Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ (Philip Jose Farmer)

[Δημήτρης]

Ο Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ ήταν Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1918 και πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου 2009. Μανιώδης αναγνώστης από μικρός, ήθελε από νωρίς να γίνει και ο ίδιος συγγραφέας. Αγνωστικιστής από την ηλικία των δεκατεσσάρων, παντρεύτηκε το 1941 και έλαβε το πτυχίο του στα Αγγλικά γράμματα εννιά χρόνια αργότερα. 

 

Πρώτη του επιτυχία στα λογοτεχνικά δρώμενα ήρθε το 1952 με το πρωτοποριακό για την εποχή του ''Οι Εραστές''. Τολμηρό με φόντο το σεξ, κατέστησε τον Φάρμερ έναν από τους πρώτους συγγραφείς που τόλμησαν να σπάσουν το συγκεκριμένο ταμπού. Αυτό τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γράψιμο πάρα τις αρχικές δυσκολίες, σε μία καριέρα που μεταξύ άλλων αριθμεί και τρία βραβεία Hugo. Δημιουργός των σειρών ''World of Tiers'', ''Riverworld'', έχει ως κύρια χαρακτηριστικά του την θρησκεία, την αναβίωση περιπετειών γνωστών pulp ηρώων και την ανάμιξη στις ιστορίες του πραγματικών και μη χαρακτήρων και κόσμων. Στα Ελληνικά κυκλοφορούν τα παρακάτω:

 

- Ο Δημιουργός των Κόσμων (Ωρόρα)

 

- Οι Πύλες της Δημιουργίας (Ωρόρα)

 

- Ένας Ιδιωτικός Κόσμος (Ωρόρα)

 

- Οι Εραστές (Παρά Πέντε In Orbit)

 

- Η Νύχτα του Φωτός (Locus 7)

 

Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησα την σειρά ''World of Tiers'', λίγα λόγια για τα τέσσερα πρώτα βιβλία:

 

''Ο Δημιουργός των Κόσμων'' θέλει τον Ρόμπερτ Βολφ να είναι ένας άνδρας προχωρημένης ηλικίας που ζει μία συμβατική ζωή με την γυναίκα του. Ίσως όχι και τόσο συμβατική μιας και μικρός υιοθετήθηκε από μία οικογένεια έχοντας ένα κενό στη μνήμη του για την ζωή του μέχρι τότε. Σε μία αναζήτηση αγοράς καινούργιου σπιτιού θα δει κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Ένα σάλπισμα ακούγεται και οι τοίχοι ανοίγουν για να του αποκαλύψουν ένα απίστευτο θέαμα. Αυτό ενός τύπου μ' ένα κέρας στο στόμα του σκαρφαλωμένο σε ένα βράχο, έχοντας ένα μάτσο τέρατα να τον πολιορκούν από κάτω. Θα δεχθεί την πρόκληση και η περιπέτεια θα αρχίσει. Φοβερή κοσμοπλασία και ξέφρενες καταστάσεις χρωματίζουν το όλο σκηνικό. 

 

Συνέχεια με το ''Οι Πύλες της Δημιουργίας''. Ο Ρόμπερτ Βολφ έχοντας πλέον αποκτήσει συναίσθηση της κατάστασης του, νομίζει ότι τα βάσανα του έχουν τελειώσει. Εις μάτην όμως μιας και ο σαδιστής πατέρας του έχει αντίθετη άποψη. Θα απαγάγει την κοπέλα του και εκείνος φυσικά θα σπεύσει να την σώσει. Θα ακολουθήσει σύγκρουση με τα ζηλόφθονα αδέρφια του σε μία πορεία που θα αναγκαστεί να τα φάει στη μάπα. Μόνο εν μέρει καλό. Η ιδέα με τα αερονησιά δεν μου άρεσε, ενώ κουράστηκα λίγο με τους πολλούς χημιοβιολογικούς όρους. Την σκυτάλη παίρνει το ''Ένας Ιδιωτικός Κόσμος'' όπου πρωταγωνιστεί ο Κικάχα, ένας τυχοδιώκτης που δεν μπορεί κανείς παρά να συμπαθήσει. Ο οποίος όλο έτρεχε. Και έτρεχε. Και ξαναέτρεχε. Για να ξεφύγει από τους ενοχλητικά ακούραστους διώκτες του. Μου θύμισε λιγάκι Κουζέλ χωρίς όμως τον ίδιο απολαυστικό κυνισμό. Καλούτσικο, αλλά δεν υπήρχε παρά μόνο μία στοιχειώδη πλοκή για να στηρίξει την όλη ιδέα. Όχι ότι πέρασα και άσχημα δηλαδή.

