Morfeas Posted February 21, 2016 Share Posted February 21, 2016 Είδος: Ας πούμε softcore τρόμος, αν και για τύπου slipstream ξεκίνησε Βία;/Σεξ; Κατάλληλο άνω των 15Αριθμός Λέξεων: 2,361Αυτοτελής; Ναι.Σχόλια: Για το WriteIn Short Story #1, με θέμα "Πώς ένα κορίτσι να βαστάξει μοναχό του τα βάρη τόσων πολλών ανθρώπων;"Αρχείο: Το αόρατο μέλος.doc 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rhialto Posted February 21, 2016 Share Posted February 21, 2016 Κάνατε συνωμοσία με την Elli Sketo ώστε να βάλετε την ίδια πρωταγωνίστρια και να γράψετε 2 διαφορετικές εκδοχές της . Θεωρώ πως έχει προοπτικές σαν ιστορία αλλά θέλει παραπάνω χώρο να ξεδιπλωθεί και οφείλω να ομολογήσω πως δεν πολυκατάλαβα το τέλος (το αόρατο μέλος είναι στην φαντασία της πρωταγωνίστριας;). Μου φάνηκαν πολύ πειστικοί οι χαρακτήρες. Αυτά πάνω κάτω... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted February 21, 2016 Share Posted February 21, 2016 Λοιπόν, κοίτα, δεν είναι από τις καλύτερές σου ιστορίες σίγουρα, αλλά είναι πολύ καλή. Γενικά πιστεύω ότι έχεις γερές τεχνικές βάσεις και κατάλληλη νοοτροπία, οπότε το να γράψεις κάτι πραγματικά κακό ή ακόμη και μέτριο το αποκλείω. Είναι καλογραμμένη, η ηρωίδα σου έχει μια πειστική, φρέσκια φωνή, η ιδέα σου είναι πολύ καλή και λάτρεψα τον μαζοχισμό/σύνδρομο σωτήρα της Άννας. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο η επιλογή της ονομασίας αυτού που έχει (αόρατο μέλος) είναι κατάλληλη, μιας και στο τέλος εκφράζεται (σε παραίσθηση; στην πραγματικότητα; γενικά ακροβατείς ανάμεσα στον φανταστικό και τον ρεαλιστικό τρόμο, αλλά ήμουν προετοιμασμένη γι' αυτό, γνωρίζοντάς σε) ως πολλές κύστες και όχι ως ένας μεγάλος όγκος, για παράδειγμα. Επίσης, αν το ξανακοιτάξεις, άλλαξε το όνομα της μητέρας της γιατί και Τάσος και Τασία στην ίδια ιστορία πάει πολύ. Τώρα, πραγματικά, δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να σου γράψω ή τι θα μπορούσα να σου προτείνω που θα έκανε αυτό το διήγημα καλύτερο. Γιατί είναι ήδη πολύ καλό, απλά μπορείς και καλύτερα. Αυτό είναι το κακό του να ανεβάζεις τον πήχη Πέρα από την πλάκα, πιστεύω πως μάλλον είναι που έχω συνηθίσει οι ιστορίες σου να πηγαίνουν πιο βαθιά σε κοινωνικό επίπεδο (γιατί σε επίπεδο ανθρώπινο το κάνεις και εδώ αυτό) και μάλλον αυτό ήταν που μου έλειψε στη συγκεκριμένη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elli Sketo Posted February 22, 2016 Share Posted February 22, 2016 (edited) Morfeas καλημέρα!Στέλνω από το κινητό so sorry για τα typo και τα σαρδάμ που μπορεί να προκείψουν.Μου άρεσε και η δικιά σου ιστορία. Καλογραμμένος χαρακτήρας η πρωταγωνίστρια σου και πολύ-πολύ συμπαθής.Έπαιξες όμορφα με την ιδέα ενός ατόμου με πολλά ψυχολογικά προβλήματα και την έδεσες καλά με τον τρόμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο αρνητικός - μου φαίνεται πως τα κατάφερες μια χαράΣε γενικές γραμμές δεν μου αρέσει όταν το διήγημα παίρνει τροπές γλυκανάλατες αλλά όταν στο τέλος η μάνα αποκάλεσε την κόρη της "καρδούλα μου" ομολογώ ότι η καρδία μου σφύχτικε. Σα να την είχα μπροστά μου και να βλέπω τον πόνο χαραγμένο στο πρόσωπό της.Αν θα σου έλεγα να φτιάξεις κάτι αυτό θα ήταν η ποσότητα των προβλημάτων που μαζεύει από εδώ και από εκεί η κοπελιά. Σε όλο το διήγημα ασχολείται με τον Τάσο και την μάνα του και παρ'ότι η συναναστροφή με κάποιον πρώην μπορεί να σε οδηγήσει εύκολα στην τρέλα (I should know) δεν μου φαίνεται αρκετός λόγος για να αρχίσει να μαχαιρώνεται. Αν μπορούσες κάπως να πλουτίσεις τα "βάρη" της με άλλα, αληθινά και μη, πιστεύω πως θα δέσει καλύτερα.