Η σκιά της Περσεφόνης

[Morfeas]

Είδος: φαντασία
Βία;/Σεξ; Μπα.
Αριθμός Λέξεων: 4,499 (με τίτλο παρακαλώ, μετά από άγρια πάλη)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το Ρακόρ #9 - Morfeas vs. Sonya.

Αρχείο: Η σκιά της Περσεφόνης.doc

[elgalla]

Πάρα πολύ ωραίος τίτλος, σύζυγε. Με τράβηξε αμέσως. Ωραία η ιδέα των σκιογράφων (ή γητευτών της σκιάς - εναλλακτικό όνομα: ερεβομάντεις), ωραίο το παιχνίδι που του παίζουν, καλοστημένος χαρακτήρας που φαίνεται να έχει ενδιαφέρον και ζουμερό παρελθόν, το οποίο, όπως μας το αναφέρεις, φαίνεται σαν να πρόκειται να παίξει κάποιο ρόλο, αλλά τελικά δεν μαθαίνουμε περισσότερα (θέλουμε να μάθουμε, να μας πεις). Στήνεις καλά το θέμα με τις ερωτήσεις και παρουσιάζεις τους τυχοδιώκτες σου ως ιδιαίτερα έξυπνους, αν και ο ήρωάς σου προκύπτει κάπως εύπιστος τελικά. Με την έννοια πως ούτε όταν η νύμφη δεν αναγνωρίζει τις κατηγορίες κοντοστέκεται να σκεφτεί, κάπως πας να το δείξεις ότι παρασύρεται από τη δύναμή του, αλλά χρειαζόταν λίγο παραπάνω νομίζω. Και η ιδέα με τις νύμφες πολύ ωραία. Α, και τα ψευτοελληνικά ονόματα μου άρεσαν, όπως και το setting. Όμως νομίζω πως ήθελες να γράψεις άλλες τόσες λέξεις τουλάχιστον, κατά βάθος, και απλά συγκρατήθηκες. Όταν τελειώσει το παιχνίδι να τις γράψεις, πάντως, εγώ προσωπικά θέλω να διαβάσω περισσότερα γι' αυτόν τον χαρακτήρα. Το τέλος κάπως με χάλασε. Αν και αγαπώ αυτού του τύπου τα τέλη, γενικά, και τα βάζω κι εγώ συχνά στις ιστορίες μου, σαν να μου φάνηκε ότι ήθελε περισσότερο χώρο εδώ πέρα.

[DinMacXanthi]

Η ιστορία είναι πολύ κάλή κι επειδή χάνει την ψήφο στα σημεια, νομίζω είναι πιο χρήσιμο για εσένα να τονίσω τα σημεία.

Λοιπόν, ενώ το κείμενο δείχνει ικανό storyteller πίσω του -το στήσιμο των σκηνών, και το pacing- η γλώσσα έχει θέματα. Θα την έλεγα άνιση, και αυτό ίσως οφείλεται στο οτι μιλάμε για φάντασι το οποίο θέλει εμπειρία και προσπάθεια για να διατηρείται στο ίδιο επίπεδο diction [κοινώς, ώρες και ώρες διορθώσεων και διαβάσματος]. Επίσης σημαντικό, υπάρχουν πολλοί αγγλισμοί, ειδικά στην αρχή:

"Έχουμε μια δουλειά για σένα, έκανε τη μελέτη του, Ρωτάτε τον λάθος άνθρωπο. πήρα τη δουλειά. Κι εδώ μπήκες εσύ." για να σημειώσω καναδυο.

Δουλεύουν στα Ελληνικά, φυσικά. Όμως παραμένουν αγγλισμοί κι αυτό τραβάει το μάτι (όχι όλα, αλλά αρκετά). Μπορείς να τα γράψεις αλλιώς και να δουλεύουν. Το διάβασμα κυρίως ελληνικών βιβλίων (αλλά και καλών μεταφράσεων ξένων βιβλίων) βοηθάει στο να καταπολεμηθεί αυτό, μαζί με το να έχεις τον νου σου να τους αποφεύγεις. Για κείμενο 10-15 σελίδων είναι πάρα πολλοί, και καλύτερα να σου τονιστεί εδώ ώστε να μην υπάρχουν στο βιβλιο 500 σελίδων όταν μας το προσφέρεις.