 

Τελευταίο προς το παρόν το ''Behind the Walls of Terra'' με τους Αγγλικούς τίτλους από εδώ και πέρα να έγκεινται στο ότι η μετάφραση σταμάτησε στο προηγούμενο τόμο. Η μεγάλη απειλή για τη Γη (εκτός από τους ανθρώπους φυσικά με τις καταστρεπτικές τους συνήθειες) προσωποποιείται στους Καμπανιστές. Τέρατα που καταλαμβάνουν ανθρώπινα σώματα και εκτοπίζουν τα μυαλά τους, βάζοντας στη θέση τους τα δικά τους. Έτοιμα από εκεί και πέρα να εξαπολύσουν τον όλεθρο. Μόνος που μπορεί να τους σταματήσει είναι ο Κικάχα έχοντας στο πλευρό του την σύντροφο του και ένα είδος προηγμένης τεχνολογίας που έχει φέρει από κάπου αλλού. Πιο ανάλαφρο από τα προηγούμενα βαριά, υιοθετεί ένα στυλ προς το κατασκοπευτικό θα έλεγα. Με τον Κικάχα συνεχώς να προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τους αντιπάλους του για αντιμετωπίσουν μαζί τον κοινό τους εχθρό, και συνεχώς να αναγκάζεται να ξεφύγει από τις παγίδες που του στήνουν όντας καχύποπτοι απέναντι του. Συνέβαιναν δηλαδή συνέχεια τα ίδια. Μου άρεσε πάντως, δεν βαρέθηκα. 

 

Καλή σειρά μέχρι τώρα. Πρωτότυπη και καλογραμμένη, κρατάει το ενδιαφέρον χωρίς να πρόκειται για αριστούργημα. Επειδή όμως με το overdose δεν είναι να παίζει κανείς, θα κάνω ένα (μεγάλο) διάλειμμα και θα επανέλθω κάποια στιγμή αργότερα με τα δύο τελευταία.  

Edited March 20, 2016 by Δημήτρης

[KELAINO]

Πώς καταφέραμε να μην έχουμε τόπικ για τον Φ. Χ. Φάρμερ.

 

Έχω διαβάσει αυτά που αναφέρθηκαν και επιπλέον τη σειρά Riverworld. Αλλά μιλάμε για πολλά χρόνια πριν και δεν θυμάμαι πάρα πολλά. Ήταν ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ σε πρώτη φάση: ένας πλανήτης που τον διέτρεχε, ή μάλλον περιέζωνε, ένα τεράστιο ποτάμι που περνάει μέσα από διαδοχικές κοιλάδες. Στις όχθες του ξυπνάνε μια μέρα όλοι οι άνθρωποι που έζησαν ποτέ. Όλοι όμως. 

Από κει και πέρα συμβαίνουν τα διάφορα. 

Θυμάμαι από υπαρκτούς έπαιζε ο Σάμουελ Κλέμενς και το κοριτσάκι που ήταν η έμπνευση του Λούις να γράψει την Αλίκη, μεγάλη πια. Μμμ, και λοιπά.

 

Ενδιαφέροντα ήτανε. Και τα αγαπημένα θέματα του συγγραφέα, πχ η αναγέννηση/ανάπλαση/ανανέωση του ανθρώπινου σώματος, παρόντα όλα όπως πάντα.

