Η γούρνα της θλίψης

[Myyst]

Όνομα Συγγραφέα: Myyst
Είδος ποιήματος: σουρεαλισμός / αστική φαντασία
Αριθμός Στίχων: 51
Σχόλια: για τον 7ο διαγωνισμό ποίησης http://community.sff.gr/topic/16699-7%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1/

 

 

 

Η γούρνα της θλίψης

 

απέραντες εκτάσεις τούβλων

σε σειρές χωρίς τέλος

ζιγκ ζαγκ όμως· να ξεγελούν τα μάτια

και να μην ξεχωρίζουν

ανάμεσα στο τελευταίο χιόνι του προηγούμενου χειμώνα

τις ανεμώνες και τις καμπανούλες

που, καπνισμένες τόσο γρήγορα,

παραδόθηκαν χωρίς καν μια μάχη

σ' άντρες που περνούν βιαστικά

σκορπώντας με προθυμία λέξεις

που η κάθε μια είναι δύο λέξεις πια

μια για 'μένα - μια για 'σένα

που ήθελες απελπισμένα

να επικοινωνήσεις

κι άκουσες ό,τι απελπισμένα

ήθελες ν' ακούσεις

καθώς στη σκιερή μεριά του φανοστάτη

αλλοπρόσαλλα χνάρια

και λιγοστά δάκρυα

που οι ρίζες τους βρίσκονται μακριά

στο πέρασμα των λουλουδένιων αστεριών

που πέφτουν πάντοτε στην άλλη άκρη του ορίζοντα

εποχών αργόσυρτων

ενός παραμυθιού χωρίς ήρωες· με καμινάδες

και στο παράθυρο, ένα μοναχά φιλί

μια στιγμή πριν το σάλτο μορτάλε

μια στιγμή πριν τους τυλίξουν οι φλόγες

φευγαλέα, ευτυχώς, η φρίκη

ανάθεμα, μ' έναν επιθανάτιο αναστεναγμό,

πέρασε σε μια στιγμή

σταγόνα νεραϊδένιου καταρράκτη

σ' ένα πρόσωπο που καλύπτει δύο μάτια σκοτεινά

που αφουγκράζονται τη γλώσσα των ανθρώπων

με τα δύο νοήματα

ένα για την κάθε μια από τις δύο γλώσσες

που συνηθιζόταν να λατρεύονται ως μία

οπότε η ημέρα της σύγκρουσης είχε φτάσει

καθώς έχουν διχοτομηθεί οι λέξεις

ο θάνατος, το αίμα, ένα δάκρυ, η οργή, η απελπισία, ένας έρωτας

και καταλαμβάνουν τον ίδιο δρόμο που περνά

αλλά το αίμα ήταν χυμένο ήδη

σύμβολο μοναδικό, ένα χαμένο στερνό φιλί

και τα δάκρυα που περαστικός μονόκερως μάζεψε

από τις διαφορετικές τους αρχές και γωνίες

και με κορυφή το αλλοπρόσαλλο του κέρατο

ανάμεσα σε βελούδινες κουρτίνες γεμάτες μυστικά

στολισμένες με ανεμώνες και καμπανούλες

ένας καταρράκτης· η γούρνα της θλίψης

για γλώσσες στεγνές, φαντάσματα

που προφταίνουν την πτώση του φεγγαριού

ίσως· η ημέρα δεν είναι αναπόφευκτη

Edited March 15, 2016 by Myyst

[Ιρμάντα]

Χμ. Από πού να πρωταρχίσω.

 

Στα θετικά:

Η μουσικότητα. Γιατί λέω πως είναι δυσκολότερος ο πεζός ποιητικός από τον έμμετρο ποιητικό λόγο; Διότι ο ποιητικός λόγος οφείλει να έχει μουσικότητα. Κι όταν ο ποιητής επιλέγει τον πεζό στίχο, πρέπει κατά την άποψή μου να ναι πολύ ικανός, προκειμένου να μεταδώσει μουσικότητα χωρίς έμμετρο λόγο. Και εσύ το καταφέρνεις. Το ποίημά σου τραγουδάει.

