Οικογενειακή Παράδοση;

[WILLIAM]

Το σκεφτόμουν το πρωί και είπα να ρωτήσω εδώ να δω πόσο συχνά συμβαίνει. Όλοι εσείς που γράφετε, είχατε κάποιον στην οικογένεια που να γράφει και να σας ενθαρρύνει να το κάνετε. Έγραφε κάποιος άλλος στο οικογενειακό σας περιβάλλον; Άσχετα με το αν είχε εκδοθεί κάτι. Είχατε έναν παππού ή μια γιαγιά που να γράφει; Γονείς ή μεγαλύτερα αδέρφια;

 

Εγώ δεν είχα κάποιον, οι γονείς μου διαβάζουν αν και όχι τα είδη που γράφω εγώ αλλά κανένας από τους δύο δε γράφει και στο ευρύτερο περιβάλλον συγγενών είναι ακόμα χειρότερο το πράγμα, εκεί ούτε διαβάζουν! Μεγαλύτερα αδέρφια δεν έχω, η αδερφή μου μικρότερη, έχει γράψει αλλά πάντα μαζί μου, το κόλλησε από εμένα μάλλον και μάλλον πέρασε και στις ανηψιές μου (εκτός και αν φταίει που στη βρεφική τους ηλικία έβλεπαν εμένα να γράφω συνέχεια δίπλα τους! )

 

Για πείτε λοιπόν, είχατε συγγραφικό προηγούμενο στην οικογένεια ή εσείς σπάσατε το ρόδι;

[wordsmith]

Εγώ όπως κι εσύ, καμία σχέση η οικογένεια. Διάβαζαν λίγο, αλλά μάλλον πολύ λίγο, δεν τους λες και βιβλιοφάγους. Όταν ήμουν πολύ μικρή μού διάβαζαν παραμύθια κλπ για να τρώω το φαΐ μου και ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που κόλλησα με τα βιβλία, αλλά ως εκεί. 

[Sonya]

Και οι δύο γονείς βιβλιοφάγοι ξακουστοί, ο αδερφός παρομοίως, ο καθένας προτιμά διαφορετικά αναγνώσματα. Ο μπαμπάς δίδασκε έκθεση ιδεών σε φροντιστήριο και ιδιαίτερα, αλλά δεν έγραφε μέχρι που πήρε σύνταξη κι απέκτησε χρόνο (αφού εγώ είχα αρχίσει το γράψιμο), οπότε κι άρχισε να γράφει δοκίμια. Ο αδερφός έκανε μερικές απόπειρες στην εφηβεία, αλλά το παράτησε εκεί το σπορ. Η μάνα μου ήταν και παραμένει μόνο αναγνώστρια.

 

Ο πατέρας του μπαμπά αρθρογραφούσε ερασιτεχνικά, αν και η σχέση του με την ορθογραφία ήταν εξ αγχιστείας, η μαμά της μαμάς έγραφε ποίηση με τα πέντε γράμματα που ήξερε.

 

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπήρχε μια οικογενειακή κλίση προς τον έγγραφο λόγο.

[Tiessa]

Οι γονείς μου διάβαζαν αρκετά και ακόμα διαβάζουν. Και η γιαγιά μου επίσης -την θυμάμαι κάτι πρωινά που συζητούσε τι είχε διαβάσει στο βιβλίο της το προηγούμενο βράδυ. Ο αδελφός μου ούτε διάβασε ούτε φαντάζομαι ότι θα διαβάσει ποτέ.

Όταν ξεκίνησα γράψιμο στα δεκατέσσερα, μάλλον φοβόντουσαν στο σπίτι μην με πάρουν οι απέξω για ψώνιο ή μην αμελήσω τα μαθήματά μου και δεν με ενθάρρυναν και πολύ. Φυσικά, εγώ συνέχισα, με τα πάνω και τα κάτω, ανάλογα το χρόνο και τη διάθεση που είχα. Πριν από κάμποσα χρόνια, ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου είχε ένα μάτσο χειρόγραφα, κι έγραφε κομματιαστά κάποια ιστορία. Τέλος πάντων, με τούτα και με κείνα, αφού έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο, "τόλμησε" να βγει κι εκείνος στη δημοσιότητα, κι έχει τώρα τρία βιβλία στο δυναμικό του. Ρεαλιστικής λογοτεχνίας, φυσικά. Και δεν παύει να ψιλογκρινιάζει ότι αν έγραφα κάτι άλλο κι όχι στο χώρο του φανταστικού μπορεί να είχα και τίποτα πωλήσεις!