Αυτά για την ώρα - και πάλι σόρυ για τα ορθογραφικά αλλά δεν παρακολουθούσα στο δημοτικό. Edited February 22, 2016 by Elli Sketo 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted February 24, 2016 Share Posted February 24, 2016 Νικόλα, μας χάρισες μια ωραία ιστορία. Ήταν καλογραμμένη και ευκολοδιάβαστη. Δεν κόλλησα σε κανένα σημείο και δεν με έκανε να βαρεθώ καθόλου. Σκιαγράφησες αρκετά πετυχημένα την ψυχολογία της πρωταγωνίστριας, και ήταν πειστικός ο τρόπος την παρουσίαζες να ακροβατεί στο χείλος της παράνοιας. Να σου πω την αλήθεια όμως, σε κανένα σημείο δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί της. Ναι, ίσως το χάρισμα/κατάρα να την έκανε να νιώθει υποχρεωμένη να ξαλαφρώνει τους άλλους από όλα όσα βάραιναν τις ψυχές τους. Το κείμενο όμως ήταν μικρό, κι εκείνη έδινε την εντύπωση μιας μαζοχίστριας που αντλεί μια παράδοξη ευχαρίστηση όταν ένα καινούργιο βάρος προστίθεται σε αυτά που την βασανίζουν. Το δε τέλος ενέτεινε ακόμα περισσότερο αυτήν μου την εντύπωση. Επίσης αυτό με το αόρατο μέλος έμοιαζε να υπάρχει μονάχα για να εξυπηρετήσει το τέλος της ιστορίας. Δεν λέω ότι ήταν κάτι αρνητικό, αλλά και χωρίς αυτό η ιστορία θα λειτουργούσε μια χαρά. Καλή σου επιτυχία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted February 25, 2016 Share Posted February 25, 2016 Βασικά έπρεπε να το πεις "το αόρατο βάρος" γιατί μέλος δεν βλέπω αλλά πιο πολύ μου κάνει σε βάρος αυτό που περιγράφεις. Πέρα από αυτό είναι καλή ιστορία και είναι σαν μια πιο χόρρορ εκδοχή των σκουπιδιών της Έλλης. Είναι αλήθεια ότι οι παιδικοί φόβοι μας μένουνε ισχυροί αλλά δεν ξέρω πόσο σημαντικό θα ήτανε στην πρωταγωνίστρια αυτό με το τέρας κάτω από το κρεβάτι της φίλης της. Εννοώ από τότε θα πρέπει να έχει ακούσει τα μύρια χίλια. και του Τάσου το πρόβλημα ενώσω ο ίδιος έμοιαζε να καταρρέει δεν ξέρω και πάλι αν ήταν αρκετό ακριβώς. Ίσως αυτό που εννοείς να είναι ότι δεν έχει σημασία το πρόβλημα αλλά το πόσο βαριά το παίρνουνε ας πούμε, αλλά και πάλι θα έβαζα και κάτι άλλο παράλληλα να έχει πάρει σαν βάρος πρόσφατα η πρωταγωνίστρια για να οδηγηθεί εκεί. Για το τέλος δεν έχω να πω πολλά πέρα από το ότι την έκατσε κανονικά με την μάνα. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που τους προσκαλεί να της πούνε τα προβλήματα της δεν είναι ακριβώς σύνδρομο μεσσία αλλά μέρος της κατάρας που έχει και ίσως και να το λέει παρά την θέλησή της. Γενικά καλή -και μίζερη - ιστορία, νομίζω ότι σκιαγράφισες καλά τον χαρακτήρα της. Good luck! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted February 26, 2016 Share Posted February 26, 2016 Ο τίτλος με αποπροσανατόλισε λίγο, αόρατο μέλος λένε πολλές φορές την ψευδή αίσθηση της ύπαρξης ενός μέλους ότι υπάρχει ακόμα ενώ έχει ακρωτηριασθεί και πήγε εκεί το μυαλό μου, το αόρατο βάρος που προτάθηκε είναι νομίζω πιο καλό. Πέραν τούτου η ιστορία είναι καλογραμμένη και μας λέει την ιστορία όπως πρέπει παρότι δεν είναι του γούστου μου ο τρόμος και τα ψυχολογικά. Ίσως θα έπρεπε να μας πεις λίγο πιο πολλά για την ψυχολογία της και πως έγινε έτσι να απορροφά όλα τα προβλήματα αν και μας δίνεις μια εξήγηση ότι είναι κληρονομικό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted February 26, 2016 Share Posted February 26, 2016 (edited) Αυτό ήταν