Ενώ ο τίτλος δεν με χάλασε, με χάλασε η χρήση του ονόματος μέσα στο κείμενο. Όπως το κασμιρένιο της Σόνιας, ο μύθος που αναφέρεις ανήκει σε κόσμο διαφορετικό από αυτόν που έστησες. Χτυπάει στην αληθοφάνεια αυτού που προσφέρεις. Θα σου πρότεινα είτε να βάλεις υπαρκτά μέρη και αρχαιοελληνικά ονόματα, είτε να αλλάξεις ΜΟΝΟ το όνομα Περσεφόνη, και τίποτα άλλο. Αν την λέγανε Φρανσκόνια κι ο βασικός χαρακτήρας καταλάβαινε πως ήταν το όνομα από κάποιον αρχαίο μύθο, θα έφτανε και θα ήταν πιο αληθοφανές. Κι ο θεριστής δεν έχει σχέση ούτε με την Περσεφόνη ούτε με τον Άδη.
 

Το τέλος μου άρεσε περισσότερο από της άλλης ιστορίας. Κάποια αχρείαστα σημεία που χτυπάνε στο μάτι -θα μπορούσες να τα πεις και tell- τύπου:

«Πώς το έκανες;» απόρησε ο άνδρας, κι αισθάνθηκα τη φωνή του να πάλλεται στο χέρι μου. «Αφού οι φωνητικές μου χορδές δεν φαίνονταν καν στη σκιά μου, δεν είναι όπως ένα αυτί ή μια  μύτη που προεξέχουν». Εγώ θα το άφηνα στο "Πώς το έκανες", αυτό με τις φωνητικές χορδές είναι αχρείαστο, και δεν θα το έλεγε κιόλας αυτός που μιλάει. Όπως λες και παρακάτω "άλλες σκιές βλέπετε εσείς, άλλες εγώ".

Παίρναμε τη σκιά ενός πράγματος, και τη μετασχηματίζαμε σε κάτι άλλο. Μια απλή μετατόπιση, μια αλλαγή στο σχήμα και σε ορισμένα χαρακτηριστικά. Επίσης αχρείαστο. Είναι ξεκάθαρο από την πρώτη πρόταση.

 

Πάντως, αν δεν κάνω λάθος, είχα να διαβάσω κείμενό σου από εκείνο το write-off που είχαμε κάνει κάποτε. Το παρόν αποτέλεσμα δείχνει ότι έχεις ανέβει επίπεδα από τότε, και μπράβο γι'αυτό. Απέναντι σε λιγότερο καλή ιστορία, τα παραπάνω δεν θα κόστιζαν την ψήφο, αλλά πέρα από τον όποιο διαγωνισμό, είναι σημαντικό να τα έχεις υπόψη σου για τα επόμενα.

Καλή επιτυχία!

[alkinem]

 

Πολύ ωραία η ιστορία σου Νικόλα.

Στα θετικά: Ωραίες οι ιδέες σου(οι σκιογράφοι και οι ικανότητές τους, οι νύμφες του θανάτου), μα κυρίως το πόσο επιτυχημένα τις έπλεξες και μας χάρισες μια πολύ καλά δομημένη ιστορία. Χρησιμοποίησες ικανοποιητικά τα στοιχεία κι από τις δύο δοθείσες παραγράφους, χωρίς να φαντάζουν αταίριαστα... ότι δηλαδή μπήκαν στο κείμενο απλώς επειδή έπρεπε να μπουν. Καλογραμμένη η ιστορία σου, σε κανένα σημείο δεν κόλλησα και, παρά το μεγάλο μέγεθος, δεν με κούρασε καθόλου. Αν και η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο δεν μου πολυαρέσει, εδω λειτούργησε ομολογουμένως πολύ καλά. Το μελαγχολικό τέλος δε, μου άρεσε αρκετά. Τελικά ο Ιωλάτης αποδεικνύεται ένας αντιήρωας, που τα πάθη και το παρελθόν έχουν νικήσει όποια θετικά στοιχεία είχε σαν χαρακτήρας.

Στα αρνητικά: Λες ότι εγκατέλειψε την Πόλη των Σκιών γιατί έκαναν κάποιο λάθος κι αυτός ανέλαβε την ευθύνη. Αφήνοντας κατά μέρος την ασάφεια με ποιους έκανε την λάθος κίνηση(εντάξει, αυτό δεν είναι κάτι σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας), είναι δύσκολο να σκεφτώ ότι κανε κάποιο λάθος δίχως να παραβιάσει κάποιον, ή κάποιους, κανόνες. Αυτό που αναφέρει στην σκέψη του, ότι δηλαδή έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος, και πάλι δεν λύνει όλες τιw απορίες. Αυτό το σημείο είναι κάπως ασαφές κατά την γνώμη μου, και χρειάζεται λίγο καλύτερο “ξεδίπλωμα”. Μια άλλη απροσεξία είναι όταν διστάζει να βάλει το χέρι του στο πουγκί με τα νομίσματα για να μην τραβήξει την προσοχή άλλων θαμώνων. Αμέσως παρακάτω όμως αναφέρεις ότι το καπηλειό ήταν σχεδόν άδειο και οι λιγοστοί πελάτες που μεθυσμένοι ή δυστυχείς για να δώσουν σημασία. Αυτές οι δύο αναφορές δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.