[Cassandra Gotha]

Ο πατέρας μου ήταν πάντα ένας καράβλαχος και μισός που το έπαιζε μορφωμένος επειδή τέλειωσε το γυμνάσιο, και διόρθωνε τους δημοσιογράφους στην τηλεόραση και τη μαμά όταν μίλαγε, ακόμη και μπροστά στους συγγενείς. Έκανε ότι ήξερε τα πάντα (και πυρηνική φυσική, μη σας πω), και όταν, στην πρώτη μου επαφή με ξένη γλώσσα, τον ρώτησα για μία αγγλική λέξη που δεν είχα σημειώσει κατά την παράδοση του μαθήματος, έφαγα χαστούκι (όχι "δεν ξέρω αγγλικά, κορίτσι μου" ). Να πω ότι δεν τον ξαναρώτησα ποτέ τίποτα; Χρειάζεται να το πω;

Είχαμε βιβλία στο σπίτι (ήμασταν από τα ελάχιστα σπίτια που είχα μπει εκείνα τα χρόνια, δεκαετία '80, και είχανε βιβλία! ) αλλά δεν τον έχω δει ποτέ να διαβάζει κάτι άλλο από προ-πο (ψέματα, διάβαζε εφημερίδα).

Η μητέρα μου του δημοτικού, πάντα διάβαζε και μας αγόραζε βιβλία. Δεν λέω ότι ήταν καμία βιβλιοφάγος, αλλά διάβαζε. Πριν πάω σχολείο μου διάβαζε παραμυθάκια, και όταν έμαθα ανάγνωση άρχισε να μου αγοράζει βιβλία. Η μητέρα μου του δημοτικού, επίσης, με ενθάρρυνε να ασχολούμαι με όποια άλλη δραστηριότητα ήθελα, με τη ζωγραφική και τον χορό, συγκεκριμένα. Ο πατέρας μου σχολίαζε "τι χαλάς το χαρτζιλίκι σου" όταν με έβλεπε με καινούργια σύνεργα ζωγραφικής.

Τα αδέρφια μου είχαν μια βιβλιοθήκη γεμάτη στο δωμάτιό τους. Ο ένας τα διάβαζε (και ακόμα διαβάζει), ο άλλος τα ξεφύλλιζε για να παίζει τον διανοούμενο σε φίλους και κοπέλες. Πραγματικά, όταν μεγάλωσα λίγο και κατάλαβα ότι όλα εκείνα τα βιβλία για τα οποία μου μίλαγε με τόσο πάθος, λες και τα είχε γράψει ο ίδιος, δεν τα είχε τελειώσει, έφαγα το χαστούκι "τα μεγαλύτερα αδέρφια δεν είναι πάντα όσο κουλ δείχνουν". Γιατί εγώ, στο μεταξύ, τα είχα διαβάσει. Ολόκληρα!

Και τα αδέρφια μου, όπως η μαμά, μού χάριζαν βιβλία.

 

Φλασιά! Μιλάμε για συγγραφή. Ναι, νομίζω ότι και τα τρία αδερφάκια το έχουμε ολίγον το μικρόβιο, οι δυο μαντράχαλοι όμως μάλλον από μιμιτισμό, και γι' αυτό δεν το συνεχίζουν, (ο ένας ήθελε να γίνει Μπουκόφσκι, μάλλον, ο άλλος... Ιζαμπέλ Αλλιέντε), ενώ εγώ από αληθινό ταλέντο. Όχι, δεν αστειεύομαι, ούτε είμαι ψώνιο. Απλά έχω βαρεθεί τις ψευτο-ταπεινοφροσύνες. Έχω πράγματα να πω, γι' αυτό καταπιάνομαι με διάφορες μορφές έκφρασης σε όλη μου τη ζωή, και κάποια στιγμή ίσως να καταφέρω να πω κάτι.

Η μητέρα μου το είχε με τα εικαστικά, όχι τα λογοτεχνικά. Ο πατέρας μου πιστεύει ότι από αυτόν... το έχω κληρονομήσει, γιατί έγραφε κάτι περίτεχνα ερωτικά γράμματα στη μητέρα μου, όταν ήταν φαντάρος. Τέλος πάντων, κανείς από τους δυο γονείς μου δεν με ενθάρρυνε ποτέ να γράψω, γιατί άρχισα μεγάλη και δεν το έμαθαν, ακριβώς, ποτέ. Δηλαδή, είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας μου το έχει ξεχάσει κιόλας, μια-δυο φορές που κάναμε κουβέντα. Η μητέρα μου δεν πρόλαβε να το μάθει.

