Αφρικανική λογοτεχνία

[BladeRunner]

 

Το παρόν τόπικ αφορά συγγραφείς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε κάποια χώρα της Αφρικανικής ηπείρου. Δεν έχει σημασία αν έγραψαν τα έργα τους στα Γαλλικά, τα Αγγλικά ή τα Πορτογαλικά, αρκεί η καταγωγή τους να είναι από κάποια Αφρικανική χώρα. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί βιβλία αρκετών Αφρικανών συγγραφέων, περισσότερο ή λιγότερο γνωστών.

Ενδεικτικά συγγραφείς που ταιριάζουν σ'αυτό το τόπικ:

*Mohammed Mrabet (Μαρόκο)
*Mohamed Choukri (Μαρόκο)
*Albert Cossery (Αίγυπτος)
*Gamal Ghitany (Αίγυπτος)
*Naguib Mahfouz (Αίγυπτος)
*Gilbert Sinoue (Αίγυπτος)
*Alain Mabanckou (Κονγκό)
*Ahmadou Kourouma (Μάλι)
*Nadine Gordimer (Ν. Αφρική)
*Andre Brink (Ν. Αφρική)
*J. M. Coetzee (Ν. Αφρική)
*Chinua Achebe (Νιγηρία)
*Chigozie Obioma (Νιγηρία)
*Taiye Selasi (Νιγηρία)
*Chimamanda Ngozi Adichie (Νιγηρία)

Και διάφοροι άλλοι...

Έχω αρκετά βιβλία Αφρικανών και σκοπεύω να τους γνωρίσω στο άμεσο μέλλον.

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[wordsmith]

Ξέχασες αυτόν:

 

http://www.biblionet.gr/author/19077/J._M._Coetzee

[BladeRunner]

Μοχάμεντ Μράμπετ - Ο νέος που ζούσε μόνος (M'Hashish, 1969)

Ο Μαροκινός Μοχάμεντ Μράμπετ έγινε σχετικά γνωστός στον Δυτικό κόσμο, χάρη στην γνωριμία του με τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα Πολ Μπόουλς, ο οποίος έζησε στην Ταγγέρη για πάνω από πενήντα χρόνια. Ο Μπόουλς, λοιπόν, μετέφρασε πολλές από τις αφηγήσεις και τις ιστορίες του Μράμπετ στ'αγγλικά.

Το μικρό βιβλιαράκι που μόλις τελείωσα, -το οποίο έτυχε να βρω σήμερα με μόλις μισό ευρώ-, περιέχει δέκα πολύ μικρές ιστορίες, που λίγο έως πολύ έχουν να κάνουν με το κιφ, που είναι γνωστό και ως χασίς. Στις ιστορίες αυτές συναντάμε απλούς (και απλοϊκούς) ανθρώπους που καπνίζουν κιφ ή σχετίζονται με αυτό, έτσι βλέπουμε μερικά στιγμιότυπα από τον καθημερινό βίο στο Μαρόκο της δεκαετίας του '60. Εφόσον μιλάμε για στιγμιότυπα, ουσιαστικά οι ιστορίες αυτές δεν έχουν ούτε συγκεκριμένη πλοκή, ούτε βάθος. Και ο αναγνώστης δεν προλαβαίνει να δεθεί με τους χαρακτήρες ή τις καταστάσεις. Πάντως αρκετές από αυτές είχαν λίγη φάση και κουλές στιγμές. Η γραφή είναι αρκετά απλή, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, όμως μου φάνηκε ταιριαστή με το ύφος και τον σκοπό των διηγήσεων, χώρια που βοήθησε πολύ στην ξεκούραστη ανάγνωση.

Γενικά μπορώ να πω ότι πέρασα καλά, είδα έναν άλλο κόσμο και ήρθα σ'επαφή με μια διαφορετική κουλτούρα, όμως δεν ξετρελάθηκα. Οπότε θα του βάλω τρία αστεράκια. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει ένα ακόμα βιβλιαράκι του, με τον τον τίτλο "Το σεντούκι". Θα το έχω στα υπόψιν.

7/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[heiron]

H Nnedi Okorafor μετράει; Γεννημένη στην Αμερική αλλά και οι δύο γονείς της είναι Νιγηριανοί. Γράφει και φανταστική λογοτεχνία. Όχι ότι την έχω διαβάσει προς το παρόν. Μόνο Μαχφούζ παλιά και Κούτσι πιο πρόσφατα.

[BladeRunner]

Αλμπέρ Κοσερί - Ξεχασμένοι απ'το Θεό (Les Hommes Oubliés De Dieu, 1940)

Δυο βιβλία του Αλμπέρ Κοσερί ανήκουν στην βιβλιοθήκη μου, αυτό που μόλις τελείωσα, καθώς και το "Ζητιάνοι και περήφανοι", που είναι από τα πιο γνωστά του. Και τα δυο τα αγόρασα φέτος, το πρώτο με ένα ευρώ από κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο, το δεύτερο από το παζάρι βιβλίου με πέντε ευρώ. Είπα να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του συγγραφέα, διαβάζοντας την μικρή αυτή συλλογή, που αποτελείται από πέντε διηγήματα.