 

Μια ωραία γενικά ιστορία, με κάποιες όμως μικρές απροσεξίες και ασάφειες. Γοητευτική η κοσμοπλασία, κι ένας πρωταγωνιστής όχι πολύ συμπαθής, αλλά σίγουρα ενδιαφέρων... σαφώς με πολύ ενδιαφέρον παρελθόν.

 

Καλή σου επιτυχία.

[jjohn]

Πολύ καλό ρε συ!

 

Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και χωρίς να   είναι κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει( εξάλλου ποια ιστορία στις μέρες μας είναι;) μου κράτησε το ενδιαφέρον όσο την διάβαζα.

 

 

Εν τούτοις,  με έπιασες λίγο απροετοίμαστο στο τέλος. Περίμενα ότι θα έκανε κάποια αυτοθυσία, ως είθισται σε τέτοιες ιστορίες. Παρ'αυτά το  τελείωμα και ειδικά η τελευταία φράση είναι  πολύ δυνατή (για άλλη μια φορά )

 

 

Τώρα, σε αντίθεση με τον συνονόματο,  εγώ  αγαπώ πρώτο πρόσωπο. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βγάζει μια ζεστασιά και εσύ τον έχεις πετύχει αρκετά καλά τον πρωταγωνιστή σου. Αγαπημένη μου φράση :

  « .... Αν αποφάσιζα τώρα να το πετάξω σ’ ένα βαθύ πηγάδι, η φωνή σου θα γινόταν για πάντα μια μακρινή ηχώ».

. Ίσως θα μπορούσες να κάνεις τον χαρακτήρα σου λίγο πιο ειρωνικό .Νομίζω θα του ταίριαζε.  Θέματα σε επίπεδο γλώσσας  εγώ δεν εντόπησά προσωπικά,  οπότε κοίταξε ό,τι σου λέει ο Ντίνος απάνω.

 

Αυτά!  

Εν ολίγοις, ακόμα μία ιστορία σου, φίλε  μου Νικόλαε,   που με ικανοποίησε. Θα χαρώ στο μέλλον να διαβάσω  περισσότερες ιστορίες με τον εν λόγω τυπά.  Το  παρελθόν του υπόσχεται ωραία πράματα και αν μη τι άλλο  έχεις τις ικανότητες για να τα  αποδόσεις σωστά. Θα' ναι κρίμα να μας αφήσεις έτσι!

 

Καλή επιτυχία!

 

+1  για το 'Λέω Ψέματα'   

 

Την ιστορία της  Σόνιας θα την διαβάσω αύριο για  έχει σασπένς το πράμα

  

Edited April 9, 2016 by jjohn

[wordsmith]

Με δυο λόγια: καλογραμμένο και αρκετά ατμοσφαιρικό, αλλά όχι του γούστου μου. Έχει πολλές ωραίες ή τουλάχιστον πετυχημένες φράσεις, αλλά και αρκετούς (άχρηστους κιόλας) αγγλισμούς και μικρές απροσεξίες. Τα ονόματα δε μου άρεσαν και συμφωνώ με το Ντίνο ότι η Περσεφόνη δε θα έπρεπε να είναι γνωστή ως μύθος σ' αυτόν τον κόσμο, εφόσον δεν είναι ο δικός μας. Η ιδέα του "σκιογράφου", αν και πολύ πρωτότυπη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολύ εντυπωσιακές σκηνές, μου φάνηκε κάπως γελοία (αλλά μην το παίρνεις προσωπικά, εγώ γενικά προτιμώ να έχουν οι ιστορίες όσο γίνεται λιγότερο υπερφυσικό στοιχείο). Στο τέλος, απ'ό,τι κατάλαβα, ο πρωταγωνιστής

υποκύπτει και κάνει αυτό που θέλουν αυτοί που τον κρατάνε αιχμάλωτο.

Αλλά μου φάνηκε ότι το τέλος ήρθε πολύ γρήγορα και περίμενα να έχει κι άλλο, διότι μένουν άλυτα δύο μυστήρια που αναφέρεις νωρίτερα:

α)γιατί αυτός ο πατέρας σκότωσε τη 2η του σύζυγο και β)γιατί έδιωξαν το σκιογράφο από την Πόλη των Σκιών.

Περίμενα όλα αυτά να αποκαλύπτονται μέχρι το τέλος και να έχουν κάποια σημασία και σχέση μεταξύ τους.

Γενικά όχι κι άσχημη προσπάθεια, αλλά κάπως αποσπασματικό.

[dagoncult]

 

 

      Η εισαγωγή στο καπηλειό μου άρεσε πολύ. Ήταν αρκετά μυστήρια ώστε να με κάνει να θέλω να δω τι θα γίνει παρακάτω.