Θυμήθηκα: όταν έγραφα κάτι-σαν-ποίηση, από τα δέκα ως τα είκοσί μου, κανείς τους δεν ενέκρινε. Είχαν το βλέμμα "να παίρνει ναρκωτικά, άραγε;".

 

 

Πάντως, εκείνη τη Θεία Κωμωδία που είχαν οι γονείς μου στο σπίτι, και που δεν ξέρω σε ποιανού το σπίτι βρίσκεται τώρα, ανάθεμα κι αν την έχει διαβάσει κανένας μας.

Θεία Χάρις!

Edited April 25, 2016 by Cassandra Gotha

[Sonya]

Εγώ δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενθάρρυναν να γράφω, το αντίθετο. Όταν αρθρογραφούσα για μια τοπική φυλλάδα του δήμου στην εφηβεία μου, διάβαζαν και έκαναν καλοπροαίρετη κριτική σε όλα τα άρθρα, ακόμα και όταν δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις μου.

 

Αλλά τους έπεσε λίγο βαριά η λογοτεχνία του φανταστικού. Όχι ότι δεν διαβάζουν και πάλι ή δεν κάνουν την κριτική τους, αλλά θα προτιμούσαν να έγραφα μέινστριμ (η μαμά) και "φανφαροφιλοσοφίες" (ο μπαμπάς). Ο αδερφός μου θα προτιμούσε να έγραφα κάτι που θα πούλαγε για να μπορεί να παίρνει ποσοστά.

Edited April 25, 2016 by Sonya

[DinMacXanthi]

Ξέρω ότι οι γονείς διάβαζαν πολύ (ως και πάρα πολύ) μέχρι και πριν 25-30 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι σπάνια τους θυμάμαι με βιβλία όσο μεγάλωνα, αν και ξέρω ότι όποτε έχω δώσει κάποιο βιβλίο στον πατέρα, το επιστρέφει διαβασμένο σε 3,4 μέρες (Το κοράκι σε Άλικο φόντο του Λευτέρη μας και το Αιχμηρά Αντικείμενα της Φλιν τα ξεπέταξε όσο ήταν μια βδομάδα στη Σουηδία).

Τα βιβλία τα φέρναμε πάντα εγώ κι ο αδερφός στο σπίτι, αν και εκείνος το έχει γυρίσει χρόνια τώρα κυρίως στο non-fiction διάβασμα.

Με το φανταστικό δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη σχέση, αν και δίνουν χρόνο στα δικά μου και σε κάποια γνωστών που τους πασάρω. Έχουν περάσει κάπου 10 χρόνια όταν ο πατέρας μου διάβασε το πρώτο μου ολοκληρωμένο μυθιστόρημα (πρωτόλειο φυσικά) που είπε "Ο Ντίνος το έγραψε αυτό;" με μια αίσθηση έκπληξης αλλά και περηφάνιας. Είναι μια πολύ ευχάριστη μνήμη.

Βέβαια 9 στις 10 που θα μιλήσω για κάτι περί συγγραφής, είτε έχει να κάνει με κάποιον διαγωνισμό είτε κάποια εκδοτική συμφωνία, θα παρεισφρήσει η έκφραση "πρώτα όμως η δουλειά σου, ναι;" που με ξενερώνει αρκετά συχνά την ώρα που το ακούω, αλλά καταλαβαίνω γιατί το λένε και καλά κάνουν. Η συγγραφή παραμένει χόμπι και δυσκολεύονται πολλές φορές να αποδεχτούν ότι το ξέρω.

Το επερχόμενο βιβλίο είναι αφιερωμένο σ'εκείνους. Γονεϊκός τρόμος γαρ! (Χαρ,χαρ,χαρ...)

[WILLIAM]

Αυτό ξέχασα να το πω. Εμένα ουδέποτε με ενθάρρυναν, όσο πήγαινα σχολείο και στη σχολή το ανέχονταν και μπορεί να ήταν και λίγο περήφανοι που είχα άνεση λόγου μετά αρχίσανε να θεωρούν ότι με εμποδίζει από πιο χρήσιμα πράγματα (παρότι δουλευα κανονικότατα) και αρχίσανε προτάσεις του στυλ: Δεν αφήνεις τις βλακείες να βρεις μια καλή κοπέλα να κάνεις οικογένεια;

[Zaratoth]

