Φωσφοριζέ Σκουπίδια

[Elli Sketo]

Συγγραφέας: elli sketo
Είδος: Διάφορη λογοτεχνία ξέρω'γω
Βία: Μόνο ψυχολογική
Σεξ: Όχι αλλά yes please
Λέξεις: 2004
Αυτοτελής: Ναι
 
Σχόλια: Για το WriteIn Short story Live με θέμα: Πώς ένα κορίτσι να βαστάξει μοναχό του τα βάρη τόσων πολλών ανθρώπων; (Ευχαριστούμε Myyst!) 

Φωσφοριζέ Σκουπίδια

 
 
Είχα χαθεί. Όχι όπως όταν έχεις μια γενική ιδέα για το που πας αλλά δεν ξέρεις που είσαι ακριβώς.
Όχι. Είχα χαθεί κανονικότατα. Το μόνο που έβλεπα στο θεοσκόταδο ήταν η λευκή διαχωριστική λωρίδα του οδοστρώματος που με το ζόρι φωτιζόταν από τα ξεψυχισμένα φανάρια του παλιού μου αυτοκινήτου.
Φυσικά για την κατάστασή μου δεν είχα να κατηγορήσω κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό μου. Ήθελα εκδρομή στη φύση, δράση και άλλες τέτοιες αηδίες χωρίς το κινητό μου και τη βοήθεια της τεχνολογίας. Τώρα περιφερόμουν στα χωράφια ένας θεός ξέρει πόσο μακριά από τον πολιτισμό, με τον δείχτη της βενζίνης να φλερτάρει επικίνδυνα εκείνο το καταραμένο Ε στη βάση του καντράν. Ίσως τότε ήταν η πρώτη φορά στην απόλυτα αστικοποιημένη μου ζωή που συνειδητοποίησα πως υπάρχει ένας διαφορετικός κόσμος εκεί έξω – όπου η τεχνογνωσία, οι βαθιά ενημερωμένες και φυσικά πάντα αμερόληπτες, απόψεις σου πάνω στα αθλητικά δρώμενα ή τα δέκα χρόνια κλασικής κιθάρας μπορεί να σε κάνουν καλό ρομποτάκι και χρήσιμο μέλος κοινωνίας στην πόλη μα δε θα σε βοηθήσουν καθόλου όταν θα σε κυνηγάνε τα τσακάλια και οι λύκοι.
Γενικά φταίει που χώρισα.
“Αυτό είναι – η Όλγα φταίει και για αυτό,” αναφώνησα και άφησα το τιμόνι για να πανηγυρίσω.
Τότε την είδα.

Ναι, τη στιγμή που δεν κρατούσα το τιμόνι. Τι πρόβλημα έχεις; Θα με αφήσεις να σου πω τι έγινε ή θα διακόπτεις συνεχώς; Μπράβο, κάθισε και βγάλε το σκασμό. Με ζάλισες τόση ώρα πάνω-κάτω.

Περπατούσε στην άκρη του δρόμου – στη μέση του γαμημένου πουθενά και όταν αντιλήφθηκε ότι πλησιάζει όχημα σήκωσε το χέρι της χωρίς όμως να σταματήσει ή να γυρίσει προς το μέρος του. Σταμάτησα γιατί θα ήταν αναίσθητο να την αφήσω μόνη μέσα στη νύχτα, αν και περισσότερο σταμάτησα γιατί φαινόταν σα να ξέρει που πηγαίνει. Ακόμη και στο ετήσιο συμπόσιο σατανιστών να με πήγαινε, καλύτερα θα ήταν από τον τωρινό μου προορισμό.
“Τουλάχιστον μαζί της,” σκέφτηκα, “μπορώ να πω ότι πήγα στο διάολο.”
Σταμάτησα δίπλα της και άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού –τόσο ιππότης– και μπήκε μέσα δειλά, αφού μου έριξε μια πεταχτή ματιά.
“Πού πάμε;” τη ρώτησα διπλωματικά.
“Από 'δω,” απάντησε αδιάφορα και έδειξε τον ατελείωτο, σκοτεινό δρόμο μπροστά μας.
Δεν απάντησα. Στην τελική δρόμος είναι, για να φτιάχτηκε κάπου θα οδηγεί. Κατά προτίμηση στην Αθήνα. Ή σε ένα γραφικό χωριό πάνω στο βουνό. Ή έστω σε ένα βενζινάδικο.
Την κοίταξα αμήχανα μια-δυο φορές και προσπάθησα να ανοίξω συζήτηση.
Στην αρχή τη βρήκα λίγο ενοχλητική. Θρονιάστηκε καλά καλά στη θέση δίπλα μου χωρίς να μιλάει ή να με κοιτάζει. Ένιωσα σα σοφέρ – όχι, χειρότερα. Σαν ταξιτζής ένοιωσα.
Προσπάθησα πολλές φορές να σπάσω τον πάγο αλλά πάντα με ακύρωνε. Τη μία μπορεί να έλεγε κάτι πολύ άσχετο το οποίο πετούσε τη ροή της σκέψης μου από το παράθυρο, την άλλη μπορεί να ήταν αφάνταστα αγενής και άλλες φορές απλά με αγνοούσε.

Εμένα, ρε φίλε! Υπάρχει δίποδο με συνείδηση που αγνόησε εμένα! Εντάξει, εντάξει. Είμαι καλά. Ναι, λίγο νερό παρακαλώ.
 

Έτσι συγκεντρώθηκα και εγώ στον δρόμο που σύντομα μας έβγαλε σε ένα ύψωμα από όπου φαίνονταν τα φώτα μιας μικρής πόλης στην κοιλάδα από κάτω.
“Ναι, ρε αρρώστια!” ξεφώνισα και της έδωσα το χέρι μου με ενθουσιασμό για hi-five. Εκείνη έμεινε για λίγο να με κοιτά με το βλέμμα της αγελάδας. Ύστερα αργά και δειλά σήκωσε το χέρι της και το κόλλησε στο δικό μου.
“Είχες χαθεί;” με ρώτησε ύποπτα.
“Τι;!;” φώναξα προσέχοντας ιδιαίτερα τα πρίμα μου. Καθάρισα το λαιμό μου. “Δεν πας καλά κοπέλα μου,” Είπα σοβαρά. “Δεν ξέρω πως είναι να χάνεσαι εγώ!” Χτύπησα με τον δείχτη μου το κούτελό της και χαμογέλασα περήφανα/βλαμμένα. “Έχω GPS εδώ μέσα.”
Συνέχισε να με κοιτά σοβαρά. Δεν πίστευε λέξη από όσα της έλεγα.
“Αν συνεχίσεις από εδώ,” μου είπε τελικά, “δεν πρόκειται ποτέ να φτάσεις στην πόλη. Στα 200 μέτρα έχει μια έξοδο. Έχε το νου σου και κάνε δεξιά.”
Τη στραβοκοίταξα αλλά δε μίλησα. Ήδη είχαμε αρχίσει να απομακρυνόμαστε από τα φώτα και η καρδιά μου βούλιαζε στην απελπισία. Ευτυχώς είχε δίκιο. Ήταν ένας μικρός κατηφορικός δρόμος που ούτε θα τον είχα προσέξει αν δε μου τον επεσήμανε.
Αυθόρμητα τη σκούντηξα στον ώμο όλο χαρά.
“Μπράβο, ρε συ!” της είπα κλείνοντας της το μάτι. “Τα σπας.”
Μου χαμογέλασε.

