heiron Posted April 30, 2005 Share Posted April 30, 2005 Έχετε διαβάσει μια-δυο σελίδες από ένα βιβλίο και έιπατε αμέσως "Ωπα, εδώ είμαστε!Τέλειο!"???Αν ναι ποίο ήταν?Μηπως σας απογοήτευσε έπειτα? Για εσας πως είναι η ιδανική αρχή? Πώς αρχίζετε όσοι απο σας γραφετε? Έχετε παρατήσει βιβλίο μετά από λίγες σελίδες?Εγώ εχω-αν και όχι φανταστικο. Ένα του Τσομσκυ ηταν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted May 1, 2005 Share Posted May 1, 2005 Ποτέ δεν παρατάω βιβλίο αν δεν έχω διαβάσει τουλάχιστον καμια 50αριά σελίδες. Για μένα η καλύτερη αρχική γραμμή είναι αυτή: The man in black fled across the desert, and the gunslinger followed. από το πρώτο βιβλίο του DarkTower. Και η συνέχεια δεν απογοητεύει. Γενικά, δε θα κρίνω ένα βιβλίο από την αρχή του. Άλλοι λόγοι μπορεί να με κάνουν να το παρατήσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 1, 2005 Author Share Posted May 1, 2005 SPAM Νε δαιν ηνε κιρυω ρειμμα τω "έχω'. Τω ρρειμμα ηνε το "παρατάω" .Παντως απλα βαρέθηκα να γραψω την τελευταια λεξη "παρατήσει". Όχι δεν είμαι αγγλόφωνος να σκεφτομαι αγγλικα και να "μεταφραζω" τις σκεψεις μου στα ελληνικα. Απλα έχω γράψει ένα σωρό φορές (66) αυτή τη βδομάδα και βαριέμαι να κοιταζω λεπτομέριες. Οπως βλεπεις κάνω πολλα λάθη-παραλειπω και σημεια στιξης! Βιαζομαι όμως! Και καλό θα ήταν να μην σπαμάρεις!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Η ιδανική αρχή κατά τη γνώμη μου θα πρέπει : Να ξεχειλίζει από δύναμη και ενέργεια, γρήγορο ασταμάτητο ρυθμό, να μην δίνει απαντήσεις, να γεννά απορίες και να κεντρίζει την περιέργεια για αυτά που ακολουθούν. Ας είναι και λίγο σκληρή. Την έχω συναντήσει σε κάποια βιβλία. Προσπαθώ να την πετύχω και εγώ αλλά μου ξεφεύγει. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μοιάζει με την παρακάτω. «Ο Κορνήλιος είχε ξυπνήσει από νωρίς και τώρα άλειφε φρέσκο βούτυρο πάνω στο ζεστό του ψωμάκι. Όπως κάθε Σάββατο έτσι και αυτό, θα ήταν σίγουρα μια κουραστική μέρα γεμάτη ψώνια και βόλτες στον πεζόδρομο. Το μεσημέρι θα πήγαινε για φαγητό στη θεία του την Κούλα και ανυπομονούσε να μάθει τα νέα της.» Θα πεθάνω από περιέργεια αν δε μάθω τα νέα της θείας Κούλας!!! Πρέπει να διαβάσω τη συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Και αν η θεία Κούλα είναι καμουφλάζ μια βαμπίρας που την νύχτα κάνει διπλή ζωή και καταβροχθίζει αρσενικά για να διατηρείται νέα .... Δεν θέλεις να μάθεις τα νεα της; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Darkchilde Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 H αρχή που θυμάμαι πάντα είναι από το The Tale of Two Cities: It was the best of times, it was the worst of times. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Και αν η θεία Κούλα είναι καμουφλάζ μια βαμπίρας που την νύχτα κάνει διπλή ζωή και καταβροχθίζει αρσενικά για να διατηρείται νέα ....