Έμπονυ Βάργκας - Κωνσταντίνα Λαψάτη

[Naroualis]

Η Έμπονυ Βάργκας είναι μια σειρά βιβλίων paranormal romance από την συγγραφέα Κωνσταντίνα Λαψάτη

 

Το πρώτο βιβλίο ονομάζεται 

 

 

Νυχτερινοί ψίθυροι

 

Εκδόσεις Ωκεανός, 2012
Σελίδες 384 
ISBN 978-960-6769-63-4
Τιμή βιβλιονέτ € 17,93

 

 

 

 

Από τη βιβλιονέτ :

 

 

Η Έμπονυ Βάργκας είναι πουθενά και παντού. Αόρατη από τους περισσότερους, αλλά τόσο κοντά σε αυτούς. Έχει μνήμες, έχει ιστορία, έχει παρελθόν. Όπως όλοι... Είναι μια αριστοκρατική, γοητευτική φιγούρα του σκότους που ξέρει να κρύβεται καλά, καθώς η αγέρωχη σκιά της, βρίσκει πάντα τον τρόπο να σκαρφαλώνει στους τοίχους του δικού μας θνητού κόσμου. 

Δεν πρόλαβε να αποτελειώσει την σκέψη της και η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα. Τα πορφυρά, παγωμένα χείλη άγγιξαν τρυφερά τα δικά του. Έμειναν εκεί, ενωμένα για κάτι περισσότερο από ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο, ώσπου ξαφνικά το μετάνιωσε.

Αν ξυπνούσε; Τί στο καλό θα έκανε αν εκείνος ξυπνούσε και την έβλεπε να στέκεται από πάνω του; Μέσα στο σπίτι του; Κλέφτης των χειλιών του μέσα στην ίδια του κρεβατοκάμαρα;

Με μία αστραπιαία κίνηση, έκανε στροφή πετώντας ταυτόχρονα πάνω στο σώμα του κοιμισμένου άντρα την κουβέρτα και βγήκε βιαστικά έξω από το ανοιχτό παράθυρο...

 

 

 

----------------------

 

 

Στο goodreads του έβαλα δύο αστεράκια. Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζει και τρίτο αστεράκι, όμως, μιας και υπάρχει μια τυπική πλοκή, υπάρχει και ένα τυπικό characterisation, υπάρχει κι ένα πολύ ενδιαφέρον ανακάτεμα σουμμεριακής μυθολογίας (αποφεύγοντας εντέχνως τον πολυχρησιμοποιημένο Παζούζου).

 

Ωστόσο:

α) Για να μην πέσει στη λούμπα του "περιγράφω ένα Λονδίνο που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου" (πράγμα που συμβαίνει στο 50% των υπόλοιπων paranormal romances γραμμένων από Έλληνες, και προς τιμήν της η Λαψάτη αποφάσισε να το αποφύγει) πάει στο εντελώς αντίθετο άκρο, να πετάει ονόματα εδώ κι εκεί, σε πολύ μεγαλύτερη συχνότητα από την ανεκτή. Το κείμενο καταντά έτσι απλά μια κραυγή αγωνίας να μην πιαστείς στα πράσα ως άσχετη. 

β) Δύο από τα πιο δυνατά σημεία της ιδέας, ο ωσεί θάνατος του Ξαβιέ και η ωσεί μετενσάρκωση του Ζάγκρος (που παρεμπιπτόντως είναι βουνό στα σύνορα Ιράν-Ιράκ) δεν έχουν την πρέπουσα σημασία στο κείμενο. Περίμενα να εμβαθύνει στις συνέπειες αυτών των δύο γεγονότων και δεν το κάνει. Ο Ρεν μαθαίνει ότι ο πατέρας του ζει ως βαμπίρος και εντάξει, δεν τρέχει κάστανο, η προσωπική τους σχέση δεν αλλάζει καθόλου. 

γ) Θεωρώ ότι η πλοκή είχε λίγα περισσότερα πέρα-δώθε από το ανεκτό, όπως επίσης και πολλούς που μολογάνε ότι υπάρχουν βαμπίρια σε άσχετους, αλλά τελικά το μυστικό παραμένει μυστικό. Μοιάζει αφελές.

δ) Και, τέλος, η ηρωίδα δεν καταφέρνει να γίνει κάτι αλλιώτικο από αυτά που διαβάζουμε κι από άλλους, λιγότερο ταλαντούχους συγγραφείς: μια πανέμορφη, πανίσχυρη, παν-πονεμένη βαμπίρα.

Παρά τη γκρίνια, θα διαβάσω το επόμενο βιβλίο, όταν εκδοθεί. Θέλω να δω τι θα γίνει τελικά.