Μπορείς να μη γελάς σε παρακαλώ; Μάλιστα. Πολύ ώριμη συμπεριφορά. Όχι, όχι, συνεχίστε παρακαλώ. Εγώ λέω να φύγω. Α, τι; Τώρα θέλετε να μάθετε πώς βρέθηκε ο ντολμαδοποιητής στην καμινάδα της γιαγιάς Μέλπως, γιατί ένας ξύλινος βούδας παραλίγο να αφήσει στον τόπο έναν άτυχο ποδηλάτη και γενικότερα γιατί παραλίγο να πνιγεί η πόλη σας στα φωσφοριζέ σκουπίδια;
Καθίκια.

Υπήρχε μια περίεργη χημεία ανάμεσά μας. Οι συζητήσεις μαζί της θύμιζαν συναισθηματικό τρενάκι του λούνα παρκ όπου τη μία σε ανέβαζε στα αστέρια και την άλλη σε έριχνε στις πιο βαθιές χαράδρες. Επίσης πρόσεξα πως κρατούσε τις αποστάσεις της. Κάθε φορά που πήγαινα να της πω κάτι προσωπικό ένιωθα σα να κλείνει μια πόρτα με δύναμη στα μούτρα μου. Η συζήτηση είχε την εξής σουρεάλ φόρμα:
“Ξέρεις, χώρισα πριν λίγ-”
“Σου αρέσει το φακόριζο;”
“Τι;”
“Το φακόριζο. Σου αρέσει;”
“Τι σχέση έχ-”
“Σου αρέσει;”
“Δεν έχω φάει ποτέ. Το βρίσκω ηλίθιο. Φάε φακές ή ρύζι. Γιατί να θέλει κανείς να τα μπερδέψει;”
“Όπως το φαντάστηκα. Δεν έχεις ιδέα από σωστή διατροφή.”
και κάπως έτσι καταλήγαμε να μαλώνουμε για το φαγητό ή για το αν το μπλε με το κόκκινο βγάζουν βιολετί ή λιλά.
Τελικά, κάποια στιγμή που την έπιασα να κοιτά έξω από το παράθυρο, πήρα μια βαθιά ανάσα και της τα ξέρασα όλα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τα παιδιά στο σχολείο που δε με παίζανε, τους γονείς μου που με ντύνανε μόνο με αποχρώσεις του καφέ και μεγάλωσα πιστεύοντας ότι είμαι μια, υπερτιμημένη μεν, κακοντυμένη δε, δίποδη κουράδα, τις αποτυχημένες μου σχέσεις (καλά – την αποτυχημένη μου σχέση), την ανύπαρκτη μου σταδιοδρομία και το χλωμό μου μέλλον. Μια-δυο φορές προσπάθησε να επέμβει, αλλά ταυτόχρονα οι ιστορίες της κατά συρροή αποτυχίας μου στο άδικο τούτο παιχνίδι που ακούει στο όνομα “ζωή” πότε τη σπάραζαν στα γέλια και πότε την έκαναν να κλαίει.

Της τα είπα όλα, ακούς ρεμάλι; Και εσείς! Πίσω από τον καθρέφτη! Το ξέρω ότι κάποιος είναι εκεί! Έχω δει αρκετά CSI ώστε να ξέρω ότι ακούτε γατάκια! Τι έγινε μετά;

Μετά εμφανίστηκε η σκόνη. Δηλαδή, εγώ νόμιζα πως είναι σκόνη – περισσότερο έμοιαζε με ανεμοστρόβιλο τον οποίο στόλιζαν μικρές φωσφοριζέ κουκίδες. Μας πλησίαζε βρυχώμενος και όταν τον είδα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου έβγαλα μια πολύ ντεκαβλέ στριγκλιά.
“Έρχονται τα δικά μου προβλήματα τώρα ε;” είπε θλιμμένα.
“Γουάτ;” τη ρώτησα ξερά ρίχνοντας πάντα ύποπτες ματιές στον καθρέφτη.
“Το Χάος που μας ακολουθεί. Είναι τα προβλήματά μου.”
Της έριξα ένα βλέμμα όλο πανικό. Το δικό μου πρόβλημα ήταν, ξέρω 'γω, η Όλγα και εκείνη είχε τον δικό της προσωπικό Νιαρλαθοτέπ να την καταδιώκει.
Αδικία, ρε αδελφέ.
“Τ-τι εννοείς;” τραύλισα.
“Πρέπει να κατέβω τώρα,” είπε και έκανε να ανοίξει την πόρτα.
Αυτόματα κλείδωσα και της έβαλα τις φωνές.
“Πας καλά; Θα πηδήξεις από το αμάξι ενώ κατεβαίνουμε τη βουνοπλαγιά με 60 χιλιόμετρα την ώρα; Νομίζεις ότι γυρνάς ταινία για το Χόλιγουντ;”
Γέλασε.
“Δεν είναι αστείο,” είπα αλλά τη σκούντηξα χαμογελώντας και εγώ.
“Σοβαρά,” μου είπε τελικά. “Έχω πρόβλημα.”
“Σκάσε.”
“Είμαι καταραμένη.”
“Α στο διάολο.”
“Μην κοροϊδεύεις. Δε μπορώ να στο εξηγήσω εύκολα,” μου είπε στενοχωρημένη.
“Προσπάθησε παρακαλώ;” είπα ενώ πάσχιζα να κρατήσω το αμάξι στο δρόμο. “Επειδή νομίζω ότι θα πεθάνω πολύ σύντομα και θα είναι μαλακία να μην ξέρω τι με σκότωσε.”
Τότε μου εξήγησε. Μου είπε πως κάθε φορά που κάποιος της έλεγε κάποιο του πρόβλημα αυτό γινόταν ένα βάρος που καθόταν στην καρδιά της και ο μόνος τρόπος να λυτρωθεί από αυτό το βάρος ήταν να του δώσει ζωή και να το ελευθερώσει.
“Και τώρα αυτό που μας κυνηγά είναι, να πούμε, το κατοικίδιό σου;”
Μου χαμογέλασε.