Δεν θέλεις να μάθεις τα νεα της; Σύμφωνοι, αλλά και πάλι θεωρώ ότι η αρχή είναι αποτυχημένη γιατί ο συγγραφέας δεν μου βάζει πουθενά στην εκκίνηση το τυράκι στη φάκα για να με πιάσει. Η συγκεκριμένη αρχή είναι τελείως άστοχη για ένα βαμπιροβιβλίο. Έτσι ξεκινάς για να σε διαβάσει η θεία Κούλα. Εσύ τι λες; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Για μένα ο τρόμος, η έκπληξη πρέπει να έρχεται απο κεί που δεν τα περιμένεις. Άμα από την αρχή ξέρεις το τι θα γίνει, ποιός ο λόγος να συνεχίσεις; Αμα σου έλεγε δηλ «Ο Κορνήλιος είχε ξυπνήσει από νωρίς και τώρα άλειφε φρέσκο βούτυρο πάνω στο ζεστό του ψωμάκι. Από το παράθυρο του πύργου του, έβλεπε τον ήλιο που χάιδευε με τις πρωινές του ακτίνες στα Καρπάθια. Όπως κάθε Σάββατο έτσι και αυτό, θα ήταν σίγουρα μια κουραστική μέρα γεμάτη ψώνια στο χωριό και βόλτες στον πεζόδρομο, παρακολουθώντας τους ανύποπτους χωρικούς. Το μεσημέρι θα πήγαινε για φαγητό στη θεία του την Κούλ και ανυπομονούσε να μάθει τα νέα της.» δεν θα ήταν φανερό ότι κάτι υπάρχει, δεν θα ήσουν υποψιασμένος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Θα είχες κάτι λίγο να περιμένεις πέρα από αυτό που τραβάς κάθε Σάββατο ο ίδιος. Αλλά και πάλι αν με διαβάσεις παραπάνω θα καταλάβεις πως στην αρχή θέλω δύναμη και γρήγορο ρυθμό ίσως μια σκληρή σκηνή με τη θεία Κούλα βουτηγμένη στο αίμα και στην επόμενη σελίδα ας πασαλείψει το ψωμάκι του με βούτυρο ο Κορνήλιος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Για να το καταλάβω δηλαδή κάπως έτσι: " Πριν ο Κορνήλιος φάει το πρωινό του, άνοιξε τον υπολογιστή του καθώς περίμενε μεηλ από την θεία του την Κούλα, με τα νέα της απο την περασμένη νύχτα. Η θεία συνεπής στην υπόσχεσή της, του είχε στείλει φωτογραφία με την επιτυχία της. Να την στην οθόνη του, χαμογελαστή, με ένα κορμί πεσμένο στα πόδια της και μια λεπτή γραμμή αίμα στο στόμα της. Ωραία τα κατάφερε σκέφτηκε και πήγε ήσυχος να φάει το φρέσκο βούτυρο του πάνω στο ζεστό του ψωμάκι, απολαμβάνοντας τον ήλιο που χάιδευε με τις πρωινές του ακτίνες στα Καρπάθια." Πώς με βρίσκεις; Σε κατάλαβα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Η εντυπωσιακή, πιασάρικη αρχή σε ένα μυθιστόρημα είναι σίγουρα χρήσιμη, αλλά σε ένα διήγημα, λόγω της περιορισμένης έκτασης, είναι απλώς must. Υπάρχει ένα πολύ καλό διήγημα (στο altfactor, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι τίτλο) που κάπου στην πέμπτη μόλις γραμμή πέφτει η καθηλωτική ατάκα "Έχω να πάω σπίτι να σκοτώσω τη γυναίκα μου"! Είναι αυτονόητο, ότι μετά από τέτοιο γκολ, ο αναγνώστης διατελεί σκλάβος του συγγραφέα μέχρι το τέλος. Μερικές δικές μου προσπάθειες να αποφύγω την θεία Κούλα από την πρώτη κιόλας πρόταση μιας ιστορίας: «Πάνε δέκα χρόνια από τότε που εξαφάνισες το Τόκυο, αγαπημένε μου Καρέλεν.» «Η καλύβα του Ταπεινότατου είχε πέντε επιβλητικούς ορόφους που εκτείνονταν σε απροσδιόριστο βάθος καταμεσής ενός αχανούς, γλυκά φωτισμένου κήπου.» «Είμαι νεκρή. Γριά, τεράστια, αχόρταγη και νεκρή.» «Έφτασα εικοσιτέσσερα μέχρι να αποφασίσω να σώσω το σώμα μου.» «Το τέρας σίγουρα θα ερχόταν. Ο Ούγκο έπεσε με τα ρούχα στο κρεββάτι σχεδόν τρέμοντας απ’ το κρύο και απ’ τον φόβο του.» «Άλλαζα δέρμα, όταν μπήκε ο Σήφης.» «Σεξ». Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Για να το καταλάβω δηλαδή κάπως έτσι:" Πριν ο Κορνήλιος φάει το πρωινό του, άνοιξε τον υπολογιστή του καθώς περίμενε μεηλ από την θεία του την Κούλα, με τα νέα της απο την περασμένη νύχτα. Η θεία συνεπής στην υπόσχεσή της, του είχε στείλει φωτογραφία με την επιτυχία της. Να την στην οθόνη του, χαμογελαστή, με ένα κορμί πεσμένο στα πόδια της και μια λεπτή γραμμή αίμα στο στόμα της. Ωραία τα κατάφερε σκέφτηκε και πήγε ήσυχος να φάει το φρέσκο βούτυρο του πάνω στο ζεστό του ψωμάκι, απολαμβάνοντας τον ήλιο που χάιδευε με τις πρωινές του ακτίνες στα Καρπάθια." Πώς με βρίσκεις; Σε κατάλαβα; Είσαι σε πολύ καλό δρόμο. ;) Λοιπόν; «Πάνε δέκα χρόνια από τότε που εξαφάνισες το Τόκυο, αγαπημένε μου Καρέλεν.»«Είμαι νεκρή. Γριά, τεράστια, αχόρταγη και νεκρή.» «Το τέρας σίγουρα θα ερχόταν. Ο Ούγκο έπεσε με τα ρούχα στο κρεββάτι σχεδόν τρέμοντας απ’ το κρύο και απ’ τον φόβο του.» «Άλλαζα δέρμα, όταν μπήκε ο Σήφης.» Που είναι οι συνέχειες; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Η εντυπωσιακή, πιασάρικη αρχή σε ένα μυθιστόρημα είναι σίγουρα χρήσιμη, αλλά σε ένα διήγημα, λόγω της περιορισμένης έκτασης, είναι απλώς must. Υπάρχει ένα πολύ καλό διήγημα (στο altfactor, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι τίτλο) που κάπου στην πέμπτη μόλις γραμμή πέφτει η καθηλωτική ατάκα "Έχω να πάω σπίτι να σκοτώσω τη γυναίκα μου"! Είναι αυτονόητο, ότι μετά από τέτοιο γκολ, ο αναγνώστης διατελεί σκλάβος του συγγραφέα μέχρι το τέλος. Πρόκειται για το διήγημα Τέρατα του Robert Sheckley. Μια πολύ ωραία ανάλυσή του από τον Robert Silverberg υπάρχει επίσης στο site Ωστόσο η ατάκα απέχει πολύ από την πέμπτη γραμμή. (13η γραμμή στην οθόνη μου, 17η περίοδος στο διήγημα) Θα έλεγα ότι ακριβώς αυτή η ατάκα δείχνει πόσο δυνατή πρέπει να είναι η συνέχεια μιας δυνατής αρχής (το διήγημα αυτό είχε μια δυνατή αρχή και μια ακόμα πιο δυνατή συνέχεια, όπως καταλαβαίνετει!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Καρέλεν; Ο... ο Επικυρίαρχος...;!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 Μόλις βρήκα αυτή την πολύ καλή αρχή σε ένα διηγηματάκι μέσα στο φόρουμ. Είναι βράδυ. Ή έτσι νομίζω… Δεν ξέρω, οι ώρες περνούν, και εγώ κάθομαι εδώ, μέσα στο σαλόνι, με την πλάτη στηριγμένη στον τοίχο, βουτηγμένος στο αίμα. Οι ηλιαχτίδες, που πριν λίγο χόρευαν διαπερνώντας τις κουρτίνες τώρα έχουν χαθεί. Ελπίζω η συνέχεια να είναι ανάλογη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 18, 2008 Share Posted June 18, 2008 «Πάνε δέκα χρόνια από τότε που εξαφάνισες το Τόκυο, αγαπημένε μου Καρέλεν.»