"Η εκδίκηση" του Ιάσονα Λεμονιάτη- Γιώργος Μεσολογγίτης

[Ballerond]

Διάβασα λοιπόν κι εγώ αυτό το εγχείρημα του φίλου Γιώργου μιας και είχα ακούσει αρκετά καλά λόγια και μου άρεσε πολύ ο τίτλος και το εξώφυλλο. Στην αρχή με παρέπεμπε σε κάτι πιο dark noir και crime παρά σε ένα post apocalyptic horror novel.

 

Να ξεκινήσουμε από τα εύκολα πριν πάμε στα δύσκολα. Το βιβλίο σίγουρα σε ψυχαγωγεί. Είτε με τον αστείο και περιπετειώδη του ρυθμό είτε με τον κοινωνικό του και ανθρώπινο προβληματισμό. Ο συγγραφέας μεταπηδά από το ένα στο άλλο με περίσσια ευκολία, αν και σε κάποιες στιγμές ίσως πιο απότομα από όσο θα ήθελα.

 

Αν και πρωτότυπος κι έξυπνος ο τρόπος να αφηγηθεί την ιστορία, τα τρία μέρη μεταξύ τους δυστυχώς είναι αρκετά άνισα. Το πρώτο είναι ένα άτσαλο και νευρικό πρώτο βήμα, η δεύτερη ιστορία πιο μεστή / ανθρώπινη / κωμικοτραγική και η τρίτη είναι συγκινητική και η καλύτερη απ' όλες.

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, ένιωθα σαν να διάβαζα άλλο βιβλίο προς το τέλος μιας και είχα βάλει στην άκρη και αγνοήσει τελείως την ιστορία του Άλκη.

 

Πριν μπω σε spoilers, να αναφέρω κι εγώ ότι δυστυχώς η επιμέλεια ήθελε πολύ δουλειά κι είναι κρίμα έργα που έχουν να δώσουν πολλά, να χάνουν τόσο από μία έλλειψη επιμέλειας. Ελπίζω οι συνέχειες να είναι πιο προσεγμένες.

 

 

 

Τι μου άρεσε γενικά:

- Ο Οδυσσέας στην αρχή αν και λιγότερο προς το τέλος. Μετά από ένα σημείο ήταν λίγο καρικατούρα.

- Ο Ιάσωνας στο σύνολο. Πολύ καλός χαρακτήρας.

- Το τέλος της ιστορίας (μόνο αυτό μου άρεσε από εκεί)

- Ο επίλογος που προυποθέτει μία πολύ δυναμική συνέχεια

- Οι στιγμές μεταξύ Κατερίνας και Οδυσσέα πριν το ΑΚΥΡΟ τέλος τους (θα φτάσω κι εκεί)

- Οι εσωτερικές σκέψεις των χαρακτήρων

 

Τι μου άρεσε λιγότερο

- Ο Άλκης. Χάρτινος, άκομψος, βαρετός. Χωρίς background, χωρίς λόγο να τον μισήσουμε ή να τον αγαπήσουμε. Χωρίς κάποιον λόγο ύπαρξης για εμένα. Δεν μου προσέφερε τίποτα στο διάβασμα κι όταν πέθανε πολύ το χάρηκα.

- Κάποιες σκηνές μοιάζουν βγαλμένες από κακογραμμένο σενάριο τρόμου. Ειδικά εκεί στο μακελειό στο λιμάνι, θεωρώ πώς δεν χρειαζόταν.

- Το τέλος του Οδυσσεά. Σοβαρά τώρα;;; ΘΑ ΣΕ ΦΑΩ και βρίσκει το κοριτσάκι το όπλο το οποίο «ξέρει» να το χρησιμοποιεί και στην ψύχρα μπαμ σημαδεύει αυτόν που την είχε σώσει τόσες φορές; Μου φάνηκε ΠΑΡΑ πολύ κουλό και δεν βρήκα τπτ «καφρικο» ώστε να το πάρω πιο χαλαρά,

- Η έλλειψη περιγραφών για άλλα μέρη της Ελλάδας όταν ξεκίνησε ο χαμός. Ελπίζω να τα δούμε στην συνέχεια

- Του άξιζε μεγαλύτερο άπλωμα

 

 

 

Στο σύνολο ήταν ένα αξιοσημείωτο και ευχάριστο ανάγνωσμα. Θεωρώ ότι ο συγγραφέας έχει δυνατότητες αρκεί να ασχοληθεί παραπάνω, να χτίσει πρώτα λίγο τον κόσμο πριν πετάξει τους χαρακτήρες μέσα στον λάκκο με τα φίδια. Και σωστή επιμέλεια.

 

Rating: 6,5 / 10

[George Mesolongitis]

Ευχαριστώ πολύ Γιάννη για το review και τις παρατηρήσεις σου. Ελπίζω να σου αρέσει περισσότερο το καινούργιο μου πόνημα που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το 2017.