Ορίστε; Ναι, μέσες άκρες, μου παραδέχτηκε πως ήταν μάγισσα που μάζευε τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω της και τα μετέτρεπε σε μια περίεργη, σκοτεινή θύελλα που την ακολουθούσε. Όχι, δεν ανέφερε τίποτε ποτέ για παγκόσμια κυριαρχ-
Συγνώμη, αυτός εκεί είναι ντιπ για ντιπ χαζός; Τι ερωτήσεις είναι αυτές;
Θέλετε να σας πω τι έγινε μετά ή να σας αφήσω να βγάλετε άκρη μόνοι; Μάλιστα. Να ξέρετε όμως,

Το πρώτο πράγμα που είδα και εγώ ήταν ο ντολμαδοποιητής. Τσίριξα πάλι.
“Τι σκατά είναι αυτό;!;”
“Ντολμαδοποιητής.”
“Πως είναι αυτό βάρος;”
“Είναι του πατέρα μου. Μου ζήτησε να του αγοράσω έναν όταν ήμουν στην Αθήνα. Με είχε πρήξει. Έχει μανία με τους ντολμάδες. Φτιάχνει άπειρους και τους στοιβάζει ψυχαναγκαστικά.”
Την κοίταξα με το στόμα ανοιχτό σα βλάκας.
“Είναι έκφραση της πολύπλοκης σχέσης που έχω μαζί του,” είπε τελικά.
“Τα ντίλντο πότε θα αρχίσουν να πέφτουν βροχή;” ρώτησα κοιτώντας τον ουρανό που σκοτείνιαζε γρήγορα.
“Σύντομα.”
“Δεν υπάρχει τρόπος να το λύσουμε όλο αυτό;”
“Μπορείς να με αφήσεις να κατέβω, όπως σου είπα. Θα σταματήσει να σε κυνηγά. Εμένα θέλει.”
Πήρα μια απότομη στροφή ξύνοντας τη μεταλλική μπάρα στην άκρη του δρόμου. Το Χάος μας πλησίασε κι άλλο.
“Τι σε θέλει μανίτσα;”
“Θέλει να του πω και τα δικά σου. Θέλει κι άλλο δράμα. Τρέφεται από αυτό.”
“Μα φτάνουμε στην πόλη,” είπα απεγνωσμένα δείχνοντας τα φώτα που πλησίαζαν.
“Δεν έχει σημασία. Θα μας ακολουθεί πάντα.”
Σταμάτησα το αμάξι και βγήκα έξω τραβώντας την από το χέρι και άρχισα να περπατώ προς το Χάος.
“Τι κάνεις;” ρώτησε τρομαγμένη.
“Είναι πράγματα,” της είπα αποφασιστικά. “Απλά φωσφοριζέ σκουπίδια που πετάνε στον ουρανό μέσα σε ένα σκοτεινό σύννεφο που έχει συνείδηση, μουγκρίζει και μας κυνηγά.
Της χαμογέλασα.
“Δεν πρέπει να σε τρομάζουν.”

Μετά αυτό που έγινε, κύριοι και αγνώστου φύλου μάζα από λιπώδη ιστό στη γωνία με το καφέ ταγιέρ, ήταν το πιο τρομαχτικό πράγμα που μου έχει συμβεί.

Το Χάος μας περιέβαλε μεμιάς και δεν έβλεπα ούτε το χέρι μου που ήταν σφιχτά δεμένο με το δικό της. Της είπα να τα αφήσει, ένα-ένα. Πρώτα ξεκίνησε με των άλλων. Ντολμαδοποιητές, χάπια και ενέσεις, χριστουγεννιάτικα δέντρα, κακοραμμένα φορέματα, σχολικά θρανία, μολύβια, τετράδια και άλλα φωσφοριζέ σκουπίδια που ο κόσμος είχε αφήσει στην καρδιά της έπεφταν ένα ένα στο έδαφος ή εκτινάσσονταν μακριά μας.
“Τα δικά σου τώρα,” της είπα και την έσφιξα.
“Και μετά τι θα έχω;”
“Τα δικά σου τώρα,” επανέλαβα. “Δεν είσαι τα προβλήματά σου.”
Και από τον ουρανό συνέχισαν να πέφτουν σκουπίδια όλο το βράδυ. Καπναποθήκες, εισιτήρια για θεατρικές παραστάσεις, φωτογραφίες, λογαριασμοί, μικρά και μεγάλα κοσμήματα..

Ναι, έτσι βρέθηκε εκείνο το πέτρινο ελεφαντάκι στο παρτέρι σας κύριε. Το ξέρω ότι δε με πιστεύετε. Όμως αυτό έγινε.
Εκείνη;

Όταν όλα είχαν φύγει το Χάος είχε χαθεί. Από τον ουρανό έπεφταν ακόμα φωσφοριζέ σκουπίδια.
Ακούσαμε τις σειρήνες στο βάθος. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ο ανεμοστρόβιλος της είχε προκαλέσει έναν κακό χαμό γύρω μα, ακόμη και να μην είχε προκαλέσει καμία ζημιά στην πόλη, αποκλείεται να είχε περάσει απαρατήρητος. Εκείνη όμως ήταν ήρεμη.
“Τώρα είμαι έτοιμη,” μου είπε. “Μπορώ τώρα να γίνω ένα με τα πάντα.”
Με φίλησε και χάθηκε λίγο πριν σκάσει μύτη το πρώτο μπατσικό.

Σας είπα ότι εκείνος εκεί είναι καθυστερημένος; Φίλε μου, η κοπελιά μετέτρεπε τα προβλήματα του κόσμου σε αντικείμενα με τα οποία τα είχε συνδέσει και ύστερα από όλα αυτά τα αντικείμενα δημιούργησε μια οντότητα που τρεφόταν από τις στεναχώριες του κόσμου και εσύ αυτό που κράτησες είναι ένα μαγικό τρικάκι που κάνει ο τελευταίος τσαρλατάνος του τσίρκου; Απλά εξαφανίστηκε. Μπαμ, έφυγε. Πού θες να ξέρω που πήγε;
 
Με κράτησαν μέσα σχεδόν μια μέρα. Όταν επιτέλους αποφάσισαν ότι τα έχω χαμένα με άφησαν να πάω στην ευχή του θεού. Χρειάστηκε να περπατήσω τρεις ώρες για να φτάσω ξανά στην πλαγιά που την είδα τελευταία φορά. Ο Νόμος δεν αξιώθηκε να κατεβάσει το σαραβαλάκι μου στην πόλη. Μόνο τα φωσφόριζε σκουπίδια τον νοιάζουν.
Ας είναι.
Ας είναι.
Εκείνη ήταν εκεί, φυσικά.
Στεκόταν και αγνάντευε τον ήλιο που βυθιζόταν πίσω από την πόλη.
Τώρα ήταν ένα.
Όταν με είδε να αγκομαχώ στη στροφή μου χαμογέλασε.