Εγώ μεγάλωσα με γονείς να μου διαβάζουν παραμύθια και, από δημοτικό και μετά, ολόκληρα βιβλία όπως Μαίρη Πόπινς ή βιβλία του Βερν. Μετά άρχισα να διαβάζω και μόνος μου. Η μητέρα μου κυρίως διαβάζει πολύ, αν και όχι fiction. Ο πατέρας μου σχεδόν καθόλου (εκτός και αν είναι κάτι για ηλεκτρονικά ή κανένα Αστερίξ ή Αρκά αραιά και που, του άρεσε όμως όταν μας διάβαζε η μητέρα μου τα βιβλία του Βερν). Η αδερφή μου πλέον δεν διαβάζει σχεδόν καθόλου επίσης. Όσον αφορά τη συγγραφή, μόνο εγώ γράφω, δεν είχα κάποιο κίνητρο για να ξεκινήσω, απλά ένιωθα πως είχα μέσα μου ιστορίες από μικρός και ήταν ο εύκολος τρόπος να τις μοιραστώ. Η μητέρα μου έχει διαβάσει διάφορα διηγήματά μου, από τα πρώτα περιόδου λυκείου κυρίως, προ-σφφ. Δεν έχουν κανένα θέμα με τη συγγραφή, κάθε άλλο, όποτε πάει η κουβέντα χαίρονται που ασχολούμαι με κάτι δημιουργικό εκτός από το να κολλάω σε μια καθημερινότητα. Μερικές φορές κιόλας, όταν είμαι στο mood να γράψω κάτι, ή είμαι στη φάση που το γράφω, μπορεί πάνω στην κουβέντα να πετάξω στη μητέρα μου την πλοκή, πως σκέφτομαι να το πάω κλπ. Ακούει και μερικές φορές σχολιάζει κάτι. Από τα τωρινά δεν τις έχω δώσει να διαβάσει κάτι. Αν ολοκληρώσω ποτέ τίποτα, λογικά θα της το δώσω.

[Mesmer]

Οι γονείς μου μου έμαθαν να διαβάζω λογοτεχνία, όταν έπρεπε να το κάνουν. Και οι δύο διάβαζαν πολύ (αν και το έχουν ψιλοπαρατήσει πλέον) και με προέτρεπαν κι εμένα να το ξεκινήσω. Κάτι που άργησα να το κάνω, εκτός από κάτι Μίκυ Μάους, Λούκι Λουκ και Αστέριξ (ακόμη παλιότερα και κάτι Μπλεκ  και Όμπραξ που είχαμε ξεχασμένα). Για να ξεκινήσω τη λογοτεχνία χρειάστηκε να βρω κάτι να με τραβήξει πολύ, κι ήταν τότε που ανακάλυψα τον Ιούλιο Βερν και την Αγκάθα Κρίστι. Θυμάμαι ότι συνέχισα με μερικά Bell, κυρίως αστυνομικά, που είχαμε μπόλικα. Και κάποια στιγμή αργότερα ήρθε κι ο Κινγκ. Από τότε στράφηκα προς το φανταστικό.

 

Το γράψιμο ήταν κάτι που μου βγήκε φυσικά. Βασικά, είχα διαβάσει κάπου τη φράση «Αν θες να ζήσεις κάτι, γράψ' το», κι αυτό έκανα. Ήταν ένας ωραίος τρόπος για να φτιάξω δικές μου περιπέτειες. (Καμιαδυό από εκείνες τις πολύ πρώτες ιστορίες υπάρχουν κι εδώ στο φόρουμ, απ' τη μια είναι κάπως «ντροπιαστικές», κι από την άλλη νιώθω μια περηφάνια για 'κείνες, παρά τις ατέλειές τους). Οι γονείς μου ούτε με προέτρεψαν, ούτε με απέτρεψαν από το γράψιμο. Η μητέρα μου έγραφε κι αυτή μερικές ιστορίες και ποιήματα, αλλά δεν θυμάμαι αν το ξεκίνησε μετά από μένα. (Μάλλον έγραφε και όταν ήταν πιο νέα και ξαναπιάστηκε όταν είχα αρχίσει κι εγώ). Επίσης, η μητέρα μου ήταν αυτή που έδινα τις ιστορίες μου για να τις διαβάσει και, φυσικά, πάντα έπαιρνα θετικά σχόλια, το πιθανότερο για να συνεχίσω να το κάνω. Μέχρι τώρα δεν ξέρω αν ο πατέρας μου έχει διαβάσει κάποια ιστορία μου. Ίσως η μητέρα μου να του έχει δώσει κάποιες, αλλά ποτέ δεν έχει αναφερθεί σ' αυτές.