Ο Κοσερί είναι Αιγύπτιος, οπότε οι ιστορίες του διαδραματίζονται στην Αίγυπτο. Περιορίζεται στο να περιγράφει τον φτωχόκοσμο, τους περιθωριακούς, τους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα μέλλον της προκοπής, αλλά ούτε καν παρόν. Άνεργοι ηθοποιοί, αγράμματοι εργάτες, ζητιάνοι και τοξικομανείς, είναι πρόσωπα που συναντάμε στις πέντε ιστορίες του βιβλίου. Ο τίτλος, δηλαδή, τα λέει όλα. Πρόκειται για ανθρώπους που ο Θεός τους έχει γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Ο συγγραφέας τα λέει έξω από τα δόντια, δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν κρύβει κάτω από το χαλί τις ασχήμιες και τις βρομιές. Και δεν φοβάται τις κακές λέξεις, εφόσον μιλάμε για ανθρώπους του περιθωρίου, θα έχουν και το ανάλογο λεξιλόγιο.

Οι ιστορίες γενικά μου άρεσαν, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, είχαν κάτι να πουν, κάτι να προσφέρουν. Γνώρισα έναν άλλο κόσμο, άσχημο και δύσκολο, αλλά με μια άγρια "ομορφιά" και ρεαλιστικά δοσμένο. Αλίμονο, έτσι ήταν τα πράγματα τώρα, ακόμα και σήμερα έτσι συνεχίζουν να είναι σε πολλές χώρες του κόσμου. Γενικά έμεινα ικανοποιημένος από την πρώτη μου επαφή με τον Κοσερί, τόσο από την γραφή όσο και από τις ιδέες και τα μηνύματα των ιστοριών του, φαίνεται ότι πρόκειται για έναν ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα συγγραφέα. 

7.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ιμπραχίμ Αλ Κούνι - Το χρυσάφι και η κατάρα της ερήμου

 

Το "Το χρυσάφι και η κατάρα της ερήμου" είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που μεταφράζεται στα ελληνικά και, φυσικά, το πρώτο δικό του που διαβάζω. Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Καστανιώτη και παίζει να είμαι ο πρώτος που το αγόρασε, μιας και όταν πήγα στο βιβλιοπωλείο του εκδοτικού οίκου με σκοπό την αγορά του, μόλις εκείνη την ώρα έβγαζαν αντίτυπα από τις κούτες! Επίσης θα είμαι σίγουρα και από τους πρώτους που διάβασαν το βιβλίο στα ελληνικά! Πως και τέτοια... ανυπομονησία, για έναν συγγραφέα που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν γνώριζα; Δεν ξέρω... από την μια η περίληψη και από την άλλη το εξώφυλλο, μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Τώρα που το διάβασα όμως, κατάλαβα το γιατί. 

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στην Λιβυκή Σαχάρα κάποια στιγμή μέσα στο 1911, με τους Ιταλούς να έχουν εισβάλλει στον Βορρά και την εξάπλωση του λιμού να χτυπάει τον πληθυσμό της περιοχής από τον Νότο. Σε μια τέτοια δύσκολη εποχή, σ'ένα τέτοιο δύσκολο περιβάλλον, γινόμαστε θεατές των μαρτυρίων που τραβάει ο νεαρός Τουαρέγκ Ουχαγιάντ, χάρη στην αγάπη του για την καθαρόαιμη και παρδαλή Μάχρι καμήλα του. Η πλοκή είναι αρκετά απλή και συγκεκριμένη, ο τρόπος γραφής όμως, οι όλες περιγραφές των τοπίων και των διαφόρων γεγονότων, η αλληγορική σημασία των μαρτυρίων του Ουχαγιάντ, τα στοιχεία του μυστικιστικού Ισλάμ και της φιλοσοφίας των Σούφι που χρησιμοποιούνται, οι αρχαίοι μύθοι και η μεταφυσική των λαών της Σαχάρας που αναφέρονται, δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο στην όλη ιστορία.

Ουσιαστικά όλα τα παραπάνω πράγματα που ανέφερα με μάγεψαν. Η πλοκή σίγουρα μου άρεσε και μου κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το (συγκλονιστικό) φινάλε, όμως η γραφή του Κούνι με ταξίδεψε στο απέραντο κενό της Σαχάρας, ανάμεσα στην άμμο, τους λόφους και τις οάσεις της, δίπλα στους Τουαρέγκ και τους άλλους λαούς των ερημικών αυτών τοπίων. Χάρη σ'αυτόν ήρθα σ'επαφή με έναν διαφορετικό και εντελώς ξένο προς εμένα πολιτισμό. Τα αλληγορικά στοιχεία της πλοκής, η ατμόσφαιρα της ιστορίας, ο τρόπος του συγγραφέα που περιέγραφε τα τοπία και τις διάφορες σκέψεις του πρωταγωνιστή, είναι στοιχεία που οφείλω να βαθμολογήσω με πέντε αστεράκια. Μακάρι να μεταφραστούν και άλλα βιβλία του στο μέλλον.

Υ.Γ. Η ελληνική έκδοση πολύ ωραία και προσεγμένη, με εξαιρετική μετάφραση, χρήσιμες σημειώσεις και κατατοπιστικό επίμετρο. 

9/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

Ναγκίμπ Μαχφούζ, "Ο δρόμος κοντά στο παλάτι" (τριλογία του Καΐρου #1)

 

Ζημιά. Έπαθα ζημιά, άρχισα κατευθείαν το επόμενο (το οποίο συνεχίζει την ιστορία της οικογένειας λίγα χρόνια μετά).