«Είμαι νεκρή. Γριά, τεράστια, αχόρταγη και νεκρή.» «Το τέρας σίγουρα θα ερχόταν. Ο Ούγκο έπεσε με τα ρούχα στο κρεββάτι σχεδόν τρέμοντας απ’ το κρύο και απ’ τον φόβο του.» «Άλλαζα δέρμα, όταν μπήκε ο Σήφης.» kitso, οι συνέχειες είναι: Για τον Καρέλεν: στο "Μία Κίνα", "9", τεύχος 406, (μόλις πριν τέσσερεις βδομάδες, αδιάβαστη Naroualis ) Για την γριά νεκρή: στο "Κι εγώ καλύτερα", που διαβάστηκε στην Σύρο στην εκδήλωση των "πρωτότυπων" διηγημάτων. Θα το βρείτε στην Βιβλιοθήκη, αλλά όχι στον τρόμο -στην Ε.Φ. Για τον Ούγκο (που παρεπιπτόντως είναι επίσης τέρας! no spoiler): στο "...και το Τέρας", αδημοσίευτο διήγημα. Για τον Σήφη (πραγματικό, αν και νεκρό πρόσωπο): στο "Μια βόλτα στ' άστρα", 500άρι διήγημα που διαβάστηκε στο 2ο Φεστιβάλ Ε.Φ. της Σύρου. Ίσως το ανεβάσω κάποια στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Gully Foyle Posted June 19, 2008 Share Posted June 19, 2008 kitso, οι συνέχειες είναι:Για τον Καρέλεν: στο "Μία Κίνα", "9", τεύχος 406, (μόλις πριν τέσσερεις βδομάδες, αδιάβαστη Naroualis ) Για την γριά νεκρή: στο "Κι εγώ καλύτερα", που διαβάστηκε στην Σύρο στην εκδήλωση των "πρωτότυπων" διηγημάτων. Θα το βρείτε στην Βιβλιοθήκη, αλλά όχι στον τρόμο -στην Ε.Φ. Για τον Ούγκο (που παρεπιπτόντως είναι επίσης τέρας! no spoiler): στο "...και το Τέρας", αδημοσίευτο διήγημα. Για τον Σήφη (πραγματικό, αν και νεκρό πρόσωπο): στο "Μια βόλτα στ' άστρα", 500άρι διήγημα που διαβάστηκε στο 2ο Φεστιβάλ Ε.Φ. της Σύρου. Ίσως το ανεβάσω κάποια στιγμή. Ξεχάσατε το “Σεξ”! (και την καλύβα, αλλά ποιος νοιάζεται για την καλύβα...) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 19, 2008 Share Posted June 19, 2008 Κι εμένα μου αρέσουν οι αρχές που δεν είναι αρχές, που δεν έχουν δηλαδη εκείνο το στυλιζαρισμένο μαλακό στυλ της αρχής. Όμως τις προτιμώ στα διηγήματα. Αν πρόκειται για κάτι μεγαλύτερο των δέκα σελίδων καμιά φορά με αγχώνει όταν ξεκινάει έτσι γιατί μου δίνει την εντύπωση πως δε θα με αφήσει να αναπνεύσω ποτέ σε όλο το κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 23, 2008 Share Posted June 23, 2008 kitso, οι συνέχειες είναι:Για τον Καρέλεν: στο "Μία Κίνα", "9", τεύχος 406, (μόλις πριν τέσσερεις βδομάδες, αδιάβαστη Naroualis ) Για την γριά νεκρή: στο "Κι εγώ καλύτερα", που διαβάστηκε στην Σύρο στην εκδήλωση των "πρωτότυπων" διηγημάτων. Θα το βρείτε στην Βιβλιοθήκη, αλλά όχι στον τρόμο -στην Ε.Φ. Για τον Ούγκο (που παρεπιπτόντως είναι επίσης τέρας! no spoiler): στο "...και το Τέρας", αδημοσίευτο διήγημα. Για τον Σήφη (πραγματικό, αν και νεκρό πρόσωπο): στο "Μια βόλτα στ' άστρα", 500άρι διήγημα που διαβάστηκε στο 2ο Φεστιβάλ Ε.