[elgalla]

Ο μπαμπάς μου διαβάζει πάρα πολύ, ανέκαθεν τον θυμάμαι να διαβάζει πάρα πολύ και μία από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι ο μπαμπάς μου να μου διαβάζει την "Ιστορία Χωρίς Τέλος". Δεν κάνω πλάκα, μου είχε διαβάσει πολύ Μίχαελ Έντε (Μόμο, Τζιμπ Κνοπφ, Μαγικό Φίλτρο) μέχρι να μάθω να διαβάζω μόνη μου και μέχρι και που τελείωσα το λύκειο πηγαίναμε μαζί 3 φορές το χρόνο (Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι) και κάναμε τσάρκα στα βιβλιοπωλεία του κέντρου και ψωνίζαμε βιβλία. Πάντα μου διάλεγε και ο ίδιος, αλλά δεν μου είπε και ποτέ όχι σε οποιοδήποτε βιβλίο ζήτησα από μόνη μου να διαβάσω. Επίσης, έχει διαβάσει και πάρα πολλά από τα παιδικά μου βιβλία, όχι επειδή μου τα διάβαζε, αλλά επειδή τα διάβαζε μετά από μένα για να τα συζητάμε. Μετά που άρχισα να αγοράζω βιβλία μόνη μου, βέβαια, και να διαβάζω σχεδόν αποκλειστικά στα αγγλικά, μου άρχισε την κριτική με το είδος (διάβασε κανένα σοβαρό βιβλίο και τέτοια). Όσον αφορά το γράψιμο, είμαι πολύ ντροπαλή με αυτό, λίγα του έχω δώσει να διαβάσει και παρόλη τη χρήσιμη κριτική, πάντα έχει μια αντιμετώπιση του στυλ: "εντάξει, καλά όλα αυτά, αλλά γράψε και τίποτα σοβαρό". Γενικά, για άνθρωπος που διαβάζει καθημερινά όσα χρόνια τον θυμάμαι και που διαβάζει από Προυστ και Τόμας Πύντσον μέχρι κλασική λογοτεχνία, μέχρι Bell και γουέστερν, είναι αρκετά ελιτιστής με τη λογοτεχνία του φανταστικού. Ελπίζω κάποια στιγμή να γράψω κάτι αρκετά καλό ώστε να το εκτιμήσει παρ' όλα αυτά.

 

Η μαμά μου διαβάζει πολύ λιγότερο από εμάς, όμως διαβάζει κι αυτή. Περισσότερο τώρα που έχει πάρει σύνταξη παρά όταν ήμουν μικρή και δούλευε, βέβαια.

 

Κανείς από τους δύο δεν γράφει, ούτε και κανένας άλλος στην οικογένειά μου έγραφε ή γράφει - απ' όσο ξέρω, τουλάχιστον.

[Ιρμάντα]

Η μαμά μου με έβαλε στο καλό βιβλίο και στο καλό θέατρο. Το αγαπημένο της βιβλίο ήταν ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών. Εκανε δουλειές στην κουζίνα και εγώ της διάβαζα. Πηγαίναμε σε εκθέσεις βιβλίου και γυρνούσαμε φορτωμένες. Μου έλεγε: "όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι παρατήρησε αν έχουν βιβλιοθήκη. Σπίτι χωρίς βιβλιοθήκη είναι σπίτι κουτσό." Εγραφε και η ίδια, κυρίως ποίηση. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω τις σημειώσεις της σε τάξη. Πίστευε αυτό που λέγανε παλιά, το "διάβαζε να πλατύνει ο νους σου." Ηταν αξία ζωής για κείνη η ανάγνωση. Η χαρά της ήταν η έφεσή μου στο γράψιμο. Είχα διαρκώς ενθάρρρυνση. Διαρκώς όμως.

Α ρε μάνα πόσα σου χρωστάω!

[wordsmith]

Ο πατέρας μου ήταν πάντα ένας καράβλαχος και μισός που το έπαιζε μορφωμένος επειδή τέλειωσε το γυμνάσιο, και διόρθωνε τους δημοσιογράφους στην τηλεόραση και τη μαμά όταν μίλαγε, ακόμη και μπροστά στους συγγενείς. Έκανε ότι ήξερε τα πάντα (και πυρηνική φυσική, μη σας πω), και όταν, στην πρώτη μου επαφή με ξένη γλώσσα, τον ρώτησα για μία αγγλική λέξη που δεν είχα σημειώσει κατά την παράδοση του μαθήματος, έφαγα χαστούκι (όχι "δεν ξέρω αγγλικά, κορίτσι μου" ). Να πω ότι δεν τον ξαναρώτησα ποτέ τίποτα; Χρειάζεται να το πω;

 

 

Άννα, με κάνεις να ανατριχιάζω: κι εμένα έτσι περίπου είναι ο πατέρας μου! Ανωτάτη Εμπορική αντί γυμνάσιο και τράβηγμα αυτιού αντί χαστούκι, αλλά κατά τα άλλα ένας στενόμυαλος εξυπνάκιας που εκφέρει κατηγορηματική γνώμη για τα πάντα, είτε τα ξέρει είτε όχι (και γι' αυτό συχνά καταλήγει να λέει βλακείες). 