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο κύριος Μαχφούζ κάνει ψυχογράφημα. Και το κάνει εξαιρετικά καλά. Ψυχογράφημα ενός ολόκληρου έθνους. Δεν το κρύβω ότι με έχει του χεριού του, δυσκολεύομαι σε σημεία να κρατήσω τον εαυτό μου, όλα όσα με καθορίζουν από μικρή ηλικία, η επαναστατικότητά μου, η αίσθηση του δικαίου, όλα μπορεί να τα κάνει ρευστά ο κύριος Μαχφούζ.

 

Ο πατέρας της οικογένειας, ο αφέντης, είναι κι αυτός άνθρωπος και μας το δίνει να το καταλάβουμε πολύ καλά. Από κοντά, πολύ κοντά. Δεν τον μισούμε, τον κατανοούμε (δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι το κατάφερε αυτό). Είναι ο τρόπος του (του συγγραφέα). Με απόλυτο σεβασμό προς τον Άνθρωπο, διακριτικά, λεπτά, (για παράδειγμα, δεν πέφτει ούτε ένα χαστούκι σε όλο το βιβλίο, αν και αναφέρεται συχνά ότι το ξύλο ήταν νόμιμος τρόπος διαχείρισης της οικογένειας), φτιάχνει ένα μεγάλο ψηφιδωτό που έχει ως κέντρο το σπίτι και σιγά-σιγά απλώνεται σε όλο το Κάιρο και σε όλη την Αίγυπτο.

Το αγάπησα. Ήταν δύσκολο. Στην αρχή ειδικά, ήταν ζόρι, δεν προχώραγε. Ευτυχώς που δεν είχα κανένα βιβλίο του γούστου μου τις μέρες που το ξεκίνησα! Ο Δρόμος Κοντά Στο Παλάτι ξεκίνησε σαν μια δοκιμασία και κατέληξε σε μια απροσδόκητη, σπάνια απόλαυση.

 

Πιο προσγειωμένα, να πω ότι σε κάποια σημεία ακόμη και μετά τη μέση συνέχιζε να με κουράζει, γιατί εξαντλούσε κάθε θέμα, όσο μικρό κι αν ήταν (και τα περισσότερα ήταν μικρά, αλλά μεγαλοποιούνταν από τον ψυχισμό των μελών της οικογένειας). Τα μεγάλα ήρθαν αργά, πιάνουν μικρή έκταση στο βιβλίο (αφού, στις πρώτες 100+ σελίδες, έλεγα "όλο πίνουν καφέ και τρώνε" ).

Αν έχω ένα αρνητικό να πω για την, κατά τ' άλλα, θαυμάσια γραφή του Μαχφούζ, είναι η συνεχής εναλλαγή οπτικής γωνίας. Το κάνει πολύ συχνότερα από ό,τι αντέχεται, μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, ακόμη και από παράγραφο σε παράγραφο. Μερικές φορές η αλλαγή ερχόταν τόσο απότομα που δεν καταλάβαινα ποιανού τις σκέψεις ακούμε την κάθε στιγμή.

 

Πρέπει να πω ότι η μετάφραση ήταν τεχνούργημα, πραγματικά. Συγχαρητήρια στις δύο μεταφράστριες, Χωρεάνθη Μαρία και Σταυρίδου Μερόπη.

[watcher]

Cassandra,κι εγώ πέρσυ τα διάβασα σερί και τα 3,ο άνθρωπος είναι αλλού..

[Cassandra Gotha]

Ναγκίμπ Μαχφούζ, "Το Παλάτι των Επιθυμιών" (τριλογία του Καΐρου #2)

 

Πολύ μεγάλη διαφορά από το προηγούμενο. Αυτό ήταν, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, βαρετό. Κάνει το ίδιο πράγμα, και έχει σαν θέμα ότι ο κόσμος προχωράει, εξελίσσεται. Αυτό μου άρεσε. Το ψυχογράφημα το κάνει καλά. Αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος που το έκανε σ' αυτό το βιβλίο, τον οποίο βρήκα αδιάφορο (ενώ ξεκίνησε υποσχόμενο πολλά). Επίσης, οι διάλογοί του παραήταν αργοί σε αυτό το σημείο, και αδιάφοροι, οι περισσότεροι. Στο τέλος είχε το πιο πολύ ενδιαφέρον. Και, γενικά, Καμάλ. Και, γενικά, μα τι χάλιας (ας εκφραστώ κόσμια) αυτός ο Γιασίν;
Μου έλειψαν οι γυναίκες της οικογένειας, σ' αυτό το βιβλίο ασχολείται ελάχιστα μαζί τους. (Θέλω Χαντίγκα! )
Εννοείται ότι έχει σημεία (φράσεις, σκέψεις, συναισθήματα) που σε κολλάνε στον τοίχο. Βρήκα τη μετάφραση κατώτερη από εκείνη του πρώτου βιβλίου.