Φ. της Σύρου. Ίσως το ανεβάσω κάποια στιγμή. Ευχαριστώ πολύ, mman θα βρω και θα διαβάσω το δεύτερο. Το θεωρώ μάλλον απίθανο να βρω τα υπόλοιπα. Εκτός αν κάποιος ανεβάσει κάτι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 16, 2008 Share Posted November 16, 2008 Κάνω bump σ' αυτό το τοπίκιο για να αναφέρω την εναρκτήρια περίοδο διηγήματος μου το οποίο παρουσιάστηκε στο 12ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ (ήρθε και ο mistseeker από το Ηράκλειο!): «Γαμώτο, πεθαίνω για μια πίπα!», έκανε η Λύρα στις τρεις το πρωί, ενώ μου άλειφε το κρανίο με τη βαφή. η οποία θα περνούσε απαρατήρητη αν το υπόλοιπο διήγημα δεν την έκανε να μοιάζει με αστειάκι του κατηχητικού. Υ.Γ. Όχι, το σύνολο του Εργαστηρίου απεφάνθη ότι δεν επρόκειτο για πορνογράφημα, αλλά, ναι, το γλεντάμε καλά σ' αυτά τα Εργαστήρια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted November 17, 2008 Share Posted November 17, 2008 Παραδόξως, απολαμβάνω απίστευτα τις κλασσικές αρχές, όπως πχ εκείνες του Βερν ή του Αμπρααμ Μέρριττ. Κάτι λεφρώς πιο καλογραμμένο από το "Εκείνο το πρωίνο της 17ης Νοεμβρίου, η παγκόσμια κρίση στην οικονομία είχε φέρει βαριά σύννεφα πάνω από την Αθήνα." Κάτι τέτοιο. Άντε βρες γιατί. Η αρχή που με έκανε να πάρω ανάποδες και να διαβάσω ότι είχε γράψει αυτό ο υπέρχος τύπος ήταν από το Warlord of Mars του Edgar Rice Burroughs. Βέβαια δεν ήξερα ότι ήταν το τρίτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον Τζων Κάρτερ κι ότι το δεύτερο ήταν cliffhanger, αλλά δούλεψε τέλεια. Αυτό το έπαθα επίσης και με το Γύρίστε το Γαλαξία Και Τα Λοιπά, αδύνατον να μου πάρεις το βιβλίο από τα χέρια. Αν έχω παρατήσει βιβλίο, μ, σπάνια παρατάω οριστικά ένα βιβλίο. Το πιο πρόσφατο βιβλίο που πήρε αναβολή όμως, εξαιτίας μια κακής αρχής ήταν οι Αλυσίδες από Πυρίτιο του Πάνου Φιλιππακόπουλου. Έμειναν να με κοιτούν παραπονεμένες στο ράφι. Όταν γράφω προτιμώ τις αρχές που έχουν ως εξής: Στη ζωή του καθενός υπάρχει ένα σκαλοπάτι. Δεν είναι κακό πράγμα τα σκαλοπάτια. Πατάς επάνω τους κι ανεβαίνεις και φτάνεις στο επόμενο πάτωμα. Πατάς επάνω τους και κατεβαίνεις και γειώνεσαι και βλέπεις τα πράγματα από το ύψος του κεφαλιού σου κι όχι αφ’ υψηλού. Γενικά τα σκαλοπάτια –εντάξει, όχι όλα, αλλά σίγουρα τα μισά από αυτά- σου δίνουν κάτι να ‘χεις να πορεύεσαι και να ‘χεις να σκέφτεσαι. (από το ΝαΝοΡιΜο 2008) Δηλαδή μου αρέσει πολύ το μοτίβο "μία πρόταση που αποτελεί μια παράγραφο από μόνη της, με έντονο impact στον ενδιαφέρον του αναγνώστη και μια παράγραφος επεξηγηματική που ακολουθεί." Η επόμενη (τρίτη) παράγραφος είναι που μπάινει στο κυρίως θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted November 17, 2008 Share Posted November 17, 2008 Για μένα έχει σημασία οι ανατροπές και τα τρομερά σασπένς να εμφανίζονται σταδιακά. Για παράδειγμα (αδράττω και εγώ την ευκαιρία από την Θεία Κούλα! Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο μιλάμε!!!), θα ήταν ωραίο στην αρχή να υπάρχουν υπονοούμενα για την πραγματική διαστροφική φύση της θείας Κούλας και στη πορεία να αποκαλύπτεται από μια σειρά τραγικών συμβάντων το τι συμβαίνει. Επίσης, εξίσου καλό θα ήταν να μην είναι πραγματικά η Θέια Κούλα το βαμπίρ αλλά κάποιος άλλος που είναι υπεράνω κάθε υποψίας, π.