You're my long lost twin!  

[Ιρμάντα]

 

Ο πατέρας μου ήταν πάντα ένας καράβλαχος και μισός που το έπαιζε μορφωμένος επειδή τέλειωσε το γυμνάσιο, και διόρθωνε τους δημοσιογράφους στην τηλεόραση και τη μαμά όταν μίλαγε, ακόμη και μπροστά στους συγγενείς. Έκανε ότι ήξερε τα πάντα (και πυρηνική φυσική, μη σας πω), και όταν, στην πρώτη μου επαφή με ξένη γλώσσα, τον ρώτησα για μία αγγλική λέξη που δεν είχα σημειώσει κατά την παράδοση του μαθήματος, έφαγα χαστούκι (όχι "δεν ξέρω αγγλικά, κορίτσι μου" ). Να πω ότι δεν τον ξαναρώτησα ποτέ τίποτα; Χρειάζεται να το πω;

 

 

Άννα, με κάνεις να ανατριχιάζω: κι εμένα έτσι περίπου είναι ο πατέρας μου! Ανωτάτη Εμπορική αντί γυμνάσιο και τράβηγμα αυτιού αντί χαστούκι, αλλά κατά τα άλλα ένας στενόμυαλος εξυπνάκιας που εκφέρει κατηγορηματική γνώμη για τα πάντα, είτε τα ξέρει είτε όχι (και γι' αυτό συχνά καταλήγει να λέει βλακείες).

You're my long lost twin!

...θα μπορούσα να πατήσω like αλλά θα σήμαινε ότι μου αρέσουν αυτά που διαβάζω; Κορίτσια είστε και οι δύο υπέροχες και σας αγαπάμε!

[Cassandra Gotha]

Ο γουέλ, υπάρχει και το λάικ της λύπησης.

[alkinem]

Η συγγραφή είναι ο δικός μου "εθισμός"... δεν κληρονόμησα αυτό το μεράκι από κάποιο συγγενή.

Την αγάπη για το διάβασμα την πήρα από τον πατέρα μου. Δεν είναι ιδιαιτέρως μορφωμένος(το γυμνάσιο έχει βγάλει), αλλά στα νιάτα του διάβαζε αρκετά. Πάντως ποτέ δεν το παίζει έξυπνος· όταν δεν ξέρει κάτι, δεν έχει πρόβλημα να το παραδεχτεί... και πολλές φορές μού έχει ζητήσει να του εξηγήσω κάτι που δεν καταλαβαίνει.

Η μητέρα μου δεν ήταν ούτε του διαβάσματος ούτε της συγγραφής. Ποτέ της όμως δεν με αποπήρε γι' αυτές μου τις συνήθειες.

[Ιρμάντα]

Ο γουέλ, υπάρχει και το λάικ της λύπησης.

Κοίτα, αν θες να σοβαρολογήσουμε όταν κάποιος τα καταφέρνει μέσα από αντιξοότητες δεν είναι για λύπηση αλλά για συγχαρητήρια.

Οπότε... :clap:

Edited April 25, 2016 by Ιρμάντα

[jjohn]

Το βάρος του να  γινει  το επώνυμο μας    σημείο σταθμός στην Νεοελληνική Λογοτεχνία έπεσε το κακόμοιρο ολόκληρο επάνω στις πλάτες μου.

 

Θα με κυνηγάει όλο το σόι 

 

 

Edit

Edited April 25, 2016 by jjohn

[Ιρμάντα]

Το βάρος του να  γινει  το επώνυμο μας    σημείο σταθμός στην Νεοελληνική Λογοτεχνία έπεσε το κακόμοιρο ολόκληρο επάνω στις πλάτες μου.

 

Θα με κυνηγάει όλο το σόι 

 

 

Edit

Μα πώς σε λένε βρε Γιάνν' μας;

[jjohn]

 

Το βάρος του να  γινει  το επώνυμο μας    σημείο σταθμός στην Νεοελληνική Λογοτεχνία έπεσε το κακόμοιρο ολόκληρο επάνω στις πλάτες μου.

 

Θα με κυνηγάει όλο το σόι 

 

 

Edit

Μα πώς σε λένε βρε Γιάνν' μας;

 

 

Υπομονή! Θα με μάθετε σε μερικά χρόνια.

