάνεις μυθιστόρημα.

Κατά τα άλλα, υπάρχουν ζητήματα τεχνικής που κάπως τα περιμένεις όταν κάτι τόσο μεγάλο και περίπλοκο στριμώχνεται σε λίγες σελίδες. Διάλογοι και σκηνές που πηδούν το ένα από το άλλο, ελάχιστα μεταβατικά κομμάτια. Το σημείωμα ήταν γραμμένο στο χέρι ή όχι; Δεν το αναφέρεις. Σε μπλοκ σημειώσεων σκεφτόμαστε ότι πρέπει να ήταν χειρόγραφο, μα τότε θα έπρεπε να ελεγχθεί ο γραφικός χαρακτήρας. (Που είναι ίδιος ένας γραφικός χαρακτήρας του αντιγράφου με το κυρίως άτομο;) Οπότε; (Φαντάσου να είχαν φτιάξει αντίγραφο του θύματος, να έλεγχαν με κάποιο τρόπο το νου του και να προέκυπτε πλήρης ταύτιση των γραφικών χαρακτήρων.)

Όσον αφορά στο περιεχόμενο του σημειώματος: Γιατί, μητέρα, είμαι μια αποτυχία; Όσο διάβαζα και καταλάβαινα που το πας, φαντάστηκα ότι ο κακός θα ξερνούσε στη δίκη ότι το σημείωμα είχε διπλό νόημα. Εφόσον εκείνοι και η αίρεσή τους έβλεπαν τον άνθρωπο αυτόν σαν μία αποτυχία. Σαν να βάζουν στα χείλη του τη φράση: συγχώρα με Θεέ μου που είμαι βλάσφημος, κάτι τέτοιο.

 

Περισσότερες λεπτομέρειες όπως τι έγινε μετά το αντίγραφο του δολοφόνου, με ποιο μυαλό σκέφτεται το αντίγραφο και ποιος από τους δύο κάνει κουμάντο, και κυρίως όσον αφορά στο πώς χειρίστηκε το θέμα της μικρής- αυτός άφησε εκεί το αντίγραφό του και την κόρη του; Το αντίγραφό του τρέφει τα ίδια συναισθήματα, έχει τις ίδιες μνήμες, (τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα) άρα βιώνονται δύο ζωές περίπου όπως όταν παίζουμε πιάνο και με τα δύο χέρια; Όλες αυτές τις ηθικές/ ψυχολογικές / πνευματικές πτυχές φρόντισε στην όποια επόμενη εκδοχή σου να τις διαχειριστείς.

Και πάντως θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες για τις ακρότητες της αίρεσης. Κάτι πιο άγριο να του δίνει ο Πολάνσκι, κάτι πιο επικίνδυνο από προπηλακισμούς.

 

Μου θύμισε την ταινία The Prestige, με τον Κρίστιαν Μπέηλ και τον Χιου Τζάκμαν. Αν δεν την έχεις δει σπεύσε.

 

Καλή σου επιτυχία!

[Nihilio]

Έχεις μία εξαιρετική ιδέα και κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές στους διαλόγους. Αλλά το γρήγορο σεναριακό γράψιμο και το "αφελές" τέλος τη σκοτώνει. Θα έκανε σίγουρα μία ενδιαφέρουσα νουβέλα αν την άπλωνες σε μία πραδοσιακή φόρμα και δούλευες καλύτερα το τέλος, αλλά όπως είναι εδώ χάνει αρκετά από την υλοποίηση

[Man_from_Earth]

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια. Για άλλη μια φορά μένω εντυπωσιασμένος από την ευστοχία τους αλλά και από τη δική μου αδυναμία να τα δω πριν έρθουν. Είναι εκνευριστικό το ότι ενώ συμφωνώ με τα περισσότερα, δεν είδα όλα αυτά τα πασιφανώς αδύναμα σημεία κατά τη συγγραφή...

[gOLan TrEVIzE]

Άστα αυτά και προχώρα το γρήγορα σε αστυνομικό μυθιστόρημα γιατί θα σου κλέψω την ιδέα.

[Man_from_Earth]

Βασικά, πρέπει αυτό το μυθιστόρημα να το γράψεις – αν δεν το κάνεις εσύ, θα σου την κλέψω εγώ, κανόνισε

 

Άστα αυτά και προχώρα το γρήγορα σε αστυνομικό μυθιστόρημα γιατί θα σου κλέψω την ιδέα.