[Cassandra Gotha]

Ναγκίμπ Μαχφούζ, "Οι Δρόμοι του Νείλου" (τριλογία του Καΐρου #3)

 

Με αυτό το βιβλίο ο Μαχφούζ ξαναγύρισε στην ποιότητα του πρώτου της τριλογίας (αν και δεν την έφτασε, απλά πλησίασε), μετά το μέτριο Παλάτι των Επιθυμιών. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, τελικά έβαλα πέντε αστεράκια (στο goodreads) γι' αυτό που κατάφερε, το ότι μ' έκανε να γνωρίσω αυτή την οικογένεια σαν να 'ταν η δική μου. Φυσικά, αυτό το έκανε από το πρώτο βιβλίο, αλλά σ' αυτό όλα κλείνουν με αυτή την ωραία αίσθηση.
Κατάφερα να δεχτώ ακόμα και τον Γιασίν, που στα προηγούμενα τον αντιπαθούσα. Τώρα είχα γι' αυτόν την αίσθηση του δικού μου ανθρώπου "αδερφός είσαι, όπως και να το κάνουμε". Ο Καμάλ, που με απογοήτευσε στην ενηλικίωση αλλά και στην ωριμότητά του, δεν έπαψε πάντως στιγμή να είναι ο αγαπημένος μου. Γιατί είναι τόσο πραγματικός. Άφησε να τον καταπλακώσουν τα κόμπλεξ και οι φόβοι του, μεγαλώνοντας.  Οι γονείς της οικογένειας αγαπημένοι, καταπληκτικοί χαρακτήρες, τα κορίτσια επίσης. Λατρεύω τη Χαντίγκα ειδικά, και χάρηκα πολύ που ασχολείται ο συγγραφέας με τις γυναίκες της οικογένειας ξανά σ' αυτό το βιβλίο, γιατί στο προηγούμενο τις είχε ξεχάσει. Έχουν μπει και καινούργιοι χαρακτήρες, τα εγγόνια του Σάιεντ Άχμαντ και της Αμίνα, αλλά δεν προλαβαίνουμε να τους γνωρίσουμε καλά. Από αυτό το λίγο, όμως, συμπαθώ τον Άχμαντ.
Αυτή είναι η μαγεία της τριλογίας του Καΐρου, ότι χάθηκα σε ένα ταξίδι στον χρόνο, παρακολουθώντας μία οικογένεια από κοντά, γνωρίζοντας όχι μόνο αυτή, αλλά και έναν ολόκληρο κόσμο, που διαφέρει πολύ (αλλά, ουσιαστικά, όχι και τόσο) από τον δικό μου.

 

Θα διαβάσω σίγουρα κι άλλα του συγγραφέα. Έχω το Χαραφίς, και στη δανειστική που πηγαίνω έχω δει κι άλλα.

[KELAINO]

Littattafan soyayya,

 

ή «βιβλία αγάπης», είναι υποείδος λογοτεχνίας που εμφανίστηκε και άρχισε να ανθίζει την δεκαετία του ογδόντα στο Κάνο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νιγηρίας. Αφορμή στάθηκε η κατάρρευση της νιγηριανής οικονομίας, που διέλυσε τους εκδοτικούς οίκους και ώθησε τους/ις συγγραφείς να αναζητήσουν άλλους τρόπους, όπως την αυτοέκδοση και την αυτοδιακίνηση (υπάρχει αυτή η λέξη; ) μέσω κολλεκτίβων.
Το συγγραφικό και αναγνωστικό κοινό του συγκεκριμένου ζανρ αποτελείται κυρίως από γυναίκες και τα θέματα που πραγματεύονται είναι πραγματικά πολυποίκιλα: απιστία, hiv, αναγκαστικοί γάμοι, σπουδές, χάσμα γενεών, γιου νέημ ιτ.

Αλλά πάντα το κεντρικό θέμα είναι μια ιστορία αγάπης.

Το μέγεθος είναι τσέπης, αλλά μπορεί να βγουν σε συνέχειες.

 

Η σκηνή έχει πάρα πολλά προβλήματα με λογοκρισία και απαγορεύσεις, αλλά συνεχίζει απτόητη να αγγίζει χιλιάδες αναγνώστριες και αναγνώστες με φαινομενικά σαπουνοπερικές, ή μάλλον μπολλυγουντοειδής (οι ινδικές ταινίες αποτελούν μια από τις κύριες επιρροές) ιστορίες που όμως αγγίζουν σημαντικά προβλήματα της καθημερινής τους ζωής και ταυτόχρονα έχουν παρενέργειες όπως την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού και την ενδυνάμωση των νεαρών αναγνωστριών.

 

Μιλάμε για δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες τίτλους, αλλά μόνο μερικά έχουν μεταφραστεί από τα χάουσα, στα οποία είναι γραμμένα. Το μόνο που έχω διαβάσει εγώ είναι το Sin is a Puppy that Follows you Home της Balaraba Ramat Yakubu.  

[KELAINO]

Έχω διαβάσει και το Αμερικάνα της Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσιε, το οποίο ρούφηξα, παρ' όλο που η ηρωίδα, η Ιφεμέλου, είναι κάπως δύσβατος χαραχτήρας. Νομίζω πως είναι γραμμένη με κάποια αποστασιοποίηση παρά την πρωτοπρόσωπη γραφή.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στη σύγχρονη εποχή, στη Νιγηρία και στις ΗΠΑ, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αυτό που με έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η φράση «δεν ήξερα ότι ήμουν μαύρη, μέχρι που ήρθα στις ΗΠΑ». Ισχύει. Ούτε εγώ ήξερα ότι είμαι Ελληνίδα πριν έρθω στη Σουηδία.

 

Της ιδίας έχω και το Half of a Yellow Sun, που αναφέρεται στον πόλεμο της Μπιάφρας, αλλά δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα.

[BladeRunner]

Καουτέρ Αντιμί - Τα πλούτη μας (Nos richesses, 2017)

Λένε ότι δεν πρέπει να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Σωστά. Όμως, μπορείς κάλλιστα να αγοράσεις ένα βιβλίο σχεδόν χάρη στο εξώφυλλό του. Όλοι οι φυσιολογικοί βιβλιοφάγοι το έχουν κάνει ή θα το κάνουν έστω και μια φορά στη ζωή τους. Και το εξώφυλλο του συγκεκριμένου βιβλίου από τις εκδόσεις Πόλις είναι πραγματικά πανέμορφο και εξαιρετικά ταιριαστό με τη θεματολογία του. Αλλά, εντάξει, προφανώς μετράει παραπάνω και το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο στην περίπτωσή μας είναι πολύ ενδιαφέρον και ιδιαίτερο.