 

Θα ήθελα να απαντήσω στις παρατηρήσεις σου αν μου επιτρέπεται αυτό:

Καταρχάς το βιβλίο προμοτάρεται ως zombie Νουβέλα   

Στα άλλα: 

Αν χάρηκες που πέθανε ο Άλκης, τότε κάτι σου κίνησε.

Zombie story χωρίς ένα μακελειό;

Κάθε τόσο υπάρχουν περιστατικά με παιδιά κάθε ηλικίας που πειραματίζονται με όπλα, με τραγικά φυσικά αποτελέσματα απ' όποια άποψη και αν το δεις. Πόσο μάλλον σε ένα σουρεάλ, όπως λέει και ο Οδυσσέας, βίαιο κόσμο. Μάλιστα, του είχε δείξει πως δεν τον γουστάρει δυο φορές πριν τον... σουτάρει. Τόσο στο αυτοκίνητο που του κάνει handgun, όσο και όταν η Κατερίνα έφυγε αρχικά από το μακελειό, εγκαταλείποντας αρχικά τον Οδυσσέα.

Η έλλειψη περιγραφών σε διάφορα μέρη υπήρξε γιατί είναι μια μικρή ιστορία σε ένα μεγάλο κόσμο. Μια αφήγηση τρίτου προσώπου έχοντας τους περιορισμούς του πρώτου. Ωστόσο υπήρχε μια ιστορία... στη Σύρο. Περισσότερες πληροφορίες παρακάτω.

Η αλήθεια είναι ότι πρόσφατα έπιασα στα χέρια μου ξανά αυτή την ιστορία από την στιγμή που κυκλοφόρησε. Περίπου 15 μήνες δηλαδή. Συνειδητοποιώ πως, αν το έγραφα και πάλι τώρα, δεν θα άλλαζα πολλά πράγματα.

Βγάζοντας έξω την τεχνική και φυσικά την επιμέλεια, η μόνη προσθήκη θα ήταν το κεφάλαιο που κόπηκε τελευταία στιγμή. Τη διαδρομή της Κατερίνας και της μικρής Ελένης από τη Σαλαμίνα στον Πειραιά (μεσολαβεί 4 μήνες κενό).

Δεν νομίζω πως θα κάνω sequel για αυτήν την ιστορία. Είναι αυτό που είναι. Ένα πρώτο, μικρό, άτσαλο βήμα σε ένα χάος από ιδέες και λέξεις.

Ακόμα περιμένω κάποιον να «τσιμπήσει» ένα reference στο κεφάλαιο της Κατερίνας... Μικρό, χαζό αλλά θαμένο ακόμα. 

[BladeRunner]

Αν και το βιβλίο κυκλοφορεί εδώ και δυο χρόνια, εγώ το αγόρασα χθες από το ΦantastiCon 2017, από τον ίδιο τον συγγραφέα (πακετάκι μαζί με το "Martin Hellwood", που θα διαβαστεί και αυτό σύντομα). Ήταν ένα βιβλίο που είχα σταμπάρει χάρη στις πολύ καλές κριτικές αναγνωστών/συγγραφέων που εμπιστεύομαι την γνώμη τους γύρω από βιβλία του ευρύτερου Φανταστικού, αλλά πάντα κάτι προέκυπτε και δεν το αγόραζα. Όμως στο φετινό ΦantastiCon το είχα πάνω-πάνω στην (μεγαλούτσικη) λίστα μου και δεν υπήρχε περίπτωση να μην το τσιμπήσω αυτή την φορά.

Εντάξει, δεν έχω να πω κάτι το διαφορετικό από αυτά που έχουν πει/γράψει και άλλοι αναγνώστες του βιβλίου. Έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά ψυχαγωγικό και ενοχικά απολαυστικό μετά-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα τρόμου με ζόμπι. Στα περισσότερα βιβλία με ζόμπι, η λέξη αναφέρεται κάθε τρεις και λίγο, εδώ δεν υπάρχει πουθενά. Από κει και πέρα, το βιβλίο χωρίζεται σε τρία διαφορετικά μέρη, μπορεί να πει κανείς σε τρεις διαφορετικές ιστορίες, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, που όμως είναι αλληλένδετες. Το πρώτο μέρος πολύ δυνατό και σκληρό αλλά κάπως κλισέ, το δεύτερο εξίσου δυνατό και συναισθηματικά ίσως πιο έντονο, το τρίτο μέρος πραγματικά άπαικτο, αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα δυο. Η γραφή κάνει την δουλειά της, ο συγγραφέας περιγράφει τα σκηνικά, τα γεγονότα και τους χαρακτήρες με γλαφυρότητα και αμεσότητα, χωρίς φλυαρίες και περιττολογίες.