Στα θετικά και τα ονόματα των ηρώων. Μου φάνηκε ότι είχαν κάτι το ελληνικό και φανταστικό ταυτόχρονα.

Η σκηνή με το πουγκί και τις φωνητικές χορδές ήταν πολύ πρώτη. Ένα μπράβο για τη φαντασία και την εκτέλεση.

Ακόμα κι αν είναι ψέμα, δεν πολυέπιασα γιατί ο πατέρας των δύο αδελφών (αν είναι αδέλφια) κινδυνεύει από τη νύμφη. Αν είναι η δεύτερη γυναίκα του οκ, αλλά αυτό δεν μου έγινε ξεκάθαρο (εκτός αν έχασα κάτι).

 

Δύο που δεν με έφτιαξαν:

-Το τέλος: μου φάνηκε απότομο (κι η τελευταία παράγραφος κάπως αμήχανη). Έμοιαζε περισσότερο σαν να μην είχες άλλο χώρο, παρά σαν να ήθελες να δείξεις το αδιέξοδο και την παραίτηση του πρωταγωνιστή.

-Ο ήρωας: αρκετά καλό χτίσιμο του πρωταγωνιστή για τον συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, αλλά κατά κάποιον τρόπο δεν μου φάνηκε να δένει με την ιστορία. Δεν λέω ότι ήταν αχρείαστο, όμως στο τέλος αισθάνθηκα ότι μάλλον θα ήμουν οκ ακόμα κι αν δεν είχα όλες τις πληροφορίες που μου έδωσες.

 

Δυο ψιλά:

''«Έφυγα επειδή κάποιος έπρεπε να φύγει. Δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος απ’ αυτό: Κάναμε μια λάθος κίνηση κι εγώ ανέλαβα την ευθύνη. Κάποιος έπρεπε να θυσιαστεί για το καλό της κοινότητας».

Ήπια μια γουλιά κρασί και πέταξα την κούπα με αηδία στο δάπεδο.

«Ήσουν ηγέτης;»

«Όχι».

Δεν μπορούσα να πω περισσότερα. Το να εκμυστηρευόμουν ότι αποτέλεσα τον αποδιοπομπαίο τράγο, για να μην πληγεί ολόκληρη η κοινότητα των γητευτών, θα ήταν από μόνο του πράξη προδοσίας.''

-Τι εννοεί 'δεν μπορούσα να πω περισσότερα' (δλδ τις σκέψεις του που ακολουθούν); Αφού ήδη του τα είπε (στο περίπου).

 

''«Κι αν σε σκοτώσουν, τι διαφορά θα κάνει;»

Δεν μπορούσα να απαντήσω, ίσως να ήταν από εκείνες τις ερωτήσεις που ό,τι και ν’ απαντήσεις, είναι λάθος. Δεν ήξερα αν υπήρχε κάποια διαφορά. Μα δεν ήθελα να πεθάνω, ακόμη κι αν δεν υπήρχε τίποτα να με κρατά στη ζωή.''

α)Νομίζω ότι η νύμφη θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερη ερώτηση ή να πει κάτι άλλο.

β)Όπως το βλέπω αυτό το 'δεν ήθελα να πεθάνω' είναι αρκετό. Τα αμέσως προηγούμενα μου φαίνεται περιττεύουν.

 

Καλή επιτυχία

 

 

[Ιρμάντα]

Ακόμη μία ωραία ιστορία. Θέλει προσοχή και χτίσιμο στις λεπτομέρειες, όπου ως γνωστόν βρίσκεται ο διάβολος, και στο τρίπτυχο: κίνητρο-σαφήνεια-φινάλε. (Μου φαίνεται παντού τελευταία αυτά επισημαίνω).

 

Το πώς και το γιατί του τέλους, το πώς ακριβώς (και εννοώ ακριβώς, όχι περίπου) λειτουργούσε η νύμφη και η παγίδα που στήθηκε θέλει νομίζω περισσότερη δουλειά. Στο συνημμένο και κάποια ακόμη σχόλιά μου.

Α, επίσης η ονοματολογία σου μου άρεσε. Δεν μπορεί, θα το έχω ξαναπεί: προτιμώ ονόματα που κλίνονται. Ας μην είναι και τα πιο καλόηχα, τα προτιμώ.

 

 

Καλή επιτυχία!

 

Η σκιά της Περσεφόνης.doc

[mman]

Καλός ρυθμός, όμορφη ιδέα, ωραία τα επινοημένα ονόματα (κι εγώ θα άλλαζα το Περσεφόνη) αρκετά προσεγμένες οι σκηνές, ειδικά στο καπηλειό. 