ωραίο! Το διάβασα γρήγορα και ζήλεψα για ακόμα μία φορά την γραφή σου( ). Γενικά, δεν έχει κάτι που να μην δουλεύει το διήγημα. Το άγχος της πρωταγωνίστριας το ένιωσα εγώ σαν αναγνώσης, που υποθέτω αυτός ήταν ο σκοπός σου οπότε Αυτά! Καλή επιτυχία! Edited February 26, 2016 by jjohn 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted February 28, 2016 Share Posted February 28, 2016 Τελικά το ΘΕΜΑ δε σε οδήγησε και σε τόοοσο κακά μονοπάτια... όμορφο το διηγηματάκι σου και μ' άρεσε (κι εμένα) πολύ η μίξη του ρεαλιστικού και του φανταστικού τρόμου που προσφέρει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους. Η πρωταγωνίστριά σου ήταν όμορφα σκιαγραφημένη, μπορούσες να την αγγίξεις σχεδόν, δεν είχε όμως μεγάλη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Δεν εννοώ πως ήταν παθητική, καθώς ένας χαρακτήρας μπορεί να είναι ενεργητικά παθητικός, εννοώ πως οι πράξεις της δε φαινόταν να έχουν απήχηση στο περιβάλλον -με την εξαίρεση του φινάλε.- Για παράδειγμα όταν ο Τάσος έλεγε τα προβλήματά του, αυτά έφευγαν από πάνω του, έγραφες τι αλλαγές προξενούσαν πάνω του, αλλά αυτές δεν περνούσαν στον αναγνώστη. Αυτό συνέβη γιατί το περιβάλλον της Άννας ήταν αρκετά αρχετυπικό και το ρεαλιστικό στοιχείο δεν διέρρεε ανάμεσα στις γραμμές αρκετά. Συνολικά ήταν μια όμορφη και καλογραμμένη ιστορία, αρκετά δεμένη και ενδιαφέρουσα, αλλά νομίζω ότι είχε ανάγκη περισσότερο χώρο για να αναδειχτεί. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted February 28, 2016 Share Posted February 28, 2016 Χμ, για αρχή δεν ξέρω αν μία γυναίκα θα έλεγε για τον εαυτό της δεν είμαι από τις γκόμενες. Δεν είμαι από αυτές που....είναι νομίζω πιο πιθανό. Και μετά από αυτή την παρατήρηση δεν έχω άλλες τόσο συγκεκριμένες. Μία όμορφη ιστορία (μου θύμισε τη Μόμο του Μίχαελ Έντε, το κοριτσάκι που ήξερε να ακούει τα βάσανα των άλλων –αλλά όχι με εξίσου τραγικές συνέπειες-) που ήθελε το χώρο της όπως και όλες πάνω –κάτω του διαγωνισμού. Όχι από τις καλύτερές σου αλλά αξιοπρεπέστατη παρ’ όλ’ αυτά –και πολύ καλό πάτημα στο ΘΕΜΑ. Επίσης με μπέρδεψε λίγο που μιλάς για αόρατο μέλος, ενώ τελικά αυτό προβάλλεται ως πολλές φουσκάλες, όχι ένα μέλος ξεχωριστό, όπως το φανταζόμουν αρχικά. (Δηλαδή στο τέλος φορτώθηκε και της μητέρας της τα βάσανα; Oh la-la….) Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 28, 2016 Share Posted February 28, 2016 Συγκροτημένη και καλογραμμένη ιστορία. Θυμίζει την ιστορία της Έλλης –πολύ λογικό με το συγκεκριμένο θέμα– αλλά σε σημαντικά βαρύτερο επίπεδο. Αν θα ήθελα κάτι περισσότερο, θα ήταν ένα καλύτερο δέσιμο της ηρωίδας με τους φόβους της μητέρας της. Μου αρέσει πάντως που παραμένει αθεράπευτα δεκτική η κοπέλα, παρόλο που φτάνει τελικά μέχρι το κατώφλι του θανάτου. Είναι το χάρισμα και η κατάρα της και δεν είναι εύκολο να γλυτώσει ποτέ απ’ αυτήν και είναι καλή ιδέα που την δείχνεις να παλεύει να γλυτώσει, γυρίζοντας πλάτες και κλείνοντας πόρτες αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνει. Ίσως θα ήταν πιο καλό να σκέφτεται την κατάστασή της σαν κάτι διάχυτο, παρά σαν ένα μέλος, αλλά πάλι δεν είμαι εντελώς σίγουρη αν αυτό θα έδινε καλύτερα την εικόνα της να παλεύει με το αόρατο κακό που έχει συσσωρεύσει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 29, 2016 Share Posted February 29, 2016 Δεν νομίζω ότι είμαι σε πολύ καλή θέση για να κάνω κριτική σ' αυτό το διήγημα. Μπορώ να πω μόνο ότι απέδωσες