Η νεαρή συγγραφέας βγάζει από την αφάνεια τον πρώτο εκδότη του Καμύ, τον Εντμόν Σαρλό, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον αναγνώστη να πάρει λίγο μάτι από τον λογοτεχνικό κόσμο του Αλγερίου των δεκαετιών του '30, του '40 και του '50, και τις προσπάθειες ενός ανθρώπου να προσφέρει πολιτισμό και να αναδείξει συγγραφείς κόντρα στις κάθε είδους δυσκολίες και πολιτικές συγκυρίες, ενώ παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες κάποιων πολύ σημαντικών γεγονότων στην ιστορία της Αλγερίας, αλλά και της (πιθανής) τελικής κατάληξης του ιστορικού βιβλιοπωλείου του Σαρλό. 

Πρόκειται για ένα όμορφο, άκρως βιβλιοφιλικό και εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, με τον τρόπο αφήγησης να είναι αρκετά ιδιαίτερος και ξεχωριστός: Από την μια έχουμε τις επινοημένες ημερολογιακές σημειώσεις του Σαρλό που αναδεικνύουν την όλη πορεία του, από την άλλη περιγραφές ιστορικών γεγονότων στην Αλγερία, καθώς και σημαντικά κομμάτια αφήγησης που δείχνουν την τωρινή κατάσταση του βιβλιοπωλείου. Ο λόγος ρέει αβίαστα -σαν γάργαρο νερό-, η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη και συνάμα μελαγχολική, ενώ οι περιγραφές προσφέρουν πανέμορφες εικόνες και συναισθήματα.

8/10

Edited March 22, 2018 by BladeRunner

[Steel Guardian]

Ngũgĩ wa Thiong'o - Petals of Blood/Πέταλα από Αίμα (Εκδόσεις Καστανιώτης)
Αρκετά καλό βιβλίο, το οποίο όμως κάνει αρκετές κοιλιές και γενικά είναι πολύ πιο αργό απ' όσο θα ήθελα. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο δίνει την εντύπωση αστυνομικού μυθιστορήματος, κάτι το οποίο απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα.
Ουσιαστικά το βιβλίο δεν έχει συγκεκριμένη πλοκή, απλά παρακολουθούμε τη ζωή τεσσάρων ανθρώπων σε βάθος χρόνων και μέσα από αυτούς βλέπουμε και πως εξελίσσεται η Κένυα αυτά τα χρόνια.
Από πλευράς γραφής το βιβλίο είναι πολύ δυνατό και οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και τραβάνε τον αναγνώστη. Η υπόθεση σε διάφορες φάσεις ήταν καλή και σε άλλες με έκανε να ψιλοβαριέμαι, αλλά τελικά με κράτησε και ειδικά προς το τέλος τα πράγματα έγιναν πολύ πιο ενδιαφέροντα.
Σίγουρα το βιβλίο ήταν κάπως φλύαρο και σε διάφορα σημείο ο συγγραφέας ξεφεύγει και αρχίζει να φιλοσοφεί/προσπαθεί να περάσει τις δικές του απόψεις γύρω από διάφορα θέματα με όχι και τόσο κομψό τρόπο, αλλά νομίζω ότι άξιζε το κόπο και θα το πρότεινα σε κάποιον που ενδιαφέρεται να διαβάσει λογοτεχνία με διαφορετική προέλευση από τα συνηθισμένα.

Βαθμολογία: 7.0/10

[BladeRunner]

Οντζάκι - Καλημέρα σύντροφοι (Bom Dia Camaradas, 2003)

Μικρό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90 στην Αγκόλα, εν μέσω ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου. Σαν αναγνώστες παρακολουθούμε την καθημερινότητα μιας παρέας παιδιών στη Λουάντα, τα οποία προσπαθούν να ζήσουν σαν κανονικά και φυσιολογικά παιδιά, παρ'όλες τις κάθε είδους αντιξοότητες. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο βιβλίο, γραμμένο απλά και χωρίς φτιασίδια, με ανάλαφρη διάθεση, το οποίο προσφέρει ωραίες εικόνες και διάφορα συναισθήματα, ενώ παράλληλα καταφέρνει να περάσει και κάποια μηνύματα για τη ζωή στην Αγκόλα του κοντινού παρελθόντος. Γενικά η ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη, παρά τα όποια δυσάρεστα μπορεί να υπάρχουν στο παρασκήνιο της ιστορίας, ενώ διάχυτη είναι και η νοσταλγία για την παιδική/εφηβική ηλικία.