Κι εγώ περίμενα εξήγηση του παρελθόντος του (όχι του υποτιθέμενου φόνου, γιατί αποδείχτηκε ψέμα) και συμφωνώ ότι το τέλος είναι αδύναμο. Τέλος, βρήκα κι εγώ αρκετούς αγγλισμούς (άλλα όχι όσους ο Ντίνος) και είναι ένα ζήτημα που θέλει προσοχή.

[Tiessa]

Καλή χρήση όλων των στοιχείων που δόθηκαν για το ρακόρ (έτσι για να μην ξεχνάμε και από πού ξεκινήσαμε).

 

Μου φαίνεται φοβερή η ιδέα σου! Φοβερή μιλάμε! Αυτή η ιδέα να

 

 

χειρίζεσαι τη σκιά και να κάνεις πράγματα στον φυσικό κόσμο με εντυπωσίασε.

 

 

Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρη νουβέλα αν όχι και μυθιστόρημα με τους Σκιογράφους και την κοινωνία τους και πώς θα είχαν δυνάμεις να επηρεάσουν ολόκληρο τον κόσμο. Υπό αυτή την έννοια, το διήγημα μας πέταξε ένα μεζεδάκι για να μας ανοίξει την όρεξη κι έχω τόσες μέρες που το σκέφτομαι, κι αυτό βέβαια μόνο καλό μπορεί να είναι.

Από την άλλη, κάποια πράγματα είναι υποτονικά, μεταξύ άλλων και το τέλος, το οποίο είναι πολύ "πραγματικό" για λογοτεχνία :-)

 

 

 

Καταλαβαίνω ότι ο τύπος είναι ένα χαμένο κορμί, αλλά όσο προχωράει η ιστορία και ξετυλίγει κάποια στοιχεία από το παρελθόν εγώ τουλάχιστον περιμένω κάτι λίγο πιο εντυπωσιακό.

Φυσικά, το να μην ξεπεράσει το πρόβλημά του και να λήξει το όλο θέμα τόσο άδοξα, είναι ίσως και επιλογή σου. Εκείνο ωστόσο που θα ανέβαζε κι άλλο τον πήχη της ιστορίας θα ήταν να προσπαθήσει να κάνει κάτι ακόμα με τη σκιά (δεν είναι ανάγκη να ήταν επιτυχημένο ή έστω και "ηθικό") για να λιώσεις την ιδέα και να την πατήσεις κάτω να μην μείνει τίποτα ανεκμετάλλευτο.

 

 

Αν ξαναδουλέψεις την ιστορία, θα πρότεινα να αποσαφηνίσεις λίγο το παρελθόν, έτσι ώστε να μας είναι πιο οικείος και ο ίδιος ο ήρωας με τα καλά και τα κακά του στοιχεία.

Edited April 13, 2016 by Tiessa

[Nienor]

Κι εγώ, επίσης, +1 στη Βάσω (ή και +5) είναι μια φανταστική ιδέα αυτή με τις σκιές, σε ένα καλό σέτινγκ (μπορεί να μην το περιγράφεις αρκετά, αλλά δείχνει να ταιριάζει πάρα πολύ με τα ονόματα, και ω! τα λουλούδια που πεθαίνουν...)

 

Τώρα για την ιστορία, σκεφτόμουνα πώς να σου πω αυτό που έχω να σου πω και δε βρήκα έναν καλύτερο τρόπο από τον εξής:

“Every great magic trick consists of three parts or acts. The first part is called "The Pledge". The magician shows you something ordinary: a deck of cards, a bird or a man. He shows you this object. Perhaps he asks you to inspect it to see if it is indeed real, unaltered, normal. But of course... it probably isn't. The second act is called "The Turn". The magician takes the ordinary something and makes it do something extraordinary. Now you're looking for the secret... but you won't find it, because of course you're not really looking. You don't really want to know. You want to be fooled. But you wouldn't clap yet. Because making something disappear isn't enough; you have to bring it back. That's why every magic trick has a third act, the hardest part, the part we call "The Prestige".”
― Christopher Priest, The Prestige

Ε, λοιπόν, αυτό σου λείπει, το Prestige. Το pledge είναι εκεί, το turn επίσης. Γιατί αυτό που με χαλάει δεν είναι ότι το τέλος είναι κακό, αυτό που με χαλάει είναι ότι είναι αδιάφορο, και πραγματικά με κάνει να νιώθω πως δεν ήθελες να το τελειώσεις εκεί όπου το τέλειωσες.