με τη λογοτεχνία του φανταστικού κάτι που είναι πολύ πιο πραγματικό απ' όσο φαντάζεσαι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Silvertooth Posted February 29, 2016 Share Posted February 29, 2016 Παρότι έχει το φανταστικό στοιχείο, το διήγημα για κάποιο λόγο έβγαλε ένα οικείο αίσθημα. Οι καθημερινές λεπτομέρειες χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς όπως έπρεπε για να αναδείξουν τις αντιδράσεις και κατά συνέπεια το χαρακτήρα της Άννας. Δεν υπάρχει κάτι να πω πέρα του ότι μου άρεσε απ' όλες τις απόψεις... Εννοώ, είχε χαρακτήρες, κόνσεπτ, λεπτομέρειες, ματαιότητα και κυνικότητα όλα ανακατεμένα σε σωστές δόσεις. Όπως και ό,τι δικό σου έχω διαβάσει... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariosdimitriadis Posted May 6, 2016 Share Posted May 6, 2016 Νίκο πολύ ωραίο διήγημα! Η ιστορία ξετυλίχθηκε πολύ όμορφα και με κράτησε πολύ. Ομολογώ ότι περίμενα κάτι διαφορετικό από το «αόρατο μέλος» κάθε αυτού. Δηλαδή κάτι αόρατο ογκώδες που θα υπήρχε επάνω της και θα λειτουργούσε διαφορετικά αλλά κι έτσι μου άρεσε πολύ. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων έγινε με πολύ προσοχή και οι διενέξεις μεταξύ τους δείχνουν αρκετά πραγματικές. Μ’ άρεσε που η ηρωίδα είχε αυτή την εμμονή του να ρουφάει τις στεναχώριες των άλλων, ήταν αρκετά έξυπνο. Φαίνεται γενικά ότι είσαι πολύ άνετος με τη γραφή και μπορείς να καταπιαστείς άνετα με οτιδήποτε. Πολύ καλή δουλειά. Το διάβασα πολύ ευχάριστα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γιώργος77 Posted May 10, 2016 Share Posted May 10, 2016 Όταν διάβασα το διήγημα, νόμιζα ότι η συγγραφέας ήταν γυναίκα. Αυτό νομίζω λέει πολλά για την ποιότητα της γραφής.Αγαπημένη φράση: Πήρα ένα παναντόλ, από συνήθεια. Κι εκείνο –από συνήθεια– ποτέ δεν έδρασεΗ εθελούσια θυματοποίηση, που πιστεύω ότι είναι το θέμα της ιστορίας, είναι κάτι που περισσότερο με μελαγχολεί παρά με φοβίζει. Η σωματοποίηση του ψυχολογικού πόνου ίσως θα μπορούσε να δώσει κάτι πιο τρομακτικό από απλές φουσκάλες. Ο- πόνος- του – άλλου- μεταμορφωμένος – σε – τέρας- μέσα – στο – σώμα θα μπορούσε να έχει μια συμβολική δύναμη (δες τις πρώτες ταινίες του Κρόνενμπεργκ) κι όχι να υπάρχει για να ικανοποιήσει τα γούστα των φαν του τρόμου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted May 10, 2016 Author Share Posted May 10, 2016 Εδώ χρωστάω λογικά σχόλια. Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας (και τα καλά, και τις παρατηρήσεις), έχετε δίκιο στα περισσότερα (π.χ. στο ότι δεν είναι Αόρατο Μέλος), στα ονόματα που μοιάζουν (που ούτε που το πήρα χαμπάρι γράφοντάς το όπως το έγραψα), στο ότι δεν είναι τρόμος ουσιαστικά. Δεν ξέρω αν είναι μικρό για το περιεχόμενό του ή παραείναι φλύαρο, αλλά γενικά φοβάμαι ότι μένει ανολοκλήρωτο - κάτι του λείπει, γεγονός που ήξερα πριν ξεκινήσω - το έγραψα επειδή έπρεπε να το γράψω. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που του λείπει, κι αν μπορεί να γίνει μια αξιοπρεπής ιστορίας κάποτε, αν το βρω. Πάντως, ανεξάρτητα από αυτό, ήταν πολύ χρήσιμα τα σχόλια και, όπως κάθε φορά, με έκαναν να προσέχω επιπλέον πράγματα που δεν τους έδινα πολύ μεγάλη σημασία (π.χ. αν σε μια ιστορία έχω 3 ονόματα συνολικά, καλύτερα να μην έχουν 2 εξ αυτών κοινή ρίζα ) Υ.Γ.:Σε πολλά διηγήματά μου φέτος μένω με πολύ μέτρια ή κακή εικόνα (σ' αυτό, στου ρακόρ), ελπίζω να είναι παροδικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.