8/10

[BladeRunner]

    

Αλμπέρ Κοσερί - Ζητιάνοι και περήφανοι (Mendiants et orgueilleux, 1955)

Δεύτερο βιβλίο του Αλμπέρ Κοσερί που διαβάζω, μετά την πολύ ωραία συλλογή διηγημάτων "Ξεχασμένοι απ'το Θεό" -που διάβασα τον Μάιο του 2016-, το οποίο αγόρασα πριν δυο χρόνια από το παζάρι βιβλίου, έναντι μόλις πέντε ευρώ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κωμικοτραγικό μυθιστόρημα, μια μαύρη κωμωδία, όπου πρωταγωνιστούν κάθε είδους παρακμιακοί τύποι: Ζητιάνοι, πόρνες, μπάτσοι, μικροαπατεώνες, χασικλήδες και ρομαντικοί ψευτοεπαναστάτες. Πεδίο δράσης είναι οι φτωχογειτονιές και οι τενεκομαχαλάδες του Καΐρου, στην προεπαναστατική Αίγυπτο. Έχουμε και έναν φόνο στη μέση, αλλά αυτή είναι μόνο η αφορμή για ένα μικρό ταξίδι αυτογνωσίας για τους πρωταγωνιστές, αλλά και για να κατανοήσουμε τον κόσμο των ζητιάνων, και πως μερικοί άνθρωποι βλέπουν σαν επάγγελμα τη ζητιανιά, αλλά και σαν έναν... ονειρεμένο τρόπο ζωής. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πραγματικά πολύ καλή, εξαιρετικά οξυδερκής, γεμάτη ειρωνεία και όρεξη για κοινωνική σάτιρα. Οι περιγραφές των διαφόρων σκηνικών και των χαρακτήρων, καθώς και οι σκέψεις των πρωταγωνιστών, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο ποιότητας, κατάφεραν να με βυθίσουν σ'έναν παρακμιακό κόσμο, γεμάτο άγρια... ομορφιά. Η πλοκή και οι χαρακτήρες με κράτησαν από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά αυτό που με ξετρέλανε στο βιβλίο, είναι ο απολαυστικός τρόπος γραφής του Κοσερί. Έτσι λοιπόν, δεν βλέπω τον λόγο να μην βάλω πέντε αστεράκια στο βιβλίο αυτό (κανονικά τεσσεράμισι). 

9/10

Edited August 14, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[BladeRunner]

  

Μαχί Μπινμπίν - Τα Αστέρια του Σίντι Μουμέν (Les étoiles de Sidi Moumen, 2010)

Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό μυθιστόρημα, για μια γροθιά στο στομάχι. Το Σίντι Μουμέν είναι ένας πραγματικός σκουπιδότοπος, στον οποίο ζουν χιλιάδες εξαθλιωμένοι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που θα έλεγε κανείς ότι είναι καταδικασμένοι από γεννησιμιού τους σε μια ζωή γεμάτη μιζέρια. Σ'αυτήν τη γειτονιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και οι βομβιστές αυτοκτονίας που έσπειραν τον θάνατο και τον τρόμο στην Καζαμπλάνκα, τον Μάιο του 2003. Αφηγητής είναι ένας νέος, ένας από τους βομβιστές. Η αφήγησή του είναι έντονη, αφόρητα ρεαλιστική και αφοπλιστική, μέσω αυτής ο συγγραφέας αναδεικνύει τη φτώχεια και την απανθρωπιά του Σίντι Μουμέν (και του κάθε Σίντι Μουμέν αυτού του κόσμου), αλλά και πως κάποιοι νέοι οδηγούνται σε τραγικές αποφάσεις ζωής, τόσο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, όσο και για άλλους, τελείως άγνωστους συνανθρώπους τους. Και, φυσικά, υπάρχουν αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτούς τους νέους για τα δικά τους συμφέροντα, αλλά και αυτοί που δεν τους δίνουν ούτε μια ευκαιρία, ούτε μια διέξοδο από τη φτώχεια και τη μιζέρια. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή και οξυδερκής, με εικόνες και συναισθήματα που μένουν για καιρό στο μυαλό του αναγνώστη. Ειλικρινά απορώ που έκανα δυο και βάλε χρόνια μέχρι να αγοράσω και να διαβάσω την υπέροχη έκδοση της Άγρας. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, ποτέ δεν είναι αργά.

9/10

Edited August 14, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Steel Guardian]

   

Emmanuel Dongala - Johnny Mad Dog/Δρόμοι της Αφρικής (Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες)

Πολύ καλό βιβλίο που ασχολείται με τον εμφύλιο πόλεμο σε μια απροσδιόριστη Αφρικάνικη χώρα (ο Dongala είναι από το Κονγκό πάντως). Η αλήθεια είναι ότι την υπόθεση δεν την λες και σφιχτοδεμένη, αλλά είναι μικρό το βιβλίο και δεν κουράζει. Σε αυτό βοηθάει και η γραφή που είναι πολύ ωραία, χωρίς όμως να είναι φορτωμένη.
Η ιστορία σε διάφορες φάσεις μπορεί να γίνει αρκετά σκληρή και ζοφερή, αλλά πολύ συχνά υπάρχουν και διάφορες δώσεις χιούμορ (συνήθως εντελώς μαύρου), που κάπως βοηθάει να μην ψυχοπλακωθεί ο αναγνώστης.
Γενικά θα το πρότεινα στον οποιονδήποτε που μπορεί να τον ενδιαφέρει έστω και λίγο η θεματολογία.