 

Επιπλέον, ο ήρωάς σου είναι ο σκιάς, για του οποίου τον χαρακτήρα κάτι πας να κάνεις εκεί στην αρχή, κάτι γίνεται και εκεί που κάτι έχει πάρει πάνω του για να τους σώσει, κάτι που τώρα είναι ρεμάλι της κενωνίας, αλλά α) τον κοροϊδέψανε και αυτό που κάνει είναι μάλλον το αυτονόητο γιατί αλλιώς δε θα είχαμε ιστορία και β) φτάνει στο τέλος και δεν αλλάζει, σε αυτόν δηλαδή, τίποτα, κενό, μηδέν. Κι αν όντως θέλεις να μην αλλάξει τίποτα, τότε είναι πραγματικά απαραίτητο να ξέρουμε τι έγινε και έφυγε, γιατί μπορεί να έχει κάποιο νόημα το ότι δεν αλλάζει τίποτα.

 

Εγώ νομίζω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της ιστορίας είναι ότι δεν έχεις βρει ακόμα τον τρόπο να χωράς στις φόρμες. Είμαι σίγουρη πως άμα μας πεις και την υπόλοιπη (ας πούμε άλλη μισή φορά τις λέξεις της που το πάω στοίχημα ότι έχεις σκεφτεί) δε θα χρειάζεσαι μάλλον τίποτα από αυτά που σου λέμε. Άπαξ και μάθεις και να χωράς, οκ, τότε θα μας αλλάζεις και μυαλά

 

Το διήγημα, ακόμα και ανολοκλήρωτο (όπως είναι στο δικό μου κεφάλι), είναι από αυτά που θα μου μείνουν σφηνωμένα στο μυαλό καιρό.

[Sonya]

Λοιπόν, αν και του τα έχω πει κατ' ιδίαν (κάπου ανάμεσα στο ψυχιατρείο και την καμποδέσποινα, θαρρώ ), να κάνω και τα επίσημα σχόλια για την ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ αυτή ιστορία.
 

-το σέττινγκ κι η κοσμοπλασία είναι εξαιρετικά. Έχω ξαναδεί στη λογοτεχνία το να προσπαθεί κάποιος να κάνει κάτι σε κάποιον άλλο μέσω της σκιάς του, αλλά το χειρίστηκες εξαιρετικά και το εμπλούτισες σε βαθμό που να δημιουργεί ένα πολύ δυνατό κομμάτι κοσμοπλασίας

-οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, διαφορετικοί ο ένας απ’ τον άλλο και η αλλαγή στη συμπεριφορά έχει προοικονομηθεί αρκετά ώστε να είναι φυσική, αλλά όχι τόσο ώστε να κάνει σπόιλερ. ΑΛΛΑ: ο κεντρικός σου χαρακτήρας ήθελε λίγο βάθος ακόμα

-γλώσσα όμορφη (μερικές παρομοιώσεις και γλωσσικά σχήματα τα αγάπησα με πάθος), ταιριαστή στο ύφος και το είδος της ιστορίας, με ελάχιστα προβλήματα σε κάποιους διαλόγους (εγώ θεωρώ πως η γλώσσα είναι πράγμα ρευστό, που εξελίσσεται, χώνεται η μία στην άλλη και μεγαλώνει, οπότε αγγλισμοί και λοιπά θέματα, τη στιγμή που βγάζουν νόημα, δεν βγάζουν μάτι, δεν εξυπηρετούνται εξίσου καλά από υπάρχουσες εκφράσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν γραπτά και προφορικά, δεν τα θεωρώ λάθη)

-ροή φυσική και αβίαστη, η ιστορία κυλάει νεράκι, δεν κάνει κοιλιά, δεν σκαλώνει πουθενά, η κορύφωση έρχεται στο σωστό σημείο

-δεν θα χρησιμοποιούσα το όνομα Περσεφόνη, γιατί παραπέμπει σε υπαρκτή μυθολογία αυτού εδώ του κόσμου και αυτά γενικά είναι νο-νο, παρ’ εκτός κι αν ο κόσμος της ιστορίας σου είναι αυτός, κάτι που δεν φαίνεται απ’ την υπόλοιπη ιστορία

-το τέλος θα το σπάσω σε δύο μέρη, κορύφωση και αποκλιμάκωση. Έχουμε και λέμε:

-η κορύφωση λειτουργεί εξαιρετικά. Η ανατροπή έρχεται στο σωστό σημείο, με τον σωστό τρόπο. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει λίγες λέξεις ακόμα, αλλά κατανοώ το πρόβλημα με τις λέξεις

-η αποκλιμάκωση (απ’ το σημείο που τον δένουν και μετά) έχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: δεν υπάρχει σύγκρουση. Είναι υπερβολικά μοιρολατρική, υπερβολικά φλατ. Ίσως, εάν ο αναγνώστης γνώριζε τι είχε συμβεί στον παίχτη (insert βάθος πρωταγωνιστικού χαρακτήρα here), γιατί είχε σταματήσει να αυτώνει τα αυτά με τις σκιές (να υπάρχει μια ταύτιση τελοσπάντων), το τέλος αυτό να ήταν φυσικό. Έτσι όπως είναι, ενώ δεν είναι μη-ρεαλιστικό, είναι μη-λειτουργικό. Σε φάση «τι είχαμε, τι χάσαμε». Δεν θες ποτέ ν’ αφήσεις τον αναγνώστη μ’ αυτό το συναίσθημα στο τέλος, γιατί τότε νιώθει η ιστορία δεν του έδωσε τίποτα, ότι ο συγγραφέας τον κορόιδεψε. Ή, όπως το είπε πολύ καλύτερα από μένα η Κιάρα, λείπει το πρεστίζ.