 

Πολλοί μαζεύεστε...Μου φαίνεται θα στείλω την ιστορία με γράμμα στον εαυτό μου σαν τον Άνταμ

[Man_from_Earth]

Θα συνοψίσω εδώ αυτά στα οποία απλά έχετε δίκιο.

 

Ειπώθηκαν από πολλούς:
-Χαλαρή σχέση με το θέμα (ειπώθηκε από πολλούς). Δεν είμαι ικανοποιημένος με τη σύνδεσή μου με το θέμα ούτε εγώ. Προέκυψαν πολλά χρέη (ο Σταμάτης βρήκε 3 από τα 5) στην πορεία ενώ θα ήθελα ένα κεντρικό.

-Συνοπτική γραφή. Ναι ήμουν κάπως επηρεασμένος απο προηγούμενη κριτική για έλλειψη δράσης και είπα εδώ να το κάνω λίγο πιο γρήγορο. Μάλλον το παραέκανα.

 

Άλλα:

 

-Δημοσίευσε το βασικότερο στοιχείο του κατηγορητηρίου ενώ ακόμα βρισκόταν η έρευνα σε πλήρη εξέλιξη, δεν απαγορεύεται αυτό;

-Πώς κατάφερε μόνος του ο δολοφόνος να κάνει αυτό που χρειάστηκαν τόσοι επιστήμονες μετά για να το επαναλάβουν προκειμένου να το επαληθεύσουν;

 

 

«Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις φεύγοντας για τον διακοσμητικό Ορφέα που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του αρχηγού.

Ψιλοαπαράδεκτο σημείο (και το λέω με την επίγνωση ότι μπορεί να παρεξηγηθείς, γιατί δεν γίνεται να πρέπει να διαβάσω 3 φορές μια πρόταση για να βγάλω νόημα). Και μάλιστα δεν τη χρησιμοποιείς 1 φορά, αλλά 2, λες και θες να μας τρίψεις την ασυνταξία στη μούρη. (Κι επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι το καταλαβαίνεις, αυτό που γράφεις πρακτικά παραπάνω είναι το εξής: «Ωραίο αγαλματίδιο», πέταξε ο Γουίλις, καθώς έφευγε για τον διακοσμητικό Ορφέα (Μορφέας: μπαράκι είναι αυτό;) που παίζει τη λύρα του πάνω στο γραφείο του αρχηγού.)

(Μου είναι αδύνατον να παρεξηγηθώ τη στιγμή που έχεις τόσο δίκιο...)

 

-Απλουστευμένη και η έκβαση της δίκης. Κάποιος που έχει μάθει να προσαρμόζεται τόσο καλά στο περιβάλλον του όσο ο Βάιζερ, τη στιγμή που στο μυαλό του έχει απόψεις παντελώς αντίθετες με αυτές που αντιμετωπίζει καθημερινά, θα πρεπε να μπορεί να αντέχει λίγο περισσότερο σε τρεις προτάσεις κατηγορίας που θα πει ο δικηγόρος.

 

 

Επίσης λίγη προσοχή στις ακολουθίες των χρόνων: στο σημείο "είχε μιλήσει με τη μητέρα του που μόλις έφθασε" έτσι που το γράφεις είναι σαν να μίλησαν πριν φτάσει (γιατί σε υπερσυντέλικο μπαίνουν τα όσα έχουν συμβεί πριν τον αόριστο).

[Nienor]

Και θα προστεθεί άλλος ένας στη λίστα.

 

Αυτή είναι η ωραιότερη ιστορία σου που έχω διαβάσει   Έχει μια πάρα πολύ ωραία ιδέα, φοβερά μπλεγμένη με σε μια πλοκή (που οκ, και πάλι δε χωράει, αλλά χωράει πολύ καλύτερα από άλλες φορές), έναν ήρωα με ένα βασικό θέλω που έρχεσαι να το λύσεις στο τέλος με κάτι που ήτανε εκεί εξαρχής (δηλαδή σωστό θέλω για τη σωστή πλοκή) και για πρώτη φορά με καταφέρνεις να τον καταλάβω και να τον νοιάζομαι, οπότε το τέλος με γλυκαίνει πολύ.
Πιστεύω πως αν λάβεις υπόψη σου τα σχόλια, όχι για να διορθώσεις, αλλά για να το κάνεις μια νουβέλα (έτσι ώστε να έχεις χώρο να αναπτύξεις την πλοκή όσο χρειάζεται) θα έχεις κάτι πολύ καλό στα χέρια σου.
Ένα τελευταίο πραγματάκι που νομίζω πως δεν το διάβασα σε άλλο σχόλιο παραπάνω:
Θα ήθελα λίγο να ενισχύσεις την επικοινωνία με την κόρη του. Να μας δείξεις τον ήρωά σου να αισθάνεται άσχημα όσο δεν την βλέπει, παρά να μας το λες. Είναι πολύ καλή η ατάκα που σκέφτεται (ότι τον τιμωρεί η γυναίκα του βάζοντάς τον να το πει στην κόρη του μόνος του), βάλε κι άλλα τέτοια πράγματα μέσα.