[Eugenia Rose]

Δίποδη κουράδα λέει!

 

Ωραία ιστορία αν και η τελευταια παράγραφος πάλι φαίνεται σαν να μιλάει σε κάποιον ενώ πλέον δεν υπάρχει κανείς άλλος. Αλλά δεν βαριέσαι

Edited February 21, 2016 by Eugenia Rose

[elgalla]

Τώρα, δεν ξέρω, νομίζω θα γράψω τα ίδια που έχω γράψει σε άλλες ιστορίες σου που έχω διαβάσει:

 

+ Πολύ ζωντανή γραφή, με πηγαίο χιούμορ.

+ Ένας κεντρικός ήρωας συμπαθής, αν και ελαφρώς μαλ...ας. Το εντυπωσιακό είναι ότι, χωρίς να ξέρουμε πολλά γι' αυτόν, πετυχαίνεις να μας δείξεις ακριβώς τον χαρακτήρα του.

+ Ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, ιδανική για τέτοιου τύπου μικρό, χιουμοριστικό σφηνάκι, εκτελεσμένη με πολύ διασκεδαστικό τρόπο.

+ Είναι ωραίο που μιλάει σε κάποιον, δίνει αμεσότητα.

 

Τώρα, όσον αφορά τα αρνητικά:

 

- Υπάρχουν κάποια θεματάκια σύνταξης και στίξης.

- Με χάλασε λίγο το πώς προσπάθησες να φέρεις περιφραστικά στα ελληνικά το "emotional roller-coaster".

- Μου φάνηκε πως το έτρεξες πάρα πολύ. Εξαλογία μπορεί να μη βγάζει, αλλά σίγουρα βγάζει με άνεση 5.000-7.000 λέξεις.

- Γιατί τα σκουπίδια είναι φωσφοριζέ; Εντάξει, αυτό δεν είναι ακριβώς αρνητικό και μπορείς πάντα να μου πεις "γιατί έτσι τα φαντάστηκα", απλά εγώ έμεινα με την απορία.

 

Γενικά, πάντως, ήταν απολαυστικότατο όπως και κάθε τι δικό σου που έχω διαβάσει.

-

[Rhialto]

Δεν ξέρω πόσο παραπάνω θα μπορούσες να τραβήξεις την ιστορία αλλά μου άρεσε πολύ η λογική πως υπάρχουν άτομα με τις δυνάμεις της Όλγας. Επίσης μου άρεσε το πως προσέγγισες σοβαρά θέματα μ' ενα χιουμοριστικό τρόπο. Όσον αφορά την παρομοίωση με το τρενάκι. Η σχέση των ηρωίδων είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας (κατά την άποψη μου πάντα) και με χάλασε ελαφρώς το γεγονός πως η Όλγα έρχεται - γίνεται ο χαμός - φεύγει. Θα ήθελα να αντιμετωπίσουν μαζί την μέγγενη του νόμου ή έστω να ξαναεμφανιστεί μπροστά στην πρωταγωνίστρια προς το τέλος της ιστορίας και να της πετάξει καμιά ατάκα... Κατ' τα άλλα πολύ διασκεδαστική και to the point ιστορία... 

[Morfeas]

Χμμ...

Χμμμ...

 

Λοιπόν, μακράν ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από σένα. Κλασικά η γραφή σου με παρασέρνει (γελασα σε δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσα σημεία), όντως έτρεξες πολύ (αλλά του πήγαινε να τρέχεις, δηλαδή εγώ -αν και θα το ήθελα μεγαλύτερο, γιατί τελείωσε γρήγορα- αισθάνθηκα ότι ταίριαζε πολύ ο ρυθμός της αφήγησης με τον ρυθμό που ξεπέταγες την πλοκή και δεν θα σου πρότεινα να το αλλάξεις) και η πλοκή σου (για πρώτη φορά) με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Ωραία ιδέα, ωραίος χαρακτήρας (μου έμεινε ως γυναίκα, αλλά δεν θυμάμαι αν το λες κάπου καθαρά ή το διαψεύδεις), ωραίο τέλος, γενικά ωραίο.

Δεν έχω πράγματα για διόρθωση. Μόνο τη φράση "Τώρα ήταν ένα.(με τα πάντα, υποθέτω)" δεν μπορώ να την κάνω εικόνα, πλας το χρειάζεται ένα πέρασμα ακόμη για λίγα θεματάκια, αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα.

 

Μπράβο σου! Και να γράφεις συχνότερα.

[Ballerond]

Μου αρέσουν πολύ τα κείμενα τα οποία είναι έξυπνα και με κάνουν και γελάω με ευφάνταστο  χιούμορ ;)
ΚΙ εμένα μου άρεσε πολύ και όπως είπαν και τα παιδιά πιο πάνω θα το ήθελα λίγο μεγαλύτερο. Σϊγουρα 1000 λέξεις ακόμα για να μπορέσουμε να πάμε κλιμακωτά μέχρι το σημείο που μπαίνουν μέσα μαζί.

Μου άρεσε και σαν κείμενο και σαν ιδέα και η ανάπλαση των χαρακτήρων. Ευχαρίστως θα διάβασα μία συλλογή με τέτοιες ιστορίες αν έγραφες όντως κάτι τέτοιο ;)

Good job!

[alkinem]

Πέρασα πολύ ωραία με την ιστορία σου.

Εκμεταλλεύτηκες πολύ καλά το θέμα που είχε δοθεί και μας χάρισες μια ιστορία καλογραμμένη, με έξυπνη φαντασία κι ακόμα πιο έξυπνο χιούμορ. Το γέλιο έβγαινε αβίαστα και τα αστεία ήταν εξαιρετικά ταιριασμένα με την πλοκή- ήταν αυθεντικά και κανένα δεν πεταγόταν εκεί που δεν ήταν απαραίτητο.