Απλά   τσεκάρετε αραία και που(πολύ αραία όμως ) αυτό το site

Edited April 25, 2016 by jjohn

[MadnJim]

Η μάνα μου λύνει σταυρόλεξα, πιάνεται; Κι ο ένας παππούς μου διάβαζε κάθε χρόνο τον Καζαμία. Από κει και πέρα μόνο εγώ ξέφυγα από τον κανόνα της οικογένειας, μαύρο πρόβατο ακόμα και σ' αυτό. Ο πατέρας μου είναι σπουδαγμένος, αλλά οι εποχές τον ανάγκασαν να παλέψει με τη γη για να μας ζήσει. Δεν είχε ποτέ του χρόνο για να ασχοληθεί με οτιδήποτε για τον εαυτό του. Ο αδερφός μου ήταν μαθητής του δεκαεννιά μισό, αλλά παπαγαλίζοντας τα μαθήματά του. Εγώ πάλι, διάβαζα πριν πατήσω τα πέντε, στο δημοτικό είχα ήδη την βιβλιογραφία του Βερν, και είχα περάσει στα πιο δύσκολα με πρώτο τον Δράκουλα του Στόκερ. Ακούραστος βιβλιοφάγος, όχι βέβαια πως και κάθε λογής κόμικ δεν είχε την τιμητική του, αλλά δεν έγραφα. Στο γυμνάσιο είχα γραφτεί μόνος μου στη δημοτική βιβλιοθήκη Κονίτσης, και κάπου τότε μεταξύ άλλων -κλασικών το πλείστον- είχα γνωρίσει τον Λάβκραφτ και τον Κινγκ. Για πολλά πολλά χρόνια προτιμούσα να ασχολούμαι περισσότερο με τη ζωγραφική και την μικροξυλογλυπτική, παρά με τη -σπάνια ακόμα- συγγραφή ιστοριών, αν και με είχε πάρει χαμπάρι η παρέα μου τι φαντασιόπληκτος ήμουν και με έψηναν συχνά να τους διηγηθώ κάτι ενώ πίναμε τις μπύρες μας. Σκάρωνα επιτόπου διάφορα ανάλογα με τα κέφια και τις αντιδράσεις τους, συνήθως κάτι τρομακτικό φυσικά, και είχε πλάκα, γιατί είμασταν ροκάδες της δεκαετίας του '80, με μαλλιά και αρβύλες, αλυσίδες και τα ρέστα, και ήταν κάπως σουρεάλ η εικόνα που μαζεύονταν γύρω μου και άκουγαν με μεγάλο ενδιαφέρον και προσοχή. Στο στρατό γνώρισα τον Ντάγκλας Άνταμς, και τότε συνειδητοποίησα πως καλός ο τρόμος και η φαντασία, αλλά το χιούμορ είναι η ψυχή μου. Άρχισα να γράφω ιστοριούλες μετά που παντρεύτηκα, γιατί η γυναίκα μου κατάλαβε ότι μπορώ να το κάνω και της άρεσε να της γράφω και να της διαβάζω αυτά που έγραφα. Ακόμα γίνεται αυτό, ποτέ της δεν έχει διαβάσει ιστορία μου, πάντα βάζει εμένα να της διαβάσω για να ακούσει λέει πως το φανταζόμουν εγώ όταν το έγραφα. Ασχολήθηκα πιο ζεστά με το γράψιμο πολύ αργότερα, σχετικά πρόσφατα, όταν πριν λίγα χρόνια σε ένα άλλο φόρουμ γνώρισα τυχαία κάποιον που έμελλε να γίνει ένας από τους καλύτερούς μου φίλους κι ας μην έχω δει ποτέ μου τη μούρη του. Ο Δημήτρης-SymphonyX13 ήταν ο πρώτος (πέρα από τη γυναίκα μου) που πίστεψε σε μένα ότι μπορώ να γράψω, δεν θα είναι μάλιστα καθόλου υπερβολή να πω πως χάρη σ' αυτόν γράφω τώρα (ο Ν'Γκάρα για παράδειγμα γεννήθηκε εξαιτίας του, και ακόμα με δουλεύει καμιά φορά για τα πρώτα ονόματα που είχα χρησιμοποιήσει τότε στους υπόλοιπους χαρακτήρες), και από τότε είναι πάντα ο πρώτος μετά τη γυναίκα μου που διαβάζει οτιδήποτε γράφω.

Οι γονείς μου δεν έχουν διαβάσει ποτέ κάτι δικό μου, αν και -νομίζω- ξέρουν ότι γράφω.