[Morfeas]

Ευχαριστώ, παιδιά, για τα αναλυτικά σχόλια!

 

Λοιπόν, καταρχάς, το παιχνίδι με δυσκόλεψε περισσότερο απ’ όσο νόμιζα. Άργησα πολύ να καταλήξω στο τι θα γράψω, καθώς καμία ιδέα δεν μου έκανε κλικ. Εντέλει κατέληξα με τη συγκεκριμένη (κι η Περσεφόνη είχε ξεμείνει από άλλη ιστορία γιατί μου άρεσε στον τίτλο , αν και δίκιο έχετε ότι είναι εκτός - και το γνώριζα εξαρχής, αλλά δεν είμαι για να βρίσκω τίτλους τελευταία), γιατί δεν μπορούσα να αφήσω την ετέρα μονομάχο μου με το σπαθί στο χέρι.

Επομένως, από πριν ξεκινήσω να γράφω δεν μου πολυάρεσε, κι αφότου άρχισα δεν βελτιώθηκαν τα πράγματα. Ειδικά στο τρίτο μέρος νομίζω ότι χάλασα και κάποια θετικά στοιχεία του κειμένου, μιας και γράφτηκε βιαστικά τελευταία μέρα, στουμπωμένο για να χωρέσει στις λέξεις (οπότε ό,τι λέτε για το βιαστικό φινάλε και για τον χαρακτήρα που ήθελε περισσότερο χώρο στο τέλος, έχετε δίκιο, αλλά ήδη έκοψα αρκετές λέξεις κι ο χρόνος δεν ήταν φίλος μου). Δεν νομίζω, βέβαια, ότι και με παραπάνω χώρο θα έδινα το prestige που θέλατε (κάτι που καλό θα είναι γενικώς να έχω κατά νου), αλλά ίσως να ήταν πιο ομαλά γραμμένο.

 

Λοιπόν, ενώ το κείμενο δείχνει ικανό storyteller πίσω του -το στήσιμο των σκηνών, και το pacing- η γλώσσα έχει θέματα. Θα την έλεγα άνιση, και αυτό ίσως οφείλεται στο οτι μιλάμε για φάντασι το οποίο θέλει εμπειρία και προσπάθεια για να διατηρείται στο ίδιο επίπεδο diction [κοινώς, ώρες και ώρες διορθώσεων και διαβάσματος].

Οπότε στο υπογραμμισμένο και μπολνταρισμένο, Ντίνο, αναφέρεσαι ότι ο ρυθμός του κειμένου γίνεται πιο βιαστικός στο τρίτο μέρος ή ότι αλλάζω τρόπο γραφής; Στη δεύτερη περίπτωση, θυμάσαι μήπως λίγο πιο συγκεκριμένα; Επειδή είναι κάτι που δεν έκανα συνειδητά και θα με βοηθούσε πολύ να το καταλάβω.

 

@Ιρμάντα, ένα χρήσιμο (ελπίζω) σχόλιο για τα σχόλιά σου.

Για το παράδοξο με τα ψέματα (που υπάρχει και δεν το έβγαλα από το κεφάλι μου ως παραλλαγή της ιστορίας των 2 φυλάκων, το οποίο με τη σειρά του είναι γρίφος λογικής κι όχι παράδοξο) μπορείς, αν θες, να δεις εδώ.

Τώρα σου λέω ψέματα. Τι λέω; Αν λέω ψέματα, τότε το περιεχόμενο της πρότασης είναι λανθασμένο, άρα τώρα δεν σου λέω ψέματα, επομένως σου λέω αλήθεια, αν όμως σου λέω αλήθεια, τότε το περιεχόμενο της πρότασης είναι αληθές και ούτω καθεξής.

 

Τώρα δεν ξέρω αν θα ξαναασχοληθώ με τη συγκεκριμένη ιστορία, αλλά με κάποια στοιχεία της, κυρίως την ιδέα των γητευτών της σκιάς και του κεντρικού χαρακτήρα, είναι πιθανό να επανέλθω με νέα ιστορία κάποια στιγμή. Σας ευχαριστώ και πάλι (διάβασα με ενδιαφέρον όλα τα σχόλιά σας παρόλο που δεν τα σχολιάζω ένα προς ένα) και χαίρομαι που -αντί για το θάψιμο που περίμενα- είδα ότι γενικά σας άρεσε.