Και σε αυτό το μέγεθος πάντως εγώ τη διάβασα ευχάριστα και την παρακολούθησα άνετα.
 

[Man_from_Earth]

Και οι μικροδιαφωνίες μου:

 

-Γιατί να πάει ο ίδιος να σκοτώσει τον επιστήμονα με τον πιο πολύπλοκο τρόπο, αντί να στείλει κάποιον άλλο να το κάνει;

-Επίσης αν και συχνό στις ιστορίες μυστηρίου είναι κάπως τραβηγμένο το κλασικό: "βλέπω ένα στοιχείο που μοιάζει άσχετο με την υπόθεση, και δεν ξέρω κάτι ιδιαίτερο γι αυτό, αλλά για κάποιο λόγο - που συνήθως είναι προαίσθημα ή υποψία - το ερευνώ με πάθος και αποδεικνύεται καταλυτικός παράγοντας επίλυσης της υπόθεσης"

-Για να πάρει τη δόξα ότι έσωσε την ανθρωπότητα...

-Χαχα, το θέτεις όμορφα, και σε ένα βαθμό συμβαίνει. Αλλά ταυτόχρονα θεωρώ ότι υπάρχει μια βασική λογική πίσω από τις υποψίες του.

 

 

Σπύρο, καλημέρα. Απόλαυσα και τη δική σου ιστορία, όπως και τις άλλες, αλλά η δική σου με προβλημάτισε περισσότερο. Η αστυνομική πλοκή,  σαν σύλληψη είναι πολύ καλύτερη από τις ιστορίες πολλών επιτυχημένα φιλμ που έχω δει. Αυτό όμως που με έβαλε σε σκέψεις, είναι η υπερβολική δόση από επιστήμη που έχει το τελικό προϊόν. Θυμήθηκα τη φράση: "Το περίσσιο, χαλά τι ίσιο". Κι αυτό γιατί όταν ανακατεύει κάποιος την φαντασία με την επιστήμη, πρέπει το μέλημά του να είναι η προστασία της επιστήμης. Η φαντασία ας είναι αχαλίνωτη, αλλά η επιστήμη δεν μπορεί. Πρέπει να είναι απολύτως ακριβής. Για αρχή ένα μικρό λαθάκι που δεν επηρεάζει την ιστορία σου. Ο Πένροουζ το 1931 δεν διατύπωσε καμιά θεωρία, μιας και ήταν απασχολημένος με το να γεννηθεί. (Ο δαίμων της αφήγησης). Ίσως εννοείς τη διατύπωση από τον ίδιο της "θεωρίας των τανυστών" του 1967 που πολλοί την θεώρησαν σαν το σωστό εργαλείο για να προσεγγίσουν την τελική θεωρία της "κβαντικής βαρύτητας". Δεν ξέρω. Διάβασα μια προηγούμενη κριτική να λέει πως είσαι υποψήφιος διδάκτορας φυσικής και αυτό με προβληματίζει λίγο και ταυτόχρονα με φοβίζει μήπως γράψω κάτι ανακριβές. Θα προσπαθήσω όμως. 

 

Ο Χάιζενμπεργκ είχε διατυπώσει τη θεωρία της απροσδιοριστίας, κωδικοποιώντας την αβεβαιότητα που προέκυπτε από τις θεωρίες των Σρέντινγκερ, Μπορν, και Λουί ντε Μπρολί. Και αφορούσαν τα ηλεκτρόνια των ατόμων. Αυτή όμως η θεωρία αφορά τον μικρόκοσμο των υποατομικών σωματιδίων, ενώ για τον μακρόκοσμο δίνει μόνο τη θεωρητική δυνατότητα για τηλεμεταφορά ενός σώματος κάπου αλλού και όχι την ταυτόχρονη του ύπαρξη σε δύο ή πιο πολλούς κόσμους. Για το δικό σου σενάριο πιστεύω πως θα ήταν πιο κατάλληλη η θεωρία του Multiverse ή το πείραμα EPR. Στον μακρόκοσμο, αν και θεωρητικά είναι δυνατόν να γίνει, στην πράξη θα χρειαζόμαστε να περιμένουμε για διάστημα μεγαλύτερο από τη διάρκεια της ζωής του σύμπαντος για να συμβεί μια τέτοια μεταφορά. Και τόσο χρόνο δεν διαθέτουμε.