Στα αρνητικά τώρα. Χμ... πραγματικά τίποτε σπουδαίο. Απλώς σε κάποια σημεία η ιστορία σου έτρεχε τόσο που σου ξέφυγαν μερικά συντακτικά λαθάκια. Τίποτε που δεν διορθώνεται ακόμα και με έναν πεταχτό επανέλεγχο.

Προσωπικό παράπονο: Μικρό το μέγεθος. Τέλειωσα την ανάγνωση στο άψε-σβήσε και θα ήθελα να διαβάσω ακόμα άλλο τόσο... ή και ακόμα περισσότερο.

[Eugenia Rose]

Sequel!

 

Οι δυο πρωταγωνίστριες μπαίνουνε στο αμαξάκι και ψάχνουνε να βρούνε τον πατέρα της για να του δώσουνε τον ντολμαδοποιητή. Ο οποίος πατέρας έχει γίνει μεζεδάκι στα σαγόνια ενός τεράστιο ντολμά που δημιουργήθηκε μετά από χρόνια συσσωρεύσης ντολμάδων και μούχλας και έχει περάσει σε μια παράλληλη διάσταση όπου τρέφονται μόνο με μιλκ σέικ ροδάκινο και φοράνε κάλτσες μαζί με πέδιλο.

Καινούριο αντίσιον στους χαρακτήρες είναι ο ντολμαδοποιητής που τελικά είναι και κανονικός ποιητής και φτιάχνει κάθε τόσο στοίχους που εξυμνούν τα ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα αλλά όχι με λαχανόφυλλα. Ο λαχανοντολμαδοποιητής είναι η Νέμεσις του και θα τον συναντήσει στην άλλη πλευρά της πραγματικότητας.

 

Τι θα κάνουνε οι ήρωες μας; Παρακαλώ μείνετε στο ακουστικό σας.

Edited February 23, 2016 by Eugenia Rose

[jjohn]

Λοιπόν,  έχεις μία ενδιαφέρουσα ιδέα και το κείμενο είναι γραμμένο με απλό  στυλάκι που δεν κουράζει τον αναγνώστη.

 

Προσωπικά, όμως, το τόσο  συχνό σπάσιμο του λεγόμενου fourth wall μου χτύπησε κάπως.   Παίζει να είναι ο πιο 'εξυπνάκιας' χαρακτήρας που έχω διαβάσει ποτέ μου.

      Λατρεύω τους εξυπνάκηδες  χαρακτήρες, αλλά  δεν μπορεί να είναι το μόνο  feature ενός χαρακτήρα, γιατί -αναγκαστικά- πάει προς την μεριά της υπερβολής(όπως εδώ) και αυτό κατ'εμέ  περισσότερο κακό κάνει  στον χαρακτήρα παρά  καλό.

        Case in point, το άβαταρ μου. O Χάρης ο Ντρέσντεν  είναι  εξυπνάκιας όσο δεν πάει, αλλά έχει ένα σωρό καλά που τον κάνουν  αξιαγάπητο 

Εν τούτοις,  το σημείο με το καθίκια είναι  πολύ ωραίο

 

Αυτά!

Καλή σου επιτυχία!

------

Edited February 25, 2016 by jjohn

[wordsmith]

Sequel!

 

Οι δυο πρωταγωνίστριες μπαίνουνε στο αμαξάκι και ψάχνουνε να βρούνε τον πατέρα της για να του δώσουνε τον ντολμαδοποιητή. Ο οποίος πατέρας έχει γίνει μεζεδάκι στα σαγόνια ενός τεράστιο ντολμά που δημιουργήθηκε μετά από χρόνια συσσωρεύσης ντολμάδων και μούχλας και έχει περάσει σε μια παράλληλη διάσταση όπου τρέφονται μόνο με μιλκ σέικ ροδάκινο και φοράνε κάλτσες μαζί με πέδιλο.

Καινούριο αντίσιον στους χαρακτήρες είναι ο ντολμαδοποιητής που τελικά είναι και κανονικός ποιητής και φτιάχνει κάθε τόσο στοίχους που εξυμνούν τα ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα αλλά όχι με λαχανόφυλλα. Ο λαχανοντολμαδοποιητής είναι η Νέμεσις του και θα τον συναντήσει στην άλλη πλευρά της πραγματικότητας.

 

Τι θα κάνουνε οι ήρωες μας; Παρακαλώ μείνετε στο ακουστικό σας.

Αυτό δεν είναι sequel αυτού εδώ μόνο του διηγήματος, είναι sequel της "Επίθεσης του γιγαντιαίου μουσακά"/ντολμαδοποιητή.

Αρκετή πλάκα, σουρεαλιστικά στοιχεία και καλογραμμένο. Μου άρεσε η ιδέα (τα αρνητικά συναισθήματα συσσωρεύονται και γίνονται μια μάζα που μας κυνηγάει) και κυρίως το ότι μια τέτοια ιδέα, κατάλληλη για πολύ πιο μελαγχολικό urban fantasy, την έκανες χιουμοριστικό φλασάκι. Πολύ πετυχημένη η γλώσσα, ούτε υπερβολικά προφορική ούτε υπερβολικά σαν μετάφραση από τα αγγλικά. Χρειαζόμαστε κι άλλα κείμενα γραμμένα έτσι, μπράβο.

[Cassandra Gotha]

Δεν είναι το καλύτερο κείμενό σου, για 'μένα, αλλά το ευχαριστήθηκα. Η ιδέα κυρίως με κέρδισε,όχι τόσο η εκτέλεση. Είχε την πλάκα του, αλλά φαινόταν ότι ήθελε κάτι παραπάνω αυτή τη φορά, ότι δεν τέλειωσε με την πρώτη γραφή.

Λάτρεψα τον ντολμαδοποιητή του μπαμπά, τα φωσφοριζέ σκουπίδια και τον έρημο δρόμο. Με "σκότωσε" (γιατί θα μπορούσε να το κάνει χωρίς εισαγωγικά, αν έπεφτε από τον ουρανό) η καπναποθήκη. Μήπως καπνοθήκη (και όχι μια αποθήκη που μαζεύουν και απλώνουν τα καπνά) ;

 

Μια αίσθηση που έχω από τα κείμενά σου (και που μου είναι λίγο ενοχλητική) : είναι σαν να γράφει κάποια που έχει ζήσει στο εξωτερικό -κατά προτίμηση στην Αγγλία- και τώρα μένει και γράφει στην Ελλάδα. Ο τρόπος σκέψης σου, η γλώσσα σου, μου αφήνουν την αίσθηση μιας όχι Ελληνίδας ( "a xeno!" ). 

 

Αυτά, και με το μπαρδόν δηλαδίς.