Η χρήση του μονόκερω. Μάλιστα, τέτοιο ζώο δεν το περίμενα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή είναι τόσο κατάφωρα παραμυθικό και πολυφορεμένο, που σκεφτόμουν ότι κανείς πια δεν θα κατέφευγε σ' αυτό.

 

Στα λιγότερο θετικά:

Διάβασα τέσσερις φορές το ποίημα για να καταλάβω τι παίζει. Εικόνες -εικόνες- εικόνες, και μονάχα στο τέλος έρχεται ο μονόκερως να μας πει γιατί αυτό είναι ποίημα με ζώα.

Η λιγοστή χρήση του υπερφυσικού. Το ποίημα, και, δεν ξέρω, ίσως σε κάποιους αυτό να φανεί πλεονέκτημα (ίσως μάλιστα και να είναι) στέκει σε μια συλλογή μοντέρνας ποίησης μια χαρά. Με στρεβλές εικόνες μεθυσμένης πόλης και τα λοιπά. Δεν είμαστε σίγουροι ότι ο μονόκερως υπάρχει όντως, πέρα από τη  συμβολική του αξία (μία γούρνα που περικλείει και συγκεντρώνει τα κακώς κείμενα, εξ' ου και ακόμη έχουμε ελπίδα.) Το όνειρο δηλαδή, το παραμύθι, που κάπου/ κάπως/ κάποτε ακόμη υπάρχει κι ακόμη τροφοδοτεί μία κατά τα άλλα καταδικασμένη ύπαρξη.

 

Ναι, τέτοια αισιόδοξα μου ήρθαν στο νου.

Και στα ακόμη λιγότερο θετικά:

Ο τίτλος. Μα γούρνα; Γούρνα;

 

 

Όπως και να έχει πολύ καλή προσπάθεια. Καλή σου επιτυχία!

[Ballerond]

Αγαπητέ Στέφανε οφείλω να ομολογήσω ότι με μπέρδεψες και με σύγχησες. Έχω διαβάσει αντίστοιχα ποιήματα και έχω βρει πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες που με τράβηξαν.
Η δική σου είχε και τα δύο συναισθήματα. Από την μία με ένα στιχάκι μου φτιάχνεις διάθεση από την άλλη με το επόμενο με ρίχνεις. Δεν κατάφερα να καταλάβω αρκετά πράγματα και η σύνδεση με τα ζώα θεωρώ είναι πολύ αφαιρετική.

Πιο πολύ μου βγάζει πόνο, μνήμες, θλίψη και λησμονιά παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν ξέρω αν φταίει ότι δεν είμαι τόσο πεπειραμένος αναγνώστης ποιημάτων αλλά η τελική εικόνα είναι λίγο μπερδεμένη.
Αξιόλογη προσπάθεια σίγουρα αλλά πραγματικά η τελική εικόνα είναι περίεργη.

Καλή επιτυχία!

[MadnJim]

Αυτό εδώ το διάβασα τέσσερις πέντε φορές, και ομολογώ πως το πεζό μυαλό μου δεν κατάφερε τελικά να βγάλει νόημα. Δεν ξέρω για τι ακριβώς μιλάει, δεν μπόρεσα να καταλάβω πως κολλάει -και που- ο μονόκερως, ή ακόμα κι αν είναι εντός θέματος. Χαριτολογώντας θα έλεγα πως είναι κλασικό παράδειγμα σ' αυτό που λέμε "Τι εννοεί ο ποιητής;". Δεν μπορώ να πω τίποτα λοιπόν, και είμαι σίγουρος πως φταίω εγώ γι' αυτό που δεν καταλαβαίνω εύκολα και δεν πιάνω νοήματα που δεν δίνονται ολοφάνερα. Είχε όμως μια ομορφιά, και σίγουρα ήταν ενδιαφέρον, και εξηγεί και τα θέματα που βάζεις συνήθως και μας βγαίνει το λάδι να τα καταλάβουμε.

 

Καλή επιτυχία!

[Morfeas]

Επιτέλους, θα σου ανταποδώσω το χουνέρι του Θεματος.