Edited April 25, 2016 by MadnJim

[SymphonyX13]

Γενικά στην οικογένεια, ο μόνος που θυμάμαι να καταπιανόταν με διάβασμα είμαι εγώ! Οι γονείς μου ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το άθλημα, μια και δεν τους το πρόσφερε ποτέ η ζωή που έζησαν, και ο αδερφός μου το μόνο που θυμάμαι να διαβάζει με μανία εκτός τα συνηθισμένα περιοδικά κόμικς της εποχής, όπως "Αγόρι", "Μπλεκ", "Τρουένο" κ.λ.π. ήταν κάτι obscure κόμικς, ονόματι "Ταρατατά", "Ζάκουλα" κ.λ.π. Για να μην βγάλω την ουρά μου απ`έξω, θα αναφέρω ότι φυσικά πέρναγαν και από τα χέρια μου! Η μητέρα μου τα τελευταία χρόνια έχει καταπιαστεί, έστω και καθυστερημένα με το διάβασμα, διαβάζοντας ως επί το πλείστον αισθηματικά μυθιστορήματα, αλλά όταν δεν έχει κάτι να διαβάσει την πετυχαίνω να κάνει επιδρομή στην βιβλιοθήκη μου, όπως μια φορά που την είδα να διαβάζει όλο προσοχή το "Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται" του Masterton! Της το αντάλλαξα (πολύ πετυχημένα, μια και της άρεσε πολύ) με τα "Παραδεισένια Οστά" και απόφυγα το εγκεφαλικό! Εγώ βιβλιοφάγος από μικρός, ξεκίνησα φυσικά με Βερν και όλα τα κλασικά για ένα παιδί της ηλικίας μου, πέρασα μεγαλώνοντας από Λουντέμη, Καζαντάκη και πολλούς ακόμα για να κατασταλάξω στον τρόμο, σε όλες του τις μορφές. Μεγάλο ρόλο για αυτό έπαιξαν και οι συλλογές των εκδόσεων "Ωρόρα!"

Το μικρόβιο της συγγραφής ιστοριών, μου το κόλλησε εδώ και τρία χρόνια περίπου, ο αξιότιμος κύριος από πάνω,(MadnJim) κάτι για το οποίο τον έχω ευχαριστήσει τόσες φορές, που αν είχε ένα ευρώ για κάθε μια, θα είχε λύσει το οικονομικό του πρόβλημα! Πολλές φορές οι συζητήσεις μας έχουν γίνει αφορμή να γεννηθούν ιστορίες και ήρωες, όπως ήδη ανέφερε, μου οφείλει τον Ν'Γκάρα( Υο man! O Κουλ Αρ τι κάνει;; :roflmao: ) συν ένα παιχνίδι που βάζουμε ο ένας τον άλλο ήρωα στις ιστορίες μας, φροντίζοντας να περάσει όσο....αχέμ...αξέχαστα γίνεται!

Οπότε, δεν συνεχίζω κάποια παράδοση της οικογένειας, αλλά ευελπιστώ να ξεκινήσω κάποια, αφού   η μεγάλη μου κόρη, βλέποντας τον μπαμπά να σκαρώνει ιστορίες και να το απολαμβάνει αφάνταστα, έχει ακολουθήσει το παραδειγμά μου, γράφοντας ιστοριούλες και δείχνοντας στο σχολείο μεγάλη κλίση στα μαθήματα του λόγου! Αυτά από εμένα!

 

Υ.Γ. Α ναι, να αναφέρω ότι ο αδερφός μου, έχει διαβάσει τις περισσότερες ιστορίες μου, και η πρώτη του κουβέντα κάθε φορά, είναι... "Καλά, εσύ είσαι παλαβός!" Τότε σιγουρεύομαι ότι είναι καλή η ιστορία!

Edited April 26, 2016 by SymphonyX13

[WILLIAM]

Το βάρος του να  γινει  το επώνυμο μας    σημείο σταθμός στην Νεοελληνική Λογοτεχνία έπεσε το κακόμοιρο ολόκληρο επάνω στις πλάτες μου.

 

Θα με κυνηγάει όλο το σόι 

 

 

Edit

 

Και' μενα θα με κυνηγάει το σόι για να με κατακρεουργήσει που τους ρεζίλεψα!

[alkinem]

Παίδες, γι' αυτό υπάρχουν και τα ψευδώνυμα. Εγώ πάντως έχω ήδη σκεφτεί το δικό μου.

[WILLIAM]

Σαν να το ανέκδοτο θα το κάνουμε ε;

 

-Τι θέλεις να γίνεις παιδί μου;

-Συγγραφέας.

-Ώχου ρεζίλι θα γίνουμε!

-Μην ανησυχείς μπαμπά θα γράφω με ψευδώνυμο.

-Μπράβο να γίνεις διάσημος και να μην ξέρουν ότι είσαι παιδί μου!