Για την ποιήτρια Έλενα Στριγγάρη

[makis.politis]

Για την ποιήτρια Έλενα Στριγγάρη

 

Αποθέτω με χέρια καμένα
τούτη τη λάβα διαμαντιών

ευλαβικά στο κέντρο

της προγονικής μου εστίας.

 

Εκεί θα μείνει,

μητέρα του πόνου και θαλπωρή
των απαξιωμένων αρετών.
Φρουροί οι μύστες-ποιητές ολόγυρα
εξαϋλώνονται πάνω στους ολοπόρφυρους μύδρους,

πάνω σε τούτο το άλικο άνθος του Έρωτα.

 

Και να, που έτσι ξαφνικά, απλώθηκαν γύρω μας

λιβάδια των Πιερίων Μελισσών.

Και να που τα χωριά «μισοπνίγονται»

απ’ τα φτερά μιας απαστράπτουσας Ίριδας.

Αλίμονο όχι!

 

Μόνο Αχαρνείς αντικρίζω

να εφορμούν με χωριστές συνθήκες,

να κατακρεουργούν των ασπαλάθων τα αναχώματα
με τροχισμένα στόματα για τα «δούρεια» προνόμια τους.

 

Αποθέτω στον προγονικό μου βωμό,

με χέρια καμένα,

τούτη τη λάβα διαμαντιών της Έλενας,

φοβισμένος ικέτης αυτού του ναού.

 

Πού βρέθηκες εδώ, ποιήτρια; Πώς θα γυρίσεις;

Θεέ μου φύλαγε τον μελίρρυτο άγγελο σου.

[Ιρμάντα]

Το ποίημα είναι εξαιρετικό. Η λάβα των διαμαντιών, σαν φράση, από τις αγαπημένες μου. Και σας το λέω αυτό όχι σαν άνθρωπος της ποίησης αλλά σαν άνθρωπος της λογοτεχνίας του φανταστικού αυτό. Είναι μία σπουδαία εικόνα, η λάβα των διαμαντιών.

Λοιπόν η ποίηση είναι απόσταγμα. Θέλει ζύμωση. Η κανονική ποίηση δηλαδή. Πρέπει κάθε λέξη, κάθε στίξη, να σημαίνει.

 

Και εδώ, αυτό συμβαίνει.

 

(Μόνο τους Προβολείς και τον Ακάλυπτο Χώρο έχει δημοσιεύσει η Κα Στριγγάρη;)

Σας ευχαριστούμε!