 

Αυτό το ποίημα ξεκίνησε πολύ ωραία, του γούστου μου θα έλεγα (προτιμώ τον ελεύθερο στίχο κι εσύ ξεκίνησες καλά), αλλά σύντομα έχασα τα αυγά και τα πασχάλια και δεν ήταν από τις φορές που αισθάνθηκα ότι εγώ φταίω, ότι κάτι υπάρχει που ο πεζός μου νους αδυνατεί να το συλλάβει, αλλά μου δόθηκε η αίσθηση ότι ο συγγραφέας χάθηκε στη δίνη των όμορφων φράσεων και κάπου το νόημά του έστριψε σε λάθος στροφή.

 

Δεν κατάλαβα πού κόλλησε ο μονόκερος, πού κόλλησαν οι νεραϊδένιοι καταρράκτες, πού οι καμπανούλες και πού το χιόνι, πού τα φεγγάρια που πέφτουν (αυτό είναι το ξημέρωμα, υποθέτω, αλλά με χάλασε πολύ ως φράση γιατί με παρέπεμψε σε sailor moon, σε συνδυασμό με μονόκερους κλπ). Γενικά τα παραπάνω δεν μου άρεσαν καθόλου, φαντάζομαι ότι μπήκαν λόγω θέματος και είδους του διαγωνισμού. Κατά τη γνώμη μου θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα το ποίημα, χωρίς αυτά. Προσωπική άποψη, αλλά ο υπερρεαλισμός για μένα λειτουργεί καλά σε συνδυασμό με τον συμβολισμό, οπότε για έναν διαγωνισμό με συγκεκριμένο θέμα, ήταν κάπως ριψοκίνδυνη επιλογή.

 

Είχες ωραία σημεία: τις διχοτομημένες λέξεις (αν και η γλώσσα που λατρεύεται ως μια δεν κατάλαβα ποια είναι, ο έρωτας σκέφτηκα (γιατί κυριολεκτικά δεν έχω ακούσει για λατρεία γλωσσών), αλλά μετά τον αναφέρεις ως λέξη διχοτομημένη, οπότε δεν), ο ρυθμός του ποιήματος, η επιλογή των λέξεων (όταν δεν το φόρτωνες με πολλά επίθετα, αποδυναμώνοντάς το, βλ. λουλουδένια αστέρια).

 

Πραγματικά δεν ξέρω, με μπέρδεψες. Γιατί θα μπορούσε να μου αρέσει πολύ, αλλά με άφησε να χάσκω. Είναι φανερό ότι έχεις επαφή με το άθλημα, αλλά νομίζω ότι -όπως και σε διήγημά σου- χάθηκες στις ατέρμονες προτάσεις σου. Πάντως η αρχή είναι καλή. Κι ίσως να μην χρειάζεται πολλά, ίσως και μικροαλλαγές να έκαναν μεγάλη διαφορά.

Καλή σου επιτυχία!

[Silvertooth]

Γενικώς για τα ποίηματα λέγεται ότι κάθε φορά που τα διαβάζεις, μαθαίνεις και κάτι καινούριο ή συμπεραίνεις κάτι διαφορετικό, και ότι ένα ποίημα υπάρχει για να διαβάζεται πολλές φορές.

 

Στο συγκεκριμένο ποίημα η σύνδεση των προτάσεων είναι κυρίως συνειρμική και αφηρημένη. Είναι ένας δύσκολος τρόπος γραφής. Το να καταφέρεις να βγάλεις συναισθήματα χωρίς να δίνεις κάποια ιστορία απαραίτητα να τα υποστηρίξουν. Δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά είναι δύσκολο. Στο ποίημα κάποιες στιγμές το καταφέρνεις αυτό, κάποιες όμως όχι. Το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι ότι είναι ακατανόητο, αλλά το ότι δε σου μένουν ιδιαίτερα πολλά πράματα στο τέλος της ανάγνωσης.

 

Καλή συνέχεια!

[elgalla]

Πολύ ωραίες εικόνες, πολύ καλή δουλειά με τον ελεύθερο στίχο, έχουν δίκιο οι από πάνω, είναι πολύ δύσκολο να του δώσεις μουσικότητα. Το καταφέρνεις αυτό, αλλά, να πω την αμαρτία μου, ούτε τι έγινε κατάλαβα, ούτε το είδος, ούτε και στέρεη σύνδεση με το θέμα είδα. Ανεξάρτητα από το θέμα και το είδος, πάλι μου φάνηκε να υπάρχει μια σύγχιση σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει, μια γενικότερη ασάφεια. Ίσως αν μας πεις λίγα περισσότερα για το τι ήθελες να γράψεις και τι συναίσθημα να περάσεις, να μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε παραπάνω. Καλή επιτυχία!