 

Θα το ξέχναγα: η σύνδεση με το θέμα είναι άψογη!

Edited February 27, 2016 by Cassandra Gotha

[wordsmith]

Με "σκότωσε" (γιατί θα μπορούσε να το κάνει χωρίς εισαγωγικά, αν έπεφτε από τον ουρανό) η καπναποθήκη. Μήπως καπνοθήκη (και όχι μια αποθήκη που μαζεύουν και απλώνουν τα καπνά) ;

 

 

"Καπνοθήκη" είναι εκείνο το μακρουλό δερμάτινο συνήθως πορτοφολάκι που έχουν στην τσέπη τους κάποιοι από αυτούς που καπνίζουν στριφτά. "Καπναποθήκη" είναι ένα δωμάτιο όπου αποθηκεύονται τα καπνά. Είσαι σίγουρη, Έλλη, ότι εννοούσες "καπναποθήκες" να πέφτουν από τον ουρανό και όχι "καπνοθήκες"; Εγώ ψηφίζω καπναποθήκες, έχει πιο πολλή πλάκα

[Ιρμάντα]

Το απόλαυσα. Ανάλαφρο, χιουμοριστικό, έβγαζε μια παιζο/κεφο/μιζέρια που ταυτιζόσουν και συμπαθούσες. Ένα τατς εξηγήσεων προς το τέλος του μαγειρέματος το ζητούσε ακόμη για να έρθει και να δέσει. Εκεί με την εξαφάνιση και την επανεμφάνιση. Πώς ήταν η τύπισσα μετά, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κάτι μέσα στο ηλιοβασίλεμα, όλα και τα πάντα; Αλλά νοστιμότατο το πιάτο παρ' όλ' αυτά. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ντολμαδοποιητές για παράδειγμα, και μου αρέσει να μαθαίνω καινούρια πράγματα.

Αλήθεια, υπάρχουν; (ντολμαδοποιητές, όχι καινούρια πράγματα.)

[Elli Sketo]

Καλημέρα σουφουφίτες και σουφουφίτισσες. Νομίζω ήρθε η ώρα να σπάσω τη σιωπή και να απαντήσω σε κάνα σχόλιο. Βασικά να ξεκουλαθώ και να απαντήσω το ρεμάλι.
Πάμε:

@Eugenia Rose

 

τελευταία παράγραφος πάλι φαίνεται σαν να μιλάει σε κάποιον ενώ πλέον δεν υπάρχει κανείς άλλος. Αλλά δεν βαριέσαι

Συνήθως το κάνω αυτό, δηλαδή έχω στο νου ότι ο πρωταγωνιστής μου είναι σαλεμένος και όλα γίνονται στο κεφάλι του αλλά αυτή ήταν ίσως η μόνη φορά που όλα όντως έγιναν!   

@ elgalla

 

Τώρα, δεν ξέρω, νομίζω θα γράψω τα ίδια που έχω γράψει σε άλλες ιστορίες σου που έχω διαβάσει:
Ένας κεντρικός ήρωας συμπαθής, αν και ελαφρώς μαλ...ας.

Χα! Όλοι μου οι ήρωες είναι ελαφρώς μ@λ@κες; Θα το πάρω σαν κοπλιμάν αυτό, αν και ο συγκεκριμένος είναι ένα πρόσωπο που έχω πολύ στην καρδιά μου.   
 

Γιατί τα σκουπίδια είναι φωσφοριζέ; Εντάξει, αυτό δεν είναι ακριβώς αρνητικό και μπορείς πάντα να μου πεις "γιατί έτσι τα φαντάστηκα", απλά εγώ έμεινα με την απορία.

Παραδόξως, για αυτό υπάρχει εξήγηση. Τα σκουπίδια είναι φωσφοριζέ επειδή γυαλίζουν αλλά δεν έχουν αξία. Είναι απλά σκουπίδια που κάπως, κάποιος, έπρεπε να τους δώσει αξία. Σα το glitter ή τη χρυσόσκονη.

@ Rhialto

 

μου άρεσε πολύ η λογική πως υπάρχουν άτομα με τις δυνάμεις της Όλγας.

Καλή ιδέα, όμως δεν γίνεται αυτό. Η Όλγα είναι μεν το μόνο όνομα που αναφέρω στο κείμενο αλλά δεν είναι ούτε η (ο;) πρωταγωνίστρια. Αναφέρεται απλά ως υπεύθυνη για τον χωρισμό του πρωταγωνιστή (ήταν πρώην; ήταν κάποια που αποπλάνησε τον πρώην; δεν θα μάθετε ποτέ!). 

 

Επίσης μου άρεσε το πως προσέγγισες σοβαρά θέματα μ' ένα χιουμοριστικό τρόπο

Θενκς! Πάντα αυτό προσπαθώ να κάνω – αλλά δε μου βγαίνει πάντα.

 

με χάλασε ελαφρώς το γεγονός πως η Όλγα έρχεται - γίνεται ο χαμός - φεύγει. Θα ήθελα να αντιμετωπίσουν μαζί την μέγγενη του νόμου ή έστω να ξαναεμφανιστεί μπροστά στην πρωταγωνίστρια προς το τέλος της ιστορίας και να της πετάξει καμιά ατάκα...

Χμ.. Δε ξέρω τι παραπάνω μπορεί να συμβεί χωρίς να το κουράσω. Η πρωταγωνίστρια πάει ξανά στο λόφο να βρει τη μάγισσα και τη βλέπει να είναι όντως εκεί και να τη περιμένει. Το Χάος το νικήσαν μαζί, η αστυνομία δεν κατάλαβε τίποτα και τα δύο κύρια πρόσωπα της ιστορίας συναντήθηκαν ξανά στο τέλος. Δε ξέρω πόσο περισσότερο closure μπορώ να δώσω στην ιστορία.

Μπάμπη νομίζω ότι κάπου με έχασες στην ανάγνωση και δεν ξέρω πόσο για αυτό φταίω εγώ.  

@ Morfeas

 

Λοιπόν, μακράν ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από σένα.

Α στο διάολο!
 

και η πλοκή σου (για πρώτη φορά) με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο.

Στην αρχή σκεφτόμουν να τελειώσω το διήγημα εκεί που καταφτάνει η αστυνομία και το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν η γκρίνια σου και το πόσο παρατάω τις ιστορίες μου χωρίς τέλος. Από ότι κατάλαβα οι έξτρα αράδες που έδωσαν το closure στο διήγημα άρεσαν και για αυτό έχω εσένα να ευχαριστώ. Να και μια φορά που το constructive criticism κάθισε καλά και κάποιος βελτιώθηκε!
As a side note, μη σταματήσεις να γράφεις την άποψή σου σε σεντόνια όπως είπες. Εμένα προσωπικά με βοηθάει και σέβομαι τον κόπο σου.