[Δημήτρης]

Θα διαβάσω και εγώ κάποια στιγμή την Riverworld μιας και μου αρέσει πολύ η όλη ιδέα. 

 

Έχω διαβάσει και τα άλλα δύο που έχουν μεταφραστεί και αμφότερα ήταν καλούτσικα, σχόλιο μου εδώ και εδώ. 

[Δημήτρης]

Τέλος στη ''World of Tiers'' με τα δύο τελευταία μέρη. 

 

Στο ''The Lavalite World'' ο Κικάχα καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις στο νέο κόσμο που έχει εισέλθει. Κομμάτια ξηράς που μετατοπίζονται χωρίς καμία προειδοποίηση σπέρνοντας τον όλεθρο και πλάσματα με διαθέσεις όχι ακριβώς φιλικές. Και έτσι θα έλεγα ότι αναλώνεται μεγάλο μέρος του βιβλίου. Στη περιγραφή χλωρίδας και πανίδας και των διαφόρων μορφών ζωής. Ενώ γίνεται και μία μικρή αναδρομή στο πως κατέληξε σ' αυτό το σημείο. Με τις περιπέτειες του στη Γη προτού αποκτήσει επίγνωση της ταυτότητας του και εν συνεχεία στους διάφορους κόσμους που περιπλανήθηκε. Την σύγκρουση του με τους δημιουργούς τους και την αναζήτηση των χαμένων του φίλων. 

 

Αυλαία με το ''More than Fire''  με την σύγκρουση του Κικάχα με τον Red Orc να βαίνει στο τελικό της στάδιο. Έπαθλο για τον νικητή θα είναι η κυριαρχία με ότι αυτό συνεπάγεται, με τον καθένα να έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει και τους προσωπικούς του δαίμονες. Νέοι παίκτες εισέρχονται στο παιχνίδι και το κάνουν πιο ενδιαφέρον. Τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει και ανά πάσα στιγμή πρέπει να προσέχει κανείς για να μην φάει κανένα μαχαίρι στη πλάτη από εκεί που δεν το περιμένει. 

 

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με την σειρά να με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα. Ενδιαφέρουσα σύλληψη, ωραίες ιδέες και καταπληκτική κοσμοπλασία μπαίνουν στα συν. Τα αρνητικά έχουν να κάνουν με τις συνεχείς αλλαγές ύφους. Θρησκευτικοφιλοσοφικές προεκτάσεις εναλλάσσονται με βιοχημική ορολογία και κατασκοπευτικό τέμπο. Η πλοκή αν και δεν σέρνεται δεν είναι ωστόσο και τίποτα το τρομερό με αρκετές επιμέρους καταστάσεις να την εξυπηρετούν υπερβολικά. Υπάρχει πρόβλημα συνοχής με την μεγάλη χρονολογικά διαφορά συγγραφής μετά το τέταρτο μέρος και αυτό φαίνεται. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι ότι είναι science fantasy σειρά, ένας συνδυασμός μάλλον όχι ελκυστικός. Με έντονο το δεύτερο στοιχείο, κάτι που μπορεί να ξενίσει ένα φίλο της επιστημονικής φαντασίας που θα περίμενε να διαβάσει μία pure τέτοια. 

 

Είναι λοιπόν καλή; Ναι. Και αν και κατά διαστήματα με κούρασε, οι θετικές στιγμές ήταν σαφώς περισσότερες από τις αρνητικές. Θα την πρότεινα λοιπόν; Μάλλον όχι. Γιατί αν και ανώτερη της φήμης της, δεν είναι ωστόσο τίποτα το τρομερό. Μόνο ίσως σε όσους αρέσκονται στο world building, χαρακτηριστικό στο οποίο πραγματικά παίρνει άριστα. 

 

Αυτά πάνω- κάτω. Και όπως προανέφερα θα διαβάσω σίγουρα κάποια στιγμή και την Riverworld, με ιντριγκάρει πολύ το όλο σκηνικό.  

Edited September 2, 2016 by Δημήτρης