[Myyst]

Ένας μήνας μετά λοιπόν και ζητώ να με συγχωρέσετε για την καθυστέρηση. Ο χρόνος μου ροκανιζόταν ολοένα από τα ανοιχτά μου μέτωπα στο θέατρο και δεν ήθελα να ασχοληθώ με μια βιαστική απάντηση. Ακολουθεί ένα παραμυθένιο τραγούδι που μόλις ανακάλυψα (με αφιέρωση προς την αγαπημένη όλων μας διοργανώτρια νεράιδα) ως αντίτιμο.

-αλήθεια, πήρες πίσω τελικά το παγούρι σου;-

 

 

 

 

Χμ. Από πού να πρωταρχίσω.

 

Στα θετικά:

Η μουσικότητα. Γιατί λέω πως είναι δυσκολότερος ο πεζός ποιητικός από τον έμμετρο ποιητικό λόγο; Διότι ο ποιητικός λόγος οφείλει να έχει μουσικότητα. Κι όταν ο ποιητής επιλέγει τον πεζό στίχο, πρέπει κατά την άποψή μου να ναι πολύ ικανός, προκειμένου να μεταδώσει μουσικότητα χωρίς έμμετρο λόγο. Και εσύ το καταφέρνεις. Το ποίημά σου τραγουδάει.

Η χρήση του μονόκερω. Μάλιστα, τέτοιο ζώο δεν το περίμενα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή είναι τόσο κατάφωρα παραμυθικό και πολυφορεμένο, που σκεφτόμουν ότι κανείς πια δεν θα κατέφευγε σ' αυτό.

 

Στα λιγότερο θετικά:

Διάβασα τέσσερις φορές το ποίημα για να καταλάβω τι παίζει. Εικόνες -εικόνες- εικόνες, και μονάχα στο τέλος έρχεται ο μονόκερως να μας πει γιατί αυτό είναι ποίημα με ζώα.

Η λιγοστή χρήση του υπερφυσικού. Το ποίημα, και, δεν ξέρω, ίσως σε κάποιους αυτό να φανεί πλεονέκτημα (ίσως μάλιστα και να είναι) στέκει σε μια συλλογή μοντέρνας ποίησης μια χαρά. Με στρεβλές εικόνες μεθυσμένης πόλης και τα λοιπά. Δεν είμαστε σίγουροι ότι ο μονόκερως υπάρχει όντως, πέρα από τη  συμβολική του αξία (μία γούρνα που περικλείει και συγκεντρώνει τα κακώς κείμενα, εξ' ου και ακόμη έχουμε ελπίδα.) Το όνειρο δηλαδή, το παραμύθι, που κάπου/ κάπως/ κάποτε ακόμη υπάρχει κι ακόμη τροφοδοτεί μία κατά τα άλλα καταδικασμένη ύπαρξη.

 

Ναι, τέτοια αισιόδοξα μου ήρθαν στο νου.

Και στα ακόμη λιγότερο θετικά:

Ο τίτλος. Μα γούρνα; Γούρνα;

 

 

Όπως και να έχει πολύ καλή προσπάθεια. Καλή σου επιτυχία!

 

Χαίρομαι που σου μεταβίβασα σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις που με οδήγησαν στη συγγραφή των στίχων αυτών. Θέλω να διευκρινίσω μόνο ότι για 'μένα η συμβολική χρήση στοιχείων στην αφήγηση μιας ιστορίας (είτε σε ποιητική, είτε σε πεζή μορφή) μπορεί να είναι χρήσιμη μόνο σε δεύτερο επίπεδο. Ο συμβολισμός να βασίζεται δηλαδή σε έναν <<ρεαλισμό>> (σε εισαγωγικά, καθώς μιλάμε για στοιχεία φανταστικά ούτως ή άλλως.) Η αβεβαιότητα ως προς την ύπαρξη ή όχι τ@ μονόκερω στην ιστορία μου πηγάζει από την πεπερασμένη αντίληψη των ανθρώπων που δεν παρατηρούν μια κίνηση υπερφυσική. Όσο για τη γούρνα... εγώ είμαι ένας μη αισιόδοξος άνθρωπος. 