ωραίος χαρακτήρας (μου έμεινε ως γυναίκα, αλλά δεν θυμάμαι αν το λες κάπου καθαρά ή το διαψεύδεις)

Έκανα συνειδητές προσπάθειες να κρύψω το φύλλο του πρωταγωνιστή. Είναι ό,τι θέτε εσείς να είναι (αν και κατά συνέπεια είναι και ότι θέλω και εγώ).

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Θα προσπαθήσω να γράφω συχνότερα.  

@ Ballerond

 

Μου άρεσε και σαν κείμενο και σαν ιδέα και η ανάπλαση των χαρακτήρων. Ευχαρίστως θα διάβασα μία συλλογή με τέτοιες ιστορίες αν έγραφες όντως κάτι τέτοιο ;)

Κατ αρχάς ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο! Τιμή μου που σου άρεσα και γενικά με κάνεις να κοκκινίζω.
Δεν έχω “συλλογή” αλλά αν θες σου στέλνω Link για τις ιστορίες που έχω εδώ στο φόρουμ και ακολουθούν αυτή τη φόρμα (δηλαδή χιουμοριστικό υφάκι με εξυπνάκηδες χαρακτήρες που προσπαθούν να πουν κάτι και άλλοτε τα καταφέρνουν άλλοτε τα κάνω σαλάτα και δε βγαίνει νόημα)

Και πάλι ευχαριστώ.

@ alkinem

 

Προσωπικό παράπονο: Μικρό το μέγεθος. Τέλειωσα την ανάγνωση στο άψε-σβήσε και θα ήθελα να διαβάσω ακόμα άλλο τόσο... ή και ακόμα περισσότερο.

Γιάννη μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δυστυχώς ο χρόνος με πίεζε και δεν είχα την ευχέρεια να το μεγαλώσω άλλο. Ήδη πρόσθεσα καμία 500ρια λέξεις την επομένη της συνάντησης. Ύστερα ήθελα να το κρατήσω μικρό στο μεγαλύτερο του κομμάτι επίτηδες γιατί έτσι θεώρησα ότι η αίσθηση της καταδίωξης θα περνούσε και στον αναγνώστη.
Να'σαι καλά και πάλι ευχαριστώ!

@Cassandra Gotha

 

Δεν είναι το καλύτερο κείμενό σου

Συμφωνώ
 

Μια αίσθηση που έχω από τα κείμενά σου (και που μου είναι λίγο ενοχλητική) : είναι σαν να γράφει κάποια που έχει ζήσει στο εξωτερικό -κατά προτίμηση στην Αγγλία- και τώρα μένει και γράφει στην Ελλάδα. Ο τρόπος σκέψης σου, η γλώσσα σου, μου αφήνουν την αίσθηση μιας όχι Ελληνίδας ( "a xeno!" ).

Το έχω αυτό, ναι. Για κάποιο λόγο (ίσως επειδή έχω διαβάσει πολύ περισσότερο στα αγγλικά απ'ότι στα ελληνικά;) σκέφτομαι πολύ αγγλιστί. Δε ξέρω πως να το διορθώσω ακόμα και είναι κάτι που μου το λένε συχνά – ακόμα και στις εκθέσεις που γράφω για το δίπλωμα των ιταλικών μου τη λέει συχνά η δασκάλα μου για το συγκεκριμένο λόγο.

Άννα ευχαριστώ πολύ που με διάβασες και να ξες – ήταν καπνοθήκη, όχι καπναποθήκη. I blame auto correct!  

@ jjohn

 

Προσωπικά, όμως, το τόσο συχνό σπάσιμο του λεγόμενου fourth wall μου χτύπησε κάπως.

Και εμένα μου τη σπάει το σπάσιμο του fourth wall και για αυτό το λόγο δεν το έχω κάνει. Ο χαρακτήρας δήνει αναφορά στην αστυνομία για τα όσα έγιναν το βράδυ που πέρασε.

Γιαυτό ζητά και νερό:
 

Ναι, λίγο νερό παρακαλώ.

 
Υποδεικνύει τον καθρέυτη του δωματίου της ανάκρυσης:
 

Της τα είπα όλα, ακούς ρεμάλι; Και εσείς! Πίσω από τον καθρέφτη! Το ξέρω ότι κάποιος είναι εκεί! Έχω δει αρκετά CSI ώστε να ξέρω ότι ακούτε γατάκια!

 
Και μιλά για τις καταστροφές που έχουν γίνει στη πόλη:
 

Α, τι; Τώρα θέλετε να μάθετε πώς βρέθηκε ο ντολμαδοποιητής στην καμινάδα της γιαγιάς Μέλπως, γιατί ένας ξύλινος βούδας παραλίγο να αφήσει στον τόπο έναν άτυχο ποδηλάτη και γενικότερα γιατί παραλίγο να πνιγεί η πόλη σας στα φωσφοριζέ σκουπίδια;

 

Ναι, έτσι βρέθηκε εκείνο το πέτρινο ελεφαντάκι στο παρτέρι σας κύριε. Το ξέρω ότι δε με πιστεύετε. Όμως αυτό έγινε.

 
Νόμιζα ότι ήταν ξεκάθαρο γενικότερα αλλά στο τέλος το τερματίζω λέγοντας ότι:
 

Με κράτησαν μέσα σχεδόν μια μέρα. Όταν επιτέλους αποφάσισαν ότι τα έχω χαμένα με άφησαν να πάω στην ευχή του θεού.

 
 

Παίζει να είναι ο πιο 'εξυπνάκιας' χαρακτήρας που έχω διαβάσει ποτέ μου.

Χαχα! Βασίζεται σε υπαρκτό πρόσωπο που παίζει να είναι ο πιο (η πιο;) “εξυπνάκιας” χαρακτήρας που έχω συναντήσει και εγώ η ίδια!    

Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια σου Γίαννη! 

@ wordsmith

wordsmith, on 26 Feb 2016 - 23:22, said:
Χρειαζόμαστε κι άλλα κείμενα γραμμένα έτσι, μπράβο.
Κέλλυ με τιμάς. Ευχαριστώ πολύ.