[Ballerond]

Φϊλε Μορφέα διάβασα μονορούφι την ιστορία σου και την απόλαυσα μέχρι το...τέλος; Τι τέλος είναι αυτό ρε συ bro?? Γιατί;; ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ!!
Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω απ'όσα αναφέρανε οι παραπάνω μόνο του ότι ήθελε κι άλλο ανάπτυξη. 
Η ιδέα του σκιογράφου είναι εξαιρετική και μπορεί να δουλέψει τέλεια σε μία μεγάλη μήκους ιστορία και να φτιάξεις μία κοσμοπλασία γύρω από αυτήν.

Στα σημεία δεν ήμουν ποτέ καλός. τα αφήνω να τα κρίνουν οι έμπειροι ;)
Όπως κατάλαβες μου άρεσε πολύ αλλά όντως ήθελα κάτι διαφορετικό στο τέλος. Όχι απαραίτητα αυτοθυσία, απλά κάτι...άλλο. Δεν ξέρω.
Λάτρεψα τα ονόματα, δεν με χάλασε το Περσεφόνη

[Cassandra Gotha]

Μορφέα, καταπληκτικό! Πω πω, τι ήταν αυτό; Το διάβαζα και γλυφόμουν για το πώς θα ήταν με όλα εκείνα τα γεμίσματα που του λείπουν,που του έκοωες για το όριο λέξεων. Και πάλι, δηλαδή, παρά το στένεμα, με είχες από τα μαλλιά. Παρά το ότι έπεσαν, αναπόφευκτα, μαζεμένες οι αποκαλύψεις στο τέλος, ευχαριστήθηκα το διάβασμα, ένιωσα αγωνία, συμπάθεια προς τον πρωταγωνιστή και το πάθημά του που βγάζει τελείως νόημα, δηλαδή δεν έχω καμία απορία, και... τι άλλο να πω; Είμαι ξετρελαμένη.

(Τι σκεφτόμουν και μου έτρεχαν τα σάλια: να του αρέσει το πλήρες σκοτάδι, γιατί δεν έχει σκιές και ξεκουράζεται, δεν τον βασανίζουν με τις πληροφορίες τους, που δεν τις θέλει, η άγνοια είναι ευτυχία κι έτσι. Ή να το φοβάται το σκοτάδι γιατί δεν βλέπει σκιές, και δεν του αρέσει να μη βλέπει την αλήθεια. Να μας περιγράφει τις γωνίες που πέφτει το φως πάνω στα πράγματα και τους ανθρώπους, και το πώς αλλάζουν οι σκιές με κάθε τρόπο - πόσο δυνατότερη αίσθηση θα έκανε τότε το στράβωμά του κόντρα στο φως. Να παίξει λίγο πειρσσότερο με τον αλκοολισμό του "θα έπινα τα πάντα και δεν θα καταλάβαινα τη διαφορά"... Τι θα κάνεις όταν το ξαναπιάσεις, λέμε... )

Α, και μου άρεσε πολύ η αρχή του:

Το κρασί χάιδευε τον φάρυγγά μου, όταν μια σκιά κάλυψε τον χώρο μπροστά μου.

 

Ε, δηλαδή, καλύπτεις με μία απλή, τόσο αθώα, φράση το θέμα.

 

Έχω σημειώσει κάτι ψιλοπράγματα στο αρχείο. Τίποτα, δηλαδή.

Μορφέα, είσαι μορφή.

Η σκιά της Περσεφόνης σχόλια Κασσάνδρας.doc

[South of Heaven]

Η ιστορία σου τελειώνει με μια πολύ όμορφη πρόταση που θα μπορούσε να είναι και εξαιρετική για το ξεκινημα! Ξεκίνησα λίγο ανάποδα, οπότε πάμε πάλι απ’ την αρχή

Μου άρεσε πολύ ιδέα του γητευτή σκιών. Την βρήκα πρωτότυπη και ωραία δοσμένη. Ο ήρωας είναι αληθινός και πειστικός αφού δείχνει να απολαμβάνει το πάθος του για το ποτό μα φαίνεται να έχει πλήρη επίγνωση των συνεπειών αυτού του πάθους. Σαν να παλεύει με τον εαυτό του και να χάνει (γεμάτος ανακούφηση που δεν κέρδισε).

Ωραίες περιγραφές και σωστή ροή πληροφοριών, γενικά με κέρδισε αφού τη διάβασα μονορούφι! 

Συγχαρητήρια για την επιλογή ονομάτων!