 

 Όσο για την αντιύλη, είναι γνωστό το ανέφικτο της παραγωγής της σε ποσότητες πάνω από 1 έως 10 δισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου τον χρόνο. Κι αυτό στο CERN και στο Fermilab. Έχει υπολογιστεί ότι η παραγωγή ενός γραμμαρίου αντιύλης θα στοίχιζε 100 τετράκις εκατομμύρια δολάρια και το εργοστάσιο αντιύλης θα έπρεπε να λειτουργεί συνεχώς για 100 δισεκατομμύρια χρόνια! Η πιο πολύτιμη ουσία του σύμπαντος. Άρα το παράδειγμα το θεωρώ τραβηγμένο. Να μπορέσει δηλαδή ο Άνταμ να παράγει ο ίδιος αντιύλη στους επιταχυντές δύο πανεπιστημίων. Επίσης θεωρώ αυθαιρεσία η αντιβαρύτητα να αναιρεί την απροσδιοριστία. Μεταξύ ύλης και αντιύλης μόνο τα πρόσημα αλλάζουν.

 

 

Αν και πράγματι ανέφερα λάθος ημερομηνία, η ερμηνεία Πένροουζ υπάρχει όντως, δεν είναι κάτι που σκαρφίστηκα στα πλαίσια του διηγήματος. Δε θα τη βρείς στην πρώιμη δουλειά του που ανέφερες αλλά σχετικά πρόσφατα, στο 'The Road to Reality: A Complete Guide to the Laws of the Universe' του 2004. Ρίξε μια ματιά σε αυτή την ωραία δημοσιογραφική κάλυψη της ερμηνείας στοχευμένη στην μακροσκοπική απροσδιοριστία:

http://discovermagazine.com/2005/jun/cover

Σίγουρα λοιπόν θα στενοχωριόταν αν μάθαινε ότι τον απορρίπτεις έτσι έυκολα για το πολυσύμπαν ή το EPR. Tώρα σχετικά με την αναλογία φανταστικής & πραγματικής επιστήμης στην υπόθεση:

Μιλώντας ανοιχτά, η διαπίστωσή σου ότι η υπόθεση δεν συμβαδίζει με την τωρινή επιστημονική γνώση με εκπλήσσει. Προφανώς και δεν συμβαδίζει, αλλιώς πώς θα δικαιολογούσα το Φ στο ΕΦ; Tώρα αν θεωρείς ότι το φανταστικό άλμα από τη μικροσκοπική στη μακροσκοπική απροσδιοριστία  είναι τραβηγμένο, πιστεύω αντικειμενικά ότι δεν είναι περισσότερο τραβηγμένο από το χρονοτάξιδο ή το πολυσύμπαν (πιάνω τυχαία 2 δημοφιλή θέματα. Χμμ όχι τόσο τυχαία το χρονοτάξιδο, το χρησιμοποίησες στη δική σου )...Ή αν η παρασκευή αντιύλης σε ξενίζει να σου θυμίσω τον κώδικα Da Vinci...Μάλιστα θα σου έλεγα ότι η μακροσκοπική απροσδιοριστία είναι ένα μετριοπαθές βήμα μποροστά σε σχέση με το επιστημονικό κεκτημένο της μικροσκοπικής ενώ ένα χρονοτάξιδο είναι ένα τεράστιο άλμα σε σχέση με την παρούσα γνώση μας για το θέμα.

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και παρεπιπτόντως η γνώση σου και η ενημέρωσή σου για το επιστημονικό κομμάτι είναι εξαιρετική. Η σωματιδιακή φυσική δεν είναι ο τομέας μου - έκανα εδώ την ιεροσυλία να την ακουμπήσω μιας και μου άρεσε η ιδέα του Πένροουζ...

Edited February 17, 2016 by Man_from_Earth

[Man_from_Earth]

Και φυσικά είμαι πολύ χαρούμενος αν με κάποιον τρόπο άγγιξε κάποιους η ιστορία αυτή. Ορισμένα σχόλια με τιμούν περισσότερο και από μια καλύτερη θέση στην κατάταξη...