@ Ιρμάντα

Ιρμάντα, on 27 Feb 2016 - 12:00, said:
Ένα τατς εξηγήσεων προς το τέλος του μαγειρέματος το ζητούσε ακόμη για να έρθει και να δέσει. Εκεί με την εξαφάνιση και την επανεμφάνιση. Πώς ήταν η τύπισσα μετά, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κάτι μέσα στο ηλιοβασίλεμα, όλα και τα πάντα;
ίσως να έχεις δίκαιο αλλά ήθελα να αφήσω και κάτι να αιωρείται – ένα αίσθημα μυστηρίου ή ακόμα καλύτερα αν θες, κάτι να έχει να σκέφτεται ο αναγνώστης αφού τελειώσει την ανάγνωση. Τα θαλάσσωσα; Μπορεί..

Ιρμάντα, on 27 Feb 2016 - 12:00, said:
Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ντολμαδοποιητές για παράδειγμα, και μου αρέσει να μαθαίνω καινούρια πράγματα.
Αλήθεια, υπάρχουν; (ντολμαδοποιητές, όχι καινούρια πράγματα.)
Υπάρχουν, ναι. Μάλιστα ο ντολαμδοποιητής του “μπαμπά” και η μανία του με τους ντολμάδες είναι κάτι που μου είπε μια κοπέλα. Είχα πάει σπίτι της και είχε ένα κουτί στη κουζίνα.
“Τι είναι αυτό;” ρώτησα.
“Ντολμαδοποιητής.”
“Γιατί έχεις ντολμαδοποιητή;”
και τότε μου είπε για τον ψυχαναγκασμό του πατέρα της, τον οποίο αποφάσισα πως πρέπει οπωσδήποτε να ενσωματώσω στο επόμενό μου διήγημα.

Ευχαριστώ και εσένα για τα καλά σου λόγια και την ανάγνωση!

Σας ευχαριστώ όλους και όλες για το χρόνο και την υπομονή σας!   

Edited February 27, 2016 by Elli Sketo

[jjohn]

Με breaking the fourth wall εννοούσα ότι διακόπτει την αφήγηση για να απαντήσει/ασχοληθεί με τα άτομα στα οποία  αφηγείται στην ιστορία

Ίσως να  χρησιμοποίησα λάθος έκφραση αλλά δεν  μου ερχόταν κάτι άλλο

Πάω πάσο αφού είναι ρεαλιστικός χαρακτήαρς

Edited February 27, 2016 by jjohn

[wordsmith]

Κρίμα που δεν είναι "καπναποθήκες", θα έμοιαζε στο στυλ με το "Σούπερ Δημήτριο" (αν δεν το έχεις δει, δες το, έχει πολλή πλάκα):

 

https://www.youtube.com/watch?v=yBai40rVRVQ

[Elli Sketo]

Κρίμα που δεν είναι "καπναποθήκες"

Μα το κρατάω καπναποθήκες. Έκλεισε!   

Καλά ο Super Dimitrios φαίνεται όλα τα λεφτά. Θα κάτσω να το δω απόψες

[Eugenia Rose]

Με breaking the fourth wall εννοούσα ότι διακόπτει την αφήγηση για να απαντήσει/ασχοληθεί με τα άτομα στα οποία  αφηγείται στην ιστορία

Ίσως να  χρησιμοποίησα λάθος έκφραση αλλά δεν  μου ερχόταν κάτι άλλο

Πάω πάσο αφού είναι ρεαλιστικός χαρακτήαρς

 

Χρησιμοποιείται όταν γράφεις meta fiction και ο χαρακτήρας ξέρει ότι είναι μέσα στην ιστορία και ότι ξέρει ότι τον διαβάζουνε. Εδώ ο χαρακτήρας μιλάει σε άλλους χαρακτήρες και όχι σε εμάς σαν αφηγητής.

[WILLIAM]

   Με έκανες και γέλασα, ήταν μια καλή χιουμοριστική ιστορία. Φέρνεις αβίαστα το γέλιο στον αναγνώστη με κορυφαίες τις διακοπές για να απευθυνθεί στους ανακριτές. Το τέλος ήταν λίγο φλου αλλά ταιριάζει στο όλο διήγημα. 

[Tiessa]

Ρε, συ, αυτό ήταν καταπληκτικό!

Κέφι, αχαλίνωτη φαντασία, φοβερές ατάκες, και όλα μαζί και σχετικά με το θέμα και γρήγορα δοσμένα και-και… και τι;

Τέλεια! Για μένα δεν χρειαζόταν ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Ήταν τόσο όσο ήθελα.

 

Η απόφαση για ψήφο σ' αυτή την ιστορία πάρθηκε με το που τη διάβασα και πριν τελειώσω όλη την ανάγνωση. Δεν άλλαξα γνώμη μέχρι το τέλος.

[Silvertooth]

Το χω διαβάσει τρεις-τέσσερις φορές μέχρι τώρα, παραήτανε καλό για να μην το κάνω.

 

Και βασικά στη δική μου περίπτωση η δεύτερη ανάγνωση ήταν και φορέας καινούριων πληροφοριών, μιας και στην πρώτη έχασα κάτι ψιλά - για την ακρίβεια μου ξέφυγε το ποιος ήτανε ο δεύτερος αφηγητής της ιστορίας, τον φανταζόμουν σαν κάποιον άσχετο να λέει την ιστορία σε κάποιους τυχαίους. Να πω βέβαια, ότι και πριν καταλάβω ότι ο δεύτερος αφηγητής ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή, πάλι τον θεώρησα το πιο κουλ πρόσωπο της ιστορίας.

 

Επειδή ανέφερες σε άλλο τόπικ πως θεωρείς ότι κάνεις πολλές επεξηγήσεις στους διαλόγους, δε νομίζω ότι το παρατραβάς σ' αυτό το κομμάτι, μια χαρά κυλούσαν οι διάλογοι.

 

Οι πρωταγωνιστές σου είχαν φοβερή χημεία μεταξύ τους - το σημείο με το φακόριζο με αγγίζει κάθε φορά.

 

Έχοντας διαβάσει κι άλλες ιστορίες σου, θεώρησα δεδομένο ότι και αυτή θα είχε χιούμορ και όντως, το έκανε πολύ καλά.

 

Αν υπάρχει κάτι που δεν πολυέπιασα είναι το πώς 'έγινε ένα με τα πάντα' η κοπελιά.

 

Καλή δουλειά μαντάμ. Πολύ καλή δουλειά.

[Sonya]

Ναι, δεν έχω να πω κάτι. Γενικά ξέρεις ότι γουστάρω ατέλευτα το χαοτικό κι αγύρτικο στυλάκι σου και συγγραφικά και διά ζώσης, γουστέρνω χυμαριό και καφριλοσύνη. Με χόρτασες, με ικανοποίησες και σ' αγαπώ με πάθος.

[Nick V.]

άπαιχτο...