 

Για τις τέσσερεις αναγνώσεις... 

 

Αγαπητέ Στέφανε οφείλω να ομολογήσω ότι με μπέρδεψες και με σύγχησες. Έχω διαβάσει αντίστοιχα ποιήματα και έχω βρει πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες που με τράβηξαν.
Η δική σου είχε και τα δύο συναισθήματα. Από την μία με ένα στιχάκι μου φτιάχνεις διάθεση από την άλλη με το επόμενο με ρίχνεις. Δεν κατάφερα να καταλάβω αρκετά πράγματα και η σύνδεση με τα ζώα θεωρώ είναι πολύ αφαιρετική.

Πιο πολύ μου βγάζει πόνο, μνήμες, θλίψη και λησμονιά παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν ξέρω αν φταίει ότι δεν είμαι τόσο πεπειραμένος αναγνώστης ποιημάτων αλλά η τελική εικόνα είναι λίγο μπερδεμένη.
Αξιόλογη προσπάθεια σίγουρα αλλά πραγματικά η τελική εικόνα είναι περίεργη.

Καλή επιτυχία!

 

Παρότι σε μπέρδεψα και σύγχυσα, χαίρομαι που μετέδωσα πόνο, μνήμες, θλίψη, λησμονιά, καθώς αν κι η ιστορία μου δεν επικοινώνησε μαζί σου, στάθηκες να την αφουγκραστείς. Θα γράψω μόνο πως το 'περίεργο' στοιχείο της τελικής εικόνας ήταν ηθελημένο και εκφράζει τα στοιχεία που με οδήγησαν να γράψω το ποίημά μου.

 

Αυτό εδώ το διάβασα τέσσερις πέντε φορές, και ομολογώ πως το πεζό μυαλό μου δεν κατάφερε τελικά να βγάλει νόημα. Δεν ξέρω για τι ακριβώς μιλάει, δεν μπόρεσα να καταλάβω πως κολλάει -και που- ο μονόκερως, ή ακόμα κι αν είναι εντός θέματος. Χαριτολογώντας θα έλεγα πως είναι κλασικό παράδειγμα σ' αυτό που λέμε "Τι εννοεί ο ποιητής;". Δεν μπορώ να πω τίποτα λοιπόν, και είμαι σίγουρος πως φταίω εγώ γι' αυτό που δεν καταλαβαίνω εύκολα και δεν πιάνω νοήματα που δεν δίνονται ολοφάνερα. Είχε όμως μια ομορφιά, και σίγουρα ήταν ενδιαφέρον, και εξηγεί και τα θέματα που βάζεις συνήθως και μας βγαίνει το λάδι να τα καταλάβουμε. 

 

Καλή επιτυχία! 

 

Madnjim, συγχαρητήρια για την πρώτη σου νίκη σ' έναν σουφουφίτικο διαγωνισμό. 

 

Με συγχωρείς που συνήθως σας βγαίνει το λάδι να καταλάβετε τα θέματα που βάζω. Ως προς το ποιήμα μου όμως δε ζητώ συγχώρεση καθόλου γιατί είναι το δικό μου ποίημα κι ήθελα να γράψω ό,τι ακριβώς έγραψα.

 

Μια μικρή βοήθεια που μπορώ να προσφέρω σε έναν επίμονο αναγνώστη, είναι ότι ο ποιητής συνήθως εννοεί τα πράγματα ακριβώς που γράφει κι η προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε 'τι εννοεί ο ποιητής;' είναι μια συνήθεια που βασίζεται στη μονόπλευρη επικοινωνία μεταξύ του ποιητή ως φωτισμένου δότη της τέχνης του και του αναγνώστη ως δέκτη, μια συνήθεια σχολική, μια στάση που δε συμμερίζομαι. Ένα ποίημα που 'χει ουσία θα την αποκαλύψει τόσο μέσα στον αναγνώστη, όσο και στους στίχους του ποιητή.

 

 

Επιτέλους, θα σου ανταποδώσω το χουνέρι του Θεματος. 