χ. ο Κορνήλιος και η μαρμελάδα που αλείφει στο ψωμί, να μην είναι τόσο γλυκιά όσο θέλει να νομίζουμε!!!!... Όσο για ενάρξεις του τύπου: "Ο Κορνήλιος έτρωγε μαρμελάδα με γεύση ώριμων φρούτων και διάβαζε το τελευταίο ένθετο της εφημερίδας Hello" ή "Ο Κορνήλιος έλαβε μέιλ από την θεία του που του περιέγραφε τη γεύση του αίματος που γεύτηκε χτες ενώ ταυτόχρονα του είχε στήλει και μια αποκαλυπτική φωτό", για μένα είναι το άλλο άκρο και είναι too much!! Η έναρξη σε ένα βιβλίο, κατ' εμέ ΔΕΝ είναι το ήμισυ του παντός! Ίσως το ένα δέκατο του παντος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ntoing Posted November 25, 2008 Share Posted November 25, 2008 "In a second hand universe..." Color of Magic, T.Pratchett. Ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν σούπερ. Γενικά πάντως, κουβαλούσα τύψεις όταν άφηνα βιβλία και πιεζόμουν να τα τελειώσω. Πλέον, ξέροντας ότι το διάβασμα είναι σπάνια πολυτέλεια για μένα (και ακριβή κιόλας) δε δίνω εύκολα δεύτερη ευκαιρία. Αυτό το έπαθα π.χ. με το "Κιβώτιο" του Αλεξάνδρου. Είχαν φαγωθεί να μου λένε ότι είναι κορυφή και αφού το διάβασα όλο, κατέληξα ότι είναι το πιο εκνευριστικό και κακό βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ. Which is fine, γούστα είναι αυτά, δεν πρόκειται για "αμαρτία" να μην τελειώσεις ή να μη σου αρέσει καθόλου ένα βιβλίο, όπως νόμιζα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 30, 2008 Share Posted December 30, 2008 Δεν ξεχνάω ποτέ την αρχή του αγαπημένου μου βιβλίου, "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ, όπου διαβάζουμε το μπέρδεμα του ήρωα με τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα θυρωρεία των ξενοδοχείων: πάντα αργοπορημένος, ορμούσε στην αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου ψάχνοντας βιαστικά για το εισητήριό του και έτρεχε στους σιδηροδρομικούς σταθμούς ζητώντας δωμάτιο! Όλη αυτή η παντομίμα πιάνει την πρώτη σελίδα, βάζοντάς μας άμεσα και στην ιδιοσυγκρασία του κλόουν αλλά και στο επάγγελμά του: ένα από τα θέματα του βιβλίου είναι και το ότι δεν παύει να είναι κλόουν μετά την παράσταση. Είναι κάτι που κουβαλάει μαζί του καθημερινα. Άψογη αρχή μυθιστορήματος. Άλλο ένα στυλ που τρελαίνομαι, είναι αυτό που χρησιμοποιεί ο Sapkowski πολύ συχνά: δεν προειδοποιεί, περιγράφει μια σκηνή γεννώντας ερωτηματικά. Συγκεκριμένα, σε μια ιστορία: "Ο witcher είχε ένα μαχαίρι στο λαιμό του"... ;) Δεν μπορώ να βασιστώ σε μια αρχή του στυλ "Τα σύννεφα μαζεύονταν στον ουρανό και σε συνδυασμό με το ηλιοβασίλεμα έκαναν το χρωματικό αποτέλεσμα με τα μπλε, μωβ, ροζ και χρυσά σύννεφα, υπέροχα νοσταλγικό και η θέα του στενού αλλά στριφογυριστού ποταμού δελέαζε τις αισθήσεις ...", για να συνεχίσω την ανάγνωση με ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.