Edited August 14, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Steel Guardian]

 

Ibrahim al-Koni - Gold Dust/Το Χρυσάφι και η Κατάρα της Ερήμου (Εκδόσεις Καστανιώτης)
Το τι και πως πραγματεύεται το βιβλίο τα έχει γράψει παραπάνω ο Blade Runner πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα εγώ. Να πω μόνο ότι ενώ, σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με τα όσα έχει γράψει το βιβλίο δεν με συνεπήρε τόσο.
Ναι, έχει μερικές μαγικές περιγραφές της ερήμου και διάφορων άλλων καταστάσεων. Ναι, ασχολείται με έναν τόπο που σε εμένα φαντάζει τελείως εξωτικός και μαγικός, καταφέρνοντας πλήρως να μεταφέρει τον αναγνώστη εκεί. Ναι, έχει πολλές πολύ δυνατές σκηνές. Βρήκα όμως τον ρυθμό της ιστορίας να χωλαίνει αρκετά. Κάπου μου φαινόταν ότι βιαζότανε, κάπου ότι το πάει πολύ αργά. Αλλού ότι επικεντρώνεται σε πράγματα που δεν χρειάζονται. Και τα διάφορα κομμάτια της ιστορίας δεν είναι πάντα τελείως οργανικά δεμένα μεταξύ τους και μεταπηδούμε πολύ ξαφνικά από την μια κατάσταση ή υπο-πλοκή στην άλλη.
Παρά αυτά τα αρνητικά όμως, ήταν ένα βιβλίο που σε γενικές γραμμές μου άρεσε και νομίζω ότι θα ξαναδιάβαζα κάποιο βιβλίο του al-Koni αν μεταφραζόταν.

Edited April 17, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[yanni]

Αλμπέρ Κοσερί - Ξεχασμένοι απ' το θεό.

Εξαιρετικό βιβλίο από έναν φιλόσοφο του περιθωρίου που απλά έχοντας χρόνο να σκεφτεί παρατηρεί τον κόσμο να περνάει και γράφει. Δεν γράφει για να διηγηθεί μία ιστορία. Οι ιστορίες είναι τα βιώματά του, τα πρόσωπα μέσα σε αυτές εκφράζουν τις ιδέες του. Πρόσωπα που γνώρισε και σκέφτονται όπως ο ίδιος τον κόσμο και τη ζωή.

Σε αυτή τη συλλογή των πέντε σύντομων διηγημάτων, ο συγγραφέας δίνει λόγο σε αυτούς που είναι βουβοί. Οι ήρωες είναι φτωχοί εργαζόμενοι, σκουπιδιαριδες, αμαξάδες και γυναίκες εγκλωβισμένες σε έναν κόσμο ανδροκρατούμενο, γεμάτο προκαταλήψεις και προλήψεις . Για αυτούς, μόνο η δυνατότητα της εξέγερσης υπάρχει. Δε μπορούν να συλλάβουν τον κόσμο διαφορετικά.

Edited November 8, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το όνομα του συγγραφέα και το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Αλμπέρ Κοσερί - Οι τεμπέληδες στην εύφορη κοιλάδα (Les Fainéants dans la vallée fertile, 1948)

Τρίτο βιβλίο του Αλμπέρ Κοσερί που διαβάζω, μετά την πολύ ωραία συλλογή διηγημάτων "Ξεχασμένοι απ' το Θεό" που διάβασα τον Μάιο του 2016 και το υπέροχο μυθιστόρημα "Ζητιάνοι και περήφανοι" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2018, και δηλώνω και πάλι ενθουσιασμένος. Δεν ξέρω, ο Κοσερί έχει κάτι στη γραφή του, στο μαύρο χιούμορ του, στον κυνικό τρόπο σκέψης του, στο στιλ αφήγησης, γενικά στις ιστορίες του, που με αφήνει πάντα κατάπληκτο. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον θα περνούσε αρκετός καιρός ακόμα μέχρι να διάβαζα τελικά το βιβλίο, αν δεν μάθαινα ότι την επόμενη Κυριακή η ΕΡΤ2 θα προβάλλει την ταινία "Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας" του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Με το που το έμαθα, ξετρελάθηκα και φυσικά άρπαξα το βιβλίο για να το διαβάσω, γιατί πάντα όταν υπάρχει η δυνατότητα, θέλω να διαβάζω το βιβλίο πρώτα και μετά να βλέπω την ταινία που βασίζεται σ' αυτό. Όπως και να 'χει, ευτυχώς τα έφεραν έτσι τα πράγματα και διάβασα το βιβλίο, που ήταν πραγματικά καταπληκτικό, υπέροχο, κωμικοτραγικό, κυνικό, που παρά τους τεμπέληδες και τους υπναράδες πρωταγωνιστές του δεν βαρέθηκα στιγμή, ούτε μου ήρθε να κοιμηθώ ή έστω να χασμουρηθώ. Υπέροχη γραφή, εξαιρετικό χιούμορ, μπόλικη τροφή για σκέψη, χαρακτήρες και σκηνικά που δεν ξεχνάς εύκολα, γενικά είναι ένα βιβλίο που έχει αρκετά πράγματα να προσφέρει σε όσους θέλουν να διαβάζουν κωμικοτραγικές και περίεργες ιστορίες. Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα που δεν έχουν μεταφραστεί άλλα βιβλία του Κοσερί, όπως για παράδειγμα το "La Violence et la dérision" (aka "The Jokers") ή το "Un complot de saltimbanques" (aka "A Splendid Conspiracy"), μιας και είναι/ήταν ένας εξαιρετικός συγγραφέας με δικό του ύφος και στιλ. Αλλά τι να κάνεις...