 

Αυτό το ποίημα ξεκίνησε πολύ ωραία, του γούστου μου θα έλεγα (προτιμώ τον ελεύθερο στίχο κι εσύ ξεκίνησες καλά), αλλά σύντομα έχασα τα αυγά και τα πασχάλια και δεν ήταν από τις φορές που αισθάνθηκα ότι εγώ φταίω, ότι κάτι υπάρχει που ο πεζός μου νους αδυνατεί να το συλλάβει, αλλά μου δόθηκε η αίσθηση ότι ο συγγραφέας χάθηκε στη δίνη των όμορφων φράσεων και κάπου το νόημά του έστριψε σε λάθος στροφή.

 

Δεν κατάλαβα πού κόλλησε ο μονόκερος, πού κόλλησαν οι νεραϊδένιοι καταρράκτες, πού οι καμπανούλες και πού το χιόνι, πού τα φεγγάρια που πέφτουν (αυτό είναι το ξημέρωμα, υποθέτω, αλλά με χάλασε πολύ ως φράση γιατί με παρέπεμψε σε sailor moon, σε συνδυασμό με μονόκερους κλπ). Γενικά τα παραπάνω δεν μου άρεσαν καθόλου, φαντάζομαι ότι μπήκαν λόγω θέματος και είδους του διαγωνισμού. Κατά τη γνώμη μου θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα το ποίημα, χωρίς αυτά. Προσωπική άποψη, αλλά ο υπερρεαλισμός για μένα λειτουργεί καλά σε συνδυασμό με τον συμβολισμό, οπότε για έναν διαγωνισμό με συγκεκριμένο θέμα, ήταν κάπως ριψοκίνδυνη επιλογή.

 

Είχες ωραία σημεία: τις διχοτομημένες λέξεις (αν και η γλώσσα που λατρεύεται ως μια δεν κατάλαβα ποια είναι, ο έρωτας σκέφτηκα (γιατί κυριολεκτικά δεν έχω ακούσει για λατρεία γλωσσών), αλλά μετά τον αναφέρεις ως λέξη διχοτομημένη, οπότε δεν), ο ρυθμός του ποιήματος, η επιλογή των λέξεων (όταν δεν το φόρτωνες με πολλά επίθετα, αποδυναμώνοντάς το, βλ. λουλουδένια αστέρια).

 

Πραγματικά δεν ξέρω, με μπέρδεψες. Γιατί θα μπορούσε να μου αρέσει πολύ, αλλά με άφησε να χάσκω. Είναι φανερό ότι έχεις επαφή με το άθλημα, αλλά νομίζω ότι -όπως και σε διήγημά σου- χάθηκες στις ατέρμονες προτάσεις σου. Πάντως η αρχή είναι καλή. Κι ίσως να μην χρειάζεται πολλά, ίσως και μικροαλλαγές να έκαναν μεγάλη διαφορά.

Καλή σου επιτυχία! 

 

Αν χάθηκα στη δίνη όμορφων φράσεων κι έχασα το νόημα, τότε το ποίημά μου είναι ένα κακό ποίημα και χρειάζεται να γράψω ένα άλλο ποίημα που να εκφράζει το νόημα που ήθελα να μεταφέρω. Το παραμύθι πάντως είναι σημαντικό στοιχείο των συγγραφικών μου καταβολών. Και πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ να γράφω κάτι χωρίς αυτό. Ακόμη κι από την επιστημονική μου φαντασία αδυνατώ να αποδιώξω το παραμύθι. Είναι τα διαφορετικά νοήματα που αντιλαμβανόμαστε όταν ακούμε μία και μόνη λέξη που λατρεύονται ως μία γλώσσα. Για παράδειγμα άλλο πράγμα εννοώ πιθανότατα εγώ όταν γράφω 'έρωτας' κι άλλο πράγμα εσύ άμα γράψεις 'έρωτας' κι αυτή η παρανόηση όταν ως άνθρωποι ψάχνουμε μία και μοναδική αλήθεια οδηγεί στην μη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων (μια Βαβέλ.)

 

υ.γ.: Η Sailor Moon πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο κακή για παραπομπή, αν έγραφες ότι σε παρέπεμψε στο Twilight, τότε θα ανησυχούσα σοβαρά. 