Λογοτεχνικά μπορεί να μην είναι και το καλύτερο βιβλίο τρόμου εκεί έξω. Μπορεί οι χαρακτήρες να μην είναι ιδιαίτερα σκιαγραφημένοι και να υπάρχουν διαφόρων ειδών... ασυνέπειες στην πλοκή, ενώ ο επίδοξος αναγνώστης θα συναντήσει λίγα περισσότερα λάθη επιμέλειας από τα συνηθισμένα (προσωπικά δεν χαλάστηκα και τόσο). Όμως, διάολε, ήταν μια απολαυστική ανάγνωση. Χόρτασα δράση, βία, gore σκηνές και υπερβολές - και όλα αυτά εδώ, στην Ελλάδα. Επίσης μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχουν και κάποιοι κοινωνικοπολιτικοί σχολιασμοί, ενώ οι χαρακτήρες είναι οι κλασικοί Νεοέλληνες της διπλανής μας πόρτας.

7.5/10

Edited October 8, 2017 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

Ένα ωραίο βιβλίο, που αντιμετωπίζει το θέμα του με χιούμορ και ελαφρότητα. Εκτός από το πρώτο μέρος, την ιστορία του Άλκη, η οποία ήταν ο λόγος που έκανα τόσες μέρες να το διαβάσω.
Η ιστορία του Άλκη μού ήταν τόσο αντιπαθής, που δεν θέλω να πω πολλά γι' αυτήν (ή αυτόν). Παραλίγο να αφήσω το βιβλίο, γιατί πίστευα ότι έτσι θα πήγαινε όλο. Αλλά, ευτυχώς, όχι.
Αφού τελειώσαμε με τον πρώτο χαρακτήρα και την ορδή του, αφού αφήσαμε πίσω πετσοκομμένα σκυλιά και γατιά (έλεος, αγαπητοί Έλληνες συγγραφείς), αφού καταλάβαμε, τέλος πάντων, περί τίνος πρόκειται και προς τα πού η θάλασσα, παρακαλώ, ήρθε στο προσκήνιο η πολύ πραγματική, αντιπαθητική και συμπαθέστατη για τους ίδιους λόγους (την... ανθρωπίλα της), υπέροχη Κατερίνα.
Η Κατερίνα που ήταν σαν να την ήξερα. Σαν να την είχα κολλητή. Η οποία γνωρίζει τον δις υπέροχο Οδυσσέα, τον λατρευτό Οδυσσέα που τι να πω γι' αυτόν; Το όνειρο κάθε γυναίκας; (Χαχα, θα πουν κάποιοες, αλλά ναι, είναι και γαμώ τους τύπους επειδή ακριβώς ξέρει ότι δεν είναι από τα κουλ παιδιά, αλλά αυτό δεν τον κάνει φύτουκλα ούτε αντι-κουλ, πώς να το πω, είναι ο πραγματικά και γαμώ τους τύπους και όποια δεν το βλέπει είναι μαστουρωμένη). Και κάνουν, οι δυο τους κι ένα μικρό κοριτσάκι, ένα τσακ, και κάθομαι εγώ και διαβάζω ρουφώντας τις σελίδες και ψάχνοντας από πού μού 'ρθε!
Τα πράγματα (στην ιστορία του βιβλίου) είναι σοβαρά. Είναι πολύ σοβαρά. Δηλαδή, για κάτσε, αν το σκεφτείς θα τρελαθείς. Αλλά επειδή έχουμε αμυντικούς μηχανισμούς στον εγκέφαλο, όλο αυτό γίνεται ένα μπάχαλο επιβίωσης χωρίς θεατρινισμούς και ψευτοηρωισμούς. Το χιούμορ, όμως, δεν αναιρεί την τραγικότητα, τελικά. Ούτε τη ματαιότητά της.

Επίσης η τελευταία ιστορία, αυτή του Ιάσονα Λεμονιάτη, έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή. Τρόμος, "γοτθικός" ίσως να έλεγε κάποιος γνώστης, εγώ δεν είμαι σίγουρη, αλλά πάλι το ίδιο απλός και καθημερινός. Ανθρώπινη, μισητή φιγούρα, χωρίς επιτηδευμένα μεγαλεία ψυχο-σπλατερο-πάθειας.

Επειδή πολύ το σοβάρεψα, (και συγγνώμη αν δεν έγινα πιο συγκεκριμένη αλλά δεν ήθελα να κάνω σπόιλερ την υπόθεση - να πω μόνο ότι οι τρεις ιστορίες είναι κομμάτια της ίδιας), ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα που μου χάρισε το βιβλίο στο φετινό Φantasticon, και του εύχομαι γρήγορα το επόμενο. Εγώ θα το περιμένω.

(Μην ξεχάσω: η βέρα του ταξιτζή! Τέλεια, τέλεια, τέλεια!!!  )