9/10

[BladeRunner]

Κοπάνο Μάτλουα - Το νυχτολούλουδο (Period Pain/Evening Primrose, 2016)

Τα τελευταία δυο χρόνια έχω γίνει λίγο πιο εκλεκτικός ως προς τις νέες κυκλοφορίες, δεν τρέχω να αγοράσω δηλαδή οποιοδήποτε βιβλίο έχει μια κάποια βαθμολογία στο Goodreads όπως έκανα για χρόνια, οπότε αν το συγκεκριμένο βιβλίο κυκλοφορούσε φέτος πιθανότατα δεν θα το αγόραζα. Όμως κυκλοφόρησε πριν πέντε χρόνια, το τσίμπησα άμεσα, και από τότε καθόταν το καημένο αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη. Τυχαία το πήρε το μάτι μου, δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε, το έπιασα, το ξεκίνησα, κόλλησα λίγο με τη γραφή, και έτσι απλά το τελείωσα. Πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, αρκετά σκληρό και σε σημεία ωμό, αγγίζει ορισμένα ευαίσθητα θέματα (π.χ. ο ρατσισμός και η ξενοφοβία στη Νότια Αφρική μετά το Απαρτχάιντ, η φυλή και το φύλο, οι κοινωνικές/οικονομικές τάξεις κ.λπ.), με έναν άμεσο τρόπο που σε αρπάζει από τον λαιμό. Ναι, ούτε αυτό είναι ακριβώς εντός των αναγνωστικών μου γούστων πλέον, αλλά με κράτησε και έως έναν βαθμό με άγγιξε. Δεν ξέρω αν θα το θυμάμαι μετά από καιρό (μάλλον όχι), αλλά όσο κράτησε η ανάγνωσή του μπορώ να πω ότι με είχε καθηλώσει. Γι' αυτό, έστω και την τελευταία στιγμή, τσιμπάει και το τέταρτο αστεράκι.

7.5/10

[BladeRunner]

Τάχα Χουσεΐν - Η προσευχή του αηδονιού

Το βιβλίο αυτό το είχα προσέξει όταν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά πριν περίπου πέντε χρόνια, μιας και πρόκειται για ένα κλασικό έργο της Αιγυπτιακής λογοτεχνίας, όμως τελικά το αγόρασα μόλις πρόσφατα, πριν λίγες εβδομάδες, βρίσκοντάς το σε μεγάλη προσφορά. Λοιπόν, πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα, εξαιρετικά καλογραμμένο και οξυδερκές, μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε λίγο μάτι από την κοινωνία της Αιγύπτου της δεκαετίας του '30, με τα ήθη, τις συνήθειες, τις δυσκολίες και όλα αυτά. Κάτι τέτοια βιβλία μου αρέσουν σε μεγάλο βαθμό, γιατί ανοίγουν νέα παράθυρα στον κόσμο και αναδεικνύουν διαφορετικούς τρόπους ζωής και θεώρησης των πραγμάτων. Η ιστορία είναι μάλλον απλή και σίγουρα σύντομη, όμως ο συγγραφέας καταφέρνει να πει αυτά που θέλει να πει, χωρίς φτιασίδια και περιττές λεπτομέρειες. Και το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο συγγραφέας ήταν ένας άνθρωπος που στα δυο του χρόνια έχασε την όρασή του, που γεννήθηκε σε ένα χωριό και προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια, αλλά παρ' όλα αυτά κατάφερε να σπουδάσει στο Κάιρο και τη Σορβόνη, να μεταφράσει Πλάτωνα στα αραβικά και να γίνει υπουργός παιδείας της Αιγύπτου στην κυβέρνηση Νάσερ, κάνοντας σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, όπως για παράδειγμα την καθιέρωση της στοιχειώδους εκπαίδευσης για τα κορίτσια. Σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση συγγραφέα αλλά και γενικά ανθρώπου, χάρηκα που διάβασα ένα βιβλίο του.

8.5/10

[BladeRunner]

Ιμπραχίμ Αλ Κούνι - Το αίμα της πέτρας

Τον Μάρτιο του 2017 (πώς περνάνε τα χρόνια!) διάβασα και πραγματικά απόλαυσα το καταπληκτικό "Το χρυσάφι και η κατάρα της ερήμου" του ίδιου συγγραφέα, έτσι μόλις είδα ότι θα κυκλοφορούσε και δεύτερο βιβλίο του στα ελληνικά, δεν άργησα και πολύ να το αγοράσω και να το διαβάσω και αυτό. Ίσως να είναι ένα κλικ πιο κάτω από το άλλο βιβλίο του (για μένα τουλάχιστον), όμως μου φάνηκε και αυτό με τη σειρά του πολύ ωραίο, εξαίσια γραμμένο, λιτό και απέριττο αλλά με πολύ όμορφες περιγραφές τοπίων και σκηνικών, καθώς και με μια έντονη μυστικιστική και φιλοσοφική διάθεση. Πρωταγωνιστή της ιστορίας είναι ένας βοσκός, που ζει απομονωμένος στα βάθη της λιβυκής ερήμου, με κάποιους Χριστιανούς τουρίστες να διαταράσσουν πού και πού την ησυχία του, εξαιτίας κάποιων αρχαίων βραχογραφιών, αλλά και με κάποιους άλλους που τον απειλούν με σκοπό να τους καθοδηγήσει στο κυνήγι του αγρινού, ενός ζώου που ο ίδιος θεωρεί ιερό. Θρύλοι των νομάδων της ερήμους, μυστικισμός, υπαρξιακές και οικολογικές ανησυχίες, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το παρόν σύντομο μυθιστόρημα. Ναι, πολύ μου άρεσε, ευχαρίστως θα διάβαζα και άλλα έργα του συγγραφέα σε περίπτωση που μεταφραστούν στα ελληνικά.

8/10