 

 

Γενικώς για τα ποίηματα λέγεται ότι κάθε φορά που τα διαβάζεις, μαθαίνεις και κάτι καινούριο ή συμπεραίνεις κάτι διαφορετικό, και ότι ένα ποίημα υπάρχει για να διαβάζεται πολλές φορές.

 

Στο συγκεκριμένο ποίημα η σύνδεση των προτάσεων είναι κυρίως συνειρμική και αφηρημένη. Είναι ένας δύσκολος τρόπος γραφής. Το να καταφέρεις να βγάλεις συναισθήματα χωρίς να δίνεις κάποια ιστορία απαραίτητα να τα υποστηρίξουν. Δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά είναι δύσκολο. Στο ποίημα κάποιες στιγμές το καταφέρνεις αυτό, κάποιες όμως όχι. Το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι ότι είναι ακατανόητο, αλλά το ότι δε σου μένουν ιδιαίτερα πολλά πράματα στο τέλος της ανάγνωσης.

 

Καλή συνέχεια!

 

Η συνειρμική κι αφηρημένη γραφή δε σημαίνουν πως δεν υπάρχει κάποια ιστορία. Σημαίνουν μόνο ότι η ιστορία δε θα είναι απαραίτητα λογική (με τη έννοια της λέξης που γειτονεύει με τη λέξη 'ρεαλιστική'.) Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αδύνατο να εκμαιευτούν συναισθήματα από ένα λογοτεχνικό κείμενο χωρίς μια ιστορία, γιατί είναι η ιστορία που γεννά το συναίσθημα. Αν έγραφα:

'γόβα καρφωμένη στον τοίχο'

(κάτι που δε θα παρουσίαζα ποτέ ως ποίημα, γιατί θεωρώ από αδιάφορη ως εκνευριστική την ιστορία που κρύβεται πίσω από τις τέσσερεις αυτές λέξεις) η ιστορία είναι εκεί, γιατί αυτές οι λέξεις έχουν νοήματα πολλαπλά όταν βρίσκονται στη συγκεκριμένη σειρά, κάτι που οδηγεί σε μια ιστορία με πολύ συγκεκριμένη αισθητική.

 

Πολύ ωραίες εικόνες, πολύ καλή δουλειά με τον ελεύθερο στίχο, έχουν δίκιο οι από πάνω, είναι πολύ δύσκολο να του δώσεις μουσικότητα. Το καταφέρνεις αυτό, αλλά, να πω την αμαρτία μου, ούτε τι έγινε κατάλαβα, ούτε το είδος, ούτε και στέρεη σύνδεση με το θέμα είδα. Ανεξάρτητα από το θέμα και το είδος, πάλι μου φάνηκε να υπάρχει μια σύγχιση σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει, μια γενικότερη ασάφεια. Ίσως αν μας πεις λίγα περισσότερα για το τι ήθελες να γράψεις και τι συναίσθημα να περάσεις, να μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε παραπάνω. Καλή επιτυχία!

 

Α, μα αν ένα ποίημα έχει αποτύχει να μεταδώσει την ιστορία του, τότε έχει αποτύχει ως ποίημα. Από την άλλη, επειδή ξέρω ότι γράφω παράξενα και, ταυτόχρονα, ένα μέρος των αναγνωστών αντιλήφθηκε τι ήθελα να γράψω, θα περιοριστώ να χαρακτηρίσω το ποίημά μου ως 'μερικώς αποτυχημένο'. 

...επειδή πρόκειται για ένα λογοτεχνικό φόρουμ που λειτουργεί σε φιλική βάση, θα σου απαντήσω εν μέρει και πολύ γενικά. Τη βάση (και μόνο) του ποιήματος, αποτελούν στρεβλές εικόνες μεθυσμένης πόλης (όπως δανείζομαι από την Ιρμάντα) που διασχίζει @ μονόκερως μαζεύοντας τη θλίψη που συναντά στο διάβα του και, καθώς οι άνθρωποι αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, τη μετατρέπει σε τέχνη και την επιστρέφει στους ανθρώπους.

 

...σε όσους και όσες διάβασαν ή/και σχολίασαν τη 'γούρνα της θλίψης'